รักแห่งสยาม 2 p.8 จบ

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
: p" [) r7 f; T3 H8 s' i8 x9 ?  o

  s( w" T& ]5 K- R: V& a- lตอนที่ 8
ขณะที่ตัวเธอเองตื่นเต้นแทบตายที่จะได้เป็นเจ้าสาวเพราะรอมานานถึงสี่ปี ขนาดพอเรียนจบปุ๊บโดนัทก็บอกให้พ่อแม่หาฤกษ์แต่งงานทันทีรออยู่สักพัก โต้งก็เดินเข้ามาด้วยสีหน้าเรียบเฉยไร้ความรู้สึกเห็นท่าทางโต้งที่ไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไรทั้งนั้นโดนัทก็ต่อว่าทันที
“ทำไมนะเวลานัดกันโต้งต้องให้โดนัทรอทุกครั้งมีบ้างมั้ยที่โต้งจะมานั่งรอโดนัท”
“เราขอโทษก็แล้วกันที่มาสาย” โต้งกล่าวคำขอโทษไปแกนๆไม่ได้รู้สึกสำนักผิดอะไร
“แฟนคุณน้องมาแล้ว งั้นมาเลือกชุดกันเลยดีกว่าค่ะ”ผู้จัดการร้านสาวเอ่ยชักชวนโดนัทจึงคล้องแขนโต้งพากันไปเลือกชุดที่ชั้นสองของสตูดิโอด้วยสีหน้ายิ้มแย้มความหงุดหงิดเมื่อครู่หายเป็นปลิดทิ้ง
' W" v# [8 w0 v/ X) w0 F3 J“โต้งว่าชุดนี้สวยมั้ย”
“สวย” โต้งตอบเรื่อยๆ “กี่ชุดกี่ชุดก็ตอบว่าสวยอย่างเดียว ไม่เห็นออกความเห็นอะไรบ้างเลย”โดนัทต่อว่าโต้งอีกจนได้ โต้งแอบถอนใจกับพฤติกรรมเอาแต่ใจของโดนัทซึ่งนับวันจะมากขึ้นทุกที นี่น่ะหรือคนที่จะมาเป็นเจ้าสาวของเขาคนที่เขาจะต้องร่วมชีวิตด้วยกันไปจนแก่เฒ่าไม่อยากจะนึกเลยว่าต่อไปข้างหน้าเขาจะต้องเจอกับอะไรบ้างในที่สุดโดนัทก็เลือกจนได้ แต่กว่าจะเลือกได้ก็กินเวลาเป็นชั่วโมงเมื่อได้ชุดแต่งงานที่ถูกใจแล้วทั้งคู่ก็พากันไปเปลี่ยนชุดแล้วไปถ่ายรูปที่ชั้นสามของสตูดิโอกว่าจะเสร็จก็ใช้เวลานานเพราะโดนัทจู้จี้จุกจิกกับช่างภาพเหลือเกินโต้งเห็นช่างภาพแอบทำหน้าเอือมระอากับความเรื่องมากของโดนัทเมื่อออกมาจากเวดดิ้งสตูดิโอ โดนัทก็ยื่นกุญแจรถให้โต้ง
“พาโดนัทไปกินอาหารจีนแถวเยาวราชหน่อยสิ” โดนัททำเสียงออดอ้อน
* I. v5 [' r7 M: K" {6 j  K“ทองหล่อกับเยาวราชมันคนละทางเลยนะโดนัทกินแถวนี้ไม่ดีกว่าเหรอ” โต้งร้องค้านออกมา
“ไม่เอา…โดนัทจะไปเยาวราชโต้งคิดว่าอาหารจีนจะมีที่ไหนอร่อยไปกว่าเยาวราช” ท่าทางโดนัทไม่ผิดอะไรกับเด็กที่โดนขัดใจ
9 e  C$ j# z* u2 d0 w0 A“ก็ได้…ก็ได้…เยาวราชก็เยาวราช แล้วอย่าบ่นว่าหิวล่ะ เพราะกว่าจะถึงก็ต้องใช้เวลาอยู่”โต้งเข้าไปนั่งในรถด้วยอารมณ์หงุดหงิดไม่น้อยนับตั้งแต่มีโดนัทเข้ามาพัวพันในชีวิตของเขา สุขภาพจิตเขาแย่ลงทุกวัน
“คนกำลังอารมณ์ดีๆ ขอบทำให้อารมณ์เสียเรื่อยเลยโต้งเนี่ย” โดนัทก้าวเข้าไปนั่งในรถบ้างแต่ไม่วายบ่นออกมาอีกจนได้โต้งขับรถไปบนถนนที่การจราจรค่อนข้างติดขัดในช่วงหัวค่ำโดยมีโดนัทพูดอะไรต่อมิอะไรให้ได้ยินตลอดทาง โต้งก็ฟังบ้างไม่ฟังบ้างพลางคิดไปถึงอนาคตที่เพื่อนๆหรือใครต่อใครบอกว่าช่างน่าอิจฉาเสียเหลือเกินเพราะหลังจากจบจากมหาวิทยาลัยแถวย่านบางเขนเขาก็จะได้แต่งงานกับลูกสาวนักธุรกิจใหญ่
, c) K; E+ u: Tแถมยังได้เข้าทำงานในบริษัทของคุณพ่อโดนัทในตำแหน่งที่ใหญ่โตพอสวมควรแต่โต้งไม่เคยรู้สึกปลาบปลื้มใจกับสิ่งเหล่านี้เลย ยิ่งรู้ว่าโดนัทไม่ยอมมาอยู่บ้านเขาหลังจากแต่งงานแต่ตัวเขาเองจะต้องเป็นฝ่ายที่เข้าไปอยู่ในบ้านของเธอ เขาก็ยิ่งเซ็งหนักเข้าไปอีกทำไมหนอ…ชีวิตเขาถึงต้องเป็นแบบนี้ด้วยนะ คิดไปถึงอดีตหากย้อนเวลากลับไปได้เขาจะกลับไปแก้ไขสิ่งผิดพลาดที่เคยเกิดขึ้นในบ้านของโดนัทในคืนนั้นโต้งนั่งซึมอยู่คนเดียวบริเวณสนามหญ้าหน้าบ้าน สุนีย์กับแตงเห็นอาการของโต้งก็เลยเดินเข้ามาหา
4 z5 q& A' c7 X2 G“ทำไมไม่รีบเขานอนล่ะโต้ง พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้านะลูก”
- \, m; G' U, W. Q“ยังไม่ง่วงน่ะแม่”
“พรุ่งนี้โต้งจะต้องเป็นเจ้าบ่าว หน้าตาจะโทรมไม่ได้นะ”แตงบอกบ้าง ตอนนี้โรคเกี่ยวกับความทรงจำได้รับการรักษาจนหายขาดแล้วแตงได้เข้าทำงานในบริษัทเอกชนที่มีชื่อเสียงแห่งหนึ่งและกำลังจะแต่งงานในไม่ช้านี้เหมือนกัน
6 D1 g6 u+ z  n% W4 x) S/ T“จะเป็นเจ้าบ่าวทั้งที ทำตัวให้สดใสหน่อยสิโต้ง”สุนีย์ทรุดตัวลงนั่งเคียงข้างโต้งด้วยสีหน้าเป็นกังวล
& M& o9 r/ i: a4 X“แม่ก็รู้ว่าทำไมโต้งต้องเป็นแบบนี้”
7 G$ L8 P+ E  Z; e7 {' j“แม่รู้…แม่เข้าใจแต่นี่มันคือวิถีทางในชีวิตคนเรานะ ต้องแต่งงานมีครอบครัวมีลูกอีกหน่อยโต้งก็ปรับตัวได้เอง อย่าไปคิดอะไรมากเลยนะ”
“พวกญาติๆเราต่างก็บอกกันทั้งนั้นว่าโต้งโชคดีได้แต่งกับลูกสาวเศรษฐีทั้งสวยทั้งรวยอย่างโดนัท”
“แต่โต้งไม่เห็นภูมิใจเลยพี่แตงเมื่อทุกอย่างถูกกำหนดมาให้เป็นแบบนี้ โต้งก็ต้องยอมรับสภาพด้วยความจำใจ” สุนีย์และแตงต่างปวดร้าวกับคำพูดของโต้ง
“โต้งไม่เข้าใจเลยว่าทำไมชีวิตโต้งต้องเป็นแบบนี้แค่ความผิดพลาดครั้งเดียว ทำลายเราได้ถึงขนาดนี้เชียวหรือ แล้วต่อไปโต้งคงไม่ต่างจากหุ่นให้พวกเขาชักใจไม่มีความเป็นตัวของตัวเอง เลือกทางเดินของตัวเองก็ไม่ได้” น้ำตาของโต้งไหลพรั่งพรูออกมายามระบายความรู้สึกของตัวเองให้แม่และพี่สาวฟังสุนีย์กับแตงได้ฟังก็อดน้ำตาซึมไม่ได้ สงสารก็สงสารแต่ก็ไม่รู้จะทำอย่างไรไม่รู้จะช่วยแก้ปัญหาให้กับเส้นทางเดินในชีวิตของโต้งที่ถูกลิขิตเอาไว้ล่วงหน้า
0 K2 \" l$ u$ u( h “โต้งยอมรับว่าโต้งกลัวจริงๆนะแม่ กลัววันนี้มาโดยตลอดจนบางทีอยากจะตายไปเสียให้รู้แล้วรู้รอด จะได้
% r+ V3 |+ `$ V; Y- A" qไม่ต้องเจอะเจอกับมัน”
“โต้งอย่าพูดอย่างนี้สิลูก มันไม่ดีโต้งต้องเข้มแข็งเอาไว้นะลูก ไม่ว่าจะเป็นยังไงเราต้องยอมรับสภาพมันให้ได้แล้วอยู่กับมันให้ดีที่สุด”
“โต้งก้ไม่รู้เหมือนกันว่าจะทนได้ขนาดไหน”
3 M- p1 a! J! R$ V“โต้งไม่เคยคิดรักโดนัทบ้างเลยเหรอ” โต้งส่ายหน้าช้าๆด้วยความเศร้าสร้อย
0 Q! T0 ?: o8 t6 v“ไม่เคยเลยพี่แตง ช่วงแรกๆที่คบกันสมัยเด็กๆอาจมีบ้างแต่เป็นความหลงมากกว่า ไม่ใช่ความรัก คนที่โต้งรักมีคนเดียวเท่านั้นแม่กับพี่แตงก็รู้ว่าใคร”
5 g# z# {" A* |2 c! \“ไม่เคยลืมเลยเหรอ ไม่เจอกันนานแล้วไม่ใช่เหรอ”
2 v2 y1 M4 \7 H$ x3 v  R“โต้งไม่เคยลืม ไม่เคยลืมความรู้สึกดีๆที่เรามีให้กัน”โต้งบอกขณะที่สายตาเหม่อมองออกไปไกลสุนีย์กับแตงเห็นว่าดึกมากแล้วจึงชักชวนกันเข้านอนเพราะพรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้าเพื่อเตรียมขบวนขันหมากไปสู่ขอโดนัท “เข้านอนเถอะลูก อย่าไปคิดอะไรมากเลย”
“แม่กับพี่แตงไปก่อนเถอะ โต้งขอนั่งคนเดียวสักพัก”สุนีย์พยักหน้ารับรู้อย่างเข้าใจในความรู้สึกของลูกชายโต้งอาจต้องการเวลาอยู่กับตัวเองสักพัก เพราะอย่างน้อยเวลานี้อาจเป็นเวลาที่เขาเป็นตัวของตัวเองที่สุดก่อนที่พรุ่งนี้เป็นต้นไปเขาจะไม่มีทางเดินชีวิตเป็นของตัวเองอีกต่อไปความคิดของโต้งพุ่งไปไกลถึงคนที่เขารัก
และแล้วน้ำตาของเขาก็ไหลออกมาอีกระลอกเมื่อนึกถึงวันที่เขาได้มีโอกาสไปดูคอนเสิร์ตอำลาของวงออกัสต์เมื่อสี่เดือนก่อนเขาเห็นมิวร้องไห้บนเวทีขณะร้องเพลง
“กันและกัน” เพลงฮิตในอัลบั้มแรกของเขาที่นำมาร้องเป็นเพลงปิดท้ายมิวยังบอกแฟนเพลงด้วยว่าเพลงนี้เป็นเพลงที่เขารักที่สุดเพราะเขาได้แต่งเพลงนี้ให้เพื่อนคนหนึ่งที่รักมากวันนั้นโต้งเองก็น้ำตาไหลยามที่ได้ฟังมิวร้องเพลงนี้บนเวทีเขาอยากจะเข้าไปหามิวเหลือเกินเมื่อเสร็จจากคอนเสิร์ตอยากให้มิวรู้ว่าเขาได้ฟังมิวร้องเพลงเป็นครั้งสุดท้ายด้วย แต่เขาก็ไม่กล้าแต่วันนั้นโต้งก็รู้สึกดีจริงๆที่อย่างน้อยก็รู้ว่ามิวยังไม่ลืมเขาเหมือนที่เขายังไม่ลืมมิวเช่นกัน
“มิว…ถึงตัวเราจะไม่ได้ใกล้กันแต่ใจเรายังอยู่ใกล้กันนะ เราจะมีกันและกันตลอดไป” งานเลี้ยงฉลองแต่งงานจัดขึ้นในโรงแรมใหญ่แห่งหนึ่งริมแม่น้ำเจ้าพระยามีแขกเหรื่อในวงสังคมชั้นสูงมาร่วมงานกันมากมาย โดนัทยิ้มหน้าบานไม่หุบตลอดงานพอๆกับพ่อแม่ของฝ่ายเจ้าสาว ขณะที่พ่อแม่ของฝ่ายเจ้าบ่าวและตัวเจ้าบ่าวเองต้องปั้นหน้าฝืนยิ้มรับแขกภายในงานโต้งชำเลืองมองเจ้าสาวที่ยืนเคียงข้างเขาวันนี้โดนัทสวยบาดใจปานเจ้าหญิงในเทพนิยาย แต่มันก็ไม่ทำให้เขารู้สึกเลยสักนิดยิ่งนึกไปถึงนิสัยเอาแต่ใจของเธอก็ยิ่งพาลเกลียดจนแทบไม่อยากจะมองหน้าขณะที่ยืนรับแขกด้วยกันอยู่นั้นโต้งก็เห็นกลุ่มเพื่อนเก่าสมัยมัธยมเดินเข้ามาในงานกันครบทีมทักทายกันหอมปากหอมคอก็เชิญให้เพื่อนไปนั่งที่โต๊ะและแล้วโต้งก็ต้องตกตะลึงเมื่อได้เห็นมิวเดินเข้ามาในงานโดยมีหญิงกับเอ็กซ์เดินตามมาด้วย
“ยินดีด้วยนะโต้ง” หญิงกล่าวแสดงความยินดีหน้าตายิ้มแย้มแจ่มใส โต้งยิ้มกว้างเมื่อเห็นคนทั้งสามนึกไม่ถึงว่าจะมางานแต่งงานเขาด้วยเพราะไม่เคยได้ติดต่อกันเลยเป็นเวลานานหลายปีแล้วด้วยเพราะตอนนั้นเขาอยากจะลืมมิว เพราะยิ่งคิดถึงก็ยิ่งทรมานใจจึงไม่อยากจะรับรู้ความเป็นไปของมิวให้ปวดใจ ก็เลยขาดการติดต่อกับเอ็กซ์และหญิงไปโดยปริยายเพราะรู้จากเพื่อนเก่าของเขาว่าสามคนนี้เรียนอยู่ที่เดียวกัน
" @% h( m5 A/ F- k* m5 S2 W“ยินดีด้วยนะ” มิวบอกพลางยิ้มกว้างให้โต้ง
% x  `, S6 z  a* Q8 ]0 K0 p7 J“ไม่นึกว่าจะมา ขอโทษด้วยนะที่ไม่ได้ส่งการ์ดไปให้”โต้งบอกอย่างรู้สึกผิดจริงๆ
“ไม่เป็นไรหรอกเพื่อนแต่งงานทั้งทีก็ต้องมาแสดงความยินดีกันหน่อย” ขณะที่ยืนพูดกันอยู่นั้นใจก็เต้นแรงด้วยกันทั้งคู่เพราะไม่ได้เจอกันนานความรู้สึกในใจของทั้งคู่ต่างอยากจะหยุดเวลาตรงนี้เอาไว้ไม่อยากให้เวลาเคลื่อนคล้อยต่อไปจากนี้เลย ยืนมองกันอยู่ครู่หนึ่งมิวก็บอกโต้งยิ้มๆว่า
“วันนี้โต้งหล่อนะ ใส่สูทแล้วหล่อเหมือนกันนะ” โต้งยิ้มเขินเมื่อถูกมิวชมซึ่งๆหน้า เอ็กซ์เห็นโต้งเขินก็พูดต่อให้ว่า
“แหม…ก็คนมันหล่ออ่ะแต่งยังไงมันก็หล่ออยู่แล้ว”
: _, r( ^8 A1 S7 c$ Q) x* G“แหง๋ล่ะ…ไม่หน้ายังกับประจวดเหมือนเอ็กซ์นี่อย่างเอ็กซ์นี่ถ้าแต่งสูทแล้วคงจะดูไม่จืดแน่เลย” หญิงพูดแซวเอ็กซ์แล้วทั้งหมดที่ยืนอยู่ก็หัวเราะออกมาเบาๆ
. c3 X6 c/ s* T( E“โต้ง…โต้งเขาเรียกให้ขึ้นไปบนเวทีแล้วแหละ ไปกันเถอะ” โดนัทเดินมาบอกพลางดึงแขนโต้งด้วยมิวมองมือของโดนัทที่จับแขนโต้งไว้ แว่บหนึ่งเขารู้สึกอิจฉาโดนัทแต่ก็ไม่แสดงความรู้สึกอะไรนอกจากรอยยิ้มที่เปื้อนอยู่บนใบหน้าตลอดเวลา
“ไปนั่งที่โต๊ะข้างในก่อน เดี๋ยวเราขอตัวก่อนนะ”โต้งหันมาบอกทุกคน แต่สายตาจับจ้องอยู่ที่มิวเท่านั้น
) U5 E! k7 t) v“ไม่เป็นไรหรอกโต้ง ไม่ต้องห่วงพวกเราหรอก” หญิงเป็นฝ่ายบอกโต้งด้วยสีหน้ายิ้มๆทั้งสามคนพากันเดินเข้ามาในห้องจัดเลี้ยงหญิงเห็นกลุ่มพวกชัยและกลุ่มเพื่อนผู้หญิงของเธอก็โบกมือทักทายแล้วเดินนำมิวกับเอ็กซ์ไปนั่งร่วมโต๊ะกับเพื่อนๆขณะที่เดินไปที่โต๊ะ เอ็กซ์ที่เข้าใจความรู้สึกของมิวดี จึงเอ่ยกับมิวว่า
“ทำใจดีๆไว้นะเพื่อน”
" p# o/ D% y0 B! g6 m“ทำใจอะไร…กูไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อยนี่ก็พูดแปลก”
“คิดได้อย่างงั้นก็ดี จะได้ไม่ทรมาน”
“อย่าห่วงเลย กูเลิกคิดไปนานแล้ว”
6 e0 g/ _1 V! @- m0 l1 l“จริงดิ…ถ้าเป็นอย่างงั้นจริงกูก็ดีใจกับด้วย จะได้หลุดพ้นซะที” เมื่อมาถึงโต๊ะทั้งคู่ก็หยุดพูดเรื่องนี้กันแล้วก็นั่งร่วมโต๊ะอาหารกับเพื่อนๆของโต้งและหญิง หลังจากเสร็จสิ้นงานเลี้ยงก็ได้เวลาใกล้ฤกษ์ส่งตัวเจ้าบ่าวเจ้าสาวเข้าหอญาติสนิทของทั้งสองฝ่ายจึงต้องเดินทางไปบ้านโดนัทแต่ก่อนที่จะส่งตัวเข้าหอโต้งได้แวะไปทักทายเพื่อนที่โต๊ะ
“ขอบคุณทุกคนนะโว้ย ที่มาร่วมงานกูวันนี้”
“เฮ้ย…โต้ง อย่าหักโหมล่ะคืนนี้”ชัยแซวโต้ง เรียกเสียงเฮจากเพื่อนๆที่นั่งร่วมโต๊ะโต้งก็พลอยหัวเราะไปกับมุขของชัยด้วย แต่แล้วสายตาของโต้งก็มาหยุดที่มิวส่งยิ้มให้มิวขณะที่มิวเองก็ยิ้มตอบให้โต้ง
% {3 j' l4 c5 Q0 n“ขอบคุณนะมิว ที่มางานเรา” โต้งบอกมิวแค่นี้ก่อนจะขอตัวจากเพื่อนๆขณะที่กำลังเดินไปหาโดนัทที่ยืนรวมกลุ่มกับพวกญาติๆโต้งหันมามองมิวอีกครั้งด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่ยากจะบรรยายมิวยังคงส่งยิ้มแสดงความยินดีให้เขาอยู่ กลับมาถึงบ้านในคืนนั้นพอเข้าห้องมิวก็ปล่อยโฮออกมาอย่างสุดกลั้น รู้ว่าตัวเองต้องเจ็บปวดแต่เขาก็ยังดันทุรังจะไปร่วมแสดงความยินดีกับโต้งการที่ต้องทนฝืนยิ้มแสดงความยินดีในงานแต่งของคนที่ตัวเองรัก เป็นอะไรที่ทรมานใจมาก ยิ่งได้เห็นสายตาของโต้งที่มองมาที่เขาเป็นครั้งสุดท้ายมิวก็รู้ว่าโต้งยังไม่ลืมเขา ถ้าโต้งเกิดต้องทุกข์ทรมานใจกับการคิดถึงมิวมาถึงตอนนี้มิวคิดว่าตัวเขาเองไม่ควรที่จะไปงานแต่งงานของโต้งเลยเพราะยิ่งเจอก็ยิ่งตอกย้ำให้เจ็บปวดกันทั้งสองฝ่ายห้าเดือนกว่าแล้วที่โต้งได้ใช้ชีวิตคู่กับโดนัทถีงแม้จะเตรียมใจไว้แล้วว่าจะต้องเจอกับอะไรบ้าง แต่พอมาประสบเข้าจริงๆกลับแย่กว่าที่เคยคาดคิดเสียอีกไม่ต่างอะไรกับอยู่ในขุมนรกอเวจีชัดๆ ทุกวันนี้โต้งใช้ชีวิตอย่างซังกะตายไปวันๆเหมือนคนที่มีเพียงร่างกายแต่ไร้ซึ่งจิตวิญญาณจากการถูกกดดันรอบด้านจากโดนัทและคนในครอบครัวของโดนัทยามอยู่ที่ทำงานเขาถูกพ่อของโดนัทต่อว่าเรื่องงานบ่อยๆ หาว่าทำงานไม่ได้ดั่งใจทั้งที่ตัวเขาเองก็คิดว่าเขาทำดีที่สุดแล้วแต่พ่อของโดนัทก็ไม่เคยพอใจในผลงานของลูกเขยคนนี้เลยส่วนเวลาที่อยู่ที่บ้านทั้งโดนัทและแม่ของเธอก็ช่างหาเรื่องมากวนใจเขามิได้หยุดได้หย่อนอย่างวันหยุดที่เขาต้องการพักผ่อนอยู่กับบ้านหรือจะแวะไปเยี่ยมพ่อแม่บ้างคุณหญิงเพียงจิตกับโดนัทก็จะให้เขาขับรถพาไปทำธุระหรือพาไปช็อปปิ้งตามห้างสรรพสินค้าอยู่เรื่อยตั้งแต่ก้าวเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ โต้งแทบไม่มีเวลาเป็นของตัวเองเลยจะก้าวเดินไปไหนจะทำอะไรก็จะอยู่ในสายตาของทุกคนในบ้านตลอด แม้แต่บางครั้งที่เขากลับบ้านผิดเวลาเพราะนัดเพื่อนเพื่อสังสรรค์เฮฮาบ้างเป็นการ
( u# a% Z& s; y8 T( kผ่อนคลาย โดนัทก็จะคอยโทรจิกเขาตลอด สร้างความรำคาญใจให้เขามากเย็นวันศุกร์หลังเลิกงานโต้งขับรถมาที่บ้านของเขาเพื่อแวะมาเยี่ยมเยียนพ่อแม่และพี่แตงและกะว่าจะค้างด้วยเพราะวันเสาร์อาทิตย์เขาหยุดงาน
ทุกคนในบ้านต่างดีใจที่โต้งกลับมาเยี่ยมบ้านซึ่งเป็นเวลาร่วมเดือนกว่าแล้วที่โต้งไม่ได้มา ครั้งล่าสุดที่มาก็มีโดนัทมาด้วยอยู่ได้แป๊บเดียวโดนัทก็จะกลับ ไม่เหมือนตอนที่ยังไม่ได้แต่งกันโดนัทมาขลุกอยู่ที่นี่ได้เป็นวันๆ “ทานข้าวด้วยกันนะแม่กำลังจะตั้งโต๊ะพอดี”
/ A: s+ Z$ s; a) S. z$ R“ครับแม่”
“โต้งดูซูบไปนะช่วงนี้ งานหนักรึไง”
“ครับ…ค่อนข้างเครียดมีอะไรหลายอย่างที่ต้องเรียนรู้อีกเยอะ ยิ่งเป็นตำแหน่งผู้จัดการด้วยก็ยิ่งกดดัน
. O: D) x6 S, Y2 U8 H7 |7 Bเพราะไม่ได้รับการยอมรับจากคนเก่าแก่ที่เขาทำมานานอีกอย่างโต้งอายุยังน้อยด้วยแหละ เขาเห็นว่าเราได้มาอยู่ตรงนี้ได้ไม่ใช่เพราะความสามารถถ้าไม่ได้เป็นเขยก็คงไม่ได้มาทำตรงนี้” ฟังแล้วสุนีย์ก็รู้สึกเห็นใจโต้งไม่น้อย “ก็พิสูจน์สิโต้งพิสูจน์ว่าเราทำได้ เรียนรู้ให้มากๆแล้วทำให้พวกเขายอมรับให้ได้” กรณ์เป็นฝ่ายที่ออกความเห็น แล้วกล่าวสอนโต้งอีกว่า
“การทำงานไม่ว่าที่ไหนก็ต้องมีปัญหาทั้งนั้นแหละยิ่งเป็นหัวหน้าคนก็ยิ่งยากเข้าไปอีก พ่อเข้าใจความรู้สึกของโต้งตอนนี้ดีถ้าโต้งมีอะไรให้พ่อช่วยก็โทรมาหาพ่อได้ทุกเมื่อนะอย่าลืมว่าเราทุกคนเป็นกำลังใจให้โต้งเสมอ ยามใดที่ท้อให้นึกถึงพ่อกับแม่ไว้”
“ครับพ่อ ผมจะพยายามครับ”
4 f% H0 k3 K$ U  n+ r# p& {2 R“งั้นแม่ขอตัวไปเตรียมกับข้าวก่อนนะ ไปแตง…ไปช่วยแม่ ให้ผู้ชายเขาคุยกันไปก่อนประสาพ่อลูก”
$ o& D3 ]( K. X" n! F( T4 T“ค่ะแม่” สุนีย์กับแตงเดินเข้าครัวไปกรณ์ก็ถามโต้งต่อเรื่องที่บ้านโน้น
, V) R) H) Y$ X! q" R* C! o7 Q7 S7 s' z“อยู่บ้านโน้นเป็นไงบ้าง พักนี้ไม่ค่อยแวะมาเลยนี่เราทางโน้นเขาไม่อยากให้มารึไง” กรณ์บอกอย่างรู้ดีว่าลูกชายอึดอัดแค่ไหนกับคนในบ้านนั้น
“ครับพ่อ วันหยุดอยากจะแวะมาเยี่ยมพ่อแม่บ้างแต่เขาก็ให้โต้งขับรถพาเขาไปซื้อของบ้างไปทำธุระบ้าง ทั้งที่คนขับรถเขาก็มีบางอาทิตย์พ่อเขาก็ชวนให้โต้งไปร่วมก๊วนกอล์ฟกับพวกนักธุรกิจด้วยกันโต้งก็ขัดไม่ได้
/ I/ C5 F1 d. b, q% J# Z- Y% aอยู่บ้านโน้นโต้งแทบไม่มีเวลาเป็นตัวของตัวเองเลย” โต้งบอกอย่างเหนื่อยใจกรณ์ได้ฟังก็พลอยเหนื่อยใจกับลูกชายไปด้วย มิน่าโต้งถึงได้ดูไม่สดใสเอาเสียเลยดวงตาแห้งผากไร้แววรื่นรมย์ เพราะความกดดันรอบตัวนี่เอง “สู้เขานะลูกอดทนไว้” พูดได้แค่นี้ก็เปลี่ยนเรื่อง เดี๋ยวจะเศร้ากันไปใหญ่
+ s1 u5 [5 ^# b* ^% \" V& k4 G“แล้วนี่จะค้างรึเปล่า”
; F5 P" ~4 J  x) V“ค้างครับ กะว่าจะกลับเย็นวันอาทิตย์”
“ดี…จะได้อยู่ด้วยกันนานๆหน่อยเดี๋ยวพ่อจะลองชวนแม่ดู ว่าแม่เขาอยากไปเที่ยวต่างจังหวัดหรือเปล่าเอาใกล้ๆกรุงเทพฯนี่แหละ ไม่ต้องไปไกล ค้างกันสักคืนสี่คนพ่อแม่ลูก”
“อย่างงั้นก็ดีซีครับพ่อโต้งอยากไปเที่ยวต่างจังหวัดกับพ่อแม่และพี่แตงมานานแล้ว” โต้งมีท่าทางกระตือรือร้นแบบเด็กๆขึ้นมาทันทีกรณ์มองโต้งยิ้มๆ ในสายตาพ่อแม่คนเป็นลูกนั้นไม่ว่าลูกจะโตขนาดไหนก็ตามแต่พ่อก็ยังคงมองเห็นลูกเป็นเด็กตลอดไป นั่งคุยสัพเพเหระกันอยู่ครู่เสียงโทรศัพท์มือถือของโต้งก็ดังขึ้นมา ไม่ต้องบอกกรณ์ก็รู้ได้เลยว่าใครโทรมา
% Y9 ]( p- w! ~$ V“โต้ง…ทำไมยังไม่กลับบ้านอีกอยู่ที่ไหนเนี่ย”
5 l* R% ]/ [. U1 e9 M6 L“เราอยู่บ้านพ่อแม่”
“จะไปบ้านโน้นก็ไม่บอก จะได้ให้แวะมารับโดนัทด้วย”โดนัทบอกเป็นเชิงต่อว่า แล้วถามต่ออีกว่า
% M% B' ~- W* B: s5 H“แล้วนี่จะกลับเมื่อไหร่ คุณพ่อคุณแม่รอทานข้าวอยู่นะ”
3 o( X# U  U  K: o! L- @' t“ไม่ต้องรอ เราจะค้าง เย็นวันอาทิตย์ค่อยกลับ” โต้งบอกเรียบๆ รู้สึกรำคาญโดนัทจริงๆ
“ค้างได้ไงพรุ่งนี้คุณแม่จะให้โต้งขับรถพาท่านกับโดนัทไปธุระที่บ้านคุณหญิงอรุณีนะเรื่องงานสมาคมโต้งลืมไปแล้วรึไง”
# B: X0 z5 U* }0 I“ก็ให้คนขับรถพาไปสิเราอยากจะอยู่กับพ่อแม่เราสักวันสองวันจะเป็นไรไป” โต้งตอบง่ายๆ
“กรี๊ด…” เสียงกรี๊ดของโดนัทที่ดังเข้ามาในโทรศัพท์ทำให้โต้งต้องรีบเอามือถือออกห่างจากหูก่อนที่แก้วหู
เขาจะแตกเสียก่อน
8 r- U7 G* V, o) N7 n3 r“ไม่ได้นะ…โต้งต้องกลับมากลับมาเดี๋ยวนี้เลยด้วย”
“เรากลับไม่ได้หรอกโดนัท นานๆเราจะเจอพ่อแม่เราทีแค่นี้ก่อนก็แล้วกัน” โต้งกดตัดสัญญาณมือถือแล้วปิดเครื่องทันที สักพักเสียงโทรศัพท์ภายในบ้านก็ดังขึ้นมาโต้งกับกรณ์ก็ปล่อยให้มันดังอยู่อย่างนั้นไม่มีใครลุกขึ้นไปรับโทรศัพท์เพราะรู้ว่าโดนัทคงต้องโทรมาแน่ เสียงโทรศัพท์ที่ดังยาวนานได้ยินไปถึงในครัวจนสุนีย์ต้องตะโกนถาม
+ h* H4 ~, B7 ~6 E  [9 \9 A, \1 M0 `; K  Z“โทรศัพท์ดังตั้งนาน พ่อลูกไม่มีใครคิดจะรับเลยรึไง”“พวกโรคจิตมันโทรมากวนประสาทโทรมาน่ะแม่
7 s1 H, Q/ f- F! z4 ^8 B1 Cไม่ต้องรับหรอก” โต้งตะโกนตอบกลับไป แล้วก็หันไปหัวเราะกับกรณ์สองคนพ่อลูกหัวเราะกันครื้นเครง
- i$ n) r' D$ V! Zเลยทีนี้ หลังเลิกงานสุนีย์กำลังเดินเลือกซื้อข้าวของเครื่องใช้ภายในซุปเปอร์มาร์เก็ตในห้างสรรพสินค้าและแล้วก็เหลือบไปเห็นมิวกำลังก้มๆเงยๆหยิบของใช้ใส่ตระกร้าสุนีย์จึงยิ้มออกมาแล้วร้องทักมิวทันที
+ ]& `" E* H" o, n  g“มิว” มิวเงยหน้าขึ้นมองตามเสียงเรียก
2 q8 W' ^8 ?- j( Q1 e% U( O1 E“อ้าว…น้านี สวัสดีครับ” มิวยกไหว้สุนีย์พร้อมรอยยิ้มกว้าง
“มาซื้อของเหมือนกันหรือครับน้า”
2 q7 I( k# V2 k% `( o' M“จ้ะ…สิ้นเดือนแล้วของใช้ที่บ้านหมดพอดี” สุนีย์ยิ้มให้กับมิวและบอกต่อว่า
& ~; i  k. y/ D$ ]+ x6 Q& `“ไม่เห็นแวะไปเยี่ยมที่บ้านบ้างเลยน้าไม่ได้เจอมิวนานมากเลยนะเนี่ย เจอกันวันงานแต่งโต้งก็ไม่ค่อยได้คุยกันบอกตรงๆว่าคิดถึง มิวก็เปรียบเหมือนลูกหลานน้าคนนึงเหมือนกัน” เมื่อสุนีย์พูดความรู้สึกที่อยู่ส่วนลึกภายในจิตใจออกมา มิวก็ยิ้มเขินๆเพราะตั้งแต่คราวที่โต้งหายไปจากบ้านสุนีย์ก็ได้มิวนี่แหละที่เป็นเพื่อนคู่คิดและคอยให้กำลังใจสุนีย์ทั้งสองจึงสนิทกันมากขึ้นและรู้สึกดีต่อกันมากขึ้น
  B8 R9 ^; r  a8 f4 j“เดี๋ยวไปหาอะไรกินกันหน่อยมั้ย น้าเลี้ยงเอง”
“ครับน้า” มิวตอบรับทันทีเพราะอยากรู้ข่าวคราวเรื่องโต้งเหมือนกันอยากรู้ว่าชีวิตหลังแต่งงานของโต้งเป็นยังไงบ้าง สุขสบายดีหรือเปล่ามิวอยากรู้แค่นี้จริงๆ ไม่ขออะไรมากกว่านี้ทั้งสองพากันไปนั่งในร้านอาหารแห่งหนึ่งในห้างนั้นหลังจากสั่งอาหารแล้วสุนีย์ก็ถามมิวว่า
“เป็นไงบ้าง…ตอนนี้มิวยังร้องเพลงอยู่มั้ย”
“ไม่แล้วครับน้าตั้งแต่เรียนจบผมก็ได้เข้าทำงานในค่ายเพลงแห่งหนึ่ง เป็นงานเบื้องหลังน่ะครับร้องเพลงมันถึงจุดอิ่มตัวแล้วล่ะครับ ไปทำงานเบื้องหลังดูจะมั่นคงกว่า”
1 H+ R/ p  {6 s7 s( ?“มิวนี่โชคดีนะ ได้ทำงานที่ตัวเองรัก”
“ครับ…เป็นเพราะได้ประสบการณ์จากวงออกัสต์ไปเยอะเขาก็เลยรับ” อยากจะถามถึงโต้งเหมือนกันแต่ยั้งปากไว้ก่อนคิดว่ายังไงเดี๋ยวสุนีย์ก็คงเล่าให้ฟังเอง อาหารถูกนำมาเสริฟแล้วทั้งคู่ลงมือจัดการกับอาหารตรงหน้า แล้วสุนีย์ก็หยั่งเชิงถามถึงเรื่องของโต้ง
“มิวได้เจอโต้งบ้างมั้ย”
, G3 R/ N+ Q( k: n* U0 A“ไม่เลยครับ” มิวตอบสั้นๆแต่ใจระทึก อยากรู้ว่าสุนีย์จะบอกเรื่องโต้งให้เขาฟังว่ายังไงทั้งที่ใจมิวเองก็ยังกริ่งเกรงสุนีย์จะหาว่าเขาไปพัวพันกับโต้งอีกส่วนสุนีย์ดูเหมือนจะรู้ทันความคิดของมิวจึงบอกว่า
“มิวไม่ต้องกลัวหรอกนะว่าน้าจะว่าถ้ามิวจะเจอกับโต้งอีกมิวกับโต้งสนิทกันมานาน รู้ใจกันดีกว่าใครถ้าโต้งจะมีมิวเป็นเพื่อนที่คอยให้กำลังใจก็จะดีไม่น้อย”
“น้านีพูดเหมือนโต้งกำลังมีปัญหา”
“ก็มีบ้าง” สุนีย์หยุดดื่มน้ำก่อนจะหันมาพูดกับมิวด้วยสีหน้าที่เป็นกังวล
, c; a" j- J" T. A“ปัญหาครอบครัวนั่นแหละจ้ะอยู่บ้านโน้นโต้งเขาไม่ค่อยเป็นตัวของตัวเองเท่าไหร่”
' l8 e3 C! [8 x8 H9 Z2 g( n“ยังไงครับ” มิวถามด้วยความสงสัย
% U' y5 i3 S* H% m1 I“ก็หลายอย่าง ทั้งปัญหาที่ทำงานกับพ่อตาปัญหาเรื่องที่บ้านกับแม่ยาย และก็มีปัญหากับเมียเขาด้วย” เพียงแค่สุนีย์เล่าให้ฟังแค่นิ้มิวก็อึ้งเพราะคิดว่าชีวิตของโต้งที่ใครหลายคนว่าเขาคงจะสบาย แต่จริงๆแล้วไม่ใช่การที่โต้งเข้าไปอยู่ในบ้านหลังนั้น โต้งจะต้องพบเจอกับปัญหามากมายรอบด้านมิวรู้สึกสงสารโต้งอย่างบอกไม่ถูก “กับน้าเองก็ใช่ว่าจะได้เจอกันบ่อยๆบ้านโน้นเขาไม่ค่อยยอมให้มา เวลาที่โต้งมาเขาก็โทรตามจิกบ้างอะไรบ้างบอกตรงๆน้าสงสารลูกเหลือเกินมิว” สุนีย์ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้มิวมองสุนีย์ด้วยความเห็นใจคนเป็นแม่เห็นลูกมีความทุกข์แล้วตัวเองจะมีความสุขไปได้อย่างไร
0 b; L6 U5 h$ s' W& f. _4 u7 Q“นี่ขนาดเพิ่งแต่งงานนะมิวถ้าอยู่กันไปนานๆก็ไม่รู้โต้งจะเป็นไงบ้าง ถ้ามิวเห็นสภาพโต้งตอนนี้จะเห็นว่าเขาไม่มีชีวิตชีวาอะไรเลยเหมือนมีชีวิตไปวันๆ ยอมรับสภาพกับสิ่งที่ตัวเองเคยทำเอาไว้แล้วอย่างนี้จะมีความสุขไปได้อย่างไร” คราวนี้สุนีย์ไม่สามารถกลั้นน้ำตาไว้ได้แล้วมิวมองผู้คนในร้านอาหารว่าจะมองมาที่สุนีย์กับเขาไหม แต่ก็ไม่มีใครสนใจใครมิวจึงยื่นกระดาษทิชชู่ส่งให้สุนีย์ สุนีย์รับไว้ เช็ดน้ำตาแล้วบอกมิวว่า
# z" S, y. ]7 [; N" L“ถ้าว่างมิวโทรไปหาโต้งบ้างนะ บางทีโต้งอาจรู้สึกดีขึ้นเหมือนเขาอยู่ตัวคนเดียวเลยนะมิว ที่บ้านก็ไม่รู้จะช่วยเขายังไงได้เหมือนชีวิตเขาถูกกำหนดมาให้รับกรรมที่เขาไม่ได้ก่อไว้”
. l1 [7 y  e  W“ครับน้านี ผมจะโทรไปหาโต้ง” มิวรับปากรับคำเป็นมั่นเป็นเหมาะก่อนจะแยกย้ายกันไป สุนีย์ไม่ลืมกล่าวย้ำให้มิวแวะไปเยี่ยมเธอกับกรณ์ที่บ้านบ้างมิวตบปากรับคำและบอกสุนีย์ว่าอย่าคิดมาก มิวเดินมาที่ลานจอดรถภายในห้างเมื่อเข้ามานั่งในรถมิวก็คิดถึงปัญหาของโต้งที่สุนีย์บอกเล่าให้เขาฟัง ได้ฟังแล้วก็หนักใจเพราะไม่รู้จะช่วยหาหนทางแก้ไขปัญหาให้โต้งยังไงดีก้อนสะอื้นที่พยายามกลั้นเอาไว้ตอนนี้มันเริ่มทะลักทะลายออกมาเป็นน้ำตาเมื่อนึกเปรียบเทียบระหว่างชีวิตเขากับชีวิตโต้งชีวิตของเขาแม้จะเหงาไปบ้าง แต่เขาก็ชินกับการอยู่คนเดียวมานาน และอย่างน้อยเขาก็มีอิสระในการใช้ชีวิตไม่ต้องขึ้นกับใครแต่ชีวิตของโต้งนั้นซ้ำร้ายยิ่งกว่าด้วยความคาดหวังของใครต่อใครรอบกายโต้งที่ต้องการให้โต้งเป็นในสิ่งที่พวกเขาต้องการไม่มีสิทธิ์ที่จะตัดสินใจที่จะทำอะไรด้วยตัวเองเลย
“โต้ง…โดนัทไม่เข้าใจเลยว่าทำไมโต้งต้องสร้างเรื่องปวดหัวให้กับพ่อแม่ของโดนัทไม่รู้จักหยุดจักหย่อน
$ m" I( ^+ U. iด้วยนะ” โต้งที่นั่งอ่านหนังสืออยู่บนเตียงนอนออกอาการงงเมื่ออยู่ดีๆโดนัทก็เข้ามาต่อว่าเขา
“เราไปทำอะไรให้พ่อแม่โดนัทไม่พอใจอย่างงั้นเหรอ”โต้งถามอย่างเหลืออดพลางจ้องหน้าโดนัทเขม็ง
“โต้งก็น่าจะรู้ตัวนะว่าทำอะไรลงไปบ้างทำผิดแล้วก็น่ายอมรับผิด” ยิ่งโดนัทพูดอย่างนี้โต้งก็โกรธจนเลือด
ขึ้นหน้า
# P- ?/ @4 @: b7 x+ H8 ]' T  v- O“ทำไมโดนัทต้องพูดอย่างนี้กับเราด้วยเราก็ว่าเราทำดีที่สุดแล้วนะ ไม่ว่าที่บ้านหรือที่ทำงาน เราก็พยายามสงบปากสงบคำให้ทำอะไรก็ทำ แล้วจะเอายังไงอีก” โดนัททำหน้าตกใจเพราะโต้งปกติเป็นคนเงียบๆไม่มีงอะไรแต่วันนี้โต้งกล้าขึ้นเสียงกับเธอ
% ^. V6 l8 u7 W4 Q0 I$ E2 L“นี่โต้งกล้าขึ้นเสียงกับโดนัทเหรอ ดี…จะได้รู้ไว้ว่าแตะไม่ได้ พ่อแม่คงสอนมาล่ะสิโต้งถึงได้กล้าขึ้นเสียงกับโดนัท” โดนัทแผดเสียงใส่โต้งโต้งส่ายหน้าอย่างเอือมระอากับพฤติกรรมของโดนัทที่นับวันจะรับไม่ได้เข้าไปทุกที
& a  s; P% X' p“ก็บอกมาซี่ว่าเราทำอะไรไม่ดี จะได้ปรับปรุงตัวไม่ต้องเล่นถึงพ่อถึงแม่หรอก” โดนัทจ้องหน้าโต้งอย่าง
กับจะกินเลือดกินเนื้อ โต้งก็จ้องหน้ากลับไปอย่างไม่รู้สึกหวั่นตอนนี้เขาไม่จำเป็นต้องเกรงกลัวบารมีของใครอีกต่อไปแล้ว เป็นไงก็เป็นกันคราวนี้โดนัทเห็นท่าทางโต้งเอาจริง ก็บอกโต้งเสียงเรียบอย่างไม่ใช้อารมณ์ว่า
  X6 P) z/ y* E# A' u2 i“ของคุณพ่อก็เรื่องงานของคุณแม่ก็เรื่องที่โต้งไม่ได้ดั่งใจท่านทีนี้รู้รึยังว่าโดนัทต้องมานั่งฟังพ่อแม่ของโดนัทว่าโต้งให้ฟังทุกวันถ้าโต้งคิดว่าตัวเองทำดีแล้วใครเขาจะว่าล่ะ” โต้งไม่ยี่หระและตอกกลับไปว่า
* D2 O+ `! z6 l3 m: D“ก็มาตรฐานสูงกันซะขนาดนั้นทำยังไงดีแค่ไหนก็ไม่ถูกใจหรอก”
) A8 m. B1 w/ @( e& `9 u- S3 w“ก็คิดอย่างนี้นี่ไง คิดว่าตัวเองดีแล้วเก่งแล้วก็เลยไม่คิดปรับปรุงตัวให้คนอื่นเขาเอ็นดู” ก่อนที่จะเถียงกันไปมากกว่านี้เสียงโทรศัพท์มือถือของโต้งก็ดังแทรกขึ้นมา โต้งกำลังจะเดินไปหยิบโทรศัพท์ แต่โดนัทก็ร้อง
- Y6 Z: Q5 Y- @' ], c- Qห้ามไว้
“อย่ารับ…มาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน”
4 G4 A$ |# D+ P' H“จะคุยอะไร คุยกันไปก็ไม่เข้าใจกันเหมือนเดิมนั่นแหละเรื่องเก่าๆปัญหาเดิมๆ” โต้งไม่สนใจโดนัทเขาเดินไปหยิบโทรศัพท์และกำลังจะกดปุ่มรับสายแต่โดนัทก็ปราดเข้าแย่งโทรศัพท์จากมือโต้ง
$ E# Y/ t5 D6 y“โดนัทไม่ให้รับ…ดูซิใครมันโทรมาเอาป่านนี้”โดนัทเห็นชื่อมิวบนหน้าจอมือถือตาของเธอก็เบิกกว้างแล้วหันขวับไปมองโต้งทันที
“ใครกัน…มิว”
“โดนัทขอโทรศัพท์คืนเถอะ” โต้งพยายามบอกอย่างใจเย็นขณะที่โดนัทกดปุ่มตัดสายทิ้งไปแล้ว
“ต้องบอกมาก่อนว่าใคร งั้นไม่คืนให้” โดนัทยังคงดื้อด้านตามนิสัย
1 D4 |9 z0 W& M0 b“ก็เพื่อนน่ะ…เพื่อนผู้ชายจะไม่ให้คบเพื่อนบ้างรึไง เอามาเถอะ” โต้งยื่นมือขอโทรศัพท์คืนจากโดนัทโดนัท
ยังไม่ยอมให้แต่พยายามทำท่านึกว่าเพื่อนชื่อมิวคนนี้ของโต้งเป็นใครเธอรู้สึกคุ้นๆ แล้วเธอก็นึกออกในเวลาอันรวดเร็ว เพราะมิวที่ว่านี่ก็คือคนที่เคยเป็นนักร้องดังแล้วก็จำได้อีกว่าคืนนั้นก่อนที่เธอมีอะไรกับโต้งครั้งแรกที่บ้านหลังนี้มิวก็อยู่ในร้านอาหารนั่นด้วย นั่งชิดติดกับโต้งอีกฝั่งหนึ่งกับของเธอแล้วสายตาของหนุ่มคนนั้นก็มองโต้งกับเธอแปลกๆบอกไม่ถูก เหมือนน้อยใจอะไรสักอย่างโดนัทรู้สึกได้ด้วยสัญชาติญาณของผู้หญิงที่มีความรู้สึกละเอียดอ่อนกว่าผู้ชายโดนัทเริ่มเอะใจแล้วตอนนี้
8 X9 H, c5 ]0 E- _“เพื่อนโต้งคนนี้ที่เคยเป็นนักร้องที่โดนัทเคยเจอที่ร้านอาหารแถวรัชดาใช่มั้ย”
“ใช่…แล้วทำไม”
/ C) t$ y! d+ h' ~0 D“หลายปีแล้ว…แต่เพิ่งมานึกได้ตอนนี้เองว่าเพื่อนโต้งคนนี้มีท่าทางแปลกๆตอนที่มองโต้งวันนั้นมีอะไรกันรึเปล่า” โดนัทเล่นถามอย่างนี้โต้งก็สะอึกไปเหมือนกันแต่ก็พยายามควบคุมสติแล้วบอกไปว่า
“จะไปมีอะไร ก็เพื่อนผู้ชาย คบกันมาตั้งแต่เด็ก”
& a- \0 M1 t3 g7 l1 M“ว่าได้เรอะ…ผู้ชายสมัยนี้พอลับหลังผู้หญิงก็พาไปคั่วกันเองมีถมเถไป อย่าให้รู้นะว่ามีอะไรกัน” โดนัททำเสียงขู่แล้วก็ยื่นมือถือส่งคืนให้โต้งกลางดึกคืนนั้นขณะที่โดนัทหลับไปแล้ว โต้งนอนก่ายหน้าผากพลางครุ่นคิดไปถึงมิว มิว…คนที่เขาคิดถึงตลอดเวลาไม่เคยลืมเลือน มิวไม่ได้ติดต่อเขามาตั้งนานแล้วทำไมจู่ๆวันนี้มิวถึงได้โทรหาเขา มิวมีปัญหาอะไรรึเปล่านะ โต้งโทรหามิวในเช้าวันถัดมาเขาใช้เวลาระหว่างที่รถติดไฟแดงโทรหามิวเพราะขณะที่เขาขับรถเป็นเวลาที่เป็นส่วนตัวของเขาที่สุดแล้วเนื่องจากไม่มีใครมาคอยกวนใจหรือคอยจับสังเกต
“มิวเหรอ..เราเอง โต้ง เมื่อคืนโทรมาหาเราใช่มั้ย”
“ใช่…โทรไป แต่โต้งตัดสาย”
$ q0 Z5 e% o2 c- _“เราขอโทษ พอดีตอนที่มิวโทรมาเรากำลังคุยธุระกับคนที่บ้านโทรหาเรามีอะไรรึเปล่า”
" V+ G4 Y4 k6 G) D' @- |" t“ก็ไม่มีอะไรหรอกโต้งแค่โทรมาถามว่าสบายดีมั้ยเท่านั้นเอง” เสียงของมิวที่เอ่ยประโยคนี้ออกมาเปรียบดั่งน้ำทิพย์โชลมใจโต้งอย่างเหลือเกินยิ่งยามที่เขาเหนื่อยหน่ายต่อความเป็นอยู่ในตอนนี้ เขาก็ยิ่งต้องการกำลังใจและความห่วงใยจากใครคนหนึ่งที่เขามีความรู้สึกดีๆให้เขากับมิวไม่อาจตัดกันได้ขาด แม้เวลาจะผ่านไปเนิ่นนานขนาดไหน มิวก็ไม่เคยลืมเขาอย่างที่เขาไม่เคยลืมมิวเช่นกัน
“ทำไมเงียบไปล่ะโต้ง” เสียงมิวถามกลับมา
“เปล่าหรอก…แค่ดีใจเท่านั้นเองดีใจที่มิวยังเป็นห่วงเรา แม้เราสองคนจะห่างหายกันไปนาน แต่มิวก็ยังห่วงเราเราดีใจนะมิว” โต้งพูดความรู้สึกที่ออกมาจากใจ
1 u0 |+ v- O% S2 Q  S# \; V4 |“ถ้าเราจะแวะไปหามิว มิวจะว่าอะไรมั้ย” มิวกำลังคิดจะพูดออกไปว่า
“จะดีหรือโต้ง” เพราะรู้ว่าถ้าเจอกันสองต่อสองความรู้สึกเก่าๆก็จะหวนกลับมาอีก  เพราะรู้ว่าถ้าเจอกันสองต่อสองความรู้สึกเก่าๆก็จะหวนกลับมาอีก ซึ่งมิวไม่อยากให้เป็นอย่างนั้นในเมื่อโต้งแต่งงานมีครอบครัวแล้ว
โต้งก็ควรอยู่ในที่ในทางของโต้งไม่ใช่มาพัวพันอยู่กับมิวให้ปวดใจกันอีก และที่สำคัญถ้าโดนัทรู้เข้าปัญหาภายในครอบครัวของโต้งก็จะยิ่งหนักหน่วงมากขึ้นไปอีกแต่มิวก็แพ้ใจตัวเองเข้าจนได้ ด้วยการบอกโต้งกลับไปว่า
1 K; ^1 f; z/ @$ I: T; ^“ถ้าโต้งอยากมาก็มาสิ แต่ขอเป็นช่วงหลังเลิกงานนะ”
“ได้สิมิว เพราะกลางวันเราก็ไม่ว่างเหมือนกันงั้นเย็นนี้เจอกันนะ” โต้งบอกมิวอย่างกระตือรือร้นหลังจากวางสายจากมิวแล้ว โต้งรู้สึกสดชื่นกระปรี้กระเปร่ามากขึ้นเป็นพิเศษขณะขับรถมุ่งหน้าสู่ที่ทำงานเย็นวันนั้นพอได้เวลาเลิกงาน โต้งก็รับบึ่งไปหามิวที่บ้านทันทีรู้สึกเหมือนตัวเองได้กลับไปมีอิสระจากพันธนาการทั้งปวงอีกครั้งแต่แล้วโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เห็นชื่อโดนัทที่หน้าจอ โต้งก็ทำหน้าเอือมๆแต่ก็กดรับสาย
“โต้งออกมาจากออฟฟิศแล้วใช่มั้ย”
“ออกมาแล้ว มีอะไรเหรอ” โต้งกรอกเสียงลงไปอย่างเบื่อๆ
3 G( |! C& K5 N“มารับโดนัทหน่อย วันนี้วันเกิดเพื่อนโดนัทโต้งต้องไปกับโดนัทด้วย” โดนัทพูดเหมือนสั่งเพราะเคยชินซะแล้วกับนิสัยแบบนี้
* Y1 [/ D7 X5 U" }2 `6 c) \8 q“เราไปไม่ได้หรอก เรามีธุระ…แค่นี้นะ”โต้งตัดสายทิ้ง แล้วปิดโทรศัพท์ทันที พอกันทีเรื่องน่าเบื่อต่อแต่นี้ไปเขาจะหาความสุขให้กับตัวเองบ้างโดยไม่ยอมให้ใครมามีอิทธิพลเหนือชีวิตเขาเป็นอันขาดและความสุขอย่างหนึ่งในชีวิตของโต้งคือการได้พบมิวมิวต้อนรับโต้งด้วยรอยยิ้มอบอุ่น โต้งเดินเข้ามาในบ้านพลางมองไปรอบๆบ้านของมิวอย่างพินิจพิเคราะห์เขาคุ้นเคยกับบ้านหลังนี้มาตั้งแต่เล็กแต่น้อย และพอตอนโตมาทุกครั้งที่เขาได้เข้ามาที่นี่เขาจะได้รับความสุขใจทุกครั้งนั่นเพราะมีมิวอยู่ที่นี่
% O- L$ O8 {; T# V$ b- w“ไม่ได้มาเสียนาน แต่ทุกอย่างก็ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน”โต้งหันมามองหน้ามิวด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มมิวตอบรับโต้งด้วยรอยยิ้มเช่นกัน
' [- {5 c9 x7 u: ~. b; `8 Q7 N8 z“สบายดีมั้ย” เสียงถามขึ้นพร้อมกันแล้วก็หัวเราะเขินๆกันออกมาทั้งคู่ ก่อนที่มิวจะตอบออกมาก่อน
' O2 o  M/ ]( C5 G“เราสบายดี” “แต่เราไม่เท่าไหร่”โต้งบอกมิวตามความจริงกับมิวเขาไม่เคยปิดบังความรู้สึกแต่ไหนแต่ไรแล้ว “เรารู้…น้านีเล่าให้เราฟังหมดแล้ว เมื่อคืนเราถึงได้โทรหาโต้งไง เพราะเราเป็นห่วง”ประโยคท้ายมิวพูดเสียงแผ่วเหมือนไม่ค่อยมั่นใจว่าตัวเองสมควรจะพูดประโยคนี้หรือไม่แต่ก็พูดออกมาแล้ว
“เราดีใจนะที่มิวเป็นห่วงเรา แม้ว่าเวลาจะผ่านไปยังไงมิวก็ยังห่วงเราเสมอ เหมือนกับที่เราก็ห่วงมิวเหมือนกัน” ทั้งสองมาตากันแทบไม่กระพริบเหมือนแรงดึงดูดจากความรู้สึกเก่าๆที่ห่างหายไปนานได้หวนกลับมาต่างคนต่างก้าวเข้าหากันก่อนจะเข้าสวมกอดกันอย่างแนบแน่นพร้อมความรู้สึกอบอุ่นอ่อนหวานในคืนวันเก่าก่อนบังเกิดขึ้นในใจของทั้งคู่
; j$ I* w4 L9 @3 N# }1 M“เราคิดถึงมิว ยิ่งตอนนี้ก็ยิ่งคิดถึงมาก” โต้งบอกพลางกอดรัดมิวแนบแน่นกว่าเดิม
- n' K! B# A- h“เราเองก็เหมือนกัน แม้จะรู้ว่ามันไม่สมควรแต่เราก็ไม่เคยห้ามใจเราเองไม่ให้คิดถึงโต้งได้สักที” มิวบอกเสียงสั่นเครือ
+ Q1 N' W9 i6 r5 e; V: U“เรารู้มิว…เรารู้….ถึงแม้เราสองคนจะไม่ได้เจอกันเลยช่วงเรียนมหาลัย แต่เซ้นท์ของเรามันบอกว่ามิวยังคิดถึงเราอยู่เราสองคนลืมกันไม่ได้ง่ายๆหรอกมิว” และในคืนนั้นเองโต้งก็ขอมิวค้างด้วยโดยไม่มีโดนัทเข้ามารบกวนจิตใจเขาเลยแม้แต่น้อยรถทัวร์จากกรุงเทพฯมุ่งหน้าสู่เชียงใหม่คันนี้มีโต้งกับมิวร่วมโดยสารมาด้วยแทนที่พวกเขาจะนั่งเครื่องบินพวกเขากลับเลือกที่จะนั่งรถทัวร์เพื่อต้องการสัมผัสช่วงเวลาในการเดินทางไกลด้วยกันนานๆนี่เป็นการเดินทางๆไกลด้วยกันครั้งแรกของคนทั้งสองรถทัวร์คันนี้มีผู้โดยสารที่ร่วมเดินทางเพียงไม่กี่คนโต้งกับมิวเลือกที่นั่งบริเวณด้านหลังซึ่งห่างไกลจากสายตาคนอื่น ความมืดสลัวภายในรถ
+ W% F2 k" _' wสร้างบรรยากาศอบอุ่นอ่อนหวานในใจของคนทั้งคู่ มิวอิงแอบซบหน้าอกโต้งขณะที่โต้งสอดแขนโอบรอบเอวมิวไว้ทั้งคู่กระซิบกระซาบเพียงได้ยินกันแค่สองคนถึงเรื่องราวที่ผ่านมาในชีวิตถ่ายทอดความรู้สึกให้แก่กันและกันอย่างคนที่รู้ใจกันตลอดการเดินทาง
“ไม่นึกเลยว่าจะมีวันนี้ วันที่เราได้เดินทางด้วยกัน”มิวบอกโต้งยามที่ได้ยินเสียงหัวใจโต้งเต้นชัดเจนเมื่อเขาได้ซบแผงอกกว้างของโต้งมิวรับรู้ถึงความอบอุ่นจากร่างกายของโต้งที่ถ่ายทอดมาสู่ตัวเขาท่ามกลางความหนาวเย็นจากแอร์ที่เปิดบนรถโดยสารคันนั้นแต่ความอบอุ่นทางกายนั้นเทียบไม่ได้เลยกับความอบอุ่นทางใจที่เขาได้รับ
" j  g2 T3 y" s5 F7 q“ลองวีคเอ็นท์สี่วันนี้จะเป็นวันเวลาที่เราสองคนมีความสุขร่วมกันจะไม่มีใครนอกจากเราเท่านั้น” โต้งบอกอย่างสุขสมใจยามโอบกระชับกายมิวแน่นแน่นกว่าเดิม
“ใช่…จะมีเพียงเราเท่านั้น”มิวตอบรับด้วยรอยยิ้มท่ามกลางแสงสลัวจากไฟส่องทางที่สาดส่องเข้ามาในรถ
" `8 u7 ]' B" N/ c6 F# Z, eเมื่อถึงตัวเมืองเชียงใหม่โต้งกับมิวนั่งรถประจำทางต่อไปยังรีสอร์ทของจูนที่ดอยสะเก็ดนั่นคือจุดหมายปลายทางของพวกเขาจูนแปลกใจมากที่เห็นโต้งกับมิวปรากฏกายพร้อมกันตรงหน้าวิ่งเข้าไปโอบกอดหนุ่มทั้งสองที่เธอรักเหมือนน้องไว้ในอ้อมแขน
“จะมาทั้งทีก็ไม่บอก จะได้ไปรับที่ตัวเมืองไม่นึกเลยนะว่าจะมาด้วยกัน”
  |* y9 ]$ p3 c( `# q“พวกเรามาเยี่ยมพี่จูน และก็ถือโอกาสแวะมาเที่ยวด้วย”
“มาฮันนีมูนกันเหรอ” จูนพูดแซวอย่างนี้มีหรือที่โต้งกับมิวจะไม่เขินต่างคนต่างหันไปสบตากันวิบวับให้แก่กันแล้วก็หลุบตาลงต่ำด้วยความขวยเขินทั้งคู่จูนมองภาพตรงหน้าอย่างรู้สึกไม่ขัดนัยน์ตา จะว่าไปสองคนนี้ก็สมกันดี
“มัวเขินกันอยู่ได้…ล้อเล่นน่ะ ไป…เข้าบ้านกันเถอะ แล้วมานี่บอกคนที่บ้านหรือเปล่า” จูนหมายถึงโต้ง
เพราะเห็นว่าโต้งมีครอบครัวแล้วและที่ถามอย่างนี้เพราะทราบมาจากสุนีย์ว่าโดนัทภรรยาของโต้งช่างอารมณ์ร้ายและเอาแต่ใจอย่างเหลือเกิน
5 }* M! h/ ^( Y( }1 j! }! q“บอกครับ…บอกพ่อแม่แล้วก็พี่แตง”
“แล้วคนอื่นล่ะ”
“ไม่จำเป็นต้องบอก” โต้งตอบเสียงเย็นชาเมื่อเอ่ยถึงฝ่ายนั้นจูนพยักหน้ารับรู้และเข้าใจความรู้สึกของโต้งดี
โต้งคงอึดอัดไม่น้อยกับการใช้ชีวิตกับคนพวกนั้น การมาเที่ยวกับมิวครั้งนี้คงเป็นการปลดแอกตัวเองออกจากความรู้สึกนั้น
( t7 b# _) g% ~! P“พักผ่อนให้สบายนะ เย็นๆจะให้เด็กมาเรียกไปทานข้าวกัน”จูนบอกพลางยิ้มกว้างให้สองหนุ่มเมื่อเดินมาถึงหน้าบังกะโลหลังเล็กที่ตกแต่งไว้อย่างสวยงามท่ามกลางธรรมชาติอันรื่นรมย์ไปด้วยแมกไม้น้อยใหญ่เมื่อเข้ามาในห้องพัก มิวก็หันไปบอกโต้งด้วยสีหน้าผ่องใสว่า
. I7 K" B- k$ v" c, y4 C“รีสอร์ทพี่จูนสวยจังเลยนะรู้งี้หาโอกาสมาเที่ยวตั้งนานแล้ว”
, r' N) ]0 Z* w# v9 n“จะมากับใคร” โต้งแกล้งทำเสียงเข้มใส่
“มีคนมาด้วยก็แล้วกันน่า โต้งอย่ารู้เลย”
" i3 Z8 @4 k/ ?! R7 ?) x8 l; P5 I! U“อ๋อ…มีความลับกับเราใช่มั้ยถ้าอย่างงั้นต้องทำโทษให้เข็ด” โต้งดึงร่างมิวแล้วเหวี่ยงลงไปบนที่นอนท่ามกลางบรรยากาศเป็นใจทำให้อารมณ์ของโต้งขึ้นสุดๆในยามนี้โต้งโถมร่างลงไปทาบทับร่างของมิวไว้ ระดมจูบไปที่ใบหน้าของมิวมิวเบี่ยงหน้าหลบแล้วบอกว่า
“บ้าน่าโต้ง ทำอะไรกลางวันแสกๆ”
“ตอนนี้แหละเหมาะสุดแล้ว จะไปอายใครมีแต่เราเท่านั้น”โต้งคะยั้นคะยอพลางมองลึกเข้าไปในดวงตาของมิว “ก็ได้” มิวบอกอายๆเพียงเท่านั้นโต้งก็ระดมจูบมิวอย่างเมามันในอารมณ์ขณะที่มิวโอบรอบคอโต้งไว้แนบแน่นด้วยสีหน้าเคลิบเคลิ้มซาบซ่านไปด้วยความสุขโดนัทกระวนกระวายใจมากที่โต้งมาหายไป สองวันเต็มๆแล้วที่เธอไม่สามารถติดต่อโต้งได้พอจะรู้จักเพื่อนบางคนของโต้งทั้งเพื่อนสมัยมัธยมและเพื่อนมหาวิทยาลัยอยู่บ้างโดนัทเที่ยวโทรตามไปทั่ว แต่ไม่มีใครรู้ว่าโต้งอยู่ที่ไหนสักคน
“เจอโต้งมั้ยโดนัท”
$ q5 l6 e  \9 m& a6 Z1 T' g: e. G; h. o“ไม่เลยค่ะคุณแม่” โดนัทบอกอย่างท้อใจหลังจากวางหูโทรศัพท์ที่เพิ่งต่อสายถึงเพื่อนๆของโต้ง
( l1 U+ x8 J- O1 h2 a1 Z0 d1 w“แล้วที่บ้านโน้นล่ะ”
“โทรไปตั้งแต่คืนแรกที่ไม่ได้กลับมาบ้านแล้วค่ะไม่อยู่ที่นั่น” โดนัททำหน้าครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งคุณหญิงเพียงจิตจึงเอ่ยถามเมื่อเห็นสีหน้าของลูกสาว
“มีอะไรหรือเปล่า”
+ b( T% F; d+ u4 }“โดนัทคิดว่าพ่อแม่เขาต้องรู้ว่าเขาไปไหนและไปอยู่กับใครคิดว่าโต้งไปอยู่กับคนๆนี้แน่ถ้างั้นโดนัทจะไปคาดคั้นเอาความจริงที่บ้านโน้นให้ได้”
3 }5 D5 t* j0 c) n* c# G  y“งั้นก็ไปสืบดูให้รู้เรื่องแต่งกันไม่ทันไรก็ออกลายแล้ว ไปติดใครที่ไหนรึเปล่าก็ไม่รู้ถ้ากลับมาแม่จะอบรมให้หนักเชียว…คอยดู” คุณหญิงเพียงจิตทำหน้าเข็ดเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยความโกรธที่คุกรุ่นอยู่ในใจโดนัทบึ่งรถมาถึงบ้านของกรณ์กับสุนีย์ในเวลาไม่นานหลังจากนั้นตั้งแต่แต่งงานกับโต้งเธอมาเหยียบบ้านนี้น้อยครั้งมาก
เมื่อโต้งไปอยู่บ้านของเธอคนในบ้านนี้ก็แทบไม่มีความหมายสำหรับเธออีกต่อไปถ้าไม่จำเป็นจริงๆเธอก็ไม่อยากมาที่นี่หรอก โดนัทยกมือไหว้สุนีย์ด้วยสีหน้าขรึมเคร่งก่อนจะทรุดตัวลงนั่งไขว่ห้างด้วยท่าทางกรีดกรายราวกับนางพญาก็ไม่ปานบนโซฟารับแขกแล้วก็เปิดฉากถามสุนีย์ด้วยน้ำสียงค่อนข้างกระด้างว่า
“แม่รู้หรือเปล่าว่าโต้งไปไหน”
% K! `! \1 j% p% ?- x8 K“ไม่รู้หรอกจ้ะหนู นี่โต้งยังไม่กลับบ้านหรอกหรือจ้ะ”สุนีย์ถามหน้าซื่อ
“ถ้ากลับโดนัทจะมาตามหาถึงนี่หรือคะ” โดนัทย้อนแล้วทำหน้าแปลกๆใส่สุนีย์สุนีย์ยังคงนิ่งและยิ้มเย็นๆในหน้าพลางคิดว่าหญิงสาวหน้าตาสะสวยตรงหน้านี้ช่างมีนิสัยที่น่าสมเพชจริงๆท่าทางแข็งกระด้างผิดกับตอนที่ยังไม่แต่งงานกับโต้งอย่างเห็นได้ชัด นี่น่ะหรือลูกสะใภ้ของเธอ
* h+ y7 U3 I  Q# W. f% }“โต้งไม่ได้มาที่นี่หลายวันแล้วแล้วก็ไม่ได้ติดต่อมาด้วย”
, a. {7 q) ~: W% P“ลูกชายหายไปทั้งคนไม่ตามหาบ้างเหรอคะทีเมื่อก่อนตอนที่หายไปออกตามหาซะแทบไม่เป็นอันทำอะไร” แววตาสุนีย์วาวโรจน์เพียงแว่บเดียวแต่แล้วก็ปรับสีหน้าเป็นยิ้มเย็นแล้วบอกว่า
“ตอนนั้นโต้งยังเด็ก คนเป็นแม่ก็ต้องห่วงเป็นธรรมดาแต่ตอนนี้เขาโตพอจะรับผิดชอบตัวเองได้แล้วเขาไปไหนก็ไม่จำเป็นต้องคอยตามล่ะมั้งหนู ตอนนี้เขาเป็นสามีหนูแล้วเขาไม่อยู่บ้านก็ต้องเป็นหน้าที่ของหนูที่จะต้องออกตาม ไม่ใช่แม่” โดนัทแสดงสีหน้าว่าโกรธออกมาอย่างเห็นได้ชัดเมื่อถูกสุนีย์ย้อนมาแบบนี้
“แม่บอกมาตามตรงดีกว่าว่าโต้งอยู่ที่ไหนอยู่กับเพื่อนชื่อมิวใช่มั้ย หนูรู้ว่าแม่รู้แต่ไม่ยอมบอกหนู” สุนีย์ผุดรอยยิ้มแปลกที่มุมปากด้วยความสมเพชโดนัทแล้วบอกกลับไปว่า
“แม่ไม่รู้ว่าหนูเคยเรียนวิชาสมบัติผู้ดีในวัยเด็กรึเปล่าอ้อ…แต่รุ่นหนูคงไม่มีวิชานี้ในตำราเรียนสินะหรือว่ามีแต่ก็ไม่ได้สนใจ หนูรู้ไหมจ้ะว่าการที่จะขอความช่วยเหลืออะไรจากใครจะต้องทำกิริยาแบบไหนบ้าง แต่หนูเล่นเข้ามาหาแม่ด้วยท่าทางแบบนี้หนูก็น่าจะคิดเอาเองนะว่าหนูจะได้รับความช่วยเหลือจากแม่มั้ย” โดนัทอยากจะกรีดร้องออกมาดังๆที่ถูกคนแก่คราวแม่ยอกย้อน
; `+ o; n+ M& Z6 O“ไม่ต้องมาทำเป็นพูดสั่งสอนโดนัทหรอกค่ะถ้าไม่คิดจะช่วยเหลือกันก็ไม่ต้องมาพูดแบบนี้จริงๆแล้วก็ไม่ได้อยากมาเท่าไหร่หรอกนะบ้านเนี้ย”
“แม่เข้าใจนะว่าหนูคงเหงาที่โต้งไม่อยู่ก็เลยอารมณ์พลุ่งพล่านเป็นธรรมดา แม่ว่าหนูน่าจะกลับไปตั้งสติที่บ้านดีกว่านั่งคิดไตร่ตรองถึงอุปนิสัยของตัวหนูเองให้ดีๆดีกว่านะ ผู้ชายน่ะ…ถ้าเราดีพอ เขาก็ไม่หนีไปไหนหรอก” ประโยคท้ายของสุนีย์ช่างเชือดเฉือนหัวใจโดนัทยิ่งนักความโมโหที่คุกรุ่นอยู่ในใจพุ่งถึงขีดสุดจึงแผดเสียงด่าสุนีย์ออกมาว่า
“อีแก่…แกดีนักรึไงถึงมาว่าฉันอย่างนี้”สุนีย์มีสีหน้าตกใจเพราะไม่คิดว่าโดนัทจะหยาบได้ถึงขนาดนี้โดนัทได้หามีความเคารพยำเกรงแม่สามีอย่างเธอเลยแม้แต่น้อยขณะเดียวกันแตงก็กลับมาจากทำงานพอดี และก็ได้ยินประโยคที่โดนัทด่าว่าแม่ของเธอแตงจึงปราดเข้าไปหาโดนัททันที
“แกว่าใครอีแก่แกนี่ไม่มีความเคารพยำเกรงผู้ใหญ่เอาเสียเลยนะ คนที่แก่ด่านี่แม่ฉันนะถ้าฉันไปด่าแม่แกบ้างแล้วจะรู้สึกยังไง” โดนัทหันไปถลึงตาใส่แตงแล้วตะคอกออกมาว่า“แล้วแกมาเกี่ยวอะไรด้วย”
“อ้าว…ก็แม่ฉันนี่จะไม่ให้เกี่ยวได้ไง นึกๆไปแล้วก็สงสารน้องฉันขึ้นมาทันที คนดีๆอย่างโต้งไม่คู่ควรกับผู้หญิงอย่างแกเลยจริงๆ”
! C8 ~& `4 ]1 c; h+ r9 i“กรี๊ด” โดนัทกรีดร้องออกมาลั่นบ้านก่อนจะฟาดฝ่ามือลงไปที่ใบหน้าของแตงเต็มแรง แตงหน้าหันจากแรงตบของโดนัทก่อนจะตอบโต้กลับไปบ้างด้วยความรุนแรงกว่าจนโดนัทเซถลาลงไปกองกับพื้นก่อนที่แตงจะตรงเข้าไปคร่อมร่างของโดนัทแล้วกระหน่ำตบอย่างไม่ยั้งมือสุนีย์รู้สึกตกใจกับเหตุการณ์ตรงหน้า กะว่าจะเข้าไปห้ามแตงแต่เมื่อเห็นแตงกำลังได้เปรียบและด้วยความหมั่นไส้โดนัทด้วยแล้วเธอก็ปล่อยเลยตามเลยด้วยการมองดูลูกสาวตัวเองตบหน้านังลูกสะใภ้ผู้หยิ่งยะโสโดนัทกรีดร้องโหยหวนขณะที่มือไม้ของตัวเองปัดป้องแตงสะเปะสะปะไปหมดโดยที่แตงยังคงนั่งคร่อมร่างโดนัทอยู่อย่างนั้น แล้วตบซ้ายตบขวาจนโดนัทเลือดกรบปาก“คนอย่างแกมันเถื่อนนักมันก็ต้องเจอการตอบโต้ที่เถื่อนๆแบบนี้อีโดนัท”
“พอแล้ว…พอแล้ว…ฉันยอมแล้ว” โดนัทร้องตะโกนบอกทั้งน้ำตาสารรูปดูไม่ได้เลย หน้าตาบวมเป่งแถมมีเลือดกบปากอีก
; \; Z! r0 Z2 e/ r5 L5 l# ?/ J“ต่อไปแกห้ามมาเหยียบบ้านหลังนี้อีกคนบ้านนี้ไม่ต้อนรับแกแล้วแกอย่านึกนะพวกเราจะยอมให้โต้งกลับไปอยู่กับคนเลวๆอย่างแกอีก” แตงยื่นคำขาดกับโดนัทก่อนจะกระชากร่างอันสะบักสะบอมของโดนัทขึ้นมาแล้วก็ถีบสุดแรงจนโดนัทหน้าคะมำลงไปบนพื้นสนามหญ้าหน้าบ้าน
“พอแล้วล่ะแตง แค่นี้มันก็น่วมแล้วแต่ก็สมแล้วที่มันมาก้าวร้าวแม่ สั่งสอนมันสักทีก็ดีเหมือนกัน” สุนีย์บอกแตงขณะมองไปยังร่างของคู่กรณีที่กระโผลกกระเผลกกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปที่รถด้วยอาการหวาดผวาแต่ก่อนจะขึ้นรถ โดนัทไม่วายหันมามองสองแม่ลูกด้วยดวงตาลุกวาวอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อโต้งกับมิวกลับจากเชียงใหม่ในวันสุดท้ายของวันหยุดลองวีคเอนท์เขาชวนมิวแวะที่บ้านเขาก่อนเพื่อเอาของฝากมาให้พ่อแม่แล้วก็ถือโอกาสทานข้าวเย็นที่นี่ด้วย และเขาก็จะไปค้างบ้านมิวอีกสักคืนเพราะรถของเขาจอดไว้ที่นั่นด้วย เมื่อทั้งคู่เดินเข้ามาในบริเวณบ้านโต้งก็เห็นรถของคุณประภาสจอดอยู่แล้วก็เห็นพ่อแม่ของโดนัทยืนทุ่มเถียงอย่างเอาเป็นเอาตายกับพ่อแม่ของเขากันที่หน้าบ้านโดยมีแตงกับโดนัทยืนอยู่ด้วย โต้งตกใจที่ใบหน้าของโดนัทบวมเป่งและมีร่องรอยฟกช้ำโต้งหันไปมองหน้ามิวเหมือนจะบอกว่าไม่ใช่เรื่องเล็กๆแน่คราวนี้ทุกคนหันมามองโต้งกับมิวเป็นตาเดียว
5 I$ m9 d+ q' i+ y: K+ x“อ้อ…มาแล้วเรอะตัวดีรู้มั้ยทุกคนเขาต้องมีเรื่องกันก็เพราะแก โต้ง”
คุณประภาสด่าว่าโต้งทันทีที่เห็นหน้า
: p9 U3 z9 @5 d" M“คุณพูดอย่างงี้ได้ไงเพราะลูกสาวคุณนั่นแหละทำให้เกิดเรื่อง” กรณ์จ้องหน้าคุณประภาสอย่างเดือดดาล
“ลูกสาวแกตบลูกสาวฉัน ฉันจะเอาเรื่องพวกแกให้ถึงที่สุด”คุณประภาสชี้หน้ากรณ์
3 t/ k5 W# w' E# a“คุณนึกว่าผมกลัวรึไงคุณประภาสถ้าคุณเอาเรื่องผมก็จะฟ้องกลับข้อหาบุกรุกทั้งตัวคุณและตัวลูกสาวคุณที่เข้ามาหาเรื่องเราก่อนถึง
ในบ้าน แล้วลูกสาวคุณก็เป็นฝ่ายทำร้ายลูกสาวผมก่อนแถมยังเข้ามาพูดจาหมิ่นประมาทเมียผมถึงในบ้าน
ผมเอาเรื่องคุณได้อีกนะข้อหาหมิ่นประมาท หรือจะลองดู” กรณ์ท้าทายเพราะเขารู้กฎหมายพอสมควรถ้าฟ้องกันเขาไม่มีทางแพ้แน่นอน ถึงโดนัทจะเจ็บหนักแต่ถ้าดูที่เจตนาแล้ว เจตนาของโดนัทคือการเข้ามาหาเรื่องคนในบ้านของเขาก่อนถึงจะเป็นฝ่ายเพลี่ยงพล้ำกลับไป โดนัทก็ผิดวันยังค่ำ
. J9 q! T- C+ c' h. K“คุณพ่ออย่าไปเชื่อพวกมัน โดนัทมาพูดกับพวกมันดีๆแต่พวกมันมารุมรังแกโดนัท”
“นั่นไง…พวกแกรุมรังแกลูกฉันหลักฐานมันก็ฟ้องอยู่” คุณหญิงเพียงจิตชี้ที่ใบหน้าของโดนัท
/ d" V/ d) {! W( i“ก็เอาซีครับ ถ้าอยากจะฟ้องก็เชิญเลยเราก็จะฟ้องกลับเหมือนกัน แล้วมาคอยดูกันว่าใครจะชนะ” กรณ์ยังคงท้าทายต่อไปด้วยสีหน้าเอาจริงเขาเองก็เบื่อคนบ้านนี้เต็มทน คิดว่าจะให้โต้งเลิกกับโดนัทแน่นอนแล้วสาปส่งไม่ต้องมาเจอะเจอกันอีกเลย โต้งมองเหตุการณ์ตรงหน้าด้วยสีหน้าสำนึกผิดทุกคนต้องมาทะเลาะกันเพราะเขาแท้ๆ เขาทำให้พ่อแม่ต้องเดือดร้อนอีกแล้วแต่คราวนี้ดูจะหนักหนากว่าคราวก่อนมาก ถึงขนาดจะฟ้องร้องไม่ยอมความกันในที่สุดเขาก็ตัดสินใจบอกกับพ่อตาแม่ยายว่า
“เป็นเพราะผมไม่ดีเองที่อยู่ดีๆก็หายไปเฉยๆไม่บอกไม่กล่าวเพื่อเป็นการชดใช้ความผิดในครั้งนี้ แล้วแต่คุณพ่อคุณแม่ก็แล้วกันขออย่าเอาผิดพี่สาวผมเลย”
8 r; c1 K% Y/ o$ Q) {. L( W4 \! `“โต้ง” ทุกคนในบ้านของโต้งเรียกชื่อโต้งออกมาพร้อมกันด้วยอาการตกตะลึง
# d! z5 q* Z/ j* l2 _8 |3 c7 r5 V% B“โต้ง…โต้งไม่ผิดนะทำไมถึงพูดอย่างนี้ล่ะลูก คนที่ผิดคือพวกเขาต่างหาก” สุนีย์ตรงเข้าไปเขย่าร่างโต้ง
5 s( I* g# F. d% A4 P  t  b, |“เอาเถอะครับแม่ เรื่องที่เกิดขึ้นต้นเหตุมาจากโต้งทุกคนต้องเดือดร้อนเพราะโต้ง ถ้าโต้งยอมรับความผิด
เรื่องมันจะได้จบๆไปซะที” โดนัทมองหน้าโต้งตาละห้อยความรู้สึกโกรธโต้งหายเป็นปลิดทิ้งเมื่อเห็นโต้งมาสารภาพผิดตรงหน้าเธอจึงโผเข้าไปกอดโต้ง แล้วหันมาบอกพ่อของเธอทั้งน้ำตาว่า
“คุณพ่อคะอย่าเอาเรื่องเอาราวอะไรโต้งเลยนะคะขอให้เลิกแล้วต่อกัน แล้วให้โต้งกลับไปอยู่กับเราเหมือนเดิมที่บ้านนะคะเพราะโดนัทขาดโต้งไม่ได้จริงๆ โดนัทรักโต้งมาก” คุณประภาสซึ่งรักและตามใจลูกสาวเป็นทุนเดิมอยู่แล้วเห็นโดนัทมาขอร้องอ้อนวอนเขาอย่างนี้มีหรือที่จะไม่ใจอ่อน
“เอาเถอะ…เอาเถอะ…งั้นก็เลิกแล้วต่อกัน จะไม่มีการติดใจเอาความกันอีก ไป…กลับบ้านกันเถอะ”
+ c% d; t# J7 \. e% |+ w8 |คุณประภาสสรุปแล้วก็หันไปบอกคุณหญิงเพียงจิตที่ยืนอยู่ข้างๆก่อนจะเดินตามหลังสามีไปที่รถ ตามด้วยโดนัทที่ตระกองกอดโต้งเดินตามหลังคุณหญิงไปท่ามกลางความงุนงงของคนในครอบครัวโต้งและมิวที่ยืนอยู่ตรงนั้นด้วยขณะที่เดินไปที่รถ โต้งหันมามองหน้าทุกคนอีกครั้ง แล้วมาหยุดที่มิวด้วยสายตาละห้อยก่อนจะหันกลับไปแล้วผลุบหายเข้าไปในรถของคุณประภาส ทิ้งให้กรณ์ สุนีย์แตงและมิวยืนนิ่งอึ้งไปตามๆกันกับการตัดสินใจของโต้งในครั้งนี้โดยเฉพาะมิวที่ดูจะเศร้าสร้อยกว่าใครเมื่อได้เห็นภาพโดนัทเดินตระกองกอดโต้งแล้วผลุบหายเข้าไปในรถเป็นอย่างนี้แล้ว ไม่รู้เหมือนกันว่าเมื่อไหร่เขาจะได้เจอะเจอโต้งอีก
9 }7 M% D7 C" w6 h! p( b“โต้ง” มิวเรียกชื่อโต้งออกมาเบาๆด้วยความรู้สึกใจหายมิวกับเอ็กซ์นัดทานข้าวกับหญิงในเวลาหลังเลิกงานเอ็กซ์กับหญิงคุยกันกระหนุงหระหนิงน่าเอ็นดู มิวเส มองออกไปนอกร้านยามที่เขารู้สึกเหงาเปล่าเปลี่ยวที่สุดแล้วมาเจอภาพคู่รักที่กำลังหยอกเย้ากันให้เห็นตรงหน้ามันช่างบาดอารมณ์เขาอย่างเหลือเกิน ยามนี้เขาอดคิดถึงโต้งไม่ได้เหตุการณ์ที่เชียงใหม่ยังไม่ห่างหายไปจากความทรงจำของมิวประทับใจที่สุดก็ตอนที่เขาได้ซ้อนท้ายมอร์เตอร์ไซค์ไปเยี่ยมยายคำจันทร์ที่อำเภอวังเหนือกับโต้งท้องถนนว่างโล่งกับธรรมชาติที่สวยงามสองข้างทาง ลมหนาวของอากาศทางเหนือทำให้มิวตัวสั่นจนโต้งต้องบอกเขาว่า
0 |& x# C5 c& e: w; S, W% D8 t& F3 K5 k“กอดเราไว้สิมิว จะไต้หายหนาว” มิวทำตามที่โต้งบอกด้วยการโอบเอวโต้งไว้อย่างแนบแน่นสักพักมิวก็
ซบหน้าลงบนแผ่นหลังกว้างของโต้งในยามนั้นความหนาวที่จับขั้วหัวใจหายเป็นปลิดทิ้งเมื่อได้รับไออุ่น
จากตัวโต้ง
) W3 Q, i- `% n% G  G6 B2 D3 q  F“เรามีความสุขจังเลยโต้งไม่เคยมีความสุขขนาดนี้มาก่อนเลยจริงๆนะ” น้ำตาแห่งความปลาบปลื้มปิติไหลลงมาอาบแก้มของมิวช่วงเวลานั้นเหมือนช่วงเวลาแห่งความฝันเหมือนกายและใจของมิวกับโต้งรวมเป็นหนึ่งเดียว แต่พอกับมากรุงเทพฯเขาก็ต้องเผิญหน้ากับความเป็นจริงที่ต้องสูญเสียโต้งให้กับคนอื่นไปแม้วันเวลาที่ใช้ร่วมกันจะน้อยนิด แต่มิวก็จะเก็บความสุขนั้นไว้ในความทรงจำตลอดไปป่านนี้โต้งจะเป็นยังไงบ้างนะ ไม่ได้ติดต่อกันหลายวันแล้ว
“เป็นอะไรวะมิว นั่งซึมเชียว” เอ็กซ์ถามเมื่อเห็นท่าทางเซื่องซึมของมิว
“นั่นสิ…ตั้งแต่กลับมาจากเที่ยวเชียงใหม่มิวดูแปลกๆไปนะ”หญิงกล่าวเสริมบ้าง
0 Y0 w7 a1 v% E* S" o! c+ P) {“เออ…จริงของหญิงกูเห็นเป็นอย่างนี้ตั้งแต่อาทิตย์ก่อนแล้ว ถามจริงๆเถอะไปเที่ยวเชียงใหม่กับใครวะ”มิวนิ่งเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะตอบไปว่า
“ไปกับโต้ง”
* C+ N4 _4 ?0 W“โต้ง” เอ็กซ์กับหญิงร้องออกมาพร้อมกัน
“ไปกันสองคนเหรอวะ” มิวพยักหน้าแทนคำตอบเอ็กซ์กับมิวหันมามองหน้ากันด้วยความประหลาดใจทั้งคู่ “อะไรกันวะ…นี่กลับไปคบกันตั้งแต่เมื่อไหร่วะ กูไม่เห็นรู้เรื่องเลย”
6 H1 U( v' j! K# m1 h“แล้วทำไมจะต้องรู้ด้วยล่ะ” “แล้วเมียโต้งล่ะทำไมเขายอมปล่อยให้โต้งไปเที่ยวกับ”
“นี่ช่างสงสัยจริงๆว่ะเอ็กซ์ เมียเขาก็ส่วนเมียเขาสิวะมาเกี่ยวอะไรกับกูล่ะ” มิวทำท่ารำคาญเอ็กซ์
“นี่ร้ายไม่เบาเลยนะ แอบเป็นชู้กับผัวชาวบ้านพอเมียเขาเผลอก็พาผัวเขาไปกกถึงเชียงใหม่เชียว ระวังโดนัทมาแหกอกนะได้ข่าวว่าขี้หึงไม่ใช่เล่นเลย”
' V2 K% N1 K5 O) j0 l“บ้า…เอ็กซ์นี่พูดอะไรทุเรศๆ”
  e6 R6 c* R2 A- A2 @0 y* H“อ้าว…ก็กูพูดจริง จริงมั้ยหญิง หญิงว่าเราพูดถูกมั้ย”หญิงอมยิ้มไม่ออกความเห็น แต่กลับถามมิวว่า
“แล้วช่วงนี้มิวเจอโต้งบ้างมั้ยล่ะ”
4 O" F$ t- n, X“ไม่เจอกันเลย ไม่ได้โทรคุยกันด้วย”
“อ้าว…ไหงงั้นล่ะไหนว่าไปเที่ยวเชียงใหม่ด้วยกัน พอกลับมากลับเลิกติดต่อกันซะงั้นนี่แสดงว่าโต้งมันทำไม่ถูกใจล่ะสิ” เอ็กซ์พูดพลางหัวเราะร่วนหญิงจึงตีแขนเอ็กซ์เมื่อเห็นว่าเอ็กซ์พูดจาทุเรศอีกแล้ว
“บ้าจริงเชียวเอ็กซ์นี่ พูดจาน่าเกลียดอีกแล้ว” มิวไม่ถือสาคำพูดของเอ็กซ์เพราะรู้ว่าเอ็กซ์ปากไม่ค่อยจะดีมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว
! `8 C+ w2 ?( t" W$ {“พอดีที่บ้านโต้งเขามีปัญหากับบ้านโดนัทตอนที่เรากลับจากเชียงใหม่เราไปแวะบ้านโต้ง ก็เห็นพวกเขากำลังทะเลาะกันอยู่พอดี”
“เขามีปัญหาอะไรกันเหรอ” เมื่อหญิงถามมิวจึงเริ่มลำดับเหตุการณ์ทั้งหมดให้หญิงฟังเมื่อหญิงฟังจบหญิงก็ถอนหายใจแล้วบอกมิวว่า
3 w& o- K) L$ C1 d& p% L“มิวอย่าหาว่าหญิงยุ่งเรื่องส่วนตัวของมิวเลยนะแต่หญิงอยากเตือนมิวด้วยความหวังดีถ้าเป็นแบบนี้หญิงว่ามิวอย่าไปยุ่งกับโต้งเลยจะดีกว่าคนมีครอบครัวแล้วปัญหามันซับซ้อนมากกว่าคนโสดเยอะไม่งั้นโต้งเองจะลำบากหนักขึ้นไปอีกถ้ามิวสงสารโต้งอย่าเอาตัวเองไปข้องเกี่ยวกับโต้งอีกเลย” สิ้นคำพูดของหญิงมิวก็ซึมไปทันที หญิงพูดง่ายแต่ทำยาก เพราะใจของมิวตอนนี้มันสับสนไปหมดระหว่างความต้องการของตัวเองกับความถูกต้องทุกครั้งที่พยายามหักห้ามใจแต่พอนึกไปถึงหน้าโต้งกับความสัมพันธ์ลึกล้ำที่เคยมีให้กันมิวก็ไม่สามรถตัดใจจากโต้งได้ แล้วอย่างนี้จะให้มิวทำอย่างไรด้วยความคิดถึงและความสับสนภายในใจทำให้มิวตัดสินใจละทิ้งคุณธรรมทิ้งแล้วโทรหาโต้งโต้งรับสายทันทีแล้วบอกเขาด้วยเสียงแผ่วเบาว่า
$ o1 _: H- k  w9 ^" D" F“แป๊บนึงนะ” มิวถือสายรอเพราะรู้ว่าโดนัทคงอยู่ใกล้ๆโต้งจึงไม่สะดวกคุย
“เมื่อกี้อยู่กับโดนัทเหรอ”
* D9 z3 z9 v7 x9 K, Q; c“ฮื่อ…แต่ตอนนี้เดินออกมาที่สวนหลังบ้านแล้ว”โต้งตอบกลับมา แต่เสียงพูดก็ยังเบาอยู่เหมือนกลัวใครจะได้ยินมิวคิดไปก็สงสารโต้ง ขนาดจะคุยโทรศัพท์ยังหาความเป็นส่วนตัวไม่ได้เลยช่างน่าอึดอัดจริงๆ
“สบายดีมั้ย” มิวส่งเสียงถาม
/ o2 t3 X) c! L' C' ~9 T“ก็เรื่อยๆอ่ะ อย่างที่รู้กันอยู่”
“คิดถึงเราบ้างมั้ย”
“ก็คิดถึงอ่ะ คิดถึงมากเลย” คำตอบของโต้งทำให้มิวยิ้มออกมาได้
/ C2 c( P& ^2 }" n“เราสองคนเป็นได้แค่ความคิดถึงใช่มั้ย” เสียงมิวเริ่มสั่นเครือ
, d5 z% S' }3 j) V' y, x2 G“อยากเจอเรามั้ยโต้ง อยากเจอเรามั้ย”
“อยากซี่…อยากเจอทุกวันเลยเหมือนที่เชียงใหม่ มีเราเพียงสองคน”
“แล้วทำไมไม่มาหาเราบ้างเลยรู้มั้ยว่าเราทรมานมากเลยนะที่ไม่มีโต้งอยู่ข้างกาย” คราวนี้มิวเริ่มสะอื้นไห้ออกมาแล้ว
“เราไม่สะดวก โดนัทตามคุมเราแจเลย ที่ทำงานก็ตามไปด้วยขนาดเราจะโทรหามิวก็ยังไม่มีโอกาสเลย”
8 Y2 B7 \8 B9 K) {, ]โต้งตอบกลับมาอย่างนี้มิวก็แทบหมดแรงความรักหระหว่างเขากับโต้งจะมีคำว่าสมหวังบ้างมั้ย
  O3 i0 c- z* h6 I7 k' M; h8 n“เราสองคนจะปล่อยให้มันเป็นอย่างนี้อีกนานเท่าไหร่ชั่วชีวิตของเราเลยใช่มั้ย หรือว่าโต้งหมดรักเราแล้ว”
สุ้มเสียงแสดงอาการน้อยใจของมิวทำให้โต้งใจคอไม่ดี
8 M+ c3 k, ]2 x- E: f“อย่าโกรธเราเลยนะมิวเราสัญญาว่าสักวันเราจะต้องแวะไปหามิวให้ได้ ขอเวลาเราหน่อยเถอะมิว” มิวได้ยินเสียงโดนัทเรียกโต้งดังเข้ามาในโทรศัพท์ โต้งจึง
1 L/ |  M& i% t" a, _% _บอกมิวว่า
“แค่นี้ก่อนนะมิว โดนัทมาตามแล้ว” มิววางโทรศัพท์ลงข้างกายอย่างไร้สิ้นเรี่ยวแรงเมื่อโต้งวางหูไปแล้ว
8 g* W" v" `6 L3 aมิวซบหน้าร้องไห้สะอึกสะอื้นจนตัวโยนไม่รู้ว่าอนาคตของเขากับโต้งจะเป็นอย่างไร เหมือนมันไม่มีหนทางออกเอาเสียเลยความรักของเขากับโต้งจะเป็นได้แค่เพียงรักซ่อนเร้นที่ซุกซ่อนอยู่ในใจเท่านั้นเองหรอกหรือ
มันไม่หนทางแก้ไขที่ดีกว่านี้เลยใช่มั้ย โดนัทขับรถตามโต้งไปบนท้องถนนในเย็นวันหนึ่งเส้นทางที่โต้งขับผ่านไม่ใช่เส้นทางกลับบ้านโต้งไปที่ไหนไปหาใครโดนัทอยากรู้ไปหมดด้วยความกระวนกระวายใจโต้งเลี้ยวเข้าซอยแห่งหนึ่งบริเวณย่านที่เป็นตึกแถวโดนัทขับรถเข้าซอยเล็กๆนั้นในระยะห่างกันพอไม่ให้โต้งสังเกตได้เห็นโต้งจอดรถหน้าตึกแถวห้องหนึ่ง โดนัทจึงแอบจอดรถไว้ตรงหัวมุมตึกบ้างโต้งหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโทร สักพักก็มีใครคนหนึ่งลงมาเปิดประตูบ้านทั้งคู่ส่งยิ้มหวานให้แก่กัน โดนัทเพ่งมองไปที่ใบหน้าของชายหนุ่มคนนั้นแล้วก็นึกออกว่าใคร
8 m) T% `0 p5 g+ { “มิว” โดนัทร้องออกมาแล้วก็วิ่งเข้าไปหาโต้งที่กำลังจะเดินตามมิวเข้าไปในบ้านโดนัทกระชากแขนของโต้งเต็มแรง
“โต้ง” โต้งกับมิวหันมามองโดนัทพร้อมกันแล้วก็เบิกตากว้างด้วยสีหน้าตกใจ
: D) v8 s! P2 a0 @: V“ที่แท้ก็มาหามิวนี่เอง กลับบ้านนะ” โดนัทออกคำสั่ง
2 B' W' O5 p* o& u+ V& d9 d/ s1 E“เรามาหาเพื่อนเรา อย่าบอกนะว่าขับรถตามเรามา”
; k: k1 R$ `1 Y+ y, {7 z“ก็ใช่น่ะสิ ถ้าไม่ตามจะรู้เหรอว่าบ้านคนนี้มันอยู่ไหนคราวก่อนก็ทีนึงแล้วที่หนีไปเชียงใหม่ด้วยกัน แล้วคราวนี้ล่ะมาทำอะไรนัดมาสมสู่กันงั้นเหรอ” โดนัทโพล่งออกมาด้วยความโกรธสุดขีด
“โดนัทพูดอย่างงี้ได้ยังไง มิวเป็นเพื่อนเราเราสองคนไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคิด” โต้งแก้ตัวกับโดนัทด้วยความหงุดหงิดพลางสะบัดแขนออกจากการเกาะกุมของโดนัทขณะที่มิวยืนนิ่งอึ้งอยู่ ไม่กล้าแม้แต่จะสบตาโดนัท “เพื่อนเหรอส่งสายตากันหวานซะขนาดนั้น ยังมีหน้ามาเรียกว่าเพื่อนอีกเหรอผู้ชายกับผู้ชายด้วยกันช่างทุเรศสิ้นดี” เสียงโดนัทดังขึ้นเรื่อยๆจนชาวบ้านแถบนั้นเริ่มเมียงๆมองๆกันบ้างแล้วมิวรู้สึกอายจนหน้าชา ในที่สุดมิวก็บอกโต้งเสียงแผ่วว่า
* z! b; `5 N9 t* T! G! l3 \  I/ K' k“กลับไปเถอะโต้ง” มิวหันหลังกลับเตรียมจะเดินเข้าบ้านแต่แล้วเขาก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงโต้งเรียกเขา “มิว”มิวพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้อย่างสุดความสามารถพยายามไม่ให้มันไหลออกมาให้โต้งและโดนัทเห็นยามหันมามองหน้าโต้งแล้วก็แสร้งฝืนยิ้มให้โต้งกับโดนัทก่อนจะบอกโดนัทว่า
“คุณกำลังเข้าใจผมผิดนะครับคุณโดนัทผมกับโต้งเป็นแค่เพื่อนกันจริงๆ เราสนิทกันมาตั้งแต่เด็ก”
7 |# x$ u0 T& m  z7 _4 z“นึกว่าฉันจะเชื่อเหรอ เมื่อก่อนคุณเคยเป็นนักร้อง วงการดารานักร้องนั้นมันมีแต่พวกลักเพศทั้งนั้นฉันไม่เชื่อคุณหรอก”
. m! h  d- W) n“ถ้าคุณไม่เชื่อก็ตามใจเพราะผมคงไปห้ามความคิดคุณไม่ได้” มิวบอกแล้วหันกลับเข้าบ้านไปพร้อมกับเลื่อนประตูเหล็กปิดบ้านทันทีฝ่ายโต้งยังยืนนิ่งงันอยู่ จนโดนัทต้องเข้ามาดึงมือเขา
  u$ Q5 {  d4 j: w- o$ p! ?“กลับสิ…ยืนงงอยู่ทำไมหรือว่าเสียดายที่เขาไม่ให้เข้าบ้าน” โต้งหันไปมองหน้าโดนัทด้วยความไม่พอใจสะบัดมือโดนัทออกแล้วบอกว่า
“ผู้หญิงอย่างเธอนี่มันช่างน่าเบื่อจริงๆโดนัท” ว่าแล้วโต้งก็ก้าวฉับๆตรงไปที่รถจของเขาโดยมีโดนัทกึ่งเดินกึ่งวิ่งตามไปพร้อมตะโกนไล่หลังว่า “กลับไปเจอกันที่บ้านนะวันนี้ต้องคุยกันให้รู้เรื่องเลย” ฝ่ายมิวเมื่อปิดประตูบ้านแล้วเขาก็ทรุดเข่านั่งแปะลงไปกองกับพื้นน้ำตาไม่รู้มาจากไหนทำไมมันช่างไหลออกมามากมายถึงเพียงนี้คงจบกันเพียงเท่านี้แหละนะเรื่องราวระหว่างเขากับโต้งคงเหลือไว้ซึ่งความรู้สึกๆดีๆที่มีให้กันเท่านั้นเอง
“ลาก่อน…โต้ง” “นึกยังไงวะ ถึงได้คิดจะไปเรียนต่อเมืองนอก”
“ก็ไม่นึกยังไงหรอกแค่อยากหาความรู้ใส่ตัวให้มากขึ้นเท่านั้นเอง” ฝ่ายหลังตอบเสียงขรึม
' ]  E! h% y+ K: c“หนีอะไรรึเปล่าวะ” “นี่ถามแปลกกูจะหนีอะไร ก็บอกแล้วไงว่าแค่อยากหาความรู้ใส่ตัว”
- ?( y* R6 F- Y% }+ @5 c“หนีอะไรก็หนีได้ แต่หนีความจริงไม่พ้นหรอกนะโว้ย”เอ็กซ์บอกก่อนจะเปลี่ยนเรื่องพูดว่า
, Q, p$ O6 a, r( }“แล้วคิดจะทิ้งกูไปจริงๆหรือวะเนี่ย”
, @; [9 s, @/ d2 }“กูไปเรียนแค่สองปีเอง เดี๋ยวก็เจอกันแล้ว”
/ h- E6 w& ~( [' }1 l“เรียนโท เมืองไทยก็มีให้เรียนทำไมถึงได้ถ่อไปไกลถึงอเมริกาด้วยวะ”
/ ^$ c1 S& D( y“อเมริกานี่สุดยอดแล้วเรื่องซาวด์ดนตรี ถ้าจะเรียนให้รู้จริงก็ต้องเรียนที่นี่”มิวอธิบายสั้นๆให้เอ็กซ์ฟัง
( z. g7 g, D! H/ J1 W- l( O0 {“ตกลงจะไปเมื่อไหร่ล่ะ” เอ็กซ์ท้าวคางถามพลางทำหน้ามุ่ยไม่สบอารมณ์“ก็คงไม่นานนี้หรอก นี่ก็ส่งใบสมัครไปทางอีเมลล์แล้วรอแค่ให้ทางมหาลัยทางโน้นเขาตอบกลับมาก็ไปได้เลย” เอ็กซ์มองหน้ามิวอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็เอ่ยปากถามเพื่อนรักว่า
1 c% H& B4 F  F. i7 u9 y* E2 ~“นอกจากกูแล้วบอกใครรึเปล่าว่าจะไป”
$ @& \- v+ y# p“ยังไม่ได้บอก”
“แล้วจะบอกมั้ย”
“ไม่รู้เหมือนกัน” มิวตอบได้แค่นั้นแล้วก็เสมองไปทางอื่นเพื่อหลบสายตาเอ็กซ์ที่จับจ้องงมา
* z. K) N* y. |( ^“กูถามจริงๆเถอะมิว อยากไปเรียนอเมริกาจริงรึเปล่าวะ หรือแค่ต้องการอยากจะหลีกหนีปัญหาอะไรบางอย่าง”“นี่ช่างถามซอกแซกจริง กูบอกแล้วว่าอยากไปเรียน…อยากไปเรียนก็เท่านั้นเอง คนเรามันก็ต้องรักความก้าวหน้าบ้างสิวะ”
9 U% Q9 Z) j2 w) y  ~& T“กับกูคบกันมานานขนาดไหนแล้วมิวคิดยังไงทำไมกูจะอ่านไม่ออก ร้อยวันพันปีกูไม่เคยเห็นเคยพูดเลยว่าอยากจะไปเรียนเมืองนอกกะจะมาฟิตเอาตอนนี้…ถามจริงๆเหอะ มีปัญหาอะไรกับโต้งเปล่าวะ”มิวอยากจะตอบปฎิเสธเอ็กซ์ไป แต่แล้วเขาก็โกหกเพื่อนไม่ลงจึงบอกความจริงที่อยู่ในใจให้เอ็กซ์ฟัง
: e- \. D- m% H. ^“ก็มี…โดนัทเริ่มระแคะระคายแล้วเรื่องกูกับโต้งวันก่อนโดนัทตามโต้งมาที่บ้านกู แล้วก็มีปัญหากันนิดหน่อย” มิวเว้นช่วงแล้วระบายให้เอ็กซ์ฟังต่อไปว่า
/ u( u: _; @  r: J# F8 }" x“หลังจากวันนั้นแล้วกูคิดว่ากูไม่สมควรจะเจอโต้งอีกต่อไปถ้ากูยังอยู่ที่นี่โต้งกับกูก็คงหาโอกาสมาเจอกันอีกจนได้กูไม่อยากทำลายชีวิตครอบครัวของโต้ง”
# M( t5 y6 N, C5 l- _“เพราะอย่างงั้นก็เลยคิดจะไป จะได้ไม่ต้องมาเจอหน้ากันอีกแต่แค่สองปีเอง จะลืมกันได้เหรอวะ”
; `% B$ i3 C3 p  g0 P+ Z“ห่างกันไกลขนาดนี้ อีกหน่อยก็คงลืมกันเอง”
3 K/ ?; U# b# k* D“กูก็ขอภาวนาให้เป็นอย่างนั้นอยากให้ลืมโต้งได้จริงๆซะทีเพราะกูก็ไม่อยากเห็นตกอยู่ในสภาพหวานอมขมกลืนอย่างที่เป็นอยู่ทุกวันนี้” เอ็กซ์บอกอย่างจริงใจ
! ?2 W8 a: n6 M1 h1 N“สิ่งที่กูต้องการที่สุดในตอนนี้คือการลืมโต้งแม้จะยากเย็นขนาดไหนทรมานเท่าไร แต่กูจะต้องทำให้ได้ เอ็กซ์…กูจะต้องทำให้ได้”มิวบอกเอ็กซ์และบอกตัวเองอย่างเด็ดเดี่ยวขณะที่น้ำตาเริ่มไหลพรั่งพรูออกมา เอ็กซ์มองหน้ามิวพลางถอนใจตั้งแต่เมื่อก่อนตอนวัยเรียนแล้วที่มิวต้องปวดใจกับเรื่องของโต้งแล้วมาระบายกับเขาทั้งน้ำตากี่ครั้งกี่หนแล้วที่มิวต้องร้องไห้ยามเอ่ยถึงโต้งจนเติบโตมาสู่วัยทำงานมิวก็ยังคงเจ็บปวดต่อไปกับปัญหาและอุปสรรคที่ไม่มีวันแก้ไขได้ถ้ามิวจะไม่เจอกับโต้งอีกเลยมันคงเป็นการดีที่จะไปต้องทน ทุกข์ทรมานใจอีกต่อไปสุดท้ายต่างคนต้องเจ็บปวดต่อไปไม่มีที่สิ้นสุดเหรอ สุนีย์นำกาแฟมาวางตรงหน้ามิว
“ขอบคุณครับน้านี” สุนีย์นั่งลงบนโซฟาตรงข้ามกับมิวแล้วยิ้มแย้มออกมาอย่างดีใจที่มิวแวะมาเยื่ยมเธอที่บ้าน“เดี๋ยวน้ากรณ์กับพี่แตงก็กลับมาแล้วอยู่ทานข้าวเย็นด้วยกันนะมิว”
# s2 X+ p" |, N( G2 M) g“ครับ” มิวตอบรับพลางยิ้มกว้าง
, }9 ^$ G/ l, f6 \! o3 M“หายไปนานเลยนะเรา คราวหลังแวะมาเยื่ยมน้าบ่อยๆสิงานการเป็นยังไงบ้างล่ะ”
% \, j' l6 Y1 @- r* ?“ผมออกจากงานแล้วครับ ไม่กี่วันนี้เอง”
4 d5 c: j8 S( d! Z3 O- X4 }“อ้าว…ทำไมล่ะ มีปัญหาอะไรเหรอ”สุนีย์มีสีหน้าแปลกใจ
4 `/ I; ^; f. j- w1 j0 y“เปล่าหรอกครับ พอดีจะไปเรียนต่อโทที่อเมริกาน่ะครับเกี่ยวกับวิชาการดนตรี”
“ดีนะที่มิวรักความก้าวหน้าใฝ่เรียนตั้งแต่อายุยังน้อยอย่างนี้ อนาคตสดใสแน่” สุนีย์กล่าวชมด้วยความจริงใจ“แล้วจะไปเมื่อไหร่ล่ะ”
% p; J1 e# J5 H" N“วันศุกร์หน้าครับ จองตั๋วเครื่องบินไว้แล้วเครื่องออกสี่ทุ่มครึ่งครับ”
“น่าใจหายนะ เคยเห็นๆกันอยู่คงไม่เจอกันนานทีเดียวเลยคราวนี้ เขียนจดหมายมาหาน้าบ้างหรืออีเมลมาก็ได้” สุนีย์จดชื่อที่อยู่และอีเมลของเธอแล้วยื่นให้มิว
“ครับ…น้านีผมสัญญาว่าจะติดต่อน้านีตลอด”
+ U. E: r; H% F* s( H5 ^  T“จ้ะ” นิ่งเงียบกันไปครู่หนึ่งด้วยกันทั้งคู่ก่อนที่สุนีย์จะตัดสินใจถามถึงโต้งกับมิว
2 D* A+ l4 D4 a( O  S) ]“แล้วนี่โต้งรู้รึยังล่ะว่ามิวจะไป” มิวส่ายหน้าพยามยามทำสีหน้าให้เป็นปกติแต่แววตาเศร้าของมิวก็ไม่อาจหลุดพ้นสายตาของสุนีย์ไปได้ และเธอก็บอกมิวว่า
. D  d( C$ t7 \% |, l# g“โต้งเป็นเพื่อนกับมิวมานานนะ ไม่คิดจะบอกรึไง” มิวนิ่งงันไปไม่ออกความเห็นใดๆทั้งสิ้นเกี่ยวกับเรื่องนี้สุนีย์คิดอยู่เหมือนกันว่าทั้งคู่มีปัญหาอะไรกันหรือเปล่าเพราะตั้งแต่ที่มิวเข้ามาที่นี่ มิวไม่ได้เอ่ยถามถึงโต้งเลยเหมือนกับพยายามเลี่ยงที่จะเอ่ยถึงฝ่ายนั้นมิวเหมือนนั่งไม่ค่อยจะติดเมื่อสบสายตาของสุนีย์ที่มองมายังเขา
* h9 O3 c- J9 [/ {7 I% |# A6 H“ที่ไปเนี่ย…มิวอยากจะหนีอะไรบางอย่างรึเปล่า”
“ไม่ครับน้านี ผมอยากไปเรียนต่อจริงๆ”
“เอาล่ะ…เป็นอันว่าน้าเข้าใจความรู้สึกของมิวดีก็แล้วกัน”สุนีย์ไม่เซ้าซี้ถามต่อ ลุกขึ้นยืนแล้วหันมาบอกมิว “เดี๋ยวหน้าขอตัวเข้าครัวเตรียมกับข้าวหน่อยนะได้เวลาสองคนพ่อลูกนั่นใกล้จะกลับแล้ว…มิวนั่งดูทีวีไปพลางๆก่อนนะ”
“ครับ” มิวพยักหน้ารับคืนนั้นหลังจากทานอาหารร่วมกันแล้ว มิวก็ขอตัวกลับกรณ์ก็ถามย้ำเรื่องเวลาในการเดินทางของมิว
* y  M* c; L" y. e2 _  O! ~“วันศุกร์หน้าเครื่องออกสี่ทุ่มครึ่งใช่มั้ย”
! F  B+ Q6 ]0 K' T4 G( _7 Y“ครับ” “ถ้างั้นพวกน้าจะไปส่งที่สนามบินนะ”
  `' v2 P2 \% G6 _. m; Z“ไม่รบกวนดีกว่าครับผมเกรงใจ”
9 f$ z, g1 U9 n7 U0 Q+ D“เกรงจงเกรงใจอะไรกัน…มิวก็เหมือนลูกหลานของน้าหลานจะไปเรียนต่อเมืองนอกทั้งที ไม่ให้น้าไปส่งได้ยังไงกันเล่า”
“ให้พวกเราไปส่งมิวเถอะนะอีกหน่อยก็ไม่ค่อยได้เจอกันแล้ว” สุนีย์กล่าวสมทบขึ้นมาบ้างด้วยสีหน้ายิ้มๆ
มิวจึงพยักหน้าตอบรับด้วยรอยยิ้มเช่นกัน
2 {  c5 _- s1 G. ]( h- _% R“ขอบคุณครับน้ากรณ์น้านีแล้วก็พี่แตงด้วย” มิวกล่าวคำขอบคุณพร้อมกับยกมือไหว้คนทั้งสามด้วยความซาบซึ้งใจก่อนจะเดินตรงไปที่รถ มิวยิ้มแล้วโบกมือให้คนทั้งสามที่ยืนรอส่งเขาที่หน้าบ้านฉับพลันน้ำตาของมิวก็ไหลพรั่งพรูออกมาขณะที่ขับรถออกมายังท้องถนนแล้วน้ำตาของมิวก็ไม่ยอมหยุดไหลด้วยความซาบซึ้งในน้ำใจของคนในครอบครัวของคนที่เขารักพวกเขาดูเหมือนจะยอมรับมิวเป็นคนในครอบครัวเดียวกับพวกเขาทั้งที่ใจจริงแล้ววันนี้มิวเพียงต้องการมาลาอยากมาเจอคนที่เกี่ยวข้องกับชีวิตของโต้งเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะตัดใจจากโต้งให้เด็ดขาด โดยไม่คิดจะติดต่อกับคนในครอบครัวของโต้งอีกต่อไปเพื่อไม่ให้ตัวเองต้องทุกข์ทรมานกับความคิดถึงโต้งมากไปกว่านี้โดนัทเฝ้าเซ้าซี้ถามโต้งเรื่องมิวตลอดเวลา โต้งรู้สึกรำคาญจนแทบจะทนไม่ไหวอย่างวันนี้ก็เช่นกันที่ทั้งคู่เพิ่งกลับมาจากงานเลี้ยงขณะที่กำลังเตรียมตัวจะเข้านอน โดนัทก็รื้อฟื้นเรื่องมิวขึ้นมาพูดอีก
% E7 j4 w5 i; {7 v! Y“โต้ง…บอกโดนัทมาตามตรงดีกว่าว่าโต้งกับมิวมีอะไรกันรึเปล่า”โต้งทำหน้าเบื่อหน่ายเมื่อถูกโดนัทถามเขาเรื่องนี้อีกแล้วไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้วที่โดนัทเฝ้าคาดคั้นเอากับเขานับตั้งแต่ไปเจอเขาที่บ้านมิว
0 J; O  F) f# Y. O“ก็บอกว่าไม่มีอะไร…ไม่มีอะไรเป็นแค่เพื่อนกัน ทำไมถึงเซ้าซี้น่ารำคาญอย่างนี้ก็ไม่รู้”
, C. a; A: Z. \0 t/ V: N1 V“รำคาญอย่างงั้นเหรอ ใช่ซี้…โดนัทมันน่ารำคาญแต่โต้งรู้มั้ยว่าที่โดนัทมาเฝ้าถามโต้งอยู่ทุกวันนี้เพราะอะไร
ก็เพราะโดนัทรักโต้ง หวงโต้งและไม่ต้องการแบ่งปันโต้งให้กับใครทั้งนั้น” โต้งหันขวับไปจ้องหน้าโดนัททันที แล้วพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า
“เราไม่ใช่สิ่งของนะโดนัท เราเป็นคน เรามีชีวิตจิตใจไม่ต้องมาหวงเราจนขนาดกระดิกตัวไม่ได้แบบนี้หรอก” “ทำไม…ทำไมโดนัทจะหึงหวงโต้งไม่ได้ ในเมื่อโต้งเป็นสามีโดนัทโต้งก็ต้องรักแต่โดนัทคนเดียว จะไปมีใครอื่นไม่ได้” เสียงโดนัทแหวขึ้นมา
“โดนัท…เธอรู้ตัวมั้ยว่าเธอเป็นผู้หญิงที่น่าเบื่อมาก”โต้งต่อว่าโดนัท โดนัทก็อ้าปากจะเถียงโทรศัพท์มือถือของโต้งก็ดังขัดจังหวะพอดีโต้งกำลังจะเดินไปหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะหัวเตียงแต่โดนัทก็ชิงตัดหน้าหยิบไปเสียก่อนโดนัทมองหน้าจอมือถือเพื่อดูว่าใครที่โทรมาหาโต้ง แล้วก็ยื่นให้โต้งพร้อมบอกว่า
“แม่โต้งโทรมา อย่าคุยนานนะ จะได้รีบเข้านอน” ไม่วายออกคำสั่งกับโต้งตามความเคยชินไม่ได้โต้งรับมือถือมาด้วยอาการหงุดหงิดกับอุปนิสัยแย่ๆของโดนัทที่นับวันจะมากขึ้นทุกทีแล้วก็พาตัวเองเดินออกไปยังสวนหลังบ้านตามเคย เพื่อไม่ต้องการให้คนในบ้านเขาได้ยินเขาคุยโทรศัพท์
2 G# |+ o) `7 N“ว่าไงครับแม่”
“นอนหรือยังลูก”
“ยังครับแม่…คุยได้”
# i. C$ ~' t+ ^; _3 L4 l0 `“แม่มีเรื่องอยากจะบอกโต้งน่ะ”
. i9 y/ q3 G5 Y' ^" r& G, {“มีอะไรเหรอครับ”
4 S! N" K, o7 Z+ g7 W/ {  h“เกี่ยวกับมิว”
“มิวเป็นอะไรเหรอครับแม่” โต้งร้องถามด้วยความตกใจใจคอรู้สึกไม่ดี
4 D) t2 `/ ^7 P5 Q9 ?. C  z, f6 b“ไม่ต้องทำเสียงตกอกตกใจอย่างนั้นหรอกน่า มิวไม่ได้เป็นอะไรเขาแค่จะไปเรียนต่อเมืองนอกก็เท่านั้นเอง” “อะไรนะครับ…มิวจะไปเรียนเมืองนอก ทำไมมิวไม่เห็นบอกโต้งเลย”
0 p3 k/ @5 ?! i8 ^5 y+ c“เขาคงยังไม่ได้โทรบอกโต้งน่ะสิ แม่ก็เพิ่งรู้วันนี้เองมิวมาบอกที่บ้าน”
7 W. j8 n6 a3 t/ g- S  A“ไปเมื่อไหร่ครับ” โต้งถามเสียงสลด
“วันศุกร์หน้าจ้ะ เครื่องออกสี่ทุ่มครึ่ง”
โต้งนิ่งงันไปด้วยความรู้สึกช็อคอย่างบอกไม่ถูก มิวนึกยังไงนะถึงได้อยากไปเรียนต่อเมืองนอก
“ที่แม่โทรมาบอกโต้งก็เพราะเห็นว่าโต้งกับมิวสนิทกันมานาน โต้งจะได้รู้ไว้ว่ามิวจะไม่อยู่เมืองไทยแล้ว”“ขอบคุณครับแม่ ที่โทรมาบอกโต้ง” หลังจากวางสายจากสุนีย์แล้วโต้งก็เดินวนเวียนอยู่ในสวนหลังบ้านด้วยความสับสนภายในใจแหงนหน้ามองดาวที่สุกสกาวบนท้องฟ้าแสงดาวที่ส่องประกายระยิบระยับช่างสวยงามไม่ต่างอะไรกับแววตาวิบวับของมิวยามจ้องมองเขา มิวกำลังจะจากเขาไปไกลแสนไกลต่อไปเขาคงไม่มีโอกาสได้เจอมิวยามที่เขารู้สึกอ้างว้างในหัวใจอีกแล้วใช่ไหมมิวจะเป็นได้เพียงแค่ความทรงจำที่ดีในชีวิต
- V/ P+ e, k4 Gของเขาแค่นั้นเองใช่ไหม
“มิว” โต้งเอ่ยชื่อมิวออกมาด้วยเสียงแผ่วโหยก่อนที่น้ำตาจะไหลพรากออกมาด้วยความเศร้าสลดภายในใจอย่างที่สุดและแล้วก็ถึงวันที่มิวต้องเดินทางไปอเมริกาจนได้ ที่สนามบินสุวรรณภูมิมีพ่อแม่ญาติพี่น้องของมิวมาร่วมส่งมิวที่สนามบินเอ็กซ์กับหญิง เพื่อนๆวงออกัสต์และเพื่อนสนิทบางคนสนิทบางคนสมัยเรียนมหาวิทลัยก็มาร่วมเป็นกำลังใจให้มิวในการเดินทางไกลครั้งนี้ด้วย
“อย่าลืมอีเมลล์มาคุยกันบ้างล่ะ อย่าหายไปเลย” เอ็กซ์บอกเสียงเศร้าสลด
( ^& @( J/ H& t“ชัวร์อยู่แล้ว” มิวบอกพลางยิ้มกว้างแล้วก็บอกเอ็กซ์อีกว่า
“ทำหน้าให้มันดีๆหน่อยสิวะ”
“จะให้กูกะรื้นครื้นเครงได้ไงวะ จะไปอยู่แล้วต่อไปก็คงไม่ได้เจอกันบ่อยๆเหมือนเคย คิดแล้วอดใจหาย
1 e( p6 o6 e" m3 P: K- b# m$ V- tไม่ได้ว่ะ”
) n5 n4 `5 f/ r  c5 V“หญิงอยู่กับทั้งคน ขาดกูคนเดียวจะเป็นไรไป สองปีไม่นานหรอกเอ็กซ์…แป๊บเดียว” มิวพยายามทำสีหน้าให้รื่นเริงทั้งที่จริงๆแล้วเขาคอยกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหลตลอดเวลายามอยู่ต่อหน้าทุกคนเพราะอีกไม่นานเขาก็จะต้องจากสิ่งที่เขารักและคุ้นเคยไปใช้ชีวิตตามลำพังคนเดียว
“จะแต่งกันเมื่อไหร่ ก็อย่าลืมส่งข่าวล่ะ” มิวยิ้มล้อๆยามมองหน้าเอ็กซ์กับหญิง เพื่อนที่เขารักทั้งสองคน
7 L1 g& ^+ H; J2 v; @- R# J0 E6 aแก้มของหญิงเริ่มแดงระเรื่อด้วยความเขินอายก่อนจะหันมาบอกกับมิวว่า
“ยังหรอก…ยังไม่ถึงเวลาต้องรอให้มิวกลับมา จะได้มาเป็นเพื่อนเจ้าบ่าว” มิวพยักหน้ายิ้มๆให้กับหญิงมิวมองดูเวลาบนนาฬิกาข้อมือ เหลือเวลาอีกครึ่งชั่วโมงเท่านั้นที่เขาจะต้องออกเดินทางเอ็กซ์เห็นมิวเมียงมองไปรอบๆฟลอร์เหมือนกำลังมองหาอะไรสักอย่างจึงร้องถามด้วยความสงสัย
“มองหาใครอยู่วะ”
4 P3 A( G& H( c; W! \“ปะ…เปล่า…ไม่มีอะไรหรอก”มิวพยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแต่เอ็กซ์ก็ดันถามออกมาจนได้
“มองหาโต้งใช่มั้ย”
“กูไม่ได้บอกเขา เขาจะมาได้ยังไง ถึงบอกเขาก็ไม่มาหรอก”เอ็กซ์ยิ้มอย่างรู้เท่าทันความคิดมิวดีดึงมิวออกห่างมาจากคนอื่นแล้วกระซิบเบาๆว่า
  Z6 ]0 ?0 r$ O“กูรู้ว่ามันคงเป็นเรื่องยากที่จะลืมคนที่รักมากอย่างโต้งโต้งไม่มาส่งก็ดีแล้วล่ะ จะได้ลืมมันง่ายๆ ดีไม่ดีไปอยู่
  Q' _3 Y! o4 L; sที่โน่น เกิดไปถูกใจแหม่มสาวสักคนก็เลยอยากจะเปลี่ยนรสนิยมจากผู้ชายมาเป็น ผู้หญิงแทนก็ได้ใครจะรู้” “บ้า…พูดอะไรก็ไม่รู้นี่จนจะไปอยู่แล้วปากยังเสียไม่หายเลยนะ”
6 R, f- _0 x) g2 C5 j6 N8 d“มิว” มิวหันไปตามเสียงเรียกแล้วก็เห็นสุนีย์ กรณ์แล้วก็แตงที่กำลังเดินอย่างเร่งรีบเข้ามาหา
“น้าขอโทษด้วยที่มาช้า รถติดจังเลย” สุนีย์พูดออกตัวกับมิวเรื่องที่เธอกับครอบครัวมาส่งมิวช้า
“ไม่เป็นไรครับ…แค่มาส่งผมก็ดีใจแล้วครับ”มิวส่งยิ้มให้ทุกคนด้วยความปลาบปลื้มใจ
“นี่จ้ะ…มิว” สุนีย์ยื่นถุงใบใหญ่ส่งให้มิว
" Q8 V2 t* U$ q“เสื้อโค๊ทน่ะ…ที่โน่นอากาศคงหนาวน้ากับน้ากรณ์ก็เลยคิดว่ามิวจำเป็นต้องใช้”
“ขอบคุณมากครับน้านีน้ากรณ์” มิวยกมือไหว้ขอบคุณผู้ใหญ่ที่เขาเคารพรักทั้งสองแล้วก็ส่งสายตาแลเลยมองไปรอบๆบริเวณนั้น ด้วยหวังจะได้เห็นใครบางคนแต่ก็ไม่มีแม้แต่เงาของคนที่มิวคิดอยากจะเจอเป็นครั้งสุดท้าย เขาคงไม่มาหรอกมิวแอบซ่อนสีหน้าผิดหวังไม่ให้ทุกคนเห็นแต่ก็ไม่อาจเล็ดลอดสายตาของสุนีย์และกรณ์ไปได้กรณ์กับสุนีย์หันมามองหน้ากันอย่างเข้าใจความรู้สึกของมิวดีเสียงประกาศเรียกผู้โดยสารให้เตรียมตัวเดินทางดังผ่านเครื่องขยายเสียงขึ้นมามิวมองนาฬิกาข้อมือแล้วหันไปส่งยิ้มให้ทุกคนที่มาส่ง
“ผมต้องไปแล้วนะครับทุกคน ลาก่อนนะครับ” มิวน้ำตาซึมขอบตาด้วยความอาลัยหันมาโบกมือเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินเข้าไปสู่ประตูผู้โดยสารขาออกระหว่างที่เดินไปกับผู้โดยสารคนอื่นที่ร่วมเที่ยวบินเดียวกันมิวก็ไม่สามารถกลั้นน้ำตาไว้ได้อีกต่อไป สิ่งที่ทำให้มิวเสียใจที่สุดคือการที่มิวไม่ได้พบเจอโต้งเป็นครั้งสุดท้ายทั้งที่แอบหวังแล็กๆว่าจะได้เจอโต้งก่อนจะอำลากันไปแต่โต้งก็ไม่ได้มาให้เขาเห็นเลย เมื่อขึ้นมาบนเครื่องบินมิวได้ที่นั่งติดกับทางเดิน ทรุดตัวลงนั่งบนที่นั่งด้วยอาการซึมเซาคงจบกันเพียงเท่านี้นะโต้ง เรื่องระหว่างเราสองคนคงเป็นเพียงความทรงจำที่แสนดีที่มีให้กันเท่านั้นเมื่อหลุดจากภวังค์ความคิดของตัวเองได้มิวก็หันไปให้ความสนใจกับสิ่งรอบตัวที่อยู่ภายในเครื่องบินมิวเพิ่งสังเกตเห็นว่าผู้โดยสารที่นั่งข้างๆมิวตรงริมหน้าต่างนั้นกางหนังสือพิมพ์อ่านตลอดเวลาและเมื่อผู้โดยสารคนนั้นหุบหนังสือพิมพ์ลง มิวก็ต้องเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจถึงขีดสุด
“โต้ง”
+ o; L- N7 V4 h$ i" \“ใช่…เราเองมิว”
) c- K' W8 Z  V( b4 `“อะไรกันเนี่ย…เรางงไปหมดแล้ว”มิวร้องออกมาด้วยความประหลาดใจระคนดีใจไม่นึกไม่ฝันว่าคนที่เขารักและคิดถึงตลอดเวลาจะมานั่งเคียงข้างเขาอยู่บนเครื่องบินเวลานี้
$ t) E: ?# G( \$ P- {  E“แม่ให้เราไปอยู่เป็นเพื่อนมิวอ่ะ แม่กลัวมิวจะเหงา”สิ้นคำพูดของโต้ง มิวก็ปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อายใครก่อนจะโผเข้ากอดโต้งไว้ในอ้อมแขนอย่างแนบแน่น แล้วระล่ำระลักออกมา
! Q: }4 w. k$ I“จริงเหรอโต้ง…จริงเหรอโต้ง…นี่เราไม่ได้ฝันไปใช่มั้ยโต้ง” มิวไม่อยากจะเชื่อเลยว่าสิงที่ปรากฏตรงหน้านี้มันคือความจริง
“จริง…เราจะไปอยู่อเมริกากับมิวแม่ให้เพื่อนที่อยู่อเมริกาช่วยจองคอร์สโรงเรียนสอนภาษาที่อยู่กับเมืองเดียว
/ ?1 U- c" l5 t7 g5 C# oที่มิวจะไปอยู่ แล้วหลังจากนั้นก็ค่อยหาทางเรียนต่อโทที่นั่น” โต้งบอกมิวยิ้มๆ น้ำตาเริ่มรื้นของตาขึ้นมาเหมือนกัน
“แล้วทำไมโต้งถึงทำอย่างนี้ล่ะ” มิวร้องถามด้วยความงุนงงไม่หาย
“ตอนที่เรารู้จากแม่ว่ามิวจะไปเรียนอเมริกาเราก็ครุ่นคิดหนักว่าเราควรจะทำยังไงดี เราก็เลยปรึกษาแม่แม่บอกว่าอะไรที่ทำแล้วเรามีความสุขโดยไม่ต้องฝืนใจ เราก็ควรทำ”
“แล้วอะไรล่ะคือความสุขของโต้ง” โต้งเอามือจิ้มหน้าอกมิวแล้วบอกยิ้มๆว่า
“การได้อยู่กับมิวที่เรารักไง” มิวยิ้มขวยอายกับคำพูดของโต้งแต่ก็ไม่วายถามวา
“แล้วโดนัทล่ะ”
" ~& k  i6 S& g, n  N+ ?“โดนัทถามเราทุกวันเรื่องมิวตอนแรกก็ปฏิเสธว่าไม่มีอะไรกัน แต่พอบอกความจริงขึ้นมาเพราะทนเซ้าซี้ไม่ไหวโดนัทกลับรับไม่ได้ และบอกขอเลิกกับเรา ให้เราออกไปจากบ้านเขา โดนัทบอกว่าถ้าเราไปมีผู้หญิงคนอื่นยังจะรับได้มากกว่านี้ เขาทนมองหน้าเราไม่ได้เขารู้สึกขยะแขยงที่เรามีอะไรกับมิว”
“เราก็เลยเป็นตัวทำลายชีวิตครอบครัวของโต้ง” มิวบอกอย่างรู้สึกสำนึกผิด แต่โต้งกลับส่ายหน้าแล้วบอกว่า “ไม่หรอกมิว มิวทำให้ทุกอย่างมันดีขึ้นต่างหาก เป็นเพราะมิวที่ทำให้เราหลุดจากบ่วงเวรบ่วงกรรมนั่นซะทีต่อไปนี้ก็มีเพียงแต่เราสองคนแล้วนะมิว”
“ใช่…ต่อไปนี้เราจะมีเพียงกันและกันอย่างที่เราฝันไว้ไม่นึกเลยว่ามันจะเป็นความจริงขึ้นมาวันนี้…ไม่นึกเลยจริงๆ”มิวหันไปสบสายตากับโต้งทั้งน้ำตา โต้งเช็ดน้ำตาให้มิวแล้วบอกว่า
! m' h) `: _( J“ต่อไปนี้เราสองคนคงจะไม่ต้องร้องไห้กันอีกแล้วเพราะเราเสียน้ำตามามากแล้วกับเรื่องของเรา ต่อไปนี้จะมีแต่ความสุขเสียที”
“จ้ะ…โต้ง” มิวรับคำของโต้งด้วยความรู้สึกที่อบอวลไปด้วยความอบอุ่นในหัวใจเมื่อทางเดินของมิวมีโต้งร่วมเคียงชีวิตภายภาคหน้าต่อไปมิวก็ไม่จำเป็นต้องกลัวอะไรอีกแล้ว

LhoRoGramp

ขอบคุณมากๆเลยค้าบ

soto

ขอบคุณมากครับ

1206

ขอบคุณมาก