"ความทรงจำ...ไม่เคยเลือน" คุณเอ๋/CT จากบอร์ด palm ครับ กระทู้ที่ 15

kabuki

ตอนที่ 27

.....ผ่านไปหลายวันทีเดียวนับจากวันนั้น ไปรับน้องตอนเลิกเรียนก็ไม่ค่อยได้เจอ แต่เราก็ไม่ค่อยรู้สึกห่วงหาเท่าไหร่นักเพียงแค่รู้สึกว่าได้อยากเจอเท่านั้น เคยหลอกถามน้องๆก็ตอบว่าก็เห็นทุกวัน
"ไง เอ๋หมู่นี้ไม่ค่อยมาคุยด้วยเลยหายหน้าหายตาไปนานนะ" พี่เพลินถามตอนที่เราเดินผ่านร้านก๋วยเตี๋ยว ปากพูดแต่บุ้ยใบ้ไปยังที่โต๊ะ ทั้งสี่หนุ่มนั่งกันครบ วันนี้วันเสาร์ อาจารย์เงยหน้ามาเจอเราก่อน ยักคิ้วให้ เราก็ไหว้เพื่อไม่ให้คนอื่นสงสัย ข้างๆเป็นนะ นนท์ และหนุ่มนั่งหันหลังให้ อาจารย์กวักมือเรียกเราไปหา พี่เพลินก็ทำทีเดินไปด้วย
"ไง เราสบายดีมั๊ย" อาจารย์ทัก เราพยักหน้า
"อาจารย์ไปไหนกันมาเหรอฮะ ถึงมากันพร้อมหน้า" นะคีบก๋วยเตี๋ยวใส่ปากแต่ไม่ได้สนใจเรา นนท์ยังยิ้มหล่อเหมือนเดิม หนุ่มทำหน้าเฉย
"พาเด็กๆมาเลี้ยงหนัง กินก๋วยเตี๋ยวเสร็จก็จะกลับกันแล้ว เอ๋กินข้าวรึยัง"
"กินแล้วฮะ" อาจารย์จ้องตาเราอย่างมีความหมาย
"พี่เอ๋ ไปเที่ยวกันมั๊ย" นนท์เอ่ยขึ้นมา นนท์เป็นคนร่าเริงอยุ่เสมอ
"ไปเที่ยวไหนหละ" เรานั่งลงที่เก้าอี้ใกล้ๆกับอาจารย์
"อาจารย์จะพาไปเที่ยวชะอำ"นนท์ทำเสียงน่าสนุก
"ไปเมื่อไหร่หล่ะ" เราถามนนท์แต่ตามองที่อาจารย์ทำไมแกไม่ชวนเรานะ อาจารย์อมยิ้มเหมือนได้ใจ
"พ่อแม่หวง จะไปได้เร้อ" อาจารย์พูดเย้า
"ไปวันนี้ตอนเย็น โรงเรียนหยุดสองวัน กลับวันอังคารเช้า" ฉุกละหุกอย่างนี้คงไปไม่ได้ นึกเสียดายจริงๆ
"เนี่ย เดี๋ยวเพื่อนอาจารย์มารับ ไปหมดทั้งทีมตะกร้อเลย" ชะอำก็ไกลพอดูนะนี่ นึกถึงทะเลเพิ่งเคยไปแค่บางแสน พัทยา เท่านั้น
"คงไปไม่ได้หรอกมั๊ง เที่ยวให้สนุกนะนนท์" หนุ่มกับนะลุกขึ้นเดินไปแล้ว อาจารย์ไปจ่ายเงินกับพี่เพลิน เรายังนั่งคุยกับนนท์ต่อ
"หนุ่มมันเป็นอะไรเหรอ เห็นพี่แล้วทำหน้าเหมือนโกรธ"
"มันบ้า มันโกรธพี่เอ๋ที่เอากับพวกผมไง"
"อ้าวก็มันให้นนท์มาหาพี่เองนี่" เราเดินคุยกับนนท์มาเรื่อยๆ
"มันหมายถึงผมคนเดียวไง แล้วพี่เอ๋ก็เอาไปทั่ว" นนท์เหมือนด่าเรา
"ช่างปะไร" อาจารย์เดินมาถึงแล้วตบบ่านนท์
"นนท์เดี๋ยวไปรอที่บ้านนะ แล้วห้าโมงเย็นบอกเพื่อนมาเจอกันที่สนามซ้อมที่โรงเรียน"
"แล้วจารย์จะไปไหน"
"เดี๋ยวครูจะแวะทำธุระ แล้วจะกลับไปนอนซักหน่อย เจอกันตอนเย็นเลยทีเดียว"
นนท์รับคำแล้ววิ่งตามเพื่อนๆไป อาจารย์เดินตามเรามาพอถึงมุมอับของตลาดก็ดึงมือเราไว้
"โกรธเหรอที่ไม่ชวน" เราส่ายหน้า "อยากไปรึเปล่า"
"จะไปได้ไง ไม่ได้ขอพ่อแม่"
"เดี๋ยวขอให้" เรามองหน้าอาจารย์
"ไม่ค่อยอยากไปเท่าไหร่ แต่อยากอย่างอื่นมากกว่า" พูดแล้วก็ลูบที่เป้าแก
"เอ๋ ระวังหน่อยเดี๋ยวคนเห็น" แกหลบไปเดินห่างๆ เรายังคงเดินไปเรื่อยๆจนถึงร้าน อาจารย์ก็ยังตามมาอีก เตี่ยกำลังกินข้าวกลางวันอยู่ในร้านก็เชื้อเชิญอาจารย์กินข้าวด้วยกัน
"เฮีย ขายดีมั๊ย"
"ช่วงนี้เรื่อยๆ พอไปได้ เอ๋ไปเอาน้ำให้อาจารย์กินหน่อย" อาจารย์นั่งลงข้างๆเตี่ย
"เฮีย ผมจะพานักกีฬาไปเที่ยวชะอำ ว่าจะให้เอ๋ไปด้วยตอบแทนที่ช่วยงานหลายครั้ง" เตี่ยมองหน้าเราเหมือนจะถาม เราเฉยๆ แล้วเดินไปนั่งกับน้องที่กำลังทำการบ้านกันอยู่
แม่ลงมาจากนอนกลางวัน เห็นอาจารย์ก็เข้ามาทัก อาจารย์โตเป็นที่รู้จักในตลาดเยอะ เพราะมาจีบสาวๆในตลาดบ่อย
"เอาสิอาจารย์ เอ๋จะได้ไปเที่ยว เนี่ยที่บ้านไม่ค่อยได้ไปไหนกันหรอก ต้องขายของทุกวัน ปีนี้น้ามันก็ไม่ได้มารับไปเที่ยวกรุงเทพฯเหมือนทุกปี มันโตแล้วอยู่แต่กับบ้าน ได้ไปเปิดหูเปิดตาก็ดี" เตี่ยกับแม่จะเป็นคนละบุคลิก เที่ยวของเตี่ยคือการดูหนังแต่ไม่ไปไหนไกลๆ ส่วนแม่จะไปโน่นมานี่บ่อย "เอ้าเอ๋ จะไปมั๊ย" แม่ตะโกนถาม น้องๆได้ยินก็ร้องจะไปด้วย "ไปได้คนเดียวพี่เอ๋โตแล้ว เดี๋ยวโตกว่านี้แม่จะพาไป"
"แม่ให้ไปเหรอ" แม่หยิบเงินในลิ้นชักให้ " ซื้อของมาฝากน้องด้วยนะ ไปเที่ยวเถอะ ขายของช่วยแม่เพื่อนก็ไม่มี ไปเปิดหูเปิดตามั่ง" อาจารย์อมยิ้มทำหน้ากวนๆ "ไปๆ เก็บเสื้อผ้า" แม่เอากุญแจสำรองที่บ้านให้ ตอนนี้ที่บ้านไม่มีลูกจ้าง พวกเราเริ่มโตแล้วก็ต้องทำงานบ้านเอง เรามีหน้าที่ซักผ้ากับทำกับข้าว ส่วนน้องๆก็กวาดบ้านถูบ้านแบ่งกันเป็นวันๆ วันหยุดทุกคนก็มาอยู่ที่ตลาดแล้วปิดบ้านไว้
"เดี๋ยวผมพาไปที่บ้านเอง"อาจารย์อาสา
"เห็นมั๊ย บอกว่าจะขอให้" อาจารย์พูดขึ้นตอนสตาร์ทมอเตอร์ไซค์
"ถ้าไม่เจอคงไม่ได้ไปหรอก" เรายังงอนไม่เลิก แล้วก็ปิดปากเงียบไปจนถึงบ้าน ตั้มกำลังทำงานอยู่หน้าบ้านอา ก็ทิ้งงานที่กำลังทำอยู่แล้วเดินมาหา
"ไงเอ๋" เรารู้สึกไม่อยากให้เจอกันทั้งๆที่ทั้งคู่ก็ไม่รู้เรื่องของเรากับอีกฝ่าย
"จะไปเที่ยวกับโรงเรียน มาเก็บเสื้อผ้า"
"ไปกี่วันวะ" ตั้มพูดแต่ยังหันไปมองอาจารย์ที่นั่งคอยที่รถ
"กลับวันอังคาร"
"อ้าว ทำไมไม่ชวนกูมั่งวะ" "อาจารย์เขาพาไปจะชวนมึงได้ไง"
"ตั้มโว๊ย คุยอะไรกันวะ มาทำงาน" เสียงอาตะโกนออกมาจากในบ้าน ไอ้ตั้มรีบวิ่งไปทันทีก่อนจะโดนดุ
"อาจารย์มารอในบ้านสิแดดร้อนกว่าจะเก็บเสื้อผ้าเสร็จ" อาจารย์จูงรถขึ้นฟุตบาทหน้าบ้านแล้วเดินตามเข้ามา เราปิดประตูเสร็จก็เดินตามเข้าไปในบ้าน
"อาจารย์รอแป็บนึงนะขออาบน้ำก่อน ไม่นานหรอก"เรามองนาฬิกาเพิ่งจะบ่ายสี่โมงน่าจะทัน
"อาบด้วยคนสิ" อาจารย์กอดเอวเราไว้ เราก็จูงมือแกเข้าห้องน้ำเลย" เดี๋ยวช้านะพี่โต เอ๋พูดเล่น" เราดันตัวแกออก "ไปรอที่ห้องรับแขกโน่น ไหนว่าจะนอนไง" กว่าจะดันแกออกไปได้เล่นเอาเหงื่อตก อาบน้ำอย่างเร็วแล้วห่อตัววิ่งขึ้นบันได อาจารย์นั่งดูโทรทัศน์อยู่ดีๆก็ลุกตามขึ้นมา
แกพยายามดึงผ้าเราออก เราหลบไม่ทันผ้าก็หลุดติดมือแกไป "เอาผ้ามาจะเช็ดตัว" เราหยิบหมอนมาบังช่วงล่างไว้ "จะแกล้งทำไมเดี๋ยวก็ช้าหรอก" อาจารย์เข้ามาประชิดตัว "เร็วเอ๋ ยังทันนะ เดี๋ยวพี่ทำเวลาได้" แกรีบถอดกางเกงแล้วเดินมาหาเราลากแขนเราไปที่เตียง ไม่มีการโอ้โลมทั้งนั้นอาจารญ์ป้ายโลชั่นเสร็จก็ดันพรวดเข้าไปจนสุดทีเดียวแล้วตั้งหน้าตั้งตาขย่มเราอย่างเอาเป็นเอาตาย
เสียงกริ่งประตูดังขึ้นหลายครั้งอาจารย์ยังไม่เสร็จแต่ก็ตกใจทั้งคู่ แกก็รีบดึงออก เคแข็งแดงเถือก เรารีบใส่เสือกางเกงแล้ววิ่งลงมาข้างล่าง ไอ้ตั้มนั่นเอง
"เอ๋มึงทำอะไรวะ"กำลังเก็บเสื้อผ้า "แล้วครูมึงหล่ะ"
อยุข้างบนอ่านหนังสือรอที่ห้อง" "เปิดประตูหน่อย" เรากลัวมันสงสัยก็ต้องเปิดประตูให้ ไอ้ตั้มเดินตามขึ้นมาพิสูจน์ อาจารย์นั่งอ่านการ์ตูนอยู่จริงๆ เราหยิบกระเป๋าเก็บเสื้อผ้าทำทีไม่สนใจไอ้ตั้ม "ซื้อของมาฝากด้วยนะโว๊ย อาจารย์เอ๋มันดื้อนะ ตีมันเลยถ้ามันแผลงฤทธิ์" ไอ้ตั้มพูดอะไร อาจารย์โตได้แต่ยิ้มแล้วหันไปสนใจการ์ตูนต่อ "กูไปแล้ว" ไอ้ตั้มเดินลงไป เราก็ตามไปปิดประตู "มึงมีอะไร" เราถามมันก่อนจะปิดประตู "ไม่รู้ กูนึกว่ามึงล่อกันกับครูมึงอยู่นะสิ"
"ไอ้บ้า จะเอากันได้งัย ครูกับนักเรียน ดีแค่ไหนที่เขาชวนไปเที่ยว"
"เออ เออ กูบ้า กูไม่ไว้ใจมึง " มันหมายความว่าอะไร ตั้มเดินกลับไปแล้ว เราก็ขึ้นข้างบนไปเก็บของต่อ อาจารย์นังหน้าตึงอยู่ในห้อง "มีอะไรกัน"
"ไม่มีหรอก มันชอบมาถามโน่นถามนี่อย่างนี้แหละ"
เคอาจารย์ยังแข็งอยู่ แกถอดกางเกงอีกครั้ง" เร็วๆเข้า ปวดไข่จะแย่แล้ว" เราก็ต้องเลยตามเลยนอนให้แกขย่มจนแกเสร็จ ก็ต้องอาบน้ำอีกครั้งจนได้ กว่าจะออกจากบ้านได้ก็ห้าโมงกว่า แวะเอากุญแจไปให้แม่ที่ตลาดจากนั้นก็ไปที่โรงเรียน......
ตอนที่28

..อาจารย์ขับรถพาเราเข้าบ้านพัก เราช่วยแกเก็บเสื้อผ้า เสียงแตรรถดังอยู่ด้านนอก อาจารย์โตเดินออกไปดูที่หน้าบ้าน ส่วนเรายังคงพับเสื้อผ้าใส่กระเป๋าอยู่ เสียงคุยทักทายกันเหมือนไม่ได้เจอกันนาน แล้วทั้งคู่ก็เดินเข้ามาในห้องนอน เรายังยืนหันหลังเก็บของอยู่
"น้องใหม่เหรอพี่ ยังสนุกเหมือนเดิมละสิ" เสียงของผู้มาใหม่ถาม
"เฮ้ย พูดอะไร" แล้วแกก็หัวเราะเสียงดัง
"เอ๋ รู้จักเพื่อนครูสิ" เราละความสนใจกับกระเป๋าเสื้อผ้าแล้วหันมา เวลานั้นเหมือนภาพสโลว์ ผู้ชายที่ยืนรับไหว้เรานั้นหล่อมาก หน้าเหมือนลูกครึ่ง ดูบางทีก็เหมือนแขกขาวจมูกโด่ง ตาสวย สูงกว่าอาจารย์โตอีก เราอึ้งแล้วนึกในใจหล่อฉิบหาย
"รู้จักกันไว้ นี่พี่โด่ง คนที่จะพาพวกเราไปเที่ยว พี่โด่งเป็นรุ่นน้องครูสมัยเรียนมหาลัย ทำงานที่กรุงเทพฯ" อาจารย์สาธยาย เพื่อนๆคงเคยมีประสบการณ์รักแรกพบกันบ้าง เราคิดว่าเราเป็นอย่างนั้นจริงๆ มือไม้ดูเกะกะไปหมด กว่าจะทำตัวเป็นปกติได้
"หวัดดีครับ น้องเอ๋" รอยยิ้มของพี่โด่งทำเอาเราแทบคลั่ง อาจารย์คว้ากระเป๋าที่จัดเสร็จแล้วเดินนำไปที่รถ เราเดินตามหลังทั้งคู่
"เดี๋ยวไปรับพวกลิงที่ สนามโรงเรียนกัน" รถกระบะแบบมีหลังคาคล้ายสเปซแคป
"จะนั่งกันพอมั๊ยพี่ ไปกันกี่คนหล่ะ"
"ทั้งหมดรวมที่นี่สามก็อีกห้าคน แปดคนพอดี" อาจารย์นับนิ้ว
"ปีนี้โชคดี พวกเสี่ยในตลาดให้เงินมาเยอะอัดฉีดนักกีฬาที่ไปได้ถ้วยในจังหวัด เสียดายอีกสามคนไปไม่ได้ เลยเหลือที่ให้แม่ครัวไปด้วย ใช่มั๊ยเอ๋" อาจารย์ยักคิ้ว เราปีนขึ้นกระบะด้านท้าย
"มานั่งข้างหน้าสิ" อาจารย์บอก
"มันอึดอัด นั่งสามคน อาจารย์ไม่ต้องห่วงนั่งหลังสบายมาก" เราบอก
"ได้ไง พ่อแม่เรารู้เดี๋ยวหาว่าครูดูแลไม่ดี พ่อแม่เขาหวงวะ เลี้ยงลูกยังกะไข่ในหิน" อาจารย์อธิบาย พี่โด่งก็ได้แต่ยิ้ม
"ว่าไงครับ" พี่โด่งชวน
"เดี๋ยวครูจะนอนเอาแรงข้างหลังก่อนดึกๆจะไปเปลี่ยนขับแทน เอ๋ไปนั่งข้างหน้านะดีแล้ว ไปไป" แกตีก้นเราแล้วโยนกระเป๋าทั้งหมดเข้าไปด้านในสุดของกระบะ เรารู้สึกเขินจนบอกไม่ถูก อาจารย์ปิดประตูบ้านพักเสร็จก็กระโดขึ้นกระบะหลัง ...
รถมาถึงสนามกีฬาพวกลิงของอาจารย์โต รีบขนสัมภาระขึ้นรถมี นะ นนท์ หนุ่ม และอีกสองคนเราไม่รู้จัก หนุ่มเห็นหน้าเราก็มองอย่างแปลกใจ
"พี่เอ๋ก็มาด้วย ไหนว่าไม่มาไง" นนท์เกาะที่ประตูด้านที่เรานั่งแล้วถาม
"ครูชวนเองแหละ ให้รางวัลที่มาช่วยตรวจข้อสอบ" แค่นี้ก็ได้รางวัลเรานึกในใจ ดูไม่สมเหตุสมผลเลย พวกเราแวะกินข้างที่ตลาดโต้รุ่ง เจอพี่เพลินกำลังซื้อกับข้าวพอดี
"เอ๋ ใครนะหล่อจัง" แกดึงมือเราไปถามเมื่อเห็นพี่โด่ง
"เพื่อน อาจารย์"
"ว๊ายอยากไปด้วยจังเลย" อาจารย์เดินตามมาสมทบ
"ไง น้องเพลิน" พี่เพลินอายม้วนตอนอาจารย์แนะนำให้รู้จักพี่โด่ง
"แหม มีเพื่อนหล่อๆ ก็ไม่บอก หล่ออย่างนี้มีแฟนรึยังเอ่ย" เรานึกขำกับท่าทางพี่เพลิน
"ว่าจะมาหาแถวนี้หล่ะครับ" พี่โด่งคอบกลับ พี่เพลินยิ่งบิดกันใหญ่ "ทานข้าวด้วยกันมั๊ยครับ"
"ไม่เป็นไรคะ เที่ยวให้สนุกนะคะ" พี่เพลินจูงมือเราไปที่รถแกหลังจากขอตัว "อุ๊ยเจ๊อายไม่กล้าคุยกับเขา แล้วนี่ไปกันกี่วัน"
"สองวัน เดี๋ยวซื้อของมาฝากนะ เอ๋ไปกินข้าวหล่ะ แล้วเจอกันนะ"
"เดี๋ยว" พี่เพลินดึงมือเราไว้แล้วบอกว่า "ไปก็อย่าให้เสียเที่ยว เดี๋ยวจะเสียดายทีหลัง จำที่เคยสอนได้รึเปล่า" มารยาร้อยแปดของแกวนเวียนในหัวเต็มไปหมด
"เจ๊ ไปหล่ะ แม่รอกินข้าว" พี่เพลินเป็นคนน่ารัก แกเอ็นดูเรามาตั้งแต่เด็ก อายุก็เยอะแล้วแต่ยังคง young at heart อยู่ตลอดเวลา วันนี้ใส่เสื้อpaccino ซะด้วย ไม่เคยตกสมัย เมื่อมองดูเราก็แค่เสื้อยืดสีขาว กางเกงยีนส์ มันตรงกันข้ามซะจริงๆ
ท้องอิ่มกองทัพก็เดิน ด้านหลังก็ร้องรำทำเพลงไปตลอดทาง ไอ้หนุ่มทำตัวเป็นพี่ใหญ่ แอบซื้อเหล้ามากินบนรถ ยังดีที่อาจารย์ไปนั่งคุมที่ข้างหลังไม่งั้นมันคงเมาเละไปแล้ว เราคอยแอบมองด้านหลังบ่อยๆ รถผ่านความมืดไปเรื่อยๆ พี่โด่งตั้งใจจะให้ถึงเพชรบุรีตอนเช้า จะพาเที่ยวเขาวังก่อนเข้าชะอำ เราไม่ค่อยกล้าคุยด้วยถามคำตอบคำ
"เอ๋ เรียนที่ไหนเหรอครับ เห็นพี่โตบอกว่าจบมอหกแล้ว"
"รอเรียนรามปีหน้า"
"แล้วจะเรียนอะไรครับ"
"อาจจะบัญชี หรือ คอมพิวเตอร์ จะได้หางานง่าย ยังงไม่ได้เลือก" พอเริ่มคุยก็คุ้นเคยขึ้นกล้าถามพี่โด่งก่อนจนรวบรวมได้ว่า ปีนี้อายุ24 เป็นคนระนอง เรียนมหาลัยเดียวกับอาจารย์โตที่กรุงเทพฯ แล้วก็เป็นนักกีฬาของธนาคารแห่งหนึ่งทั้งยังทำงานที่ธนาคารนั้นด้วย ช่วงนี้พักร้อนเลยมาเยี่ยมอาจารย์ เพราะสนิทกันมาก และที่สำคัญ ยังไม่มีแฟนเป็นตัวเป็นตน เพราะยังอยากเที่ยวอยู่
"แล้วสนิทกับพี่โต นานรึยัง" ตาของพี่โด่งยังคงมองไปข้างหน้า เรามองหน้าเขาแบบไม่แน่ใจในคำถาม
"หมายถึงสนิทแบบไหน ก็ธรรมดานี่ฮะ ครูกับนักเรียน"
"จริงๆ เหรอ" แกหันมายิ้ม "ไม่น่าจะใช่ละมั๊ง เห็นมองไปข้างหลังบ่อยๆ" เราไม่กล้าต่อปากต่อคำอีกเดี๋ยวพอดีหลุดออกมาหมด
"แล้วพี่คิดว่าสนิทแบบไหนหล่ะ"
"ของอย่างนี้มีคำตอบอยู่แล้ว ไม่น่าถามเลยนะ"แกยิ้มขำๆแล้วหันมายักคิ้วให้ เราคุยกันอยู่หลายเรื่องสักพักเราก็งีบหลับไปมารู้สึกตัวอีกทีก็รุ้สึกอึดอัด ตื่นมาก็เห็นอาจารย์ขับรถแทนพี่โด่ง ส่วนพี่โด่งก็นั่งเบียดอยู่ข้างๆเรา
"อึดอัดหน่อยนะ ไอ้พวกนั้นมันนอนกันเกะกะจนไม่มีที่นอนแล้ว" อาจารย์บอกเมื่อเห็นเราตื่น พี่โด่งนั่งติดประตูเรานั่งตรงกลาง เพราะความยาวของขาตัวเราเลยเกยอยู่บนตัวเขาครึ่งสะโพก หัวพี่โด่งซบที่คอเราอยู่
"นอนเถอะเอ๋ ไม่ต้องห่วงครู"
"เตี่ยบอกว่านั่งหน้าต้องเป็นเพื่อนคนขับ เดี๋ยวคนขับจะง่วง"
"ไม่เป็นไร ขับไม่เร็วมากนอนเถอะ พรุ่งนี้จะได้สวยๆ" แกละมือจากเกียร์มาลูบหัวเราก่อนจะหันไปสนใจกับถนนข้างหน้าต่อ ส่วนเรามีผู้ชายมานอนหลับซบอย่างนี้ใจมันจะหลับได้ยังไง แต่ก็แกล้งหลับตา ด้านซ้ายของเราพิงทับพี่โด่งระดับของมืออยู่บนหน้าขาของแกพอดี เราค่อยๆวางมือให้มันอยู่ในระดับเป้ากางเกงพอดีแล้ววางไว้อย่างนั้น เวลารถสะเทือนก็ทำมือเลื่อนไปตามจังหวะรถจนมันกุมอยู่ตรงเป้าพี่โด่งพอดี ไม่กล้าบีบแต่ก็รู้ว่าเต็มมือดี อาจารย์ไม่มีทางเห็นเพราะตัวเราบังแขนเราอยู่และสภาพที่นั่งก็เบียดกัน แถมในรถก็มืด แต่สงสัยอยู่อย่างเดียวว่าทำไมพี่โด่งชอบขยับตัวตามมือเรา หรือเขาแกล้งหลับ มือของแกที่โอบสะโพกเราเรารู้สึกว่านิ้วกำลังคลึงเบาๆเป็นจังหวะ เราอยากจะพิสูจน์เลยลองใช้นิ้วเขี่ยคลึงที่เป้าของพี่โด่งดู พี่แกก็ไม่หลบกลับขยับขาให้มือเราโดนเป้าเต็มๆแทน...เอาละสิ แล้วจะทำไงต่อเนี่ย พี่เพลินอยู่ไหนช่วยที.....


.

minone

ขอบคุณครับผม

cokebundit

ขอบคุณครับผม

mookung

ขอบคุนครับ

yO_s

เจ๊เพลินฝากมาบอกว่า "ลุยเลยค่ะลูก เต็มที่ ทริปนี้ต้องเก็บให้ครบทุกไม้"

baby1234

ขอบคุณครับ

Aapp

ขอบคุณมากครับ

hunwei

ขอบคุณครับ

Soyu

ขอบคุณนะครับ

nongbasz

ขอบคุณนะครับ

mooman

ขอบคุณครับ รอต่อนะครับ

gaybin

สนุกมากครับ

Blackblood888

ขอบคุณมากครับ

prakanboy

เอ๋เรื่อยๆได้เจอบ่อยๆ

tong111222

สนุกมากครับ

DarthVaderX

ยินดีจ๊าดนักเจ้า

nongbasz

ขอบคุณนะครับ

Blackblood888

ขอบคุณครับผม

kazumaki

ขอบคุณครับ

Dajim

ขอบคุณนะครับ