"ความทรงจำ...ไม่เคยเลือน" คุณเอ๋/CT จากบอร์ด palm ครับ กระทู้ที่ 16

kabuki

ตอนที่ 29

....นิ้วของเรายังคงลูบไปตามเป้าของพี่โด่งอย่างเบามือ กางเกงสแล็คลำลองผ้าบางๆทำให้สัมผัสกับส่วนนั้นได้ง่ายกว่ายีนส์ รู้สึกได้ถึงอาการตื่นตัวของมันแต่เราไม่กล้าบุ่มบ่ามไปมากกว่านี้ พี่โด่งขยับตัวเหมือนจะตื่นเราตกใจรีบหดมือกลับ
"อึดอัดจัง เอ๋ขยับนิดนึงดีมั๊ย" พี่โด่งขยับพนักไปจนสุดแล้วขยับตัวมานั่งเต็มเบาะกางขากว้างส่วนเราก็ต้องนั่งตักพี่โด่งไปโดยปริยาย
"พี่ไม่หนักเหรอ" เราหันไปถาม อาจารย์ที่ขับอยู่ชำเลืองมามองเป็นบางครั้ง
"นั่งอย่างนี้ดีกว่าจะได้ไม่เบียดกัน" พี่โด่งบอกอาจารย์ แกก็ไม่ได้ว่าอะไร
"ถ้าเอ๋จะนอนก็เอนมาทับพี่นะ" เราว่ามันอึดอัดกว่าเดิมอีก.. อดเลยเรากำลังสนุกแท้ๆ พี่โด่งนอนต่อเอนคอพิงไปที่กระจก เราจะหงายไปนอนก็ไม่ถนัด ทำได้แค่เอามือวางพาดไว้ข้างหน้าแล้วฟุบหน้าลงไป รถกระเทือนทำให้นอนไม่ได้ได้แต่เบิกตาโพลงมองถนนข้างหน้า เช้ามืดอาจารย์แวะปั๊มเพื่อล้างหน้าทุกคนลงไปบิดขี้เกียจแล้วจัดการธุระส่วนตัว พอรถจะออก เราก็เดินไปนั่งข้างหลังกับพวกนั้นเพราะคงไม่มีคนนอนแล้ว อีกอย่างมันอึดอัด พี่โด่งตื่นมาก็ไม่ได้พูดอะไรกันแกก็เปลี่ยนมาขับแทนอาจารย์ อาจารย์คงอยากพักพอเห็นเราขึ้นที่กระบะหลังก็ไม่ได้ถามอะไร
หนุ่มกับอีกสองคนนั่งพิงด้านในแล้วเหยียดขาออกมา ส่วนนนท์ กับนะ นั่งท้ายกระบะคนละด้าน เราก็ต้องนั่งตรงกลางระหว่างสองคน มองดูถนนทางเข้าเพชรบุรีข้างทางยังเป็นธรรมชาติที่สวยงามอยู่เลย นนท์กับนะ ชวนเราดูโน่นดูนี่ไปตลอดทาง เราแวะกินข้าวเช้าในตลาดกว่าจะเสร็จก็เก้าโมงกว่า แวะเที่ยวเขาวังร่วมสองชั่วโมง กินข้าวเที่ยงเสร็จจากนั้นก็ตรงดิ่งไปชะอำทันที ถึงชะอำประมาณบ่ายแล้ว พี่โด่งขับรถจอดหน้าบังกะโลหน้าหาด ทะเลหน้าฝนดูน่ากลัว เมฆดำครึ้มมองเห็นไกลๆ หาดชะอำยังธรรมชาติอยู่มากในสมัยนั้น ไม่มีคอนโด โรงแรมก็มีแค่เมธาวลัย ซึ่งถัดจากบังกาโลของพวกเราไม่ไกลมากนัก พวกเราหอบสัมภาระเข้าไป ไม่ใช่ฤดูท่องเที่ยวบังกาโลจึงว่าง หลังที่พักมีสองห้อง เราหอบกระเป๋าเข้าไปรวมกับห้องพวกเด็กๆพวกมันกำลังเลือกมุม ไอ้หนุ่มเห็นเราก็พยักเพยิดกับเพื่อนอีกสองคน พอเราเลือกมุมได้อีกสองคนมันก็ขยับหนี
"อันตรายวะ" พูดไปหัวเราะไปนี่เราเป็นตัวน่ารังเกียจสำหรับพวกมันเหรอ
"พี่เอ๋มานอนข้างๆผมก็ได้" นนท์เรียก
ไอ้หนุ่มกับเพื่อนเอาเตียงชิดกันแล้วก็ยึดเอาไว้ในฐานะรุ่นพี่ เราเองไม่ได้คิดอะไรมากเรื่องนอนกับพื้นเป็นเรื่องธรรมดามาก อาจารย์โผล่หน้ามาที่ประตู
"เอ๋มานอนห้องครูนี่"แกบอกแล้วก็เดินกลับห้อง เราก็หิ้วกระเป๋าตาม แก็งค์ไอ้หนุ่มผิวปากตามมา เราไม่ชอบแบบนี้เลย มันรังเกียจเราเหรอนี่ นนท์ยังน่ารักเหมือนเดิมเดินตามมาที่ห้องช่วยขยับเตียงให้ชิดกัน อาจารย์กับพี่โด่งเดินออกไปข้างนอกแล้ว
"พี่เอ๋ ไม่ต้องคิดมากนะ ไอ้สองตัวนั่นมันไม่ชอบกระเทย แต่ไม่มีอะไรหรอก ไอ้หนุ่มก็ตามเพื่อนไปงั้นแหละ"
ขยับเตียงชิดกันเสร็จ นนท์ก็กลับห้อง สักพักก็ได้ยินเสียงวิ่งกรูกันออกไป นะชะโงกดูเราทีนึงเหมือนจะชวนแต่ก็ไม่พูดอะไรแล้ววิ่งตามเพื่อนออกไป เรารู้สึกง่วงคิดว่าจะงีบสักหน่อยพอทิ้งตัวลงบนที่นอนได้ก็หลับไปเลย
"เอ๋ ๆ" เราสะดุ้งตื่นเพราะมีคนมาปลุก พี่โด่งนั่นเอง
"ไปกินข้าวกัน" เย็นมากแล้วเราหลับไปร่วมสองชั่วโมง ยังงัวเงียอยู่ พี่โด่งยืนกอดอกมองอยู่หัวเตียง
"อาจารย์หล่ะ พี่"
"เตะตะกร้อ กับพวกนั้นอยู่ข้างนอก" เราสะบัดหัวไปมาเดินไปห้องน้ำล้างหน้าแปรงฟัน พี่โด่งก็ยังรออยู่ที่ห้อง
"เดี๋ยวเราไปตลาดกันดูว่ามีอะไรขายมั๊ย พี่ไปรอที่รถนะ"
พวกนั้นเล่นเตะตะกร้อกันอย่างสนุกสนาน อาจารย์โบกมือให้เราตอนกำลังจะขึ้นรถ รถเคลื่อนออกจากบังกาโลช้าๆ
"เย็นแล้วจะมีอะไรขายหละพี่" เราถามเพราะเงียบเหลือเกิน
"ก็ไปดู ถ้าไม่มีอะไรคงต้องสั่งแถวบังกาโลกิน เอ๋หิวรึยัง"พี่โด่งหันมามองหน้า เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเมื่อคืน เราส่ายหน้า แล้วนั่งเงียบไปตลอดทาง ตลาดเงียบมากแม่ค้าเก็บของหมดแล้ว พี่โด่งแวะซื้อเหล้าที่ร้านขายพร้อมกับแกล้มของ
"เดี๋ยวคืนนี้ไม่สนุก" แกมองหน้าเราอีกครั้ง "เอ๋ ไม่สนุกเหรอครับ"
"ปล่าว ยังแปลกที่ มันไม่เหมือนพัทยา เงียบจังเลย"
"ดีสิ สงบดี เมื่อคืนแย่หน่อยนะนอนเบียดกัน เอ๋คงเมื่อยละสิ หน้ายังงออยู่เลย"
เรามองหน้าพี่โด่ง แล้วก็รู้สึกไม่ดีขึ้นมา "แล้วพี่หนักรึเปล่า"
"มันส์ดี" พี่โด่งพูดแล้วก็หันมายิ้มอีก "มือไวนะเรา" หน้าชาเลยที่พี่เขารู้ทัน
"มือไวอะไรพี่" เราถามแต่ไม่กล้าสบสายตา
"ไม่รู้สิ ทำอะไร" พอดีรถก็มาถึง พวกนั้นนั่งปูเสื่อล้อมวงกันแล้วของกินที่ซื้อเอาแถวนั้นวางเพียบ พวกเราล้อมวงกินข้าวเย็นกัน อาจารย์นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม เหมือนกับไม่สนุกเลย เราอยากจะกลับบ้านจัง ผู้ชายมาเที่ยวกันมีแค่นี้เหรอกินข้างเสร็จก็กินเหล้าร้องเพลงกัน เราไม่อยากกินก็ลุกไปเดินเล่นที่ชายหาด เดินไปเรื่อยๆ แต่ก็ต้องคอยระวังแมงกระพรุนไปด้วยไม่รู้ว่ามีรึเปล่าแต่กลัวไว้ก่อน ฝนเริ่มตั้งเค้าแล้วฟ้าแลบอยู่อีกปลายด้านหนึ่งของหาด ลมพัดแรงจนตัวแทบจะปลิว เมฆฝนค่อยๆเคลื่อนเข้ามาเรื่อยๆ สักพักฝนก็เทลงมา วงเหล้ารีบเก็บสัมภาระแล้ววิ่งเข้าไปในบ้านเราเดินแกมวิ่งตามเข้าไป ทุกคนเปียกมะล่อกมะแล่กฝนมาเร็วจนตั้งตัวไม่ทัน ที่ระเบียงฝนก็ยังสาดเข้ามา เด็กพวกนั้นก็ย้ายวงไปกินที่ห้องของพวกมัน เรายังยืนมองฝนที่ระเบียงอยู่เราชอบเวลาฝนตกเพราะมันเย็นดี ยืนอยู่คนเดียวได้พักใหญ่ อาจารย์ก็ถือแก้วเหล้ามายืนข้างๆ
"ไง มายืนอยู่คนเดียวละ ไปกินเหล้ากัน" แกยื่นแก้วมาให้ เราส่ายหน้า
"ไม่อยากกิน"
"แล้วเป็นอะไรหล่ะนี่ งอนอะไรขึ้นมาอีก"
ไม่กล้าบอกว่าไม่สนุกเดี๋ยวแกจะเสียความรู้สึก
"อาจารย์ไปกินต่อเถอะ จะดูฝนตก" เรารู้สึกคิดถึงบ้าน อาจารย์ไม่อยากเซ้าซี้ก็เลยเดินกลับเข้าไป แต่ก่อนไปแกก็พูดว่า "ถูกละอองฝน เดี๋ยวจะไม่สบายเอา" มาคิดดูเรารู้สึกว่าโดดเดี่ยวในกลุ่มมีแต่ผู้ชายและตัวเราก็ไม่มีเรื่องที่จะคุยเพราะคนละแนวทางกัน บางทีอาจจะเก็บเอากิริยาที่พวกไอ้หนุ่มแสดงออกกับเรามาคิด เลยทำให้เซ็ง นั่งอยู่คนเดียวสักพักก็ง่วงเลยลุกไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าปิดไฟนอน เสียงเพลงกับเสียงคุยกันดังมาเป็นระยะเรานอนชิดด้านในสุดติดฝาห้องหลับไปสักพักก็รู้สึกตัวเพราะมีคนมานอนข้างๆ
"เอ๋" อาจารย์โตนั่นเอง นอนแล้วเหรอ กลิ่นเหล้าหึ่งซุกไซ้ที่คอเราดันตัวอาจารย์ออก
"เอ๋นอนแล้ว อาจารย์นอนเถอะ" แกคงจะเมามากจริงๆ พอเราผลักตัวแกออก แกก็หงายหลังแล้วหลับไปเลย นอนกางแผ่หราบนเตียงแขนขาพาดบนตัวเรา เรารู้สึกรำคาญก็ลุกมาดันแกออกไปห่างๆอีกฟากหนึ่งของเตียง เล่นเอาเหงื่อตกทีเดียวเพราะตัวแกใหญ่ เราม่อยหลับไปแล้วก็ต้องตื่นอีกทีเมื่อมีคนมานอนแทรกตรงกลาง หันมามองพี่โด่งนั่นเอง แกนอนตัวตรงอยู่ตรงกลางเสียงกรนของอาจารย์ดังมาเบา เราลุกขึ้นขยับตัวให้ชิดฝาอีกเพื่อให้พี่โด่งนอนสบายขึ้น พี่โด่งยังไม่หลับ
"เอ๋ ยังไม่หลับเหรอ" พี่โด่งถามขึ้นมาในความมืด
"หลับแล้วจะขยับให้พี่นอนง่ายขึ้น พี่ดันอาจารย์ไปอีกหน่อยสิ" แกลุกขึ้นทำตาม อาจารย์ครางฮือๆตอนถูกดัน เราล้มตัวลงนอน
"อย่าซนอีกหล่ะ" แกบอกเรา
"พี่ไม่เมาเหรอ"
"โอ๊ยเด็กๆ แล้วทำไมไม่ไปกินเหล้ากับเพื่อนหล่ะ"
"เพื่อนที่ไหน รุ่นน้องทั้งนั้น ถึงอายุจะน้อยกว่าพวกมันบางคนก็เถอะ มันคนละรุ่น แล้วนี่นอนกันหมดแล้วเหรอพี่"
"นอนหมดแล้ว" เสียงกรนอาจารย์ยังดังอยุ่แว่ว "พี่โตกินเยอะไม่มีเบรก เลยเมาพับไปเลย เอ๋ง่วงรึยัง" พี่โด่งถามพร้อมสะกิดตัวเรา แกขยับตัวเข้ามาใกล้ๆ
"พี่โด่งมีอะไร" เราพลิกตัวมาหาแก "ปล่าว นอนเถอะ" เสียอารมณ์หมดนึกว่าจะส้ม เราก็หันหลังให้แกแล้ว พี่โด่งยังไม่หลับเรารู้สึกได้เวลาแกพลิกตัว คงจะร้อนเพราะกินเหล้ามั๊งแกลุกขึ้นนั่งถอดเสื้อ แล้วก็นอนลงมาอีกที แกนอนตะแคงมาด้านเราเพราะอาจารย์เริ่มหงายมาแผ่อีก มือวางที่สะโพกเรา
"พี่โด่งนอนไม่หลับเหรอฮะ เป็นอะไรเหรอ"
"โทษที มันร้อน"
"ร้อนอะไรเอ่ย ฝนตกขนาดนี้ หน้าต่างก็ไม่ได้ปิด เย็นดีออก"
"ร้อนรุ่มนะสิ" แกลูบสะโพกเราช้าๆพร้อมขยับสะโพกมาแนบ เคราแกทิ่มมาที่คอเราเบาๆขนลุกซู่เลย "เมื่อคืนทำอะไรพี่"
"พี่รู้สึกตัวด้วยเหรอ" เราถามเบา
"แกล้งหลับไปอย่างงั้นแหละ อยากรู้ว่าจะทำอะไร" นึกในใจว่าจะลองเสี่ยงดีมั๊ย อาจารย์จะแกล้งหลับอีกคนรึเปล่า
"แล้วอยากให้ทำมั๊ยหล่ะ"เราหยั่งเชิง พี่โด่งไม่ตอบได้แต่หัวเราะหึ หึ เรื่องมากจริงผู้ชายคนนี้ สักพักแกก็โน้มตัวมากระซิบที่หู "กลัวพี่โตเตะเอา"แล้วแกก็หัวเราะเบาๆ
"งั้นก็ตามใจ" เราเลิกสนใจแล้วก็หลับตา พี่โด่งเหมือนแกล้งเอาขามาก่าย เราเอาขาแกออก แกก็จับมือเราไว้
"พี่จะนอนก็นอนสิ"
"ก่ายไม่ได้รึไง กลัวพี่เขาหึงละสิ"
"กลัวทำไมไม่ได้เป็นอะไรกันซักหน่อย" เราเบื่อจะต่อปากต่อคำก็เลยปล่อยให้แกก่ายอยู่อย่างนั้นจนหลับไปเพราะหมดอารมณ์....................

ตอนที่ 30

...เรารู้สึกตัวอีกขึ้นมากลางดึก แปลกใจว่าทำไมมันหลับๆตื่นๆอย่างนี้อาจจะแปลกที่ก็เป็นได้ รู้สึกหนักขาพี่โด่งที่ก่ายอยู่ ค่อยๆดันออกตอนจับขาแกก็คิดอกุศลขึ้นมาจนได้ พี่โด่งใส่กางเกงเลบางๆ วางขาแกลงแล้วก็ผงกหัวดูอาจารย์กว่าสายตาจะชินกับความมืด อาจารย์ยังนอนตะแคงอยู่อีกฟากนึงหันหน้าไปอีกด้าน เรามองหน้าพี่โด่งแกยังหลับอยู่ คิดอยู่สักพักจะทำดีมั๊ย สองจิตสองใจแต่ใจอยากมันมีมากกว่า นึกถึงคำพูดพี่เพลินว่าอย่าให้เสียเที่ยว ทำให้กล้าขึ้นมาเยอะ เราค่อยๆลูบเบาที่ตัวพี่โด่ง แกไม่รู้สึกตัว แล้วเราก็ค่อยๆวางมือตรงที่ท้องของแก ช่วยท้องขยับขึ้นลงตามการหายใจ เหมือนเหงื่อเราเริ่มซึมดุแล้วยังกะขโมยเลย จากท้องๆก็ค่อยๆคืบคลานมาที่ปมของกางเกงเล ตาก็ยังมองหน้าแกอยู่ เรากับพี่โด่งนอนหมอนใบเดียวกัน พี่โด่งขยับตัวเรารีบดึงมือกลับ แกเอาขามาก่ายท้องเราไว้ทำให้ยากขึ้นกว่าเดิมมันไม่ค่อยถนัด รู้สึกแขนไม่เป็นอิสระเราค่อยๆพลิกตัวนอนตะแคงหันหน้าเข้าหาพี่โด่ง กินเหล้าจางๆออกมากับลมหายใจ เราจูบที่ปากเขาเบาๆ หยั่งเชิงก็ยังนิ่งอยู่ เมื่อหันหน้าให้กันแล้ว ไม่น่าจะยาก มาคิดดูแล้วช่างมีความพยายามยิ่งนักขำตัวเองเหมือนกัน มือซ้ายของเราคลำหาปมกางเกงเล มันค่อนข้างหลวมแล้วเราค่อยๆแกะอย่างเบามือ ตายังมองแกหน้าแกอยู่ แกะยากจริงๆ กว่าปมจะคลายเหงื่อก็ซึมหน้าผากอีกระลอก พอปมหลุดเราก็ค่อยๆสอดมือเข้าไปอย่างเบาที่สุด หน้าท้องแบน พี่โด่งไม่ได้ใส่กางเกงใน ขนฟูหนาเต็มมือ เราลูบแพรไหมนั้นเบาๆ ปลายนิ้วเราถึงโคนมันแล้ว สองนิ้วไล่ไปตามยาวช้าๆส่วนฝ่ามือก็ค่อยกุมที่พวง เคแกยาวเหมือนตัวเราไล่นิ้วไปจนถึงปลาย หัวไม่บานเหมือนอาจารย์แต่ยาวกว่า ค่อยๆกำแล้วรูดเบาๆ ขาพี่โด่งขยับที่สะโพกเรา เราตกใจรีบดึงมือออก แต่ไม่ทัน พี่โด่งจับมือเราไว้ พอเงยหน้ามองก็เห็นว่าแกลืมตามองเราอยู่ เรามัวแต่สนใจปมผ้าเลยลืมระวัง โดนจับได้คาหนังคาเขาขโมยอย่างเราก็เหงื่อแตกพลั่ก
"ทำอะไร" แกยังจับมือเราไว้ "เดี๋ยวต้องคุยกันหน่อยแล้วเอ๋" แกลุกขึ้นนั่งผูกปมกางเกงเล แล้วดึงตัวเราขึ้นจากเตียง เราลุกขึ้นตามอย่างกลัวๆ ตามองที่อาจารย์แกยังนอนกรนเหมือนเดิม มองเข้าไปอีกก็มืด พี่โด่งเดินจูงมือเราออกไปที่ชายหาด นี่เขาจะทำอะไรเรานี่ มือพี่โด่งเหมือนคีมบีบมือเราแน่น คงราวๆตีห้าเห็นจะได้รอบข้างยังมืดมาก พี่โด่งนั่งลงที่พื้นทราย
"นั่งสิ" แกมองไปที่ท้องทะเลที่มืดมิด "ทำอย่างนี้ไม่ดีรู้มั๊ยครับเอ๋" แล้วก็หันมามองหน้าเรา เราพยักหน้าเพราะรู้ว่าทำผิดแต่ไม่มีอะไรจะแก้ตัวนอกจากก้มหน้า "ขอโทษนะฮะ" พี่โด่งไม่ได้พูดอะไรต่อ แกปล่อยมือเรา เราเห็นแกนั่งนิ่ง"พี่จะว่าอะไรเอ๋ก็ว่ามาเถอะ ยอมรับผิดทุกอย่าง" เครียดเลยเรา
"จะให้พูดยังไงหล่ะ"
"เอ๋เข้าใจแล้วหล่ะ ขอโทษพี่อีกที ถ้าพี่โด่งโกรธ และไม่ยกโทษให้ เอ๋ก็คงทำอะไรมากกว่านี้ไม่ได้ มันผิดไปแล้ว" คิดขึ้นมาตอนนั้นก็ต้องโทษความคนองของตัวเองที่ทำให้มิตรภาพดีๆแหลกสลาย เรื่องอย่างนี้มันไม่ใช่ว่าจะจบลงเหมือนกันทุกกรณี ทำให้เรารู้ได้ว่าผู้ชายไม่เหมือนกันทุกคน ถ้าคนที่เขาจะเล่นกับเรา เขาจะเสนอตัวเองทุกครั้ง แต่พี่โด่งไม่ได้เสนอตัวมันเป็นการพลาดของเราเอง แกไม่พูดอะไรอีก นอกจากลุกขึ้นยืนปัดทรายที่กางเกงแล้วเดินกลับบังกาโลไป เรานั่งอยู่ตรงนั้นนิ่งนาน จนพระอาทิตย์ขึ้นจากขอบฟ้าฝั่งตรงข้าม เป็นภาพที่สวยงามแต่ใจเราเศร้าเหลือเกิน น้ำตามันแห้งไปแล้ว เราลุกขึ้นตั้งใจจะไปอาบน้ำแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้า คิดว่าจะกลับบ้านดีกว่า คงอยู่ไม่ได้แน่คืนนี้ แต่จะบอกอาจารย์ยังไงดี เดินมาถึงบังกาโลพี่โด่งนั่งเก้าอี้อยู่ที่ระเบียง มองหน้าเราอยู่ เราต้องหลบสายตาเดินเลี่ยงเข้าไปในห้อง ตาเรายังแดงอยู่ ไม่กล้าสบตาเขา รีบอาบน้ำแล้วเก็บเสื้อผ้า มองอาจารย์ที่ยังนอนอยู่ก็อยากจะขอโทษแก
"ทำอะไร" เสียงพี่โด่งถามขึ้นมา "แล้วนี่เก็บของทำไมครับ" แกเดินเข้ามาใกล้ๆ เราชะงักมือ แล้วตอบไปว่า
"เอ๋จะกลับแล้วหล่ะพี่ ไม่สบายใจ อาย" เราหันไปเก็บเสื้อผ้าต่อ พี่โด่งหยิบกุญแจรถที่หัวเตียง แกคงจะไปส่งเรา "ขอบคุณฮะที่จะไปส่ง บอกอาจารย์ด้วยนะฮะว่าเอ๋กลับแล้ว" เราบอกเขาอย่าจริงใจที่สุด
"ใครจะไปส่ง เรื่องอะไรจะให้กลับ" พี่โด่งดึงแขนเราให้ลุกจากที่นั่งแล้วจูงมือเราไปที่รถเปิดประตูแล้วก็ผลักเราเข้าไป เราไม่เข้าใจเขาเล่นอะไรนี่ ประจำที่คนขับได้แกก็หันมามองหน้าเรา มือแข็งๆจับหน้าเราให้หันไปหาแก "ถึงกับร้องไห้เลยเหรอ เรื่องแค่นี้" แกหัวเราะเสียงดัง แล้วแกก็สตาร์ทรถแล้วออกตัวอย่างแรง
"พี่จะไปไหน" พี่โด่งไม่ตอบขับไปเรื่อยๆ ผ่านหมู่บ้าน จนลึกเข้าไปสองข้างทางเปลี่ยวมีแต่ต้นไม้ แล้วก็จอด
"อยู่บ้านมันอันตราย ไม่อยากให้พี่โดรู้" แกดับเครื่องเปิดแค่แอร์
"ก็ไม่รู้แล้วนี่ เดี๋ยวเอ๋ก็กลับแล้ว" เราเถียง
"เอ๋นี่พูดไม่รู้เรื่องแฮะ พี่รู้นะว่าเราเป็นเด็กพี่โตทำอะไรในห้องนะมันไม่ดีรู้มั๊ย"
"ก็นึกว่าพี่จะเล่นด้วย และ เอ๋ไม่ได้เป็นของใคร ขอโทษแล้วพี่ไม่ยกโทษให้ก็เรื่องของพี่" เรายังเถียงไม่ลดละ
"พี่บอกเราเมื่อไหร่ว่าพี่โกรธ เรานี่ดื้อจริงๆ" แกตบหัวเราเบาๆ เราปัดมือพี่โด่งออก แล้วหันหน้าหนีพี่โด่งขยับมาใกล้ๆ
"แล้วจะงอนอะไรเนี่ย หันมาคุยกันหน่อย" เราหันหน้ากลับ
"พี่โตกับพี่นับถือกันนะ เอ๋ทำแบบนี้มันเสี่ยง" เราอ้าปากจะเถียงแกเอามือปิดปากเราไว้ "ไม่ต้องพูดอะไร ทำไมยิ่งงอนยิ่งน่ารักวะนี่" กลายเป็นเราที่โกรธแทน พี่โตโอบไหล่แล้วดึงเรามาใกล้ๆ "ตีโพยตีพายไปได้ มานั่งใกล้สิ" แกดึงตัวเราเข้ามาใกล้แล้วแกก็ปลดปมกางเกงเลออก " เอาสิเอ๋อยากจะทำอะไรก็ทำ" พี่โด่งรูดกางเกงลง เคยาวสวยยังนอนสงบนิ่งอยู่ เรามองหน้าแกอีกครั้ง "เอาให้เสร็จเลยนะ" แกหอมแก้มเราแล้วกดหัวเราลงไป เราไม่แน่ใจเมื่อหน้าจ่ออยู่ที่เคแล้ว พี่โด่งค่อยๆจับมันตั้งขึ้นแล้วป้อนเข้ามาในปาก " อา...ดีเอ๋ ตรงนั้นแหละ เน้นอีกนิดนึง ดีๆ โอยเสียว เลียไข่ด้วย มืออย่าหยุด โอยๆ" พี่โด่งสวนสะโพกขึ้นตามแรงดูดของเราไม่นานแกก็พุ่งเข้ามาในปาก น้ำหวานๆปนคาวค่อยๆไหลเข้าคอเราช้าๆ จนหมด เราถอนปากออก พี่โด่งหยิบทิชชู่ให้เราเช็ดเคให้ จับเช็ดจนแห้งสนิทแกก็ใส่กางเกง "หายงอนรึยัง" ยิ้มหล่อทรมานใจอีกแล้ว
"เดี๋ยวไปตลาดกันนะ ไปซื้ออาหารทะเลมาทำกินกัน" พี่โด่งออกรถแล้วขับเข้าตลาด ....ตลาดตอนเช้าของทะเลสดๆมีเยอะ เราซื้อเตาและที่ย่าง จ้างแม่ค้าที่ตลาดทำน้ำจิ้มซีฟู๊ด แวะซื้อผักกับแม่ค้า
"หนูรับอะไรลูก" เราเลือกผักแล้วหยิบ "มากับแฟนเหรอคะ แกมองหน้าเรากับพี่โด่ง สมกันดีนะ" เรามองหน้าพี่โด่งแล้วบอกแม่ค้าว่า
"หนูเป็นผู้ชายครับ" แม่ค้าหัวเราะ "ขอโทษๆ หน้าตาเหมือนผู้หญิงเลยทักผิด ยกโทษให้ป้าด้วยนะ ป้าแก่แล้ว" น้ำเสียงเหน่อของแกน่ารัก เราหันไปมองพี่โด่ง แกหน้าแดงก้มหน้างุดแล้วนึกขำ...เรานั่งขำไปตลอดทาง พี่โด่งตีหัวเราเบาๆ "ตัดผมหน่อยนะจะได้ดูเป็นผู้ชาย" เราลูบผมที่ระต้นคอเบา "เรื่องอะไรจะตัด"...........


.

cokebundit

ขอบคุณมากครับ

minone

ขอบคุณครับผม

princo78

ขอบคุณครับ

baby1234

ขอบคุณครับ

hunwei

ขอบคุณครับ

Soyu

ขอบคุณนะครับ

nongbasz

ขอบคุณนะครับ

mooman

ขอบคุณครับ รอต่อนะครับ

gaybin

สนุกมากครับ

tong111222

ขอบคุนครับ

DarthVaderX

ยินดีจ๊าดนักเจ้า

nongbasz

ขอบคุณนะครับ

Blackblood888

ขอบคุณครับผม

kazumaki

ขอบคุณครับ

Dajim

ขอบคุณนะครับ

pearl9845

ขอบคุณมากมากครับ

aka_365

ขอบคุณ​

nongbasz

ขอบคุณครับ

kongkangman

ทำบุญมาด้วยอะไรคุณเอ๋