"ความทรงจำ...ไม่เคยเลือน" คุณเอ๋/CT จากบอร์ด palm ครับ กระทู้ที่ 19

kabuki

ตอนที่34
..รู้สึกตัวขึ้นมาเช้ามืดเหราะพี่โด่งตื่นไปเข้าห้องน้ำ แกหายไปสักพักก็กลับมานอนต่อ เรานอนลืมตาอยู่
"อ้าว ตื่นแล้วเหรอ โทษทีนะเมื่อคืนหนักไปหน่อย" เราไม่ตอบแต่นอนซุกที่อกแกแทนพี่โด่งเอามือลูบผมเราเบาแล้วจูบหน้าผากทำไมถึงหวานขนาดนี้นะ
"กี่โมงแล้วพี่"
"ตีห้า" พี่โด่งตอบ
"เราจะกลับกันกี่โมงพี่"
"คงสายๆมั๊ง รอพวกนั้นตื่นก่อน" อาจารย์บอกตั้งแต่ขามาแล้วว่า ขากลับพี่โด่งจะและส่งที่หมอชิตส่วนแกก็จะกลับบ้านที่ระนองต่อเลย พี่โด่งลาพักร้อนมาหนึ่งอาทิตย์แวะมาหาอาจารย์ก่อนเพราะไม่ได้เจอกันนานซึ่งก็เป็นช่วงโรงเรียนหยุดหลายวันพอดี
"เดี๋ยวเราก็ต้องแยกกันแล้วสิพี่" เราถามแก
"นั่นนะสิ"
"พี่โด่งจะกลับไปเยี่ยมบ้านเหรอ" เรายังคงถามต่อ
"ก็กะจะไปเยี่ยมแม่ แม่อยู่คนเดียว เอ๋อยากไปเที่ยวบ้านพี่มั๊ย" พี่โด่งถามแล้วหอมแก้มเบาๆ
"อยาก แต่จะไปได้ยังไง ในเมื่อทุกคนกลับ"พี่โด่งคงแกล้งถามไปยังงั้น
"จริงด้วย ถ้ามีคนไปต่อก็คงไปได้" พี่โด่งพลิกตัวมานอนทับเรา
"พี่นอนพอรึเปล่าเดี๋ยวขับรถไม่ไหวนะ"
"แล้วเอ๋ หล่ะ"
"หลับสบายเลย"
"สบายรูหล่ะสิ" พี่โด่งพูดไปไซ้ซอกคอไป "อีกยกนะเอ๋ ยังไม่หายมันส์เลย" เราดันหน้าแกออกจากคอ
"พี่โด่งชอบผู้ชายด้วยกันรึเปล่า" แกส่ายหน้า
"ชอบแบบเอ๋นี่แหละ เห็นหน้าก็อยากจะเอา"
"เอ๋ ชอบพี่นะ" เราจูบที่คางแกเบาๆ พี่โด่งถอดกางเกงออก เคแกโด่แล้ว มันผงกหัวอยู่ต่อหน้า เราจับมันแน่นแล้วเยที่ปลายแซะไปตามรอยแยกมือก็ลูบไข่ใบโตจนมันค่อยๆหดรั้งขึ้นมา พี่โด่งกำลังเอาปากเราอยู่ เราดูดแรงขึ้นแรงขึ้นเรื่อยๆ มันชึกจนถึงคอหอยเลย พี่โด่งค่อยๆดึงออก แล้วจับเรานั่งตักเรารีบหยิบโลชั่นมาป้าย พี่โด่งหย่อนขาลงข้างเตียงแล้วยกตัวเราขึ้น แกจับเคตั้งรอแล้วให้เราหย่อนลงนั่งเบาๆ มันค่อยๆเข้าไปทีละนิด ทีละนิด..." อา..." พี่โด่งครางเบาๆ เราขย่มตอพี่โด่งในท่านั้นนานพอดู
"พี่จะเสร็จรึยัง" เราถามไปจูบที่ซอกคอแกไป
"เสียวดีเอ๋" เรากอดแกแน่นเพราะเสียวเหมือนกัน ตามองไปที่หน้าต่างฟ้าใกล้จะสว่างแล้ว เริ่มมองเห็นหน้าพี่โด่งชัดมากขึ้น ยิ่งดูก็ยิ่งหล่อ แกยิ้ม
"มองอะไร" ช่วงล่างยังคงเนิบๆอยู่
"มองคนหล่อ" พูดเสร้จก็หอมแก้มแกที แกก็หอมตอบ
"เอ๋จะเช้าแล้ว พี่เร่งนะ" เราค่อยๆลุกขึ้น พี่โด่งจับเราโก้งโค้งแล้วเสยพรวดทีเดียวจนมิดด้ามจากนั้นก็เย่อเราเร็วและแรง จนตัวเราสะเทือนตามแรงของแก เสียงเนื้อกับเนื้อกระเทกกันแรงขึ้นเรื่อยๆ พี่โด่งชักออกเกือบสุดแล้วดันพรวดเข้ามาแรงจนหนอกแนบกับก้นเรา ก่อนจะดันให้เรานอนลงที่เตียงพร้อมทาบทับลงมาเวลาเดียวกับน้ำเชื้อที่ฉีดตามมาอย่างแรง พี่โด่งทาบเราอยู่อย่างงั้นสักพัก ก็สะกิดเราให้ลุกขึ้น เคแกหลุดออกไปแล้ว เราแฉะไปทั้งก้น
"ไปอาบน้ำแล้วไปตลาดกันเถอะเอ๋" พี่โด่งหยิบผ้าเช็ดตัวเดินตัวปลิวไปแล้ว เราถึงตามไปประตูยังไม่ปิด
"เร็วมาอาบน้ำด้วยกัน ทำเวลาหน่อย" เราช่วยกันอาบน้ำอย่างเร็วพี่โด่งเสร็จก่อน แล้วค่อยๆเปิดประตูชะโงกดูให้แน่ใจก่อนจะก้าวออกไป "พี่ไปห้องก่อนนะ" พี่โด่งรีบวิ่งเข้าห้องนอนอย่างรวดเร็ว เราก็อาบน้ำต่อ แปรงฟันล้างซอกล้างหลืบหลายครั้ง ในใจก็นึกกลัวเอดส์ขึ้นมา นี่เรามั่วรึเปล่า ได้แต่ถามตัวเอง แล้วเอดส์มันเป็นยังไงนะ ความรู้ตอนนั้นมันช่างน้อยนิด นึกได้อย่างนั้นรีบฟอกสบู่แหย่เข้าไปล้างอีกหลายรอบจนอาบเสร็จ
พี่โด่งแงตัวเสร็จแล้ว เราเปิดกระเป๋าหยิบเสื้อผ้า หันมองตัวเองในกระจกตู้เสื้อผ้าก็ตกใจ ตัวเราเขียวเป็นจ้ำๆ ตั้งแต่ซอกคอ ราวนมทั้งสองข้าง ดูใกล้ๆมันเป็นรอยกัดชัดเจน ช่วงเอวก็มี
"พี่โด่งนั่งเช็ดผมอยู่ก็สงสัยที่เราไม่ยอมใส่เสื้อ
"ส่องอยู่นั่นแหละ ใส่เสื้อผ้าเร็วๆสิครับ"
"พี่โด่ง เอ๋เป็นอะไร" เราเดินทั้งๆที่ถอดเสื้อมาให้แกดู แกปล่อยมือจากผ้าแล้วจับเอวเรา มองตามที่บอก แล้วก็หัวเราะเบาๆ
"พรายขย้ำมั่ง นอนแปลกที่"แล้วแกก็หัวเราะที่เราทำหน้าไม่เข้าใจ
"พรายที่ไหน ก็มีแต่พี่นะแหล่ะที่นอนด้วย" รอยบางรอยที่ไม่มีรอยฟันก็มีเขียวๆบ้างเหมือนช้ำ แต่จับดูก็ไม่ถึงเจ็บ
"เด็กดื้อก็ต้องโดนดีอย่างนี้แหละ ทีหลังอย่าดื้อนะครับ"
นึกขึ้นได้ว่ามันคล้ายรอยที่อาจารย์ดูดเมื่อครั้งไอ้ตั้มถาม เพียงแต่ตกใจว่ามันชัดมาก
"แล้วอีกกี่วันมันจะจาง"
"ไม่จางหรอก จะได้จำนานๆไง" แกพูดตีหัวเราเบาๆ "ใส่เสื้อเร็ว พี่เที่ยวตลาดกัน" เราทำตามอย่างว่าง่าย พี่โด่งลงไปติดเครื่องรอ ออกจากห้องก็สวนกับอาจารย์ที่กำลังจะเดินไปห้องน้ำ
"เอ๋ จะไปไหนกัน"
"ไปตลาด"
"เออดีแล้ว หาอะไรมากินตอนเช้าด้วยนะหิวแล้ว" พูดเสร็จแกก็เดินไปห้องน้ำ ดีจริงที่อาจารย์ไม่สงสัย....
..ถึงโลกจะแหลกสลาย จันทร์จะมืดแลหาย ฉันไม่คลายสัมพันธ์ ขอเธออย่าลืมเลือนฉัน แล้วเราคงพบกัน เหมือนจันทร์ที่คู่ดารา แต่ฉันยังนึกหวั่นเสมอรักเธอเลือนเหมือนม่านบังตา บางวันฉันเฝ้าคอยหา.....
"เพลงอะไรพี่" เสียงเพลงหวานครวญมาจากวิทยุ
"ม่านบังตา" พี่โด่งตอบ "ฟังรู้เรื่องมั๊ย" เราพยักหน้าเพลงแนวนี้แม่เปิดประจำ เพียงแต่ไม่รู้ชื่อเท่านั้น วันนี้ทำไมฟังแล้วดูเศร้ากินใจนัก พี่โด่งหันหน้ามายิ้ม
"เด็กดื้อ" แกบีบมือเราเบาๆ
"เอ๋อยากไปเที่ยวบ้านพี่จัง" เรามองหน้าพี่โด่ง แกยิ้มกับตัวเองแต่ไม่ตอบอะไร ถึงตลาดแวะกินโจ๊ก และซื้อกาแฟกับปาท่องโก๋ ข้าวและกับหลายอย่าง ผ่านแผงแม่ค้าผักเมื่อวานแกจำได้ ยิ้มทักทาย
"วันนี้ไม่อุดหนุนเหรอลูก"
"วันนี้จะกลับแล้วฮะ"
"เออ ดูใกล้ๆก็เด็กผู้ชายนี่นา" พี่โด่งหัวเราะเบาๆแล้วจูงมือเราเดินจากร้านป้าแก
ทุกคนตื่นและเก็บเสื้อผ้ารอที่ด้านล่างแล้ว กินข้าวกัยอย่างรวดเร็วแล้วขึ้นรถ อาจารย์ไปคืนห้อง เวลาของเราหมดแล้วเหรอ เราถามตัวเองในใจตอนที่นั่งอยู่กระบะหลัง มองหน้านะ นะหน้าแดงหลบสายตาเราเรายิ้มให้เขาแต่นึกขอโทษอยู่ในใจ เรานั่งเงียบไปตลอดทาง บางครั้งก็งีบหลับ ไม่นานรถก็มาถึงหมอชิต ทุกคนลุกขึ้นกระโดดลงจากรถ
"เสียดายนะที่ไม่ได้ไปส่งพี่ที่โรงเรียน"
"โอ๊ย ย้อนไปย้อนมา" แกตบบ่า "อยากเจอก็ไปเที่ยวอีกสิวะ" อาจารย์เท้าสะเอวยืนคุยกับพี่โด่งใกล้ๆกับเรา "ไงเราสนุกมั๊ย" แกหันมาถาม "สนุกฮะ"
"เมื่อกี๊ผมชวนเอ๋ไปเที่ยวต่อ "
"ฮั่นแน่" อาจารย์ชี้หน้าพี่โด่ง"ว่าไงเราอยากไปมั๊ยหล่ะ" เราพยักหน้า อาจารย์ลูบหัวเราเบาๆ "คงกลัวพ่อกับแม่ละสิ" แกมองหน้าเรา"จะยากอะไร โทรไปขอสิ"
"แล้วจะบอกว่าไง ในเมื่อทุกคนกลับแล้ว"
"ก็แค่บอกว่าขอเที่ยวต่อวันสองวัน เพราะมีบางคนไปต่อไม่ต้องพูดมาก ถ้าพ่อแม่อนุญาตก็ไป ถ้าไม่ก็อด แค่นั้นเอง" อาจารย์แนะ ขอแม่ง่ายกว่าเตี่ย
"จะไปไหนต่อหล่ะ แล้วจะมีเงินพอเหรอ" แม่ถามมาจากปลายสาย เงินเรายังอยู่ครบบวกลบค่ารถแล้วคงพอ บัตรเอทีเอ็มก็มี "ระวังตัวด้วยนะ ขึ้นรถขึ้นรา " แม่บอกเหมือนยอมแล้ว "เดี๋ยวแม่จะบอกเตี่ยให้ ไม่ต้องกลัวหรอก เที่ยวให้สนุก" แม่วางหูไปแล้ว เรารู้สึกไม่ดีที่ติดผู้ชาย แต่สมองอันน้อยนิดตอนนั้นมีอยากจะทำตามใจอยากเท่านั้น
..อาจารย์กำลังจะซื้อตั๋ว หันมามอง
"ว่าไง"
"แม่ให้ไป"
"ก็แค่นั้น ทีนี้ก็ถามเจ้าภาพเขาดูว่าเขาเลี้ยงไหวมั๊ย" พี่โด่งอมยิ้มอาจารย์เอาศอกกระทุ้งที่ท้องแกเบาๆ พร้อมกับแซวว่า" ดูลูกเขาดีๆนะโว๊ย พ่อแม่เขาหวง" แกหัวเราะร่า
"พี่เอ๋ไม่กลับด้วยกันเหรอ" นนท์เดินมาถาม "ว้าเสียดายจังพรุ่งนี้โรงเรียนเปิดแล้วไม่งั้นจะตามไปด้วย" คนอื่นได้แต่ทำหน้าแปลกใจเมื่อรู้ว่าเราไม่กลับ ยืนส่งทุกคนจนรถออกแล้วกลับมาที่จอดรถ ตั้งแต่ในหมอชิตพี่โด่งไม่ได้พูดอะไรสักคำ
"เราจะไปไหนกันดี" แกหันมาถาม เราส่ายหน้า "ไม่รู้สิ"
รถค่อยๆออกจากบริเวณนั้นขับไปเรื่อยๆ เราดูหน้าพี่โด่งแล้วก็คิดไปเองว่าแกคงคิดผิดที่ชวนเรา จึงถามขึ้นมาจากความเงียบ
"พี่โด่ง อยากให้เอ๋ไปด้วยรึเปล่า" กรุงเทพฯกับเราเป็นเรื่องธรรมดาไปกลับคนเดียวทุกปิดเทอมอยู่แล้ว แวะไปนอนบ้านป้าก่อนกลับสักคืนคงดี เรานึกในใจ พี่โด่งนิ่งสักพักแล้วหันหน้ามาตอบ
"ไม่อยากจะชวนเรอะ แต่ไม่รู้จะไปไหนดีเท่านั้น ตอนนี้เหนื่อย อยากจะพักสักหน่อย" แกหันหน้ามามอง "ไปห้องพี่ก่อนแล้วกัน" ว่าแล้วแกก็ออกเลนขวาขับเร็วกว่าเดิม......

ตอนที่ 35

...อพาร์ทเมนต์พี่โด่งอยู่แถวฝั่งธนห้องชายโสด ค่อนข้างจะรกแต่ไม่ถึงกับเละเทะ มีโด่งมีเครื่องอำนวยความสะดวกเพียบจนเราไม่แน่ใจว่านี่อยู่คนเดียวเหรอ มีเครื่องครัว เครื่องซักผ้าพร้อม
"รกหน่อยนะ ไม่ค่อยได้เก็บ"
"พี่อยู่คนเดียวเหรอ" เราแปลกใจที่เห็นข้าวของเครื่องใช้
"เคยอยู่กับแฟน ตอนนี้เลิกกันแล้ว" หน้าแกเมื่อพูดถึงแฟน "พี่เหนียวตัว ขออาบน้ำก่อน เอ๋ดูแลตัวเองนะ" เรานั่งอยู่เก้าอี้รับแขกหน้าทีวี ชั้นวางทีวีกั้นส่วนห้องนอนกับห้องนั่งเล่นแยกจากกัน ห้องน้ำลึกเข้าไปข้างใน แอร์เย็นทำให้ง่วง ตัวเราค่อยๆเอนไปกับโซฟา แล้วหลับ สะดุ้งตื่นเมือได้ยินเสียงเคาะประตู พี่โด่งยังคงอาบน้ำอยู่ เราเดินดูที่ตาแมวหน้าประตู เป็นผู้ชายรุ่นราวคราวเดียวกับพี่แก ค่อยๆแง้มประตูออก
"โด่งอยู่มั๊ยน้อง" เขาใส่เสื้อยืดกางเกงขาสั้นเหมือนอยู่กับบ้าน
"กำลังอาบน้ำ" เขาทำทีเหมือนจะเข้ามาแต่เราไม่กล้าเปิดให้
"ใครเหรอ เอ๋ พี่โด่งใส่ผ้าเช็ดตัว เดินมาที่ประตู"
"ไง พี่"
"เห็นรถจอดเลยมาชวนไปกินเหล้าตอนเย็น ที่ร้านเดิม"
"โอเคพี่ เดี๋ยวตามไป" พี่โด่งไม่ได้แนะนำให้รู้จัก ผู้ชายคนนั้นเดินกลับห้องไปแล้ว พี่โด่งบอกให้ล็อกประตูแล้วตัวแกก็เดินไปด้านใน เรายังสงสัยไม่หายว่าถ้าแกจะไปเที่ยวกับเพื่อนแล้วเราจะอยู่ยังไงนี่ พี่โด่งนอนใส่กางเกงในตัวเดียวอยู่ที่เตียง
"เอ๋ พี่เมื่อยนวดให้หน่อยสิ" แกนอนกระดิกเท้าอยู่ที่เตียงออกคำสั่ง เรานั่งลงข้างๆแล้วค่อยๆบีบไปตามขาไล่เรื่อยไปที่ต้นขา ขายาวรกขนดูแล้วเกิดอารมณ์นัก พี่โด่งคอยกำกับให้นวดอย่างที่แกบอก "อย่าเล่นเหมือนเมื่อวานนะพี่เหนื่อย" แกคงกลัวเราคลึงอีกเลยรีบออกตัว "อย่างนั้นแหละดีแล้ว" ตัวร้ายยังคงนอนสงบนิ่งอยู่
"เหนื่อยแล้วพี่" เราปวดมือ
"กำลังสบายเลย" เรานอนลงข้างๆ พี่โด่งนอนก่ายขามาทับที่ท้อง เรามันเคยมือก็คว้าที่เป้าทันที กลายเป็นคนบ้าค-ย พี่โด่งเอามือกุมไว้แล้วบอกทั้งที่หลับตา
"นอนเฉย" อย่าเพิ่งกวนใจ" สักพักก็หลับกันทั้งคู่ ตื่นขึ้นก็เย็นมากแล้ว พี่โด่งชวนลงไปหาอะไรกินที่ชั้นล่างของอพาร์ตเมนท์ อพาร์ตเมนท์ไม่ใหญ่มากมีแค่สามชั้น ชั่นละประมาณสิบห้อง คนทำงานเริ่มกลับกันแล้ว พี่คนเมื่อเช้าตั้งวงกับเพื่อนที่ร้านฝั่งตรงข้าม พี่โด่งโบกมือทักทายสั่งอาหารกินกัน
"เดี๋ยวกินข้าวเสร็จ เอ๋ไปรอที่ข้างบนห้องนะ" แกยื่นกุญแจให้ "เดี๋ยวพี่จะไปร่วมวงกับเขาหน่อย"
"พี่ไม่กลับระนองคืนนี้เหรอ" เราซัก
"เปลี่ยนแผนแล้ว พรุ่งนี้ค่อยคิดกันว่าจะไปไหนดี"
"ว้า ไม่สนุกเลย" เราพึมพำออกมาเบา แกจ้องหน้า
"สนุกสิ รับประกันครับ รอพี่แป็บนึง วันนี้เหนื่อยจริงๆ เพราะเอ๋นะแหล่ะ" แกทำทีเป็นถลึงตาใส่ ยิ่งดูยิ่งหลงจริงๆคนอะไรมีหลายบุคลิก จัดการอาหารตรงหน้าเสร็จแล้วพี่โด่งก็จ่ายเงิน เราจะช่วยออก แกก้หันมาตีมือแล้วบอกว่า
"ไม่เป็นไร สำหรับเอ๋พี่เลี้ยงได้"
"เลี้ยงตลอดไปได้มั๊ย" ทวนคำอย่างคนองปาก
"ไม่ไหว กลัวซีด"พี่โด่งหัวเราะเสียงดัง แล้วไล่เรากลับห้อง เราทำหน้างอ
"อย่างอแงนะ เดี๋ยวตามไป" เรางอนมองแกเดินข้ามไปอีกฝั่งที่เป็นเพิงขายอาหาร ผู้ชายเต็มห้าหกคนนั่งรอพี่โด่งอยู่ เราเดินช้าๆขึ้นบันไดกลับห้อง รุ่นใหญ่กำลังไขกุญแจห้องตรงข้ามอยู่ แต่งตัวชุดทำงานแต่ดูลักษณะก็รู้ว่าพวกกัน แกมองเราแปลกๆ ก่อนจะปิดประตูห้อง กลับมาในห้องแล้วไม่มีอะไรทำก็ดูทีวี มีหนังโป๊สองสามเรื่อง อยากดูก็เลยเปิดดู หนังผู้ชายผู้หญิงธรรมดา เราforward ไปเฉพาะตอนมีผู้ชายเยอะๆ ดูทีวีก็แล้ว เวลาผ่านไปช้ามาก จนเบื่อเพิ่งจะสองทุ่ม อยากจะลงไปก็กลัวแกโกรธ เลยรื้อค้นหนังสือเก่าๆที่โต๊ะ ทำงานมาอ่าน ในลิ้นชักมีอัลบั้มรูปอยู่หลายเล่มเราเปิดดูไปเรื่อยๆ รูปรับปริญญา อาจารย์ก็มา มีผู้หญิงสวยยืนข้างทุกรูปคงเป็นแฟน รูปไปเที่ยวต่างจังหวัดและมีรูปอีกเซ็ตที่ชวนสงสัย เหมือนงานวันเกิด ในรูปมีผู้ชายที่มาชวนกินเหล้า ส่วนติดกันกับพี่โด่งก็เป็นพี่รุ่นใหญ่หน้าห้อง ท่าทางเมาทั้งคู่ในภาพ พี่โด่งเหนี่ยวคอพี่แกไว้แล้วเอาหน้าแนบชิดพร้อมชูแก้วเหล้ามาที่กล้อง ส่วนรุ่นใหญ่นั้นเอียงคอยิ้มเอียงอาย เราพลิกดูเร็วหารูปอื่นอีกจนหมดเล่มก็ไม่มีเลยเก็บใส่ลิ้นชักตามเดิม..นั้งเล่นนอนเล่นก็เบื่อและรู้สึกหิวขึ้นมาอีกก็เลยลงไปข้างล่างที่ร้านอาหารอาหารฝั่งตรงข้ามโตธของพี่โด่งกลุ่มใหญ่ขึ้น และในนั้นก็มีพี่ห้องตรงข้ามด้วย พี่โด่งคงจะเมาแล้วคุยกันอย่างออกรส เราเดินเล่นไปตามถนนหน้าอพาร์ตเมนท์ ซอยเล็กๆ ไม่นานก็มาโผล่ถนนใหญ่ มีร้านหนังสือและแผงขายของรอบค่ำ เรียงรายอยู่ เดินดูนั่นดูนี่ในร้านหนังสือฆ่าเวลา แล้วก็ซื้อของกินเล่นกลับด้วย สามทุ่มกว่ายังไม่มีทีท่าว่าจะเลิกเขาสังสรรค์อะไรกันนะ หงุดหงิดขึ้นมาทีละนิดทีละนิด ทำอะไรไม่ด้นอกจากนั่งเฝ้าหน้าจอทีวี เบื่อไปหมด เราค่อยๆเอนตัวลงนอนกับโซฟาดูทีวีรายการดึกแล้วก็หลับไป
เสียงเคาะประตูดังขึ้นราวๆเที่ยงคืน พี่โด่งยืนเมาแอ่นอยู่หน้าห้องโดยมีพี่ผู้ชายที่ชวนมาส่ง ส่วนพี่ห้องตรงข้ากำลังไขกุญแจ เข้าห้องแก
"น้องช่วยพี่พยุงหน่อย ไอ้โด่งเมาเละเลยวันนี้" เราช่วยกันวางพี่โด่งที๋โซฟา
"น้องนี่หน้าตาคุ้นๆนะ เคยมาที่นี่รึเปล่า" เราส่ายหน้า
"พี่โด่งเอนตัวนอนกับโซฟาแบหมิ่นเหม่เหมือนจะตก พี่ผู้ชายยังใช้ความคิด แล้วแกก็คิดออกหันหน้ามามอง"นึกออกแล้วถ้าผมยาวกว่านี้อีกหน่อยก็เหมือนเมียเก่าโด่งมัน เป็นน้องเมียเหรอ" เราก็ส่ายหน้าอีก
"เป้นญาติเราตัดความรำคาญแล้วปิดประตู คนเมานี่จินตนาการได้ร้อยแปด ดูรูปแล้วเมียพี่โด่งไม่เห็นจะเหมือนเราตรงไหนเลย หรือว่าเหมือนดึงรูปในลิ้นชักออกมาดูอีกทีให้แน่ใจ ดูไม่ออก จะเหมือนได้ไงผู้หญิงกับผู้ชาย มัวแต่เพลินดูรูปพี่โด่งก็กลิ้งตกจากโซฟาลงมานอนแอ้งแม้งที่พื้นซะแล้ว .....

...เราค่อยๆดันตัวพี่โด่งขึ้นจากพื้น ตบแก้มแกเบาแกงัวเงียโวยวายแล้วคออ่อนลงไปอีก ลุกขึ้นลากแกเข้าไปที่ด้านในที่เป็นเตียงนอน หนักเอาการหมดแรงจนนั่งหอบ
"พี่โด่ง" เราเรียกแกเบาๆที่หู "ลุกขึ้นนอนที่เตียงเร็วจะได้นอนสบาย"
"อือ อือ" แกค่อยๆดันตัวลุกขึ้นตามแรงดึงของเรา"ใครวะ"
"เอ๋ไง" พี่โด่งปัดมือเรา แล้วทิ้งตัวนอนหงายลงบนเตียงเราค่อยๆจัดท่าทางให้แก
"ร้อนโว๊ย"พี่โด่งงัวเงียมาถอดเสื้อยืดออก แอร์เย็นขนาดนี้ยังร้อน เราสงสารรีบวิ่งไปหยิบผ้ากับชามเล็กๆใส่น้ำบิดหมาดๆเช็ดหน้าและตามลำตัว พี่โด่งยังครางฮือเหมือนไม่ได้สติเช่นเดิม เอาผ้ากับชามไปเก็บแล้วนั่งมองหน้าแก เราหลงรูปแกมาก ผู้ชายที่ผ่านมาไม่มีใครหล่อจนเราเทใจให้ขนาดนี้ นึกถึงนาจ ความรักในตอนนั้นมันผ่านไปแล้วมีแต่ความทรงจำดีๆที่เหลืออยู่ แต่สำหรับพี่โด่งเราเองตอบตัวเองไม่ได้ว่าตอนนี้คิดอะไรอยู่ จะเรียกว่ารักได้หรือไม่ ไม่แน่ใจ พี่โด่งยังคงรำคาญตัวเองอีกสักพักแกก็ลุกขึ้นยืนโงนเงนเราเองก็ตกใจว่าแกจะทำอะไร พี่โด่งถอดกางเกงยีนส์แต่เพราะถอดยากก็ล้มลง เราต้องช่วยประคองแกลุกขึ้น
"เดี๋ยวช่วยถอดพี่" พี่โด่งนอนหงายลงกับเตียงอีกครั้งกว่ากางเกงจะหลุดไปจากตัวก็ยากเอาการ นอนเหลือแต่กางเกงในตัวเดียวแล้วคงจะดีขึ้น เราคลุมผ้าให้แกแล้วปิดไฟในห้องสร็จแล้วก็ล้มตัวลงนอนข้างๆ มือก่ายหน้าผากมันไม่สนุกเท่าที่ควร ถามตัวเองซ้ำซากว่าพรุ่งนี้จะเอายังไง ถ้าหากมันเป็นอย่างนี้อีก พี่โด่งกรนเบาๆแสดงว่าคงหลับ แต่เราสิไม่ได้เงี่ยนหากแต่นอนไม่หลับ คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยจนหลับไป แล้วก็สะดุ้งตื่นเพราะพี่โด่งดีดตัวลุกจากเตียงวิ่งเข้าห้องน้ำไปฉี่ ไม่นานแกก็ล้มตัวลงนอน
"ใครวะ" แกถามขึ้นมาเมื่อพลิกตัวมาทับเรา เราไม่ตอบนอกจากขยับตัวหนี "ถามว่าใคร"แกขยับตาม
"เอ๋ เอง" เราตอบ
" นึกว่าอีพงษ์" พี่โด่งก็นอนต่อ ใครคืออีพงษ์ยิ่งสงสัยขึ้นมาอีก สักพักพี่แกก็ก่ายขามาทับเรา "มานอนใกล้ๆหน่อยสิ" เราซุกตัวไปตามคำสั่ง "ทำไมไม่กลับบ้าน" อ้าวไหงถามงั้นหล่ะ เมาจนลืมเลยเรอะ เรานึกในใจ "ถามไม่ตอบเดี๋ยวเถอะมึง เจอดีแน่" พี่โด่งลุกจากเตียงไปห้องน้ำอีก เรานึกรำคาญเลยลุกไปนอนที่โซฟา "อยู่ไหนวะ" แกออกมาที่โซฟา "มานอนทำไมที่นี่"
"ก็พี่เมา พูดไม่รู้เรื่อง"
"ใครพูดไม่รู้เรื่อง ใครวะมันดื้อตามมา แค่ชวนเล่นๆเท่านั้น"นี่แกพูดจริงเหรอนี่
"ไม่เป็นไรเดี๋ยวเช้าแล้วกลับก็ได้" เราปัดมือแกออก
"ดี กลับไปเลย" แกเอานิ้วจิ้มที่หน้าผากเรา
"งั้นพี่ก็ไปนอนที่เตียง เอ๋จะนอนตรงนี้แหล่ะ" เราดันตัวแกที่พิงเราออก
"ไม่นอน มานี่เลยเอ๋ ลุกขึ้นมา" เรายังนั่งเฉย "บอกให้ลุก" เสียงแกดังขึ้นเรื่อยๆ เราก็นั่งเฉย "จะลุกไม่ลุก" แกกระชากแขนเราจนเจ็บแล้วลากตัวเราไปที่เตียง "เจอดีแน่เอ๋" เราชักจะชินแล้วก็ไม่ตกใจเท่าไหร่ ก็ทำตามอย่างที่แกบอก "นอนข้างๆนี่" แกดึงตัวเรามาใกล้ๆ เรารำคาญจนถึงขีดสุดคงเพราะง่วงด้วย พี่โด่งลุกไปปิดไฟ แล้วทิ้งตัวมาทับเราทั้งตัว นอนกอดเราแน่นจนอึดอัดแกฟุบอยู่บนตัวเราสักพักเราก็ดันตัวแกออก พี่โด่งก็รู้สึกตัว "เอ๊ะไอ้นี่ บอกให้นอนเฉยๆ" แกผงกหัวมองหน้าเราในความมืดแล้วเอามือบีบที่คาง
"พี่โด่ง เอ๋เจ็บนะ" เสียงออกกระท่อนกระแท่นแกก็ไม่ยอมปล่อยมือ เราเอามือแกะมือแกออก แกะยังไงก็ไม่หลุดเราก็เลยกัดที่มือแก พี่โด่งสะบัดมือออกแล้วตบเราฉาดนึง หน้าชาหูอื้อ น้ำตาไหลพรากเจ็บใจที่โดนตบ "มึงกัดกูเหรอ" แกนั่งคร่อมตัวเราไว้เรายกมือปัดป้องมือแกแล้วจับมือแกทั้งสองข้างบีบไว้แน่น
"พี่โด่ง คุยกันก่อน ฟังหน่อยสิพี่"
เสียงเราดังขึ้นมาเรื่อยๆ เหมือนแกจะสงบลงแต่ยังนั่งทับตัวเราอยู่ "พรุ่งนี้เอ๋จะกลับแล้ว ขออาศัยนอนให้ถึงเช้าแล้วจะกลับ เอ๋ไม่รบกวนพี่แล้ว" ยิ่งพูดน้ำตายิ่งไหลออกมา "ถ้าพี่ไม่เต็มใจ เอ๋ก็ไม่อยู่แล้ว เอ๋ขอโทษทุกอย่างที่ล่วงเกินพี่ พี่นอนเถอะนะอีกไม่นานก็เช้าแล้ว " เราสะอื้นปล่อยมือแกออกแล้วเอามือปาดน้ำตาที่มันไหล พี่โด่งทิ้งตัวลงนอนโดยไม่ตอบโต้อะไร เราขยับตัวไปนอนหันหลังให้ที่ด้านริมสุดของเตียง รู้สึกเค็มในปากเหมือนตอนเลือดออกเลยวิ่งเข้าห้องน้ำไปดู เลือดกลบปากเลย บ้วนเลือดทิ้งแล้วล้างปากมุมปากที่โดนตบช้ำจับดูก็เจ็บ เห้นหน้าตัวเองแล้วอยากจะร้องไห้ออกมาดังๆ นึกถึงหน้าแม่กับเตี่ย อยากกลับบ้านเหลือเกิน
"เป็นอะไร" พี่โด่งยืนถามที่หน้าห้องน้ำ เลือดยังซึมออกมาอีกเราก็บ้วนทิ้ง ยกชายเสื้อขึ้นเช็ดปากเลือดติดกับเสื้อขาวชัดเจน เราล้างหน้าเสร็จแล้วมองหน้าแก
"เอ๋กลัวพี่แล้วละฮะ พี่ไม่รักไม่ชอบ ก็ขออย่าทำร้ายกันเลย มันเจ็บ" เราทรุดตัวนั่งลงที่เตียงอีกฝั่งแล้วเอนตัวลงนอนดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัว กลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาอีก เสียงน้ำฝักบัวดังสักพักก็หยุด พี่โด่งเดินกลับมานอนที่เตียง มือเย็นของแกลูบแขนเราเบาๆ
"เอ๋ เจ็บมากมั๊ย" เราไม่ตอบพี่โด่งนอนตะแคงกอดเราจากข้างหลัง "พี่ขอโทษนะ พี่ลืมตัว" เรายังนอนนิ่ง "โกรธพี่เหรอครับ" แกจับเราพลิกตัวมาหาแล้วมองหน้าเรา เราหลบสายตามองไปทางอื่น "มือพี่โด่งลูบหน้าเราเบาๆ ป้ายน้ำตาทั้งสองข้างให้ "ยกโทษให้พี่นะครับ" เรายังนิ่งอยู่อย่างนั้นพี่โด่งจูบหน้าผากเราหลายที ก่อนจะนอนกอดเราไว้จนเราหลับไปทั้งน้ำตา..........


.

cokebundit

ขอบคุณมากครับ

minone

ขอบคุณครับผม

hunwei

ขอบคุณครับ อ้าวเป็นซะงั้น

Soyu

ขอบคุณนะครับ

nongbasz

ขอบคุณนะครับ

mooman

ขอบคุณครับ รอต่อนะครับ

gaybin

ตอนนี้เศร้าจัง

tong111222

ขอบคุนครับ

Blackblood888

ขอบคุณมากครับ

DarthVaderX

ยินดีจ๊าดนักเจ้า

nongbasz

ขอบคุณนะครับ

likeshow1234567

ใจอ่อนเลย

kazumaki

ขอบคุณครับ

Dajim

ขอบคุณนะครับ

pearl9845

ขอบคุณมากมากครับ

aka_365

ขอบคุณ​ครับ​

nongbasz

ขอบคุณครับ

c383bb2723d9bb5

ขอบคุณ

kongkangman

เจอของจริงเข้าให้แล้ว