"ความทรงจำ...ไม่เคยเลือน" คุณเอ๋/CT จากบอร์ด palm ครับ กระทู้ที่ 20

kabuki

ตอนที่ 36
....เราตื่นขึ้นมาเกือบเที่ยง พี่โด่งไม่อยู่ในห้อง เจ็บปากเล็กน้อยตอนแปรงฟัน อาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็นั่งรอพี่โด่งที่โซฟาพร้อมกระเป๋า สักพักก็ได้ยินเสียงไขกุญแจ พี่โด่งถือกับข้าวมาสองสามถุง
"อ้าวตื่นแล้วเหรอเรา" แกวางถุงกับข้าวที่โต๊ะกินข้าว แล้วมานั่งที่โซฟา จับหน้าเราดูรอยช้ำที่ปากและคาง
"ยังเจ็บอยู่รึเปล่า จะกินข้าวได้มั๊ย" แกเอามืออังที่หน้าผาก "ตัวร้อนนี่" พี่โด่งทำทีเหมือนสนอกสนใจตัวเราเป็นพิเศษ
"เจ็บ" เราพยักหน้า
"แล้วนี่จะไปไหน" พี่โด่งมองกระเป๋าแล้วถาม
"กลับบ้าน รอลาพี่ก่อน พี่มาก็ดีแล้วเอ๋จะได้กลับ" เราจับกระเป๋าทำท่าจะลุกก็รู้สึกหน้ามืด ทั้งๆที่เมื่อกี๊ตอนอาบน้ำยังรู้สึกเฉยๆ สะบัดหัวก็ยิ่งมึนเหมือนจะล้ม เรายืนนิ่งพักนึงแล้วค่อยๆเปิดเปลือกตา เห็นหน้าพี่โด่งซ้อนกันแต่ก็พยายามฝืน ในใจคิดว่าในเมือ่เขาไม่ต้องการจะอยู่ทำมให้เสียเวลา แข็งใจก้มหยิบกระเป๋าเป้คล้องที่ไหล่ แล้วยกมือไหว้พี่โด่ง
"ขอบคุณนะพี่ สำหรับทุกอย่าง"
"แล้วเอ๋จะไปยังไงไปถูกเหรอ"
"ก็นั่งรถเมล์ไป ไม่ยากหรอกพี่โด่งไม่ต้องเป็นห่วง" พี่โด่งมองหน้าเราแล้วเดินเข้ามาหา
"นี่เราโกรธพี่มากขนาดนี้เลยเหรอ" พี่โด่งเอานิ้วจิ้มที่หน้าผาก
"ไม่ได้โกรธ แต่เจ็บและกลัวด้วย พี่ไม่ได้อยากให้อยู่แล้วเอ๋จะอยู่ทำไม" รู้สึกเปลือกตาร้อน
"เป็นเอามากแฮะเรานี่ ทำไมขี้ใจน้อยอย่างนี้" แกดึงตัวเราเข้าไปแนบอกแล้วลูบหลังเบาๆ
"ตัวร้อนขนาดนี้เป็นอะไรไปกลางทางจะทำยังไง ไว้หายไข้ก่อนค่อยกลับ เดี๋ยวพี่ไปส่งให้ถึงบ้านเลย" แกจับเรานั่งลงแล้วดึงกระเป๋าออก "ไปกินข้าวก่อน พี่หิวแล้ว" พี่โด่งจูงมือเราลุกขึ้น แกไม่พูดถึงเหตุการณ์เมื่อคืนหากแต่อาการก็เหมือนรู้สึกผิด กับข้าวสำเร็จรูปสามอย่างกับข้าวร้อนๆ รู้สึกแสบปาก ฟันเราคงไปกัดเอากระพุ้งแก้มตัวเองตอนถูกตบหน้า พี่โด่งเห็นอาการก็หน้าเสีย
"กินได้มั๊ย"
"ได้เดี๋ยวเอ๋ เคี้ยวด้านที่ไม่เจ็บ" พี่โด่งคอยมองอากัปกิริยาเราอยู่ตลอดเวลา มือก็คอยลูบหัวเล่น เราอิ่มแกก็กุลีกุจอเอายาแก้ไข้กับน้ำมาให้ "กินยานะ" รับยามาสองเม็ดค่อยๆกลืนกินยาเสร็จก็ช่วยแกเก็บถ้วยจานไปล้าง พี่โด่งจะแช่ไว้ก่อน เราก็เลยจัดแจงล้าง แกยืนดูอยู่ใกล้ซิงค์แต่ไม่พูดอะไร เรานึกขึ้นมาได้ว่าเสื้อผ้าที่เตรียมมาไม่มีใส่แล้วคงต้องซักก่อน พรุ่งนี้ค่อยกลับบ้าน จัดแจงรื้อเป้หอบเสื้อผ้าใส่แล้วโยนเข้าเครื่อง รวมทั้งเสื้อผ้าพี่โด่งด้วย
"ซักทำไม มานอนได้แล้ว"
"ไม่มีเสื้อผ้าใส่แล้ว"
"อ้าวไหนว่าจะกลับ" แกกอดเอว "จะกลับแล้วมาซักผ้าทำไม"
"ไล่อีกแล้ว ให้หายไข้ก่อนเถอะ" แกโอบเอวเราแบ้วเอาคางมาเกยที่บ่ามองต้นคอเรา รอยดูดที่ต้นคอยังชัดอยู่
"โดนใครดูดคอมา" แกดูดว้ำลงไปที่รอยเดิมอีก
" พี่โด่งเดี๋ยวก็ติดไข้หรอก"
"ไม่มีทาง"
"ว่าแต่คนป่วยเถอะ เมื่อไหร่จะไปพัก" เครื่องซักผ้าเริ่มทำงาน เราหันหลังไปเผชิญหน้า พี่โด่งยังไม่ยอมปล่อยมือจากเอว มิหนำซ้ำกับกอดเราแน่นจนตัวเราแนบกับอก แกเอาคางกดที่หัว แล้วก้มหน้าลงมามอง "ถ้ากินยาแล้วไม่หาย เดี๋ยวจะฉีดยาให้"
"พี่ไม่ได้เป็นหมอจะฉีดยาได้ไง" นึกตามไม่ทัน
"ฉีดได้แล้วกัน รับรองหายสนิท" ว่าแล้วแกก็เบียดเป้ามาแนบเราแน่น "เชื่อมั๊ย" เรามองหน้าแกแล้วก็ขำยิ้มกว้างจนเจ็บที่มุมปากจนได้.................

ตอนที่ 37

...เรานั่งดูทีวีด้วยกันจนซักผ้าเสร็จตากผ้าเรียบร้อย ฤทธิ๋ยาทำให้รู้สึกดีขึ้นเยอะแต่ยังเหนื่อยอยู่อาจจะเป็นเพราะเราตกใจเลยทำให้ไม่สบาย พี่โด่งนั่งอ่านหนังสือที่โซฟา
"พี่ไม่ออกไปไหนเหรอ" เราถามเพราะรู้สึกเบื่อที่อยู่ในห้องสี่เหลี่ยมนานๆ เดินไปเดินมาก็ไม่รู้จะทำอะไร
"เอ๋จะไปไหนหล่ะ" แกวางหนังสือดึงมือเราเข้าไปนั่งข้างๆ
"หิวข้าวแล้ว" ท้องเริ่มร้องเหมือนไม่ใช่คนป่วย
"ไปกินอาหารทะเลกันมั๊ย"เราพยักหน้าแทนคำตอบพี่โด่งขับรถไปแถวที่ขายอาหารทะเลเราไม่ได้สังเกตชื่อร้านแต่พอจำได้ว่าร้านยื่นลงไปในทะเลมีอาหารสดให้เลือก สั่งมาหลายอย่างจนแทบจะกินไม่หมด
"ไม่ต้องรีบหรอกยังมีของกินอีกเยอะ" เพราะหิวทำให้ไม่ระวัง หายหิวก็รู้สึกอารมณ์ดีขึ้นเยอะเกือบจะเย็นแล้วนั่งนานเหมือนกัน พี่โด่งสั่งเบียร์
"พี่โด่งมีแฟนแล้วเหรอ" แกชะงักมือที่กำลังยกแก้วก่อนที่จะดื่มรวดเดียวจนหมด
"ถามทำไม" น้ำเสียงเหมือนหงุดหงิดขึ้นมา เบียร์ถูกรินใส่แก้วอีก นึกในใจหาเรื่องรึเปล่าวะเรา "ไม่อยากพูดถึง เลิกกันแล้ว อย่าให้อารมณ์เสีย" เราก็จ๋อยไปเลย เสมองไปที่ทะเลแทน พี่โด่งยังคงสนุกกับเบียร์ในแก้วจนหมดไปอีกขวด
"พี่โด่งกลับกันเถอะ เดี๋ยวเมาขับรถไม่ไหว" เราเรียกเก็บเงิน ดูบิลล์แล้วก็เยอะเหมือนกันไม่เป็นไรหักค่ารถพรุ่งนี้แล้วก็ยังเหลือซื้อของฝากอีก ล้วงเงินออกจากกระเป๋าค่อยๆนับ พี่โด่งดึงบิลล์กับมือเราควักเงินจ่ายแล้วลุกขึ้นโดยไม่รอ แกเดินไปที่รถอย่างรวดเร็วเราวิ่งตามแทบไม่ทัน แกนั่งขับรถเงียบๆไปตลอดทางจนถึงห้องจอดรถแล้วเดินแกมวิ่งขึ้นห้อง เราได้แต่เกาหัวเดินตาม พี่รุ่นใหญ่เดินมาตบบ่า แกเพิ่งสวนกับพี่โด่งที่ราวบันได
"ไงน้อง ไปแหย่รังแตนอะไรเข้า" เราส่ายหน้า"คนมันบ้าเอาใจยากผีเข้าผีออก อย่าไปกวนใจมันมาก" แกมองหน้าเรา "แล้วปากไปโดนอะไรมา" เราเอามือปิด "อย่าให้สอนกันเลยเป็นกระเทยเหมือนกัน อย่ายอมเป็นที่รองมือรองตีนผู้ชายนะจำไว้ มือตีนเราก็มี" เรางงพี่เขาเป็นใครเนี่ยอยู่ๆก็มาสั่งสอน
"พี่ชื่ออะไร" ไม่รู้จะถามอะไรแก
"ชื่อพงษ์" คนเดียวกับที่พี่โด่งพูดถึงเมื่อคืนแน่ๆเลย อีพงษ์เรานึกในใจ "พี่เป็นแฟนเขาเหรอ" ถามควายๆออกไปได้
"โอย แดกยาก มือหนักตีนหนักไม่กล้ายุ่งหรอก แล้วเรามาเจอมันได้ไง" พูดว่ามันแสดงว่าคงจะสนิทกัน
"เขาเป็นเพื่อนอาจารย์ที่โรงเรียน" พี่พงษ์ทำตาโตเหมือนพี่เพลินตอนพูดถึงผู้ชายที่ชอบ
"พี่โตเป็นไงบ้าง ไม่มาเที่ยวกรุงเทพฯนานแล้ว"
"สบายดี" แกทำท่าเหมือนจะถามต่อ พอดีมีเพื่อนผู้หญิงเดินมาหา
"ใครยะหล่อน หน้าเหมือนแฟนไอ้โด่งจัง" อีกคนแล้ว "ลูกศิษย์พี่โต" ทั้งคู่กรี๊ดกร๊าดสนอกยนใจข่าวตราวพี่โตอีกแล้ว
"เอ๋ไปก่อนนะพี่" เราตัดบท ทั้งคู่ยังคุยถึงอาจารย์ไปตลอดทางที่เดินออกจากประตูอพาร์ทเมนท์ เราเดินขึ้นชั้นบน ประตูห้องยังเปิดอยู่ พี่โด่งนั่งกินเบียร์ต่อในห้อง เมาจนได้คืนนี้ เรานึกในใจ กลัวจะเจ็บตัวอีกก็ทำตัวเลี่ยงออกไประเบียงเก็บเสื้อผ้ามาพับ ลมเย็นเหมือนฝนจะตกนั่งพับผ้าตัวเองที่เตียงแล้วเก็บของพี่โด่งเข้าตู้ พี่โด่งลุกขึ้นปิดประตูห้องแล้วไปนั่งกินเบียร์ที่ระเบียงหลังแทน เป็นอะไรวะ คันปากอยากจะถามแต่กลัวเจอดีอีกไม่เอาดีกว่า แต่บรรยากาศอย่างนี้ทำให้อึดอัด เราเดินไปนั่งใกล้ๆแล้วมองหน้า พี่โด่งกำลังพ่นควันบุหรี่อย่างใช้ความคิด
"พี่โกรธเอ๋เหรอ" แกหันมามองหน้าแต่ไม่มีคำตอบอะไรจากปากพี่โด่ง เราก็นั่งนิ่งลองซบที่ไหล่ก็เห็นยังเฉย ฝนตกแล้ว ละอองฝนสาดเข้ามาเบาๆ
"ไม่สบาย เข้าไปในห้องไป" แกหันมาบอก
"หายแล้ว" เราเอามือคล้องแขนแกไว้ จูบไหล่เปลือยของแกมือก็ลูบไปตามแขน เรานั่งมองดูฝนตกด้วยกัน ฝนเริ่มสาดแรงขึ้นจนระเบียงเปียก เราขยับขาเข้ามาฝั่งตรงข้ามยังเป็นที่ดินว่างเปล่า ป่านนี้คงมีตึกสูงขึ้นแล้วสินะ
"พรุ่งนี้เอ๋กลับบ้านนะพี่" เราบอกแกเบาๆ พี่โด่งหันหน้ามามองแล้วถาม
"เบื่อแล้วเหรอ หรือว่ากลัวพี่" แกจ้องหน้ารอคำตอบ
"คิดถึงบ้าน ตอนกลางวันโทรหาแม่ แม่รออยู่นะพี่ไม่อยากให้อยู่นานเดี๋ยวจะรบกวนพี่" เราบอกไปตามตรง
"อย่าเพิ่งกลับสิ ยังไม่ได้พาไปเที่ยวบ้านเลย" น้ำเสียงเหมือนอารมณ์ดีขึ้นกว่าที่ร้านอาหาร เราไม่ตอบรับหรือปฎิเสธ ฝนตกเหมือนฟ้ารั่ว เราลุกขึ้นเมื่อพี่โด่งกินเบียร์หมดไปอีกขวด ง่วงแล้วงีบหลับไปได้สักพักก็รู้สึกตัวพี่โด่งนอนลงข้างๆ เนื้อตัวเปลือยเปล่า
"หายไข้รึยัง" แกก่ายขามาทับเรา กลิ่นเบียร์รุนแรงพอดูเรากลัวจะเจ็บตัวอีกก็ไม่กล้าขัดใจ ถอดเสื้อผ้าตัวเองออกหมดเช่นกัน ตัวเรากับพี่โด่งมีเพียงผ้าแพรบางๆคั่นระหว่างช่วงล่างเท่านั้น พี่โด่งนอนทับเราเอามือลูบที่หน้าผากเสยผมที่หน้าผากออกแล้วจูบเบาๆ
"อย่าเพิ่งกลับเลยนะ อยู่เป็นเพื่อนพี่ก่อน" เรามองหน้ากันนาน เรารู้สึกเห็นใจก็พยักหน้า "ตัวยังอุ่นๆอยู่นี่ เดี๋ยวจะฉีดยาให้นะ"
"ยาอะไรพี่" แกหัวเราะในลำคอท่อนล่างเริ่มขยายตัวแล้ว"เข็มใหญ่ขนาดนี้ ยาคงเยอะ คงหายเร็วขึ้นนะพี่"พี่โด่งหัวเราะเบากับคำพูดของเรา แล้วแกก็ไม่พูดพบล่ามทำเพลง พลิกตัวเรานอนเคถูกับร่อง
"พี่ เอ๋ทาครีมก่อนนะ"
"พี่ไม่ชอบมันเหนอะ ทนนิดเดียวนะ" มันคงไม่เจ็บมั๊ง ส่วนหัวค่อยๆชำแรกเข้าไปช้าๆ เหมือนผนังข้างในจะฉีกออกจากกันพี่โด่งกดตัวเราไว้ไม่ให้หลบ
"เจ็บ" มันค่อยๆแทรกตัวเข้ามาช้าๆ เรากัดฟันแน่น"พี่โด่งใช้ครีมเถอะ ทนไม่ไหวแล้ว"
"เอางี้แล้วกัน" แกยังหยุดคาไว้แค่ครึ่งลำ"จะได้เจ็บทีเดียว"ยังไม่ทันจะพูดจบแกก็กดพรืดเข้ามาจนมิดด้าม
"โอ๊ย" แกรีบอุดปากเราไว้
"หมดแล้ว ๆ" พี่โด่งขยับตัวช้าๆจนคล่องตัวแล้วรัวถี่ยิบ ไข่ของแกฟาดหว่างขาเราเป็นจังหวะมันอุ่นดีพิลึก พี่โด่งหอบหายใจแรงมือกดที่ไหล่เราแน่น ดันตัวขึ้นครึ่งท่อนเพื่อให้เข้าลึกที่สุด แกบดสะโพกดันเข้าอย่างเดียวจากเจ็บเป็นเสียวท่อนล่างของเราบดอยู่กับที่นอนจนเสียวไปหมด พอได้ยินเสียงเราครางพี่โด่งก็ได้ใจถอยออกมาจนเกือบสุดแล้วอัดแรงๆครั้งแล้วครั้งเล่านานจนเราเหนื่อย
"พี่โด่ง ไม่ไหวแล้วจุกไปหมดแล้ว" รู้สึกหนาวเหลือเกิน แกชักออกมาจนสุดแล้วดึงออกนอนหงายก่ายหน้าผาก เคชี้เด่ในความมืด
"ไม่เสร็จ" พี่โด่งบีบเคแล้วรูดขึ้นรูดลง เราจูบแกเบาๆ
"นอนเถอะพี่ พี่อาจจะเครียด พรุ่งนี้ค่อยทำก็ได้" เราหันมาจูบปากกันแทน เคค่อยๆหดตัวลงแล้ว พี่โด่งกอดเราไว้กับอกแล้วหลับไป เขาคิดอะไรกับเรานะ อยากรู้จริงๆ............

ตอนที่ 38
ส....หลับไปจนเช้ากันทั้งคู่ ตื่นขึ้นมารู้ว่าขาพี่โด่งที่ก่ายมามันร้อนเหลือเกิน เอามืออังที่หน้าผากพี่โด่งตัวร้อนจี๋ จนน่าตกใจจะทำยังไงดีเนี่ยๆ วิชาปฐมพยาบาลจำได้พอลางๆ เล่นแก้ผ้านอนในห้องแอร์ไม่เป็นไข้ก็เก่งเกินคนแล้ว เราจูบหน้าผากแกแล้วปลุกเบาๆ
"พี่โด่ง" เรียกสองสามครั้งก็ไม่ตื่น เราลุกไปหยิบผ้ามาเช็ดตามตัวให้เพื่อให้ลดอุณหภูมิ เช้ดตั้งแต่หน้าลงมาที่ลำตัว ทุกซอกทุกมุม จับเคยาวที่ยังนอนสงบนิ่งเช็ดเบาๆส่วนนี้ดูจะร้อนที่สุด
"พี่โด่ง" เราปลุกแกอีกครั้ง พี่โด่งงัวเงียลืมตาขึ้นพร้อมกุมขมับ แกพยายามดันตัวลุกขึ้นแต่พิษไข้ก็ต้องทำให้ทิ้งตัวลงนอนเหมือนเดิม
"พี่โด่ง ไม่สบายแล้วนะ" เราบอก แล้วจับแกใส่เสื้อผ้าตอนจะใส่กางเกงยังดื้อเอามือกระตุกเคตัวเองให้มันลุก
"พี่โด่ง นอนก่อนนะ"แกเริ่มงอแงพยยามจะกดตัวเรานอนลงข้างๆเหทมือนเมาไม่สร่าง
"พี่โด่ง พี่ติดไข้เอ๋แล้วนะนอนก่อน" แกค่อยๆเอนกายลงหลังจากที่เราใส่กางเกงให้เสร็จ เราลุกไปต้มข้าวเตรียมไว้ให้คนป่วย เออดีนะผลัดกันป่วยจนได้
"พี่โด่งกินข้าวนะ เดี๋ยวจะได้กินยา" แกงอแงเล็กน้อยเราช่วยจัดตัวแกให้นั่งพิงหมอนที่หัวเตียง ตอนนี้ไม่ยักกะมีฤทธิ์แฮะ เราป้อนข้าวให้คนป่วยจนเกือบหมดก็เช็ดตัวให้อีกที แกว่าง่ายเหมือนเด็ก จับแก้เช็ดตัวด้วยน้ำอุ่น บริเวณช่วงล่างดูมันร้อนกว่าที่อื่น พี่โด่งเอาหมอนปิดหน้าตอนที่เราจับเคเช็ดทั้งลำและซับความร้อนตามซอกไข่ คงจะอายจับพี่โด่งใส่เสื้อผ้าแล้วป้อนยาแก้ไข้อีกครั้ง..

"กลายเป็นว่าคุณหมอป่วยแทน" เรามองหน้าพี่โด่งหลังจากป้อนยาเสร็จ
"ไม่ได้เป็นอะไร เอ๋เว่อร์ไปรึเปล่า" แกเถียง "ทำยังกะพี่เป็นคนป่วยอาการหนัก"
"อ้าวก็ตัวร้อนขนาดนั้น" เราเอามืออังหน้าผาก ความร้อนมันลดลงไปมากแล้วผิดกับเมื่อครู่ "ไข้ลดแล้วนี่" นึกแล้วก็สงสัยเราวินิจฉัยผิดรึเปล่า "แต่ยังไงพี่โด่งต้องนอนพักก่อน วันนี้ก็ห้ามกินเหล้ากินเบียร์ด้วย" เราสั่ง
"เรื่องอะไรมาสั่งพี่ วันนี้มีนัดด้วย"
"พี่มีนัดตอนกี่โมง พาเอ๋ออกไปด้วยนะจะได้กลับบ้าน"
"อะไรวะ เอะอะก็จะกลับท่าเดียว คนป่วยนอนอยู่นี่ทั้งคนไม่ห่วงเลยเรอะ"
"ก็ตัวไม่ร้อนแล้วนี่"เราเอามืออังที่หน้าผากอีกที.ยาก็กินแล้ว" พี่โด่งมองหน้า "เดี๋ยวพี่นอนพักอีกหน่อยก็ดีขึ้นแล้ว เอ๋ก็ติดรถไปลงข้างทางไง" พี่โด่งหันหลังให้ทำทีเป็นไม่สนใจ ผู้ชายงอนเป็นด้วยเหรอนี่ เราขยับไปนั่งใกล้ๆแล้วชะโงกหน้าไปดูเห็นแกหลับตา ขนตายาวเป็นแพเหมือนผู้หญิง เราหอมแก้มไปทีนึงแล้วก็ทำท่าจะลุกจากเตียงไปเก็บเสื้อผ้าต่อ พี่โด่งพลิกตัวมาอย่างเร็วล็อกเอวไว้ พร้อมกับดึงเราลงไปนอนที่เตียงแล้วแกก็ทับลงมา
"พี่นี่เล่นอะไรยังกะเด็ก เมื่อกี๊งอนเหรอ ไม่พักผ่อนก่อนเดี๋ยวจะไม่มีแรงนะ มีนัดทั้งที" พี่โด่งเอามือวางไว้ข้างๆหัวเรามือซ้ายลูบหน้าผาก
"เอ๋นี่ยิ่งดูยิ่งเหมือนแฟนเก่าพี่นะ"
"คนในรูปรับปริญญานะเหรอ" พี่โด่งส่ายหน้า
"อันนั้นพี่สาว รูปไม่มีแล้วพี่ทิ้งไปหมดแล้ว"
"แล้วเขาไปไหน"
"แต่งงานไปแล้ว" พี่โด่งไม่ได้มีสีหน้าเสียใจอะไร หน้าตาเป็นปกติ
"พี่ก็หาใหม่สิ เอาให้สวยกว่าเดิมเลย หล่อๆอย่างนี้หาได้อยู่แล้ว วันนี้มีนัดด้วยต้องให้หล่อที่สุดนะเผื่อจะเจอใครสักคน" เราพูดออกไปอย่างลำบากใจที่สุดแต่ก็คงสีหน้าให้ดูสนุกสนานเข้าไว้
"ว่าแต่ว่าพี่โด่งจะไปไหนเหรอ"
"ก็นัดกับคนแถวนี้ว่าจะพาเขาไปเที่ยว แต่เขาจะกลับบ้านแล้วก็คงต้องไปส่งหมอชิตแทน" เราอึ้งในคำตอบ
"จะกลับไม่ว่ายังเอาไข้มาติดอีก ใจดำจริงๆ"พี่โด่งพูดใส่หน้าเราอย่างน้อยอกน้อยใจทำเป็นกระพริบตาปริบๆ
"ก็หมอไม่รักษาให้หายเองนี่" แค่นี้แกก็ยิ้มแล้วดันตัวเองลุกขึ้นขยับตัวขึ้นมาจนเป้าอยู่ที่หน้าเรา เข็มฉีดยาพองตัวจนดันกางเกงใส่นอนแล้ว เรามองหน้า
"พี่โด่งจะทำอะไรเหรอ" ถามเหมือนสาวน้อยไร้เดียงสา
"เมื่อวานยามันค้างที่กระบอกฉีดยานะ เอ๋ช่วยเอามันยาออกทีสิ ค้างไว้นานๆกระบอกจะเสีย" มือพี่โด่งค้ำอยู่ที่หัวเตียง เราเปิดกางเกงออกช้าๆ พร้อมกับรูดมันลง ตัวดีเหมือนอึดอัดทันทีที่กโผล่พ้นกางเกงก็ดีดตัวออกมาเหมือนดีใจที่หลุดจากการคุมขัง ปลายเริ่มปริ่มแล้วทั้งที่ยังไม่ได้ทำอะไรซักนิด เรารูดกางเกงพี่โด่งลงจนถึงต้นขา มือซ้ายลูบที่ก้นแกเบา ส่วนมือขวาค่อยๆประคองเข็มไว้ น้ำยามันปริ่มออกมาแล้ว ตวัดลิ้นเลียที่ปลายเข็มตามรอยแยก ลากยาวพร้อมกับแซะลิ้นเข้าไปตามขอบกระบอกถึงหนังด้านใน ก่อนจะอมเอาไว้ดูดเน้นที่หัว เราเหลือบไปเห็นเงาสะท้อนที่กระจกของตู้เสื้อผ้าซึ่งมันอยู่ในระดับเดียวกันกับเตียง ในกระจกนั้นเป็นสะท้อนภาพของเราที่กำลังถูกพี่โด่งสอยปากอยู่อย่างเมามันส์ พี่โด่งคงไม่สังเกต เหมือนกับว่ากำลังดูตัวเองเล่นหนังโป๊ พี่โด่งเริ่มเร่งเครื่องใหญ่จนเราต้องดันแกออกไปสักนิด เพราะมันยาวมาก จะอาเจียนน้ำตาแทบไหล มือเราทั้งสองข้างบีบที่ก้นแก ส่วนแกก็ยึดเอาหัวเตียงเป็นหลัก โหย่งขึ้นโหย่งลงกับปากเราตอนขึ้นก็ต้องผงกหัวดูดตาม ตอนกดลงมาก็ต้องรับให้ได้ให้หมด พี่โด่งปล่อยมือออกจากหัวเตียงแล้วเอามาเท้าสะเอวไว้ เปลี่ยนท่ายกข้าข้างหนึ่งคร่อมตัวเรา
"เอ๋ ดูดเฉพาะที่หัวนะ ดูดเน้นๆเลย" พี่โด่งสั่งแล้วแกก็สอยเข้าสอยออกแค่ครึ่งลำ เราก็ดูดอย่างที่บอกทุกอิริยาบถมันกระจ่างแจ้งอยู่ที่กระจกตู้เสื่อผ้า หยดแรกของยาออกมาพร้อมกลิ่นคาวหอม จากนั้นยาก็ทยอยเคลื่อนตัวออกมาเป็นชุดตามแรงดันของกระบอกฉีดยาจนหมด กระบอกฉีดยาก็เบาโหวงเพราะไม่มียาติดค้างแล้ว พี่โด่งดันเคเข้ามาจนหัวเหน่าติดอยู่กับจมูกเราขนรุงรังเกือบทำให้จาม มือเรายังคงลูบไล้แผ่นก้นแกเบาๆ
"โอย..เสียว เอ๋พี่เสียว อย่าเลีย" พี่โด่งกระดกตัวออกเวลาที่เราเลียที่ตรงปลาย แต่ไม่ยักดึงออกจากปากเราลิ้นยังคงตวัดไปตามลำกล้องเหมือนยังไม่อิ่ม กลืนยาเข้าไปจนหมดแล้ว พี่โด่งค่อยๆดึงออกพร้อมกับสูดปาก แล้วแกก็นอนหงายแผ่หราอยู่บนเตียง พร้อมกับดึงเราเข้าไปกอด มือเรายังกุมกระบอกฉีดยาอยู่
"เป็นไงกินยาแล้วดีขึ้นกว่าเดิมมั๊ย" พี่โด่งกอดเราแน่นเราลุกขึ้นไปหยิบผ้าที่ใช้เช็ดตัวแกเมื่อครู่ บิดน้ำหมาดพี่โด่งผงกหัวมองตามเหมือนสนใจ เรานั่งลงข้างๆสะโพกแก แล้วจับเคที่เพิ่งเสร็จกิจบรรจงเช็ด ตั้งแต่ปลายจนถึงโคนรกขน เคค่อยๆสงบนิ่งเพราะความเย็นของผ้าชุบน้ำเราก้มหน้าลงไปดูใกล้ๆจับมันตั้งขึ้นปลายเปิดหมดแล้วหัวยังแดงอยู่ไม่คล้ำเหมือนอาจารย์ จับพี่โด่งกางขาออก แล้วลุกขึ้นนั่งตรงกลางเอาผ้าเช็ดไปตามไข่ซอกของข้างๆ
"เอ๋ จะทำอะไร" เรานอนคว่ำที่หว่างขาแกแล้วมองใกล้ๆ พี่โด่งดันตัวขึ้นมานั่งดูเรา "ดูอะไร พี่อายนะครับ"
เรายังพินิจพิจารณาเหมือนประหนึ่งว่ากำลังตรวจคุณภาพสินค้าก่อนส่งออกสู่ตลาด แกเอามือปิดไว้ "เล่นอะไรไม่รู้ขนลุก" พี่โด่งตีหัวเราเบาๆพร้อมดึงตัวเราขึ้นมานั่งข้างๆ
"เดี๋ยวมันก็ลุกอีกหรอก คราวนี้จะเจ็บตัวนะครับ" เราไซ้ที่ซอกคอแกเบา ขบที่ติ่งหูสองสามที พร้อมกระซิบ "พี่โด่ง ค-ยสวยจัง" เหมือนแกหน้าแดง แต่ก็หันมาตอบ "แล้วชอบมั๊ย" เราพยักหน้า
"ถ้าชอบก็ยังไม่ต้องกลับ อยู่กับพี่จนหมดพักร้อนเลยนะ" แกถาม "แล้วจะให้เล่นจนเบื่อเลย"
"พี่ลาถึงวันไหนหล่ะ"
"วันจันทร์ก็ไปทำงานแล้ว" วันนี้วันพฤหัส เหลือเวลาอีกสามวันเท่านั้น
"แล้วหลังจากนั้นหล่ะพี่ เรามองหน้าแก"
"อย่าคิดไปไกลเลย เอาแค่สามวันที่เหลือนี่ เราจะทำอะไรกันดีกว่า ว่ามั๊ย นี่สิบโมงกว่าแล้ว ไปอาบน้ำกันเถอะ"
"พี่หายไข้แล้วเหรอ"
"เอ๋ รีดพิษไข้จนหมดแล้ว คราวนี้พี่ต้องฉีดยาให้เอ๋แล้วหล่ะ เดี๋ยวไข้มันกลับซ้ำนะ อดไปเที่ยวกันพอดี" พูดเสร็จกระบอกยาก็เริ่มขยายตัว พี่โด่งลากเราเข้าห้องน้ำ เข็มกระบอกนี้มันดีจริงๆ ฉีดทีไรเหมือนมีพลังต่อสู้กับพิษไข้ ไม่รู้พี่โด่งเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน ดันเราจนแทบหายใจไม่ทัน เราอาบน้ำกันนาน ตอนแกชักออก ร่างกายของเราเหมือนเป็นหลุมลึก มันเบาโหวงคล้ายกับมีใครฉีดลมเข้ามาในตัว ขาสั่นระริกจนพี่โด่งต้องประคองเอาไว้
"ไง ขาสั่นเลยสิ"
"พี่โด่ง แกล้งเอ๋ เร่งจนหายใจไม่ทัน" เราตีที่ปลายเคที่ยังกระดกยืดด้วยน้ำกาม หัวมันแดงกล่ำ พี่โด่งทำให้มันกระดกใส่เรา
"ระวังนะ เด็กดื้อ ดื้อจะถูกทำโทษ" พี่โด่งหัวเราแล้วบอก"เอ หรือว่าชอบให้ทำโษ" พี่โด่งทำทีเป็นเบียดตัวเข้ามาที่ก้นอีก เรากุมมันไหวแล้วเบี่ยงตัวออก
"ไม่ไหวแล้ว รีบอาบน้ำกันเถอะ" ......
โยนเป้ไว้ที่หลังรถ พี่พงษ์เดินเข้ามาที่อพาร์ทเม้นท์ พอดี ก็ทักทาย
"ไง โด่ง แกจะไปไหน" พี่พงษ์ดูแก่กว่าพี่โด่งเล็กน้อย
"พาน้องไปส่ง" พี่โด่งตอบอย่างอารมณ์ดี
"อายุเท่าไหร่แล้วเรา" พี่พงษ์หันมาถาม
"สิบเจ็ด" เราตอบเพราะไม่รู้ว่าแกถามทำไม
"ระวังเจอข้อหาพรากผู้เยาว์นะยะ" พี่พงษ์สาวแตกทั้งๆที่อยู่ในชุดทำงาน แล้วทำทีเป็นค้อนเราก่อนจะเดินหนี
"ปากหมา" พี่โด่งไล่เตะแก พี่พงษ์ก็วี๊ดวายวิ่งหนีเข้าอพาร์ทเม้นท์ไป เราเห็นท่าทางของทั้งคู่แล้วอดขำไม่ได้ นึกทีไรก็หัวเราะออกมา พี่โด่งถอยรถออกมาข้างนอกแล้วหันมาถาม
"หัวเราะอะไร" แกทำหน้าฉุนเฉียว
"ก็เด็กมันสมยอมนี่นา ใช่มั๊ยพี่"แกเขกหัวเราเบาๆอีกทีแล้วก็อมยิ้ม
"ไม่รู้ว่าพี่พรากผู้เยาว์ หรือเอ๋พรากผู้ใหญ่กันแน่" แกหันมาทำหน้าทะเล้นเหมือนล้อ เราเลยเอื้อมมือไปบีบที่เป้าแกทีนึง พี่โด่งไม่ใส่กางเกงในจึงโดนเข้าเต็ม ๆ
"โอ๊ย ระวังมันเคล็ดแล้วจะอดนะ"พี่โด่งทำเหมือนกับเจ็บ
"พี่โด่ง ทำไมไม่ใส่กางเกงใน"
"อึดอัด" แกผิวปากไปตามเพลงในวิทยุ รถเคลื่อนตัวออกจากเมืองไปช้าๆ นี่จะไปไหนกันนะไม่เห็นพี่เขาบอกเลย.............


.

cokebundit

ขอบคุณมากครับ
เดี๋ยวคะแนนตามมาทีหลังนะครับ

minone

ขอบคุณครับผม

princo78

ขอบคุณครับ

princo78

ขอบคุณครับ

baby1234

ขอบคุณครับ

CrownClown

ขอบคุณมากครับ

Soyu

ขอบคุณนะครับ

nongbasz

ขอบคุณนะครับ

mooman

ขอบคุณครับ รอต่อนะครับ

gaybin

สนุกมากครับ

boolle2525

Blackblood888

ขอบคุณมากครับ

tong111222

ขอบคุนครับ

DarthVaderX

ยินดีจ๊าดนักเจ้า

nongbasz

ขอบคุณนะครับ

kazumaki

ขอบคุณครับ

Dajim

ขอบคุณนะครับ

pearl9845

ขอบคุณมากมากครับ

aka_365

ขอบคุณ​