"ความทรงจำ...ไม่เคยเลือน" คุณเอ๋/CT จากบอร์ด palm ครับ กระทู้ที่ 21

kabuki

ตอนที่39

..รถมาถึงอัมพวาก็ค่อนข้างเย็นทีเดียวพี่โด่งขับมาเรื่อยๆช้าๆ
"พี่จะไปไหนเนี่ย" เราถามเมื่อแปลกใจที่ทางเริ่มเปลี่ยวขึ้นเรื่อยๆต้นไม้รกครึ้มระหว่างสองข้างทาง หน้าฝนทำให้ต้นไม้เขียวสด ถนนไม่ค่อยดีนักทางแคบพี่โด่งต้องใช้สมาธิพอสมควร รถแล่นเข้าทางเล็กๆแล้วมาจอดที่หน้าบ้านหลังหนึ่งมองผ่านตัวบ้านไป ก็เห็นแม่น้ำแม่กลองอยู่อีกด้านนึงของบ้าน พี่โด่งลงจากรถแล้วเรียกเราให้ลง
"ถึงแล้ว" แกบิดขี้เกียจข้างๆรถ เราไม่เคยมาที่นี่
"อ้าวโด่ง มาซะค่ำเลยลูก" ผู้หญิงรุ่นราวคราวเดียวกับยายเราเดินออกมาดูที่หน้าบ้าน "พี่โด่งยกมือไหว้เราก็ทำตามอัตโนมัติ พี่โด่งแนะนำเรากับย่าว่าเป็นน้องที่อพาร์ทเม้นท์เดียวกันติดรถมาเที่ยวด้วย เราแวะโทรหาแม่เมื่อตอนกินข้าวกลางวันแล้ว แม่ค่อนข้างจะเป็นห่วง ยังดีที่อาจารย์ไปบอกให้ก่อน มีแต่สั่งว่าอย่าทำให้เจ้าของบ้านเดือดร้อนเราก็รับคำแต่โดยดี พี่โด่งพาเราเดินเข้าบ้านหลังจากปิดประตูเราเดินทะลุตัวบ้านไปอีกด้านนึง บ้านย่าพี่โด่งเข้าได้สองทาง ทางเรือก็ได้ ทางรถก็ได้ ระเบียงด้านที่ติดแม่น้ำทอดตัวยาวลงไปในน้ำ แม่น้าแม่กลองกว้างไกลสุดตามองหินอีกฝั่งลิบๆ น้ำขุ่นเพราะหน้าฝน ลมเย็นโชยเอื่อย พ่อพี่โด่งเสียไปแล้วเหลือแต่แม่อยู่ที่ระนองคนเดียว พี่สาวพี่โด่งทำงานในกรุงเทพฯเหมือนกัน ส่วนย่าก็อยู่บ้านหลังนี้กับปู่สองคน พี่โด่งเป็นหลานหนึ่งในสองที่มี และบ้านหลังนี้ก็คงเป็นมรดกตกทอดถึงแกในไม่ช้า ถึงไม่ใช่หลังใหญ่โตแต่บรรยากาศรายล้อมดูอบอวลด้วยความรักของผู้ใหญ่ จึงหล่อหลอมให้พี่โด่งเป็นคนอารมณ์ดี ยกเว้นความรุนแรงซึ่งเราไม่เข้าใจอาจจะเป็นเพราะถูกตามใจมาตั้งแต่เด็กก็เป็นได้ ปู่เป็นข้าราชการบำนาญอยู่บ้านเฉยๆไม่ทำอะไร ผิดกับก๋งของเรายังทำมาหากินอยู่เพราะมีเมียและลูกเยอะไหนจะหลานอีก อาม่าเราเป็นเมียหลวงแต่แยกกันอยู่กับก๋งแล้วส่วนก๋งอยู่กับเมียคนเล็กคือคนที่สาม เรากินข้าวเย็นกันที่ระเบียงหลังบ้าน พี่โด่งกินเหล้ากับหลังข้าวเย็นส่วนเรากับย่าช่วยกันเก็บถ้วยจานไปล้าง ผู้ใหญ่สมัยนั้นคงยังไม่เข้าใจสิ่งที่เป็นอยู่อย่างนี้นัก พี่โด่งบอกยังไงแกก็เชื่อตามนั้น
"มาเที่ยวไกลๆนี่ พ่อแม่ไม่ห่วงเรอะลูก"
"ขออนุญาตแล้วคับ" เราพูดครับไม่ค่อยเต็มเสียงไม่ถนัดปาก เก็บจานเสร็จย่าก็ปลอกผลไม้เราก็เป็นลูกมือ แต่เพราะเป็นคนไม่ละเอียดจึงทำเสียเป็นส่วนใหญ่
"เด็กผู้ชายนี่มือหนัก งานแบบนี้ไม่ค่อยถนัดละสิ มาย่าทำเองเดี๋ยวมีดบาดมือเปล่าๆ ไปนั่งกับพี่เขาที่ระเบียงไป" เราทำท่าจะลุก "เอ๋ เอาผลไม้ไปให้พี่เขาด้วย" ช่วงที่เราเอื้อมมือไปหยิบจานที่ข้างหน้าแก ย่าก็วางมีดลงแล้วจับหน้าเราพินิจพิจารณา "เด็กสมัยนี้ผิวพรรณ สวยนะ พ่อแม่คงไม่ให้ทำงานหนักเลยละสิ เป็นเด็กผู้ชายอย่าสำอางค์มากนัก ต้องทำตัวให้เข้มแข็งจะได้เป็นที่พึ่งของลูกเมีย" ย่าพูดอะไรนี่ เราหน้าแดง อีกหน่อยต้องมีลูกมีเมียเหรอนี่ ขนลุก รีบหยิบจานแล้วเดินจ้ำอ้าวออกไปที่ระเบียงบ้านทันที ปู่เดินสวนเข้าบ้าน
"ปู่ไปเอนหลังก่อนนะ เจ้าโด่งนั่งคนเดียว นี่เรายังเด็กอย่าริกินเหล้าหล่ะ ไอ้นั่นมันเก่งก็ให้มันกินคนเดียว" เห็นผู้ใหญ่ปรามอย่างนี้ พลางนึกในใจหนูไม่เด็กแล้วคะ มีผัวเยอะแล้ว มองตามจนปู่เข้าบ้านไปแล้ว พี่โด่งนั่งเอกเขนกพิงกับพนักม้านั่งอย่างสบายอารมณ์ ระเบียงไม่มีหลังคาถ้าฝนตกก็ต้องรีบวิ่งเข้าบ้าน เหล้าดองยาของปู่พร่องไปเยอะ กินเป็นทุกอย่างเลยนะพี่โด่งนี่ ตางี้หวานเยิ้มเราเดินไปนั่งที่ด้านริมสุดของระเบียง ห้อยขาลงไปในน้ำแกว่งเท้าไปมา พระอาทิตย์ใกล้จะตกแล้ว เรือหางยาวหลายลำแล่นผ่านคลื่นเล็กๆสาดมาเป็นระลอก มันสงบยิ่งนัก มองไปข้างหน้าแล้วชื่นใจอย่างบอกไม่ถูก พี่โด่งถือแก้วเหล้ามานั่งใกล้ๆ
"เป็นไง ชอบมั๊ย" อยากจะซบลงที่บ่าเหลือเกิน
"คืนนี้เราจะนอนกันที่ไหนพี่" พี่โด่งชี้ไปห้องเล็กๆถัดจากระเบียงซึ่งแยกออกจากตัวบ้าน ด้านล่างเป็นน้ำ ต้องเดินบนสะพานไม้ทำเองเล็ก
"นั่นไงบ้านพี่ ไม่ใช่สิ ต้องเรียกเรือนหอ" พี่โด่งพูดขำๆ
"พี่นี่พูดเล่นทุกทีเลย"
"เอ๋ กินเหล้ามั๊ย" เราส่ายหน้า "กลัวเมา เดี๋ยวเสียตัว"
"ยังเหลืออีกเรอะ" พี่โด่งนั่งเอนไปข้างหลัง เรามองไปข้างหน้าอย่างนิ่งนาน รู้สึกดีจริงๆ ได้อยู่ใกล้ๆกับคนที่รักอย่างนี้ อยากให้เวลาหยุดอยู่แค่นี้จริงๆ ฟ้าเริ่มมืดลงเรื่อยๆ เมฆดำบดบังดวงจันทร์ ดูท่าแล้วคืนนี้ฝนคงจะตกอีก กลิ่นฝนลอยมาเอื่อยๆ เหล้าหมดแล้วพี่โด่งชวนเราเข้าบ้าน ปู่กับย่านอนดูข่าว เรานั่งคุยกับผู้ใหญ่จนถึงสามทุ่ม
"โด่ง ย่าไปดูห้องให้แล้ว เดินดีๆนะลูก ย่าบอกพร้อมหยิบกุญแจให้ เราทั้งคู่สะพายเป้เดินตามกันไป พี่โด่งแกล้งขย่มสะพานไม้เล็กๆนั่น เรากลัวจนไม่กล้าเดินต้องรอให้แกเดินถึงฝั่งก่อน ห้องเล็กๆ มีหน้าต่างรอบตัวบ้าน เราเปิดหน้าต่างออกหมด พี่โด่งกางมุ้ง เปิดพัดลมแรง ฝนตกแล้วดีที่ไม่สาดเข้ามาคืนนี้คงฝันดีนอนฟังเสียงฝนกับคนที่รัก พี่โด่งหน้าแดงกล่ำ ตัวแดงไปทั้งตัว ถอดเสื้อนอนบนฟูก เราอาบน้ำท่ามกลางสายฝนที่ตุ่มหลังบ้าน หลังคาบ้านบังตัวไม่ให้ถูกฝนแค่นิดเดียว ถึงเป็นเด็กต่างจังหวัดเหมือนกันก็ไม่เคยใช้ชีวิตแบบนี้มาก่อน พี่โด่งไปอาบน้ำสิ เราเรียกเพราะเห็นแกหลับ ฝนตกหนักขึ้นทุกที ............
"

ตอนที่40
"พี่โด่ง" เราเขย่าตัวแกเบาๆ น้ำก็ไม่อาบตัวเหนียวไปหมดเฮ้อจะนอนกันยังไงนี่ ที่นอนสำหรับคนเดียว ยืนเกาะขอบหน้าต่างดูฝน ทำไมนะพี่เขาถึงต้องกินเหล้าทุกวัน หวานกันได้ไม่เท่าไหร่ก็เมาอีกแล้ว เหมือนอยากจะตัดโลกแล้วอยู่คนเดียวยังงั้นเลย เราดับไฟในห้องแล้วปีนไปนั่งที่ขอบหน้าต่างยื่นมือไปรองน้ำฝน นึกถึงตอนเด็กๆที่วิ่งเล่นไล่จับปลาที่ทุ่งนาหลังบ้าน มันผ่านมานานแล้วนะ เวลานั้นน้องๆทุกคนก็เริ่มโตแล้ว เรานั่งคิดถึงอนาคตของตัวเองว่าจะเป็นยังไง รวมถึงคิดถึงเวลาที่จะต้องจากกันกับพี่โด่ง เราจะทนได้แค่ไหนนะ พี่เขาหลับไปแล้วทำไมเหงาจังทั้งๆที่เขานอนอยู่ใกล้ๆ แค่เอื้อมมือคว้าเท่านั้น ณ เวลานั้นชีวิตยังไม่ได้ผ่านอะไรมามาก ยังยึดติดกับความสุขที่เข้ามาเรื่อยๆเมื่อเปรียบเทียบดูกับปัจจุบันแล้ว ทุกคนที่ผ่านมาในชีวิตหล่อหลอมให้เราดำเนืนชีวิตแบบนี้ เราเหมือนไขว้คว้าหาความรักอยู่ตลอดเวลาทั้งๆที่เราเองก็ไม่เคยขาดเรื่องผู้ชาย ถึงจะไม่ได้มากมายเหมือนเพื่อนๆคนอื่น แต่ทุกครั้งก็เกิดจากความเต็มใจของเราและอีกฝ่าย เราติดสุขจนยากจะถอนตัวเสียแล้ว
ดึกขึ้นเรื่อยๆพร้อมกับสายฝนที่ซาลงเราดึงมุ้งลงมาท่ามกลางความมือแล้วเบียดตัวนอนตะแคงข้าง พี่โด่งป้อนเราจนเราสำลักแล้วคืนนี้เลยไม่นึกอยาก พี่เขาเองคงเหนื่อยเสียน้ำไปสองรอบแล้วไหนจะขับรถมาไกลอีก เสียงกรนเบาๆ แกคงหลับอย่างมีความสุข พัดลมที่ปลายเท้ายังคงส่ายเป็นจังหวะกอรปกับอากาศเย็นๆหลังฝนตก ไม่รู้สึกร้อนสักนิด เรานอนตะแคงตัวบนฟูกที่เหลือมือกอดที่ตัวพี่โด่ง เรารักเขาแล้วสินะ จิตใจมันอ่อนไหวง่ายซะจริงๆ พี่โด่งขยับตัวเล็กน้อยเหมือนรู้สึกตัว งีบหลับไปซักพักเสียงฝนกระทบหลังคาก็ทำให้ตื่นอีก ตกอีกแล้วคราวนี้เหมือนมันจะสาดเข้ามา ลุกออกจากมุ้งจะไปปิดหน้าต่าง ก็ทำให้พี่โด่งตื่นจนได้
"จะไปไหนเอ๋"
"จะไปปิดหน้าต่าง พี่ไปอาบน้ำซิจะได้นอนสบายๆ" พี่โด่งลุกขึ้นอย่างว่าง่าย เสียงน้ำในตุ่มสาดลงถึงพื้นไม่นานพี่โด่งก็เดินกลับมาในสภาพเปลือยเปล่า เข็ดตัวลวกๆ ตัวเย็นๆของแกมาจับที่ขาทำเอาสะดุ้ง
"นอนแล้วเหรอเอ๋" เราลุกขึ้นนั่ง
"ฝนตกหนักจังเลย พี่โด่งเอามือสลัดผมที่เปียกจนหยดน้ำกระเด็นใส่หน้าเราเต็มๆ" มือเราลูบผมแกเบาๆ ยื่นหน้าไปจูบที่ปากพี่โด่งจูบตอบหากแต่หนักและรุนแรงแกขยไปทั้งหน้า กลิ่นเหล้าแม้จะแปรงฟันแล้วก็ยังไม่หมด เราถอยหน้าออกเพราะเจ็บ
"พี่โด่งจะทำเอ๋ เจ็บอีกแล้วนะ" เราจับหน้าแกไว้ แกดึงมือเราออกแล้วไซ้ที่ซอกคอดูดแรงๆ ที่ไหล่พร้อมกัดเบา ตัวเจ็บแต่ใจเหมือนกับว่าสะใจในอารมณ์เหลือเกิน ความรู้สึกเราพลุ่งพล่านตาม ยิ่งเวลาที่ถูกกัดเบาๆที่หัวนม ทั้งเสียวทั้งเจ็บ
"พี่โด่ง ไหวเหรอ วันนี้สองรอบแล้วนะ" แกเอาปากมาบดปากเราแน่น หนวดที่เริ่มขึ้นหลังจากไม่ได้โกนมาสองวันแทงที่หน้าเรา เจ็บๆคัน
"เอ๋ วันนี้ตามใจพี่หน่อยนะ"
"ตามใจยังไงพี่" ก็ตามใจอยู่แล้วนี่ พี่โด่งไม่ตอบหากแต่กัดที่แก้มเรา เราดิ้นจนหลุด เจ็บจัง
"พี่โด่งไม่เอา ไม่ทำอย่างนี้นะ" เราจับแก้มที่ยังเจ็บอยู่ แกเบียดตามมาอีก กัดที่ไหล่แล้วดูดที่คอดังจิ๊ดๆ เหมือนคอจะหลุดไปกับฟันแก มือที่ค่อยๆลูบตามตัวเปลี่ยนเป็นบีบและขยำ เต้านมถูกบิดจนเจ็บเราดิ้น
"เอ๋" เสียงพี่โด่งสั่น เราดันตัวลุกขึ้นแล้วออกจากมุ้ง ทนไม่ไหวแล้วเจ็บเหลือเกิน พี่โด่งลุกตามมา
"พี่โด่ง เจ็บนะพี่" พี่โด่งกอดเราแน่นจนตัวเราแนบกับขอบหน้าต่าง ฝนสาดใส่แผ่นหลังเปลือยของเราพี่โด่งไม่ยอมหยุด ยังจูบเราอย่างรุนแรง
"เอ๋ นะตามใจพี่หน่อย" มือฟาดทีหลังจนแสบ
"พี่โด่งเอ๋เจ็บ" แกดึงหน้าออก แล้วมองหน้าเรา เงาลางๆท่ามกลางความมืด มองเห็นแค่เพียงตวงตาเท่านั้นมันดูคาดคั้นและน่กลัวเหมือนแกโกรธใครมา พี่โด่งจับเราพลิกตัวมือเราควานไปถูกเคแกมันแข็งและดูใหญ่กว่าเมื่อเช้าอีก ทั้งลำร้อนผ่าว พี่โด่งดันเราให้จับขอบหน้าต่างพอได้ที่ก็จับเคร่อยๆไล่หาทางเข้า คลำอยู่เป็นนานก็เจอแล้วเสียบเข้ามาทั้งๆที่ไม่มีหล่อลื่น รู้สึกว่าฉีกข้างในอย่างรุนแรงไม่รอให้เราร้อง เขาเอามืออุดปากเราไว้ ช่วงล่างก็ดันอย่างกระแทกกระทั้นเอาเป็นเอาตาย เสียงลมหายใจหอบฮืดฮาด ฟังดูหื่นกระหายยิ่งนัก ชักเข้าชักออกจนเหนื่อยแกก็ดึงออก เราเป็นอิสระก็รีบหลบจากการเกาะกุมของตัวแก แต่ก็ไม่รอดมือแกเร็วไม่แพ้กัน พี่โด่งดันเราจนเราล้มลงไปกับพื้น
"พี่โด่งพอเถอะ เจ็บจริงๆ" เหมือนยิ่งได้ยินเสียงร้องขอความปราณียิ่งได้ใจ
"ไม่ต้องกลัวเอ๋ไม่ต้องกลัว" เรายังนอนอยู่ข้างล่างตัวแก พี่โด่งยกตัวขึ้นแล้วพับตัวเราครึ่งตัวจนก้นเราลอยแกคลำหาร่องจนเจอก็แหย่เข้าไปอีก
"ดีมั๊ย ดีมั๊ย" ถามไปกดไป ทั้งจุกทั้งเสียวพี่โด่งสนุกกับการกระแทกจนไม่ฟังเสียงร้องเรา ยิ่งตอนที่แกเร่งเหมือนโลกทั้งใบอยู่ในกำมือของแก เสียงกระโปกฟาดที่ขาเราพร้อมๆกับเสียงเนื้อกระทบกัน แกอัดเข้ามาจนสุดแล้วฉีดน้ำเชื้อเข้ามาอย่างแรงก่อนจะดึงออก เราค่อยลุกขึ้นแล้วเดินไปที่ประตูสงสัยว่าเลือดจะออก นั่งเปลือยล้างทำความสะอาด แสบจริงๆ พี่โด่งก็ยังเดินตามมาอีก แกราดน้ำใส่ตัวแล้วลากเรากลับไปข้างใน นอนทับและกอดเราแน่น
"พี่โด่ง เมารึเปล่า" เราถามอย่างหวาดๆกลัวจะโดนเบิ้ลอีก
"ไม่เมา ถ้าเมาจะเอาได้เหรอเอ๋"
"พี่ทำให้เจ็บ อีกแล้ว เนี่ยแสบมากเลย"
"เดี๋ยวซ้ำบ่อยๆก็หาย"
"บ้าเหรอพี่" พี่โด่งเหมือนอารมณ์เย็นลงแล้วนอนกอดเรา
"ขอบใจนะ"
"เรื่องอะไรพี่" แสบรูจริงๆ
"เอ๋คงไม่ว่านะถ้าพี่จะขออีกที"
"พี่โด่ง" เราร้องเสียงหลง "ทำไมพี่เซ็กส์จัดอย่างงี้" ตกใจเมื่อแกเอามือไปจับที่เค มันแข็งตัวอีกแล้ว "นี่พี่กินอะไรมานี่"
"น่า เอ๋ จะได้หายเจ็บ ไง" เราก็บ้าพอกัน "คราวนี้พี่จะทำเบา นะขอเถอะปวดไข่จะแย่อยู่แล้ว แกยกขาเราขึ้นท่าเดิมแล้วก็ชำแรกเข้ามาอีก นานจนเมื่อยแล้วก็ชักออก "เอ๋ร้อนมั๊ย" ฝนเริ่มซาลงแล้ว "ทำไมเหรอพี่"
"ไปอาบน้ำกันเถอะ" เรางงแกหยิบผ้าให้เราผืนส่วนแกใส่แค่กางเกงในแล้วค่อยๆหย่อนตัวลงน้ำหน้าบ้านลอยอยู่ข้างๆบันได
"พี่เอ๋กลัว" มันมืดเหลือเกินเสียงกบร้องระงม เรานั่งที่บันไดหย่อนขาลงไปแล้วก็หดขึ้นมา น้ำเย็นมาก พี่โด่งดึงมือเรา
"เอ๋เกาะบันไดไว้แน่นๆนะ ผ้าเราถูกถอดกองที่บันไดแล้วสักพักปลาตัวใหญ่ก็มุดเข้ามาในไซจนได้ ทั้งหนาวทั้งมันสนุกและกลัวในเวลาเดียวกันมือพี่โด่งกระตุกให้เราไปจังหวะเดียวกันกับแกไม่นานเราก็เสร็จพี่โด่งรีบตามจนฉีดเข้ามาอีก จากนั้นก็รีบขึ้นจากน้ำเพราะพอหายมันแล้วมันหนาวอย่างเดียว ล็อกประตูห้องแน่นหนาก็ทิ้งตัวลงนอนกอดกันอย่างมีความสุข
"พี่โด่ง คิดยังไงกับเอ๋" เราอยากรู้เหลือเกิน
"ชอบตั้งแต่เห็นวันแรกแล้ว มันถูกชะตาบอกไม่ถูก แล้วยิ่งเอ๋เป็นอย่างนี้ก็เลยยิ่งชอบเข้าไปใหญ่"
"พี่คงมีประสบการณ์มาเยอะสิ" พี่โด่งหันมามองหน้า "ถ้าแค่ให้ดูดนะเยอะแต่เอานี่ต้องเลือกหน่อย" หมายความว่าเราถูกเลือกละสิ
"นอนเถอะเอ๋ เดี๋ยวพรุ่งนี้ไม่มีแรงเที่ยว"
"พี่จะพาไปไหน"
"ไปนั่งเรือหางยาวกัน ไปเที่ยวตลาดแล้วตกเย็นก็เที่ยวถ้ำกันไง" แกหันมางับที่ติ่งหู "พี่ชอบเซ็กส์นะ ทั้งวันก็เคยมาแล้ว"
"มิน่าแฟนถึงหนี" หลุดปากพูดออกไปจนได้
"คงจะจริง แล้วเอ๋จะหนีพี่มั๊ยหล่ะ"
"ติดแล้ว คงหนีไม่รอดมั๊ง"................

ตอนที่41

ตื่นเช้าก็พบว่าตัวเองนอนหนุนแขนพี่โด่งอยู่ ผ้าคลุมช่วงล่างหลุดลุ่ย เรามีแค่กางเกงในกับเสื้อกล้าม ส่วนพี่โด่งเปลือยเปล่า น้องพี่โด่งกำลังโงนเงนบิดขี้เกียจอยู่ รู้สึกแสบเล็กตอนเกร็งแต่ก็เป็นอย่างที่พี่เขาบอกว่าซ้ำแล้วก็จะหาย มองดูน้องชายพี่โด่งแล้วนึกขำ เอ้อมมือไปตีมันทีนึงแถมมันยังกระดกตัวเล่นด้วยอีก พี่โด่งลืมตาแล้วเอามือกุมไว้สองมือกำไม่มิด ส่วนปลายยังคงโผล่ออกมา
"กวนแต่เช้าเลยนะเนี่ย"
"ไม่ได้กวนซักหน่อย เห็นมันตื่น ก็เลยหยอกมันเล่น"
"เดี๋ยวจะโดนอีก เมื่อคืนไม่เข็ดเหรอ"
"ไม่กลัวแล้ว" พี่โด่งดันตัวลุกขึ้นนั่ง มองหน้าเราพร้อมกับลูบตั้งแต่หน้าลงมาจนถึงคอและไหล่ เรามองตามมือของพี่โด่งที่ลูบไปตามตัว รอยเขียวช้ำที่หัวไหล่พราะโดนกัดเมื่อคืน พี่โด่งจูบเบาตรงรอยนั้น แล้วจูบอีกทีตามซอกคอ
"เจ็บมากมั๊ย"
"เจ็บ" เราตอบแกเบาๆ "พี่โด่งชอบความรุนแรงเหรอ"
"พี่ไม่รู้หรอก พี่อยากให้เอ๋สนุกเต็มที่"
"เอ๋ ระบมไปทั้งตัวแล้วพี่ ทั้งบน ทั้งล่าง" เรานั่งหันหน้าเข้าหาพี่โด่ง สองขาพาดกับสะโพกแกพร้อมกับโอบรอบคอแกไว้ พี่โด่งสวีทเหลือเกินวันนี้ ตาสวยใต้ขนตาหนามองเราจนเราเขิน
"โด่ง ตื่นรึยังลูก รีบอาบน้ำแล้วมาใส่บาตรกัน" เสียงย่าตะโกนได้ยินมาแว่วๆ พี่โด่งรีบลุกไปชะโงกที่ริมหน้าต่าง
ตะโกนตอบย่า แล้วชวนเราอาบน้ำ
สองคนนั่งคนละข้างกับย่า เด็กวัดพายเรือพาพระท่านมาบิณฑบาตร ย่ากับปู่เริ่มก่อน ตามด้วยพี่โด่งแล้วเราเป็นคนสุดท้าย ตักบาตรเสร็จย่าก็พาไปกรวดน้ำ ตอนเทน้ำที่โคนต้นไม้หน้าบ้านพี่โด่งเดินตามมาดูอยู่ห่างๆ เรายิ้มให้พี่โด่งพร้อมอธิษฐานในใจตอนที่กรวดน้ำว่าขอให้เรากับพี่โด่งดีต่อกันอย่างนี้ไปอีกนานนาน
หลังอาหารเช้า พี่โด่งปล่อยเชือกเรือหางยาวแล้วติดเครื่ง เรไม่เคยนั่งเรือแบบนี้ก็กลัวๆกล้าๆ
"โด่ง เอ๋ว่ายน้ำเป็นรึเปล่าจะพากันไปไหนนั่น"
"เป็นครับ" พี่โด่งตอบแทนเรา เรานั่งหันหน้าไปทางหัวเรือ มีพี่โด่งเป็นคนบังคับหางเสือ ความเร็วเรือพอประมาณ เราใส่เสื้อยืดคอกลมกับกางเกงขาสั้น เพราะพี่โด่งบอกว่าจะได้กระโดเล่นน้ำได้ง่ายๆ พี่โด่งสามส่วนสีดำ เชิร์ตลายสก็อต เปิดกระดุมออกสามเม็ด เราหันหลังไปดูหน้าคนขับเรื่อยๆ ผมหยักศกของแกลู่ตามลม พี่โด่งหรี่ตาเพราะแสงแดด หล่อจริงๆเลยคะ
เลียบท่าที่ตลาดเดินขึ้นไปหาของกินกันไม่นานก็กลับ
"พี่โด่ง อยากขับเรือเป็นบ้าง"
"ไม่เอา มันอันตราย เดี๋ยวไปถึงบ้านเอาเรือพายมาเล่นก็แล้วกัน"
"ก็ได้" เรือเทียบท่าพี่โด่งกระโดดขึ้นฝั่งไปผูกเรือไว้ เราลุกขึ้นเรือยืนก็โคลงเคลง น้ำหนักไม่สมดุล พี่โด่งยื่นมือมาให้จับแล้วแกก็ยิ้มจากจับกลายเป็นปล่อย เราเสียหลัก ขาที่กำลังจะก้าวขึ้นท่าแตะกับอากาศแล้วตกน้ำไป น้ำในแม่น้ำเย็นและเชี่ยวเราดีดตัวขึ้นลอยคอ พี่โด่งหัวเราะเสียงดังที่ท่าน้ำ เราโกรธค่อยๆปีนขึ้นท่าไม่ยอมให้แกจับมือ แล้วเดินหนีไปที่บ้านพัก ย่าเดินผ่านมาพอดี
"อ้าวโด่ง ไปแกล้งน้องจนตกน้ำตกท่าละซิ เล่นไม่ยอมเลิกเลยนะ โตแล้วนะลูก"
"เอ๋มันซุ่มซ่ามนี่ย่า" พี่โด่งเดินแกมวิ่งตามมาแกล้งอีกตอนที่เรากำลังข้ามสะพาน แล้วก็เซหงายหลังตกน้ำอีกเป็นครั้งที่สอง เราเกาะสะพานไว้
"พี่โด่ง เนี่ยเล่นบ้าอะไรไม่รู้ จมน้ำมาจะทำยังไง" เราลอยคอไปบันไดขึ้นบ้าน แดดบ่ายเริ่มเบาลงแล้วราวห้าโมงเย็นเห็นจะได้ ขึ้นจากน้าก็รีบเข้าบ้านเปลี่ยนเสื้อผ้า พี่โด่งตามมาแกล้งอีก
"พี่โด่ง นี่" เราดึงผ้าขนหนูกลับ แกไม่ยอมปล่อยเราขี้เกียจเล่นด้วย "ไม่เช็ดมันแล้ว" รู้สึกโกรธมาก แกหัวเราะ
"เด็ก ซุ่มซ่าม" พี่โด่งล้อแล้วยื่นผ้าให้เช็ดผม "จะเช็ดทำไม เดี๋ยวเย็นลงไปเล่นน้ำที่หน้าบ้านกัน"
"ไม่มีห่วงยางเล่นไม่สนุกหรอก น้ำเชี่ยวอย่างนี้น่ากลัว"
"เราก็พายเรือไปเล่นที่ตื้นๆสิ ผ่านบ้านย่าไปหน่อยมีระดับที่ไม่ลึกมาก มืดแล้วไม่มีคนจะพาไปเที่ยวถ้ำ" พี่โด่งมากระซิบข้างหู
"มีถ้ำด้วยเหรอแถวนี้ เห็นมีแต่ต้นไม้ ไหนไม่เห็นมีถ้ำเลย"
"ก็ถ้ำอยู่ข้างหลังเอ๋จะมองเห็นได้ยังไง" ยิ่งพูดยิ่งงง" ปากถ้ำอยู่นี่ไง" พี๋โด่งพูดพร้อมกับล้วงไปบีบก้นเราในกางเกงทีนึง
"บ้า มันใหญ่ขนาดเป็นปากถ้ำก็เพราะพี่แหละ ขุดอยู่ได้" เราตอบอายๆ
"เอ๋" แกนั่งลงคร่อมเราข้างหลัง "ซักยกก่อนแล้วกัน อยากแล้วสิ"
"เดี๋ยวย่าก็มาเรียกกินข้าวแล้ว" พูดไม่ทันขาดคำ ย่าก็ส่งเสียงเจื้อยแจ้วอยู่ที่ชาน
"เห็นมั๊ยหล่ะ ย่ามาตามแล้ว"
"โอย เอาไงดีนี่ พี่โด่งเอามือกุมเคที่ดันกางเกงออกมา
"พี่ก็ใส่กางเกงในสิ มันจะได้ไม่โผล่" แกรีบถอดกางเกงหยิบกางเกงในมาใส่ ตัวร้ายแกว่งไปแกว่งมาอยู่ข้างหน้า เเห็นแล้วรู้สึกหิวขึ้นมาจนได้
"พี่โด่ง" เราเรียกพร้อมเดินไปหา พี่โด่งกำลังสอดขาเข้ากางเกงใน "เอ๋ หิว ขอหน่อยพี่" ไม่รอแกตอบ เราเอื้อมมือไปจับเคพี่โด่งแล้วขยับตัวเข้าไปหา ดูดเลียอย่างหื่นกระหาย พี่โด่งก็ช่วยทำอารมณ์ตัวเองไปด้วย แกย่อเข่าเล็กน้อยสองมือประคองหัวเราแล้วกระเด้าเข้ามาในปากอย่างเมามัน จนน้ำพุ่งเข้ามาในปากเรา เราค่อยๆเล็มปลายเหมือนเสียดายทุกหยาดหยด จนมันหดพี่โด่งเก็บเคอย่างรวดเร็วก่อนบอกว่า
"พี่ไปรอที่บ้านนะ เอ๋ล้างหน้าหน่อยนะก่อนไป"
ส่องกระจกดูหน้าตัวเอง หน้ามันดูไม่ได้เลยเรา
เรานั่งสมทบวงข้าวเป็นคนสุดท้าย ย่ามองหน้าใกล้ๆแล้วทำท่าสงสัย "เอ๋ทำไมปากบวมหล่ะลูก กินอะไรผิดสำแดงรึเปล่า" เราไม่กล้าตอบได้แต่ยิ้ม
"เมื่อกี๊ไปตลาด เห็นดูดหัวปลาช่อนนะย่า" พี่โด่งพูดแล้วหัวเราะ
"ใครเขาดูดกันหัวปลาช่อน แถวบ้านเอ๋กินกันแบบนั้นเหรอลูก" อายย่ากับปู่จนหน้าแดง มองหน้าพี่โด่งอย่างโกรธจัด คอยดูเถอะ พี่โด่งยักคิ้วแล้วเลียนแบบท่าดูดของเรา ปู่ขำ "ไปล้อเด็กมัน เอ้ากินๆ กับข้าวเย็นหมดแล้ว"......


.

minone

ขอบคุณครับผม

sakggg

ขอบคุณครับ

cokebundit

ขอบคุณมากนะครับ

mooman

ขอบคุณครับ รอต่อนะครับ

Soyu

ขอบคุณนะครับ

nongbasz

ขอบคุณนะครับ

gaybin

สนุกมากครับ

boolle2525

tong111222

ขอบคุนครับ

DarthVaderX

ยินดีจ๊าดนักเจ้า

nongbasz

ขอบคุณนะครับ

Blackblood888

ขอบคุณครับผม

kazumaki

ขอบคุณครับ

Dajim

ขอบคุณมากนะครับ

pearl9845

ขอบคุณมากมากครับ

aka_365

ขอบคุณ​

nongbasz

ขอบคุณครับ

kongkangman

อะไรไม่รู้