เรื่องจริงจากคืนวันเสาร์

iaun

เรื่องจริงจากคืนวันเสาร์
วันเสาร์ที่ 4 ... เสาร์แรกของเดือนสิงหา

“แล้วคำตอบว่าไง”
ผมถามคนที่นั่งตรงหน้า หลังจากอาหารที่สั่งถูกจัดการเรียบร้อยแล้ว มื้อนี้เป็นมื้อที่สองของวันนับจากมื้อแรกเมื่อตอนก่อนสิบโมงเช้า ... แต่สิ่งที่ผมได้รับกลับไม่ใช่คำตอบ มันเป็นสีหน้าเคร่งเครียดของคนที่ใช้ความคิดอย่างหนัก ภาพที่เห็นจนชินตาตอนนี้ดูกลมกลืนกับขบวนรถบนถนนด้านหลังที่ยังคงวิ่งผ่านไปมาไม่หยุดหย่อน ทั้งที่มันก็สี่ทุ่มกว่าเข้าไปแล้ว

ผมรู้คำตอบดีกับคำถามที่ถามไป แต่ผมก็เลือกที่จะถาม อยากจะได้ยินจากปากเขาเอง ก็เท่านั้น
** แล้วจะให้พี่ทำไง **
คำถามถูกส่งกลับมาแทนคำตอบ ... ผมไม่ได้ประหลาดใจกับคำถามนี้เลย เพราะทุกครั้งที่ผมถามเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาจะถามกลับแบบนี้เสมอ หรือไม่ก็ตอบสั้น ๆ ได้ใจความตามความเป็นจริงเสียด้วย  กับคำตอบที่ว่า * พี่ไม่มี *

ผมไม่อาจคาดเดาได้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ ก็ในเมื่อเขาเองก็รู้สถานการณ์ดีว่าตอนนี้เกิดอะไรขึ้น ... ผมบอกเขาหลายวันก่อนหน้านี้แล้ว ภาพที่เห็นตรงหน้าอดทำให้ผมรู้สึกน้อยใจเล็ก ๆ ไม่ได้

“เมื่อวาน เราบอกเค้าว่าจะเข้าไปจ่าย ... แล้วเราก็ยังไม่เจอเค้า แต่เดี๋ยวกลับไป ยังไงก็ต้องเจอ หรือถ้าไม่เจอ พรุ่งนี้ก็ต้องเจอ ยังไงก็ต้องบอก แต่พี่จะให้เราบอกว่าไงล่ะ” ผมเว้นช่วง “มันไม่ใช่ครั้งแรก ... สีข้างเราไม่เหลือแล้ว มันไม่มีอะไรให้แถแล้ว ทั้งเงินหาย โอนให้แม่ บัญชีมีปัญหา บัตรอยู่ที่เพื่อน ... ยังเหลืออะไรให้โกหกอีกล่ะ”
** ก็บอกเค้าไปว่ายังไม่มี **
“พี่ ... นี่มันเพิ่งต้นเดือนนะ ... เงินเดือนคุณก็มี หลายตังค์ด้วย แล้วทำไมคุณไม่มีจ่าย เอาไปทำอะไรหมด”
ผมนึกถึงตอนเผชิญหน้า นึกถึงคำถามที่เฮียคนดูแลตึกจะถามกลับมา ถ้าผมไปบอกเขาว่าผมยังไม่มีเงินมาจ่ายค่าห้อง ... ห้องที่ผมค้างเขาไว้ร่วมสองเดือน ราคาจ่ายตอนนี้มันคงเอาการอยู่เหมือนกัน ก็ปรับวันละร้อยนี่ แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ยังไงผมก็ไม่มีจ่ายอยู่ดี และผมก็ยังนึกไม่ออกว่าจะเอาเงินมาจากไหน ถ้าไม่ใช่เงินเดือน

** แล้วเอ็งจะให้พี่ทำไง เอ็งก็รู้ว่าพี่ไม่มี ... พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะทำไง ** เขาถามกลับอย่างจนปัญญา
“มีมั๊ย ... เหตุผลที่ฟังแล้วมันดูเป็นเหตุผล และจำเป็นจริง ๆ”
พอผมถามถึงตรงนี้ผมก็หยุด ใช่ ... มันยังจะมีอีกเหรอ มันคงมีแต่ข้ออ้างแล้วละ เพราะผมผลัดผ่อนเขามาหลายครั้งแล้ว ในรอบปีกว่าเกือบสองปีที่ผมอยู่ที่นี่ ไม่ใช่สิ ต้องบอกว่าเกือบปีที่เราสนิทกัน มันร่วมสี่ถึงห้าครั้งได้แล้วมั๊ง ตั้งแต่ปรับวันละห้าสิบบาท จนวันนี้ ... วันละร้อย
“แต่ถึงมี ... มันจะฟังขึ้นเหรอ มันคงเป็นข้ออ้างทั้งนั้น เค้าก็คงรู้แล้วละว่าเราโกหก” ผมสรุป “งั้นพี่ก็ไม่ต้องคิดแล้ว ไม่ต้องสนใจ ... ให้มันเป็นหน้าที่ของเรา ให้เราเผชิญหน้ามันเองเถอะ ... ยังไงเสียเราก็ต้องอยู่ที่นั่น และพี่ก็ไม่ได้อยู่กับเรา”
ผมตัดบทต่อเท่าที่สมองผมประมวลผลได้

** กฤช ... ไม่ใช่ว่าพี่ไม่สนใจเอ็งนะ ทุกวันนี้พี่ก็ลำบาก พี่ก็ยอมแล้วไง พี่หยุดหมดทุกอย่าง พี่ขอสามเดือนช่วงเข้าพรรษานี้ แล้วพี่ก็ขอเอ็งอีกเดือน เดือนหน้าคงไม่เป็นอย่างนี้แล้ว **
“พี่ขอเรามากี่เดือนแล้ว ... เดือนที่แล้วพี่ก็พูดแบบนี้ แล้วสุดท้ายเป็นไง ...”
ผมรู้สึกชาชินกับประโยคแบบนี้เหลือเกิน ... ผมลำบากก่อนหน้าที่เขาบอกด้วยซ้ำไป คำว่าลำบากของเขา เพิ่งเริ่มเป็นรูปเป็นร่างเมื่อสองถึงสามเดือนที่ผ่านมา แต่สำหรับผมมันครึ่งปีมาแล้ว ...

... ครึ่งปีที่ไม่ได้กินทั้งที่อยากกิน กับก๋วยเตี๋ยวซักชาม ผมต้องคิดไปสามวันว่าจะต้องจ่ายวันที่เหลือยังไงหลังจากจ่ายค่าก๋วยเตี๋ยว
... ครึ่งปีที่ไม่ได้ซี้อทั้งที่อยากซื้อ ไม้แขวนของผมยังไม่มีเพื่อนใหม่ กางเกงในของผมกำลังจะไม่เหมือนกางเกงในอีกต่อไป
... ครึ่งปีที่ผมไม่ได้ใช้สเปรย์ระงับกลิ่นกาย ผมไม่เคยใช้แบบลูกกลิ้ง ฉะนั้นต่อให้เซเว่นลดราคา มันก็ยังแพงกว่าค่ามาม่าสิบซองอยู่ดี และโชคก็ยังเป็นของผมที่ไม่มีใครบ่นว่าตัวเหม็น
... ครึ่งปีที่ไม่ได้ไปไหนเลย รวมถึงกลับบ้านที่ต่างจังหวัด จากเมื่อก่อนผมจะกลับบ้านเดือนละหน อย่างน้อยก็สองเดือนหน ว่าง ๆ ก็เดินตาก