ปีใหม่.. เพื่อนใหม่.. และจิตใจของผมที่เปลี่ยน (ep.2)

iamnothuman

18 ธันวาคม พ.ศ.2560     20.10นาฬิกา
     รถคาดิแล็คสีดำมันวาวเข้าจอดที่โรงจอดรถของบ้าน..
     ผมได้ยินเสียงเพลงดังสนั่นมาจากข้างหลังบ้านซึ่งเป็นสระว่ายน้ำใหญ่พร้อมด้วยเครื่องเสียงและโต๊ะกินข้าวยาว ทั้งเก้าอี้ชายหาดและของเล่นในสระว่ายน้ำอีกมากมาย เรียกได้เลยว่าส่วนนี้ของบ้านมีไว้สำหรับจัดงานพูลปาร์ตี้โดยเฉพาะ ผมพูดได้เต็มปากเลยว่าชีวิตของลูกมหาเศรษฐีอย่างไอ้ดอลลาร์ไม่ต้องการอะไรมากนอกเสียจากเงิน เพื่อน และงานปาร์ตี้สัังสรรค์
     ผมเอื้อมไปหยิบกล่องของขวัญจากเบาะหลังของรถแล้วนำมันมาวางไว้บนตัก
     เฮออออ.. ผมกลับกลายเป็นคนที่ไม่สนใจ ไม่มีความตื่นเต้นกับงานปาร์ตี้ไรแบบนี้อีกต่อไปหลังจากที่ผมรู้ว่า ผมจะไม่มีสาวมาเดินควงแขนเข้าบ้านนี้ไปเหมือนแต่ก่อน

18 ธันวาคม พ.ศ.2560     23.20นาฬิกา
     "มึง ตามกูมา" แม็กซิมเดินเข้ามากระซิบที่ข้างหูผมขณะที่ผมกำลังนั่งจิบเบียร์อยู่บนโต๊ะกินข้าวร่วมกับเพื่อนๆคนอื่น
     "มีไรว้ะ" ผมถามขณะเดินตามแม็กซิมไป เขาไม่ตอบผม ได้แต่ตั้งหน้าตั้งตาเดินเข้าไปตัวบ้าน ผมเองก็ต้องจำใจเดินตามมันไปแบบไม่รู้อิโหน่อิเหน่ เราเดินผ่านห้องโถงใหญ่ของบ้านที่ีที่โซฟาสุดหรูและโต๊ะไม้สักขนาดใหญ่ถูกวางอยู่ตรงกลางห้อง
     แม็กซิมเดินเลี้ยวตรงเข้าไปที่ห้องครัว ผมเห็นพี่ต๋อยกำลังเตรียมจุดเทียนเค้กวันเกิดขนาดใหญ่ที่แม็กซิมคงสั่งทำมาเป็นพิเศษ พี่ต๋อยเป็นแม่บ้านและพี่เลี้ยงคนเดียวตั้งแต่ไอ้ดอลลาร์มันเกิดมา เธอทำงานอยู่ในบ้านนี้มากก็เกือบ 20 ปีแล้วเรียกได้ว่าทุกๆคนในบ้าน รวมทั้งไอ้ดอลลาร์และเพื่อนๆของมันอย่างผมกับแม็กซิมต่างก็ผูกพันธ์และรู้สึกสนิทสนมกับพี่ต๋อยแกเป็นอย่างดี
     "พี่.. เสร็จแล้วช้ะ" แม็กซิมเอ่ย พี่ต๋อยสะดุ้งตัวโหยงแทบจะทำไฟแช็กที่ถืออยู่ในมือนั้นหล่นลงในหน้าเค้กเลยทีเดียว
     "น้องแม็ก มาไม่ให้ซุ่มให้เสียงเลยหรอค้าา.. นี่ก็เที่ยงคืนล่ะนะ จะบอกกันก่อนก็ไม่ได้ พี่ก็ยิ่งกลัวๆอยู่" พี่ต๋อยพูดด้วยน้ำเสียงประชดที่ผมฟังแล้วออกแนวตลกเสียยิ่งกว่า "อ่ะนี่.. พี่จุดเทียนเสร็จล่ะพร้อมแล้วคร้า" พี่ต๋อยหันมาส่งยิ้มหวานให้กับผมกับแม็กซิม สมกับเป็นพี่เลี้ยงอันดับหนึ่งจริงๆ ขนาดเวลาล่วงเข้าไปดึกป่านนี้แล้วพี่ต๋อยยังคงมีพลังทำงานและยิ้มหวานได้
     "ขอบคุณนะครับ.." แม็กซิมเองก็ส่งยิ้มให้พี่ต๋อยเช่นกัน "พี่ไปนอนได้แล้วไป นอนดึกๆเดี๋ยวไม่สวยนะ"
     "เออจริง ถูกของเอ็ง.. ฉลาดนะเนี่ยรู้ใจพี่"
     "ค้าบ"
     ทันทีที่พี่ต๋อยเดินออกนอกห้องครัวไป แม็กซิมก็เดินไปปิดสวิตซ์ไฟทำให้ห้องครัวทั้งห้องอาบไปด้วยแสงสีแสดจากเปลวเทียนร่วม 19 ดอกที่ปักอย่างปราณีตอยู่บนหน้าเค้กปอนด์โต
     "แล้วมึงจะลากกูมาทำไรว้ะ" ผมนึกขึ้นได้ เพราะจริงๆตอนนี้ผมเองก็รู้สึกในความไร้คุณค่าในสถานะของผม
     "กูอ่ะ จะให้มึงเป็นคนถือเค้กก้อนเนี้ยไปแฮปไอ้ดอล" แม็กซิมตอบอย่างใจเย็น
     "แล้วทำไมมึงไม่ถืออ่ะ" ผมสงสัย
     "เอาน่า วันเกิดไอ้ดอลมัน เนี่ย.. เดี๋ยวกูต้องไลฟ์ในเฟส กูต้องถือโทรศัพท์ไง" แม็กซิมเอ่ยขณะหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกง "กูนะอุตส่าห์ไปแบกเค้กก้อนโตเนี่ยมาจากพารากอนตั้งแต่เย็น กูขี้เกียจแบกต่อแล้ว มึงช่วยกูแบกต่ออีกนิดเป็นไรว้ะ"
     "กูไม่รู้ว่ะ" จริงๆแล้วผมเองก็ไม่อยากปฏิเสธแต่จิตใจของผมตอนนี้ไม่อยู่กับที่กับทางเลย ผมกลัวว่าถ้าหากผมเอาหน้าตาที่บูดบึ้งนี้ออกไปให้เจ้าของบ้านและเจ้าของวันเกิดอย่างไอ้ดอลเห็น มันคงจะไม่สบายใจและต้องหมดอารมณ์สนุกเพียงเพราะผม
     "มึงยังคิดถึงวีอยู่อีกหรอว้ะ" แม็กซิมเอามือข้างหนึ่งมาตบที่ไหล่ผม เขาพยายามปลอบให้ผมรู้สึกดีขึ้น แต่ชื่อของผู้หญิงคนนั้นมันกลับทำให้ผมน้ำตาเร็ด
     "เหี้ยท็อป.. มึงใจเย็น" แม็กซิมดึงผมเข้าไปกอด ผมเองก็กอดแม็กซิมไว้แน่น มันเป็นเพื่อนคนที่ผมไว้ใจมากที่สุดคนหนึ่งเลยก็ว่าได้
     "กูไม่ไหวแล้วหว่ะ กูคิดถึงวี กูคิดถึงวีชิบหาย" ผมปล่อยให้น้ำตาไหลลงไปบนเสื้อของแม็กซิมขณะที่แม็กซิมเองก็กอดตัวผมเอาไว้แน่น
     "ท็อป.. มึงจะเอาอะไรมากกับผู้หญิงคนนึงว้ะ มันผ่านไปแล้วเว้ย มึงไม่จำเป็นจะต้องรู้สึกผิดกับเรื่องราวที่มันผ่านไปแล้ว.. มึงยังมีพ่อ มีแม่ มีครอบครัว มีเพื่อนๆอีกหลายคนที่คอยยืนอยู่ๆข้างๆมึงเว้ย" ทุกคำทุกประโยคของแม็กซิมนั้นผมจำมันได้ดี เพราะมันทำให้ผมสะอื้นร่ำไห้ราวกับโลกนี้กำลังจะแตก ราวกับวันนี้เป็นวันสุดท้ายของชีวิตผม
     "แต่กูก็รู้สึกผิดที่กูทำให้วีเสียใจ" ผมเอ่ย "กูไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้วีอยู่ไหน วีต้องเสียใจแน่ๆกับสิ่งที่กูทำกับวี"
     "ช่างมันเว้ย คนเรามันพลาดกันได้.." แม็กซิมพยายามปลอบผม "มึงต้องเดินหน้าเว้ย ปล่อยสิ่งที่มันไม่ดีระหว่างมึงกับวีไป.. ดูมึงดิไอ้ท็อป ร้องไห้ คิดมากเป็นผู้หญิงเลยมึง.. เฮ้ย มึงชอบผู้ชายป่าวว้ะ" คำพูดนั้นทำให้ผมหยุดร้องไห้และขำแบบแห้งๆในที่สุด
     "เหี้ยมึง บ้าป่าวว้ะ" ผมเอ่ย
     "เออ ดีแล้ว.." แม็กซิมใช้มือทั้ง 2 ข้างเอื้อมมาปาดน้ำตาที่กำลังไหลอยู่ที่แก้มทั้ง 2 ข้างของผม "ไป ไปเซอร์ไพส์ไอ้ดอลกัน"

18 ธันวาคม พ.ศ.2560     23.59นาฬิกา
     ผมถือเค้กวันเกิดก้อนใหญ่ไว้ด้วยมือทั้ง 2 ข้าง แม็กซิมเปิดไลฟ์สดในเฟสบุ๊คของมันเรียบร้อย เรียกได้เลยว่าพวกเราพร้อมแล้วที่จะเซอร์ไพส์ไอ้ดอล
     ขณะที่ผมและแม็กซิมกำลังเดินจะพ้นประตูที่เชื่อมกับหลังบ้านไปนั้น เสียงเพลงที่ดังสนั่นก็ดับลง
     "เห้ย ดีเจเป็นไรว้ะ เดี้ยงเชีย" เกลเอ่ย
     "แป้บว่ะ กูอยากเปลี่ยนเพลง" โชนที่ทำหน้าที่เป็นดีเจประจำงานทุกงานบอก "เพลงนี้ไอ้ดอลต้องชอบแน่ๆ"
     "เพลงไรว้ะ" เกลถาม แต่ผมรู้ดีว่าสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดนี้ได้ผ่านการตระเตรียมกันเอาไว้เรียบร้อยแล้ว
     "1 2.." โชนนับ แม็กซิมผู้ที่ยืนคาอยู่ที่ขอบประตูด้านหน้าผมที่ถือเค้กปอนด์หนักอยู่ในมือสะกิดผมให้เตรียมตัวเดินออกไปพร้อมกับใบหน้าที่มีความสุข ที่เปี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม
     "ซั้ม" โชนตะโกนพร้อมกันกับเกลและแม็กซิม
     "HAPPY BIRTHDAY TO YOU.. HAPPY BIRTHDAY TO YOU.." ทุกคนในงานร้องเพลงนี้พร้อมกับเป็นเสียงเดียวโดยไม่ต้องการต้นเสียงนำร้องเลย ผมเดินออกไปที่โต๊ะริมสระน้ำพร้อมกับเค้กปอนด์ก้อนนั้น ไอ้ดอลผู้ที่บนใบหน้าเต็มเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มลุกจากเก้าอี้ที่หัวโต๊ะแล้วเดินตรงมาที่ผม มันสบตาผมด้วยสายตาที่ร่าเริงและมีความสุขที่สุด แล้วมันก้มลงไปมองที่เค้กที่ตกแต่งด้วยเทียนและข้อความ แฮปปี้มากๆนะเว้ย ไอ้ดอล

minone

ขอบคุณครับผม

mm2013

ขอบคุณครับ

ddavp

ขอบคุณครับ

eng111

ขอบคุณครับ

ton_gori

ขอบคุณครับ

ghjhhhg12

ขอบคุณคับ

bait

ขอบคุณครับ

Neabeam

ขอบคุณครับ

tjkung

ข อ บ คุ ณ ค รั บ

ssangsak

ขอบคุณครับ

poon2608

dekmax69

มาต่อเร็วๆนะครับ