เรื่อง เด็กช่างรักจิง ตอน 7

โอ๊ต

บทที่ 7 : ยอมรับ แต่ไม่ยอมแพ้

ยังไงวันนี้ต้องหาแม็กให้เจอ เออ เนาะแม็กไม่โทรมาทำไมเราไม่โทรไปหาแม็กละ โง่จริงไอ้เจต ตู๊ด ๆ ๆ ๆ ไม่มีใครรับสาย ไม่เป็นไรโทรอีก ตู๊ด ๆ ๆ ๆ ไม่มีใครรับสายอีกตายแล้วหรือไงวะ ผมเริ่มหงุดหงิด เดินไปโรงอาหารดีกว่านั้น ๆ เพื่อนแม็กนี้นาผมรีบตรงดิ่งเข้าไปหาเพื่อนแม็ก
“ไก่ ๆ “ ผมเรียก
“มีไรวะ”
“เห็นแม็กบ้างไหม”
“อ๋อไอ้แม็กนะเหรอ เห็นสิ” ดีใจจัง
“แล้วแม็กมีไหน”
“อยู่หอมันไง”
“แล้วแม็กไม่มาเรียนเหรอ”
“คงยัง มั้งมันอยู่กับผึ้ง” ผึ้งๆๆๆๆๆๆๆๆ
“ผึ้งแฟนเก่าแม็กนะเหรอ”
“ใช่ เห็นว่าผึ้งมันเลิกกับแฟนแล้วขอกลับมาคืนดีกับไอ้แม็กนะ”
“มีอะไรเหรอ”
“เปล่า แค่ไม่เห็นหลายวัน ขอบใจไก่มากนะ” ผมได้คำตอบแล้วนิได้ฟังแล้วสบายใจจังกลับไปร้องไห้ดีกว่า ถ่านไฟเก่ากลับมาแดง แล้วเราละจะไปทำอะไรได้ ดูตัวเองสิไอ้เจตมีนมไหม มีอันนั้นเหมือนผู้หญิงไหม จะเอาอะไรไปสู้ผึ้งเขาได้ มึงมันแค่ทางผ่านที่ระบายอารมณ์เท่านั้นแหละ แต่ก็ดีเหมือนกันแม็กเขาเลือกผู้หญิงอย่างที่ผู้ชายต้องเลือก ทำไมผมต้องหงุดหงิดขนาดนี้ อารมณ์เสีย แต่กลับไม่รู้สึกโกรธแม็กซักนิด แต่มันน้อยใจมากกว่า ผมกลับคอนโดเลยไม่มีแรงเรียนแล้ว กลับมาถึงคอนโดกะจะหลับแต่มันหลับไม่ลงภาพของแม็กยังลอยวนเวียนอยู่ในหัวแล้วน้ำตาก็
ไหลอกมา ไหลออกมาเถอะถ้ามันจะดีขึ้นไอ้เจต ส่วนมือผมก็จับแหวนที่แม็กให้หมุนไปหมุนผมหลับไปเมื่อไรไม่ทราบ ทราบอีกครั้งคือเช้าแล้วมีเสียงโทรศัพท์เข้ามาผมยกรับไม่ได้ดูว่าใครโทรมา
“มึงตื่นยังไอ้หน้าจืด” เสียงแม็กนี้เฮ ดีใจจัง แต่ว่า...ลืมไปไม่มีประโยชน์อะไรอีกแล้วสินะแม็กจะโทรมาทำไม
“อือ กำลังตื่นแม็กมีไร”
“ทำไมกูต้องมีธุระเหรอถึงโทรมาหามึงได้”
“เปล่า ก็เห็น2-3วันแม็กไม่เห็นโทรมาก็เลยแปลกใจ”
“มึงไม่คิดถึงกูเหรอ” ถามมาได้คิดถึงสิทำไมจะไม่คิดถึงแต่มันคงไปไม่ถึงใจเธอหรอกแม็ก
“อือ”
“มึงเป็นอะไร แปลก ๆ ไปนะไม่สบายเปล่า” ขอบใจที่ยังอุตส่าสนใจ
“เปล่า”
“ไม่จริงงะ ปกติมึงต้องต่อปากต่อคำกูมากว่านี้” จะเอาอะไรกับกูอีก แค่นี้กูก็สาหัสพอแล้ว
“ไม่มีอะไรแล้วใช่ไหม แค่นี้นะแม็กเราจะอาบน้ำไปเรียนละ” ผมวางสายไปเลยพุดไปงั้นแหละครับวันนี้ยังไม่ไปเรียนหรอกยังไม่มีแรงและอารมณ์ ก๊อก ๆ ๆ ใครมานะรำคาญจริงเว้ย ผมเดินไปเปิดประตู คงเป็นไอ้วัด ผิดคาดครับ แม็กนี้
“กูเข้าไปได้ไหม หรือว่ามึงเอาใครเข้ามาซ้อนไว้” คนที่ซ่อนไว้มึงไม่ใช่กู มีผึ้งแล้วก็ไม่บอก หลอกให้เราหลงรัก
“เข้ามาสิ” ผมเปิดประตูให้แม็กเข้า
“ไปไหนมาละ ถึงได้มาถึงคอนโดเราได้”
“ก็ตั้งใจมาหามึงนี้แหละ”
“เหรอ นึกว่าไปที่อื่นมาก่อนถึงได้มาหาเราได้”
“มึงเป็นอะไรกูถามจริง ๆ เถอะ เริ่มกวนตีนนะมึง”
“เปล่า วันนี้ไม่อยู่กับผึ้งเหรอ”แม็กทำหน้าตกใจเมื่อผมเอ่ยชื่อผึ้งออกมา
“มึงรู้เหรอ”
“รู้สิ แต่ไม่เป็นไรหรอกนะ เราดีใจด้วยนะ ที่แม็กได้คืนดีกับแฟนซะที” ผมยิ้มให้กับแม็กแต่เป็นยิ้มที่แฝกไปด้วยความเจ็บปวดรวดร้าว
“กูว่ามึงคงประสาทกินแล้วละ” อ้าวกรูผิดอะไรเนี๊ยะ
“ใช่ผึ้งมันมาขอคืนดีกับกู แต่ไม่ได้หมายความว่ากูคืนดีกับมันนี้” จริงงะดีใจขึ้นนิดหน่อย
“แล้วทำไมเราโทรไปแม็กไม่รับ แล้วอยู่ด้วยกันถึง3วันนี้นะ”
“ใครบอกมึง”
“ใครก็ช่างเถอะ แต่เราก็รู้ความจริงแล้วนี้”
“มึงมานี้” แม็กแขนผมเข้าไปหา แล้วพาผมมานั่งที่โซฟา
“มึงนี้มันโง่จริง ๆ เลย” ด่ากูอีก
“ผึ้งนะมันมาขอคืนดีกับกูเมื่อ 2 วันที่แล้ว แต่กูก็ปฎิเสธผึ้งไปวันที่เหลือกูกลับบ้านแม่กูไม่สะบาย”
“โทรไปทำไม่รับสายละ”
“โทรศัพท์กูลืมไว้หอ”
“ทำไมแม็กไม่บอกว่าแม่ไม่สบายละเราจะได้ไปด้วย”
“ไม่เป็นไรไม่เป็นอะไรมาก”
“ทำไมแม็กถึงไม่คืนดีกับผึ้งละ”
“มึงอยากให้กูคืนดีกับผึ้งเหรอ” สีหน้าแม็กเริ่มเปลี่ยนไป สงสัยสถานการณ์จะไม่ค่อยดี
“ไม่ก็แค่ถาม”
“ก็กูมีแฟนใหม่แล้ว”
“เหรอแม็กมีแฟนใหม่แล้วเหรอ เราก็หักอีกแล้วละสิ”
“ใช่มึงอกหักแน่ แฟนใหม่กูมันหวงกูนะ ระวังเหอะมันจะมาฆ่ามึง”
“กลัวตายละ” ตอนนี้ผมก็เริ่มสบายใจขึ้น อย่างน้อย ๆ แม็กก็ไม่กลับไปคืนดีกับผึ้ง
“แต่ก็ไม่ชอบแฟนใหม่กูอย่างเดียว”
“อะไรละ ฝากเราไปบอกไหม” ถึงตอนนี้แม็กดึงผมเข้าไปกอดพร้อมกับหอมที่ซอกคอของผมเบา ๆ
“ฝากไปบอกมันด้วยว่าอย่าเป็นคนขี้น้อยใจ น้อยใจบ่อย ๆ เดี๋ยวจะไม่รักนะ” ผมหันหน้าไปหอมแก้มแม็ก
“จะบอกให้นะ รับรองว่าถ้าเราไปบอกคนนั้นต้องเชื่อเราแน่ ๆ เลย”
“ขอให้จริงเถอะ ไปมึงไปอาบน้ำไปเดี๋ยวไปกินข้าวแล้วก็ไปเรียนกัน” ผมเข้าไปทำธุระจนเรียบร้อย
“เรารถกูไปนะ” ผมเสียทรงอีกละกรู เป็นว่าวันนี้ผมก็มาเรียนด้วยใบหน้าที่แจ่มใส แม็กพามาทานข้าวแล้วก็พามาส่งที่เรียน ณ ที่นั้นผมก็เจอเพื่อนสนิทผม ก็ไอ้วัดแหละครับ
“เลิกเรียนแล้วกูมารับนะ”
“ครับ”
“ไอ้เจตมึงมานี้เลย”
“อะไรวะ”
“มึงลืมอารัยหรือเปล่า”
“อะไรกูลืมรูดซิบเหรอ”
“ม่ายช่าย มึงคิดดูดีดี”
“กูไม่ได้ลืมอาไร มึงมีอะไรมึงพูดมาเลย ทำกูเสียอารมณ์แต่เช้านะ คนกำลังอารมณ์ดี”
“ใช่นะสิกับเพื่อนเดี๋ยวนี้เสียอารมณ์ ใครจะไปทำให้อารมณ์ดีเหมือนไอ้แม็กละ”
“มึงอย่านอกประเด็นเลย มึงมีอะไรมึงพูดมาเลย”
“ไอ้เจิ๊๊ย.....วันนี้วันเกิดกูโว๊ย” เออ แฮะลืมไปเลยว่าวันนี้วันเกิดมัน
“กูจำได้หรอกน่า กูแกล้งมึงเฉย ๆ “ จริง แล้วจำไม่ได้
“แล้วมึงจะไปเลี้ยงที่ไหนละ”
“กูว่าไปนั่งทานกันดีกว่ากูรู้จักร้านหนึ่งบรรยากาศดีนะมึง”
“อือ ตามใจมึงวันเกิดมึงนี้ แล้วกูเอาแม็กไปด้วยได้ไหม”
“ตามใจมึง กูห้ามอะไรมึงได้” และแล้วตอนเย็นแม็กก็มารับผม
“แม็ก”
“มึงมีอะไร” ทำไมต้องเรียกเราว่ามึงด้วยนะ คนรักจะพูดหวานหน่อยก็ไม่ได้
“วันนี้วันเกิดไอ้วัด เลยมีงานเลี้ยงนิดหน่อย แม็กไปกับเรานะ” แม็กมีสีหน้าลังเลนิดหน่อย
“กูไม่รู้จักใคร”
“ก็รู้จักเรานี้ไง นะนะนะนะ”
“ก็ได้” วันนี้เราจะได้ไปงานเลี้ยงโดยมีแฟนไปด้วยดีใจจัง เมื่ออาทิตย์อัศดง ผมกับแม็กก็มาถึงร้านนัดหมายด้วยมอไซด์คู่ชีพของแม็ก ก็เหมือนเดิมรวดเร็วปานพายุใต้ฝุ่น เกิดกูตกลงไปมึงจะหยุดเก็บกูไหมไอ้แม็ก เพื่อน ๆ มาถึงกันเกือบหมด ไอ้วัดเป็นเจ้าภาพที่ดีมากแนะนำแม็กให้กับเพื่อน ๆ ได้รู้จัก เพื่อนผู้หญิงผมต่างก็กรี๊ดกร๊าดแม็กเหลือเกิน
“สวัสดีจ๊าแม็กเราชื่อเอ๋นะ ยังไม่มีแฟน” กระเดะเกินไปละนังเอ๋เดี๋ยวเหอะไม่รู้รึงัยว่าแม็กมีแฟนแล้ว
“แม็กมีแฟนหรือยังจ๊ะ”
“ยังครับ” แม็กตอบและยิ้ม อ้าวไอ้คุณพี่แม็ก แล้วกรูที่อยู่ข้าง ๆ มึงนี้ละอะไร
“งั้นขอสมัครเป็นแฟนแม็กได้ไหมคะ” ยังไม่หยุดนะนังเอ๋
“ได้ครับ หาซื้อใบสมัครเป็นแฟนผมได้ที่เซเว่นนะครับ”
“55555 อย่าลืมไปหาซื้อนะคราบบบบบคุณเอ๋” ได้โอกาสแย๋บ ๆ นังเอ๋ไปซักที งานเลี้ยงดำเนินไปเรื่อย ๆ ต่างคนก็ต่างสนทนาปราศัย ผมเองก็คุยกับแม็กบ้างกับเพื่อนผมบ้าง ก็ดีครับที่แม็กยังได้คุยกับนังเอ๋บ้างคนนั้นคนนี้บ้าง โดยเฉพาะนังเอ๋ รู้สึกจะคุยกับแม็กดีเป็นพิเศษ อย่าคิดนะนังเอ๋ว่าจะผ่านด่านอรหันเทพทองอย่างไอ้เจตไปได้ ซักพักโทรศัพท์แม็กก็ดังขึ้นแม็กขอตัวไปรับโทรศัพท์ แล้วแม็กก็เดินเข้ามา
“เดี๋ยวกูมานะ”
“แม็กจะไปไหน” แม็กเหมือนไม่ได้ยินคำถามจากผมเพราะว่าแม็กเดินออกไปแล้วผมเดินตามหลังแม็ก
“แม็ก ๆ ๆ” แม็กหันมา
“แม็กจะไปไหน”
“ไอ้ไก่โทรมาว่าเจอ ไอ้พวกที่มันรุมไอ้หนึ่งวันก่อนกูจะไปสะสางคดีซักหน่อย” อะไรจะไปตีรันฟันแทงอีกแล้วเหรอ ผมเดินเข้าไปจับแขนแม็กไว้ พร้อมส่งสายตาอ้อนวอน และคิดว่าน่าสงสารที่สุด
“แม็กอย่าไปเลยนะ เราเป็นห่วง”
“ไม่ได้มันมาทำเพื่อนกู กูต้องไปชำระแค้น” จากจับแขนแม็กไว้เฉย ๆ ผมเริ่มบีบแขนแม็กแรงขึ้น
“ ถือว่าเราขอนะ” แม็กมองหน้าผมด้วยสายตาที่เยือกเย็นประดุจน้ำแข็งขั่วโลกเหนือบวกใต้
“กูไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวกูมา”
“แม็กเคยบอกว่าถ้าเราขออะไรแม็กจะให้ใช่ไหม งั้นเราขอนะแม็กอย่าไปเลย”
“เพื่อนกูรออยู่”
“แม็กถ้าเป็นเราบ้างละแม็กจะเป็นห่วงเราขนาดนี้ไหม”
“มันไม่เหมือนกันเพื่อนกูก็ห่วง มึงกูก็ห่วง แต่มันห่วงคนละอย่าง มึงอย่าทำให้กูลำบากใจสิ”
“เราไม่ได้อยากให้แม็กลำบากใจ แต่เราเป็นห่วงแม็กตั้งแต่เราคบกับแม็กมา แม็กมีเรื่องเกือบทุกอาทิตย์ เกิดแม็กเป็นอะไรไปเราจะทำยังไง”
“มึงแช่งกูเหรอ”
“เปล่าแม็กอย่าไปเลยนะ” ไร้ความหมายแม็กสะต๊าทรถแล้วค่อย ๆ ขี่ออกไป พอพ้นถนนแม็กก็หันมามองผมแล้วยิ้มให้ แม็กอย่าไปนะ แม็ก ๆๆๆๆๆๆ ผมมองแม็กจนสายตาที่มองได้แล้วแม็กก็หายไปกับความมืดจะมีแต่เสียงมอไซด์องแม็กเท่านั
้นที่ยังได้ยินและรู้ว่าแม็กๆไปไกลแล้ว***************************************