เริ่มด้วยใคร่ ลงท้ายด้วย..? 11 (100%)

hate

XI( 100% )



           “เอ่อ ..ขอโทษนะ ไม่รู้ว่า...กำลัง......”

           ผมถูกคนใต้ร่างดึงต้นคอให้ซุกซบลงบนอกของเขาในขณะที่เพราตายังคงนอนอยู่นิ่งๆในท่าเดิม แน่นอนว่ามือนุ่มของเขายังคงสอดอยู่ในกางเกงสแลคของผม ..ไม่พอ เขายังไม่เลิกขยับมือเล่นกับมันด้วยซ้ำ เพราะไม่อยากรู้สึกอับอายไปมากกว่านี้ผมเลยเลือกที่จะกัดปากกลั้นเสียงครางเอาไว้

           รู้สึกถึงรสเลือดเค็มปร่าน้อยๆที่ปลายลิ้นอาจจะเพราะกัดปากตัวเองแรงไปหน่อย....


           “ตอนนี้ก็รู้แล้ว แล้วทำไมคุณถึงยังอยู่อีกล่ะ”

           “ก็...อาจารย์กำลังจะมา.........”


           “อึก...”

           “อ้ะ!”


           ผมเบนเป้าหมายจากปากของตัวเองไปกัดลำคอขาวระหงของอีกฝ่ายแทน เพราตาคนขี้แกล้ง รู้ทั้งรู้ว่าผมจะทนไม่ไหวอยู่แล้วยังจะแกล้งบี้คลึงหัว ...เอ่อ นั่นหละ ของผมเล่นอีก ได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆในลำคอของเขา..... ขณะที่มือเริ่มขยับรูดลำเนื้อของผมเร็วขึ้นจนผมแทบจะทนไม่ไหว

           “อะ..อ๊ะ”

           .

           .


           หมับ

           “พะ...พอก่อนเถอะ .....นะ”


           ผมร้องห้ามไปหอบไป มืออันสั่นระริกจับรั้งที่ข้อมือเล็กของอีกฝ่ายพลางผงกใบหน้าขึ้นมองอย่างเว้าวอน กลีบปากอิ่มแย้มยิ้มขำขันทั้งที่หน้าของตัวเองแดงก่ำด้วยพิษไข้อยู่แท้ๆยังจะส่งสายตาเจ้าเล่ห์แบบนั้นมองคนอื่นให้เขารู้สึกวูบวาบเล่นอีก

           “วันนี้ขอเรานอนที่ห้องของน้ำนะ เห็นทีเราคงกลับเรือนเล็กเองไม่ไหว.....”


           ผมเป็นคนขี้ใจอ่อน ยิ่งเห็นสภาพภายนอกที่เรียกได้ว่าหมดเรี่ยวแรงเพราะฤทธิ์ไข้ผนวกกับน้ำเสียงออดอ้อนในแบบของเพราตา ...ปกติไม่ต้องไม่สบายผมก็ใจอ่อนให้เขาเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ยิ่งมาคราวนี้ยิ่งแล้วใหญ่

           เพราตามักจะจี้ผมได้ตรงจุดเสมอ .....ร้ายกาจมากจริงๆ

           ผมผละตัวออกจากร่างเล็กหลังจากที่มือนุ่มปล่อยส่วนกลางลำตัวของผมให้เป็นอิสระ แต่ตัวผมกลับเหมือนกับถูกอีกฝ่ายจองจำเอาไว้ในห้วงของตัณหาอันหวานหอมที่เขามอบให้เมื่อครู่ ....หากไม่เพราะตอนนี้เราอยู่ที่ไหนและมีใครอื่นอยู่ด้วยผมคงปล่อยให้เขาทำอะไรได้ตามใจชอบอีกอย่างเคย

           ไม่เคยขัดใจเขาได้เลยสักครั้ง

           ...หรือเพราะผมไม่เคยคิดที่จะขัดเขาตั้งแต่แรกกันแน่ก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน

           .

           .


           “เดี๋ยวทานยาเสร็จแล้วนอนพักที่ห้องนี้ก่อนสักสองสามชั่วโมงนะคะ ถึงแม้จะเป็นเพียงไข้อ่อนๆแต่โลกสมัยนี้เราจะประมาทไม่ได้เด็ดขาดเลย ส่วนนักศึกษาสองคนจะนั่งอ่านหนังสือเฝ้าไข้เพื่อนในนี้ก่อนก็ได้แต่ห้ามรบกวนเพื่อนพักผ่อนนะคะ
เดี๋ยวอาจารย์ต้องขอตัวไปดูนักกีฬาที่สนามบาสก่อน ถ้ามีอะไรก็ไปตามอาจารย์ได้ที่นั่นเลยนะคะ”


           อดโล่งอกไม่ได้ทันทีที่ได้ยินว่าคนที่แสนห่วงไม่ได้เป็นอะไรมาก แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่ได้รู้สึกวางใจอยู่ดี ก็อย่างที่อาจารย์บอกว่าถึงจะเป็นแค่ไข้อ่อนๆแต่ยังไงก็จะประมาทไม่ได้ เพราะฉะนั้นพอคล้อยหลังอาจารย์วัยกลางไปแล้วผมถึงได้ดึงผ้าห่มห่มให้อีกคนไม่ลืมที่จะเลื่อนม่านกั้นระหว่างเตียงให้ด้วย

           แต่คนป่วยที่สมควรจะนอนพักตามคำบอกของอาจารย์ประจำห้องพยาบาลกลับลุกขึ้นจากเตียงเสียอย่างนั้น ไม่พอยังคว้าหมับเข้าที่ข้อมือของผมดึงจูงให้เดินตามเขาตรงไปที่ประตูห้องพยาบาลเสียอีก

           ผมกระพริบตาถี่ก่อนที่จะขืนตัวเอาไว้ เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ประตูห้องถูกเปิดออก ร่างสูงที่ผมยังไม่รู้จักชื่อ รู้เพียงแต่ว่าเขาเป็นคนที่ช่วยไม่ให้เพราตาตกบันไดไว้ได้อย่างหวุดหวิดเดินเข้ามาในห้องพยาบาลอีกครั้งหลังจากอาสาออกไปส่งอาจารย์ประจำห้องพยาบาล ไม่รู้ว่าไปส่งถึงตรงไหนแต่คิดว่าคงจะไม่ไกลจากที่นี่มากสังเกตจากระยะเวลาที่เขาใช้มันไม่นานเท่าไหร่นัก

           คิ้วเข้มของเขาเลิกขึ้นส่วนดวงตาคมวาวเป็นประกายแปลกๆมองผมสลับกับเพราตาไปมา


           “พวกนายจะไปไหนกัน?”

           “ยุ่ง”


           คำเดียวสั้นๆจากคนป่วยแต่คาดว่าคงจะสะเทือนใจคนฟังไม่น้อย อย่างน้อยก็ผมคนหนึ่งล่ะที่เผลอสะอึกไปหลังจากคำนั้นหลุดออกมาจากกลีบปากอิ่ม

           แต่ดูเหมือนว่าผู้ชายคนนี้จะมีภูมิคุ้มกันดีเกินคาด เพราะนอกจากดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้สะทกสะท้านอะไรแล้วยังยิ้มรับออกมาได้อย่างหน้าตาเฉย

           “ต้องยุ่งแน่นอนอยู่แล้วล่ะในเมื่อฉันเป็นคนช่วยนายเอาไว้ กลับไปที่เตียงแล้วนอนพักซะเถอะเพราตา”

           “จุ้นจ้านไม่เข้าท่า”


           เพราตาไม่แม้แต่จะฟังคำทัดทานจากร่างสูงอีก เขาเลื่อนมือจากส่วนข้อมาจับประสานกับฝ่ามือของผมแทน คราวนี้ผมไม่อิดออดที่จะเดินตามการชักจูงจากเขาอย่างว่าง่าย ถึงจะรู้สึกเห็นด้วยกับคำพูดของชายแปลกหน้าที่ว่าให้เพราตานอนพักแต่ยังไง....

           ผมกลับมีความคิดที่ว่าไม่อยากให้ผู้ชายคนนี้เข้าใกล้หรือพูดคุยกับเพราตาไปมากกว่านี้

           ไม่คิดจะหลอกตัวเองหรอก ผมรู้ดีเลยล่ะว่าไอ้ความรู้นี้ของตัวเองมันคืออะไร


           “หึงเราเหรอ?”


           ก็ยังคงเป็นเขาที่มักจะอ่านสีหน้าของผมออกเสมอ

           ผมเงียบ ไม่คิดที่จะปฏิเสธในเมื่อสิ่งที่เพราตาพูดมันเป็นความจริง แต่ก็ไม่อยากที่จะเอ่ยปากยอมรับออกมาตรงๆต่อหน้าเขาอยู่ดี...... สิ่งที่ผมทำคือการเลือกเหหน้าไปอีกทาง แอบได้ยินเสียงหัวเราะจากคนตัวเล็กที่เดินเคียงข้างกันกับความอุ่นจนแทบจะเรียกว่าร้อนแนบเข้ากับต้นแขน

           ใจกระตุกวูบเมื่อหันไปมองแล้วเห็นเสี้ยวหน้าหวานของคนตัวเล็กแนบอิงอยู่ ไม่พอเขายังถูไถแก้มนิ่มนั้นกับแขนของผมไปมาอีก ดวงตาคู่กลมช้อนมองผมอย่างหวานเชื่อม


           รู้สึก........

           “พอกลับถึงห้องแล้วเรามา ‘ทำ’ กันเถอะ”

           ......ถึงอัตราการเต้นของหัวใจที่มันระรัวเสียจนกลัวว่าตัวเองจะหัวใจวายเอาซะก่อน

           แบบนั้นไม่เอาหรอกนะ ก็ผมน่ะ.........

           “อือ....”

           ....ยังไม่อยากตายตอนนี้นี่หน่า


           .

           .


           เพราตากำลังไม่สบาย

           เพราะคำนึงถึงความจริงในข้อนั้น

           ตอนนี้ผมจึง........


           “อื้ออ...น้ำ อ๊ะ”

           สองขาเรียวขยับอ้าออกกว้างขึ้นพร้อมกับสะโพกเล็กที่ขยับยกขึ้นยามถูกเรียวลิ้นนุ่มหยุ่นของผมกดดุนเบาๆลงบนร่องหยักส่วนหัวที่มีน้ำเหนียวหนืดปริ่มออกมาเล็กน้อยตามห้วงอารมณ์พิศวาส

           มือสองข้างไล้ลูบช่วงขาอ่อนขาวนวลด้านในของอีกฝ่ายแผ่วเบา ในขณะที่กดปากครอบกลืนกินลำเนื้อร้อนจัดของอีกฝ่ายเข้าไปจนเกือบสุดความยาวพลางช้อนตาขึ้นมองประสานกับดวงตากลมเชื่อมหวานของอีกฝ่าย ปากอิ่มเผยอออกน้ำเชื่อมใสไหลย้อนออกมาตรงมุมปากเมื่อผมส่งนิ้วชี้เรียวเข้าไปหยอกเล่นกับปลายลิ้นนุ่มในโพรงปากเล็ก

           ผละปากออกดูดผนังเนื้ออ่อนรอบท่อนเนื้อร้อนแทน ขบเบาๆก่อนที่จะไล่เลียจากส่วนโคนขึ้นมาจนถึงปลายส่วนหัวสีสดสวยซึ่งผงกน้อยๆอย่างน่ารัก

           อดไม่ได้......


           “อ๊า...น้ำ ..เสียว ....อื้อออ”

           เพราตาครางกระเส่าลั่นเมื่อถูกริมฝีปากของผมดูดหนักๆเน้นตรงส่วนหัวสีสวยน่ากิน ....ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะมีความคิดลามกแบบนี้อยู่ในหัวเลยสักนิดแต่ว่า....... ผมอยากให้เขาใส่ ‘มัน’ เข้ามาในตัวของผมจนแทบบ้าแล้ว


           ผมหยุดเล่นกับท่อนเนื้ออวบขาวของเขาพลางยกตัวยืนเข่าคร่อมตัวคนร่างเล็กกว่าเอาไว้ เสื้อนักศึกษายังไม่ได้ถอดออกจากกายของเราทั้งคู่ เหงื่อที่เปียกจนชุ่มเผยผิวเนื้อแดงระเรื่อของอีกฝ่ายให้ได้เห็นอย่างวับแวบ แต่กลับเร้าใจกระตุ้นอารมณ์อย่างที่สุด

           และเขาเองก็คงจะรู้สึกไม่ต่างกันนัก


           สองมือน้อยลูบจากข้อพับเข่าขึ้นมาจนถึงก้นกลมกลึง ผมครางออกมาเบาๆเมื่อถูกมือนุ่มนิ่มนั่นบีบก้อนเนื้อก้นอย่างหนักมือ .....

           ข้อนิ้วของเขาถูกส่งเข้ามาในร่องทางของผมช้าๆพร้อมกันกับที่ผมโน้มตัวลงขยับถูไถลำเนื้อที่แข็งขืนของเราสองคนให้เสียดสีกันไปมา เพราตาสบประสานสายตากับผม ปากน้อยเผยอออกปลายลิ้นสีสดแลบออกมา

           ไม่ต้องรอให้เขาเอ่ยปากบอก....

           ผมเผยอปากออกส่งลิ้นออกมาพันเกี่ยวกับลิ้นหยุ่นของอีกฝ่ายนอกริมฝีปาก มองตากลมคู่เชื่อมปรอยปรือด้วยแรงปรารถนาอย่างหลงใหล ยอมรับจริงๆว่าตอนนี้ ‘หลง’ คนคนนี้เข้าให้อย่างถอนตัวไม่ขึ้นแล้ว

           แต่ถึงจะยังถอนตัวทันอยู่ก็ตาม... ผมก็ไม่คิดที่จะทำอย่างนั้นอยู่ดี


           “อื้อออ....”

           กัดปากฉับเมื่อรู้สึกถึงความคับแน่นยามค่อยๆขยับสะโพกกดลงกลืนกินลำเนื้อแข็งขืนของอีกฝ่ายให้เข้ามาในตัวช้าๆ ปรือตามองคนป่วยที่มีสีหน้าเหยเก ปากอิ่มเม้มกัดชายผ้าห่มที่รองแผ่นหลังอยู่ สองมือน้อยจิกกำผ้าปูที่นอนจนยับย่น

           หัวนมสีชมพูอ่อนทั้งสองข้างชูชันล่อสายตาพอกันกับกายเล็กที่เคยขาวนวลแต่ตอนนี้กลับแดงระเรื่อไปทั่วทั้งตัวยั่วยวนให้ต้องโน้มตัวลงลิ้นโลมเลีย


           “อ๊า...น้ำ อ๊ะ”

           เพราตาช่างหวาน

           “อื้อ...อ เสียว ....เราเสียว อ๊าาส์ น้ำ.....น้ำ”

           หวานลิ้นไปเสียทุกส่วน


           ผมขยับเอวโยกพลางส่ายหมุนช้าๆ รู้สึกถึงส่วนแข็งขืนที่ไถขูดไปทั่วผนังอ่อนนุ่มของตัวเอง ขมิบรัดเมื่ออีกฝ่ายเด้งเอวสวนขึ้นมา ส่วนที่เชื่อมต่อกันอยู่ระอุร้อนขึ้นเรื่อยๆยามเราสอดประสานขยับกายไม่มีหยุดพัก

           ราวกับเสพติดซึ่งกันและกัน

           เหมือนกับมีแรงดึงดูดที่มองไม่เห็น.....

           เพียงสบสายตา........


           สองแขนเอื้อมคว้าเกี่ยวต้นคอ ปากอิ่มประกบจูบสอดลิ้นเกี่ยวพันในขณะที่ช่วงล่างยังคงสอดประสานกันอย่างร้อนแรง เสียงเฉาะแฉะผสมปนเปไปกับเสียงหนั่นเนื้อกระทับกันดังก้องหู เร่าอารมณ์จนต้องขย่มสะโพกถี่หน่วงหนักขึ้นกว่าเดิมด้วยความใคร่กระสัน

           ...จนเมื่อสุดห้วงอารมณ์ของเราทั้งคู่ ความอุ่นจนเรียกได้ว่าร้อนจัดหลั่งไหลเข้ามาในกายก่อนที่จะไหลย้อนออกมาตามง่ามขา ท่อนเนื้อที่ยังคงอยู่ในร่องทางกระตุกเบาๆพอกันกับแท่งเนื้อสีหวานของผมที่ยังคงกระตุกหงึกคายน้ำขุ่นขาวออกมาจนเปรอะเปื้อนไปทั่วหน้าท้องเรียบเนียนของอีกคน

           “น้ำ.....”

           ผมลืมตาขึ้นมองเมื่อมือถูกมือนุ่มดึงไปทาบแนบแก้มนิ่ม ดวงหน้าหวานของคนใต้ร่างหลับตาพริ้มพร้อมลมหายใจที่เป็นจังหวะสม่ำเสมอ บ่งบอกได้อย่างดีว่าตอนนี้คนตัวเล็กคงเข้าสู่ห้วงนิทราเอาซะแล้ว

           หัวเราะอย่างเอ็นดูออกมาเบาๆ พลางโน้มหน้าลงแตะสัมผัสกลีบปากสีแดงชาด แตะจูบขึ้นไปเรื่อยๆจากริมฝีปากไปยังปลายจมูกโด่งรั้น จบลงที่หน้าผากเกลี้ยงเกลาชื้นเหงื่อ

           ถึงจะเพลียแค่ไหนแต่เพราะอยากให้อีกฝ่ายได้พักผ่อนอย่างสบายตัว ผมจึงเลือกที่จะฝืนตัวเองไว้ก่อนแล้วลุกลงจากเตียงหยิบบ๊อกเซอร์ขึ้นมาใส่อย่างลวกๆก่อนที่จะเข้าห้องน้ำไปเตรียมน้ำอุ่นใส่กะละมังพร้อมผ้าผืนเล็ก กลับมาที่เตียงอีกครั้งเช็ดทำความสะอาดร่างกายให้อีกฝ่ายอย่างเบามือจนหมดจดถึงได้สวมชุดนอนของตัวเองที่คิดว่าคงจะทำให้อีกฝ่ายสบายตัวที่สุดให้

           ช้อนแผ่นหลังเล็กของอีกคนขึ้นน้อยๆเพื่อดึงผ้าห่มที่ใช้เป็นผ้ารองออกไปใส่ตะกร้า โชคดีที่ผมยังมีผ้านวมติดตู้อยู่อีกผืนเลยเอาออกมาให้อีกฝ่ายได้ห่มกันหนาวได้

           เพราตาไม่ชอบนอนในที่ที่อากาศร้อนหรือแม้แต่ในอุณหภูมิห้องก็ตาม แอร์ที่ซ่อมเสร็จแล้วเลยถูกเปิดในอุณหภูมิ 20 องศาตั้งแต่ที่คนตัวเล็กก้าวเข้ามาในห้อง

           ทั้งที่ตัวเองก็ไม่สบายอยู่แท้ๆ.....

           ผมคลุกเข่าลงข้างเตียงอดไม่ได้ที่จะใช้ปลายนิ้วเกลี่ยแก้มใสของคนป่วยเล่น อมยิ้มน้อยๆเมื่อใบหน้าหวานเอียงตามปลายนิ้ว........


           บางทีมันก็เหมือนกับว่ากำลังฝันไปอย่างนั้นล่ะ

           คนที่ผมได้แค่มองเขาจากในที่ที่ตากลมคู่นี้ไม่เคยมองเห็นหรือแม้แต่จะมองผ่านเลยสักครั้ง บัดนี้เขากลับอยู่ใกล้เพียงแค่ปลายเตียงกั้นเท่านั้น หากในวันนั้นผมไม่ตัดสินใจลองเสี่ยงดวงดู ...คิดไว้แล้วว่ามันคงจะเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายเพราะถ้าหากมันไม่สำเร็จ .......

           คงต้องโดนรังเกียจหรือไม่ก็คงจะโดนเขาดูถูก

           ผมคงไม่กล้าแม้แต่จะ ‘แอบมอง’ เขาอีกต่อไป

           “...รอคอยมาตลอดเลยนะ”พึมพำเสียงแผ่วพร้อมกับน้ำตาที่ไหลริน


           ยังจำได้ว่าเจ็บที่อกซ้ายขนาดไหนตอนที่ได้รู้ว่าไอ้เลวเจร์มันได้เพราตาไปครอบครอง ...ทั้งที่ผมทำได้แค่มองเขาอยู่ห่างๆเท่านั้น ...ทั้งที่ผมทำได้แค่นั้น.. แต่ไอ้เลวนั่นกลับ!

           .....

           “อื้ออ.. น้ำ?”

           ผมหลุดออกจากภวังค์เมื่อรู้สึกถึงไออุ่นที่แตะเบาๆลงบนเปลือกตา คนที่คิดว่าหลับไปแล้วกลับปรือตาฉ่ำด้วยพิษไข้มอง มือเล็กเกลี่ยเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มให้

           ความอ่อนโยนที่ได้รับกับตากลมโตที่มองมาแฝงไปด้วยความห่วงใยทำให้สิ่งที่เต้นอยู่ในอกข้างซ้ายรู้สึกอุ่นวาบ

           “หนาว.....กอดเราหน่อยสิ”

           ผมปลดระวางความแค้นเคืองที่ผุดขึ้นมายามนึกถึงไอ้คนทรยศทิ้งทั้งหมด ตอนนี้ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ไม่สำคัญไปกว่าคนคนนี้อีกต่อไปแล้ว

           ร่างเล็กขยับซุกกายซบอก ครางหวานออกมาเบาๆเมื่อผมยกมือขึ้นลูบกลุ่มผมไหมนุ่มมือ ดวงตากลมปิดหลับพริ้มอีกครั้งพร้อมคำกระซิบหวานที่ผมกระซิบเสียงนุ่มแผ่วเบาชิดใบหู

           “ฝันดีนะครับ เพราตา ....หนึ่งเดียวของโตยธาร”


           ....

           ต่อไปนี้หากไอ้เจเจอร์มันจะเต้นเร้าๆอะไรก็ปล่อยให้มันบ้าไปอยู่คนเดียว ผมจะไม่สนและไม่แคร์อะไรมันอีกทั้งนั้น เพราะตอนนี้ผมมีเพราตา ได้อยู่ข้างกายเขาอย่างที่เคยนึกฝันมาตลอด และเคยคิดไว้ว่าคงจะเป็นได้เพียงแค่ความฝันลมๆแล้งๆเท่านั้น....

           ถึงในวันข้างหน้าเขาอาจจะไม่ต้องการผมอีกต่อไป

           แต่ขอแค่เพียงเวลานี้ที่ตรงนี้ยังเป็นของผมอยู่ ผมก็จะขอรักษาสิทธิ์นั้นที่เขาให้เอาไว้ให้นานที่สุดตราบเท่าที่คนอย่างผมจะทำได้

           ส่วนเรื่องของคนอื่นน่ะ.......ก็ช่างหัวมันไปเถอะ

           .

           .


           ไอ้พ่อบ้านนรก!

           ป๊าจะฆ่ามัน!!


           “อ่อก ค...คุณ.....ปะ ......ปิ่น”ป๊ามองใบหน้าที่ก็ไม่ได้อยากจะยอมรับหรอกว่ามันหล่อ! ขึ้นสีเขียวคล้ำขนาดมันตาเหลือกตาโปนเพราะป๊าออกแรงบีบคอมันไม่ยั้งพละกำลังไว้เลยสักนิดมันยังหล่อ!

           ไม่หรอก ป๊าไม่ได้จะฆ่ามันเพราะมันหล่อแต่ป๊าจะฆ่ามันเพราะมันทำลูกรักป๊าหายต่างหาก!!

           “นายครับ ผมว่า....”

           “หุบปากไปซะเฉา! เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับแก”

           เปล่า ป๊าไม่ได้ด่าไอ้ผู้ชายหน้าขาวตาชั้นเดียวในชุดสูทสากลสีเทาที่ยืนอยู่ข้างโซฟาที่ป๊าใช้สำเร็จโทษไอ้พ่อบ้านจอมสับเพล่าหรอก แต่หมอนี่มันมีสกุลว่าเฉาเป็นจีนแท้ไม่มีส่วนผสมอื่น ส่วนเรื่องทำไมไอ้ลูกหลานแผ่นดินใหญ่นี่ถึงได้มาทำงานเป็นมือซ้ายของป๊าได้เอาไว้ก่อน

           ดูสิตอนนี้มันใช่เวลามาสาธยายให้ฟังซะที่ไหน!


           อย่างที่รู้กันว่าวันนี้ป๊าจะมาดินเนอร์ใต้แสงเทียนกับลูกวิวสุดที่รัก กะไว้แล้วด้วยว่าจะค้างคืนบนเตียงเดียวกันกับลูกชายสักคืนพอให้ป๊าฟินต่อชีวิตไปได้สักเดือนเพราะต้องเดินทางไกลไปไกลถึงจีนแผ่นดินใหญ่ด้วยธุระส่วนตัว.. ก็ไม่เชิงว่าเป็นธุรกิจหน่อยๆด้วยล่ะ

           แล้วนี่อะไร?

           พอป๊ามาถึงไอ้พ่อบ้านหน้าเข้มกว่าเฉาออกไปแถบไต้หวันแต่ดันชื่อซะฝรั่งจ๋ากลับบอกว่าน้องวิวไม่อยู่ ไม่รู้ไปไหน? คงจะเป็นบ้านเพื่อนสักคนสองคนล่ะมั้ง? แถมยังไม่ให้ป๊าไปตามหาด้วยมีหน้ามาบอกว่าเดี๋ยวน้องวิวก็กลับมาเอง

           ป๊าไม่ได้โง่ ต่อปากต่อกรกับมันมานานนับทศวรรษทำไมป๊าจะไม่รู้ว่าป๊ากำลังโดนมันกวนตีน?

           “นายครับ ผมว่านายฆ่าหมอนี่ไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาหรอกครับ ดีไม่ดีพอรู้ถึงคุณหนูวิวจะถูกเธอโกรธเอาได้นะครับ ...นายก็รู้ว่าเรือนเล็กสำคัญกับคุณหนูเธอขนาดไหน อย่างน้อยให้ผมเอามันไปยิงทิ้งที่อื่นที่มันห่างไกลออกไปเถอะครับ รับรองว่าไม่มีใครสาวมาถึงนายแน่ๆ”

           “ไอ้อับเฉา! แค่ก..”

           ป๊าชะงักสมองประมวลคำพูดของเฉาก็เห็นว่าจริงอย่างที่มันว่าจึงปล่อยมือออกจากคอหนาของอเล็กซ์พลางยืนหลังตรงจัดสูทให้เข้าที่เข้าทางหลังจากเสียรูปไปเพราะทิ่มเข่ายึดหน้าท้องคร่อมตัวของอเล็กซ์ไว้กันมันดิ้นหนี

           ร่างที่สูงพอกันกับป๊าไอค่อกแค่กตาแดงก่ำ รอบคอปรากฏรอยนิ้วมือชัดเจน

           ฝีมือป๊าเอง ถึงจะอายุมากขึ้นแล้วแต่ก็ใช่ว่าป๊าจะละเลยเรื่องการออกกำลังนะ ต่อให้มีกี่สิบอเล็กซ์ก็ไม่คณามือป๊าหรอก เฮอะ!

           “เลิกกวนเท้านายแล้วบอกมาตรงๆดีกว่าอเล็กซ์ว่าคุณหนูอยู่ที่ไหน”เฉาทำหน้าที่เป็นปากเสียงให้ป๊าได้ดีเสมอ

           เพราะรู้ใจป๊าแถมไม่สอดรู้สอดเห็นน่ารำคาญเลยสามารถอยู่ข้างป๊ามาได้นานเป็นสิบๆปี

           “เอ้า! แค่ก ..ก็บอกว่าไม่รู้”

           “เฉา......เอามันไปฆ่าทิ้งซะ”

           “ครับนาย”

           “เฮ้ย เดี๋ยวๆ โอเคผมบอกแล้วก็ได้”อเล็กซ์ที่โดดข้ามโซฟาไปหลบอยู่หลังพนักพิงยกมือขึ้นห้ามเมื่อเฉาทำท่าย่างสุมเข้าหา

           หึ ต้องให้ขู่ฆ่าแบบนี้ตลอด บางทีหมอนี่มันก็ออกจะมาโซหน่อยๆ

           “คุณหนูอยู่กับคุณน้ำครับ”

           “แล้ว?”

           “แล้ว...ก็แค่นั้นล่ะครับ ผมรู้แค่ว่าคุณหนูบอกว่าจะกลับมาเองไม่ต้องไปตาม อ้อ แถมยังฝากบอกมาอีกนะครับว่า ‘ต่อให้เป็นปะป๊า ถ้ามาขัดอีกล่ะก็จะไม่อภัยให้เด็ดขาด’ น่ะ”

           “น...นี่น้องวิวหลงไอ้เด็กไม่มีหัวนอนปลายเท้านั่นขนาดนั้นเลยหรือ!”

           “ไม่ใช่อาการของคนที่กำลังหลงของเล่นชิ้นใหม่หรอกครับ ...ผมว่าคุณปิ่นน่าจะรู้จักลูกชายของตัวเองดีนะครับ”

           ยอมรับว่าป๊าแอบสะอึกไปเล็กน้อย ก็จริงอย่างที่อเล็กซ์ว่านั่นแหละว่าป๊ารู้จักลูกชายของป๊าดี แต่ยังไง....

           “เด็กนั่นไม่คู่ควรกับลูกวิวของฉันเลยสักนิด!”


           “แล้วในความคิดของคุณ อะไรกันแน่ที่ควรจะเรียกได้ว่า ‘คู่ควร’ กันล่ะครับ?”

           สีหน้าที่จู่ๆก็จริงจังขึ้นมาของอเล็กซ์ทำให้ป๊าเบลอไปชั่วขณะ อยากจะให้ตัวเองตาฝาดไปเองแต่แววตาคู่คมคู่นั้นกลับดู....

           “หน้าตาทางสังคม ฐานะทางครอบครัว หรือทรัพย์สมบัติในครอบครอง ต้องสูงส่งมากมายมหาศาลขนาดไหนเหรอครับ คุณถึงจะเรียกว่าคู่ควรน่ะ”

           ............ไหวระริกและปวดร้าว


           ป๊าพูดไม่ออก ไม่ใช่ว่าอึ้งจนพูดไม่ออกแต่.....จุกจนไม่รู้ว่าควรจะโต้ตอบกลับไปว่าอย่างไรมากกว่า

           “คุณคงไม่เคยรักใครอย่างจริงจัง.....คุณถึงไม่เข้าใจ ไม่เคยเข้าใจอะไรเลยสักนิด”

           “...”

           .....

           “ฉันจะไปจีนเดือนหนึ่ง ฝากลูกชายของฉันด้วย”ป๊าพูดโดยที่ไม่แม้แต่จะมองหน้าอดีตมือขวาที่ป๊าเป็นคนผันให้เขามาเป็นพ่อบ้านดูแลลูกชายของป๊าด้วยตัวเองแม้แต่น้อย

           “เฉา ....กลับ”

           “ครับนาย....”


           ป๊าหันหลังแต่ยังไม่ทันได้ก้าวไปไหนไกลข้อแขนของป๊ากลับถูกมือใหญ่รั้งเอาไว้เสียก่อน ไม่รู้ว่ามือของเขาที่กำลังสั่นหรือตัวของป๊าเองกันแน่......

           บางทีอาจจะทั้งมือของเขาและตัวของป๊า

           “คุณหนู..... คงจะกลับมาพรุ่งนี้”

           .....


           “อยู่ค้างที่นี่ก่อนสักคืนได้ไหมครับ คุณปิ่น?”

topto

ต่อๆชอบมากขอบคุณจากใจที่แบ่งปัน

Gooddy

ขอบคุนครับ