เริ่มด้วยใคร่ ลงท้ายด้วย..? 20 (100%) จบ

hate

“แล้วเธอยังจะคิดว่าฉันจะปล่อยให้หลานของฉันต้องอยู่ร่วมกับคนประเภทที่ฉันเกลียดลงอย่างนั้นหรือ?...”


           “แต่คนที่ผมอยู่ร่วมด้วยคือวิว...ไม่ใช่คุณนี่ครับ”


           เด็กอวดดี!


           หวงเจี่ยหลุนทอดถอนหายใจออกมาเล็กน้อย วงหน้าเข้มเรียบเฉยไม่เปลี่ยนแปลง ดวงตาคู่คมปลาบปรายมองคนตัวเล็กที่หลบได้ไม่เนียนเอาเสียเลยอยู่หลังเสาห่างออกไปไม่มาก ด้วยระยะเพียงเท่านั้นหนุ่มใหญ่มั่นใจว่าหลานชายตัวร้ายคงได้ยินทุกประโยคคำพูดระหว่างเขากับเด็กโตยอะไรสักอย่างนี้อย่างชัดเจนแน่นอน

           คงวางแผนไว้ตั้งแต่แรกแล้วที่ให้เขาอยู่กับเด็กโตยจอมอวดดีนี่สองต่อสอง

           แล้วนั่นก็คงไม่ได้ตั้งใจที่จะหลบเพื่อไม่ให้เขาเห็น

           เด็กอวดดี......

           อวดดีพอกันทั้งคู่!


           หวงเจี่ยหลุนละสายตาจากหลานชายจอมอวดดีหลุบลงมองเด็กหนุ่มชาวไทยอีกครั้ง เขาเห็นความหวั่นกลัวในดวงตาคู่กลมคู่นั้น

           กลับมองไม่เห็นความอ่อนแอป้อแป้ไร้ความมั่นคงแทรกซ้อนอยู่เลยแม้แต่น้อย

           หึ..


           เข้มแข็งดี....... ถึงจะยังไม่เด็ดขาดพอก็จะลองหยวนให้สักหน่อย

           อายุเพียงเท่านี้แต่กลับมีสายตาเอาเรื่องขนาดนี้นับว่าใช้ได้เหมือนกัน


           ปากหยักขยับยกขึ้นน้อยๆก่อนที่จะเลือนหายไปอย่างรวดเร็ว

           มือหนาคลายออกจากข้อมือเรียวพร้อมกับร่างสูงใหญ่ที่ละกายออกห่างจากร่างบางของเด็กหนุ่มรุ่นหลาน ร่างภูมิฐานของหนุ่มใหญ่ยืนขึ้นเต็มความสูงตาคมจ้องมองใบหน้าขาวของเด็กอวดดีด้วยสายตาที่อ่อนแสงลงกว่าเดิม

           หากไม่สังเกต .....ก็คงไม่ทันได้เห็น


           “คิดดีแล้วหรือที่จะเข้ามาเป็นเขยตระกูลหวง?”


           “แล้วใครบอกลุงใหญ่กันว่าเขาจะเข้ามาเป็นเขยตระกูลหวง”


           หวงเจี่ยหลุนทอดถอนหายใจ มองหลานมังกรตัวน้อยที่โผล่ออกมาจากการเล่นซ่อนแอบเสียทีเดินตรงเข้าไปหาคนรักตัวบางที่ใบหน้าขาวซีดนั้นแสดงออกได้ชัดเจนถึงความไม่เข้าใจกับบทสนทนาข้างต้น คิ้วหนาเลิกขึ้นเล็กน้อยก่อนที่คนสูงอายุกว่าจะหยักยิ้มมุมปากจางๆ


           ภาพความเอาใจใส่ยามที่มือเล็กของผู้เป็นหลานชายประคองซับเลือดที่ข้อมือทำแผลให้กับเด็กโตยทำให้เขาแน่ใจในอะไรหลายๆอย่าง ทั้งสายตาห่วงใยวาวไปด้วยความอ่อนโยนและแสนรักที่เด็กหนุ่มสองคนมอบให้แก่กันยิ่งให้ชัดเจนถึงความรู้สึกลึกซึ้งระหว่างเด็กหนุ่มทั้งสอง


           เห็นทีการทดสอบที่ไม่ได้มีความหมายอะไรตั้งแต่แรกนี่ควรจะต้องจบลงเพียงเท่านี้ล่ะกระมัง

           แม้จะไม่สนุกเท่าที่คิดเอาไว้หากแต่ในความรู้สึกลึกๆหนุ่มใหญ่กลับคิดว่า..... ดีแล้วที่เป็นแบบนี้


           หวงเจี่ยหลุนหลบฉากออกมาอย่างเงียบเชียบ ปล่อยให้หลานชายได้มีเวลาส่วนตัวที่เป็นของตัวเองจริงๆเสียที บรรยากาศเมืองไทยไม่ได้แตกต่างจากประเทศจีนแผ่นดินเกิดของเขาสักเท่าไหร่นัก


           ท้องฟ้าปลอดโปร่งเมฆสีขาวลอยเอื่อยไปตามลม

           อะไรบางอย่าง.... ทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายอย่างบอกไม่ถูก


           “เรียบร้อยแล้วหรือครับคุณชาย”

           “อืม..”


           อันอวิ๋นยืนมองผู้เป็นนายด้วยสายตาสงสัย คราแรกเขานึกว่าจะนานกว่านี้เสียอีกด้วยเพราะรู้จักนิสัยคุณชายใหญ่หวงดี หากคุณชายได้ลองเล่นสนุกกับเรื่องไหนแล้วก็ยากนักที่จะปล่อยผ่านอย่างง่ายดายดังเช่นครั้งนี้หากไม่ทำให้ฝ่ายตรงข้ามปวดประสาทจนแตกหักกันหรือเจ้าตัวเบื่อแล้วที่จะเล่น

           หน่ำซ้ำยังไม่มีทีท่าของอาการเบื่อหน่ายให้ได้เห็น

           นานเท่าไร่แล้วนะที่คนสนิทอย่างเขาไม่ได้เห็นคุณชายในอารมณ์ที่ดูเหมือนจะ ....ผ่อนคลายเช่นนี้


           มันนานมากแล้วจริงๆนั่นล่ะ


           “จะเป็นไปได้ไหมที่ฉันจะยกเลิกกำหนดการทุกอย่างหลังจากนี้แล้วอยู่ที่นี่ต่อไปสักพัก”

           คำถามเรียบเรื่อยไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยของผู้เป็นนายทำให้คนสนิทอย่างอันอวิ๋นชะงักไป ชายหนุ่มก้มหน้าซ่อนความลำบากใจที่เกลื่อนอยู่ทั่วใบหน้าคมเข้มเอาไว้พลางตอบกลับคำถามนั้นด้วยความนอบน้อมอย่างเช่นที่เคยเป็นมาตลอด


           “ขออภัยแต่คงเป็นไปไม่ได้ครับ”

           มุมปากหยักเผยรอยยิ้มหยันก่อนใบหน้าหล่อเหลาจะละจากภาพก้อนเมฆที่ลอยเอื่อยเฉื่อยบนท้องฟ้า ความผ่อนคลายที่เคยมีเมื่อครู่พลันจางหายราวกับเป็นเพียงแค่สิ่งลวงตาเท่านั้น

           เมื่อเลือกแล้วที่จะแบกรับอำนาจตระกูลหวงอันหนักอึ้งนี้เอาไว้บนบ่าอย่างเต็มตัวแทนทดในส่วนของมังกรน้อยหวงยี่ที่สมควรมีชีวิตอิสระเป็นเพียงเด็กวัยรุ่นธรรมดามีชีวิตที่สามารถเลือกและกำหนดได้เองเหมือนเดิม .....ก็ยากยิ่งที่เขาจะถอนตัว

           หนุ่มใหญ่หันมองไปยังประตูบ้านหลังน้อยอีกครั้งก่อนที่จะก้าวขึ้นรถและไม่หันกลับไปมองอีก ปล่อยให้บ้านหลังน้อยของหลานชายค่อยๆเล็กลงเรื่อยๆ


           จนหายลับไปจากคลองจักษุในที่สุด





           แม้คล้ายไม่ถูกกันหากแต่ก็ไม่ใช่ว่าจะชิงชังอะไร

           เพราตามองส่งผู้มีศักดิ์เป็นลุงทางฝั่งมารดาจนกระทั่งรถคันหรูหายลับไปถึงได้ละกายออกจากประตูและเดินกลับไปหาคนรักที่นั่งเหม่อมือลูบผ้าพันแผลที่คนตัวเล็กพันเอาไว้ให้เล่น


           “ขี้เรียกร้องความสนใจมากกว่าที่คิดนะน้ำน่ะ”


           คนเหม่อสะดุ้งหลุดออกจากภวังค์เมื่อจู่ๆมือที่กำลังไล้ลูบผ้าพันแผลอยู่กลับถูกจับกุมหยุดเอาไว้ด้วยมือเล็กนุ่มของคนตัวเล็กที่ไม่รู้ว่านั่งลงเคียงข้างกันตั้งแต่ตอนไหน

           “เมื่อกี้วิวว่าอะไรนะ?”

           เพราะไม่ได้อยู่ในช่วงมีสติครบถ้วนโตยธารถึงไม่สามารถจับใจความประโยคคำพูดของคนตัวเล็กได้จนต้องเอ่ยปากถามออกมาอีกครั้งพลางเอียงคอเล็กน้อย

           ภาพที่เห็นน่ารักเสียจนคนตัวเล็กอดใจไม่ไหว ปากอิ่มนุ่มประทับลงบนแก้มนวลจมูกเล็กคลอเคลียพวงแก้มคนรักด้วยความหมั่นเขี้ยว คนที่ไม่ได้รับคำตอบใดกลับมาแม้จะงงแต่ก็ไม่ได้ขยับถอยหนีปล่อยให้อีกฝ่ายฟัดจนกว่าพอใจ แก้มขาวเจือสีชมพูจางๆจนน่าดูชมนั่นล่ะคนตัวเล็กถึงได้ยอมละปากละจมูกออก


           “ขอบคุณที่มั่นคง”


           จากแค่ซับสีชมพูจางๆบัดนี้กลับแดงปลั่งแข่งกับลูกตำลึงสุก ตากลมไม่ได้หลุบหนีหรือเหหันมองไปทางอื่น โตยธารมองสบแน่วแน่กับดวงตากลมหวานที่ถ่ายทอดทุกความรู้สึกผ่านแววตาออกมาให้ได้เห็นด้วยความรู้สึกที่ไม่ต่างกัน


           “คนที่ควรขอบคุณคือน้ำต่างหาก”


           มือข้างที่ไม่มีผ้าพันแผลยกขึ้นเกลี่ยแก้มใสของคนรักแผ่วเบาในขณะที่เพราตาเองก็แนบแก้มเข้ากับฝ่ามือขาว รับความอบอุ่นจากอีกฝ่ายเข้ามาจนเต็มล้นใจ


           “ขอบคุณนะครับที่เลือกน้ำ ขอบคุณ......ที่กลับมาหากัน”

           คนตัวเล็กไม่ตอบอะไรกลับกลับเคลื่อนกายขึ้นนั่งคร่อมตักร่างบาง สองมือประคองแก้มคนรักเอาไว้ขณะที่ยังไม่ละจากการประสานสายตาหันไปมองทางไหน


           ตาจ้องตา

           ส่งทุกความรู้สึกที่ไม่สามารถบรรยายออกมาเป็นคำพูดใด

           ปากอิ่มแนบลงบนกลีบปากบางแผ่วเบา

           ส่งมอบความอุ่นหวานให้แผ่ซ่านเกาะกุมไปทั่วร่างกายและหัวใจ

           ไม่ได้จาบจ้วงลึกล้ำทว่ากลับหวานซึ้งจนแทบจะหลอมละลาย


           เพียงไม่นานปากอิ่มผละออกจากกลีบปากนุ่มหากยังคงคลอเคลียไม่ทิ้งห่างไปไหน

           ชั่วอึดใจ


           “ขอบคุณที่รักกัน.....”


           สองเสียงประสานกันโดยที่ไม่ได้นัดหมาย ทั้งสองเงียบไปไม่กี่วิ.เสียงหัวเราะก็เล็ดลอดออกจากกลีบปากของคนทั้งคู่ เสียงหัวเราะใสดังแผ่วผสานกันภายในบ้านหลังน้อยที่ดูอบอวลไปด้วยความสุขมากกว่าวันไหนๆ



           ทุกอย่างมันเริ่มต้นขึ้นมาจากความใคร่.....

           เพราตารู้พอๆกับที่โตยธารรู้ แม้จะตกลงเป็นคนรักกันมาได้สักพักแล้วหากแต่ตอนนี้เวลานี้ระหว่างเขาทั้งสองคนนั้นเป็นเพียงแค่จุดเริ่มต้นความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งขึ้นกว่าเดิมเท่านั้น

           ไม่ว่าบทสรุปของเรื่องราวระหว่างพวกเขาจะลงท้ายออกมาในรูปแบบไหน



           ก็ให้มันเป็นเพียงเรื่องที่ยังไม่เกิดขึ้นของในอนาคตอันกันไกลโพ้นไปแล้วกัน




           บนโซฟาตัวยาวไม่มีคำเสียงหัวเราะหรือคำพูดใดออกมาให้ได้ยินอีก

           นอกเสียจาก.......


           เสียงเสียดสีกันของเนื้อผ้า

           เสียงครางหวามแผ่วเบาผสมไปกับเสียงหอบหายใจถี่กระชัน



           ........กับหนึ่งประโยคแว่วหวานที่แผ่วหวิวให้ได้ยินกันเพียงแค่สองคนเท่านั้น







           “โตยธารรักเพราตานะครับ...”

           


           “เพราตาก็รักโตยธารเหมือนกัน ...อ๊า! ............”

♥ E N D ♥

topto

ต่อๆชอบมากขอบคุณจากใจที่แบ่งปัน

keanudon

ขอบคุณครับ