|
ในคืนเดียวกันที่บ้านพักของสองภพณ.รีสอร์ทคนเมืองคาว ชายหนุ่มทั้งสี่กำลังนั่งสนทนากันอย่างออกรสชาติ "ละครปิดกล้องแล้ว...นายน้อยจะได้หายเหนื่อยสักทีนะครับ"ต่อศักดิ์พูด "ใครบอกมึงวะไอ้ต่อ...ยังมีเรื่องไอ้เรือรบอีก...ที่กูจะต้องจัดการกับมัน" "ป้อคำก็ยังตามหาอ้ายแสงไม่เจอสักที...ไม่รู้ไปหลบอยู่ที่ไหน..จะกินจะนอนยังไงผมคิดถึงอ้ายแสงครับนายน้อย" ลีซอพูดเสียงเศร้า "เมื่อวานพี่เห็นไอ้เรือรบมันกลับมาแล้ว...ไม่ต้องห่วงหรอกลีซอเดี๋ยวไอ้แสงมันก็โผล่ออกมาเองแหละ" "มึงรู้..." สินชัยพูดเสียงดัง "ยังไงวะไอ้เอ...หมายความยังไง ไอ้คำว่า มึงรู้ของมึงอ่ะ" "เออ...เปล่า เปล่า...ไม่มีอะไร" "นี่แสดงว่า...มึงเห็นไอ้เรือรบก่อนกู...ใช่ไหมไอ้เอ"สองภพจ้องตาเพื่อนรัก "เออ...กูขับรถสวนทางกับมันเมื่อวันก่อน" "แล้วทำไมมึงไม่บอกกูวะ" "ก็กูเห็นมึงกำลังทำงานอยู่กูไม่อยากให้มึงไม่สบายใจ...แต่กูแจ้งตำรวจไปแล้วนะเว้ย..." "ตำรวจเหรอ...ตำรวจที่นี่ก็มีแต่พวกมันทั้งนั้นแหละ"สองภพพูด "แต่คนนี้ไม่ใช่นะโว้ย...กูเปิดเน็ตดูแล้ว...ตำรวจคนนี้แม่งเกลียดพวกค้าบ้าเข้าไส้เลยมึง...ตอนนี้เขากำลังเดินทางมาจากลำพูน" "ถ้างั้นก็ดีเลย...ไอ้เอมึงฟังกูนะพรุ่งนี้ตอนค่ำๆมึงเอาตำรวจของมึงไปปิดล้อมทางเข้าไร่ของไอ้เรือรบเอาไว้ก่อน...ส่วนกูกับลูกน้องเก่าของมันและก็แม่มันด้วยจะเลาะเข้าไปทางหลังรีสอร์ทเพื่อไม่ให้มันรู้ตัว...พวกกูจะเข้าไปพูดให้มันยอมมอบตัวเพราะกูมีหลักฐานสำคัญที่มันไม่มีทางจะปฏิเสธได้" "แล้วไงต่อวะ...นายน้อย"สินชัยถามด้วยความตื่นเต้น "แต่ถ้ามันไม่ยอมมอบตัว...เราก็ต้องใช้เจ้าหน้าที่ตำรวจของมึง" "แล้วถ้ามันยิงนายน้อยละครับ..."ลีซอถามด้วยความเป็นห่วง "มันไม่กล้าหรอก...แม่มันก็อยู่" "แต่ผมเป็นห่วงนายน้อยนะครับ" "ให้พี่ทำเพื่อหนูแดงและลูกเถอะลีซอ...และพี่จะไม่ยอมให้ไอ้สามมันตาบอดฟรีๆหรอก" "แต่ยังไงมึงก็ต้องระวังตัวนะโว้ยนายน้อยใส่เสื้อเกราะไปด้วยซิวะ" สินชัยแนะนำ .......................................... "ไอ้แสง...ไอ้แสง...ไอ้แสงโว้ย" ไอ้เจตวิ่งตะโกนเรียกเพื่อนยากลั่นป่ามาตลอดทาง "กูอยู่นี้...มีอะไรวะไอ้เจต"ภูแสงวิ่งขึ้นมาจากลำธารทันที "ไอ้เหี้ยรบมันกลับมาแล้ว...กูเห็นมันอยู่ในบ้าน" "จริงๆเหรอวะ" "ถึงกูจะเห็นมันแค่เงา...กูก็จำมันได้"ไอ้เจตยืนยันด้วยน้ำเสียงจริงจัง "ดี...คืนนี้ปล่อยมันไปก่อน...พรุ่งนี้ค่อยจัดการกับมัน...เตรียมตัวให้พร้อมนะโว้ย" "ได้เลยเพื่อน...กูพร้อมเสมอ" 27. วันถัดมาในช่วงหัวค่ำไอ้มั่นได้พาหญิงวัยกลางคนมาหาสองภพตามที่นัดกันไว้ผู้หญิงคนนั้นคือแม่ของนายเรือรบนั้นเองแม่ที่คอยห้ามปรามลูกไม่ให้ทำงานผิดกฎหมายมาโดยตลอด แต่คำสั่งสอนของผู้เป็นมารดาก็ไม่เคยเข้าหูคนชั่วอย่างนายเรือรบได้เลยแต่วันนี้ถือว่าเป็นโอกาสสุดท้ายของพ่อค้ายาบ้าสองภพจึงตัดสินใจพาแม่ของนายเรือรบมาเป็นตัวต่อรองเพื่อหวังจะให้เขายอมใจอ่อนและมอบตัวแต่โดยดีชายหนุ่มพาทั้งสองคนมาที่ท้ายรีสอร์ทคนเมืองคาว ซึ่งเป็นอีกทางหนึ่งที่สามารถเข้าไร่ลิ้นจี่ของนายเรือรบได้พวกเขาทั้งสามคนพากันเดินไปอย่างเงียบๆ จนกระทั่งถึงแหล่งกกดานของพ่อค้ายาบ้า สองภพเดินเข้าไปหานายเรือรบซึ่งกำลังนั่งดื่มเหล้าอยู่ที่ห้องโถงแล้วพูดว่า "ไอ้เรือรบ...กูมาแล้ว" "ไอ้สอง...มึงเข้ามาได้ไงวะ" นายเรือรบหันมาตามเสียงแล้วพูดด้วยความตกใจ "ไอ้รบ...มึงมอบตัวซะเถอะ" "กูไม่ได้ทำอะไรผิดนี่หว่า...แล้วทำไมกูต้องมอบตัวด้วยวะ"นายเรือรบลุกขึ้นแล้วเดินเข้ามาหาสองภพ "ก็มึงขับรถชนคนตาย" "ใครตายวะ...กูไม่เห็นรู้เรื่อง...อย่ามาโยนขี้ให้กูนะเว้ย" "ตกลงมึงไม่ยอมรับใช่ไหมว่ามึงขับรถชนไอ้แสงในวันนั้น" สองภพพูดเสียงเข้ม "เฮ้ย...กูไม่รู้เรื่องนะโว้ยตอนนั้นกูไม่ได้อยู่เมืองไทย อย่ามั่วๆ" นายเรือรบปฏิเสธเสียงแข็ง "คดีนั้นมึงคงจะหมดเงินไปเยอะซินะ...เรื่องมันถึงได้เงียบแต่มึงไม่ต้องห่วง...คดีนี้มึงไม่รอดแน่ๆ" สองภพโยนแผ่นซีดีให้นายเรือรบอย่างผู้ชนะ "เฮ้ย...ซีดีอะไรวะแล้วมันเกี่ยวอะไรกับกู" "ถ้ามึงอยากรู้...ก็ถามไอ้มั่นเอาเอง"พอสองภพพูดจบ ไอ้มั่นกับแม่ของนายเรือรบก็เดินออกมาจากอีกมุมหนึ่งของห้อง "ก็คดีที่มึงค้ายาบ้า...แล้วก็หลอกผู้หญิงพม่าไปขายภาคใต้ยังไงละไอ้สัตว์...เมียกูอยู่ไหน..ไอ้เหี้ย"ไอ้มั่นพูดด้วยความแค้น แล้วกระโจนเข้าหานายเรือรบในทันทีแต่มันก็ต้องหยุดชะงักซะก่อน เพราะนายเรือรบชักปืนขึ้นมาอย่างทันควัน "อย่าเข้ามานะมึง...ไม่งั้นกูยิงไส้แตกแน่"พ่อค้ายาบ้าตะโกนลั่นบ้าน "มอบตัวเถอะลูก...อย่าทำบาปอีกเลยแม่ขอร้อง" เสียงอ้อนวอนจากผู้เป็นแม่ "แม่มาได้ยังไง...ฉันเคยบอกแล้วไง...ว่าอย่ามายุ่งกับเรื่องของฉัน"พ่อค้ายาบ้าหันซ้ายหันขวาด้วยความโทสะ แล้วพูดอีกว่า"ไอ้สอง...มึงพาแม่ของกูมาใช่ไหมวะ...ทำไมมึงต้องเสือกกับเรื่องของกูด้วย" "ถ้ามึงไม่ทำให้ครอบครัวของกูต้องเดือดร้อน...กูก็ไม่อยากยุ่งกับเรื่องของมึงหรอกไอ้รบ"สองภพตอบโต้เสียงดัง "ซีดีเหรอ...นี่แน่ นี่แน่ พังแล้วโว้ย"นายเรือรบหักซีดีและกระทืบจนแตกละเอียด"ทีนี่มึงก็ไม่มีหลักฐานแล้ว...จับกูไม่ได้หรอกโว้ย" "มึงคิดว่ากูจะโง่ อัดไว้แผ่นเดียวเหรอวะ" สองภพพูด "ไอ้เหี้ยเอ้ยยย...แม่งเสือกกับชีวิตของกูดีนัก...ไอ้สองอย่าอยู่เลยมึง" นายเรือรบหันกระบอบปืนไปที่สองภพแต่แม่ของเขาได้เข้าบังตัวสองภพเอาไว้ก่อน "อย่านะลูก...อย่าฆ่าคนอีกเลยมันเป็นบาปเป็นกรรม มอบตัวเถอะลูก อืออออ อือออ" "หลบไปแม่...ฉันจะยิงมัน" นายเรือรบยังเล็งปืนไปที่แม่บังเกิดเกล้า "อย่ายิงนะลูก...มอบตัวเถอะ หนีไม่พ้นหรอกตำรวจล้อมไว้หมดแล้ว อือ อือ..." "ตำรวจ...ไม่ ไม่...ฉันไม่อยากติดคุก"นายเรือรบตะโกนลั่นแล้วก็วิ่งไปที่รถกระบะขับออกไปทางหลังไร่ที่ติดกับรีสอร์ทคนเมืองคาวอย่างรวดเร็ว "ไอ้มั่น..มึงอยู่กับป้าก่อนนะเว้ย...กูจะตามมันไปเอง"สองภพตะโกนบอกไอ้มั่นแล้ววิ่งออกไปในทันที "ระวังตัวด้วยนะนาย" ไอ้มั่นพูด ................................... สองภพวิ่งไม่คิดชีวิตไปที่คอกม้าในซึ่งอยู่ใกล้ที่สุดในเวลานั้น ชายหนุ่มกระโดดขึ้นหลังม้าอย่างชำนาญ แล้วควบออกไปด้วยความเร็วเขาขี่ม้าตามรถกระบะของนายเรือรบไปอย่างกระชั้นชิด ในเวลาเดียวกันภูแสงและไอ้เจตก็ได้ออกตามล่านายเรือรบเช่นเดียวกันสองหนุ่มเดินเลาะป่าจนมาถึงท้ายรีสอร์ทคนเมืองคาวแต่พวกเขาก็ต้องหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงอะไรบ้างอย่าง "ไอ้แสง...เสียงรถ..." ไอ้เจตพูด "ใช่จริงๆด้วยวะ...ใครขับรถเข้ามาในนี้วะข้างหน้าก็เป็นน้ำตก ไม่มีทางไปนี่หว่า" "รอดูก่อนไอ้แสง...เผื่อเป็นแฟนกู" "ไอ้ดารานั้นนะเหรอ" "เออ" ไอ้เจตยิ้ม "แล้วมันจะมาทำไมแถวนี้วะ" ภูแสงถาม "มันอาจจะไปน้ำตกก็ได้นะโว้ย" "มืดแล้วนะเว้ย...มันจะไปทำเหี้ยอะไร" "นั้นนะซิ...มันอาจจะคิดถึงกูก็ได้นี่หว่า" "แต่กูว่าไม่ใช่ไอ้ดาราวะ...เสียงรถแม่งคุ้นๆหู"ภูแสงมองรถที่กำลังเข้ามาใกล้ๆจนเห็นได้ถนัดตา "ไอ้เรือรบ" ไอ้หนุ่มเลือดร้อนพูดเสียงดัง "เฮ้ย...ไอ้แสง นั้นใครขี่ม้าตามมาวะ"ไอ้เจตชี้ให้ภูแสงดู "นายน้อย" "นี่เหรอวะนายน้อยของมึง...ทำไมแม่งใจกล้าอย่างงี้วะ...ขี่ม้าตามฆาตกรสุดยอดว่ะ กูนับถือจริงๆ" "นี่แหละเจ้าของชีวิตกู..."ภูแสงยิ้มอย่างดีใจ ที่เขาได้พบชายอันเป็นที่รักอีกครั้ง"ไอ้เจต...เดี๋ยวมึงไปข้างหลังไอ้เรือรบ แต่อย่าเพิ่งยิงปืนนะเว้ย...เดี๋ยวโดนนายน้อยของกู" "เออๆ...กูรู้ๆ...แล้วมึงละ" ไอ้เจตถาม "กูจะไปช่วยนายน้อย...กูไม่ไว้ใจไอ้เหี้ยรบ" นายเรือรบขับรถเข้ามาจนถึงทางตันส่วนสองภพขี่ม้าเลาะมาตามเส้นทางเล็กๆจนสามารถตามทันพ่อค้ายาบ้าได้ในเวลาไม่นานนัก "มึงจะหนีไปไหน...มอบตัวเถอะไอ้รบ...ไม่มีทางไปแล้ว"สองภพกระโดดลงจากหลังม้าและเดินเข้าไปอย่างช้าๆ "ไอ้สัตว์...อย่ามายุ่งกับกู...อย่าเข้ามานะโว้ย"นายเรือรบก้าวลงจากรถและกำลังมองหาช่องทางหนี เขาเล็งปืนไปที่สองภพอยู่ตลอดเวลา "มอบตัวเถอะ...แล้วโทษหนักจะกลายเป็นเบา...เชื่อกู" "เป็นเพราะมึงไอ้สอง...กูถึงต้องหนีเป็นหมาจนตรอกอย่างนี้ถ้ากูจะติดคุกละก็...มึงต้องตายเสียก่อน...ไอ้สัตว์" นายเรือรบไม่ยอมสำนึกผิด "วางปืนลง" เสียงไอ้เจตตะโกนอยู่ด้านหลัง "ใครวะ" นายเรือรบกำลังจะหันไปดู "อย่าหันมานะโว้ย...กูบอกให้มึงวางปืนลงไงละ" "กูยอมแล้ว...กูยอมแล้ว อย่าทำอะไรนะเว้ย" "รอให้หมามันพูดได้ก่อนเถอะ...กูถึงจะเชื่อมึง...วางปืนลง"ไอ้เจตตะโกนดังขึ้นกว่าเก่า นายเรือรบค่อยๆย่อตัวลงกับพื้นทำทีท่าว่าจะวางปืน แล้วทันใดนั้นเขาก็กำดินทรายไว้ในมือแน่นแล้วหันมาปาใส่หน้าไอ้เจตโดยที่มันยังไม่ทันตั้งตัว "อ้ากกก"ไอ้เจตร้องด้วยความเจ็บปวดแล้วทรุดลงกับพื้น "ไอ้รบ...มึงหนีไปไหนไม่รอดหรอก..มอบตัวซะเถอะ"สองภพตะโกนบอกอีกครั้ง "ไอ้สอง..มึงตาย..ไอ้เหี้ย..ไอ้ตุ๊ด..ไอ้หมารอบกัด"พ่อค้ายาบ้าเล็งปืนไปที่สองภพทันทีที่ได้โอกาส "นายน้อยหลบ"เป็นเวลากันกับที่ภูแสงกระโดดเข้ามาบังตัวของสองภพเอาไว้ "ปัง" "ปัง" "ปัง" กระสุนนัดแรกเจาะเข้าที่ลำตัวของภูแสง กระสุนนัดที่สองเจาะเข้าที่ไหล่ขวาของเขา กระสุนนัดที่สามเจาะเข้าที่ขั้วหัวใจของไอ้หนุ่มเลือดร้อน เรือนร่างของภูแสงถลาล้มลงไปกับพื้นในอ้อมกอดของชายอันเป็นที่รัก "ไอ้แสง ไอ้แสงทำไมต้องทำอย่างนี้วะ...ไอ้แสง" สองภพกอดเพื่อนรักไว้แน่นด้วยความงงระคนตกใจที่อยู่ๆก็เห็นภูแสงโผล่ออกมา ส่วนนายเรือรบกระโดดขึ้นรถและกำลังจะถอยหนีออกไปไอ้เจตตกตะลึงกับเหตุการณ์ที่อยู่ตรงหน้า แล้วตะโกนว่า"มึงยิงเพื่อนกูทำไม...ไอ้เหี้ยรบ มึงตาย อือ...อือ.."มันกระโดดขึ้นรถของพ่อค้ายาบ้าในทันที "ไอ้แสง...ทำใจดีๆไว้นะเว้ยเดี๋ยวกูจะพามึงไปหาหมอ อือ อือ" สองภพน้ำตาไหลออกมาด้วยความเสียใจ "นายย..น้อย อึก อือ กูขอโทษ กึก อึกกก"ไอ้หนุ่มเลือดร้อน เลือดไหลอาบไปทั่วร่างกาย "ไอ้แสง..มึงต้องไม่เป็นอะไรนะ...อดทนไว้นะเพื่อนรัก...ไป..ไปขึ้นม้ากับกู...กูจะพามึงไปโรงพยาบาลอืออออ อืออออ" ชายหนุ่มพยายามพยุงภูแสงให้ลุกขึ้น "ไม่...ไม่..ต้อง กุ กู รู้ตัว อึก กึก อะ อะเอา..ตา...ของ..กูให้...นายเล็ก...ดวย ด้วย อึก อึก เอาตา..ของกูให้..อ่าอ่า..นายเล็กด้วย" "ไม่...ไอ้แสง มึงต้องไม่เป็นอะไร อือ อือไหนมึงบอกว่า...มึงจะไม่ทิ้งกูไปไหน อือ อือ ไอ้แสง กูรักมึง อย่าเป็นอะไรนะเพื่อนอืออออ...." "ความ...ตาย...เท่า...นั้น...ที ที่จะพราก อ่าอ่า อึก กูไปจาก...มึง..." "ไม่เอา...กูไม่เอา กูอยากให้มึงอยู่กับกู อืออออือออ" "กู...จะ อุ อยู่ ที่ คน...เมือง..คาว กับมึงตะ..ตลอด..ไป กึก อึก อึก กู...รัก..มึง...นา นายน้อยยยยยย"แล้วลมหายใจสุดท้ายของภูแสงก็หมดลงในอ้อมกอดของชายคนที่เขารักเท่าชีวิต "ไอ้แสง....ไอ้แสงงงงงง อย่าทิ้งกูไป อ้าาาาอืออออ" .............................. นายเรือรบขับรถออกมาด้วยความเร็วเขาขับหนีอย่างไม่คิดชีวิต โดยมีไอ้เจตค่อยนั่งแย่งพวงมาลัยอยู่ข้างๆ "มึงยิงเพื่อนทำไม...มึงตายซะเถอะไอ้รบ" "กูไม่รู้...กูไม่ได้ยิง ปล่อย ปล่อยกู" "มึงจะไปไหน...ไอ้เหี้ย มึงหนีไม่พ้นหรอก" นายเรือรบขับมาถึงหน้าไร่ลิ้นจี่อย่างรวดเร็วแล้วเลี้ยวผ่าด่านตำรวจออกไปทางถนนใหญ่ รถส่ายไปส่ายมาอยู่ตลอดเวลาเพราะไอ้เจตค่อยแย่งพวงมาลัยและบังคับให้พ่อค้ายาบ้าหยุดรถ "หยุดรถนะไว้ย..." ไอ้เจตตะโกนสั่ง "กูไม่หยุด...กูจะหนีโว้ย...อย่ามายุ่งกับกู" "กูบอกให้มึงหยุด...ถ้าไม่หยุด...มึงตาย...ตาย"ไอ้เจตบ้าคลั่ง รถตำรวจไล่ล่าตามมาติดๆยิ่งทำให้นายเรือรบเหยียบคันเร่งเร็วขึ้นเป็นเท่าตัว เขาขับรถมาถึงทางโค้งอันตรายและอยู่ๆก็มีเสียงปืนดังขึ้นในรถหลายนัดติดๆกัน "ปัง ปัง ปัง ปัง"รถเสียหลักส่ายไปส่ายมาจนน่ากลัว แล้วแหกโค้งพุ่งลงเหวลึกในทันที "โครม โครมโครม" เสียงรถกระแทกกับโขดหินเป็นระยะๆ จนกระทั่งระเบิดไฟลุกโชนไปทั้งคันเสียงสนั่นดังลั่นถนน "โครมมมมมม" 28. (ความเดิม) รถตำรวจไล่ลาตามมาติดๆยิ่งทำให้นายเรือบรบเหยียบคันเร่งเร็วขึ้นเป็นเท่าตัว เขาขับรถมาถึงทางโค้งอันตรายและอยู่ๆก็มีเสียงปืนดังขึ้นในรถหลายนัดติดๆกัน "ปัง ปัง ปัง ปัง"รถเสียหลักส่ายไปส่ายมาจนน่ากลัว แล้วแหกโค้งพุ่งลงเหวลึกในทันที "โครม โครมโครม" เสียงรถกระแทกกับโขดหินเป็นระยะๆ จนกระทั่งระเบิดไฟลุกโชนไปทั้งคันเสียงสนั่นดังลั่นถนน "โครมมมมม" ......................................... สองภพอุ้มร่างที่ไร้วิญญาณของไอ้หนุ่มเลือดร้อนขึ้นบนหลังม้ามณีดินซึ่งเป็นม้าตัวโปรดของภูแสงแล้วขี่ออกไปอย่างช้าๆด้วยหยาดน้ำตาที่ไหลออกมาตลอดทางชายหนุ่มกอดเพื่อนรักไว้ในอ้อมแขน โดยปล่อยให้ม้ามณีดินเดินไปเองอย่างอิสระเจ้าม้าตัวเก่งก็เหมือนจะรู้ว่าเจ้านายของมันต้องการจะไปไหนมันค่อยๆเดินไปอย่างช้าๆด้วยความเศร้าไม่ต่างอะไรกับผู้ที่อยู่บนหลังของมัน "ไอ้มณีดินเอ๋ย...ฮือออออือ...เจ้านายของเอ็งมันทิ้งพวกเราไปแล้ว อือฮือออออ....ทำไมมึงต้องยอมตายแทนกูด้วย...ไอ้แสง ฮือออ ฮือออ"ชายหนุ่มพึมพัมด้วยความเศร้า ไม่นานนักม้ามณีดินก็พาสองภพและเจ้านายที่ไร้วิญญาณของมันเดินมาจนถึงบ้านพักของลุงคำแสง "ป้อคำ...นายน้อยมาแล้วครับ"ลีซอพูดออกมาเมื่อหันไปเห็นชายคนรักนั่งอยู่บนหลังม้าและกำลังเดินเข้ามาใกล้ๆ "นายน้อยมากับใครวะ" ลุงคำแสงถาม "ผมก็บ่อฮู้คับ..." จนกระทั่งม้ามณีเดินมาเข้ามาหยุดอยู่หน้าบ้านสองพ่อลูกต่างสายเลือดอุทานออกมาแทบจะเป็นเสียงเดียวกันว่า "อ้ายแสง"ลีซอ , "ไอ้แสง" ลุงคำแสง "ลีซอ...ช่วยพี่ด้วย" สองภพพูดอย่างหมดแรงชุดคาวบอยที่เขาสวมใส่อยู่เปียกชุ่มไปด้วยเลือดของไอ้แสงผู้ซื่อสัตย์ "นายน้อย...อ้ายแสงเป็นอะไรครับ" ทั้งลีซอและลุงคำแสงต่างก็วิ่งกรูไปที่ม้ามณีดินเพื่อพยุงร่างของภูแสงลงมาจากหลังม้า "ไอ้แสง...เอ็งเป็นอะไรลูกทำไมมีแต่เลือด...นายน้อย ลูกผมไปโดนอะไรมาครับ"ลุงคำแสงถามด้วยความตกใจเมื่อเห็นสภาพของลูกชาย "ไอ้แสง...ไอ้แสง...มันตายแล้วววว ฮืออออฮือออออ" สองภพตอบทั่งน้ำตา "อะหยังก่อนายน้อย...นายน้อยอู้เล่นแมนก่อครับ"ลีซอเขย่าร่างพี่ชายนอกสายเลือด"อ้ายแสงตื่น...อ้ายแสงครับ...ตื่น...ผมบ่อหื้ออ้ายแสงตาย ตื่น ตื่น อืออืออออออ" ลีซอไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน "ฮืออออ...โธ่...ไอ้แสงลูกพ่อ ใครทำเอ็ง อืออือ...ใครทำมันครับนายน้อย...ฮืออออออ" ชายชราหันไปถามสองภพด้วยสติ "ไอ้เรือรบ...มันยิง...อือ" "พ่อเคยบอกเอ็งแล้วว่าอย่าไปยุ่งกับมัน...เพราะเอ็งมันเป็นคนใจร้อน อือ...อือออทำไมเอ็งถึงไม่เชื่อพ่อ...โธ่..ไอ้แสง แล้วพ่อจะอยู่กับใครละลูก อือ อือออออ"ชายชรากอดศพลูกชายไว้ด้วยความรักส่วนลีซอก็นั่งร้องไห้จับขาของภูแสงไว้ไม่ยอมปล่อย "ฮือออออืออ...อือออ" "ไอ้แสง...มันไม่ได้ทำอะไรหรอกลุงมันช่วยชีวิตผมไว้...ไอ้เรือรบมันจะยิงผม แต่ไอ้แสงมันเข้ามาขวางไว้ครับ อือ อือโดยที่มัน....อือออ" "อะไรนายน้อย...โดยที่อะไร" ชายชราถาม "โดยที่มัน...ไม่รู้ว่าผมใส่เสื้อเกราะอยู่ อืออือ" "อ้ายแสงคงเป็นห่วงนายน้อยครับ...คงไม่อยากให้นายน้อยเป็นอันตรายอือ อือออ" ลีซอพูด "ผมเสียใจครับลุง...ผมขอโทษครับที่เป็นต้นเหตุทำให้ลูกชายของลุงต้องมาตาย อือออออ อือ อือ"สองภพก้มกราบลุงคำแสงด้วยความสำนึกผิด "ไอ้แสงมันคงจับบุญมาได้น้อย...อือ...อืออ...มันถึงอยู่กับพวกเราได้แค่นี้ฮืออออ" ลุงคำแสงเอามือที่เปื้อนเลือดของลูกชายเอื้อมไปลูบหัวของสองภพเบาๆแล้วพูดว่า "ไม่มีใครตายแทนใครได้หรอกครับนายน้อย...คงถึงคราวของมัน อืออออืออออ" "กริ่งงง กริ่งงง กริ่งงงง" เสียงโทรศัพท์ของสองภพดังขึ้น "ฮัลโหล...ว่าไงไอ้เอ"ชายหนุ่มรับสายอย่างรีบร้อน "ไอ้เรือรบ...ตายแล้วนะโว้ยมันแหกด่านตำรวจแล้วขับรถไปตกเหวตรงทางโค้งเข้าไร่ของมัน..รถระเบิด...ศพแม่งไหม้เป็นตอตะโกเลยวะ"สินชัยรายงานความสำเร็จ "แล้วไอ้เจตละ" "ไม่มีนี่หว่า...ตำรวจกู้รถขึ้นมา...กูเห็นมีแต่ศพไอ้เรือรบคนเดียว"สินชัยทำเสียงงง "ก็กูเห็นมันกระโดดขึ้นรถไอ้เหี้ยรบไปด้วยนะเว้ย" "แต่ตำรวจยังหาศพไม่เจอว่ะ" "ขออย่าให้มันเป็นอะไรเลย" สองภพพูด "แค่นี้ก่อนนะโว้ยนายน้อย...เดี๋ยวกูจะให้ตำรวจตรวจดูบริเวณรอบๆอีกที" "เออ เออ" สองภพวางสาย "ป้อคำ...ไผ่มาครับ"ลีซอมองไปทางผู้ที่กำลังเดินลากขาเข้ามาอย่างช้าๆ ไอ้เจตในสภาพที่สะบักสะบอมปรางตายเลือดไหลอาบเต็มตัวจนน่ากลัว "ไอ้เจต" ลุงคำแสงตะโกนดังสองภพหันไปมองและวิ่งเข้าไปช่วยพยุง "ไอ้แสง...ไอ้แสงเพื่อนรัก...กูแก้แค้นให้มึงแล้วอืออ อือ" ไอ้เจตทรุดตัวลงนั่งทันทีที่เห็นศพของภูแสงนอนอยู่บนแคร่ "นี่ไอ้เจตครับนายน้อย...เพื่อนของไอ้แสงมัน อืออือ" ลุงคำแสงหันไปบอกนายน้อย "ผมรู้แล้ว..." "กูฆ่าไอ้เหี้ยรบให้มึงแล้ว...กูยิงมันที่กระโหลกจนหัวสมองมันกระจุย...กูฆ่ามันแล้วมึงฟื้นขึ้นมาซิไอ้แสง...ไอ้เพื่อนรัก ฟื้นซิเว้ย ฟื้น อือออ ฟื้นซิไอ้แสงอืออออ" ไอ้เจตใช้มือขวาเข่ยาตัวเพื่อนรักแล้วร้องไห้แทบขาดใจ "ไอ้แสงมันไปดีแล้วลูก อือ อืออออและเอ็งละไอ้เจต...ทำไมถึงมีสภาพแบบนี้" ชายชราถาม "ฮือ..อือ..พอผมยิงไอ้เหี้ยรบตายคามือ...รถของมันก็จะพุ่งลงเหว...ผมกระโดดออกมาก่อนที่รถของมันจะตกลงไป...อือผมหลบตำรวจอยู่พักนึง...แล้วผมก็เดินมาที่นี่...มาหาไอ้แสง...เพราะผมรู้ว่านายน้อยต้องพาไอ้แสงมาที่นี่อือ อือออ อึก กึก กึก" "เจต...ฉันเสียใจนะ...ที่ช่วยเพื่อนของนายเอาไว้ไม่ได้อือ อือออ" สองภพพูดเบาๆ "นายน้อยครับ...กึก...กึ..ไอ้แสงเพื่อนผมมันรักนายน้อยมากนะครับ อือ อืออมันเป็นคนดีนะครับ...มันพูดถึงนายน้อยให้ผมฟังทุกวัน...อึก อึกจนทำให้ผมอยากจะมีความรักเหมือนมัน อึก กึก แล้วผมก็ได้เจอความรักของผมกึก...แต่..แต่ผมคงไม่มีโอกาสได้ใช้มันอีกแล้ว กึก ฮือออ...นายเคนของผม...อืออออือออ กึก อึก" ไอ้เจตพยุงร่างของตัวเองไม่ไหวมันหมดแรงแล้วล้มตัวลงข้างๆศพของภูแสง "นายเสียเลือดไปมากนะเจต...ฉันจะพานายไปโรงพยาบาล"สองภพพูด "ไม่ครับ...ผมไม่ไป...ถ้าผมจะตาย...ผมขอตายข้างๆเพื่อนของผมอือ อือ กึก กึก กึก" เลือดของไอ้เจตไหลทะลักออกมาทางปากทางจมูกไม่ยอมหยุด "ไอ้เจต...ไปโรงพยาบาลเถอะลูก" ลุงคำแสงพูด "ไม่ ไม่ไป อึก กึก กึก นายเคน...นายเคนผมรักนาย กึก อึก กึก รักมากกกกก" ร่างกายของไอ้เจตบอบช้ำมากเกินไปเลือดไหลออกมาแทบทุกจุดไม่ยอมหยุด แล้วสุดท้ายมันก็ทนพิษบาดแผลไม่ไหว ขาดใจตายข้างๆศพของภูแสงนั้นเอง ......................................... "สามครับ...สามได้ตาแล้วนะ"สองภพพูดกับสามเมืองในขณะที่อยู่ในห้องนอนกันสองคน "จริงๆเหรอครับพี่สอง...สามจะมองเห็นแล้วเหรอครับดีใจจังเลย สามจะได้เห็นหน้าพี่สองแล้ว" "แต่สามต้องรักษาดวงตาคู่นั้นไว้ให้ดีๆนะครับ...เพราะเจ้าของดวงตาเขาต้องการจะมอบให้สามโดยตรง"สองภพหอมหน้าผากน้องชายเบาๆ "ครับพี่สอง...สามจะดูแลให้ดีที่สุด...ว่าแต่ใครบริจาคดวงตาให้สามเหรอครับ...ถ้าผ่าตัดเสร็จแล้วสามจะได้ไปขอบคุณครอบครัวของเขา" "สักวันนึงพี่จะบอกสามนะครับ...แต่ตอนนี้สามต้องดูแลตัวเองให้ดีๆนะครับร่างกายจะได้แข็งแรงก่อนเข้าห้องผ่าตัด" สองภพจับมือน้องชายไว้ด้วยความรัก "สามรักพี่สองครับ" ......................................... แล้ววันผ่าตัดเปลี่ยนดวงตาของสามเมืองก็มาถึงทุกคนในครอบครัวมาให้กำลังใจชายหนุ่มกันอย่างถ้วนหน้าจะมีก็แต่สองภพที่ไม่ได้มาในวันนี้ "คุณแม่ครับ...พี่สองไปไหนทำไมสามไม่ได้ยินเสียงพี่สองเลยครับ" สามเมืองถาม "พี่เขาติดธุระอยู่จ๊ะ...เดี๋ยวก็คงจะมา"คุณขวัญเชิญตอบ "ได้เวลาเข้าห้องผ่าตัดแล้ว...สามพร้อมนะลูก"นายใหญ่เดินเข้ามาพร้อมกับหมอและพยาบาล "ไม่เอา...สามจะรอพี่สองก่อน" "รอไม่ได้นะสาม...เพราะนี่เป็นเวลาที่หมอเขานัดไว้"หนึ่งสยามเอ็ดน้อง "แล้วพี่สองไปไหนล่ะ" สามเมืองเริ่มงอแง "ไอ้สอง...มันไปขอบคุณคนที่บริจาคดวงตาให้สามยังไงล่ะ" หนึ่งสยามพูด "จริงเหรอครับพี่หนึ่ง...แล้วเขาเป็นใครอ่ะทำไมพี่สองไม่ยอมบอกสามเลยครับ" "สามไม่ต้องห่วงนะ...ยังไงไอ้สองมันก็ต้องมาหาสามอยู่แล้วน่า"หนึ่งสยามปลอบใจน้องชายคนเล็ก "พร้อมนะลูก..."คุณขวัญเชิญจับมือลูกชายให้กำลังใจ "ครับคุณแม่...สามพร้อมแล้วครับ"สามเมืองยิ้มสู้ "ถ้าอย่างงั้นเชิญครับ" แล้วคุณหมอและพยาบาลก็เข็นรถของสามเมืองเข้าไปในห้องผ่าตัด "ทำไมเราไม่บอกลูกละคะ...ว่านายแสงให้ตากับแก"คุณขวัญเชิญถามผู้เป็นสามี "ก็ไอ้สองมันห้ามไว้น่ะซิ...มันคงอยากให้ไอ้สามมองเห็นซะก่อน...แล้วค่อยว่ากันอีกที"นายใหญ่พูด "ไอ้สองมันคงมีเหตุผลของมันน่ะครับคุณแม่...ผมเชื่อใจมัน...ไอ้นี่มันรอบครอบจะตาย"หนึ่งสยามพูดถึงน้องชายคนกลาง ...................................... หลังจากงานศพของภูแสงและเจตผ่านไปสถานการณ์ในรีสอร์ทคนเมืองคาวก็เข้าสู่ภาวะปรกติศพของภูแสงและเจตได้ถูกนำมาฝังไว้ที่ท้ายไร่ของรีสอร์ทคนเมืองคาว ตามความต้องการของภูแสงที่เคยบอกกับสองภพก่อนตายไว้ว่าเขาจะอยู่ที่คนเมืองคาวกับสองภพตลอดไปลุงคำแสงและลีซอคอยมาดูแลและปลูกไม้ดอกไม้ประดับไว้บริเวณรอบๆนั้นอย่างสวยงาม "ไอ้แสง...วันนี้เป็นวันผ่าตัดดวงตาของน้องชายกู...กูมาขอพรจากมึงดวงตาสวรรค์ของมึงอาจจะทำให้คนที่กูรักมองเห็นได้อีก อือ อือกูเองก็อยากจะมองดวงตาคู่นั้นของมึงอีกครั้งดวงตาแห่งความรักของมึงที่โขงเจียมในคืนนั้นดวงตาแห่งความภักดีของมึงที่มีให้กูมาตลอด อือ อือออดวงตาของคนที่รักกูเท่าชีวิต...กูอยากจะบอกให้มึงรู้ว่ากูยังจดจำดวงตาคู่นั้นของมึงได้ดี ไม่มีวันลืม อือ....ไอ้แสงถ้ามึงได้ยินกูพูดขอให้มึงช่วยให้ผ่าตัดในครั้งนี้ผ่านพ้นไปอย่างราบรื่นด้วยนะเพื่อน อือออไอ้แสง..กูรักมึง...ไอ้เพื่อนรัก"สองภพพูดด้วยน้ำตาและวางดอกทานตะวันที่เขาปลูกเองกับมือ ไว้บนหลุมฝังศพของภูแสง 29. วันนี้ดาราหนุ่มเดินทางมาถึงคนเมืองคาวด้วยอาการร้อนรนระคนดีใจพอรถจอดที่หน้าร้านอาหารครัวคาวบอย เคนก็กระโดดลงจากรถอย่างรวดเร็วเขาวิ่งเข้าไปข้างในร้านด้วยสีหน้าแจ่มใสอารมณ์เบิกบานไม่น้อยทีเดียว "สวัสดีครับพี่เอ...มีบังกะโลว่างสักหลังไหมครับ"ดาราหนุ่มถามทันทีเมื่อเห็นหน้าคนที่คุ้นเคย "เออ...หวัดดีเคน...มาคนเดียวเหรอวะ"สินชัยตอบด้วยใบหน้าที่ไม่สู้ดีนัก "คนเดียวครับพี่...ผมมาหาใครบ้างคนอ่ะ..." "มาหาใครวะ?" สินชัยถาม "พี่เอคงไม่รู้จักหรอกเออ...พี่เอบังกะโลกระโจมที่๑๙ว่างหรือเปล่าครับผมอยากอยู่หลังนั้นน่ะ...มันใกล้น้ำตกดี" "ว่าง..แล้วมึงจะพักกี่คืนละ" "ยังไม่รู้เลยพี่...แต่คงนานน่ะครับ" "ไอ้เคน...กูว่ามึงมาพักกระโจม๗ดีกว่าใกล้ๆพวกกูหน่อย" สินชัยพูดด้วยความเป็นห่วง "ไม่เอาพี่...ผมอยากอยู่เงียบๆครับ"ดาราหนุ่มอมยิ้มอย่างมีเลศนัย สินชัยได้แต่มองหน้าของเคนแต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป "สวัสดีครับพี่เคน"ต่อศักดิ์เดินเข้ามาทักทาย "สวัสดีต่อ..." "ไอ้ต่อ...เดี๋ยวมึงขับรถไปส่งเคนที่กระโจม๑๙หน่อยนะโว้ย"สินชัยมองไปที่แฟนหนุ่ม "ครับพี่เอ" "ไปเถอะต่อ..พี่อยากเล่นน้ำตกอ่ะร้อนจะตายอยู่แล้วครับ" เคนพูดพร้อมกับเดินนำหน้าหนุ่มพเนจรออกไปด้วยความใจร้อน ................................. ที่โรงพยาบาลใจกลางเมืองเชียงใหม่วันนี้เป็นวันที่ทุกคนต่างก็รอคอยดวงตาสวรรค์ของไอ้หนุ่มเลือดร้อนอย่างภูแสงความดีครั้งสุดท้ายของเขาในครั้งนี้ได้สร้างความระทึกใจให้กับทุกคนในครอบครัวของนายน้อยได้อย่างน่าชื่นชมนายใหญ่กับคุณขวัญเชิญยืนกุมมือกันแน่นอยู่ที่ปลายเตียงของลูกชายคนเล็กเพื่อรอลุ้นผลการเปิดดวงตาคู่ใหม่ของสามเมือง หนึ่งสยามยืนอยู่ข้างๆน้องชายจ้องมองการทำงานของหมอและพยาบาลอย่างไม่คาดสายตาสองภพยืนกำมือตัวเองไว้แน่นและลุ้นสุดชีวิต "ผมจะค่อยๆเปิดผ้าพันแผลออกนะครับ..."คุณหมอพูดเสียงดังพอที่จะทำให้ทุกคนในห้องได้ยิน "โชคดีนะลูก...ตาสามของแม่ อืออออ...."ผู้เป็นมารดาอดที่จะร้องไห้ไม่ได้ ถึงแม้ว่าชายหนุ่มจะไม่ใช่สายเลือดในอกก็ตามทีแต่ความผูกพันและความรักที่มีอยู่ในใจมันมากมายเสียเหลือเกิน "เบาๆนะครับ...เดี๋ยวน้องผมเจ็บ"สองภพมองหน้าหมอและพยาบาล "พี่สอง...พี่สองอยู่ไหน" สามเมืองถามทันทีเมื่อได้ยินเสียงพี่ชายสุดที่รัก "พี่อยู่ตรงนี้...อยู่ข้างๆสามครับ" "สามจะมองเห็นหรือเปล่าครับ..."เสียงของสามเมืองไม่สู้ดีนัก "เห็นซิลูก...แกจะต้องมองเห็นเหมือนเดิม...ไอ้ตัวยุ่งของพ่อ"นายใหญ่พูดกับลูกชายคนเล็ก หมอและพยาบาลเปิดผ้าพันที่ดวงตาของสามเมืองออกจนหมดแต่เขาก็ยังคงนั่งนิ่งเฉยหลับตาอยู่อย่างงั้นเป็นเวลานานทีเดียว "ค่อยๆลืมตานะครับ..." คุณหมอเริ่มแนะนำ สองภพเดินเข้าไปจับมือน้องชายไว้แน่นหนึ่งสยามถือกระจกไว้ในมือ นายใหญ่กับคุณขวัญเชิญเดินเข้ามายืนข้างๆคุณหมอ "เอาละครับ...ลืมตาได้แล้วครับค่อยๆนะครับ" หลังจากที่หมอพูดจบ สามเมืองก็ค่อยๆลืมตาขึ้นทีละนิดๆ "สาม...เห็นแม่หรือยังลูก" "ไม่เห็น...ไม่เห็น..โอ้ย..."สามเมืองเสียงสั่น "ไอ้สาม...เป็นไงบ้าง เห็นอะไรหรือเปล่าวะ"หนึ่งสยามหันไปมองหน้าสองภพอย่างใจเสีย "ช้าๆนะครับ..ให้สายตาปรับแสงก่อนนะครับ"หมอพูด "เห็นหรือยังสาม...เห็นพี่ไหม...พี่อยู่ข้างหน้าสามนี่ไง"สองภพบีบมือน้องชายให้กำลังใจ "เดี๋ยวผมจะให้พยาบาลเปิดผ้าม่านแล้วนะครับ..." พยาบาลสาวเดินไปเปิดผ้าม่านตามที่คุณหมอบอกแสงสว่างส่องเข้ามาภายในห้องมากขึ้นเป็นเท่าตัว สามเมืองลืมตาขึ้นจนสุดเปลือกตาชายหนุ่มยังมีอาการเคืองตาอยู่มากทีเดียวแสงสว่างเข้ามากระทบกับดวงตาคู่ใหม่จนเกิดอาการปวด "โอ้ย...สามเจ็บตา โอ้ยยย" "เจ็บมากไหมครับคุณสามเมือง" คุณหมอถาม "ไม่มากครับ" "ถ้างั้น..ลองมองไปที่พี่ชายของคุณนะครับเขายืนอยู่ตรงด้านขวามือของคุณครับ" สามเมืองค่อยๆเพ่งสายตาไปที่สองภพตามคำแนะนำของคุณหมอชายหนุ่มเห็นภาพลางๆมัวๆไม่กระจ่างเท่าที่ควรแต่แล้วสักพักดวงตาสวรรค์ของภูแสงก็ได้สว่างสดใสอยู่บนใบหน้าอันหล่อเหลาของสามเมืองอีกครั้งหนึ่ง "พี่สอง...พี่สอง..สามมองเห็นพี่สองแล้วพี่สองใส่เสื้อสีดำใช่ไหมครับ อือออ สามมองเห็นแล้ว" "สาม...อืออ โชคดีเหลือเกินลูกแม่หมดทุกข์หมดโศกสักทีนะลูก" "เยสสสส" หนึ่งสยามตะโกนด้วยความดีใจ สองภพจ้องมองดวงตาของภูแสงที่อยู่บนใบหน้าของสามเมืองอย่างซาบซ้้งจนกั้นน้ำตาไม่อยู่แล้วพูดว่า "แววตาของมึงที่มองกูอืออ..ไม่เคยเปลี่ยนแปลงเลยนะไอ้แสง...กูจำแววตาของมึงได้เสมอเพื่อนอือออ...ขอบใจมึงมาก ที่มอบชีวิตใหม่ให้น้องกู" "พี่สอง...สามดีใจครับ...สามมองเห็นแล้วคุณพ่อคุณแม่,พี่หนึ่ง สามมองเห็นแล้ว อือออ..." "ดีใจด้วยนะไอ้สาม...เอ่าดูกระจกซิ...ยังหล่อเหมือนเดิมหรือเปล่า" หนึ่งสยามส่งกระจกให้น้องชาย
.
| 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2018-5-27 18:39:55
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2018-5-28 00:27:17
โพสต์ 2018-5-28 16:02:17
โพสต์ 2018-7-6 06:38:57
