.
."ขอบใจเอ็งมากไอ้แสง...ข้าสัญญาว่า...ข้าจะดูแลพ่อของเอ็งให้ดีที่สุด" นายใหญ่พูดเบาๆ
"น่าแปลกนะครับ...ที่อยู่ๆคุณภูแสงก็ได้ช่วยชีวิตคุณสามเมืองไว้ถึงสองครั้ง...ทั้งๆที่ไม่ได้เป็นญาติพี่น้องกันเลย" คุณหมอพูดด้วยรอยยิ้ม "สองครั้ง..ยังไงครับหมอ" สองภพถาม "ก็ตอนที่เกิดอุบัติเหตุครั้งที่แล้วยังไงครับ...ตอนนั้นคุณสามเมืองเสียเลือดไปมาก และเลือดของคุณสามเมืองเป็นเลือดกรุ๊ปพิเศษด้วย...ซึ่งหายากมากครับ ถ้าเราไม่ได้เลือดของคุณภูแสงช่วยเอาไว้ในตอนนั้น ก็คงจะแย่ครับ" "เลือดของไอ้แสง" สองภพย้ำเสียงดัง "ใช่ครับ...แต่หลังจากที่คุณภูแสงได้ให้เลือดเสร็จแล้ว ก็ขอร้องผมว่า...ให้เก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ ก่อนที่จะหายตัวออกไปจากโรงพยาบาล" "แล้วทำไม..คุณหมอเพิ่งมาบอกละครับ" หนึ่งสยามถาม "เพราะผมเห็นว่า...ยังไงคุณภูแสงก็เสียชิวิตไปแล้ว...ความดีของเขาที่ได้กระทำไว้ พวกเราก็ควรจะจดจำไว้นะครับ...อย่างน้อยที่สุดคนที่จากเราไป จะได้นอนตาหลับครับ" "แล้วเลือดของพี่สองละครับ...ไม่ใช่กรุ๊ปเดียวกับผมเหรอ" สามเมืองถามขึ้นมาโดยที่ทุกคนไม่ทันตั้งตัว "เออ..ไม่ใช่ครับ...เลือดของคุณสองภพเป็นกรุ๊ป..." คุณหมอยังพูดไม่จบ อยู่ๆคุณขวัญเชิญก็แทรกขึ้นมาเสียก่อน "พี่สองเขาเลือดกรุ๊ปเดียวกับคุณพ่อจ๊ะ...ส่วนของสามน่ะ เลือดกรุ๊ปเดียวกับแม่ยังไงละ...แต่ตอนนั้นแม่อยู่ที่อเมริกา เรื่องมันก็เลยยุ่งๆแบบนี้ เห้อออ" ทุกคนหันไปมองคุณขวัญเชิญอย่างโล่งอก "ไอ้แสง...ที่แท้มึงก็เป็นฮีโร่ของครอบครัวกูมาตลอด ไอ้เพื่อนรัก..." สองภพพูดเบาๆ "พี่สอง...สามอยากไปไหว้พี่ภูแสงครับ สามอยากจะไปขอบคุณพี่แสงที่ช่วยชีวิตสามไว้...ที่ผ่านมาสามไม่เคยพูดดีๆกับพี่ภูแสงเลย อืออ อือออ....สามอยากไปขอโทษ" "ได้ครับ...พี่จะพาไป...อย่าร้องไห้นะ" .................................. ดาราหนุ่มมานั่งรอชายคนรักอยู่ที่น้ำตกเมืองคาว ตามที่ได้สัญญากันไว้ก่อนจากกันเมื่อคราวก่อน เขานั่งรอมาตั้งแต่เที่ยงจนตอนนี้ตะวันใกล้จะลับขอบฟ้าแล้ว แต่เขาก็ยังนั่งรออยู่ตรงนั้นอย่างไม่หมดหวัง "นายโจร...ไหนบอกว่าจะออกมาหาฉันยังไงละ...แค่ไม่ถึงเดือน ก็ลืมคำพูดแล้วเหรอ...เธอหายไปไหน...ฉันคิดถึงเธอนะเจต" เขาพึมพ้มอยู่คนเดียว "ออกมาหาฉันเถอะ...ฉันมีอะไรจะบอก ออกมาเถอะเจต...อย่าทรมานฉันเลย อือออ..." ดาราหนุ่มพูดกับสายน้ำและลำธาร ทางด้านต่อศักดิ์ ได้ออกมารับเคนด้วยความเป็นห่วง แต่ก็ต้องมาพบเจอกับภาพสะเทือนใจที่น่าเศร้าของดาราหนุ่ม เขาคิดอยู่นานก่อนจะตัดสินใจพูดออกไปว่า "พี่เคนครับ...พี่เจตเขาออกมาหาพี่เคนไม่ได้อีกแล้วครับ" "ต่อ..มาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ อ้าว...แล้วนี่ต่อรู้จักนายเจตด้วยเหรอ" เคนหันมาตามเสียงที่ได้ยิน "ผมก็เพิ่งจะรู้จักได้ไม่นานหรอกครับ" "แล้วทำไมต่อถึงบอกว่า นายเจตจะออกมาหาพี่ไม่ได้ละ...เกิดอะไรขึ้นเหรอ" "ตอนที่พี่ไปกรุงเทพฯ มีเรื่องมากมายเกิดขึ้นที่นี่ครับ" หนุ่มพเนจรนั่งลงตรงโขดหินข้างๆดาราหนุ่ม "เรื่องอะไรเหรอ...แล้วตอนนี้นายเจตอยู่ไหน ต่อ...บอกพี่มาเถอะว่านายโจรของพี่อยู่ไหน" ดาราหนุ่มถามด้วยความกังวล "พี่เจตอยู่ไม่ไกลจากตรงนี้หรอกครับ...ถ้าพี่เคนอยากพบพี่เจต...ก็ตามผมมาครับ" ต่อศักดิ์ลุกขึ้น แล้วเดินนำหน้าเลาะเข้าไปอีกเส้นทางนึงข้างๆน้ำตกซึ่งอยู่ไม่ห่างไกลกันมากนัก เคนเดินตามหนุ่มน้อยไปด้วยความงงระคนแปลกใจ จนกระทั่งถึงสถานที่แห่งหนึ่ง ซึ่งดูเหมือนดินแดนบนสรวงสวรรค์ไม่มีผิด ที่แห่งนั้นอุดมไปด้วยไม้ดอกไม้ประดับนานาชนิดนับพันนับหมื่นดอก สีสันของดอกไม้สลับเรียงรายอย่างเป็นระเบียบ งดงามสะดุดตามากทีเดียว ใกล้ๆกันมีเรือนทรงไทยหลังเล็กๆเท่าศาลเพียงตาอยู่ตรงบริเวณนั้นด้วย ดาราหนุ่มตื่นตะลึงกับความสวยงามเจริญตาของสถานที่แห่งใหม่นี้ "โอ้โห้...สวยจังเลย พี่ไม่เคยเห็นดอกไม้ที่ปลูกได้สวยงามแบบนี้มาก่อนเลย สวยจริงๆหอมมากด้วยครับ" หนุ่มเคนหันซ้ายหันขวาหมุนตัวไปรอบๆแล้วชื่นชมด้วยความอิ่มเอม "ทุกคนที่อยู่ในเมืองคาวจะเรียกที่นี่ว่า"สุสานเพื่อนรัก"ครับ" ต่อศักดิ์พูดเบาๆ "สุสานเหรอ...ทำไมต้องเรียกสุสานด้วยล่ะ" "นายน้อยให้เรียกอย่างงั้นครับ..." "เออๆ..ช่างเถอะ ไหนต่อบอกว่า...จะพาพี่มาหานายเจตไงละ...นายเจตอยู่ไหน...เขาดูแลดอกไม้อยู่ที่นี่เหรอ" เคนถาม "ครับ...พี่เจตอยู่ที่นี่" พอสิ้นเสียงของต่อศักดิ์ เคนก็ตะโกนเรียกชายคนรักด้วยความดีใจ "นายโจร...ฉันมาแล้ว...ฉันมาหาเธอตามสัญญาแล้วนะ ออกมาหาฉันซินายโจร" "พี่เจตอยู่โน่นครับ" หนุ่มพเนจรชี้ไปที่หลุมฝังศพของไอ้เจตผู้ชายมือด้วนที่รักเพื่อนเท่าชีวิต เหนือหลุมฝังศพขึ้นไปเล็กน้อยมีแผ่นป้ายสวยงามราคาแพงเขียนชื่อไว้ว่า นายเจต พบสุข "ต่อ..." เคนหันไปมองตามที่หนุ่มน้อยชี้ให้ดู เขาถึงกับพูดอะไรไม่ออก ตัวชา ปากสั่น หน้าเปลี่ยนสีไปทันที "พี่เจตตายแล้วครับ" ต่อศักดิ์ก้มหน้ากลั่นใจพูด "ไม่จริง...ไม่จริง อย่ามาโกหกพี่นะต่อ พี่โกรธจริงๆนะ" เคนเข่าอ่อนทรุดตัวลงนั่งข้างๆหลุมฝังศพของชายคนที่เขากำลังจะมาบอกคำว่า.... "อือออ มันเกิดอะไรขึ้น อือออ ไม่จริงใช่ไหม อ้ากกก อืออออ..." "พี่แสงโดนยิงตายครับ...แล้วพี่เจตก็ไปแก้แค้นให้พี่แสง จนกระทั่งรถตกเหว....แต่พี่เจตกระโดดออกมาก่อน...เพราะแก อืออ อือ ต้องการจะมาตายอยู่ข้างๆเพื่อนรักของแกครับ อือออ...อืออ" หนุ่มพเนจรอดที่จะร้องไห้ไม่ได้เมื่อนึกถึงความรักของชายพิการมือด้วนอย่างไอ้เจต "อืออออ..ไม่จริง อ้ากก อือ นายโจร...ทำไมถึงเป็นแบบนี้...ทำไมไม่รอฉัน" เคนร้องไห้ออกมาอย่างหมดหวัง "ก็ไหนนายโจรบอกว่า...อยากได้ยินคำว่ารักจากฉันไม่ใช่เหรอ อือออ อืออ ฉันกำลังจะมาบอกเธอแล้วยังไงละ...ฉันรักเธอเจต...ทำไมเธอไม่อยู่รอฟังฉันก่อน...ฉันรักเธอออ อืออ นายโจรของฉัน อือออ" "พี่เจตกับพี่แสงไปสบายแล้วนะครับ....อย่าร้องไห้อีกเลยครับพี่เคน ถ้าพี่เจตรู้...พี่เจตจะไม่มีความสุขนะครับ" ต่อศักดิ์นั่งลงข้างๆ "ทำไมไม่มีใครบอกพี่เลย...อือ ทำไมต่อไม่โทรไปบอกพี่ อืออออ" "พวกเราไม่อยากให้พี่เคนไม่สบายใจครับ...อยากให้พี่เคนมาเห็นเองดีกว่า" เด็กหนุ่มเงียบไปสักพักแล้วพูดว่า "พี่เจตบอกกับนายน้อยก่อนตายว่า แกรักพี่เคนมากนะครับ" "อ้ากกกก อือออ อืออออ นายเจต...ฉันก็รักเธอ อย่าทิ้งฉันไป อืออ มาเอาฉันไปอยู่ด้วย อืออออ นายเจต...ฉันจะไปอยู่กับเธอ อือออออ ทำไมชีวิตฉันต้องเป็นแบบนี้ อือออ ทำไมต้องเอาคนที่ฉันรักไปด้วย อืออออ ฮืออออ" 30. ห้องอาหารครัวคาวบอยในวันนี้ไม่มีลูกค้ามากนัก ต่อศักดิ์กำลังยืนคุยกับสินชัยอยู่ตรงเคาร์เตอร์บาร์เรื่องของเคนดาราหนุ่มผู้อาภัพรัก "สงสารพี่เคนนะครับ...พอเจอคนที่ใช่ ก็ต้องมาตายจาก" ต่อศักดิ์พูดด้วยความเห็นใจ "อีกนานไหมวะ..กว่ามันจะทำใจได้ เรื่องอย่างนี้ถ้าใครไม่เจอกับตัวเอง ก็ไม่รู้หรอกว่ามันทรมานขนาดไหน เห้ออ..." "ผมก็ว่าอย่างงั้นแหละครับ...ตอนที่ผมพาพี่เคนไปที่สุสานเพื่อนรัก ผมเห็นแกร้องไห้แทบจะขาดใจตาย แกคงจะรักพี่เจตมากเลยนะ" "แล้วตอนนี้มันไปไหนแล้ววะ" สินชัยถาม "คุยอยู่กับนายน้อยครับ...เห็นบอกว่าจะขอมาทำงานที่นี่ด้วยคน แกคงอยากอยู่ใกล้ๆพี่เจตอ่ะครับ" "อ้าว...แล้วงานมันที่กรุงเทพล่ะ" "ผมก็ไม่รู้ครับ" ต่อศักดิ์เดินเข้าไปบีบควยของสินชัยที่ตุงอยู่ภายใต้กางเกงยีนต์เล่นด้วยความมันเขี้ยว "ไอ้เหี้ยต่อ...เล่นอะไรวะ...เดี๋ยวควยกูแข็ง" บาร์เทนเดอร์หนุ่มพูดเบาๆ "แข็งก็ดีซิครับ...ผมกำลังหิวอยู่พอดีเลย อิอิ" "โน่น...พ่อมึงมาแล้ว...แม่งมากันเป็นฝูงเลย...ไปขอพวกมันดูดไป อย่ามายุ่งกับควยกู...กูจะทำงาน" สินชัยปัดมือของหนุ่มพเนจรออกจากควยอย่างรวดเร็ว เพราะเห็นชายฉกรรจ์กลุ่มใหญ่ในชุดคาวบอยสุดเทห์ กำลังเดินเข้ามาในร้าน ประกอบไปด้วย หนึ่งสยาม,สองภพ,สามเมือง,ลีซอและเคน "ไอ้ต่อ...มาให้กูเตะซะดีๆ เมื่อคราวก่อนมึงแกล้งกู...กูจำได้ มา..มะ..ไอ้เด็กเมื่อวานซืน" สามเมืองกำลังจะเดินเข้าไปจับตัวของหนุ่มพเนจร แต่ก็ไม่ทันเพราะหนุ่มน้อยวิ่งไปหลบอยู่ข้างหลังของหนึ่งสยามก่อนแล้ว "สามอย่าเพิ่งเล่นอะไรแรงๆซิ...เดี๋ยวสะเทือนไปถึงดวงตา" สองภพห้ามน้องชาย "ก็ไอ้ต่อมันเคยแกล้งสาม...ตอนที่สามตาบอด..สามจะเตะมัน" ชายหนุ่มเถียงเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็ยอมเชื่อฟังพี่ชายแต่โดยดี "ไปไหนกันมาวะ...ทำไมถึงได้รวมพลกันมาแบบนี้วะ" สินชัยเอ่ยถามเพื่อนรัก "พาเคนไปทำบุญให้ไอ้แสงกับไอ้เจตที่วัดมาว่ะ...แล้วเป็นไงบ้าง..ทางนี้ยุ่งไหม" สองภพเดินไปกอดคอเพื่อนรักเหมือนทุกครั้ง "ไม่ยุ่งวะ...ลูกค้าขึ้นไปเที่ยวบนดอยกันหมด" "ไปนั่งตรงโน่น...ดีกว่าไอ้สอง" หนึ่งสยามเดินนำหนุ่มๆทั้งหลายไปนั่งที่โต๊ะประจำข้างๆเคาร์เตอร์บาร์ "มีอะไรกินบ้างวะไอ้เอ" สองภพถาม "วันนี้มีผัดเผ็ดหมูป่า เอาปะ" "เออ...เอาราดข้าวมาให้ครบทุกคนเลยนะเว้ย" "ไอ้ต่อ...ไปจัดการ" สินชัยหันไปบอกไอ้ที่รักของเขา "ครับผม...รอแป๊บเดียวนะครับนายน้อย" เด็กหนุ่มรีบวิ่งเข้าไปในครัวทันที ที่ได้รับคำสั่งจากสินชัย "ไอ้เอ...เคนมันจะมาทำงานกับเรานะเว้ย...มันจะมาช่วยลีซอดูแลสุสานเพื่อนรัก ถ้ามึงมีอะไรให้มันช่วย...ก็บอกมัน ค่อยๆสอนกันไป" "แล้วงานแสดงของมึงล่ะเคน" สินชัยถาม "ผมจะรับเป็นงานอดิเรกครับ...ตอนนี้ผมยังไม่อยากไปไหน ผมจะอยู่กับเจตที่นี่" ดาราหนุ่มตาแดง "ก็ดีเหมือนกัน ได้เคนมาช่วย...เพราะอาทิตย์หน้าพี่ก็จะกลับอเมริกาแล้ว...คิดถึงแฟนว่ะ" หนึ่งสยามพูด "แล้วพี่หนึ่งจะไปนานไหมครับ" สามเมืองถาม "ยังไม่รู้เลยสาม...แต่กลับมาคราวหน้าพี่คงได้เป็นด๊อกเตอร์กับเขาแล้วละ จะไปตั้งใจเรียนให้จบ..เดี๋ยวจะแก่เกินเรียน" "อย่าลืมพาสะใภ้ฝรั่งมาฝากพ่อกับแม่ด้วยนะครับ" สองภพแซว "นายเล็กครับ" ลีซอพูด "มีอะไรเหรอลีซอ" สามเมืองหันหน้าไปถาม "นายเล็กถอดแว่นกันแดดออกได้ไหมครับ...ผมอยากเห็นดวงตาของอ้ายแสงอีกครั้งหนึ่ง" ลีซอคนซื่อมองหน้าสามเมืองอย่างเกรงใจ "ได้ซิ...ก็แกเป็นเพื่อนฉันนี่" สามเมืองถอดแว่นตาดำออกจากใบหน้า แล้วมองเข้าไปในดวงตาเศร้าๆของหนุ่มพม่า "เมื่อคืนผมฝันเห็นอ้ายแสงครับ...อ้ายแสงมาหาผม ถามผมว่าสบายดีหรือเปล่า แล้วอ้ายแสงบอกให้ผมช่วยดูแลนายน้อยกับนายเล็กแทนแกด้วย...ผมอยากรู้ว่าแววตาของอ้ายแสงเมื่อคืนกับแววตาของอ้ายแสงในตอนนี้จะเหมือนกันหรือเปล่า" "แล้วเหมือนกันไหมละ" สามเมืองถามสั้นๆ "เหมือนครับ...ผมจะช่วยนายเล็กดูแลดวงตาของอ้ายแสงอีกคนนะครับ" "ได้ซิลีซอ...ฉันจะถนอมดวงตาของพี่ชายแกไว้ให้ดีที่สุด...ฉันสัญญา" สามเมืองยิ้มให้ด้วยความเต็มใจ "ข้าวมาแล้วครับ" ต่อศักดิ์เดินถือถาดข้าวมาเสิร์ฟด้วยความคล่องแคล้ว "ตกลงวันศุกร์นี้พี่หนึ่งจะไปกรุงเทพกับผมไหมครับ" สองภพถามพร้อมกับตักข้าวเข้าปากไปด้วย "ไปทำไมวะ" "ก็งานประกาศผลรางวัลโทรทัศน์ทองคำยังไงครับ" "อ่อ...ไปซิ ไปช่วยแกลุ้น ได้เจอดาราด้วย น่าสนุกว่ะ" หนึ่งสยามยิ้ม "ผมไปด้วย...ให้ผมไปด้วย" ต่อศักดิ์รบเล้าเหมือนเด็กๆ "ไม่ต้องเลยมึง..." สินชัยเดินมากอดคอเด็กหนุ่มคนรัก "ก็ผมอยากไปนี่พี่เอ...ผมอยากเห็นดารา" "ก็นี่ไงดารา...นั่งให้มึงเห็นอยู่ตรงนี้ตั้งสองคน มันก็เป็นคนเหมือนกับมึงนั้นแหละ แล้วมึงอยากจะไปเห็นอะไรอีกวะ ไอ้สะเหร่อ" สินชัยชี้ไปที่สองภพกับเคน แล้วตบหัวต่อศักดิ์เบาๆด้วยความหมั่นไส้ "อยู่ช่วยไอ้เอทำงานนะดีแล้ว...คนมันเยอะ ไม่เหมาะกับมึงหรอกไอ้ต่อ" สองภพหันมาพูดกับหนุ่มพเนจร "ครับนายน้อย" เด็กหนุ่มเสียงเบาลงจนน่าสงสาร "แล้วมีใครไปบ้างล่ะ" หนึ่งสยามถาม "เจ้าสามกับเคนแล้วก็พี่หนึ่งไงครับ" สองภพมองหน้าพี่ชาย "ผมไม่ค่อยอยากไปเลยครับพี่สอง" เคนทำหน้าเบื่อ "แต่เคนแสดงเรื่องนั้นด้วยนะ...ไปเป็นเพื่อนพี่เถอะ อยู่คนเดียวก็คิดมากเปล่าๆ" "ก็ได้ครับพี่สอง" "แหม...ทีพี่เคนไม่อยากไปก็จะให้เขาไป...แต่พอผมอยากไป กลับไม่ให้ไป ทำไมอ่ะ...ไม่รักผมเหรอ" ต่อศักดิ์พูดประชดเบาๆ "ไอ้นี่ยังไม่เลิกบ่นอีก...เดี๋ยวมึงจะโดนกูเตะจนได้...ไอ้เด็กผี" สามเมืองทำท่าลุกขึ้นจะไล่ฟัด "พอตาดีหน่อย จะเตะผมประจำเลยนะนายเล็ก" เด็กหนุ่มวิ่งไปหลบข้างหลังของสินชัย "วิ่งมาหากูทำไม...กูไม่ช่วยมึงหรอก..ไอ้ดื้อ" สินชัยผลักเด็กหนุ่มออกไป .................................... ในงานประกาศผลรางวัลโทรทัศน์ทองคำ มีดารานักแสดงที่มีชื่อเสียงของวงการบันเทิงมาร่วมงานกันอย่างมากหน้าหลายตา สองภพเองก็เป็นหนึ่งในนั้น เขาจึงถูกนักข่าวรุมสัมภาษณ์เกี่ยวกับเรื่องการหายตัวไปจากวงการบันเทิงของเขาอยู่นานทีเดียว แต่ชายหนุ่มก็สามารถตอบคำถามได้ทุกคำถามโดยไม่กระทบกระเทือนและสร้างความเสียหายให้กับใครเลย พอถึงเวลาอันควรผู้กำกับต้อก็พาหนึ่งสยาม,สองภพ,สามเมืองและเคนมานั่งอยู่แถวหน้าไม่ห่างจากเวทีมากนัก การประกาศผลรางวัลต่างๆก็ผ่านพ้นไปตามเวลาที่ได้กำหนดไว้ จนกระทั่งมาถึงรางวัลที่ทุกคนรอคอย คือนักแสดงนำชายยอดเยี่ยมประจำปี๒๕๕๒ พิธีกรชื่อดังได้ออกมาประกาศรายชื่อนักแสดงชายที่ได้เข้ารอบชิงรางวัลห้าคนสุดท้าย "รางวัลนักแสดงนำชายยอดเยี่ยม มีผู้ถูกเสนอชื่อเข้าชิงรางวัลดังต่อไปนี้ค่ะ ธีรเดช วงษ์พัวพันธ์ จากเรื่อง สวรรค์เบี่ยง ณัฐวุฒิ สะกิดใจ จากเรื่อง คมแฝก ยุกต์ ส่งไพศาล จากเรื่อง แก้วล้อมเพชร สองภพ เจตนานุศาตร์ จากเรื่อง กรอบเสน่หา ชาคริต แย้มนาม จากเรื่อง ดิน น้ำ ลม ไฟ ขอเรียนเชิญคุณสินจัย หงษ์ไทยขึ้นมาประกาศรางวัลผู้แสดงนำชายยอดเยี่ยมในปี๒๕๕๒ด้วยค่ะ" "สวัสดีค่ะ...น่าตื่นเต้นยังเลยค่ะ ก่อนอื่นนกต้องขอดีใจกับนักแสดงทุกท่านด้วยนะคะ ที่สามารถผ่านเข้ามาในรอบนี้ได้ เอาล่ะค่ะเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลาเรามาประกาศรางวัลกันเลยดีกว่าค่ะ" สามเมืองจับมือของสองภพไว้แน่น เขาลุ้นสุดชีวิตและดูตื่นเต้นกว่าพี่ชายเสียอีก ส่วนหนึ่งสยามนั่งกอดคอน้องชายไว้ด้วยรอยยิ้มที่ภูมิใจ ถึงแม้ว่าการประกาศผลจะยังไม่ออกมาก็ตามที ผู้กำกับต้อปิดหูตัวเองไว้เพื่อไม่อยากได้ยินในสิ่งที่ทำให้ผิดหวัง เคนนั่งร่วมลุ้นอย่างไม่กระพริบตา สายตาทุกคู่ของทุกคนที่อยู่ในงานนี้จ้องไปที่ สินจัย หงษ์ไทย อย่างตื่นเต้นจนกระทั่ง ดาราสาวใหญ่ได้ประกาศออกมาว่า "รางวัลผู้แสดงนำฝ่ายชายยอดเยี่ยมปีพ.ศ.๒๕๕๒ ได้แก่ คุณสองภพ เจตนานุศาตร์ จากเรื่อง กรอบเสน่หา ขอแสดงความยินดีด้วยนะคะ" "เย้ยยยยย ไชโย ไชโย พี่สองเก่งจริงๆ ไชโย" สามเมืองกระโดดตัวลอยเมื่อผลประกาศออกมา "แน่มากไอ้น้องพี่" หนึ่งสยามจับมือด้วยความยินดี "ไปซิสอง...ขึ้นไปรับรางวัลบนเวที...คุณนกยืนรออยู่นะ" ผู้กำกับต้อพูดทั้งน้ำตา "ครับพี่ต้อ...ผมขอบคุณพี่ต้อมากนะครับ ที่ทำให้ผมมีวันนี้" สองภพยิ้มให้ผู้กำกับวัยดึก หลังจากงานประกาศผลรางวัลโทรทัศน์ทองคำผ่านพ้นไป ชื่อเสียงของสองภพก็กลับมาโด่งดังในระดับพระเอกแถวหน้าของเมืองไทยอีกครั้งหนึ่ง มีงานแสดงติดต่อเข้ามามากมาย แต่เขาจะเลือกรับเฉพาะงานที่ตัวเองชอบเท่านั้น ................................... "นายน้อยได้รางวัล...พี่เอดีใจไหม" ต่อศักดิ์นอนแกผ้าอยู่บนเตียงข้างๆแฟนหนุ่มขี้เงี่ยน "แล้วกูจะดีใจไปทำไมวะ...กูไม่อยากให้มันเล่นหนังด้วยซ้ำไป" "ทำไมละครับ" มือของเด็กหนุ่มกระทุ้งลำควยมหึมาของสินชัยเล่นอย่างเมามันส์ "ไอ้เหี้ยต่อ..กูเจ็บนะเว้ย ชักเบาๆซิวะ" สินชัยมองดูควยของตัวเองที่กำลังถูกกระทุ้งชักเข้าชักออกอย่างแรงอยู่กำมือของแฟนเด็ก แล้วพูดว่า "กูอยากให้นายน้อยมันมีเวลาให้พวกเรามากกว่านี้ กูสงสารมันว่ะ" "พี่เอ...ผมโกนหมอยให้เอาปะ" "ไม่ต้อง...กูชอบมีหมอยเยอะๆ....มึงไม่ชอบหมอยกูเหรอวะ" สินชัยหันหน้ามาถาม "ชอบครับ...พี่หื่น" "เดี๋ยวตบฟันร่วง...อย่ามาเรียกกูว่าหื่นนะเว้ย" "ก็พี่เอหื่นจริงๆนี่ครับ" "มึงนั้นแหละหื่น...แม่งนอนขย้ำควยกูเล่นทุกวัน ควยกูก็แข็งซิวะไอ้บ้า" สินชัยทำเสียงเข้ม "ควยแข็งก็เย็ดผมซิครับ...เนี่ย แข็งโป๊กแล้วนะ เย็ดได้แล้ว" หนุ่มพเนจรก้มไปเลียหัวนมสีน้ำตาลเข้มของสินชัยอย่างหิวโหย "ดูดควยให้กูก่อน...เน้นๆตรงหัวควยนะเว้ย กูชอบ อ้าาา..." "แต่พี่เออย่ากระเด้าปากผมนะ...เดี๋ยวผมหายใจไม่ออก" "เออๆ...กูรู้แล้ว เดี๋ยวกูจะรอกระเด้าตูดมึงทีเดียวเลย อ้า...เลียนมเก่งนี่หว่า เสียวว่ะ อ้าาาาา ซี๊ตตตต" "ผมดูดควยให้พี่เอ...แต่พี่เอต้องเลียรูตูดให้ผมนะ" "มึงก็หันตูดมาดิวะ...อ้าาาา อ้าาา..." หนุ่มพเนจรขึ้นไปนอนทับอยู่บนตัวที่ล่ำบึกของสินชัย แล้วหันตูดไปทางใบหน้าของแฟนหนุ่ม ส่วนปากของเขาก็งับเข้าที่ลำควยของสินชัยอย่างรู้งาน ตอนนี้ชายหนุ่มทั้งคู่อยู่ในท่า69 สินชัยแย่งลิ้นเข้าไปในรูตูดสีชมพูของต่อศักดิ์อย่างเอร็ดอร่อย เขาใช้นิ้วแทงเข้าไปในรูตูดของเด็กหนุ่มเป็นบ้างครั้ง เพื่อให้รูตูดขยายกว้าง "อ้าาาาา พี่เอ อ้า แทงแรงๆครับ โอ้ยยย ผมชอบ อ้า อ้า อ้า" "ไอ้ต่อ...น้ำควยมึงเปื้อนหน้ากูหมดแล้ว อ้าาา อู้วววว ดูดตรงหัวควยแรงๆ โอะ โอะ โอ้ยยยย ซี๊ตตต อ้าาาา มันวะ...อ้า เสียว อ้าาาา" "พี่เอก็น้ำควยเยอะเหมือนกันครับ...ไหลออกมาไม่หยุดเลยอ่ะ อ้า อ้า " "ไอ้ที่รัก...เอานิ้วแทงตูดให้กูหน่อย...อ้า อ้า ซี๊ตตต" สินชัยครางกระเส้า "ได้ครับ...อ้า อ้า พี่หื่น" ต่อศักดิ์เอาน้ำลายป้ายไปที่รููตูดของสินชัยจนเยิ้ม ก่อนที่เขาจะใช้นิ้วชี้แทงลงไปอย่างช้าๆ เด็กหนุ่มค่อยๆควานนิ้วในรูตูดของคู่รักอย่างตื่นเต้น จากหนึ่งนิ้วกลายเป็นสองนิ้วและสามนิ้วในที่สุด "อ้าาาาา อ้าาาา อย่างงั้นแหละไอ้ต่อ อ้า กูเสียว อ้า อ้า อ้า แทงแรงๆเลย ไอ้ที่รัก" ส่วนสินชัยก็ละเลงลิ้นไปรอบๆรูสวรรค์ของคู่เย็ดจนน้ำลายแฉะเยิ้ม ผลัดกับการดูดควยกินน้ำอยากอย่างหื่นกระหาย "ไอ้ต่อ...นั่งทับควยกูได้แล้ว อ้า อ้า กูจะไม่ไหว อ้า น้ำเงี่ยนกูจะแตกแล้วโว้ย อ้าาาา โอ้ยยย ซี๊ตตตตต อ่า อ่า อ่า" "ครับพี่เอ....อ้า อ้า อ้า " หนุ่มพเนจรเปลี่ยนท่าหันมานั่งเทียนอย่างชำนาญ เขานั่งทับลงไปทีเดียวจนสุดโคนควย เสียงครางของทั้งคู่ดังออกมาพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย "อ้าาาาา ซี๊ตตต ควยพี่เอใหญ่สุดยอดเลยครับ โอ้ยยยย อ่า อ่า ผมชอบ" "อูววว อู้วววว ถ้าชอบควยกูก็ขย่มแรงๆซิวะ ไอ้ที่รัก อ้าาาา อ้าาา ซี๊ตตตต เสียวว่ะ แม่งเสียวไปทั้งลำควยเลยวะ อ้าาาาาา อ้าาา อ้าอ้า" "ผมเอานิ้วแทงรูตูดพี่ด้วยนะครับ อ้า อ้า อ้า โอ้ยยย" หนุ่มพเนจรนั่งขย่มควยที่คุ้นเคยอย่างสุดพลังด้วยความเงี่ยน เขาเอานิ้วแทงเข้าไปในรูตูดของสินชัยอย่างแรง ชักเข้าชักออกจนครบทั้งสี่นิ้ว "อ้าาาา โอ้ยย ไอ้ต่อ มึงยัดเข้าไปกี่นิ้ววะ ทำไมกูคับตูดฉิบหาย อ้า อ้า โอ้ยยย เสียวว่ะ อ้า อ้า ขย่มควยกูด้วย อ้า สุดยอดไอ้ที่รัก อ้า อ้าา" "มันส์ไหมครับพี่เอ..ผมแทงเข้าไปสี่นิ้วครับ...อ้า อ้า ผมเสียวรูตูดครับ น้ำเงี่ยนผมจะแตกแล้ว อ้า อ้า อ้า" "อย่าเพิ่งน้ำแตกนะเว้ย รอกูด้วย อ้า อ้า โอ้ยยยย ซี๊ตตตต" ต่อศักดิ์นั่งขย่มบดขยี้ลำควยของสินชัยอย่างไม่กลัวเกรงว่าด้ามควยจะหัก เพราะเขารู้ดีว่าลำควยของแฟนหนุ่มขี้เย็ดแข็งแกร่งปานท่อนเหล็ก เขาใส่เกียร์ห้าเดินหน้าเต็มที่ ลงแรงเต็มเหนี่ยวขย่มลำควยของคู่รักสุดชีวิตจนเสียงเตียงดังสะเทือนลั่นห้อง "ผมไม่ไหวแล้วครับพี่เอ อ้า อ้า อ้าาาา ผมแตกแล้ว โอ้ยยยย อ้าาาาาาา อ่าาาาาา" น้ำเงี่ยนของเด็กหนุ่มแตกทะลักออกมามากมาย จนไหลย้อยเข้าไปในรูตูดของสินชัยอยู่มากทีเดียว "ไอ้เหี้ยต่อ ไอ้ที่รัก อ้า กูบอกให้มึงรอแตกพร้อมกู อ้า อ้า ขย่มควยกูแรงๆ อ้า อ้า อ้า แทงตูดกูด้วย อ้า อ้า อย่างงั้นแหละ กูจะแตกแล้ว ไอ้ต่อ แรงๆ อ้าาาาาาาาาา น้ำเงี่ยนมาแล้ว อ้า อ้า น้ำควยกูมาแล้ว" สินชัยฉีดน้ำรักเข้าไปในรูตูดของต่อศักดิ์จนหมดกระโปก น้ำเงี่ยนของเขาทั้งคู่ไหลนองเต็มที่นอนส่งกลิ่นคาวคุ้งไปทั่วห้อง แต่หนุ่มพเนจรก็ยังไม่ยอมหยุดขย่มลำควยแกร่งดุ้นนั้น เขายังนั่งขย่มต่อไปเรื่อยๆจนสินชัยต้องจับสะโพกเอาไว้ แล้วพูดว่า "พอก่อนไอ้ที่รัก น้ำเงี่ยนกูออกหมดตัวแล้วโว้ย อ้า อ้า" ................................... ช่วงนี้หนุ่มลีซอใจซื่อต้องดูแลสามเมืองมากขึ้นเป็นพิเศษ เพราะสองภพออกไปถ่ายแบบลงปกนิตยสารแทบทุกวัน ลีซอยอมรับว่าเขายังไม่ค่อยไว้ใจในความดื้อของสามเมืองมากนัก เพราะถ้าเกิดสามเมืองคิดเล่นอะไรแผลงๆอีก อย่างเช่น ขับมอเตอร์ไซต์ซิ่งเหมือนแต่ก่อนและขี่ม้าเร็วๆ เขากลัวว่าจะมีผลกระทบต่อดวงตาที่เพิ่งผ่าตัดมาได้ไม่นาน "วันนี้แกจะพาฉันไปเที่ยวที่ไหนลีซอ" สามเมืองในชุดคาวบอยมาดแมนขี่ม้าไผ่ทองมาอย่างช้าๆ "ไปดูดอกทานตะวันสีแดงครับ" ลีซอก็อยู่ในชุดคาวบอยเช่นเดียวกัน "ไปซิ...อยากเห็นเหมือนกัน ฉันไม่ได้เห็นมานานแล้ว" "แต่นายเล็กต้องขี่ม้าช้าๆนะครับ...เดี๋ยวจะสะเทือนที่ดวงตา" ลีซอยิ้มให้ "รู้แล้วน่า...แกเป็นห่วงฉันหรือว่าแกเป็นห่วงดวงตาของพี่แสงกันแน่วะ" ชายหนุ่มประชด "เป็นห่วงทั้งสองอย่างครับ...ใครๆก็รู้ว่านายเล็กดื้อจะตาย...ผมต้องคุมเข้มครับ" "จะเป็นพี่สองอีกคนเหรอไง" สามเมืองค้อน "ไม่ใช่อย่างงั้นหรอกครับ....ผมเป็นห่วงนายเล็กจริงๆนะครับ ที่ผ่านมา...นายเล็กสูญเสียอะไรไปตั้งเยอะ แต่ผมก็ไม่สามารถช่วยอะไรนายเล็กได้เลย" "ฉันดีใจที่มีแกเป็นเพื่อน และฉันก็ดีใจกับพี่สองด้วยที่เลือกแกเป็นคู่ชีวิต" "ขอบคุณครับนายเล็ก" ลีซอยิ้มหน้าบาน "วันนี้พี่สองจะกลับบ้านกี่โมงเหรอ" สามเมืองถาม "คงค่ำๆครับ" "ลีซอ..ฉันร้อนว่ะ...ฉันอยากกลับบ้านไปอาบน้ำ" "ไปซิครับ...ผมจะได้หาอะไรให้นายเล็กทานด้วย" ลีซอพูด แล้วชายหนุ่มสองคนก็ขี่ม้ากลับมาบ้านซุ้มนาย .............................. "ถ้าไอ้สามมันรู้ว่าคุณแม่ไม่ได้เลือดกรุ๊ปเดียวกับมัน...แกคิดว่าจะมีปัญหาอะไรเกิดขึ้นอีกไหมว่ะ" หนึ่งสยามเข้ามานั่งคุยกับสองภพในห้องนอน "แต่ตอนนั้นแม่ก็ทำดีที่สุดแล้วนะครับ" สองภพตอบ "พี่รู้แล้วว่าคุณแม่แก้ปัญหาเฉพาะหน้าได้ดี...ถ้าเป็นพี่ ตอนนั้นก็คงนึกอะไรไม่ออก คงจะปล่อยให้หมอพูดไปตามเนื้อผ้า" "แม่จำเป็นต้องโกหกเพื่อครอบครัวของเรา..." "พี่ไม่อยากคิดเลย...ถ้าไอ้สามมันรู้ว่ามันไม่ใช่น้องแท้ๆของเรา...จะเกิดอะไรขึ้น" หนึ่งสยามทำหน้าเครียด "ผมเอาผลการตรวจเลือดทิ้งไปแล้วพี่...มันคงไม่รู้ ถ้าไม่มีใครเข้าโรงพยาบาลอีก" สองภพมองพี่ชาย แล้วพูดต่อว่า "พี่หนึ่งอย่าคิดมากเลย จะเดินทางอยู่แล้วนะ" "แต่พี่ก็ยังเป็นห่วงอยู่ดี...พักนี้รู้สึกสังหรณ์ใจอย่างไงไม่รู้" "แล้วตอนนี้ไอ้สามไปไหนละครับ" สองภพถาม "ไอ้ลีซอมันพาไปเปิดหูเปิดตาที่ทุ่งทานตะวันโน้น...มันคงยังไม่รู้ว่าวันนี้แกกลับบ้านเร็ว" "แล้วพี่หนึ่งรู้ไหมครับ...ว่าแม่ของสามเป็นใคร" "ไม่รู้ว่ะ...ตอนนั้นพี่ก็ยังเด็กอยู่เลย อายุประมาณห้าขวบได้มั่ง...พี่รู้แต่ว่าคุณพ่อคุณแม่พาไอ้สามมาจากโรงพยาบาล และเอามาเลี้ยงไว้กับพวกเราสองคน" "และแม่เราไปเจอแม่ของไอ้สามที่ไหนล่ะครับ" สองภพตั้งใจฟังเรื่องราวของน้องชายนอกสายเลือด "ข้างถนน...ไปเจอที่ข้างถนน กำลังจะคลอดไอ้สามพอดี" หนึ่งสยามพูดตามความจริงที่พอจะจำได้ "ข้างถนนเหรอ...ผมสงสารน้องจังเลยพี่หนึ่ง" "เราต้องเก็บเรื่องนี้ไว้ให้ดีนะเว้ย..." "ครับพี่หนึ่ง" "เดี๋ยวพี่ไปจัดกระเป๋าก่อนดีกว่า...พรุ่งนี้จะเดินทางแล้ว ยังไม่ได้ทำอะไรเลยวะ" หนึ่งสยามเดินมาที่ประตูห้อง และเปิดออก ทันใดนั้นเขาก็ต้องตกใจกับสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้า แล้วอุทานเสียงดังว่า "ไอ้สาม" สามเมืองยืนนิ่งน้ำตาไหลอยู่หน้าห้องของสองภพตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ พอชายหนุ่มได้สติกลับคืนมา เขาก็วิ่งลงไปข้างล่างอย่างไม่คิดชีวิต "นายเล็ก...นายเล็กจะไปไหนครับ" ลีซอเห็นท่าทางที่รีบร้อนของสามเมืองเลยวิ่งตามออกไปอย่างกระชั้นชิด "นายเล็ก...จะไปไหน" "อย่ามายุ่งกับฉัน อือ ฮือ..." สามเมืองตะโกนเสียงดัง และวิ่งไปขึ้นรถของเขาทันที "นายเล็ก...จะไปไหน รอผมด้วย" "ไป...ไปให้พ้น อย่ามายุ่งกับฉัน แกไม่จำเป็นต้องดูแลฉันอีกต่อไปแล้ว อือออ" "ผมจะไม่มีทางทิ้งนายเล็กกับดวงตาของพี่แสงเด็ดขาด" ลีซอกระโดดขึ้นรถก่อนที่ สามเมืองจะขับออกไปด้วยความเร็ว 31. ท่ามกลางหุบเขาอันคดเคี้ยว เส้นทางข้างหน้าชายหนุ่มยังไม่รู้ว่าจุดหมายปลายทางอยู่หนใด สามเมืองขับรถมาด้วยความเร็ว จิตใจของเขาในเวลานี้ล่องลอยเคว้งคว้างไม่อยู่กับเนื้อกับตัว น้ำตาไหลอาบแก้มอยู่เป็นทางไม่ขาดสาย "นายเล็กเป็นอะไรครับ...ร้องไห้ทำไม บอกผมได้ไหมครับ" ลีซอเอ่ยถามด้วยจิตใจที่ไม่สู้ดีนัก "แกตามฉันมาทำไม...ฉันต้องการอยู่คนเดียว อือออ...ลงไปเดี๋ยวนี้" "ไม่ได้หรอกครับ...ผมต้องดูแลนายเล็กนะครับ" "ไม่ต้องเรียกฉันว่านายเล็ก...เพราะฉันไม่ใช่นายเล็กของแกอีกต่อไปแล้ว อืออ อือ.." "หมายความว่ายังไงครับ...ผมไม่เข้าใจ" ลีซอจับแขนสามเมืองไว้เบาๆเพื่อเป็นการให้สติ แล้วพูดว่า "นายเล็กใจเย็นๆก่อนนะครับ...ขับรถช้าๆ...มันอันตราย" "แกเป็นห่วงดวงตาของพี่ชายแกใช่ไหม...ได้..ฉันจะเอาคืนให้" สามเมืองเหยียบคันเร่งเพิ่มความเร็วขึ้นอีก "ผมเป็นห่วงนายเล็กต่างหากครับ" ลีซอพูดเสียงดังฟังชัด "ถ้าแกรู้ความจริง...แกคงไม่เป็นห่วงฉันหรอก อือ อือออ" "ความจริงอะไรเหรอครับ...ช้าๆครับนายเล็ก...ขับรถช้าๆ" "อือ...อือ...ฉันไม่ใช่ลูกของคุณพ่อ,คุณแม่ อืออ...ฉันมันเป็นแค่เด็กข้างถนน ที่เขาเก็บเอามาเลี้ยง ฮืออออ ฮืออออ...." สามเมืองหักรถเข้าข้างทางและชะลอความเร็วลงจนรถจอดสนิท ชายหนุ่มซบหน้าลงกับพวงมาลัยอย่างอ่อนล้า "อะไรนะครับนายเล็ก...จะเป็นไปได้ยังไง" ลีซอไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน "มันความจริงที่ฉันก็เพิ่งจะรู้...ฮืออ...ฉันไม่มีพ่อไม่มีแม่เหมือนแก...ลีซอ อืออออ อือออ.." "ใครบอกนายเล็กครับ" "ฉันได้ยินพี่หนึ่งกับพี่สองคุยกันเรื่องแม่ของฉัน อือ อือ เรื่องผลเลือด เรื่องโรงพยาบาล เรื่องข้างถนน ฮืออออออ โอ้ยยย...ปวดหัว" สามเมืองเอามือกุมขมับและร้องไห้จนตาแดง "นายเล็กไปนั่งข้างหลังให้สบายนะครับ...อย่าเพิ่งคิดอะไรในตอนนี้เลย...อยากไปไหนบอกผม...เดี๋ยวผมจะพาไปครับ" ลีซอพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน "แกไม่รังเกียจฉันเหรอ...ที่ฉันไม่ได้มีสายเลือด เจตนานุศาตร์ เหมือนพี่หนึ่งกับพี่สอง ฉันมันเป็นแค่เด็กข้างถนนนะ ฮืออ อือ..." "ไม่ครับ...แต่ตรงกันข้าม ผมกับสงสารนายเล็กมากยิ่งขึ้นครับ นายเล็กเจอเรื่องร้ายๆมาเยอะแล้ว ให้ผมอยู่เป็นเพื่อนนะครับ" หนุ่มพม่าจับมือทายาทตัวปลอมไว้เบาๆด้วยความเข้าใจระคนสงสาร "ขอบใจลีซอ...ฮือออ" สามเมืองเปลี่ยนมานั่งตรงเบาะข้างๆคนขับ ส่วนลีซอรับหน้าที่เป็นสารถี "นายเล็กอยากไปไหนครับ...ผมจะพาไป" "ที่ไหนก็ได้...ฉันอยากอยู่เงียบๆ แต่อย่าพาฉันกลับบ้านตอนนี้เด็ดขาด...ไม่งั้นฉันฆ่าตัวตายจริงๆด้วย ฮืออ อือออออ..." ชายหนุ่มทั้งสองขับรถไปเรื่อยๆ ข้ามตำบล ข้ามอำเภอ ข้ามจังหวัด ข้ามหุบเขา จนกระทั่งถึงบนดอยแห่งหนึ่งที่หนุ่มลีซอคุ้นเคยเป็นอย่างดี ...................................... | 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2018-5-27 18:50:21
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2018-5-28 00:27:30
โพสต์ 2018-5-28 16:22:26
โพสต์ 2018-7-6 06:42:24
โพสต์ 2018-10-10 13:33:04
