#### เรื่อง “ รักของเราสามคน ” ๗ ####

nutnakrobh

มาต่อให้แล้ว.............

ช่วงนี้ก็เริ่มว่างๆบ้างแล้วเพราะละครเวทีเพิ่งจะเสร็จไป...  ตอนนี้ก็เหลือแค่ส่งงานอีกสองสามชิ้น
แต่ข่าวร้ายก็คือ... เราคงจะจบไม่พร้อมเพื่อนๆ  เพราะว่าเราคงจะเรียนไม่ผ่านตัวนึง....
เฮ้ออ.. เครียด  ช่วงนี้พยายามทำใจสบายไม่ให้เครียดอยู่.................
เปลี่ยนเรื่องดีก่ะ......... เดี๋ยวคนอ่านจะเบื่อ................
มาอ่านเรื่องต่อกันดีก่ะเนอะ...............

หลังจากวันนั้น.... วันที่ป็อบหมั้นกะพี่แอน................ เรากะป็อบก็ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย..............
นี่ก็ผ่านมาเกือบเดือนแล้ว...  ส่วนเราเองก็ทำใจได้เยอะแล้ว... ก่อนที่ป็อบกะเราจะแยกจากกันในวันนั้น  ป็อบให้ของเราไว้อย่างนึง...  มันเป็นเกียร์วิศว  ป็อบบอกว่ามันเป็นสิ่งที่มีความหมายมากสำหรับป็อบ  ป็อบก็เลยอยากจะมอบมันให้กับคนที่มีความหมาย  ป็อบเลยให้มันไว้กับเรา  ให้มันเป็นตัวแทนของป็อบเพราะป็อบอยากให้เรารู้ว่าถึงตัวป็อบจะอยู่ที่ไหนแต่ใจป็อบก็จะอยู่ที่เรา..... (แอบน้ำเน่าเหมือนกันนะเนี่ย.....)  

แต่มันก็จริงอย่างที่ป็อบเคยพูดไว้จริงๆ  เพราะทุกๆครั้งที่เราหยิบเกียร์อันนั้นมาดู       เราก็จะนึกถึงป็อบ... แม้ว่าตอนนี้ป็อบจะเป็นสามีที่ดีของพี่แอนและเป็นพ่อที่ดีของลูกชายทั้งสองคนของป็อบไปแล้วก็ตาม.....

หมดจากเรื่องป็อบไปภีมก็ดูจะทำคะแนนเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ............
จากที่เราได้อ่านเม้นของหลายๆคนในเล้า........... มีแต่คนที่ไม่อยากให้เราไปคืนดีกะภีมให้ดูๆมันไปก่อน  
ตอนนั้นหนะ.....  เราก็ทำแบบนั้นนะ... เราดูทีท่ามันอยู่นานเลยหละ....  เรื่องที่เราเล่ามันเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นไปแล้วหนะ...  เกิดขึ้นตั้งกะตอนที่เรายังไม่รู้จักเล้าซะอีก  ถ้าการตัดสินใจของเราในตอนนั้นมันทำให้ใครหลายๆคนเซ็งๆ  เราก็ต้องขอโทษด้วยนะ

สิ่งที่มันทำดีกะเราก็มีอยู่หลายเรื่องอ่ะนะตอนนั้น............ เช่น
เอารถเราไปล้างให้....... เวลารถเสียเป็นไรภีมมันก็จะเอาไปซ่อมให้ตลอดแถมยังออกเงินให้ด้วยดิ

ส่งข้อความให้เราบ่อยๆ  จริงๆเรื่องส่งข้อความมันอาจจะเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับคนอื่นนะ  แต่สำหรับภีมตลอดเวลาที่ผ่านมามันไม่เคยส่งข้อความให้เราเลย..............  เพิ่งมามีช่วงนี้แหละ  

ภีมมันโทรหาเราบ่อย  จากเมื่อก่อนสมัยที่อยู่มอปลายส่วนใหญ่คนที่โทรก็จะเป็นเราตลอด  แต่พอมาตอนนี้กลับกลายเป็นภีมที่มันเป็นคนโทรหาเรา

ภีมมันแคร์ความรู้สึกของเรามากขึ้น........  อันนี้เราสังเกตได้จากหลายๆเรื่องจนฟันธงอ่ะนะว่ามันแคร์เรามากขึ้น  ตรงนี้เราขอไม่เล่าที่ตัวเหตุการณ์นะเพราะมันยาวมาก

จริงๆเราก็ไม่ได้มานั่งนับหรอกนะว่าภีมมันดีกะเราพอที่เราจะกลับไปคบกะมันได้รึยัง  เพราะเราก็รู้ตัวเองว่าเราก็ไม่ใช่คนที่ดีพอที่ใครจะมารักได้  เราไม่ใช่ผู้หญิงหนิ...... ถึงให้เราพยายามทำทุกอย่างมากมายขนาดไหนแต่เราก็ไม่ใช่ผู้หญิงอยู่ดี  เพราะสิ่งที่ผู้ชายต้องการจากผู้หญิงแท้ๆเราก็ไม่มีให้  อย่างเช่นเรื่องท้องไง  เรามันท้องไม่ได้หนิ... เพราะงี๊เราถึงไม่ได้มานั่งมองว่าภีมมันดีกะเราพอรึยัง.....  เราแค่เอาตามความรู้สึกเรามากกว่าถ้าเรารู้สึกว่าเรารักใครเราก็จะยอมรับตามที่เรารู้สึก  เรายอมรับนะว่าตอนที่ภีมมันมาดีๆกะเราหนะ  เราใจอ่อนเลยนะ  เพราะหลายๆอย่างที่เราเคยทำให้ภีม  ตอนนั้นมันกลับกลายเป็นว่าภีมทำมันแทนเราและที่สำคัญภีมมันทำให้เรา  ไม่ใช่ว่าเราใจง่ายนะ....... เราเป็นกับภีมคนเดียวเท่านั้นแหละ  คนที่ทำให้เราโกรธและเกลียดได้ยากที่สุด........ คงเพราะว่าภีมเป็นรักครั้งแรกหนะ.......  ความรู้สึกที่มีต่อภีมมันถึงมากมายเหลือเกิน  มันมากมายจนเกินความพอดีเชียวแหละ.... เดี๋ยวต่อๆไปเพื่อนๆก็คงจะรู้เอง  ถ้าไม่รำคาญเรื่องเราไปซะก่อนอ่ะนะ

ที่เรายังทำใจแข็งกะมันหนะ....... จริงๆแล้วเป็นเพราะเรายังไม่อยากพูดคำว่าแฟนออกไป  เพราะพอเป็นแฟนกันทีไร  คำๆนี้มันมักจะทำให้เรามีปัญหาทุกที  เพราะทีไรที่พูดคำนี้มันเหมือนเป็นการกำหนดความสัมพันธ์ที่แน่นอนเกินไป  จนทำให้เราทั้งคู่อดที่จะคาดหวังถึงการเป็นแฟนกันไม่ได้  เช่นว่า  เป็นแฟนกันทำไมเป็นแบบนี้หรือทำไมไม่เป็นแบบนั้น  แล้วสุดท้ายก็จะเกิดปัญหาทุกครั้ง..........

เราขออยู่แบบนี้ไปก่อนดีกว่า...... เค้าห่วงแก  แกห่วงเค้า  เราเข้าใจคุยกันรู้เรื่อง  มันก็น่าจะพอแล้ว  เอาไว้รอให้อะไรๆมันลงตัวซะก่อน  แล้วเราค่อยบอกภีมมัน

“ แป๊ปนะเดี๋ยวมา............. คุยโทรศัพท์แป๊ปนึง ” เราหันไปบอกเพื่อนๆในกลุ่ม

“ ใครโทรมาอีกอ่ะ.........” แช็ปถาม

“ แหม....... ภีมอ่ะดิ ” บิวแซว

“ เออน่า........ เดี๋ยวมานะ ” เราพูดแล้วก็เดินออกจากห้องบิวแล้วลงไปคุยที่สนามหน้าหอพัก

“ อืม...... คุยได้แล้ว  เค้าลงมาข้างล่างแล้ว ” เราพูด

“ ทำไรอยู่เหรอ ” ภีมพูด

“ นั่งคุยนั่งเล่นกะเพื่อนอยู่อ่ะ  ” เราพูด

“ เหรอ...... คิดถึงจัง ” ภีมพูด

“ เน่าอีกแล้วเนี่ย.......... ” เราพูด

“ เอ๊า..... พอพูดก็ว่า  พอไม่พูดก็อยากให้พูด ” ภีมพูด

“ เออน่า..... ” เราพูด

“ แล้วตกลงว่าไง ” ภีมพูดด้วยเสียงที่ต่างออกไปจากเมื่อกี๊

“ ตกลง... เรื่องไรเหรอ ” เราพูด

“ เรื่องเราไง ” ภีมพูด

“ เค้ายังไม่รู้อ่ะ........  ” เราพูด

“ เออๆ....... เอาไว้ก่อนก็ได้  เค้ามันไม่ดีเองแหละ.... ไม่ต้องมาสนใจก็ได้   ” ภีมพูดเสียงน้อยใจ

“ อย่าทำเป็นมาเล่นซีนอารมณ์   พอเลยๆ” เราพูดเสียงกวนๆ

“ รู้ทุกที ” ภีมพูดเสียงเซ็งๆ

“ แหม...... เค้ารู้จักแกมากี่ปีแล้ว.... ไมแค่นี้จะไม่รู้ว้ะ ” เราพูด

“ ให้มันได้งี๊ดิ ” ภีมพูด

“ พอเลยๆ ทำเค้าไว้ซะเยอะอ่ะ  จะให้ไว้ใจง่ายๆได้ไง ” เราพูด

“ ครับๆ  เคเค....... ” ภีมพูด

“ อืม....... ” เราพูด

“ พรุ่งนี้จะมีประกวดมิสทิฟฟานี่หนิ ” ภีมพูด

“ เออช่าย.... พรุ่งนี้แล้วนี่หว่า  ลืมไปเลย ” เราพูด

“ แกจะดูป่าว...... ดูแล้วโทรมาเล่าให้ฟังด้วยนะ  เพราะเค้าคงไม่ได้ดูอ่ะ ” ภีมพูด

“ ก็คงดูอ่ะ...... แล้วไมแกถึงจะไม่ดูอ่ะ ” เราพูด

“ เค้าจะดูได้ไงอ่ะ  เดี๋ยวเพื่อนมันก็สงสัยดิ ” ภีมพูด

“ เออ... งั้นเดี๋ยวเค้าโทรไปเล่าให้ฟัง ” เราพูด

“ แกแค่นี้ก่อนนะ... เพื่อนชวนไปกินเหล้าที่หาดอ่ะ ” ภีมพูด

“ กินเหล้าอีกแล้วเหรอ ” เราพูดเสียงเซ็งๆ

“ ก็เพื่อนมันชวนไปอ่ะ..... ไม่มีไรหรอกน่า  เดี๋ยวก็กลับ ” ภีมพูด

“ อย่างงี๊ทุกทีอ่ะ ” เราพูด

“ เออน่า..... ไปนะ ” ภีมพูด

“ เอ้อ....... แล้วเสื้อหนะ.. หมดยัง ” เราถาม

“ เออหมดแล้วอ่ะ  เพิ่งไปเอามาจากร้านซักรีดเมื่อเย็นเอง ” ภีมพูด

“ แกรีดผ้าไม่เป็นหนิ  เอามาให้เค้ารีดให้ก็ได้นะ ” เราพูด

“ เดี๋ยวให้ไอ้ยูรีดให้ก็ได้ ” ภีมพูด

“ เกรงใจยูมันป่าวๆ  เอามาให้เค้ามา.... เค้าว่างอยู่เดี๋ยวรีดให้ ” เราพูด

“ เอางั้นเหรอ..... ” ภีมถาม

“ เออน่า..... เอามาๆ ” เราพูด

“ งั้นเดี๋ยวเค้าเอาไปให้ที่ริมรั้วนะ ” ภีมพูด แล้วก็วางสายไป
อ่ะต่อๆ.......... เดี๋ยวขาดตอน  ดีนะที่ยังไม่มีคนเข้ามาอ่าน

คือว่าหอในที่เราอยู่ตอนนั้นหนะ........ เอาเฉพาะตรงบริเวณที่เราอยู่นะ  มันมีอยู่หกหอ  สามหอแรกจะอยู่ด้วยกันภายใต้รั้วเดียวกัน  ส่วนหอสี่ถึงหอหกจะอยู่ด้วยกันภายใต้รั้วเดียวกันเหมือนกัน  โดยที่รั้วของหอทั้งสองกลุ่มจะอยู่ติดกัน  เรากะภีมก็มักจะนัดเจอกันตรงนั้นเป็นประจำ

เราลงไปยืนรอแป๊ปนึงภีมก็มา

“ อ่ะนี่ ” ภีมพูดพร้อมกับยื่นเสื้อใส่ไม้แขวนมาให้เราห้าตัว

“ จะเอาเมื่อไหร่ ........ พรุ่งนี้แกมีเรียนเช้าหนิ ” เราถาม

“ เอาไงดีอ่ะ  แกจะรีดตอนไหนอ่ะ ” ภีมพูด

“ เนี่ย..... เดี๋ยวก็รีดเลย  เอางี๊.... เดี๋ยวเค้าเอามาให้พรุ่งนี้ตอนเช้า  ” เราพูด

“ แกจะเอางั้นเหรอ.... เค้าเรียนแปดโมงเช้านะ  แกก็ต้องตื่นเช้าอ่ะดิ ” ภีมพูด

“ ถ้าเอาคืนนี้...... กว่าแกจะกลับเค้าขี้เกียจรอ  เอาพรุ่งนี้เช้าแหละ ......”  เราพูด

“ เออก็ได้.. งั้นแกโทรมาปลุกเค้าด้วยนะ ” ภีมพูด

“ งั้นเอาโทรศัพท์ไว้ใกล้ๆตัวล่ะ.... แล้วรับด้วยนะ ” เราสั่ง

“ คร๊าบบบบบ ถ้าแกว่างก็สอนเค้ารีดผ้าบ้างนะ  จะได้ไม่ต้องลำบากแก” ภีมพูด

“ เออๆไว้ว่างๆจะสอนให้ ” เราพูด

“ งั้นเค้าไปนะ...... ” ภีมพูด

“ กลับมาก็โทรมาบอกด้วยนะ ......  อย่าเบอะบะล่ะ” เราพูด

“ จร้า......” ภีมพูด

หลังจากนั้นเราก็เดินถือเสื้อภีมเข้าไปในหอ  แล้วก็ตรงไปตรงที่รีดผ้า  พอเดินไปถึงเราก็เห็นฮัทมันกำลังยืนรีดผ้าอยู่ใกล้จะเสร็จแล้ว  

เอ้อ... เราขะบอกว่า  ช่วงหลังๆมาเรากะฮัทไม่เคยได้คุยกันเลยแม้ว่ากลุ่มเราจะไปไหนมาไหนด้วยกันตลอดก็ตาม  แต่เรากะมันก็ไม่เคยได้คุยกัน  เพราะความกวนของมันนั่นแหละ  เราถึงไม่อยากจะสนใจคุยกะมัน  ถึงมันจะหล่อตี๋ตรงสเป็กก็เหอะ........ แต่ปากดีนัก  ไม่ไหวอ่ะ  อย่าไปมองมันมากเดี๋ยวเคลิ้ม..........

พอเราเห็นมันยังรีดผ้าอยู่เราก็เลยนั่งรอ................. แล้วหันหน้าไปทางอื่นแต่ก็ชายตามาดูมันเป็นพักๆ  เพื่อดูว่ามันเสร็จรึยัง

“ รีดให้ใครเนี่ย............. ” ฮัทมันพูด  แต่เราก็ไม่ได้หันไปสนเพราะคิดว่ามันคงคุยกะคนอื่น

“ เดี๋ยวนี้หยิ่งจริงนะ  คุยด้วยทำเมิน ” ฮัทมันพูด  เราถึงรู้ว่ามันคุยกะเรา  เราเลยหันหน้าไปที่มันแล้วพูดว่า

“ ไม่หยิ่ง  แต่แค่อยากนั้งเงียบๆ ” เราพูด

“ แล้วเอาเสื้อใครเค้ามารีดเนี่ย......... รึว่ารับจ้างรีดผ้าเหรอ ” ฮัทพูดด้วยท่าทางอยากรู้จริงๆ

“ เรื่องส่วนตัว... อย่ารู้เลย ” เราพูด

“ งั้นแสดงว่าเจ้าของเสื้อก็คงจะส่วนตัวกะปออ่ะดิ  ถึงบอกไม่ได้หนะ ” ฮัทพูด

“ อยู่เฉยๆก็ไม่มีใครเค้าว่าไรหรอกนะ ” เราพูดด้วยท่าทางโมโหหน่อยๆ

“ กลับไปคบกะแฟนเก่าแล้วดิ...... คนไรเจ็บไม่จำ ” ฮัทพูด  ทำเอาเราสะอึกเลย.....

“ รู้เยอะไปแล้วแหละ........ ” เราพูด

“ ฮัทหนะรู้ทุกเรื่องแหละ........ แค่ไม่พูดก็เท่านั้นเอง ” ฮัทมันเดินมาพูดกระซิบใกล้ๆเราแล้วมันก็เดินไป  ทำเอาเราใจหายเลยตอนที่มันเอาหน้ามาใกล้ๆหนะ

เราก็หันไปมองมัน  แต่ฮัทก็ไม่สนใจมันเดินลงไปห้องมันหน้าตาเฉย  เราก็เลยตั้งหน้าตั้งจารีดผ้าให้ภีมต่อจนเสร็จ  เราก็อาบน้ำเตรียมเข้านอน

เนื่องจากเรานอนไม่หลับก็เลยกะว่าจะเอาไดอารี่มาเขียนบันทึกประจำวันซะหน่อย  แต่หาไดอารี่ไมเจอไม่รู้ว่าไปหลงอยู่ที่ไหน  เลยเข้านอนดีกว่า.............

พอเราเคลิ้มหลับไปได้สักพัก  ภีมก็โทรมาหาเรา..........

“ ฮัลโหล ”  เราพูดเสียงงัวเงีย

“ แกนอนแล้วเหรอ....... เค้าโทรมากวนป่ะเนี่ย...” ภีมพูด

“ ไม่เป็นไรหรอก........ นี่แกกลับแล้วเหรอ ” เราพูด

“ อืม....... กลับมาแล้ว  อยู่ที่หอแล้วเนี่ย ” ภีมพูด

“ เมามากป่าว ” เราถาม

“ นิดหน่อย......... เมื่อกี๊ปืนรั้วเข้าหอ  เค้าดันตกอ่ะ  ....... นี่ยังเจ็บแขนอยู่เลย ” ภีมพูดเสียงอ้อนๆทำเอาเราตาสว่างเลย

“ เฮ้ย..... จริงดิ  เป็นไรมากป่าว ” เราถามด้วยความตกใจ

“ ไม่เป็นไรมากหรอก....... แต่ถลอกนิดหน่อยเอง ”    ภีมพูด

“ เห็นมั้ยล่ะ...... อยากไปกินดีนัก  แล้วเป็นไงล่ะ ”    เราบ่น

“ ไม่สงสารกันเลยเหรอ” ภีมพูดเสียงน้อยใจ

“ ก็สงสารแหละ....... แต่โมโหที่ไปกินเหล้าแล้วเป็นแบบนี้อ่ะ....... แล้วนี่ทายารึยัง ” เราพูด

“ ล้างแผลไปแล้ว...... นี่ปิดพลาสเตอร์ไว้ ” ภีมพูด

“ เหล็กมันเป็นสนิมป่าว.... ระวังเป็นบาดทะยักนะ ” เราพูด

“ คงไม่หรอก.... ” ภีมพูด

“ ทีหลังก็ระวังดีๆแล้วกัน ” เราพูด

“ อืม.... งั้นแกไปนอนเหอะ  เดี๋ยวเค้าก็จะนอนแล้วเหมือนกัน...” ภีมพูด

“ อืม...........” เราพูด

แล้วก็วางสายกันไป...........  เราก็นอนหลับทันที..................

#########################################################################

คืบหน้าไปแล้วอีกตอนนึง.........  เราเล่าเรื่องข้ามไปเยอะเลย........

เราอาจจะเอาตอนพิเศษมาแทรกให้นะ........

klans_821

ขอบคุณครับ

HRHPrince

อ่า

XXKXX

ขอบคุณครับ