#### เรื่อง “ รักของเราสามคน ” ๑๒ ####

nutnakrobh

ช่วงนี้ไม่ค่อยจะว่างเท่าไหร่....................

เลยมาลงเรื่องให้ช้าหน่อย..................

เพิ่งจะมีเวลามานั่งพิมให้อ่ะนะ...........................


*********************************************************************

หลังจากช่วงหมดกิจกรรมรับน้องก็เข้าสู่ช่วงการเรียนอย่างเต็มที่

ความสัมพันธ์ของเรากะภีมก็ยังดำเนินไปเหมือนเดิม  ยังคุยโทรศัพท์กันทุกวัน............

ลักษณะการคบกันของเราอาจจะไม่เหมือนกับของคนอื่นๆ คือ อาจจะไม่ได้มีการไปกินข้าวด้วยกัน ไปดูหนังกัน หรือไปไหนต่อไหนด้วยกันแบบคู่รัก  

แต่ถ้าถามเราจริงๆ....  ตัวเราเองรู้สึกว่าการคบกันเป็นแฟนมันไม่ได้มีรูปแบบที่ตายตัว  ว่าจะต้องไปกินข้าวดูหนังหรืออะไรมากมายเยอะแยะอย่างที่ใครๆเค้าทำกัน  เราคิดว่ามันขึ้นอยู่กับตัวเราทั้งคู่มากกกว่าว่าอยากให้รักของเราทั้งคู่มันออกมาเป็นแบบไหน  ซึ่งเราทั้งคู่ก็ไม่ได้ต้องการที่จะไปไหนต่อไหนด้วยกัน  และด้วยความที่เราทั้งคู่เป็นคนที่คนส่วนใหญ่รู้จัก  ถ้ายิ่งไปไหนด้วยกันแล้วจะต้องมีเรื่องปวดหัวตามมาอีกมากมายแน่นอน

การที่คนเป็นแฟนกัน......  

แล้วต้องไปดูหนังด้วยกันเหรอ?????  

ต้องไปกินข้าวด้วยกันเหรอ????

ต้องไปขี่รถเล่นด้วยกันเหรอ ???????????

นี่คือคำถามที่เรากะภีมเคยเอามาคุยกัน.........

ซึ่งคำตอบของมันก็คือ.....

สิ่งเหล่านี้ไม่ได้เป็นสิ่งที่บอกว่าเราเป็นแฟนกัน...... และก็ไม่ได้หมายความว่า.. คนเป็นแฟนกันต้องทำแบบนี้ทุกคู่

เพราะสิ่งเหล่านี้มันเป็นเพียงรูปแบบหนึ่งของการเป็นแฟนกัน  เป็นเพียงกิจกรรมหนึ่งๆที่คนเป็นแฟนกันมักทำด้วยกัน  หรือเป็นเพียงวิธีการแสดงออกถึงพฤติกรรมาว่า.... เราเป็นแฟนกัน....

ดังนั้น เรากะภีมจึงไม่ได้มีการแสดงตัวใดๆทั้งสิ้นว่าเราคบกันเวลาที่เราอยู่ต่อหน้าคนอื่น  เราแทบไม่เคยไปไหนกันสองคน.....  เพราะเราไม่ต้องการให้ใครรู้ว่าเราคบกัน  

คนอ่านอาจจะคิดว่าทำไมเราถึงไม่แสดงตัวให้ใครรู้  สำหรับตัวเรา  เราคิดว่ามันไม่ได้มีความจำเป็นอะไรมากมายที่เราจะต้องไปประกาศให้ใครต่อใครรู้ว่า  ภีมเป็นแฟนเรา  เราทั้งคู่คิดว่าการคบกันมันเป็นเรื่องที่คนสองคนตกลงพร้อมใจ....  แล้วความรักแบบเราทั้งคู่มันไม่ใช่ความรักที่ใครๆยอมรับกันนัก  

เพราะงั้น.. การที่คนรอบข้างยิ่งรู้เรื่องของเรามากเท่าไหร่มันจะยิ่งเป็นการสร้างปัญหาให้มากขึ้นเท่านั้น  และที่สำคัญลำพังเราทั้งคู่แล้ว  เราก็พอใจที่เราทั้งคู่จะคบกันแบบรู้กันสองคน...  

และอีกอย่างนึง.... สำหรับเรา  ด้วยความที่เรากะเทย  เรารู้สึกว่า... การที่ผู้ชายสักคนจะมาคบกะเทยแบบจริงๆจังๆมันไม่ใช่เรื่องที่คนปกติทั่วไปจะรู้สึกเคยชิน

ลำพังคนสองคนจะคบกันมันก็ต้องมีปัญหาที่เกิดจากคนสองคนอยู่แล้ว  ถ้ายิ่งคนอื่นมารู้เรื่องเราอีก  ปัญหามันก็ต้องมาจากคนอื่น  มันจะยิ่งให้คนสองคนมีปัญหากันมากขึ้น...  

ดังนั้นถ้าคนอื่นๆรู้ถึงความสัมพันธ์ของเราแล้ว  เราไม่อยากให้ใครมาตั้งแง่หรือมารังเกียจภีมมัน  เพราะคนอื่นๆมักจะคิดว่า... “ ผู้หญิงมีตั้งมากมายคิดยังไงมาเอากะเทย......”  และหลังจากนั้นความคิดในแง่ลบการจะตามมาอีกมากมาย  ซึ่งจะส่งผลเสียต่อภีมและความสัมพันธ์ของเรา...


*********************************************************************

ช่วงปิดเทอม ( ปี 1 เทอม 1 )

ช่วงปิดเทอมเราก็กลับบ้าน... ซึ่งภีมก็กลับบ้านเหมือนกัน  

ช่วงที่กลับบ้านเรากะภีมก็ยังคงโทรคุยกันทุกวันเหมือนเดิม  ที่ต่างออกไปก็คือ เนื่องจากบ้านภีมเป็นร้านขายของ  ตอนกลางวันภีมมันก็เลยต้องนั่งอยู่หน้าร้านคอยขายของกว่าจะปิดร้านก็ประมาณสามทุ่ม  ภีมมันก็จะบอกเราว่าให้โทรไปหาได้ช่วงไหน  ช่วงไหนที่ภีมมันขายของไม่คุยยุ่งเท่าไหร่มันก็จะยิงมาหาเรา  เราก็จะโทรไปหา..

ช่วงที่เราอยู่ที่บ้าน  เราก็มักจะใช้โทรศัพท์บ้านโทรซึ่งภีมก็เหมือนกันเพราะว่ามันถูกกว่า และอีกอย่างแม่ภีมมักจะชอบเช็คเบอร์โทรศัพท์ภีม  เวลาที่มันจะโทรหาเรามันก็จะใช้วิธีการเอาโทรศัพท์บ้านมันยิงมาที่โทรศัพท์บ้านเรา  เราก็ต้องคอยสังเกตว่า  ถ้าเมื่อไหร่โทรศัพท์บ้านเราดังแค่ครั้งสองครั้งแล้วเงียบไป  ให้รู้ว่าคนนั้นคือภีม  เราจะได้โทรกลับ...

เรากะภีมช่วงที่คบกัน  เราสองคนไม่เคยโกหกกันเลยเวลามีเรื่องอะไรก็จะไม่ปิดบังกันอีก  เมื่อใครมีปัญหาอะไรก็จะใช้การพูดคุยกันตรงๆเลย  ซึ่งเป็นเรื่องที่ดีที่เราเคยเป็นเพื่อนกันมาก่อนทำให้ลักษณะการคบกันของเราคุยกันง่ายขึ้น  


***************************************************************************



มีอยู่ครั้งนึง  ตอนประมาณบ่ายๆ.....

ภีมมันใช้โทรศัพท์บ้านมันยิงมาที่บ้านเรา  เราก็เลยโทรไปหามัน  มันบอกว่าวันนี้เบื่อๆแล้วคนก็เข้าร้านไม่เยอะเท่าไหร่มันเลยโทรมาหาเรา

คุยๆกันไปได้สักพักนึงพอมีคนเข้าร้านมันก็จะบอกให้เราถือสายรอไว้ก่อน  มันก็ไปขายของ  พอมันขายของเสร็จเราก็คุยกันต่อ  พอคุยกันไปได้สักพักนึงก็มีคนมาเติมน้ำมันที่ร้านมัน  มันก็บอกให้เรารอแป๊ปนึงเหมือนเคย  พอมันมาพูดสายมันก็บอกเราว่า...

“ แก... คนที่มาเติมน้ำมันที่ร้านเค้าเมื่อกี๊... มันมองเค้าใหญ่เลยอ่ะ... ”

“ ผู้ชายหรือผู้หญิงเหรอ???” เราถามไปแบบไม่ค่อยสบอารมณ์แล้ว

“ มากันสามคน... มีผู้หญิงสองคน... แล้วก็กะเทยคนนึง ” ภีมพูด

“ แกไปยิ้ม..หรือไปส่งตาหวานให้เค้ารึป่าว???  เค้าถึงมองแบบนั้นอ่ะ ” เราถาม

“ ก็ไม่เชิงนะ... แต่เค้าก็ยิ้มให้มันด้วยนะ...  ปกติแล้วเค้าก็ยิ้มให้ทุกคนแหละที่เข้าร้านเค้าอ่ะ ” ภีมพูด

“ เออๆงั้นช่างมันเหอะ ” เราพูด

“ แกมันขี่รถผ่านหน้าร้านเค้าอีกแล้วอ่ะ...... ” ภีมพูดด้วยเสียงตื่นเต้นๆ

“ จริงดิ.. ” เราก็ตอบไปด้วยเสียงตกใจ

“ แกมันชะลอรถแล้วยิ้มให้เค้าด้วยอ่ะ..... แกมันโบกมือให้เค้าด้วย....” ภีมพูดแบบตื่นเต้นเหมือนเดิม

“ ไรเนี่ย.... แกรู้จักมันป่าว ” เราเริ่มยั๊วแล้ว....อารมณ์เริ่มไม่ค่อยดีแล้ว...

“ ไม่รู้จักอ่ะ... มันคงมาหาเพื่อนแถวนี้มั้ง..  ช่างมันเหอะ ” ภีมพูด

หลังจากนั้นเรากะภีมก็คุยกันอีกเรื่อยเปื่อย  สักพักภีมมันก็พูดขึ้นมาอีกว่า

“ แก..... มันขี่ผ่านหน้าร้านเค้าอีกแล้วอ่ะ ” เรานี่เริ่มนั่งไม่ติดแล้ว

“ เฮ้ย... ไงเนี่ย????  แกถามมันดิ๊...  ว่ามันเป็นไรมากป่าว??? ” เราพูด

“ แก... มันจอดรถแล้วอ่ะ.... มันเดินมาที่เค้าด้วย....” ภีมพูด

“ เออ... งั้นแค่นี้นะ... เดี๋ยวไปหา ” เราพูดแล้วก็วางสายโทรศัพท์ไปเลย...

เราก็จัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็หยิบมือถือกระเป๋าตังค์  แล้วก็รีบขับรถไปบ้านภีมอย่างด่วน  เราใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วโมงก็ขับรถมาถึงที่บ้านภีม....  เราจอดรถที่หน้าบ้านมันแล้วก็เดินลงไปที่หน้าร้านมัน  ภีมมันเห็นเราก็ก็ทำหน้างงๆแล้วก็ยิ้มออกมาแล้วก็พูดว่า................

“ เฮ้ย.... นี่แกมาจริงๆเหรอ ”

“ เออดิ.... ไหน  สามคนนั้นไปไหนแล้วล่ะ ??? ” เราพูดแล้วก็มองหา  แต่ก็ไม่มีเราเลยถามภีมว่า

“ หรือว่าต้องรอให้มันขี่รถผ่านหน้าบ้านแกอีก ”

“ ไหนสามคนไหน..... ไม่มี๊ ” ภีมพูดด้วยหน้างงๆ

“ ก็สามคนนั้นไง... ที่แกบอกว่ามันมางั้นงี๊กะแกอ่ะ  ” เราพูด

“ ไม่เห็นมีใครเลย... ” ภีมมันพูดแล้วก็หัวเราะ...

“ อย่าบอกนะ... ว่าอำเค้าอ่ะ..” เราพูดด้วยหน้าเซ็งๆที่โดนมันหลอกจนได้  ภีมมันหัวเราะแล้วก็พูดว่า..

“ ก็เค้าอยากให้แกมาหาเค้าที่บ้านอ่ะ... ชวนตั้งหลายที่แล้วก็ไม่เห็นแกมาซะที  ” ภีมพูด

“ เอ๊า......... ไรว๊า.... เค้าก็อุตส่าห์รีบมา.... ” เราบ่น

“ ทำไม... ถ้ามีสามคนนั้นจริง  แกจะมาทำไรมัน ” ภีมถามด้วยหน้าเปื้อนยิ้ม

“ ป่าว... ก็แค่มาดูหน้าเฉยๆ  ว่าหน้าตาเป็นไง ”    เราพูดด้วยหน้าเจี๋ยมเจี้ยม

“ โถ่เอ่ย.... นึกว่าจะทำไร ”    ภีมพูดพร้อมกับหัวเราะ

“ พอๆ...  ไม่ต้องหัวเราะเลย  แล้วนี่ที่บ้านแกไปไหนกันหมดอ่ะ ” เราพูด

“ พ่อไปตลาด  แม่ส่งพิงค์ไปตัดผม  ส่วนยายก็อยู่ในบ้าน ” ภีมพูด

“ เหรอ.... ” เราพูด

“ กินหนมไรป่าว...” ภีมถาม

“ อะไรก็ได้... เอามาเหอะกินได้หมด ” เราพูด

ภีมมันก็เดินไปหยิบขนมๆมาให้เรากิน  แล้วมันก็หยิบน้ำแป๊ปซี่มาให้เราขวดนึง  เรากะภีมก็นั่งคุยกันที่หน้าร้านมันไปเรื่อยๆ  พอมีคนมาซื้อของเราก็ช่วยมันขายช่วยมันคิดเงิน...

“ นี่ๆ อยากให้เค้ามาหาที่บ้านเนี่ย... คิดถึงเค้าอ่ะดิ๊....” เราแกล้งแซวมัน

“ อะไร.... ใครเค้าจะไปคิดถึงแก....” ภีมพูดพร้อมกับยิ้มอายๆ

“ จร้า... ไม่คิดถึงก็ไม่คิดถึง ” เราพูดเย้ามัน

“ อย่าทำมาเป็นแซวเค้าเลย...  แกก็คิดถึงเค้าเหมือนกันแหละ...” ภีมพูด

“ เอาจริงๆก็คิดถึงแหละ.... ได้แต่คุยโทรศัพท์กันไม่ได้เจอกันมาตั้งสองอาทิตย์แล้วหนิ ” เราพูด

ทันทีที่เราพูดจบแม่ภีมก็ขี่รถเข้ามาพอดี...  เราก็ไหว้แม่ภีมแล้วก็ทักทายน้องพิงค์ (น้องสาวมัน) แม่ภีมก็เลยถามเราว่า

“ ไปไงมาไงเนี่ยลูก..... มาตั้งแต่เมื่อไหร่ล่ะ ”

“ ก็มาได้พักนึงแล้วอ่ะแม่  พอดีปอมันแวะมาหาป้ามันเลยแวะมาหาภีมที่บ้านด้วย ” ภีมมันชิงตอบให้เรา  คือบ้านป้าเราก็อยู่แถวๆบ้านภีมมันหนะ..... เราก็ไม่ค่อยแวะมาหาป้าเท่าไหร่หรอก... ส่วนใหญ่ก็แวะมาหาแต่ผู้ชาย (เลวจริงๆ เราเนี่ย...)

“ อ๋อ... แล้วป้าเราล่ะ  เป็นไงบ้าง... สบายดีมั้ย ??” แม่ภีมพูด

“ ก็ดีค่ะ... ” เราตอบ

“ อยู่กินข้าวเย็นด้วยกันก่อนนะลูก???” แม่ภีมพูด

“ ไม่ดีกว่าค่ะแม่... เดี๋ยวจะค่ำ  หนูขับรถกลับคนเดียวด้วย  เดี๋ยวกลับไปกินข้าวบ้านดีกว่า ” เราพูด

“ เสียดายจัง...  เอาไว้ก็มากินข้าวฝีมือแม่บ้างนะลูก ” แม่ภีมพูดแล้วก็เดินไปในบ้าน

เราก็นั่งคุยกะภีมอีกพักนึงเราก็เลยเตรียมตัวจะกลับบ้านซะทีเดี๋ยวจะค่ำ

“ แกเค้ากลับก่อนนะ ” เราพูด

“ อ้าว... ตกลงจะไม่อยู่กินข้าวเย็นด้วยกันก่อนเหอ ?? ” ภีมพูด

“ ไม่ดีกว่า... เอาไว้ก่อนแล้วกัน ” เราพูด

“ โอเคๆ  ตามใจ ” ภีมพูด

“ ค่าขนมเท่าไหร่เนี่ย ??? ” เราพูดพร้อมกับหยิบกระเป๋าตังค์ออกมาจะจ่ายเงิน

“ ไม่เป็นไรหรอก  ถือว่าเค้าเลี้ยงแล้วกัน ” ภีมพูด

“ ได้ไง... ของซื้อของขาย...” เราพูดพร้อมกับยื่นแบงค์ร้อยให้ภีม

“ ไม่เอา... บอกว่าเลี้ยงไง... แค่นี้เองไม่เป็นไรหรอก... ให้เลี้ยงทั้งชีวิตยังได้เลย ” ภีมพูดยิ้มๆ

“ อย่ามาเน่าๆ  เดี๋ยวแม่ก็มาได้ยินหรอก ” เราพูดเขินๆ

“ เขินอ่ะดิ๊ ” ภีมพูด

“ เอๆ... งั้นเค้าไปล่ะนะ ” เราพูด

“ ขับรถดีๆล่ะ... อย่าขับให้มันเร็วนัก ” ภีมพูดหน้าดุๆ

“ รู้แล้วน่า..... เดี๋ยวถึงบ้านจะโทรหา  ” เราพูด

“ อืม.... ” ภีมตอบ

ก่อนที่เราจะเดินมาที่รถ  เราก็มองซ้ายมองขวา  ตอนนั้นก็เริ่มโพล้เพล้แล้ว...  เราก็เลยไปหอมแก้มภีมทีนึง แล้วก็พูดว่า

“ ไปนะ.... ”

ภีมมันก็พยักหน้าให้เราด้วยท่าทางเขินๆ  เราก็เดินไปที่รถแล้วก็ขับรถกลับบ้าน...........

##############################################################################

Sbai

ความรักต้องค่อยเป็นค่อยไปใจตรงกัน