#### เรื่อง “ รักของเราสามคน ” ๑๔ ####

nutnakrobh

มารื้อฟื้นความหลังกันหน่อย....

.......................................  

พอเราจุ๊บเสร็จภีมมันก็พูดว่า

“ ได้คืบจะเอาศอกนะเราเนี่ย..... ” มันไม่พูดป่าว  มันพูดไปบีบจมูกเราไปด้วย....

“ เออๆ...  ถ้าไม่ชอบทีหลังจะไม่แล้ว.....” เราแกล้งพูดพร้อมกับแกล้งทำเป็นเนียนงอนมัน...

“ เค้าไม่ง้อหรอกนะ....  แกก็รู้ว่าเค้าง้อคนไม่เป็น ” ภีมพูด

“ จร้า.......    หล่อเหลือเกินเน้อะ...   ไม่เคยง้อใครเนี่ย ????” เราพูดกระทบกระเทียบมัน....................

“ หืม....  ปากดีนัก.... มานี่ม่ะ... ” ภีมมันพูดแล้วก็ดึงเราเข้าไปหามัน..........  เรากะมันก็เลยล้มทับกันไปบนเตียง ( ฉากนี่คุ้นๆ  เหมือนเห็นในหนังไทยบ่อยๆ)

“ ภีม....  ไม่เอา.... ” เราพูดพร้อมกับเอามือดันตัวมันออก.....

“ อยู่เฉยๆดิ.......... อย่าดิ้น....” ภีมมันพูด  ในขณะที่มือมันข้างนึงพยายามล็อคแขนเราไว้ทั้งสองข้าง

*****************************************************************************

“ ไม่เอา...... ” เราพูดแล้วพยายามผลักมันออกจากตัว

“ ลามกนะแกเนี่ย..... เค้ายังไม่ได้บอกแกเลยว่าจะเอา...” ภีมมันพูดยิ้มๆแล้วก็เอาหัวมันหัวหัวเรา

“ แกแหละ...  ลามก..  ลุกขึ้นเลย..  หนัก ” เราพูดเขินๆ

“ ไม่ลุก.... ” มันพูดเสียงแข็งแล้วทำหน้าล้อเลียนเรา

“ โอเค.... งั้นแกโดนเค้าข่มขืนแน่....” เราทำเสียงแข็ง  ทำแรงแข่งกะมันบ้าง  เผื่อมันจะเลิกแกล้งเรา

“ จะทำไร..... ทำดิ... ” มันพูดท้าทายเราแล้วทำลอยหน้าลอยตา......

“ แกท้าเค้าเองนะ............. ” เราทำเป็นใจแข็งพูด

“ อืม..... เอาดิ ” มันลอยหน้าลอยตาพูดอ่ะ...  มันคงคิดแหละว่าเราคงไม่กล้า.......

แต่อยากมาท้ากันล่ะก็.....  เราก็เลยจัดไปอย่าให้เสีย......  มันอยากมาทำเป็นลอยหน้าลอยตาเราก็เลยยื่นแขนทั้งสองข้างไปกอดคอมันโน้มคอมันลงมาอย่างรวดเร็ว เพราะตอนนั้นหน้าของเราสองคนก็อยู่ห่างจากกันไม่มาก  แล้วเราก็จูบปากมันเลย....  ตอนนั้นเราเห็นมันทำหน้าเหวอๆแล้วก็สะดุ้งนิดหน่อย.... แต่แล้วจากตอนแรกที่เราเป็นฝ่ายรุกล้ำมันก่อนกลับกลายเป็นมันซะได้ที่กำลังลุกล้ำเรา....

จากตอนแรกที่คิดไว้ว่าแค่จะจูบมันแต่ที่ไหนได้มันลุกลามไปไกลกว่าที่คิด  ในตอนนั้นเราทั้งคู่ปล่อยให้อะไรๆมันเลยเถิดไป  เสื้อของเราทั้งคู่ถูกถอดออกไปแล้วเหลือเพียงแค่กางเกง...  จากตอนแรกที่เพียงแค่แลกลิ้นกันเฉยๆ  ภีมมันก็ค่อยจูบล่วงล้ำลงมาเรื่อยๆ  ตั้งแต่ใบหูลามลงมาถูกซอกคอและลงมาเรื่อยๆจนถึงตรงบริเวณหน้าอก.......  แต่ก่อนที่อะไรจะเลยเถิดไปไกล  ก็มีเสียงเรียกชื่อเราดังขึ้นมาซะก่อน......

“ ปอ........ พาเพื่อนออกมากินสละเร็ว...  พ่อตัดมาจากในสวน  กำลังหวานๆเลย..... ”  พอเสียงพ่อเราดังขึ้น  ทั้งเราและภีมก็เลยหยุดทุกอย่างลง  เหมือนว่าตัวเองกลับมาสู่อารมณ์ปกติกันอีกครั้ง....  เรามองหน้ากันซึ่งต่างก็รู้ว่าทั้งเราและมันกำลังเขินกันอยู่......  เราก็เลยพูดแก้เขินว่า

“ ออกไปกินสละกันดีกว่า......  ”

“ อืม.... ”  ภีมมันตอบเขินๆ  แบบไม่มองหน้าเรา... ตอนนั้นเราเห็นว่าหูมันแดงมากๆ  มันคงจะเขินจัดอ่ะ  

เราก็ลุกขึ้นจากเตียงแล้วควานหาเสื้อที่เหวียงไปไหนก็ไม่รู้  พอหาเจอเราก็เลยใส่เสื้อพร้อมกับหยิบเสื้อภีมที่มันตกอยู่ใกล้ๆเรายื่นให้มัน  มันก็รับเสื้อไปใส่....   แล้วก็ไม่พูดอะไร......  เราก็เลยชิงแซวมันขึ้นมาก่อน

“ เงียบเชีย.....  ทำไม...  อายจนไม่กล้าพูดไรเลยเหรอ???? ” เราพูดโดยพยายามทำเสียงล้อเลียนมันให้มากที่สุด  เพื่อกลบเกลื่อนความอายของตัวเอง

“ ป่าวซะหน่อย  ” มันปฏิเสธทั้งๆที่หน้ามันยังแดงอยู่

“ เชื่อเลยเนี่ย....  แกหน้าแดงขนาดนี้เนี่ยนะ  ” เราพูด

“ แกเนี่ย....  ไม่อายเลยมั้ง....  ทำเป็นเนียน ” ได้ทีมันบ้างแล้ว....

“ อะไรๆ....  ก็บอกแล้วว่าอย่ามาท้า...  เป็นไงล่ะ.... ” เราพูด

“ เออๆ.... ขอให้ยุขึ้นแบบนี้ทุกทีเห้อ.. ” มันลุกขึ้นยืนมาพูดยิ้มๆใกล้หน้าเรา แล้วมันก็เปิดประตูเดินออกไปจากห้องเรา.....

เรากะภีมก็ออกมานั่งกินสละกันที่หน้าบ้านเรา...

“ ปอ.... แกะให้หน่อยดิ..... เค้าแกะไม่เป็นอ่ะ ” ภีมพูดเสียงอ้อน

“ แกะไม่เป็นหรอกเหรอ..  ไรว้า..  เค้าอุตส่าจะทำเป็นเนียนให้แกแกะให้กินซะหน่อย...” เราพร้อมกับทำหน้าเซ็งๆ

“ อดแล้วแหละ...  เพราะเค้าแกะไม่เป็น  แล้วแกนั่นแหละที่ต้องแกะให้เค้ากิน ...  ” ภีมมันพูดพร้อมกับหัวเราะ

“ โอเคๆ....  ก็ได้” เรากะภีมก็นั่งคุยกันไปนั่งกินสละกันไปจนถึงประมาณตอนเที่ยง  พ่อเราก็เดินมาที่หน้าบ้านแล้วพูดว่า...

“ ปอ...  เที่ยงแล้วพาเพื่อนไปกินข้าวป่ะ... ” เราก็หันไปสบตาภีมแล้วก็พูดว่า

“ เดี๋ยวมันจะกลับแล้วพ่อ... พอดีมันมีนัดกะเพื่อนมัน ” เราพูด

“ ใช่ครับ...  อีกเดี๋ยวผมก็กลับแล้วครับ  เดี๋ยวไปกินกะเพื่อนทีเดียวเลย ” ภีมพูด

“ งั้นเหรอ...  งั้นก็ตามสบายนะ  เดี๋ยวพ่อเดินเข้าไปดูสวนหน่อย”พ่อพูดแล้วก็เดินไป

“ จะไปเลยใช่ม่ะ...  นี่ก็เที่ยงกว่าแล้ว ” เราพูด

“ อืม...  เดี๋ยวพวกนั้นมันจะรอกัน ” ภีมพูด

“ งั้นเดี๋ยวเราค่อยโทรคุยกันนะ ” เราพูด

“ ตกลงแกจะไม่ไปใช่ม่ะ???” ภีมถามเรา

“ ก็อย่างที่เค้าบอกแกแหละ...  แกไปเหอะ ” เราพูด

“ จะไม่ลองคิดดูอีกทีเหรอ ” ภีมถามเรา

“ คงไม่อ่ะ...  แกก็รู้ว่าเค้าคิดยังไง แกไปเหอะ ” เราพูด

“ โอเค...  ตามใจแกแล้วกัน ” ภีมพูด

“ ส่วนเรื่องเสื้อผ้าเดี๋ยวเค้าเอาไปให้นะ.... จะให้เค้ารีดไปให้เลยป่ะ ” เราพูด

“ เค้ารีดเองดีกว่า..... นี่ๆเค้ารีดผ้าเป็นล่ะนะ ” ภีมมันพูดแบบเบ่งๆหน่อย......

“ รีดเรียบป่ะเหอะ...  เดี๋ยวเค้ารีดให้แล้วกัน  แกจะได้ไม่เสียเวลา ” เราพูด

“ เอาตามนั้นก็ได้....  ตามใจแกแล้วกัน ” ภีมพูด

“ งั้นรีบไปเหอะ.... ” เราพูด

“ อืม... ไปแล้ว ” ภีมมันพูดแล้วก็ขับรถออกไป....  เราก็ยืนมองมันจนมันออกไป...

*******************************************************************

หลังจากวันนั้นมาเรากะภีมก็ไม่ได้เจอกันเลย   ก็มีแต่คุยโทรศัพท์กันทุกวันแบบเดิม.จนถึงช่วงที่ภีมมันต้องกลับมอเพื่อเรียนซัมเมอร์และฝึกปฏิบัติภาคสนาม.....

แต่บังเอิญว่าเราดันมีปัญหาเรื่องที่จะกลับมอพอดี  เรื่องมันมีอยู่ว่า................

“ พรุ่งนี้อ่ะพ่อ....” เราพูดทั้งที่ตายังจ้องโทรทัศน์อยู่

“ อ้าว...  ปอจะกลับพรุ่งนี้ได้ไง ก็วันพุธพ่อต้องไปประชุมที่กทม.สองวัน....” (วันที่คุยกันเป็นวันจันทร์)

“ เหรอ... ” เราหันมามองหน้าพ่อ

“ ทำไมรีบกลับจังล่ะ...  เลื่อนไปก่อนไม่ได้เหรอ  จะได้อยู่บ้านเป็นเพื่อนน้องมันก่อน” คือน้องเรามันยังเด็กอ่ะ  พ่อเราเลยอยากให้เราอยู่กะน้องก่อน  เพราะพี่ชายเรามันไม่อยู่อ่ะช่วงนั้น  เหมือนว่ามันจะไปเที่ยวกะแฟนมันที่ไหนสักอย่าง

“ อ้าว.... คือพอดีเพื่อนปอมันฝากของไว้ที่ปออ่ะพ่อ... แล้วมันต้องใช้วันอังคารนี้  ปอก็เลยว่าจะกลับวันพรุ่งนี้เลยอ่ะพ่อ ” เราพูด

“ เพื่อนที่ว่านี่ใช่คนที่มาวันนั้นรึป่าว..... ชื่ออะไรนะ...” พ่อพูด

“ ช่าย... คนนั้นแหละ  มันชื่อภีมพ่อ...” เราพูด

“ อ๋อ...  คนนี้นี่เอง...  ใช่คนที่คบๆกันเมื่อตอนมอปลายใช่ป่าว ” พ่อพูด....  นี่พ่อยังจำได้อีกเหรอ....

“ เออ....  มันนั่นแหละ.... ” เราตอบพ่อเขินๆ

“ คบกันดีๆล่ะ...  อย่าพากันเสียคน ” พ่อพูด

“ อืม.... ” เราพยักหน้ารับ

“ แล้วตกลงว่าจะเอาไง...  เรื่องที่จะกลับหนะ ” พ่อพูด

“ งั้นเดี๋ยวปอคุยกะมันก่อนแล้วกัน ” เราพูด


จากนั้นเราก็เลยโทรไปหาภีมเพื่อที่จะคุยเรื่องเอาเสื้อไปให้  

ตอนแรกเราก็เรียบเคียงถามมันประมาณว่ามันต้องใช้วันไหน.... แล้วมันมีเสื้อผ้าสำรองไว้รึป่าว...  ซึ่งสรุปแล้วว่าไม่มี  

เราก็เลยเล่าให้มันฟังว่าเรายังกลับไม่ได้เพราะเรื่องที่พ่อต้องไปประชุมที่กทม.  มันก็กังวลว่าจะเอาชุดที่ไหนฝึก  เราก็เลยบอกมันว่า..  เดี๋ยวเราจะนั่งรถเอาชุดไปให้มันที่มอแล้วก็นั่งรถกลับ  

ตอนแรกมันก็ไม่ยอม...  เพราะมันบอกว่าเราจะเหนื่อยปล่าวๆ  เพราะต้องนั่งรถไปกลับตั้งหกชั่วโมง  เรากะมันเถียงกันอยู่พักนึงเลย...  กว่ามันจะยอมฟังเรา....



วันรุ่งขึ้น......  

เราก็ขึ้นรถไปพร้อมพ่อ  เพราะพ่อเราจะออกจากบ้านไปทำงานตั้งแต่ประมาณเจ็ดโมง  พ่อก็แวะไปส่งเราที่คิวรถตู้  เราใช้เวลาประมาณสามชั่วโมงเราก็มาถึงที่มอ....  

เริ่มรู้สึกว่าตัวเองคิดผิดแล้วที่ทำตัวเป็นนางเอกนั่งรถเอาของมาให้มันแล้วก็จะนั่งรถกลับ  เพราะว่าตอนนั้นเราเมื่อยมากๆ

เราก็เดินเข้าไปที่หอในแล้วก็เอากระเป๋าที่ใส่ของภีมวางไว้บนเตียง  แล้วเราก็เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็ไปอาบน้ำเพราะเหนียวตัวมากๆ  พออาบน้ำแต่งตัวเสร็จเราก็เอาเสื้อผ้าของภีมมารีด

พอเรารีดผ้าให้ภีมเสร็จเราก็โทรหามันเพื่อที่จะให้มันมาเอาเสื้อผ้า....  แต่เราโทรหามันอยู่นานมากๆมันก็ไม่ยอมรับโทรศัพท์เลย....   

ตอนนั้นก็ประมาณบ่ายโมงกว่าแล้ว  มันก็ไม่ยอมรับโทรศัพท์  เราโทรหามันอยู่ประมาณสองชั่วโมงมันก็ยังไม่รับโทรศัพท์  

จนเวลาล่วงเลยไปจนถึงประมาณบ่ายสามโมงก็ยังไม่มีวี่แววว่ามันจะโทรกลับหรือว่ารับโทรศัพท์มันเลย....  ตอนนั้นเราเริ่มโมโหมันขึ้นมาแล้ว....  ทั้งๆที่มันก็รู้ว่ามันนี้เราจะต้องเอาของมาให้มันแต่มันก็ดันหาบหัวไปเลย  เราโทรไปเป็นร้อยๆสายแล้วแต่มันก็ไม่รับและไม่โทรกลับเลย

เราก็เลยตัดสินใจเดินไปดูมันที่ห้องมันซึ่งอยู่คนละหอกะเรา  พอเราเดินขึ้นไปแคะที่หน้าห้องมันก็ไม่มีใครมาเปิดประตูให้เราเลย  เรายืนแคะหน้าห้องอยู่พักนึงก็ยังไม่มีใครมาเปิด.....

ตอนนั้นเราก็เลยเดินกลับไปที่ห้องตัวเองแล้วก็หยิบเสื้อผ้าภีมที่เราจัดการรีดและใส่ไม้แขวนไว้แล้ว....  เดินไปที่ห้องมันแล้วก็แขวนเสื้อผ้ามันทั้งหมดไว้ที่หน้าห้องมัน  แล้วก็เขียนจดหมายน้อยไว้ด้วย  มีข้อความประมาณว่า

.....................................


เค้าเอาของมาให้แล้วนะ....    โทรไปหาตั้งหลายครั้ง...  ทำไมไม่ยอมรับโทรศัพท์....

เค้าไม่รอแล้วนะ...    ไม่อยากถึงบ้านดึก..........................



ก่อนจะออกมาเราก็ลองโทรหามันอีกสองสามครั้ง.........

แต่มันก็ยังไม่รับโทรศัพท์เราอยู่ดี.....

ตอนแรกเราว่าจะไม่รู้สึกแย่หรือน้อยใจมันแล้วนะ....

แต่ว่าตอนนั้นเราก็อดไม่ได้ที่จะโกรธมัน....

แต่ยังไงก็คงต้องรอให้มันโทรกลับมาหาเราก่อน....  แล้วค่อยคุยกันให้รู้เรื่อง.....

หลังจากนั้นเราก็ไปขึ้นรถกลับบ้าน......................

####################################################################