Tags: เด็ก/ของเล่น/SM/BD
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ "พ่อแม่บอก ไปอยู่กับเขาพี่จะพาไปทำงาน กินอยู่สบายทุกอย่าง ไม่เดือดไม่ร้อนอันใด ขึ้นปีใหม่ พี่จะมารับ เอาหนูกับน้องอีกคน ไม่พูดไม่บ่น เชื่อฟังทุกอย่างเป็นลูกที่ดีประเสริฐ" ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
"เลือกเอานะ จะยอมดีๆหรืออยากให้น้าไปทำกับน้องแทน"
หลังจากสามวันที่แล้วที่ 'นัท'และน้องชาย 'นุก' เดินทางมาถึงที่นี่ สถานที่ๆเด็กชายจะต้องทำงาน ตัวเขาไม่รู้อะไรมากนักเพียงแค่รู้ว่าการกระทำเช่นนี้จะช่วยแบ่งเบาภาระครอบครัวที่พักนี้คุณพ่อบอกกับเขาว่ามันหนักหนาเหลือเกิน
เมื่อมาถึงทั้งคู่ถูกพาเข้าไปเก็บของในห้องที่มีสิ่งของพอสมควรกับที่จะเป็นห้องพักของพวกเขาไปอีกพักใหญ่กระทั่งวันถัดมา เด็กชายจึงได้รู้ว่า 'งาน'ของเขาคืออะไร เขาถูกพาออกไปจากห้องพักสู่ห้องอีกห้องหนึ่งที่ไม่มีอะไรมากนักที่นั่น เขาได้พบกับลูกค้าเป็นครั้งแรก และหลังจากงานเสร็จสิ้นลงก็ถูกพากลับมาที่ห้องงานน่ะสำหรับเด็กชายมันก็ไม่ได้เป็นประสบการณ์ที่ดีนัก เข้าขั้นแย่เลยล่ะ
กระทั่งเช้าวันนี้ที่จู่ๆเขาก็ตื่นขึ้นมาพบว่าตนอยู่ในห้องที่มาทำงานอีกครั้งผนังด้านหนึ่งมีลวดลายที่เด็กชายไม่เคยเห็นมาก่อนนั่นทำให้เขารู้ว่ามันไม่ใช่ห้องเดิม นอกจากชายคนที่พูดออกมาเมื่อเห็นเขารีบถอยหนีแล้วทว่าคำพูดนั้นก็ทำให้เด็กชายตระหนักว่าบนเตียงมีร่างเล็กของน้องชายที่ยังหลับสบายอยู่เลย
"..."
เด็กชายเงียบไปครู่ใหญ่มองชายหนุ่มสลับกับน้องชายที่ยังหลับอยู่ เหตการณ์เมื่อวานกลับเข้ามาในห้วงความคิดความเจ็บปวด อึดอัด ทรมานที่ได้พบทำให้เขาขยาดและอยากวิ่งหนีออกไปจากห้อง
แต่เด็กชายก็ทำไม่ได้ คำขู่ได้ผลเด็กชายปฏิเสธไม่ได้ว่าเขากลัวและไม่อยากถูกกระทำเหมือนเมื่อวานแต่กับน้องชายที่จะต้องมารับแทน เขาไม่ยอม แม้จะมีท่าทีอิดออดแต่ร่างเล็กก็เดินกลับมาหาชายหนุ่ม เป็นลูกค้าคนเดิมที่ได้ร่วมงานกับเด็กชายมาก่อนแล้ว เด็กชายรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นร่างเล็กสั่นเมื่อถูกคว้าเข้าไปกอดจมูกชายหนุ่มซุกไปที่พวงแก้มนุ่มก่อนจะสูดกลิ่นกรุ่นเข้าไปเต็มปอดแขนแกร่งค่อยพาร่างเล็กลงไปนอนยังเตียงหลังใหญ่ที่มีอีกร่างหลับอุตุอยู่อีกมุมหนึ่ง
"กลิ่นแป้งยังอยู่เลย"
ปากพึมพำออกมาเมื่อไล่จมูกซุกซนลงไปยังซอกคอหน้าอก จนกระทั่งที่หน้าท้อง เสื้อแขนสั้นสีเขียวอ่อนถูกรั้งขึ้นไปจนผิวขาวใสโผล่พ้นเสื้อออกมา
"อืมมมม"
หน้าท้องนุ่มนิ่มถูกชายหนุ่มซุกไซร้ทั้งลมหายใจและตอหนวดทิ่มเบาๆทำเด็กชายหัวเราะคิกคักกระทั่งแทบไม่รู้สึกตัวว่าตอนนี้กางเกงขาสั้นสีเข้มรวมถึงกางเกงในตัวน้อยถูกร่นลงไปแล้วเด็กชายขัดขืนเล็กน้อยเมื่อชายหนุ่มจะถอดเอากางเกงออกจากตัวแต่เมื่อมองตามสายตาเขาก็เข้าใจเพื่อสนองความอยากของชายตรงหน้าให้น้องชายเขาปลอดภัย มันก็ไม่มีทางเลือกอื่น "น้าจะไม่ทำน้องชายผมใช่ไหม?" "แน่นอน ถ้าทำให้น้าหายอยากได้ล่ะนะแต่บางที มันอาจไม่ใช่แค่ครั้งเดียวเหมือนเมื่อวันก่อน จะยอมหรือเปล่าล่ะ?" "ถ้าน้ารับปากกี่ครั้งผมก็ยอม" "ได้สิ น้าจะทำแค่กับเอ็ง"
แล้วกางเกงตัวน้อยก็ถูกถอดออกไปชายหนุ่มหายใจแรงๆสองสามที ก่อนจะซุกหน้าลงไปที่เดิม เด็กชายเบือนหน้าหนีความรู้สึกแปลกๆที่เกิดขึ้นหลับตา พยายามลืมและไม่นึกถึงสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นขาซ้ายถูกชายหนุ่มยกขึ้นเหนือบ่าตัวเอง จมูกยังดุนดันอยู่ที่หน้าท้องนุ่มนิ่มแวะลงมาหาเจ้าตัวน้อยที่กึ่งนิ่มกึ่งลุก ก็เด็กน้อยพึ่งถูกเขาปลุกเมื่อครู่นี่เอง ชายหนุ่มดุนดันเจ้าตัวน้อยเล่นเพียงชั่วครู่ก็งับเอาเข้าไปในปากทั้งอันขบเม้มเล่นห่อปากก่อนจะดูดเอาเจ้าไข่ใสๆสองใบตามเข้าไปในทันทีจนรู้สึกว่าร่างเล็กสะดุ้งมือควานไปที่ขอบเตียง อุปกรณ์ต่างๆจะถูกเตรียมไว้เพื่อให้ความสะดวกแก่ลูกค้ามือป่ายปาดกวาดไปมาแค่ครู่เดียวก็ได้แท่งพลาสติกทรงขนาดเหมาะมือพร้อมกับหลอดเจลหล่อลื่นในขณะที่ปากยังสนุกกับการหยอกล้อกับเจ้าตัวน้อย มือก็บีบเจลลงไปยังแท่งพลาสติกลูบไปมาจนทั่ว จึงค่อยๆดันมันเข้าไปร่างเล็กเกร็งพร้อมความรู้สึกเจ็บจุกจากการถูกบุกรุกที่ด้านหลังสองมือจิกลงไปในผ้าปูที่นอนแน่น
“อึก”
เห็นเด็กชายกัดฟันไม่ยอมส่งเสียงหรือโวยวายอะไรออกมาชายหนุ่มอดยิ้มไม่ได้
“ดื้อดีนี่”
ต่างจากวันก่อนที่เด็กชายขัดขืนพร้อมโวยวายเสียงดังกว่าจะได้ก็เสียเวลาไปตั้งเยอะ แต่พอมีน้องชายเป็นตัวประกันดูเด็กชายจะว่าง่ายขึ้นเยอะ
“อึก อืออ”
ชายหนุ่มค่อยๆสาวเจ้าแท่งพลาสติกเข้าออกช้าๆเพื่อให้กล้ามเนื้อหูรูดของเด็กชายได้ปรับตัวถ้าเหมือนกับวันนั้นแทนที่จะได้รับความสุขทั้งสองฝ่ายมันคงกลายเป็นฝันร้ายของเด็กชายซะมากกว่าคิดแล้วชายหนุ่มก็มองลงไปที่รอยย่นตอนนี้มันบวมน้อยๆจากสิ่งแปลกปลอมที่ผ่านเข้าอกเป็นจังหวะ รอยแผลจากวันก่อนยังคงอยู่เมียงมองไม่นานนักก็กลับไปใช้ปากหยอกล้อกับเจ้าตัวน้อยต่อ
|