ถ้ายังรักความเป็นไทยอยู่ โปรดอ่านสักนิด

^o^Aom_Za

อ่านสักนิด....คือ ว่านะครับ ผมได้ไปอ่านหนังสือพิมพ์เดลินิวส์ แล้วดันไปเจอบทความบทหนึ่งที่น่าสนใจ แต่ผมคิดว่าน่าจะเป็นส่วนน้อยนะครับ ที่จะได้อ่านบทความบทนี้ วันนี้ผมเลยเอามาพิมพ์ให้เพื่อนๆอ่านกันทั้งหมด กว่าจะพิมพ์หมดก้อเล่นเอาเหนื่อยเลย
ถ้าอ่านแล้วถูกใจ ก้อขอคำ "ขอบคุณ" บ้างนะครับ ^^
แต่ถ้าอ่านแล้วไม่ถูกใจใครบางคน ก้อขอ "อภัย" ไว้นะที่นี้ด้วย


เริ่มอ่านกันเลยนะครับ

หลังจากผมเขียนประเด็นกระแสเกาหลีไป แล้ว วันนี้มีคนทางบ้านท่านหนึ่งเขียนจดหมายมาถึงผม ซึ่งผมขอหยิบมาถ่ายทอดนะครับ เพราะเป็นอีกมุมหนึ่งของความคิดในฐานะประชาชนคนไทยครับ

สวัสดีค่ะ คุณวิภา...วดี ที่นับถือ

   ดิฉันอ่านคอลัมน์บันเทิงฟรีสไตล์ที่คุณเขียนเป็นประจำ ดิฉันได้อ่านที่คุณเขียนเกี่ยวกับกระแสเกาหลีหลายครั้ง ทำให้ดิฉันนำมาคิดต่อยอดและอยากเขียนเพื่อแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับ เรื่องกระแสต่างชาตินิยมในปัจจุบันนี้บ้างค่ะ เมื่อตอนที่ฉันยังเด็ก คุณครูมักจะสอนและให้ท่องจำเสมอว่า “จำไว้นะนักเรียน...ประเทศเราเป็นประเทศเดียวเท่านั้นในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ที่ไม่ได้ตกเป็นเมืองขึ้นของใคร” ตอนนั้นฉันท่องจำด้วยความภาคภูมิใจและชื่นชมในความ “เจ๋ง” ของคนไทยมาก

   เวลาผ่านไปเมื่อโตเป็นสาว ได้ย้อนกลับมาถามตัวเองอีกครั้งว่า “จริงหรือเปล่านะที่คุณ ครูสอนเราในตอนนั้น...” ที่ ว่าเราไม่เคยตกเป็นเมืองขึ้นให้กับใคร เพราะเมื่อฉันย้อนกลับไปในอดีตสักเกือบ 20 ปีที่ผ่านมา พบว่าแท้จริงแล้วเราได้ตกเป็นเมืองขึ้นทางวัฒนธรรมและวัตถุของต่างชาติ ทั้งฝรั่งและเอเชีย ด้วยกันมาเป็นเวลานานแล้ว จำได้ว่า ตอนที่ย่างเข้าสู่วัยรุ่นทุกอย่างรอบตัวเป็นกระแสนิยมที่เป็นฝรั่งและ ญี่ปุ่นไปเสียทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นแฟชั่น อาหาร ภาษา เพลง หนัง ละคร

   จากช่วงเวลานั้นมาอีกสัก 10 ปี ก็ยังพบว่าเรายังคงตกเป็นเมืองขึ้นทางวัฒนธรรมและวัตถุของต่างชาติอยู่ดี เพียงแค่ถูกเปลี่ยนมือจากญี่ปุ่นกลายมาเป็นเกาหลีแทน (หลัก ๆ แล้วเรายังคงตกเป็นเมืองขึ้นของต่างชาติถึง 3 ประเทศด้วยกันคือ ฝรั่ง ญี่ปุ่น และเกาหลี) ปัจจุบัน กระแสคลั่งไคล้วัฒนธรรมเกาหลีเพิ่มขึ้นจากเดิมเป็นทวีคูณ ไม่ว่าจะเป็นคลั่งไคล้ดารา-นักร้องเกาหลี สังเกตได้จากการที่ดารา นักร้องเกาหลี เดินทาง เข้ามาโกยเงินบาทจากบ้านเราทุกเดือน ร้านอาหารเกาหลีก็เริ่มผุดขึ้นมาแซงร้านอาหารญี่ปุ่น เด็กวัยรุ่นสนใจเรียนภาษาเกาหลีมากขึ้น เพื่อเอาไว้ “ซารางเฮโย” (บอกรัก) ดารา นักร้อง ที่ตนชื่นชอบ สินค้าและเครื่องสำอางจากเกาหลีเป็นที่นิยมอย่างมาก เครื่องสำอางไทยยังต้องโฆษณาต่อท้ายว่า   “นำเข้าจากเกาหลี” ถึงจะขายดี การท่องเที่ยวเกาหลีแรงดีไม่มีตกและนับวันจะเพิ่มความนิยมมากขึ้นจากการส่ง-นำเข้าละครเกาหลีมาตีตลาดละครไทยอย่างไม่ขาดสาย

   ตั้งแต่เด็กจนโตเห็นมาตลอด คือ การถูกครอบงำจากวัฒนธรรมต่างชาติ ทำให้ดิฉันนึกไม่ออกเลยว่า “แบบไหน...แบบไทย” แบบ ไหนถึงเรียกว่าเป็นเทรนด์การแต่งตัวแบบไทย ทรงผมแบบไหนที่เป็นแบบไทย เพลงที่เป็นสไตล์ไทยป๊อปเป็นแบบไหน แต่งหน้าแบบไหนเป็นเทรนด์ไทย ถ้าเรายังปล่อยให้กระแสวัฒนธรรมต่างชาติครอบงำประชาชนของเราอยู่แบบนี้ อีกไม่นานเราคงไม่เหลือสิ่งใดไว้ให้ลูกหลานเราเรียนรู้และวัฒนธรรมไทยคงต้อง ถึงกาลอวสานเป็นแน่
   
   เมื่อคิดเปรียบเทียบถึงสิ่งที่ประเทศไทยมี กับสิ่งที่ประเทศเกาหลีมี ดิฉันพบว่าสิ่งที่เรามีอยู่ไม่ได้ด้อยหรือมีน้อยไปกว่าเขาเลย ไม่ว่าจะเป็นสถานที่ท่องเที่ยวที่สวยงามมากมาย อาหารของเราก็อร่อยและเลื่องชื่อ สินค้าของเราก็มีคุณภาพไม่ต่างจากบ้านเขา สิ่งที่เราตกเป็นรองเขานั่นคือ เราขาดการประชาสัมพันธ์ที่ดีและมีประสิทธิภาพ ถึงแม้ประเทศไทยจะจัดงานมหกรรมการท่องเที่ยวขึ้นทุกปี แต่มีการรับรู้ถึงข่าวสารในแค่บางกลุ่มหรือในวงแคบ ๆ เท่านั้น ในขณะที่ประเทศเกาหลีเขามีการประชาสัมพันธ์การท่องเที่ยวที่เข้าถึงประชาชน ทุกระดับชั้น นั่นคือ แทรกการประชาสัมพันธ์การท่องเที่ยวของเขาลงในหนังและละคร
     
   เหตุผลการไปเที่ยวประเทศเกาหลี ร้อยละ 99.99% ของคนไทย คือ ไปตามรอยละครดังต่าง ๆ ไม่ว่าจะไปชมหมู่บ้าน (โรงถ่าย) “แดจังกึม” พระราชวังมยองบุกกุง ไปดูบ้านฟูลเฮ้าส์ ในเรื่อง “ฟูลเฮ้าส์” ไปขึ้นภูเขา 4 ฤดู “วินเทอร์ เลิฟ ซอง” ไปขึ้นหอคอยชมแสงไฟยามค่ำคืนของเมืองที่นัมซานทาวเวอร์ “เอฟ 4 เกาหลี” ไปขึ้นลิฟต์ที่ตึก 63 “มาย เกิร์ล” ฯลฯ ถึงเวลาหรือยังคะที่ทุกคนทุกหน่วยงานจะร่วมมือร่วมใจกันกอบกู้เอกราชทาง วัฒนธรรมของเราคืนมาและช่วยกันสืบสานวัฒนธรรมไทยให้คงอยู่สืบไปชั่วลูกชั่ว หลาน

   วอนขอให้ผู้จัด-ผู้สร้างละครสอดแทรกสถานที่ท่องเที่ยวอันสวยงามของบ้านเราไว้ในละครของท่านบ้างนะคะ (บางเรื่องถ่ายแต่บ้านหลังเดิม จนผู้ชมจำขึ้นใจแล้วค่ะ) วอนขอให้ดารา นักร้องไทยที่เป็น
“ไอดอล” ของเด็กไทย นำเสนอความเป็นวัฒนธรรมไทยบ้าง เพราะดารา-นักร้องไทยสมัยนี้ที่เป็น
“ไอดอล” ก็วิ่งตามกระแสเกินไปเหมือนกัน (หน้าไทยแต่แต่งตัวและแสดงออกเหมือนเกาหลีสุด ๆ)

  วอนขอให้รัฐบาลเปิดประเทศและส่งเสริม ให้ต่างชาติเข้ามาเช่าสถานที่ถ่ายทำในบ้านเราเยอะ ๆ และคิดค่าเช่าไม่แพงมาก จะได้เป็นการประชาสัมพันธ์ประเทศอีกทางหนึ่ง วอนขอให้พ่อค้า แม่ค้า ขายสินค้าและบริการอย่างมีไมตรีจิตและมีความเป็นธรรม เพราะนักท่องเที่ยวส่วนมากก็ไม่ได้รวยมาก ที่เขาเลือกมาบ้านเราเพราะราคาถูกและสวย และที่สำคัญคนไทยใจดี (ซื่อกินไม่หมด คดกินไม่นาน)

สุดท้ายขอให้ประเทศไทยจงเจริญ “ฉันรักประเทศไทย”
        
นางฟ้า(ไม่)ชรา(แต่)จน!

ลองนำกลับไปทบทวนอีกครั้งนะครับว่าทุกคนเห็นด้วยกับจดหมายฉบับนี้รึเปล่า...

วิภา... วดี (อ้างอิง หนังสือพิมพ์ เดลินิวส์ 16 มีนาคม พ.ศ.2553)

ภูตะวัน

ขอบคุนมากมาย ที่แบ่งปันคราบ