|
ผมตื่นขึ้นมาเวลาตีห้าตามปกติแต่ที่ไม่ปกติคือ ผมไม่สามารถขยับไปไหนได้เลย คุณอายังคงกอดผมแน่นถ้าเกิดขยับมากไปก็กลัวคุณอาจะตื่นขึ้นมา ผมไม่รู้จะทำยังไงใบหน้ายามหลับของคุณอาจู่ ๆ กลายเป็นสิ่งที่น่ามอง น่าจับจ้องมากเป็นพิเศษตอนกำลังหลับนี่ค่อยดูน่ารักขึ้นมาหน่อย ไม่เหมือนตอนตื่น หน้าบึ้ง ไม่ค่อยยิ้มเลยไม่รู้จะเก๊ก วางมาดไปไหน ผมเอื้อมมือไปจับใบหน้าเรียว ผิวเนียนละเอียดขนาดมีผมเริ่มบดบัง เริ่มยาวยังดูมีเสน่ห์ไปอีกแบบ นี่ผมชอบคุณอาจริง ๆ แล้วใช่ไหมดูใบหน้าตอนหลับสิครับ ดูยิ้มแย้มอย่างกับเด็กเลยถ้ามีโทรศัพท์นะจะแอบถ่ายแล้วเอาไปแปะประจานทุกที่ในบ้าน “จะมองหน้าฉันอีกนาน” เฮือก! เสียงคุณอานี่ อะไรกัน นี่เขาแกล้งผมเหรอผมพยายามขยับตัวออกแต่ดูเหมือนคนตรงหน้าจะไม่ยอมง่าย ๆ “จะไปไหน” “จะรีบไปอาบน้ำเตรียมอาหารครับ” ผมพูดเสียงสั่นเขาจะรู้ไหมนะ ยิ่งเขาเขยิบเข้ามาใกล้มากเท่าไหร่ ใจผมยิ่งเต้นแรงมากขึ้นผมนี่ยิ่งตายสนิทเมื่อคุณอาเอาหน้ามาซุกไซ้ ซูดดมหัวผมราวกับดอกไม้ ไม่รู้ว่าเครื่องปรับอากาศในห้องหรือเปล่าทำไมรู้สึกร้อนแบบนี้ “ไม่เห็นต้องรีบ” คนเอาแต่ใจยังไงก็เอาแต่ใจอยู่วันยังค่ำ “วันนี้ผมต้องไปเรียนนะครับอีกอย่าง ผมไม่อยากให้ใครมองไม่ดี ไม่ช่วยทำงานบ้าน แค่ผมนอนในห้อง...” “โอเคๆ ฉันยอมก็ได้” แน่ะมีการทำตัวน่ารัก ลืมตาขึ้นมาส่งยิ้มบาง ๆ ให้ผม หัดยิ้มแบบนี้เยอะ ๆนะครับแล้วชีวิตคุณอาจะดีขึ้น แต่ไม่ต้องยิ้มให้ผม มันอันตราย ไม่รู้ว่าจะมาไม้ไหนแต่ผมชื่อไม้นะ “นายท่าน!!” ก่อนที่คุณอาถอนจะปล่อยให้ผมเป็นอิสระกลับก้มลงมาจูบปากผมอย่างดูดดื่ม ผมนี้อึ้งมาก ตกใจแต่ทำไรไม่ได้โดนมือคุณอาล๊อคท้ายทอยไว้ เนิ่นนานกว่าจะถอนริมฝีปาก ผมรู้สึกหน้าร้อนผ่าวยิ่งสายตาที่ส่งมา ผมไม่รู้จะทำยังไงพูดอย่างตกใจก่อนจะรีบลงจากเตียงวิ่งเข้าห้องตัวเองทันทีนี่เขาเป็นอะไรของเขาเนี่ย หลังจากที่ผมอาบน้ำจัดกระเป๋าเสร็จก็ลงมาวางสัมภาระไว้ที่ห้องครัวและช่วยป้าสมรแม่ครัวเตรียมอาหารได้สักพัก สิ่งที่น่าแปลกใจของวันนี้ยังไม่หมดเมื่อคุณอาเดินลงมาข้างล่างและบอกว่าให้จัดโต๊ะได้เลย พวกป้า ๆ นางสนมก็ตาตื่นมาต้อนรับป้าสมรแอบถามว่าทำไมจู่ ๆ คุณอาถึงลงมาทานอาหารเร็ว ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกัน “มานั่งนี่” หืมมคุณอาพูดกับผมเหรอ ไม่หรอกมั้ง ตรงผมก็มีตั้งหลายคน น่าจะเป็นแม็ค กับ มิ้นท์มั้งเห็นยิ้มดีใจ เชิดหน้าใส่ผมก่อนจะเดินไปหา “ฉันหมายถึงไม้” เพล้ง!! คุณได้ยินเสียงอะไรไหมครับสิ่งที่คุณคิดคือสิ่งที่ถูกต้อง สองคนนั้นหน้าเจื่อนเลย คนข้าง ๆ รวมถึงคนอื่น ๆนี่แอบขำกันทีเดียว “ไม่...” “ฉันสั่ง” “ครับนายท่าน” จริงๆ อยากจะแนะนำให้คุณอาไปหาหมอนะครับ ไม่กี่วันก่อนนี่โขลกสัพไม่มีชิ้นดี แต่จู่ ๆมาทำดีด้วยสะงั้น เอาจริง เขาเป็นไบโพล่าหรือเปล่า ผมเริ่มกลัวละ “ป้าสมรเตรียมข้าวให้เขาด้วย” “ค่ะ” ป้าสมรเดินมาตักข้าวให้ผมยิ้มกรุ้มกริ่ม ผมไม่กล้ามองหน้า รู้สึกไม่ดีไงไม่รู้มีแค่ผมคนเดียวที่ได้ร่วมโต๊ะกับคุณอา แต่คนอื่นกลับไม่ใช่ “กินสะเดี๋ยวฉันไปส่งที่โรงเรียน” “ไม่...” “ฉันสั่ง” “ครับนายท่าน” มีเรื่องไหนที่ผมปฏิเสธได้บ้างถามหน่อย ขนาดเมื่อคืนบอกแล้วนะว่าอย่าสร้างรอย นี่รอยเต็มตัวเต็มคอไปหมดเลย ผมต้องขอป้าสมรหาพลาสเตอร์มาแปะตอนคุณอาลงมาเห็นนะแอบขำใหญ่เลย ทำไมผมจะไม่รู้ ตัวสั่นขนาดนั้น แล้วมาคราวนี้อีกพอเห็นผมไม่เถียง สู้ไม่ได้ก็แอบอมยิ้มเล็ก ๆ ผมนี่อาหารไม่กล้าแตะเลย “กินสะเดี๋ยวสาย” อยากถามคุณท่านที่อยู่บนสวรรค์เหลือเกินว่าเอาอะไรให้ลูกคุณท่านทานตอนเด็กถึงได้เปลี่ยนหน้ามือเป็นหลังมือเพียงแค่ไม่กี่อาทิตย์ คุณอาตักอาหารให้ผมเป็นระยะเอาใจเก่งจริง อยากรู้จริงว่าในหัวกำลังวางแผนอะไรอยู่ “เธอเป็นคนบอกฉันเองว่าอยากทำให้เหมือนบ้าน เพราะงั้นต่อไปนี้เธอก็ต้องทำตามที่เธอพูด เข้าใจไหม” “ครับ” “ดีทำตัวให้มันเป็นปกติได้ละ” คุณอาพูดก่อนจะก้มลงรับประมานอาหารปกติผมได้แต่ประหม่า แต่ก็พยายามทำทุกอย่างให้เหมือนมันเป็นกิจวัตรประจำวันพอเงยหน้าขึ้นไปมองก็มีแต่คนส่งยิ้มมาให้ พี่รันกับพี่กันขยิบตาให้ผมส่วนสองคนนั้น อย่าได้ถามเลยครับ จ้องอย่างกับงูจงอางห่วงไข่ หลังจากทานเสร็จคุณอาก็ขับรถพาผมมาส่งที่โรงเรียนระหว่างทางผมไม่กล้าพูดอะไรบ้าง ทำตัวไม่ถูก ใจเต้นตุบ ๆ “เป็นไร” “ครับ?” “ฉันถามว่าเป็นไรทำไมทำตัวเกร็งแบบนั้น” “คือ... จริง ๆนายท่านไม่จำเป็นต้องมาส่งผมก็ได้ครับ” “ฉันเป็นคนฝากเธอเข้าเรียนเพราะงั้นจะให้เธอมาเอง หรือให้คนขับรถมาส่งคงไม่เหมาะ ฉันต้องแสดงตัวไม่งั้นคนอื่นจะรังแกเธอได้” “นายท่านเป็นห่วงผมเหรอ” ผมถามอย่างตรงไปตรงมาพอได้ยินแบบนั้นข้างในผมก็ร้อนรุม ใจสั่นไม่เป็นจังหวะ “ฉันแค่ไม่อยากให้ใครมองว่าฉันรังแกเด็ก” โอเคครับเข้าใจแล้ว ยังห่วงตัวเองเหมือนเคย พอคุณอาขับรถมาส่งผมถึงที่โรงเรียนก่อนจะลงจากคุณอาสั่งห้าม “แล้วนี่เอาไป” คุณอายื่นของบางอย่างให้ผมผมเปิดดูข้างใน นี่เป็นโทรศัพท์ พอเข้าใจอยู่ว่าทำไมแต่ไม่เห็นต้องซื้อไอโฟนให้เลยหนิ แพงจะตาย แค่โทรศัพท์ธรรมดา โทรเข้าโทรออกก็พอ “นายท่าน...” “ไม่ต้องห่วงทุกบาททุกสตางค์ฉันเอาไปเพิ่มหนี้สินเธอหมดละ และก็ห้ามปฏิเสธ” ผมพูดไม่ออกได้แต่อึ้ง เจ้าเล่ห์จริง เอาแต่ใจที่หนึ่ง หื่นกามก็สุด ๆ “แล้วอีกอย่าง” คุณอาพูดพร้อมกับก้มลงมาลมหายใจอ่อน ๆ สัมผัสกับต้นคอผมจนทำให้ผมรู้สึกเสียวและใจเต้นแรง “พลาสเตอร์น่ะไม่ต้องติดหรอก มันน่าตลก ดีสะอีก คนอื่นจะได้รู้ว่าเธอมีเจ้าของแล้ว” “นายท่าน!! อุ๊บ!” ผมหันไปพูดอย่างตกใจแต่ยังไม่ทันไรก็โดนจูบสะงั้น คุณอาสอดลิ้นร้อนเข้าโพรงปากควานหาความหวานข้างในอย่างหื่นกระหายก่อนจะค่อยๆ ถอนจูบออกอย่างน่าเสียดาย ผมนี่รู้สึกเคลิ้มตามเลย “ฮึไปเรียนได้ละ เรียนเสร็จแล้วฉันจะมารับ คืนนี้ฉันจะรออยู่ที่ห้อง” “ค ครับ” ผมรีบเปิดประตูรถออกไปทันทีคนอะไรเป็นอันตรายต่อหัวใจเป็นบ้า มาบอกว่ารออยู่ที่ห้องคืนนี้ หื่นกามสะไม่มีทั้งที่ยังมีนางสนมคนอื่นคอยให้บริการอยู่แท้ ๆ เฮ้อ รู้สึกหน่วง ๆ ไงไม่รู้ หลังจากวันนั้น ทุกเช้าและเย็นผมก็โดนบังคับทานอาหารร่วมกับคุณอา คุณอาไปรับไปส่งผมตลอดเวลาไม่ยอมให้ผมเถลไถลไปไหน คุณอาดูเป็นห่วงผมมากขึ้น งานบ้านที่ผมทำก็ลดน้อยลงทุกวันนี้ผมมีหน้าที่เพียงแค่ช่วยเตรียมอาหาร จัดโต๊ะทุกมื้อ ผมรู้สึกผิดนิด ๆเหมือนตัวเองคอยเอาเปรียบคนอื่น คุณอาเองก็ทราบ แต่ก็บอกผมว่า มีหน้าที่ก็เรียนไปไม่ต้องห่วง เพราะหนี้ผมเยอะกว่าคนอื่นหลายเท่า ยังไงก็ได้รับใช้ตลอดชีวิตแน่นั่นล่ะครับ เป็นคำพูดที่ผมไม่รู้ว่าควรดีใจหรือไม่ ผมยังคอยปรนนิบัติคุณอาทุกคืนแถมยังหลับนอนอยู่ห้องเดียวจนผมคิดว่า แล้วที่จัดห้องให้ผมนี่หมายความว่ายังไงบางวันผมมีการบ้าน คุณอาก็มาสอนผม จนผมสงสัยไปหมด ทำคุณอาดูอ่อนโยนกลับผมมากขึ้นยิ้มให้ผมมากขึ้น ผมเองก็แปลกใจ แต่ถ้าถามว่ารู้สึกยังไง รู้สึกดีสิครับอยากอยู่แบบนี้ไปตลอดเลย แต่ใจก็ยังเป็นห่วงพ่อแม่ไม่รู้ป่านนี้พวกท่านเป็นยังไงบ้าง ส่วนนางและนายสนมเอกทั้งสองก็ยังคอยป่วนผมอยู่เรื่อยแต่โชคดีครับ คนดีผีคุ้ม โดนกลั่นแกล้งเท่าไหร่ สุดท้ายก็เป็นพวกเขาที่โดนแทนผมเลยแทบไม่ต้องทำอะไร ถึงผมจะรู้ว่า ตอนผมไม่อยู่ ไปเรียนคุณอาก็คงเรียกเหล่าสนมมารับใช้ ปรนนิบัติอยู่แล้ว แต่ยิ่งได้อยู่ใกล้ยิ่งเจ็บปวดครับ ยิ่งนึกถึงยิ่งทรมาน ผมคงชอบคุณอาไปแล้วจริง ๆไม่เข้าใจเลยว่าทำไม ในเมื่อคุณอาเป็นเจ้าหนี้ผม แต่หัวใจกลับไม่เชื่อฟัง หลังจากที่ผมมีอะไรกับคุณอาเสร็จคุณอาก็พูดกับผมเรื่องงานเลี้ยงรุ่นที่จะถึงวันอาทิตย์ เขาบอกให้ผมไปด้วย ผมสงสัยในเมื่องานนี้มีแต่คนใหญ่คนโต ระดับนายร้อยทั้งนั้น แล้วทำไมผมต้องไปด้วยในเมื่อผมไม่ได้มีฐานะดีเด่นอะไร แล้วอีกอย่างทำไมต้องเป็นผม “ผมไม่ไปไม่ได้เหรอครับ” “ไม่ได้” “แต่ว่า...” “ฉันสั่ง” ผมนิ่งเงียบเวลาที่ผมขัดอะไร คุณอามักจะบอกว่า ฉันสั่ง นี่เป็นคำสั่ง และยกเรื่องหนี้สินมาพูด “แล้วทำไมนายท่านไม่ชวนคนอื่นไปล่ะครับ” “ทำไมฉันต้องชวนคนอื่นไปด้วย” “พี่รันหรือพี่กันก็ได้พวกพี่เขายังดูดีกว่าผม น้องกัปตันหรือน้องฟ้าก็น่าเอ็นดู แม็คกับมิ้นท์ก็เอาใจนายท่านได้ดีกว่าผม” ผมพูดด้วยความรู้สึกหน่วงนิดๆ แต่มนก็จริง ไม่ว่าจะยังไงผมก็ไม่สามารถเทียบพวกเขาได้และไม่ว่ายังไงคุณอาก็ยังคงมีอะไรกับพวกเขาอยู่ตลอดเวลาอยู่แล้วไม่ได้มีอะไรกับผมคนเดียวสักหน่อย “หึง?” “...” ผมไม่พูดอะไรแต่ดูท่าคนตรงหน้าจะยิ้มออก ดูเหมือนจะอารมณ์ดี สงสัยว่าผมจะพูดถูก “แต่ฉันต้องการให้เธอไปฉันสั่ง แล้วพรุ่งนี้ฉันจะพาไปซื้อชุด” “ครับ” ผมตอบเพียงเท่านั้นไม่ว่ายังไงผมก็ไม่สามารถปฏิเสธอะไรได้อยู่แล้วคุณถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะเปลี่ยนจากกอดเป็นทับร่างผม และบดจูบผมอย่างดูดดื่ม “ดื้อแบบนี้ต้องถูกทำโทษ” คุณอาพูดและส่งยิ้มเจ้าเล่ห์มาให้ไม่น่าเลยเรา “เอ่อผมไป...อื้อ!!” สุดท้ายผมก็โดนคุณอาผู้เอาแต่ใจก็ปิดเสียงผมด้วยปากของเขาและบทเพลงที่เพิ่งจบไปก็เริ่มบรรเลงอีกครั้ง นับเป็นบทลงโทษที่แสนหวานแต่ผมเองก็อยากจะพักเหมือน ไม่รู้ทำไมถึงได้หาเรื่องลวนลามผมตลอดหาเรื่องลงโทษผมตลอด ไม่ว่าจะเป็นตอนตื่นนอน ตอนอาบน้ำ ตอนทำอาหาร และยิ่งพักหลังนี่ไม่ต้องพูดถึงคุณอาหิ้ว แบก ลาก ผมไปอาบน้ำด้วยประจำ และมักจะจบด้วยเตียงเสมอ เหมือนตอนนี้จนกว่าคุณอาจะลงโทษผมจนพอใจ ผมจึงสามารถนอนหลับในอ้อมกอดของเขาได้ คุณอาพาผมมาที่ห้างสรรพสินค้าชื่อดังคราวนี้ไม่เหมือนคราวที่แล้ว คุณอาพาผมมาที่ร้านขายเสื้อผ้าแบรนด์ดัง และแน่นนอนคนที่ต้อนรับก็เป็นผู้หญิง และแน่นอน ก็เข้ามาอ่อยคุณอาแบบโจ่งแจ้ง “อยากได้ชุดแบบไหนคะ” ผมเห็นแล้วอยากจะไปแกะมือตานีนั่นออกจริงๆ ดูสิ ยืนบิดไม่พอ แถมยังเอานมมาเบียดแขนคุณอาอีก “ช่วยดูชุดสำหรับไปงานเลี้ยงให้เด็กคนนี้ที” คุณอาแกะแขนนั่นออกและเดินมาทางพร้อมกับพูดเชิงออกคำสั่งแต่คนอยากได้ยังไงก็อยากได้ เดินเข้ามาประชิด ทำเป็นเหมือนทำตามคำลั่ง ก้มต่ำลงมาจนเห็นนมหมดละ “อืม...เดี๋ยวดิฉันดูให้นะคะ” ผู้หญิงคนนั้นพูดเสร็จก็เดินออกไปเลือกชุดผมได้แต่มองตามอย่างไม่ชอบใจ “หน้าบูดเชียว” คุณอาพูดพร้อมกับเอานิ้วมาจิ้มที่ระหว่างคิ้วที่ขมวดเป็นปม “ผมว่าเปลี่ยนร้านไหมครับ” ผมได้ยินเสียงคุณอาขำเงยขึ้นไปมอง คุณอาก็จ้องมองมา หน้าทะเล้น ยักคิ้วจนผมรู้สึกหมั่นไส้แต่ทำอะไรไม่ได้ “ได้แล้วค่ะ” พนักงานคนนั้นเดินกลับมาพร้อมกับชุดสูทหลายตัวหลายสีนี่คงกะจะอ่อยเต็มที่แน่ ๆ ผมรับมองอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนจะเข้าไปห้องลองเสื้อผมถอดเสื้อผ้าออก เหลือเพียงแต่อันเดอร์แวร์ กึก! จู่ๆ ก็มีเสียงดังมากจากด้านหลังผม พอหันไปดู...คุณอา! เข้ามาทำไรในนี้เนี่ย “นายท่านเข้ามา...อื้อ!!” ยังไม่ทันพูดจบคุณอาก็เข้ามาจูบผมอย่างดูดดื่ม นิ้วมือลูบคลำอยู่ที่หน้าอกส่วนขาก็มาเบียดเสียดกับควยผมจนมันตื่นขึ้นมา “นายท่านเข้ามาทำไม!!” “เข้ามาหาเด็กขี้หึง” คุณอาพูดยกยิ้มที่มุมบ้านผมได้แต่หน้าแดง “นายท่านพูดอะไร” “ทำไมหรือไม่จริง อีกอย่างฉันก็แค่เข้ามาช่วยเธอเปลี่ยนเสื้อผ้าแค่นั้นเองไม่ได้คิดอะไรเลย” ครับอยากเข้ามาช่วยมาก ดูสิตรงเป้ากางเกงนี่ตึงเปรี๊ยะ! “ไม่เป็นไรครับ” “หรือว่าจะให้ฉันออกไปจู๋จี๋กับพนังงานคนนั้น” โอเคยอมแพ้ก็ได้ “นายท่านช่วยผมใส่เสื้อหน่อยก็ได้ครับ” หมดละความยางอาย ดูสิ คนตรงหน้าหัวเราะใหญ่เลย “นายท่านจะทำอะไรครับ!!!” บอกให้ช่วยใส่เสื้อให้ไม่ใช่มาถอดอันเดอร์แวร์ผม!! “ก็จะช่วยใส่เสื้อให้ไง” “ถ้า...” “แต่ต้องหลังจากฉันลงโทษเธอเสร็จก่อน” ไม่พูดเปล่ารุกผมหนักสุด คุณอาเข้ามาจูบผมอย่างดูดดื่ม ละมุนเหมือนครั้งก่อน ๆ มือหนาเลื่อนต่ำลงมาชักรูดควยของผมปากเริ่มซุกไซ้สร้างอาณาเขตตามร่างกาย “อ่า...นายท่าน...ซี๊ดดด...” “ถ้าเธอไม่เบาเสียงระวังข้างนอกจะได้ยินนะ” คุณอาไซ้แลบเลีย ขบกัดลงมาเรื่อย ๆ จนถึงควยของผม และคุณอาก็ทำในสิ่งที่ผมไม่คาดคิดคุณอาใช้ปากค่อย ๆ กลืนควยของผมไป มือที่เคยชักให้ผม ตอนนี้ไปอยู่ข้างหลังสอดใส่นิ้วเข้ามาทางปากถ้ำก่อนจะชักเข้าออกเป็นจังหวะ อีกข้างก็หยอกล้อกับนมผม “ซี๊ดดด...โอ้วว...นายท่าน...อ่า” ผมได้แต่เอามือปิดปากร้องเบา ๆ “รู้สึกดีใช่ไหม” คุณอาเริ่มรุกหนักปลายนิ้วที่เข้ามาจากหนึ่ง เพิ่มเป็นสองและสามส่วนด้านล่างก็ใช้ลิ้นหมุนวนส่วนหัวก่อนจะค่อย ๆ ครอบลงมาจนสุดโคนภายในยังคงใช้ลิ้นแลบเลียหยอกล้อกับส่วนหัวผมอย่างสนุกสนานก่อนจะเร่งจังหวะมากขึ้น ปลายนิ้วข้างบนยังคงเคล้นคลึง ผมได้แต่พยายามกลั้นเสียงเอาไว้ไม่ให้เล็ดลอดออกมา “นายท่านอ่า...ซี๊ดดด... ผมไม่ไหวแล้ว...อ่า...” ในที่สุดผมก็ทนไม่ไหวกระซิบบอกพร้อมกับปลดปล่อยออกมาเข้าไปในปากของคุณอาผมก้มลงไปมองตกใจเมื่อคุณอากลืนมันไปทั้งหมด “นายท่าน!มันสกปรก” “ทีเธอยังกินของฉันได้เลย ทุกครั้งด้วย” โอย ทำไมชอบพูดอะไรแบบนี้ให้ผมอายด้วย Y_Y “ปิดปากไว้” คุณอาจับผมหันหลังก่อนจะเอาควยเก้านิ้วที่แข็งเป็นหินใส่เข้ามาทีเดียวครึ่งลำ “โอ้วว...ซี๊ดดด...” แย่แล้วผมเผลอร้องออกไปสะดังลั่นจนคุณอาต้องรีบเอามือมาปิดปาก “คุณลูกค้าเป็นอะไรหรือเปล่าคะ” เสียงพนักงานเรียกถาม บ้าจริงคุณอาก็ดันหื่นไม่ดูสถานที่เลย ผมหันไปมองคุณอา คงจะมีความสุขล่ะสิ ยิ้มเจ้าเล่ห์มาเชียวแล้วยังส่งซิกให้บอกไปว่าไม่เป็นไร แถมยังกระแทกเข้าออกเนิบ ๆ ช้า ๆไม่สนไรทั้งนั้น “ม ไม่เป็นไรครับ อืมม...พอดีผมลื่นหัวฟาดผนังนิดหน่อย...อูยย” “ค่ะคราวหน้าก็ระวังด้วยนะคะ” เป็นการตอบคำถามที่แสนยากลำบากคุณอาก็ไม่สนไรทั้งนั้นพอได้ยินเสียงพนักงานเดินออกไปก็เริ่มเพิ่มความแรงมากขึ้นไปอีก แต่ดีที่ไม่มีเสียงคุณอาก้มลงทับหลังผม ดูดเม้มหลัง สร้างร่องรอยไว้ตามเคย “อืม...ทำดี...แบบนี้ต้องให้รางวัล...ซี๊ดดด...” “อ่า...อืมม...นายท่าน...อ่า...ถ้าทำแบบนี้...ซี๊ดดด...ผมต้องร้อง...อ่า...ออกมาอีกแน่...อืมม...” ผมพยายามกลั้นเสียงไว้ให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ “เดี๋ยวฉันช่วยเอง” คุณอาพูดเสร็จก็จับหน้าผมหันไปข้างหลังในท่ายืนที่บอกจะช่วยก็คือจูบผมอย่างหนัก ต่อเนื่องแบบนี้เลยเหรอ!! คุณอาเร่งจังหวะกระแทกมากขึ้นเรื่อย ๆลืมหนึ่งข้างหยอกล้อกับหน้าอกผม อีกข้างก็มาชัก หยอกล้อกับควยผมผมได้แต่ตอบสนองรสจูบ และใช้มือยันกระจกไว้ คุณอาเร่งจังหวะมากขึ้นเรื่อย ๆในที่สุดก็แตกเข้ามาข้างในผมจนรู้สึกได้ว่ามันกำลังเอ่อออกมาจนผมต้องรีบขมิบเอาไว้ผมกับคุณอาเอนซบกันอย่างเหนื่อยล้า “ตื่นเต้นดีเนอะอ่า...ซี๊ดด...” ครับตื่นเต้นมาก ตื่นเต้นที่สุด แล้วผมจะทำยังไงไม่ให้ไอ้น้ำพวกนี้มันไหลออกมาแถมเจ้ารอยพวกนี้อีก ทั้งชีวิตนี้จะหมกมุ่นอยู่กับเรื่องพวกนี้จริง ๆ ใช่ไหม -_-
ครบ 100% แล้วนะครับ โทษทีที่ช้า พอดีตื่นเย็นไปหน่อย เลือดเลี้ยยงสมองไม่ทัน นั่งเอ๋อหน้าคอม5555 พยายามลองอ่านเรื่องอื่น ๆ ก็ยังไม่กลับมาเต็มที่55555 ตอนนี้จริง ๆ จะแต่งมากกว่านี้ แต่แบ่งเอาไว้ตอนอื่นดีกว่า ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะครับ ติชมได้เสมอนะครับ
ปล. ลงซ้ำให้ เผื่อใครไม่รู้
| 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2019-4-15 23:32:53
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2019-4-15 23:44:38
โพสต์ 2019-4-16 03:45:16
ขอยคุนครับ