|
บันทึกพิเศษ: ก้องภพ ใครจะไปคิดว่าเด็กน้อยที่แสนดื้อคนนั้นจะทำให้ผมมีความสุขได้มากขนาดนี้ผมไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลยไม่เคยรู้สึกมีความสุขจนลืมทุกสิ่งทุกอย่างแบบนี้มาก่อน นี่เรียกว่าคำรักงั้นหรือไม่ใช่หรอกมั้งครับ บางทีผมอาจจะหลงเด็กคนนั้นมากกว่าคนอื่น อย่างที่บอกผมไม่สนใจเรื่องความรักอยู่แล้ว ถึงผมจะยอมรับว่าสนใจเด็กนั่นอยู่มากรู้สึกไม่ชอบที่ใครมาเกาะแกะ แต่ผมก็ไม่อยากจะฟันธงบอกว่ารัก หรือชอบเด็กคนนั้นเป็นลูกของก่อเกิด คนที่ผมเกลียด ถึงแม้จะบอกว่าแค่เกิดผิดที่ผิดทางแต่ความจริงก็ไม่สามารถบิดเบือนได้ ผมยอมรับว่าผมเห็นแก่ตัว แต่แค่ตอนนี้ผมมีความสุขและเห็นเด็กคนนั้นยิ้มก็พอแล้ว ชนะทั้งสองฝ่าย ไม่มีเสียเปรียบ ถูกไหมครับ ผมยอมรับครับว่าผมไม่อยากจะเดินทางไปเป็นครูฝึกชั่วคราวสักเท่าไหร่ผมยังอยากจะอยู่ใกล้เด็กคนนั้นตลอดเวลา ไม่รู้ทำไม ทุกครั้งที่มีอะไรด้วย ที่ร่วมรักด้วยความปรารถนาผมไม่เคยพอเลย มีแต่เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆหลังจากวันนั้น วันที่เด็กเมาไวน์นึกแล้วก็ขำ ไม่คิดเลยว่าเวลาเมาจะน่ารัก น่าจับกดขนาดนี้ ลองนึกดูนะครับแก้มขึ้นสีแดงอ่อน ๆ ตาเยิ้ม ปากสีชมพูนิด ๆ มีเสน่ห์มาก อ๊ากกนึกแล้วก็เกิดอารมณ์ ตั้งแต่นั้นมาผมก็ใช้ชีวิตอยู่กับเด็กคนนั้นแบบตัวติดกันเลยก็ว่าได้เสียงหัวเราะ รอยยิ้มยังวนเวียนอยู่ในหัวผมสมอผมมีอะไรกับเด็กคนนั้นนับครั้งไม่ถ้วน แต่เสียดาย ผมรับงานไว้ก่อนแล้วเลื่อนมาก็หลายครั้ง ผมจำเป็นต้องไป ระหว่างที่ผมพักอยู่ที่โรงเรียนผมยังคงโทรหา คุยไลน์กับไม้ตลอดเวลา แปลกนะครับ ปกติผมเป็นคนเบื่อง่ายแต่พอเป็นเด็กคนนี้กลับไม่เบื่อเลย ทุกวันผมมักจะถามเสมอว่าทำอะไรอยู่ทานอะไรหรือยัง ทานข้าวกับอะไร วันนี้เรียนเป็นไงบ้าง มีปัญหาอะไรไหมนอนหลับฝันดีหรือเปล่า นี่ผมไม่ได้เยอะไปใช่ไหมครับ ไม่รู้สิ เดี๋ยวนี้รู้สึกกระปรี้กระเปร่าเป็นพิเศษ ในที่สุดวันสุดท้ายของการฝึกก็มาถึงพรุ่งนี้ผมก็จะได้กลับบ้านแล้ว ผมไม่เคยใช้คำว่าบ้านมาก่อนปกติจะใช้คำว่าที่พักสะมากกว่า แต่ดูเหมือนอะไรบางอย่างมันเปลี่ยนไปทำให้ผมรู้สึกอบอุ่นและใช้คำนั้นออกมา วันนี้ผมรีบตื่นแต่เช้าแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ผมรีบจัดกระเป๋า และสั่งให้ขจรมารับให้เร็วที่สุดผมรู้สึกอารมณ์ดี และตื่นเต้นเป็นพิเศษ แต่กลับมีบางส่วนในใจที่รู้สึกแปลก ๆเหมือนมีบางอย่างผิดปกติ อีกอย่างเมื่อคืนผมไลน์ไปหา โทรไปหาไม้ก็มีการตอบรับสงสัยคงเหนื่อยและหลับไปแล้ว ช่างเถอะครับ อีกไม่นานผมก็จะได้เจอไม้แล้ว ผมมาถึงบ้านแต่เช้าเป็นเวลาที่ไม้น่าจะตื่นพอดี แต่วันนี้กลับแปลก บ้านเงียบสนิท ไม่มีแม้แต่แสงไฟปกติแล้วไม้จะตื่นเร็ว สงสัยจะเริ่มชินแล้วมั้งตั้งแต่วันนั้นผมไม่ยอมให้ไม้ตื่นก่อนผมเลย ตื่นพร้อมกัน อาบน้ำพร้อมกันตลอดไม่แปลกถ้าเกิดเจ้าตัวเล็กจะยังไม่ตื่น ผมตัดสินใจเดินขึ้นข้างบนเพื่อไปห้องตัวเอง แต่ทำไมรู้สึกตงิดใจแปลก ๆ ทุก ๆ ก้าวรู้สึกไม่มั่นคงผมอาจจะคิดไปเองก็ได้ ผมค่อย ๆ เปิดประตูห้องเข้าไป เพราะกลัวไม้จะตื่น นี่มันอะไรกัน!บอกสิว่ามันไม่จริง! สิ่งที่ผมเห็นทำให้เลือดในตัวผมพลุ่งพล่านตาร้อนผ่าว หัวใจเจ็บปวด เสียงร้าวค่อย ๆ ดังทุกอณู นี่นะเหรอ คนที่บอกว่ารักผมรักในสิ่งที่ผมเป็น คนที่คอยเอาอกเอาใจ พยายามทำตามที่ผมสั่ง แต่สุดท้าย ก็ทรยศคำพูดที่ไม่มีสัจจะนั่นลอยวนเวียนเข้ามาในหัว ทำตัวเหมือนพ่อมันไม่มีผิดบอกว่าจะดูแลโรงแรมให้ดี สุดท้ายก็ล้มละลาย เป็นหนี้เป็นสินทำให้พ่อแม่ผมตรอมใจตาย นี่เหรอคำว่ารักของมัน แต่กลับมานอนกิน มีอะไรกับ ไอ้กันกลิ่นคาวคละคลุ้งเต็มไปหมด ถึงว่าทำไมถึงได้ดูสนิทกันนักและที่เมื่อคืนที่ไม่ตอบไลน์ ไม่รับโทรศัพท์เพราะมัวแต่กกกันอยู่ในห้องงั้นสิ! “พวกมึง!!” ผมกระชากไอ้กันขึ้นมาและอัดหมัดเข้าที่ใบหน้าของมันอย่างรุนแรงแต่มันกลับแน่นิ่ง หึ สงสัยไม่ได้ถึงเช้า ผมเดินออกจากเตียงไปหาถังน้ำมาใส่น้ำให้เต็ม และสาดน้ำใส่ไอ้ชั่วสองคน “ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้!!!” ดูท่าไอ้ไม้จะรู้สึกตัว ค่อย ๆ ปรือตามอง ทำท่างัวเงียที่เมื่อก่อนผมมองว่าน่ารักแต่ตอนนี้กลับน่าสะอิดสะเอียน ดูเหมือนเจ้าตัวเริ่มจะรู้ตัว ฮึรู้สึกยังไงล่ะที่ผมจับได้ว่ามันแอบนอนกับผู้ชายคนอื่น สวมเขาให้ผม ไม่ใช่สิผมกับมันไม่ได้เป็นอะไรกัน “เป็นไง ตกใจล่ะสิ” “คุณก้องภพ ผมไม่รู้...โอ๊ย!!!” “ยังมีหน้ามาพูดอะไรอีกหรือไง!!!” น่าโมโห หลักฐานเต็มตาแบบนี้ยังจะกล้ามาบอกว่าไม่รู้เรื่อง ผมทนไม่ไหว ใช้มือกระชากหัวมันขึ้นมาอย่างแรงให้สาสมกับที่มันกล้าทำไว้กับผม กล้าทำให้ผมเชื่อใจ ไว้ใจ “มึงก็ไม่ต่างอะไรจากพ่อมึงเลย!!! สารเลว!!! เตียงนอนกูนุ่มมากใช่ไหม!! นอนลงไปสิ!!!” ผมตกหน้ามันอย่างแรงก่อนจะถีบที่ท้องมันจนมันล้มลงจมกองเตียงมันร้องอย่างเจ็บปวด ปากแตก แค่นั้นยังไม่พอหรอก และดูเหมือนไอ้ชู้จะค่อย ๆตื่นคืนมาทีละนั้น ผมได้ทีกระชากหัวมาอย่างไม่ปราณี “อึก คุณก้อง...” ผมไม่ปล่อยให้มันพูด ชกเข้าที่ปากมันจนเลือดออกและถีบมันลงไปเช่นกับไอ้ไม้ มันมองไปรอบ ๆ ก็เบิกตากว้าง เสแสร้งทำเป็นตกใจ “นี่มันอะไร...” “แค่นี้ยังไม่ชัดพออีกเหรอไง พวกชั่วกูไม่น่าใจดีกับพวกมึงเลย” ผมเข้าไปเตะต่อยไอ้กันอย่างไม่ปราณี มันได้แต่เอามือมากำบังแต่มีเหรอที่จะมันจะหลบได้ ฝีมือมันคนละชั้น “คุณก้องภพครับ พวกผมไม่รู้จริง ๆว่าเกิดอะไรขึ้นได้โปรดฟังพวกผมก่อน” อยู่ดี ๆ ไม่ชอบจู่ ๆ ออกตัวมาปกป้องมัน ยิ่งเห็นก็ยิ่งเจ็บ ยิ่งโกรธ ผมไม่น่าใจอ่อนให้มันเลยจริงๆ “มึงหุบปากไป! หลักฐานชัดแบบนี้ยังเสแสร้ง หรือว่ามึงมีกูคนเดียวไม่พอ!! ร่านยิ่งกว่าโสเภณีข้างถนนเสียอีก!!” ผมพูดพร้อมกับตบมันจนหน้าไปชนกับขอบเตียงเลือดออกและหันไปกระทืบไอ้กันต่อ ความโกรธ ความโมโหความเจ็บปวดที่ผมไม่เคยรู้สึกว่าจะมีมากขนาดนี้มาก่อนถูกโถมใส่ตัวมันอย่างไม่ปราณี “คุณก้องภพคะ ใจเย็นค่ะ” เสียงป้าสมร เข้ามาตอนไหนไม่รู้รีบมาห้ามปรามไม่ให้ผมทำร้ายมันมากกว่านี้ แต่แค่นี้ยังไม่พอหรอกกับสิ่งที่พวกมันทำ “หลบไปสะ ดูพวกมันทำ พวกมันหลอกกู กูอุตส่าห์ไว้ใจดูแลอย่างดี แต่ดูที่พวกมันทำ!!” ผมหันไปกระทืบมันต่อ แต่ดันถูกป้าสมรคว้ามือเอาไว้ “แค่นี้กันก็เจ็บมากพอแล้วนะคะอย่าทำให้ต้องเสียเลือดเสียเนื้อไปมากกว่านี้เลยค่ะ” เสียงฟ้ากับกัปตันร้องดังขึ้นมาทำให้ผมได้สติ หันไปมองรอบ ๆ บรรดาแม่บ้าน รัน ฟ้า กัปตัน แม็คและมิ้นท์ยืนมองอย่างตกตะลึงและหวาดกลัวผมจึงสงบสติอารมณ์ทั้งที่เลือดในกายเดือดพล่าน “พาไอ้กันไปขังที่ห้องเก็บของอย่าให้มันได้กิน ได้ทำอะไรอีก ถ้าใครไปขัดคำสั่ง ฉันจะขังไปพร้อมกับมันด้วย” ผมพูดเสียงดัง มีอำนาจก่อนที่มันจะถูกป้าแม่บ้านพามันออกไปก่อนที่ผมจะหันไปมองไอ้เด็กชั่วคนที่กล้าทำให้ผมตายใจ ใช้คำว่ารักมาหลอกล่อผม มันต้องได้รับการชดใช้ “ฮึ เป็นไงล่ะ ตอนแรกกูก็ไม่คิดว่ามึงจะมาต่อกรอะไรกับกูได้แต่ดูท่ากูคิดผิด ชั่วทั้งวงตระกูล ต่อไปนี้มึงเตรียมตัวลงนรกได้เลย” ผมให้แม็คและมิ้นท์ไปหยิบเชือกมามัดมือมัดเท้า ถอดเสื้อผ้ามันออกทั้งหมด มันเป็นลูกหนี้และของทุกอย่างก็ต้องถูกริบมาใช้หนี้ทั้งหมด ให้มันได้เปลือยเปล่าสมกับความอยากที่มันต้องการ “ไปเอาโซ่มา ฉันจะขังมันไว้นี่มันต้องได้รับการทรมานอย่างสาสม” “คุณก้อง...” “ฉันสั่ง!!!” ไม่มีเสียงใดตอบรับ แม้กระทั่งป้าสมรเอง ก็ไม่กล้าทักท้วงเพราะไม่เคยเห็นผมโกรธขนาดนี้มาก่อน จากนั้นผมก็สั่งปิดประตูเอาไว้ ไม่ให้ใครเข้าไปกุญแจผมก็เก็บเอาไว้หมดกุญแจสำรองเช่นกันก่อนจะออกไปเที่ยวข้างนอกโดยไม่ได้พูดอะไรกับใครทั้งนั้นความรู้สึกเจ็บตรงอกข้างซ้ายยังคงเป็นแผลสดและยากที่จะรักษา บ้าจริง!!ผมไม่น่าหลวมตัวลืมไปเลยว่าแท้จริงแล้วมันเป็นใคร ธาตุแท้จริง ๆ มันเป็นใครกันแน่ นี่แหละที่เรียกว่าเชื้อไม่ทิ้งแถวพ่อมันเลวยังไง ลูกก็เลวยังงั้น ผมได้แต่ขับรถ หาทางระบายความรู้สึกที่ โกรธเสียใจ และเจ็บปวด ผมไม่เข้าเลย ทั้งที่ผมบอกว่าไม่ได้คิดอะไรแต่ทำไมผมถึงเจ็บขนาดนี้ อาจจะเป็นเพราะโดนหักหลัง โดนทำลายความเชื่อใจความสุขที่ผ่านมาพอเห็นว่ามันคือภาพลวงตาก็ยิ่งทนไม่ได้ ผมจะล้างแค้นอย่างสาสมความแค้นที่ผมแค้นพวกมันทั้งครอบครัว และครั้งนี้ด้วยผมจะทำให้มันเป็นทาสที่ไม่มีแม้แต่ลมหายใจ ถ้าผมไม่ได้สั่ง!!! จบบันทึกพิเศษ: ก้องภพ ทุกอย่างผมยังสับสน และต้องการอธิบาย ทำไมผมถึงได้ตื่นขึ้นมาร่างกายเปลือยเปล่า และมีพี่กันนอนอยู่กับผม มันต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลทั้งหมอกควันนั่น และมีแค่ไม่กี่คนที่จะทำกับผมแบบนี้ แม็ค! มิ้นท์! แล้วทำไมพวกเขาต้องทำกับผมแบบนี้ด้วย ผมไม่ได้ทำอะไรพวกเขาเลยสักนิดที่ผมควรทำตอนนี้คืออธิบายให้คุณอาฟัง ตอนนี้คุณอากำลังอารมณ์ร้อน ผมเข้าใจบางทีต้องรอคุณอาอารมณ์เย็นลงก่อน แล้วอะไรจะดีขึ้น ยิ่งเห็นแววตาเจ็บปวดของคุณอาผมเองก็เจ็บปวดไม่แพ้กัน และไม่รู้ว่าตอนนี้พี่กันเป็นยังไงบ้าง ผมนั่งรอคุณอาอยู่แต่ในห้องไม่มีใครกล้าเข้ามาตามคำสั่งของคุณอา ความเย็นของเครื่องปรับอากาศ ทำให้ผมสั่นเทา ร่างกายเปลือยเปล่าไม่รู้ว่าผมจะทนได้อีกนานสักแค่ไหน จวบจนดวงตะวันลับขอบฟ้า ราตรีมาเยือนปกติผมชอบมองแสงจันทร์ที่สาดส่องมา แต่ไม่รู้ทำวันนี้ผมถึงไม่มีกระจิตกระใจจะทำอะไรร่างกายตัวเองยังไม่อยากจะมองเลย ผมได้แต่นั่งกอดเข่าอยู่ตรงหัวมุม เมื่อไหร่คุณอาจะกลับมาเสียที ผมนอนหลับไปเมื่อไหร่ไม่รู้จนรู้สึกได้ถึงความสั่นไหวของเตียง พอลืมตาตื่นขึ้นมาเหมือนมีมีดแหลมคมปักเข้าที่ขั้วหัวใจ ค่อย ๆ กรีดลงมา ผ่านลิ้นผ่านเส้นเลือดจนหัวใจนั้นแทบสลาย ภาพที่มองเห็นอยู่ตรงหน้าคือคุณอากำลังมีอะไรกับแม็คและมิ้นท์ คุณอานอนอยู่บนเตียงมีแม็คคอยควบแก่นกายมหึมาของคุณอาอยู่ สะโพกที่ขยับขึ้นลงของทั้งสองต่างเข้าจังหวะสอดคล้อง และรุนแรงจนเกิดเสียงดังสนั่น ส่วนมิ้นท์เองก็นั่งคร่อมหน้าคุณอาปลายลิ้นไล่เลียตามร่องกลีบ มือข้างหนึ่งจับสะโพกของแม็ค อีกข้างบีบคลึงกับหน้าอกของมิ้นท์ ทั้งสองครางเสียงดังอย่างเป็นภาษา “ซี๊ดดด...คุณก้องภพ...อ๊า...โอ้ววว...แรงอีกครับ...อ่า...” “คุณก้องภพคะ...อ่า...มิ้นท์จะไม่ไหวแล้ว...อ๊า...มิ้นท์จะเสร็จแล้ว...ซี๊ดดดด...” ทั้งสองต้องร้องออกมาอย่างสุดเสียวผมได้แต่มอง และจู่ ๆ น้ำตาก็ไหลออกมา นี่คงจะสาสมแล้วใช่ไหม สมกับที่คุณอาเจ็บแบบนี้ก็ถือว่าเป็นการเอาคืนที่สมราคาใช่ไหม แต่ในเมื่อผมไม่ได้ทำจริง ๆ แล้วทำคุณอาถึงไม่ฟังผมล่ะดูเหมือนแม็คจะหันมาเห็นผมก่อนจะหยุดขยับ และก้มลงเลียหน้าอกคุณอา “ซี๊ดดด...อ่า...คุณก้องภพครับ...ไม้ตื่นแล้วนะครับ” ดูท่าเสียงของแม็คทำให้คุณอาหยุดนิ่งไปสักพักก่อนจะกระแทกสวนขึ้นมาอย่างแรง และเผ็ดร้อน ลิ้นก็ปลุกเร้าแลบเลียมิ้นท์ต่อไปทำเอาทั้งสองไม่ทันได้ตั้งตัว เจ็บครับ ทำแบบนี้ ฆ่าผมตายไปเลยยังจะดีสะกว่า “ซี๊ดดด...โอ้ววว...ไม่ไหวแล้ว...คุณก้องภพ...อ่า...ผมแตกแล้วครับ...โอ้ววว...” เสียงแม็คหอบถี่กระชั้นเมื่อตนปล่อยน้ำกามออกมาจนเลอะทั่วตัวคุณอาและเหมือนจงใจให้กระเด็นมาทางผมเล็กน้อยหลังจากนั้นแม็คก็ขยับตัวขึ้นเผยให้เห็นควยยาวเก้านิ้วพร้อมกับถุงยางที่ยังตั้งชันอยู่แบบนั้นและมิ้นท์เองมาขึ้นขย่มคุณอา ในขณะที่แม็คกำลังแลกลิ้น จูบคุณอาอย่างเร่าร้อน “ซี๊ดดด...คุณก้องภพ...อ่า...ของคุณก้องเข้ามาชนมดลูกมิ้นท์หมดเลย...อ่า...” “พวกผมรอเวลารับใช้คุณก้องภพมาตลอดจนนึกว่าคุณก้องภพมีใจให้กับไม้สะแล้ว” เสียงแม็คพูดทำท่าทีเศร้าสร้อยคุณอาถอนริมฝีปากออกมาก่อนจะจ้องมองผมอย่างเกลียดชัง “พวกเธอก็คิดกันไปใหญ่ฉันแค่เห่อของเล่นใหม่เท่านั้น” “ซี๊ดด...แต่คุณก้องภพ...อ่า...สนใจ...” “อ่า..ฉันไม่เคยบอกว่ารัก...อืม...หรือชอบเจ้าเด็กเหลือขอนั่น...ซี๊ดดด...ก็แค่เล่นไปตามน้ำเท่านั้น...อย่าทำให้เสียอารมณ์สิ...อ่า...” คุณอาพูดพร้อมกับจ้องมองมาที่ผมอย่างเยาะเย้ยก่อนจะหันไปจูบแลกลิ้นกับ แม็ค และเด้งเอวขึ้นสวนมิ้นท์ต่ออย่างรุนแรงทั้งสองได้ครางอย่างเสียวกระเส่า มือคุณอาบีบเคล้นนมมิ้นท์อย่างรุนแรง “อ่า...พวกเธอนี่ไม่เคยทำให้ฉันผิดหวังเลย...ซี๊ดดด...” คุณอาขยับตัวขึ้นมาใช้ปากหยอกล้อกับนมเต่งตึงของมิ้นท์ทั้งสองข้าง ข้างหนึ่งถูกมือบีบข้างหนึ่งถูกปากและลิ้นปรนเปรอจนมิ้นท์แทบจะไม่ไหวส่วนแม็คก็ยืนเอาควยยัดเข้าปากมิ้นท์และกระแทกอย่างไม่ลดละ คำพูดของคุณอาเล่นเอาผมจุก พูดไม่ออก น้ำตาไหลรินลงมาเรื่อย ๆ ...ไม่เคยบอกรัก...สิ่งที่คุณอาพูดมาจริงทั้งหมด ที่ผ่านมามีแต่ผมคนเดียวที่บอกว่ารักมาตลอดคุณอาไม่เคยเอ่ยมันออกมาเลยสักครั้ง...ของเล่น... นั่นสินะผมมันก็เป็นแค่ของเล่นชิ้นหนึ่ง เบื่อเมื่อไหร่ก็เขี่ยทิ้งผมมันผิดเองที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง ผิดเองที่กล้าเอาความรู้สึกไปผูกไว้กับคุณอาที่จงเกลียดจงชังพ่อของผมขนาดนี้ ผมผิดเอง ผมมันไม่เจียมเนื้อเจียมตนปล่อยให้ความรู้สึกเข้าครอบงำจนลืมความจริงข้อนี้ไปสนิท คุณอาเปลี่ยนท่าถอดแก่นกายออกแล้วให้แม็คนอนหงาย จากนั้นก็นำควยของแม็คแท่งเข้าไปข้างในในขณะที่คุณอาเองก็นำควยเสียบเข้ารูด้านหลัง ทำเอามิ้นท์ถึงกลับร้องดังลั่นและซบตัวลงกับอกของแม็ค “ซี๊ดด...คุณก้องภพ...อ่า...แรงอีกค่ะ...ซี๊ดด...โอ้ววว...” “อ่า...มิ้นท์...ซี๊ดด....ของเธอโคตรลื่น...อู้วว...” คุณอากระแทกลงไปสุดแรง เข้าสุดออกสุดผมทนไม่ไหวได้แต่หลับตา แค่ได้ยินเสียงครวญครางของสองคนนั้น แค่ได้ยินเสียงเนื้อกระทบกันและเสียงเตียงที่ดังสนั่นผมก็แทบทนไม่ได้ ร้องไห้ออกมา เจ็บใจโทษตัวเองที่โง่เขลาหลงเชื่อคนอย่างคุณอา “ซี๊ดดด...ไม่ไหวแล้ว...มิ้นท์...แตกแล้ว...โอ้วว...” “ฉันด้วย...อ่า...แตกแล้วว...อ๊ากกก...” เสียงมิ้นท์กับแม็คครวญครางออกมาเมื่อเสร็จสินภารกิจเหลือแต่คุณอา “ซี๊ดดด...แตกแล้ว...อ๊ากกก” จู่ ๆก็มีคนมาบีบแก้มผมทำให้ผมต้องลืมตาและอ้าปาก แท่งควยมหึมาถูกแทงเข้ามาผมทำท่าจะสำลักแต่ก็ทำไม่ได้เมื่อคุณอาใช้มือกดผมไว้แน่นและปล่อยน้ำอสุจิเข้าคอผมเต็มไปหมด ผมพยายามใช้มือผลักแต่ไม่เป็นผล สุดท้ายพอคุณอาปล่อยผมได้แต่ไอ สำลักอยู่อย่างนั้น “พวกเธอกลับห้องไปสะ” เสียงคุณอาสั่ง ซึ่งพวกนั้นก็ยอมทำตามเพราะรู้ว่า การที่คุณอาใช้น้ำเสียงกดต่ำ เต็มไปด้วยความโกรธแค้นแบบนี้ไม่มีใครจะหยุดได้ หลังจากสองคนนั้นออกไป ผมก็โดนคุณอากระชากขึ้นมาผมไม่ตอบโต้อะไรทั้งนั้น เพราะทุกสิ่งทุกอย่างชัดเจนอยู่แล้วผมเป็นได้แค่ทาสที่ต้องทำอย่างเดียว ห้ามทักท้วงใด ๆ ผมถูกเชือกมัดข้อมือทั้งสองกับราวผ้าม่านข้างบน ลำตัวห้อยยาวลงมา ขาทั้งสองถูกมัดแยกออกความหนาวเหน็บทำให้ร่างกายผมสั่นสะท้านมากขึ้น ผมปรือตาขึ้นมาเห็นคุณอาหยิบแส้หนังสีดำยาวคงไม่ต้องเดาก็น่าจะรู้นะครับ “ของจริงมันจะเริ่มจากนี้” เสียงเย็นยะเยือกทำเอาผมขนลุกซู่ไปหมดคุณอาฟาดแส้ลงมาที่ร่างกายอย่างไม่ออมมือ ความเจ็บปวดแล่นผ่านทั่วร่างกายผมพยายามกัดริมฝีปาก จะไม่แสดงอาการอ่อนแอให้เขาเห็นเด็ดขาด “ทนได้ก็ทนไป” เสียงแส้ดังสนั่นห้องไม่ต้องลืมตาดูก็รู้ว่าตัวผมมีแต่รอยแดง รอยแสบ บ้างก็มีสีแดงสดไหลออกมาคุณอาฟาดอย่างนั้นอยู่ซ้ำ ๆ ไม่มีเหน็ดเหนื่อย ผมพยายามอย่างยิ่งยวดที่ไม่เอ่ยเสียงร้องออกมาแต่สุดท้าย “โอ้ย!!!” “ฮึ” “คุณก้องภพ...อ๊ากก” คุณอายิ้มอย่างสะใจทันทีที่ผมจะเอ่ยชื่อคุณอาก็ฟาดแส้มากลางลำตัว ปลายแส้ตวัดโดนใบหน้า และรอยฟกช้ำลำตัวมีแต่รอยแดง รอยเลือด ไม่เว้นแต่ใบหน้าและริมฝีปาก “แกเป็นแค่ทาส!! ไม่มีสิทธิ์มาเรียกชื่อฉัน!!!!” แรงเหวี่ยงเพิ่มขึ้นทุกนาที ผมได้แต่กรีดร้องอย่างยอมแพ้ขอให้คุณอาหยุดลงแค่เท่านี้ น้ำตาไหลรินจับใจหลายนาทีกว่าคุณท่านจะยอมปล่อยแส้ลงก่อนจะเดินเข้ามาหาผม ใบหน้านั้นใบหน้าที่แสนจะน่ากลัว ใบหน้าที่แสดงถึงความเกลียด แสดงถึงการดูถูกเหยียดหยาม “พรุ่งนี้เตรียมตัวได้เลยฉันจะทำให้แกรู้ว่าทาสอย่างแกเป็นได้แค่ที่ระบายอารมณ์ของฉันเท่านั้น” คุณอาพูดพร้อมกับถ่มน้ำออกมาที่หน้าของผม ก่อนจะเดินไปอาบน้ำและทิ้งตัวลงนอน หันหลังให้ผม ในขณะที่ผมยังอยู่ท่าเดิมเชือกยังคงตรึงแน่นไม่มีหย่อน ผมได้แต่ร้องไห้เบา ๆ อยู่อย่างนั้น ถ้านี่มันสมควรแล้วถ้านี่ทำให้คุณอาพอใจและเลิกเกลียดชังครอบครัวผมแล้ว ผมยินดีแสงจันทร์ที่สาดส่องลอดผ้าม่านห้วนทำให้คิดถึงคนที่ผมรักจริง ๆคนที่อยู่เคียงข้างผมเสมอ คนที่ทำให้ผมยิ้มได้ คนที่ผมควรจะนึกถึงเสมอแต่ช่วงหนึ่งกลับลืม ผมมันเป็นลูกที่แย่ ที่ปล่อยให้ความรู้สึกเข้าครอบงำจนหลงเชื่อจนสุดหัวใจว่าผมรักเขาปล่อยให้เมฆหมอกบังตาจนไม่รู้สึกนึกคิดอะไร ในเมื่อศักดิ์ศรีผมมันไร้ค่าผมก็ได้แต่หวังว่าร่างกายนี้จะทำให้คุณอาระบายความแค้นที่เก็บไว้จนมันเลือนหายไปอย่างน้อยผมก็อยากจะทำเพื่อพ่อกับแม่เป็นครั้งสุดท้ายเพราะผมเองก็ไม่รู้ว่าจะมีชีวิตถึงเมื่อไหร่...จะทนคุณอาได้ถึงเมื่อไหร่...
| 
Every cloud has a silver l
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2019-4-18 23:31:25
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2019-4-18 23:44:39
ร้องเลย
โพสต์ 2019-4-18 23:58:57
