|
“อ่า...อึก...” ตั้งแต่วันนั้นผมถูกคุณอาทารุณทรมานสารพัด แม้กระทั้งอาหารคุณอากลับเทอาหารทุกอย่างลงพื้นและบังคับให้ผมกินเหมือนหมา เลียพื้นทุกอย่างทำทุกอย่างเหมือนสุนัขชนิดหนึ่ง ตอนนี้ก็เช่นกัน ร่างกายยังคงเปลือยเปล่าไม่มีเสื้อผ้าใส่ กลางคืนทนเหน็บหนาวจนร่างกายร้อนรุ่ม แต่คุณอาก็ไม่สนและแคร์อะไรทั้งสินเหมือนตอนนี้ ผมถูกล่ามไปด้วยโซ่ ไม่ใช่แค่ข้อเท้า แต่มีปลอกคอและตรึงด้วยโซ่คุณอาดึงโซ่นั่นขึ้นทำให้ผมแทบหงายหลัง ในขณะที่ทางด้านหลัง ถูกควยปลอมที่มีลักษณะเป็นหางสุนัขสอดเข้ามาลำตัวมีสายหนังสีดำรัดพาดมาถึงควยของผมที่มีแต่สายยางไม่ให้ได้ปล่อยออกมาปากผมก็มีควยปลอมอีกอันยัดเข้ามาส่วนข้างหลังตอนนี้มีทั้งหางสุนัขที่ถูกขยับเข้าออกและควยของคุณอาที่เข้ามาอย่างรุนแรง “ซี๊ดดด...รูร่านๆ แบบมึงนี่โคตรตอดดีฉิบหาย...อ่า...” คุณอากระแทกเข้ามาอย่างตายอดตายอยากความรุนแรงที่ถาโถมเข้ามาตั้งแต่วันนั้น ทุกวันไม่มีวัดลดละจนผมระบมเจ็บแสบไปทั้งร่างกาย ไม่เพียงเท่านั้น คุณอาเอาสายโซ่เล็ก ๆส่วนปลายเป็นโลหะคล้ายที่หนีบผ้ามาหนับหัวนมเราอย่างรุนแรง จังหวะเร่งเร้าถี่กระชั้น ช้าบ้าง บ้างก็กระแทกเข้ามาสุดและคลึงเป็นวงกลม บดเบียดเข้ามาภายในจากนั้นก็กระแทกอย่างแรง เข้าสุดออกสุด ร่างกายที่พังแล้วก็พังยับเยินไปอีก “โคตรเสียว...ซี๊ดดด...โอ้ววว....อ๊ากกกก....” ในที่สุดคุณอาก็ปล่อยน้ำควยเข้ามาข้างในผมโดนทำแบบนี้ทุกวัน น้ำไม่ได้อาบ หมักหมม กลิ่นสวาททั่วร่างกายแต่มันไม่ใช่แค่นั้น “อ่า...อั๊ก” คุณอาดึงควยปลอมที่ปากออกมาทำให้ผมครางอย่างเสียวกระสั่นแต่ก็ได้แค่ชั่ววูบก่อนที่ควยมหึมาจะถูกแทงเข้ามาพรวดเดียวและปล่อยน้ำสีเหลืองอำพันลงคอ “อยากให้พ่อแกมาเห็นจริงๆ ว่าลูกมันสำส่อนแค่ไหน เอ้านี่ อาหารแก กินสะ!!” หลังจากนั้นคุณอาก็เอาอาหารที่เหลือหลังจากที่ทุกคนทานเสร็จเอามาผสมและเทลงบนพื้นให้ผมกินแต่กลิ่นของมัน กลับทำให้ผมรู้สึกคลื่นไส้และอาเจียนออกมา “กินมันให้หมดรวมถึงอ้วกของแกด้วย!! ถ้าไม่หมดคืนนี้เตรียมนอนนอกบ้านได้เลย!” เสียงทรงอำนาจโกรธแค้น จงเกลียดจงชัง ทำให้ผมไม่ทางเลือก จำใจต้องก้มลงทานอาหารผสมอ้วกตรงพื้นทั้งที่ยิ่งได้กลิ่นกลับยิ่งอยากจะอาเจียน นี่ล่ะครับ ชีวิตของผมหลังจากนั้นเป็นเวลาหลายสัปดาห์ที่ผมต้องจมปักอยู่กับสิ่งนี้ กลางคืนก็ต้องนอนเปลือยกาย ตากแอร์ความเย็นที่ส่งผ่านทำให้ผมรู้สึกชาไปทั้งร่างกาย พอ ความเจ็บปวด ทุกข์ทรมาน จากความผิดหวังความเชื่อใจ ความรัก ที่ผมมีให้ เป็นเครื่องทำลายผมได้อย่างดีเยี่ยมทุกวันนี้คุณอาทำเรื่องลาออก ไม่ให้ผมไปเรียน กักขังผมอยู่แต่ในห้องที่มีแต่กลิ่นคาวรอบตัว เนื้อตัวมีแต่รอยแส้ รอยแดง และรอยเลือดน้ำตาที่ไหลมาทุกวัน คอยย้ำเตือนว่าต่อไปนี้จะไม่รักใครอีกแล้ว จะไม่มอบหัวใจไม่ไว้ใจใครอีก ในเมื่อเขาไม่เคยเห็นเราในสายตา เห็นเราเป็นแค่นายบำเรอเท่านั้นแต่อย่างน้อย ถ้าเกิดมองในแง่ดี ความแค้น ความเกลียดชังทุกอย่างที่คุณอามีอาจจะลดลงไปบ้าง ให้เขาได้รู้สึกสะใจมีความสุขกับสิ่งที่เขาปรารถนามาตลอดชีวิตแบบนี้ ดีกว่าต้องเห็นพ่อ หรือแม่มาบาดเจ็บแบบนี้ผมจะตายไม่ได้ ถึงแม้หัวใจจะแหลกเป็นเสี่ยง ๆผมก็จะต้องทำหน้าที่เป็นทาสรองรับอารมณ์ของคุณอา จนกว่าคุณอาจะพอใจและสำนึกได้เท่านั้น จบบันทึกพิเศษ: ไม้ ยามราตรีที่เงียบงันแสงเดือนสาดส่อง มีเพียงสองชายหญิงที่ได้แต่นั่งมองจันทร์ พลางคิดถึง ห่วงหาลูกของตนอยากจะเหนี่ยวรั้ง กอด ดูแลรักษาอย่างหวงแหน แต่สุดท้ายก็ทำไม่ได้ด้วยสัญญาที่ได้ร่างไว้ ทำให้ไม่สามารถเลี้ยงดูลูกชายที่รักของตนตลอดไปได้ ทั้งสองได้แต่โทษตัวเองที่ผิดพลาด และโง่เขลา ไม่สามารถบริหารโรงแรมที่เป็นมรดกจากบิดามารดาของพวกเขาทำให้ล้มละลาย เกิดหนี้หลายสิบล้านความผิดพลาดในครั้งนั้นเป็นชนวนทำให้เกิดความบาดหมางในวันนี้ก่อเกิดได้แต่โทษตัวเองอยู่อย่างนั้น โทษความไม่เอาไหนของตัวเองโทษที่ตัวเองไร้ค่าจนทำให้ครอบครัวต้องลำบาก อยากจะย้อนเวลากลับไปแก้ไขแต่นั่นเป็นสิ่งที่ไม่สามารถทำได้ มีแต่จะต้องเดินหน้าต่อไปแต่ว่าจะเดินต่อไปอย่างไร ในเมื่อลูกชายสุดที่รัก ลูกชายที่เป็นความหวังของครอบครัวเปรียบเสมือนสิ่งที่ยึดเหนี่ยวจิตใจให้สู้ต่อไป ไม่ท้อแท้ต่อโชคชะตา ได้จากไปใช้ชีวิตเป็นคนรับใช้ของเจ้าหนี้ ผู้ที่จงเกลียดจงชังตน ไม่รู้ว่าไม้เป็นยังไงบ้างกินดีอยู่ดีหรือเปล่า ก้องภพได้ทำอะไรไม้หรือเปล่าแล้วไม้ยังคงได้ไปเรียนตามที่ตนขอร้องครั้งสุดท้ายได้หรือเปล่า ทว่าได้แต่นั่งคิดไปก็ไม่สามารถทำอะไรได้ สู้พักผ่อนและเอาแรงไปทำงานพรุ่งนี้ดีกว่าหวังว่าจะมีปาฏิหาริย์ช่วยให้ตนพ้นจากชะตากรรมอันน่าหดหู่นี้ไปได้ ระหว่างที่กำลังเข้านอนจู่ ๆ ก็มีลมกรรโชกแรงพัดเข้ามาทำให้ข้าวของต่างตกลงมา รวมถึงกรอบรูปที่มีรูปดูต่างหน้าของแม่ก่องเกิดเป็นของแทนใจตกลงมาจากที่สูงทำให้กระจกแตกกระจาย ทั้งสองคนตื่นขึ้นมาเห็นรีบปิดหน้าต่างและช่วยกันก้มลงเก็บ ทำความสะอาดก่อเกิดไปเจอกับซองสีขาวที่ถูกพับเอาไว้ใต้กรอบรูปด้วยความสงสัยจึงได้คลี่มาอ่านก่อนจะเบิกตากว้างอย่างตกใจ กับสิ่งที่อ่านที่แม้แต่ตนเองก็ไม่เคยรับรู้มาก่อน บันทึกพิเศษ: ก้องภพ “กินเข้าไปสะ ไอ้หมาขี้เรื้อน!!” ความโทสะที่มีทั้งหมดความเกลียดชัง ความเจ็บปวด ทุกอย่างผมเอามาลงกับไอ้เด็กเหลือขอนี่คนเดียวตอนนี้ผมกำลังให้มันกินข้าวเหลือเดนจากทุกคน ไม้เว้นแม้แต่กระดูก แม้แต่อ้วกมันเองยิ่งผมเห็นผมก็ยิ่งเจ็บปวด และเครียดแค้นในขณะที่มันกำลังก้มกินผมก็ใช้เท้ากดลงบนหัวมันให้หน้าจมไปกับกองอ้วก “จำเอาไว้แกก็เป็นได้แค่ทาสชั้นต่ำของฉัน! แกต้องอยู่แบบนี้ไปจนตาย!!!” ผมพูดอย่างสะใจแต่ในขณะเดียวกันผมก็รู้สึกเจ็บปวดขึ้นมาอย่างแปลกประหลาด ผมจะมาใจอ่อนให้มันแบบนี้ไม่ได้ผมไม่ได้รักมัน ไม่ได้รู้สึกอะไรกับมันทั้งสิน แค่หลงละเมอเพ้อฝันไปกับคำพูดแสนหวานอาบยาพิษเท่านั้น ผมตัดสินใจเดินออกจากห้องทุกครั้งที่ออกมาหัวใจกลับรู้สึกบอบช้ำอย่างไม่ทราบสาเหตุ ผมยอมรับครับ พอยิ่งเห็นยิ่งรู้สึก ยิ่งเวลาผ่านไป ทำให้ผมได้รู้ว่าผมรู้สึกพิเศษกับเด็กนั่นผมรักเด็กนั่น นั่นคือสิ่งที่จู่ ๆ ก็ผุดขึ้นมาและไม่มีอะไรมาลบล้างได้แต่เด็กนั่นกลับทำลายความรู้สึกผม หลอกลวง โชคดีแล้วที่ตอนนั้นผมไม่ได้ยอมรับและรู้สึกว่ารักมันรู้สึกโชคดีผสมกับความเจ็บปวดที่เพิ่มขึ้นทวีคูณเมื่อเห็นมันได้รับบาดเจ็บแต่ในเมื่อมันเป็นคนทำ มันก็สมควรแล้ว เชื้อไม่ทิ้งแถว เลวเหมือนพ่อมันไม่มีผิดเพราะฉะนั้น ผมต้องตัดใจให้ได้ และไม่ใจอ่อนอีกจะต้องทำให้มันรับรู้ถึงความเจ็บปวดที่ผมได้รับมาตลอดชีวิตและผมจะพันมันด้วยโซ่พันธนาการไม่ให้มันไปไหน ได้แต่ร้องครวญครางโหยหวนในคฤหาสน์แห่งนี้
| 
Every cloud has a silver l
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2019-4-20 02:15:47
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2019-4-20 02:50:39
โพสต์ 2019-4-20 05:56:37
หาความจริงสิครับ
โพสต์ 2019-4-20 09:15:16
