แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย DinDin123 เมื่อ 2019-4-21 02:08
“คุณหนูคะ คุณก่อเกิดมาขอพบค่ะ” ป้าสมรเคาะประตูเรียกผมระหว่างที่ผมกำลังให้อาหารกลางวันไม้อยู่ในห้องฮึ! สงสัยจะคิดถึงลูกมันมากเลยมาหา ดีเหมือนกันถ้ามันได้เห็นหน้าลูกร่านของมันในสภาพนี้จะเป็นยังไง ผมล่ะสะใจ ถ้าได้เห็นสีหน้าเครียดแค้น เจ็บปวดของมัน ผมเดินออกมาจากห้องจากนั้นก็เดินมาที่ห้องรับแขกข้างล่าง เห็นไอ้ก่อเกิดกำลังนั่งจิบน้ำชา ดูสภาพก็รู้มันต้องพยายามทำงานหนักเพื่อเอาเงินมาไถ่ลูกคืน เสื้อผ้าเก่า ๆ มือหยาบกระด้างใบหน้าโทรม หนวดเคราสีดำ เห็นละก็สมเพช มันจะได้รู้ว่าจริง ๆ มันไร้ประโยชน์แค่ไหน “มีไร” ผมเดินเข้าไปนั่งที่โซฟาอีกตัวหนึ่งก่อนจะจัดท่าให้ดูมีอำนาจมากขึ้น “ลูกฉันเป็นไงบ้าง” “ก็ดีมันชั่วเหมือนแกไม่มีผิด” “หมายความว่าไง” มันเอ่ยขึ้นมาอย่างตกใจ “คุณส่งเสียไม้เรียนหนังสือด้วยใช่ไหม” มันทวงถามคำขอร้องครั้งสุดท้ายก่อนจะพาไม้ออกจากบ้าน “มีอะไรก็รีบพูดมาฉันไม่อยากเห็นหน้าแก” ผมพูดตัดบท ส่งสายตาออกคำสั่ง แกมเหยียดหยามดูถูกมาให้ “ฉันมีของจะให้” มันพูดพร้อมกับยื่นซองสีขาวมาให้ “เงิน?” ผมเอ่ยถาม ในใจได้แต่แปลกใจถ้าเป็นจริง ๆ มันก็ไม่น่าจะหามาได้เร็วขนาดนี้ เงินตั้งมากมายไม่มีทางที่มันจะหามาได้แน่ “ไม่ใช่ จดหมายต่างหน้าจากคุณแม่ฉันเจอมันซ่อนอยู่ในกรอบรูปที่คุณให้ฉันมา” รูปดูต่างหน้างั้นเหรอตอนนั้นที่ผมให้ไป เพราะอย่างน้อยเผื่อรูปนั้นจะได้ทำให้มันจมปักกับความผิดที่มันได้ก่อไว้ ผมขมวดคิ้วสงสัยก่อนจะหยิบจดหมายขึ้นมาคลี่อ่านช้า ๆ
ถึง ก้องภพ แม่รู้ว่าลูกคงโกรธมากลูกคงผิดหวังและเครียดแค้นก่อเกิด แม่รู้ว่าลูกพยายามอย่างหนักแค่ไหนแต่สิ่งหนึ่งที่แม่เองก็เจ็บปวดไม่แพ้กัน คือการทำให้ลูกต้องเสียใจ และผิดหวังแต่แม่มีความจำเป็นที่ต้องยกโรงแรมให้ก่อเกิด มันอาจจะสายไป แต่แม่ไม่กล้าบอกความจริงด้วยตัวของแม่เองแม่จึงได้เขียนจดหมายนี้ไว้ก่อนเสียชีวิต ก่อเกิดเป็นลูกแท้ ๆ ของพ่อกับแม่แต่เพราะสุขภาพร่างกายที่ไม่แข็งแรงทำให้ก่อเกิดเกือบเสียชีวิตเมื่อประมาณ3เดือนแรก และเป็นช่วงที่โรงแรมเจอวิกฤตอย่างหนักแม่จึงจำใจส่งก่อเกิดไปให้เพื่อนแม่ที่อยู่อเมริกาเลี้ยงดูตั้งแต่เกิดและหลังจากนั้นไม่นาน เพื่อนแม่อีกคนก็คลอดลูกออกได้ราว ๆ4เดือนก็เกิดอุบัติเหตุรถชน เสียชีวิตทั้งคู่ เหลือรอดเพียงเด็กทารกเท่านั้นทางบ้านของเพื่อนแม่เองก็ไม่มีความสามารถที่จะสนับสนุนได้มากพอแม่จึงรับเด็กคนนั้นมาเลี้ยงเป็นลูกบุญทำ นั่นคือลูก ก้องภพแม่พยายามเลี้ยงดูลูกอย่างดี คิดไว้ว่าสักวันต้องบอกความจริงกับลูกแต่เมื่อผ่านเลยไป ความเห็นแก่ตัวของแม่ก็มีเพิ่มมากขึ้นแม่จึงทำใจไม่ได้ที่จะต้องบอกความจริงกับลูก หลังจากนั้นเมื่อสุขภาพร่างกายของก่อเกิดเป็นปกติเหมือนคนทั่วไป แม่จึงไปรับเขามาเลี้ยงแม่บอกความจริงกับเขาทุกอย่าง แต่เขาไม่เชื่อสุดท้ายเลยจำใจให้เขาอยู่กับเพื่อนแม่ที่นั่น แต่เมื่อเวลาผ่านไปก่อเกิดมาหาแม่ที่บ้านตอนกลางคืน สีหน้าสิ้นหวัง พร้อมกับผู้หญิงที่กำลังตั้งครรภ์แม่ได้ทราบสาเหตุทั้งหมดว่าเพื่อนแม่เสียชีวิตไปอย่างกระทันหัน เขาเร่ร่อนเพราะญาติทางฝั่งนั้นไม่เหลือใคร สุดท้ายจึงใช้ชีวิตตามลำพังจนทำให้ผู้หญิงท้องเงินทองที่มีอยู่ก็ถูกใช้จนเกือบหมด จึงได้มาหาแม่ตอนนั้นแม่ยอมรับว่าทั้งดีใจและเสียใจ เสียใจกับสิ่งที่ตัวเองได้ทำเอาไว้ แม่จึงรับก่อเกิดมาเลี้ยงโดยบอกอ้างเขาเป็นลูกบุญธรรม แม่พยายามเอาอกเอาใจ ตามใจทุกอย่างมอบความรักให้อย่างเต็มที่เพื่อทดแทนช่วงเวลาที่เสียไป แม่จึงตัดสินใจยกโรงแรมให้ก่อเกิดเป็นคนดูแลหลังจากนั้นไม่นานแม่ก็เป็นโรคหัวใจ ในช่วงที่โรงแรมกำลังประสบปัญหาแม่เข้ามาช่วยเหลือก่อเกิดตลอด เพราะรู้ดีว่าประสบการณ์ของก่อเกิดยังน้อยเกินไปแต่สุดท้าย แม่ก็ลืมเข้ารับการผ่าตัด และอาการก็แย่ลงเรื่อย ๆ ตอนนั้นแม่ได้ข่าวว่าลูกกับก่อเกิดมีปัญหากันจนทำให้ลูกต้องออกจากบ้านแม่พยายามตามหาลูกทุกที่ความเครียดสะสมจนทำให้อาการของแม่ทรุดหนักถึงเข้าโรงพยาบาลแม่หวังว่าจะได้พบลูกครั้งสุดท้ายก่อนเสียชีวิต หมอบอกแม่ว่า แม่เป็นมะเร็งแม่เองก็แปลกใจ แต่แม่ก็ต้องยอมรับ แม่รักลูกมากนะก้องภพการที่แม่ยกโรงแรมให้ก่อเกิด ส่วนหนึ่งเป็นเพราะก่อเกิดไม่ได้เรียนหนังสือจนจบยากที่จะหางานทำเป็นหลักแหล่ง และแม่ก็รู้ว่าก้องภพ สามารถดูแลตัวเอง สร้างฐานะสร้างชื่อเสียงขึ้นมาด้วยตัวของลูกเอง จนเป็นหน้าเป็นตาสังคมถ้าหากแม่ย้อนเวลาไปได้ แม่จะเล่าความจริงทุกอย่างให้ลูกฟังแต่ทุกอย่างมันคงสายไปแล้ว แม่จึงตัดสินใจเก็บจดหมายนี้ไว้ในกรอบรูปเพราะรู้ว่าลูกคงผิดหวัง ไม่อยากเจอหน้าแม่และปิดกั้นตัวเองแต่แม่อยากให้รู้ไว้ว่าแม่ยังรักลูกเสมอ รักไม่ด้อยกว่าใครเลย แม่ไม่ขอให้ลูกอภัยให้แม่ก่อเกิดรักลูกเหมือนพี่ชายแท้ ๆ คนหนึ่ง และรอคอยให้ลูกกลับมาเสมอก่อเกิดยังบอกกับแม่อีกนะว่า ถ้าลูกกลับมาเมื่อไหร่ เขาจะยกโรงแรมให้ลูกเป็นคนดูแลเพราะมันเป็นสิ่งที่เหมาะกับลูกมากกว่าเขา แม่หวังว่าสักวันหนึ่งลูกกับก่อเกิดจะปรองดองเป็นพี่น้องที่รักใคร่กันในที่สุด รักและขอโทษ จากแม่ นี่มันอะไรกันจดหมายฉบับนี้ ไม่เป็นเรื่องจริงใช่ไหม บอกผมสิว่ามันไม่ใช่เรื่องจริงผมไม่ใช่ลูกแท้ ๆ ของแม่ และที่แม่มีอาการทรุดหนักลงเพราะมัวแต่ตามหาผมความรู้สึกหนักอึ้ง เจ็บหัวใจ น้ำตาไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว ที่ผ่านมา ผมมัวแต่ทำอะไรอยู่ทำไมผมถึงได้ทำให้เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นมาได้ ถ้าเกิดว่า ถ้าเกิด ผมไม่หายตัวไปถ้าเกิดผมลดทิฐิลง แม่ก็คงไม่ต้องเจ็บป่วยถึงขั้นเข้าโรงพยาบาลแบบนี้ผมทำให้ลูกแท้ ๆ ของแม่ต้องทรมาน ทั้งที่จริงแล้ว ทุกอย่างไม่ใช่อย่างที่ผมคิดในหัวผมตันมาก ไม่รู้จะทำยังไงดี “ฉัน ขอโทษ” เสียงก่อเกิดเอ่ยขึ้นมาอย่างสั่นเครือผมไม่กล้าแม้จะหันไปมองเลยด้วยซ้ำ “เป็นเพราะฉันทำให้คุณต้องเสียใจมาตลอด ถ้าเกิดตอนนั้นฉันปฏิเสธ...” “อืม ขอฉันอยู่เงียบ ๆ คนเดียวสักพัก” ผมพูดด้วยเสียงอ่อนแรงอยากจะปลีกตัวออกมาอยู่คนเดียว คิดทบทวนกับเรื่องทุกสิ่ง “ฉันขอพบไม้หน่อยได้ไหม” ชื่อ ไม้ ทำให้ผมถึงกับกลืนไม่เข้าคายไม่ออกเท่ากับว่าที่ผ่านมาผมผิดเองทั้งหมด และผมก็ได้แต่แก้แค้นจนไม้ต้องมารับเคราะห์แทน สีหน้าของไม้ที่ไม่ต่างกับศพลอยเข้ามาในหัวผม “คุณก้องภพครับ” จู่ ๆก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา ผมรีบเช็ดน้ำตาออกก่อนจะหันไปหานนท์และมีกัปตันกับฟ้ายืนก้มหน้าอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ราวกับว่าไปทำอะไรผิดมา “มีอะไร” ทั้งสามคนไม่ตอบอะไรมีเพียงนนท์ที่สะกิดให้ฟ้าและกัปตันเดินเข้ามาหาก่อนจะส่งโทรศัพท์มาให้นี่เป็นโทรศัพท์ไม้ไม่ผิดแน่ ตอนแรกผมเข้าใจว่าทำหาย แต่ที่แท้ก็มาอยู่กับสองคนนี้เองผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู หน้าจอเป็นวีดีโอเหมือนใครสองคนกำลังแบกผู้ชายคนหนึ่งอยู่ผมเปิดคลิปดูก็ยิ่งทำให้ผมกลืนไม่เข้าคายไม่ออก หัวใจบีบรัดรุนแรง มือไม้เริ่มสั่นความหวาดกลัวก่อกุมจิตใจ ความรู้สึกผิดเข้ามาเต็มหน่วย ในวีดีโอเป็นแม็คกับมิ้นท์กำลังแบกกันเข้าไปในห้องของผม และจัดฉากทุกอย่างให้เหมือนกับว่า ไม้และกันแอบลักลอบเป็นชู้กันส่วนกลิ่นคาวทั่วห้องเป็นของสองคนนั่น “พ พวกผมขอ...” ผมไม่ฟังใครทั้งนั้นผมรีบตรงดิ่งไปห้องของผม ในหัวมีแต่ภาพของไม้ที่โดนผมทารุณ ทำร้าย ดูถูกดูหมิ่นเหยียดหยามไม่เหลือซาก ผมรู้สึกอึดอัด กระวนกระวาย ทำอะไรไม่ถูก ผมแม่งแย่ทั้งที่ควรจะรู้อยู่แล้วว่าไม้ไม่ใช่คนแบบนั้น ทั้งที่ควรจะเชื่อใจไว้ใจไม้มากกว่านี้ สุดท้ายก็หน้ามืดตามัว ทำร้ายร่างกายและจิตใจคนที่ผมรักอย่างเลือดเย็น และแสนทรมาน หัวใจผมบีบรัดขั้นสุดผมทำผิดพลาดมากจริง ๆ เป็นความผิดพลาดทั้งสองครั้งที่ไม่น่าได้รับการให้อภัย ผมรีบไขกุญแจเปิดประตูเข้าไปในห้องเห็นไม้นอนสลบอยู่ตรงพื้นห้องร่างกายมีแต่รอยฟกช้ำ รอยแดง รอยเลือด ใบหน้านี่ไม่ต้องพูดถึงกลิ่นเหม็นติดตัวเพราะไม่ได้อาบน้ำ ผมรีบเข้าไปหาและนั่งลงพยุงไม้เข้ามาในอ้อมแขน “ไม้! ฉันขอโทษ เป็นไงบ้าง” เนื้อตัวที่สั่นเทาอุณหภูมิในกายของไม้ร้อนดั่งเปลวไฟเพราะไม่ได้ใส่เสื้อผ้าและตากแอร์ข้ามวันข้ามคืนผมตัดสินใจรีบนำเสื้อคลุมมาคลุมและอุ้มไม้ขึ้นมาทันที “นี่มันเกิดอะไรขึ้น! ทำไมไม้ถึงเป็นแบบนี้!!” เสียงก่อเกิดดังขึ้นมาอย่างตกใจ “เอาไว้ค่อยคุยกันที่หลังฉันจะพาไม้ไปหาหมอ” ผมรีบวิ่งลงไปข้างล่างและรีบสั่งให้ขจรเอารถออกเร่งขับไปส่งไม้ที่โรงพยาบาลทันที ขอร้อง อย่าให้ไม้เป็นอะไรเลยยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บปวด ไหนจะเรื่องเมื่อกี้อีก ทุกอย่างถาโถมเข้ามาใส่หัวผมไปหมดแต่ตอนนี้ไม่ว่าจะยังไง ไม้สำคัญกว่า เรื่องอื่นไว้ว่ากันที่หลัง ผมภาวนาขอให้ไม้ฟื้นและปลอดภัยผมผิดเองทุกอย่าง ผมจะรับผิดชอบ ผมจะดูแลไม้อย่างดี ชดเชยกับสิ่งที่ผมได้ทำลงไปผมรู้ว่ามันคงเทียบไม่ได้กับสิ่งที่ผมทำรุนแรงกับไม้ แต่ผมรักเขา ผมยอมทำทุกอย่าง “อย่าเป็นอะไรไปนะไม้... ฉันรักเธอได้โปรด” คำว่ารัก ที่ผมไม่เคยแม้จะบอกออกไปคราวนี้ผมจะพูดออกมา บอกรักทุกวัน อยากจะทำทุกอย่าง ขอให้ไม้ให้อภัยผมผมจะยอมทำทุกอย่าง แม้ต้องแลกด้วยชีวิตผมก็ยอม
| 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2019-4-21 01:48:39
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2019-4-21 02:19:12
รอลุ้นต่อนะครับ
โพสต์ 2019-4-21 04:55:28
โพสต์ 2019-4-21 05:38:40
ส่งสารไม้จังไม่ให้อภัยคงไม่ได้ แต่ควรจะทำให้ทรมารด้วยเหมือนกัน
