|
“ทำไมแกเลวแบบนี้!” “ลูกฉันไปทำอะไรให้คุณ! มีอะไรก็มาลงที่พวกฉันสิลูกฉันไม่เกี่ยวด้วย!” หลังจากที่พาไม้มาส่งโรงพยาบาลเข้าห้องฉุกเฉิน ผมก็ตัดสินใจเล่าทุกอย่างให้ฟัง ถึงแม้จะยากลำบากแต่ผมคิดว่าการเล่าทุกอย่าง บางทีอาจจะทำให้ทุกอย่างมันดีขึ้นมา ถึงแม้จะน้อยมาก “ฉันขอโทษ” ผมได้แต่นั่งรับฟังคำด่า คำว่ากล่าว ผมเข้าใจพวกเขา คนเป็นพ่อเป็นแม่จะห่วงลูกเสมอพอคิดแบบนี้แล้วกลับนึกถึงเรื่องราวในอดีต ที่ผมแอบหนีออกมาใช้ชีวิตคนเดียวตอนนั้นแม่เองก็คงจะเจ็บมากเช่นกัน ผมมันเป็นลูกที่แย่ เป็นคนที่ไม่ได้เรื่องผมไม่รู้จริง ๆ ว่าตอนนี้ผมต้องทำยังไง ทุกอย่างมันอึดอัดแน่นไปหมดจนไม่สามารถพูดอะไรได้ ทั้งสองต่อว่าผมสารพัด จากนั้นก็อิงกายกอดกันร้องไห้อย่างหนักหน่วง ผมไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงดี ในวินาทีที่คุณหมอเดินออกมาท่าทางตื่นตระหนก ทำให้พวกผมรีบลุกขึ้นเข้าไปหา “หมอครับลูกผมเป็นยังไงบ้างครับ” “ตอนนี้คนไข้ปลอดภัยแล้วครับ” ชั่ววินาทีนั้นความโล่งใจ ความอึดอัดหายไปได้เปราะหนึ่ง “ผมขอพบคุณพ่อของเด็กในท้องหน่อยได้ไหมครับ” ทว่าเพียงแค่ไม่กี่วินาที ความอึดอัดใจ ประหลาดใจกลับถาโถมเข้ามา หมายความว่าไงลูกในท้อง? “คุณหมอหมายความว่าไงครับ” ผมถามขึ้นมาอย่างทันควัน “คนไข้ท้องได้หนึ่งสัปดาห์แล้วครับแต่ตอนนี้เด็กในครรภ์น่าเป็นห่วง ผมจึงขอพบคุณพ่อหน่อยครับ” ผมไม่เข้าใจหมายความว่าไงที่ไม้ท้อง ไม้เป็นผู้ชายไม่ใช่เหรอ ในหัวผมขาวโพลนไปหมดหลายเรื่องเข้ามาหาจนผมสับสนและทำอะไรไม่ถูก นี่มันอะไรกัน มีอะไรเกี่ยวกับไม้ที่ผมยังไม่รู้อีกเหรอถ้าเป็นบางเรื่องพอเข้าใจ แต่เรื่องนี้หมายความว่ายังไง “ไม้จะท้องได้ยังไงครับ” “ไม้มีความผิดปกติทางพันธุกรรมตั้งแต่เกิดเพราะงั้น ถึงไม้จะเป็นผู้ชายแต่ก็สามารถท้องได้” ก่อเกิดพูดออกมาอย่างลำบากผมหันไปมองอย่างอึ้ง ไม่เคยได้ยินอะไรแบบนี้มาก่อน ไม้ท้องลูกของผม ไม่ผิดแน่เพราะที่ผ่านมาก็มีเพียงผมคนเดียวที่นอนกับไม้ เป็นคนที่ไม้บอกว่ารักตลอดเวลาแต่ตอนนี้คนที่เจ้าตัวรักกลับทำลายศักดิ์ศรีของไม้อย่างยากเย็น ผมนั่งหดหู่ฟังอาการของลูกผมที่ตอนนี้ไม่ปลอดภัย เพราะรับสารอาหารบางอย่างที่อาจจะทำให้เกิดความผิดปกติจำเป็นต้องดูแลอย่างใกล้ชิดแน่นอนว่าจำเป็นต้องให้อาหารทางสายยางเพื่อรักษาลูกเอาไว้หลังจากนั้นผมขอให้คุณหมอช่วยย้ายไม้ไปยังห้องพิเศษที่สุดเพื่อที่จะได้ดูแลอย่างใกล้ชิดได้อย่างเต็มที่ พลั่ก! หลังจากที่คุณหมอเดินกลับเข้าไปในห้องผมก็โดนก่อเกิดต่อยหน้าเข้าอย่างจัง ผมเข้าใจ และจะไม่ตอบโต้ตอนนี้มันโมโหจนเลือดขึ้นหน้า “ก่อเกิดฉัน...” “มึงแม่งเลวจริงๆ!! กูไม่เคยคิดเลยว่ามึงจะเลวได้ขนาดนี้!!” “ฉันขอโทษฉันผิดจริง ๆ ฉันยอมทำทุกอย่าง ขอให้ฉันดูแลไม้ได้ไหม ฉันรักไม้” “รักเหรอ!!! คนรักกันเขาทำกันแบบนี้เหรอ!!!” เพี๊ยะ!!! แม่ของไม้ ทรงกลดเข้ามาตบหน้าผมอย่างแรง ผมรู้ครับว่าผมผิด ผมผิดทุกอย่าง ทำทุกอย่างเพื่อนความสะใจความแค้นของตัวเอง แต่ตอนนี้จะให้ผมทำอะไรก็ได้ ขอแค่ให้ผมได้มีโอกาสดูแลไม้รักไม้แบบที่ควรจะเป็น “ฉันขอโทษฉันขอโอกาส...” “ขอโอกาส?คุณยังมีหน้ามาขอโอกาสอีกเหรอ!!!” ทรงกลด ง้างมือเตรียมฟาดผมอย่างแรงผมจึงได้แต่หลับตารอรับมันอย่างเต็มใจ แต่จู่ ๆ กลับไม่มีแม้แต่เสียง และสัมผัสทำให้ผมลืมตาขึ้นไปเห็นก่อเกิดคว้ามือนั้นไว้ “คุณ!” “เดี๋ยวผมจัดการเองคุณไปนั่งพักก่อน” ก่อเกิดกดเสียงต่ำก่อนที่จะเดินมาหาในขณะที่ทรงกลดเดินกลับไปนั่งแต่ยังมองมาที่ผมอย่างโกรธแค้น “ฉัน...” “ไม่ต้องพูดอะไรมึงรีบกลับไปเคลียร์ที่บ้านมึงก่อน ส่วนเรื่องที่มึงขอ เดี๋ยวกูขอคุยกับทรงกลดก่อนแต่ถ้ามึงจัดการไม่ได้ มึงก็ไม่มีสิทธิมาให้พวกกูเห็นหน้ามึงอีก” ก่อเกิดพูดน้ำเสียงจริงจังพยายามสะกดความโกรธเอาไว้ข้างใน ใบหน้าแดงก่ำปนเศร้า ผมเข้าใจผมลุกขึ้นก่อนจะยอมรับและเดินจากมา อย่างน้อยตอนนี้ผมหวังว่าพวกเขาคงจะให้โอกาสผมให้ผมได้เลี้ยงดู ไม่ว่ายังไงผมจะทำทุกอย่าง ทุกวิธีให้ไม้ยอมให้โอกาสผมถึงจะรู้ว่ามันยากและไม่มีทางเป็นไปได้ แต่ผมจะไม่ท้อ ผมรักไม้ ผมรู้แล้ว กลับกลายเป็นว่า เรื่องราวนี้ทำให้ผมได้มองตัวเองที่ผ่านมาบอกแต่ให้ไม้เป็นของผมคนเดียว ทั้งที่ผมเป็นคนเรียกร้อง คอยเข้าหาปรารถนาอยู่ตลอดเวลา กลับเป็นผมเองที่เป็นของเขามาตลอดและต่อจากนี้ผมจะยอมเป็นทาสของเขา ให้เขาได้มีความสุข หรือไม้จะแก้แค้นผมจะทำอะไรก็ตาม ผมจะยอมทุกอย่าง เพื่อชดเชยกับเรื่องโง่ ๆ ที่ผมได้กระทำลงไปผมยอมทุกอย่าง ขอแค่ให้ผมได้รัก ได้มอบหัวใจให้เขาก็เพียงพอตอนนี้มีเพียงปัญหาในบ้านนั่น และคนที่จะต้องได้รับการชดใช้ อย่างเจ็บปวดอย่างสาสมกับสิ่งที่พวกมันทำ แม็คและมิ้นท์!! ผมเดินตรงมาที่คฤหาสน์ด้วยสีหน้าเงียบขรึม จริงจัง และกำลังโกรธหนักผมเรียกให้ขจร พาฟ้า กัปตัน และนนท์มาพบที่ห้องทำงานทันทีหลังจากนั้นก็โทรหาลูกน้องคนสนิท เพื่อจะจัดการกับไอ้เลวสองตัวนั่น รอประมาณห้านาที ทั้งสามคนก็มาถึงฟ้ากับ กัปตันมีสีหน้าเกรงกลัวผมอย่างมาก แต่นนท์กลับนิ่งเฉยเป็นปกติ “เล่ามาให้หมดทุกอย่าง” “พอดีผมกลับมาเอาของที่ลืมไว้ที่ห้องแล้วบังเอิญเจอสองคนนั้นหน้าห้องคุณก้องภพ เหมือนกำลังปล่อยควันอะไรบางอย่างผมจึงแอบดู และหลังจากนั้นแม็คกับมิ้นท์ก็กำลังแบกพี่กันที่เหมือนโดนวางยาสลบมาในห้องจากนั้นก็เห็นสองคนนี้กำลังย่องไปถ่ายรูปครับ” นนท์เล่าทุกอย่างให้ฟังผมไม่แปลกใจทำไมนนท์ถึงไม่บอกผม เพราะปกติแล้วนนท์จะเข้ามาทำงานอาทิตย์เว้นอาทิตย์เจ้าตัวขอกลับไปดูแลพ่อแม่ที่ร่างกายไม่แข็งแรงที่บ้าน ผมหันไปมองสองหน่อที่หลบหลังเจ้านนท์ “ทำไมพวกเธอถึงไม่รีบบอกฉัน” “...” “ฉันถาม!!!” “พ พวกผม” “ถ้าไม่ตอบพวกเธอเตรียมตัวอดข้าวอดน้ำได้เลย” “พ พวกผมกลัว พี่แม็คพี่มิ้นท์ ข เขาบอกว่าถ้าเกิดผมบอก พวกผมจะโดนฆ่าปิดปาก” “แล้วพวกแกก็เชื่อ” สองคนนั้นพยักหน้าอย่างหวดกลัวถึงจะเป็นเด็ก แต่ผมก็ไม่ใจอ่อนง่าย ๆ หรอกนะ “ฉันถามหน่อยที่บ้านนี้ใครใหญ่สุด” “ค คุณก้องภพค่ะ” “ใช่เพราะฉะนั้นคนที่พวกเธอควรกลัวคือฉัน ไม่ใช่พวกมัน!! ฉันมีสิทธิ์จะทำอะไรกับพวกเธอก็ได้ลืมแล้วเหรอ!!!” “พวกหนูขอโทษ ฮึก” ฟ้ากับกัปตันร้องไห้ออกมาเมื่อเห็นผมโกรธจัดเพราะผมไม่เคยดุด่าว่ากล่าวสองคนนี้เลย มีเพียงแค่เตือนเท่านั้นแต่ดูท่าจะต้องทำให้รู้ว่าใครเป็นใคร “นนท์พาสองคนนี้ออกไป ต่อไปนี้พวกเธอทั้งสองไม่ต้องนอนบนเรือนนี้อีกไปนอนที่ห้องพักคนงาน และทำทุกอย่าง เตรียมอาหารทุกเช้า ทำความสะอาดบ้านให้สะอาดทำสวน พวกเธอไม่มีสิทธิ์จะเข้ามาที่นี่จนกว่าฉันจะอนุญาต และงานล้างจานทั้งหมดพวกเธอต้องเป็นคนล้าง ถ้าทำจานหนึ่งใบแตก พวกเธอเป็นหนี้ฉันเพิ่มหนึ่งพันบาทออกไปได้ละ และตามไอ้สองตัวนั้นมาด้วย” ทั้งสามคนรีบออกไปจากห้องผมแค่ไม่กี่นาที ลูกน้องคนสนิท วสันต์ เข้ามาหาผมตามนัดหมาย ผมบอกให้รอก่อนและไม่นาน ทั้งแม็ค และมิ้นท์ก็เข้ามา ทำท่าออเซาะจนน่าสะอิดสะเอียน “คุณก้องภพเรียกผมมามีอะไรหรือเปล่าครับ” “อยากให้พวกดิฉันทำอะไรก็บอกได้เลยนะคะ” ฮึตอแหล แค่ฟังเสียงก็รู้ ตอนแรกที่ผมรับมาก็ไม่คิดอะไรถึงจะรู้ว่าพวกมันสำส่อนแค่ไหน แต่มันก็เป็นได้แค่ที่ระบายเท่านั้นลืมไปอย่างหนึ่งว่าเราไม่ควรเลี้ยงงูเห่าไว้ในบ้าน โดยเฉพาะงูแบบพวกมัน!! ผมเดินเข้าไปทั้งสองคนทำท่าระริกระรี้ ผมฟาดมือเข้าไปอย่างแรงและต่อยเข้าที่ท้องไอ้แม็คอีกหนึ่งทีพวกมันล้มลงไปกองที่พื้นก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองอย่างตกใจและหวาดกลัว “พวกมึงไม่ต้องมาเสแสร้งกูรู้แล้วว่าพวกมึงทำอะไรไว้บ้าง” “!!!” สีหน้าตกใจหวาดหวั่นเพิ่มขึ้นทวีคูณ ผมหยิบโทรศัพท์ของไม้มาและเปิดคลิปที่พวกมันแอบสร้างสถานการณ์กุเรื่องขึ้นมา พอพวกมันสองตัวเห็นก็ตกใจ เบิกตากว้าง “ฮึกูไม่น่าเลี้ยงพวกมึงสองตัวไว้เลย! ชั่ว สำส่อนพอ ๆ กับแม่พวกมึงเลย” “คุณก้องภพพวกผมขอโทษ พวกผมแค่ไม่ชอบที่คุณก้องภพใส่ใจมัน” “ใช่ค่ะพวกเราแค่ไม่ชอบมัน เล่นตัว เสแสร้ง...” “หยุดพูดถึงไม้แบบนี้!!!!!” ผมโกรธจัดเลือดขึ้นหน้า พวกมันกล้าดียังไงมาพูดถึงไม้แบบนั้นพวกมันเองตังหากที่ไม่เจียมกะลาหัว นี่ผมทนมีอะไรกับพวกมันมาได้ยังไงกัน “ฉันใหญ่ที่สุดที่นี่พวกแกไม่มีสิทธิ์มาทำร้ายใครตามใจชอบ ฉันเป็นคนตัดสินเองว่าใครดีไม่ดีและพวกแกสองตัว ฉันตัดสินแล้วว่ามันเลว!!!” พวกมันเบิกตากว้างอย่างตกใจ “วสันต์พาพวกมันกลับไปส่งที่เรือนจำทหาร ให้พวกมันไปทำงานเป็นโสเภณี ถ้าเกิดพวกมันไม่ทำให้ใช้ร่างกายบังคับ ตบตีพวกมันได้ พวกแกจะไม่ได้เงินเดือนใด ๆ ทั้งสินจนกว่าพ่อแม่พวกแกจะเอาเงินมาใช้หนี้ฉันหมด” พวกมันเบิกตากว้างตกใจและกลัวกับสิ่งที่ผมเอ่ยออกมา วสันต์พยักหน้าตรงเข้าไปลากพวกมันแต่พวกมันก็พยายามเข้ามาหา กอดขาอ้อนวอนผมผมไม่สนใจสะบัดขาออกและตบหน้าพวกมันไปคนละทีสุดท้ายพวกมันก็สลบและโดนลากออกไปจากห้อง ผมสั่งให้ป้าแม่บ้านทำความสะอาดห้องผมให้สะอาดผ้าปูที่นอนถูกเปลี่ยนใหม่หมดผมรีบอาบน้ำชะระร่างกายก่อนที่จะรีบขับรถมาที่โรงพยาบาลปรากฏว่าไม้ได้ถูกย้ายไปที่ห้องพักพิเศษเรียบร้อยแล้ว ผมจึงตามไปเปิดประตูเข้าไปเจอกับไม้ที่นอนอยู่บนเตียง สภาพมีแต่ผ้าพันแผลและยาทาท้องก็มีสายยางคอยให้อาหารลูกในท้อง ผมมองภาพนั้นอย่างยากลำบากก่อเกิดและทรงกลดที่เห็นผมก็ขอคุยเป็นการส่วนตัว ทรงกลดขออาสาเฝ้าไม้อยู่ในห้องแต่ก็มองมาทางผมอย่างเกลียดชัง “พวกฉันตกลงกันแล้ว” “...” “ถ้าแกอยากได้โอกาสแกต้องไปคุยกับไม้เอง เรื่องนี้ฉันกับทรงกลดจะไม่ยุงเรื่องที่ผ่านมาฉันถือว่าเป็นการเข้าใจผิด” “แล้วเรื่องลูก...” “พวกฉันคิดมาสักพักถ้าเกิดฉันจะให้ไม้มาอยู่...” “ฉันไม่อนุญาต!!! ไม้ท้องลูกฉัน เพราะงั้นฉันมีสิทธิ์ไม้ต้องอยู่กับฉัน!” ผมรีบโพล่งออกไปทันทีเหมือนจะเห็นแก่ตัว แต่ผมจะไม่ยอมให้ไม้ห่างจากผม ผมมั่นใจว่าผมสามารถดูแลไม้ได้ดีกว่าคนอื่นทั้งฐานะ และชื่อเสียง “ฉันยังพูดไม่จบถ้าเกิดไม้มาอยู่กับฉัน ฉันมั่นใจว่าไม่สามารถดูแลไม้ได้ดีแน่ เพราะงั้นฉันจะให้ไม้ไปอยู่กับนาย” “!!!!” “แต่มีข้อแม้...” “บอกมาเลยฉันยอมทำทุกอย่าง” “ถ้าเกิดนายดูแลไม้ไม่ดีและทำให้ลูกฉันเสียใจอีกฉันจะเป็นคนพาไม้กลับมาและแกจะไม่มีสิทธิ์ได้เจอไม้อีกตลอดชีวิตไม่ว่าแกจะอ้อนวอนยังไงก็ตาม” “ตกลง” ผมพูดออกไปโดยไม่แม้แต่จะคิดผมทำกับไม้ไว้เยอะ ทำไว้แบบที่ไม่สมควรได้รับการให้อภัยอย่างน้อยก็ถือว่าเป็นเรื่องราวที่ดีมากสำหรับผม ผมจะทำให้ไม้กลับมารักผมอีกให้ได้ไม่ว่าจะต้องแลกกับอะไร ผมก็ยอม!! “ฉันขอโทษ” “...” “ขอโทษที่เข้าใจผิดคิดแต่จะล้างแค้น...” “เรื่องมันผ่านไปแล้ว...อีกอย่าง ฉันถือว่าครั้งนี้ฉันทำเพื่อเห็นแกคำขอของแม่ในจดหมาย” พี่น้องปรองดองกันนี่คือสิ่งสุดท้ายที่แม่เขียนในจดหมาย ทำให้ผมมองหน้าก่อเกิดอีกครั้งไม่เคยได้สัมผัสความรู้สึกแบบนี้มาก่อน เพราะมัวแต่อิจฉา โกรธแค้น ปิดกั้นตัวเองทำให้มองโลกในแง่ร้าย จนมองไม่เห็นว่าความจริงแล้วมันเป็นยังไงกันแน่ก่อเกิดกำลังจะเดินกลับเข้าห้องไป ผมรีบคว้ามือมันไว้ก่อน “เรื่องหนี้สิน” “...” “ถ้าเกิดไม้ใจอ่อนให้โอกาสฉันเมื่อไหร่ ฉันจะยกหนี้ให้” ทันใดนั้นเองมันก็เบิกตากว้างอย่างตกใจ ก็จะหัวเราะในลำคอเบา ๆ และเดินเข้าห้องไป ผมพูดตามนั้นจริงๆ ถ้าเกิดไม้ไม่ใจอ่อน อย่างน้อยผมก็ยังมีสัญญาที่เป็นลูกหนี้ผมที่พอจะกักตัวให้ไม้อยู่กับผมได้ตลอดเวลา และแน่นอน ผมจะดูแลแม้ให้เหมือนกับสมบัติล้ำค่าที่สุดของผม ถ้าใครกล้าจะแตกต้อง มันต้องข้ามศพผมไปก่อนผมสัญญา!!!
ช่วงนี้ผมเครียดเรื่องเอกสารของวีซ่าอยู่ เรื่องโปรเจค และงาน เตรียมสอบ อาจจะสั้นไปหน่อยนะครับ จะพยายามมาลงทุกวันนะครับ ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน ติชมได้เสมอนะครับ
ปล. มีใครเคยกรอกเอกสาร SEVIS และจ่ายเงินไปแล้วบ้าง พอดีผมใส่เมลผิดไป มันจะมีผลอะไรไหมครับ แต่ตัวเอกสาร confirmation ผมได้มาแล้ว ตอนนี้กำลังมีปัญหาเรื่อง DS-160 เพราะยังไม่รู้ที่อยู่ที่จะไปอยู่ อาจารย์ไม่ได้บอกไว้ ถ้าเกิดใส่ว่า findingไปตรง Address และชื่อเมืองไปนี่คิดว่าคงไม่เหมาะ
| 
หวาดดีคราบบ หวัดดีปี 2017
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2019-4-21 23:56:12
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2019-4-22 01:37:59
โพสต์ 2019-4-22 03:44:23
เล่นตัวเลยน่ะไม้
โพสต์ 2019-4-22 10:39:19
