|
เรื่องของเบนซ์ ตอนที่ 27 หลังจากที่ญาติทุกคนกลับกันหมดแล้ว ผมก็ยืนเหม่อมองตามถนนที่ทอดยาวนานจนแม่กับพ่อต้องออกมาหา ท่านคงเป็นห่วงผม0 X" R, D& Z+ E" F2 h
“บอล ไปหาเบนซ์เถอะลูก เบนซ์เขาอยู่คนเดียว ป่านนี้คงเหงาแย่แล้ว” แม่เดินมาแล้วชวนผมส่วนคุณพ่อท่านเก็บกวาดหน้าบ้าน เพราะผมต้องย้ายมาอยู่ในคืนนี้วันนี้
5 C1 c% i+ ?8 @1 c5 S“ครับงั้นผมไปก่อนนะ” ผมก็ขี่มอไซคู่ใจของผมมุ่งหน้าไปโรงพยาบาล ไปถึงผมก็กอดเบนซ์ไม่พูดไม่จา วันนี้นี่เองที่ผมรู้สึกว่าอกของเบนซ์มันอบอุ่นดีจัง เบนซ์ก็ไม่มีคำพูดใดๆ เอามือลูบหลังผมอย่างเดียว นานมากที่ผมกอดเบนซ์ มันเป็นความรู้สึกที่ผ่อนคลายความกังวลต่างๆ นาๆ มันขาดหายไปอย่างไม่น่าเชื่อ “บอลพี่กอล์ฟกลับไปแล้วใช่ไหมครับ” เบนซ์ถามผม เสียงเบนซ์เบามากเหมือนกับว่าเบนซ์เข้าใจสภาพจิตใจของผมที่ค่อนข้างสับสน แต่คำถามนี้มันดูแปลกๆ พอถามจบเบนซ์ก็อมยิ้ม ผมก็พยักหน้ารับ “บอลเราถามบอลหน่อยได้ไหมครับ”ผมพยักหน้ารับ “บอลต้องไม่โกธรเบนซ์นะ”
+ O% o9 N3 w0 b) a/ q H) r“เราก็มีเรื่องบอกเบนซ์นะ แต่เบนซ์รู้แล้วเบนซ์ต้องไม่โกธรนะครับ” ผมจะพูดเรื่องตั้มให้ได้วันนี้
$ M8 S' M8 N6 c1 u2 P. S. H/ E“ไม่โกธรหรอกเบนซ์รู้เรื่องบอลหมดทุกอย่างแล้ว” ผมไม่แน่ใจว่าเรื่องที่รู้เป็นเรื่องตั้มหรือเปล่า
8 \2 j, [; S3 @" c0 L+ `4 ?“เบนซ์ รู้เรื่องอะไรครับ” ผมอ้อนเพราะที่ผมกลัวเบนซ์ที่สุดก็คือเรื่องตั้มเรื่องเดียว
/ S1 O% Y* V; Z“ก็เรื่องที่นายไปหว่านเสน่ห์ ไงล่ะ” เบนซ์ยิ้มและเอามือจับหัวผมเขย่า ผมก็สบายใจมากที่เบนซ์ไม่โกธรอย่างที่ผมคิดเอาไว้
: K$ Q' W& A" Z0 m) U“รู้เรื่องนี้ได้ไงล่ะ บอกเราหน่อย”+ |- D, a7 Q( I+ y" j/ [. X# ]( G
“ตะกี้นี่พี่กอล์ฟพาพวกเขามาหาเราและเล่าเรื่องที่ตั้มลักหลับบอลให้เราฟัง”เบนซ์ดูท่าไม่โกธรหรือน้อยใจอะไร
( e- z8 B9 P- v) c' W0 O“เบนซ์ไม่โกธรจริงหรือ เราไม่สบายใจมากเลยนะเรื่องนี้”ผมก็พูดตามความเป็นจริง
3 s( s$ d* ^: i* r“ไม่โกธรหรอก แต่ถ้ามีเรื่องอะไรเราต้องเอามาคุยกันไม่ใช่เก็บเอาไว้ เขาลักหลับนายนี่แต่ถ้าบอลไปทำเอง อันนั้นเขาเบนซ์เอาตายแน่ ทีหลังระวังหน่อย ต่อไปถ้าที่ไหนมีบอลเบนซ์จะอยู่ด้วยตลอดจะได้ไม่มีใครเขาทำอะไรกับบอลได้อีก”
( [: M- R& k7 g, @“เพราะอะไรเบนซ์ถึงไม่โกธรล่ะครับ” ผมยังอยากรู้
; @& L& ?0 V' f9 ?* E) g" f, B& s“เพราะบอลรักเราที่สุด รักมากกว่าใครทั้งหมดไง แต่เรื่องตั้มก็น่าสงสารเขานะ ตั้มเขาว่าจะทำใจ ตั้มไม่รู้ว่าเรารักกัน” เบนซ์เขาเห็นใจตั้ม
7 x3 x, t5 i' H- w5 g1 c7 r7 L& X“แต่ก็น่าสงสารตั้มนะ เขาเป็นเพื่อนที่ดีมากเลยนะ เราไม่รู้มาก่อนว่าขาแอบรักเราขนาดนี้”(ผมเอาความจริงมาพูดนะนี่)
; B& Z0 o7 ?8 C+ U6 J V5 m“บอลก็ติดต่อเขาสิ ถึงยังไงเราก็เป็นเพื่อนกันได้” ครับ ความจริงก็คือหลังจากที่พี่กอล์ฟออกจากบ้านสวน ก่อนจะกลับบ้านได้มาแวะเบนซ์ก่อนแล้วเล่าเรื่องทุกอย่างให้เบนซ์ฟัง ตั้มก็รับรู้เรื่องผมกับเบนซ์ด้วย แต่ตั้มคงจะทำใจลำบาก ตั้มรักผมมาก ผมก็เลยต้องไปหาซื้อซิมโทรศัพท์รีบโทรติดต่อเขาทันที
1 Y+ u5 P3 M& E; c0 L“ตั้มหรือ”# w6 Y8 r5 o$ ]7 ^
“บอลหรือ บอลไม่โกธรเราหรือ” เสียงตั้มสั่นมาก
L3 o0 P9 K P& N“ไม่ บอลไม่เคยโกธรตั้มเลยนะตั้มเป็นเพื่อนบอล”
) f Q2 Q' G! z) v& v4 G8 }“ถึงแม้ว่าตั้มจะทำกับบอลอย่างนี้นะเหรอ”
+ ]: }( i2 X" N! T( ?0 A+ Y“มากกว่านี้เราก็ไม่โกธร เราเป็นเพื่อนกันนะตั้ม”8 @# ^* O$ s/ Z7 z
“ขอบคุณมากบอล” ดูเหมือนตั้มเขาร้องไห้
3 C& X& c s8 ?4 ]“ตั้มเราจะเป็นเหมือนเดิมนะ” แล้วเบนซ์ก็ขอคุยกับตั้ม ผมก็พอจับใจความได้ว่าเบนซ์อยากให้ตั้มเหมือนเดิมกับบอล เป็นเพื่อนที่ดีเหมือนเดิมแล้วไม่ต้องกลัวว่าเบนซ์จะหึง ที่เบนซ์ไม่พูดอะไรมากตอนรู้เรื่องทีแรกเพราะเบนซ์ทำตัวไม่ถูกไม่ต้องมาคิดว่าเบนซ์จะโกธรอะไร “ทำไมเบนซ์ไม่หึงบอลเหมือนเมื่อก่อนล่ะครับ” ผมถามเบนซ์เพราะอยากรู้อะไรทำให้เบนซ์เปลี่ยนไปขนาดนี้ “เพราะรักมากไงล่ะ เราจะตามใจบอลทุกอย่างขอให้บอลอยู่กับเรา”คำตอบนี้ทำให้ผมสบายใจขึ้นเยอะเลยครับ# W7 e( t5 f6 K+ ]& _+ h, b7 `0 q' v
“มันหลีกเลี่ยงยากนะบอล ก็ตั้มรักบอลไม่แน่บอลอาจจะไปมีคนอื่นอีกก็เป็นได้”เบนซ์ว่าคำนี้ทำให้ผมต้องถามเบนซ์% [, {+ k( Q$ A# [" k
“แล้วเราจะป้องกันอย่างไร เบนซ์ เราไม่อยากมีใครแล้ว”" R8 f) A0 l! X( f( @
“ไม่ต้องหรอก เราเชื่อว่าบอลรักษาตัวเองได้ ถ้าคนคนนั้นไม่สำคัญบอลคงไม่ยอมหรอก แต่เบนซ์จะไม่ปล่อยให้บอลอยู่ตามลำพังอีกแล้ว” จริงของเบนซ์มั้ง9 [% C" x3 D# s! H: a
“ทำไมเขาต้องมารักมาอ่านกินเราด้วยนะ” G5 J) B( g0 g
“แล้วทำไมบอลต้องรักเบนซ์ด้วยล่ะครับ ทำไมมาลักหลับเบนซ์ตั้งหลายครั้ง” ผมโดนย้อนศรซะแล้ว “ก็เพราะบอลรักเบนซ์ไงล่ะ”เบนซ์ไม่พูดต่อ คงเป็นเพราะว่าเบนซ์ได้ฟังคำพูดของพี่กอล์ฟเหมือนกันกับผม# B& {8 m: a6 B7 p# ^. q
“เราเป็นแฟนกันนะครับ แต่คนอื่นเขาก็เป็นคนอื่น” เบนซ์กล่าวเสริมอีกครั้ง แล้วเราสองคนก็ต้องหยุดคุยกันเมื่อคุณหมอเดินมา. N3 W7 m) l5 z6 ^* b/ S3 b) ~
“เป็นไงรัชนนท์ อาการดีขึ้นมากเลยนะ” คุณหมอกล่าวส่วนผมต้องหลบไปอยู่ด้านข้าง* g8 C: d+ \ e+ @6 Q$ R& _
“ครับ” เบนซ์ก็ตอบรับคำหมอ4 w# `+ O& g' V$ [/ T' W/ t
“ไหน ลองเดินดูซิ” เบนซ์ก็ต้องเดินให้หมอดูเบนซ์เดินได้เก่งมากครับแทบจะช่วยตัวเองได้ทุกอย่าง หมอก็ให้เบนซ์หัดนั่งหัดยืน เบนซ์ทำได้หมดทุกอย่างแต่ยังไม่คล่องนัก7 d# y4 E- O( R! ~
“เอาล่ะวันนี้รัชนนท์ออกจากโรงพยาบาลได้แล้วนะ คุณพ่อคุณแม่ไปไหนครับ” เบนซ์ก็บอกว่าท่านไปธุระ ที่จริงพ่อแม่อยู่บ้านผมทำความสะอาด จัดของให้เข้าที่เข้าทาง- \1 |" N" T# X- s3 y7 ~7 I: `3 u; r. r: U
“ถ้ายังไม่พร้อมที่จะออกวันนี้ก็เอาไว้พรุ่งนี้ก็ได้นะครับ” คุณหมอก็เดินออกจากห้องไปเหลือผมกับเบนซ์ ผมกระโดดใหญ่เพราะมันคือความฝันอีกอย่างของผมที่เบนซ์จะได้ออกจากโรงพยาบาล6 M+ j# I& w5 G3 X0 C9 i- z. v) q
“โคตรดีใจเลยว่ะ สองเดือนกว่าแล้วที่เรามาอยู่โรงบาล ได้ออกซักที” เบนซ์ดีใจมากเขาแทบจะวิ่งมากอดผม ผมเลยวิ่งเข้าไปหาเบนซ์แล้วผมก็รีบโทรหาคุณแม่ให้ท่านรู้
% A8 Y: h6 n3 Y. P* q& y. E) A“เบนซ์นายไปนอนบ้านเราเลยนะ”
; a6 H, h2 X/ C* u5 I5 ]$ x“อือ ทีนี้เราจะได้เห็นบ้านนายแล้วสินะ”: c- R+ c! t8 J9 f
“ช่าย เราจะได้อยู่ด้วยกันแล้ว” เพียงไม่ถึงครึ่งชั่วโมงพ่อกับแม่ก็เดินทางมาถึง แล้วคุณพ่อก็ไปติดต่อกับหมอ ผมกับแม่ก็เก็บของพาเบนซ์ไปรอที่รถ ' r$ z& }* _' Y3 n4 K4 b
“บอลนั่นรถใครหรือ” เบนซ์ชี้ใส่มอไซคันใหม่ของผมผมยังไม่ได้ตอบเลยเบนซ์ก็พูดเสียก่อน
( v/ Q; S) M6 d3 V/ @“อย่าบอกนะว่ารถนาย”
4 X2 o6 ^8 V4 T/ A. f5 u& |5 ~“ใช่รถเราเอง”
: N5 |* B% p0 F6 ]* F“อ้าวไหนคุณแม่บอกว่าคุณตานายขายไปแล้ว”9 a- t9 r6 Z6 [1 E6 F- l- a, g
“คันใหม่”
7 l# z" [5 N3 n; v“ไปกันเถอะเบนซ์ขึ้นรถเร็ว แม่ยังทำความสะอาดบ้านบอลไม่เสร็จเลยลูก”
4 L' U" L+ t ~) R“ผมขอนั่งไปกับบอลไม่ได้หรอครับแม่”
% W+ R% _$ b* T6 k6 B" V3 q& L“เบนซ์มันอันตรายออก ไปกับคุณแม่เถอะ” ผมเป็นห่วงเบนซ์แต่เบนซ์เขาไม่ยอมหรอกยังอ้อนจะไปกับผม4 i, W$ U* n! N6 v) V! R
“นะแม่นะ นะครับ” แม่ก็ใจอ่อน แล้วเราสองคนก็นั่งมอไซกลับบ้านโดยมีผมเป็นคนขับ มันนานมากแล้วที่เราสองคนไม่ได้นั่งรถด้วยกัน
3 \( q+ D) H$ {/ \$ O“บอล”
D M; \' N! C6 F“ไรหรอ” , T; F, @" D. u7 p, H& ?/ T
“แล้วเราก็มีวันนี้อีกนะ” ผมทราบซึ้งเหลือเกินที่เขาพูดได้ตรงใจผม
! l6 C5 M/ o: U, G, |7 O1 E“จะมีอีกหลายวันถ้าเบนซ์ยังรักบอลอยู่”
7 l2 ~" `. O8 ~$ V9 R9 [“รักสิ เบนซ์รักบอลคนเดียวไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เราต้องมีเหตุผลนะ ต้องไม่แยกจากกันเหมือนที่ผ่านมา รู้ไหมมันทรมานมาก เบนซ์ไม่อยากเจออีกแล้ว” ผมรีบตอบเบนซ์ทันทีเพราะผมก็คิดเหมือนเขา “ใช่เราก็ทรมานมากไม่อยากจากเบนซ์อีกแล้ว”แล้วก็ถึงบ้าน รถคุณพ่อจอดรอแล้ว
6 Z9 _8 t( J) f; x1 D; T* n6 C“อย่าบอกนะว่าเป็นบ้านหลังนี้”
- J* {( J5 `6 t& I( v; \3 q8 A) ?“หลังนี้แหละ”( }0 p7 M: ]3 v4 Z
“น่าอยู่เนาะ บรรยากาศดีออก”+ I% Q; |7 X9 k5 z% ?2 \- u; M k
จากนั้นเราสองคนก็เข้าบ้าน พอผมเข้าไปถึงแม่ก็คุยกับผมเรื่องทำบุญขึ้นบ้านใหม่ และจะทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้พ่อกับแม่ด้วย วันนี้เป็นวันเสาร์ แล้วงานบุญที่จะทำต้องทำวันจันทร์เพราะอาทิตย์เตรียมไม่ทันผมกับเบนซ์ก็ต้องไปหาเพื่อนเชิญมางานขึ้นบ้านใหม่ด้วย ผมตื่นเต้นมากครับที่จะได้ไปกับเบนซ์ แต่แม่กับพ่อไม่ยอมให้เราขี่มอไซเพราะท่านกลัวจะมีอุบัติเหตุอีก เบนซ์ก็เลยต้องเอารถเก๋งของแม่ไป “ขานายดีแล้วหรอเบนซ์จะขับรถได้หรือ”! u/ z5 [; O7 H1 g
“ดีแล้ว มันไม่ยากหรอกรับรองไม่มีปัญหา”
6 @. n1 D+ z. q& l8 q$ gพ่อแม่ก็ไม่ว่าอะไร ท่านอยากให้ผมสองคนมีเพื่อนมากๆจึงให้ไปชวนเพื่อนมา ผมกับเบนซ์ก็ตั้งเป้าไปที่บ้านโต้ก่อนเลย พอไปถึงก็ไม่เจอโต้ ที่บ้านของโต้บอกว่าโต้ไปหาเพื่อน ไว้ถ้าโต้กลับเมื่อไหร่ท่านจะให้โต้ไปหาผมที่บ้าน ผมจึงเอาที่อยู่ให้ไว้ จากนั้นเราก็เดินทางต่อไปที่บ้านช๊อฟ (ไม่รู้ท่านผู้อ่านจำหนุ่มจอมเซกส์คนนี้ได้หรือเปล่า) ช๊อฟดีใจ
) n* s" ~( n# { h' ] @7 Q- xมากที่ได้เจอผม ช๊อฟไม่รู้เรื่องที่เบนซ์ประสบอุบัติเหตุ “เฮี้ยเบนซ์เราไม่รู้เรื่องเลยนะนี่” “ไอ้ห่าเจอหน้ามึงก็แช่งกูเลยนะ”
4 O1 N4 y! w' P) |2 I8 b2 E“เปล่า กูคิดถึงมึงมากเลยว่ะ แม่งไม่ติดต่อกันเลย”: r6 p/ @0 |/ i3 w4 ?4 A
“ขอโทษทีนะ ถ้ากูไม่อยู่โรงพยาบาลกูคงติดต่อมึง” เบนซ์ก็ตอบช๊อฟมั่ง “บอลนายมากี่วันหรอนี่ โคตรคิดถึงนายเลยว่ะ”ผมก็เลยแกล้งอำช๊อฟซะเลย
* T. B) o: a. o! I+ u, u7 E( W2 s“กลับวันนี้แหละ เรามาลานายอ่ะ”2 u" s) ], f$ S* G* M
“นายสองคนพูดเหมือนกับว่าเราไม่ใช่เพื่อนเลยว่ะ” มันทำท่าน้อยใจ8 x1 n( C+ F7 w1 F+ C
“อารายช๊อฟ มันไม่เหมือนเพื่อนตรงไหน” เบนซ์ก็เอามือจับไหล่ช๊อฟเขย่า “ก็ดูสิบอลมาตั้งนานก็ไม่ยอมติดต่อเรา พอจะกลับดันมาลาซะนี่ มันไม่มีประโยชน์อะไรเลย” ผมหัวเราะช๊อฟ
, H5 W+ e. S6 G! o4 Aเขาคงน้อยใจจริงๆ แหละที่ผมกับเบนซ์ไม่เคยติดต่อเขาเลย “ช๊อฟเรามาเชิญนายไปบ้านเรา เราจะทำบุญขึ้นบ้านใหม่”5 J" S1 F$ L. f% o l/ \/ \" M7 C
“เฮ้ยกูหูฝาดหรือเปล่าวะ” H3 Q; O5 @# s# \7 n
“หู แกไม่ฝาดหรอก เอาที่อยู่ไปตามนี้ ถ้าช๊อฟไปค้างได้ก็ดีนะ ไปคืนพรุ่งนี้ไปช่วยงานแต่ต้องขาดเรียนนะสละเพื่อเพื่อนได้หรือเปล่า” ผมบอกช๊อฟ# S8 q' S5 g, z& i3 k' `
“เรื่องแค่เนี้ย โดดเรียนเรายังโดด ไอ้แค่ขาด สบมยห.”
( N; o; N' O8 S# ^9 y9 E$ U“ช๊อฟชวนเพื่อนๆ ด้วยนะ”
, G; ]- n" ]9 i3 C: ~! J, `“พวกมันบ่นถึงแกสองคนแทบทุกวัน รู้มั้ยไปเล่นบอลที่ไหน แพ้ตลอด” ช๊อฟพูดเก่งครับ คุยกับช๊อฟเรียบร้อยเราสองคนก็กลับบ้านเพราะเพื่อนก็มีอยู่แค่นี้ กลับไปบ้านผมก็เจอโต้กับเอ๋นักเรียนที่ย้ายมาใหม่ยืนอยู่ที่หน้าบ้านกำลังรถน้ำต้นไม้อยู่เบนซ์ถามผมทันที6 `9 ~& Y, f, Q0 d. S3 q
“ใครน่ะบอล อย่าบอกนะว่าแฟนนายอีก”
& V/ W5 i7 A9 `2 `$ k1 p8 ^# C“บ้าหรอ เพื่อนโต้มัน”) x2 o" f2 A+ A/ B2 i: m
“มันมีเพื่อนด้วยหรอ”
# W! g+ N1 j7 K- W& y6 p“เพื่อนพึ่งย้ายมาใหม่” ผมก็ช่วยพยุงเบนซ์ให้ลงจากรถขณะที่ผมพาเบนซ์เข้าบ้าน เอ๋เขาก็มองเราสองคนตลอด ผมเขินเลยผมกลัวว่าโต้จะเอาเรื่องผมไปเล่าให้เอ๋ฟัง
/ I& g2 [ O+ _- o' Q5 A“โอ้โห บอลหายไปไม่กี่วันเป็นเสี่ยเลยนะแก” ผมอ๊ายอายเวลาที่มีใครพูดแบบนี้ดูมันไม่เป็นธรรมชาติเลย
( G( x. w" A" F M“โต้รู้เรื่องยัง” เบนซ์ทวนคำถามเรื่องจะชวนมาทำบุญ
3 ]6 t6 m0 V& v; `: m6 k& ]% N3 \“อือ เราจะมาค้างที่นี่เลยได้เปล่าล่ะ” เบนซ์ยิ้มเพราะนานแล้วที่เบนซ์ไม่ได้คุยกับโต้บ้าน โต้อยู่ไกลจากตัวเมืองมาก โต้จึงไม่ค่อยได้ไปเยี่ยมเบนซ์ที่โรงพยาบาล
: A% c$ o( k" P( l/ E“เออ ตั้งแต่เป็นเพื่อนกันมากูก็เห็นมึงคิดสร้างสรรค์ก็วันนี้แหละ” เบนซ์ก็เดินไปหาโต้แล้วนั่งคุยกัน ผมก็เดินเข้าไปเอาน้ำมาให้ทั้งสองคนตามมารยาท2 P( d/ O1 u) [" K3 h/ e
“อ่าน้ำ” ผมยื่นให้โต้กับเอ๋ แต่เอ๋เขาไม่มองหน้าผมเลยเอาแต่ก้มหน้าอย่างเดียว โต้ก็แนะนำให้เบนซ์รู้จักกับเอ๋ ผมก็นั่งอยู่ด้วย
) t( R2 x2 i% Q" {$ g! d3 w3 }“นี่เอ๋เป็นนักเรียนย้ายมาใหม่ ลูกชายปลัดที่ย้ายมาใหม่อำเภอเราอ่ะ”/ b, `: M0 X2 _2 P( |6 Y+ Y
“เราชื่อเบนซ์นะเอ๋ ยินดีที่ได้รู้จักนะ” ผมไม่เห็นนายคนนี้เขายิ้มเลย ผมก็เลยเดินหนีไปทำอย่างอื่นดีกว่า ผมอยากให้เบนซ์คุยกับเพื่อนบ้างเพราะเบนซ์อยู่แต่กับผม ผมกลัวเบนซ์จะเบื่อเอา ผมก็เดินไปช่วยงานแม่ในบ้าน “บอลลูกไปซื้อของให้แม่หน่อยสิ”
- D* m1 `/ m$ w( n% i“ซื้ออะไรครับ”
- x u9 ]% `+ s: K“น้ำยาล้างจานลูก แม่ก็ลืมซื้อมาจากในเมือง”5 M* ?: h( c( |* S8 i5 N
“ร้านค้าอยู่ไหนน้อ”$ ?/ O, }) s1 J" O' L0 O5 r( ]
“ไม่ใกล้เลยนะลูก อยู่อีกสามซอยถัดไป” พ่อกำลังทำความสะอาดจักรยานผมก็เลยเดินไปดูด้วย7 g$ `* E" l- G: T
“จักรยานใครครับพ่อ”
7 N& I9 N; \) F* l5 c$ ?“ของที่บ้านนี้แหละ เขาคงลืมเอาไปมั้งของราคาแพงนะเนี่ยไม่รู้ว่าใช้ได้หรือเปล่า บอลจะลองขี่ดูไหม”" F- A7 G+ o6 _0 m: `: J
“ครับ มันเท่ห์ดีเนาะพ่อ” ผมก็ขี่ออกจากบ้านแล้วก็ผ่านโต้กับเบนซ์เบนซ์ก็ถามผม1 i$ o2 Y7 \+ Z7 C0 r
“บอลไปไหน” เบนซ์ท่าเหมือนอยากจะไปด้วย- _" e4 K4 y; u# k2 K) ~
“ไปซื้อของให้แม่เดี๋ยวมา กินหนมมั้ยเดี๋ยวซื้อมาฝาก”8 w' C& m( K" Q s
ไอ้โต้รีบพูดว่าเอาๆ ผมก็รีบไปตามทางที่พ่อบอก หมู่บ้านนี้เป็นหมู่บ้านที่มีบ้านห่างกันมาก สามซอยที่ว่าผมพึ่งจะผ่านไปได้แค่ซอยแรกแล้วแถบนี้ก็มีแต่สวนกล้วย สวนมะขามทั้งนั้น ดูไปก็น่ากลัวแต่ดีที่บรรยากาศดีมากครับสะอาดสะอ้านดีบ้านเรือนคนก็อยู่เป็นระยะส่วนมากจะมีแต่บ้านหลังเล็กๆ มีบ้านที่คุณป้าซื้อให้ผมใหญ่หน่อยผมขี่จักรยานไปเพลินๆ ผมก็ต้องกระเด็นไปกองอยู่กับพื้น“โอ๊ยเจ็บจังวันนี้ซวยจัง จักรยานบ้า” เสียงนั่นเป็นเด็กครับตัว เขากระเด็นเข้าป่ากล้วยริมถนนผมก็รีบลุกจากที่ไปดูเขาเพราะเท่าที่เห็นจักรยายเขาคอขาด “น้องเป็นไงบ้างครับ” ผมเอามือไปดึงเขาขึ้นมา ดูเขาไม่ค่อยเจ็บหรอก “อ้าวพี่บอลโลกโคตรกลมเลยพี่”ครับผมดีใจมากนั่น
8 R* I& K/ u) @. u. U- Q. sเป็นน้องเดย์ พ่อหนุ่มน้อยของผมที่ผมรักเหมือนน้องชายมากที่สุด “พี่มาทำอะไรตรงนี้ครับ”ผมยังไม่ได้ถามเขาเลยดูน้องเดย์ดีใจมากครับพี่บังเอิญมาเจอผม
6 ^- s% i- n: Y' o/ E“บ้านพี่อยู่แถวนี้ครับว่าไงเจ็บไหมครับ”
6 w6 I& _' j; L( U“ไม่เป็นไรครับ พี่ล่ะเจ็บหรือเปล่า” ตรงนี้มันเป็นสามแยกครับผมมองไม่เห็นว่ามีจักรยานของเดย์มา' X+ l& S! K; E
“พี่ไม่เจ็บหรอก มาลุกขึ้น แล้วน้องมาที่นี่ได้ไง”
( |$ Q2 D2 B4 m# {: M7 |6 b; Z“โน่นบ้านผม” เดย์ชี้เข้าไปในป่ามะขามหวานที่มองไม่เห็นบ้านเลยเห็นแต่ถนนเล็กๆทอดยาวเข้าไป# m* b3 G, U! J# @) s! X- |: D1 m
“แล้วน้องจะกลับบ้านยังไงครับ” * i; _0 t( F& [9 y: H
“ไม่ยากหรอกครับ เดี๋ยวผมก็เอาเศษเหล็กนี่เดินไปก็ได้ แล้วพี่บอลจะไปไหนหรือครับ”
2 t. w2 `4 i+ I5 E4 ~“พี่จะไปซื้อของครับ ไม่รู้ร้านค้าอยู่ไหน”, A# z! @7 b' Z: P
“เอางี้ผมพาพี่ไปดีกว่า” ผมก็จับจักรยานขึ้นแล้วบอกให้เดย์ซ้อนท้ายบอกทางพาผมไป9 w5 }4 f8 T7 J/ Z7 \
“พี่พูดแปลกจังครับ”- P# z/ V6 V% w7 W. t0 i: x. ?1 {
“แปลกตรงไหนครับ”
6 s# F* ~6 b( \8 F0 D& ~0 J“ก็ไม่รู้จักร้านค้า ไหนพี่ว่าบ้านพี่อยู่แถวนี้”) ^ P% ^5 q, n& ]
“อ๋อพี่ลืมบอกน้องว่า เป็นบ้านใหม่ของพี่”
4 b& ~" E; x: [1 @! r“อ๋อเข้าใจแล้วที่พี่เล่าให้ผมฟังวันนั้น แล้วพี่เบนซ์หายยังครับ”
' T6 B6 ]/ S5 y& d6 c/ i“หายแล้วพี่เบนซ์รออยู่ที่บ้านครับ” เดย์พาผมไปจนถึงร้านค้าตั้งไกลครับขากลับเดย์เขาอาสาถีบจักรยานให้ผมซ้อน ตัวผมหนักว่าเดย์ตั้งเยอะแต่เดย์ก็เก่งพาผมไปจนถึงที่จักรยานเขาจอด แต่มองไม่เห็นเลยว่าจักรยานเขาไปไหน
) P) n7 _6 W V5 h' k: M“อ้าว จักรยานเดย์หายไปไหนแล้ว”
3 e: d: j! E0 J+ i9 S% ^3 G“สงสัยว่าพ่อคงเอากลับบ้านแล้วมั้ง”) S# G* p8 E+ `1 }. e3 {" L
“งั้นก็แวะบ้านน้องเดย์ก่อนครับ”
! _) I2 L# @% ^5 G2 A5 E“พี่ครับเจอบ้านผมอย่าตกใจนะครับ” ผมก็แปลกใจทำไมน้องเดย์ถึงพูดงั้นคิดในใจหรือพ่อแม่เดย์เป็นยักษ์ อิอิ พอไปถึงผมก็ได้รับรู้ถึงความเป็นอยู่ที่ไม่พร้อมเลยซักอย่าง ผมทอดสายตามองภาพที่อยู่เบื้องหน้าของผม เดย์ก็กอดเอวผม ผมก็เอามือจับหัวของเดย์ด้วยความรักความห่วงที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับผมมาก่อน
8 `( _# z3 Z7 H1 W" H) ^. s7 t“พี่ครับบ้านผมก็มีแค่นี้แหละครับ”เสียงน้องเดย์เศร้ามากบ้านของน้องเดย์หลังเล็กๆ มุงหญ้าคาเก่าๆ โทรมๆหรือจะมองอีกอย่างก็กระท่อมนั่นเอง ไม่มีไฟฟ้า แล้วเด็กตัวเล็กๆ เ ป็นผู้หญิงอายุประมาณ5 ขวบก็วิ่งมาหาเดย์ มากอดที่เข่าเดย์แล้วพูด: ^9 I$ k, l( }. U7 o* r" u4 P
“พี่เอาขนมมาฝากเมย์หรือคะ” ขนมที่ผมซื้อมาจะฝากโต้สามห่อผมก็ส่งยื่นให้น้องตัวเล็กๆนั่น 1 l# V8 Q9 D! z" P
“พี่ครับไม่ต้องให้หรอกครับ เอากลับบ้านพี่เถอะ”
7 ~( [$ n" K# w+ [ Q4 q: Y4 ]: W“พี่โตแล้วให้น้องเขาเถอะ” ผมยื่นขนมให้เด็กหญิงตัวน้อยๆนั่น เด็กก็ไหว้เอาจากผมอย่างมีมารยาท ผมนึกถึงวันที่เดย์เอาขนมไปฝากผมวันนั้นแล้วผมรู้สึกซาบซึ้งใจเป็นอย่างมากครับ ผมก็นั่งลงแกะขนมให้น้องสาวเดย์พ่อกับแม่เดย์ก็เดินมา0 h+ j2 U% J9 }5 [% Q
“แม่ครับ นี่ไงครับพี่บอลที่ผมบอกแม่”
6 j8 L; ~% _. J/ R9 Eผมจ้องมองหญิงชายที่แก่กว่าแม่กับพ่อผมเยอะ ผมมองเห็นความอ่อนน้อมถ่อมตนของท่าน ในความรู้สึกผมไม่มองเห็นความแข็งกร้านหรือความมีอำนาจเหมือนผู้ใหญ่คนอื่นเลยผมยกมือไหว้ท่าน5 l8 X v" ]- I, p, X
“ไหว้พระเถอะจ๊ะ” เสียงท่านนิ่มนวลมากครับ
# K1 ]$ C8 y; I" {; f“ไปกวนพี่เขาหรือเปล่าเดย์” เดย์ก้มหน้าดูท่าเดย์จะกลัวพ่อมากผมรีบบอกท่าน; t: ?- z, ?7 O# ?* y
“ไม่ครับน้องเดย์พาผมไปซื้อของที่ร้านค้า ผมย้ายมาอยู่ใหม่” พ่อกับแม่ก็ยิ้มให้ผม แล้วท่านก็ถามผมว่าบ้านอยู่ไหน ท่านทั้งสองก็สั่งให้เดย์ไปเอาน้ำให้ผม1 x5 n2 f7 g. x9 `: l
“บ้านผมอยู่ที่ท้ายสุดของหมู่บ้าน ติดกับอ่างเก็บน้ำครับ”# h j5 s+ c- G; ?
“อ๋อ บ้านที่พึ่งมาซื้อน่ะหรือจ๊ะ”- X; o3 c# e2 a5 Q7 E
“ครับ” เหมือนท่านทั้งสองจะรู้เรื่องผมย้ายมาอยู่อย่างละเอียด
; n, P5 O4 x4 D: N8 B6 p“พี่ครับน้ำครับ” ผมรับเอาขันน้ำที่เดย์ถือมาให้ผม ผมก็ยกขันน้ำมาดื่มรสชาติไม่ได้เหมือนน้ำในขวดที่เราดื่มเลยครับท่านผู้อ่านถ้า ถ้าท่านเคยทานน้ำในบ่อ ท่านจะรู้ว่าเป็นไง: Q7 k, h3 U1 u" d& \7 X& C4 S
“บ้านผมไม่มีตู้เย็น ไม่มีโทรทัศน์” รู้สึกว่าเดย์จะน้อยใจมาก ผมก็เลยหาทางให้เดย์ไม่คิดมาก
6 h/ u# N$ t/ a1 o( x“พี่ชอบมาก อยู่แบบนี้ ว่างๆ พี่มาค้างบ้านเดย์ได้ไหม”
+ H) n! c* K, @0 H3 E6 X( r“ไม่กลัวลำบากหรือจ๊ะ” แม่เดย์ถามผม5 h, G8 B. v1 W. x/ x. ^% H
“ไม่ครับ” ลืมบอกไปว่าผมพูดภาษากลาง แต่พ่อแม่เดย์เขาพูดภาษาท้องถิ่นท่านคงรู้ว่าผมไม่เคยใช้ชีวิตแบบนี้ ผมเองก็กำลังหัดพูดภาษาท้องถิ่นอยู่ แต่มันไม่ได้พูดง่ายนะครับ (ภาษา จ.นครพนม)
6 g y, O# C2 d9 Y' |0 m- {, X“พี่ครับผมอยากให้พี่มาค้างบ้านผมจังเลยครับ”* w' B# F5 q8 e( W
“พี่ต้องมาแน่ครับ”ผมก็ยิ้มให้เดย์ แล้วผมก็เชิญพ่อแม่เดย์ไปทำบุญที่บ้านผม “ได้จ๊ะพรุ่งนี้จะให้เดย์ไปช่วยก่อน มีไรก็ใช้ได้เลยนะจ๊ะ มีอะไรอยากให้ช่วยก็บอกป้ากับลุงได้นะ”
1 L& d; o. T, D# _/ K“เดย์พี่กลับก่อนนะ พรุ่งนี้พี่จะมารับนะครับ” เดย์ดูเศร้ามากครับ แต่ผมก็ให้คำมั่นว่าผมจะต้องมารับเขาให้ได้ ผมก็รีบกลับบ้านเพราะผมกลัวว่าแม่จะรอเมื่อกลับถึงบ้านผมก็เจอโต้ทวงเอาขนม “เดี๋ยวมาเอาของไปให้แม่ก่อน” เสร็จผมก็เดินออกมาแก้ตัวที่ไม่ได้เอาขนมมาฝาก7 }3 v. U, g# f
“เราไปเจอเด็ก น่าสงสารมาก เราเลยเอาขนมให้เด็กเขา”
9 d. o O+ V0 l2 X- K“บ้านเขาอยู่ไหนล่ะบอล”
, b$ N) m6 j9 L; U“อยู่เลยบ้านเราไปไม่ไกล้เลยนะ จำเดย์ได้ไหมที่เราเล่าให้ฟังวันนั้น”ผมเคยเอาเรื่องเดย์เล่าให้เบนซ์ฟังแล้วเบนซ์ก็อยากรู้จักเดย์ ไอ้โต้รีบอ๋อทันที, k ^. g0 ]- A9 s( W
“บอลเด็กคนนี้น่าสงสารมากนะโว้ย เมื่อก่อนเรียนอยู่ที่อื่น แต่ปีนี้ได้ทุนการศึกษาคนยากจนเลยได้มาเรียนในเมืองนิสัยมันโคตรดีเลย”
# ?" q2 y( q& S: h) j9 U“อือเราไปเห็นมาแล้ว” ผมบอกโต้
% N5 d5 p' _4 ~. V“บอลแล้วบอลชวนเขามาบ้านเราหรือเปล่า” เบนซ์ถามผม
. z' b% c# G% \( c J9 Z/ K“ชวนสิ พรุ่งนี้มั้งเดย์จะมา”
. W3 J5 z& q0 a, x“บอลเบนซ์เราต้องกลับบ้านก่อนนะ เพราะต้องไปขออนุญาตพ่อแม่เอ๋ก่อน ไว้ตอนค่ำๆเราจะกลับมาใหม่”
* L" \$ Y T3 T3 p" q* k; k“เฮ้ยมาไม่ได้ก็ไม่เป็นไรนะเอ๋” เบนซ์บอกเอ๋เพราะน่าห่วงเขาลูกคนดัง
6 ^; |3 G. R9 l0 x' R% `" D! ^3 ]. q, k9 d“ไม่เป็นไรหรอก พ่อเราท่านอยากให้เรามีเพื่อน กลัวเราไม่ติดที่นี่” พึ่งได้ยินเสียงเอ๋พูดก็คราวนี้
; }3 Y/ D9 _6 f; A“งั้นก็รีบมาล่ะ ให้ไปรับหรือเปล่าโต้” เบนซ์ถามโต้
8 T, A% j! j" z( T+ j“ไม่ต้องหรอก ไม่แน่เอ๋อาจจะเอารถมาเอง” เอ๋แย่งตอบเขาสองคนก็กลับบ้านไป
$ j0 J; d1 X, \$ P: |$ z. w“เบนซ์ แถวนี้น่ากลัวจัง เบนซ์ต้องอยู่เป็นเพื่อนเราตลอดนะ” ผมกอดแขนเบนซ์8 A' L! Z( ]3 \- ~
“ครับเบนซ์ไม่ไปไหนหรอก ไม่แน่ถ้าบอลไล่เบนซ์ เบนซ์ก็ไม่ไป” มีหรือผมจะไล่เบนซ์ไม่มีทาง( w y4 `4 C/ @5 Q' M3 v
“สองคนมาอาบน้ำดูห้องนอนได้แล้ว เดี๋ยวจะมืดซะก่อน” เสียงแม่ตะโกนเรียกเราสองคน ผมกับเบนซ์ก็เดินเข้าบ้านอาบน้ำแต่งตัวเสร็จโต้ก็โทรมาแล้วบอกว่าจะมาทานข้าวเย็นที่บ้าน เบนซ์เลยต้องโชว์ฝีมือทำกับข้าวเอง พ่อกับแม่ก็นั่งดูแล้วก็ชม “เบนซ์ไปได้แบบมาจากใครก็ไม่รู้เรื่องทำกับข้าวเนี่ย”คุณแม่พูดตอนที่เบนซ์ทำกับข้าว: z6 y1 A, X S0 T3 @0 X- m
“อ้าวคุณแม่ไม่ได้สอนเบนซ์หรอกหรือครับ” ผมถาม7 \! `4 Q+ \ E0 @4 H- H& k
“เปล่าเลยบอล เบนซ์อ่านในหนังสือ เบนซ์ทำเป็นมาตั้งแต่เด็กแล้ว”เบนซ์พูดขณะที่ทำอาหารจานโปรดให้ผมอยู่
6 p5 y$ [3 f3 G. j& E; F [“สมัยเบนซ์ยังเด็ก พ่อกับแม่ก็ไปขายผ้าวันเสาร์อาทิตย์ ทิ้งเบนซ์เฝ้าบ้าน แล้วเบนซ์ก็จะชอบทำกับข้าวรอแม่กับพ่อทุกวัน”ผมพึ่งรู้วันนี้เองว่าเบนซ์เก่งและแสนดีกว่าที่ผมคิด ตัวผมเองยังไม่ได้ตอบแทนคุณพ่อแม่เลยซักอย่าง “หอมจังเลย” โต้แอบมาอย่างไม่ทันระวังตัว แต่ก็มีผู้ใหญ่เดินตามหลังโต้เ อ๋ก็ตามเข้ามาด้วยพ่อกับแม่เอ๋มาส่งเอ๋นั่นเอง
0 X. h* O! l" w( ]* Jแล้วพ่อแม่เบนซ์ก็เชิญให้ทุกคนทานอาหารก่อน พ่อแม่เอ๋ก็ทำความรู้จักกับพ่อแม่ของเบนซ์อย่างลึกซึ้ง เอ๋จึงกลายเป็นเพื่อนเบนซ์อีกคน และพ่อกับแม่เขาฝากไว้ให้โต้กับเบนซ์ดูแล ผมดูเหมือนว่าจะเป็นหมาหัวเน่า พ่อแม่เอ๋ไม่ยอมฝากเอ๋ไว้กับผมเลยแต่ก็ช่างเถอะผมไม่อยากรู้จักเอ๋หรอก แต่มันก็น่าน้อยใจนะ “เบนซ์กับโต้พ่อขอฝากเอ๋ด้วยนะบางทีพ่อกับแม่อาจไม่อยู่ ไปราชการหลายวัน ฝากด้วยนะลูก” คุณประหลัดเขากล่าวผมก็เอาจานไปล้างแก้เขินที่เขาไม่ยอมพูดถึงผมเลย เอ๋เดินตามผมเข้าไปที่ครัว แต่ผมก็เดินหนีไม่รู้เป็นไร ผมไม่มีอะไรจะคุยกับเอ๋ ไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนดี เมื่อทุกคนอิ่มกันหมด พ่อแม่เอ๋พ่อแม่เบนซ์ก็กลับบ้านกันหมดเหลือพวกผมสี่คนอยู่บ้านรู้ไหมอะไรจะเกิดขึ้น
" {% Q8 U1 z v1 J6 N-------------------- จบตอนที่ 27 --------------------
+ I1 |/ Q5 y$ a& _# Y- W! B
: V! q: e4 q* s: H
ขอโทษเพื่อนๆ ที่หายไปนานนะครับ ช่วงสิ้นเดือนงานก็จะยุ่งๆ หน่อย แต่ผมก็จะพยายามมาอัพลงให้เรื่อยๆ น๊า ^^ 5 F- ~* |2 [% u1 ?
| 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2019-4-30 13:11:53
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2020-1-3 21:00:50
โพสต์ 2019-6-15 06:06:47
ขอบคุณครับ
โพสต์ 2019-5-24 06:38:56