|
เรื่องของเบนซ์ ตอนที่ 27 หลังจากที่ญาติทุกคนกลับกันหมดแล้ว ผมก็ยืนเหม่อมองตามถนนที่ทอดยาวนานจนแม่กับพ่อต้องออกมาหา ท่านคงเป็นห่วงผม
" S) P/ Y+ U7 u. W6 i4 S; ~6 P- m“บอล ไปหาเบนซ์เถอะลูก เบนซ์เขาอยู่คนเดียว ป่านนี้คงเหงาแย่แล้ว” แม่เดินมาแล้วชวนผมส่วนคุณพ่อท่านเก็บกวาดหน้าบ้าน เพราะผมต้องย้ายมาอยู่ในคืนนี้วันนี้
& A3 V" f# M( a“ครับงั้นผมไปก่อนนะ” ผมก็ขี่มอไซคู่ใจของผมมุ่งหน้าไปโรงพยาบาล ไปถึงผมก็กอดเบนซ์ไม่พูดไม่จา วันนี้นี่เองที่ผมรู้สึกว่าอกของเบนซ์มันอบอุ่นดีจัง เบนซ์ก็ไม่มีคำพูดใดๆ เอามือลูบหลังผมอย่างเดียว นานมากที่ผมกอดเบนซ์ มันเป็นความรู้สึกที่ผ่อนคลายความกังวลต่างๆ นาๆ มันขาดหายไปอย่างไม่น่าเชื่อ “บอลพี่กอล์ฟกลับไปแล้วใช่ไหมครับ” เบนซ์ถามผม เสียงเบนซ์เบามากเหมือนกับว่าเบนซ์เข้าใจสภาพจิตใจของผมที่ค่อนข้างสับสน แต่คำถามนี้มันดูแปลกๆ พอถามจบเบนซ์ก็อมยิ้ม ผมก็พยักหน้ารับ “บอลเราถามบอลหน่อยได้ไหมครับ”ผมพยักหน้ารับ “บอลต้องไม่โกธรเบนซ์นะ”
2 b* T/ Q' m) i) b0 d“เราก็มีเรื่องบอกเบนซ์นะ แต่เบนซ์รู้แล้วเบนซ์ต้องไม่โกธรนะครับ” ผมจะพูดเรื่องตั้มให้ได้วันนี้! P6 I6 c. r& n9 }4 S6 h4 w( z
“ไม่โกธรหรอกเบนซ์รู้เรื่องบอลหมดทุกอย่างแล้ว” ผมไม่แน่ใจว่าเรื่องที่รู้เป็นเรื่องตั้มหรือเปล่า" H1 ~7 q1 {% r1 b
“เบนซ์ รู้เรื่องอะไรครับ” ผมอ้อนเพราะที่ผมกลัวเบนซ์ที่สุดก็คือเรื่องตั้มเรื่องเดียว& P, a! c( |2 c, U d% |# y! \
“ก็เรื่องที่นายไปหว่านเสน่ห์ ไงล่ะ” เบนซ์ยิ้มและเอามือจับหัวผมเขย่า ผมก็สบายใจมากที่เบนซ์ไม่โกธรอย่างที่ผมคิดเอาไว้( h; [. p/ S7 v0 t
“รู้เรื่องนี้ได้ไงล่ะ บอกเราหน่อย”. ]0 \/ c$ [2 K* Y$ V4 O5 M3 V
“ตะกี้นี่พี่กอล์ฟพาพวกเขามาหาเราและเล่าเรื่องที่ตั้มลักหลับบอลให้เราฟัง”เบนซ์ดูท่าไม่โกธรหรือน้อยใจอะไร2 x! P' b$ G% D6 R! e- r
“เบนซ์ไม่โกธรจริงหรือ เราไม่สบายใจมากเลยนะเรื่องนี้”ผมก็พูดตามความเป็นจริง
. M& Y! B- }7 u, F% {, H1 K“ไม่โกธรหรอก แต่ถ้ามีเรื่องอะไรเราต้องเอามาคุยกันไม่ใช่เก็บเอาไว้ เขาลักหลับนายนี่แต่ถ้าบอลไปทำเอง อันนั้นเขาเบนซ์เอาตายแน่ ทีหลังระวังหน่อย ต่อไปถ้าที่ไหนมีบอลเบนซ์จะอยู่ด้วยตลอดจะได้ไม่มีใครเขาทำอะไรกับบอลได้อีก”2 t: E2 G* U* J1 n8 e
“เพราะอะไรเบนซ์ถึงไม่โกธรล่ะครับ” ผมยังอยากรู้, f" E1 o0 j* \1 ?" [
“เพราะบอลรักเราที่สุด รักมากกว่าใครทั้งหมดไง แต่เรื่องตั้มก็น่าสงสารเขานะ ตั้มเขาว่าจะทำใจ ตั้มไม่รู้ว่าเรารักกัน” เบนซ์เขาเห็นใจตั้ม1 ?: P1 Q& o: \
“แต่ก็น่าสงสารตั้มนะ เขาเป็นเพื่อนที่ดีมากเลยนะ เราไม่รู้มาก่อนว่าขาแอบรักเราขนาดนี้”(ผมเอาความจริงมาพูดนะนี่)
; X- _" S# u' |“บอลก็ติดต่อเขาสิ ถึงยังไงเราก็เป็นเพื่อนกันได้” ครับ ความจริงก็คือหลังจากที่พี่กอล์ฟออกจากบ้านสวน ก่อนจะกลับบ้านได้มาแวะเบนซ์ก่อนแล้วเล่าเรื่องทุกอย่างให้เบนซ์ฟัง ตั้มก็รับรู้เรื่องผมกับเบนซ์ด้วย แต่ตั้มคงจะทำใจลำบาก ตั้มรักผมมาก ผมก็เลยต้องไปหาซื้อซิมโทรศัพท์รีบโทรติดต่อเขาทันที
- U+ p2 H, n, {“ตั้มหรือ”
3 A# `) w& V' c“บอลหรือ บอลไม่โกธรเราหรือ” เสียงตั้มสั่นมาก
+ G5 r' w6 ?& g$ y1 ?: ~“ไม่ บอลไม่เคยโกธรตั้มเลยนะตั้มเป็นเพื่อนบอล”
% s" k: w; g: P6 @' o“ถึงแม้ว่าตั้มจะทำกับบอลอย่างนี้นะเหรอ”
5 P' J8 q' X7 T2 d“มากกว่านี้เราก็ไม่โกธร เราเป็นเพื่อนกันนะตั้ม”. ?9 D% Y, b& U3 u3 }. D& y
“ขอบคุณมากบอล” ดูเหมือนตั้มเขาร้องไห้
, E: j1 X3 M3 G- c5 F. x. ^“ตั้มเราจะเป็นเหมือนเดิมนะ” แล้วเบนซ์ก็ขอคุยกับตั้ม ผมก็พอจับใจความได้ว่าเบนซ์อยากให้ตั้มเหมือนเดิมกับบอล เป็นเพื่อนที่ดีเหมือนเดิมแล้วไม่ต้องกลัวว่าเบนซ์จะหึง ที่เบนซ์ไม่พูดอะไรมากตอนรู้เรื่องทีแรกเพราะเบนซ์ทำตัวไม่ถูกไม่ต้องมาคิดว่าเบนซ์จะโกธรอะไร “ทำไมเบนซ์ไม่หึงบอลเหมือนเมื่อก่อนล่ะครับ” ผมถามเบนซ์เพราะอยากรู้อะไรทำให้เบนซ์เปลี่ยนไปขนาดนี้ “เพราะรักมากไงล่ะ เราจะตามใจบอลทุกอย่างขอให้บอลอยู่กับเรา”คำตอบนี้ทำให้ผมสบายใจขึ้นเยอะเลยครับ! _4 O( ] U3 q' d# o* `
“มันหลีกเลี่ยงยากนะบอล ก็ตั้มรักบอลไม่แน่บอลอาจจะไปมีคนอื่นอีกก็เป็นได้”เบนซ์ว่าคำนี้ทำให้ผมต้องถามเบนซ์
( [; B0 _: V- q1 }, y1 J$ W“แล้วเราจะป้องกันอย่างไร เบนซ์ เราไม่อยากมีใครแล้ว”4 C, S8 F! S; V$ v6 S* |& A+ g" x
“ไม่ต้องหรอก เราเชื่อว่าบอลรักษาตัวเองได้ ถ้าคนคนนั้นไม่สำคัญบอลคงไม่ยอมหรอก แต่เบนซ์จะไม่ปล่อยให้บอลอยู่ตามลำพังอีกแล้ว” จริงของเบนซ์มั้ง
9 n; o; F' u3 z' M4 z& C4 c“ทำไมเขาต้องมารักมาอ่านกินเราด้วยนะ”
1 o. M7 h' l3 y- d“แล้วทำไมบอลต้องรักเบนซ์ด้วยล่ะครับ ทำไมมาลักหลับเบนซ์ตั้งหลายครั้ง” ผมโดนย้อนศรซะแล้ว “ก็เพราะบอลรักเบนซ์ไงล่ะ”เบนซ์ไม่พูดต่อ คงเป็นเพราะว่าเบนซ์ได้ฟังคำพูดของพี่กอล์ฟเหมือนกันกับผม
, x# l) i7 h7 s' U! P# F“เราเป็นแฟนกันนะครับ แต่คนอื่นเขาก็เป็นคนอื่น” เบนซ์กล่าวเสริมอีกครั้ง แล้วเราสองคนก็ต้องหยุดคุยกันเมื่อคุณหมอเดินมา
) I. J' F$ y( \“เป็นไงรัชนนท์ อาการดีขึ้นมากเลยนะ” คุณหมอกล่าวส่วนผมต้องหลบไปอยู่ด้านข้าง
8 q( ^4 T9 C* ^( E2 D- l+ E“ครับ” เบนซ์ก็ตอบรับคำหมอ/ n0 y1 [& x; n* v( `3 ^0 R: H% J
“ไหน ลองเดินดูซิ” เบนซ์ก็ต้องเดินให้หมอดูเบนซ์เดินได้เก่งมากครับแทบจะช่วยตัวเองได้ทุกอย่าง หมอก็ให้เบนซ์หัดนั่งหัดยืน เบนซ์ทำได้หมดทุกอย่างแต่ยังไม่คล่องนัก
+ B4 e# j. n d p7 t( q+ n“เอาล่ะวันนี้รัชนนท์ออกจากโรงพยาบาลได้แล้วนะ คุณพ่อคุณแม่ไปไหนครับ” เบนซ์ก็บอกว่าท่านไปธุระ ที่จริงพ่อแม่อยู่บ้านผมทำความสะอาด จัดของให้เข้าที่เข้าทาง" K3 h+ d$ v8 n
“ถ้ายังไม่พร้อมที่จะออกวันนี้ก็เอาไว้พรุ่งนี้ก็ได้นะครับ” คุณหมอก็เดินออกจากห้องไปเหลือผมกับเบนซ์ ผมกระโดดใหญ่เพราะมันคือความฝันอีกอย่างของผมที่เบนซ์จะได้ออกจากโรงพยาบาล1 U1 U/ p# T+ l, ^
“โคตรดีใจเลยว่ะ สองเดือนกว่าแล้วที่เรามาอยู่โรงบาล ได้ออกซักที” เบนซ์ดีใจมากเขาแทบจะวิ่งมากอดผม ผมเลยวิ่งเข้าไปหาเบนซ์แล้วผมก็รีบโทรหาคุณแม่ให้ท่านรู้
+ n1 {0 I9 W5 Y) M' I* j1 x, `" Q6 [. `9 k“เบนซ์นายไปนอนบ้านเราเลยนะ”
% e$ t% V+ O# e1 P9 E“อือ ทีนี้เราจะได้เห็นบ้านนายแล้วสินะ”
, H( C8 W2 J+ _( k3 Z9 Y“ช่าย เราจะได้อยู่ด้วยกันแล้ว” เพียงไม่ถึงครึ่งชั่วโมงพ่อกับแม่ก็เดินทางมาถึง แล้วคุณพ่อก็ไปติดต่อกับหมอ ผมกับแม่ก็เก็บของพาเบนซ์ไปรอที่รถ . z8 }2 z2 V' u* Q7 n6 F8 _
“บอลนั่นรถใครหรือ” เบนซ์ชี้ใส่มอไซคันใหม่ของผมผมยังไม่ได้ตอบเลยเบนซ์ก็พูดเสียก่อน
6 t9 T0 c3 K: t! m. t$ a6 O( o+ V“อย่าบอกนะว่ารถนาย”
+ ^) b! B. F V“ใช่รถเราเอง”; k" ]# b6 V* E* h$ ?3 o
“อ้าวไหนคุณแม่บอกว่าคุณตานายขายไปแล้ว”; J, ~+ E6 U- w. }9 ~4 R: D1 {
“คันใหม่”
! H- q. C7 G6 j“ไปกันเถอะเบนซ์ขึ้นรถเร็ว แม่ยังทำความสะอาดบ้านบอลไม่เสร็จเลยลูก”9 o B# [2 B- z& `; I0 M7 ~( q
“ผมขอนั่งไปกับบอลไม่ได้หรอครับแม่”0 K0 z+ F) V- T: ^% u* K; o
“เบนซ์มันอันตรายออก ไปกับคุณแม่เถอะ” ผมเป็นห่วงเบนซ์แต่เบนซ์เขาไม่ยอมหรอกยังอ้อนจะไปกับผม G4 ?" _7 }9 E. F$ A
“นะแม่นะ นะครับ” แม่ก็ใจอ่อน แล้วเราสองคนก็นั่งมอไซกลับบ้านโดยมีผมเป็นคนขับ มันนานมากแล้วที่เราสองคนไม่ได้นั่งรถด้วยกัน
, s: Z, f1 x5 B, W% [* c# I' Y* w“บอล”
% W+ S2 u \1 q* h+ a“ไรหรอ” , S/ m* H Y& {" t+ X" y* q/ o
“แล้วเราก็มีวันนี้อีกนะ” ผมทราบซึ้งเหลือเกินที่เขาพูดได้ตรงใจผม1 b% s% B* g2 k6 X* A! K6 Y
“จะมีอีกหลายวันถ้าเบนซ์ยังรักบอลอยู่”
C1 U' I7 u- H# o4 g“รักสิ เบนซ์รักบอลคนเดียวไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เราต้องมีเหตุผลนะ ต้องไม่แยกจากกันเหมือนที่ผ่านมา รู้ไหมมันทรมานมาก เบนซ์ไม่อยากเจออีกแล้ว” ผมรีบตอบเบนซ์ทันทีเพราะผมก็คิดเหมือนเขา “ใช่เราก็ทรมานมากไม่อยากจากเบนซ์อีกแล้ว”แล้วก็ถึงบ้าน รถคุณพ่อจอดรอแล้ว
7 Q9 P* T+ s7 {9 e! J“อย่าบอกนะว่าเป็นบ้านหลังนี้”
- f( Q, v4 v% c" [ y2 ~+ D& a0 ^“หลังนี้แหละ”
7 B' T& y4 M( l4 \) V“น่าอยู่เนาะ บรรยากาศดีออก”
" ~8 A% f8 I& Q" X5 qจากนั้นเราสองคนก็เข้าบ้าน พอผมเข้าไปถึงแม่ก็คุยกับผมเรื่องทำบุญขึ้นบ้านใหม่ และจะทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้พ่อกับแม่ด้วย วันนี้เป็นวันเสาร์ แล้วงานบุญที่จะทำต้องทำวันจันทร์เพราะอาทิตย์เตรียมไม่ทันผมกับเบนซ์ก็ต้องไปหาเพื่อนเชิญมางานขึ้นบ้านใหม่ด้วย ผมตื่นเต้นมากครับที่จะได้ไปกับเบนซ์ แต่แม่กับพ่อไม่ยอมให้เราขี่มอไซเพราะท่านกลัวจะมีอุบัติเหตุอีก เบนซ์ก็เลยต้องเอารถเก๋งของแม่ไป “ขานายดีแล้วหรอเบนซ์จะขับรถได้หรือ”. s2 x1 a4 r+ g4 P$ e
“ดีแล้ว มันไม่ยากหรอกรับรองไม่มีปัญหา”
4 x5 E4 k) D) ?) O+ v+ Dพ่อแม่ก็ไม่ว่าอะไร ท่านอยากให้ผมสองคนมีเพื่อนมากๆจึงให้ไปชวนเพื่อนมา ผมกับเบนซ์ก็ตั้งเป้าไปที่บ้านโต้ก่อนเลย พอไปถึงก็ไม่เจอโต้ ที่บ้านของโต้บอกว่าโต้ไปหาเพื่อน ไว้ถ้าโต้กลับเมื่อไหร่ท่านจะให้โต้ไปหาผมที่บ้าน ผมจึงเอาที่อยู่ให้ไว้ จากนั้นเราก็เดินทางต่อไปที่บ้านช๊อฟ (ไม่รู้ท่านผู้อ่านจำหนุ่มจอมเซกส์คนนี้ได้หรือเปล่า) ช๊อฟดีใจ5 u; } m9 ^8 B
มากที่ได้เจอผม ช๊อฟไม่รู้เรื่องที่เบนซ์ประสบอุบัติเหตุ “เฮี้ยเบนซ์เราไม่รู้เรื่องเลยนะนี่” “ไอ้ห่าเจอหน้ามึงก็แช่งกูเลยนะ”+ |6 o# g/ K" d" ?
“เปล่า กูคิดถึงมึงมากเลยว่ะ แม่งไม่ติดต่อกันเลย”' L6 Z- O1 z$ Q2 P+ U; T k" O
“ขอโทษทีนะ ถ้ากูไม่อยู่โรงพยาบาลกูคงติดต่อมึง” เบนซ์ก็ตอบช๊อฟมั่ง “บอลนายมากี่วันหรอนี่ โคตรคิดถึงนายเลยว่ะ”ผมก็เลยแกล้งอำช๊อฟซะเลย/ [' {8 P: Y" W% ?+ c0 l m
“กลับวันนี้แหละ เรามาลานายอ่ะ”
5 a! l+ v, B. c. b6 j4 {# W“นายสองคนพูดเหมือนกับว่าเราไม่ใช่เพื่อนเลยว่ะ” มันทำท่าน้อยใจ
8 w& k: c; q& \. ? |) ]9 _* c“อารายช๊อฟ มันไม่เหมือนเพื่อนตรงไหน” เบนซ์ก็เอามือจับไหล่ช๊อฟเขย่า “ก็ดูสิบอลมาตั้งนานก็ไม่ยอมติดต่อเรา พอจะกลับดันมาลาซะนี่ มันไม่มีประโยชน์อะไรเลย” ผมหัวเราะช๊อฟ3 m- {' _) [9 d" ^2 h) B, D! l$ r; D
เขาคงน้อยใจจริงๆ แหละที่ผมกับเบนซ์ไม่เคยติดต่อเขาเลย “ช๊อฟเรามาเชิญนายไปบ้านเรา เราจะทำบุญขึ้นบ้านใหม่”0 E" Q0 _2 Z0 ]4 }% ^4 f. {
“เฮ้ยกูหูฝาดหรือเปล่าวะ”' v8 R* w" U7 X! d7 }8 @6 V5 D
“หู แกไม่ฝาดหรอก เอาที่อยู่ไปตามนี้ ถ้าช๊อฟไปค้างได้ก็ดีนะ ไปคืนพรุ่งนี้ไปช่วยงานแต่ต้องขาดเรียนนะสละเพื่อเพื่อนได้หรือเปล่า” ผมบอกช๊อฟ u9 u1 h) w( \. T" _
“เรื่องแค่เนี้ย โดดเรียนเรายังโดด ไอ้แค่ขาด สบมยห.”% @7 N, v7 L) R% j
“ช๊อฟชวนเพื่อนๆ ด้วยนะ”
( y$ ]7 [8 s; Z- Q“พวกมันบ่นถึงแกสองคนแทบทุกวัน รู้มั้ยไปเล่นบอลที่ไหน แพ้ตลอด” ช๊อฟพูดเก่งครับ คุยกับช๊อฟเรียบร้อยเราสองคนก็กลับบ้านเพราะเพื่อนก็มีอยู่แค่นี้ กลับไปบ้านผมก็เจอโต้กับเอ๋นักเรียนที่ย้ายมาใหม่ยืนอยู่ที่หน้าบ้านกำลังรถน้ำต้นไม้อยู่เบนซ์ถามผมทันที* U1 [, Z) O& N
“ใครน่ะบอล อย่าบอกนะว่าแฟนนายอีก”7 R$ c+ d8 I! o+ p7 ]: |" d z1 k
“บ้าหรอ เพื่อนโต้มัน”- U- t$ v0 X' [0 }% J* a2 ?: B
“มันมีเพื่อนด้วยหรอ”# a3 U5 n$ ]- H5 o8 ^
“เพื่อนพึ่งย้ายมาใหม่” ผมก็ช่วยพยุงเบนซ์ให้ลงจากรถขณะที่ผมพาเบนซ์เข้าบ้าน เอ๋เขาก็มองเราสองคนตลอด ผมเขินเลยผมกลัวว่าโต้จะเอาเรื่องผมไปเล่าให้เอ๋ฟัง
5 c: [, ?6 V: [& C; C“โอ้โห บอลหายไปไม่กี่วันเป็นเสี่ยเลยนะแก” ผมอ๊ายอายเวลาที่มีใครพูดแบบนี้ดูมันไม่เป็นธรรมชาติเลย1 R* }: x: C9 y4 }/ R8 n2 T9 R
“โต้รู้เรื่องยัง” เบนซ์ทวนคำถามเรื่องจะชวนมาทำบุญ
6 P4 W+ O$ X! _& A6 n( _% ^) z“อือ เราจะมาค้างที่นี่เลยได้เปล่าล่ะ” เบนซ์ยิ้มเพราะนานแล้วที่เบนซ์ไม่ได้คุยกับโต้บ้าน โต้อยู่ไกลจากตัวเมืองมาก โต้จึงไม่ค่อยได้ไปเยี่ยมเบนซ์ที่โรงพยาบาล5 W _5 c% y, l6 L) ^
“เออ ตั้งแต่เป็นเพื่อนกันมากูก็เห็นมึงคิดสร้างสรรค์ก็วันนี้แหละ” เบนซ์ก็เดินไปหาโต้แล้วนั่งคุยกัน ผมก็เดินเข้าไปเอาน้ำมาให้ทั้งสองคนตามมารยาท$ S# X+ Z( I- w3 q2 M- q: s2 ^7 p
“อ่าน้ำ” ผมยื่นให้โต้กับเอ๋ แต่เอ๋เขาไม่มองหน้าผมเลยเอาแต่ก้มหน้าอย่างเดียว โต้ก็แนะนำให้เบนซ์รู้จักกับเอ๋ ผมก็นั่งอยู่ด้วย
K0 s# V+ ]& S7 E“นี่เอ๋เป็นนักเรียนย้ายมาใหม่ ลูกชายปลัดที่ย้ายมาใหม่อำเภอเราอ่ะ”
5 k# }; X; l8 i7 u9 L3 [2 M4 n8 A“เราชื่อเบนซ์นะเอ๋ ยินดีที่ได้รู้จักนะ” ผมไม่เห็นนายคนนี้เขายิ้มเลย ผมก็เลยเดินหนีไปทำอย่างอื่นดีกว่า ผมอยากให้เบนซ์คุยกับเพื่อนบ้างเพราะเบนซ์อยู่แต่กับผม ผมกลัวเบนซ์จะเบื่อเอา ผมก็เดินไปช่วยงานแม่ในบ้าน “บอลลูกไปซื้อของให้แม่หน่อยสิ”
7 y6 L# M* C( T) t“ซื้ออะไรครับ”" A' j* I! f9 @: d
“น้ำยาล้างจานลูก แม่ก็ลืมซื้อมาจากในเมือง”
' C: ?( G3 m# Z“ร้านค้าอยู่ไหนน้อ”
* h2 Q& V' ^; ^! l0 q“ไม่ใกล้เลยนะลูก อยู่อีกสามซอยถัดไป” พ่อกำลังทำความสะอาดจักรยานผมก็เลยเดินไปดูด้วย! _2 f3 u; [" P: B* j( I! _
“จักรยานใครครับพ่อ”& P! g$ D/ { _2 Y/ J
“ของที่บ้านนี้แหละ เขาคงลืมเอาไปมั้งของราคาแพงนะเนี่ยไม่รู้ว่าใช้ได้หรือเปล่า บอลจะลองขี่ดูไหม”
+ K$ c9 B! {& _“ครับ มันเท่ห์ดีเนาะพ่อ” ผมก็ขี่ออกจากบ้านแล้วก็ผ่านโต้กับเบนซ์เบนซ์ก็ถามผม
9 G9 c& m# B% ?: x' R: n“บอลไปไหน” เบนซ์ท่าเหมือนอยากจะไปด้วย* U( l" p2 o* s1 l3 c6 w
“ไปซื้อของให้แม่เดี๋ยวมา กินหนมมั้ยเดี๋ยวซื้อมาฝาก”, Y7 j% \8 A7 P8 w) y
ไอ้โต้รีบพูดว่าเอาๆ ผมก็รีบไปตามทางที่พ่อบอก หมู่บ้านนี้เป็นหมู่บ้านที่มีบ้านห่างกันมาก สามซอยที่ว่าผมพึ่งจะผ่านไปได้แค่ซอยแรกแล้วแถบนี้ก็มีแต่สวนกล้วย สวนมะขามทั้งนั้น ดูไปก็น่ากลัวแต่ดีที่บรรยากาศดีมากครับสะอาดสะอ้านดีบ้านเรือนคนก็อยู่เป็นระยะส่วนมากจะมีแต่บ้านหลังเล็กๆ มีบ้านที่คุณป้าซื้อให้ผมใหญ่หน่อยผมขี่จักรยานไปเพลินๆ ผมก็ต้องกระเด็นไปกองอยู่กับพื้น“โอ๊ยเจ็บจังวันนี้ซวยจัง จักรยานบ้า” เสียงนั่นเป็นเด็กครับตัว เขากระเด็นเข้าป่ากล้วยริมถนนผมก็รีบลุกจากที่ไปดูเขาเพราะเท่าที่เห็นจักรยายเขาคอขาด “น้องเป็นไงบ้างครับ” ผมเอามือไปดึงเขาขึ้นมา ดูเขาไม่ค่อยเจ็บหรอก “อ้าวพี่บอลโลกโคตรกลมเลยพี่”ครับผมดีใจมากนั่น8 f8 r1 {' B9 o+ g9 I5 C
เป็นน้องเดย์ พ่อหนุ่มน้อยของผมที่ผมรักเหมือนน้องชายมากที่สุด “พี่มาทำอะไรตรงนี้ครับ”ผมยังไม่ได้ถามเขาเลยดูน้องเดย์ดีใจมากครับพี่บังเอิญมาเจอผม
( U4 n# k$ b- G. @- M“บ้านพี่อยู่แถวนี้ครับว่าไงเจ็บไหมครับ”3 c) I# r( y) f! l& j# P
“ไม่เป็นไรครับ พี่ล่ะเจ็บหรือเปล่า” ตรงนี้มันเป็นสามแยกครับผมมองไม่เห็นว่ามีจักรยานของเดย์มา
. @; y# p: {$ k4 s1 S/ N“พี่ไม่เจ็บหรอก มาลุกขึ้น แล้วน้องมาที่นี่ได้ไง” |' |$ ]1 n/ F8 p
“โน่นบ้านผม” เดย์ชี้เข้าไปในป่ามะขามหวานที่มองไม่เห็นบ้านเลยเห็นแต่ถนนเล็กๆทอดยาวเข้าไป, m% ?( n( y9 h/ M
“แล้วน้องจะกลับบ้านยังไงครับ”
+ [" [, s7 w* F“ไม่ยากหรอกครับ เดี๋ยวผมก็เอาเศษเหล็กนี่เดินไปก็ได้ แล้วพี่บอลจะไปไหนหรือครับ”
8 J5 @: p: J5 Z( G“พี่จะไปซื้อของครับ ไม่รู้ร้านค้าอยู่ไหน”
4 U4 \) I+ x) I+ C9 `7 ~& y$ w4 Q“เอางี้ผมพาพี่ไปดีกว่า” ผมก็จับจักรยานขึ้นแล้วบอกให้เดย์ซ้อนท้ายบอกทางพาผมไป7 Z! X* ?# _- t7 {4 w0 b
“พี่พูดแปลกจังครับ”
4 n6 D% \0 p. y1 P4 H“แปลกตรงไหนครับ”
, g% d' O6 p/ Z- `3 r“ก็ไม่รู้จักร้านค้า ไหนพี่ว่าบ้านพี่อยู่แถวนี้”
- B& ^ E8 A4 L/ b: t“อ๋อพี่ลืมบอกน้องว่า เป็นบ้านใหม่ของพี่”" i5 w# ^. B8 I% B6 s
“อ๋อเข้าใจแล้วที่พี่เล่าให้ผมฟังวันนั้น แล้วพี่เบนซ์หายยังครับ”. ?; X4 s3 c: _" g* @
“หายแล้วพี่เบนซ์รออยู่ที่บ้านครับ” เดย์พาผมไปจนถึงร้านค้าตั้งไกลครับขากลับเดย์เขาอาสาถีบจักรยานให้ผมซ้อน ตัวผมหนักว่าเดย์ตั้งเยอะแต่เดย์ก็เก่งพาผมไปจนถึงที่จักรยานเขาจอด แต่มองไม่เห็นเลยว่าจักรยานเขาไปไหน
5 P2 N4 `% @( }“อ้าว จักรยานเดย์หายไปไหนแล้ว”
9 d" T% h9 u) l* Z1 Z“สงสัยว่าพ่อคงเอากลับบ้านแล้วมั้ง”
$ N4 S0 S8 y$ c& _1 }“งั้นก็แวะบ้านน้องเดย์ก่อนครับ”! [) ^- c$ O8 ~& G6 N' \( n7 b
“พี่ครับเจอบ้านผมอย่าตกใจนะครับ” ผมก็แปลกใจทำไมน้องเดย์ถึงพูดงั้นคิดในใจหรือพ่อแม่เดย์เป็นยักษ์ อิอิ พอไปถึงผมก็ได้รับรู้ถึงความเป็นอยู่ที่ไม่พร้อมเลยซักอย่าง ผมทอดสายตามองภาพที่อยู่เบื้องหน้าของผม เดย์ก็กอดเอวผม ผมก็เอามือจับหัวของเดย์ด้วยความรักความห่วงที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับผมมาก่อน7 q* D1 `* @- R; D( P. ^+ ]
“พี่ครับบ้านผมก็มีแค่นี้แหละครับ”เสียงน้องเดย์เศร้ามากบ้านของน้องเดย์หลังเล็กๆ มุงหญ้าคาเก่าๆ โทรมๆหรือจะมองอีกอย่างก็กระท่อมนั่นเอง ไม่มีไฟฟ้า แล้วเด็กตัวเล็กๆ เ ป็นผู้หญิงอายุประมาณ5 ขวบก็วิ่งมาหาเดย์ มากอดที่เข่าเดย์แล้วพูด: M) |! m$ h8 [9 y- f* s4 l) @
“พี่เอาขนมมาฝากเมย์หรือคะ” ขนมที่ผมซื้อมาจะฝากโต้สามห่อผมก็ส่งยื่นให้น้องตัวเล็กๆนั่น
' o! I0 L( j. k5 C u0 y" x+ s“พี่ครับไม่ต้องให้หรอกครับ เอากลับบ้านพี่เถอะ”! }) r8 X9 e# X) x+ a
“พี่โตแล้วให้น้องเขาเถอะ” ผมยื่นขนมให้เด็กหญิงตัวน้อยๆนั่น เด็กก็ไหว้เอาจากผมอย่างมีมารยาท ผมนึกถึงวันที่เดย์เอาขนมไปฝากผมวันนั้นแล้วผมรู้สึกซาบซึ้งใจเป็นอย่างมากครับ ผมก็นั่งลงแกะขนมให้น้องสาวเดย์พ่อกับแม่เดย์ก็เดินมา9 n0 `3 P) K6 ~& J1 L" K
“แม่ครับ นี่ไงครับพี่บอลที่ผมบอกแม่”- {* n8 Z+ O* b" [
ผมจ้องมองหญิงชายที่แก่กว่าแม่กับพ่อผมเยอะ ผมมองเห็นความอ่อนน้อมถ่อมตนของท่าน ในความรู้สึกผมไม่มองเห็นความแข็งกร้านหรือความมีอำนาจเหมือนผู้ใหญ่คนอื่นเลยผมยกมือไหว้ท่าน9 ^. B. N& S/ J% d/ K7 [ }$ v* ^5 }
“ไหว้พระเถอะจ๊ะ” เสียงท่านนิ่มนวลมากครับ
" y- p6 ^, y* L* x" c# W“ไปกวนพี่เขาหรือเปล่าเดย์” เดย์ก้มหน้าดูท่าเดย์จะกลัวพ่อมากผมรีบบอกท่าน
8 _: o. t) F2 {, W“ไม่ครับน้องเดย์พาผมไปซื้อของที่ร้านค้า ผมย้ายมาอยู่ใหม่” พ่อกับแม่ก็ยิ้มให้ผม แล้วท่านก็ถามผมว่าบ้านอยู่ไหน ท่านทั้งสองก็สั่งให้เดย์ไปเอาน้ำให้ผม8 {+ P( u+ D3 x0 s
“บ้านผมอยู่ที่ท้ายสุดของหมู่บ้าน ติดกับอ่างเก็บน้ำครับ”
- f& n: b$ ]3 [+ V- G+ v; L& Q# j8 }4 W“อ๋อ บ้านที่พึ่งมาซื้อน่ะหรือจ๊ะ”
6 r* r5 ?5 \0 W/ G: U“ครับ” เหมือนท่านทั้งสองจะรู้เรื่องผมย้ายมาอยู่อย่างละเอียด0 H) K5 g; g B6 k0 Z, P
“พี่ครับน้ำครับ” ผมรับเอาขันน้ำที่เดย์ถือมาให้ผม ผมก็ยกขันน้ำมาดื่มรสชาติไม่ได้เหมือนน้ำในขวดที่เราดื่มเลยครับท่านผู้อ่านถ้า ถ้าท่านเคยทานน้ำในบ่อ ท่านจะรู้ว่าเป็นไง; v( t8 V# n' o
“บ้านผมไม่มีตู้เย็น ไม่มีโทรทัศน์” รู้สึกว่าเดย์จะน้อยใจมาก ผมก็เลยหาทางให้เดย์ไม่คิดมาก/ U6 [# r7 q' t9 @4 V6 r7 L
“พี่ชอบมาก อยู่แบบนี้ ว่างๆ พี่มาค้างบ้านเดย์ได้ไหม”
8 a/ V5 s, T% i! c" ]# a“ไม่กลัวลำบากหรือจ๊ะ” แม่เดย์ถามผม
; G: ~8 ` y7 {" n" A“ไม่ครับ” ลืมบอกไปว่าผมพูดภาษากลาง แต่พ่อแม่เดย์เขาพูดภาษาท้องถิ่นท่านคงรู้ว่าผมไม่เคยใช้ชีวิตแบบนี้ ผมเองก็กำลังหัดพูดภาษาท้องถิ่นอยู่ แต่มันไม่ได้พูดง่ายนะครับ (ภาษา จ.นครพนม) ! B) Q, g) H3 p# I
“พี่ครับผมอยากให้พี่มาค้างบ้านผมจังเลยครับ”
9 U$ Q# K2 M7 K- }( B“พี่ต้องมาแน่ครับ”ผมก็ยิ้มให้เดย์ แล้วผมก็เชิญพ่อแม่เดย์ไปทำบุญที่บ้านผม “ได้จ๊ะพรุ่งนี้จะให้เดย์ไปช่วยก่อน มีไรก็ใช้ได้เลยนะจ๊ะ มีอะไรอยากให้ช่วยก็บอกป้ากับลุงได้นะ”4 ~( S0 X5 T6 P9 {+ t7 |
“เดย์พี่กลับก่อนนะ พรุ่งนี้พี่จะมารับนะครับ” เดย์ดูเศร้ามากครับ แต่ผมก็ให้คำมั่นว่าผมจะต้องมารับเขาให้ได้ ผมก็รีบกลับบ้านเพราะผมกลัวว่าแม่จะรอเมื่อกลับถึงบ้านผมก็เจอโต้ทวงเอาขนม “เดี๋ยวมาเอาของไปให้แม่ก่อน” เสร็จผมก็เดินออกมาแก้ตัวที่ไม่ได้เอาขนมมาฝาก
" _% Y% t) a6 l3 x+ J/ A7 o“เราไปเจอเด็ก น่าสงสารมาก เราเลยเอาขนมให้เด็กเขา”7 }: M7 j$ ^! e% I% S
“บ้านเขาอยู่ไหนล่ะบอล”
4 J( M7 g4 J, w- E% z: I# t- n“อยู่เลยบ้านเราไปไม่ไกล้เลยนะ จำเดย์ได้ไหมที่เราเล่าให้ฟังวันนั้น”ผมเคยเอาเรื่องเดย์เล่าให้เบนซ์ฟังแล้วเบนซ์ก็อยากรู้จักเดย์ ไอ้โต้รีบอ๋อทันที
/ \, [" S. q; D. l& S- l$ t: i/ Y“บอลเด็กคนนี้น่าสงสารมากนะโว้ย เมื่อก่อนเรียนอยู่ที่อื่น แต่ปีนี้ได้ทุนการศึกษาคนยากจนเลยได้มาเรียนในเมืองนิสัยมันโคตรดีเลย”& A- L" x9 x' N2 X; S/ }8 e
“อือเราไปเห็นมาแล้ว” ผมบอกโต้& ?7 _3 h2 W, K
“บอลแล้วบอลชวนเขามาบ้านเราหรือเปล่า” เบนซ์ถามผม
9 }6 X8 U6 V& u3 S( o" a“ชวนสิ พรุ่งนี้มั้งเดย์จะมา”
- T* F. _8 K& M2 t“บอลเบนซ์เราต้องกลับบ้านก่อนนะ เพราะต้องไปขออนุญาตพ่อแม่เอ๋ก่อน ไว้ตอนค่ำๆเราจะกลับมาใหม่”
' t' h0 L+ ]' E2 m; w' S“เฮ้ยมาไม่ได้ก็ไม่เป็นไรนะเอ๋” เบนซ์บอกเอ๋เพราะน่าห่วงเขาลูกคนดัง
! a+ k. C9 I+ d! r“ไม่เป็นไรหรอก พ่อเราท่านอยากให้เรามีเพื่อน กลัวเราไม่ติดที่นี่” พึ่งได้ยินเสียงเอ๋พูดก็คราวนี้( s |; z1 h% T, B5 V3 B y+ O
“งั้นก็รีบมาล่ะ ให้ไปรับหรือเปล่าโต้” เบนซ์ถามโต้
% T& N6 t: h% H5 w# ?“ไม่ต้องหรอก ไม่แน่เอ๋อาจจะเอารถมาเอง” เอ๋แย่งตอบเขาสองคนก็กลับบ้านไป$ c8 D* V; g: ]" z) Q* C
“เบนซ์ แถวนี้น่ากลัวจัง เบนซ์ต้องอยู่เป็นเพื่อนเราตลอดนะ” ผมกอดแขนเบนซ์
5 r8 t( I% e/ k; j“ครับเบนซ์ไม่ไปไหนหรอก ไม่แน่ถ้าบอลไล่เบนซ์ เบนซ์ก็ไม่ไป” มีหรือผมจะไล่เบนซ์ไม่มีทาง
$ D3 ^( |1 B9 ]2 V: [4 q“สองคนมาอาบน้ำดูห้องนอนได้แล้ว เดี๋ยวจะมืดซะก่อน” เสียงแม่ตะโกนเรียกเราสองคน ผมกับเบนซ์ก็เดินเข้าบ้านอาบน้ำแต่งตัวเสร็จโต้ก็โทรมาแล้วบอกว่าจะมาทานข้าวเย็นที่บ้าน เบนซ์เลยต้องโชว์ฝีมือทำกับข้าวเอง พ่อกับแม่ก็นั่งดูแล้วก็ชม “เบนซ์ไปได้แบบมาจากใครก็ไม่รู้เรื่องทำกับข้าวเนี่ย”คุณแม่พูดตอนที่เบนซ์ทำกับข้าว0 m9 ~0 Q% E. T* y6 M) z
“อ้าวคุณแม่ไม่ได้สอนเบนซ์หรอกหรือครับ” ผมถาม( ]& M; T6 O2 B7 r8 L
“เปล่าเลยบอล เบนซ์อ่านในหนังสือ เบนซ์ทำเป็นมาตั้งแต่เด็กแล้ว”เบนซ์พูดขณะที่ทำอาหารจานโปรดให้ผมอยู่% L% [+ O- J, O) o: F) _
“สมัยเบนซ์ยังเด็ก พ่อกับแม่ก็ไปขายผ้าวันเสาร์อาทิตย์ ทิ้งเบนซ์เฝ้าบ้าน แล้วเบนซ์ก็จะชอบทำกับข้าวรอแม่กับพ่อทุกวัน”ผมพึ่งรู้วันนี้เองว่าเบนซ์เก่งและแสนดีกว่าที่ผมคิด ตัวผมเองยังไม่ได้ตอบแทนคุณพ่อแม่เลยซักอย่าง “หอมจังเลย” โต้แอบมาอย่างไม่ทันระวังตัว แต่ก็มีผู้ใหญ่เดินตามหลังโต้เ อ๋ก็ตามเข้ามาด้วยพ่อกับแม่เอ๋มาส่งเอ๋นั่นเอง 8 J: v; a/ { T2 c9 Q; z& d) Z, o- K
แล้วพ่อแม่เบนซ์ก็เชิญให้ทุกคนทานอาหารก่อน พ่อแม่เอ๋ก็ทำความรู้จักกับพ่อแม่ของเบนซ์อย่างลึกซึ้ง เอ๋จึงกลายเป็นเพื่อนเบนซ์อีกคน และพ่อกับแม่เขาฝากไว้ให้โต้กับเบนซ์ดูแล ผมดูเหมือนว่าจะเป็นหมาหัวเน่า พ่อแม่เอ๋ไม่ยอมฝากเอ๋ไว้กับผมเลยแต่ก็ช่างเถอะผมไม่อยากรู้จักเอ๋หรอก แต่มันก็น่าน้อยใจนะ “เบนซ์กับโต้พ่อขอฝากเอ๋ด้วยนะบางทีพ่อกับแม่อาจไม่อยู่ ไปราชการหลายวัน ฝากด้วยนะลูก” คุณประหลัดเขากล่าวผมก็เอาจานไปล้างแก้เขินที่เขาไม่ยอมพูดถึงผมเลย เอ๋เดินตามผมเข้าไปที่ครัว แต่ผมก็เดินหนีไม่รู้เป็นไร ผมไม่มีอะไรจะคุยกับเอ๋ ไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนดี เมื่อทุกคนอิ่มกันหมด พ่อแม่เอ๋พ่อแม่เบนซ์ก็กลับบ้านกันหมดเหลือพวกผมสี่คนอยู่บ้านรู้ไหมอะไรจะเกิดขึ้น
# I* a. e8 }& W! ^-------------------- จบตอนที่ 27 -------------------- " x5 y8 w5 ~# R. y
" H# e- E7 G9 E3 w
ขอโทษเพื่อนๆ ที่หายไปนานนะครับ ช่วงสิ้นเดือนงานก็จะยุ่งๆ หน่อย แต่ผมก็จะพยายามมาอัพลงให้เรื่อยๆ น๊า ^^
9 a& M+ l; e" i | 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2019-4-30 13:11:53
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2020-1-3 21:00:50
โพสต์ 2019-6-15 06:06:47
ขอบคุณครับ
โพสต์ 2019-5-24 06:38:56