|
เรื่องของเบนซ์ ตอนที่ 27 หลังจากที่ญาติทุกคนกลับกันหมดแล้ว ผมก็ยืนเหม่อมองตามถนนที่ทอดยาวนานจนแม่กับพ่อต้องออกมาหา ท่านคงเป็นห่วงผม
H3 q$ ^" s6 u. p7 }/ X“บอล ไปหาเบนซ์เถอะลูก เบนซ์เขาอยู่คนเดียว ป่านนี้คงเหงาแย่แล้ว” แม่เดินมาแล้วชวนผมส่วนคุณพ่อท่านเก็บกวาดหน้าบ้าน เพราะผมต้องย้ายมาอยู่ในคืนนี้วันนี้
% ^: @& \- H# @, X# \1 H: W- y“ครับงั้นผมไปก่อนนะ” ผมก็ขี่มอไซคู่ใจของผมมุ่งหน้าไปโรงพยาบาล ไปถึงผมก็กอดเบนซ์ไม่พูดไม่จา วันนี้นี่เองที่ผมรู้สึกว่าอกของเบนซ์มันอบอุ่นดีจัง เบนซ์ก็ไม่มีคำพูดใดๆ เอามือลูบหลังผมอย่างเดียว นานมากที่ผมกอดเบนซ์ มันเป็นความรู้สึกที่ผ่อนคลายความกังวลต่างๆ นาๆ มันขาดหายไปอย่างไม่น่าเชื่อ “บอลพี่กอล์ฟกลับไปแล้วใช่ไหมครับ” เบนซ์ถามผม เสียงเบนซ์เบามากเหมือนกับว่าเบนซ์เข้าใจสภาพจิตใจของผมที่ค่อนข้างสับสน แต่คำถามนี้มันดูแปลกๆ พอถามจบเบนซ์ก็อมยิ้ม ผมก็พยักหน้ารับ “บอลเราถามบอลหน่อยได้ไหมครับ”ผมพยักหน้ารับ “บอลต้องไม่โกธรเบนซ์นะ”
2 C, @4 R' [# d) w& @* l3 @9 l“เราก็มีเรื่องบอกเบนซ์นะ แต่เบนซ์รู้แล้วเบนซ์ต้องไม่โกธรนะครับ” ผมจะพูดเรื่องตั้มให้ได้วันนี้
! q$ a, v. g$ D“ไม่โกธรหรอกเบนซ์รู้เรื่องบอลหมดทุกอย่างแล้ว” ผมไม่แน่ใจว่าเรื่องที่รู้เป็นเรื่องตั้มหรือเปล่า
1 v7 t# M9 p. u1 @6 K! R' u“เบนซ์ รู้เรื่องอะไรครับ” ผมอ้อนเพราะที่ผมกลัวเบนซ์ที่สุดก็คือเรื่องตั้มเรื่องเดียว
1 Z% N8 i; s8 M; F“ก็เรื่องที่นายไปหว่านเสน่ห์ ไงล่ะ” เบนซ์ยิ้มและเอามือจับหัวผมเขย่า ผมก็สบายใจมากที่เบนซ์ไม่โกธรอย่างที่ผมคิดเอาไว้
! U2 A. ^9 p. u% B“รู้เรื่องนี้ได้ไงล่ะ บอกเราหน่อย”
; Y. R% m+ ^/ c/ J“ตะกี้นี่พี่กอล์ฟพาพวกเขามาหาเราและเล่าเรื่องที่ตั้มลักหลับบอลให้เราฟัง”เบนซ์ดูท่าไม่โกธรหรือน้อยใจอะไร
$ [7 t, q1 e! |, l/ p“เบนซ์ไม่โกธรจริงหรือ เราไม่สบายใจมากเลยนะเรื่องนี้”ผมก็พูดตามความเป็นจริง. X5 U6 M4 f: X/ @
“ไม่โกธรหรอก แต่ถ้ามีเรื่องอะไรเราต้องเอามาคุยกันไม่ใช่เก็บเอาไว้ เขาลักหลับนายนี่แต่ถ้าบอลไปทำเอง อันนั้นเขาเบนซ์เอาตายแน่ ทีหลังระวังหน่อย ต่อไปถ้าที่ไหนมีบอลเบนซ์จะอยู่ด้วยตลอดจะได้ไม่มีใครเขาทำอะไรกับบอลได้อีก”
1 V3 I# @( z: V9 x" Z4 s“เพราะอะไรเบนซ์ถึงไม่โกธรล่ะครับ” ผมยังอยากรู้
7 c& f2 S; j9 |; y8 N( Z# |. N“เพราะบอลรักเราที่สุด รักมากกว่าใครทั้งหมดไง แต่เรื่องตั้มก็น่าสงสารเขานะ ตั้มเขาว่าจะทำใจ ตั้มไม่รู้ว่าเรารักกัน” เบนซ์เขาเห็นใจตั้ม
. N2 _/ I; |/ y0 [$ x* |% `“แต่ก็น่าสงสารตั้มนะ เขาเป็นเพื่อนที่ดีมากเลยนะ เราไม่รู้มาก่อนว่าขาแอบรักเราขนาดนี้”(ผมเอาความจริงมาพูดนะนี่)
; o8 q4 R, x' Z. e6 t3 M+ Q0 c“บอลก็ติดต่อเขาสิ ถึงยังไงเราก็เป็นเพื่อนกันได้” ครับ ความจริงก็คือหลังจากที่พี่กอล์ฟออกจากบ้านสวน ก่อนจะกลับบ้านได้มาแวะเบนซ์ก่อนแล้วเล่าเรื่องทุกอย่างให้เบนซ์ฟัง ตั้มก็รับรู้เรื่องผมกับเบนซ์ด้วย แต่ตั้มคงจะทำใจลำบาก ตั้มรักผมมาก ผมก็เลยต้องไปหาซื้อซิมโทรศัพท์รีบโทรติดต่อเขาทันที! i5 x, k/ V3 G! {: j) _& O) i
“ตั้มหรือ”) A7 H* f, x# R$ Y8 h# h/ v7 K
“บอลหรือ บอลไม่โกธรเราหรือ” เสียงตั้มสั่นมาก# [5 t% y! H/ V1 F& v W. O+ R
“ไม่ บอลไม่เคยโกธรตั้มเลยนะตั้มเป็นเพื่อนบอล”' i7 q& ?. c* v6 }" C
“ถึงแม้ว่าตั้มจะทำกับบอลอย่างนี้นะเหรอ”# { q7 ~) r1 D, D8 R/ n4 r7 s" v' O9 H
“มากกว่านี้เราก็ไม่โกธร เราเป็นเพื่อนกันนะตั้ม”
' c/ J# n! X* u6 T“ขอบคุณมากบอล” ดูเหมือนตั้มเขาร้องไห้. V+ W6 h7 e' M
“ตั้มเราจะเป็นเหมือนเดิมนะ” แล้วเบนซ์ก็ขอคุยกับตั้ม ผมก็พอจับใจความได้ว่าเบนซ์อยากให้ตั้มเหมือนเดิมกับบอล เป็นเพื่อนที่ดีเหมือนเดิมแล้วไม่ต้องกลัวว่าเบนซ์จะหึง ที่เบนซ์ไม่พูดอะไรมากตอนรู้เรื่องทีแรกเพราะเบนซ์ทำตัวไม่ถูกไม่ต้องมาคิดว่าเบนซ์จะโกธรอะไร “ทำไมเบนซ์ไม่หึงบอลเหมือนเมื่อก่อนล่ะครับ” ผมถามเบนซ์เพราะอยากรู้อะไรทำให้เบนซ์เปลี่ยนไปขนาดนี้ “เพราะรักมากไงล่ะ เราจะตามใจบอลทุกอย่างขอให้บอลอยู่กับเรา”คำตอบนี้ทำให้ผมสบายใจขึ้นเยอะเลยครับ; f2 f' `" h3 p3 y! `, v3 m" H
“มันหลีกเลี่ยงยากนะบอล ก็ตั้มรักบอลไม่แน่บอลอาจจะไปมีคนอื่นอีกก็เป็นได้”เบนซ์ว่าคำนี้ทำให้ผมต้องถามเบนซ์" Z/ v4 ]& M3 @+ t
“แล้วเราจะป้องกันอย่างไร เบนซ์ เราไม่อยากมีใครแล้ว”( D0 a: _, ^$ P+ n2 r2 w! t
“ไม่ต้องหรอก เราเชื่อว่าบอลรักษาตัวเองได้ ถ้าคนคนนั้นไม่สำคัญบอลคงไม่ยอมหรอก แต่เบนซ์จะไม่ปล่อยให้บอลอยู่ตามลำพังอีกแล้ว” จริงของเบนซ์มั้ง
" ^- Q( ]- u9 ^ U3 y3 C" x“ทำไมเขาต้องมารักมาอ่านกินเราด้วยนะ”* u: ]$ C) ?0 ~9 G/ D' P
“แล้วทำไมบอลต้องรักเบนซ์ด้วยล่ะครับ ทำไมมาลักหลับเบนซ์ตั้งหลายครั้ง” ผมโดนย้อนศรซะแล้ว “ก็เพราะบอลรักเบนซ์ไงล่ะ”เบนซ์ไม่พูดต่อ คงเป็นเพราะว่าเบนซ์ได้ฟังคำพูดของพี่กอล์ฟเหมือนกันกับผม
+ Z) ^" r% A: R9 ^8 r: x“เราเป็นแฟนกันนะครับ แต่คนอื่นเขาก็เป็นคนอื่น” เบนซ์กล่าวเสริมอีกครั้ง แล้วเราสองคนก็ต้องหยุดคุยกันเมื่อคุณหมอเดินมา
5 O- | D$ \8 O; J$ `6 R+ |“เป็นไงรัชนนท์ อาการดีขึ้นมากเลยนะ” คุณหมอกล่าวส่วนผมต้องหลบไปอยู่ด้านข้าง3 s, j: X7 d& C3 d: {* r/ o3 |1 w
“ครับ” เบนซ์ก็ตอบรับคำหมอ, [% ~- M Z# U! B' M) i0 Y# z
“ไหน ลองเดินดูซิ” เบนซ์ก็ต้องเดินให้หมอดูเบนซ์เดินได้เก่งมากครับแทบจะช่วยตัวเองได้ทุกอย่าง หมอก็ให้เบนซ์หัดนั่งหัดยืน เบนซ์ทำได้หมดทุกอย่างแต่ยังไม่คล่องนัก5 z, P0 X, N0 j6 R8 H" t, R" Q
“เอาล่ะวันนี้รัชนนท์ออกจากโรงพยาบาลได้แล้วนะ คุณพ่อคุณแม่ไปไหนครับ” เบนซ์ก็บอกว่าท่านไปธุระ ที่จริงพ่อแม่อยู่บ้านผมทำความสะอาด จัดของให้เข้าที่เข้าทาง
; Y' J4 {6 j6 B/ Y5 D H5 x$ b“ถ้ายังไม่พร้อมที่จะออกวันนี้ก็เอาไว้พรุ่งนี้ก็ได้นะครับ” คุณหมอก็เดินออกจากห้องไปเหลือผมกับเบนซ์ ผมกระโดดใหญ่เพราะมันคือความฝันอีกอย่างของผมที่เบนซ์จะได้ออกจากโรงพยาบาล$ T4 f/ r `: C o: g
“โคตรดีใจเลยว่ะ สองเดือนกว่าแล้วที่เรามาอยู่โรงบาล ได้ออกซักที” เบนซ์ดีใจมากเขาแทบจะวิ่งมากอดผม ผมเลยวิ่งเข้าไปหาเบนซ์แล้วผมก็รีบโทรหาคุณแม่ให้ท่านรู้
+ a6 ]) d d9 ?“เบนซ์นายไปนอนบ้านเราเลยนะ”( `1 S, p6 s" t3 i |: h- T$ ]" x
“อือ ทีนี้เราจะได้เห็นบ้านนายแล้วสินะ”0 M; L0 ?1 l; \* @
“ช่าย เราจะได้อยู่ด้วยกันแล้ว” เพียงไม่ถึงครึ่งชั่วโมงพ่อกับแม่ก็เดินทางมาถึง แล้วคุณพ่อก็ไปติดต่อกับหมอ ผมกับแม่ก็เก็บของพาเบนซ์ไปรอที่รถ . T& U0 n# `# b* z) o
“บอลนั่นรถใครหรือ” เบนซ์ชี้ใส่มอไซคันใหม่ของผมผมยังไม่ได้ตอบเลยเบนซ์ก็พูดเสียก่อน
3 d9 O. b" I+ r' n“อย่าบอกนะว่ารถนาย”/ ?$ F9 I& s6 K4 w" L
“ใช่รถเราเอง”* l0 W% v5 |6 B
“อ้าวไหนคุณแม่บอกว่าคุณตานายขายไปแล้ว”1 F% S1 I7 I% f2 E- C( h/ ~
“คันใหม่”, Q2 u6 g5 I* n. b5 a. \6 L7 R
“ไปกันเถอะเบนซ์ขึ้นรถเร็ว แม่ยังทำความสะอาดบ้านบอลไม่เสร็จเลยลูก”8 k& t- T! C% ]* [& S
“ผมขอนั่งไปกับบอลไม่ได้หรอครับแม่”% \' m* h7 ^/ t' ?) W6 @. F
“เบนซ์มันอันตรายออก ไปกับคุณแม่เถอะ” ผมเป็นห่วงเบนซ์แต่เบนซ์เขาไม่ยอมหรอกยังอ้อนจะไปกับผม
' _0 f5 D3 h9 G8 X5 [8 V“นะแม่นะ นะครับ” แม่ก็ใจอ่อน แล้วเราสองคนก็นั่งมอไซกลับบ้านโดยมีผมเป็นคนขับ มันนานมากแล้วที่เราสองคนไม่ได้นั่งรถด้วยกัน
9 n4 m" F# a w1 c5 w“บอล”
8 l- ?, U! F) v: ~: p- P# j“ไรหรอ” 3 a3 ~2 q9 `/ q/ Y* m4 m9 a2 u
“แล้วเราก็มีวันนี้อีกนะ” ผมทราบซึ้งเหลือเกินที่เขาพูดได้ตรงใจผม, w+ y, t0 C8 x$ B* g) X3 r
“จะมีอีกหลายวันถ้าเบนซ์ยังรักบอลอยู่”
0 y1 U ?6 S* N3 {, Q; K+ \# P' x“รักสิ เบนซ์รักบอลคนเดียวไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เราต้องมีเหตุผลนะ ต้องไม่แยกจากกันเหมือนที่ผ่านมา รู้ไหมมันทรมานมาก เบนซ์ไม่อยากเจออีกแล้ว” ผมรีบตอบเบนซ์ทันทีเพราะผมก็คิดเหมือนเขา “ใช่เราก็ทรมานมากไม่อยากจากเบนซ์อีกแล้ว”แล้วก็ถึงบ้าน รถคุณพ่อจอดรอแล้ว
1 a( y1 r; O/ Q7 ?' e X9 @* B7 ]“อย่าบอกนะว่าเป็นบ้านหลังนี้”
0 T- Y; y1 r) R! N- B! J1 s! n8 ]0 L“หลังนี้แหละ”
" ^, L/ _! {- d“น่าอยู่เนาะ บรรยากาศดีออก”# M3 r: K. v( J* w
จากนั้นเราสองคนก็เข้าบ้าน พอผมเข้าไปถึงแม่ก็คุยกับผมเรื่องทำบุญขึ้นบ้านใหม่ และจะทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้พ่อกับแม่ด้วย วันนี้เป็นวันเสาร์ แล้วงานบุญที่จะทำต้องทำวันจันทร์เพราะอาทิตย์เตรียมไม่ทันผมกับเบนซ์ก็ต้องไปหาเพื่อนเชิญมางานขึ้นบ้านใหม่ด้วย ผมตื่นเต้นมากครับที่จะได้ไปกับเบนซ์ แต่แม่กับพ่อไม่ยอมให้เราขี่มอไซเพราะท่านกลัวจะมีอุบัติเหตุอีก เบนซ์ก็เลยต้องเอารถเก๋งของแม่ไป “ขานายดีแล้วหรอเบนซ์จะขับรถได้หรือ”
, I# F7 t c1 h; G“ดีแล้ว มันไม่ยากหรอกรับรองไม่มีปัญหา”3 b, Q* g, C W- c' o
พ่อแม่ก็ไม่ว่าอะไร ท่านอยากให้ผมสองคนมีเพื่อนมากๆจึงให้ไปชวนเพื่อนมา ผมกับเบนซ์ก็ตั้งเป้าไปที่บ้านโต้ก่อนเลย พอไปถึงก็ไม่เจอโต้ ที่บ้านของโต้บอกว่าโต้ไปหาเพื่อน ไว้ถ้าโต้กลับเมื่อไหร่ท่านจะให้โต้ไปหาผมที่บ้าน ผมจึงเอาที่อยู่ให้ไว้ จากนั้นเราก็เดินทางต่อไปที่บ้านช๊อฟ (ไม่รู้ท่านผู้อ่านจำหนุ่มจอมเซกส์คนนี้ได้หรือเปล่า) ช๊อฟดีใจ. h$ A* o3 P) n. _) ^! H7 q" @: h
มากที่ได้เจอผม ช๊อฟไม่รู้เรื่องที่เบนซ์ประสบอุบัติเหตุ “เฮี้ยเบนซ์เราไม่รู้เรื่องเลยนะนี่” “ไอ้ห่าเจอหน้ามึงก็แช่งกูเลยนะ”
* `4 h! Q" |5 J! A( B0 ^9 m“เปล่า กูคิดถึงมึงมากเลยว่ะ แม่งไม่ติดต่อกันเลย”
) {2 ~0 _7 r. y* F9 o“ขอโทษทีนะ ถ้ากูไม่อยู่โรงพยาบาลกูคงติดต่อมึง” เบนซ์ก็ตอบช๊อฟมั่ง “บอลนายมากี่วันหรอนี่ โคตรคิดถึงนายเลยว่ะ”ผมก็เลยแกล้งอำช๊อฟซะเลย
/ z: d! A5 O/ w; L( T# }) O“กลับวันนี้แหละ เรามาลานายอ่ะ”0 y" w% b( h( D- _7 x% a
“นายสองคนพูดเหมือนกับว่าเราไม่ใช่เพื่อนเลยว่ะ” มันทำท่าน้อยใจ
2 e6 ?# v4 j" U# ^. T( q. E“อารายช๊อฟ มันไม่เหมือนเพื่อนตรงไหน” เบนซ์ก็เอามือจับไหล่ช๊อฟเขย่า “ก็ดูสิบอลมาตั้งนานก็ไม่ยอมติดต่อเรา พอจะกลับดันมาลาซะนี่ มันไม่มีประโยชน์อะไรเลย” ผมหัวเราะช๊อฟ8 c* b& Z) I" c& k k/ `" P
เขาคงน้อยใจจริงๆ แหละที่ผมกับเบนซ์ไม่เคยติดต่อเขาเลย “ช๊อฟเรามาเชิญนายไปบ้านเรา เราจะทำบุญขึ้นบ้านใหม่”
" e! N: x1 k- @9 k- ~# V" k“เฮ้ยกูหูฝาดหรือเปล่าวะ”7 M8 @/ o: R( s9 e5 A
“หู แกไม่ฝาดหรอก เอาที่อยู่ไปตามนี้ ถ้าช๊อฟไปค้างได้ก็ดีนะ ไปคืนพรุ่งนี้ไปช่วยงานแต่ต้องขาดเรียนนะสละเพื่อเพื่อนได้หรือเปล่า” ผมบอกช๊อฟ1 o# o* [! h9 m) Q9 t
“เรื่องแค่เนี้ย โดดเรียนเรายังโดด ไอ้แค่ขาด สบมยห.”5 c6 F r# U. e% h6 ?
“ช๊อฟชวนเพื่อนๆ ด้วยนะ”$ e6 c" N4 k( Y' @
“พวกมันบ่นถึงแกสองคนแทบทุกวัน รู้มั้ยไปเล่นบอลที่ไหน แพ้ตลอด” ช๊อฟพูดเก่งครับ คุยกับช๊อฟเรียบร้อยเราสองคนก็กลับบ้านเพราะเพื่อนก็มีอยู่แค่นี้ กลับไปบ้านผมก็เจอโต้กับเอ๋นักเรียนที่ย้ายมาใหม่ยืนอยู่ที่หน้าบ้านกำลังรถน้ำต้นไม้อยู่เบนซ์ถามผมทันที
0 ?, _' M8 d2 ~( L- m# \' y“ใครน่ะบอล อย่าบอกนะว่าแฟนนายอีก”+ S5 S% l& Y9 [5 m* p* {( f
“บ้าหรอ เพื่อนโต้มัน”6 ?% I# m8 \+ `( d. [
“มันมีเพื่อนด้วยหรอ”
/ ~6 @1 d5 y4 G# H6 r$ Z“เพื่อนพึ่งย้ายมาใหม่” ผมก็ช่วยพยุงเบนซ์ให้ลงจากรถขณะที่ผมพาเบนซ์เข้าบ้าน เอ๋เขาก็มองเราสองคนตลอด ผมเขินเลยผมกลัวว่าโต้จะเอาเรื่องผมไปเล่าให้เอ๋ฟัง, t& Z* D* I! _4 J4 `5 v
“โอ้โห บอลหายไปไม่กี่วันเป็นเสี่ยเลยนะแก” ผมอ๊ายอายเวลาที่มีใครพูดแบบนี้ดูมันไม่เป็นธรรมชาติเลย
% @6 T1 t8 M5 c5 V“โต้รู้เรื่องยัง” เบนซ์ทวนคำถามเรื่องจะชวนมาทำบุญ" U8 ]3 u4 |2 ]9 A1 T( \2 D
“อือ เราจะมาค้างที่นี่เลยได้เปล่าล่ะ” เบนซ์ยิ้มเพราะนานแล้วที่เบนซ์ไม่ได้คุยกับโต้บ้าน โต้อยู่ไกลจากตัวเมืองมาก โต้จึงไม่ค่อยได้ไปเยี่ยมเบนซ์ที่โรงพยาบาล* X6 Q7 \ X! _8 m" G
“เออ ตั้งแต่เป็นเพื่อนกันมากูก็เห็นมึงคิดสร้างสรรค์ก็วันนี้แหละ” เบนซ์ก็เดินไปหาโต้แล้วนั่งคุยกัน ผมก็เดินเข้าไปเอาน้ำมาให้ทั้งสองคนตามมารยาท
3 e8 Y9 Y# G) o$ \, X“อ่าน้ำ” ผมยื่นให้โต้กับเอ๋ แต่เอ๋เขาไม่มองหน้าผมเลยเอาแต่ก้มหน้าอย่างเดียว โต้ก็แนะนำให้เบนซ์รู้จักกับเอ๋ ผมก็นั่งอยู่ด้วย# O, }; \: t1 `9 N" _0 U3 Q6 g9 \
“นี่เอ๋เป็นนักเรียนย้ายมาใหม่ ลูกชายปลัดที่ย้ายมาใหม่อำเภอเราอ่ะ”7 ^; [* n) N' B0 g9 P2 U
“เราชื่อเบนซ์นะเอ๋ ยินดีที่ได้รู้จักนะ” ผมไม่เห็นนายคนนี้เขายิ้มเลย ผมก็เลยเดินหนีไปทำอย่างอื่นดีกว่า ผมอยากให้เบนซ์คุยกับเพื่อนบ้างเพราะเบนซ์อยู่แต่กับผม ผมกลัวเบนซ์จะเบื่อเอา ผมก็เดินไปช่วยงานแม่ในบ้าน “บอลลูกไปซื้อของให้แม่หน่อยสิ”# f2 S0 f3 f+ e& [
“ซื้ออะไรครับ”( ? ^& J6 n" P5 z' L# Q
“น้ำยาล้างจานลูก แม่ก็ลืมซื้อมาจากในเมือง”
2 T A1 u9 B& ^- c“ร้านค้าอยู่ไหนน้อ”
. c8 I; T+ J$ ^' |" ~“ไม่ใกล้เลยนะลูก อยู่อีกสามซอยถัดไป” พ่อกำลังทำความสะอาดจักรยานผมก็เลยเดินไปดูด้วย& Q2 M( ~7 x3 f4 w1 q8 Q* M b
“จักรยานใครครับพ่อ”0 m% M; I, w- {4 z0 x0 l& i
“ของที่บ้านนี้แหละ เขาคงลืมเอาไปมั้งของราคาแพงนะเนี่ยไม่รู้ว่าใช้ได้หรือเปล่า บอลจะลองขี่ดูไหม”: T" @) y( Y5 L) }/ I6 [6 q
“ครับ มันเท่ห์ดีเนาะพ่อ” ผมก็ขี่ออกจากบ้านแล้วก็ผ่านโต้กับเบนซ์เบนซ์ก็ถามผม/ G- ]( `' H5 o8 b
“บอลไปไหน” เบนซ์ท่าเหมือนอยากจะไปด้วย% E- P: w& C/ s+ \2 a1 b) W
“ไปซื้อของให้แม่เดี๋ยวมา กินหนมมั้ยเดี๋ยวซื้อมาฝาก”
: \ k( C2 V2 `6 _; x4 J& @ไอ้โต้รีบพูดว่าเอาๆ ผมก็รีบไปตามทางที่พ่อบอก หมู่บ้านนี้เป็นหมู่บ้านที่มีบ้านห่างกันมาก สามซอยที่ว่าผมพึ่งจะผ่านไปได้แค่ซอยแรกแล้วแถบนี้ก็มีแต่สวนกล้วย สวนมะขามทั้งนั้น ดูไปก็น่ากลัวแต่ดีที่บรรยากาศดีมากครับสะอาดสะอ้านดีบ้านเรือนคนก็อยู่เป็นระยะส่วนมากจะมีแต่บ้านหลังเล็กๆ มีบ้านที่คุณป้าซื้อให้ผมใหญ่หน่อยผมขี่จักรยานไปเพลินๆ ผมก็ต้องกระเด็นไปกองอยู่กับพื้น“โอ๊ยเจ็บจังวันนี้ซวยจัง จักรยานบ้า” เสียงนั่นเป็นเด็กครับตัว เขากระเด็นเข้าป่ากล้วยริมถนนผมก็รีบลุกจากที่ไปดูเขาเพราะเท่าที่เห็นจักรยายเขาคอขาด “น้องเป็นไงบ้างครับ” ผมเอามือไปดึงเขาขึ้นมา ดูเขาไม่ค่อยเจ็บหรอก “อ้าวพี่บอลโลกโคตรกลมเลยพี่”ครับผมดีใจมากนั่น8 Q0 g+ f& [ M" R! w
เป็นน้องเดย์ พ่อหนุ่มน้อยของผมที่ผมรักเหมือนน้องชายมากที่สุด “พี่มาทำอะไรตรงนี้ครับ”ผมยังไม่ได้ถามเขาเลยดูน้องเดย์ดีใจมากครับพี่บังเอิญมาเจอผม
x: D! h: _8 E9 }9 `“บ้านพี่อยู่แถวนี้ครับว่าไงเจ็บไหมครับ”
8 f+ P4 r+ V6 Q8 H" S; O, f5 @“ไม่เป็นไรครับ พี่ล่ะเจ็บหรือเปล่า” ตรงนี้มันเป็นสามแยกครับผมมองไม่เห็นว่ามีจักรยานของเดย์มา/ Q! C n% J% K
“พี่ไม่เจ็บหรอก มาลุกขึ้น แล้วน้องมาที่นี่ได้ไง”; ^9 @3 s% R! _- b2 H2 y
“โน่นบ้านผม” เดย์ชี้เข้าไปในป่ามะขามหวานที่มองไม่เห็นบ้านเลยเห็นแต่ถนนเล็กๆทอดยาวเข้าไป' F, [. ~# L) }/ r( b4 v0 W
“แล้วน้องจะกลับบ้านยังไงครับ” $ Z D0 t; {: x; U* r7 Q
“ไม่ยากหรอกครับ เดี๋ยวผมก็เอาเศษเหล็กนี่เดินไปก็ได้ แล้วพี่บอลจะไปไหนหรือครับ”
6 V1 Y& L# Z9 ?7 g, f# M+ O& p; {“พี่จะไปซื้อของครับ ไม่รู้ร้านค้าอยู่ไหน”
& v+ R( i) i. I/ O“เอางี้ผมพาพี่ไปดีกว่า” ผมก็จับจักรยานขึ้นแล้วบอกให้เดย์ซ้อนท้ายบอกทางพาผมไป
9 p$ V% n; m; E8 l u+ x6 G“พี่พูดแปลกจังครับ”
2 w% x. k2 p* N- O“แปลกตรงไหนครับ”
. o! K5 s" _1 A1 w" u“ก็ไม่รู้จักร้านค้า ไหนพี่ว่าบ้านพี่อยู่แถวนี้”" R' A) Z; H! i4 d H
“อ๋อพี่ลืมบอกน้องว่า เป็นบ้านใหม่ของพี่”: T' F- }7 D' ?. H) N3 o; V8 r% p
“อ๋อเข้าใจแล้วที่พี่เล่าให้ผมฟังวันนั้น แล้วพี่เบนซ์หายยังครับ”; \, E" j7 C' I0 j0 F
“หายแล้วพี่เบนซ์รออยู่ที่บ้านครับ” เดย์พาผมไปจนถึงร้านค้าตั้งไกลครับขากลับเดย์เขาอาสาถีบจักรยานให้ผมซ้อน ตัวผมหนักว่าเดย์ตั้งเยอะแต่เดย์ก็เก่งพาผมไปจนถึงที่จักรยานเขาจอด แต่มองไม่เห็นเลยว่าจักรยานเขาไปไหน
! c* h P' d% N: r2 h0 T“อ้าว จักรยานเดย์หายไปไหนแล้ว”
3 q2 q. H1 ^ ]1 U. _9 a. F7 H& O“สงสัยว่าพ่อคงเอากลับบ้านแล้วมั้ง”. Y! {) q3 T Y. L' z
“งั้นก็แวะบ้านน้องเดย์ก่อนครับ”3 y# \6 U+ c" o* D/ J
“พี่ครับเจอบ้านผมอย่าตกใจนะครับ” ผมก็แปลกใจทำไมน้องเดย์ถึงพูดงั้นคิดในใจหรือพ่อแม่เดย์เป็นยักษ์ อิอิ พอไปถึงผมก็ได้รับรู้ถึงความเป็นอยู่ที่ไม่พร้อมเลยซักอย่าง ผมทอดสายตามองภาพที่อยู่เบื้องหน้าของผม เดย์ก็กอดเอวผม ผมก็เอามือจับหัวของเดย์ด้วยความรักความห่วงที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับผมมาก่อน
5 s1 S: p* O0 e' h" q9 o* D; p$ {+ f' E“พี่ครับบ้านผมก็มีแค่นี้แหละครับ”เสียงน้องเดย์เศร้ามากบ้านของน้องเดย์หลังเล็กๆ มุงหญ้าคาเก่าๆ โทรมๆหรือจะมองอีกอย่างก็กระท่อมนั่นเอง ไม่มีไฟฟ้า แล้วเด็กตัวเล็กๆ เ ป็นผู้หญิงอายุประมาณ5 ขวบก็วิ่งมาหาเดย์ มากอดที่เข่าเดย์แล้วพูด
$ Y" T+ a- ]0 ~5 h“พี่เอาขนมมาฝากเมย์หรือคะ” ขนมที่ผมซื้อมาจะฝากโต้สามห่อผมก็ส่งยื่นให้น้องตัวเล็กๆนั่น
5 d8 J# w" t8 \3 s“พี่ครับไม่ต้องให้หรอกครับ เอากลับบ้านพี่เถอะ”. E. L* K5 S& S% j5 _( l
“พี่โตแล้วให้น้องเขาเถอะ” ผมยื่นขนมให้เด็กหญิงตัวน้อยๆนั่น เด็กก็ไหว้เอาจากผมอย่างมีมารยาท ผมนึกถึงวันที่เดย์เอาขนมไปฝากผมวันนั้นแล้วผมรู้สึกซาบซึ้งใจเป็นอย่างมากครับ ผมก็นั่งลงแกะขนมให้น้องสาวเดย์พ่อกับแม่เดย์ก็เดินมา2 Z% K1 P ~* l7 Q
“แม่ครับ นี่ไงครับพี่บอลที่ผมบอกแม่”
* o+ |9 ]) r1 ^* `# O- nผมจ้องมองหญิงชายที่แก่กว่าแม่กับพ่อผมเยอะ ผมมองเห็นความอ่อนน้อมถ่อมตนของท่าน ในความรู้สึกผมไม่มองเห็นความแข็งกร้านหรือความมีอำนาจเหมือนผู้ใหญ่คนอื่นเลยผมยกมือไหว้ท่าน% N: v6 o1 N9 n) l
“ไหว้พระเถอะจ๊ะ” เสียงท่านนิ่มนวลมากครับ
& G4 n3 o& _, D9 B6 F& n) \# u“ไปกวนพี่เขาหรือเปล่าเดย์” เดย์ก้มหน้าดูท่าเดย์จะกลัวพ่อมากผมรีบบอกท่าน
) D: H+ G9 z- t! E“ไม่ครับน้องเดย์พาผมไปซื้อของที่ร้านค้า ผมย้ายมาอยู่ใหม่” พ่อกับแม่ก็ยิ้มให้ผม แล้วท่านก็ถามผมว่าบ้านอยู่ไหน ท่านทั้งสองก็สั่งให้เดย์ไปเอาน้ำให้ผม
% w8 f9 V7 E& f9 R2 b“บ้านผมอยู่ที่ท้ายสุดของหมู่บ้าน ติดกับอ่างเก็บน้ำครับ”) B1 U4 J5 n( v I6 G( _# ?
“อ๋อ บ้านที่พึ่งมาซื้อน่ะหรือจ๊ะ”2 N$ D) }+ \: \' W1 {6 P% X, N) I
“ครับ” เหมือนท่านทั้งสองจะรู้เรื่องผมย้ายมาอยู่อย่างละเอียด g$ H. Y0 g6 ~* Q9 \1 |1 d
“พี่ครับน้ำครับ” ผมรับเอาขันน้ำที่เดย์ถือมาให้ผม ผมก็ยกขันน้ำมาดื่มรสชาติไม่ได้เหมือนน้ำในขวดที่เราดื่มเลยครับท่านผู้อ่านถ้า ถ้าท่านเคยทานน้ำในบ่อ ท่านจะรู้ว่าเป็นไง
. e# d# s( d9 a8 `1 o“บ้านผมไม่มีตู้เย็น ไม่มีโทรทัศน์” รู้สึกว่าเดย์จะน้อยใจมาก ผมก็เลยหาทางให้เดย์ไม่คิดมาก; ?) |; S9 d! t) s: f K1 r
“พี่ชอบมาก อยู่แบบนี้ ว่างๆ พี่มาค้างบ้านเดย์ได้ไหม”
1 x$ `, q/ d0 e5 V2 i! p“ไม่กลัวลำบากหรือจ๊ะ” แม่เดย์ถามผม
3 K' f% H" d. m: Q# ~“ไม่ครับ” ลืมบอกไปว่าผมพูดภาษากลาง แต่พ่อแม่เดย์เขาพูดภาษาท้องถิ่นท่านคงรู้ว่าผมไม่เคยใช้ชีวิตแบบนี้ ผมเองก็กำลังหัดพูดภาษาท้องถิ่นอยู่ แต่มันไม่ได้พูดง่ายนะครับ (ภาษา จ.นครพนม) 1 ~: G( ^$ ]# r4 p
“พี่ครับผมอยากให้พี่มาค้างบ้านผมจังเลยครับ”! [) J' C m7 i
“พี่ต้องมาแน่ครับ”ผมก็ยิ้มให้เดย์ แล้วผมก็เชิญพ่อแม่เดย์ไปทำบุญที่บ้านผม “ได้จ๊ะพรุ่งนี้จะให้เดย์ไปช่วยก่อน มีไรก็ใช้ได้เลยนะจ๊ะ มีอะไรอยากให้ช่วยก็บอกป้ากับลุงได้นะ”; s3 t) x1 W" }- `. T
“เดย์พี่กลับก่อนนะ พรุ่งนี้พี่จะมารับนะครับ” เดย์ดูเศร้ามากครับ แต่ผมก็ให้คำมั่นว่าผมจะต้องมารับเขาให้ได้ ผมก็รีบกลับบ้านเพราะผมกลัวว่าแม่จะรอเมื่อกลับถึงบ้านผมก็เจอโต้ทวงเอาขนม “เดี๋ยวมาเอาของไปให้แม่ก่อน” เสร็จผมก็เดินออกมาแก้ตัวที่ไม่ได้เอาขนมมาฝาก
4 K: c8 w, O1 \% I; G' G“เราไปเจอเด็ก น่าสงสารมาก เราเลยเอาขนมให้เด็กเขา”( s h1 C" {4 z/ K: f. U
“บ้านเขาอยู่ไหนล่ะบอล” h# q& {( N1 @+ \
“อยู่เลยบ้านเราไปไม่ไกล้เลยนะ จำเดย์ได้ไหมที่เราเล่าให้ฟังวันนั้น”ผมเคยเอาเรื่องเดย์เล่าให้เบนซ์ฟังแล้วเบนซ์ก็อยากรู้จักเดย์ ไอ้โต้รีบอ๋อทันที
3 v. V5 ~' D4 O“บอลเด็กคนนี้น่าสงสารมากนะโว้ย เมื่อก่อนเรียนอยู่ที่อื่น แต่ปีนี้ได้ทุนการศึกษาคนยากจนเลยได้มาเรียนในเมืองนิสัยมันโคตรดีเลย”6 w9 M) j! [( R, }
“อือเราไปเห็นมาแล้ว” ผมบอกโต้2 s/ p; W/ E! b7 @/ d% R1 W
“บอลแล้วบอลชวนเขามาบ้านเราหรือเปล่า” เบนซ์ถามผม, L) L4 C' G& l+ m, c
“ชวนสิ พรุ่งนี้มั้งเดย์จะมา”+ M, x# g& C/ G. J7 X
“บอลเบนซ์เราต้องกลับบ้านก่อนนะ เพราะต้องไปขออนุญาตพ่อแม่เอ๋ก่อน ไว้ตอนค่ำๆเราจะกลับมาใหม่”+ }" n8 |8 r7 ~
“เฮ้ยมาไม่ได้ก็ไม่เป็นไรนะเอ๋” เบนซ์บอกเอ๋เพราะน่าห่วงเขาลูกคนดัง5 o+ t1 C6 @7 t# h2 J/ ?
“ไม่เป็นไรหรอก พ่อเราท่านอยากให้เรามีเพื่อน กลัวเราไม่ติดที่นี่” พึ่งได้ยินเสียงเอ๋พูดก็คราวนี้
_. y$ I* _- W0 n8 R! g0 P: @; j“งั้นก็รีบมาล่ะ ให้ไปรับหรือเปล่าโต้” เบนซ์ถามโต้8 e+ m+ s0 F! ~$ ?8 |) f
“ไม่ต้องหรอก ไม่แน่เอ๋อาจจะเอารถมาเอง” เอ๋แย่งตอบเขาสองคนก็กลับบ้านไป
% {# T n! P4 I+ r$ P+ ?" @9 L“เบนซ์ แถวนี้น่ากลัวจัง เบนซ์ต้องอยู่เป็นเพื่อนเราตลอดนะ” ผมกอดแขนเบนซ์
, ?2 G+ O2 w. G% \ F“ครับเบนซ์ไม่ไปไหนหรอก ไม่แน่ถ้าบอลไล่เบนซ์ เบนซ์ก็ไม่ไป” มีหรือผมจะไล่เบนซ์ไม่มีทาง5 |% z" D# |! g
“สองคนมาอาบน้ำดูห้องนอนได้แล้ว เดี๋ยวจะมืดซะก่อน” เสียงแม่ตะโกนเรียกเราสองคน ผมกับเบนซ์ก็เดินเข้าบ้านอาบน้ำแต่งตัวเสร็จโต้ก็โทรมาแล้วบอกว่าจะมาทานข้าวเย็นที่บ้าน เบนซ์เลยต้องโชว์ฝีมือทำกับข้าวเอง พ่อกับแม่ก็นั่งดูแล้วก็ชม “เบนซ์ไปได้แบบมาจากใครก็ไม่รู้เรื่องทำกับข้าวเนี่ย”คุณแม่พูดตอนที่เบนซ์ทำกับข้าว
. \ m; }) J3 S3 w( A6 a- c“อ้าวคุณแม่ไม่ได้สอนเบนซ์หรอกหรือครับ” ผมถาม2 w8 b& X* O# [, j5 O
“เปล่าเลยบอล เบนซ์อ่านในหนังสือ เบนซ์ทำเป็นมาตั้งแต่เด็กแล้ว”เบนซ์พูดขณะที่ทำอาหารจานโปรดให้ผมอยู่
/ S, F( ^- B7 }! L5 Y# t“สมัยเบนซ์ยังเด็ก พ่อกับแม่ก็ไปขายผ้าวันเสาร์อาทิตย์ ทิ้งเบนซ์เฝ้าบ้าน แล้วเบนซ์ก็จะชอบทำกับข้าวรอแม่กับพ่อทุกวัน”ผมพึ่งรู้วันนี้เองว่าเบนซ์เก่งและแสนดีกว่าที่ผมคิด ตัวผมเองยังไม่ได้ตอบแทนคุณพ่อแม่เลยซักอย่าง “หอมจังเลย” โต้แอบมาอย่างไม่ทันระวังตัว แต่ก็มีผู้ใหญ่เดินตามหลังโต้เ อ๋ก็ตามเข้ามาด้วยพ่อกับแม่เอ๋มาส่งเอ๋นั่นเอง % D0 @/ |6 N* N
แล้วพ่อแม่เบนซ์ก็เชิญให้ทุกคนทานอาหารก่อน พ่อแม่เอ๋ก็ทำความรู้จักกับพ่อแม่ของเบนซ์อย่างลึกซึ้ง เอ๋จึงกลายเป็นเพื่อนเบนซ์อีกคน และพ่อกับแม่เขาฝากไว้ให้โต้กับเบนซ์ดูแล ผมดูเหมือนว่าจะเป็นหมาหัวเน่า พ่อแม่เอ๋ไม่ยอมฝากเอ๋ไว้กับผมเลยแต่ก็ช่างเถอะผมไม่อยากรู้จักเอ๋หรอก แต่มันก็น่าน้อยใจนะ “เบนซ์กับโต้พ่อขอฝากเอ๋ด้วยนะบางทีพ่อกับแม่อาจไม่อยู่ ไปราชการหลายวัน ฝากด้วยนะลูก” คุณประหลัดเขากล่าวผมก็เอาจานไปล้างแก้เขินที่เขาไม่ยอมพูดถึงผมเลย เอ๋เดินตามผมเข้าไปที่ครัว แต่ผมก็เดินหนีไม่รู้เป็นไร ผมไม่มีอะไรจะคุยกับเอ๋ ไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนดี เมื่อทุกคนอิ่มกันหมด พ่อแม่เอ๋พ่อแม่เบนซ์ก็กลับบ้านกันหมดเหลือพวกผมสี่คนอยู่บ้านรู้ไหมอะไรจะเกิดขึ้น ) M+ Q+ g3 A* k
-------------------- จบตอนที่ 27 --------------------
: B4 G2 Y& f. o) z
9 E, M7 @% A' s5 w
ขอโทษเพื่อนๆ ที่หายไปนานนะครับ ช่วงสิ้นเดือนงานก็จะยุ่งๆ หน่อย แต่ผมก็จะพยายามมาอัพลงให้เรื่อยๆ น๊า ^^
4 z8 f% b! `$ \ | 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2019-4-30 13:11:53
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2020-1-3 21:00:50
โพสต์ 2019-6-15 06:06:47
ขอบคุณครับ
โพสต์ 2019-5-24 06:38:56