แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Julio เมื่อ 2019-5-9 13:02 6 V% H$ K/ t0 `" K5 _9 E0 a- D9 N
' [0 {, N, I6 P, t' o
เรื่องของเบนซ์ ตอนที่ 32 (ต่อจากความเดิม) หลังจากที่ผมเล่นเสียวกับเอ็มเรียบร้อยแล้ว เราสองคนก็เดินหน้าแดงมาหาอุ๊ดกับตุ่มที่กำลังตกเบ็ดอยู่ “นายสองคนหายไปไหนมาหรอ” ตุ่มถาม ผมกับเอ็มมองหน้ากันหาคำตอบไม่ได้ ตุ่มก็ถามอีก “ตั้งสองนานไปไหนมาวะ” “อ่า... เราไปพากันไปว่ายน้ำเล่น” เอ็มตอบซะก่อน “เอะพวกนั้นทำไมยังไม่มาซักทีวะ ไม่รู้พายเรือไปตรงไหน” “นั่นดิ จะเที่ยงแล้วยังไม่เห็นกลับมาเลย” ผมก็มองหา “สงสัยจะพายไปทางโน้นหรือเปล่า” อาจจะใช่อย่างที่ตุ่มว่า เพราะแถบนี้มีแต่สวน แล้วริมแม่น้ำก็โค้งไปโค้งมา “มา สอนเราตกเบ็ดหน่อย” ผมก็เดินไปแย่งเบ็ดจากอุ๊ด อุ๊ดก็สอนผม เราพากันตกปลาได้ปลาตั้งสามตัว ตอนนี้บ่ายโมงแล้วเบนซ์ก็ยังไม่กลับมาเลย ผมจึงพาเพื่อนใหม่ไปที่บ้าน “นายสามคนมีใครทำกับข้าวเป็นบ้าง” ผมถามเพราะผมทำไม่เป็น “เราก็พอทำเป็นนะ จะทำอะไรล่ะ” อุ๊ดเอ่ยถามผม “ก็ปลานี่ไง เราอยากกินมันอ่ะ” พวกเขาหัวเราะผม “พูดยังกะนายไม่เคยกินปลางั้นแหละ” “เปล่า แต่ปลาสดๆแบบนี้เราไม่เคยกินมันมาก่อน” ผมก็รีบตอบจากนั้นอุ๊ดก็เริ่มทำอาหาร ผมก็ได้แต่นั่งมอง ทำอะไรกับเขาไม่เป็นหรอก เสร็จแล้วเราก็จัดเตรียมไว้ที่โต๊ะอาหารพากันนั่งรอ นานก็ยังไม่เห็นมาผมเกรงใจเพื่อน ผมก็พาทุกคนทานข้าว ผมไม่สนุกเลยไม่รู้ว่าเบนซ์ เอ๋ โต้ เดย์ ไปไหนกันเมื่อทานอาหารเสร็จแล้วเพื่อนๆ ก็แยกกันไป สามคนนั่นก็ขอกลับบ้าน วันหลังจะมาเที่ยวใหม่เมื่อทุกคนกลับบ้านกันหมดเดย์ก็วิ่งเข้ามา เดย์เปียกไปทั้งตัว “เดย์พี่เบนซ์ล่ะ” “เดี๋ยวคงมามั้ง” “ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนไป เดี๋ยวเป็นไข้” เปลี่ยนผ้าเสร็จเดย์ก็ออกมา “เดย์บอกพี่ได้ไหมทำไมพี่เบนซ์ไม่มาสักที” “พี่บอลครับ พี่รักพี่เบนซ์ไหม” “รักสิ ถามทำไม” “พี่เบนซ์เขากำลังมีความสุขอยู่นะครับ” “หมายถึงอะไรหรือเดย์” ผมงงที่เดย์พูดมาก “พี่ครับ เขาอยู่ฝั่งโน้นกันครับ ผมรำคาญผมก็เลยว่ายน้ำข้ามมาเนี่ย” “อ้าวแล้วใครพายเรือให้เขาล่ะ” “อย่าห่วงเลยพี่ พี่โต้ก็พายเป็น” “แล้วรำคาญอะไรเขาล่ะ” ผมยังสงสัยคำนี้อยู่ “พี่เบนซ์กำลังทำอะไรกับพี่เอ๋อยู่ หลายรอบแล้วยังไม่เลิกเดี๋ยวขาเดี้ยงแน่” เดย์เหมือนจะอารมณ์เสีย แต่ผมก็ยังไม่มั่นใจกับคำที่ว่า อะไรกัน “อะไร อย่างว่ามันคืออะไรครับ” ผมถามน้องเดย์ “พี่เอ๋กับพี่เบนซ์เขาเล่นเสียวกันรอบแรก พี่เอ๋ดูดให้พี่เบนซ์จนน้ำออก รอบสองพี่เบนซ์เล่นประตูหลังพี่เอ๋เกือบเรือคว่ำเลยนะพี่รอบสามผมไม่ได้ดูผมมาก่อน ผมห้ามแล้วนะแต่พี่เบนซ์บอกว่าเบื่อพี่บอลแล้ว”ผมรู้ว่าผมก็ไม่ได้ดีกว่าเบนซ์หรอก แต่ผมก็อดน้อยใจไม่ได้ ผมยังอดทนได้ ปกติผมร้องไห้แล้วถ้าเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น แต่วันนี้ผมร้องไห้ไม่ออก มันตกใจมากกว่า “พี่ครับ พี่เสียใจหรอ” เสียงนุ่มๆของเดย์ถามผมทำให้ผมรู้สึกอยากร้องไห้ แต่ผมก็พยายามอดกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้ “เปล่าพี่ไม่เสียใจหรอก น้องเคยได้ยินไหมที่เขาว่า รักแท้คือการให้ พี่เบนซ์จะไปมีอะไรกับใครก็ไปเถอะถ้ามีความสุข พี่ก็มีความสุขด้วย” ผมกลั้นน้ำตาเท่าที่จะกลั้นได้ “ไม่มีทาง ถ้าเป็นผม ผมจะไม่ไปจากพี่เด็ดขาด” เดย์พูดคำนี้เบนซ์ก็เคยพูด แต่ผมก็ยังมีหวังว่าเบนซ์ต้องไม่หนีจากผมไป ต้องยังรักผมเหมือนเดิม เหมือนที่ผมรักเขา ผมเลยหยุดคิด โต้ก็เดินเข้ามาพอดี “บอลนายโอเคนะ” โต้คงจะหมายถึงเรื่องเบนซ์ “ไม่เป็นไร เราโอเค” ผมก็เดินไปหาโต้กะจะถามว่าเบนซ์มาหรือยัง “ไอ้เบนซ์มันไม่เหมือนเดิมแล้วนะบอล ไว้วันจันทร์เราค่อยคุยกันนะ” โต้บอกผม ดูโต้ซีเรียสมาก “พูดยังกะว่านายจะกลับงั้นแหละ” “อือ เดย์ไปส่งพี่หน่อยดิ พี่อยากกลับบ้านไม่อยากกลับพร้อมไอ้เฮี้ยนั่น” มิน่าโต้ถึงหน้าตาเข้มขรึมนัก คงจะทะเลาะกับเอ๋และเบนซ์มาเป็นแน่ “พี่บอลครับไปด้วยกันเหอะ ผมไม่อยากให้พี่อยู่บ้าน” เดย์ชวนผมแต่ผมอยากรอเบนซ์มากกว่าจึงรีบตอบเดย์ “น้องไปเหอะ รีบไปรีบกลับล่ะ” “ครับ” เดย์ก็ไปส่งโต้ ผมก็ไปเก็บกวาดบ้านเอาเสื้อผ้าเบนซ์มาซัก พอดีเบนซ์เดินเข้ามาในบ้าน ผมอยู่ห้องซักล้างหลังบ้าน ผมได้ยินเสียงเขาคุยกัน ผมก็เลยแอบมอง “เบนซ์ต้องรักเราคนเดียวนะ” “แน่นอน นายน่ะเอาใจเราเก่งมากรู้ไหม นายน่ารักมากเลยนะ” เบนซ์กอดหอมเอ๋ตลอดที่พูดคุยกัน “วันนี้เหมือนได้ขึ้นสวรรค์เลยแหละ เป็นเกย์นี่มันก็สนุกไปอีกแบบนะ เรารักนายที่สุดในโลกเลย” เอ๋พูดพร้อมทั้งจับเป้าเบนซ์ “เบนซ์ไม่ไหวแล้วนะ วันนี้เราเล่นกันตั้งสี่รอบแล้ว ไม่มีน้ำจะออกแล้ว” “ไม่เป็นไร แต่พรุ่งนี้เราจะมาใหม่” “วันนี้ไม่ต้องกลับ หรอกค้างที่นี่แหละ” เอ๋ก็พยักหน้ารับ “หิวข้าวจังที่บ้านมีอะไรกินเปล่าเบนซ์” “งั้นเราไปดูกัน” เบนซ์พาเอ๋เดินมาห้องครัวซึ่งเป็นห้องติดกันกับห้องซักล้าง ผมรีบเดินไปซักผ้าต่อ แต่หูผมก็ได้ยินคำพูดที่ผมไม่อยากเชื่อว่าเบนซ์จะกล้าพูด “เบนซ์ เราถามอะไรเบนซ์ เบนซ์จะบอกเราไหม” “ถามมาสิ รักออกอย่างนี้เบนซ์จะไปโกหกทำไม” “เบนซ์อยู่กับไอ้บอลเคยมีอะไรกัน แบบที่มีกับเราไหม” “ไม่เลยนะ บอลน่าเบื่อจะตาย” ผมน้ำตาไหลแต่ก็ยังปลอบใจตัวเองอยู่ว่าเบนซ์อาจจะหลอกเอ๋ก็ได้ “ไม่เชื่อหรอก” “ถ้าไม่เชื่อเดี๋ยวเราเรียกบอลมาถามกันตรงนี้ก็ได้” เบนซ์ก็เรียกผมทันที ผมรีบเช็ดน้ำตา เดินมาหาทั้งสองที่ครัว “บอลบอกเอ๋ไปสิว่าเราไม่เคยมีอะไรกัน” เบนซ์ทำหน้าจริงจังมาก ถ้าหากเบนซ์จะโกหกเอ๋ ผมก็ดูออกเพราะเบนซ์จะส่งสายตาให้รู้ แต่ตอนนี้เหมือนเบนซ์พยายามบอกว่าให้ช่วยเขาอย่าให้เอ๋หายโกธรเขา ผมก็ต้องจำใจโกหกและทำท่าว่าไม่มีอะไรกันจริงๆ “เปล่าเราไม่เคยมีอะไรกัน” “อือเชื่อก็ได้ แต่ต่อไปนี้ห้ามนายสองคนนอนห้องเดียวกัน ห้ามอาบน้ำด้วยกัน ห้ามไปโรงเรียนด้วยกัน รู้ไหมบอล” เอ๋พูด ทั้งที่เมื่อก่อนเอ๋ไม่เคยพูดกับผมเลย “อ้าว ทำไมล่ะ”ผมก็แกล้งทำเป็นโง่ไม่รู้เรื่อง “บอลฟังนะ เรากับเบนซ์เป็นแฟนกัน เรามีอะไรกันแล้ว เรารักเบนซ์ รู้ไหมเราหึง” เอ๋พูดคำนี้ทำให้ผมรู้สึกหึงเบนซ์ขึ้นมา “หึงเราด้วยหรอ” ผมพูดกระแทกเสียงดังอย่างลืมตัว “บอลนายจะไปทำอะไรก็ไปซะ” เบนซ์ไม่เคยไล่ผมเหมือนอย่างวันนี้ แล้วสายตาของเบนซ์ก็เหมือนเกลียดชังผมมาก ผมก็เลยต้องเดินหนี แล้วเอ๋ก็พูดทั้งที่ผมยังไปได้ไม่ไกล “ไม่รู้เบนซ์จะมาอยู่บ้านนี้ทำไม บอลนิสัยไม่ดีเลย ถ้าเป็นเราเราไม่อยู่หรอกบ้านตัวเองก็มี” ผมเดินไปตั้งหลักที่หลังบ้าน ตอนนี้มันงงไปหมด ไม่รู้จะทำตัวยังไงดี โกธรก็โกธร แต่สุดท้ายผมก็คิดขึ้นได้ว่าผมก็นอกใจเบนซ์เหมือนกัน ผมยิ่งชั่วยิ่งเลวกว่าเบนซ์อีก คิดอย่างนี้แล้วก็สบายใจขึ้น ไม่นานเดย์ก็มา “พี่ครับผมหิวข้าวจัง” ผมลืมว่าน้องยังไม่ได้ทานข้าว “พี่เบนซ์คงกำลังทำกับข้าวอยู่ เดี๋ยวค่อยกินพร้อมพี่เขานะครับ” “ครับ” เดย์มานั่งเป็นเพื่อนผม ผมก็อุ่นใจไปบ้าง ไม่นานกลิ่นอาหารก็หอมฟุ้งไปทั่ว ผมจึงบอกน้องให้ไปเข้าบ้านไปทานอาหารได้แล้ว “งั้นผมไปทานข้าวก่อนนะ” เดย์คงหิวมากเพราะยังไม่ทานข้าวเที่ยงตอนนี้ก็จะ5 โมงเย็นแล้ว ซักพักเดย์ก็เดินออกมา น้ำตาไหล “พี่เขาไม่เรียกผมเลยครับ” “อ้าว แล้วทำไมน้องไม่นั่งทานเลยล่ะไปสนใจทำไม” “ผมไม่กล้าครับ” ผมก็เลยเดินเข้าไปในครัว เบนซ์ไม่ได้ทำเผื่อเดย์เลย เบนซ์ทำกระเพราราดข้าวสองจาน เท่านั้นเอง ผมก็เลยถามด้วยน้ำเสียงที่เกรงใจ “เบนซ์ไม่ทำกับข้าวเผื่อเดย์บ้างล่ะ” ผมไม่กล้าสบตาเบนซ์ “อยากกินก็หากินเองเดะโตแล้วยังต้องทำให้ทานอีกอยู่หรือ บอกตรงๆ นะบอล เราโคตรเบื่อเลยอยู่กับพวกนายนี่มีแต่เรื่อง” เสียงทิ้งช้อนใส่จานดังเปรี้ยง แล้วเบนซ์ก็จูงแขนเอ๋เดินเข้าห้อง ผมยืนดูเหมือนคนบ้า แล้วผมเดินออกไปหาเดย์ที่หลังบ้าน ผมก็เริ่มโกธร “ไปเดย์ไปกินข้าวที่อื่นก็ได้ ไม่เห็นต้องง้อมันเลย” ผมดึงแขนเดย์ จะพาเดย์ไปกินข้าวที่ตลาด พอดีนึกขึ้นได้ว่าต้องเอากุญแจบ้านที่อยู่ในตลาดไปด้วยเพราะทุกครั้งที่ไปตลาดผมก็จะต้องเปิดบ้านแวะดูตลอด ผมก็เดินเข้าไปที่ห้อง แต่ห้องปิดอยู่ผมก็เคาะประตูอยู่นานเบนซ์ก็ไม่มาเปิดซักที ผมก็เริ่มเคาะดังขึ้นๆ “อะไรกันวะ มีอะไรนักหนาวะ” เสียงเบนซ์ตะโกน แล้วก็มาเปิดประตู “มีไรอีกล่ะ” เบนซ์ทำหน้าไม่พอใจ “เราจะมาเอากุญแจบ้าน จะไปตลาด” “เรื่องมากจริงๆ” เบนซ์ก็เดินไปเอากุญแจหยิบมาให้ผม “เป๋าตังค์ด้วย” เบนซ์ก็หยิบเดินเอามาให้สีหน้าไม่ค่อยพอใจ “หมดยัง ถ้าหมดแล้วเราจะได้นอน” ผมไม่ตอบรีบเดินออกจากบ้าน พอผมขี่รถน้ำตามันก็ซึมไหลไปจนถึงในเมือง ผมก็สั่งอาหารใส่กล่องไปกินที่บ้าน “พี่ครับ ไม่นึกเลยนะว่าพี่เบนซ์จะนิสัยแบบนี้” เดย์บ่นพึมพำ “เดย์อย่าไปยุ่งกับเบนซ์นะ มีอะไรคุยกับพี่” “ครับ” เดย์ก็ทานจนหมดเกลี้ยง ผมสงสารน้องมากก็เลยถามว่าอิ่มไหม เดย์ก็ตอบแบบกวนๆ “บอกตรงๆ แบบไม่อายนะพี่ ถ้ามีกินอีกผมก็กิน รู้ไหมไปนั่งหิวอยู่ในเรือตั้งหลายชั่วโมง” เดย์พูดจบผมก็ไปสั่งเนื้อย่างเกาหลีมาสองชุด ผมจะนั่งกินกับเดย์ให้ลืมความทุกข์ไปเลย(ความคิดตอนนั้น) “มาแล้วครับ” ก็นายคนเดิมที่เคยมาส่งเนื้อย่างเกาหลีคราวก่อน ผมก็ขอบคุณเขา “วันนี้มาทานกันสองคนหรือครับ เพื่อนๆ หายไปไหนหมดครับ” เขายิ้มให้ผม ผมก็ต้องทิ้งความเศร้าแล้วยิ้มตอบ “เพื่อนๆ มีธุระกันน่ะครับ” “วันนี้ขอนั่งทานด้วยคนได้ไหมครับ” “เอาสิครับ” ผมตอบเขาไม่รู้ว่าพูดจริงหรือพูดเล่น “ดีจังมีเพื่อนทานอีกคนแล้ว” เดย์ก็พูดแบบเป็นกันเอง “งั้นผมเอามาอีกชุดหนึ่งนะ” เขาก็รีบวิ่งไปที่ร้านเขา อยู่ห่างจากบ้านผมไม่ไกลนัก เป็นตึกแถวเดียวกัน “อ่ามาแล้ว” นายคนนี้หน้าตาคล้ายคนญี่ปุ่นมาก ตาชั้นเดียวหน้าตาน่ารัก พอเริ่มทานเราก็เริ่มคุยกัน “ชื่อไรครับ” เขาถามผม “บอล” ผมรีบตอบ “แล้วน้องล่ะชื่ออะไร” เขาหันไปถามเดย์ต่อ “เดย์ครับ อ้าวแล้วพี่ล่ะครับ ไม่เห็นบอกเลยชื่อไร” “พี่ชื่อเคนครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ” ผมได้คุยกับเคนแล้วผมก็หายโศกเศร้าไปโดยไม่รู้ตัว เรานั่งทานเนื้อย่างจนมืด ก็ยังทานไม่หมด “นี่บ้านบอลใช่ไหม” เคนถามเมื่อเราเริ่มสนิทกัน “อือบ้านเราเอง” “นายไม่มาอยู่บ้านนี้ล่ะ เราจะได้มีเพื่อนบ้าง” “อ้าวนายไม่มีเพื่อนหรอกหรือ” “ก็มีนะ แต่เพื่อนบ้านเราไม่มี” อาจจะจริงของเคนเพราะแถวนี้ไม่เห็นมีเด็กวัยรุ่นเลย “บอลนายน่าจะมาอยู่ที่นี่นะ มาเปิดร้านขายของชำก็ได้ แถบนี้ไม่มีเลยนะ” เคนออกความเห็นให้ผม ผมนึกในใจ ก็ไม่แน่ถ้าเบนซ์ยังไม่เหมือนเดิมผมก็คงต้องมาอยู่ที่นี่ “เราคงต้องมาอยู่นี่ แต่ยังไม่รู้ตอนไหน” ผมตอบไป ในใจก็ลุ้นให้เบนซ์อย่าเป็นเหมือนวันนี้เลย “บอลดูนายไม่สดใสเหมือนคราวก่อนเลยนะ” “เปล่าหรอก เราไม่ค่อยสบายน่ะ” “ยังไงก็รักษาสุขภาพนะ นายเรียนโรงเรียนไหน อยู่ชั้นไหนแล้ว”ผมก็บอกเคน ส่วนเคนนั้นเรียนอยู่อีกโรงเรียนหนึ่งในตัวเมืองเราอยู่ชั้นเดียวกัน คุยกันเพลิน จนเดย์แอบหลับตอนไหนก็ไม่รู้ “เคนเห็นทีเราต้องกลับบ้านแล้วล่ะ น้องเราหลับแล้วคงอิ่มมาก”เคนหัวเราะเมื่อเห็นว่าเดย์อิ่มมากจนหลับ วันนี้มีเสียงกรนด้วย ผมก็อดหัวเราะไม่ได้ ผมก็ช่วยเคนเก็บของไปส่งที่ร้านเขา พอเจอแม่ของเขาผมก็ยกมือไหว้ ตามประสาเด็กเจอผู้ใหญ่ “อิ่มมากเลยครับแม่ กินจนสะใจเลยครับ” เคนเดินไปกอดแม่ “ไม่อิ่มได้ไงกินกันตั้งสี่ชุด ไหนดูท้องหน่อยใหญ่ไหม” เคนเปิดท้องให้แม่ดู เคนเอามือลูบดูแล้วก็น่ารักไปอีกแบบแม่ลูกคู่นี้ ผมก็ควักเงินจ่ายค่าเนื้อย่าง “ไม่แม่ไม่เอาหรอกลูก ต่อไปนี้อยากกินเมื่อไหร่ก็บอกเคน อยากจะกินอะไรก็พากันเอาไปกินได้เลยนะ” แล้วผมก็ไหว้ลาแม่ กลัวว่าเดย์จะตื่นละเมอเดินไปทั่วอีก ผมรีบเดินกลับไปที่บ้านเคนก็เดินตาม ไปถึงผมก็ปลุกเดย์ แต่ไม่สำเร็จครับเดย์ไม่ยอมตื่น “แย่แล้ว เคนช่วยเราอุ้มเดย์ไปนั่งรถหน่อย” เคนก็อุ้มเดย์ไปซ้อนมอไซผม “บอลน้องจะไม่ตกรถเหรอ” “ไม่หรอกมั้ง” “บ้านนายอยู่ไกลไหม ให้เราไปส่งไหมล่ะ” “ไม่ไกลหรอก เราไปเองก็ได้ขอบคุณ” “แน่นะ ขับรถระวังหน่อยก็แล้วกัน” “แล้วเจอกันนะ” เคนก็ยืนมองผม ผมก็ออกรถไปจากเคน เมื่อถึงบ้านผมก็ต้องพยุงเดย์เข้าไปในบ้านหาเปิดไฟผมมองหาเบนซ์กับเอ๋สงสัยว่าคงอยู่ในห้อง ผมเอาเดย์นอนรอที่โชฟาห้องรับแขก ผมรีบเดินไปที่ห้องของผม ผมค่อยๆเปิดประตู แสงไฟในห้องรับแขกส่องเข้าไปด้านใน เบนซ์กับเอ๋นอนแก้ผ้ากอดกัน ดูแล้วเหมือนคนที่รักกันมาก ผมน้ำตาไหลพราก เมื่อก่อนเบนซ์จะกอดผม ผมอิจฉาเอ๋มาก ทุกครั้งที่เบนซ์หลับ เบนซ์จะต้องหาอะไรกอด ตอนที่เราสองคนทะเลาะกัน เบนซ์ก็ยังละเมอมากอดผม ผมรู้สึกหดหู่ใจมันเหมือนกับว่าต่อไปนี้ผมจะไม่ได้ความรักความห่วงใยจากเบนซ์อีกแล้ว ผมรีบเดินย่องไปเอารูปที่ผมเคยถ่ายคู่กับเบนซ์ เอาเงินที่ผมเก็บหอมรอมริบมาตั้งนาน เอาเสื้อผ้าที่เบนซ์ให้เป็นของขวัญผม ถ้าผมไม่เอาของสามอย่างนี้ออกไปด้วย คืนนี้ผมคงนอนไม่หลับ แต่ผมก็อดมองหน้าเบนซ์ไม่ได้ ตอนที่เบนซ์นอนหลับเบนซ์น่ารักมาก ทุกวันก่อนนอนผมจะหอมแก้มเบนซ์ ผมจึงตัดสินใจเดินไปหอมแก้มเบนซ์ ถึงแม้วันนี้เบนซ์จะเป็นของคนอื่นแล้วก็ตาม แต่แก้มเบนซ์ก็ยังหอมเหมือนเดิม ผมยืนร้องไห้อยู่นานมาก พอผมเห็นเอ๋ขยับตัวผมก็ตัดสินใจออกจากห้อง หอบเอาของที่เอาออกมาไปไว้อีกห้องหนึ่งที่ไม่มีอะไรนอกจากเตียงเพราะห้องนี้ไม่ได้ตกแต่งอะไรเลย แถมยังเป็นห้องเล็ก พัดลมแอร์ก็ไม่มี ผมวางของนั่นเอาไว้ แล้วผมก็จูบรูปของเบนซ์เหมือนคนบ้า “เบนซ์นายอย่าทิ้งเรานะ” ผมก็เดินไปอุ้มเดย์มานอนที่ห้องด้วย คืนนั้นทั้งคืนผมนอนร้องไห้จ้องมองรูป กอดเสื้อผ้าชุดนั้นจนสว่าง “พี่ครับ เมื่อคืนพี่ไม่ได้นอนทั้งคืนเลยใช่ไหมครับ” เดย์กอดผมแน่นแล้วหอมที่แก้มผม ผมก็ไม่รู้จะตอบยังไง “พี่ร้อนใช่ไหมครับ พี่น่าจะนอนห้องนั้น ให้ผมนอนห้องนี้ก็ได้ครับ” “เขาไม่ให้เรานอนด้วยหรอกเดย์ ขนาดกินข้าวเขายังไม่เรียกเราเลย” “ต่อไปเดย์จะไม่เดินผ่านเวลาพี่เบนซ์กินข้าวอีกแล้วครับ” “ทำไมล่ะ” “ผมอายครับ” จริงของเดย์ ที่จริงผมก็น่าจะอายบ้างเหมือนกัน “ป่ะอย่าไปพูดถึงเขาเลยเราไปอาบน้ำกันเถอะ” “พี่จะเอาเสื้อผ้าที่ไหนใส่ครับ เสื้อผ้าอยู่ห้องนั้นหมด” “เออ พี่ลืมไปทำไงดีล่ะ” “งั้นผมไปเอามาเองครับ” เดย์ก็เดินไปเคาะประตูห้องทันที เคาะอยู่นานมากเบนซ์ค่อยมาเปิดให้ผมแอบมองอยู่ ผมเสียวมากกลัวเบนซ์จะด่าเดย์เหมือนด่าผม “มีไรวะเดย์ เอะอ่ะแต่เช้า” เสื้อผ้าเบนซ์ยังไม่ใส่เลย ยืนเปลือยด่าว่าเดย์สารพัด “พี่ครับ ผมอยากได้เสื้อผ้า” “จะเอากี่ตัวล่ะ” “ของผมกับของพี่บอลครับ” สักพักเบนซ์ก็โยนเสื้อผ้าออกมาใส่หน้าเดย์ แล้วปิดประตูเสียงดัง ผมรีบเดินไปเก็บเอาเสื้อผ้าแล้วก็ดึงแขนเดย์ไปห้องน้ำ เราสองคนร้องไห้ ตั้งแต่เดย์เข้ามาอยู่บ้านนี้ เบนซ์ดูแลเดย์เหมือนน้องจริงๆ เบนซ์เอาใจเดย์มาตลอดจนเดย์รักเบนซ์เหมือนพี่จริงๆ วันนี้มาเจอเหตุการณ์แบบนี้เดย์ก็เลยเสียใจ ผมก็ต้องปลอบน้อง “อย่าเสียใจนะ เดย์ยังมีพี่ชายอีกคนนะครับ” “ครับ” เดย์ก็กอดผม แต่กอดเราสองคนวันนี้ไม่เหมือนกอดวันที่ผ่านมา เราสองคนไม่เกิดอารมณ์เซกส์เหมือนแต่ก่อน อาบน้ำเสร็จผมก็ไปทำกับข้าวกินกับเดย์สองคน ผมเก็บอาหารไว้ให้เบนซ์ เพราะเห็นเขายังไม่ลุกออกจากห้อง ทานอิ่มผมก็ไปช่วยพ่อแม่เดย์ตัดกล้วย จนเที่ยงผมก็มาทำกับข้าวอีก แล้วเบนซ์ก็เดินออกมาพร้อมกับเอ๋ ผมกำลังยืนผัดกระเพราอยู่ เบนซ์ก็เดินมาข้างๆผม แล้วเปิดดูอาหารที่ผมแบ่งไว้ “แหวะ ทุเรศจืดก็จืด” เบนซ์ทิ้งช้อนลงทันที “บอลนายไปหาซื้อเอาใหม่ นี่ให้เราทำกินเหอะ หิวจะตายอยู่แล้ว” ผมกำลังจะเอาเนื้อลงผัดในกระทะ และยังไม่ทันตอบเลยว่าจะให้ เบนซ์ก็มาแย่งเอาซะก่อน “หลีกไปเกะก่ะ” เบนซ์เอาซอกพลักผม ผมก็ไปยืนโง่ที่ประตูทางออก บอกตรงๆ ผมตกใจมากที่เบนซ์เปลี่ยนไปได้ถึงเพียงนี้ “เอ๋ครับหยิบ น้ำปลาขวดใหม่ให้เบนซ์หน่อยครับ” เอ๋ก็เดินไปหยิบเอาน้ำปลาให้เบนซ์ ผมกับเดย์ยืนท้องร้อง เพราะตอนนี้อาหารที่เบนซ์กำลังทำเริ่มหอมกลุ่น เดย์เอามือแหย่เอวผม “พี่ครับไปเหอะเขาไม่ให้เรากินด้วยหรอก” จริงของเดย์ผมรู้สึกเสียดายที่มายืนโง่อยู่ตั้งนาน ผมกับเดย์ก็เลยต้องออกจากบ้านไปทานอาหารนอกบ้าน ผมอยากร้องไห้ แต่ผมก็พยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ พยายามทำใจให้ลืมเรื่องเบนซ์ ถึงเบนซ์จะเป็นอย่างไรก็ตาม ขอให้เบนซ์ยังอยู่ให้ผมเห็นหน้าผมก็มีความสุขแล้ว ผมรักเบนซ์ ในใจก็บอกตัวเองว่า “อดทนนะบอล” แค่นี้ผมก็กล้าสู้หน้าเบนซ์กับเอ๋ต่อไปได้ ทานข้าวเสร็จผมก็กลับมาบ้าน เพราะทุกวันอาทิตย์ผมต้องทำความสะอาดบ้าน “พี่ครับ ผมว่าพี่ไปนอนพักเหอะให้ผมทำคนเดียวก็ได้” “พี่ไหวน่า อย่าห่วงเลย” “แน่นะครับ” เดย์กับผมก็ช่วยกันทำความสะอาด สองคนนั่นก็เข้าห้องหายเงียบไปเลย ผมก็เดินไปดูที่ครัวก็ต้องล้างจานที่เบนซ์เขากินทิ้งไว้ นิสัยเบนซ์เปลี่ยนหมดเลยเกือบจะทุกอย่าง เวลาค่ำผมก็ต้องออกไปทานอาหารในตลาด ไม่อยากจะไปแย่งทำอาหารกับเบนซ์อีก “เดย์วันนี้น้องอย่าหลับอีกนะ” “อ้าวเมื่อคืนผมหลับหรือพี่” ดูเดย์สิครับ ตัวเองหลับจนเขาต้องอุ้มขึ้นรถยังว่าไม่หลับอีก พอดีเคนเดินมาขณะที่ผมกำลังพูดเรื่องเดย์อยู่ “กับข้าวน่าอร่อยจัง เราขอทานด้วยคนนะบอล” “มาดิ อาหารเราซื้อมาทานสามคนยังเหลือนะ” “เดี๋ยวเราไปเอาอาหารที่บ้านมาทานด้วย” จากนั้นเราสามคนก็นั่งทานอาหารด้วยกัน เคนก็เล่าเรื่องสนุกๆ ให้ผมได้หัวเราะ พอได้ลืมเรื่องเบนซ์ได้บ้าง
3 Z6 c: I8 N9 m0 ?
-------------------- จบตอนที่ 32 --------------------
0 _" y/ W5 p: E
% S" ^( n" L9 l2 L; Z% j# j1 m
มาถึงตอนนี้ผมเองก็ร้องไห้ไปกับบอลกันเลยทีเดียว เข้าใจความรู้สึกของบอลเลยอ่ะว่าเป็นยังไง มันรู้สึกจุกๆ แน่นๆ อยู่ในอก พูดไม่ออก บอกใครไม่ได้ อยากร้องไห้ดังๆ แต่ก็ร้องไม่ออก ได้แต่น้ำตาไหลคลอเบ้า สะอื้นอยู่ในใจ ฮือๆๆๆ T_T (เพราะเรื่องราวในตอนนี้มันคล้ายๆ กับชีวิตผมเอง โดนมาไม่ต่างกันเลย) เรื่องราวของบอลจะเป็นยังไงต่อนั้น มาลุ้นมาให้กำลังใจบอลกันต่อในตอนต่อไปนะคร๊าฟฟฟ อิอิ ปล. 10-12 นี้ผมจะกลับบ้านต่างจังหวัดเพื่อไปงานบวชเพื่อน ไว้เจอกันใหม่อีกทีวันจันทร์หน้านะครับ บ๊ายบาย จุ๊บๆ {:4_98:} ; r3 j) J7 p9 |
| 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2019-5-9 09:18:56
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2020-1-5 20:52:24
โพสต์ 2019-5-24 22:34:07
โพสต์ 2019-5-9 23:35:35