|
เรื่องของเบนซ์ ตอนที่ 33
; x; D: \$ D* X
/ o4 L* S% y+ k' L/ g1 |
(ต่อจากความเดิม) “พี่บอลกลับเถอะครับ ผมง่วงแล้ว” เดย์พูดเสียงอ่อย “ ง่วงแล้วหรอ อย่าหลับนะ” ผมบอกเดย์เพราะน้องชอบหลับแต่หัววัน “เคนเรากลับก่อนนะ” “แล้ววันไหนนายจะมาอีกล่ะ” “คงจะได้มาทานข้าวที่นี่ทุกวัน” “งั้นเราจะให้คุณแม่ทำอาหารเผื่อนายนะ” “ขอบคุณนายมากนะ งั้นเรากลับล่ะ” เคนก็ช่วยผมปิดบ้าน น้องเดย์นั่งสัปหงกอยู่ที่รถ ทำท่าง่วงเหมือนเคย “ง่วงขนาดนั้นเลยหรือเดย์” เดย์พยักหน้าแล้วก็อ้าปากหาว ผมรีบเอานิ้วมือจิ้มเข้าไปในปาก “พี่บอล ชอบแกล้งจัง โอ๊ย!” เดย์ยังหาวไม่เสร็จก็ต้องงับปากก่อน แล้วทำท่างอนนิดๆเคนหัวเราะใหญ่ “อิจฉานายจังว่ะมีน้องให้หยอกเล่น” เคนเขาไม่รู้ว่าเดย์ไม่ใช่น้องผมจริงๆ ครับ “อย่าอิจฉาเลยเคน มีน้องน่าเบื่อจะตาย” ผมพูดก่ะจะแกล้งเดย์ซะหน่อย เดย์รีบพูดทันควัน “อะไรกันพี่ เดย์น่าเบื่อตรงไหน” ทำเป็นแหงนหน้ามองผมแบบกวนๆ “ก็ตรงชอบหลับแล้วให้คนอื่นอุ้มไปนอนนะดิ” ผมยิ้มแล้วหัวเราะเอามือตบหัวเดย์เบาๆ “ถึงจะเป็นแบบนี้พี่ก็รักน้องของพี่เหมือนเดิมแหละน่า” เดย์กอดผม เหมือนกับว่าเดย์จะบอกว่าเขาก็รักผม “เรากลับนะเคน เดย์วันนี้น้องขับนะจ๊ะ” “โอ้ย รู้งี้ผมหลับตั้งนานแล้ว” “เออ อย่าบ่นขับเร็ว” ผมก็ลาเคนอีกทีเดย์ก็พามุ่งหน้าพากลับบ้าน กลับถึงบ้านผมก็ต้องหน้าซีด เบนซ์กับเอ๋กำลังดูหนังXและเล่นเสียวกันอย่างเมามันที่ห้องรับแขกเดย์ยืนดูตาค้างผมก็อึ้งไปชั่วครู่พยายามรวบรวมสติ แล้วผมก็ดึงแขนเดย์รีบเดินเข้าห้องนอน แต่มันก็ต้องเดินผ่านเบนซ์กับเอ๋ สองคนก็มองผมเหมือนไม่พอใจ ผมรีบเข้าห้อง หูผมก็ได้ยินเสียงครางของทั้งสอง ผมอึดอัดมากไม่รู้เมื่อไหร่ว่าเขาจะทำเสร็จกันซักที ผมทั้งรำคาญทั้งอิจฉา เดย์ก็มากอดผม “พี่อย่าคิดมากนะครับ” “พี่ทำใจไม่ได้ ห้องเขาก็มีทำไมไม่ไปทำกันที่ห้อง” ผมร้องไห้ ผมเบื่อมากที่ต้องร้องไห้ เดี๋ยวผมก็ทำใจได้เดี๋ยวก็ทำใจไม่ได้ “พี่ครับนอนเถอะครับ พรุ่งนี้เราตื่นไปโรงเรียนแต่เช้านะครับ” ผมก็นอนเอาผ้าห่มคลุมเอามืออุดหูไม่อยากได้ยิน น้ำตาผมก็ไหลผมรู้ว่าผมทั้งหึงทั้งหวงเบนซ์ ร้องไห้จนหลับ “พี่บอลครับตื่นได้แล้วครับ” “อ้าวเช้าแล้วหรอ” ผมลืมหูลืมตามาก็รีบวิ่งออกจากห้องรีบเข้าห้องน้ำพร้อมเดย์อาบน้ำเสร็จผมก็ไม่เห็นเบนซ์กับเอ๋แล้ว ผมรีบเดินเข้าห้องของผมสองคืนแล้วที่ไม่ได้มานอน เดย์ก็เดินตามเข้ามาด้วย “ดูดิพี่ ยับเยินหมดเลยครับ” ผ้าปูที่นอนยับยู่ยี่ไปหมด มีคาบน้ำอสุจิคาวไปหมดเลย ผมก็รีบไปสำรวจที่ตู้เสื้อผ้า เสื้อผ้าผมกับเดย์เละไปหมดกระจัดกระจายไม่มีระเบียบเลยแต่ของเบนซ์ยังเหมือนเดิม “พี่ครับผมว่าอย่าให้เขามานอนห้องนี้เลยครับ นี่มันห้องพี่นะครับ” “ช่างเขาเถอะ ช่วยพี่เก็บเสื้อผ้าดีกว่า” “กลับมาเราค่อยมาเก็บได้ไหมพี่ สายแล้ว” “สายช่างมัน รอตอนเย็นเราไม่ทันแน่ เบนซ์มาก่อนทำไง” “ถูกของพี่ครับ” เราสองคนก็แยกเสื้อผ้าส่วนที่เป็นของผมกับเดย์ออกจนหมดทุกอย่างไม่ให้เหลือแม้แต่ชิ้นเดียวผมเหลือบไปเห็นเสื้อผ้าเก่าๆของผมชุดหนึ่ง ที่เบนซ์ขอเก็บไว้เป็นที่ระลึก แล้วผมกับน้องก็ไปโรงเรียน เมื่อไปถึงโรงเรียนเอ๋ก็ยืนรออยู่หน้าประตู ผมไม่รู้ว่ารอใคร ด้วยความหมั่นไส้ผมก็ไม่ทักเอ๋ “บอลนายมานี่ก่อน” ผมเกลียดมากที่เอ๋เรียก แต่ผมก็ต้องเดินไปหาเอ๋เพื่อปกปิดเรื่องเสียใจเอาไว้ “มีไร” ผมมองหน้าเอ๋เดย์ก็ยืนอยู่ด้วย “เรามีเรื่องจะถามนายหน่อย” “ถามมาสิ” “นายแน่ใจหรือว่านายไม่มีอะไรกับเบนซ์จริง” เอ๋ทำหน้าเหมือนจะหาเรื่องผม ผมก็ต้องอดทนแต่เดย์กำหมัดแล้วผมรีบส่งสายตาให้เดย์หยุด “เปล่าเราไม่มีอะไรกัน เราอยู่ด้วยกันเราก็อยู่แบบพี่น้อง” “แน่ใจเหรอ แต่เราดูนายหึงที่เรามีอะไรกับเบนซ์” ผมรีบหัวเราะ ที่หัวเราะผมขำตัวเองที่ตอนนี้โดนเขาว่าหึง ผมยอมรับว่าผมหึงเบนซ์จริงๆ แต่ผมก็ไม่เคยแสดงอาการอะไรให้เห็น ผมจึงรีบพูดตัดบท “เอ๋นายจะทำอะไรก็ทำไป อย่ามาคิดเรื่องเราเลย อย่างเราน่ะ เราไม่รักผู้ชายด้วยกันหรอก แล้วอย่าคิดว่าเราจะอิจฉาหรือหึงพวกนาย บ้าน่า ความคิดบ้าๆ อิจฉาตายเลยไอ้บ้า” แม่งส่ะใจเมื่อผมได้พูดคำนี้ “เออดี งั้นเราก็จะได้ไม่กังวลอะไร” เอ๋ยิ้มดีใจเดินจากผมกับเดย์ไปแล้วเบนซ์ก็เดินมาพอดี เขาสองคนก็เกาะแขนกันไป “พี่ครับไปหาพี่โต้กันดีกว่ามีเวลา 10 นาทีเดี๋ยวออดดังซะก่อน”ผมกับเดย์ก็เดินหาโต้จนเจอ “บอลนายคงรู้แล้วใช่ไหมว่าเบนซ์ไม่เหมือนเดิมแล้ว” “อือ ช่างเขาเถอะโต้” “นายเก่งจังเลย นายไม่ร้องไห้ขี้แยเหมือนแต่ก่อนแล้วว่ะ” โต้ดูเหมือนจะห่วงผมมาก “เราเลิกใจอ่อนแล้วล่ะ” พูดไปงั้นแหละครับเมื่อคืนผมยังร้องไห้อยู่เลย “เสียแรงเนาะ นายอุตส่าห์กลับมาอยู่ที่นี่ มันบาดเจ็บก็ดูแลมันจนหายดี จำได้มะ เอาข้าวไปให้มันแดก ไปส่งข้าวมันทุกวันถึงขั้นโดนรถชนก็มี ความดีนายหายไปหมด” ผมนั่งคิดถึงสิ่งที่ผมทำดีกับเบนซ์ แล้วใจผมเริ่มหวิวๆ “ไอ้เอ๋มันเป็นใคร พึ่งรู้จักกันไม่กี่วัน มันก็หลงอยู่นั่นแหละ ไอ้เบนซ์นี่มันเสียสติไปแล้ว” โต้พูดทำให้ผมเริ่มน้อยใจเข้าทุกที “โต้อย่าพูดถึงเขาเลย เราตัดใจได้แล้วล่ะ” “ข้าไม่เชื่อหรอก ผ่านมาได้แค่สองวันแกตัดใจได้ ยังไงถ้ามีเรื่องอะไร แกยังมีข้านะบอล” “อือ นายเป็นเพื่อนเรานะ” เมื่อออดดังผมก็ต้องไปเข้าแถว เวลาเรียนผมก็ต้องสับสนเรียนไม่รู้เรื่อง ไม่อยากคิดเรื่องเบนซ์มันก็ต้องคิดเพราะยังเห็นสองคนตำตาอยู่ จนถึงเวลาเลิกเรียนผมก็รีบกลับบ้านไปทำความสะอาดตกแต่งห้องที่อยู่ใหม่ ทำเสร็จเรียบร้อยก็ห้าโมงเย็นพอดี เบนซ์กับเอ๋ก็เข้ามาบ้านพอดี ผมกับเดย์ก็กำลังขนของเก่าๆ ที่เจ้าของบ้านคนก่อนเขาเอาไปไม่หมด ผมกับเดย์ขนเอามาใช้ประโยชน์ เพราะของดีดีอยู่ห้องที่เบนซ์นอนหมด เบนซ์ก็เดินมายืนที่หน้าห้อง “บอล” ผมมองหน้าเบนซ์ “นายช่วยไปพูดกับคุณแม่ให้หน่อยดิ” “พูดเรื่องอะไร” ผมลุ้นเหลือเกินว่าเบนซ์จะคุยกับผมในเรื่องดี “เราอยากกลับไปอยู่บ้าน เราไม่อยากอยู่ที่นี่” ผมใจเต้นเมื่อรู้ว่าเบนซ์ไม่อยากอยู่บ้านผมแล้ว “เราไม่กล้าคุยหรอก เบนซ์ก็ไปคุยเองดิ” ผมก็ก้มหน้าก้มตาทำงานของผมต่อต่อ น้องเดย์หน้าขรึมคงจะแค้นแทนผม “เราไปคุยแล้วแต่คุณแม่บอกให้เราอยู่ที่นี่ต่อ ให้อยู่เป็นเพื่อนนาย” “ก็อยู่ไปสิ ห้องเราก็ย้ายออกแล้วเราไม่กวนนายหรอก” “ถึงแม้จะย้ายออก เราก็ไม่ชอบอยู่ดี” ผมพยายามทำใจกว้างกับเบนซ์เข้าไว้ เพราะวันนี้เบนซ์คุยดีกว่าสองวันก่อน “ไม่ชอบตรงไหน บอกเรา เราจะได้ไม่ทำให้นายไม่สบายใจ” “ไม่ชอบทุกอย่าง เราไม่อยากเจอหน้านาย” ผมก้มหน้าพลันน้ำตาหล่นไหลออกมา แต่ด้วยความรักผมก็กลั้นใจถามเบนซ์อีก “เพราะอะไรนักหนาถึงไม่อยากเจอเราล่ะ” ผมเงยหน้าถาม เบนซ์ก็สบตาผม “เพราะเราเบื่อไง เบื่อ!!! เข้าใจไหมเบื่อ รำคาญด้วย ขอร้องล่ะอย่าเอาน้ำตามาอ้อนเลย เอะอ่ะอะไรก็ร้อง ขอโทษต่อไปนี้เราจะไม่โง่อยู่กับนายอีก จะบอกให้นะ เอ๋เขาไม่ได้งี่เง่าเหมือนนายนะ เอ๋เขาน่ารัก เราเสียใจที่เราไม่เจอเอ๋ตั้งนาน มาเสียเวลาอยู่กันนายตั้งเป็นปีๆ” ผมยิ่งร้องหนักขึ้น ถึงเบนซ์จะว่าอย่างไรก็ตามผมก็ยังรักเบนซ์อยู่ไม่คลาย ผมก็ตัดสินใจพูดกับเบนซ์เพื่อไม่อยากให้เบนซ์คิดมากไปกว่านี้ ผมรู้ดีว่าพ่อแม่ของเบนซ์ไม่ยอมให้เบนซ์กลับไปอยู่บ้านหรอก ท่านต้องการให้เบนซ์อยู่เป็นเพื่อนผม ผมจึงหาทางไม่ให้เบนซ์ต้องรบกวนผู้ใหญ่ “เบนซ์นายต้องอดทนนะ อยู่บ้านเราต่อไปเถอะ เราไม่ทำให้นายเดือดร้อนหรอก เราจะไม่ยุ่งเรื่องเบนซ์อีก เราสัญญา” “เออให้มันจริงเถอะ ขนออกมาหมดยังของที่ห้อง” เบนซ์พูดกระแทกเสียงดัง “หมดแล้ว” “ขอบคุณนะที่นายปรับตัวได้เร็ว” เบนซ์เดินไปแล้วเดย์ก็มากอดผม เราสองพี่น้องก็ปิดประตูคุยกัน ผมเสียใจมากแต่ผมก็ต้องอดทน “พี่เราไปในเมืองกันเถอะครับ” “พี่ก็ว่างั้นแหละ เดย์โทรหาพี่โต้ให้หน่อย” ผมอยากปรึกษาอยากคุยกับโต้ที่สุด เพราะเรื่องระหว่างผมกับเบนซ์มีโต้ที่รู้ลึกซึ้ง เมื่อไปถึงบ้านในเมืองไม่นานโต้ก็มา เคนก็ขนกับข้าวมามากมาย ทั้งเนื้อย่างเกาหลีด้วย เคนไม่รู้หรอกว่าผมสียใจเรื่องเบนซ์แค่ไหน เคนไม่เคยถามถึงเบนซ์เลย “บอลทานข้าวเสร็จ เราไปนั่งเล่นริมโขงกันมั้ย” โต้เอ่ยชวน “ไปดิ เรากำลังเซงๆ เลยรู้มั้ย” ผมบอกโต้ เพราะผมเซงมากๆ “เสียดายจังเราไปด้วยไม่ได้” เคนทำหน้าไม่ค่อยร่าเริง “อ้าวทำไมล่ะ” โต้รีบถาม “เราต้องช่วยแม่เก็บร้าน” เคนก็รีบตอบ “ไม่เป็นไรเคน วันหลังเราค่อยไปกันใหม่ก็ได้” ผมบอกเคน พอเราทานข้าวกันอิ่มแล้วผมกับโต้เดย์ก็ออกเดินทาง เราไปนั่งเล่นที่ระเบียงริมแม่โขงกัน อากาสดีมาก นี่ก็ใกล้ตะวันจะตกดินแล้ว ผมก็ชอบนึกถึงอดีตที่ผ่านมาอยู่เรื่อย ถ้าผมไม่นึกถึงมันก็คงไม่เศร้า ผมนึกถึงตอนที่เบนซ์เคยพาผมมาขี่รถเลาะริมโขงตอนนั้นเรายังทะเลาะกันอยู่วันนั้นผมมีความสุขมาก แต่การมาวันนี้ผมมาด้วยความเศร้า “เฮ้ย นายอย่าคิดมากดิวะ ตกลงนายเป็นเกย์100% หรือเปล่าล่ะบอล” “อ้าวทำไมถามแบบนั้น” ตอนนี้น้องเดย์ไม่อยู่ น้องเดย์ลงไปที่ริมแม่น้ำเดินดูชาวเรือหาปลา และโยนก้อนหินลงแม่น้ำ ดื้อตามประสาเด็ก “บอกมาดิ” “ก็รู้ๆ อยู่” “งั้นนายก็หาคนใหม่ก็ได้นี่ ไม่เห็นต้องง้อมันเลย” “ทำไม่ลงหรอก” ผมตอบตามจริงเพราะผมรักเบนซ์คนเดียว ที่เกิดปัญหาแบบนี้ขึ้นก็อาจจะเป็นเพราะผมไปยุ่งกับผู้ชายคนอื่นก็เป็นได้ “ต้องทำได้ ไอ้เบนซ์มันบอกว่ามันรักนายมากขนาดนั้น มันสัญญากับเราด้วยนะว่ามันจะไม่มีคนอื่น มันบอกว่าไม่มีใครดีกว่าบอล แต่สุดท้ายมันก็ไปรักกับไอ้เอ๋จนได้ เหลือเชื่อจริงๆ” “จริงของนาย มิน่าเราถึงไม่ค่อยชอบหน้าเอ๋” คุณผู้อ่านครับ คุณจงเชื่อลางสังหรณ์นะครับ ถ้าการเจอกันครั้งแรก แล้วเราไม่ชอบขี้หน้าเขา ให้ระวังตัวไว้ สักวันหนึ่งเขาคนนั้นต้องมาทำร้ายเรา อย่างที่ผมเจออยู่นี่แหละครับ “บอล นายหาคนใหม่นะ ถ้านายมีคนใหม่มันจะพิสูจน์ได้ว่าเบนซ์หมดรักนายจริงหรือไม่จริง” โต้พูดคำนี้ผมหูตั้งเลยครับ “อ้าวแล้วเราจะรู้ได้ไงล่ะ” “โอ๋ยบอลเอ้ย มาตอนนี้นายทั้งโง่ทั้งบื้อเลยว่ะ”โต้ก็หัวเราะร่า “ก็เราไม่รู้จริงๆ เรารู้แต่ว่า ถ้าเราไปมีคนใหม่มันก็ยิ่งแตกแยกกัน” “แตกก็ให้มันแตกดิ ตอนนี้มันก็แตกแล้วไม่ใช่หรือ” “อ้าวแล้ววิธีที่นายพูดมันจะรู้ได้ไงล่ะ” “ก็เบนซ์มันขี้หึง ถ้ามันรู้ว่านายมีคนใหม่ มันก็หึงนายน่ะดิ”ครับผมไม่อยากเชื่อเลยว่าเบนซ์จะมาหาหึงผม เพราะก่อนออกจากบ้านวันนี้เบนซ์ก็พึ่งจะบอกว่าเบื่อ เบื่อ แต่ผมก็ไม่ได้บอกโต้เรื่องวันนี้ เพราะไม่อยากรื้อถึงมันอีก คุยไปคุยมาก็สองทุ่มพอดี ผมก็ได้รับอานิสงค์จากอากาศที่กำลังเย็น ผมก็สบายใจมากขึ้น เลยชวนเดย์กลับบ้าน ผมก็สงสารโต้มากบ้านโต้อยู่ไกล กว่าโต้จะกลับถึง “โต้เราขอบคุณนายมาก นายเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดเลยนะ” “ก็นายน่าสงสารนี่ ชีวิตนายมีแต่เรื่อง เราพึ่งหมดห่วงนาย แต่ก็เกิดเรื่องขึ้นอีกจนได้ ไม่ต้องห่วงนะ เราจะอยู่เคียงข้างนายเอง” ผมก็กอดโต้ ผมซึ้งมากไม่รู้กี่ครั้งมาแล้วที่โต้ช่วยผม “บอลพอแล้ว เดี๋ยวเราใจแตกหรอก” โต้กระซิบบอกผม แล้วก็หอมแก้ม ผมเขินมาก เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่โต้หอม ผมเลยชวนโต้กลับเราจึงแยกทางกัน “กลับบ้านปลอดภัยนะโต้”เมื่อกลับถึงบ้านผมไม่เห็นเบนซ์อยู่บ้าน ผมก็คิดถึงเบนซ์มาก นอนก็นอนไม่หลับ จึงพาน้องเดย์ไปนั่งดูหนังที่ห้องรับแขก เดย์ก็หลับตามเคยเราสองพี่น้องรอเบนซ์จนสว่าง ผมก็ปลุกน้องเดย์ให้ไปอาบน้ำ เบนซ์ก็ยงไม่กลับเข้าบ้านอีก แต่เห็นชุดนักเรียนของเบนซ์ยังอยู่ ผมจึงมั่นใจว่าเบนซ์ต้องเข้ามาบ้านอีกเป็นแน่ ผมก็เลยรีดเสื้อให้เบนซ์ สามวันแล้วที่ผมไม่ได้ดูแลเบนซ์ ปกติที่บ้านเราสามคนจะแบ่งหน้าที่กัน เบนซ์จะเป็นคนทำกับข้าวรับผิดชอบเรื่องอาหารทุกอย่างผมจะเป็นคนซักผ้ารีดผ้า เดย์จะทำความสะอาดกวาดถูบ้านแต่ผมกับเบนซ์ก็ช่วยน้องตลอดเพราะบ้านหลังใหญ่ เดย์ทำคนเดียวไม่ไหว ผมก็ยืนรีดผ้าให้เบนซ์อยู่ เบนซ์ก็เข้ามาในบ้านกับเอ๋พอดี เบนซ์เขาไปค้างที่บ้านเอ๋นั่นเอง ผมก็ไม่สนใจรีบรีดเสื้อต่อ ที่จริงมันเสร็จแล้วล่ะ แต่ผมก็ยังรีดไปรีดมาบอกตรงๆ ผมอยากให้เบนซ์มาเอาเสื้อกับผม เบนซ์ก็คุยกับเอ๋ สงสัยว่าจะรอเอาเสื้อมั้ง แต่ผมก็แกล้งรีดต่อไป ผมอยากให้เบนซ์เดินมาถามผม “บอลเสร็จหรือยัง” ผมอยากได้ยินแค่นี้ แต่ผมก็ต้องผิดหวัง เมื่อเบนซ์เดินมา แล้วมาแย่งเอาเสื้อที่รีดอยู่ ผมยังไม่ทันระวังตัวเลยครับ ขณะนั้นเองเตารีดก็ตกใส่เท้าผม ผมลืมแม้แต่จะร้องว่าเจ็บ ผมอึ้งกับคำพูดที่ได้ยิน “รีดอะไรนักหนาวะ อยากรีดทำไมไม่รีดตั้งแต่กลางคืน” ผมนั่งลงกับพื้นเพราะรู้สึกร้อนแสบเท้าไปหมดเดย์วิ่งเข้ามาหาผม “น่าเบื่อทำอะไรชักช้า มันจะสายแล้วนี่” เบนซ์ก็รีบเปลื่ยนเสื้อผ้าคงจะอาบน้ำมาจากบ้านเอ๋แล้ว “พี่ เท้าโดนเตารีดนี่” เดย์ก็รีบมาจับดูเท้าผม “พี่ครับเราไปทายาที่บ้านผมก่อนดีกว่า เดี๋ยวมันจะพองนะครับ” ผมกับเดย์ใส่ชุดนักเรียนเรียบร้อยแล้วผมก็เดินไปซ้อนรถเดย์มุ่งหน้าไปที่บ้าน แล้วพ่อเดย์ก็ทายาให้ผม “เดี๋ยวก็หาย รับรองไม่เปื่อยแน่นอน ไม่เจ็บด้วย คุณบอลเป็นแผลแล้วรีบมานะครับ ที่นี่มียาดีหลายอย่างครับ” คุณลุงท่านสรรพคุณยาของท่าน ผมก็สงสัยเพราะใส่ในขวดกระทิงแดงธรรมดา ไม่มีฉลากอะไรติดอยู่เลย “นั่นยาอะไรครับลุง” “ยาวิเศษ เป็นน้ำมันงูเหลือมกับเลียงผาผสมกันเป็นยาดีรับรองแผลคุณบอลหายไม่เน่าเปื่อยแน่” ผมกับเดย์ก็ไหว้คุณลุงคุณป้าลาไปโรงเรียนเมื่อถึงโรงเรียนทั้งวันที่นั่งเรียนผมไม่เจ็บแผลนั่นเลย ยาคุณลุงดีจริงๆครับ แต่แผลในใจผมสิครับ มันยิ่งเจ็บมากเข้าไปอีก เป็นเวลาสามอาทิตย์ที่เบนซ์เป็นแบบนี้ ผมกับเดย์ก็ต้องคอยรับอารมณ์ของเบนซ์ตลอด แต่วันนี้ไม่เห็นเบนซ์ไปไหน ไม่เห็นเอ๋มาที่บ้าน ผมก็เลยเดินไปดูเบนซ์กลัวว่าเบนซ์จะเป็นไข้ เห็นเบนซ์กำลังเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋า ของทุกอย่างเบนซ์เก็บใส่กระเป๋าจนหมด ผมไปยืนดูที่หน้าห้อง เบนซ์เหลือบมาเห็นผมพอดี แล้วเบนซ์ก็หันมาคุยกับผม ผมดีใจมากที่เบนซ์มองหน้าผม “นายมาก็ดีแล้ว” ผมก็เดินเข้าไปใกล้เบนซ์ เพราะดูท่าทางอารมณ์เบนซ์ดีกว่าวันก่อนๆ “เราจะไม่อยู่บ้านนายแล้วนะ” ใจผมสั่นไปหมด สิ่งที่ผมไม่อยากให้เกิดคือสิ่งนี้ ถึงแม้ว่าเบนซ์จะไม่ดียังไงผมก็ยังรักเบนซ์ ยังอยากเห็นเบนซ์อยู่ที่บ้าน ผมก็เลยถาม “จะไปไหน” ผมพยายามจะไม่ให้เสียงสั่น แต่เสียงผมก็สั่น “จะย้ายไปอยู่กับเอ๋ที่หอพัก” ผมไม่อยากให้เบนซ์ไปจึงหาเรื่องมาพูด “แล้วบอกคุณแม่หรือยัง” “ทำไมต้องบอก เราโตแล้ว เราเลือกทางเดินของเราได้” แค่นั้นแหละผมก็ถอดใจว่าไม่มีทางรั้งเบนซ์ได้อีกแล้ว ผมก็เลยตัด “เบนซ์” ผมเรียกเขาเสียงเข้ม “มีอะไร” เบนซ์ก็ตอบผมเสียงเข้ม “ขอให้นายมีความสุขนะ” “อย่าห่วงเราเลย เรามีความสุขอยู่แล้ว ห่วงตัวเองเถอะ” คำว่าห่วงตัวเองเถอะ ทำให้ผมเจ็บปวดมาก มันจริงของเบนซ์ มันนานมากแล้วที่ผมไม่เคยห่วงตัวเอง ผมมัวแต่ห่วงเบนซ์ ผมกัดฟันคิดในใจ อย่าออกนะน้ำตาจ๋าอย่าออกนะ ต่อไปเราจะต้องเข้มแข็งนะ อย่าไปห่วงมันเลยไอ้เบนซ์อย่าห่วงมัน สรุปผมก็ทำได้ไม่ร้องไห้ “อ่ะ เสื้อนาย เราก็โง่เก็บมาตั้งนาน เอาคืนไป” เบนซ์ส่งเสื้อเก่าๆ ของผมที่ผมลืมไว้ตั้งแต่สนิทกันใหม่ๆ ตอนนั้นเบนซ์บอกผมว่า ถึงแม้ไม่เจอหน้าผม ขอให้เขาได้กอดเสื้อผ้าผมเขาก็พอใจแล้ว เวลาเกือบปีกว่ามาแล้วเบนซ์ไม่ยอมคืนให้ผม แต่วันนี้เบนซ์เขาคืนให้ผมเสื้อผ้าผมชุดนี้มันเป็นส่วนหนึ่งของพยานรักระหว่างผมกับเบนซ์แต่วันนี้เบนซ์เขาคืนมันให้ผม ร้อยคำพันคำที่เบนซ์บอกว่าเบนซ์เบื่อผมไม่รักผมแล้ว ผมก็เชื่อเบนซ์ไม่ลง แต่ตอนนี้เวลานี้เบนซ์เอาเสื้อผ้าชุดนี้คืนให้ผม ผมจึงเชื่อว่าเบนซ์เขาลืมผมแล้ว เบนซ์ลืมผมจริงๆน้ำตาบ้าๆ ของผมก็ไหลพรากออกมาอย่างล้นหลาม ผมมองหน้าเบนซ์ ผมพูดไม่ออก หัวใจของผมตอนนี้ดั่งกับว่ามันแตกสลายแต่ผมก็ยังหน้าด้านพูดกับเบนซ์ ผมอยากพูดกับคนที่ผมรักเป็นครั้งสุดท้าย “ขอให้เบนซ์กับเอ๋มีความสุขมากๆนะ ดูแลตัวเองดีๆ ด้วย ขานายยังไม่หายดีเลย” ผมก็เช็ดน้ำตาแล้วก็กอดเอาเสื้อผ้ากะจะเดินหิ้วกระเป๋าเสื้อผ้าช่วยเบนซ์ เพราะผมได้ยินเสียงรถเอ๋มา ผมกำลังจะหยิบแต่เบนซ์ก็ปัดมือผมไม่ให้ผมช่วย “ไม่ต้องเดี๋ยวเอ๋มาเห็น” ผมก็หยุด เบนซ์ก็หิ้วกระเป๋าเขาเดินออกหน้าบ้านไป ผมนั่งลงกับพื้นกอดเข่าร้องไห้โฮคนเดียว วันนี้น้องเดย์ไม่อยู่เอาอาหารไปส่งบ้านแม่ ผมร้องไห้ อือกูจะร้องให้พอแล้วต่อไปนี้กูจะไม่เสียน้ำตาให้มันอีก มันคือความคิดของผมในตอนนั้น “พี่บอลครับ” เสียงเดย์วิ่งเข้าบ้านอย่างอารมณ์ดีเหมือนเด็กทั่วๆไป เดย์วิ่งร้องเรียกหาผมจนมาถึงห้องนี้ เดย์ยืนงงเมื่อเห็นผมกอดเข่าร้องไห้อยู่ ในห้องคงจะดูว่างเปล่า เดย์คงจะสรุปได้ว่าเบนซ์ไม่อยู่แล้ว “เหอะ ๆ ร้องไห้อีกแล้วพี่บอล” เดย์พูดออกมา คงจะเขินที่มาเจอผมเป็นแบบนี้ แล้วเดย์ก็มานั่งปลอบผม “โอ้ย ดีใจจังไอ้ตัวร้ายออกจากบ้านแล่ว” เดย์ทำน้ำเสียงน่ารักน่าขำแต่ผมก็ขำไม่ออก คำว่าเสียใจ มันเต็มคับอกไปหมดเดย์ก็วิ่งไปปูที่นอนใหม่ “ต่อไปนี้จะเหลือผมกับพี่ชายสองคน เนาะพี่เนาะ ไม่มีคนมาคอยด่าเราอีกแล้ว” เดย์เหมือนจะหาอะไรมาพูดให้ผมคุยกับเขา แต่ผมก็พูดไม่ออก ผมยังคงร้องไห้อยู่ “เดย์ไปขนของมาก่อนนะ พี่บอลรอเดย์อยู่ตรงนี้นะครับ เราจะมาอยู่ห้องนี้กัน ผมจะไปขนของมานะ นะพี่นะ” เดย์ก็วิ่งไปเอาเสื้อผ้าเอาของสำคัญของผมมาเก็บไว้ที่เดิมแล้วจู่ ๆสมุดบันทึกของเบนซ์ที่ผมเก็บรักษาไว้อย่างดีก็หล่นลงกับพื้น เดย์ก็หยิบ บังเอิญว่าสมุดเล่มนั้นเปิดออก เดย์ก็หยิบขึ้นมาอ่าน “บอลครับ เบนซ์รักบอลมากบอนจะรู้ไหม วันนี้เราไปทานข้าวด้วยกัน เบนซ์รู้นะว่าบอลอยากกินให้หมดก่อนเบนซ์ แต่บอลก็แพ้เบนซ์ / วันนี้บอลนอนหลับก่อนเรานะ รู้ไหมเราห่มผ้าให้บอลด้วย รักมากนะ” เดย์ก็หยุดอ่านข้อความเหล่านั้นซึ่งมันมีมากมายที่เบนซ์เขียนผมสิครับต้องกลับมาร้องไห้โฮอีกครั้ง “โกหก คำเหล่านี้มีแต่คำโกหก รักแล้วจะแบบนี้ไปทำไม” เดย์อ่านบันทึกเหล่านั้นต่อไป แล้วจู่ๆ เดย์ก็หยุดอ่าน เดย์นั่งน้ำตาไหล เดย์กระโดดมากอดผม เดย์สะอึกสะอื้นร่ำไห้ จนผมเองก็งงที่เดย์เป็นได้ถึงเพียงนี้ ผมจึงต้องหยุดมาปลอบน้อง “เดย์น้องร้องไห้ทำไม ไม่ร้องนะครับ” ผมกอดเดย์ “ผมสงสารพี่ ผมอยากให้พี่ทำใจให้ได้ครับ” เดย์ยังไม่ยอมหยุด “ได้พี่จะลืมมัน พี่จะลืมมัน” ผมถึงกับตะโกนคับห้อง “ผมรักพี่” เดย์กอดผม ผมก็กอดเดย์ เราสองคนนั่งกอดกัน จากที่ผมได้ตะโกน ผมก็หยุดร้องไห้ ผมเริ่มคิดได้ว่า ไม่เห็นต้องแคร์เลย ผมก็กอดน้องผม ตอนนี้หยุดร้องไห้แล้ว แต่เสียงสะอึกสะอื้นของเดย์ยังมีเป็นจังหวะอยู่ ผมกอดผมหอม “เดย์พี่รักเดย์ พี่รักเดย์รู้ไหม” ผมก็กอดจูบน้อง ผมจูบที่ปากเดย์ตอนนี้ผมเริ่มมีอารมณ์ นานกว่าสิบห้าวันที่ผมไม่มีอารมณ์เลย เดย์เองก็เริ่มมีอารมณ์ เดย์เอาลิ้นมาสัมผัสกับลิ้นผม มันช่างหวานเหลือเกิน ผมต้องกระหน่ำการจูบอย่างรุนแรงเดย์ก็ตอบรับอาการของผมอย่างช่ำชอง เสียงสะอึกสะอื้นของเดย์เริ่มหมดไปกลายเป็นเสียงครางเมื่อผมเล้าโลมไปถึงเป้าหมายสำคัญ ผมรีบถอดกางเกงเดย์ออกจนหมด ผมเล้าโลมจูบไปทั่วบริเวณไข่ ต้นขาและรูสวรรค์ เดย์ครางไม่ได้ศัพท์ ผมรีบถอดกางเกงผมออก แล้วเดย์ก็มาแย่งดูดเจ้าโลกของผม ผมก็รีบจับเดย์นอนตะแคงผมจับเอาเจ้าโลกผมยัดเข้าไปในรูสวรรค์เดย์เด้งรับโดยที่ผมยังไม่ทันแทง ผมรีบเร่งจังหวะอย่างต่อเนื่องมันเสียวมากจนผมลืมเรื่องเบนซ์ได้ ไม่นานผมก็ต้องปล่อยน้ำออกเพราะหลายวันแล้วที่น้ำผมไม่ออก ส่วนน้องเดย์น้ำออกตอนไหนไม่รู้เลอะไปหมดผมยังเสียวอยู่จึงไม่ถอดเจ้าโลกออกผมก็โยกต่อไป ผมไม่เคยทำถึงสองครั้งติดต่อกัน ผมพึ่งรู้ตอนนี้ว่ารอบที่สองมันกว่ารอบแรกซะอีกผมโยกอยู่นานก็ต้านทานจุดสุดยอดไม่ได้ ผมก็ต้องปล่อยน้ำผมออกอีกหลังจากนั้นผมก็ให้น้องเดย์ทำกับผมบ้าง เดย์ทำถึงสามรอบติดต่อกันเสร็จจากเล่นเสียวผมก็คุยกับเดย์ “ต่อไปพี่จะไม่เสียใจเรื่องเบนซ์อีกแล้ว” “ดีครับพี่” “เดย์น้ำออกตั้งสี่ครั้งไม่เจ็บหรือ” ผมถามเพราะเห็นเจ้าโลกเดย์บวมไปหมด “เจ็บนิดหน่อยครับ ก็พี่ไม่ยอมเล่นเสียวกับผมตั้งนาน ผมก็เลยชดเชย” เดย์ยิ้มเขินๆที่พูดแบบนี้ ผมก็ชวนน้องไปอาบน้ำ หลังจากนั้นเราก็ไปในเมืองทานข้าวเหมือนทุกวัน ผมกับเดย์ก็ค้างที่บ้านในเมืองเลย ผมทำใจไม่ได้ที่ต้องมาอยู่ที่บ้านเดิมอีก ผมกลัวผมจะคิดถึงเบนซ์ หนึ่งอาทิตย์ที่ผมทิ้งบ้านเอาไว้ ผมก็สบายใจขึ้น ทุกเย็นผมกับเดย์ก็ไปเล่นกีฬาที่สวนสุขภาพ ไปเจอเพื่อนที่โรงเรียนเดียวกันบ้างเพื่อนใหม่บ้างก็พอทำใจได้บ้างอาทิตย์ที่สองผมก็ตัดสินใจอยู่ที่บ้านในเมืองต่อ จึงไปขอร้องพ่อแม่ของเดย์ให้มาเฝ้าบ้านสวนให้ ท่านก็จะมาเฝ้าให้ แต่จะเฝ้าให้สองอาทิตย์เพราะท่านไม่อยากให้ผมไปอยู่ในเมืองท่านว่าบ้านนี้ดูอบอุ่นกว่า แล้วของมีค่าก็มีเยอะกว่า ทุกวันผมก็ยังไม่ลืมเบนซ์ แต่ผมก็ดูใจผมไม่ออกเหมือนกันว่าผมยังรักเบนซ์อยู่หรือเปล่าเพราะมันพึ่งผ่านมาแค่หนึ่งอาทิตย์เท่านั้น เวลาเราเจอกันที่โรงเรียน ผมก็จะไม่มองไม่ดูไม่สนใจว่าเบนซ์เขาจะทำอะไรแต่ทุกเย็นผมกับเดย์ก็จะมานั่งแต่งบทกลอนด่าเบนซ์ ผมจะยกมาบทหนึ่งให้ท่านผู้อ่านได้อ่านกลอนของผมที่ลอกมาจากหนังสือ ศาลาคนเศร้าบ้างและช่วยกันแต่งกับน้องเดย์บ้าง เราอ่านแล้วเราก็หัวเราะกันทุกวัน ไม่รู้ว่าผมบ้าหรือเปล่าที่ผมใช้วิธีนี้เป็นการปลอบใจตัวเองลองอ่านดูนะครับ “นึกว่าหล่อตายห่าไอ้หน้าเปรต ยังกะเศษศากศพในสุสาน นึกว่าหล่อตายห่าไอ้สันดาน กูรำคาญมึงเต็มทนไอ้ส้นตีน มึงทิ้งกูวันนั้นกูร้องไห้ กูเสียใจกูแกล้งมึงรู้ไหม ไปซะเถอะมึงจะไปมีใคร รักคนไหนไปเถอะกูไม่แคร์ มึงคงคิดว่ากูแพ้มึงใช่ไหมเบนซ์ แสนลำเค็ญมันไม่ใช่นะเบนซ์จ๋า อันความหล่อกูมีมากเป็นศักดา มึงน่ะหมายังหล่อกว่าเหี้ยเบนซ์ควย เหี้ยเอ๋คิดว่าเท่ห์ทำผมตั้ง มองด้านหลังด้านข้างแม่งเหมือนหมา ตัวก็เตี้ยหน้าก็เหี้ยแม่งเกิดมา ชอบมองหน้าห่าเอ้ยกวนส้นตีน” ผมกับน้องเดย์ก็จะชอบแต่งกลอนประมาณนี้ มีอีกเยอะแยะเลยครับ ทำๆ ไปแล้วมันก็ช่วยให้รู้สึกสบายใจขึ้นไม่ต้องคิดมากเรื่องของเบนซ์อีก
7 @1 u v! }* [, G5 z
-------------------- จบตอนที่ 33 --------------------
! x+ E4 [& ~$ j0 d0 ^ | 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2019-5-13 13:44:05
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2020-1-5 21:01:30
โพสต์ 2019-5-24 22:46:29