|
นับเป็นช่วงเวลาที่ผมมีความสุขมากที่สุดการได้มองเจ้าตัวเล็กที่ตั้งครรภ์แปดเดือนที่นอนขดคู้หันหลังใต้อ้อมกอดผมตั้งแต่วันนั้น ดูเหมือนอะไรรอบตัวผมจะผลัดเปลี่ยนสีไปหมด ทุกอย่างดูสดใสเจ้าตัวเล็กก็ดูเปิดใจให้ผมมากขึ้น และมีความสุขมากขึ้นนั่นคือสิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับผมแต่อีกสิ่งที่รู้สึกไม่ดีคือการที่ต้องพยายามหักห้ามใจไม่เผลอทำอะไรตามใจตัวเองต้องรอให้เจ้าตัวคลอดเจ้าตัวน้อยมาก่อน ถึงเวลานั้นผมจะจัดการให้หนักเลยคอยดู “อืม...” เสียงงัวเงียจากร่างใต้อ้อมแขนผมมือถูกยกขึ้นมาขยี้ตาเล็กน้อย ฮึ่ม! ทำไมน่ารักจังวะอยากกดเมียให้ตายคาอกจริง ๆ เว้ย ผมก้มลงจูบที่แก้มอย่างแผ่วเบา เจ้าตัวลืมตาขึ้นมาส่งยิ้มที่ทำให้ผมหลงหัวปักหัวปำมาให้ “ตื่นแล้วเหรอ” “ครับ” ผมมองไม้ด้วยความรักใคร่ที่ไม่เคยมองใครมาก่อนอยากจะหยุดเวลา อยากอยู่แบบนี้ตลอดไป บางทีผมควรจะลองเข้าไปปรึกษาจิตแพทย์ดูเหมือนนับวันยิ่งทำให้ผมบ้าขึ้นทุกวัน และต้นเหตุก็มาจากคนข้างหน้าผมที่ตอนนี้หลับตาลงอีกครั้งและขยับตัวเข้ามาซบอกผมอย่างกับแมวน้อยจนผมอดยิ้มปนขำไม่ได้ สวมกอดว่าที่ภรรยา ไม่สิ เมียผมอย่างรักใคร่นอนต่ออีกสักหน่อยก็ไม่เลวเหมือนกัน “อือ” เสียงครวญครางบางอย่างทำให้ผมค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา เห็นไม้ที่นอนขดอยู่ใต้ผ้า มีผมกอดอยู่ไม่ห่าง ผมรู้สึกใจไม่ดีเหมือนเสียงนั้นจะเป็นเสียงของไม้ “ไม้เป็นอะไรหรือเปล่า” “คุณก้องภพผมเจ็บท้อง!” ผมรีบลุกไปสังเกตร่างไม้เอามือกุมท้องอย่างหนัก น้ำตาคลอเหมือนพยายามกลั้นเอาไว้ ไม่อยากแสดงออกจะว่าไปแล้ววันนี้ก็คือวันกำหนดแล้ว หรือว่าบางทีไม้กำลังจะคลอด! พอคิดได้ผมรีบอุ้มไม้ขึ้นมาแล้วรีบเดินออกจากห้องนอนทันที “ไม้อดทนไว้นะฉันจะพาเธอไปหาหมอเดี๋ยวนี้” ผมพูดอย่างร้อนลนยิ่งเห็นเจ้าตัวเล็กของผมเจ็บปวด ผมก็ยิ่งเจ็บปวดไม่แพ้กัน ผมเดินลงมาข้างล่างแม่บ้าน ก่อเกิด ทรงกลดเห็นผมอุ้มไม้ที่อาการกำลังย่ำแย่ก็ตกใจกันยกใหญ่ “ไม้เป็นอะไรเกิดอะไรขึ้น!” “ไม้ปวดท้องหนักเลยต้องรีบพาไปโรงพยาบาล ลุงขจร! เตรียมรถเร็ว!!!” ผมรีบตะโกนบอกทุกคนหน้าตาแตกตื่น ผมรีบเดินไม่สนใครทั้งนั้นมาถึงก็รีบเข้าไปในรถและให้ลุงขจรออกรถทันที ใบหน้าไม้ซีดเซียวมากขึ้นเรื่อย ๆผมเริ่มใจไม่ดี ทำไมรู้สึกเวลามันเดินไปช้าแบบนี้วะ! “ลุงขับให้มันเร็วกว่านี้หน่อย!” “ครับครับ” “ไม้อดทนไว้นะ ทำใจดี ๆ ไว้ เด็กดีของฉัน อีกเดี๋ยวก็จะถึงโรงพยาบาลแล้ว” ผมกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นเจ้าตัวเล็กร้องโอดครวญตลอดเวลา ผมรู้สึกทรมานอยู่ตลอดเวลาเมื่อไหร่จึงโรงพยาบาลสักที ผมร้อนลน กลัวว่าไม้จะทนไม่ไหว เกิดเป็นอะไรขึ้นมาก่อนในชีวิตผมไม่เคยหวั่นกลัวอะไรแบบนี้มาก่อน ถึงจะรู้ว่าเป็นอาการของคนใกล้คลอดแต่ผมก็ไม่ชอบที่จะเห็นไม้เจ็บปวดแบบนี้ ในที่สุดผมก็มาถึงโรงพยาบาลผมรีบลงจากรถและอุ้มไม้วิ่งเข้าไปอย่างแตกตื่นพยาบาลที่เห็นท่าไม่ดีรีบเข้ามาช่วยเหลือ “คนไข้เป็นอะไรมาคะ” “เมียผมเมียผมท้อง พยาบาลช่วยเมียผมด้วย เมียผมจะคลอดแล้ว” ผมกล่าวอ้อนวอนขอร้องอย่างเอาเป็นเอาตายไม้เหงื่อออก หน้าตาซีดเซียว แต่ก็พยายามฝืนตัวเองมาตลอด ผมมองหน้าพยาบาลขอร้องอย่างสุดซึ้ง ดูเหมือนจะตกใจกับสิ่งที่ได้ยินแต่สุดท้ายก็รีบให้บุรุษพยาบาลเอาเตียงมาเข็นและรีบพาไปห้องคลอดโดยมีผมวิ่งตามไปด้วย เนิ่นนานที่ไม้เข้าไปในห้องคลอดผม ป้าสมร ทรงกลด และก่อเกิดได้แต่นั่งรออย่างไร้ความหมายเมื่อไม่รู้ว่าร่างบางเป็นยังไงบ้าง ผมได้แต่นั่งกุมขมับ หวังว่าเจ้าตัวจะปลอดภัยรวมถึงลูกของผมด้วย ผมได้แต่หวัง จินตนาการครอบครัวเล็ก ๆ ที่มีผม ไม้ และลูกสองคนณ ตอนนั้นครอบครัวผมคงจะมีความสุขมากที่สุด จบบันทึกพิเศษ: ก้องภพ ผมตื่นขึ้นมาในห้องที่ดูแปลกตาจำความได้ล่าสุดคือ อาการปวดท้องอย่างหนักมีคุณก้องภพกอดผมแน่น และร้องเรียก ปลอบโยนผมตลอดเวลา พยายามจะขยับตัวแต่กลับรู้สึกเจ็บบริเวณท้องจนผมต้องร้องออกมา “ไม้! อย่าเพิ่งขยับ” เสียงคุณก้องภพดังขึ้นผมพยายามหันไปมองก็เห็นเขารีบปรี่ตัวเข้าหาผม รอบ ๆ มีพ่อกับแม่ผมอยู่ด้วยพวกท่านก็เข้ามาหาผมทันที คุณก้องภพช่วยปรับเตียงขึ้นเล็กน้อยก่อนจะรีบหยิบน้ำมาป้อนให้ผม พอผมตั้งสติได้ ผมถึงรู้ว่าที่นี่คือโรงพยาบาลและที่ผมมาที่นี่ก็เพราะ ผมจะคลอด!! “คุณก้องภพ! ลูก!ลูกผม!!” ผมพยายามจะลุกขึ้นมาความเจ็บปวดแล่นเข้ามาทุกอณูจนทำให้ร้องออกมาอย่างทรมานคุณก้องภพตกใจรีบประคองและค่อย ๆ มานั่งบนเตียงโอบไหล่ผมไว้ “ลูกไม่เป็นไรแล้วทั้งสองคนปลอดภัยดี” แม่ผมพูดออกมาด้วยความปลื้มปีติผมได้ยินอย่างนั้นก็ดีใจสุดซึ้ง เงยหน้ามองคุณก้องภพที่มองมาทางผมอย่างรักใคร่น้ำตาคลอ ก้มลงจุมพิตที่หน้าผากผมอย่างแผ่วเบา ไม่อยากจะเชื่อ ลูกในท้องของผมที่ผมตั้งครรภ์มาเป็นเวลาแปดเดือนตอนนี้ได้ออกมาดูโลกกว้างแล้วผมจะได้เป็นแม่คนแล้ว ถึงจะหน้าแปลกใจ ผมเป็นผู้ชาย และตั้งครรภ์ มีลูกแฝด ชายหญิงแต่พอเวลาผ่านไป คุณก้องภพกลับทำให้ความรู้สึกที่อยากจะมีครอบครัวเล็ก ๆร่วมกับเขาก็เพิ่มขึ้นมาเรื่อย ๆ และในที่สุดความคิด ความปรารถนานั้นก็เป็นจริงผมร้องไห้ออกมาอย่างปลื้มปริ่มจนไม่สามารถหาคำบรรยายได้ความรู้สึกของคนเป็นพ่อเป็นแม่มันเป็นแบบนี้เอง ผมซบลงที่ฝ่ามือหนาและอบอุ่นอีกไม่นานผมก็จะได้เจอลูกของผมแล้ว เวลาผ่านไปคุณก้องภพพาผมมาดูลูกตัวน้อย วัยทารกทั้งสองคน ผมจำเป็นต้องนั่งรถเข็นเพราะบาดแผลจากการผ่าตัดยังไม่สมานดี พอผมได้ก็ปลื้มปีติเด็กทั้งสองคนหลับตานอนอย่างมีความสุข คนหนึ่งชื่อ ธนภัทร อีกคนชื่อ ธัญลักษณ์ผมได้แต่ยิ้มร้องไห้ไปด้วย ดีใจสุดขีด คุณก้องภพนั่งกอดผมจากข้างหลังหอมแก้มผมฟอดใหญ่ “เราจะเป็นครอบครัวกันแล้วนะไม้ขอบคุณนะ ขอบคุณจริง ๆ” คุณก้องภพพูดขึ้นมาพร้อมกับเอาหน้าแนบกับใบหน้าของผมออดอ้อน ดีใจ ที่ในที่สุดคุณก้องภพก็ได้เป็นพ่อคนครั้งแรก
สั้นไปหน่อยนะครับ อยากจะตัดไว้แค่นี้ ตอนหน้าเป็นตอนจบแล้วนะครับ ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน ติชมได้เสมอนะครับ
| 
Every cloud has a silver l
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2019-5-18 21:13:19
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2019-5-18 21:30:12
โพสต์ 2019-5-18 21:42:57
ขอบคุณครับ
จะติดตามตลอด