|
เรื่องของเบนซ์ ตอนที่ 37
: c, Z7 R4 J1 S
: | I. m) w2 }4 d4 [
(ต่อจากความเดิม) เมื่อกลับถึงบ้านเห็นนั่งที่โต๊ะอาหาร ผมลังเลใจอยู่ไม่อยากไปทานพร้อมกันกับเบนซ์ แต่น้องเดย์ก็ดึงแขนผมให้ไปทาน ผมก็ต้องไป เมื่อผมนั่งลงทานเบนซ์ก็เอาหม้อข้าวมาวางที่โต๊ะแล้วเบนซ์ก็ตักข้าวผมก็แอบมองตอนที่เบนซ์เผลอ หน้าเบนซ์ดูไม่สดชื่นเลย พรุ่งนี้ก็เป็นวันจันทร์แล้ว ผมมองดูเสื้อผ้าเบนซ์ยังไม่เห็นซักเลย ของผมกับของน้องก็ยังไม่ซักเลย ผมนั่งทานข้าวไปก็คิดเรื่องงานไป ทานข้าวอิ่มผมก็รีบไปซักผ้า ผมตัดสินใจค้นกระเป๋าเบนซ์ทันทีตอนที่เบนซ์ไปล้างจานกับเดย์ผมก็เอาเสื้อผ้าของเบนซ์ออกไปซักรวมกัน เบนซ์ก็เห็นตอนที่ผมเดินไปแล้วเดย์ก็เดินตามหลังผม “เดย์น้องไปดูเงินซื้อกับข้าวใกล้หมดยัง” ผมบอกน้องเพราะเงินซื้อกับข้าวผมจะหุ้นกับเบนซ์ แล้วเอาวางไว้ที่หลังตู้เย็น ไม่นานน้องก็เดินมา “พี่ครับเหลือ200 บาทครับ” “งั้นน้องก็ไปเอาเงินที่เราขายวันนี้หยิบใส่1,000 นะ” ผมก็จัดการซักผ้าต่อ นานถึงชั่วโมงที่ผมซักผ้าเจ้าน้องชายตัวดีตอนนี้ไม่รู้ไปไหนปกติจะมาช่วยผม แต่วันนี้ไม่เห็น ผมเลยเดินไปตามดูไปเจอเดย์หลับที่ห้องรับแขก ส่วนเบนซ์นั่งทำรายงานอยู่ที่โต๊ะเขียนหนังสือผมรับเดินเข้าไปอุ้มเดย์เข้าที่นอน แต่อย่างว่าผมยกตัวเดย์ไม่ไหว ผมจึงต้องร้องเรียกให้เดย์ตื่น แต่ก็ไม่สำเร็จ เบนซ์จึงเดินมาแล้วมาจับเดย์หามกับผม เราช่วยกันเหมือนที่เคยช่วย หามน้องเข้าถึงห้องนอนผมก็จัดการห่มผ้าให้น้อง เราสองคนก็เดินออกจากห้องนอนโดยไม่มีใครคุยกับใคร ผมก็เดินไปดูทีวีต่อ เพราะต้องรอให้ผ้าหมาดก่อนค่อยเอามารีด เบนซ์ก็ไปอยู่อีกมุมหนึ่งของบ้านทำรายงานเขาต่อ ดูหนังไปผมก็ลืมเวลาว่าต้องเอาผ้ามารีด มองไปอีกทีเบนซ์กำลังรีดอยู่ปกติเบนซ์ไม่เคยรีดผ้ามันต้องเป็นหน้าที่ผมแต่วันนี้เบนซ์เขาทำ ผมไม่รู้หรอกว่าเพราะเหตุได ผมคิดสองแง่มุมว่า เบนซ์อาจจะอยากช่วยผม หรือไม่ก็เบนซ์อยากทำเองเพราะกลัวผมไม่ทำให้ คิดจนสับสนไปหมดผมก็เลยเดินไปดูรายงานที่เบนซ์ทำอยากรู้ว่ามันใกล้เสร็จหรือยัง พึ่งจะทำได้แค่ครึ่งเดียวเอง ผมก็เลยเขียนโน้ตไว้ให้เขาความว่า / คืนนี้ให้ไปนอนที่ห้องเดียวกันนะ พรุ่งนี้ถ้าแฟนไม่มารับเราก็ไปโรงเรียนด้วยกัน / เขียนจบผมก็เข้านอนเลย แต่ผมไม่ล๊อกประตู ผมกลัวว่าเบนซ์จะไม่กล้ามานอน ผมก็หลับไปตอนไหนไม่รู้ตื่นมาก็ดึกมากแล้วเห็นเบนซ์นอนอยู่ข้างเดย์ผมก็ต้องเอาผ้าห่มไปห่มให้เบนซ์อีกตอนที่เบนซ์นอนหลับ เบนซ์น่ารักมาก ความโกธรความเกลียดผมก็หายไปไหนหมดก็ไม่รู้ ผมก้มลงไปหอมที่แก้มเบนซ์ แก้มเบนซ์ยังหอมเหมือนเดิม นี่ถ้าไม่ติดที่ว่าเบนซ์คบเอ๋อยู่ผมคงจะลักหลับเบนซ์ไปแล้วล่ะแต่นึกเรื่องเอ๋ขึ้นมาผมก็รู้สึกเบื่อเบนซ์ขึ้นมาทันที ผมรีบไปนอนคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย จนเช้าผมตื่นมาผมก็นอนคนเดียว ผมรีบเดินออกนอกห้องผมเห็นเดย์กำลังช่วยเบนซ์ทำกับข้าวผมรีบไปอาบน้ำ ผมออกมาเบนซ์กับเดย์ก็แต่งตัวเรียบร้อยแล้วผมก็รีบแต่งตัวมานั่งทานข้าวด้วยกันจะพูดอะไรผมก็พูดกับเดย์ เบนซ์เองก็เหมือนกันเบนซ์ก็จะคุยกับเดย์ “น้องเดย์ ตอนเย็นนี้อยากทานอะไรครับ” เบนซ์ถามเดย์ “อะไรก็ได้พี่ พี่เบนซ์ทำกับข้าวอร่อย อะไรก็อร่อยหมดแหละ” “งั้นของโปรดพวกเรานะครับ” โถ่ๆ ใครเป็นพวกเรากับนาย ผมคิดในใจ แล้วผมก็นั่งหน้ามุ่ยทานต่อไป “เดย์วันนี้พี่จะไปโรงเรียนพร้อมนายนะ” “หรอครับดีจัง” อ้าวแฟนไม่มารับหรอ ผมเกิดคำถามในใจ “พี่จะไม่ไปกับเอ๋แล้ว พี่เบื่อ” เบนซ์ตอบทำให้ผมไม่คาใจอีกหลังจากที่เราทานอาหารกันเรียบร้อยแล้ว ผมก็เป็นคนขับ เดย์นั่งกลาง เบนซ์ซ้อนท้าย ดีนะที่เดย์ขั้นกลางไว้ไม่งั้นแย่แน่ๆ ผมก็รีบขับเร็วที่สุด อาจจะเป็นครั้งแรกก็ได้ที่ผมขับรถเร็ว ผมไม่อยากมาเจอเอ๋กลางทาง ผมขี้เกลียดจะวุ่นวายกับมัน พอถึงโรงเรียนเอ๋ก็ยืนดักรอเบนซ์ที่หน้าโรงเรียนอยู่แล้วผมก็ไม่จอดรถให้เบนซ์ลง ผมก็เอารถไปจอดที่โรงรถเบนซ์รีบเดินหนีก่อนจะเดินไปเบนซ์ก็กระซิบบอกเดย์ “เดย์พี่เขาพูดอะไรด้วย” “ฮั้นแน่ สนใจเรื่องเขาทำไมครับ” “เขาเรียกเสือกไอ้น้อง” “อะ บอกก็ได้ถ้าพี่เอ๋มาถามให้บอกว่าพี่เบนซ์ไปธุระที่ห้องอาจารย์ ไม่นานไอ้เอ๋ก็เดินมา ท่าทางมันเหมือนหมาบ้า มาถึงก็ถาม แต่ไม่ถามผมไปถามน้องเดย์แทน ผมก็ยืนกอดอกดูฝีมือน้องจอมป่วนจะว่าไง “ไอ้เดย์เบนซ์ไปไหนแล้ว” “ถามทำไมเงี่ยนหรอ” เดย์ทำท่ากวนตีนมาก “ไอ้ห่านี่มึงพูดดีๆเป็นมั้ย” เอ๋ทำท่าจะหาเรื่องเดย์ “ไอ้กับห่า นี่ดีพอแล้วหรอ”เดย์ย้อน “เออมึงรีบบอกกูมาเลย” “ไม่บอกโว้ยกูไม่รู้ อยากเจอก็ไปตามหาเองดิ โน้นไปทางโน้น” น้องเดย์ชี้ไปคนละทางกับที่เบนซ์ไป “แค่นี้ก็จบเรื่อง” เอ๋รีบเดินไปจากเรา เดย์ก็ทำท่าทางใส่ “ไอ้โง่เอ้ย โดนหลอกยังไม่รู้ตัวอีก โง่ฉิบหาย” “ไปกันเถอะเดย์ ระวังตัวด้วยล่ะ ไอ้นี่มันยิ่งบ้าอยู่” “ก็ลองสิเพ่ เดย์ยิ่งคันไม้คันมืออยู่” “เออพอแล้วไปหาเพื่อนกันเถอะ” เมื่อไปหาเพื่อน ผมก็ไปเจอเบนซ์นั่งเหงาอยู่ที่ห้อง “อะไอ้เบนซ์เสร็จแล้ว แกจะย้ายไปทำไมวะอยู่กับพวกเราก็ดีแล้ว” เพื่อนยื่นเอกสารให้ เบนซ์ก็เดินออกจาห้องเรียนไป ผมสงสัยมากจึงถามเพื่อน “เฉื่อยเบนซ์เขาจะย้ายไปไหนหรอ” “ย้ายไปอยู่ห้องสาม ไม่รู้มันจะไปทำไม ไปอยู่ห้องโหลๆ” “ให้เขาไปเถอะ” “ยังไม่รู้เลยอาจารย์จะให้ย้ายไปหรือเปล่ารอฟังมันก่อน” ผมก็เริ่มคิดอีกกับสองแง่สองมุมเบนซ์อาจจะอยากหนีหน้าผมหรือไม่ก็หนีหน้าเอ๋ ไม่รู้ว่าเบนซ์เขาคิดอะไร รอไม่นานเบนซ์ก็มา เพื่อนๆ ก็รุมถาม เพราะไม่มีใครอยากให้เบนซ์ไปจากห้อง “ว่าไงเบนซ์ อาจารย์ว่าไง” “ได้ย้ายว่ะ” เบนซ์หน้าเหงาดูไม่ดีใจเลยที่ได้ย้าย แล้วผมก็เดินออกจากห้องเพราะไม่อยากอยู่ในห้องกลัวเบนซ์จะอึดอัดใจเผื่อบางทีเบนซ์อาจจะอยากพูดอะไรให้เพื่อนฟัง พอถึงตอนเย็นเบนซ์ก็กลับพร้อมกับผมอีก เอ๋ขับรถตามก้นผม ผมจะจอดอยู่แล้วแต่เดย์บอกให้ผมขับหนีผมก็ต้องซิ่งรถอีกเมื่อถึงบ้านเราก็เข้าบ้าน ไอ้เอ๋ตามถึงบ้าน เบนซ์ก็เข้าหลบในห้อง ผมก็อยู่ในบ้าน น้องเดย์ก็ไปยืนดักรอเอ๋อยู่หน้าบ้าน หน้าที่ผมคือแอบมองดูสถานการณ์ หรือเรียกอีกอย่างว่าเสือก “ไอ้เดย์เรียกเบนซ์ให้หน่อย” เอ๋ยังไม่ลงจากรถ ขึ้นเสียงกับเดย์ เดย์ก็ยืนร้องเพลงเฉย “ไอ้เดย์มึงได้ยินไหมที่กูพูด” เอ๋ตะโกนเสียงดัง “ได้ยินแต่เสียงหมาเห่าโว้ย” เดย์ตอบเสียงดัง ไอ้เอ๋รีบลงจากรถจะมาต่อยเดย์ เดย์พูดห้ามก่อน “อ่ะอ่ะ อ่ะ ไอ้ปลัดมึงอย่ามาหาเรื่องนะว้อย” “ไอ้สัตว์มึงเล่นถึงพ่อกูเลยเหรอวะ” “เออสิวะถ้ากูรู้จักชื่อแม่มึงกูกะจะเรียกด้วยโว้ยมีไรมะ” “ไอ้หมา” เอ๋ด่าเสียงหลงคงโกธรมาก “มึงอะหมาหมามันยังดีกว่ามึง มันยังรู้จักเกรงใจ ฟันแล้วทิ้ง น้ำแตกแล้วแยกทาง มึงมึนยิ่งกว่าหมา” เอ๋เงียบคงจะคิดได้หรือเปล่าหรือไม่ก็หาคำตอบเดย์ไม่ได้ ผมเองก็ยังงงเดย์คิดได้ไง ด่าเอ๋ได้ใจผมจริงๆ “กลับไปทำใจซะ ถ้าเขารักมึง เขาไม่หนีมึงหรอก” เดย์ก็เข้าบ้านปิดประตูทิ้งให้เอ๋นั่งงงอยู่หน้าบ้าน ผมก็คิดสงสารมันมากทำให้ผมไม่อยากยุ่งกับเบนซ์อีก ปล่อยให้รักกับเอ๋ ผมไม่เข้าใจว่าทำไมเบนซ์ถึงหลบหน้าเอ๋นัก ผมก็เลยเดินไปที่ครัวเพื่อดูว่าอาหารยังมีอยู่ไหม แต่อาหารในตู้เย็นหมดแล้ว เบนซ์คงไม่ออกไปซื้อ เพราะเอ๋รออยู่หน้าบ้าน ผมเลยต้องไปซื้อเอง ผมก็เดินออกไปหน้าบ้านผ่านหน้าเอ๋ เดย์ก็เรียกผมแล้ววิ่งตามออกมา “พี่บอลจะไปไหน” “พี่จะไปซื้อกับข้าว” “ผมไปด้วยครับ” เดย์ก็ซ้อนมอไซผมแล้วเราก็ออกรถไป “พี่บอลไอ้เอ๋มันจะไม่เข้าไปที่บ้านหรอครับ” “ช่างเขาสิก็เขาเป็นแฟนกัน” “งั้นเราไม่ต้องกลับเข้าบ้านหรอกพี่ วันนี้เราไปนอนบ้านในเมืองกันดีกว่า” “ก็ดี พี่เองก็ไม่อยากกลับหรอก แต่เราต้องซื้ออาหารไปไว้ตู้เย็นก่อน เพราะอาหารหมดแล้ว” “ถ้าไอ้เอ๋กลับบ้านแล้ว เราก็ไม่ต้องมาค้างที่เมืองก็ได้นะพี่” ผมกับเดย์ก็ไปเดินตลาดกัน ซื้อเนื้อซื้อปลาเรียบร้อย ผมกับเดย์ก็กลับบ้านเลย พอกลับถึงบ้านผมก็ต้องเห็นเบนซ์นั่งอยู่กับเอ๋ที่หน้าบ้าน ความสงสารเอ๋เมื่อตะกี้ เริ่มหมดไป ผมเกิดความรังเกลียดมากผมรีบเดินเข้าบ้านชวนน้องอาบน้ำแต่งตัวแล้วรีบออกจากบ้านเลย ผมไม่ลืมเอาชุดนักเรียนไปด้วย ผมหมั่นไส้เอ๋กับเบนซ์มาก ผมคงอยู่ร่วมบ้านกับสองคนนี้ไม่ได้ ผมกับน้องจึงเดินออกจากบ้านอย่างไม่สนใจเบนซ์ ว่าเบนซ์จะไปโรงเรียนอย่างไร “พี่ครับถ้าไอ้เอ๋งอนกลับบ้าน พี่เบนซ์จะไปเรียนยังไงครับ” “คนรักกันปานนั้น เขาคงไม่ปล่อยให้แฟนเขาเดินไปเรียนหรอก” “แน่ใจหรืออพี่” “ชัวร์ อย่าห่วงเขาเลย ห่วงเราดีกว่าหิวข้าวแล้ว” ผมกับน้องเดย์ก็ต้องแวะทานข้าวที่ข้างถนนเพราะหิวมากหลังจากที่ทานข้าวเสร็จผมก็ต้องแอบเข้าบ้านกลัวว่าแม่เคนจะมาเห็นเข้า ไปถึงเราก็พากันนอนแต่ก็ไม่ลืมที่จะเล่นเสียวเพราะเมื่อคืนที่ผ่านมาเดย์หลับก่อนเลยไม่ได้เล่น วันนี้เดย์เลยอยากชดเชย เช้ามาก็ไปโรงเรียน จริงอย่างที่เดย์คิดเบนซ์ถีบจักรยานไปโรงเรียนจริงๆไม่น่าเชื่อว่าเอ๋จะทิ้งเบนซ์ให้ถีบจักรยานมาเรียน “ไปถามพี่เขาสิเดย์เหนื่อยไหม” “ฮั้นแน่ เป็นห่วงพี่เบนซ์ใช่ไหม” เดย์ทำทะลึ่งใส่ผม “เปล่าอยากเสือกเรื่องเบนซ์เฉยๆไปเร็วเดี๋ยวออดดัง” น้องเดย์ก็รีบไปทำตามคำสั่งของผม แล้วก็เดินกลับมาหาผมอีกที “พี่ครับพี่เบนซ์ไล่ไอ้เอ๋กลับบ้านตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว” “น่าเชื่อไหมเนี่ย” “ไม่เชื่อแล้วพี่เบนซ์จะถีบจักรยานมาทำไมล่ะ” “เอางี้ขากลับพี่เอาจักรยานกลับเอง” “อ้าวพี่ไม่เหนื่อยหรอ” “พี่จะถีบไปไว้บ้านในเมือง เดย์ก็มารับพี่สิ” “เอางั้นหรอครับ” “เออเอางี้แหละอย่าลืมเคลียร์ให้เรียบร้อยล่ะ ออดดังแล้วไปเหอะ” วันนี้เบนซ์เขาย้ายห้องไปเรียบร้อย เหลือแต่ไอ้เอ๋มันนั่งเหงาอยู่ห้องเรียน มันคงคิดถึงเบนซ์ ผมรู้สึกสบายอารมณ์ไปเยอะไม่ต้องคิดมากเวลาที่เอ๋กับเบนซ์จู๋จี๋กันวันนี้การเรียนผ่านไปอย่างรวดเร็ว แป๊บเดียวหมดเวลาเรียนซะแล้วผมก็เดินออกจากห้องเรียน โต้เดินตามผม “บอลเราขอโทษนายมากนะ” “โต้นายไม่ได้ทำผิดเรื่องอะไรนะขอโทษเราทำไม” “เราบังคับนายวันนั้น” อ๋อครับที่โต้เขาอยากเล่นเสียวกับผมที่ห้องน้ำวันนั้นผมนึกว่าโต้ลืมไปแล้วซะอีก ผมก็เลยดึงแขนโต้ให้ไปคุยกันที่ลับตาคน “โต้นายดูท่าไม่สบายใจเลยว่ะ” “เราอายนายจังบอล” “อายเราทำไมเราเป็นเพื่อนกันนะโต้” “เออรู้ แต่สิ่งที่เราต้องการมันไม่ใช่เพื่อนที่ไหนเขาทำกัน” ผมอึ้งเลยมาเมื่อโต้พูดถึงเรื่องนี้ แต่ผมก็หาทางออกจนได้ “นายต้องการมันจริงๆหรือ” โต้พยักหน้า แต่บ่งบอกเลยว่าอายมาก “งั้นนายตามเราไปที่บ้านในเมืองนะ” “นายไม่ไปกับเราเลยล่ะ ให้เดย์กลับกับเบนซ์” “เราต้องถีบจักรยานกลับนะ” ผมก็ต้องให้โต้ไปรอที่บ้านก่อน แล้วผมก็ไปหาเดย์ “พี่เบนซ์ว่าไง” “โอเค แต่กว่าจะยอม” “งั้นพี่เอาจักรยานกลับก่อนนะ” “งั้นผมส่งพี่เบนซ์ ผมจะไปรับเลยนะ” “ไม่ต้องเดี๋ยวพี่ให้โต้ไปส่ง มีธุระคุยกับโต้” “ครับ” ผมรีบปั่นจักรยานกลับบ้าน เมื่อไปถึงโต้ก็รอผมอยู่ที่หน้าบ้าน วันนี้ผมก่ะจะคุยกับโต้เรื่องเซกส์ ผมไม่อยากมีเซกส์กับโต้ ผมรักโต้เหมือนเพื่อน ผมอยากให้โต้เป็นเพื่อนที่บริสุทธิ์ไม่ต้องมาแปดเปื้อนกับผมผมก็เข้าไปนั่งคุยกับโต้ในบ้าน “โต้นายไม่รังเกลียดชีวิตแบบเราหรอ นายก็รู้มันทุเรศจะตาย” “มันน่าเกลียดตรงไหนบอล” “ชายรักชายนะ รู้ไปถึงไหนอายไปถึงนั่นนะ” “เราคิดดีแล้ว เราอยากเป็นแบบนี้” ผมก็อึ้งเมื่อโต้ยืนยันแบบนี้หลายเที่ยวแล้ว ผมก็เลยตัดสินใจเอาไงก็เอาวะ “เราไม่ต้องการแบบนี้นะ เราต้องการให้โต้เป็นเพื่อนเรา” โต้เงียบ “นายต้องเป็นเพื่อนเรานะ เพื่อนอ่ะ เหมือนเดิมได้มั้ยโต้” “นายไม่รักเราใช่ไหม” “รักสิ รักมาก รักจนเราไม่อยากแตะต้องนาย” “ไม่จริงหรอก ถ้ารักนายต้องยอมเรา” “โต้ให้นายเตะนายถีบเราก็ยอม แต่เรื่องเซกส์เราทำไม่ลง เพื่อนกันนะ” โต้ก็ก้มหน้าคงจะไม่พอใจที่ผมพูดแบบนี้ “ใช่สิ เราไม่หล่อพอใช่ไหมบอลนายถึงไม่รักเรา” “ไม่เอาเพื่อน อย่าพูดแบบนี้อีก” ผมก็กอดโต้ แล้วโต้ก็กอดผม เสียงโต้ค่อยอ่อนลง “บอลนายน่ารักมากเลยรู้ไหม เราจะพยายามเป็นเพื่อนกับนายเหมือนเดิมให้ได้ เราไม่อยากเสียนายไป” “นายพยายามนะโต้ นายต้องทำได้ นายไม่ได้รักเราหรอก แต่นายรักแบบเพื่อนมากกว่า” “อาจจะใช่ของนายนะ เราสนิทกันมากจนลืมว่าเราเป็นเพื่อนกัน” “นายเข้าใจถูกแล้ว” ผมก็ปล่อยกอดจากโต้ “เดี๋ยวก่อนบอล” “อะไรอีกล่ะเพื่อน” “นายก็ช่วยเราหน่อยดิ เรามีอารมณ์ตั้งแต่อยู่โรงเรียนแล้ว” “แกนี่บ้าจริงๆว่ะโต้” ผมหัวเราะ ขำที่โต้พูดแบบนี้ ไม่รู้จะ ตัดสินใจยังไง แต่มือผมมันไปก่อนแล้ว ผมก็รีบพูดเพื่อเป็นข้อตกลง “เฮ้ยมึงอย่าคิดลึกนะไอ้โต้ แค่เพื่อนกันจริง ๆ นะ” “เออน่า สัญญา” โต้ยิ้ม “ขึ้นห้องดีกว่าว่ะเดี๋ยวใครมาเห็นเข้า” ผมพาโต้ขึ้นห้อง ผมเขินมากที่ต้องทำแบบนี้ แต่คิดไปคิดมา ก็แค่ช่วยให้เพื่อนน้ำแตก ก็เลยไม่เขินไม่อายอีก ผมก็คุยกับโต้เหมือนเพื่อน “แกถอดออกดิ” ผมบอกโต้ “ถอดหมดเลยหรอวะ” “เออ อยากมันก็รีบถอด” ผมก็แกล้งดึงกางเกงมันออก ผมอึ้งเลยครับเมื่อเห็นเจ้าโลกของโต้ ก็เคยเห็นมาสองสามทีแล้ว แต่ไม่ชัดขนาดนี้ ดูมันน่าเร้าใจไปอีกแบบ มันมีเสน่ห์มากก็ส่วนปลาย สะอาดมาก ไข่โต้ก็น่าเลียไม่เบาเลย ผมจ้องมองไม่กระพริบตา โอ้นี่ของเพื่อนเรามันขนาดนี้หรือวะ ผมเกิดคำถามขึ้นในใจ ผมก็ต้องสะดุ้งเมื่อโต้พูดขึ้นมาขณะที่ผมกำลังคิดเพลินๆ “ไอ้บอลกูอยากจะแย่แล้วโว้ยรีบทำสิวะ” “ไอ้บ้า แกจะเอาเปรียบข้าหรอ ของอย่างนี้มันต้องแลกกัน” “เอองั้นข้าไม่เกรงใจแกแล้วว่ะ” โต้ก็มาถอดเสื้อผมออก ผมก็ยืนโง่ตัดสินใจไม่ได้ เอาวะอะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด เท่านั้นแหละโต้ก็จับเจ้าโลกผมไปดูด ผมเสียวมาก มันมีรสชาติไปอีกแบบ “โต้พอเหอะเดี๋ยวข้าน้ำแตก” “ก็แตกสิวะ” “ข้ายังไม่พร้อม” ผมรีบแย่งไปดูดของโต้ โต้เขาไม่เคยมาก่อนโต้ครางลั่นห้อง โต้ไม่เหมือนคนอื่น ขนตรงนั้นโต้จะโกนออกหมดไม่เหลือแม้แต่เส้นเดียว ดูก็เร้าใจไปอีกแบบผมโลมเลียที่ไข่กับเจ้าโลกทั้งดูดทั้งอม ก็ไม่เห็นว่าน้ำโต้จะออกซักที แล้วโต้ก็ลุกมากอดผมจับผมนอนหงาย เอาขาผมทั้งสองข้างกดเข้ากับเอว โต้เอาลิ้นเลียรูสวรรค์ผม ผมต้องครวญครางจนลืมว่านี่คือเพื่อนผม แล้วผมก็โดนโต้เอาเจ้าโลกของเขาที่ไม่ได้เล็กไปกว่าของเบนซ์เลย โต้จับมันยัดเข้า ผมต้องร้องเจ็บเพราะโต้เล่นยัดเข้าแรงมาก “เบาๆหน่อยดิ” “เราขอโทษบอล เราเสียวมากเลย” ผมก็ต้องรองรับความเสียวของโต้ต่อไป เมื่อโต้โยกสองสามทีผมเริ่มเข้าที่ แล้วความเสียวที่แปลกใหม่ก็เกิดขึ้นกับผม ผมต้องนอนคราง โต้ก็ขยับอย่างไม่ปราณีผมเลย ผมต้องพยายามขมิบก้นอยู่ตลอดเพราะผมรู้สึกเสียวเวลาที่เจ้าโลกโต้เข้าไปลึกๆ เพราะส่วนปลายของโต้ใหญ่มาก ผมรู้สึกทั้งเจ็บทั้งเสียวปนกัน ทำไปสักพักโต้ก็เปลี่ยนท่าใหม่ ผมต้องช่วยเพราะโต้ทำไม่ค่อยเก่ง ผมต้องเด้งรับจังหวะที่โต้กระหน่ำ ผมเสียวมากแล้วตอนนี้ ผมต้องบอกสัญญาณแห่งความเสียวกับโต้ “โต้เราจะออกแล้วนะ” “เหมือนกัน นายรอเรานะ” โต้ก็กระหน่ำกระแทรกเข้าออกอีกเกือบสิบๆ รอบ โต้ก็ยัดเจ้าโลกเข้าลึกมากแล้วแช่ค้างไว้ โต้กระแทกเข้าสุดลำ แล้วขมิบเจ้าโลกเสียจน ผมรู้สึกคับไปหมด ผมต้องปล่อยน้ำพุ่งออก เมื่อน้ำผมออกผมนอนอ่อนแรง นอนหอบโต้เอาแขนมาโอบกอดผม โต้ก็เหนื่อยเหมือนกัน “บอลเราโคตรภูมิใจเลยว่ะ” “อะไรนักหนาโคตรเหนื่อยเลย” “อือเหมือนกันเลยว่ะบอล สุดยอดจริงเลยว่ะ” “เอาออกได้แล้วอยากกลับบ้านแล้ว” โต้ก็ถอดเจ้าโลกเขาออกโต้ร้องเสียวๆ ตลอดที่ถอดออก “บอลนายอย่าคิดมากนะ” โต้ก็มองหน้าผม ทำให้ผมคิด (ไหนไอ้บอลมึงบอกว่ามึงไม่อยากยุ่งกับเพื่อนมึงไง ในที่สุดมึงก็ตกเป็นทาสเซกส์จนได้ คำนี้ล่ะครับที่ผมท่องเมื่อผมมองหน้าโต้) “ไม่รู้สิแต่เราก็รู้สึกผิดอยู่ดี นายเพื่อนเรานะ” “ก็เราเพื่อนกัน คนเป็นเพื่อนกันเขาก็ทำงี้กันทั้งนั้น” “แต่เราพึ่งเคยนะโต้ แบบเพื่อนเนี่ย” “เราก็พึ่งเคยเหมือนกัน แต่เราว่าดีออก มันเป็นพยานว่าเราจะเป็นเพื่อนตายต่อกันนะบอล” คิดไปคิดมาก็ถูกของโต้ ผมเลยไม่แคร์อีกต่อไปผมก็รีบลุกใส่เสื้อผ้า “ไอ้โต้แกจะนอนอยู่นี่หรอวะ” “นอนดูแกอยู่ แกหุ่นดีจังว่ะ” “ใครจะไปผอมอย่างแกวะออกกำลังกายมั่งดิวะ” “เออต่อไปจะพยายามอกกำลังกายมั่งแล้วล่ะ” “โต้นายอย่าจบปักกับเรื่องเซกส์นี้ให้มากนะเพื่อน” “ทำไมวะบอล” “เราไม่อยากให้นายเหมือนเรา ดูเราดิลำบากมากรู้ไหม” “เรื่องเบนซ์ใช่ไหม” ผมต้องพยักหน้ารับ ทั้งที่สองอาทิตย์ก่อนผมพึ่งบอกโต้ว่าผมทำใจได้ “บอลนายอย่าหลอกตัวเองอยู่เลย นายยังรักเบนซ์อยู่ใช่ไหม” “ไม่นะ เราเกลียดเบนซ์มากกว่าที่ทิ้งเรา” ผมคิดได้แค่นี้จริงๆ “บอลเราว่าเบนต์มันก็คงยังรักนายอยู่นั่นแหละมันไม่ลืมนายหรอก” “เราอยากให้เบนซ์ลืมเรานะ เราจะได้ไม่ต้องคิดมากเหมือนทุกวันนี้”ผมเริ่มเอามือกุมหน้า ผมคิดมากเรื่องเบนซ์ “น่านะเรากลับบ้านกันเถอะจะมืดแล้ว” “เราถีบจักรยานกลับก็ได้ว่ะสงสารนายต้องกลับบ้านไกล” “ไม่เป็นไรเราไปส่งนายเอง” เมื่อกลับถึงบ้านโต้ก็เข้าในบ้านคุยกับน้องเดย์ โต้ไม่แสดงอาการใดๆ นอกจากเพื่อน ผมสบายใจมากที่เพื่อนเป็นเพื่อนผมเหมือนเดิม “พี่โต้อยู่ทานข้าวด้วยกันสิครับ” “ไม่พี่ต้องรีบกลับนะครับ ดูแลพี่นายสองคนให้ดีล่ะ” “ทำไมครับ” เดย์ถามโต้คงจะสงสัย “กลัวมันกัดกันน่ะ” โต้พูดแล้วก็หัวเราะ ดีนะเบนซ์อยู่ในครัวทำอาหารอยู่ แต่เขาก็ไม่คุยกันหรอกเพราะเบนซ์กับโต้ทะเลาะกัน “เฮ้ยไอ้โต้เราไม่ใช่หมานะโว้ย” ผมตอบโต้ “งั้นแกเป็นแมวก็ได้” เบนซ์ก็เดินมาพอดี โต้ก็หอมผม “หอมจังไอ้บอล ข้ากลับแล้วนะ” เบนซ์ก็มองมาพอดี ตานี่น่ากลัวมาก ลืมซะโตเลย “ไอ้บ้ามาหอมทำไมก็ไม่รู้” โต้ก็หัวเราะแล้ววิ่งกลับบ้าน เบนซ์ก็เอาอาหารวางรอที่โต๊ะ น้องเดย์ก็ไปช่วย ดูเขาสองคนอาบน้ำกันแล้วเหลือผมที่ยังไม่อาบผมก็เลยเดินไปอาบน้ำผมอาบนานกว่าปกติผมอยากให้น้องเดย์กับเบนซ์ทานข้าวก่อน วันนี้ผมจะไม่ทาน ผมอาบน้ำเสร็จผมก็มานั่งเก็บของที่ห้องนอน เดย์เดินเข้ามาหาผมหน้าตาอิดโรย เข้ามาหาผม “พี่ครับผมหิวข้าวจัง” เสียงน้องพูดอ่อยๆ “หิวก็ทานสิครับ” “เรารอพี่ครับ” เดย์เข้ามากอดผม แล้วยื่นกระดาษให้ผม “ข้อความพี่เบนซ์ครับ” ผมรีบเอามาอ่านดู ความว่า บอลถ้านายไม่ทานข้าวเราก็จะไม่ทานเหมือนกัน ถึงเราจะเกลียดกันแค่ไหน เราก็ต้องทานพร้อมกัน หวังว่าคงทำตาม ผมก็ฉุนขึ้นมาทันที “อ๋อมึงเกลียดกูนี่เอง” แกะมาจากคำว่าถึงเราจะเกลียดกันแค่ไหน ผมก็เข้าใจแบบนี้ ผมรีบพาน้องเดินไปที่โต๊ะอาหาร ไปถึงผมกระชากเก้าอี้มานั่ง ผมไม่นิ่มนวลเหมือนแต่ก่อน เบนซ์ก็ไม่มองหน้าผม ผมก็แย่งเอาโถข้าวมาตักเอง เบนซ์เขากำลังจะตักให้ ถ้าผมพูดได้ผมจะบอกเบนซ์เลยว่า อย่าเสือกเดี๋ยวตักเอง ผมก็เริ่มทานข้าว เบนซ์ก็ทานน้องเดย์ทานไปก็ร้องไห้ไป คงจะเสียใจที่ผมกับเบนซ์เป็นแบบนี้ปกติผมกับเบนซ์ต้องปลอบน้องแต่วันนี้ผมไม่ปลอบเพราะผมไม่อยากพูดอะไรต่อหน้าเบนซ์ ผมอยากให้เบนซ์ลุกไปก่อน แต่เบนซ์ไม่ยอมลุกซักที ผมก็ตักอาหารใส่ปากไปเรื่อยๆ เบนซ์ก็เช่นกันมันเหมือนกับว่าเราสองคนแข่งกันกิน จนอาหารหมด ผมก็มองไปดูน้องเดย์หลับอีกแล้ว ผมก็เลยวางช้อนแล้วเอามือไปเขย่าเดย์แต่มันไม่ได้ผล เดย์ไม่ยอมตื่น ผมก็เลยจะอุ้มเดย์ไปนอนห้อง เบนซ์ลุกขึ้นจะมาช่วย ผมรีบเอามือสะบัดมือเบนซ์ออก เบนซ์ยืนมองผมตาค้าง คงจะเข้าใจว่าไม่ต้องช่วย ผมอุ้มน้องเข้าห้องนอน ผมก็รู้สึกเหมือนจะอ้วก ผมวิ่งเข้าห้องน้ำเกือบไม่ทัน ไม่นานผมก็ตกใจ เบนซ์วิ่งเข้ามาเหมือนกัน เบนซ์เขาก็มาอ้วกเหมือนกัน ผมอ้วกใส่ล้างอ่างหน้า เบนซ์อ้วกใส่ชักโครก ผมนึกขำในใจ แกงเขียวหวานที่กินจนหมดเกลี้ยง ตอนนี้มันออกมาหมดแล้ว เบนซ์ท่าจะไม่หาย เขาอ้วกเสียงรุนแรงมาก เหมือนกับว่าจะเอาไส้เอาพุงออกมาด้วย ผมก็จำได้ว่าจะให้อาการดีขึ้นต้องเอามือลูบหลังเหมือนที่เดย์ทำตอนผมเมาเรือ ผมก็ลูบหลังให้เบนซ์ แต่ผมก็ยืนห่างๆ เบนซ์ค่อยอาการดีขึ้น เบนซ์ก็เงยหน้าขึ้นแล้วหันมามองหน้าผม น้ำตาเบนซ์ไหลเลย คงจะเพราะทรมานในการอ้วก มือผมก็หยุดตั้งแต่เบนซ์เงยขึ้นแล้วล่ะ แล้วเบนซ์หันหน้าหนีไปทำความสะอาด ใจบ้าๆ ของผมก็เริ่มคิด ไอ้บ้าขอบคุณซักคำก็ไม่มีต่อไปกูจะปล่อยให้มึงอ้วกจนตายผมก็ล้างอ่าง แล้วรีบออกไปทานอะไรที่เปรี้ยวๆมันยังคลื่นไส้อยู่ไม่หาย ผมรีบไปหั่นมะนาวที่อยู่ในตู้เย็น5 ลูกเอาใส่จานเอาเกลือโรยมานั่งทาน เออค่อยยังชั่วแล้วเบนซ์ก็เดินไปเปิดดูตู้เย็นคงจะหามะนาว แต่เสียใจมันหมดซะแล้ว แล้วเบนซ์ก็เดินมาทางผมผมคิดว่าเบนซ์จะไปนอนซะอีก ดันมานั่งตรงหน้าผมแล้วก็เอามือมาหยิบมะนาวยัดเข้าปากโอยเบนซ์นี่มึนจริงๆ ขอซักคำก็ไม่มี ทานเอาทานเอาผมก็ต้องทานเหมือนกัน ถ้าไม่เอามือหยิบมะนาวเข้าปากก็ไม่รู้จะทำอะไรผมเขินมากถึงแม้มันจะเปรี้ยวขนาดไหนผมก็ต้องเก็บอาการไว้ กลัวอารมณ์จะเปลี่ยนตอนนี้ผมต้องบึ้งไว้ก่อน เพราะเบนซ์ยังหน้าบึ้งเลย ตอนนี้มะนาวในจานยังเหลือมากกว่าครึ่งก็มะนาวตั้งห้าลูกหั่นบางๆแล้วมันเยอะมาก ผมอ่ะบอกตรงๆ เลยว่าจะไม่ไหวแล้วเริ่มจะแสบท้อง แต่ต้องชนะเบนซ์ให้ได้ จึงไม่ยอมลุกจากที่ หวังจะให้เบนซ์ลุกก่อนผม ผมก็ต้องนั่งมองจานมะนาว นานๆ ก็หยิบเอามาทาน แต่ก็เริ่มจะง่วงมาก ผมแอบมองดูเบนซ์ ตอนนี้เบนซ์เริ่มหาวแล้ว ผมดีใจมาก เออเดี๋ยวมึงก็ไปนอนแล้วไอ้เบนซ์ ผมง่วงมาก แต่ผมก็พยายามข่มตาเอาไว้ไม่ให้หลับ “เฮ้ยเดย์พี่มานอนนี่ได้ไงอ่ะ” ผมตื่นมาผมสงสัยมากเลยครับ ก็มานอนที่ห้องได้ไง แล้วนอนผิดที่ซะด้วย หันไปเบนซ์นอนหลับอยู่ “จะไปรู้หรือพี่ ตัวผมเองยังไม่รู้เลยว่ามานอนตอนไหน” “พี่อุ้มแกมาเอง แล้วพี่มานอนตรงนี้ได้ไงแกแกล้งพี่ใช่ไหม” “บ้าหรอพี่ แล้วพี่อุ้มผมมานอนตรงไหนล่ะ” เออถูกของเดย์ก็ผมเอาเดย์มานอนริมนี่นา ก็ตัวน้องมันหนัก เลยวางตรงไหนก็วางเลย “พี่ สงสัยพี่เบนซ์อุ้มพี่มานอนแน่เลย” “เฮ้ยพูดเบาๆเดี๋ยวเขาก็ได้ยินหรอก มันเกลียดพี่จะตาย หน้ายังไม่มองเลย แล้วเรื่องอะไรจะมาอุ้ม พูดเบาๆดิ” ผมเอามือกุมปากเดย์เอาไว้ “ไม่งั้นพี่ก็ละเมอเดินมานอนเอง บาปผมแล้วพี่อ่ะ” “เออบาปก็บาป ไปอาบน้ำกันเถอะ” ผมรีบไปอาบน้ำกับน้องพอออกมาเบนซ์หายไปแล้ว ใส่ชุดเสร็จเห็นเบนซ์ทำกับข้าวอยู่ ผมก็รีบทำตัวให้เป็นประโยชน์ ไปจัดโต๊ะตักข้าวใส่โถไปวางที่โต๊ะ กรอกน้ำเข้าตู้เย็น ทำทุกอย่างเหมือนที่เคยทำ เบนซ์ทำกับข้าวเสร็จเขาก็ไปอาบน้ำ ผมกับเดย์ก็นั่งรอ ไม่นานเบนซ์ก็ออกมาแต่งตัวเรียบร้อยก็มานั่งทานข้าวด้วยกัน เหมือนเดิมครับเราก็ไม่คุยกัน มีอะไรก็คุยผ่านทางเดย์ ถ้าไม่มีน้องเดย์ ไม่รู้จะทำไง ผมแย่แน่ๆ สองอาทิตย์ผ่านมา ผมกับเบนซ์ก็เหมือนเดิมยังหน้าบึ้งเป็นบ้าอยู่เหมือนเดิม เอ๋ก็เริ่มเปลี่ยนไปไม่ค่อยมายุ่งกับเบนซ์อีก ทำให้ผมสบายใจมากขึ้น วันนี้เป็นวันเสาร์ เราต้องไปขายกล้วยอีก กล้วยวันนี้เยอะมากเอาใส่เรือไปรอบเดียวไม่หมด คุณลุงต้องช่วยขนไปส่งให้ที่ตลาดอีกรอบหนึ่ง ผมก็ได้กินกล้วยแขกที่เบนซ์เขาซื้อมาให้ แต่วันนี้แปลกเบนซ์มาทานด้วย ผมละเขิ้นเขินที่ต้องเอามือล้วงกินกล้วยถุงเดียวกัน “พี่ ขายของครับ” เดย์เตือนผม ที่มัวแต่กินกล้วยแขกอยู่ “เอาเยอะมั้ยแม่” เสียงลูกค้าหนุ่มถามแม่ “เอาร้อยหวี บอยเลือกนะลูก แม่ไปดูของอย่างอื่นก่อน” ผมรีบมองไปดูคนชื่อบอย แม่งโคตรหล่อเลยเอาอีกแล้วนะไอ้บอล เห็นคนหน้าตาดีหน่อยไม่ได้ อ้าปากค้างทุกที ผมเตือนตัวเองไม่ให้มองบอย หนุ่มรูปงามสูงโปร่ง ตาผมก็สำรวจตัวเขา จนเขายิ้มให้ผม ผมก็ยิ้มตอบ แต่ยิ้มผมก็ต้องโดนเบนซ์มาบดบังเอาไว้ เบนซ์เล่นมายืนขวางหน้าผม ทำเป็นขายของซะคล่องเลย “เอาแบบไหนครับ มีหลายราคา” เบนซ์รีบเสนอก่อนเลย “หวีนี้ราคาเท่าไหร่ครับเห็นมีเยอะดี” บอยก็พูด แต่สายตาเขาก็แอบมาชำเลืองดูผม “25 บาทครับ” “แพงจังครับ ลดได้เปล่า” “ได้ครับแต่ 23 บาทนะครับ” แหมคุณเบนซ์เขาลดเองเลยครับ เจ้าของร้านเขานั่งอยู่ทนโท่ไม่เห็นถามเหมือนคราวก่อน “อ้างั้นตกลงผมเอา100 หวีนะครับ” เบนซ์ก็เตรียมถุงมาใส่ “อย่าลืมแถมด้วยนะครับ” บอยหันมายิ้มแล้วพูดกับผม นั่นไงไอ้เบนซ์ ฝีมือการขวางไม่เห็นสำเร็จเลย ผมคิดสะใจ “ครับ แล้วผมจะแถมหัวใจผมกลับบ้านไปด้วย” ผมก็แกล้งพูดไปงั้นแหละ บอยหรือใครจะคิดยังไงก็ช่างเขา ไม่สนแล้ว “โอ๋ยถ้าให้จริงจะเอาไปทำอะไรดีนะ” “งั้นไม่ให้ดีกว่าครับ” ผมก็แกล้งพูดอีก “เอาครับเอา เอาไว้เป็นเพื่อนยามเหงา” บอยก็รับมุกอีกตางหาก แถมยังมานั่งเก้าอี้ตัวที่เดย์นั่ง เบนซ์กับเดย์ก็จัดกล้วยใส่ถุงไม่พูดจา ผมก็คุยกับบอยอย่างสนุกปาก “เอากล้วยไปทำอะไรครับเยอะแยะ” “อ๋อ เอาไปทำข้าวต้มมัดส่งตลาดครับ” “วันหลังเอามาชิมบ้างนะครับ คงจะอร่อยน่าดู” “กล้วยสวยๆหล่อๆ อย่างงี้ต้องอร่อยแน่นอนครับ” ผมหน้าซีดเลยไม่รู้บอยชมผมหรือเปล่า แต่ผมอายตรงที่ว่าสวย ผมไม่อยากสวย “ผมว่าคนมาซื้อมากกว่าที่ดูเปล่งปลั่งน่ากิน” ผมรีบแซวเขาตอบ “จากินผมเหรอเนี่ย” บอยตอบอาย ๆ เบนซ์ก็ดูเหมือนจะไม่พอใจเสียงจับถุงดังมาก ผมก็คิดในใจว่านี่เบนซ์หึงหรือเปล่า ผมรีบทดสอบต่อ “อยากกินครับ” ผมทำหน้าหวาน “นายชื่อไร คุยหนุกดีว่ะ” บอยจ้องหน้าแล้วถามผม “ชื่อบอลครับ” “ชื่อเราบ. เหมือนกันเลยนะครับ คงคบกันได้นานนะ” “ครับ อาจจะตลอดไปก็เป็นได้” ผมก็ไม่หยุดอยู่แค่นี้ “ขอเบอร์หน่อยได้มั้ยครับ” “เราต้องแลกกัน” บอยก็จดเบอร์ให้ผม จู่ๆ เบนซ์ก็พูดตัดขึ้นมาขณะที่ผมกำลังจดเบอร์โทรให้บอย “บอยเอาเบอร์รองเท้าด้วยไหมครับ” เบนซ์ยืนมองหน้าบอย ผมกลัวมากกลัวจะมีเรื่องกัน “เฮ้ยนายพูดกวนตีนดีว่ะ” บอยหัวเราะ แล้วเดินไปหาเบนซ์ “นายชื่อไร โคตรเทห์เลยว่ะ” บอยถามเบนซ์ ผมโล่งอกไปเลย “เบนซ์” เบนซ์พูดคำเดียวสั้นๆ “เบอร์รองเท้าเราอ่ะ41 นะ” บอยก็ตอบกลับ “หรอ เรา 42 ชนะนายขาดรอย” ผมงงมากเบนซ์ไม่เคยเสือกเรื่องของผม แต่วันนี้เบนซ์ดันเสือก ดีนะที่บอยไม่เข้าใจผิด “อ่ะแล้วเราจะโทรหานะ บางที่จะขับรถไปรับกล้วยที่สวนเลย เพราะต้องซื้ออาทิตย์ละครั้ง” “อย่าลืมโทรหาล่ะ ไม่งั้นเราไม่ยอมคืนหัวใจให้นายนะบอย” “หัวใจนาย คิดหรือว่าเราจะคืนให้” บอยรับมุกผมต่ออีก สะใจจัง “อย่าลืมเบอร์รองเท้านะบอย” เบนซ์ยังไม่เลิกพูดเรื่องนี้ “เออเราไม่ลืมหรอก เดี๋ยวเราจะมาเอาคืน” เมื่อบอยเดินไป จะเอารถมาขนกล้วย เดย์ก็พูดลอยๆ ขึ้นมา “เอ้อ เดี๋ยวต้องหลบแล้วล่ะ เดี๋ยวหมามันจะกัดกัน” เดย์ก็ทำเป็นร้องเพลง ไม่สนกับคำที่ตัวเองพูด ผมกับเบนซ์ถึงกับก้มหน้าทำหน้าที่ ตัวเองต่อ ผมรีบถามตัวเอง นี่เบนซ์หึงผมหรือเปล่าก็ไม่รู้ หรือเบนซ์รังเกลียดที่ผมเจ้าชู้ ไม่ยอมเลิกนิสัยเก่าๆ ผมก็ยอมรับว่าผมมักมากในกาม แต่ผมก็รักเบนซ์คนเดียว แต่ตอนนี้ผมไม่รู้ว่าตัวเองยังรักเบนซ์ไหม (จับจ๋น) # \8 v" E9 u* j9 x; @. p
-------------------- จบตอนที่ 37 --------------------
0 u8 y$ c7 s( m1 J3 P# d
* r5 @, Z9 o9 s# K3 `6 {6 i# [หายไปนานหลายวัน คิดถึงเพื่อนๆ จังเลยยย ^^ วันนี้มาช้าหน่อย แต่ก็มานะ กลัวเพื่อนๆ จะรอนาน อิอิ ปล.วันนี้เป็นวันเกิดของผมด้วยน๊า ขอคำอวยพรและกำลังใจดีๆ ให้ผมด้วยนะคร้าฟ จุ๊บๆ {:7_295:}
}% I# t; l' n+ L h! S- r$ `' Q: W7 R
| 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2019-5-21 16:54:59
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2020-1-6 20:32:11
