|
เรื่องของเบนซ์ ตอนที่ 39 (ต่อจากความเดิม) “บอลเข้านอนสิครับ” เอ็มเรียกผม ผมต้องลืมเรื่องเบนซ์ เมื่อเอ็มเริ่มจะเล่นเสียวกับผม ผมต้องเป็นที่ระบายอารมณ์ของเอ็ม เสร็จผมก็นอนไม่หลับ ส่วนเอ็มเขาหลับแล้ว ผมก็เลยต้องออกมานั่งเล่นที่ห้องรับแขกไม่นานผมเห็นเบนซ์เดินออกมานั่งข้างๆ ผม แต่เรานั่งอยู่ห่างกันผมก็ดูโทรทัศน์ไป แต่สมองก็คิดเรื่องเบนซ์นั่นแหละผมอยากคุยกับเบนซ์ แต่ผมอยากให้เบนซ์คุยก่อนนี่ก็เกือบเดือนแล้วที่เราไม่คุยกัน ถ้ารวมเวลาที่ทะเลาะกันก็เดือนกว่าจะครับสองเดือนภายในไม่กี่วันนี้ มันนานมากเหลือเกิน ผมก็รอว่าที่เบนซ์มานั่งข้างวันนี้เบนซ์เขาจะเอาไง แต่ก็ไม่เอาไงซักที ไม่พูดไม่จา ไม่มองหน้า ผมเองก็ต้องเคร่งขรึม บอกตรงๆผมอายเบนซ์มาก เบนซ์ถ้านายคุยกับเราก่อน เราก็จะคุยกับนาย ผมตั้งอธิฐานในใจ แต่ก็ดึกมากแล้วเบนซ์ก็ยังไม่ยอมคุยกับผม ผมก็ต้องเอนหลังหลับเสียตรงนั้น ผมตั้งใจให้หลับ ผมอยากทดสอบว่าเบนซ์จะห่วงผมไหม ถ้าห่วงเบนซ์ต้องปลุกผมให้ไปนอน ถ้าไม่ห่วงต้องทิ้งผมนอนที่โซฟา ผมก็หลับ รู้สึกตัวมาผมก็ไม่กล้าลืมตา ผมทำใจไม่ได้ผมยังนอนอยู่ที่โซฟาอยู่ นี่เบนซ์เขาลืมผมจริงๆผ้าแค่ผืนหนึ่งเบนซ์ก็ไม่ยอมมาห่มให้ ทีผมเวลาเบนซ์หลับผมก็ยังไปห่มผ้าไปหอมทุกครั้งที่เขาหลับก่อนแต่ทำไมทีเบนซ์ถึงใจดำขนาดนี้ ผมรีบไปปลุกเอ็มโอ๋แล้วผมก็ชวนเขาสองพี่น้องกลับบ้านไปทานข้าวที่ตลาด ผมเกลียดเบนซ์ที่เบนซ์ไม่ห่วงผมเลย “เดย์อยู่บ้านนะครับ พี่ไปให้สบายใจพี่จะมา” “อ้าวพี่ไม่ไปขายกล้วยหรอ” “พีฝฟากวันหนึ่งได้มั้ย เดย์ขายของพี่เก่งอยู่แล้ว” ผมก็ออกรถขับตามก้นเอ็มเข้าเมืองทันที “เอ็มเราจะนอนพักที่บ้านนี้ก่อนนะ แล้วเราจะตามนายไป” “งั้นเราไปบ้านเราก่อน แล้วเราจะมาหานะครับ”เอ็มจะมารับผมไปทานอะไรอร่อยๆ แต่ผมเบื่อผมอยากไปในที่ที่สงบกว่านี้ ผมก็รีบออกจากบ้านหลังจากพี่น้องสองคนนั้นกลับบ้านไปแล้ว ผมรีบโทรหาโต้ “โต้เราเบื่อจังเลย นายอยู่บ้านไหม” “อยู่สิวันนี้เราว่างพอดี” “เราไปหาได้เปล่า” โต้ดีใจที่ผมจะไปหาเขา ผมรีบออกรถไปที่บ้านโต้ที่อยู่ไกลจากตัวเมืองมาก เมื่อไปถึงโต้ก็รอผมที่หน้าบ้าน “หน้ามุ้ยอารมณ์เสียมาอีกแล้วนะแก” โต้คงรู้ว่าผมเริ่มว้าวุ่น “อือเรายอมรับว่ะ เราไม่สบายใจจริงๆ นะ” “เรื่องเบนซ์ใช่ไหม” โต้ก็ย้ำเรื่องเบนซ์มาหลายครั้งแล้ว “เรื่องเดิมนี่ล่ะ” “บอลเอ้ย นายไม่มีทางลืมเบนซ์หรอกเชื่อเรา คุยกับมันเหอะ” “ไม่มีทางเราไม่อยากโง่อีก เราจะขอเป็นอย่างนี้ต่อไป” “อมทุกข์น่ะหรอ” “อือ ไม่มีทางเลือกนี่” ผมตอบโต้ “มันก็คิดยากอยู่นะ นายยังรักเบนซ์อยู่แต่ไอ้เบนซ์สิไม่รู้ว่ามันยังรักแกหรือเปล่าเข้าใจยากว่ะ” “ก็นั่นนะสิ เราเองอยู่บ้านเดียวกัน เรายังไม่รู้เลยว่าเบนซ์เขาคิดไง” ผมก็เล่าเหตุการณ์เมื่อคืนให้โต้ฟัง “คิดมากน่ะ มันอาจจะนอนหลับเหมือนกันก็เป็นได้” “ไม่จริงหรอก เบนซ์ตื่นก่อนเราอีกทำกับข้าวหน้าตาเฉย ไม่เห็นว่ามันจะเอาผ้ามาให้ห่มเลย ปล่อยให้เรานอนหนาวจนเช้า” “ถ้าเรากับเบนซ์ยังถูกคอเหมือนเก่าเราคงจะถามมันได้แต่เนี่ยเราไม่คุยกันเหมือนนายนี่ล่ะ” “เราอยากไปเที่ยวจังเลยโต้ พาเราไปเที่ยวหน่อยดิ” “อยากไปไหนล่ะบอกเรามาเลยเดี๋ยวจะพาไป” โต้ยิ้มทำท่าสนุกร่าเริง แต่ผมสิ ร่าเริงไม่ออกจริงๆ คิดเรื่องเบนซ์ทีไรต้องหน้าเศร้าทุกที “เราคิดออกแล้ว เราไปเที่ยวตลาดท่าอุเทนกันไหมที่นั่นเรามีญาติ” “ก็ไปสิ” ผมก็ต้องให้โต้ขับรถ วันนี้เบนซ์กับเดย์คงจะไปขายกล้วยที่ตลาดแล้วล่ะ แต่วันนี้ผมขอหนีซักวัน ไปคิดอะไรให้มันเพลินๆหน่อย แต่ผมก็ต้องคิดถึงเดย์กับเบนซ์อย่างกะทันหัน ผมรู้สึกว่าผมผิดมากถ้าหนีงานวันนี้ “โต้เราอยากกลับบ้านแล้วล่ะ” “แกจะเอาไงวะบอล” “เราคิดถึงน้องเดย์” ผมก็ทำหน้าหงอย โต้จอดรถมองหน้าผม “ข้าล่ะไม่รู้จะเอาไงกับแกแล้วว่ะบอล กลับก็กลับ” โต้ก็พาผมขี่รถกลับจนถึงบ้านโต้ เพื่อส่งโต้ แล้วผมก็มุ่งหน้าไปที่ตลาด วันนี้เป็นวันอาทิตย์คนเดินพลุกพล่านไปหมด ผมรีบจอดรถมอไซไว้ แล้วรีบเดินไปที่แผงขายกล้วย เจอน้องเดย์กับเบนซ์นั่งหันหลังให้กัน ผมก็รีบเดินเข้าไปเรียกเดย์ ทั้งสองหันมาทางผมเหมือนกับดีใจ แต่เบนซ์ยังหน้าบึ้งบอกอาการที่เดาไม่ถูก “พี่บอล พี่ไปไหนมาพี่เอ็มโทรหาพี่อยู่นะครับ” “เปล่าพี่ไปขี่รถเล่น” “ต่อไปอย่าหายไปแบบนี้อีกนะครับ เป็นห่วง” “พี่ไม่ไปแล้วล่ะ” “พี่ผมหิวข้าวครับ” เดย์มองไปทางเบนซ์ เบนซ์รีบลุกขึ้นแล้ววิ่งหายไปในตลาดอีกฝั่งหนึ่ง “พี่บอลอย่าไปอีกนะ รู้ไหมเราเป็นห่วง” “ใครล่ะห่วงพี่ ก็มีแต่เดย์นี่นาที่ห่วง” “พี่เบนซ์ก็อาจจะห่วงพี่มากรู้ไหมครับ พี่ไม่อยู่ไม่ยอมทานข้าวเลย” “ไม่จริงหรอก มันเป็นข้อตกลง ถ้าพี่ไม่ทานด้วยเขาก็จะไม่ทาน ไม่ได้แปลว่าห่วงซะหน่อย” ผมก็ชอบเข้าข้างตัวเองแบบนี้ล่ะครับ ก็มันไม่น่าเชื่อว่าเบนซ์จะห่วงผมนี่ครับ “กับข้าวมาแล้วพี่” เดย์รีบวิ่งไปรับกับเบนซ์ ตอนนี้ จะ 10โมงเช้าอยู่แล้ว เราสามคนยังไม่มีใครทานข้าวเช้ากันเลย ผมทานไปก็แอบมองเบนซ์ไป เบนซ์เขาเฉื่อยชามาก จะโกรธจะเกลียดก็น่าจะคุยกันบ้าง วันนี้ทั้งวันเราสามคนไม่ค่อยจะคุยกันเลย เวลาลูกค้ามาก็ไม่มีใครคุยกับลูกค้า สุดท้ายกล้วยเราก็ต้องขนใส่เรือกลับตั้งแต่หัววันผมก็ต้องขี่มอไซกลับ น้องเดย์เป็นคนพายเรือเบนซ์ก็กลับกับน้อง เมื่อถึงบ้านผมก็ อาบน้ำก่อนเขาทั้งสอง ผมก็เข้านอนแต่หัววันแล้วไม่ลืมที่จะเขียนโน้ตบอกเบนซ์ใจความว่า “วันนี้เราไม่ค่อยสบายทานข้าวเถอะนะเราจะนอนก่อน” ผมกลัวว่าเบนซ์จะพาน้องอดข้าวเหมือนวันก่อนอีก ผมไม่รู้สึกตัวอีกเลยตั้งแต่เข้าห้อง จนเช้าน้องเดย์ปลุกให้ตื่นเตรียมไปโรงเรียน วันนี้ผมเริ่มซึมเศร้าไม่ร่าเริงเหมือนแต่ก่อนเวลาอยู่ห้องเรียนผมก็ไม่อยากคุยกับใคร ผมก็งงตัวเองนี่เราน้อยใจที่เบนซ์ไม่พูดด้วยไม่เอาใจหรอนี่ ผมก็เลยคิดได้ว่า เรานี่ไปหลงรักเบนซ์อีกแล้วหรือพอมองหน้าเอ๋ผมก็รู้สึกตัวขึ้นมาได้ เฮ้ยเบนซ์กับเอ๋เขาเป็นแฟนกันนะเบนซ์ไม่ใช่ของมึงแล้วนะบอล เบนซ์เป็นของเอ๋แล้วจะมัวมาคิดเรื่องเบนซ์ให้เสียเวลาอยู่ทำไมแค่นั้นแหละเมื่อคิดได้ดังนี้แล้ว ผมก็เริ่มทำตัวสนุกร่าเริง “ไอ้บอลแกจะเอาไงวะเนี่ย ไง๋เมื่อเช้านี้หน้ายังกะผี มาตอนนี้ดันเป็นหมาบ้าได้วะ” เพื่อนเขาก็แซวผม “เปล่าหรอกเมื่อเช้ากูลืมเอาปากมาว่ะกูลืมไว้ที่บ้าน” “แล้วใครเอามาส่งให้แกวะบอล” “อ๋อ มันมากับสายลมอ่ะ” “เฮ้ย!เงียบอาจารย์แวมพายแกมาแล้วโว้ย” ผมรีบนั่งลงไม่คุยโม้โอ้อวด แต่ดูเหมือนอาจารย์ประไพรแกจะจับได้ “เธออีกแล้วนะชนานนท์ สมองหมาปัญญาฮวกจริงๆ” อาจารย์ประไพรก็รีบเดินไปประจำที่ แล้วแกก็เล่นทดสอบวิชา เพราะใกล้จะปิดเทอมกลางภาคเข้าทุกวัน แกก็เล่นถามแต่ผมตามเคย “เมื่อวันศุกร์ที่แล้วพวกเธอทุกคนได้เข้าร่วมอบรมวิชาพระพุทธศาสนาฉันมีข้อความสั้นๆจะถาม หวังว่าพวกเธอคงจะตอบได้” อาจารย์ประไพรก็หยุดนิดหนึ่ง แล้วก็ชี้มือมาทางผมบอกให้ลุกขึ้นผมนึกว่าแกจะปล่อยให้ผมรอดสายตาไปได้แล้ววิชานี้ผมไม่รู้เรื่องเอาซะเลย “ชนานนท์ ทำไม นิพพานถึงไม่มีตัวตน” ผมต้องยืนบิดซ้ายบิดขวาอายเพื่อนก็อาย เมื่อก่อนถ้าผมตอบไม่ได้ไอ้เฉื่อย โต้ มิ้นและเพื่อนคนอื่นๆ เขาจะทำปากขมิบเหมือนออกเสียง ผมก็ต้องเดาแล้วตอบจะถูกทุกครั้งไป แต่วันนี้เพื่อนๆ พากันส่ายหัวกันหมด ขนาดเจ้าเฉื่อยจอมบาลีวันนี้ก็ยังต้องส่ายหัว ผมก็หน้าซีดหมด “ถ้าตอบไม่ได้พวกเธอทั้งห้องโดนฉันทำโทษ” ผมก็สงสารเพื่อน จริงๆ แล้วอาจารย์ประไพรแกอยากจะเล่นงานผมคนเดียว คำถามง่ายๆ ถามเพื่อนคนอื่นจนหมด แต่คำถามยากๆ แบบนี้กลับมาถามผมคนเดียว เล่นถามว่าทำไมนิพพานไม่มีตัวตน ใครจะไปตอบได้ “ว่าไงชนานนท์ เธอจะตอบหรือจะโดนทำโทษ” “ตอบครับ” “งั้นก็ตอบมา” ผมยืนหลับตา แล้วก็คิดออกมาได้อย่างกวนๆ “เพราะตัวตนไม่มีในนิพพานครับ” ผมก็ค่อยๆ ลืมตาดูว่าอาจารย์แวมพายแกจะว่าไงต่อ “เธอเก่งมาก” แล้วอาจารประไพรก็อธิบายคำว่า ไม่มีตัวตนในนิพพาน พวกผมทั้งห้องก็เลยโชคดี ไม่ถูกทำโทษ เลิกเรียนผมก็เดินหาน้องเดย์ แต่วันนี้น้องเดย์ต้องช่วยงานอาจารย์ ผมก็เลยต้องรอน้องกุญแจรถก็อยู่กับเบนซ์ ผมเลยต้องแอบอยู่ในมุมส่วนตัวในสวนหย่อม ผมไม่กล้าไปรออยู่กับเบนซ์ เพราะวันนี้ดูเหมือนว่ามีห้องน้องเดย์ติดงานอยู่ห้องเดียว เพื่อนๆ เขาเริ่มทยอยกลับกันหมด โต้ก็มาชวนให้กลับ แต่ผมก็ต้องปฏิเสธ ผมไม่อยากทำตัวห่างเหินกับน้องและเบนซ์ ถ้ารักกันไม่ได้ผมก็ขอเป็นเพื่อนนี่คือความคิดที่จะทำในวันต่อไป แล้วผม ก็ได้ยินเสียงคนเดินมา ท่าจะสองคนผมดีใจคิดว่าเป็นน้องเดย์แต่เมื่อเหลือบไปมอง เบนซ์กับเอ๋เขาเดินมาด้วยกันเบนซ์เดินเข้ามาใกล้ผม ส่วนเอ๋ยืนอยู่ห่างๆผมจ้องมองเบนซ์ เบนซ์ก็ยื่นกุญแจรถให้ผม ผมอึ้งที่วันนี้เห็นเบนซ์กับเอ๋ไปด้วยกัน ทั้งที่หลายวันแล้วที่เบนซ์หลบหน้า หลบตาเอ๋ แต่นี่มันอะไรอีกล่ะ ผมก็แค่น้อยใจ เบนซ์มายื่นกุญแจรถให้ผม ผมมัวแต่อึ้งเบนซ์ก็นั่งลงแล้ววางกุญแจรถไว้กับพื้น แล้วเบนซ์ก็เดินไปหาเอ๋ “ไปกันเถอะเอ๋” เบนซ์ทำให้ผมรู้สึกน้อยใจมาก ที่จริงถึงขั้นนี้แล้วเบนซ์ก็น่าจะพูดกับผมบ้างว่า บอลเราเอากุญแจมาให้นายนะ เบนซ์ก็ไม่พูดซักคำ ผมก็เลยนั่งก้มหน้าแอบเหงาอยู่คนเดียว แต่แปลกที่น้ำตาผมไม่ไหลเหมือนแต่ก่อน ถ้าเป็นเมื่อก่อน ผมร้องไห้ตาบวมแล้ว คงจะเพราะมันเจ็บจนชินแล้วละมั้ง “พี่กลับเถอะครับ” “อ้าวเดย์เสร็จแล้วหรือ” “ครับกลับเถอะพี่” เดย์เหมือนจะรู้แล้วว่าเบนซ์ไม่กลับบ้านพร้อม “เดย์วันนี้เราจะทานข้าวที่ไหนครับ” ผมเริ่มวางแผน “ที่บ้านสิครับ ผมจะลองทำกับข้าวดูพี่” “แน่นะ อย่าบอกนะว่ากินแล้วท้องเสีย” “พี่บอลตางหากล่ะที่ทำแล้วท้องเสียอ่ะ” อาจจะจริงผมเป็นคนที่ห่วยมากเรื่องทำกับข้าว “ไปเถอะพูดมากไม่ดี กลับกันเถอะ” พอกลับถึงบ้านสิ่งที่เห็นต่อหน้าผมคือเบนซ์กับเอ๋ เขามาที่บ้านก่อนแล้ว ผมต้องสะเทือนใจอีกรอบ อุตส่าห์วางแผนกันอย่างดีแล้วเดย์ก็วิ่งเอากระเป๋าไปเก็บไม่นานเดย์ก็วิ่งเอาจดหมายจากเบนซ์มาให้ผม “อ่านให้พี่ฟังหน่อยเดย์พี่ไม่อยากอ่าน” ผมก็หมดแรงเดินเข้าห้องน้องเดย์ก็เดินตาม “ขอร้อง วันนี้อย่าออกไปทานข้าวนอกบ้าน รับความจริงให้ได้” เมื่อน้องเดย์อ่านจบผมก็ต้อง ตัวอ่อนไปหมดความจริงที่ว่าเห็นอยู่ทนโท่ ผมรีบเดินออกจากบ้าน เดย์เดินตาม แล้วเดย์ก็ดึงผมไว้ “พี่จะไปไหนครับ” ผมเหมือนกับคนบ้า มันน่าจะทำใจได้แต่ผมทำใจไม่ได้ ผมก็เลยบอกน้อง “เดย์พี่จะบ้าแล้วนะ พี่ขอออกไปเดินเล่นไว้พี่สบายใจพี่จะกลับ” “จริงของพี่ครับผมไปด้วยแต่จะไปชุดนี้น่ะหรอ” “อือ” ผมเดินคอตกไปที่รถโดยให้เดย์เป็นคนขับรถให้ เดย์พาผมขี่รถไปทั่วในที่ผมไม่เคยไป ไปในที่ชนบท ผมก็เริ่มมีอารมณ์ผ่อนคลาย แล้วเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ผมรีบดูว่าเบอร์ใคร มันช่างบังเอิญอะไรขนาดนี้ เบอร์เบนซ์ครับ ถึงแม้วันนี้เบนซ์อาจจะอยากคุยเรื่องเอ๋และเป็นโอกาสที่ผมจะได้พูดกับเบนซ์ผมก็ไม่มีอารมณ์จะรับสายผมปล่อยให้มันดังถึง สามรอบ จนน้องเดย์ที่ขับรถประทะสายลมได้ยินเข้าน้องเดย์ก็จอดรถ “พี่เบนซ์โทรมาแน่เลยทำไมพี่ถึงไม่รับสายล่ะ” ผมพยักหน้าบอกน้อง “มาผมรับเอง” น้องเดย์ก็รับสาย เมื่อคุยจบน้องเดย์ก็บอกว่าเบนซ์รอทานข้าวอยู่ ให้ผมติดต่อกลับ เออมาเวลานี้ถึงแม้เบนซ์อยากจะคุยกับผม แต่ไม่มีทางที่ผมจะคุยด้วยเพราะผมรู้เบนซ์อาจจะบอกว่าจะกลับมาคบเอ๋อีกครั้งผมไม่รับรู้ดีกว่า ผมก็เลยเขียนข้อความส่งกลับใจความว่า “อยากกินข้าวก็กินไป อยากบอกอะไรเราไม่อยากฟังขอ ให้มีความสุข เรามาเที่ยวบ้านเอ็ม เช้าจะกลับ” ผมจำเป็นต้องโกหกแบบนี้ เบนซ์จะได้ไม่ต้องรอไม่ต้องติดต่อมาอีก ผมก็เลยชวนน้องเดย์ “เดย์พี่จะไม่กลับเข้าบ้านนะวันนี้” “อ้าวแล้วเราจะนอนไหนล่ะพี่” “ไม่รู้ดิ” ผมเริ่มจะบ้า “กลับบ้านเหอะพี่” ผมรีบส่งข้อความที่ผมเขียนให้เดย์ดู “มิน่าล่ะ งั้นเราก็ต้องนอนกันริมถนนนะสิพี่” “ก็คงงั้น น้องจะกลับก็ได้นะ แต่พี่ละอายใจพี่อยู่ร่วมเจอหน้าไอ้เอ๋ไม่ได้จริงๆ” ผมระบายให้น้องฟัง “จริงของพี่แหละ ทำไมพี่เบนซ์ไม่รู้จักเกรงใจเจ้าของบ้านมั่งเนาะ อยากทำอะไรก็ทำ เลิกแล้วยังกลับไปคบอีก” เดย์เอาหลังพิงผม ผมรู้ว่าน้องเริ่มจะหิวแล้ว เงินก็อยู่บ้าน กุญแจบ้านในเมืองก็อยู่บ้าน เราสองพี่น้องไม่ได้เอาอะไรออกมาเลย แต่ผมก็สบายใจกว่าอยู่บ้าน “พี่ครับผมทนได้นะลำบากแบบนี้” “พี่ก็ทนได้ น้องเดย์เหลือเงินค่าขนมเท่าไหร่ล่ะ” “อยู่กระเป๋าหมดครับ” “เหมือนกันงั้นวันนี้เราสองคนคงต้องอดกิน” “ไม่เป็นไรครับพี่ ผมอดได้ เมื่อเช้าเรากินอาหารอร่อยมาก ผมกินซะเยอะเลยครับตอนเที่ยงเราก็กินไก้ย่างจนท้องป่อง มันยังไม่ย่อยหรอกพี่ ว่ามะ” น้องคงปลอบใจตัวเอง ท้องน้องยังร้องอยู่แต่เดย์ก็ยังหัวเราะเพื่อปกปิดความจริง “วันนี้น้องอย่านอนละเมอนะครับ” “ไม่รู้ล่ะเป็นพี่ก็ต้องดูแลน้องนะครับ” “แล้วถ้าพี่บ้าคลั่งขึ้นมาแกจะว่าไงล่ะ” “อย่านะพี่ เอาล่ะเลิกพูดเรื่องนี้ดีกว่า เราไปหาที่นอนกันเถอะ” เดย์ก็พานั่งรถไปอีกประมาณสองกิโลกว่า นี่ก็ห่างจากบ้านไปเยอะมากแล้ว แต่ในที่สุดเราก็เจอกระท่อมร้างอยู่ริมถนน เดย์ก็พาแวะ “พี่ครับผมว่าเรานอนตรงนี้แหละครับ” “ก็ดีมีเจ้าของหรือเปล่าก็ไม่รู้” “มีแต่เขาไม่หวงหรอกดูดิโทรมยิ่งกว่าอะไรครับ” เดย์พาผมเข้าไปสำรวจดูกระท่อม หลังเล็กมากถ้านอนก็คงนอนได้ประมาณ 4 คน แล้วหลังคาก็รั่วมองเห็นเดือนเห็นดาว “เอาล่ะครับสะอาดแล้วล่ะ”เดย์ปัดทำความสะอาด “เราจะนอนยังไงล่ะเดย์” ผมไม่เคยนอนในที่แบบนี้ “ก็นอนไปอย่างนี้ล่ะครับ” ผมกับเดย์ก็พากันนอน น้องเดย์ร้องเพลงไปเรื่อยๆร้องเพลงนั้นได้ท่อนหนึ่งก็ย้ายมาอีกเพลง ผมก็นอนฟังน้องร้องเพลง มันก็เพลินดี ตาของผมก็จดจ้องดูท้องฟ้าที่มีดวงดาวระยิบระยับ นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้สัมผัสกับธรรมชาติตอนกลางคืน ผมเริ่มไม่คิดกังวลเรื่องอะไร เสียงเพลงของน้องเดย์ที่กำลังร้องก็หยุดอย่างกะทันหัน “พี่บอลรีบกลืนน้ำลายเร็วครับดาวกำลังตก” ผมจะกลืนแล้วแต่ก็กลืนไม่ทัน ดาวตกสวยมาก แต่มันเป็นช่วงเวลาสั้นๆ “พี่กลืนไม่ทันเลยอ่ะว่าแต่ทำไมต้องกลืนน้ำลายด้วยอ่ะเดย์” “โบราณท่านว่า ถ้ากลืนน้ำลายทันจะได้แฟนสวย ลูกเกิดมาก็สวยหล่อ มาจากสวรรค์ชั้นฟ้า” เดย์อธิบายอย่างละเอียด “แต่พี่ไม่อยากให้แฟนสวย ไม่อยากมีลูกด้วย งั้นพี่ก็ไม่ต้องกลืนสิ” “ต้องกลืนสิครับ เผื่อพี่จะเอาอย่างอื่น พี่ก็อธิฐานเอาได้ครับ” “แล้วน้องกลืนทันหรือเปล่าล่ะ” “ไม่ครับมัวแต่บอกพี่” เดย์ก็เอาหัวหนุนแขนผม ตาจ้องมองท้องฟ้า ปากก็ร้องเพลงไป “นั่นตกอีกแล้ว....โอ๊ยไม่ทันอีกแล้ว” เดย์บ่น มันจริงของน้องดาวตกเร็วกว่ากลืนน้ำลายเสียอีก เราสองพี่น้องกลืนไม่ทันซักที ห่างกันประมาณสองนาทีดาวก็ตกดวงหนึ่ง ประมาณสามทุ่มได้ อากาศก็เริ่มหนาว น้องเดย์ก็หันมากอดผม ผมก็กอดน้อง “ผมรักพี่นะ ถ้าวันใดผมไม่ซื่อสัตย์ต่อพี่ พี่อย่าให้ผมอยู่ลอยนวลนะครับ” เดย์พร่ำบอกอย่างที่ไม่เดย์ไม่เคยทำมาก่อน “แล้วจะให้พี่ทำอย่างไรล่ะ” “พี่ต้องต่อยผมให้กองอยู่กับพื้น แล้วจับหูผมดึงตะโกนบอกว่า มึงลืมแล้วหรือที่เคยสัญญาว่าจะอยู่ด้วยกันเป็นพี่น้องกันตลอดไปไหนว่าจะรักกันไง” เดย์พูดคำนี้ทำให้ผมนึกถึงอดีตที่ผ่านมาที่เบนซ์เคยสัญญา “เดย์ถ้าพี่ลืมเดย์ล่ะ เดย์จะรู้สึกอย่างไร” “อย่างพี่ไม่มีทางที่จะทิ้งผมหรอก พี่รักผมจะตายใช่ไหมครับ” “ปากหวานจังเลยนะเดย์” เราสองคนนอนกอดกันจนหลับตอนไหนไม่รู้เรื่องพอตื่นมาอีกทีมันหนาวมาก ผมดูนาฬิกาตีหนึ่งน้องเดย์ลุกมานั่งกอดเข่า “หนาวจังพี่” “จะกลับบ้านตอนนี้ไหมล่ะ” ผมสงสารน้องมากที่ต้องนั่งหนาวเพราะหมอกมันตกจัดมาก “กลับไปให้เสียหน้าหรอพี่ เช้าค่อยกลับ” ผมภูมิใจที่เดย์มีนิสัยเหมือนผม “ขอบคุณน้องเดย์มากนะครับ พี่สัญญาว่าพี่จะไม่พาน้องมาลำบากแบบนี้อีก” ผมน้ำตาไหล ที่ไหลไม่ใช่ว่าเพราะเบนซ์หรือเพราะหนาว ผมร้องให้ที่อย่างน้อยๆ ผมยังมีเพื่อนคุยเวลาที่ผมสับสนเวลาที่ตัดสินใจไม่ได้ตอนนี้ก็เช่นกัน ผมยังตัดสินใจไม่ได้ว่าผมจะเอาไงกับชีวิต เอาไงกับเบนซ์ดี จะทำยังไงให้เหมาะสม ผมนั่งกอดน้องแล้วก็คิดไป “พี่ครับพี่หนาวมากไหม” “หนาวครับ” “พ่อผมบอกว่า ถ้าเราหนาวให้เราทำมือเราให้อุ่น แล้วความหนาวจะหมดไปครับ” “แล้วจะทำอย่างไรให้มืออุ่นล่ะครับ” ผมถามน้องเดย์ “พี่เอามือล้วงเข้ามาสิครับ แต่เหม็นหน่อยนะก็ผมยังไม่ได้อาบน้ำ” เดย์จับมือผมล้วงเข้ากางเกงเขา จริงอย่างที่น้องว่า ผมได้รับไออุ่นจากเจ้าโลกของเดย์ จนรู้สึกร้อนวูบวาบไปหมด “พี่ครับหลายวันแล้วที่พี่ปล่อยให้ผมเดียวดาย” มันก็จริงของน้องผมไม่ค่อยได้เล่นเสียวกับเดย์เลยครับ หลายวันแล้วเราไม่มีโอกาสกัน “จะให้พี่ทำยังไงล่ะครับ” “ผมจัดการเองครับ” เดย์เอามือมาเช็ดน้ำตาผม บอกไม่ให้ผมร้อง แล้วเดย์ก็ จูปไปทั่วตามจุดเสียวต่าง ๆ เดย์จูบไปตรงไหนผมต้องสดุ้งในส่วนนั้นเพราะจมูกของเดย์เย็นมาก มันจึงเพิ่มความเสียวกว่าที่เคยน้องเดย์ก็ถอดกางเกงผมออก ดูดเจ้าโลกผม นานซักพักผมก็อยากทำบ้าง เดย์ต้องโดนผมจัดการ ผมถอดกางเกงนักเรียนเดย์ออก ผมถ่างขาน้อง ผมอยากรู้นักว่าไอ้ที่เหม็นมันเป็นยังไง เพราะตัวน้องเดย์ไม่เคยเหม็นเลย ผมเอาใบหน้าซุกที่ระหว่างขา ใข่สองใบของโอ๋ที่มีขนาดใหญ่กว่าของโอ๋เยอะก็เลื่อน คิดแล้วน่ากัดมาก น้องเดย์ถ่างขาออก เพื่อให้ผมได้ทำคล่องขึ้น ผมเอาลิ้นกวาดไปตั้งแต่ต้นขาถึงสะดือก่อน แล้วรากลิ้นลงมาจนถึงไข่และรูสวรรค์ ผมก็เหลือบไปเห็นมือของเดย์ลูบไปลูบมาที่ต้นขา ผมก็เอาลิ้นไปเลียวนไปวนมา เสียงเดย์ครางลั่น ดีนะที่ดึกแล้วไม่ค่อยมีรถผ่าน ผมทั้งจูบทั้งกัดเบาๆที่ต้นขาน้องเดย์ ได้ยินแต่ว่าเสียวๆ ผมก็เลยเอาใบหน้าเลือนไปที่เจ้าโลกที่เขาบอกว่าามันเหม็นผมรีบเอามือขยับให้เจ้าโลกเปิดส่วนปลายให้ผมได้สูดกลิ่นเชยชม มันไม่ได้เหม็นอย่างที่ว่า ผมรีบแลบลิ้นโลมเลียไปมา น้องเดย์ก็ครางลั่น ทำท่าจะปล่อยน้ำ ผมเลยต้องหยุดเอาไว้ก่อน ผมก็ถามน้อง “เดย์ครับ พี่อยากเล่นประตูหลังได้มั้ย” เดย์พยักหน้า แล้วผมก็ต้องถอดกางเกงผมออก ผมนอนหงาย เดย์คงจะงงว่าจะทำท่าอะไร ส่วนผมนั้น สิ่งที่น้องโอ๋ทำกับผม ผมยังฝังใจอยู่มิหาย ผมรีบจับตัวน้องเดย์ไปนั่งทับ เหมือนที่น้องโอ๋เขาทำ เดย์ก็เริ่มกดตัวลง ผมเตรียมพร้อมทุกเมื่อ เพราะผมรู้ว่าท่านี้คือท่าปราบเซียน เดย์เริ่มขย่มขึ้นลง ปากก็พรรณนาถึงความมันที่มันแบบสุดยอด นี่ผมพึ่งรู้นะว่าคนที่เขาโดนเสียบท่านี้ เขาจะชอบ ไม่นานน้ำผมที่เคยออกยาก พอมาเจอลีลาท่านี้ก็ต้องปล่อยออกมา เมื่อผมหายจากเสียวแล้วเราสองคนก็เปลี่ยนกันทำผมทำให้กับเดย์ในท่าเดียวกันที่เดย์ทำให้ผม ผมรู้สึกมันวิเศษเอามากๆ น้องเดย์ใช้เวลาไม่นานก็ต้องหลั่งออกมา เราสองพี่น้องรีบใส่เสื้อผ้า นั่งกอดกันต่อ นอนไม่ได้มันหนาวขา ในที่สุดเวลาที่ทรมานก็เริ่มหมดไป เมื่อดวงตะวันเริ่มทอแสง “น้องเดย์เรากลับบ้านกันเถอะ” “ครับพี่ ผมจะเป็นคนขับเองครับ” “น้องจะไม่หนาวหรอครับ” ผมกับเดย์ก็พากันกลับบ้านไม่รู้ว่าจะไปเจออะไร แต่ผมก็จะพยายามทำใจ ไม่รู้ว่าจะเป็นอย่างไร เมื่อกลับถึงบ้าน
4 V+ k7 d) x& _$ E
-------------------- จบตอนที่ 39 --------------------- ; E+ W# j* b/ `, W* T8 F M
| 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2019-5-23 13:10:36
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2020-1-7 19:32:48
โพสต์ 2019-5-24 23:48:16
โพสต์ 2019-5-23 23:54:26