แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Elenai เมื่อ 2020-6-16 21:07
ออโต้นอนดูคลิปในโทรศัพท์มันได้สักพักจากนั้นมันจึงเดินไปที่โต๊ะอ่านหนังสือพร้อมกับวาง iPhone x สีเหลืองของมันลงที่โต๊ะและหยิบผ้าเช็ดตัวพาดไหล่เดินเข้าห้องน้ำไปอย่างรวดเร็ว หลังจากที่มันอาบน้ำ แปรงฟันเสร็จแล้วนั่น ออโต้กำลังยืนเช็ดตัวอยู่หูของมันได้ยินเสียงครางซี๊ดๆๆพร้อมกับเสียงพูดพรึมพรำๆ ดังจากห้องนอนดังเข้ามาในห้องน้ำซึ่งนั่นทำให้ออโต้รู้โดยทันทีว่ามันคือเสียงคลิปที่ถูกเปิดจากโทรศัพท์ของมันออโต้ที่กำลังยืนเช็ดตัวอยู่ถึงกับรีบฉุดคิดขึ้นทันใด “เอ๊ะเดี๋ยว!! นี่เรากดหยุดวิดีโอแล้วไม่ใช่หรอ ทำไมถึง???” ออโต้ไม่รอช้ามันนุ่งผ้าเช็ดตัวพร้อมกับรีบหมุนลูกบิดประตูห้องน้ำให้เปิดออกทันควันออโต้ถึงกับหน้าเหวอและตกใจทันทีที่มันเห็น เลโก้ น้องชายของมันกำลังนั่งก้มหน้ายิ้มน้อยยิ้มใหญ่ดูคลิปจากในโทรศัพท์ของมันที่วางอยู่บนโต๊ะ ออโต้รีบวิ่งกระโจนตัวพุ่งเข้ามาคว้า หมับ!! เอาโทรศัพท์ตรงหน้าน้องชายมันไปไว้ในมืออย่างรวดเร็วพร้อมกับถามตะคอกกลับไปด้วยความไม่พอใจ “ เห้ย เลโก้!! เข้ามาได้ไง” เลโก้หันไปมองออโต้ที่ทำหน้าตื่นและไม่พอใจใส่มัน “แหม่พี่ออโต้ ก็ห้องมันไม่ได้ล็อกไว้นิ ผมก็ต้องเข้ามาได้สิพี่ กะว่าจะขึ้นมาชวนไปเล่นเกมส์สักหน่อย” “แล้วเลโก้ไมไม่เรียกพี่” “ตอนแรกผมก็จะเรียกแหละนะแต่พอเห็นโทรศัพท์พี่ที่เปิดทิ้งไว้วางบนโต๊ะ ผมก็เลยอดไม่ได้ที่จะ…...” “ทำแบบนี้เค้าเรียกว่าเสียนิสัยนะเลโก้เป็นแค่เด็กป.4 แต่ทำตัวต่ำๆแบบนี้ ระวังไว้เหอะ” เลโก้ยิ้มและทำหน้าเย้ยกลับทันที “แล้วพี่ล่ะที่ทำในคลิปน่ะ แบบนั้นมันไม่ต่ำกว่าผมอีกหรอ ถ้าพ่อกับแม่รู้เข้าล่ะก็นะ” ออโต้ถึงกับหน้าซีดเผือก “อย่า!! ถ้าแกบอกให้พ่อกับแม่รู้ พี่จะไม่ให้แกมาใช้คอมเล่นเกมส์อีกและพี่ก็จะไม่คุยกับแกเลยด้วย” คำพูดออโต้ทำเอาเลโก้ยิ่นนิ่งครุ่นคิดสักพัก “ก็ได้ ว่าแต่ผมถามพี่ไรหน่อยสิ ในคลิปที่ผมดูตะกี้อะ พี่ดูดจู๋ของใครหรอ หัวโครตใหญ่เลย” ออโต้มันทำหน้าเขินอาย “ถามมากไปล่ะเลโก้ เด็กป.4อย่างแกจะรู้ไปทำไม พี่ว่าแกลงไปรอพี่ข้างล่างเหอะปะเดี๋ยวแต่งตัวเสร็จจะตามลงไป” เลโก้ถึงกับชักสีหน้าและแววตารบเร้าด้วยความอยากรู้ “โห่ พี่ออโต้อย่าชวนเปลี่ยนเรื่องดิ ถึงผมจะป.4 แต่ผมก็อยากรู้นะพี่ มะถือว่าแลกที่ผมจะเก็บเรื่องนี้เป็นความลับต่อไป” ออโต้ทำหน้าลังเลสักพักก่อนที่มันจะตอบตกลง “ก็ได้ถ้าแกอยากรู้นะแต่พี่อาจจะตอบแกได้ไม่ทั้งหมดนะ ดังนั้นห้ามแกถามเซ้าซี้” “ก็ได้พี่ ตกลงพี่ดูดจู๋ของใครอะ” “เป็นรุ่นพี่ม.6 ที่โรงเรียน” “พี่เค้าชื่อไรอะแล้วทำไงพี่ถึงอมให้กับรุ่นพี่คนนั้นได้” “พี่ไม่บอกชื่อนะถามว่าทำไง ต้องบอกว่ามันเป็นเหตุบังเอิญมากกว่า” เลโก้ถึงกับตาลุกวาวด้วยความอยากรู้ “ไงอะพี่ บังเอิญไงอะ?” “เรื่องมันค่อนข้างซับซ้อนน่ะพี่บอกแกได้แค่นี้แหละ” “แล้ว จู๋ของพี่เค้าเป็นไงบ้างตอนที่เอาเข้าปากอะ” “มันก็ อืมม ก็ มันใหญ่นะ อมแล้วมันคับแน่นปากดี ฟินโครตๆ” “แล้วน้ำสีขาวๆนั่นล่ะมันคือไรอะผมเห็นตอนท้ายคลิปมันล้นออกจากปากพี่มาเยอะมาก” “มันคือน้ำเชื้อของพี่คนนั้นแหละต้องอมไปนานๆถึงมันจะออกมา” “น้ำเชื้อหรอ?? รสชาติเป็นไงบ้างแล้วพี่ทำไงกับมันอะ” “ถึงจะคาวหน่อยๆแต่รสชาติใช้ได้เลยล่ะเลโก้เสียดายที่กลืนได้ไม่หมด ที่แกเห็นล้นออกจากปากมานั่นน้ำเชื้อแค่บางส่วนเท่านั้น” “โห สุดยอดไปเลย แล้วตอนที่อมให้พี่คนนั้นพี่เค้าไม่ขัดขืนพี่หรอไง” “แหมเลโก้ก็ ช่วงแรกๆพี่เค้าก็ขัดขืนอยู่นะ ดิ้นไปมาพักใหญ่ก่อนที่จะเคลิ้มยอมให้พี่ทำจนเสร็จ” เลโก้ถึงกับทำหน้างง “ยังไงอะ เสร็จที่ว่า” ก็มีน้ำเชื้อออกมาไงในคลิปที่แกเห็นน่ะ” “ออ เข้าใจแล้วครับ แล้วมีเยอะไหมอะน้ำเชื้อที่ว่า” “เยอะใช้ได้เลย พี่ได้กินตั้ง 3 รอบแกไม่ได้ยินหรือไงเลโก้เสียงครางของพี่เค้าตอนถูกพี่อมกับดูดนี่มันส์และเฟี้ยวสุดๆเลยแหละ” “ผมก็ได้ยินครับพี่เค้าครางและพูดไรไม่ก็รู้ฟังผมนี่ไม่ออกเลย” “เอ่อ เอ่อพี่ว่าแกดูท่าจะสนใจเรื่องนี้เป็นพิเศษนะเลโก้ แกชอบไรแบบนี้รึไง” เลโก้ได้แต่ยิ้มและหน้าแดง “ผมฟังแล้วรู้สึกสนุกแปลกๆดีแล้วพี่คนนั้นเค้าหน้าตาเป็นไงอะครับ ผมอยากเห็นหน้าพี่เค้าจังเลย พี่มีรูปไหม” ออโต้กดแคปรูปเฟิร์สจากไอจีและเปิดให้เลโก้ดู เลโก้ถึงกับทำหน้าอึ้งทันทีที่มันเห็นรูปของเฟิร์ส “ โห พี่ออโต้ พี่เค้าโครตหล่อเลยครับเป็นดาราได้เลย” ออโต้ถึงกับยิ้มเจือนๆใส่เลโก้ “งั้นหรอ แต่พี่ว่าคนนี้ไม่เท่าไหร่นะ ก็งั้นๆ” “พี่ออโต้พาพี่คนนี้มาเที่ยวที่บ้านเราบ้างดิครับ” “พามาทำไม??พี่ไม่ได้สนิทไรขนาดนั้น” “ ก็ผมอยากรู้จักอะพี่นะพี่ออโต้ หรือไม่ผมก็ขอเฟส ไอจี หรือไลน์ของพี่เค้าก็ได้” “พี่ถามจริงเลโก้ นี่แกชอบผู้ชายหรอ” เลโก้รีบก้มหน้ายืนบิดตัวไปมา “ป่าวพี่ ผมแค่อยากลองกับพี่เค้า……” ออโต้ที่ได้ยินคำพูดของเลโก้ถึงกับตกใจหน้าเหวอ “นี่แกพูดจริงหรอพูดเล่นเนี่ยเลโก้!!!!”
เวลา 10.23 น. ในขณะที่เจ้าเติร์กนั่งทำการบ้านวิชาที่มันยังค้างคาอยู่ที่โต๊ะคอมนั้นเสียงแจ้งเตือนแชทจากโทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างๆตัวเด้งดังขึ้น “ติ้งงงงงง” เจ้าเติร์กเหลือบหันมองหน้าจอโทรศัพท์ว่าใครทักมันมา เมื่อมันเห็นแชทของเจมส์เด้งขึ้นมาอีกครั้งเจ้าเติร์กถึงกับส่ายหน้าพร้อมกับถอนหายใจยาวๆก่อนที่จะละสายตาจากโทรศัพท์หันไปสนใจสิ่งที่อยู่ตรงหน้าของมันในระหว่างที่เจ้าเติร์กนั่งเงียบและตั้งหน้าตั้งตาคิดโจทย์เลขอยู่นั้นเสียงแชทจากเจมส์ได้เด้งดังขึ้นมาอย่างต่อเนื่องจนเจ้าเติร์กรู้สึกรำคาญมันเลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและพิมพ์แชทตอบกลับเจมส์ไปว่า “เจมส์พี่ไม่สะดวกคุยด้วยนะ ไว้ค่อยคุยกันวันหลัง” เจมส์มันเลยส่งสตีกเกอร์อีโมจิใบหน้าคนสงสัยและพิมพ์ตอบกลับมาว่า “ไมอะพี่ เพิ่งตื่นหรอ??” เจ้าเติร์กรีบวางโทรศัพท์ของมันลงและกดตั้งเป็นระบบสั่นทันที ไม่นานนักโทรศัพท์ของมันได้สั่นขึ้นอย่างต่อเนื่องเมื่อเจ้าเติร์กเหลือบไปมองและเห็นสายเรียกเข้าเตอร์โชว์ขึ้นมามันจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับสาย เตอร์-ไงไอ้หน้าหล่อ ลุกจากเตียงยังมึง เติร์ก - เอ่อ กูตื่นได้สักพักล่ะ มึงมีไรหรอวะเชี่ยเตอร์ เตอร์-อ้าว กูนึกว่ามึงจะเมาค้างซะอีก แม่งผิดคาดแหะ ว่าแต่ไอ้หน้าหล่อที่ร้านมึงมีดอกซินเนอเรเรีย เจสเตอร์ ขายไหมวะ เติร์ก -เอ่อมีดิ แล้วมึงอยากได้แบบไหนล่ะ แบบต้นที่เพาะขึ้นดอกแล้วหรือเอาเป็นเมล็ด เตอร์-งั้นกูขอแบบเมล็ดเพาะล่ะกัน ราคาเท่าไหร่วะมึง เติร์ก -กูจำไม่ได้น่ะเดี๋ยวกูต้องลงไปดูราคาที่ลิตส์รายการสินค้าก่อนแล้วมึงจะเอาไปทำไรว่ะเชี่ยเตอร์ มาแปลกนะมึงวันนี้ ปกติเห็นมึงแม่งไม่สนใจเรื่องพวกนี้เลยนิหว่า เตอร์-เอ่อ กูจะซื้อไปปลูกและเพาะขยายไว้น่ะ คริสต์มาสปีนี้ กูกะว่าจะทำช่อดอกซินเนอเรเรีย เจสเตอร์ ช่อใหญ่ๆให้เฟย์สุดที่รักของกูซะหน่อย เติร์ก -ไอ้หย๋าเชี่ยเตอร์ นิสัยชอบกวนตีนแบบมึงนี่ก็มีโมเม้นท์โรแมนติกด้วยหรอวะ เตอร์-อื้มมม อย่างน้อยก็ดีกว่ามึงล่ะกัน มึงเองเมื่อไหร่จะมีแฟนเป็นตัวเป็นตนเหมือนกับพวกกูสักทีวะมึงนี่แม่งหน้าตาดีซะป่าวแต่ไม่รู้จักใช้ประโยชน์ เติร์ก -อืมขอบใจมึงมากที่เป็นห่วงชีวิตกูเชี่ยเตอร์แต่มึงเอาตัวเองให้รอดก่อนเหอะ แล้วมึงจะเอาของที่สั่งวันไหนวะ เตอร์-วันนี้เลยสิหน้าหล่อ ตอนนี้กูยืนอยู่หลังบ้านมึงเนี่ย เติร์ก - ห๊ะ!!!!หลังบ้าน!!! เจ้าเติร์กถึงกับรีบเดินตรงไปที่หน้าต่างมันมองผ่านกระจกลงไปยังเตอร์ที่สวมเสื้อโค้ทดำ กางเกงยีนส์ นั่งโทรศัพท์อยู่บนรถมอเตอร์ไซค์ ก่อนที่เตอร์จะเงยหน้าขึ้นมามองตรงหน้าต่างที่เจ้าเติร์กกำลังยืนมองมันอยู่พร้อมกับยกมือซ้ายขึ้นมาและชูนิ้วกลางใส่เจ้าเติร์ก “ฟัคยู ยามเช้าเว้ยไอ้หน้าหล่อ” เจ้าเติร์กถึงกับทำหน้าบึ้งและพยักหัวใส่พร้อมกับชูนิ้วกลางใส่และพูดสวนกลับไป “มึงนี่นะเชี่ยเตอร์ แม่งหาเรื่องกวนตีนกูแต่เช้า” เจ้าเติร์กกดวางสายและรีบเดินจากห้องของมันลงมายังประตูหลังบ้านอย่างรวดเร็วทันทีที่เจ้าเติร์กเปิดประตูหลังบ้านเตอร์รีบเดินผละจากรถของมันที่จอดไว้ตรงเข้ามาหาเจ้าเติร์ก “มึงนี่นะเชี่ยเตอร์ จะมาแม่งไม่บอกไม่กล่าวกูสักคำ นี่ถ้าเกิดกูออกไปข้างนอกนี่ มึงคงได้มาเสียเที่ยวแน่” “กูก็กะไว้อยู่แล้วแหละว่ามึงแม่งไม่ออกไปไหนหรอก เมื่อคืนแดกเหล้าจนเกือบเมาเป็นหมาต้องเดือดร้อนกูกับคนอื่นๆให้มาส่งมึงที่บ้านเป็นใครก็ต้องอยากจะอยู่บ้านชิลๆอยู่แล้ว” “เอ่อกูขอบใจมึงมากเว้ยที่เป็นธุระให้ แล้วนี่มึงมานานยัง ไมกูไม่ได้ยินเสียงรถมึงวะ” เตอรมันยิ้มหัวเราะขึ้นมาเบาๆ “ฮ่าๆถ้าจะมาแบบธรรมดาโลกแม่งไม่จำเว้ย แม่งต้องมาเงียบแบบนี้เว้ยถึงจะเรียกว่าการเดินทางสุดเซอร์ไพร์ท” “อื้ม เซอร์ไพร์ท!!ระวังไว้เหอะคราวหลังกูแม่งจะบอกว่าออกไปข้างนอกและปล่อยให้รอเก้อสักชั่วโมง” “ฮ่าๆมันไม่มีทางเกิดขึ้นแน่นอนไอ้หน้าหล่อเพราะมึงแม่งบอกให้กูรู้แผนมึงก่อนซะแล้ว” “อื้มมมม คนเหนือโลกอย่างมึงนี่ กูไม่เถียงมึงล่ะ อะ มึง เข้ามาก่อน จะแดกไรไหมวะเชี่ยเตอร์” “ไม่ล่ะ กูเกรงใจมึงว่ะ” เจ้าเติร์กถึงกับทำหน้าเห่ยใส่เตอร์ “เกรงใจ!! เห้ย เดี๋ยวนะคำพูดตะกี้นี่ เอิ่มมมกูหูฝาดไปป่าววะ หรือกูคิดไปเอง อย่างมึงนี่นะ เกรงใจคนอื่น??” “ก็กูเกรงใจมึงไงอุตสาห์มารบกวนเวลาพักของมึงแบบนี้ มึงไม่เคยได้ยินเพลงหรอวะ ว่า ความเกรงใจเป็นสมบัติของผู้ดี…...” “เคยได้ยินดิ!!เชี่ยเตอร์ไมกูรู้สึกเหมือนกับว่าถูกมึงด่ากลับยังไงอย่างงั้น” “ป๊าวววว มึงมโนไปเองไอ้หน้าหล่อ กูก็พูดไปตามเนื้อผ้า” “เอ่อ ถ้าเป็นงั้นจริงงั้นคราวหลัง คำว่าเกรงใจคงใช้กับมึงได้เนาะ” “นี่มึงว่าให้กูหรอวะไอ้หน้าหล่อ” “ป๊าวววว มึงมโนไปเองเชี่ยเตอร์ กูก็พูดไปตามเนื้อผ้า” “โอ้โห่ ไอ้หน้าหล่อ มึงนี่ก็กวนตีนไม่ต่างอะไรกับกูแหละวะ” “งั้นมึงนั่งรอกูที่โต๊ะกินข้างแปป เดี๋ยวกูไปเอาใบรายการสินค้าไม้ดอกของร้านมาให้มึงดู” ทันที่ที่พูดจบเจ้าเติร์กเดินตรงไปที่หน้าร้าน ไม่นานนักเจ้าเติร์กเดินกลับมาพร้อมกับใบรายการสินค้าในมือก่อนที่มันจะวางลงบนโต๊ะตรงหน้าของเตอร์เตอร์ที่นั่งเขี่ยโทรศัพท์ไปมาถึงกับต้องละสายตาขึ้นมากวาดดูใบรายการสินค้าที่อยู่ตรงหน้า “โหยยย ไอ้หน้าหล่อ ของที่ร้านมึงเยอะชิบ!! แม่งขายทุกอย่างเลยไงวะ” “ก็เกือบทุกอย่างของพวกสินค้าเกษตรภัณฑ์นะแต่ร้านพ่อกูที่เชียงใหม่แม่งมีเยอะกว่านี้อีก ถ้ามึงมีโอกาสได้ไปน่ะนะ รับรองมึงได้เพ่งจนปวดหัวตาลายแน่นอน” “อืม อืม และของของกูนี่ว่าอยู่ไหนวะไอ้หน้าหล่อ” “ตรงนี้เว้ยมึงจะซื้อเป็นเมล็ดไปปลูกใช่ปะ นี่ กูวงปากกาเคมีไว้ให้แล้ว มันมีหลายสีนะมึงเชี่ยเตอร์มึงจะเลือกดอกสีไรวะ” เตอร์ถึงกับทำหน้าครุ่นคิดไปพักใหญ่ “เอาสีไรดีวะไอ้หน้าหล่อ” “เอ้า มึงนี่ก็ มึงจะซื้อไปให้แฟนของมึงไม่ใช่หรอเชี่ยเตอร์ มึงลองเลือกเองก่อนดิ” “โถ่ไอ้หน้าหล่อก็กูไม่มีเซ้นต์ด้านศิลปะแบบมึงนี่หว่า เอาน่าช่วยกูเลือกหน่อย ไม่ก็แนะนำกูก็ได้วะ” เจ้าเติร์กถึงกับถอนหายใจยาว “เฮ้ยยยมึงนี่นะ ว่าแต่กูขอถามมึงหน่อยเชี่ยเตอร์คือปกตินี่มีแต่คนเค้ามาซื้อดอกกุหลาบให้แฟนกันนะ แต่ทำไมของมึงนี่ ต้องเป็นดอกซินเนอเรเรีย เจสเตอร์ด้วย มีไรพิเศษหรือป่าว “มันก็ไม่มีไรมากหรอกแค่ตอนเด็กเฟย์บอกกูว่ามันป่วยเป็นโรคไรไม่รู้แม่งไม่ยอมหายสักทีแต่พอแม่กับพ่อของมันซื้อดอกซินเนอเรเรีย เจสเตอร์ มาใส่แจกันตั้งไว้ที่ข้างเตียงอาการป่วยของเฟย์ดีขึ้นๆ จนหายเป็นปกติดี กูเลยอยากให้ดอกซินเนอเรเรีย เจสเตอร์เป็นของขวัญคริสต์มาสน่ะเพื่อใช้เป็นตัวแทนของตัวกูเว้ยที่ทำให้เฟย์ดีขึ้น” เจ้าเติร์กถึงกับทำหน้างง “ห๊ะ มึงทำให้เฟย์ดีขึ้น ยังไงหรอวะ?” “กูคงไม่เคยเล่าให้ฟังสินะคืองี้ เมื่อปีที่แล้ว ตอนที่เฟย์ยังอยู่เรียนม.4 เฟย์ได้แอบชอบเพื่อนของพวกไอ้ตี๋คนหนึ่งมันยอมทุ่มเททุกอย่างเพื่อคนๆนั้น จนสุดท้ายทุกอย่างที่เฟย์พยายามมาตลอดก็พังไม่เป็นท่า เพราะเฟย์มันดันไปเห็นคนที่มันแอบชอบทำสิ่งที่ทำร้ายจิตใจอย่างไม่คาดคิด ทำเอาเฟย์ป่วยเป็นโรคซึมเศร้าหนัก จนกูอดไม่ได้ที่จะเห็นเฟย์อยู่ในสภาพนั้น กูก็เลยเข้าไปปลอบ” “แบบนี้แสดงว่ามึงก็ชอบเฟย์มาก่อนหน้าแล้วงั้นหรอ” “ป่าวมึงช่วงแรกๆกูก็รู้สึกกับเฟย์แค่รุ่นพี่กับรุ่นน้องแค่นั้น แต่เวลาคุยกันแล้วมันคุยกันรู้เรื่อง คุยสนุก ยิ่งนานไปกูรู้สึกดีเวลาอยู่ใกล้เฟย์ บวกช่วงที่กูเข้าไปปลอบตอนนั้นจนเฟย์เริ่มดีขึ้น เฟย์เลยบอกกับว่าเหมือนกูเข้าไปให้ความหวังบางอย่างกับเฟย์บางอย่างที่ตระหนักถึงคุณค่าของชีวิต ตอนนั้นกูเลยสารภาพความรู้สึกของกูออกไป กูกับเฟย์ก็เลยตัดสินใจคบกันตั้งแต่นั้นมาจนถึงทุกวันนี้ กูเลยอยากให้ตัวกูเปรียบเสมือนดอกซินเนอเรเรียเจสเตอร์ ที่เคยช่วยชีวิตเฟย์ไว้เมื่อตอนเป็นเด็ก” เจ้าเติร์กถึงกับนั่งฟังด้วยสีหน้าที่ปลื้มปิติ “อืมมมกูว่า เรื่องราวของมึงนี่ก็ยังกะในหนังรักนะแม่งมีที่มาที่ไปชัดเจนดี แล้วคนที่เฟย์แอบชอบคนนั้นน่ะ ใครหรอวะเชี่ยเตอร์ ยังเรียนอยู่ที่นี่หรือป่าว” “คือ เรื่องมันก็ผ่านมาปีกว่าแล้วกูเองก็ไม่อยากพูดชื่อมันหรอกเพราะตัวมันเองก็ลาออกไปแล้วด้วย ไอ้เจมส์น้องยัยเจนน่ะรู้เรื่องนี้ดีถ้ามึงอยากรู้มึงลองถามมันดูละกันบางทีมันอาจเล่ารายละเอียดให้มึงได้ดีกว่ากู” ทันทีที่ได้ยินชื่อเจมส์เจ้าเติร์กถึงกับทำหน้านิ่งๆไป “พูดถึงไอ้เจมส์กูก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่ะไอ้หน้าหล่อ ตอนเช้าเห็นไอ้เคนมันโทรมาเล่าให้ฟังว่าเมื่อคืนไอ้เจมส์แม่งโดนแม่กับพี่สาวของมันรุมยำด่าจนเละ และแม่งก็ยังโดนกักบริเวณไม่ให้ออกไปไหน เห็นแล้วอดสงสารมันไม่ได้ว่ะ แต่ก็นะเมื่อคืนพอมาส่งมึงมาบ้านกับพวกกู กูก็แม่งนึกว่ามันจะกลับบ้านเลยแต่ที่ไหนได้แม่งแอบนี้เที่ยวต่อซะงั้น เห็นหน้านิ่งๆเนิร์ดแบบนั้นนี่ร้ายเอาการนะ มึงว่าปะไอ้หน้าหล่อ” เตอร์พูดไปพลางหัวเราะไปพลางจนและเหลือบไปมองเจ้าเติร์กที่ทำหน้านิ่งๆตาลอย “เห้ย ไอ้หน้าหล่อ เป็นไรวะ นี่มึงยังเมาค้างอยู่หรอ? ไหวป่าวมึง” เตอร์เอื้อมมือไปสะกิดที่แขนขวาของเจ้าเติร์ก “อื้มกูโอเค แล้วไงต่อ” “มึงเป็นไรวะวันนี้กูดูมึงไม่ค่อยเป็นตัวของตัวเองเลยว่ะ มึงมีไรบอกกูได้นะเว้ย” “อื้มกูโอเค เชี่ยเตอร์” “ไอ้หน้าหล่อไหนๆก็ไหนๆแล้วนะเว้ย กูอยากจะเตือนมึง คือกูก็ไม่ได้อคติกับไอ้เจมส์มันนะแต่กูอยากให้มึงระวังไอ้เจมส์ไว้ดีกว่าว่ะ กูแม่งเห็นมันทำตัวแปลกๆเวลาอยู่กับมึง กูว่ามันต้องแอบชอบมึงแน่นอน ทั้งสายตา ท่าทาง คำพูดคำจา แม่งยังกะมันอ่อยให้ท่ามึงตลอด กูกลัวว่ามันจะทำแบบเพื่อนของมัน ที่เป็นต้นเหตุทำให้เฟย์ต้องเป็นโรคซึมเศร้าไปเมื่อปีที่แล้ว กูกลัวว่าหากมันเกิดเรื่องแบบที่เพื่อนมันทำขึ้นมาอีกรอบ กูห่วงว่ามึงน่ะจะวางตัวลำบาก มึงทนได้ไหมล่ะที่คนเกือบทั้งโรงเรียนจากที่เคยมองมึงในทางบวกมาโดยตลอดกลายเป็นมองมองในทางลบเพียงชั่วข้ามวัน มึงฟังกูไว้หน่อยก็ดีนะไอ้หน้าหล่อ ว่าไอ้เจมส์น่ะมันไม่ได้คิดกับมึงแบบรุ่นพี่ รุ่นน้องแน่นอน มึงต้องระวังไว้นะ เชื่อกู” “อืมม แล้วมึงว่ากูควรทำไงดีว่ะกับเรื่องนี้” เตอร์หยิบโทรศัพท์ที่วางบนโต๊ะขึ้นมากดพิมพ์บางอย่าง “ไอ้หน้าหล่อมึงเคยเข้าไปดูเพจข่าวสารพาเพลินของโรงเรียนเราไหมวะ” “ก็เคยอยู่ แต่ไม่บ่อย ทำไมวะเชี่ยเตอร์” “กูว่ามึงควรดูข่าวนี้นะที่เพิ่งอัพลงล่าสุดเมื่อตอน 7.00 น.” เตอร์ยื่นโทรศัพท์ให้เจ้าเติร์ก “นี่มันสกรู๊ปสัมภาษณ์งานเมื่อคืนก่อน ที่น้องไอด้า เป็นคนถ่ายนิ ลงเร็วดีนะ” “เออๆ มึงเห็นปะไอ้หน้าหล่อว่ารูปที่มึงถ่ายคู่กับหนิงน่ะ มีคนกดไลด์กดแชร์กันเยอะมาก แม่งเยอะกว่าของสกรู๊ปข่าวพิธีการและงานเลี้ยงที่จัดในหอประชุมซะอีก” เจ้าเติร์กมองรูปคู่ที่มันถ่ายกับหนิงมันถึงกับอมยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย “กูว่ามึงกับหนิงน่าจะลองคบกันดูนะกูว่าเหมาะกันดี อีกอย่างสายตาที่มึงเวลามองหนิงมันฟ้องนะว่ามึงน่ะชอบหนิงมาก และที่สำคัญ มึงลองเลื่อนดูบทสัมภาษณ์ของหนิงที่พูดทิ้งท้ายไว้ดีๆมึงเห็นปะ ที่หนิงพูดต่อจากบทสัมภาษณ์ของมึงน่ะ หนิงบอกว่า สิ่งที่สำคัญและสุขที่สุดคือสิ่งที่กำลังเผชิญอยู่ ณ ปัจจุบัน ชัดเจนปะไอ้หน้าหล่อ เก่งๆหัวไบร์ทอย่างมึงน่าจะคิดออกว่ามันหมายความว่ายังไง” เจ้าเติร์กถึงกับยิ้มด้วยความปิติสุขทันทีที่มันได้อ่านสกรู๊ปข่าวจนจบ “มึงลองเริ่มคุยกับหนิงแบบจริงๆจังๆเหอะ หนิงมันก็ชอบมึงนะเว้ยไอ้หน้าหล่อ อันนี้กูการันตรีได้ อีกอย่างมันจะได้เป็นไม้กันหมาเรื่องของไอ้เจมส์ด้วย คนอื่นๆจะได้ไม่เข้าใจมึงผิดว่ามึงน่ะเป็นเกย์ กูเป็นห่วงมึงนะอีกอย่างมึงเองก็อยู่ม.6 แล้วน่าจะมีแฟนเป็นตัวเป็นตนเหมือนกับคนอื่นๆซะทีบางทีชีวิตมึงอาจมีแนวคิดหรือมุมมองอะไรที่เปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นด้วย มึงลองทำตามที่ว่า คุยกับหนิงแบบจริงๆจังๆ มึงอย่าปล่อยให้โอกาสดีๆหลุดลอยไป มึงจำคำกูไว้นะ คนเรามักจะมองเห็นคุณค่าก็ต่อเมื่อเราสูญเสียสิ่งๆนั้นไปแล้ว” “อืมแล้วมึงว่ากูควรเริ่มต้นยังไงดี” “คิดอยู่แล้วว่ามึงจะถามแบบนี้ เอางี้ เมื่อคืนวานตอนที่กูไปช่วยเสิร์ฟอาหารที่หอประชุมกูได้ยินแป๋มกับเค้กแอบคุยกันว่าจะซื้อของขวัญวันเกิดให้หนิงตอนสิ้นเดือนนี้น่ะ” เจ้าเติร์กถึงกับทำตาโต “ห๊ะ จริงหรอ สิ้นเดือนนี้วันเกิดหนิงหรอ!!” “เออๆ กูได้ยินมาแบบนั้นนะแต่กูว่ามึงควรเริ่มต้นจากการคุยกันก่อน อย่างวันนี้ถ้ามึงว่างก็ลองทักแชทไปคุยกับหนิงดูพอเริ่มสนิทกันจริงๆตอนสิ้นเดือนมึงค่อยซื้อของขวัญวันเกิดให้หนิงและถ้าเป็นไปตามนั้นจริงกูบอกเลยว่าเป็นการเริ่มต้นกับหนิงได้สวยไม่น้อยเลยทีเดียว” เจ้าเติร์กถึงกับยิ้มดีใจจนมันรู้สึกถึงความมั่นใจที่ค่อยๆเพิ่มขึ้นในตัวของมัน ส่วนเตอร์ทันทีที่มันเห็นเจ้าเติร์กกลับมาร่าเริงเหมือนเก่าอีกครั้งมันยิ้มด้วยสีหน้าพอใจ “อ่า กูตัดสินใจได้ล่ะ งั้นกูขอซื้อเมล็ดดอกสีชมพูกับดอกสีฟ้าล่ะกัน ไงขอคู่มือและคำแนะนำการปลูกจากผู้ดูแลร้านอย่างมึงด้วย” “ได้ๆ จัดไปแต่เมล็ดดอกสีชมพูกับสีฟ้าราคามันแพงนะ เดี๋ยวกูลดราคาให้มึงครึ่งเลยอะเชี่ยเตอร์” เตอร์ถึงกับทำหน้าเจือนๆ “เห้ยไอ้หน้าหล่อจะดีหรอวะนี่เมล็ดสั่งนำเข้านะมึง มึงจะไม่มีปัญหากับอามึงหรอวะ” “ไม่เป็นไรเชี่ยเตอร์ถือว่าตอบแทนมึงในหลายๆเรื่องที่ช่วยชี้แนะให้กู กูบอกมึงตามตรงนะในกลุ่มเพื่อนของเรา 6 คนนี้มีมึงนี่แหละที่จริงใจกับกูที่สุดล่ะ มึงนี่เพื่อนแท้กูจริงๆเลยว่ะ” “เออออยังไงก็เวลาสอบมึงอย่าลืมให้กูลอกข้อสอบมึงหน่อยล่ะกันไอ้หน้าหล่อ” “โหเชี่ยเตอร์นี่กูเกือบจะซึ้งล่ะนะเนี่ย มึงก็ไม่ต้องพูดตอนนี้ก็ได้หรือป่าววะ” วันจันทร์ที่ 27 สิงหาคม เวลา 7.31 น. เจมส์ที่กำลังนั่งกินข้าวอยู่ที่โรงอาหารทันทีที่มันเห็นเจ้าเติร์กสวมชุดพละสีเขียวมิ้น กางเกงวอมขายาวสีดำ พร้อมกับสะพายกระเป๋าเป้คู่ใจของมันเดินออกจากโรงรถผ่านหน้าโรงอาหารไปทางตึกอำนวยการเจมส์ถึงกับรีบดึงเอาทิชชูของมันออกจากห่อขึ้นมาเช็ดปากอย่างรวดเร็วและรีบก้าวย่างตรงดิ่งเข้าไปหาเจ้าเติร์กอย่างไว “พี่เติร์กครับพี่เติร์ก!!” เจมส์ที่เดินตรงเข้ามานั้นมันรีบตะโกนเรียกชื่อเจ้าเติร์กด้วยความคุ้นเคยและเดินไปยืนหยุดอยู่ตรงหน้าเจ้าเติร์กเจมส์ถึงกับหอบหายใจด้วยความเหนื่อยนิดๆก่อนที่มันจะยิ้มหวานๆและยกมือขึ้นไหว้ทักทายเจ้าเติร์ก “สวัสดี สวีดัส ครับพี่เติร์ก แฮ่ๆ สบายดีไหมครับพี่” เจ้าเติร์กยืนมองเจมส์ด้วยใบหน้านิ่งๆและไม่แสดงอาการขำขันหรือคุยหยอกเล่นกับเจมส์เหมือนครั้งก่อนๆแต่อย่างใดก่อนที่มันจะตอบไปด้วยน้ำเสียงแบบห้วนๆ “ก็ดี เจมส์มีธุระไรกับพี่ป่าว” เจมส์ถึงกับทำหน้าเหวอกับคำพูดและกิริยาของเจ้าเติร์กไปชั่วครู่แต่กระนั้นมันก็ยังคงชักสีหน้าร่าเริงและคุยหยอกเจ้าเติร์กต่อทันใด “แหมๆ พี่เติร์กก็ วันนี้มามุขไหนเนี่ยทำไมดุกับผมจังเลยอะพี่ ดูไม่สมเป็นพี่เติร์กเลยนะครับ เช้าอากาศดีแบบนี้ต้องยิ้มเข้าไว้สิพี่ ยิ้มๆๆ” เจ้าเติร์กยังคงยืนนิ่งเช่นเดิมจนเจมส์ที่ชวนเจ้าเติร์กคุยเล่นๆอยู่ มันสังเกตเห็นสีหน้าและแววตาที่แลดูเย็นชาคู่นั้นจ้องมองกลับมาที่มันจนใบหน้าอันยิ้มแย้มของมันค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีหน้าเจือนๆ “พี่เติร์กพี่เป็นไรอะครับ ทำไมวันนี้ดูพี่แปลกๆไงชอบกล ทั้งการพูด น้ำเสียง ท่าทาง มันดู….” ไม่ทันที่เจมส์จะพูดจบเจ้าเติร์กถึงกับรีบสวนขึ้นมา “ป่าวเจมส์พี่สบายดีครับ ไม่มีอะไรหรอก งั้นพี่ขอตัวก่อนนะเจมส์ถ้าไม่มีอะไรแล้ว!!!” เจมส์ถึงกับทำหน้าอึ้ง จนไม่รู้จะพูดต่อยังไงมันเลยพูดตอบกลับไปแบบกุกุกักกัก “เอิ่มมม อ่า คะ ครับพี่ผมแค่มาทักพี่น่ะ งั้น งั้น ดีตอนเช้าครับพี่” เจมส์มันเลยค่อยๆก้าวออกมาจากตรงหน้าเจ้าเติร์กและเดินกลับไปยังโรงอาหารด้วยความสับสนในหัวของมันที่มโนภาพอันสวยหรูตอนที่มันได้เจอและพูดคุยกับเจ้าเติร์กอย่างสนุกสนานแบบเช่นเคยกลับพลิกผันกลายเป็นเหตุการณ์ที่มันไม่คาดคิด เจมส์เดินกลับไปนั่งที่โต๊ะกินข้าวภายในหัวของมันยังคงคิดเรื่องเจ้าเติร์กไปต่างๆนาๆ ทั้งเหตุการณ์สดๆร้อนๆเมื่อคืนวานและสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไปทั้งทางบวกและทางลบจนมันเริ่มรู้สึกไม่สบายใจทำเอากระเพาะของมันที่เผชิญกับความหิวโหยมื้อเช้าของมันได้ดับหายไปสิ้น “พี่เติร์กเป็นไรอะ พี่เติร์กเกลียดเราแล้วหรอ พี่เติร์กทำไมดูเปลี่ยนไปทำไมต่างจากเมื่อคืนมาก!!!!ยังกะคนละคน” เจมส์ที่นั่งครุ่นคิดอยู่และเอาช้อนกับส้อมเขี่ยเมล็ดข้าวและผักในจานของมันไปมาอยู่นั่นเองเสียงเรียกของ แคท ทอมสาวเพื่อนสนิทของเจมส์ที่เดินเข้ามาหามันได้ปลุกเจมส์ให้ออกจากภวังค์แห่งความคิดที่สับสนดังกล่าว “เห้ยยอีเจมส์ ไง๋มึงมานั่งแดกข้าวอยู่คนเดียวล่ะวะแล้วนี่มึงทำไรอยู่น่ะทำไมไม่รีบแดก กูเห็นมึงนั่งเขี่ยข้าวในจานไปมาๆอยู่พักใหญ่ล่ะ มึงจะพิจารณาข้าวก่อนลงท้องไรรึไงวะอีเจมส์” เจมส์ที่นั่งๆอยู่เงยขึ้นไปคุยแคท “ไงแคทกูแค่คิดไรไปเรื่อยเปื่อยน่ะ แล้วนี่มึงมาถึงนานยังแล้วดิวล่ะไม่มาด้วยกันหรอวันนี้” แคทถึงกับถอนหายใจและดึงเก้าอี้มานั่งข้างเจมส์ “เฮ้อ อีแรดดิว เดี๋ยวสักพักคงมาแหละมั้งสงสัยมันคงนอนเพลินไปหน่อยเลยตื่นสาย แต่กูว่าที่มันนอนดึกน่ะนะ เราว่าแม่งต้องติดซีรี่ย์วายจนงอมแงมแน่นอน” “อื้ม มึงนี่ก็รู้เกี่ยวกับมันเยอะดีเนาะ” “ก็แหงล่ะอีเจมส์ เอ่อ เราว่าช่วงหลังๆมานี่มึงทำตัวออกห่างจากพวกกูไปเยอะนะ” เจมส์ถึงกับชักสีหน้างง ด้วยความแปลกใจ “ทำตัวห่างตรงไหนแคทเราก็เป็นเหมือนเดิมปะ กูว่ามึงคิดไปเองแหละ” “แหมเจมส์มึงฟังนะ เวลาพวกเรากับอีดิวชวนมึงไปร้านประจำ มึงก็ไม่ไป ชวนไปเที่ยวห้างเหมือนทุกครั้งมึงก็บ่ายเบี่ยง แม้แต่นั่งทานข้าวมึงก็ชอบเหม่อมองหาใครอยู่ตลอดเราเองก็ไม่อยากจะเสือกเรื่องของมึงหรอกนะแต่เรากับอีดิวเป็นห่วงมึงนะเว้ยอีเจมส์ที่มึงเป็นแบบนี่” “อื้มกูโอเคแคท มึงกับดิวไม่ต้องห่วงกูหรอก กูยังเหมือนเดิม” “เออๆ ถ้ามึงพูดมาซะขนาดนี้เราจะไม่เซ้าซี้ไรมากล่ะกัน อื้ม อีกเรื่องเห็นมึงโทรไปหาอีดิวเรื่องที่เมื่อวาน มึงโดนแม่กับพี่สาว กักบริเวณมึงน่ะ ตกลงเรื่องไปไงมาไงวะอีเจมส์ เล่าหน่อยๆ”เจมส์ถึงกับถอนหายใจเบาๆ “เฮ้อก็เมื่อวันเสาร์น่ะหลังจากงานเลี้ยงที่โรงเรียนเลิกกูกับพี่เตอร์ไปส่งพี่เติร์กกลับบ้าน เพราะพี่เติร์กเมาจนขับรถไม่ได้” “อ้าว พี่เติร์กเมา?? พี่เติร์กกินเหล้าด้วยหรอวะกูเพิ่งรู้้นะเนี่ย เห็นใสๆซิงๆแบบนั้น” “เอ่อน่า เรื่องนั้นมันไม่สำคัญหรอกแคท อย่าเพิ่งถามแทรกดิ” “เออโทษๆ แล้วไงต่อวะ” “ก็พอหลังจากกูส่งพี่เติร์กกลับถึงบ้านกูก็เลย…” จู่ๆภาพของเห็นการณ์เมื่อคืนวันเสาร์ได้ไหลแล่นเข้ามาในหัวมันอีกครั้งจนเจมส์ถึงกับเงียบไปชั่วขณะ แคทที่นั่งฟังอยู่ถึงกับต้องเอานิ้วขึ้นมาจิ้มหน้าผากเจมส์“ อีเจมส์ เงียบทำไมวะ มึงเล่าให้จบๆดิ” “กูก็ ขับรถเที่ยวไปเรื่อยแหละ ขับชิลๆไป มันเลยถึงบ้านช้า แต่ก็นะจะอะไรกันนักกันหนาก็ไม่รู้ ครอบครัวกูนี่นะชอบทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่น่ารำคาญโครต แต่ก็ช่างแม่งเหอะเรื่องมันผ่านไปล่ะแคท อย่าไปพูดถึงมันเลย” “อ่า อ่า ได้ ได้เราไม่พูดถึงมันก็ได้ แต่เราขอถามไรมึงอย่างได้ไหม มึงห้ามโกหกเรานะ อันนี้เราสังสัยจริง”“อืม แล้วแคทจะถามไรล่ะ” “เจมส์…….มึงน่ะ…..มึงชอบพี่เติร์กใช่ไหม ตอบตามตรง” เจมส์ถึงกับรีบก้มมองจานข้าวของตนเองทันทีก่อนที่มันจะค่อยๆตอบด้วยน้ำเสียงเบาๆว่า “อืมม” “กูว่าล่ะ แล้วนี่อีดิวรู้ไหมว่ามึง..” เจมส์ถึงกับรีบพูดสวนขึ้นมา “ยัง!! ยังไม่รู้และก็อย่าให้มันรู้ด้วย กูไม่อยากมีปัญหากับมันเพราะแบบนี้แหละกูเลยไม่อยากอยู่กับมึงและดิวเพราะกูกลัวว่าดิวมันจะรู้ว่ากูชอบพี่เติร์กเหมือนกับมัน มึงเข้าใจไหมแคท กูชอบพี่เติร์กชอบตั้งแต่ครั้งแรกที่พี่เค้าเข้ามาคุยกับกูแล้วกูพยายามห้ามใจตัวเองแล้วแต่มันก็ทำไม่ได้วะแคท” แคทเดินไปหาเจมส์และเอามือตบเข้าที่ไหล่ขวาเจมส์เบาๆ “กูเข้าใจ มึงไม่ต้องห่วงนะอีเจมส์ เรื่องนี้ยังไงเราจะไม่เอาไปพูดต่อรู้แค่นี้จบตรงนี้ มันก็เป็นสิทธิ์ของมึงนินะที่มึงจะชอบพี่เค้า แต่เรามีอย่างหนึ่งที่อยากจะให้มึงรู้ไว้นะ” แคทหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพร้อมกดเข้าเฟสบุ๊ค และเปิดเพจข่าวสารพาเพลินตรงสกรู๊ปข่าวบทสัมภาษณ์ตีมงานที่มีรูปถ่ายคู่ของหนิงกับเจ้าเติร์กให้กับเจมส์ดู “มึงจะทำไรก็รีบทำนะเจมส์” เจมส์ถึงกับรีบคว้าโทรศัพท์จากมือของแคทไปอ่านทันควัน “มึงอย่าลืมอ่านคอมเม้นต์ข้างล่างด้วยนะอีเจมส์เพราะมีหลายคนที่เชียร์อยากให้พี่หนิงกับพี่เติร์กเป็นแฟนกัน” เจมส์ถึงน้ำตาคลอเบ้าและชักสีหน้าด้วยความไม่พอใจขึ้นมาทันใด ในขณะเดียวกัน แป้ง เจน แป๋ม เตอร์และเคนที่นั่งคุยกันอยู่ตรงโต๊ะหินใต้ต้นประดู่ซึ่งเป็นที่ประจำของพวกเจ้าเติร์ก ทันทีที่มันเห็นเจ้าเติร์กเดินลงบันไดจากตึกเรียนม.ปลาย เสียงเรียกของทุกคนได้ตะโกนเรียกเจ้าเติร์กให้รีบเดินลงมา “เติร์ก ไอ้หน้าหล่อ มานี่เร็ว มามา” เสียงเรียกเจี้ยวจ้าวเพื่อนๆของมันทำเอารุ่นน้องและคนอื่นๆที่อยู่บริเวณใกล้เคียงหันมามองที่เจ้าเติร์กกันเป็นจุดๆเดียวทำเอาเจ้าเติร์รีบเดินก้มหน้าเดินมาหาพรรคพวกของมันอย่างรวดเร็วด้วยความเขินอาย “พอเลยนะพวกมึงหยุดเลยๆ อยู่ใกล้แค่นี้จะเรียกกูซะอย่างจะมีใครเป็นใครตายพวกมึงนี่นะ เห็นปะเนี่ยคนมองเต็มไปหมด” เจนที่ยิ้มๆอยู่ถึงกับรีบพูดสวนขึ้นมา “ไรวะเติร์ก เป็นถึงหนุ่มฮอตหล่อ เซเล็ปประจำโรงเรียนเชียวนะเป็นใคร ใครจะไม่อยากมองมั้ง” เจ้าเติร์กถึงกับยิ้มใหญ่ “พอเลยเจน เวอร์ล่ะๆ” แป๋มถึงกับพูดแซวขึ้นมาอีกคน “จริงนะเติร์กเห็นปะเวลานายยิ้มนี่โครตมีเสน่ห์สุดๆลักยิ้มของนายนี่มัน….ทำให้ดูดีและน่ารักขึ้นไปเยอะเลย” เคนพูดเสริมขึ้นมาอีกแรง “โย่ๆ เติร์ก นายนี่มันร้ายไม่เบาเลยนะ นี่จะเล่นของสูงเลยรึไงวะ นายรู้ไหมว่าหนิงน่ะ จีบยากนะมึง เมื่อก่อนไอ้เวฟกับไอ้เบท เคยไปจีบหนิงแต่ก็ผิดหวังมาไม่เป็นท่า ระวังนะมึงขึ้นที่สูงเวลาตกอะ แม่งเจ็บเอาการนะ” เตอร์รีบยกมือขึ้นไปตบหัวเคนเบาๆ “ไอ้ห่านี่ คนเค้ากำลังเริ่มต้นดีๆ อย่าเพิ่งไปชักใบให้เรือเสียดิมึง ระดับไอ้หน้าหล่อแล้วกูกลัวว่าหนิงมันจะโดนหักอกซะมากกว่า ฮ่าๆ” “พอเลยๆ เชี่ยเตอร์ ไอ้เคน พวกมึงสองคนพูดมากไปล่ะกูแค่รูปถ่ายคู่กับหนิงตอนสัมภาษณ์เฉยๆก็จู่ๆน้องไอด้าก็จับกูมาสัมภาษณ์คู่กับหนิงนี่หว่ามึงจะให้กูเดินหนีไปทั้งอย่างงั้นรึไงวะ” “อะโด่ มึงไม่ต้องมาทำเป็นพูดไขสือเลยไอ้เติร์ก ถ้าเป็นอย่างที่มึงพูดจริงแล้วทำไมมึงถึงต้องยิ้มจนหน้าแดงขนาดนั้นด้วยวะอะจุ๊กกรู๊” “เย็ดเข้ ไอ้เคน มึงพูดถูกใจกูมาก” เคนกับเตอร์ถึงกับลุกขึ้นและตบไฮไฟฟ์ใส่กันดัง “แปะ” กลุ่มของเจ้าเติร์กนั่งคุยแซวเจ้าเติร์กเรื่องรูปถ่ายคู่กับหนิงกันอย่างไม่ขาดปากเล่นเอาเจ้าเติร์กที่นั่งอยู่ในวงนั้นถึงกับวางมาดไม่ถูก ห่างจากกลุ่มเจ้าเติร์กไป 8 เมตรออโต้ที่นั่งอยู่ตรงระเบียงกำลังบันทึกวิดีโอแอบถ่ายเจ้าเติร์กตอนที่กำลังหัวเราะและขวยเขินอย่างมีความสุข “พี่เติร์กนี่นะ ทำไมเวลายิ้มนี่มันน่ายิกนักเชียวทั้งรอยยิ้มและลักยิ้มของพี่นี่มันช่างบาดใจผมจริงๆ” ออโต้นั่งถ่ายวิดีโอได้ไม่นานทันใดนั้นเสียงกริ่งเข้าแถวได้ดังขึ้น กริ่งงงงงงงงงงจนออโต้ต้องรีบเก็บโทรศัพท์ของมันลงและเดินไปหาเพื่อนๆของมันที่กำลังรวมตัวจะไปเข้าแถว เวลา 9.34 น. ขณะเจ้าเติร์กและเพื่อนๆของมันกำลังนั่งเรียนวิชาวิทยาการคำนวณอยู่นั้นเคนที่กำลังช่วยเจ้าเติร์กเขียนคำสั่งสร้างแขนกลอยู่ที่หน้าคอมนั่นเอง เคนสังเกตเห็นสีหน้าเจ้าเติร์กเริ่มซีดๆและหายใจฟืดฟัดๆคล้ายคนเป็นหวัดมันเลยรีบเอ่ยปากถามเจ้าเติร์กที่ก้มหน้าก้มตาคีย์ข้อมูลคำสั่งลงบนโปรแกรมทันใด “เห้ยๆๆ ไอ้เติร์ก มึงเป็นไรวะ ไหวป่าว” เจ้าเติร์กถึงกับหันมามองเคนด้วยความสงสัย “อะไร? เคน ถามแปลกๆ” “ก็ดูหน้ามึงสิไอ้เติร์ก แม่งดูซีดๆผิดปกติว่ะแถมเสียงยังหายใจมึงยังกับคนเป็นหวัด มึงไม่สบายหรอวะ” “เอิ่มม มึงนี่ก็อุตสาห์สังเกตเห็นจนได้เนาะไอ้เคน อื้ม วันนี้กูไม่สบายนิดหน่อยน่ะ จริงๆกูเป็นตั้งแต่เมื่อวานล่ะ ถึงตอนเช้านี้อาการมันยังไม่ค่อยดีขึ้นเลยแต่กูไม่อยากขาดเรียนกูเลยแดกไทลินอลตอนเช้าไป2 เม็ด ก่อนมาโรงเรียนน่ะ” “โห่ยยยไอ้เติร์กมึงนี่ก็ไม่รู้จักห่วงตัวเองมั้ง ถ้ามึงไม่ไหวไมมึงไม่หยุดเรียนสักวันวะ กูเข้าใจนะว่ามึงน่ะไม่อยากขาดเรียน แต่มึงอย่าลืมว่ามึงไม่ได้ตัวคนเดียวนะเว้ยมึงยังมีกูกับไอ้เตอร์ แค่มึงทักมาบอกพวกกู เดี๋ยวเรื่องงาน เรื่องเนื้อหาเรียนพวกกูเก็บไปให้มึงที่บ้านก็ได้” “อืมๆขอบใจมึงมากไอ้เคนแต่กูเองก็ไม่อยากทำตัวให้เป็นภาระพวกมึงน่ะที่ผ่านมาพวกมึงก็ช่วยกูตั้งหลายเรื่อง กูก็เลยไม่ได้บอก” “โถ่...ไอ้คำพูดนี้กูว่าควรจะเป็นตัวกูเองกับไอ้เตอร์มากกว่านะที่ควรพูดแบบนี้กับมึงอะถามจริงตอบตรงนะ มึงไหวป่าวเนี่ยไอ้เติร์ก” “อื้ม งั้นกูตอบตรงเลยล่ะกันกูไม่ไหวว่ะ กูแม่งปวดหัวและเมื่อยไปทั้งตัวตั้งแต่ต้นคาบวิทยาการคำนวณล่ะ” “แล้วมึงก็ทำเป็นนั่งชิลๆสบายดีและไม่บอกกูสักคำเนี่ยนะ กูนี่โครตนับถือมึงเลยจริง” “ก็คาบนี้ครูพีเค้า สั่งทำงานคู่นะและถ้ากูไปห้องพยาบาลตอนนี้มึงแม่งก็ต้องนั่งทำคนเดียวอะดิไอ้เคน” “เออ มึงห่วงตัวเองก่อนเหอะไอ้เติร์ก ปะเดี๋ยวกูพามึงไปห้องพยาบาลตอนนี้เลย” “อ้าวและงานล่ะไอ้เคน มึงถอดชุดคำสั่งเลขฐาน 3 ได้หรอ” “เออน่า มึงเชื่อมือกูดิ เดี๋ยวกูหาทางจัดการของกูได้เองล่ะกันปะปะ ไอ้เติร์ก ดูหน้ามึงดิ๊ ซีดลงยิ่งกว่าเมื่อกี้อีก เร็วเลยๆ” “งั้นเอางี้ มึงนั่งทำงานนี้ต่อให้เสร็จเลย ไม่งั้นถ้าเกิดมึงติด 0 ขึ้นมา กูไม่อยากเห็นมึงทะเลาะกับเจน มึงนั่งทำไปเดี๋ยวกูไปห้องพยาบาลของกูเองได้” “แน่นะมึงว่าเดินไปไหวให้กูไปส่งปะ” “อื้ม ไว้ถ้ากูเป็นลมล้มฟุบเมื่อไหร่เมื่อนั้นแหละมึงค่อยหามกูไปส่ง” “เออ โอเค งั้นกูไม่ไปล่ะ ถ้ามึงยังพูดกวนตีนกูแบบนี้ได้ คงไม่เป็นไรมากแหละ” เจ้าเติร์กรีบคว้ากระเป๋าเป้ของมันและค่อยๆเดินออกจากห้องคอมพิวเตอร์ไปทันที ไม่นานนักเจ้าเติร์กเดินมาถึงห้องพยาบาลทันทีที่เจ้าเติร์กเดินเข้าไปในห้อง ครูนิสาเจ้าหน้าที่ประจำห้องพยาบาลที่กำลังนั่งทำสถิติสุขภาพนักเรียนอยู่นั้นถึงกับตกใจทันทีที่ได้เห็นสีหน้าของเจ้าเติร์ก “อ้าวหนู!!! วรภพเป็นไรมาจ๊ะเนี่ย ทำไมสีหน้าดูไม่จืดแบบนั้นล่ะ” เจ้าเติร์กรีบยกมือไหว้สวัสดีพร้อมกับยิ้มทักทายครูนิสาด้วยความเป็นมิตร “ดีครับครูนิสา คือวันนี้ผมไม่ค่อยสบายน่ะครับตอนเช้าผมกินยามาทีหนึ่งล่ะแต่อาการยังไม่ดีขึ้น ผมเลยขอมานอนพักตัวหน่อยนะครับครู” “งั้นมานี่ก่อนวรภพ เดี๋ยวครูขอวัดไข้ก่อนและดูอาการเบื้องต้นก่อนนะ” ครูนิสาบอกให้เจ้าเติร์กนั่งลงที่เก้าอี้พร้อมกับส่งที่วัดไข้ให้เจ้าเติร์กสอดลงไปหนีบที่รักแร้ “เอาล่ะ ไหนลองอ้าปากกว้างๆซิ อาาาาา เอาล่ะไหนเธอลองบีบลูกยางที่ครูให้เธอถือไว้นี่สิ กำปล่อยๆ ช้าๆ เอาล่ะไหนลองหายใจเข้าออกยาวๆ ช้าๆ เอาล่ะเดี๋ยวครูขอปรอทวัดไข้คืนนะวรภพ โห 39.8 องศา มีไข้สูงนะเราเอาล่ะครูดูจากภาพรวมๆแล้วเธอไม่สบายนะแถมเป็นหวัดและไข้ด้วย และก็ยังพักผ่อนน้อยอีกต่างหาก ดูท่าช่วงที่ผ่านมานี่ คงนอนน้อยมากๆเลยสิท่า” “ใช่ครับครูก็ผมกับเพื่อนๆช่วยกันเตรียมงาน SAE Meeting กันนั่นแหละครับเลยนอนดึกกันบ่อยมากบางวันไม่ได้นอนกันเลยก็มี และบวกกับช่วงนั้นฝนตกบ่อยด้วยเล่นเอาผมซะตัวเปียกปอนอยู่บ่อยๆ แต่ก็ถือว่าโชคดีนะครับครู ที่ผมมาเป็นเอาช่วงหลังงานโรงเรียนเสร็จพอดี” ครูนิสาถึงกับส่ายหน้าไปมา “ความขยันน่ะเป็นสิ่งที่ดีนะวรภพ แต่ถ้าขยันผิดเวลาบางทีมันก็กลายมาเป็นดาบสองคมย้อนใส่ตัวเราได้ เธออย่ามองข้ามเรื่องเหล่านี้นะวรภพเพราะมันเป็นเรื่องที่ละเอียดอ่อนมากถ้าเกิดเธอเป็นไข้หวัดใหญ่ขึ้นมามันจะลำบากเอานะวรภพยิ่งเธอเป็นพวกชอบโดดเข้าใส่งานและปัญหาแบบนี้ ยิ่งต้องดูแลตัวเองให้ดีกว่าคนอื่นๆถ้ารักตัวเองยังไม่ดีพอ แบบนี้จะไปรักคนอื่นให้ดีได้ยังไงล่ะจ๊ะ” “โห่ครู โครตคมอะครับ” “ก็ฝากให้ไปคิดดูเนาะ ไข้สูงแบบนี้เดี๋ยวครูให้ยาลดไข้กับแผ่นเจลแปะหน้าผากให้ไปก่อนนะ และถ้าอาการยังไม่ดีขึ้นให้รีบบอกครูเลยนะจ๊ะ ครูจะได้พาเธอไปโรงพยาบาลทันทีเลย” “ครับครู” เจ้าเติร์กยกมือไหว้พร้อมกับยื่นมือไปรับยาลดไข้และแผ่นเจลแปะหน้าผากจากครูนิสา “อะ เดี๋ยวเธอกินยาก่อนนะ ตู้กดน้ำอยู่ตรงนั้น เสร็จแล้วเดี๋ยวเธอไปนอนที่ห้องพัก A เลยและก็อย่าลืมเอาเจลแผ่นเจลลดไข้แปะหน้าผากด้วย” “ครับครู ขอบคุณครับผม” เจ้าเติร์กเดินไปมุมห้องและกดน้ำจากตู้ดื่มเพื่อกินยาจากนั้นมันจึงพาตัวของมันเดินเข้าไปที่ห้องพัก A ซึ่งห้องพักผู้ป่วยภายในห้องพยาบาลนี้ทางโรงเรียนได้มีการกั้นห้องเป็นล็อคๆโดยให้มีลักษณะคล้ายกับห้องพิเศษของโรงพยาบาลแบ่งเป็นห้อง A - E เพื่อสร้างความส่วนตัวให้กับนักเรียนป่วยที่มานอนพักทันทีที่เจ้าเติร์กเข้ามาในห้องพักมันรีบวางกระเป๋าเป้ของมันไว้ที่ด้านล่างเตียงก่อนที่มันจะพาตัวของมันขึ้นไปนอนบนเตียงพร้อมกับฉีกเอาแผ่นเจลลดไข้จากซองขึ้นมาแปะที่หน้าผากของมันจากมันมันจึงค่อยๆหลับตาลง ในระหว่างที่เจ้าเติร์กนอนๆอยู่นั้นภาพเหตุการณ์เมื่อวานก็ผุดย้อนกลับเข้ามาในหัวของมันอีกครั้งทำเอาเจ้าเติร์กถึงกับครุ่นคิด “นี่กูเมาขนาดนั้นเลยหรอถึงยอมให้เจมส์ทำแบบนั้นได้ นี่กูทำอะไรลงไป ที่ผ่านมาเจมส์มันคิดยังไงกับเรากันแน่และทำไมเราถึงปล่อยให้เกิดเหตุการณ์จนเลยเถิดแบบนั้นได้ ทำไมกัน??” ภาพและความคิดของเจ้าเติร์กตีวนไปวนมาในหัวจนทำให้มันถึงกับรำคาญใจจนมันพูดตัดบทขึ้นมาในใจว่า “จะไม่ยอมให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นอีก ตอนนี้เรากำลังจะเริ่มคบกับหนิงแล้ว” ไม่นานนักเสียงกริ่งเปลี่ยนคาบเรียนได้ดังขึ้นเสียงนักเรียนที่คุยกันจ้อแจ้หลังเลิกคาบ เสียงนักเรียนเดิน วิ่งเล่นกัน ตึงๆบนอาคารเรียนและเสียงรองเท้านักเรียนที่เดินเสียดสีกับพื้นถนน ดังก้องกันวานไปทั่วบริเวณซึ่งนั่นก็เป็นเสียงโดยปกติอยู่แล้วสำหรับช่วงเปลี่ยนคาบเรียนแทบทุกวันที่เจ้าเติร์กได้ยินคุ้นจนหู ในระหว่างที่เจ้าเติร์กกำลังเพลินกับเสียงต่างๆรอบตัวอยู่นั้น จู่ๆหูของมันก็ได้ยินเสียงผู้ชายและผู้หญิงที่คุ้นหูคุยกับครูนิสา พึมพำพึมพำอยู่ที่หน้าห้อง ซึ่งเจ้าเติร์กที่นอนๆอยู่มันพยายามฟังและเดาในใจว่าว่าคือเสียงของใคร ไม่นานนักเสียงประตูห้องที่เจ้าเติร์กนอนอยู่ได้เปิดดัง เอี๊ยดดดดดพร้อมกับกลุ่มคนที่กรูเข้ามายืนข้างเตียงเจ้าเติร์กอย่างรวดเร็วทำเอาเจ้าเติร์กที่นอนๆอยู่ถึงกับรีบลืมตามองกลุ่มคนดังกล่าวทันใด “ไงวะไอ้หน้าหล่อ โดน Damage จนหมดสภาพเลยหรอมึง” “เชี่ยเตอร์ มึงนี่พูดจากวนบาทากูได้ทุกเวลาทุกสถานการณ์เลยนะมึง ไงแป๋ม แป้ง ไปไงมาไงเนี่ย” “เติร์กเป็นไรมากไหมคือเรากับแป้งเห็นนายเดินออกไปจากห้องคอมตอนคาบวิทยาการคำนวณและไม่กลับมาพอไปถามเคนที่ทำงานคู่กับนายเลยรู้ว่านายไม่สบายและมานอนพักที่นี่พวกเราเลยพากันมาเยี่ยมนายน่ะกลัวนายจะเป็นอะไรมาก” “โหขอบใจมากนะแป๋ม แป้ง และก็มึงเชี่ยเตอร์ ที่อุตสาห์มาเยี่ยม แต่เราไม่เป็นไรมากหรอกแค่พักผ่อนน้อยน่ะ เลยทำให้ไม่สบาย แต่ครูนิสาตรวจดูและให้ทานยาลดไข้ไปล่ะไม่ต้องห่วง เดี๋ยวสักพักคงดีขึ้น อืมแล้วเคนกับเจนล่ะไม่มาด้วยกันหรอ?” แป้งถึงกับทำหน้าบูดนิดๆ “ถ้ารายนั้นนะเติร์กอย่าไปพูดถึงเลย นับวันยิ่งติดกันยิ่งกว่าปาท่องโก๋ไปซะล่ะ ก่อนมาเนี่ยก็โดนยัยเจนลากตัวพาไปส่งเข้าห้องน้ำโน่น ไรของมันก็ไม่รู้” “ฮ่าๆ จริงหรอแป้ง เจน นี่นะพาเคนให้ไปส่งเข้าห้องน้ำ แบบนั้นคงไม่โดนพวกนักเรียนหญิงคนอื่นๆเค้ามองว่ามันแปลกๆรึไง” “เห้ยหน้าหล่อกูว่าไอ้เคนน่ะโชคดีด้วยซ้ำไป แม่งมีโอกาสได้ส่องพวกนักเรียนรุ่นน้องแจ่มๆหน้าห้องน้ำหญิงเชียวนะมึง ที่ผ่านมาแม่งไม่มีชายแท้คนไหนมีโอกาสแบบมันด้วยซ้ำ ไอ้หน้าหล่อกูจะแนะนำแนวทางให้ อีกหน่อยนะถ้ามึงกับหนิงคบกันเมื่อไหร่นะมองลองบอกให้หนิงพามึงไปส่งเข้าห้องน้ำบ้างดิวะมึงจะเหล่สาวสวยๆได้หลายๆคนแบบไอ้เคนเลยไง” เจ้าเติร์กถึงกับยิ้มเจื่อนๆใส่เตอร์ “เหอๆ แต่กูว่าไม่ทำแบบนั้นมันจะโชคดีกว่านะเชี่ยเตอร์” เตอร์ถึงกับทำหน้าง่วน “ไมวะไอ้หน้าหล่อมึงไม่ชอบแบบนั้นหรอวะ” “ป่าวววว!!แต่ในฐานะลูกผู้ชายคนหนึ่ง กูว่ามันเป็นสิ่งที่ทำไปแล้วมันโครตน่าอายว่ะ” เจ้าเติร์กพูดและยักคิ้วใส่เตอร์คำพูดเจ้าเติร์กทำเอาเตอร์ถึงกับสตั้นไม่เป็นท่า แป้งกับแป๋มถึงกับรีบหันไปมองกันด้วยความอึ้งและพยักหน้าใส่กันเบาๆก่อนที่แป้งจะเอื้อมมือมาจับไหล่ขวาเตอร์ “ฮ่าๆ ไอ้เตอร์อยู่ดีไม่ว่าดีนะมึง เห็นปะแม่งโดนไปล่ะ 1 ดอก ไงล่ะเจ็บจี๊ดดดดดจนพูดไม่ออกเลยสิท่า ฮ่าๆ” แป๋มถึงกับพูดเสริมขึ้นอีกคน “ท่องไว้นะ จำไว้นะ ไอ้เตอร์ เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือพ่อตายังมีแม่ยาย เหนือเตอร์ก็ยังมีเติร์กฮ่าๆ” เตอร์ถึงกับรีบทำหน้ากวนๆใส่เติร์ก “เดี๋ยวๆ ฝากไว้ก่อนเหอะมึงไอ้หน้าหล่อ” ทันใดนั้นเองเสียงครูนิสาที่นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานได้พูดดังขึ้น “พวกเธอ 3 คน พอได้แล้วไม่ไปเรียนกันรึไง มาชวนวรภพคุยแบบนี้ แล้วเมื่อไหร่เพื่อนจะหายดีล่ะ ไปเลย ไปเลย เดี๋ยวครูธีรชาติฝ่ายปกครองมาเห็นเข้าล่ะก็ พวกเธอ 3 คนจะมีปัญหาเอานะ” “เห้ย ไอ้หน้าหล่อ กูไปก่อนว่ะ เจ้าแม่ห้องยาแม่งเริ่มเทศน์ล่ะ เดี๋ยวพักเที่ยงพวกกูมาหามึงอีกรอบ ปะมึงแป้ง แป๋ม” ไม่นานครูนิสาเดินมาเคาะประตูห้องพร้อมกับเอ่ยปาก “วรภพเดี๋ยวครูไปประชุมที่ห้อง ผอ.ก่อนนะ พอดี ผอ.ไลน์กลุ่มเรียกเจ้าหน้าที่ของโรงเรียนประชุมด่วนน่ะถ้าเธอมีอะไรล่ะก็ โทรเรียกครูได้เลย เบอร์ครูติดอยู่ที่โต๊ะทำงานนะ” “ครับครูผมทานยาแล้วคงสักพักคงดีขึ้นครับ” “จ๊ะ งั้นครูฝากห้องด้วยนะวรภพ” หลังครูนิสาเดินออกจากห้องไปเจ้าเติร์กถอนหายใจยาวๆและค่อยๆหลับตาลงด้วยความสบายใจไม่นานนักฤทธิ์ยาลดไข้ที่เจ้าเติร์กได้ทานไปนั้นทำให้เจ้าเติร์กค่อยๆเคลิ้มหลับไปในที่สุด ในขณะเดียวกันที่ตึกกิจกรรมรวม ออโต้ที่นั่งเล่นขิม ในวิชาดนตรีไทยอยู่กับเพื่อนๆ เปเปอร์ เพื่อนร่วมห้องเดินเข้ามาเรียกออโต้ “ไอ้โต้ ตะกี้ ครูเนลฝากกูบอกให้มึงไปหาครูเค้าหน่อย ครูเนลมีเรื่องอยากคุยกับมึงน่ะ” “จริงหรอเปเปอร์มึงไม่ได้อำกูเล่นเหมือนคราวก่อนอีกนะ” “เออ กูพูดจริง ถ้ากูหลอกกูท้าให้มึงมาตบหัวเลยอะ” “’อืมขอบใจมึงมากเปเปอร์อีวิว อีวิว มึงช่วยเฝ้าขิมให้กูด้วย เดี๋ยวกูมา ครูเนลเรียก” ออโต้รีบเดินตรงไปหาครูเนลที่ห้องพักครูที่อยู่ตรงข้างๆห้องดนตรี “ครับครูเนล เปเปอร์บอกผมว่าครูเรียกหาผมหรอครับ” ครูเนลที่กำลังนั่งตรวจงานนักเรียนอยู่ที่โต๊ะทำงานรีบเงยหน้าขึ้นทันทีที่ได้ยินเสียงออโต้ “เอ้ามาแล้วหรอ อะอะ มานี่ก่อน นั่งลง” ครูเนลกวักมือเรียกออโต้ให้เดินไปนั่งยังเก้าอี้ตรงหน้าโต๊ะทำงาน “คืองี้นะเดือนหน้านี้จะมีแข่งโฟร์คซองที่เขตน่ะ ทางเขตเขาอยากได้ทีมม.ต้น และม.ปลาย อย่าง 1 ทีม และครูก็ได้อ่านประวัติในใบสมัครเรียนของเธอ เห็นเขียนว่าเธอเคยไปแข่ง Classical Guitar Quartet มาก่อนใช่ไหม” “ใช่ครับครูผมเคยไปแข่งที่สิงคโปร์ครับ แต่ผมไม่ชนะนะครู ดันไปแพ้ตัวเจ้าบ้านเขาซะงั้นครับ” “อะหะ อย่างน้อยครูก็ถือว่าเธอมีประสบการณ์แล้วนะที่ก้าวไปถึงจุดนั้นได้ คืองี้เธอสนใจอยากจะลงแข่งโฟร์คซองไหม ถ้าเธอสนใจเดี๋ยวครูจะให้เธอลงทีมกับพี่เก็ทกับพี่ริวจิม.2 เลยเพราะมือกีตาร์เก่าเพิ่งย้ายโรงเรียนไปเมื่อเดือนที่แล้วครูเลยอยากดึงเธอมาร่วมทีมกับพี่เค้าและก็จะได้เริ่มซ้อมกันเลย ว่าไง เธอสนใจไหม พลลภัตม์” “จะดีหรอครับครู ช่วงหลังๆนี่ผมเล่นกีตาร์ไม่บ่อยนะครับ นับครั้งได้เลยอีกอย่างพวกพี่เก็ทกับพี่ริวจิก็เป็นถึงเด็กวงโยฯมีฝีมือของโรงเรียนด้วย ผมกลัวว่าจะไปเป็นตัวรั้งพวกพี่เขาเปล่าๆ” “อย่าคิดงั้นสิ พลลภัตม์ คนเคยมีประสบการณ์และฝีมือมาแล้วถึงจะขึ้นสนิมแต่ถ้าครูเอามาขัดเกลาเช็ดถูกหน่อยเดี๋ยวก็ใหม่เอี่ยมขึ้นมาได้ ไง พลลภัตม์สนใจไหม นี่เป็นโอกาสสร้างผลงานแต่ม.ต้นของเธอเลยนะ” “อืมมมมม ก็ได้ครับครู” “ต้องให้มันได้แบบนี้สิ งั้นงั้น เดี๋ยวเธอเอาใบสมัครแข่งโฟร์คซองของม.ต้นนี่ไปกรอกดูนะ และเดี๋ยววันพรุ่งนี้ครูจะให้เธอมาเริ่มซ้อมกับครูและกับพวกพี่เก็ท พี่ริวจิที่ห้องดนตรีนี่เลยนะอื้มอีกอย่างหนึ่ง พลลภัตม์ ครูรบกวนฝากเธอเอาเอกสารทั้งหมดนี้ไปให้ครูสุมิตราที่ห้องสมุดด้วย เอาไปให้ตอนนี้เลยนะ เพราะครูสุมิตราบอกว่าแกต้องการด่วน” “ครับครูเนล” ออโต้เดินถือเอาใบสมัครไปยัดใส่กระเป๋าและรีบถือเอกสารในมือเป็นปึกวิ่งจากห้องดนตรีไปยังห้องสมุดอย่างรวดเร็วในระหว่างทางนั้นเอง เฟิร์สที่เดินมากับเพื่อนๆของมันออกจากห้องศิลปะและตรงมายังทางที่ออโต้กำลังเดินอยู่ทำให้ออโต้ที่วิ่งๆอยู่ถึงกับชะลอความเร็วลงและค่อยๆเดินช้าๆทันทีที่เฟิร์สเห็นออโต้เดินๆมา มันยิ้มและพยักหน้าทักทายออโต้ด้วยสีหน้าอายๆก่อนที่จะมันหันไปคุยกับเพื่อนต่อทันที ไม่นานนักออโต้เดินมาถึงห้องสมุดและเอากองเอกสารของครูเนลส่งให้กับครูสุมิตราเสร็จแล้วนั้นขณะที่มันกำลังเดินผ่านหน้าห้องคหกรรมนั่นเองหูของมันก็ไปได้ยินเสียงของหนิงที่กำลังยืนคุยโทรศัพท์อยู่ตรงริมหน้าต่าง “อื้มๆ เติร์กน่ะหรอ อยู่ห้องพยาบาลใช่ปะ แล้วเป็นไรมากไหม อื้มๆดีล่ะที่ไม่เป็นอะไรมาก นอนพักอยู่ใช่ไหม เออๆ เราขอบใจนะ เดี๋ยวเราเข้าไปดู จ๊ะๆขอบใจมากนะ” หนิงกดวางสายและเดินกลับเข้าห้องไป ออโต้ที่ได้ยินบทสนทนาดังกล่าวเต็มสองหูมันถึงกับยืนนิ่งไปพักใหญ่ก่อนที่มันจะค่อยๆหันหลังกลับจากทางไปห้องดนตรีและพาตัวมันเองดิ่งตรงไปทางห้องพยาบาลแทนไม่นานนักออโต้เดินมาถึงห้องพยาบาลที่งับประตูไว้มันเพ่งสายตามองผ่านกระจกใสตรงประตูและใช้มือบิดลูกบิดประตูเข้าไปในห้องพยาบาลมันพยายามกวาดสายตามองหาครูนิสาเจ้าหน้าที่ห้องพยาบาลว่าอยู่ไหน เมื่อมันไม่เจอครูนิสามันเลยมองซ้ายมองขวาอีกครั้งและเดินไปเปิดประตูชะโงกดูตามห้องพักต่างๆจนมันเปิดมาเจอเจ้าเติร์กที่สวมชุดพละเขียวมิ้นนอนหลับอยู่บนเตียงที่ห้องพัก A ทันทีที่สายตามันเห็นภาพตรงหน้าออโต้ไม่รอช้ามันรีบพาตัวของมันเองเข้าไปในห้องพร้อมกับปิดประตูเบาๆและไปยืนอยู่ข้างๆเตียงเจ้าเติร์ก ออโต้ถึงกับดีใจตื่นเต้นจนขนลุกซู่ซ่าไปทั้งตัวเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่มันได้ยืนมองเจ้าเติร์กในสภาพที่ไม่ขยับเขยื้อนไปไหน ภาพชายตัวสูง หน้าหล่อ ผิวขาวเนียน จมูกโด่ง ผมตรงนอนหลับสนิทที่ปรากฏตรงหน้าทำเอาออโต้ถึงกับตัวสั่นอย่างควบคุมไม่ได้จนขาทั้งสองของมันจะอ่อนแรงล้มพับลงให้รู้แล้วรู้รอดมันยืนต้องมองเจ้าเติร์กด้วยความหลงใหลได้ชั่วครู่มันเลยเอ่ยปากเรียกชื่อเจ้าเติร์กเบาๆ “พี่เติร์ก พี่เติร์กครับพี่เติร์ก” ออโต้เรียกและพยายามเอามือสะกดตรงแขนของเจ้าเติร์กเบาๆหลายต่อหลายทีแต่เจ้าเติร์กเองก็ยังคงนอนหลับสนิทเช่นเดิมเมื่อเป็นเช่นนั้นออโต้ถึงกับยิ้มกว้างด้วยความปิติก่อนที่มันจะค่อยๆเดินไปปิดม่านที่หน้าต่างๆและนั่งลงที่ขอบเตียงอย่างช้าๆกลิ่นโรออนอ่อนๆของเจ้าเติร์กลอยฟุ้งขึ้นมาแตะจมูกของมันเป็นช่วงออโต้ถึงกับสุดหายใจฟืดดด เบาๆ ด้วยความชื่นชอบจากนั้นมันเอามือที่สั่นๆด้วยความตื่นเต้นและความกลัวไปจับเข้าที่แขนเจ้าเติร์กเบาๆมันสัมผัสได้ถึงผิวที่ร้อนผ่าวๆและกล้ามแขนอันแน่นๆของเจ้าเติร์กออโต้บีบนวดไปมาด้วยความชื่นชอบก่อนที่จะเลื่อนลงไปบีบนวดที่ฝ่ามือ “มืนพี่เติร์กนี่มันนุ่มจริงๆเลย นุ่มจนอยากจะจับเล่นไปนานๆจังไม่นานนักมันเลยขยับตัวลงไปที่เท้าและค่อยใช้มือถอดเอาถุงเท้าทั้งสองข้างของเจ้าเติร์กออกก่อนที่จะเอามือบีบนวดฝ่าเท้าเจ้าเติร์กด้วยความหลงใหล “แหมขนาดฝ่าเท้าก็ยังนุ้มนุ่มไม่ด้านเลย มันเลยลองเอานิ้วมือเกาเบาๆไปที่ฝ่าเท้าทั้งสองสักพักเจ้าเติร์กถึงกับกระตุกตัวขึ้นมาเล็กน้อยทำเอาออโต้ถึงกับตกใจหน้าซีดรีบลุกขึ้นยืน เมื่อมันเห็นเจ้าเติร์กยังคงนอนนิ่งพร้อมกับเสียงหายใจที่ยังเป็นปกติมันเอาถุงเท้ามาสวมกลับไว้เช่นเดิมด้วยความเบามือ จากนั้นมันเลยขยับขึ้นบนไปนั่งข้างๆเจ้าเติร์กอีกครั้งพร้อมกับค่อยๆเอามือสอดเข้าไปใต้เสื้อพละสีเขียวมิ้นก่อนที่จะลูบไล้หน้าท้องและหน้าอกไปมามันลัมผัสได้ถึงซิกแพก ที่เป็นลอนๆและหัวนมหยุ่นๆที่อ่อนนุ่มมือจนน่าบีบเล่นตอนนี้ออโต้เองรู้สึกร้อนผ่าวๆไปทั่วทั้งตัวอย่างที่มันเคยประสบเมื่อวานในห้องน้ำกับเฟิร์สยิ่งลูบไล้ไปพลางมองหน้าหล่อของเจ้าเติร์กไปพลางยิ่งทำให้ออโต้เริ่มมีอารมณ์มากขึ้นเรื่อยๆมันเลยค่อยๆเอื้อมมือไปจิ้มๆแตะๆที่เป้ากางเกงพละอย่างกล้าๆกลัวๆมันทำแบบนั้นซ้ำประมาณ 4 – 5 ครั้งเมื่อเจ้าเติร์กยังไม่มีทีท่าจะรู้สึกตัวแต่อย่างใดมันเลยทำเป็นเอามือวางที่เป้ากางเกงไว้นิ่งพร้อมกับหันขึ้นไปมองหน้าเติร์กมันสัมผัสได้ถึงก้อนเนื้ออ่อนๆบางอย่างอยู่ใต้กางเกงวอมสีดำเมื่อทุกอย่างยังคงเป็นปกติมันเลยออกแรงบีบคลำๆเบาๆก้อนเนื้ออ่อนที่เป้ากางเกงด้วยความสุขตื่นเต้น และลุ้นระทึก จนในหัวของมันลืมเรื่องเรียนและเรื่องต่างๆไปหมดสิ้นท่อนลำที่อ่อนตัวอยู่ใต้กางเกงค่อยๆพองตัวใหญ่ขึ้นสู้มื้อของออโต้เล็กน้อย ออโต้มันบีบคลำท่อนลำเล่นอยู่พักใหญ่ก็ไม่มีทีท่าว่าท่อนลำของเจ้าเติร์กแต่พองตัวขึ้นมากกว่านั้นมันเลยตัดสินใจใช้มือดึงรั้งขอบกางเกงวอมเจ้าเติร์กลงอย่างเบามือพร้อมกับค่อยใช้มือจับขอบกางเกงบ๊อกเซอร์และกางเกงในดึงรั้งลงอีกชั้นทำให้ท่อนลำขนาดที่แข็งตัวท้วมๆขนาด 5 นิ้วสีขาวอมชมพูดีดตัวผ่างงงงขึ้นมาตั้งโด่ต่อหน้าของออโต้ ออโต้ขึ้นกับอึ้งสตั้นกับภาพที่เห็นตรงหน้าไปชั่วครู่ก่อนที่มันจะค่อยๆหันไปมองเจ้าเติร์กที่ยังคงนอนหลับสนิทอยู่ “พี่เติร์ก นะพี่เติร์ก ทำไมถึงดูดีไปหมดทุกสัดส่วนแบบนี้ ผมชอบพี่จังเลยครับ” ออโต้ค่อยเลื่อนเอามือขวาที่สั่นเทาด้วยความปิติสุขของมันไปจับท่อนลำที่ชี้โด่ตรงหน้าและดึงหนังหุ้มปลายลงช้าๆจนหัวเห็ดสีแดงอมชมพูที่สะอาดสะอ้านค่อยๆปรากฏแก่สายตาของออโต้ ออโตจ้องมองหัวเห็ดดังกล่าวราวกับว่ามันคือของล้ำค่าที่สะกดสายตาของมันให้จ้องมองอยู่แบบนั้นไปตราบนานเท่านาน เสียงหายใจเข้าออกออโต้ดังถี่ขึ้นๆด้วยความตื่นเต้นและระทึกใจ “พี่เติร์กกกกกพี่นี่นอกจากจะหล่อ หุ่นดีแล้ว พี่ยังรักษาความสะอาดของตัวเองได้ดีมากเลยขนาดคราบขี้เปียกตามหัวเงี่ยงและกลิ่นสกปรกที่ติดตามหัว K ของพี่แทบจะไม่มีเลย” ออโต้ก้มเอาจมูกลงไปดมที่ปลายหัวเห็ดพร้อมกับใช้มือชักขึ้นลงๆเบาๆ มันสัมผัสได้ถึงไออุ่นจากท่อนลำและเส้นเลือดที่เต้นตุ๊บๆเป็นจังหวะ “อยากเห็นตอนมันแข็งสุดๆจุงเบยอยากรู้ว่าควยพี่เติร์กจะใหญ่สักแค่ไหนกันนะ แบบนี้ต้องกระตุ้นหน่อยล่ะ” ออโต้ไม่รอช้ามันเลยใช้ลิ้นจากปากของมันเลียเข้าไปที่หัวเห็ดของเจ้าเติร์กไปมาอย่างต่อเนื่องจนหัว K เจ้าเติร์กชุ่มไปด้วยน้ำลายเหนียวๆของออโต้ออโต้มันทั้งเลียวนลิ้นไปรอบๆส่วนหัว มันพยายามแยงลิ้นไปในรูตรงปลายหัว K พร้อมกับลากลิ้นลงมาที่เส้นสองสลึงค์ บ้างก็แยงปลายลิ้นเข้าไปตามร่องตรงหัวเงี่ยงบานๆ หลายต่อหลายทีจนมันรับรู้ได้ถึงท่อนลำที่ค่อยๆขยายพองตัวขึ้นมาทีละนิดๆมันเลียเล่นอยู่ได้พักใหญ่ จนมันเริ่มเมื่อยปากและโคนลิ้น มันเลยเงยหน้าขึ้นมาสูดหายใจเอากลิ่นโรออนหอมๆของเจ้าเติร์กเข้าเต็มปอดก่อนที่มันจะก้มลงไปมองที่ท่อนลำดังกล่าวอีกครั้ง ซึ่งตอนนี้มันได้เปลี่ยนสภาพของท่อนลำที่แข็งท้วมๆขนาด5 นิ้ว กลายเป็นท่อนลำใหญ่ๆขนาด 7 นิ้วที่เต็มไปด้วยเส้นเลือดปูดโปนพร้อมทั้งส่วนปลายที่มีหัวเห็ดสีแดงบานๆใหญ่ๆล่อตาล่อใจอยู่ตรงหน้าออโต้พยายามออกแรงบีบท่อนลำแต่ก็ไม่สามารถบีบได้สุดเพราะกล้ามเนื้อท่อนลำมันทั้งแข็งและแน่นจนทนต่อแรงของออโต้ได้สบายๆออโต้ถึงกับพุดขึ้นมาเบาๆ “ควยของพี่เติร์ก โครตสวยเลยอะสวยกว่าของพี่เฟิร์สอีก ผมไม่อยากให้ควยแท่งนี้ตกไปเป็นของพี่หนิงเลยผมอิจฉาพี่หนิงจังเลย แต่ผมไม่ยอมหรอก ผมจะขอเป็นคนแรกที่ได้อมควยพี่เติร์กก่อนพี่หนิง” ออโต้โน้มตัวลงมาอีกครั้งพร้อมกับใช้มือจับท่อนลำให้ส่วนปลายหัวเห็ดบานๆมาจ่อที่ปากส่วนมืออีกข้างมันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจากกางเกงและกดเตรียมถ่ายวิดีโอ “ผมจะเปิดซิงพี่แล้วนะ ถ้าพี่ตื่นมาช่วงที่ผมอมให้อยู่นี่ หวังว่าพี่เติร์กจะยอมให้ผมอมต่อไปเรื่อยๆนะครับ” ออโต้ค่อยๆอ้าปากกว้างกว่าเดิมพร้อมกับหันหน้าไปทางกล้องโทรศัพท์และค่อยก้มหัวลงจนหัวเห็ดบานๆของเจ้าเติร์กกำลังจะสู่อุ้งปากของมัน แต่ทันใดนั้นหูของออโต้ได้ยินเสียงของผู้หญิงสองคนที่กำลังเดินคุยกันมาแต่ไกลโดยเสียงดังกล่าวค่อยๆดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆที่ห้องห้องพยาบาลออโต้ถึงกับเสียดายเพราะอีกแค่นิดเดียวท่อนลำของเจ้าเติร์กจะได้เข้าสู่อุ้งปากของมันแล้ว แต่มันไม่รอช้ามันรีบผงะตัวขึ้นมาเอามือดึงกางเกงในและบ๊อกเซอร์ขึ้นมาปิดท่อนลำที่แข็งโด่พร้อมกับดึงกางเกงวอมขึ้นมาทับไว้เช่นเดิมก่อนที่มันจะค่อยๆบิดลูกบิดประตูอย่างเบามือและและหันไปมองหน้าหล่อๆและท่อนลำที่ตุงๆอยู่ใต้กางเกงเจ้าเติร์กอีกครั้งด้วยความอาลัยอาวรก่อนที่มันจะรีบก้าวเดินออกจากห้องไป ทันทีที่มันเดินก้มหน้าก้มตาออกจากห้องพยาบาลออโต้ถึงที่เงยหน้าขึ้นมามองทางถึงกับหยุดผงะกับผู้หญิงสองคนที่อยู่ตรงหน้าออโต้ถึงกับอุทานขึ้นมาในใจ “พี่หนิง!!!” หนิงกับเพื่อนของมันถึงกับมองออโต้ด้วยความงุนงงและสงสัยก่อนจะถามกลับไปว่า “อ้าวน้อง เด็กม.หนึ่งไม่ใช่เหรอ แล้วมาทำไรที่ห้องพยาบาลตอนนี้เนี่ย” “เอิ่มม พะพี่รู้ได้ไงอะว่าผมอยู่ม.1” “ก็ดูไม่ยากนะน้องตัดผมแบบนี้ ตัวเล็กๆแบบนี้ และที่สำคัญเลขสุดท้ายของรหัสประจำตัวที่ติดบนเสื้อนักเรียนน้องน่ะมันระบุชัดเจนว่าน้องเพิ่งเข้ามาเรียนในปีการศึกษานี้” “เอิ่มมม ครับพี่เก่งจังเลยครับคือผมปวดหัวน่ะครับเลยมาหายาทานจะได้กลับไปเรียนต่อได้ ไงครับงั้นผมไปก่อนนะพี่หนิง เดี๋ยวครูจะว่าเอา” “อ้าวนี่น้องรู้จักชื่อพี่ด้วยเหรอ” ออโต้ถึงกับพยักหน้าขานรับเบาๆ “รู้จักดิครับ ก็ช่วงนี้พี่ออกจะดัง!! ผมไปนะ หวัดดีครับ” ออโต้ยกมือไหว้ทั้งสองและรีบวิ่งจากไปทันที หยกเพื่อนที่มาด้วยกันกับหนิงรีบหันมาพูดแซว “อื้มมมมที่เด็กคนเมื่อกี้พูด มันก็ถูกของเค้านะหนิง กระแสเรื่องรูปคู่เธอกับเติร์กตอนงาน SAE Meeting และบทสัมภาษณ์ของเธอเองเหมือนว่าจะตกเป็นประเด็นในหมู่นักเรียนทั่วโรงเรียนไม่น้อยเลย แล้วเธอมาเยี่ยมเติร์กแบบนี้มันจะไม่ยิ่งสร้างกระแสขึ้นไปอีกหรอหนิง” หนิงหันไปยิ้มให้กับหยก “ก็เพราะแบบนี้ไงเราเลยต้องมาช่วงเวลาเรียนแบบนี้เพราะแทบจะไม่มีคนพุ่งพล่านและที่เราพาเธอมาด้วยก็เพราะมันจะได้ดูไม่น่าเกลียดเกินไปไง อีกอย่างเราแค่มาเยี่ยมเติร์กแบบเพื่อนนะ พวกคนอื่นๆนั่นแหละที่คิดมโนไปกันเอง” “หราาา หนิง พูดเหมือนจะดูดีเนาะถ้าเป็นงั้นจริงทำไมแกต้องยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ทุกครั้งเวลาฉันที่พูดเรื่องนี้ด้วยล่ะ ภาษากายมันฟ้องนะหนิง” “จ๊ะ มาเถอะเดี๋ยวเธออยู่หน้าห้องรอเราตรงนี่นะ” “อืมๆแล้วก็อย่าคุยกันนานล่ะหนิง เดี๋ยวครูธนโชติจะสงสัย ทำไมว่าพวกเราลงมาเข้าห้องน้ำกันตั้งนาน” ทันทีที่พูดจบหนิงเดินเข้าไปยังห้องพยาบาลและตรงไปที่ห้องพัก A ที่เจ้าเติร์กกำลังนอนอยู่ หนิงเปิดประตูเข้าไปยืนอยู่ข้างเตียงเจ้าเติร์กและยืมมองเจ้าเติร์กที่นอนๆอยู่ด้วยความรู้สึกเป็นห่วงและเอ็นดู “แหม ขนาดนอนหลับยังดูดีเลยนะเติร์ก เฮ้อ กะว่าจะเข้ามาทักทายสักหน่อยแต่ก็นะ หลับปุ๋ยไปซะล่ะ” “ระหว่างที่หนิงกำลังพูดอยู่นั้นสายตาของหนิงไปสะดุดกับท่อนลำเจ้าเติร์กที่แข็งตุงๆอยู่ใต้กางเกงวอม หนิงถึงกับอมยิ้มขึ้นมาพร้อมกับส่ายหัวไปมา “แหม เกือบจะดีแล้วเชียวขนาดนอนยังคึกได้แบบนี้ นี่นายฝันถึงอะไรกันแน่นะเติร์กถึงได้คึกซะขนาดนั้น เอาล่ะงั้นเราไม่ปลุกละ ไม่อยากขัดจังหวะความสุขเติร์กในความฝันหนิงเดินไปลอกแผ่นเจลลดไข้ที่แปะตรงหน้าผากและเปลี่ยนอันใหม่ให้กับเจ้าเติร์ก “อะนี่ของฝากเรานะตื่นมาจะได้ไม่หิว ฝันดีนะเติร์ก” หนิงหิ้วถุงที่ใส่ขวดนมจืดเมจิ น้ำดื่มและขนมปัง ที่ซื้อจากร้านสหการโรงเรียนไปไว้ข้างหัวเตียง พร้อมกับหยิบกระดาษโพสอิทที่เขียนข้อความบางอย่างใส่ลงไปในถุงดังกล่าวก่อนที่จะค่อยๆเดินออกจากห้องไปหาหยกที่รออยู่ข้างนอก เวลา 11.23 น. ทันทีที่เจมส์รู้เรื่องเจ้าเติร์กจากเจน มันเลยรีบขออนุญาตครูจากห้องเรียนและพาตัวของมันดิ่งตรงมาที่ห้องพยาบาลอย่างรวดเร็วหลังจากที่เจมส์เดินมาถึงห้องพยาบาลแล้วมันรีบก้างเข้าไปในห้องและมองหาครูนิสา เมื่อไม่เจอมันเลยเดินไปที่ห้องพัก A และเปิดประตูเข้าไปหาเจ้าเติร์กที่นอนพักอยู่ด้านในซึ่งแว็บแรกที่ที่สายตามันมองเห็นทันทีที่มันก้าวเข้ามาในห้องคือถุงขนมและนมถุงใหญ่ที่ตั้งไว้ตรงหัวเตียงเจมส์ถึงกับยืนมองชั่วครู่ก่อนที่มันจะถือวิสาสะเดินไปเปิดถุงดูของที่อยู่ด้านในด้วยความอยากรู้จนมันเจอเข้ากับกระดาษโพสอิทสีเขียวแผ่นเล็กที่มีข้อความบางอย่างเขียนระบุไว้ทันทีที่เจมส์อ่านจบมันถึงกับตัวสั่นร้อนผ่าวๆไปทั่วร่างด้วยความความโกรธและหึงหวงอย่างที่มันเคยเผชิญเมื่อนานมาแล้วจนมันเผลอบีบกำกระดาษโพสอิทในมือจนแน่น ถึงกระนั้นเจมส์พยายามรวบรวมสติให้นิ่งไว้ และค่อยๆคลายกระดาษที่ถูกบีบจนยับยู้ยี่ในมือของมันออกก่อนที่จะเอาใส่กลับไว้ที่ถุงเช่นเดิมเจมส์ค่อยๆนั่งที่เตียงข้างๆเจ้าเติร์กและโน้มตัวลงไปโอบกอดเจ้าเติร์กด้วยความหึงพร้อมกับเอาหน้าแนบไปที่หน้าอกของเจ้าเติร์ก ไม่นานนักเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ของเจ้าเติร์กดังขึ้นจนทำให้เจ้าเติร์กที่นอนๆอยู่ถึงกับตกใจลืมตาตื่นขึ้นมา ทันทีที่มันเห็นเจมส์ที่นอนกอดมันอยู่นั่นเอง เจ้าเติร์กถึงกับตกใจผงะยิ่งกว่าเก่าจนมันใช้มือทั้งสองผลักเจมส์ออกไปอย่างแรง และรีบลุกขึ้นมานั่งที่ขอบเตียง “เห้ยยยย เจมส์!!!!ทำไรน่ะ” เจมส์ที่ถูกผลักออกไปจนเกือบล้ม มันชักสีหน้าตกใจหน้าตื่นเช่นเดียวกัน “พี่เติร์กครับคือผมผม” เจ้าเติร์กถึงกับรีบพูดสวนขึ้นมาทันที “เจมส์อย่าทำไรแบบนี้อีกได้ปะ พี่ไม่ชอบ” “พี่เติร์กคะ ครับ คือ ผมขอโทษ คือผะ ผะ ผม” เสียงหายใจเจ้าเติร์กถึงกับดังฟืดฟัดๆด้วยความตกใจและความไม่พอใจพร้อมกับหันมองไปมา “แล้วเข้ามาเมื่อไหร่เนี่ย” “ผมเพิ่งเข้ามาครับพี่เมื่อกี้นี่เอง” “แล้วเจมส์ก็มาทำแบบนี้กับพี่ตอนหลับนี่นะ” “คะ คือ ผม มีเหตุผลนะครับพี่ที่ทำไปแบบนั้น พี่อย่าโกรธผมได้ไหมครับผมขอนะพี่นะ” “เหตุผลอะไรเจมส์? ล่ะถ้าพี่ไม่ตื่นขึ้นมาก่อนหากมีใครมาเจอเข้าแล้วเจมส์คิดว่าเรื่องมันจะจบแค่ตรงนี้น่ะหรอ” เจมส์ถึงกับน้ำตาเริ่มคลอเบ้าทันทีที่เจ้าเติร์กเริ่มเน้นน้ำเสียงใส่มัน “พี่เติร์ก อย่าพูดงั้นสิ ผมขอโทษจริงๆครับพี่ จะให้ผมพูดตรงกับพี่ไหมล่ะ งั้นผมพูดตรงๆนะ ผมไม่ชอบเลยที่พี่หนิงมาชอบพี่เติร์ก ทำไมกัน ทำไมทุกคนที่ผมรักต้องทิ้งผมไปทุกคนแม้แต่พี่เติร์กเองก็ยังทำแบบนี้กับผม ผมน่ะ ที่ตั้งใจเรียน ก็เพื่อพี่นะ ทำเพื่อพี่ทุกอย่างเลยพี่รู้ตัวปะ” “ แล้วเจมส์ก็มาทำแบบนี้กับพี่น่ะหรอ แล้วจะให้พี่คิดยังไง” “ผมอยากให้พี่รู้ว่าผมรักพี่ไงครับ” “งั้นพี่ถามหน่อยล่ะกันว่าอะไรถึงทำไมเจมส์คิดแบบนั้น” “มันก็หลายๆอย่างอะพี่ จนครั้งล่าสุดเมื่อคืนวันเสาร์ ที่พี่เติร์กให้ผมทำ…” เจ้าเติร์กรีบส่ายหน้าไปมาทันที “นั่นมันไม่ใช่ความตั้งใจที่พี่อยากให้มันเกิดขึ้นหรอกนะเจมส์” “ไมพี่พูดอย่างงั้นล่ะครับ ก็มันจริงไหมล่ะพี่ พี่อย่าพูดอะไรที่เย็นชาแบบนั้นใส่ผมดิครับ” “งั้นพี่ถามเจมส์ตรงๆเลยได้ไหมล่ะเหล้าที่เจมส์ให้พี่กินน่ะ มันไม่ใช่เหล้าปกติใช่ไหม” “เหล้าปกตินะครับ และผมตั้งใจซื้อให้พี่เติร์กจริงๆ” “ซื้อ?? ไหนว่าเจมส์บอกพี่ว่าเอาเหล้าของพ่อมาจากที่บ้านไม่ใช่เหรอ ตกลงคือ??” เจมส์ถึงกับก้มหน้าเงียบนิ่งไป น้ำตาของมันค่อยๆไหลลงมาอาบแก้มทั้งสองข้าง “พี่เติร์ก อย่าเกลียดผมไปอีกคนได้ไหม ผมเสียใจที่ผมทำแบบนั้นกับพี่ลงไปแต่ทั้งหมดนั้นมีสิ่งเดียวที่ผมบอกได้คือผมรักพี่ครับ” เจมส์รีบเดินไปจับมือของเจ้าเติร์กไว้มั่นพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมองเจ้าเติร์กด้วยสายตาอ้อนวอน เจ้าเติร์กพยายามใช้แกะมือของเจมส์ออก “เจมส์ ปล่อยมือพี่ก่อนครับ ยิ่งเจมส์ทำแบบนี้ มันยิ่งทำให้พี่รู้สึกแย่กับเจมส์ขึ้นไปเรื่อยๆนะตั้งแต่เรื่องเมื่อคืนวันเสาร์ล่ะ เจมส์อยากทำให้พี่รู้สึกแย่ลงไปกว่านี้อีกน่ะเหรอ” “พี่เติร์กอย่าพูดงั้นสิ อย่าพูดงั้น ฮืออออผมทนไม่ได้ที่จะเห็นพี่เติร์กไปมีคนอื่น” เจมส์ปล่อยมือของเจ้าเติร์กและวิ่งร้องไห้ออกไปจากห้องพยาบาลทันที ไว้มาต่อครับ……………
| 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2019-7-30 01:31:31
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2019-7-30 01:56:44
โพสต์ 2019-7-30 04:59:55
ขอบคุณครับ