บิ้กบอส 35 CP

toptop0110 · โพสต์ 2019-11-20 16:40:04

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย toptop0110 เมื่อ 2019-11-20 16:44

ณอีกด้านหนึ่งของเมืองหลวง นรากรสะดุ้งตกใจตื่นขึ้นมากลางดึก เหงื่อโทรมท่วมกายสะบัดหน้าอยู่เร่า ๆ เพื่อขับไล่ความง่วงของตน

“ภู...!อาอยากรู้เหลือเกินว่าขณะนี้ภูอยู่ที่ไหน เป็นตายร้ายดีอย่างไรและกำลังทำอะไรอยู่กับใคร อาร้อนใจและสังหรณ์ใจเหลือเกิน”

เป็นความคิดที่อยู่ภายในของเขาคนเดียวกิริยาภายนอกเต็มไปด้วยความกระวนกระวาย ไม่สามารถที่จะทำใจให้หลับลงได้เดินกลับไปกลับมาในห้องรับแขก ดื่มเหล้าแก้วต่อแก้ว ตาจับมองอยู่สองสิ่งนาฬิกาลูกตุ้มขนาดใหญ่ที่ยืนอยู่มุมห้อง มองดูเข็มมันค่อย ๆ กระดิกไปทีละนิด ๆแต่ละวินาทีมันช่างช้าเหลือเกินในความรู้สึกอีกอย่างคือเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์มือถือของตนคอยอยู่ด้วยใจจดจ่อว่าเมื่อไหร่มันจะถูกเรียกขึ้นเสียที แต่ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนก็ยังเงียบกริบเหมือนเดิม...

อย่างสุดที่จะทนรอคนเดียวต่อไปไหวเขาจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดหาใครอีกคนซึ่งสามารถจะรับฟังเรื่องราวและให้คำแนะนำตนเองได้

“ฮัลโหล !ผมสุรเชษฐ์พูดครับ”

“ขอโทษครับ..! พี่ภูมินี่ผมกรนะ”

“โอ...! หวัดดีไอ้กรมึงหาที่ระบายออกไม่ได้หรือไง ถึงได้โทร.หากันกลางดึกแบบนี้”

เสียงฝ่ายโน้นพูดช้าๆ เหมือนคนกำลังอยู่ในอาการงัวเงียอยู่

“มีธุระสำคัญอะไรถึงได้โทร.มากลางดึกแบบนี้ไม่คิดว่าคนอื่นเขาจะหลับจะนอนบ้างเลยหรือเองนี่...กูแก่แล้วนะโว้ย..ไม่ได้หนุ่มเหมือนเมื่อก่อนต้องพักผ่อนให้ตรงเวลา มีอะไรก็ว่ามา คนยิ่งง่วง ๆ อยู่ด้วย”

“จะไปรู้เรอะ..นึกว่านอนกอดสาวที่ไหนอยู่ละสิ”

นรากรเน้นเสียงอย่างหงุดหงิดเช่นกันขณะอีกฝ่ายปรับอารมณ์ความรู้สึกได้ ส่งเสียงหัวเราะอย่างอารมณ์ดีแต่ก็รอฟังอยู่โดยไม่พูดอะไรแทรกขึ้น

“เย็นวันนี้...ภูไม่ได้กลับบ้านผมนั่งรอเขาอยู่ที่บ้านตลอดคืน ยังไม่ได้รับการติดต่ออะไรจากเขาเลย”

“มันคงไปเที่ยวอาบอบนวดหรือนอนกอดสาว ๆ ที่ไหนสักแห่ง เช้าเดี๋ยวมันก็กลับมาเองแหละ”

“ถ้าเขาไปอย่างนั้นจริงผมจะสบายใจมาก แต่นี่กลัวมันจะไม่ได้เป็นอย่างนั้นนะสิ”

“ไหนมีเรื่องอะไรกัน...เล่าให้พี่ฟังบ้างสิตั้งแต่เป็นข่าว เจ้าภูมันก็ไม่ยอมโทรศัพท์คุยกับพี่ซึ่งเป็นพ่อแท้ ๆของมันบ้างเลย มันกำลังมีปัญหาอะไรดูท่าเองถึงได้ดูเดือดเนื้อร้อนใจยิ่งกว่าเมียมันเสียอีก”

สุรเชษฐ์ยังคงพูดมาด้วยน้ำเสียงเรียบๆ นุ่ม ๆ ระคนไปกับเสียงหัวเราะอย่างไม่เห็นเป็นเรื่องจริงจังอะไรแต่เมื่อเห็นอีกฝ่ายนิ่งไปนานจึงย้อนถาม

“ได้ยินพี่ถามหรือเปล่า? ไอ้กร!”

“ก็นิดหน่อย...ภูเขากำลังมีปัญหาส่วนตัวเล็กน้อย”

“แล้วทำไมไม่เห็นมันโทร.หาพ่อของมันบ้างเลยหรือเห็นว่าพ่อคนนี้ไม่มีความหมายสำหรับมันอีกแล้ว”

“พี่ภูมิก็...เขาคงคิดว่าสามารถจัดการได้ด้วยตนเองมั้ง”

“แล้วไง...จัดการได้ด้วยตนเองทำไมเองถึงเดือดร้อนแทนมัน ถึงขนาดต้องโทร.หาพี่ด้วย ว่าแต่ไม่รู้จริง ๆหรือว่าตอนนี้มันอยู่ไหน?”

ภูมิยิงคำถามเร็วปรื๋อราวกับปืนกล

การพูดคุยกันทางโทรศัพท์ทำให้ไม่สามารถมองเห็นสีหน้าและแววตาของกันได้แต่จากลีลาท่าทางและน้ำเสียงแสดงอาการร้อนรน พูดอ้อมแอ้มไม่เต็มปากและการนิ่งอึก ๆอัก ของนรากร ทำให้ภูมิสามารถจับสำเนียงได้ว่าสหายรุ่นน้องของตนมีความลำบากใจบางอย่างที่จะพูด

“เฮ้ย...! จะพูดไม่พูดมัวแต่อ้า...ง่า....อยู่นั่นแหละ ไอ้กร!”

ภูมิตวาดดังลั่น

“พี่ถามว่ายังไงเอ็งไม่ได้ยินหรือไง...ตอนนี้เจ้าภูมันอยู่ไหน? ทำอะไรและมันมีปัญหาอะไร? ที่พี่ยังไม่รู้อีก”

“ผม...ก็ไม่รู้เหมือนกันครับพี่”

“เอ็งกับเจ้าภูมีอะไรปิดบังพี่หรือเปล่าดูท่าเอ็งลำบากใจเหลือเกินที่จะกล่าวหรือจะเล่ารายละเอียดให้พี่ทราบหากไม่พูดพี่วางสายนะ จะได้นอนต่อ นี่เพิ่งตีสองกว่า ๆ เอง”

น้ำเสียงเฉียบขาดหนักแน่น

“ผม...ไม่สามารถเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้พี่ฟังทางโทรศัพท์ได้ขอความกรุณาจากพี่ได้ไหม ผมจะแวะไปบ้านพี่ตอนนี้เลยกะว่าไม่เกินครึ่งชั่วโมงคงถึงบ้าน แล้วผมจะเล่ารายละเอียดทั้งหมดให้พี่ฟังโดยไม่ปิดบังเลย”

“แปลกดีนี่...ยิ่งเอ็งพูดแบบนี้พี่ก็ยิ่งร้อนใจเหมือนกันนะ”

ภูมิร้องขึ้นอย่างเอะใจ‘

“มันยุ่งยากขนาดนั้นเลยเหรอวะ”

“โปรดเถิดครับ!ผมจะไปพบพี่และเล่าให้พี่ฟังด้วยตนเอง อย่าให้พูดทางโทรศัพท์เลยและถ้าอนุญาตให้ผมไปพบหลังจากวางสายแล้ว ผมจะรีบไปทันทีเลย”

นรากรกล่าวด้วยน้ำเสียงร้อนรน

“พี่รู้สึกว่าจะมีเรื่องร้ายๆ เกิดขึ้นกับเจ้าภู”

น้ำเสียงเรียบช้าๆ พยายามระงับอารมณ์บางอย่างไว้

“เอ็งจะมาพบพี่ก็ได้จะรอ แต่ก่อนอื่นขอให้ได้รู้คร่าว ๆ สักนิดได้ไหมว่าเรื่องมันเป็นมายังไงพี่งงไปหมดแล้ว”

“ผมก็อธิบายอย่างละเอียดให้พี่ฟังตอนนี้ไม่ได้เหมือนกันเพราะผมเองก็มึนงงสับสนเหมือนกัน”

“เอาล่ะ..พี่อยากรู้ว่าเอ็งรู้ได้ไงว่าภูไม่กลับบ้าน”

“เขาหายไปตั้งแต่หัวค่ำผมโทร.ติดต่อเขาไม่ได้เลย โทร.ไปหาหนูรจ ทางโน้นก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาไปไหนผมจึงมารอที่บ้านของเขา เผลอนอนหลับกระทั่งสะดุ้งตื่นขึ้นกลางดึกแล้วก็โทร.หาพี่นี้แหละ”

“เจ้าภูไม่กลับบ้าน.....”

อีกฝ่ายย้อนถามอย่างไม่อยากเชื่อหูของตนเพราะตั้งแต่แต่งงานมีครอบครัวแล้ว ภูไม่เคยทำตัวเหลวไหลกับลูกเมียต่อให้ไปมีอะไรกับผู้หญิงคนอื่น เขาก็จะกลับบ้านเสมอ แล้วกระซิบเบา ๆเหมือนจะรำพึงกับตนเอง

“หวังว่าเอ็งคงไม่ประสบอุบัติเหตุระหว่างทางจากบ้านเจ้าภูมาบ้านพี่นะ...พี่จะคอยฟังข่าวที่บ้าน”

“ครับ..ผมขออาบน้ำสักครู่จะรีบไปพบพี่ทันที”

“ไม่ต้องรีบร้อน...ขับรถเร็วล่ะเดี๋ยวรถคว่ำกลางทางตายเสียก่อน”

ภูมิสั่งเสียงเฉียบขาดแล้วก็วางโทรศัพท์ ทิ้งกายอย่างหมดเรี่ยวแรงลงบนเตียงนอนนุ่ม ๆ

หลังจากวางสายจากนรากรแล้วเขาก็ลุกขึ้นจัดการอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าจากชุดนอนเป็นชุดลำลองสำหรับการอยู่กับบ้าน เดินลงไปรอสหายรุ่นน้องที่ห้องรับแขกด้านล่าง

ไม่นานนักก็ได้ยินเสียงรถของอีกฝ่ายมาจอดที่หน้าบ้านจึงเดินออกไปเปิดประตูบ้านให้เอง ไม่อยากให้พวกคนรับใช้รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นจึงไม่ได้ปลุกใครให้ตื่นมารับใช้สักคน

“มาเร็วเหมือนกันนี่รับอะไรแก้ง่วงดี เหล้าเย็น ๆ หรือกาแฟร้อน ๆ”

“ขอกาแฟร้อน ๆ แล้วกัน”

“โน่นในครัวจัดการชงมาให้พี่ด้วย ไม่อยากปลุกพวกคนใช้”

สักพักนรากรก็เดินออกมาจากครัวพร้อมกับกาแฟดำร้อนๆ สองแก้ว นั่งลงเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ตนรับทราบ

อย่างอดไม่ได้ภูมิได้ถลันปราดเข้าถึงตัวสหายรุ่นน้องคำรามออกมาต่อหน้า

“ฮึ่ม!ไอ้กรนะไอ้กร....ถ้าหากเจ้าภูไม่หายออกจากบ้านไปแบบนี้เอ็งกับนายภูจะไม่คิดเล่าเรื่องนี้ให้พี่ทราบบ้างเลยหรือไงพอพี่ประกาศรีไทร์ตนเองจากงาน เอ็งกับภูถึงกับเห็นพี่เป็นคนแก่ไร้น้ำยาไปแล้วหรือไงวะ”

นรากรได้แต่นั่งหน้าซีดจ๋อยไม่พูดอะไรแม้แต่คำเดียว

“อุตส่าห์เราไว้ใจเห็นว่าเป็นคนมีความสามารถให้เข้าไปช่วยแนะนำหลานบ้าง ดันชวนกันเสียคนทั้งหัวดำหัวขาว”

“ผมก็ไม่ทราบจะพูดอย่างไรดีถ้าจะว่าเป็นความบกพร่องของผม ผมก็ยอมรับ สุดแต่พี่จะว่าอย่างไรผมยอมรับทุกอย่าง....”

“ก็เอ็งนี้น้า...”

“จริงอยู่ที่ภูเขาขอร้องไม่ให้เอ็งเล่าอะไรให้พี่ฟัง แต่เอ็งก็เคร่งครัดต่อคำสั่งมันเหลือเกินนะเรื่องเกิดขึ้นขนาดนี้ โดยไม่ยอมแพร่งพรายอะไรให้พี่รู้บ้างเลยถึงแม้ความคิดเห็นบางอย่างเราจะไม่ตรงกันบ้างก็ตาม แต่พี่ก็เป็นพ่อของภูนะ....”

น้ำเสียงผู้อาวุโสพูดเบาๆ แต่หนักแน่น และมีความหมายชัดเจนทุกประโยค

นรากรแม้จะเก่งกล้าสามารถ ฉลาดไหวพริบ ไม่เคยเกรงกลัวใครไม่ว่าเรื่องใดแต่สำหรับสุรเชษฐ์แล้ว เขารักและเคารพเหมือนพี่ชายคนหนึ่งเพราะที่ตนเองมีวันนี้ได้ ก็เพราะได้รับการสนับสนุนช่วยเหลือจากหนุ่มใหญ่คนนี้เมื่อได้ยินการตำหนิแบบนี้ ได้แต่โคลงศีรษะไปมา ทำหน้าเหมือนอยากจะร้องไห้

“เอาเป็นว่าผมขอโทษแล้วกันที่ลืมคิดถึงพี่ เราสองคนมั่นใจว่าสามารถจัดการปัญหาเรื่องนี้ได้จึงไม่ได้นำมาปรึกษาพี่”

“ว่าแต่ระหว่างเอ็งกับภูมีความลับพิเศษที่พี่ไม่รู้หรือเปล่า”

นรากรก้มหน้านิ่งเหงื่อแตกซิก

“ความจริงเอ็งก็น่าจะรู้พิษสงอำนาจ อิทธิพลของภาณุพลเป็นอย่างดี ว่าเขาร้ายกาจแค่ไหน อยากได้อะไรเป็นต้องได้ยิ่งมีไอ้วชิระหน้าโง่นั่น คอยเป็นหมารับใช้อีก”

“เพราะเหตุนี้แหละภูจึงขอร้องผมไม่ให้นำเรื่องนี้มาเล่าให้พี่ฟังเกรงว่าจะสร้างความไม่สบายใจให้พี่เปล่า ๆ”

“พี่ไม่รู้จะพูดอย่างไรกับเอ็งดีว่ะไอ้กรนอกจากอยากชมเชยจากใจเหลือ...เกินว่า เอ็งเก็บรักษาความลับได้ดีม๊ากมาก...แล้วก็ขอบใจด้วยที่หวังดีต่อพี่ เกรงว่าจะมีปัญหากับภาณุพล”

นรากรเจอคำพูดแบบนี้เข้าไปถึงกับควักผ้าเช็ดหน้าออกมาซับเหงื่อที่ผุดออกมาเม็ดใหญ่ ๆ

“ไหนลองเล่าแผนการที่เอ็งกับภูวางกันไว้ให้พี่ฟังหน่อยสิ”

เหงื่อที่พึ่งเช็ดแห้งเมื่อครู่กับแตกพลักออกมาอีกราวกับก๊อกน้ำแตกรินอาบตามร่องแก้มจนแทบเช็ดไม่ทันเลยทีเดียวจะให้บอกได้อย่างไรว่าตนเองวางแผนไว้อย่างไรบ้าง ขืนบอกไป เป็นโดนเตะกลิ้งคว่ำแน่ๆ

สภาพภายในห้องตอนนี้จึงเงียบสนิทราวกับไม่มีคนอยู่ มีเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศดังเบา ๆ ทั้งคู่ไม่มีใครพูดหรือเคลื่อนไหวใดๆ ทั้งสิ้น ราวกับคนทั้งคู่กลายเป็นใบ้ไปชั่วขณะ โดยเฉพาะนรากรที่มีแต่เสียงถอนหายใจยาวลึกที่กล่าวขมุบขมิบเหมือนจะรำพึงกับตนเอง

“อ้าว...ใบ้กินเสียแล้วพ่อสาลิกาลิ้นทอง”

ภูมิเป็นฝ่ายกล่าวขึ้นก่อนเมื่อเห็นอีกฝ่ายเอาแต่ก้มหน้านิ่ง

“เอาล่ะ...ในเมื่อเอ็งไม่เล่าพี่ก็ขอเป็นฝ่ายถามแล้วกัน แต่เอ็งต้องสัญญาว่า จะเล่าแต่ความจริงกับพี่ โอเค...?”

“ครับ..ผมยินดีเล่าทุกเรื่องให้พี่ฟัง”

“นับจากที่ภูรู้ว่าหนูรจตกเป็นที่หมายปองภาณุพล เขารู้สึกหรือมีทีท่าอย่างไรบ้าง”

“ตอนแรกก็รู้สึกโกรธแค้นมากๆ เต็มไปด้วยความหงุดหงิดพลุ่งพล่าน แต่ด้วยความสุขุมของเขา เขาจึงแค่มองผ่าน ๆมันไป กระทั่งวันหนึ่งภาณุพลเชิญเขาไปรับประทานอาหารเย็นที่บ้านโดยเชิญหนูรจไปด้วย แต่เจ้าตัวไปคนเดียวแล้วอาทิตย์ต่อมาก็มีข่าวฉาวออกมาอย่างที่พี่คงเห็นนั่นแหละ”

“พี่เห็นแล้ว...และรอคำอธิบายจากภูเหมือนกันแต่มันนอกจากไม่ยอมมาหาแล้ว ยังไม่ยอมโทร.หาอีกด้วยเลยรู้แค่ข่าวและจากที่หนูรจเล่าให้ฟัง”

“นั่นแหละคือจุดเริ่มต้นของเรื่องตอนแรกก็คิดแค่ว่าฝ่ายโน้นคงต้องการสร้างความร้าวฉานให้เกิดการเข้าใจผิดกันระหว่างหนูรจกับภูเท่านั้นเมื่อหนูรจเข้าใจเรื่องทุกอย่างดี ภูเขาจึงไม่วิตกกังวลอะไรนอกจากเรามารู้ว่ากันภายหลังว่า มันมีความนัยบางอย่างซ่อนอยู่”

“ความนัยอะไรของเอ็งวะ”

“การต้องการหนูรจเป็นแค่ผลพลอยได้ของภาณุพลนะสิ แต่สิ่งที่เขาต้องการจริง ๆ คือบริษัทของพี่นั่นแหละ”

“ยังไง..พี่รู้สึกมึนงงไปหมดแล้ว”

“ไอ้วชิระยังไงล่ะเป็นตัวแปรที่แทรกเข้ามา มันคงต้องการเอาคืนพี่ จึงเข้าไปขอความช่วยเหลือจากภาณุพลถึงขนาดยอมขายลูกสาวตัวเองให้กับภาณุพลเลยทีเดียว”

“เรื่องคอขาดบาดตายขนาดนี้เอ็งยังกล้าเก็บไว้ ไม่ยอมเล่าให้พี่ฟังนะกร.....เสียแรงพี่รักเอ็งเหมือนน้องชายคนหนึ่ง”

น้ำเสียงกึ่งตัดพ้อพร้อมกับขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างใช้ความคิด

“แกคิดว่าภูหายไปไหน?”

“โดนอุ้มแน่ ๆ ครับ”

“เฮ้ย..!มันยุคไหนแล้วเอ็ง เป็นไปไม่ได้หรอกที่ภาณุพลจะส่งคนมาอุ้มภูถึงบ้าน”

“ไม่ได้มาอุ้มถึงบ้านหรอกครับภูเขาขับรถออกจากบ้านไปคนเดียว ไปพบใครที่ไหนไม่รู้ รู้แต่ว่าพอออกจากบ้านไปแล้วเขาก็ไม่ได้ย้อนกลับมาอีกเลย”

“ว่าแต่เอ็งแน่ใจแค่ไหนว่าการหายตัวไปของภูครั้งนี้เกี่ยวกับภาณุพลหรือวชิระ”

“เกือบร้อยเปอร์เซ็นต์เว้นแต่ว่าเขาประสบอุบัติเหตุรุนแรง ซึ่งไม่น่าเป็นไปได้ เพราะถ้าเป็นอย่างหลังป่านนี้มีการรายงานข่าวแล้ว”

“เอาล่ะ...!หากภูไม่กลับมาพรุ่งนี้ เราค่อยคิดหาวิธีการติดตามต่อไปส่วนเอ็งก็ดำเนินการตามแผนที่เอ็งไม่กล้าเปิดเผยให้พี่รู้ได้ตามปกติแต่จุดแรกที่เราต้องค้นหาคือหารถของเขาให้พบก่อน”

แม้ภายนอกจะไม่แสดงอาการเป็นห่วงแต่ภายในกลับเต็มไปด้วยความหวาดหวั่น กัดริมฝีปากตนเองเบา ๆ

“แต่เราคงทำอะไรตอนนี้ไม่ได้เพราะกลางดึกแบบนี้ ต่อให้เราแจ้งความไป ก็ไม่มีประโยชน์อะไรพรุ่งนี้พี่จะให้เพื่อนที่เป็นตำรวจจัดการติดตามเรื่องรถให้ก่อน”

“ผมว่าเราบุกไปบ้านภาณุพลหรือวชิระรีดเอาความจริงจากพวกมันเลยไม่ดีกว่าเหรอ”

“พูดโง่ ๆชอบแบกหญ้าให้งูตื่นอยู่เรื่อยเลยเอ็ง”

ภูมิสั่นศีรษะอย่างไม่เห็นด้วย

“เราต้องสงวนท่าทีของเราไว้ก่อนดีกว่าคอยดูว่าพวกนั้นจะดำเนินแผนการอย่างไรบ้างพี่เชื่อว่าภูคงไม่เป็นอันตรายอะไรมากหรอก อย่างมากก็แค่โดนจับตัวไปกักไว้ที่บ้านพักสักแห่งของภาณุพลซึ่งมีอยู่ทั่วทุกมุมของกรุงเทพฯ เอาล่ะ...สว่างเมื่อไหร่เราจึงจะมีโอกาสติดตามภูได้ สำหรับตอนนี้ เราไม่สามารถทำอะไรได้มาก นอกจากสวดภาวนาขอให้ภูรอดปลอดภัย”

นรากรที่คิดว่าตนเองเป็นคนเก็บความรู้สึกได้เก่งแล้ว แต่เมื่อสังเกตเห็นสหายรุ่นพี่อย่างพินิจกลับเห็นใบหน้านั้นสงบเยือกเย็น ไม่มีวี่แววของรอยวิตกกังวลอะไรเลยอย่างอดไม่ได้จึงถามขึ้น

“นี่..พี่ภูมิ!ถามจริง ๆ เถอะ ลูกชายหายไปทั้งคน ผมสังเกตดูว่าพี่ไม่เดือดเนื้อร้อนใจอะไรนักกับการหายสาบสูญไปเฉย ๆของภูแบบนี้ ไม่คิดเป็นห่วงลูกชายสักนิดเลยเหรอ”

“ถามโง่ ๆ อีกแล้วเอ็งมีพ่อที่ไหนไม่ห่วงลูก ถึงลูกคนนั้นมันจะโตขนาดไหน เมื่อเกิดเรื่องร้ายขึ้นกับลูกพ่อทุกคนล้วนเป็นห่วงทั้งนั้นแหละ แต่ไม่รู้จะทำยังไง จะออกตามหากลางดึกอย่างนี้ก็ไม่มีประโยชน์ จะโทร.ไปขอให้คนอื่นช่วย เขาจะได้หาว่าเอ็งไม่มีมารยาทโทร.ไปรบกวนเขากลางดึก อีกอย่างหนึ่ง พี่เลี้ยงภูมาด้วยตนเองรู้นิสัยและความสามารถของมันดี เราสองคนพ่อลูกเจอเรื่องร้าย ๆ ด้วยกันหนักกว่านี้แต่ก็สามารถผ่านมาได้ พี่กล้ารับรองว่าถึงเวลาเราก็ตามพบหรือไม่ภูก็หาทางกลับมาเองได้นั่นแหละเอ็งอย่าวิตกเกินกว่าเหตุไปเลย ภูถึงจะเป็นหนุ่มแต่เขาก็รู้วิธีเอาตัวรอดเป็นอย่างดีไม่งั้นไม่สามารถบริหารบริษัทประสบความสำเร็จอย่างนี้หรอก”

“เออ...พี่ภูมิภูเขาได้แจ้งหรือเปล่าว่าวันจันทร์นี้เขามีการแต่งตั้งคณะกรรมการบริหารบอร์ดชุดใหม่ โดยเขาเป็นคนเลือกเองทั้งหมด”

“เหรอ...ไม่รู้หรอกก็อย่างที่บอก ภูไม่ได้ติดต่อพี่เป็นเดือนแล้ว”

“พ่อลูกกันอีท่าไหน..ไม่ติดต่อพูดคุยกันเป็นเดือน”

นรากรกล่าวรำพึงรำพันกับตนเอง

“นี้..ถือว่าน้อยไปสมัยภูเรียนมหาลัย บางทีเราไม่ได้คุยกันเป็นครึ่งปีด้วยซ้ำ ก็อย่างนี้แหละ ลูกชายที่ไม่มีแม่และต้องอยู่กับพ่อที่เจ้าชู้อย่างพี่แถมตอนเรียนมัธยมต้นยังอยู่โรงเรียนประจำเป็นส่วนใหญ่อีก สำหรับเจ้าภูกับพี่มันมีวีรกรรมเด็ด ๆ ด้วยกันเยอะ”

“อย่างใช้ผู้หญิงคนเดียวกันตั้งแต่เรียนมัธยมต้นงั้นเหรอ...”

อีกฝ่ายกล่าวเหมือนประชดเพราะทราบการดำเนินชีวิตของสองพ่อลูกนี้ซึ่งมีความคิดเห็นไม่ค่อยลงรอยกันตั้งแต่ภรรยาของภูมิตายไป ขณะที่ภูยังเป็นเด็กอยู่

“ปากดีนะเอ็ง....ว่าแต่พี่แล้วเอ็งล่ะ คบกับเจ้าภูนาน ๆ ไม่เคยใช้ผู้หญิงคนเดียวกันกับมันหรือไง”

เจอผู้อาวุโสกว่าทุกด้านย้อนถามมาอย่างนั้นนรากรได้แต่นั่งนิ่ง พูดอะไรไม่ออกไปชั่วขณะ จะให้ตอบได้อย่างไรว่านอกจากเคยใช้ผู้หญิงคนเดียวกันแล้วแม้แต่ผู้ชายก็ใช้ร่วมกันบ่อยยิ่งกว่าผู้หญิงอีกด้วยซ้ำ เกรงว่าอีกฝ่ายจะถามย้ำจึงเปลี่ยนหัวข้อสนทนา

“สมมติว่าภูไม่กลับมาภายในวันพรุ่งนี้ วันจันทร์พี่ต้องเข้าบริษัท ทำหน้าที่แทนภูเค้าด้วยเพราะถึงยังไงพี่ก็ยังเป็นประธานที่ปรึกษา คณะกรรมการคนอื่น ๆ คงเกรงใจพี่บ้างสำหรับคนที่กำลังคิดเอาใจออกห่าง ส่วนผมคงช่วยอะไรไม่ได้มาก เพราะไม่ได้เป็นอะไร อย่างไรพรุ่งนี้ผมจะให้เลขาฯภู เอาเอกสารเตรียมประชุมบางส่วนมาให้พี่ได้ศึกษาแต่ข้อมูลหลักอยู่กับภูคนเดียว”

“ขอบใจมากน้องรัก...ไม่ต้องวิตกกังวลเกินกว่าเหตุหรอกพี่เชื่อว่าภูคงไม่ได้เป็นอะไรมาก อีกตั้งหลายชั่วโมง กว่าจะสว่างเราคงทำอะไรกันไม่ได้มาก สู้นอนพักดีกว่า สมองจะได้ปลอดโปร่งตอนตื่นขึ้นเอ็งจะขึ้นไปนอนกับพี่ด้านบนหรือเปล่า”

“ตามสบายครับสถานการณ์อย่างนี้ ผมคงทำใจเย็นนอนหลับอย่างพี่ไม่ได้หรอกผมขอนั่งดูอะไรที่ห้องนี้ดีกว่า หากร่างกายทนไม่ไหวจริง ๆ ก็หลับไปเองแหละ”

“แล้วแต่เอ็งอย่าคิดอะไรมาก ไม่มีไรมากหรอก”

นรากรแม้จะไม่รู้สึกง่วง แต่การตรากตรำเย็ดกับภูมาตลอดบ่ายของวัน ประกอบกับการนอนหลับ ๆตื่น ๆ ไม่สนิทมากนัก ทำให้เขาผล็อยหลับไปทั้งที่เปิดทีวีค้างอยู่

ภูริเชษฐ์รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาตอนเช้าของวันหนึ่ง ในลักษณะครึ่ง ๆ กลาง ๆเนื่องจากเวลานอนก็หลับ ๆ ตื่น ๆ ไม่เคยหลับได้อย่างสนิทเลยสักคืนเดียวตลอดหลายวันที่เขาถูกกักตัวอยู่ที่นี้ เขาไม่มีโอกาสได้เห็นเดือนหรือตะวันไม่ได้พบหน้าโรแบร์สหายชาวต่างชาติ แม้แต่ภาณุพลหรือวชิระสองคนนั้นก็ไม่มาปรากฏให้เขาเห็นอีก นอกจากตำรวจหนุ่มสองคนที่จ้องมองเขาด้วยสายตาเร้นลับบางอย่าง

ลักษณะของเขาไม่ต่างจากคนกำลังป่วยเป็นไข้หนักและกำลังโดนพิษไข้สำแดงเดชต่าง ๆกลางคืนก็ต้องทนอยู่กับความฝันอันวกวนของตนราวกับคนป่วยใกล้มรณกาลเต็มที

ภายในห้องอันโอ่โถงหรูหราสมกับเป็นบ้านพักส่วนตัวผู้มีอิทธิพลบรรยากาศภายในห้องที่มีเครื่องปรับอากาศขนาดใหญ่ติดตั้งอยู่นั้นทำให้เขารู้สึกสบายกายพอสมควร จึงทำให้ไม่เข้าใจว่า ภาณุพลจะตัดสินใจเอาอย่างไรกับเขากันแน่ มันเป็นเกมจิตวิทยาที่หากเขาไม่ควบคุมสติให้ดีมีสิทธิ์คุ้มคลั่งเสียสติเอาง่าย ๆ เลยทีเดียว

อาหารสำหรับเขามีพร้อมอยู่ตลอดเวลาไทยบ้าง ฝรั่งบ้าง และมันจะมาตรงเวลาทุกครั้งเป็นอาหารค่อนข้างจะหรูหราพอสมควรกับสภาพการเป็นเชลยแบบนี้และนี่ก็ใกล้จะถึงเวลาอาหารแล้ว ตำรวจหนุ่มสองนายคนใดคนหนึ่งคงกำลังจะนำอาหารมาให้เขาตามหน้าที่ จึงตัดสินใจเดินเข้าห้องน้ำอาบน้ำเพื่อให้ร่างกายสดชื่น พร้อมที่จะเผชิญปัญหาต่อไปจนกว่าลมหายใจสุดท้ายจะมาถึง

ภายในห้องครัวสองหนุ่มซึ่งกำลังเตรียมอาหารให้แขกหรือเรียกอีกอย่างว่าเชลยของภาณุพลเจ้านายเหนือหัวของตนตามคำสั่งอย่างเคร่งครัด

“พี่ก้องพี่คิดว่าคุณภูเป็นไงบ้าง”

ธีร์หนุ่มตำรวจรุ่นน้องเรียกชื่อเล่นจักรภพเปรยขึ้นลอย ๆ

“ก็น่าสงสารออกมีเรื่องกับใครไม่มี ดันมามีกับท่านภาณุพลก็เป็นอย่างนี้แหละไม่ถูกขังลืมก็มีสิทธิ์ประสาทกินแน่ ๆ”

“ผมไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้นสักหน่อย”

“แล้วนายหมายถึงเรื่องไรล่ะ”

“ผมหมายถึงรูปร่างเขาเห็นแล้วขนาดผมเป็นตำรวจยังอิจฉาเลยวะ โดยเฉพาะเวลาเจ้าตัวเดินออกจากห้องน้ำนะเซ็กซี่สุด ๆ เลยพี่”

“เอ็งเคยเห็นเหรอ”

“ก็เห็นสิเห็นทุกวันด้วย ทุกวันที่ผมเอาอาหารขึ้นไปให้ตอนเช้ามักเจอช่วงเขากำลังอาบน้ำพอดีเป็นประจำ”

“อยากอัดตูดเขาละสิเอ็ง”

“โธ่! พี่..แล้วพี่ล่ะไม่คิดอยากลองทำอะไรแก้เซ็งกับคุณภูบ้างเหรอ”

“ไอ้เซี๊ยะเอ็งอย่าได้คิดทำอะไรเกินคำสั่งนะโว้ย..ท่านภาณุพลรู้เข้า มึงมีสิทธิ์ถึงตายได้นะ”

ธีระจะหวั่นคำพูดรุ่นพี่ก็หาไม่ แบมือห่อไหล่ หยิบผลไม้ที่วางอยู่ในจานโยนเข้าปากแล้วยิ้มพรายอย่างมีเลศนัย

“ท่านภาณุพลไม่มีวันรู้หรอกอีกอย่างเราเอาชื่อท่านไปขู่ยังได้เลย บางทีท่านอาจจะชอบใจด้วยซ้ำก็ได้กับการที่เราทำอะไรสนุก ๆ กับเชลยของท่าน พี่ไม่อยากลองดูบ้างเหรอท่อนเนื้อของคุณภูขนาดว่าขดอยู่ในผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่ ๆ ยังดูเป็นนูนสันเลยนะพี่สำคัญว่ารับเก่ง ๆ อย่างพี่ หากโดนเข้าจริง ๆ อย่าติดใจแล้วกัน สำหรับผมการได้อัดตูดผู้ชายแมนๆ แบบคุณภู เป็นความใฝฝันเลยนะคร๊าบ...อีกอย่างท่านก็ไม่อยู่ที่นี้ด้วย เราทำอะไรใครจะไปรู้”

“ท่านไม่อยู่แต่เอ็งไม่เห็นลูกน้องของท่านที่อยู่ด้านนอกเป็นสิบเหรอกูว่าแทนที่มึงคิดจะอัดตูดคุณภู มึงไปขออัดตูดไอ้พวกหน้ายักษ์ด้านนอกยังจะง่ายกว่า”

ก้องแม้จะรู้สึกอยากทำแบบรุ่นน้องเหมือนกัน แต่ก็เก็บอาการไว้นิ่งเพราะคิดว่าหากจะมีเรื่องทำนองนี้เกิดขึ้นนักธุรกิจหนุ่มน่าจะยอมตนง่ายกว่ารุ่นน้องที่เป็นเกย์คิง จึงกล่าวตัดบทไป

“เอ็งเลิกความคิดห่ามๆ นี้ไปเลย”

เสียงของเขายังคงห้วนๆ เต็มไปด้วยความกระด้าง จัดอาหารใส่จานจนเสร็จเรียบร้อย พร้อมที่จะยกขึ้นไปให้เชลยของภาณุพลทั้งสอง

“ยิ่งพูดยิ่งเงี่ยนเลยพี่ก้องเดี๋ยวผมขึ้นไปกับพี่ด้วยดีกว่า”

“แล้วอาหารของไอ้ฝรั่งขี้นกนั่นล่ะ”

“เรียกไอ้พวกที่อยู่ด้านนอกเอาขึ้นไปให้แทนแล้วกัน อยากดูคุณภูตอนเดินออกจากห้องน้ำ”

“แล้วแต่เอ็ง”

ยื่นหน้าออกไปเรียกการ์ดนายหนึ่งซึ่งแต่งตัวเหมือนคนสวนทั่วไป

“นายเอาอาหารนี่ไปให้ฝรั่งคนนั้นทีฉันกับนายธีร์จะขึ้นไปดูคุณภูหน่อย”

“ครับผู้กอง”

ดวงตาของสองตำรวจหนุ่มสบกันนิ่งแล้วหรี่ให้กันนิดหนึ่ง ทุกสิ่งทุกอย่างเข้าใจกันดีด้วยสัญชาตญาณ ก้องถือของคาวส่วนธีร์ถือของหวานและผลไม้

“พี่ไม่คิดจะเอากับผมจริงๆ หรือ”

เสียงของธีร์กระซิบข้างหูระหว่างเดินขึ้นไปพร้อมกันชูคอขึ้นมองออกรอบ ๆ ด้าน อย่างหวาดระแวงเหมือนกันแล้วหยุดจ้องหน้านายตำรวจรุ่นพี่นิ่ง กล่าวต่อมาอย่างระมัดระวัง

“ผมอยากเย็ดคุณภูจริงๆ นะพี่ กระแทกตูดชายแมน ๆ มันคงมันส์สะใจมาก ๆ เลยทีเดียวพี่ไม่คิดว่าการที่เราสองคนหันหน้าเข้าหากัน โดยมีคุณภูอยู่กลางหันหน้าเข้าหาพี่หันตูดให้ผม ผมกระแทก พี่ร่อนรับ แค่คิดยังมันส์โคตร ๆ เลยนะพี่”

เสือมันจะต้องเป็นเสืออยู่เสมอ!

และเสือหนุ่มอย่างธีร์ก็สามารถอ่านชั้นเชิงมนุษย์ประเภทเดียวกันกับตนได้ทุกกระบวนรอยยิ้มพรายตรงมุมปากผุดขึ้นเมื่อเห็นนายตำรวจหนุ่มรุ่นพี่เริ่มคล้อยตาม

“สมมติว่ากูกับเอ็งร่วมมือกันจริงเอ็งคิดว่าคุณภู เค้าจะยอมง่าย ๆ หรือวะ”

ธีร์ยิ้มแยกเขี้ยวมองเห็นไรฟันขาวทั้งสองแถว จับมือก้องบีบแน่น ๆ กระซิบแผ่วเบาอีกครั้ง

“ผมรู้ว่าพี่ก็อยากกินคุณภูเหมือนกันในเมื่อความต้องการเราตรงกัน เจ้านายก็ไม่อยู่ จะปล่อยเหยื่อให้หลุดไปง่าย ๆหรือพี่ เรื่องนั้นอย่าห่วง หากไม่ยอมโดยดี ก็จัดการจับมัดมือ มัดเท้า ปิดปาก แทงดากเลย”

พร้อมกับล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบกุญแจมือโซ่ แส้เฆี่ยนม้า ออกมาโชว์

ก้องยื่นนิ้วก้อยไปเกี่ยวนิ้วก้อยของธีร์อย่างเข้าใจความหมายของกันและกันยิ้มเหี้ยม ๆ ผุดขึ้นที่มุมปาก ขณะที่ธีร์หัวเราะฝ่ามือของคนทั้งคู่สัมผัสกันอีกครั้งอย่างแน่นกระชับ

“เอาวะ เป็นไงเป็นกันพี่เอง เห็นคุณภูแล้ว ก็คันตูดยิก ๆ เหมือนกัน ปกติเคยแต่แอ่นตูดให้พวกนักการเมืองแก่ๆ เพื่อนท่านภาณุพลแทง ยังไม่ทันได้เสียว พวกนั้นก็น้ำแตกแล้วเปลี่ยนเป็นข่มขืนนักธุรกิจหนุ่มรูปงามเป็นที่หมายปองของสาวทั้งเมืองอย่างคุณภูบ้าง มันส์คงสะใจไปอีกแบบ”

ทั้งคู่หยุดการสนทนากันเมื่อเดินมาถึงหน้าห้องกักขังของภู

“คุณภูครับผมเอาอาหารมาให้”

“ผมอาบน้ำอยู่เชิญผู้กองเอามาวางไว้ก่อน ผมหิวเดี๋ยวผมทานเอง”

สองตำรวจหนุ่มยิ้มให้กันด้วยความเข้าใจกันเกินกว่าจะต้องพูดออกมา

“พี่จะเอาอาหารไปวางไว้เหมือนเดิมส่วนเอ็ง แอบอยู่ข้าง ๆ ห้องน้ำ พอคุณภูออกมา ก็จัดการเก็บเงียบได้เลย อย่าให้คุณภูส่งเสียงเอะอะขึ้นนะประเดี๋ยวลูกน้องพ่อเอ็งข้างล่าง ได้แห่กันขึ้นมาร่วมสนุกด้วยแน่ ๆ”

“ไว้ใจได้พี่มือระดับไหนแล้ว”

“เอาละพร้อม...”

ทั้งคู่ค่อยเปิดประตูห้องแง้มเข้าไปเบาๆ ก่อนจะทำการล็อกทันทีเมื่อแทรกกายเข้าไปเรียบร้อย เฝ้ารอคอยเวลาภูออกจากห้องน้ำด้วยใจเต้นระทึกๆ รัวเร็ว

เมื่อภูก้าวออกจากห้องน้ำเท่านั้นเสียงหนึ่งก็ตะโกนขึ้นเรียกชื่อขึ้น

“มาได้เวลาเลยครับคุณภู...”

สิ้นเสียงกล่าวทำให้ภูชะงักหันหน้ามาตามต้นเสียง ธีระซึ่งรอคอยโอกาสอยู่แล้วก็กระโจนเข้ารวบตัวภูไว้ได้อย่างง่ายดาย จับมือสองข้างไขว้หลังพร้อมสับกุญแจมือด้วยความชำนาญขณะที่ก้องรีบลุกขึ้นสะบัดผ้าเช็ดตัวผืนที่ภูนุ่งอยู่อุดปากไว้ทันทีแล้วทั้งคู่จึงประคองหนุ่มนักธุรกิจไปยังเตียงนอน

“คนอะไรวะน่าหม่ำน่ากินไปทั้งเรือนร่างเลย”

“พวกนายจะทำอะไรฉัน”

เสียงอู้อี้ในลำคอพอจับใจความได้บ้างเล็กน้อย

“เราก็จะมอบความสุขให้คุณนะสิเห็นคุณแต่ในทีวีและนิตยสาร ไม่คิดว่าตัวจริงเวลาเปลื้องผ้าล่อนจ้อนอย่างนี้จะน่ากินแบบนี้”

“พวกนายไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้กับฉันนะถ้าท่านภาณุพลรู้ พวกนายสองคนมีสิทธิ์ตายทั้งเป็นแน่”

“อย่าขู่พวกเราเลยคุณภูบางทีท่านอาจชอบก็ได้กับการที่เราสองคนทำกับคุณแบบนี้”

ตลอดประโยคสนทนากับภูก้องเป็นฝ่ายพูดคนเดียวตลอด กระทั่งหันมาทางสหายรุ่นน้อง

“จัดการมัดเข้ากับหัวเตียงได้เลยตรวจสอบด้วยว่าแน่นหนาดีหรือเปล่า”

เสียงห้าวๆ ดังกังวานชัดเจน ทำให้ภูได้แต่ส่ายหน้าด๊อกแดก รู้สึกตกตะลึงพรึงเพริด

ลักษณาการแบบนี้สัญชาตญาณแห่งแรงขับทางเพศเป็นคุณสมบัติส่วนตัวทุกคนภูไม่รู้ว่าตนเองจะโดนอะไรบ้างจากสองหนุ่มนี้

ธีระก้มหน้าลงมาไซร้ตามติ่งหูต้นคอของเขาอย่างเร็วพลันด้วยความหิวกระหาย ราวกับเสือร้ายที่ตะครุบเหยื่อได้แล้วลงมือฉีกกินทันที ซึ่งเป็นเวลาเดียวกันกับก้องได้ก้มหน้าลงไปสัมผัสความเป็นชายด้านล่าง เอามือจับถอกเล่นเบา ๆก่อนจะอ้าปากอมหอกกายสิทธิ์ไว้จนเต็มกระพุ้งแก้ม กลืนเข้าไปในช่องปากจนมิดด้าม

ทั้งคู่ได้ช่วยกันเล้าโลมหนุ่มนักธุรกิจทุกรูปแบบธีระละจากการไซร้ติ่งหู ต้นคอ ไล่ต่ำลงมากัดหัวนมสีชมพูอ่อน ๆของเรือนร่างขาวเปลือยอย่างมันเขี้ยว เขางับแรง ๆโดยไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะมีความรู้สึกอย่างไร ขณะที่มือก็บิดหัวนมอีกข้างเล่นแรง ๆเหมือนชาวสวนบิดผลไม้ให้หลุดจากขั้ว

“อึม....!”

ภูส่งเสียงได้เท่านั้นจริงๆ พยายามขยับกายดิ้นหนีเต็มที่ รู้สึกเหมือนว่าหัวนมทั้งสองข้างกำลังจะขาดออกจากหน้าอกเลยทีเดียวความแรงของนิ้วที่บิดและฟันที่ขบลงไปอย่างจงใจทำให้รู้เจ็บปวดที่สุดเท่าที่เขาเคยรู้สึกมา ได้แต่ส่งเสียงร้องในลำคอ ดิ้นทุรนทุราย

“อือออออออออออ.......ฮึ่มมมมมมมมมม”

“เริ่มเสียวขึ้นมาบ้างยังคุณภูที่รัก...วันนี้เราสองคนจะสอนให้คุณรู้จักรสสวาทในแบบที่คุณไม่เคยสัมผัสมาก่อนเลยในชีวิตและคุณอาจติดใจ จนถอนตัวไม่ขึ้นก็ได้ แรก ๆ ก็เจ็บดิ้นทุรนทุรายอย่างนี้ทุกคนแหละแต่เวลาผ่านไป คุณจะรู้ว่าที่ผมกล่าวมานั้น ไม่เกินจริงเลย”

หมวดธีระก้มลงไปกระซิบข้างหูด้วยสีหน้าอันยิ้มพรายจ้องมองใบหน้าบูดเบี้ยวภูริเชษฐ์ผู้ถูกจับล็อกมือสองข้างติดกับหัวเตียงไว้อย่างแน่นหนานอนนิ่งหายใจหายรวยรินราวกับต้องมนต์สะกดไปชั่วขณะตาของหนุ่มนักธุรกิจขยายกว้างสว่างโพลง ตีความหมายไม่ออกว่ารู้สึกอย่างไรกันแน่

ครั้นแล้วในพริบตาหนุ่มนักธุรกิจรูปงามยกขาที่ไม่มีเครื่องพันธนาการถีบใส่ผู้กองก้องที่กำลังดูดกลืนท่อนเนื้ออย่างเอร็ดอร่อยจนร่างนั้นปลิวลงจากเตียง ได้ยินเสียงก้นสัมผัสพื้นดัง”ตุ้บ”

จังหวะนั้นจึงพอดีกับอัปเปอร์คัตได้กระทบเข้าตรงอู่ข้าวอู่น้ำของภูอย่างจัง จนตัวหงิกงอไปตามความแรง ขณะเดียวกันธีระได้หวดแส้เฆี่ยนม้าลงมาตามลำตัวขาวๆ สุดแรงเกิด แบบไม่มีไม่ยั้งทำให้ร่างขาวเปลือยเปล่าได้กระเด็นกระดอนกลิ้งกายเกลือกกลั้วไปมาตามแรงอัดตามลำตัวรอยแส้ได้ดื่มกินเนื้อขาว ๆ แดงเป็นปื้นปวดแสบปวดร้อนสุดที่จะทนทานต่อไปได้

โดยที่ภูไม่สามารถที่ขัดขืนหรือต่อต้านอย่างไรได้อีกนอกจากโดนแส้เฆี่ยนม้าของหมวดหนุ่มซึ่งปลิวมากระทบเรือนร่างราวกับห่าพายุลูกเห็บเสียง เชี๊ยะ...เชี๊ยะ....เพี๊ยะ....เพี๊ยะ...ดังสนั่นหวั่นไหว

สร้างความปวดแสบปวดร้อนสุดจะบรรยายให้กับภูแต่ยังไม่ทันคลายอาการเจ็บแสบ ร่างนั้นก็เคลื่อนเข้ามาประชิดบิดที่หัวนมทั้งสองข้างแรง ๆ อัดท้องด้วยหมัดเอามือบิดท่อนหอกกายสิทธิ์ราวกับบิดกล้วยให้หลุดออกจากหวีแม้จะพยายามต่อต้านขัดขืน แต่ก็ทำอย่างใจคิดไม่ได้

ธีระกระชากร่างหนุ่มนักธุรกิจซึ่งตอนนี้แดงปื้นไปด้วยรอยแส้ สีแดงของรอยซ้ำตัดกันกับสีผิวเนื้อขาว ๆทำให้ร่างนั้นดูสมาร์ทไปอีกแบบ

“ผมจะให้คุณภูได้มีโอกาสเลือกสองอย่าง”

เสียงประกาศขึ้นด้วยสีหน้ายิ้มละไมสำหรับเชลยอย่างภูที่ถูกจับมัดมือและจุกเสียดบนเตียงนอนขณะนี้ มองเห็นใบหน้าของหมวดหนุ่มไม่ต่างอะไรจากรอยแสยะของพญามัจจุราช

“ข้อแรก คือการโดนเย็ดแบบทรมานและชาดิสต์สุดๆ เท่าที่ผมจะคิดออกได้ตอนนี้ ส่วนวิธีที่สองมีการให้ความปราณีเมตตากันบ้างโดยเพียงแค่เย็ดอย่างเดียว จะไม่มีการใช้ความรุนแรงอย่างเมื่อครู่เป็นอันขาดส่วนคุณจะเจ็บปวดหรือมีความสุขร่วมกันเป็นเรื่องของคุณที่จะทำใจรับสภาพแบบนี้ได้หรือเปล่า ผมบอกได้แต่เพียงว่าการโดนอัดถั่วดำ หากแสดงอาการขัดขืนหรือต่อต้านยิ่งจะสร้างความเจ็บปวดให้แก่คนนั้นเพียงอย่างเดียวทั้งสองอย่างนี้ผมให้คุณเลือกเอา และเมื่อผมดึงผ้าออกจากปาก คุณต้องตอบทันทีภายในหนึ่งนาทีเป็นอย่างช้า”

guys4 · โพสต์ 2019-11-20 19:02:00

ขอบคุณครับ

nuangnut1996 · โพสต์ 2019-11-20 19:04:43

ขอบคุณครับ

nuangnut1996 · โพสต์ 2019-11-20 19:04:45

ขอบคุณครับ

nuangnut1996 · โพสต์ 2019-11-20 19:04:47

ขอบคุณครับ

eg1 · โพสต์ 2019-11-20 19:36:46

ขอบคุณครับ

lovelovena · โพสต์ 2019-11-20 19:41:53

ขอบคุณครับ

พุททกา · โพสต์ 2019-11-20 19:54:09

ขอบคุณครับ

Kavinp · โพสต์ 2019-11-20 20:39:08

ขอบคุณครับผม

transilvania · โพสต์ 2019-11-20 21:42:29

ขอบคุณครับ

aomniverse · โพสต์ 2019-11-20 22:26:27

ขอบคุณครับ

natthaphat.sam · โพสต์ 2019-11-20 23:36:19

ขอบคุณครับ

doransan · โพสต์ 2019-11-21 04:23:18

ขอบคุณครับ

Ootou · โพสต์ 2019-11-21 06:06:06

ขอบคุณครับ

Intra · โพสต์ 2019-11-21 06:59:23

แสดงให้มันรู้ แสดงให้มันรู้ว่าใครเป็นเสือกันแน่

namchiaw · โพสต์ 2019-11-21 07:29:12

ขอบคุณครับ

jatuAAA · โพสต์ 2019-11-21 07:44:23

ขอบคุณครับ

Methan · โพสต์ 2019-11-21 08:13:18

ขอบคุณครับ

Sahapad · โพสต์ 2019-11-21 09:54:43

CRYSTALS · โพสต์ 2019-11-21 10:08:05

ขอบคุณครับ

บัญชี		จำการเข้าสู่ระบบไว้	ลืมรหัสผ่าน
รหัสผ่าน			สมัครเข้าเรียน

บิ้กบอส 35 CP

สมาชิกจีโฟกาย 100%

สมาชิกระดับแพลตตินั่ม

สมาชิกระดับทับทิม

สมาชิกระดับไพลิน

สมาชิกระดับมรกต

สมาชิกระดับเพชร

สมาชิกระดับเพชรบริหาร

สมาชิกระดับเพชรคู่

สมาชิกระดับตรีเพชร

สมาชิกระดับมงกุฎ