|
บทหนึ่งของชีวิต ตอนแผนรัก…นักศึกษาฝึกงาน 1 จุดเริ่มต้น โดย Orama ชีวิตข้าราชการถ้าไม่จมอยู่กับกองเอกสารบนโต๊ะก็เข้าห้องประชุมกับคณะทำงานต่าง ๆ แต่ละคนต่างพกวิชาความรู้และประสบการณ์มากันคนละแขนง เวลาประชุมทีถกเถียงกันเป็นบ้าเป็นหลัง แต่ก็หาข้อสรุปไม่ได้ ยิ่งถ้าคณะทำงานไหนมีคนมาจากหลายหน่วยงานยิ่งหนักประชุมทั้งวันยังหาข้อยุติไม่ได้ คนส่วนใหญ่เลยมองว่าข้าราชการไม่ทำงาน ผมได้รับมอบหมายให้ไปราชการเพื่อประชุมที่จังหวัดขอนแก่น ตอนแรกกะว่าจะเดินทางโดยเครื่องบิน แต่พอดูวันประชุมแล้วตรงกับวันพฤหัสบดี เดินทางไปวันพุธ ประชุมวันพฤหัสบดี เดินทางกลับวันศุกร์ แต่ถ้าเอารถไปเองได้เที่ยวต่อเสาร์อาทิตย์ และระยะทางระหว่างกรุงเทพขอนแก่นมีที่ให้แวะเที่ยวแวะพักมากมาย ไปราชการทั้งทีเอารถไปเองน่าจะสะดวกที่สุด “พี่จะให้หนูจองตั๋วเครื่องบินเลยมั้ย แล้วพี่จะไปเที่ยวไหน” น้องผู้ช่วยถามจองตั๋วเครื่องบินให้ผม “ไม่ต้องหรอกพี่ว่าจะเอารถไปเอง อยากฉลองรถใหม่ด้วยซื้อมาจะครึ่งปีแล้วเพิ่งวิ่งได้ไม่ถึง 5000 โลเลย เดี๋ยวก็จะเข้าศูนย์อีกแล้ว” “แต่พี่ไม่ได้ขออนุมัติเดินทางโดยรถส่วนตัวนี่คะ” “ไม่เป็นไรส่วนต่างที่เกินพี่รับผิดชอบเอง ถือโอกาสไปเที่ยวด้วย” ผมออกรถใหม่เป็น ฟอร์จูนเนอร์ เพราะคันเก่าเป็นรถเก๋ง ผมชอบรถอเนกประสงค์ พอรุ่นนี้ออกมาเลยประทับใจ อีกสองสัปดาห์ผมต้องเดินทางไปราชการขอนแก่น วันนี้เลิกงานเลยมาเที่ยวห้างเพื่อหาซื้อเสื้อสักตัวสองตัว เดินดูของจนเหนื่อยเลยหาที่พักได้โต๊ะว่างที่ศูนย์อาหาร กำลังนั่งคิดว่าจะกินอะไรดี “หวัดดีครับพี่ต๊ะ” ผมเงยหน้าและรับไหว้แบบงง ๆ ว่าเด็กหนุ่มนักศึกษาคนนี้คือใคร “พี่ต๊ะมากินข้าวหรอครับ” “พี่มาซื้อของ” “ได้อะไรบ้างครับ” “ได้เสื้อโปโลมาสองตัว พอดีจะไปราชการที่ขอนแก่น” “พี่จะไปเมื่อไหร่ครับ” “อีกสองอาทิตย์” “บ้านผมก็อยู่ขอนแก่นครับ...แต่มาเรียนที่กรุงเทพ” ผมพยายามคุยไปนึกไปว่าผมไปรู้จักกับเด็กหนุ่มขอนแก่นคนนี้ที่ไหน ตอนไหน และเมื่อไหร่ จะว่าเมียเก่าก็ไม่ใช่ แต่หน้าก็คุ้นมาก เหมือนเคยเห็น “บ้านอยู่ในเมืองหรอ” “ผมอยู่อำเภอพลครับ ไปเรียนมัธยมที่ตัวเมืองขอนแก่น แล้วมาต่อปริญญาตรีที่ราชภัฏ” น้องบอกชื่อสถาบันที่ตั้งอยู่แถวเขาดิน ผมเริ่มนึกขึ้นทีละนิดว่าผมเคยเจอที่ไหน เป็นนักศึกษาที่มาฝึกงานที่หน่วยงานผม แต่ฝึกที่งานบริหาร เพราะเรียนการจัดการมา เคยมาส่งหนังสือที่ฝ่ายผมครั้งสองครั้งมั้ง หรืออาจจะมากกว่าเพราะผมเองก็ส่วนใหญ่อยู่แต่ในห้องประชุม หรือไม่ก็ออกไปประชุมข้างนอก “ผมเจอพี่หลายครั้งแล้วครับแต่ไม่มีโอกาสได้สวัสดี อีกเดือนกว่า ๆ ก็จะฝึกเสร็จแล้ว” “มาฝึกงานตั้งแต่เมื่อไหร่” “ผมมาฝึกงานสองเดือนกว่าแล้วครับ เพิ่งจะมีโอกาสได้คุยกับพี่ต๊ะตัวเป็น ๆ ครั้งนี้เอง” “ส่วนใหญ่พี่จะอยู่แต่ในห้องประชุม” “ครับ ผมเคยไปช่วยพี่เขาจัดกาแฟด้วยเห็นพวกพี่เถียงกันหน้าดำค่ำเครียด ที่นี่ประชุมเยอะนะครับ” “ก็แทบทุกวัน เดี๋ยวคณะนั้นประชุม เดี๋ยวคณะนี้ประชุม” “เครียดตายเลย” “ก็มีบ้างที่เครียด แต่ชินมากกว่า” “ผมเห็นหนังสือขออนุมัติเดินทางพี่แวบ ๆ พี่ไปคนเดียวหรอครับ” “ไปคนเดียว ตอนแรกพี่ว่าจะไปเครื่องบิน แต่เปลี่ยนใจจะขับรถไปเอง เพราะจะได้เที่ยวระหว่างทางด้วย” “จริงหรือครับ ผมขอไปด้วยได้มั้ยครับ ผมไม่ได้กลับบ้านจะปีนึงแล้ว” “เฮ้ย...จริงดิ แล้วเราไม่ฝึกงานหรอ” “ถ้าพี่ให้ผมไปด้วยผมก็ว่าจะขอลาสักสามวันนะครับ เพราะตั้งแต่ฝึกงานมาผมไม่ได้หยุดไม่ได้ลาเลยครับ” “เด็กดีจริง ๆ แล้วมาฝึกกันกี่คน” “มากัน 3 คนครับ มีเพื่อนผู้หญิงอีก 2 คน อยู่บริหารกับผมคนนึง และไปช่วยที่ฝ่ายมาตรฐานกฎหมายคนนึงครับ” เราคุยกันเรื่อยเปื่อย จากเท่าที่ได้พูดคุยถือว่าน้องคนนี้นิสัยโอเค หน้าตาน่ารักผิวขาวเหลือง สูงพอ ๆ กับผมรูปร่างไม่อ้วนไม่ผอม สมส่วน บุคลิกก็เหมือนวัยรุ่นทั่วไป หน้าตาก็ไม่เหมือนคนอีสานกระเดียดไปทางเชื้อสายจีนมากกว่า จมูกไม่ถึงกับโด่งปีกจมูกไม่บาน ตาออกจะตี๋นิด ๆ รูปหน้าเรียว แต่ที่โดดเด่นคือปากสีชมพูได้รูปเวลาพูดแล้วมองเพลิน “พี่ต๊ะครับ” ผมตื่นจากภวังค์ “เออ............มีไรครับ” “ผมเรียกพี่ตั้งหลายครั้ง......เออ พี่เคียดหรือเปล่าครับที่ผมจะขอไปด้วย ไม่ได้ก็ไม่เป็นไรนะครับ” “ปะ เปล่า....กำลังคิดว่ามีเจ้าถิ่นไปด้วยจะได้ให้ช่วยวางแผนว่าเที่ยวตรงไหน กินตรงไหนดี” “อ๋อ..........เออ....ผมรบกวนพี่หรือเปล่าครับ” “ไม่หรอก ดีเสียอีกพี่จะได้มีเพื่อนคุยแก้ง่วง ระทาง 400 กว่าโลก็ขับรถเมื่อยเหมือนกันนะ ว่าแต่เราขับรถเป็นมั้ย” “เป็นครับ” “งั้นดีเลยจะได้ช่วยพี่ขับด้วย พี่จะได้นอน” “สบายมากเลยครับ” “กินอะไรมาหรือยัง” “ยังครับ” “งั้นไปหาอะไรกิน” “ไม่รบกวนพี่ดีกว่าครับ ผมมากับเพื่อน ๆ” “แล้วเพื่อน ๆ ไปไหนล่ะ” “ไปดูเครื่องสำอางค์ครับ ผมเลยมารอที่นี่” “ไม่เป็นไร ไปทั้งสามคนเลย พี่เลี้ยงเอง” “ป้อง ป้อง” เด็กหนุ่มหันไปตามเสียงเรียก เป็นนักศึกษาสาว สองคน แต่งกายเรียบร้อย สงสัยจะเป็นเพื่อนที่มาฝึกงาน “เฮ้ยทางนี้” ผมนั่งคุยกับน้องเขาอยู่นาน ว่าจะถามชื่อแต่ไม่กล้า ตอนนี้รู้แล้วว่าน้องเขาชื่อป้อง “นั่งก่อน นี่พี่ต๊ะ” “หวัดดีค่ะพี่” “คนนี้จอย และคนนี้แอนครับ ที่มาฝึกงานกับผม” “ยินดีครับ” “ได้อะไรมาบ้างว๊ะ” “แพงโคตร....ซื้อไม่ไหวว่ะ” น้องแอนหน้าตาจิ้มลิ้มผิวขาวสวยสมวัย “สำหรับกูธรรมชาติให้มาเท่าไหร่กูก็ของามแค่นั้นแหละ” ส่วนน้องจอยผิวน้ำตาลเหลือง แต่ผิวเนียนมาก หน้าตาออกไปทางแขก คิ้วดก ตาโต “พี่ต๊ะชวนไปกินข้าว” “กูสองคนขอบาย จะทุ่มอยู่แล้ว” “เฮ้ยไปด้วยกันดิ” “ไม่ไหว มึงไปเถอะบ้านมึงอยู่แค่สวนผักเอง” “อ้าวป้องพักแถวสวนผักหรอ” “ครับ เป็นหอพักรวม หารกันกับเพื่อน ๆ 4 คน ตอนแรกก็พักแถวราชภัฏ แต่สู้ค่าใช้จ่ายไม่ไหวเลยมาหาที่พักแถวนั้นครับ ส่วนเพื่อนสองคนนี้พักแถวดอนเมือง” “มึงไปกินกับพี่เขาเถอะ กูสองคนขอตัว เมื่อยขาด้วย นี่กว่าจะยืนเกาะรถเมย์ถึงหอก็คงน่องโป่ง” “งั้นเอาไว้โอกาสหน้าหนูสองคนจะรับเลี้ยงค่ะสัญญา แต่วันนี้หนูสองคนขอตัวก่อน” “ตามสบายครับ” “พรุ่งนี้เจอกันแก” สองสาวหันมาตบบ่าป้องแล้วเดินออกไปเพื่อกลับบ้าน “แล้วเราสองคนจะกินอะไรดี พี่เริ่มหิวแล้ว” “อะไรก็ได้ครับ” “งั้นไปสั่งให้พี่จานนึง” “สั่งอะไรครับ” “ก็สั่งอะไรก็ได้เมื่อกี้ไง เผื่อพี่จานนึง” ป้องยังทำหน้า งงๆ “เออ.....ผมหมายถึงทานอะไรก็ได้ครับ พี่ทานอะไรผมก็ทานอย่างนั้น” “ที่พี่ถามเพราะต้องการขอความคิดเห็น ว่าจะกินอะไรดี” “เออ...ผมขอโทษครับ” “แล้วตกลงกินอะไรดี” “เออ...พี่ต๊ะชอบแบบปิ้งย่างมั้ยครับ” “โห....ทุ่มกว่าแล้วไปกินปิ้งย่าง กว่าจะกินอิ่มถึงเวลาห้างปิดพอดี” “งั้น...ก็พาสฟูดที่นี่” “ดูแต่ละร้านซิคิวยาวมาก รอไม่ไหว” “งั้น...เอ็มเคสุกี้มั้ยครับ” “กว่าน้ำจะเดือด หิวตายพอดี” “โหพี่...............................” “5555555555555555555 ไปๆเดี๋ยวพี่พาไป” ผมลุกขึ้นเดินนำหน้าป้องเพื่อไปยังร้านอาหารญี่ปุ่นชื่อดัง จะมีอาหารเป็นชุดให้เลือก ผมเองชอบกินปลาซาบะ ผมเลือกได้ที่นั่งข้างฝาเป็นชุดโซฟา ขนาด 4 ที่ พนักงานมายื่นเมนูให้เราทั้งสองคนละเล่ม “อยากกินอะไรเลือกเลยนะ” “โห...มีแต่แพง ๆ ทั้งนั้นเลยพี่” “เอาน่ากินไปเถอะ ถือเสียว่าพี่จ่ายค่าขับรถล่วงหน้า” “พี่ก็พูดเกินไป ผมเสียอีกที่ต้องจ่ายค่ารถ” “เอาน่าเดี๋ยวค่อยว่ากัน ตอนนี้กินก่อนเดี๋ยวห้างปิด” เราสองคนเลือกได้อาหารคนละชุด ผมเลือกแบบมีปลาซาบะย่างซีอิ้ว ส่วนป้องเลือกแบบมีเท็มปุระ เราสองคนต่างสนใจแต่อาหารเพราะหิวแทบตาลาย ต่างคนต่างก้มหน้ากิน เงยหน้ามามองตากันบ้างเป็นระยะ กินเสร็จประมาณสองทุ่มครึ่ง “เรากลับยังไง ไปเดี๋ยวพี่ไปส่ง” “พี่พักแถวไหนครับ” “พี่พักแมนชั่น.....................” “อ๋อ.........พี่ส่งผมตรงนั้นก็ได้ครับเดี๋ยวผมขึ้นรถสองแถวไปที่หอเอง” “เดี๋ยวพี่ไปส่งดีกว่า” “ไม่ต้องหรอกครับ แค่ 3 บาทส่งถึงที่ รบกวนพี่เปล่า ๆ” “เอางั้นก็ได้” ผมขับรถออกจากห้างจนมาจอดที่แมนชั่น จอดรถเรียบร้อย โดยเราสองคนไม่ได้คุยอะไรกันเลย “ขอบคุณครับ สำหรับอาหารมื้อค่ำวันนี้” น้องป้องยกมือไหว้ขอบคุณ “ไม่เป็น กลับบ้านดี ๆ ล่ะพรุ่งนี้เจอกัน” “หวัดดีครับ” น้องป้องยกมือไหว้อีกครั้งก่อนที่จะเดินออกไปหน้าแมนชั่นเพื่อรอรถสองแถวไปยังสวนผัก ผมเองก็เพิ่งรู้ว่ามีรถสองแถวจากหน้าแมนชั่นผมเข้าไปในสวนผักด้วย เพราะผมไปไหนก็อาศัยไปกับรถหลวง หรือไม่ก็เดินทางโดยรถส่วนตัว ******************************* หลังจากวันนั้นผมออกประชุมนอกสถานที่ตลอด ออกจากที่ทำงานตั้งแต่ยังไม่เจ็ดโมง กว่าจะกลับถึงที่ทำงานก็หกโมงเย็นแทบทุกวัน แทบไม่เจอหน้าเพื่อน ๆ ที่ทำงานเลย เวลา 7.00 น. ของวันจันทร์ขณะที่ผมกำลังเตรียมตัวไปประชุมที่กรม น้องผู้ช่วยเข้ามาหาอย่างรีบด่วน “เกือบไม่ทัน” “มีไร” “เมื่อวานโทรไปหาพี่ที่อพาร์ทเม้น เขาบอกพี่ยังไม่กลับ เมื่อไหร่พี่จะซื้อมือถือ หนูติดต่อพี่ยากมาก” “ซื้อมาแล้ว” “งั้นเอาเบอร์มา” “หายไปแล้ว” “อะไรนะ” “พี่ซื้อมาได้ไม่ถึงเดือน ไม่มีใครโทรหาเลยไม่รู้ไปลืมไว้ที่ไหน” “ก็พี่ไม่ให้เบอร์เขาแล้วเขาจะโทรหาพี่ได้ไง” “ก็ไม่มีใครขอ ........มีอะไรว่ามาพี่จะรีบไปประชุมที่กรม” “ก็เรื่องนี้แหละ เมื่อวานเขาแจ้งยกเลิก เลื่อนไปไม่มีกำหนด เพราะอธิบดีเดินทางไปต่างประเทศ” “อ้าว...................” “ไม่อ้าวล่ะ” “แล้วของพรุ่งนี้ด้วย เพราะอธิบดีเป็นประธานเหมือนกัน....โอ้ย...........เหนื่อย” “ก็ใครเขาจ้างให้แกวิ่งมาล่ะ” “นี่ขนาดหนูวิ่งมาแบบไม่หายใจ...ยังแทบไม่ทันพี่ต๊ะ” “เซ็งเลย ไปไหนดีกว่า” “แหมพี่......ใจคอพี่จะไม่อยู่สำนักงานให้น้อง ๆ มันชื่นชมสักวันหรอ ทุกวันนี้คนที่นี่เขาแทบจำหน้าพี่ไม่ได้แล้ว” “เอ็งก็เวอร์ไป” “จริง ๆ ผอ.ยังถามหาเลยว่าพี่ไปไหน ไม่เห็นหน้า” “ก็ ผอ.ไม่ใช่หรอที่มอบให้พี่ไปประชุม” “แกคงลืมแหละ...โอ้ยไปล่ะหิวข้าว ไปหาข้าวเช้ากินกันมั้ยพี่” “ไม่ล่ะ เดี๋ยวหากาแฟกินดีกว่า” “ตามใจ......งั้นหนูไปล่ะ” ผมกลับไปที่โต๊ะวางเอกสารเตรียมประชุมโครมอย่างเซ็ง ๆ สงสัยต้องซื้อมือถือใหม่อีกแล้ว พอวางกระเป๋าเอกสารบนโต๊ะเสร็จผมก็เดินไปที่มุมกาแฟเพื่อหากาแฟกิน “พี่ต๊ะ พี่ต๊ะ อยู่มั้ย” “ว่าไงเจน พี่อยู่นี่” เจนหัวหน้างานบริหารทั่วไป “คือที่พี่จะไปขอนแก่นพี่เอารถไปเองใช่ปะ” “ใช่......แต่พี่ก็เบิกค่าเดินทางเป็นรถทัวร์ปกตินั่นแหละ” สมัยนั้นให้เบิกค่าเดินทางด้วยรถทัวร์ระดับ VIP ตามราคาของขนส่งโดยไม่ต้องแนบหางตัวเบิก ส่วนการเดินทางโดยเครื่องบินต้องระดับผู้บริหารเท่านั้นหรือเหตุจำเป็นจริง ๆ และต้องใช้หางตั๋วมาแนบเบิก ถ้าใครจะเดินทางโดยเครื่องบินก็ต้องยอมจ่ายส่วนต่างเอง ซึ่งผมเองก็ทำบ่อยเพราะไม่อยากเสียเวลาเดินทาง ตอนแรกครั้งนี้ก็คิดว่าจะไปเครื่อง แต่คิดไปคิดมาอยากเอารถส่วนตัวไปขับทางไกลดูบ้างถือโอกาสเที่ยวด้วย แต่ก็มาทำเบิกเป็นค่ารถทัวร์ปกติ “ไม่ได้ว่าอะไร คือเจ้าป้องน้องนักศึกษาฝึกงานมันมาขอลา 3 วันแล้ว หนูถามว่าไปไหนเพราะมันไม่เคยลาเลย ทั้งที่เพื่อน ๆ ที่มาด้วยกันลาไปหลายครั้งแล้ว มันบอกว่าอยากจะกลับบ้านที่ขอนแก่น เพราะไม่ได้กลับมาเกือบปีแล้ว เห็นว่าพี่จะไปขอนแก่นพอดี หนูเลยจะมาขอพี่ให้พามันไปด้วย” “อ๋อ......ได้ ๆ นึกว่าเรื่องอะไร” “มันเป็นเด็กดี ขยันขันแข็ง เอ็นดูมันนะพี่ อีกอย่างมาฝึกงานสองเดือนกว่าแล้วไม่มีลาไม่มีขาด ไม่มีสายเลย” “อืม........” จะบอกว่าผมกับไอ้ป้องคุยกันแล้วก็กระไรอยู่เดี๋ยวเจนจะคิดว่าข้ามหน้า เลยนิ่งเสียตำลึงทอง “แค่นี้แหละ ขอบคุณมากพี่ หนูไปทำงานล่ะ” “จ้า.................” ผมหากาแฟกินต่อ นั่งจิบกาแฟไปเรื่อย ๆ ประมาณแปดโมงกว่า ๆ ป้องเดินเข้ามาหา “หวัดดีครับพี่ต๊ะ” “หวัดดีครับ ว่าไงป้อง” “ผมมาหาพี่ทุกวันเลยครับ” “มาหาพี่ทำไม...มีอะไรหรอ” “ก็เรื่องที่จะไปขอนแก่นนะครับ ผมไม่รู้ว่าพี่จะยอมให้ผมไปด้วยมั้ย” “55555555555 ทำไมคิดว่าพี่ไม่ยอมล่ะ เราคุยกันแล้วนี่” “ก็เห็นพี่เงียบไป” “ทำยังกะพี่อยู่สำนักงานงั้นแหละ” “ผมขอลากับพี่เจนแล้วครับว่าจะกลับบ้านที่ขอนแก่น พี่เจนเลยบอกจะมาขอพี่ให้ผมอาศัยติดรถไปด้วย” “พี่เจนมาบอกพี่แล้ว อีกอย่างพี่บอกให้ไปก็ไปดิ 5555555555555” “ก็ไม่แน่ใจนะครับ เพราะไม่เจอพี่เลยตั้งแต่วันนั้น จะโทรไปที่แมนชั่นก็ไม่กล้า” “พี่ออกไปประชุมทุกวัน กลับค่ำด้วย” “ผมไปดักรอพี่ที่แม่นชั่นด้วย” “เฮ้ย....ถึงขนาดนั้นเลยหรอ 555555555555555” “ผมดีใจมากเลยครับที่จะได้กลับบ้าน พอไม่เจอพี่ผมนอนไม่หลับมาหลายคืน” “โถเด็กหนอเด็ก....ให้ไปด้วยครับ” “แล้วจะออกกี่โมงครับ” “วันพุธเราพร้อมกี่โมงก็ไปหาพี่ที่แมนชั่นเลย เดี๋ยวขับออกไปทางบางบัวทอง” “งั้นสัก 8 โมง” “เฮ้ยเช้าไปมั้ย สัก 10 โมงก็ได้ วันพุธวันเดินทางไม่มีอะไร” “ได้ครับ...ขอบคุณครับ” เจ้าป้องคุยเสร็จก็ขอตัวไปทำงานต่อ ผมก็เครียงานบนโต๊ะ เพราะสองวันนี้งานประชุมโดนยกเลิก ก็มีเวลาเครียงานบนโต๊ะ ก่อนหายไปอีก 3 วัน ************************** วันพุธ 10 โมงตรงผมลงมาที่ร็อบบี้ของแมนชั่น เห็นเจ้าป้องนั่งหน้าแป้นตรงโซฟา “หวัดดีครับพี่ต๊ะ” “รอพี่นานมั้ย ทำไมไม่โทรบอก” “หนูจะโทรบอกแล้วค่ะแต่น้องเขาบอกว่าไม่ต้องเพราะนัดพี่ไว้ 10 โมง” เจ้าหน้าที่ของแมนชั่นรายงาน ผมกับน้องเจ้าหน้าที่ก็จะสนิทสนมกันเป็นพิเศษ แต่จริง ๆ แล้วผมก็สนิทกับเจ้าหน้าที่แมนชั่นทุกคนแหละครับไม่เว้นแม้แต่ รปภ. เพราะเวลาผมไปไหนมาไหนเห็นของกินอร่อยก็ติดไม้ติดมือมาฝากประจำ หวังจะให้ช่วยดูรถที่จอดลานหน้าแมนชั่นด้วย “ผมมาถึงก่อนแป็บเดียวเองครับ” เจ้าป้องรีบลุกขึ้นยืนเตรียมพร้อม เจ้าป้องนุ่งกางเกงยีนส์เข้ารูปขาทรงกระบอก ใส่เสื้อยืดโปโลสีออกฟ้าอ่อน ๆ ใส่รองเท้าผ้าใบ มีกระเป๋าเป้ใบใหญ่มา 1 ใบ กับกระเป๋าสะพายในเล็กที่คล้องบ่า 1 ใบ ส่วนผมใส่เสื้อยืดคอกลม และนุ่งกางเกงวอร์มหลวม ๆ เพราะถ้านุ่งกางเกงยีนส์ผ้าแข็ง ๆ แล้วนั่งนาน ๆ มันจะแน่นอึดอัดจนเป็นตะคิวได้ง่าย เวลาขับรถไกล ๆ เลยชอบนุ่งผ้ายืดหลวมหรือเป็นกางเกงวอร์ม มันนั่งสบายดี ไม่อึดอัด แต่ก็ตามสบายชอบใครชอบมัน “ไปขึ้นรถ” “เดินทางปลอดภัย แล้วอย่าลืมของฝากนะพี่” “จ้า ดูแลตึกให้ดี ๆ ล่ะ.......อย่าให้ใครมาขโมย” “จะบ้าหรอ...ใครจะมาขโมยตึก” “555555555555555555555” ผมกับป้องขับรถออกมาทางบางบัวทองไปทางถนนสาย 9 เพื่อตีออกวงแหวนบางประอิน แล้วมุ่งหน้าไปสระบุรี “เป็นไรเงียบเชียว” พอเข้าสู่ถนนหลักผมก็เอ่ยถามป้อง “ก็ไม่รู้จะคุยอะไรนะครับ กลัวทำให้พี่ต๊ะเสียสมาธิในการขับรถ” “เวลาขับรถไปไหนมาไหนแล้วมีคนคุยเป็นเพื่อนมันจะไม่ทำให้ง่วง” “ก็..............” “55555555555555555 ว่าแต่เราหิวหรือยัง เดี๋ยวแวะกินสเต็กที่โชคชัยดีกว่า” ผมขับรถมาถึงปากช่องเวลาประมาณ เที่ยงกว่า ๆ เลยแวะกินสเต็กร้านดัง เราแวะกินสเต็กกันประมาณชั่วโมงกว่า ๆ เสร็จแล้วผมก็ขับรถมุ่งหน้าเข้าโคราชเพื่อเดินทางไปขอนแก่น ขับออกมาได้ไม่นานสังเกตเห็นเจ้าป้องขยับไปขยับมา “ปวดฉี่หรอ แวะปั๊มมั้ย” “ไม่ปวดครับ” “เห็นขยับไปขยับมา ถ้าง่วงก็นอนได้นะ” “ไม่ได้ง่วงครับ แต่กางเกงยีนส์นั่งนาน ๆ แล้วมันอึดอัด” “พี่ก็ว่าจะทักตั้งแต่แรกแล้ว ดูพี่ดิแต่งตัวแบบหลวม ๆ สบาย ๆ” “แวะปั๊มเปลี่ยนมั้ย มีชุดมาหรือเปล่า” “มีแต่กางเกงกีฬาขาสั้นครับ” “ก็ไม่เห็นเป็นไรนี่ อยู่บนรถเรายังไงก็ได้ จะได้นั่งสบาย ๆ เพราะอีกนานกว่าจะถึง” “ได้ครับ” ผมขับรถมาอีกหน่อยก็ถึงปั๊มน้ำมันเลยแวะจอดทำธุระส่วนตัว แล้วให้เจ้าป้องเปลี่ยนกางเกงด้วย ผมออกมาจากห้องน้ำเห็นเจ้าป้องนุ่งกางเกงบอลสีดำ ตัดกับขาที่ขาว ขาผู้ชายทำไมมันเรียวขนาดนั้น ผมนึกอยู่ในใจ “ซื้ออะไรไปกินมั้ย” “ยังอิ่มตื้ออยู่เลยครับ อีกอย่างน้ำอัดลม กับน้ำดื่มยังมีในรถอยู่หลายกระป๋อง” “ถ้าพร้อมก็ไปเลย” ผมขับรถแวะข้างทางมาเรื่อย ๆ แบบไม่รีบจนจะเข้าเขตอำเภอพลเวลาประมาณ บ่ายสามกว่า ๆ “เดี๋ยวเลยไฟแดงแล้ว ชิดซ้าย จะมีศาลาท่ารถพี่ต๊ะส่งผมตรงนั้นเลยครับ” “อ้าว...บ้านเราไม่อยู่ในตัวอำเภอหรอ” “เปล่าครับ ออกจากอำเภอไปอีกประมาณ 20โล และจะมีรถสองแถววิ่ง 30 นาทีคันนึง” “แล้วเราจะกลับกับพี่ด้วยมั้ย” “เดี๋ยววันกลับผมจะมารอพี่ที่ศาลาครับ” “โห...........กะจะหาไกด์นำเที่ยว สุดท้ายก็เที่ยวคนเดียวตามเคย” “เออ....พรุ่งนี้พี่ประชุมนี่ครับ” “เลิกประชุมไม่รู้จะไปไหนเหมือนกัน” “งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้บ่าย ๆ ผมจะเข้าเมืองพาพี่ต๊ะเที่ยวก็ได้ครับ” “ผมดูนาฬิกาที่รถยังมีเวลาอีกเยอะเพราะจากอำเภอพลถึงขอนแก่นก็ไม่ไกล อีกอย่างวันนี้ก็ไม่มีโปรแกรมทำอะไรถึงค่ำหน่อยก็ไม่น่าจะเป็นอะไร “เอางี้ เดี๋ยวพี่ไปส่งเราที่บ้าน ขากลับเดี๋ยวพี่ไปรับที่บ้านจะได้ไม่ต้องมานั่งรอที่ศาลา” “เออ.......” “ไม่ต้องเออ...........บอกทางมาแล้วกันว่าจะให้พี่ไปทางไหน” “ขอบคุณครับ” เจ้าป้องยกมือไหว้ผมอย่างซาบซึ้ง แทบจะกราบบนอกเลยก็ว่าได้” “พี่ขับตรงไปก่อนเดี๋ยวจะเห็นสี่แยกไฟแดงแล้วพี่เลี้ยวซ้าย แล้ววิ่งตรงอีกประมาณ 10 กว่าโลก็จะมีทางเข้าหมู่บ้านครับ” “โอเค......ตามนั้น” ผมพอรู้จุดหมายก็ขับออกไปตามที่เจ้าป้องบอก พอถึงทางเลี้ยวเข้าหมู่บ้านจะเป็นถนนลาดยางมะตอยประเภทรถวิ่งได้คันนึงแบบสบาย ๆ ถ้าจะมีการวิ่งสวนกันคันนึงต้องหลบลงข้างทางเล็กน้อย จากถนนใหญ่เข้ามาอีกประมาณ 2 กิโลก็เห็นหมู่บ้าน “หมู่บ้านนี้แหละครับ เดี๋ยวพี่ต๊ะตรงไปจะเจอวัด แล้วเลี้ยวขวาตรงวัด วิ่งไปอีก 500 เมตรก็ถึงบ้านผมครับ” ผมขับรถไปตามทางที่เจ้าป้องบอกจนมาจอดหน้าบ้านหลังหนึ่ง เป็นบ้านสองชั้น ขนาด 2 ห้องมีบริเวณบ้านโดยรอบ ชั้นล่างก่ออิฐบล็อกโดยไม่ทาสี แต่ชั้นสองเป็นไม้ทาสีน้ำตาลแดง ๆ แต่ดูจากสภาพแล้วน่าจะทามานาน ประตูบ้านปิดสนิท “อ้าวไปไหนกันหมด...สงสัยอยู่ในสวน” “แม่ แม่ ยูบ่ครับ ไปใสหมด” “อ้าวบักป้อง เมือบ้านติหำ” “ครับป้า ป้า.....พ่อกับแม่ผมไปใส” “เห็นว่าเราพาบักป้อมไปสมัครอีหยังนี่แหละ” “ไปมื่อได” “ไปมื่อเซ่านี่ อีกจักสองสามมื่อพุ้นแหละยังจิกลับ คือบ่บอกกอนว่าจิมา แม่เราบ่ฝากกุญแจไว้นำ” ผมก็ลูกอีสานฟังภาษาออก มองเห็นสีหน้าป้องแล้ว “จิเฮ็ดจังใด ไปนอนบ้านป้าก่อน แล้วจิกลับมือใดล่ะ” “ผมมาสองสามมื่อครับ มากับหัวหน้าเพิน เพินมาประชุมที่ขอนแก่น เลยอาศัยขอกลับมาบ้านนำ บ่ได้มาเกือบปี อุตส่ามาเลยบ่ได้พ้อกันซ้ำ” “หวัดดีครับป้า” พอป้องเอ่ยถึงผม ผมจึงยกมือไว้ป้า ตอนแรกก็ว่าจะยกมือไหว้แต่ไม่มีจังหวะแทรก “ปาดดดดดดดดดดดด คนกรุงเทพคืองามคักเนาะ” ป้าเดินเข้ามาจ้องผมเต็ม ๆ “ขอบคุณครับ” “งั้นไปนอนบ้านป้าก็ได้ แล้วค่อยกลับ” “เออ..........” ป้องเกิดอาการลังเล “เอางี้ดีมั้ยป้อง ไปนอนกับพี่ที่ขอนแก่น จะได้ช่วยพี่เรื่องประชุมด้วย ขากลับค่อยแวะหาพ่อกับแม่อีกที” “มันจะดีหรือครับ รบกวนพี่ต๊ะเปล่า ๆ” “อยู่นี่เราก็เข้าบ้านไม่ได้ แถมไม่เจอพ่อกับแม่อีก ไปโน่นได้ช่วยพี่ด้วย” ป้องคิดอยู่นานก่อนที่จะบอกว่า “งั้นผมไปพักที่ขอนแก่นดีกว่านะป้า เดี๋ยวขากลับผมจะแวะมาหาพ่อกับแม่อีกที” “เอาจังซั่นก็ได้ แล้วแต่โต๋” “งั้นผมลาละครับป้า” ผมยกมือไหว้ป้า เจ้าป้องก็ยกมือลาแล้วขึ้นมานั่งบนรถด้วยสีหน้ากังวล “กังวลเรื่องอะไรป้อง” “เออ....ผมกลัวจะเป็นภาระพี่ต๊ะนะครับ แค่อาศัยมาด้วยก็รบกวนมากแล้ว” “พี่บอกแล้วไงว่ายินดี อย่าคิดมาก” “ขอบคุณอีกครั้งครับ” ผมขับรถออกมาจากหมู่บ้านแล้วเลี้ยวซ้ายมุ่งหน้าเข้าตัวเมืองขอนแก่นทันที โดยมีเจ้าป้องนั่งเงียบมาตลอดทาง “เงียบจัง ยังคิดเรื่องบ้านอยู่หรอ” “เปล่าครับ คือผม..........เออ..............” ผมเดาว่าคงเป็นเรื่องค่าใช้จ่ายแน่ ๆ “เรื่องกินอยู่ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวพี่รับผิดชอบเอง พี่ได้เบี้ยเลี้ยงมาด้วยนะ” “รบกวนพี่ต๊ะมากเลยครับ แต่ผมก็มีเงินติดตัวมาไม่มาก กะว่าจะมาขอพ่อกับแม่ด้วย” “555555555 นึกว่าเรื่องอะไร” “พี่ต๊ะง่ะ...........หัวเราะทำไมครับ” “ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอก เดี๋ยวพี่ให้กู้........คิดดอกไม่แพง” “ผมซีเรียสนะครับ” “ตอนกลับค่อยว่ากัน ตอนนี้ทำตัวให้สบาย อย่าคิดมาก” “เออ... ครับ” “ว่าแต่เมื่อกี้พ่อกับแม่พาใครไปไหน” “อ๋อ...ไอ้ป้อมครับ น้องชายผมเองครับ สงสัยพ่อกับแม่พาไปหาสอบชิงทุน เพราะมันเรียนเก่ง ชอบสอบชิงทุนต่าง ๆ” “เรียนชั้นไหน” “ม.3 ครับ” “เรามีพี่น้องกี่คน” “มี 3 คนครับ ลูกชายล้วน มีน้องชายอีกคนไอ้ป็อก อยู่ ป.5” “อ๋อตระกูล ป. 55555555555” หลังจากป้องคลายกังวลทุกประเด็นทีนี้ก็พูดเป็นต่อยหอย เสียงเจื้อยแจ้ว ทั้งเรื่องเรียน เรื่องเพื่อน เรื่องฝึกงาน เรื่องครอบครัว ผมหันไปดูปากได้รูปขยับไปมาหลายครั้ง มองแล้วก็เพลินดี ผมถึงตัวเมืองขอนแก่นประมาณทุ่มนิด ๆ เพราะขาเข้ารถค่อนข้างติด อีกอย่างขับหลงทางด้วย ทั้งเจ้าถิ่น ทั้งคนต่างถิ่น บอกทางกันมั่วไปหมด กว่าจะหาโรงแรมเจอ | 
Orama [img]http://www.g4guy
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2019-12-7 16:28:49
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2019-12-7 17:47:05
โพสต์ 2019-12-7 17:55:01
โพสต์ 2019-12-7 18:22:33