ประสบการณ์นักเรียนแลกเปลี่ยน 1 ปีในครอบครัวชาวฝรั่งเศส (EP.3)

SFdrink2731

การเดินทางเข้าประเทศฝรั่งเศสของผมนั้นไม่ใช่เรื่องยากอะไรเลย ถึงแม้ว่าปกติแล้วการขอวีซ่าเข้าประเทศฝั่งยุโรปนั้นจะต้องใช้เวลานานพอสมควร แต่ผมสามารถเข้าประเทศได้อย่างสบายเพียงเพราะอ้างชื่อบริษัทขนส่งน้ำมันระหว่างประเทศของพ่อ ผมก็ได้รับสิทธิในการเข้าประเทศโดยอ้างว่าเป็นตัวแทนของบริษัทมาติดต่อธุรกิจ

ผมมาถึงปารีส ประเทศฝรั่งเศส ในบ่ายวันถัดมา โชคดีที่ตอนนี้ประเทศฝรั่งเศสเป็นหน้าร้อนเพราะผมเองก็ไม่ได้เตรียมเสื้อโค้ดหนาๆสำหรับป้องกันหิมะหรือความหนาวไว้เลย ก็เรียกได้ว่าเป็นทริปการเดินทางที่ไม่ได้เตรียมตัวเอาซะเลย อาอเล็กรอผมอยู่ที่สนามบิน Charles de Gaulle ที่ปารีส อาดูยิ้มแย้มที่ได้เห็นผม อาย้ายมาอยู่ที่ฝรั่งเศสได้หลายปีแล้วแต่ผมไม่เคยมีโอกาสได้มาเที่ยวที่บ้านอาเลยสักครั้ง ผมรู้เพียงว่าอาแต่งงานแล้วกับแคล ภรรยาชาวฝรั่งเศส พวกเขามีลูกด้วยกัน 3 คนคือลูก้า ลูกชายคนโตอายุ 20 ปีกว่า ลูซี่ ลูกสาวคนกลาง และลูซิเฟอร์ ลูกชายคนเล็กที่พึ่งชึ้นชั้นประถม 1 ได้ไม่กี่เดือน ผมลากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ผ่านด่าน ตม. มาได้อย่างหวุดหวิดและวิ่งเข้ากอดอาอเล็กด้วยตวามดีใจ อาไม่เปลี่ยนไปมากเท่าไหร่จากครั้งสุดท้ายที่ผมวิดิโอคอลกับอาเมื่อช่วงวันหยุดเทศกาลที่ผ่านมา ผมดีใจมากๆที่ได้เจออาเหมือนกับว่าอาคนนี้จะเป็นที่พึ่งใหม่ของผมให้ผมได้มีโอกาสเรียนรู้การใช้ชีวิตในสังคมใหม่ๆและเปิดโอกาสใหม่ๆให้กับตัวเอง
"เป็นไงบ้าง สบายดีมั้ย ท็อป" อาเอ่ย "มา เดี๋ยวอาถือกระเป๋าให้"
"สบายดีครับ ไม่ต้องก็ได้ครับอา เดี๋ยวผมจัดการเอง"

อาอเล็กพาผมไปขึ้นรถไฟ TGV ที่สถานีรถไฟถัดจากสนามบินในปารีส เรากำลังเดินทางที่ทางฝั่งตะวันออกเฉียงใต้ของประเทศฝรั่งเศสเพราะว่าบ้านอาอยู่ในแถบนั้น ผมเอากระเป๋าเดินทางไปเก็บไว้ในช่องเก็บกระเป๋าท้ายโบกี้รถไฟพร้อมกับรับตั๋วเดินทางมาจากอาอเล็ก ผู้คนในตัวขบวนเยอะไปหมด ผมต้องเดินเบียดกับคนหลายๆคนจนแทบจะไม่มีทางเดิน และผมก็ไม่รู้ว่าจะต้องสื่อสารกับพวกเขายังไงก็รู้ว่าผมต้องการทางเดิน นี่ก็คือเป็นอุปสรรคอีกอย่างหนึ่งของการใช้ชีวิตอยู่ในต่างประเทศ กำแพงด้านภาษาที่ใหญ่มากเพราะผมไม่เคยเรียนภาษาฝรั่งเศสมาก่อนเลย เรียกได้ว่าพื้นฐานคือ 0

อาอเล็กพาผมไปนั่งที่ที่นั่งริมหน้าต่างของขบวน ผมเช็คให้แน่ใจว่าเลขที่นั่งนั้นเป็นเลขที่นั่งเดียวกันกับในตั๋วของผม
"อาครับ" ผมสังเกตได้ว่าเลขที่นั่งไม่ตรงกับในตั๋วของผมเลย "ผมไม่ได้เลขที่นั่งตรงนี้หนิ"
"เออ รู้แล้วน่า" อาถอนหายใจ "คนแถวนี้เค้าไม่นั่งตามเลขที่นั่งกันหรอก นู่น ดูนู่นซิ" อาชี้ไปที่ที่นั่ง 2 แถวถัดไป "จริงๆแล้วเราต้องนั่งตรงนั้นแต่มีคนนั่งไปแล้ว" อาวางกระเป๋าเป้เล็กๆที่ใส่ของส่วนตัวของอาลงที่เบาะข้างๆผม "คนที่นี่ไม่มีใครนั่งตามที่ตัวเองซื้อตั๋วมาหรอก เพราะว่าพนักงานตรวจตั๋วบางทีก็ไม่ค่อยทำงาน TGVเป็นรถไฟความเร็วสูงที่แล่นระหว่างแคว้น พนักงานส่วนใหญ่ก็ไม่มีใครอยากออกจากแคว้นเดิมที่ตัวเองทำงานอยู่ปกติหรอก เพราะรถไฟที่จะกลับมาแคว้นเดิมก็ใช่ว่าจะมีตารางออกรถที่แน่นอนซะที่ไหน"
ผมได้แต่ฟังและพยายามเรียนรู้การกระทำของคนที่นี่ ไม่นานรถไฟก็เริ่มออกตัว ผมมองออกไปนอกหน้าต่างด้วยความโล่งใจราวกับว่าผมได้ทิ้งปัญหาทุกอย่างในชีวิตก่อนหน้าไปที่ประเทศไทยเรียบร้อยแล้ว หัวใจผมเบิกกว้างพร้อมที่จะเริ่มต้นชีวิตใหม่ในประเทศนี้

"ท็อป" อาทัก ทำให้ผมต้องหันหน้ากลับมาจากหน้าต่าง "เกิดอะไรขึ้นกับท็อปหรอ เล่าให้อาฟังหน่อย ทำไมท็อปถึงมาฝรั่งเศสแบบหวุดหวิดขนาดนี้ แล้วนี่ เข้ามาในชื่อบริษัทของพ่อน่ะหรอ พ่อไม่ว่าหรอ จะอยู่นานเท่าไหร่ เกิดอะไรขึ้นอ่ะท็อป"
"ผม..." ผมเองก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มเล่าตรงไหน "พ่อต้องการให้ผมมาเรียนเมืองนอกอ่ะครับ" แต่ผมก็เลือกโกหกปิดบังความจริง
"ออหรอ" อาพยักหน้า "แปลกจังนะ พ่อแกไม่เห็นจะโทรมาบอกอาก่อน"
"อายังคุยกับพ่ออยู่อีกหรอครับ ผมคิดว่า..."
"ไม่หรอก" อาถอนหายใจอีกเฮือกใหญ่ๆ "แต่นี่มันเรื่องสำคัญมากๆเลยนะ พ่อแกน่าจะโทรมาบอกอาก่อน ไหนจะเรื่องค่ากินค่าอยู่ค่าใช้จ่าย"
"เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงเลยครับอา" ผมบอก "ค่าใช้จ่ายทุกอย่างเดี๋ยวทางบริษัทของพ่อผมเป็นคนจัดการให้ รวมทั้งเอกสารการเดินทาง วีซ่าต่างๆด้วย"
"เอออันนั้นก็เข้าใจอยู่" สีหน้าของอาดูกังวลเหมือนกับยังคงมีเรื่องที่ไม่สบายใจ "แล้วโรงเรียนล่ะ อาจะต้องเป็นคนให้แกด้วยใช่มั้ย"
"ก็... คงจะต้องอย่างนั้นล่ะครับอา"
เราคุยตกลงกันอีกเรื่องโรงเรียนของผม จึงได้ข้อสรุปว่าอาจะให้ผมไปเรียนโรงเรียนเดียวกับลูซี่ลูกสาวคนกลางของอาที่กำลังเรียนกว่าในโรงเรียนที่เน้นสอบเฉพาะวิชาออกแบบ เพราะคิดว่าภาษาผมที่ยังไม่แข็งแรงจะเป็นอุปสรรคกับการเรียนวิชาธรรมดาทั่วไป ผมเองก็ดีใจเพราะว่าเอะอะเรียนภาษาไทยยังไม่เอาไหน จะให้เรียนเป็นภาษาฝรั่งเศสที่ผมไม่มีพื้นฐานมาก่อนเลยนั้นแทบจะมองไม่เห็นความสำเร็จในอนาคตเลย

อากับผมเพลียกันมาก เลยเผลอหลับไปพักใหญ่ๆ จนกระทั่งรถไฟจอดที่เมืองๆหนึ่งที่ยังไม่ใช่สถานีปลายทางที่อากับผมต้องลง แต่เหมือนกับว่าจะเป็นสถานีระหว่างทางที่รถไฟขบวนนี้ต้องจอดอยู่แล้ว ผมตื่นขึ้นมาเพราะคิดว่ารถไฟมาถึงสถานีปลายทางแล้วแต่อาอเล็กยังคงผลอยหลับไม่รู้สึกตัว คน 2 คนที่นั่งฝั่งตรงข้ามของผมลงจากขบวนรถไฟลงไปแล้วทำให้ตอนนี้ที่นั่งตรงข้ามผมกับอานั้นว่าง รอให้มีคนเดินขึ้นมานั่งต่อ ไม่นานก็มีคนเดินขึ้นมา 2 คน ผู้ชายกับผู้หญิง 2 คนท่าทางเป็นวัยรุ่นตอนปลายๆ
"..." ผู้ชายถามอะไรบางอย่างกับผมที่ผมไม่เข้าใจเลยซักคำ ผมไม่รู้จะตอบเข้ายังไงเลยทำหน้างงๆ ทั้ง2มองหน้ากันแล้วหน้ามาทางผม
"ตรงนี้มีคนนั่งไหมคะ" ผู้หญิงเอ่ยถามผมเป็นภาษาอังกฤษ ทำให้ผมเข้าใจมากขึ้น
"ไม่" ผมตอบสั้นๆด้วยความไม่มั่นใจ ชายหญิง 2 คนยิ้มตอบรับพร้อมกับหันไปมองหน้ากันแล้วจูบกันครั้งหนึ่ง ก่อนจะเอาสัมภาระของทั้งคู่ไปเก็บให้เข้าที่แล้วมานั่งคุยกันเป้นภาษาฝรั่งเศสที่ที่นั่งตรงข้ามผม ผมที่ไม่มีคนให้คุยด้วยก็พยายามงีบหลับอีกทีแต่เสียงที่พวกเค้าคุยกันนั้นดังรบกวนผมมากและการคุยกันเสียงดังก็ดูเหมือนจะเป็นเรื่องปกติสำหรับการโดยสารรถไฟในประเทศนี้ เวลาผ่านไปสักพัก เสียงพวกเขาก็เงียบลง ผมจึงลืมตาขึ้นเพื่อตรวจสอบ ผู้หญิงที่นั่งฝั่งตรงข้ามอาผลอยหลับไปแล้ว เธอซบลงบนไหล่ของผู้ชายที่นั่งตรงข้ามผมที่รู้ได้เลยว่าเป็นแฟนของเธอ
"คุณมาจากไหน" ผู้ชายเอ่ยทักผม ผมสะดุ้งตกใจเพราะไม่คิดว่าเค้าจะต้องการคุยกับผม ผมลุกขึ้นนั่งและหันหน้าไปมองหน้าเขา
"ไทยแลนด์" ผมตอบ
"โอ้วไทยแลนด์ ผมเคยไปไทยแลนด์นะ ผมชอบมากๆเลย" เขาพูดต่อด้วยสีหน้ายิ้มแย้มอย่างมีความสุข ผมเองก็ฟังไม่รู้เรื่องทุกคำขนาดเขาพูดมาเป็นภาษาอังกฤษ แต่ว่าผมก็ยังคงพอฟังแล้วจับใจความได้ "ผมชื่อควินตินนะ คุณชื่ออะไร"
"ท็อป... ผมชื่อท็อป" ผมตอบแบบลังเลในแกรมม่าตัวเองสุดๆ
"ออท็อปหรอ..." เขายื่นมือออกมา "ยินดีที่ได้รู้จัก" ผมรีบคว้ามือเขาทันทีเพราะคิดว่าเป็นวัฒนธรรมของที่นี่จะจับมือทักทายกัน
พวกเรานั่งคุยกันต่อไปอีกสักเล็กน้อย จึงทำให้รู้ได้ว่าควินตินกับแฟนเค้ามาเที่ยวบ้านครอบครัวในช่วงวันหยุดโดยที่ตอนนี้กำลังกลับไปที่แคว้นเดียวกับที่ผมกำลังจะไป เขาเล่าให้ฟังเกี่ยวกับความสวยงามของแคว้นผมกำลังจะไปอยู่ ผมเองก็พยายามฟังจนพอเข้าใจแล้วก็เล่าเรื่องประเทศไทยให้เขาฟังเหมือนกัน ควินตินก็เล่าประสบการณ์ตอนนี้เขาได้ไปเที่ยวกับแฟนที่เมืองไทยให้ฟังเหมือนกัน เขายังบอกอีกว่าเขาชื่นชอบวัฒนธรรมและวิถีชีวิตของคนไทยมากๆ พวกเราคุยกันอยู่นานจนกระทั่งรถไฟแล่นมาจอดอีกครั้ง
"ถึงแล้ว" ควินตินเอ่ย พร้อมปุกแฟนของเขาขึ้นมา ผมเองก็หันไปปลุกอาอเล็กเช่นกัน "ยินดีที่ได้รู้จักนะท็อป ขอให้เป็นวันที่ดีของคุณ" ควินตินเอ่ยขณะหยิบกระเป๋าสัมภาระของตัวเองและของแฟนเขา และเดินลงจากขบวนรถไฟไป อาอเล็กกับผมมองหน้ากันแต่อาก็ไม่ได้รู้สึกแปลกใจอะไรที่ผมสามารถสื่อสารกับคนในประเทศได้ อาลุกขึ้นแล้วหยิบกระเป๋าเป้ของอาขึ้นสะพายพร้อมกับบอกให้ผมไปหยิบกระเป๋าเดินทางของผมที่ใส่ไว้ในช่องเก็บกระเป๋าที่ท้ายขบวน ผมเดินไปอย่างเซๆเพราะว่านั่งอยู่ที่เดิมมาเป็นเวลานานหลายชั่วโมง
"อ้าว มาเอากระเป๋าด้วยหรอ ให้ผมช่วยมั้ย" ควินตินกับแฟนยังคงพยายามหากระเป๋าเดินทางของทั้งคู่อยู่ที่ท้ายขบวนเช่นกัน
"เออ... ได้" ผมตอบ ควินตินมองหน้าและส่งยิ้มให้ผม รอยยิ้มของเขาแสดงออกได้ถึงความเอาใจใส่และความอบอุ่น "กระเป๋าคุณเป็นยังไงอ่ะ"
แย่ล่ะ ความรู้เกี่ยวกับการอธิบายสิ่งของของผมก็มีน้อยซะด้วย "เออ...สีดำใบใหญ่ๆน่ะ" ควินตินทำหน้างงในสิ่งที่ผมพูด ผมก็รู้สึกโง่ที่พูดไปเพราะคงมีกระเป๋าแบบนั้นอยู่หลายใบ"
"จริงๆผมว่า ผมหยิบเองก็ได้น่ะ"​ ผมพยายามแทรกตัวเข้าไปในห้องเก็บกระเป๋าเดินทางที่มีคนอยู่หลายคนพยายามหยิบกระเป๋าเดินทางของตัวเองจากชั้นหลายๆชั้น พอผมเห็นกระเป่๋าเดินทางของตัวเองก็ดีใจ แต่เหมือนกันว่ามันจะถูกเบียดจนเลื่อนเข้าไปอยู่ซอกที่หยิบออกมายาก ผมถอนหายใจและพยายามเบียดตัวเองเข้าไปสุดทางให้เอื้อมถึงกระเป๋าเดินทางใบนั้นให้ได้ แต่ขณะที่ผมกำลังออกแรงดึงกระเป๋าเดินทางออกมาอยู่นั้น ควินตินก็เอื้อมเข้ามาช่วยผมและคว้าหูกระเป๋าเดินทางของผมไว้ ผมมองหน้าเขาเป็นงงๆ แต่เขาก็ยังคงส่งยิ้มให้ผมราวกับเป็นการบอกว่าไม่ต้องเป็นห่วง เดี๋ยวเขาจะช่วยเอง
ไม่นาน ผมก็สามารถหยิบกระเป๋าเดินทางของตัวเองออกจากที่ชั้นเก็บกระเป๋าของขบวนได้ ผมบอกลาควินตินและแฟนเขาอีกครั้งพร้อมกับเดินลงจากขบวนและมองหาอาอเล็ก อาพาผมเดินผ่านช่องผู้โดยสารขาเข้าในชานชลา หลังจากผ่านประตูมาได้ ผมก็เห็นแคล ภรรยาของอากับลูซิเฟอร์ยืนรอต้อนรับผมอยู่ พวกเขาดูดีใจและมีความสุขที่ได้เจอผม
"ยินดีที่ได้เจอนะ" ลูซิเฟอร์ตะโกนด้วยความดีใจ แต่ผมเอาก็ยังคงไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูด
"ยินดีต้อนรับสู่ประเทศฝรั่งเศสนะท็อป" แคลเอ่ยเป็นภาษาอังกฤษ

อาอเล็กเอากระเป๋าเดินทางของผมไปใส่ไว้ที่หลังรถ แล้วไม่นานก็ขับพาผมกับครอบครัวของเขามาที่บ้านของอา
"ทำตัวตามสบายเลยนะ หิวมั้ย เดี๋ยวอาหาอะไรให้กิน" อาเอ่ยขณะที่ผมเดินเข้าในตัวบ้าน ลูซิเฟอร์กระโดดขึ้นไปเล่นบนโซฟาในขณะที่แคลเองก็กำลังเอากระเป๋าเดินทางของผมเข้าไปเก็บไว้ในตู้ข้างๆประตูเป็นการชั่วคราว
"ครับ" ผมตอบรับอาอเล็ก
ผมมองไปรอบๆบ้าน บ้านของอาอเล็กเป็นบ้านที่พื้นที่ส่วนใหญ่ทำมาจากไม้แต่ว่าก็มีความมั่นคงถาวรอยู่มากๆ ด้านนอกของบ้านเป็นฟาร์มเล็กๆพร้อมกับยุ้งฉางเก็บฟา อาเลี้ยงม้าไว้ตัวหนึ่งในฟาร์มนั้น
"มานั่งนี่ก่อนซิ" แคลเอ่ยขณะนำทางผมไปที่โต๊ะอาหาร
"ข้าววว!" ลูซิเฟอร์กระโดดโลดเต้นดีใจที่ได้กินอาหาร
พวกเรานั่งกินอาหารกันอยู่พักใหญ่ๆ ทุกคนในบ้านนี้สามารถพูดภาษาอังกฤษได้อย่างคล่องแคล่ว มีเพียงอาอเล็กที่พูดภาษาไทยได้แต่แคลเองก็พยายามเรียนรู้ภาษาไทยจนสามารถพูดประโยคพื้นฐานอยู่ได้บ้าง แต่ลูซิเฟอร์เองก็ยังห่างไกลจากการพูดภาษาอังกฤษอีกเยอะด้วยวัยที่กำลังเรียนรู้ของน้องเขา หลังจากกินอาหารเสร็จ

อาอเล็กก็พาผมยกกระเป๋าเดินทางขึ้นไปบนห้องนอนของผมและปล่อยให้ผมได้มีโอกาสเอาของจากในกระเป๋าเข้าไปเก็บไว้ในตู้เสื้อผ้า ผมบอกขอบคุณอาอีกครั้งหนึ่ง
"ไม่ต้องขอบคุณหรอก" อาเอ่ย
"โหว ไม่ได้ป่าวอา" ผมพูด นี่เองก็เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกถึงความเป็นครอบครัวที่อบอุ่นอย่างแท้จริง
"ท็อป ฟังอานะ" อาเดินไปปิดประตูพร้อมกับมานั่งข้างๆผม "อาจะอนุญาตให้แกอยู่ที่นี่กับอาก็ต่อเมื่อแกยอมรับข้อตกลงข้อหนึ่ง"
ผมสามารถยอมรับข้อตกลงนั้นได้อยู่มั่นใจ ผมพร้อมที่จะช่วยงานอาทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นงานบ้านหรืองานข้างนอก แต่ข้อตกลงของอานั้นกลับทำให้ผมงงมากกว่า
"ทุกๆวันศุกร์" อาเอ่ย "แบบวันนี้ที่อาไม่จำเป็นต้องไปทำงาน..." อาหยุดถอนหายใจ "แกจะต้องรับฟังคำสั่งของอาทุกอย่าง นั่นแปลว่าทุกๆวันศุกร์ ไม่ว่าอาจะสั่งให้แกทำอะไร แกจะต้องทำมาที่อาพูดทุกอย่างเข้าใจมั้ย"
"...ครับ" ผมตอบรับอาอย่างไม่มั่นใจเลยทีเดียว
"ไม่เข้าใจใช่มั้ยล่ะ" อาพูด "มาเดี๋ยวอาสาธิตให้ดู" อายืนขึ้นฉับพลัน แล้วทันใดนั้นอาก็จิกหัวผมด้วยมือข้างหนึ่งแล้วลากผมมาที่เตียง
"ผมเจ็บนะอา" ผมตะโกน
"ห้าม!" แต่อาอเล็กก็ตะโกนกลับ "ห้ามร้องหรือส่งเสียงอะไรใดๆเด็ดขาด ยกเว้นแต่ว่าอาจะส่งให้แกทำ เข้าใจมั้ย"
ผมมองที่หน้าอา "ครับ" ทันใดนั้นอาก็ตบเข้าที่หน้าของผมครั้งหนึ่งแรงๆ
"ผมบอกคุณว่าอย่าส่งเสียง" อาบอก ผมเองก็พยักหน้าตาม "แบบฝึกข้อที่ 1" อาเริ่มพูดต่อ "ทุกๆวันศุกร์ที่คุณเข้ารับการฝึกฝน คุณต้องเรียกผมว่า Sir เท่านั้น และเวลาตอบรับ ก็ต้องตอบรับว่า Yes, sir. เท่านั้น" ผมพยักหน้า ทำให้อาตบเข้าที่หน้าผมแรงๆอีกครั้งจนหน้าผมแดงเป็นรอยฝ่ามืออา "พูดว่า..."
"Yes, sir." ผมตอบอา
"ดีมาก" อาเอ่ย "มาเริ่มกันเลย" อาปล่อยผมนอนลงบนเตียงโดยที่ให้หัวผมพาดลงจากปลายเตียง อายืนอยู่ตรงหน้าผมพร้อมกับค่อยๆปลดซิปกางเกงของอาลง ตามด้วยกางเกงในทำให้ผมเห็นอวัยวะเพศที่แข็งชูชันของอาอยู่ตรงหน้าผม ผมมองได้ไม่ชัดเพราะนอนกลับหัวอยู่แต่มันใหญ่มากๆ ใหญ่เกินกว่าที่ผมเคยเห็นมา ใหญ่ขนาดที่เรียกได้ว่าเป็นควยยักษ์เลยทีเดียว
"อ้าปาก" อาสั่งผม แต่ในขณะที่ผมกำลังลังเลว่าจะอ้าปากตามที่อาสั่งอยู่ดีหรือไม่ อาก็ยัดควยของอาเข้ามาในปากผมแล้ว หัวควยที่นุ่มละมุนและโชกไปด้วยน้ำใสๆเข้าอยู่ในปากผม ผมหายใจไม่ออกเพราะควยของอานั้นใหญ่มากจนคับช่องปากของผมไปหมด อาค่อยดันควยของอาเข้ามาเรื่อยๆ มันค่อยๆใหญ่ขึ้นๆทุกทีเหมือนกับขนาดความใหญ่นั้นไม่มีที่สิ้นสุด ผมนอนหายใจออกและรู้สึกทรมานเหมือนกับว่าปากของผมกำลังจะฉีกออก อาดันควยของอาเข้ามาจนสุดทำให้ปากผมสัมผัสกับขนอุยของขา มันเหม็นกลิ่นอับและกลิ่นฉี่ของอาคลุ้งไปหมด จมูกของผมเองตอนนี้ก็แตะอยู่ที่พวงไข่ของอา มันไม่ได้หอมกลิ่นสบู่เหมือนที่ใครๆว่าไว้แต่กลับเป็นกลิ่นเหม็นอับจากการนั่งรถไฟมานานของอาแทน ต่อมา อาก็ค่อยๆขยับควยของอาเด้งเข้าออกปากของผมราวกับปากของผมเป็นอวัยวะเพศของผู้หญิง ผมหลับตากลั้นใจและร้องไห้ออกมาเพราะรู้สึกเหมือนจะอ้วก ควยของอาใหญ่มากจนสามารถมองเห็นรูปร่างและการเคลื่อนไหวเข้าออกของมันได้จากรูปคอของผมที่เวลาควยของอาพุ่งเข้าไปในคอ ลูกกระเดือกก็จะเด้งลงไปตามรูปร่างของควย อาอเล็กร้องครวญครางแต่ผมกับรู้สึกทรมาน ไม่รู้สึกถึงอารมณ์ร่วมเลยด้วยซ้ำ อาเริ่มเด้าแรงขึ้นๆจนผมทนไม่ไหว ขนของอาร่วงลงมาบนใบหน้าผม น้ำลายของผมเองก็ไหลลงมาตามใบหน้าและตามขาของอาอเล็กผ่านทางลำควยเช่นกัน อาเด้าแรงขึ้นๆอีกจนไม่มีทีท่าว่าแรงของอาจะตกลงเลยแม้แต่นิดเดียว
"โอ้ยท็อป เก่งมากๆ โอ้ยยย อาไม่ได้เอาน้ำออกมาหลายวันแล้ว ช่วงนี้งานยุ่งชิบหายเลย โอยยยย" อาครวน พูดภาษาไทยไม่เป็นเสียงแทบฟังไม่ออก เพราะความเสียวของอาทำให้อาไม่สามารถควบคุมสติตัวเองต่อไปได้ อาเอาควยออกจากปากผมทำให้ผมได้มีจังหวะสูดลมหายใจเข้าอยู่แรง แต่แล้วอาก็อุ้มผมขึ้นโดยที่ให้ผมดิ่งหัวลงพื้นและเอาปากผมอมไปที่ควยของอาเหมือนเดิม ผมไม่สามารถอมมันเข้าไปได้ แม้เพียงหัวควยก็ใหญ่เกินกว่าที่ผมจะสามารถรับมันเข้าไปได้หมด แต่แล้วด้วยแรงของอาอเล็ก อาก็สามารถยัดควยของอาเข้ามาในปากผมได้อยู่ดี ผมหายใจไม่ออกเหมือนเดิมเพราะความจุกจนต้องพยายามสูดลมเข้าทางจมูกอย่างแรงๆแต่สิ่งเดียวที่เข้ามาในจมูกผมคือกลิ่นเหม็นอับจากไข่และขนของอาอเล็ก
"ท็อป" อาเอ่ยขณะเด้าควยเข้าปากผมแรงขึ้นๆ "ยินดีต้อนรับเข้าบ้านอานะ มา เดี๋ยวอาพาเดินชมห้อง" แล้วอากูอุ้มผมพาเดินไปทั่วห้องขนาดที่หัวผมดิ่งลงพื้นและควยของอาเองก็ยังคงคาอยู่ในปากผม ทุกๆก้าวที่อาเดิน ควยของอากระแทกเข้ามาในปากผมลึกขึ้นๆเรื่อยๆ อาพาผมเดินไปรอบๆห้อง ไปหยุดที่หน้าต่างแล้วเด้าปากผมแรงๆไม่หยุดหย่อน พาผมเข้าไปในห้องน้ำ ทิ้งตัวผมไว้กับชักโครกให้ขาพาดบนฝาและหัวดิ่งลงมาจากฝาชักโครกแต่ควยของอาก็ยังคงเด้าปากของผมอยู่เหมือนเดิม ซักพักอาก็พาผมกลับมานอนที่เตียงเหมือนกัน อาออกแรงมากขึ้นกว่าเดิมจนผมทนไม่ไหวอีกต่อไป อาออกแรงเยอะขึ้นๆเรื่อย
"โอ้ย โอ้ มาย ก๊อด" อาตะโกน "ปากยังนุ่มขนาดนี้ แล้วรูขี้จะนุ่มขนาดไหนว้ะเนี่ย ไอ้สัสเอ้ยยยย" อาอเล็กเด้าเร็วขึ้นๆมากๆ หัวควยของอาแทบไม่ออกมาพ้นจากลำคอของผมเลย ผมรู้สึกว่าควยของเขาไปลึกขึ้นมากๆจนแทบจะถึงกระเพาะของผม ผมจุกไปหมด ปากของผมเจ็บมากๆแต่ก็เหมือนกับไม่รู้สึกอะไรอีกต่อไป อาเด้าเร็วขึ้นจนใบหน้าของผมกระแทกเข้ากับขาหนีบของอาเป็นเสียงปับๆๆ จมูกของผมเองก็กระแทกเข้ากับพวงไข่เหม็นอับของอาเป็นจังหวะเดียวกับที่ควยของอากระแทกเข้ามาในคอของผม อาทำแบบนี้กับผมอยู่ไม่นาน อาก็เริ่มผ่อนแรงลงจนสุดท้ายอาดันควยของอาเข้าไปสุดลำ ผมลืมตาขึ้นด้วยความสะดุ้ง ควยของอาเข้าไปลึกมากๆลึกเกินช่วงลำคอของผมเข้าไปอีก อาแช่ควยของอาไว้แบบนั้นสักพักแล้วจึงถอนมันออกก่อนจะพยายามเก็บควยกลับเข้าไปในกางเกงที่แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยเพราะกางเกงในของอาในตอนนี้ไม่สามารถรองรับควยของอาไว้ได้เลย ผมหายใจเข้าออกอย่างหอบก่อนจะรู้สึกถึงของเหลวบางอย่างที่ติดอยู่ในลำคอผม ผมรีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำ เปิดฝาชักโครกขึ้น ไม่นานน้ำของเหลวสีขาวขุ่นก็พุ่งออกมาจากลำคอเป็นสายราวกับผมดื่มมันเข้าไปเป็นลิตรๆ ตามติดมาด้วยอาเจียณเศษอาหารต่างๆที่ผมกินเข้าไปในวันนี้ เป็นเพราะควยของมามันเข้าไปลึกมาๆจนสะกิดในร่างกายผมขับสิ่งแปลกปลอมเหล่านี้ออกมา ผมนอนไร้เรี่ยวแรงอยู่ที่ฝาชักโครก ตามตัวของผมเปอะเลอะเทอะไปด้วยน้ำสีขาวขุ่นและกองอ้วก อาเดินเข้ามาและใช้ผ้าขนหนูเช็ดทำความสะอาดใบหน้าของผม
"ปากมึงโคตรนิ่มเลยว่ะท็อป" อากระซิบบอกผม "ไว้ศุกร์หน้า กูจะมาพิสูจน์รูทวารมึงว่าจะนิ่มกว่าปากรึป่าว" อาเดินออกไปจากห้องน้ำพร้อมกับบอกให้ผมอาบน้ำให้เรียบร้อยสำหรับข้าวเย็นมื้อแรกในบ้านนี้ "อาบน้ำแต่งตัวให้เรียบร้อยนะท็อป" อาพยายามสวมกางเกงให้มิดชิดแต่ควยของอาก็ยังตั้งแข็งและเห็นถึงขนาดความใหญ่ได้ถึงแม้จะสวมกางเกงเรียบร้อยแล้ว "ไม่ต้องบอกก็คงจะรู้นะว่าสิ่งที่เกิดขึ้นจะเป็นความลับเพียงแค่ระหว่างเรา 2 คน..." อาพูดขณะเดินออกจากห้องไป
"ออแล้วก็... ศุกร์หน้าเอาน้ำล้างในตูดดีๆนะ ขอร้อง อย่าให้อาเห็นขี้ติดมาแม้แต่ก้อนเดียว ไม่งั้นล่ะก็... โดนลงโทษไม่ใช่น้อยเลยล่ะ" อาปิดประตูห้อง และทันใด ความเงียบก็เข้ามาหาผมอีกครั้ง ผมนั่งร้องไห้จนกองอ้วกอยู่ที่ริมฝาชักโครกด้วยความเจ็บและความเสียใจ ผมผิดหวังในตัวอาอเล็กมากๆและไม่คิดว่านี่คืออนาคตที่ผมยังคงต้องเผชิญ

lekthai

ขอบคุณ

minone

ขอบคุณ​มาก​นะ​ครับ​

sengjit

ขอบคุณครับ

เพ้อ

ขอบคุณครับ

jatuAAA

ขอบคุณครับ

kangped

ขอบคุณครับ

thai_boys

ขอบคุณมากๆนะครับ เรื่องเหมือนไม่ใช่อย่างที่คิดแล้วครับ

thai_boys

ขอบคุณมากๆนะครับ เรื่องเหมือนไม่ใช่อย่างที่คิดแล้วครับ

topto

มันมาก

OakyDogie

สนุกครับ  ขอบคุณครับ

KNNM

อ้าวอิอาาาา

myles

ขอบคุณมากมาย เจอดีเลยอ่ะ

testuser886

ขอบคุณมากคับ ทำไมซวยอะไรแบบนี้

69c0f4d6cc5579e

tarper

ขอบคุณครับ

Wut_14

ขอบคุณครับ

Mite

ขอบคุณครับ

phitchapat2

ขอบคุณครับ

tarnit

ขอบคุน