ประสบการณ์นักเรียนแลกเปลี่ยน 1 ปีในครอบครัวชาวฝรั่งเศส (EP.6)

SFdrink2731

ผมเดินตามควินตินกลับมาที่ห้องล็อกเกอร์ นักเรียนคนอื่นๆหลังจากทำงานเสร็จแล้วก็มารวมตัวกันอยู่ที่นี่ด้วย
"ท็อป..." ลูซี่เรียกผม "ตอนบ่ายมีเวิร์คช็อปการแสดงต่อนะ อยากอยู่ต่อมั้ย"
"ไม่ค่อยอ่ะ" ผมตอบอย่างมั่นใจ พรางหันไปหาควินตินที่กำลังเอาสัมภาระของเขาออกจากล็อกเกอร์ฝั่งตรงข้ามเช่นกัน
"หรอ ตามใจ" ลูซี่ยื่นกระเป๋าของผมให้พร้อมกับเสื้อโค้ด "เดี๋ยวไปกินข้าวกันนะ เดี๋ยวชั้นพาไป" ลูซี่ปิดล็อกเกอร์แล้วกำลังจะเดินนำทางผมออกจากห้องล็อกเกอร์
"เออ...ลูซี่" ผมเรียกเธอไว้ก่อนพร้อมกับหันไปมองควินติน เขานั่งรอผมอยู่ที่ม้านั่งตรงกลางระหว่างแถวล็อกเกอร์ "จริงๆแล้ว ผมว่าจะไปกินข้าวกับควินตินอ่ะ เขาบอกว่าจะพาชมเมือง"
ลูซี่เหลือบไปมองควินตินที่นั่งอยู่แล้วทำสายตาไม่พอใจ "ก็ตามใจ" เธอพูดแล้วจึงหันหลังเดินออกจากห้องไปด้วยสายตาไม่ใยดี
"ไง" ควินตินเดินเข้ามาจากด้านหลังของผมแล้วโอบไหล่ผมไว้ตามเคย "ไปกินข้าวกัน" เขาพูดพร้อมกับส่งยิ้มมาให้ผม

"ทุกคนครับ เจอกันบ่ายโมงครึ่งนะ สำหรับคอมเม้นโชว์ที่ผ่านมาและเริ่มเวิร์คช็อปต่อ" ทอมเดินเข้ามาในห้องและประกาศให้ทุกคนทราบ
"นายไม่จำเป็นต้องอยู่หรอ" ผมถามควินตินด้วยความสงสัย
"ไม่อ่ะ" เขาตอบลอยๆ "ขี้เกียจฟัง อยู่กับนายดีกว่า"

พวกเรารีบเดินออกมาจากโรงละครโดยหลบสายตาคน ควินตินพาผมเดินต่อไปทางถนนที่ลูซี่พาผมเดินลงมาเมื่อเช้า อากาศภายนอกไม่ได้หนาวแล้วแต่กับอุ่นๆเย็นสบายหน่อยๆ ผมดีใจมากที่ไม่ต้องใส่เสื้อโค้ดหนักๆอีกต่อไป พวกเราแวะที่ร้านเบเกอรี่ร้านหนึ่งที่สุดปลายถนน ผมซื้อแซนวิชแรปไก่พร้อมกับโค้กกระป๋องหนึ่ง เป็นเมนูที่ควินตินแนะนำผมมา ที่สุดปลายถนนที่ร้านเบเกอรี่นี้ตั้งอยู่มีโบสถ์คริสเตียนขนาดใหญ่และเก่าแก่มากๆตั้งอยู่ ควินตินบอกว่าที่นี่จะเป็นที่ที่คนมารวมตัวกันเวลามางานใหญ่ในเมืองและเป็นสัญลักษณ์ที่เก่าแก่ของเมืองนี้ด้วย ควินตินพาผมเลาะเข้ามาในตรอกเล็กๆข้างๆโบสถ์ เป็นตรอกที่เล็กมากจนไม่สามารถเดินแบบหันหน้าตรงได้ ผมเดินตามหลังควินตินไป ตรอกนั้นเริ่มชันขึ้นๆและเดินยากขึ้นทุกที จนกระทั่งพ้นตรอกนั้นมาได้ ผมก็อยู่ในถนนที่ทำจากก้อนอิฐแต่ก็ไม่ได้กว้างมากนัก เหมือนเป็นทางให้คนเดินมากกว่าทางรถยนต์ ทั้ง2ข้างของถนนเป็นบ้านเรือนแบบฝรั่งเศสโบราณ มันสวยมากๆและเงียบสงบมากๆราวกับว่าผมไม่ได้อยู่ในตัวเมือง ควินตินพาผมเดินต่อไปตามถนนนั้น ทางเริ่มชันขึ้นมากกว่าเก่าและ2ข้างทางตอนนี้ก็ไม่ได้มีบ้านเรือนตลอดทางแล้ว เป็นกำแพงอิฐเก่าๆที่ตะไคร่ขึ้นไปหมด กำแพงนั้นสูงจนผมไม่สามารถมองข้ามไปอีกฝั่งได้ เห็นเพียงแต่ท้องฟ้าด้านบนและหลังคาของบ้านที่อยู่ใกล้ๆ
"ท็อป" ควินตินที่เดินนำหน้าผมอยู่หันมาหา "มีกฎอยู่ข้อนึงที่นายต้องทำตาม" ผมพยักหน้าสงสัย "หลังจากนี้ต่อไป นายห้ามหันไปมองด้านหลังเด็ดขาด จนกว่าผมจะบอกให้มองได้ เข้าใจมั้ย" ผมเองก็ไม่เข้าใจที่สิ่งที่ควินตินพูดเท่าไหร่นัก ทำไมเขาต้องมาควบคุมผมอีกแล้ว แต่ผมก็ยอมตกลงทำตามเพราะว่ามันก็ไม่ได้เสียอะไรนัก

จู่ๆควินตินก็กระโดดขึ้นไปบนกำแพงนั้นในช่วงที่กำแพงเริ่มเตี้ยลง ทำให้ผมเห็นว่าอีกฝั่งหนึ่งของกำแพงคือเนินเขาที่ชันมากๆ ชันกว่าทางเดินที่ผมกำลังเดินอยู่ซะอีก
"ขึ้นมา" ควินตินร้องเรียกผม ผมจึงปีนกำแพงตามควินตินขึ้นไป พวกเราปีนข้ามมาที่อีกฝั่งของกำแพงและพยายามจะปีนเนินเขานั้นขึ้นไปให้สูงขึ้นอีก "อย่าลืมนะ ห้ามหันไปมองข้างหลังเด็ดขาด" ผมพยักหน้าตามที่ควินตินพูดทุกอย่างโดยที่ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมผมถึงยอมทำตามเขาตลอดเวลา
"ยื่นมือมาซิ" ควินตินยื่นมือของเขามาตรงหน้าผมราวกับว่าจะให้ผมจับมือเขา "เดินขึ้นไปพร้อมกันนะ" เขาเอ่ย ผมรีบทำตาม แล้วเขาจะฉุดผมขึ้นไปตามทางเนินที่ชันมากๆและไม่มีทางเดินที่เป็นทางดีๆ หญ้าบนเนินก็สูงทำให้ย่ำเท้าได้ไม่สะดวกนัก ด้วยความชันของเนินทำให้การเดินขึ้นไปด้วยรองเท้าผ้าใบธรรมดานั้นเป็นไปได้ลำบากเล็กน้อยแต่ควินตินที่ช่วยรั้งผมไว้ทำให้ผมรู้ว่าควรจะก้าวเท้าตรงไหนไม่ได้ตกหลุมหญ้าบนพื้นของเนิน สิ่งหนึ่งที่ผมรู้สึกได้ก็คืออากาศโดยรอบตอนนี้เริ่มหนาวขึ้นๆอีกแล้วแต่ก็ยังมีแสงอาทิตย์อยู่เช่นเคยและดูเหมือนว่าแสงอาทิตย์นั้นจะจ้าขึ้นเรื่อยๆเมื่อผมเดินสูงขึ้น

ไม่นานพวกเราก็เดินมาถึงยอดสูงสุดของเนิน ควินตินปล่อยมือผมแล้วเอามือนั้นมาบังตาผมไว้ทำให้ผมมองไม่เห็นอะไร
"เห้ย ทำไร" ผมอุทานด้วยความตกใจ
"ห้ามแอบดูนะ" ควินตินกระซิบ เข้าใช้มืออีกข้างดันตัวผมให้หันหลังกลับไปอีกด้าน เป็นด้านที่เขาบอกผมว่าห้ามหันไปดูในคราวแรก
"พร้อมมั้ย" เขากระซิบ ผมพยักหน้าหนึ่งทีเป็นสัญญาณให้ควินตินเปิดตาผมออก สิ่งที่ผมเห็นนั้นมันช่างน่าอัศจรรย์จริงๆ เส้นทางที่ผมเดินขึ้นมาไม่ใช่เนินเขาแต่เป็นภูเขาลูกใหญ่ที่อยู่ใจกลางเมือง ภาพที่ผมเห็นคือทิวทัศน์ผังเมืองที่ผมมาเรียนของทั้งเมือง การที่ยืนอยู่บนยอดเขาทำให้อากาศเย็นสบายและสามารถมองเห็นเมืองทั้งเมืองรวมทั้งเมืองรอบข้างได้เป็นอย่างดี
"ท็อป" ควินตินเรียกผมที่กำลังยืนตะลึงในความสวยงามของทิวทัศน์ "มานั่งมา กินข้าวกันได้ล่ะ" ควินตินหยิบแซนวิชที่ซื้อมาของตัวเองออกมาจากกระเป๋า ผมเองก็ทำตามเช่นกัน เรา2คนนั่งลงข้างๆกันและกินแซนวิชนั้นอย่างอร่อยบนยอดภูเขา
"นายเห็นนั่นมั้ย" ควินตินชี้นิ้วไปที่เมืองที่ตั้งอยู่ด้านหน้าของภูเขา "นั่นก็คือเมืองที่เราเรียนอยู่ อีกด้านหนึ่ง..." เขาเลื่อนนิ้วไปที่เมืองที่อยู่อีกฟากของภูเขา "นั่นก็คือบ้านของเราไง ที่ที่นายอยู่ตอนนี้" ผมตกตะลึงมากและไม่คิดว่าหมู่บ้านที่ผมอยู่จะดูสวยงามมากๆจากด้านบน
"สวยมากใช่มั้ย" ควินตินถาม
"ใช่ สวยมาก" ผมตอบด้วยความตะลึง ผมไม่เคยคิดเลยว่าครั้งหนึ่งในชีวิตจะได้มีโอกาสขึ้นมาในที่แบบนี้ "ทำไมที่นี่ถึงไม่มีคนเลยล่ะ"
"ก็อย่างที่บอก มีแค่ผมคนเดียวนี่แหละที่รู้จักที่นี่" ควินตินพูดไปเคี้ยวไป "ที่นี่นะจริงๆแล้วเป็นที่ต้องห้าม คนทั่วไปที่ไม่ใช่เจ้าหน้าที่ของเมืองน่ะเข้ามาไม่ได้หรอกนะ มันถึงได้มีกำแพงกั้นไว้ตลอดทางไง แต่ว่า...ผมก็ได้รับอนุญาตเข้ามาแล้วล่ะ"
"อนุญาตตัวเองน่ะซิ" ผมพูดทำให้ควินตินยิ้มออกมา รอยยิ้ม ที่มีเสน่ห์เหลือเกิน
"และตอนนี้" เขาเขยิบตัวเข้ามานั่งใกล้ๆผมมากขึ้นและโอบไหล่ผมแบบที่เขาชอบทำ "นายก็ได้รับคำอนุญาตนั้นจากผมให้เข้ามาในที่ที่นี้ได้แล้วเหมือนกัน"
"โห โรแมนติกสัส" ผมประชด ควินตินหันมาฉีกยิ้มให้ผมมากกว่าเดิม "บอกมาเถอะว่าต้องการอะไร ไม่งั้นนายคงไม่พาผมมาที่ที่มายากขนาดนี้หรอก"
ควินตินกัดแซนวิชอีกคำหนึ่งแล้วพูดว่า "ผมต้องการกลับไปคบกับลูซี่อีกน่ะ" บางครั้ง ผมก็คิดว่าควินตินเป็นคนที่สามารถเซอร์ไพส์ผมได้ในทุกเมื่อ
"เห้ย แต่นายมีแฟนอยู่แล้วนะ"
"ผมไม่ได้รักมากาเร็ตจริงๆหรอก... ก็เคยรักอ่ะ แต่ว่าผมยังลืมลูซี่ไม่ได้ และนายก็ดูจะเป็นโอกาสให้ผมได้กลับไปใกล้ชิดกับลูซี่อีกครั้ง"
ผมถอนหายใจและปัดมือของควินตินที่โอบไหล่ผมอยู่ออก ผมไม่คิดว่าตัวเองจะต้องมาลำบากเจอกับเรื่องอะไรแบบนี้ ไม่คิดเลยว่าการพยายามหนีความลำบากจากเมืองไทยจะต้องมาโชคร้ายเจอแต่เรื่องที่ทำให้ผมลำบากใจในอีกประเทศหนึ่ง

พวกเรานั่งกินแซนวิชกันจนเสร็จ ควินตินบอกผมว่าอีกไม่กี่นาทีที่รถบัสกลับบ้านจะออกแล้ว
"แย่ล่ะ อีก 10 นาทีรถจะออกแล้ว" ควินตินตะโกน "ท็อป มาเร็ว" ผมตกใจมาก ผมรีบสะพายกระเป๋าทันที ควินตินพาผมวิ่งมาที่อีกฝั่งของภูเขา เข้าไปในป่า
"โว้ว ไปไหนน่ะ" ผมตะโกนถาม
"ทางลัด" ควินตินตอบ พวกเราวิ่งเข้าไปในป่าแต่ผมก็สังเกตุได้ว่าทางเดินในป่านั้นถูกจัดไว้อย่างเป็นระเบียบทำให้คนที่มาสามารถเดินผ่านป่าไปได้อย่างไม่ลำบากนัก ควินตินวิ่งเร็วมากจนผมแทบจะตามไม่ทันเพราะไม่ชำนาญทาง เข้ากระโดดข้ามท่อนไม้ใหญ่ที่ล้มอยู่ระหว่างทางอย่างคล่องแคล่วราวกับนักกีฬา ผมที่ใช้ชีวิตอยู่แต่ในเมืองมาตลอดและไม่ชำนาญทางในป่าเลยก็ค่อนข้างเหนื่อยกับการเลาะเลี้ยวเส้นทางในป่าเล็กน้อย เส้นทางเริ่มชันขึ้นแต่เป็นทางตรงที่สามารถค่อยๆสไลด์ลงไปจากภูเขาได้
"นั่นอะไรน่ะ" ผมหันไปและสังเกตเห็นหอคอยหินเตี้ยๆตั้งอยู่ใกล้ๆที่ปลายภูเขา
"หอคอยอ่ะ ไม่มีอะไรหรอก มันเก่าแล้ว" ควินตินตอบ "รีบไปเร็ว เดี๋ยวไม่ทัน" เราทั้ง 2 คนรีบวิ่งต่อลงมาตามทางและในไม่ช้าเราก็มาถึงป้ายรถบัสที่ใกล้ที่สุดได้อย่างหวุดหวิด ทันทีที่ผมก้าวขึ้นมาบนรถ คนขับก็ปิดประตูและออกรถไปทันที พวกเรารีบนั่งที่เบาะที่นั่งแถวหน้าสุดของรถบัสและหัวเราะอย่างมีความสุขที่สามารถมาทันเวลาออกรถบัสได้พอดี

ระยะทางจากโรงเรียนที่ผมเรียนไปยังเมืองที่บ้านของอาอเล็กอยู่นั้นไม่ได้ห่างไกลกันมาก แต่ว่าเป็นเพราะว่ารถบัสนั้นต้องจอดส่งนักเรียนในอีกหลายๆป้ายระหว่างทางทำให้เวลานั้นช้าลงไปอีก ผมกับควินตินก็เหนื่อยล้าจากการวิ่งลงเขาเลยผลอยหลับกันไปแต่ผมก็ต้องพยายามปลุกตัวเองไม่ให้หลับเพราะผมไม่รู้ว่าจะต้องลงป้ายไหนเมื่อถึงบ้านอาอเล็กแล้ว
และแล้วรถบัสก็มาจอดที่ป้ายหนึ่ง ผมเห็นลูซี่เดินมาจากด้านหลังและปลุกผมให้ตื่น แต่ควินตินเองก็ตื่นขึ้นด้วยเช่นกัน เขาหันไปมองลูซี่ที่ยืนอยู่ตรงหน้าอย่างเขินอาย
"แล้วเดี๋ยวจะพาไปเที่ยวอีกนะ" เขาบอกผม ลูซี่รีบลากผมออกมาจากเบาะที่นั่งโดยที่ไม่ได้บอกลาควินตินเลยซักคำ

รถบัสปิดประตูและแล่นผ่านไปตามถนนใหญ่เส้นที่ตัดผ่านหน้าหมู่บ้าน
"นายไม่ควรตีสนิทกับควินตินนะ" ลูซี่พูดขณะกำลังเดินนำผมกลับเข้าบ้าน "หมอนั่นน่ะมันเป็นพวกหวังผลประโยชน์จากคนอื่น"
อืม...รู้ได้ยังไง
"เออ...ก็แค่หาเพื่อนน่ะ"
"เพื่อนคนไหนก็ได้ที่นายจะหา เพื่อนชั้นเดียวกันก็ได้ แต่ไม่ควินติน ขอร้อง ชั้นไม่ต้องการให้มันมาอยู่ในชีวิตชั้น เข้าใจมั้ย" ลูซี่ตะโกนเสียงดังด้วยน้ำเสียงโมโหมากๆ ผมเองที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองทำผิดอะไรจึงได้แต่หุบปากเงียบและเดินตามหลังลูซี่ต่อไปเรื่อยๆจนถึงบ้าน

"กลับมาแล้วหรอ" ทันทีที่ผมเดินเข้ามาในบ้าน แคลก็รีบทักทายผมกับลูซี่ "ท็อป วันนี้เป็นยังไงบ้าง"
"ก็ดีครับ" ผมยิ้มตอบแบบสดใส "สนุก"
"ท็อปรู้จักคนเยอะไปหมดเลย" ลูซี่พูดพรางมองมาที่ผมด้วยสายตาไม่พอใจ "แม่จะออกไปทำงานแล้วหรอ"
"ใช่" แคลพูด "เจอกันนะท็อป ข้าวเย็นก็ให้ลูซี่จัดการได้เลย" ผมยิ้มตอบและพยายามหันไปสบตาลูซี่อีกครั้งแต่ลูซี่กลับค้อนสายตาหลบผมและเดินขึ้นบันไดไปที่ชั้น 2 เข้าห้องตัวเองไปทันที น้าแคลเองหลังจากบอกลาผมเรียบร้อย ก็ขับรถออกจากบ้านไปทำงานทันที เหลือแต่ให้ผมเคว้งอยู่กลางบ้านคนเดียว แต่ก็ด้วยความไม่มีอะไรทำและผมเองก็ไม่ได้มีหน้าทีที่จะรับผิดชอบข้าวเย็นอยู่แล้ว ผมจึงขึ้นไปบนห้องของตัวเอง วางกระเป๋าไว้ที่ปลายเตียงและงีบหลับซักเล็กน้อย

"หนิ" ผมเอ่ย "วันนี้ขอโทษนะ ที่ทำให้นายขายหน้าต่อหน้าคนทั้งโรงละคร"
"เรื่องไร" ควินตินหันมามองผมแบบงงๆ "เรื่องเสื้อผ้าอ่ะนะ"
"ใช่ดิ"
"5555 ก็บอกแล้วว่านายมันซื่อบื้อ ยังไม่รู้งานก็ยังจะแดกดันมาทำงานที่ไม่เคยทำมาก่อน บทก็ไม่รู้ นายก็น่าจะถามชั้นก่อนว่าต้องเปลี่ยนชุดด้วยรึป่าว โง่จริงๆเลย"
"เอ้า แล้วใครจะไปรู้ล่ะว่านายต้องเปลี่ยนชุดด้วย ก็เห็นว่าเล่นแค่บทเดียว"
"บทเดียวนะไม่ใช่ฉากเดียว บทนึงของเรื่อง ตัวละครก็อาจจะเปลี่ยนชุดได้เหมือนกันหนิ"
"ก็นายไม่บอกผมเองนิ นายเป็นนักแสดงในเรื่องก็น่าจะรู้ดีกว่าผมหนิ"
"เอ้า เป็นคอสตูมก็ต้องรู้หน้าที่ตัวเองดีกว่านี้ซิ"
ผมเงียบเพราะรู้ว่าเถียงเท่าไหร่ก็ไม่มีทางชนะอยู่ดี
"แล้วเป็นไง ได้เห็นกล้ามหน้าท้องของผม มีอารมณ์เลยมั้ยล่ะ" ควินตินกระซิบ ผมสะดุ้งและผลักเขาออกทำให้ควินตินขำลั่นตามเคย "เหอคอสตูมนี่น่าจะเจองานหนักเหมือนกันนะ เป้ากางเกงก็ขาดไปล่ะ สงสัยนักแสดงที่ใส่กางเกงผิดคนนั้นจะเป้าใหญ่เกินขนาดคนปกติจนกางเกงมันรับไว้ไม่อยู่"
"มันกางเกงผู้หญิงมั้ยล่ะ" ผมเถียง
"กางเกงผู้หญิงก็กางเกงไง นักแสดงเค้าเป้าใหญ่เอง หรือว่า...เป้านายมันเล็ก ก็เลยอิจฉาหรอ555"
"fuck off"
ควินตินขำกลบเกลื่อนพร้อมกับกินแซนวิชต่อ "แต่ว่าหน้านายตอนที่รู้ว่าหยิบคอสตูมมาผิดอันเนี่ยเหว๋อมากเลยนะ..." เขาหันมามองหน้าผมที่ทำคิ้วขมวดเพราะทนความกวนตีนของเขาไม่ไหว "แต่ว่า หน้านายตอนนั้นอ่ะ ก็น่ารักสุดๆไปเลย" เอิ่ม...ผมยิ่งทำตัวไม่ถูกเข้าไปใหญ่ "แต่ก็อย่างว่า อย่าเสล่อหยิบมาผิดบ่อยๆแล้วกัน เดี๋ยวจะโดนทอมด่าให้ ทอมไม่ใช่คนใจดีที่จะปล่อยทีมงานของเขาให้ผิดพลาดอะไรได้บ่อยๆนะ และยิ่งเป็นเรื่องคอสตูมที่สังเกตเห็นได้ชัดเจนที่สุดบนเวทีนี่ยิ่งเสี่ยงต่อการโดนไล่ออกเลยล่ะถ้านายยังพลาดอีก"
"อืม" ผมตอบได้เพียงแค่นี้และก้มหน้ากินแซนวิชต่อ ไม่ใช่ความผิดใหญ่ขนาดนั้นซะหน่อย วันนี้ก็เป็นแค่ซ้อมเอง
"เฮอ ไปฉี่ก่อนนะ" ควินตินเอ่ยพร้อมกับพับห่อแซนวิชที่เหลืออยู่วางไว้บนตักผมเพื่อไม่ให้มันเลอะ "อย่าหันมามองนะเว้ย"
ควินตินเดินตรงจากหญ้าที่ผมนั่งอยู่ไม่ไกลนัก แล้วเขาก็รูดซิปกางเกงลงแล้วยืนฉี่อยู่ต่อหน้าต่อตาผม
"ใครมันจะอยากมองว้ะ บ้าชิบหาย" ผมบ่นพึมพำกับตัวเอง
"วู้ววว" เขาร้องเสียงแหลมมาจากไกลๆ "เย็นสบายจู๋มากเล้ยยยย" มันทำให้ผมหลุดยิ้มและขำออกมา
"เฮอ ปวดหัวจริงๆ" ผมพูดกับตัวเอง

ก๊อกๆ... เสียงเคาะประตูดังขึ้น ทำให้ผมตื่น
"กินข้าวแล้วพี่ท็อป" ลูซิเฟอร์เปิดประตูเข้ามาในห้องผมและวิ่งเข้ามาเรียกผมไปกินข้าว
เย็นวันนั้นมีแค่ผม ลูซี่ และลูซิเฟอร์แค่ 3 คน ลูซี่ทำสปาเก็ตตี้ผัดซอสให้พวกเราทานซึ่งถือว่าเป็นเมนูที่ทำง่ายเมนูนึงสำหรับเด็กวัยรุ่นที่นี่
"คนอื่นไม่อยู่หรอ" ผมถาม
"อเล็กไม่อยู่น่ะ แคลก็อย่างที่เห็นว่าออกไปทำงานแล้ว ส่วนลูก้าก็น่าจะไม่กลับบ้านวันนี้" ลูซี่ตอบแบบที่จริงใจนัก
ผมนั่งลงที่โต๊ะกินข้าว ตามด้วยลูซิเฟอร์ที่ถึงเขาจะดูไม่เต็มใจที่จะกินสปาเก็ตตี้มากนักแต่ลูซี่ก็สามารถบังคบให้เขามานั่งกินอย่างเรียบร้อยที่โต๊ะอาหารจนได้
"หนิ" ผมเริ่มพูด "วันนี้ขอโทษด้วยนะ เรื่องเปลี่ยนคอสตูมผิดน่ะ"
แต่แทนที่ลูซี่จะปลอบใจผม เธอกลับขำเสียงดัง "นายทำดีมากๆเลยนะท็อป" ผมประหลาดใจในคำตอบของเธอ "ชั้นน่ะ รอวันที่จะเห็นควินตินขายหน้าต่อหน้าทุกคนมากๆอยู่แล้ว"
"ทำไมเธอกับควินตินถึงต้องโกรธกันขนาดนั้นล่ะ ทะเลาะกันแรงหรอถึงได้เลิกกัน"
"เฮอ" ลูซี่ถอนหายใจ "ใช่น่ะ เรื่องนอกใจน่ะ"
"ห้ะ แปลว่าเขายังคบกับเธออยู่หรอตอนที่ไปคบกับมากาเร็ต"
"ใช่ ชั้นยังคงไม่ลืมความรู้สึกนั้นหรอกนะ" ผมพูดไม่ถูกและดูเหมือนกับว่าลูซี่เองก็ไม่ได้อยากพูดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมากเท่าไหร่นัก ผมเองก็ไม่รู้ว่าจะถามอะไรลูซี่ต่อ ในใจก็คิดเพียงว่าต้องพยายามทำให้ลูซี่กลับไปคืนดีกับควินตินให้ได้ เสียแต่ว่าเรื่องนอกใจก็ดูจะเป็นเรื่องใหญ่เกินกว่าที่คนๆนึงจะสามารถให้อภัยอีกฝ่ายได้โดยง่าย
"กินอิ่มแล้ว" ท้ายที่สุดท่ามกลางความเงียบและกดดันนั้น ลูซิเฟอร์ก็พูดขึ้น "ไปอาบน้ำกัน"
"อืม" ลูซี่ตอบ ทำให้ลูซิเฟอร์ลุกจากโต๊ะไปโดยทิ้งจานข้าวไว้อย่างนั้น "ขึ้นไปเตรียมตัวไว้ก่อนได้เลย" เธอหันไปบอกลูซิเฟอร์ที่กำลังเดินตรงไปที่บันได "เดี๋ยวนายกินเสร็จแล้วเอาจานข้าวไปแช่ไว้ที่อ่างล้างจานนะ ไม่ต้องล้างเดี๋ยวอาอเล็กกลับมาล้างเอง แล้วก็ขึ้นไปช่วยชั้นอาบน้ำลูซิเฟอร์ทีนะ"
"ห้ะ อาบน้ำหรอ" ผมตกใจและนึกถึงภาพเมื่อวานที่ผมเห็นขณะที่ลูซี่อาบน้ำให้ลูซิเฟอร์อยู่
"ใช่5555 แต่ไม่ต้องแก้ผ้าหรอก แค่เข้าไปช่วยเล่นกับลูซิเฟอร์ก็พอแล้ว"
"ลูซี่ เสร็จแล้ว" เสียงลูซิเฟอร์ตะโกนลงมาจากห้องน้ำชั้น 2
"โอเคจ่ะ" ลูซี่ตะโกนตอบ แล้วจึงหันมามองผมอีกครั้ง "รีบขึ้นไปนะ อย่าลืมปิดไฟในครัวด้วย"

Wut_14

ขอบคุณครับ

maxum

ขอบคุณครับ

phitchapat2

ขอบคุณครับ

minone

ขอบคุณ​มาก​นะ​ครับ​

kaitokkung

ขอบคุณ​ครับ​

myles

ขอบคุณครับ สนุกดีครับ ลุ้นว่าจะโดนอะไรบ้าง

lovelovena

ขอบคุณครับ

Joechin

ขอบคุณครับ

tapangnarak

ขอบคุณนะฮะ

srikoon

ขอบคุณครับ

suguszaa

ขอบคุณครับ

topto

ตามต่อ

testuser886

ขอบคุณคับ สนุกมาก รอติดตามต่อไป

thai_boys

ขอบคุณครับ

69c0f4d6cc5579e

ขอบคุณครับ

eg1

ขอบคุณครับ

luciferjojo

ขอบคุณครับ

tidchoo2

อ่านแล้วเพลินเลยอ่ะ มีมาอีกเรื่อยๆ นะครับ

lumos

ขอบคุนมากนะครับผม