ประสบการณ์นักเรียนแลกเปลี่ยน 1 ปีในครอบครัวชาวฝรั่งเศส (EP.7) (แก้ไข)

SFdrink2731

้เสียงลูซิเฟอร์ร้องเพลงจากห้องน้ำดังลงมาถึงชั้น 1 เหมือนกับว่าผมอยู่ในห้องน้ำด้วยแล้ว ภาพที่ลูซี่อาบน้ำให้ลูซิเฟอร์นั้นก็ยังคงติดตาและทำให้ผมมีอารมณ์อย่างแปลกๆได้ตลอด ไม่รอช้า ผมรีบเก็บจานข้าวที่ทานเสร็จแล้วไว้ที่อ่างแล้วปิดไฟให้เรียบร้อยตามที่ลูซี่พูดไว้ ผมรีบวิ่งขึ้นบันไดไปที่ชั้น 2 เพื่อไปหาลูซี่ในห้องน้ำใหญ่

"มาแล้ว" ผมเอ่ยทันทีที่เดินเข้าประตูมา
"ท็อปปป" ลูซิเฟอร์ตะโกนอย่างดีใจพร้อมกับหันมาส่งรอยยิ้มที่น่ารักให้ผม
"วันนี้พี่ท็อปจะมาอาบน้ำให้ลูซิเฟอร์ไง" ลูซี่เองก็ยิ้มอย่างมีความสุขให้กับลูซิเฟอร์เช่นกัน "หยิบผ้าขนหนูที่ริมประตูมาให้หน่อย"
ผมก็ทำตามทุกอย่างที่ลูซี่พูด เธอรับผ้าขนหนูจากผมไปแล้วขมวดเป็นก้อน
"ใช้อันนี้ถูหลังลูซิเฟอร์นะ" เธอส่งก้อนผ้าขนหนูนั้นมาให้ผม แต่ทันใดนั้นลูซิเฟอร์ก็สาดน้ำจากอ่างมาที่ผมจนผมเปียกชุ่มไปทั้งตัว
55555 ลูซิเฟอร์ขำเสียงดัง ผมมองหน้าน้องด้วยความหมั่นไส้แล้วจึงถอดเสื้อที่เปียกอยู่ออกและกองทิ้งไว้บนพื้นห้องน้ำ ลูซี่ที่นั่งอยู่ข้างๆอ่างก็ทำตัวไม่ถูกแต่ก็มองผมด้วยสายตาตื่นตาตื่นใจ
"มาขัดหลังกัน" ผมตะโกนและพุ่งเข้าไปจัดหลังของลูซิเฟอร์ไว้ แล้วจึงใช้ผ้าขนหนูนั้นถูที่หลังของลูซิเฟอร์เบาๆแล้วค่อยแรงขึ้นๆ
"โอ้ย" ลูซิเฟอร์สะดุ้งแล้วจึงควักน้ำจากอ่างมาสาดใส่ผมอีก "เจ็บ" เขาตะโกนด้วยเสียงเด็กแหลมๆของเขา
"ทนหน่อย" ลูซี่ตะโกนแทรกขึ้นมา ทำเป็นดุลูซิเฟอร์ ผมยิ้มให้เธอด้วยความเอ็นดูลูซิเฟอร์ไปด้วย แต่ไม่นานลูซิเฟอร์ก็สาดน้ำใส่ลูซี่เช่นกัน
"โอ้ โน หยุดนะ" ลูซี่กรี้ดสะดุ้งเสียงดังลั่นในขณะที่ลูซิเฟอร์เองก็ขำอย่างสะใจ ผมที่หันไปมองถึงกับต้องหยุดการขัดหลังในลูซิเฟอร์ทันทีเพราะน้ำที่สาดไปที่ตัวลูซี่ทำให้เสื้อยืดที่เธอใส่อยู่นั้นเปียกและรัดหน้าออกของเธออย่างชัดเจน ผมไม่คิดมาก่อนแต่ผมรู้สึกเกิดอารมณ์ขึ้นมาทันที
"น้ำเข้าตา" ลูซี่ใช้มือทั้ง 2 ข้างปิดที่ตาและขยี้มัน ผมจึงทิ้งก้อนผ้าขนหนูเปียกๆนั้นไว้ในอ่างแล้วโผลไปหยิบผ้าขนหนูแห้งจากริมประตูห้องน้ำมาให้ลูซี่เช็ดหน้า เธอรับมันไว้แต่เธอเองก็ไม่ได้สังเกตว่าผมกำลังยืนจ้องหน้าออกของเธออยู่แบบที่ตาไม่กระพริบ ทุกครั้งที่เธอยกแขนเอาผ้าขนหนูเช็ดหน้านั้น ข้อศอกเธอก็จะบีบหน้าอกทั้ง 2 ข้างให้เข้ามากันแน่นแล้วส่ายไปมาอย่างมีน้ำหนัก

"Thank you" เธอพูดและยื่นผ้าขนหนูกลับมาให้ผม ผมเรียกสติกลับคืนมาและรับผ้าขนหนูคืนมาจากลูซี่
"มองอะไรอ่ะ ชอบหรอ" ผมส่ายหน้าด้วยความเขิน "อย่ามาปฏิเสธน่ะ ชั้นรู้ว่าเธอมองหน้าอกชั้นอยู่"เออ... ก็... ผมพูดอะไรไม่ถูก หันไปมองนัยน์ตาลูซี่ซึ่งผมเองก็ไม่สามารถคาดเดาความรู้สึกหรือความต้องการที่แท้จริงของเธอได้ ผมเคยหลงใหลในความสวยของเธอและไม่สามารถหยุดคิดถึงความรู้สึกแปลกๆที่ผมมีกับเธอได้ ตั้งแต่เข้ามาอยู๋ในบ้านนี้เธอเองก็เป็นคนที่ดูแลผมมาโดยตลอด ผมรู้สีกอุ่นใจที่สุดเวลาเห็นเธอ คุยกับเธอ อยู่กับเธอ และใช้เวลาด้วยกันกับเธอ แม้กระทั่งตอนที่ผมไปเรียนผมเองก็ใช้เวลาอยู่กับเธอมากที่สุด เธอเองก็ดูจะเป็นห่วงผม

"นายจริงจังมั้ย เรื่องกลับไปคบกับลูซี่" ผมถาม ควินตินรูดซิปกางเกงให้เรียบร้อยแล้วเดินกลับมานั่งลงบนพื้นหญ้าข้างๆผม
"หนิ" ผมส่งห่อแซนวิชให้เขา "นายคิดว่าคนอย่างผมเนี่ยจะยอมพาคนแปลกหน้าที่พูดฝรั่งเศสยังไม่ค่อยจะได้ขึ้นมาในที่ๆไม่มีคนรู้จักแบบนี้เลยโดยไม่หวังประโยชน์อะไรเลยหรอห้ะ"
"ป่าว" ผมยิ้ม หมอนี่มันช่าง...ร้ายกาจ "ก็ไหนบอกว่าจะพามาเที่ยวชมเมือง"
"จริงจังซิ" น้ำเสียงของรควินตินเข้มขึ้นทันที "ผมรู้สึกแปลก ประหลาด เหมือนกับว่าความคิดผมนั้นมันแล่นไปมาไม่หยุด หลายๆวันที่ผ่านมาผมเองไม่สามารถหยุดคิดถึงลูซี่ได้เลย เพราะอะไรไม่รู้ แต่ว่า..."

"ความรักน่ะ" ผมแทรกพร้อมกับหันไปมองหน้าควินติน "มันยากที่จะอธิบายนะ... เฮอ ผมเองก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะมาที่นี่ตั้งแต่แรก ผมเพียงแต่กำลังค้นหาอิสรภาพบางอย่างที่ทำให้ผมสามารถปล่อยความคิดของตัวเองไปกับความรู้สึกได้โดยไม่อาศัยความถูกต้องอะไรเลย ผมเองก็ไม่มั่นใจในความคิดนั้นของตัวเองเหมือนกันว่าจริงๆแล้วผมเป็นคนยังไงชอบอะไรกันแน่" ผมถอนหายใจ "แต่ว่า...ได้ซิ ยังไงถ้านายอยากให้ผมช่วยเรื่องลูซี่ละก็ ผมก็จะลองพยายามเท่าที่ทำได้"
"สัญญามั้ยล่ะ" ควินตินเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข แต่สายตาของเขาทำให้ผมกลับรู้สึกถึงความสิ้นหวังในเวลาเดียวกัน "สัญญามั้ยล่ะ"

สัญญามั้ย ท็อป...
"ไม่" ผมผลักลูซี่ออกแล้ววิ่งออกจากห้องน้ำ แต่ว่าสิ่งที่ผมไม่คิดถึงก็เกิดขึ้นเมื่ออาอเล็กขึ้นบันไดมาเจอผมพอดี
"พ่อ" ลูซี่ตะโกนด้วยความดีใจพร้อมกับวิ่งเข้ามาหาอาอเล็ก ส่วนผมได้แต่ยืนตัวแข็งทื่อเพราะไม่คาดคิดว่าอาจะโผล่มาในเวลาแบบนี้
"เกิดอะไรขึ้น ทำไมตัวเปียกแบบนี้" อาอเล็กถามลูซี่ด้วยสีหน้าเป็นกังวล
"ท็อปน่ะ" ลูซี่เอ่ย "ท็อปผลักหนูตกไปในอ่างน้ำ" อาค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองที่ผม แล้วค่อยๆเดินขึ้นมาหา หัวใจผมเต้นสั่นดังจนผมได้ยินแต่เสียงมันเต้นแรงขึ้นๆ
"ท็อป" อาพูดกับผมด้วยน้ำเสียงนิ่มนวลที่สุดเท่าที่ผมเคยได้ยิน "นายรู้...ว่าไม่ควรทำสิ่งนั้น"
"ผมไม่ได้ทำ" ผมเถียง "ลูซี่เองตังหากที่พยายามจะลวนลามผม..." ผมชี้ไปที่ลูซี่ "เธอมันบ้า!"
"พอแล้ว" อาตะโกนแทรกขึ้นมา "นายรู้ดี...ว่านายต้องรับผิดชอบเรื่องนี้" อาหันไปหาลูซี่แล้วบอกให้เธอไปเปลี่ยนชุดแล้วกับดูแลลูซิเฟอร์ "ท็อป ตามอามาที่ห้องนอนเดี๋ยวนี้"
"ไม่!" ผมพยายามควบคุมสติให้ได้มากที่สุดพร้อมกับวิ่งตรงเข้าไปผลักอาอเล็กตกบันไดลงไปที่ชั้นล่าง ร่างของอาดิ่งลงไปตามขั้นบันไดและกระแทกกับราวบันไดเสียงดังลั่นแต่ผมได้แต่วิ่งหนีหน้าตั้งเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง
"หยุดเดี๋ยวนี้นะ" ลูซี่ตะโกนเสียงดัง "ลูซิเฟอร์ กลับเข้าไปในห้องนอนตัวเองเดี๋ยวนี้" ผมเหลือบหันไปมอง ลูซี่อุ้มลูซิเฟอร์ออกมาจากห้องน้ำแล้ววิ่งโผลเข้ามาที่ห้องนอนของผม ผมเองก็อาศัยจังหวะนั้นปิดประตูให้กระแทกเข้าที่หน้าของลูซี่อย่างจัง เธอล้มลงต่อหน้าต่อตาแต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรจึงรีบปิดประตูห้องและใส่กลอนเล็คทันที
"เปิด ประ ตู เดี๋ยว นี้ นะ" ลูซี่ตะโกนเสียงดังจนผมได้ยินชัดเจนจากในห้อง โชคดีที่กลอนประตูล็อคไว้อยู่ทำให้ลูซี่ไม่สามารถเข้ามาได้ ผมที่รู้สึกอุ่นใจขึ้นมาเนื่องจากสามารถเอาตัวรอดมาได้ระดับหนึ่งแล้ว จึงค่อยๆถอยออกมาจากประตูห้องไปขดตัวนอนอยู่บนเตียงด้วยความกลัว

"นายกลัวหรอ" ผมสะดุ้งเพราะเสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากด้านหลังผมในความมืดของหัว "นายกลัว ใช่มั้ย" ร่างหนึ่งค่อยๆเดินออกมาจากมุมห้องที่มืดสนิท ...ลูซิเฟอร์
"มาทำอะไรในนี้" ผมตะโกนไล่เพราะไม่คิดว่าลูซิเฟอร์จะมายืนอยู๋ในห้องผมได้ ผมจิกผ้าห่มมาคลุมตัว มือไม้สั่นไปหมดด้วยความกลัว "นายเข้ามาได้ยังไง"
"นายกลัวหรอ" ลูซิเฟอร์เดินมาใกล้ๆแล้วปีนขึ้นมานั่งบนตักผมบนเตียง "ไม่เป็นไรนะ...เดี๋ยวมันจะก็จบแล้ว" ผมหลับตาและเอาหน้าซุกลงกับผ้าห่ม แต่ลูซิเฟอร์เองก็เหมือนจะคลานเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ในขณะเดียวกันเสียงเคาะประตูและเสียงตะโกนของลูซี่ที่ดังมาจากด้านนอกของห้องก็ดังขึ้นๆเรื่อยเช่นกัน "สิ่งที่นายตามหาน่ะ เค้าเรียกว่าอะไรนะ ออ...อิสระ อิสรภาพ นายมาตามหาผิดที่แล้วล่ะ... จริงๆแล้วนายเองก็มีมันอยู่แล้ว แค่นายไม่เคยเห็นคุณค่าของมัน"
"ท็อป" อีกเสียงหนึ่งดังขึ้น ผมเงยหน้าขึ้นมามอง ในความมืดของห้องนอนนั้นเอง ศิวัฒน์ยืนอยู่ที่ปลายเตียงพร้อมกับส่งสายตาอันเศร้าสร้อยมาที่ผม "มึงหลอกใช้กู มึงมันเลว"
"ท็อป" ที่อีกด้านหนึ่งของห้องนั้น พ่อ เดินออกมายืนข้างๆศิวัฒน์ "ลูกเป็นเกย์หรอ"
"ท็อป" อาอเล็กที่ตอนนี้เลือดอาบเป็นหัวยืนอยู่เช่นกัน "วันนี้มาดูกัน จะได้กี่นิ้วดี ทั้ง5นิ้วจะเข้าไปหมดเลยรึป่าวนะ"
"นายมันโง่" ลูซิเฟอร์เอ่ย "นายกำลังพาตัวเองมาตาย นายกำลังพาตัวเองมาตาย นายกำลังพาตัวเองมาตาย" เสียงของลูซิเฟอร์ค่อยดังขึ้นๆ ศิวัฒน์ พ่อ และอาอเล็กเองก็พึมพัมประโยคนี้ออกมาเช่นกันจนมันดังก้องกังวลอยู่ในหัวผมและไม่ว่าผมจะพยายามทางได้ก็ไม่สามารถหยุดไม่ได้ตัวเองได้ยินเสียงนี้ได้ ลูซิเฟอร์ลุกขึ้นยืนบนตัวผม ร่างกายของเขาเริ่มเปลี่ยนไป ใบหน้าของเขาเริ่มกลายเป็นสีดำรวมทั้งตัวของเขาด้วยเช่นกัน แต่ดวงตาของเขากลับกลายเป็นสีแดง ทันใดนั้นก็มีสิ่งหนึ่งงอกออกมาจากด้านหลังของเค้า มันคือปีก...ปีกที่เป็นสีดำสนิท ลูซิเฟอร์จ้องมาที่ผม "นายกำลังพาตัวเองมาตาย" เขาตะโกนพร้อมกับส่งเสียงกรี้ดดังลั่น
"ม่ายยยยยยย" ผมร้องออกมา และในไม่ช้าผมก็ไม่รู้สึกตัวอีกเลย

พอผมได้สติลืมตาขึ้มาอีกครั้ง ผมยังคงอยู่ในห้องนอนของตัวเองเหมือนเดิม หัวของผมปวดไปหมดแต่ผมกลับจำเรื่องราวทั้งหลายที่เกิดขึ้นเมื่อวานได้ดี ผมพยายามลุกขึ้นจากเตียง ตอนนี้ห้องนอนของผมสว่างขึ้นแล้วเพราะเป็นเวลาเช้าทำให้แสงอาทิตย์ลอดผ่านหน้าต่างเข้ามาในห้อง แต่ในขณะที่ผมก้าวลงมาจากขอบเตียงนั้น ผมกลับรู้สึกแปลกๆ ร่างกายของผมทั้งตัวนั้นเจ็บระบมไปหมดแต่เมื่อผมเช็คตามร่างกายแล้วกลับไม่พบร่องรอยฟกซ้ำใดๆตามเนื้อตัวของผม ผมเดินไปที่ประตูแล้วค่อยๆแง้มมันออกด้วยความกลัว แต่ภายในบ้านกลับเงียบสนิทราวกับไม่มีคนอยู่ ผมจึงค่อยๆปิดประตูห้องนอนไว้ให้สนิทเหมือนเดิม ถอดเสื้อผ้าออกและเดินเข้าไปอาบน้ำ

ผมพยายามคิดทบทวนเรื่องราวทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อวาน สิ่งที่ผมเห็นและสัมผัสเมื่อคืนนั้นมันเกิดเลยธรรมชาติไปมากๆและไม่สามารถเอาไปพูดให้ใครเชื่อได้เลยว่าสิ่งที่เกิดขึ้นนั้นจะเป็นเรื่องจริง หลายๆคนที่ผมเห็นนั้นไม่มีทางมาอยู่ในห้องนอนของผมต่อหน้าผมได้ พ่อและศิวัฒน์ยิ่งเข้าไปใหญ่ พวกเขาไม่มีทางมาอยู่ที่นี่ได้แน่ๆ ไม่มีทางที่ศิวัฒน์จะรู้จักอาอเล็กและเข้ามาในห้องนอนของผมได้ อา...อาเล็กบาดเจ็บมากเมื่อวานที่ผมเห็น เขาตกบันไดลงไปหัวกระแทกพื้นจะบาดเจ็บเลือดไหลหนัก แต่ ไม่มีทางที่คนบาดเจ็บขนาดนั้นจะสามารถพยุงตัวเองให้เดินได้แบบปกติ แล้วไหนจะเป็นลูซิเฟอร์ที่ผมเห็นเป็นเด็กที่ลำตัวกลายเป็นสีดำและมีปีกอีก มันไม่มีทางเกิดขึ้นได้แน่ๆ

"โอ้ย" ทันใดนั้นผมกลับรู้สึกเจ็บขึ้นมา "อะไรว้ะ" ผมปิดน้ำแล้วคลำไปตามลำตัวด้านหลังที่เป็นจุดที่มาของความเจ็บนั้น แต่ผมก็ไม่สามารถเชื่อสายตาตัวเอง อยู่ดีๆก็มีของเหลวสีขาวขุ่นไหลเยิ้มออกมาจากรูทวารของผมในปริมาณที่มากเหมือนกับมีน้ำเป็นแก้วๆถูกเทๆเข้ามาไปนั้น "เชี่ยไรเนี่ย" ผมร้องตะโกนด้วยความเจ็บและความตกใจเช่นกัน

หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ผมก็ค่อยๆเดินลงมาที่ชั้น 1 ของบ้าน น่าแปลกที่วันนี้เป็นวันอาทิตย์แต่ภายในบ้านกลับเงียบสนิทราวกับไม่มีคนอยู่ ซึ่งเมื่อผมเดินลงบันไดมาถึงห้องนั่งเล่นที่ชั้น 1 ของบ้าน ผมก็ไม่พบใครอยู่ในบ้านเลยอย่างที่คิดเอาไว้จริงๆ น่าแปลก...ที่ตรงบันไดที่ผมลงมาไม่มีร่องรอยเลยว่าเกิดเรื่องสยดสยองขึ้นเมื่อคืนก่อน ไม่มีรอยเลือด หรือแม้แต่ร่องรอยราวจับบันไดที่ผมคิดไว้อาอเล็กกระเทกเข้ากับมันอย่างแรกตอนตกบันไดลงมาก็ไม่มีแม้แต่ร่องรอยว่าเคยโดนสิ่งของอะไรกระแทกมาก่อน ด้วยความสงสัยผมจึงเดินเข้าไปในห้องครัวแต่ก็ยังไม่มีใครอยู่ในห้องนี้เช่นกัน มีแต่เพียงกาต้มกาแฟที่ถูกเปิดไว้รอให้น้ำในกาเดือดเพียงเท่านั้น

ืทันใดนั้นเองผมก็ได้ยินเสียงหัวเราะอย่างมีความสุขดังลอดมาจากภายนอกบ้าน ผมจึงเดินไปมองที่หน้าต่างที่ติดกับห้องครัวทำให้เห็นว่าสมาชิกภายในบ้านกำลังรับประทานอาหารเช้ากันอยู่นอกบ้าน อาอเล็กเองก็นั่งอยู่ด้วย แต่ตามร่างกายของเขาเองก็ปราศจากบาดแผลใดๆทั้งสิ้น ทุกคนด้วยยิ้มแย้มและเหมือนกับว่าเมื่อวานเป็นเพียงวันปกติที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยด้วยซ้ำ
"ท็อป" ผมสะดุ้งด้วยความตกใจเมื่อมีเสียงหนึ่งเรียกผมมาจากหน้าหลัง ผมจึงหันไปมองทำให้รู้ว่าต้นเสียงนั้นก็คือ ลูก้า...บุคคลที่ผมคิดว่าไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องที่เกิดขึ้นกับผมเมื่อคืนแม้แต่อย่างใด "ออกไปกินข้าวกันข้างนอก ไป"

ความกลัวเริ่มครอบงำสติของผมอีกครั้ง ผมไม่กล้าที่จะไปเผชิญหน้ากับคนในบ้านโดยเฉพาะกับอาอเล็ก ไม่ใช่แค่เพียงเพราะเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานแต่เพราะเรื่องทั้งหมดที่ผ่านมา เรื่องราวเลวร้ายที่ผมโดนบีบบังคับให้ทำเรื่องน่าอับอายต่างๆนานาทำให้ผมกลายเป็นคนไม่กล้าที่จะเข้าหาคนในครอบครัวนี้อีก พวกเขาสามารถกุมความลับที่เลวร้ายต่างๆที่เกิดขึ้นภายใต้จมูกของบ้านจากคนในครอบครัวตัวเองเอาไว้ได้นานขนาดนี้ และใช้ชีวิตร่วมกันอย่างปกติเหมือนกับว่าไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นได้อย่างไรกัน

ผมเดินออกจากประตูบ้านไปพร้อมกับลูก้าที่ถือถาดขนมปังออกไปเพิ่มให้กับคนอื่นๆ ผมนั่งลงที่เก้าอี้ถัดจากน้าแคลและอยู่ตรงข้ามกับอาอเล็กพอดี ตัวของผมสั่นไปหมดด้วยความกลัว ผมได้แต่นั่งก้มหน้าเพราะไม่รู้เลยว่ามีเรื่องอะไรจะต้องคุยกับคนพวกนี้อีก ในใจของผมบอกผมว่าสิ่งเดียวที่ผมจำเป็นต้องทำในตอนนี้คือการอัดหน้าอาอเล็กให้ช้ำ ให้มันสนกับที่ทำกับผมไว้ แต่ว่าผลที่ตามมาก็อาจเป็นไปได้ว่าผมจะโดนส่งตัวกลับประเทศไทย และทางบริษัทของพ่อก็จะรู้ว่าผมเข้าประเทศนี้มาโดยเพียงอาศัยใบบุญของบริษัทพ่อเท่านั้น และถึงผมจะสามารถเอาชนะอาอเล็กได้แต่ผมก็ไม่คิดว่าผมจะสามารถเอาชนะคนอื่นๆในบ้านนี้ได้เหมือนกัน ลูก้าเองก็ร่างกายกำยำน่าเกรงขาม ถึงผมจะพยายามเอาชีวิตรอดออกจากนรกแห่งนี้ยังไงแต่หนทางที่จะสามารถหนีออกจากหมู๋บ้านชนบทที่แทบไม่มีคนอาศัยอยู๋รอบข้างนี้นั้นแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยสำหรับผม หรือในอีกทางหนึ่งก็คือไม่มีทางที่ผมจะสามารถหนีออกไปจากที่นี่ได้นั่นเอง สิ่งที่ผมทำได้มากที่สุดในตอนนี้ก็คือการทำตามทุกอย่างที่คนในบ้านนี้สั่งให้ผมทำเท่านั้น ซึ่งตอนนี้ทุกคนก็มีอำนาจเหนือการกระทำของผมแล้วทุกคน

"เอาแยมส้มหรือสตอเบอร์รี่จ้ะ" น้าแคลเอ่ยถามพร้อมกับหันมายิ้มให้ผม
"เออ...ไม่เอาล่ะครับ ผมไม่หิว"
"อ้าว...ทำไมล่ะ ไม่กินไม่ได้นะ เดี๋ยวตอนบ่ายต้องจะไปปั่นจักรยาน" น้าแคลพูดต่อ
อะไรนะ...ปั่นจักรยาน ที่ไหน กับใคร "ที่ไหนครับ" ผมถามด้วยเสียงสั่นกลัว
"ก็...แถวนี้แหละ ในชนบทน่ะมีที่ให้ปั่นจักรยานเยอะแยะจะตายไป" นำแคลพรางชี้นิ้วไปตามขอบถนนรอบบ้าน "เดี๋ยวให้ลูซี่พาไปนะ"
ลูซี่หรอ...หรือนี่ผมกำลังติดกับดักพวกเขาอีกโดยที่ผมไม่สามารถมีทางเลือกอื่นได้อีกเหมือนเคย
"ไม่ล่ะ" ลูซี่เอ่ยขึ้นมา เธอไม่แม้จะหันมามองหน้าผม "ชั้นไม่ไป..."
"อ้าวทำไมล่ะ" น้าแคลถาม
"ตราบใดที่ควินตินเป็นคนมาชวนน่ะ ชั้นไม่ไปอยู่แล้ว"
ควินติน...ควินตินจะมาด้วยอย่างงั้นหรอ ผมแทบไม่เชื่อในสิ่งที่ผมได้ยินเมื่อกี้ ฉับพลันนั้นผมไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองมีทางออกจากที่นี่ได้เท่ากับการได้ยินชื่อควินตินมาก่อน นี่บ้านของเขาอยู่ใกล้กับบ้านผมมากขนาดที่ว่าเขาสามารถปั่นจักรยานมาที่บ้านนี้ได้เลยหรอ

แล้วความรู้สึกเลวร้ายจากเมื่อคืนก็แล่นเข้ามาในหัวผมอีกครั้ง ผมมองไปที่โต๊ะอาหารขนาดที่ทุกคนกำลังกินข้าวกับอย่างเอร็ดอร่อย แต่คนหนึ่งที่ผมนึกถึงขึ้นได้และยังไม่มานั่งกินข้าวอยู่ด้วยในตอนนี้ก็คือลูซิเฟอร์...
"แล้ว..." ผมเอ่ยถามขึ้นมา "ลูซิเฟอร์ล่ะครับ"
"หืม อะไรหรอ" น้าแคลเอ่ย
"ลูซิเฟอร์ไม่มากินข้าวเช้า ยังไม่ตื่นหรอครับ"
น้าแคลมองหน้าอาอเล็กอย่างสับสน แล้วจึงหันมาบอกผมว่า "ลูซิเฟอร์น่ะหรอ... ใครกัน เราไม่เคยรู็จักเลยนะ"
ผมตกตะลึงกับคำพูดนั้น บ้าน่ะ...เป็นไปได้ยังไง ผมยังจำวันแรกที่น้องเขาเกิดได้ ผมยังวิดิโอคอลจากประเทศไทยมาหาที่บ้านนี้อยู่เลย ลูซี่เองก็เป็นคนดูแลลูซิเฟอร์มาโดยตลอด เมื่อวานนี้เราก็ยังพูดถึงลูซิเฟอร์กันอยู๋เลย นี่ผมกำลังโดนปั่นหัวล้างสมองอะไรอยู่อีกแล้ว
"นายหมายถึงเทพแห่งความตาย ลูซิเฟอร์อ่ะหรอ" ลูซี่เอ่ย "บ้าไปแล้วหรอ... เราไม่มีใครตั้งชื่อคนเป็นชื่อเทพแห่งความตายหรอกนะ"
เทพ...แห่งความตายอย่างงั้นหรอ... 'นายกำลังพาตัวเองมาตาย' คำว่านี้แล่นเข้ามาในหัวของผมทันที แสดงว่าภาพที่ผมเห็นเมื่อคืนก็คือเรื่องจริง อย่างน้อยลูซิเฟอร์ที่ผมสัมผัสได้ก็คือเรื่องจริง

ผมรีบขอตัวลุกขึ้นมาจากโต๊ะอาหารขณะที่ทุกคนในบ้านกำลังนั่งกินข้าวกันอย่างเอร็ดอร่อย หลังจากที่เดินขึ้นมาในตัวบ้านจนได้ผมก็รีบวิ่งขึ้นไปที่ชั้น 2 ของบ้าน เข้าไปในห้องนอน ผมไม่คิดถึงหลักเหตุผลใดๆอีกต่อไป รู้เพียงแค่ว่าตัวเองต้องใช้ทุกโอกาสทุกหนทางหนีออกไปจากบ้านนี้ให้ได้ ผมหยิบกระเป๋ามาแล้วใส่ทุกสิ่งของที่จำเป็นลงไปในนั้น เมื่อควินตินมาเมื่อไหร่ ผมจะไปรอช้า ผมจะต้องออกจากที่นี่ไปให้ได้

tomot_999

ขอบคุณครับ

Mite

ขอบคุณครับ

myles

ขอบคุณมากครับ มาต่ออีกนะครับ กำลังสนุก

เพ้อ

สั้นไปมั้ย

testuser886

กำลังสนุกเลยคับ สั้นไปหน่อย

69c0f4d6cc5579e

ขอบคุณครับ

blackring

ขอบคุณครับ

KNNM

อย่าเชียวน่ะ กับ ลูซี่ นี่อย่าเกินเลยยยยย

jeja1587

ขอบคุณครับ

lovelovena

ขอบคุณครับ

thai_boys

ขอบคุณครับ

eg1

ขอบคุณครับ

luciferjojo

ไใ่เอาลูซี่น้าาา

tidchoo2

อ่านแล้วเพลินเลยอ่ะ มีมาอีกเรื่อยๆ นะครับ

Mite

ขอบคุณครับ

lovelovena

ขอบคุณครับ

thai_boys

-ขอบคุณมากๆครับ

eg1

ขอบคุณครับ

testuser886

กลับมาอ่านอีกครั้งหลังแก้ไข บ้านนี้เค้าเริ่มแปลกๆแล้วนะคับ รอติดตามต่อคับ