ประสบการณ์นักเรียนแลกเปลี่ยน 1 ปีในครอบครัวชาวฝรั่งเศส (EP.8)

SFdrink2731

หัวใจของผมเต้นแรงขึ้นไม่หยุด ผมได้แต่นั่งเฝ้ารออยู่ที่หน้าต่างที่ชั้น 2 ของบ้านที่ที่ผมสามารถมองออกไปเห็นหน้าบ้านได้ ผมเฝ้ามองอยู่ตลอดว่าเมื่อไหร่ควินตินจะขี่จักรยานมาซะที"นายทำอะไรอ่ะ รอใครอยู่" เมื่อผมหันไปมอง ลูซี่ที่กำลังเดินขึ้นบันไดขึ้นมาเจอะกับผมพอดีถามผมด้วยความสงสัย พร้อมกับชี้ไปที่กระเป๋าเป้ "นายจะไปไหนไกลหรอ ทำไมถึงต้องมีกระเป๋าเป้ใหญ่ๆด้วย ใส่ของซะเต็มเลย"
ผมได้แต่นั่งตัวแข็งทื่อ ไม่รู้ว่าจะต้องตอบลูซี่ว่าอย่างไร เธอค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ผมมากขึ้นๆเรื่อยๆจนผมขนลุกซู่ตัวเย็นไปหมด
"ไปแคมป์" ผมตอบ
"แคมป์ แคมป์อะไรน่ะ...ควินตินแค่พาไปขี่จักรยานน่ะ สงสัยนายจะเข้าใจอะไรผิดซะแล้วล่ะ" ลูซี่หยิบกระเป๋าเป้ของผมขึ้น "นายน่าจะสับสนเรื่องภาษาน่ะ เลยไม่เข้าใจสิ่งที่ชั้นบอก"
"ไม่" ผมรีบแทรกทันที "ควินตินเคยบอกว่าจะพาไปตั้งแคมป์น่ะ"
"หรอ...แต่คิดว่าคงไม่ได้วันนี้หรอก" ลูซี่ถือกระเป๋าเป้ผมขึ้นแล้วบอกว่า "เดี๋ยวชั้นเอาไปเก็บในห้องนอนนายให้นะ ไปขี่จักรยานจะได้ไม่ต้องแบกของหนักๆไป"
"ลูซี่ เดี๋ยว" ผมเรียก
"หืม อะไรหรอ"
"เอาเป้ให้ผมเถอะ" ผมเอ่ยพรางลุกไปหยิบเป้คืน "ผมต้องใช้จริงๆ"
"นายนี่มันจริงๆเลยนะ..."

"ท็อป ลูซี่...ควินตินมาแล้ว" เสียงน้าแคลตะโกนมาจากชั้น 1 ของบ้าน ผมรีบชะเงื้อมองลอดราวบันไดลงไปที่ชั้น 1 ทันทีก็เห็นควินตินกำลังยืนทักทายน้าแคล อาอเล็ก และลูก้าอยู่
"นายเป็นอะไรรึป่าว ไม่สบายรึป่าว วันนี้จะนอนพักที่บ้านก่อนก้ได้นะ" ลูซี่เอ่ย
"มะ...ไม่" ผมรีบกระชากกระเป๋าเป้ของผมกลับมาทันที "ไปก่อนนะ"
ผมรีบมุ่งหน้าตรงไปที่บันไดโดยไม่ได้สบตาลูซี่เลยด้วยซ้ำ และทันทีที่ผมลงบันไดมาเจอควินตินได้ มันเหมือนกับว่าโลกของผมนั้นเปลี่ยนแปลงไปทันที จากความรู้สึกกังวลและหวาดกลัว กลายเป็นความรู้สึกถึงความหวังขึ้นมาทันที ผมจึงรีบเข้าไปทักทายควินติน
"ลูซี่ล่ะ" ควินตินเอ่ย
"เออ...ลูซี่ไม่ไปด้วยหรอจ่ะ" น้าแคลที่ยืนอยู่ข้างๆผมอาจได้ยินสิ่งที่ควินตินถามด้วยจึงตอบแทนผม "ลูซี่...ไม่ค่อยสบายน่ะ"
"ออ...เสียดายนะครับ" ควินตินเอ่ย
"มะ...ไม่เป็นไรหรอกจ่ะ ลูซี่คงอยากนอนพักน่ะ วันนี้ไปกับท็อปแล้วกันนะ" น้าแคลพูดต่อพรางเดินเข้ามาโอบไหล่ผมเป็นการให้กำลังใจควินตินไปในตัว
ผมหยิบกระเป๋าเป้ขึ้นสะพายหลังแล้วเดินตามควินตินออกไปที่หน้าบ้าน ทันทีที่ผมหันหลังกลับไปทำให้ผมเห็นอาอเล็กเดินตามหลังมาด้วย อาบอกผมว่าจะไปเตรียมจักรยานให้ผม ให้ควินตินนั้นเข็นจักรยานขึ้นไปผมถนนหน้าบ้านได้เลยขณะที่อาพาผมเดินเข้าไปที่โรงไม้ข้างๆฟาร์ม
"ลูคัส เป็นไงบ้าง วันนี้อากาศนี้นะ ไม่ร้อนไปใช่มั้ย" อาอเล็กทักทายลูคัสที่ยืนอยู่ในคอกม้าในฟาร์ม แล้วจึงเดินตรงเข้าไปลากจักรยานคันโตออกมาจากกองสิ่งของต่างๆภายในโรงไม้
"อืม...ลองขึ้นนั่งดูนะ สบายรึป่าว" ผมรีบทำตามที่อาพูด แต่ในขณะที่ผมกำลังกระโดดขึ้นไปนั่งบนเบาะจักรยานอยู่นั้น อาอเล็กก็เอานิ้วสอดเข้ามาวางไว้บนเบาะก่อนทำให้ผมนั้นเผลอนั่งลงบนนิ้วของอาเข้าอย่างจัง คร่อมลงที่ก้นของผมพอดี
"เชี่ย" ผมอุทานด้วยความสะดุ้ง
"ท็อป ถ้าเกิดอารู้ว่ามีอะไรเกินเลยเกิดขึ้นระหว่างนายกับควินตินล่ะก็ ตูดของนายจะแหกจนเลือดไหลไม่หยุดเลยล่ะ" อากระทุ้งนิ้วที่วางอยู๋ใต้ก้นผมเรื่อยๆ "ทำตัวดีๆนะท็อป...แล้วเจอกันวันศุกร์"

ในวันที่อากาศดีนั้น ควินตินกับผมปั่นจักรยานไปตามขอบถนนที่ทั้ง2ข้างทางเป็นวิวทิวเขาไกลสุดลูกหูลูกตา ผมปั่นจักรยานตามหลังควินตินไปโดยที่ไม่นึกหันหลังกลับมามองที่บ้านของอาอเล็กอีกเลยราวกับว่าผมพร้อมที่จะทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างไปอีกครั้ง ใช่ครับ อีกครั้งที่ผมตั้งใจหนีออกจากครอบครัวๆหนึ่งเพื่อตามหาสิ่งที่ดีกว่าให้กับตัวเอง ซึ่งผมเองก็ไม่เชื่อเหมือนกันว่าผมสามารถเอาตัวเองมาอยู๋ในจุดๆนี้ คนเดียวที่ผมสามารถเชื่อมั่นในตัวเขาได้ตอนนี้คือควินติน การอยู่ในประเทศที่เราไม่รู้จักภาษา วัฒนธรรม และการใช้ชีวิตของเขาเลยมันช่างลำบาก ผมที่เพิ่งย้ายมาอยู๋ในครอบครัวชาวฝรั่งเศสได้เพียงไม่ถึง 1 สัปดาห์ก็กำลังตั้งใจจะหนีไปให้ห่างจากบ้านของพวกเขาอีกเสียแล้ว

พวกเราปั่นจักรยานขึ้นไปตามถนน ทางตรงกันข้ามกับทิศทางบนถนนที่ผมใช้เดินไปโรงเรียนตอนเช้ากับลูซี่ เป็นทิศทางบนถนนหน้าบ้านอาอเล็กที่ผมไม่เคยผ่านมาก่อน อากาศรอบตัวผมตอนนี้บริสุทธิ์มากๆ ทำให้ผมรู้สึกสดชื่นเมื่อสูดเอามันเข้าไปลึกๆในปอด เส้นทางเริ่มชันขึ้นๆแต่เมื่อผมมองไปข้างหน้าแล้วเห็นควินตินที่ปั่นจักรยานนำทางผมอยู่นั้น ผมกลับไม่รู็สึกเหนื่อยเลย อาจเป็นเพราะใจผมนั้นสู้เต็มร้อยกับอุปสรรคอะไรที่จะเข้ามาถาถม ผมเองก็ไม่เลือกที่จะหันหลังกลับไปอีกแน่นอน

ผมปั่นจักรยานตามควินตินอยู๋นานโดยไม่มีการหยุดพัก และควินตินเองก็ไม่มีทีท่าว่าจะเหนื่อยหอบเลย แสงอาทิตย์เริ่มจ้ามากขึ้น ผมคิดว่าตอนนี้น่าจะเป็นเวลาบ่ายๆแล้ว แต่ทันใดนั้นถนนที่พวกเราปั่นจักรยานมาจากที่ชันขึ้นก็กลับชันลงเสียอย่างงั้น
"เรากำลังลงเขานะ จับเบรคดีๆล่ะ" ควินตินตะโกนมาจากด้านหน้าผม ผมเงยหน้าขึ้นมามองควินตินที่ค่อยปล่อยให้จักรยานของเขาไหลลงมาตามเส้นทางของถนนอย่างรวดเร็ว
ผมทำตาม โดยหยุดปั่นจักรยานแล้วใช้เพียงมือทั้ง 2 ข้างประคองเบรคจักรยานไว้แล้วปล่อยให้มันปั่นตัวเองไหลลงไปตามแรงดึงดูดของพื้นถนน สายลมพัดโชยเข้ามาสวนทางกับผมและตีเข้าที่หน้าผมอย่างแรงแต่ผมก็ยังคงลืมตาและมองควินตินที่ปั่นจักรยานอยู่ข้างหน้า เขาส่งเสียงร้องด้วยความสุข ผมก็เช่นเดียวกัน... ผมไม่เคยรู้สึกถึงการได้ปลดปล่อยแบบนี้นานมากแล้ว หรือนี่หรอคืออิสรภาพที่ผมตามหา

เมื่อพ้นจากทางลาดลงของถนนมาได้แล้ว ควินตินก็ปั่นจักรยานนำทางผมไปต่ออีกไม่นานแล้วพวกเราก็มาหยุดจอดจักรยานของเราเอาไว้ที่ริมลำธารข้างถนน น้ำในลำธารนั้นใสสะอาดเอามากๆ ไม่เหมือนกับน้ำที่ประเทศไทยที่เทียบกันไม่ได้เลย โชคดีที่ถนนแถวนี้นั้นเป็นเขตต่างจังหวัดที่เรียกได้ว่าชนบทเลยทีเดียวทำให้ถนนที่ผมปั่นจักรยานมากับควินตินนั้นแทบจะไม่มีรถยนต์ขับผ่านเลย ทำให้บรรยากาศแถวนี้นั้นเงียบสงบราวกับว่าโลกทั้งใบเป็นของผมเพียงคนเดียว ออไม่ซิ เป็นของผมกับควินตินเพียง 2 คนเท่านั้น

ควินตินกระโดดลงจากจักรยานพร้อมกับใช้เท้าถีบขาตั้งที่ล้อหลังจักรยานลงมา ผมเองก็ทำตามทุกอย่างที่ควินตินทำ ควินตินหยิบกระเป๋าของเขามาสะพายแล้วจึงพาผมเดินผ่านทางลาดคูข้างถนนนั้นลงไปที่ริมลำธาร เขาหย่อนกระเป๋าเป้ลงตรงแล้วสอดเสื้อออก
"ทำไรอะ" ผมถาม ด้วยความตกใจเล็กน้อย
"ตอนเด็กๆน่ะ ผมชอบมาเล่นนั้นที่ลำธารที่นี่เพราะมันอยู่ไม่ไกลจากบ้านผมนัก" เขาหย่อนเสื้อลงบนกระเป๋าเป้ข้างๆตัวและปลดซิปกางเกงออก "ผมสนุกมากๆ และคิดว่าท็อปก็จะสนุกด้วยเหมือนกัน" พูดเสร็จ ควินตินก็กระโดดลงมาในลำธารทำให้น้ำเย็นๆจากลำธารนั้นกระเด็ดมาโดนตัวผมด้วยเช่นกัน "รออะไรอยู่ล่ะ ลงมาดิ" ควินตินตะโกนพร้อมกับควักน้ำสาดมาที่เท้าผมด้วย
"เออๆ ได้" ผมเออออตอบไป ผมเองก็วางกระเป๋าเป้ของผมลงข้างตัวเช่นกัน จากนั้นจึงถอดเสื้อผ้าออกเหลือแต่กางเกงใน แล้วกระโดดตามควินตินลงไปในลำธาร

น้ำในลำธารนั้นเย็นมากๆจนผมตัวแข็งไปหมดและไม่สามารถเอาตัวขึ้นมาจากลำธารได้เลยเพราะลมก็พัดมาเป็นช่วงๆทำให้หนาวยิ่งไปกว่าเดิม
"หนาวหรอ" ควินตินว่ายมาใกล้ๆผม
"ควยหดแล้วเนี่ย" ผมตอบ
"เล็กอยู่แล้วหนิ" ควินตินหัวเราะเยาะพร้อมกับแกล้งเอามาจับน้องชายของผมใต้น้ำ "เห้" ผมอุทานพร้อมกับผลักตัวออกมา ทำให้ควินตินหัวเราะอย่างสะใจ
"เล็กจริงด้วยนะ" ผมถอนหายใจโดยที่ไม่ได้ตอบอะไร "นายต้องเอาตัวเองจุ่มลงมาใต้น้ำทั้งตัวซิ ตอนแรกน้ำจะเย็นมากๆ แต่ว่ามันจะไม่หนาวอีกเลย" ผมกอดอกแล้วค่อยก้มลงมองน้ำใสๆที่ขาทั้ง2ข้างของผมแช่อยู่นั้นก่อนจะค่อยๆหย่อนตัวลงไป ความเย็นของน้ำนั้นแผ่ซ่านขึ้นมาถึงแก้ม แต่ทันใดนั้นเอง ควินตินที่แช่น้ำอยู่กลับควักน้ำสาดมาที่ตัวผมที่ยังไม่ได้จุ่มลงไปในน้ำทำให้ผมสัมผัสถึงความเย็นแบบขีดสุดจริงๆ ผมหันไปมองหน้าควินตินที่ยังคงหัวเราะอย่างมีความสุขที่ได้แกล้งผม อยากลองดีใช่มั้ย ได้...ผมสูดหายใจเข้าลึกและควักน้ำสาดเข้าที่หน้าควินตินอย่างจังโดยที่ตอนนั้นไม่ได้สนใจความหนาวเย็นของน้ำเลยแม้แต่อย่างใด น้ำจากลำธารพุ้งเข้าไปในปากของควินตินอย่างแรงจนเขาสำลักและขำไม่ออกอีกต่อไปทำให้ผมได้ใจและสาดน้ำใส่ควินตินมากขึ้น ควินตินที่ได้สติกลับมาจากการสำลักก็สาดน้ำกลับมาสู้กับผมต่อ พวกเราเล่นกันแบบนี้อยู่นานราวกับว่าพวกเรายังคงเป็นเด็กเล็กๆที่เพิ่งหัดว่ายน้ำเป็นครั้งแรกจริงๆ ก่อนที่เวลาจะผ่านไปและพวกเราก็หมดแรงลงจึงมานอนพักกันอยู่ที่ริมลำธารเช่นเดิม

"เฮอ เหนื่อย"
"เป็นไง สะใจนายมั้ยล่ะ" ควินตินเอ่ยซึ่งผมเองก็ไม่ตอบอะไรนอกจากขำอย่างสะใจแล้วชกเข้าที่หน้าท้องของควินตินเบาๆ "ผมน่ะชอบที่นี่เอามากเลยนะ ทุกๆครั้งผมมาทำให้ผมรู้สึกมีความสุขขึ้นมากๆเลย"
"ขึ้นอยู่กับคนที่มาด้วยด้วยตังหาก" ผมพูดพร้อมกับหันไปมองหน้าควินตินที่กำลังส่งรอยยิ้มหวานๆที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุขนั้นที่เขาพูดถึง มันทำให้ผมอดยิ้มตามไม่ได้เมื่อมอง "แต่...ถ้าลูซี่มากับนายด้วย นายคงจะสนุกกว่านี้นะ" ผมไม่รู้ตัวว่าผมกำลังพูดอะไรอยู่ ผมไม่อยากให้ลูซี่มาด้วยด้วยซ้ำแต่ผมกลับพูดแบบนั้นออกไปเพราะคิดว่าจะทำให้ควินตินดีใจได้มากขึ้น แต่...
"ไม่หรอก" ควินตินเอ่ย "ผมน่ะ หลังจากเลิกกับลูซี่แล้วก็มีเรื่องคาใจกันอยู่เยอะจนไม่ได้คุยกันอีกเลย คงต้องใช้เวลาปรับความเข้าใจกันมากกว่านี้อีกเยอะ และมันก็คือเหตุผลที่ถูกต้องแล้วล่ะที่ลูซี่ไม่ยอมมาด้วยวันนี้น่ะ" เขาถอดหายใจแล้วพลิกตัวมานอนตะแคงมองหน้าผม "แค่ท็อปมาด้วย ผมก็มีความสุขแล้ว" ผมมองเข้าไปในตาของควินตินและสัมผัสได้ว่าสิ่งที่เขาพูดมานั้นมันออกมาจากความรู้สึกของเขาจริงๆ ความรู้สึกมีความสุขแบบที่ไม่มีอะไรให้ต้องคอยกังวลอยู่อีก ผมหลงใหลในสายตานั้นเข้าเสียแล้วจนกระทั่งในชั่วขณะนั้น ผมลืมคิดถึงเรื่องราวแย่ๆที่เกิดขึ้นกับตัวของผมมาทั้งหมด เหมือนกับว่าผมสามารถเริ่มทุกสิ่งทุกอย่างใหม่ได้ในเวลานี้ตอนนี้พร้อมไปกับคนที่กำลังนอนอยู่ข้างๆผมและส่งสายตาที่ทำให้ผมรู้สึกมีความสุขได้มากถึงขนาดนี้มาให้กับผมในตอนนี้ และความรู้สึกนั้นเองก็ทำให้ผมลุกตัวขึ้นและก้มลงไปจูบควินตินเข้าที่ปาก แต่สัมผัสนั้นไม่ใช่สิ่งที่ผมคุ้นเคยเลยแม้แต่นิดทำให้ผมกลับได้สติคืนมาอีกครั้งและผลักตัวเองออกมา
"ขอโทษ" ผมเอ่ย
"ไม่เป็นไร" แต่ควินกลับปฏิเสธคำขอโทษนั้นแล้วใช้มือของเขาจับที่แก้มของผมเบาๆพร้อมกับดึงผมลงลงไปจบเขาต่ออีกโดยที่เขาไม่ได้รู้สึกขัดขืนเลยแม้แต่น้อย ยิ่งผมจูบกับเขานานเท่าไหร่มันทำให้ผมอดไม่ได้ที่จะอ้าปากให้กว้างขึ้นเพื่อให้ลิ้นของควินตินนั้นสามารถสอดแทรกเข้ามาในช่องปากของผมได้และลิ้นของเราก็สัมผัสและถูไถเล่นกันเหมือนกับเด็กเล็กๆเช่นเดิม

"คืนนี้ไปนอนที่บ้านนายได้มั้ย" ผมล้มตัวลงมานอนที่เดิมข้างๆควินติน
"ได้ซิ" ควินตินตอบ "ต้องบอกอาอเล็กก่อนนะ"
"ไม่หรอก" ผมปฏิเสธทันควัน "ไม่...เป็นไรหรอก...มีเรื่องแย่ๆแปลกๆเกิดขึ้นที่บ้านนั้นและผมเองก็ไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่เกิดขึ้นเท่าไหร่ แต่มันทำให้ผมรู้สึกไม่สบายใจเอาเสียเลย และไม่อยากกลับไปอีกแล้ว ไม่อยาก" ฉับพลัน น้ำตาของผมก็ไหลออกมาจากดวงตาทั้ง2ข้าง ผมหลับตาลงพร้อมกับกลืนกินความรู้สึกเศร้าเสียใจและสิ้นหวังนั้นอีกครั้งเมื่อนึกถึงหน้าอาอเล็กและคำพูดเลวร้ายทุกอย่างที่เขาเคยบอกผมไว้จนผมจำมันได้ขึ้นใจ นึกถึงหน้าของลูซิเฟอร์ที่สยดสยองจนกลายเป็นภาพติดตาของผม และนึกถึงความจริงที่ว่าสุดท้ายแล้วผมนั้นก็ไม่สามารถอยู่กับควินตินได้ตลอดไป อีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า ผมก็ต้องจำใจกลับมาที่บ้านอาอเล็กอีกอย่างเคย
ควินตินยกตัวขึ้นและกอดผมที่กำลังร้องไห้อย่างไร้สติไว้
"ไม่เป็นไรนะท็อป" เขากระซิบข้างๆหูผมราวกับจะทำให้ผมได้สติกลับคืนมาอีกครั้ง "นายอยู่กับผมได้นะ นายจะปลอดภัย"

\\
"เราไว้ใจเค้าไม่ได้" อเล็กเอ่ยขึ้นกลางโต๊ะอาหาร "เขาอาจจะเอาเรื่องทุกอย่างไปบอกควินติน"
"ควินตินหรอ...ถึงเป็นควินตินก็ไม่เชื่อหรอก" ลูซี่แย้งพร้อมกับคลุกผักสลัดในจานตัวเองให้เข้ากับน้ำสลัด "ถึงเป็นควินตินก็ไม่เชื่อว่าเรื่องที่ท็อปพูดจะเป็นเรื่องจริง ไม่มีทางที่คนอย่างเค้าจะเชื่อเด็กที่พูดภาษาฝรั่งเศสไม่ได้เลยด้วยซ้ำไปมากกว่าครอบครัวและเพื่อนที่เค้าเติบโตมาด้วยตั้งแต่เด็กๆแน่"
"แต่ยังไงเราก็ไว้ใจเค้าไม่ได้" อเล็กยังคงพูดต่อ "พ่อไม่สนหรอกนะว่าควินตินจะเชื่อในสิ่งที่ท็อปพูดหรือไม่เชื่อ แต่ถ้าท็อปเอาเรื่องที่เกิดขึ้นในบ้านเรา เรื่องเสียๆหายๆทุกอย่างที่เราทำกับท็อปไว้ไปบอกควินตินแม้แต่น้อยล่ะก็ มันจะไม่ดีมากแน่ๆ"
"ผมจัดการเอง" ลูก้าเอ่ยพร้อมกับลุกขึ้นจากโต๊ะอาหาร "ผมจะตามพวกเขาไป และทำให้แน่ใจว่าไม่มีอะไรไม่ดีเกิดขึ้นระหว่างควินตินกับท็อป"
"อิ่มแล้วหรอลูก้า นั่งกินกันต่อก็ได้หนิ" แคลทักพร้อมกับจัดมือลูก้าไว้
"อิ่มไม่อิ่มมันไม่สำคัญแล้ว ครอบครัวเราทำสิ่งนี้หนิเราถึงอยู่ได้ ผมจะไม่ยอมให้เหยื่อรอดมือไปได้ เพราะเท่าที่ทำอยู่นี่ ก็ดูจะเป็นความผิดพลาดเต็มทนแล้ว" ลูก้าจึงมองไปที่ลูซี่ "ควินตินนี่แหละ...ความผิดพลาดของเธอ ลูซี่"

หลังจากที่ลูก้าใส่เสื้อแจ๊คเก็ตของเขาเรียบร้อยแล้ว เขาก็เดินเข้าไปนั่งในรถ และในไม่นานเขาก็ขับออกไปตามถนนที่ผ่านหน้าบ้านนั้นด้วยความต้องการที่จะตามรอยควินตินกับท็อปไปให้เจอให้ได้ เขาขับย้อนถนนขึ้นไปบนภูเขาที่อยู่ไม่ไกลมาจากบ้านของเขา ในที่ช้า เขาก็ขับมาเห็นจักรยานของทั้งควินตินและท็อปจอดอยู่ที่ริมถนน และเขายังสังเกตเห็นได้อย่างชัดเจนแม้จะไม่ได้ลงออกมาจากรถยนต์ว่าควินตินกับท็อปกำลังจูบกันอยู่ที่ริมลำธารนั้นเอง
"แกไม่มีทางรอดหรอกนะ ท็อป แกกำลังพาตัวเองมาตาย" ลูก้าสะบดพร้อมกับเร่งเครื่องขับผ่านพวกเขาทั้งสองไปด้วยความโกรธ

\\
เย็นวันนั้น ควินตินพาผมมาทานข้าวที่บ้านของเขา เป็นโอกาสให้ผมได้รู้จักกับพ่อและแม่ของควินติน ทั้งคู่น่ารักและอบอุ่นมากๆ ซึ่งบุคคลิกนิสัยของพ่อและแม่ของควินตินนั้นไม่ต่างอะไรจากตัวควินตินเองเลย พูดเลยว่าสามารถรู้ได้ว่าเป็นครอบครัวเดียวกัน ผมเองก็รู้สึกได้ถึงความรักและความอบอุ่นที่พ่อและแม่ของเขามีให้ผมไม่ต่างอะไรจากที่ผมได้รับจากควินตินเองเลย และเมื่อผมขอนอนค้างที่บ้านนี้ด้วย พวกเขาก็ไม่ปฏิเสธเลย ในทางกลับกันพวกเขาต้อนรับอย่างดีเยี่ยมและรับจัดเตรียมห้องนอนส่วนตัวในบ้านไว้ให้ผมอีก นี่คือสิ่งที่ผมไม่เคยได้รับจากครอบครัวแท้ๆของตัวเองมาก่อน ถึงแม้จะเป็นครอบครัวของอาอเล็กที่เตรียมห้องเอาไว้ให้ผม แต่ผมนั้นก็ไม่เคยได้รับความรู้สึกอบอุ่นนี้จากครอบครัวของอาเลย เท่าที่นึกได้

หลังจากที่พวกเรารับประทานอาหารเย็นเสร็จแล้ว ต่างคนก็ต่างแยกย้ายกับไปทำภารกิจส่วนตัว อาบน้ำ แต่งตัว เข้าห้องนอนของตัวเอง ควินตินเองก็เดินมาส่งผมที่ห้องนอนก่อนเช่นกัน
"ท็อป...ขอบคุณมากๆที่นายมาวันนี้นะ"
"เห้ย ขอบคุณนายมากๆเหมือนกัน ควินติน" ผมตอบ
"พรุ่งนี้วันจันทร์แล้ว ผมมีซ้อมละครน่ะ นายไปที่โรงละครด้วยกันอีกนะ" ควินตินเอ่ย "อย่าตื่นสายล่ะ" วินาทีนั้นทำให้ผมนึกถึกคำพูดของแม่ที่ตั้งใจเตือนผมให้ตื่นเช้าเสียมากกว่าคำพูดของเพื่อน...หรืออาจจะเป็นคำพูดของแฟน
"ครับ" ผมพยักหน้าตอบพร้อมกับจ้องมองควินตินเดินกลับไปที่ห้องนอนตัวเอง คืนนั้นผมนอนหลับอย่างสบายใจเป็นครั้งแรกเหมือนกับว่าผมกำลังอยู๋ในสถานที่ที่ปลอดภัยมากๆ ราวกับเป็นsafe houseของผมเองจากสงครามที่เกิดขึ้นภายนอก หรือใครบางคนที่กำลังตามล่าสะกดรอยตามตัวผมอยู่ แต่คืนนี้ผมปลอดภัยแล้ว ผมนึกถึงควินตินตลอด ภาพของผมกับเขาจูบกันที่ริมลำธารไม่สามารถออกจากหัวของผมไปได้ขณะที่ผมกำลังหลับลึกลงไป ผมนึกถึงหน้าอกล่ำๆของเขาและรสสัมผัสอันนิ่มนวลของริมฝีปากและลิ้นของเขาที่แทรกเข้ามาคลอไคลกับลิ้นของผม ภาพนั้นทำให้ผมต้องตื่นขึ้นอีกครั้งเพราะน้องชายผมไม่ยอมหลับลงไปกับผมด้วยจนผมต้องถอดกางเกงนอนออกแล้วใช้มือทั้ง2ข้างช่วยกันชักน้องชายของไปๆมาๆอยู่ใต้ผ้าห่มหนาๆที่เสียดสีกับหัวของมันขึ้นลงๆอย่างช้าจนผมแตกใส่ผ้าห่มนั้นโดยไม่คิดเลยว่าใครจะมาเจอคราบของน้ำว่าวนั้น แต่ก่อนที่ผมจะต้องมาคอยพะวงเรื่องอะไรแบบนั้น ผมจะหลับไปโดยที่ไม่ได้ใส่เสื้อผ้าและปล่อยให้น้ำว่าวที่เปลอะผ้าห่มอยู๋นั้นไหลลงมาเปลอะที่ตัวของผมด้วย

thai_boys

ขอบคุณครับ รอติดตามตอนต่อไป

topto

ตามต่อสนุกมาก

theera

ขอบคุณครับ

69c0f4d6cc5579e

ขอบคุณครับ

69c0f4d6cc5579e

ขอบคุณครับ

obello0

ชอบครับ

nopphon99

ขอบคุณครับ

Mite

ขอบคุณครับ

nuangnut1996

ขอบคุณครับ

phitchapat2

ขอบคุณครับ

mamisan1179

ขอบคุณครับ

lovelovena

ขอบคุณครับ

testuser886

ขอบคุณคับ เอาใจช่วยท็อปนะคับ

Joechin

ขอบคุณครับ

Oaktaku

ขอบคุณครับ

nota

ขอบคุณครับ

nj007

ขอบคุณครับ

jeronimoe44

ขอบคุณครับ

ceva

ขอบคุณครับ