ประสบการณ์นักเรียนแลกเปลี่ยน 1 ปีในครอบครัวชาวฝรั่งเศส (EP.10)

SFdrink2731

ภายใต้แสงอาทิตย์ที่สาดลงมาในช่วงเวลาบ่ายๆของวันนั้น ผมลุกขึ้นจากม้านั่งแล้ววิ่งกลับสวนขึ้นไปอีกทางของถนน หัวใจของผมเต้นแรงอีกครั้งเหมือนกับว่าผมมีความหวัง ผมไม่ได้กำลังหนี ผมเพียงแค่กำลังตามหาคนๆหนึ่งอยู่เท่านั้น คนที่ผมจะสามารถไว้ใจได้ น่าแปลก...ผมไม่เคยเจอคนแบบนี้มาก่อน หรือถ้าบอกให้ชัดเจนมากกว่านี้ คือผมไม่เคยเจอคนที่ทำให้ผมได้รู้สึกไว้ใจได้มากขนาดนี้มาก่อนเลย และผมจะสูญเสียความสัมพันธ์แบบนี้ สูญเสียเขาไปไม่ได้
ผมวิ่งมาจนถึงโบสถ์ใหญ่ของเมืองและหยุดพักเพราะร่างกายกำลังเหนื่อยหอบอย่างหนักจนแทบจะหายใจไม่ออก แต่ถึงอย่างไรก็ตาม จิตใจของผมนั้นก็ยังคงสั่งให้ผมก้าวเท้าต่อไป ผมเงยหน้าขึ้นมองเส้นทางที่อยู่ข้างหน้าถึงแม้มันจะไกลซักแค่ไหน ผมก็จะเดินต่อไป ถ้านายเชื่อแบบนั้นจริงๆนะ ท็อป...ถ้านายยังเชื่อในตัวผมอยู่ นายต้องหนีไปที่นั่นแน่ๆใช่มั้ย ที่ๆนายไปครั้งที่แล้วเวลาเสียใจ ที่ๆมีแค่เรา2คนที่รู้


เส้นทางเริ่มชันขึ้น ทว่าแสงอาทิตย์ที่เคยส่องแสงจ้าอยู่นั้นกลับค่อยๆจางหายไปเพราะกำแพงทั้ง 2 ด้านของถนนนั้นบดบังแสงเอาไว้ ผมเริ่มรู้สึกท้อใจและเปล่าเปลี่ยวเพราะบนถนนตอนนี้ไม่มีคนอยู่เลย ไม่มีแม้แต่เสียงลมที่มักจะพัดเข้ามากระทบใบหน้าของผม ไม่มีแม้แต่ความหวัง ถ้าหากท็อปไม่ได้มาที่นี่ล่ะ ถ้าหากท็อปอาจจะแค่กลับเข้าไปในโรงเรียนเพื่อไปหาใครซักคน อาจจะไปหาลูซี่... อย่างไรก็ตามผมยังคงเชื่อมั่นในความหวังนั้น และกระโดดก้าวข้ามผ่านกำแพงนั้นไปในที่สุด ผมรีบวิ่งสวนขึ้นไปบนเนินชันๆนั้น
"อย่าหันไปมองข้างหลังนะ" เสียงหนึ่งแล่นเข้ามาในหัว ผมคิดไว้แล้วว่าท็อปต้องมาที่นี่แต่เมื่อตั้งสติได้อีกที มันก็เป็นเพียงเสียงของผมเองที่เคยพูดกับท็อปไว้เมื่่อครั้งก่อนที่พาเขาขึ้นมาบนนี้ ผมกำลัง...ผมกำลังร้องไห้ ผมปีนขึ้นไปบนเนินชันๆนั้นทั้งน้ำตา ผมไม่อยากสูญเสียท็อปไปเลย ท็อปกำลังต้องการความช่วยเหลือและผมก็ดูเหมือนจะเป็นที่พึ่งเดียวของผมได้ หรือนี่ผมกำลังทำผิดพลาด ไม่ซิ ผมกำลังแก้ไขความผิดพลาดนั้นตังหาก ท็อป...นายต้องอยู่ตรงนั้น นายยังอยู่ตรงนั้นใช่มั้ย ผมเชื่อในตัวนายนะ...

"ท็อป" ผมร้องเรียกทันทีที่เดินขึ้นมาถึงยอดเขา เด็กชายคนหนึ่งนั่งอยู่ท่ามกลางทุ่งหญ้าที่ไกลออกไปสุดลูกหูลูกตา เขากำลัง...ร้องไห้ ผมเองก็กำลังร้องไห้ เขาได้ยินเสียงเรียกของผมจึงค่อยๆหันมาหา และใช่จริงๆอย่างที่ผมคิดไว้ ท็อปอยู่ตรงนั้นรอให้ผมตามเขามา และทั้งน้ำตานั้นผมก็เริ่มเห็นรอยยิ้มของเขาเหมือนกับว่าเขาดีใจมากๆที่เห็นผมขึ้นมาหาเขาที่นี่ นี่ไม่ได้ภาพลวงตาใช่มั้ย ท็อปนั่งอยู่ตรงนั้นจริงๆ เขายังไม่ไปไหน เขายังต้องการพึ่งพาผมอยู่

\\
"ท็อป" ผมลืมตาขึ้นเพราะได้ยินเสียงเรียก ทันใดนั้นสายลมก็พัดเข้ามาที่ตัวผมจากที่ไม่เคยมีลมพัดมาก่อนนานมากแล้ว ผมเงยหน้าและหันไปกับสายลมนั้น ไปทางต้นเสียงเรียกที่ผมได้ยิน และใช่มันคือเสียงที่ผมคุ้นเคย ...ควินติน เขายืนอยู่ตรงหน้าผมจริงๆ ในที่ๆผมกับเขาเท่านั้นที่รู้ หรือเขาคือความหวัง หรือเขาคืออิสรภาพ ไม่ว่าอะไรก็ตาม เขาแค่ทำให้ผมนั้นมีความสุขได้ ผมยิ้ม และเขาเองก็ยิ้มตาม
"ควินติน" ผมเอ่ยท่ามกลางน้ำตาที่ไหลลงมาบนแก้ม
"ท็อป" รอยยิ้มนั้นทำให้ผมรู้สึกเหมือนกับเวลาของโลกทั้งใบหยุดหมุน ควินตินโผลตัวเข้ามากอดผมเอาไว้แน่นราวกับผมกำลังจะหายไปจากชีวิตของเขา ผมเองก็กอดเขาไว้เช่นกันเพราะไม่อยากสูญเสียเขาไปอีกแล้ว...อิสรภาพของผม มองออกไปที่วิวตรงหน้าอีกครั้ง วิวที่ควินตินไม่เคยให้ผมมองเวลาปีนขึ้นมาและทุกครั้งที่ได้มองมันก็เหมือนกับว่าพวกเราได้ขึ้นมาถึงปลายของภูเขานี้แล้ว ได้ขึ้นมาเห็นความสำเร็จที่สวยงามของตัวเอง และผมกับควินตินก็ได้โลกทั้งใบนี้กลับคืนมาเป็นของเราอีกครั้ง

"ท็อป ผมกลัวมาก ผมกลัวว่าต้องเสียท็อปไปแล้ว"
"บ้าน่า ผมจะไปไหนได้รอดในเมืองนี้" ควินตินหัวเราะ พวกเราค่อยๆปล่อยจากอ้อมกอดกันและกัน ผมมองเข้าไปในตาของควินติน เขากำลังร้องไห้ เช่นเดียวกันกับผม แต่ภายในสายน้ำตานั้น ดวงตาของเขามันคือความบริสุทธิ์อย่างแท้จริงและผมเองก็อยากได้ความรู้สึกนั้นให้เป็นของผมตลอดไป ควินตินโผลตัวลงมาหาผมอีกครั้ง พวกเราจูบกันอีกครั้ง รสสัมผัสของริมฝีปากนั้นที่ผมโหยหาย นี่แหละจุดหมายปลายทาง การเดินค้นหาอิสรภาพหรืออะไรบางอย่างของผมนั้นกำลังจะจบลง ผมไม่ได้ค้นหาอะไรมากมายนอกเสียจากความสุข
"อย่าหายไปอีกนะ ท็อป" ควินตินเอ่ย ผมพยักหน้าตามพร้อมกับส่งยิ้มให้ด้วยความบริสุทธิ์ใจเช่นกัน พวกเราจูบกันอีกครั้งขณะที่ควินตินเองก็ก้มตัวลงมาข้างๆผม เขาค่อยเอามือมาลูบและจับแก้มของผมไว้ทั้ง 2 ข้างและดันใบหน้าของผมเข้าไปแนบชิดริมฝีปากของเขามากขึ้น เขาค่อยๆถอดเสื้อผ้าของผมออก ผมเองก็ค่อยๆถอดเสื้อผ้าของเขาออกทีละชิ้นเช่นกันจนกระทั่งในไม่ช้าพวกเราก็นอนลงบนพื้นหญ้าในสภาพเปลือยเปล่า
"เป็นของผมนะ ท็อป" ผมหลับตาลงและพยักหน้าแรงๆ2ครั้ง ผมพร้อมแล้ว ผมไม่ได้ต้องการอะไรไปมากกว่าความสุขนี้เลย... ควินตินลุกขึ้นนั่งบนเข่าของเขาแล้วจับขาทั้ง2ข้างของผมพาดขึ้นไว้บนไหล่ของเขาขณะที่ผมนอนหงายอยู่บนพื้นหญ้า เขาค่อยๆโง้งตัวลงมาเรื่อยๆเพื่อดันเขาของผมที่พาดบนไหล่ของเขาให้ยกสูงขึ้นจนกระทั่งก้นของผมนั้นลอยสูงขึ้นเหนือพื้นหญ้าเช่นกัน เมื่อได้จังหวะควินตินก็เอาควยของเขาค่อยๆถูกับรูก้นของผมช้าๆไปมาแล้วจึงค่อยๆแทงมันเข้ามาเรื่อยๆ ผมเจ็บมาก เจ็บจนต้องหลับตาและกัดกามตัวเองไว้เพื่อระงับความเจ็บให้มากที่สุด แต่เพียงแค่หัวควยของควินตินเข้ามานั้นมันก็เหมือนจะทำให้รูของผมนั้นฉีกออกกว้าง ฉับพลันนั้นควินตินก็ดันควยของเขาเข้ามาในตัวผมได้ทั้งลำ ผมจุกไปหมด เหมือนกับว่าผมกำลังถ่ายอุจจาระอยู่แต่มันใหญ่มากๆจนสามารถจะทำให้ก้นของผมนั้นฉีกเป็นเลือดได้ ควินตินค่อยซอยควยของเขาเข้าและออกจากช้าๆก็เริ่มที่จะเร็วขึ้นเรื่อยๆ เขาก้มลงมาเพื่อจูบผมและรสสัมผัสของจูบนั้นก็ทำให้ผมลืมความเจ็บปวดที่ก้นไปได้ทันที
"เป็นของผมนะ ท็อป" ควินตินพูดอีกครั้ง และทันใดนั้นความรู้สึกเจ็บนั้นก็หายไปทันทีเหลือเพียงแต่ความเสียว ยิ่งควินตินกระแทกแรงมากขึ้นเท่าไหร่มันก็เหมือนกับว่าควยของเขาจะทะลุเข้ามาในร่างกายของผมมากขึ้นเท่านั้น แต่มันก็ยิ่งทำให้ผมรู้สึกเสียวซ่านไปทั่วร่างกายจนอดไม่ได้จะยกก้นช่วยกระแทกควยของควินตินไว้อีก
หลังจากนั้นควินตินก็หยุดซอยควยของตัวเองแล้วจับตัวของผมพลิกขึ้นมาในขณะที่ควยของเขาก็ยังคงคาอยู่ในก้นของผมอยู่ มันบิดควงสวาดทำให้ผมเสียวซี้ดจนต้องร้องครางออกมา ควินตินนอนลงกับพื้นหญ้าแล้วจับผมนั่งยองๆไว้ทำให้ตอนนี้ผมกำลังนั่งค่อมควยของเขาอยู่ แต่ผมกลับรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองนั้นไร้เรี่ยวแรงโดยสิ้นเชียงจนไม่สามารถนั่งด้วยขาทั้ง2ข้างของตัวเองได้และไม่มีแรงพอที่จะยกก้นของตัวเองขึ้นลงไปมาเพื่อให้ควยของควินตินนั้นชักขึ้นลงภายในก้นผม แต่ควินตินเองนั้นก็อ้มพยุงตัวของผมไว้แล้วจัดการซอยควยของเขาขึ้นลงอีกแต่กลับแรงและลึกกว่าเดิมอีกหลายเท่า ท่านี้เหมือนจะทำให้เขามีเรี่ยวแรงขึ้นมาทันที ควินตินซอยควยของเขาเข้ามาลึกขึ้นๆในก้นของผมจนความรู้สึกของผมนั้นเกินเลยจากคำว่าเสียวมากขึ้นไปอีก ผมรู้สึกเหมือนกับว่าผมกำลังโดนครอบครอง ผมกำลังเป็นของเขาและผมยอมเพราะมันทำให้ผมมีความสุขมากเสียจริงๆ ผมที่ต้านทานไม่ไหวจนต้องร้องครางออกมาเพื่อขอร้องให้ควินตินกระแทกควยเข้ามาแรงขึ้นๆอีกเพราะยิ่งควินตินทำแบบนั้นแรงมากขึ้นเท่าไหร่ ผมก็ยิ่งรู้สึกถึงการถูกเป็นเจ้าของมากขี้นเท่านั้น ผมได้แต่ครางและครางต่อไปและมันก็ดูเหมือนกับว่าควินตินก็จะใส่แรงเข้าไปไม่ยั้งเช่นกัน จนกระทั่งควยของผมนั้นหลั่งน้ำออกมาไหลเยิ้มบนหน้าอกของควินตินเป็นสีขาวข้นโดยที่ผมไม่ต้องใช้มือช่วยชักเองเลย มันแตกออกมาเป็นธรรมชาติเพราะควยของควินตินนั้นไปสะกิดต่อมภายในรูก้นของผมได้อย่างตรงจุด ผมล้มตัวลงบนตัวของควินตินทำให้หน้าอกของผมและควินตินนั้นถูกันทำให้น้ำอสุจิของผมนั้นถูไถไหลไปทั่วหน้าอกของกันและกัน แต่ควินตินนั้นยังทำภารกิจไม่เสรีจ เขาอุ้มผมไว้พร้อมกับลุกขึ้นยืนและซอยควยของเขาเข้าออกรูก้นผมต่อราวกับพ่อที่กำลังอุ้มลูกตัวเล็กๆไว้ในอ้อมแขน เขาโยนตัวผมขึ้นและลงๆเป็นจังหวะเข้าออกของควยของควินตินจากก้นของผมเช่นกัน ผมเองก็กลับมามีแรงอีกครั้งจากที่น้ำแตกไปแล้ว มันเสียวถึงขีดสุดจริงๆ ผมร้องครางออกมาเช่นเดียวกันกับควินติน เสียงครางเริ่มดังขึ้นและก้องกังวาลอยู่ในหัวผมจนผมแทบไม่ได้ยินเสียงของตัวผมเอง ควินตินอุ้มผมและกอดผมไว้แน่นแล้วจึงใช้แรงเฮือกสุดท้ายนั้นกระแทกควยเข้าไปในก้มของผมอยู่กลางอากาศ ผมจึงเกาะควินตินเอาไว้แน่นขณะที่รู้สึกถึงน้ำเหลวพุ่งแรงจากก้นเข้ามาในตัว ผมรู้สึกหนักท้องน้อยขึ้นมาทันทีเหมือนกับว่าควยของควินตินนั้นปล่อยน้ำอสุจิเข้ามาในก้นของผมเป็นลิตรๆ ผมหมดแรงและนอนอยู่ในอ้อมกอดของควินตินนั้นเอง หลังจากนั้นควินตินจึงค่อยๆวางผมลงให้นอนอยู่บนพื้นหญ้าและถอนควยของเขาออกจากรูก้นของผม วินาทีจะควยของเขาออกไปจากก้นของผมนั้นมันเหมือนกับวัตถุมหึมานั้นให้หลุดออกมาจากร่างกายของผมแล้ว ควยของเขาดีดขึ้นทันทีที่หัวควยออกมาพ้นรูก้น ทำให้น้ำอสุจิของควินตินนั้นไหลออกมาจากก้นของผมเป็นสายลงไปเปอะต้นหญ้าด้านใต้ด้วยเช่นกัน ผมที่รู้สึกล้ามากๆกลับกำลังนอนควยแข็งอยู่เพราะความเสียวนั้นยังไม่หายไป ผมลืมตาขึ้นและเห็นควินตินกำลังยิ้มให้ผมอย่างอ่อนโยน ผมยิ้มกลับไปให้เขา แล้วในไม่ช้าควินตินก็ก้มลงเอาปากครอบลงที่ควยของผมอีก ผมหลับตาเพราะความเสียวเมื่อลิ้นของควินตินสัมผัสยังที่หัวควยของผมที่เพิ่งแตกไปได้ไม่นานและกำลังแข็งสู้อยู่อีกนั้น ควินตินดูดควยของผมขึ้นๆลงๆอยู่ อาจเป็นแบบที่ควินตินเคยพูดไว้ว่าสำหรับเขาแล้วควยผมเล็กนิดเดียวทำให้ตอนนี้เขาสามารถอมควยของผมเข้าไปได้ทั้งลำอย่างเต็มปากโดยไม่รู้สึกสำลักหรือรังเกียจเลย ควินตินดูดขึ้นลงอย่างนั้นทำให้ผมมีความสุขเอามากๆและเป็นอีกครั้งที่ผมไม่สามารถทนทานความเสียวได้จนต้องใช้มือทั้ง2ข้างกดหัวของควินตินให้ชิดกับควยของผมมากขึ้นไปอีก เอวของผมก็แอ่นรับปากของควินตินได้อย่างดี และควินตินเองก็ไม่ต้องดูดแรงขึ้นอีกแล้วเพราะตอนนี้กลับเป็นผมเองที่ใช้เอวกระแทกควยเข้าออกปากของควินติน ไม่ซิ เรียกได้ว่าเข้าเสียอย่างเดียวจนสุดลำทุกครั้งที่กระแทก ผมทำแรงมากขึ้นๆและร้องครางออกมาเพราะทนความเสียวไม่ไหวเพราะลิ้นและลำคอของควินตินเองก็รองรับควยของผมเอาไว้ได้อย่างดี โคนควยของผมที่ครูดกับฟันหน้าของควินติน หัวควยของผมจะเสียดสีกับฟันกามของเขาอย่างไม่ได้ตั้งใจ มันช่างเร้าอารมณ์และในที่สุดก็ทำให้ผมน้ำแตกใส่ปากของควินตินไปได้อีกครั้ง ควินตินยังคงอมควยของผมไว้อยู่และดูเหมือนว่าจะกลืนน้ำอสุจินั้นลงไปในลำคอทั้งหมด ผมเด้งควยออกมาจากปากของควินตินแล้วนอนลงด้วยความเหนื่อย ผมหายใจหอบอย่างที่ไม่เคยเหนื่อยมามากขนาดนี้ ควินตินเองก็นอนลงข้างๆผมเช่นกัน
"ขอบคุณมากนะท็อป" ควินตินกระซิบ "เป็นของผมนะ ผมจะดูแลท็อปเอง ไม่ต้องกลัวแล้วนะ ปลอดภัยแล้วนะ" เขากอดผมเอาไว้และผมเองก็กอดเขากลับ ผมหลับตาลงและดื่มด่ำกับความรู้สึกสุขใจนี้ที่ผมตามหา ในที่สุดผมก็หามันเจอ ผมมีความสุขมากๆเวลาได้อยู่กับควินตินและคิดว่าควินตินเองก็รู้สึกแบบเดียวกันเวลาอยู่กับผม ควินตินจับผมพลิกตัวให้ก้นของผมหันไปหาเขา และเอาควยของเขายัดเข้ามาในก้นของผมอีกเป็นครั้งที่2 ควินตินใช้นิ้วมือสอดเข้ามาในปากของผมและลิ้นของผมนั้นก็ดูเหมือนกับจะสนุกที่ได้เลียนิ้วมือของเขาด้วย ควินตินกระแทกควยเข้ามาแรงขึ้นมากกว่าครั้งก่อนอีกครั้งอาจเป็นเพราะท่าทางนี้ทำให้รูก้นของผมนั้นแคบลง ควินตินจึงต้องกระแทกแรงขึ้นเพื่อให้เข้ามาถึงตำแหน่งที่ผมเสียวเต็มที่ และเขาก็ทำสำเร็จ ผมรู้สึกเสียวมากๆกว่าครั้งก่อน ผมยินยอมให้ควยของควินตินนั้นเข้ามาอยู่ในร่างกายของผมอีกครั้งจนกระทั่งเขาแตกน้ำเข้าไปในรูก้นของผมอีกเป็นครั้งที่2
พวกเราล้มลงทับกันและกอดจูบกันไปมา ด้วยความหมดแรงนั้นพวกเราจึงนอนหลับลงท่ามกลางทุ่งหญ้าและสายลมของภูเขาลูกนี้ สถานที่แห่งความลับที่โลกทั้งใบเป็นเพียงของผมกับควินติน

\\
"พวกเขาจูบกัน"
"ห้ะ น่ารังเกียจที่สุด เป็นไปไม่ได้ เธอโกหกแล้ว"
"ใช่ พี่ชายของฉันเห็นมากับตา เธอก็รู้ว่าช่วงหลังๆนี้ควินตินเขาติดท็อปมากๆเป็นพิเศษ ถึงขั้นดูแลกันตลอดเวลา"
"ไม่จริง"
"มากาเร็ต ยอมรับซะเถอะ ว่าเธอกำลังจะเสียควินตินไป...เว้นเสียแต่ว่าเธอจะหาวิธีกำจัดท็อปออกไปได้ เว้นเสียแต่ว่าเธอจะสามารถทำให้ควินตินกับท็อปโกรธกัน หรือแยกจากกันได้ซักทางใดทางหนึ่ง"
"แล้วชั้นจะเชื่อแฟนเก่าของควินตินอย่างเธอทำไม เธอต้องการอะไร"
"ชั้นต้องการท็อป ส่วนเธอเองก็ต้องการควินติน ชั้นไม่ได้ประโยชน์อะไรจากควินตินหรอกนะ ชั้นแค่ต้องการท็อปเข้าใจรึป่าว เธอกำลังสูญเสียควินติน ชั้นก็กำลังสูญเสียท็อปไป เราต้องร่วมมือกันกับเรื่องนี้นะมากาเร็ต รู้รึป่าว"
มากาเร็ตเงียบและถอนหายใจ เธอยังคงไม่ได้ให้คำตอบอะไรราวกับกำลังคิดประมวลเรื่องราวที่เธอได้ยินมาว่ามันเป็นความจริงหรือไม่
"มากาเร็ต เธอรู้ ชั้นรู้นะว่าเธอรู้... เธอรู้อยู่กับใจเลยว่าตั้งแต่ควินตินรู้จักกับท็อป เธอก็กำลังจะเสียควินตินไป และนี่ก็เป็นโอกาสสุดท้ายแล้วนะที่เธอจะได้ควินตินกลับมา หรือไม่ก็สูญเสียเขาไปตลอด"

\\
"พวกเขากำลังมา"
ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมา แสงอาทิตย์กำลังจะจางหายไปจากยอดเขาทำให้อากาศโดยรอบหนาวเย็นขึ้นมาก ควินตินยังคงนอนกอดผมอยู่ แต่สิ่งที่น่าประหลาดคือเมื่อผมมองข้ามไปที่ปลายเท้าของตัวเอง ลูซิเฟอร์ก็ยืนอยู๋ตรงนั้น บนพื้นหญ้าปลายทางพวกเรา2คน ผมตกใจมากเพราะไม่คิดว่าเด็กตัวเล็กๆอย่างลูซิเฟอร์จะปืนขึ้นมาบนภูเขาลูกนี้ได้ หรือไม่เขาก็ไม่เคยมีตัวตนอย่างที่ลูซี่เคยพูดไว้จริงๆ
"พวกเขากำลังมา ท็อป" ลูซิเฟอร์เอ่ยย้ำอีกครั้ง
"ใคร ใครมา" ผมถาม
"นายก็รู้ว่าใคร... พวกเขาโกรธมากที่นายหายไปจากบ้าน และพยายามทำลายความสัมพันธ์ของนายกับควินตินอยู่... ห้าม! ห้ามกลับไปที่บ้านเด็ดขาด ไม่อย่างงั้นนายจะต้องเสียใจ เพราะนายกำลังพาตัวเองมาตาย ท็อป นายกำลังพาตัวเองมาตาย" ฉับพลันร่างน้อยๆของลูซิเฟอร์ที่ผมเห็นอยู๋ตรงหน้านั้นก็หายวับไปกับสายลมที่พัดแรงเข้ามาใส่หน้าผม มันเริ่มกลายเป็นหยดน้ำที่หยดมากระทบแก้มของผม ...ฝนกำลังตก

ผมรีบปลุกควินตินขึ้นทันทีที่ฝนนั้นตกหนักขึ้นเรื่อยๆ พวกเรารีบหอบเสื้อผ้าที่ถอดกองทิ้งไว้แล้วจับมือกันวิ่งเข้าไปหลบฝนในป่าด้านหลัง
"ไปไหนดี เราหลบฝนในป่าไม่ได้นะ มันอันตราย" ควินตินตะโกนท่ามกลางเสียงฝนตกแรงขึ้นๆเรื่อยๆ
ผมพยายามนึกถึงสิ่งก่อสร้างใกล้ๆบริเวณนี้ "หอคอย... หอคอยที่ผมเห็นตอนเราเดินลงจากเขาครั้งก่อน เราไปหลบที่หอคอยนั้นก็ได้นะ" ควินตินพยักหน้า
พวกเราจับมือกันต่อแล้ววิ่งลงไปตามเส้นทางเก่าที่พวกเราเคยใช้ลงจากภูเขาเมื่อครั้งก่อนที่ขึ้นมา เส้นทางเริ่มแฉะขึ้นเรื่อยๆเพราะว่าน้ำฝนทำให้พื้นดินนั้นเปียกและยากจะเหยียบเพื่อพยุงตัวเองขึ้นไป ยิ่งเส้นทางในป่าทำให้พื้นดินน้ันเต็มไปด้วยหนามและเศษใบไม้แห้งที่คมจนสามารถบาดเท้าพวกเราได้
"ท็อป ขึ้นมาซิ" ควินตินนั่งยองๆลงแล้วบอกให้ผมกระโดดขึ้นไปบนหลังของเขา "พื้นในป่ามันอันตรายนะ เดี๋ยวผมจะอุ้มท็อปไว้เอง" ผมแทบไม่อยากทำตามเพราะมันเหมือนกับว่าผมอ่อนแอมากๆจนต้องการให้คนมาช่วยตลอดเวลา และเรื่องเดินป่าก็เป็นกิจกรรมที่ผู้ชายอย่างผมเคยทำมาจนชินแล้ว แต่ตอนนี้ผมก็ปฏิเสธแผ่นหลังขาวเนียนที่กำลังเปียกน้ำฝนจนมันลื่นของควินตินนั้นไม่ได้จริงๆ ผมจึงปีนขึ้นไปให้ควินตินอุ้มอยู่บนหลังของเขา แล้วพวกเราก็เดินกันต่อมาจนกระทั่งมาถึงหอคอยเล็กๆกลางป่านั้น พวกเรารีบวิ่งเข้าไปข้างในตัวหอคอยโดยหวังจะใช้มันเป็นที่กำบังจากฝนที่ตกหนักขึ้นเรื่อยๆนั้นเอง

"เฮอ" พวกเราถอนหายใจ ผมปูเสื้อของตัวเองลงกับพื้นหอคอยแล้วล้มตัวลงนอนต่อและไม่นานควินตินก็ล้มตัวลงมานอนข้างๆผม
"เดี๋ยวไว้ผมหยุดแล้วเรากลับบ้านกันนะ"
"ไม่!" ผมอุทานเมื่อได้ยินคำว่าบ้านด้วยนึกถึงคำเตือนที่ผมเห็นลูซิเฟอร์เอ่ยกับผมที่ยอดเขา ควินตินก็ประหลาดใจที่ผมตกใจนั้นเช่นกัน
"ทำไมล่ะ" ควินตินเอ่ย "เราอยู๋ที่นี่ไม่ได้นะท็อป" ก็จริงอย่างที่ควินตินพูด พวกเราอยู่บนหอคอยนี้ไม่ได้แน่ๆ ข้าวของทั้งหมดที่เราเอามาโรงเรียนด้วยวันนี้ก็ทิ้งไว้ที่โรงละคร ยังไงพวกเราก็ต้องลงจากภูเขาเพื่อไปเอาของนั่นอยู๋แล้ว
"ป่าว" ผมพึมพำ "ผมแค่...กลัวน่ะ" แต่ควินตินที่นอนอยู่ข้างๆกลับกอดผมเอาไว้แน่น
"ท็อป บอกแล้วไงว่าไม่ต้องกลัว ยังไงนายก็ปลอดภัยเวลาอยู่กับผม" ควินตินเอ่ยปากพร้อมกับหอมแก้มผมครั้งหนึ่งเป็นกำลังใจ "ไม่ว่าที่ผ่านมาจะเกิดอะไรขึ้นกับนาย ก็ไม่ต้องกลัวแล้วนะ ท็อป"

\\
หลังจากที่ฝนหยุดตกนั้น ควินตินกับผมก็ใส่เสื้อผ้าและรีบลงมาจากภูเขาตามเส้นทางในป่า พวกเราเดินกลับไปที่โรงละครอย่างไม่รีบร้อน ควินตินเองก็พาผมไปชมสถานที่ต่างๆภายในเมืองในเวลากลางคืนที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน ควินตินขับมอเตอร์ไซค์ขณะที่ผมซ้อมท้ายและกอดเขาเอาไว้แน่นด้วยความกลัว ผมกังวลกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น ลูซิเฟอร์เตือนผมเอาไว้แล้วและผมยังคงไม่เชื่อฟัง หรือที่จริงแล้วผมไม่มีทางเลือก ผมได้แต่กอดควินตินเอาไว้แน่นโดยหวังให้เขาช่วยปกป้องผมจากที่พูดเอาไว้จริงๆ แต่เขาจะรู้หรือไม่ว่าเกิดอะไรขึ้นกับผมบ้างในช่วงเวลาที่ผ่านมา เรื่องราวเลวร้ายที่ตัวควินตินเองนั้นก็ยังไม่รู้รายละเอียดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นที่บ้านอาอเล็กเลยแม้แต่น้อยเพราะตัวผมเองก็เก็บมันไว้เป็นความลับด้วยความกล้าเอาไปบอกใครทั้งนั้น

ทันทีที่ควินตินเลี้ยวรถมอเตอร์ไซค์เข้ามาในบริเวณบ้านของเขา ผมก็สังเกตเห็นรถยนต์คันเดิมคุ้นตานั้นจอดอยู่ที่บริเวณบ้าน รถยนต์ที่ผมนั่งมาจากสถานีรถไฟเมื่อมาถึงเมืองนี้ และใช่...รถยนต์ของอาอเล็ก

ผมกลัวเข้าเอามากๆ ผมกลัวจนต้องกอดควินตินเอาไว้แน่นมากๆและไม่ยอมปล่อยเขาไปเลย
"เราไปจากที่นี่ได้ไหม" ผมพูดกับควินตินด้วยน้ำเสียงส่นคลอนอย่างมาก "ผมไม่อยากอยู่ที่นี่"
"ทำไมล่ะท็อป ก็แค่อาอเล็กมาหานายเอง ผมบอกแล้วว่าให้ท็อปบอกกับที่บ้านอาอเล็กเอาไว้ก่อนว่าเมื่อคืนจะมาค้าง"
"ไม่นะควินติน นายไม่เข้าใจ"
"อะไรหรอ ก็แค่เข้าไปในบ้านเอง ไปเจอหน้าอาอเล็กไง มันมีอะไรน่ากลัวหรอท็อป"
"ไม่นะควินติน นายไม่เข้าใจหรอก มันมีเรื่องที่เลวร้ายกว่านั้น" ผมพูดพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาด้วย
"อะไรเลวร้ายหรอ" เสียงหนึ่งแทรกขึ้นมาทำให้ผมต้องหยุดชะงัก อาอเล็กยืนอยู่ต่อหน้าต่อผมและเขาก็กำลังเดินเข้ามาใกล้ขึ้นๆ
"อาอเล็ก"​ ควินตินปล่อยมือผมแล้วไปทักทายอาอเล็กอย่างเป็นมิตร ทำให้ผมสูญเสียความมั่นใจอย่างมาก เพราะถ้าหากว่าควินตินปล่อยมือผมไปเมื่อไหร่ก็เท่ากับว่าผมไม่มีที่พึ่งอีกต่อไปแล้ว "สบายดีมั้ยครับ"
"สบายดี" อาตอบ
"อามาหาท็อปใช่มั้ยครับ"
"ใช่...เห็นไม่ได้กลับบ้านเมื่อวาน เพราะว่าตอนแรกบอกจะมาแค่ขี่จักรยานเล่นๆ ดันหายไปทั้งคืนเลย ที่บ้านเขาก็เป็นห่วงแทบแย่"
"ออ" ควินตินพยักหน้าขณะหันมาสบตาผมเช่นกัน ผมกำลังร้องไห้และอ้อนวอนให้ควินตินยังคงปกป้องผมอยู่ "ให้ท็อปอยู่กับผมต่ออีกซักคืน2คืนก็ได้ครับ อา ผมว่าจะชวนท็อปไปดูหนังพรุ่งนี้อยู่พอดี"
"ออคงไม่ได้ล่ะนะ" อาปฏิเสธทันควัน "พรุ่งนี้เป็นวันเกิดของลูซี่หนะ เธอคงอยากให้ท็อปอยู่ที่บ้านด้วยตั้งแต่เช้า"
"ออ...ลูซี่หรอ" น้ำเสียงของควินตินเปลี่ยนไปทันที เพียงเพราะชื่อลูซี่เหมือนกับเป็นกำแพงกั้นไม่ให้ควินตินเข้ามาถึงครอบครัวของอาอเล็กได้ "งั้นท็อป" ควินตินหันมาหาผม​ "โชคดีนะ"
"ไม่นะ!" ผมร้องออกมาด้วยความสิ้นหวัง
"ท็อป อย่าดื้อนะ อย่าทำตัวเป็นเด็กหน่อย" อาอเล็กพูดพร้อมกับฉุดแขนของผมไว้ให้เดินตามอากลับเข้าไปในรถ
"ควินติน" ผมหันไปเรียกเขาแต่เขาก็ยังทำหน้าซื่อราวกับไม่รู้เหตุการณ์อะไรที่เกิดขึ้นเลย และสุดท้ายผมก็ต้านแรงของอาอเล็กไม่ไหวจนต้องยอมกลับเข้ามานั่งในรถของอาอเล็กที่กำลังขับออกไปจากบ้านของควินติน ผมหันกลับไปมองหน้าควินตินจากด้านในรถด้วยความหวังว่าเขาจะตามมาช่วยผมอีก แต่ไม่ เขาไม่ได้ทำตามสัญญาไว้ ผมเองต้องเติบโต เขาไม่สามารถช่วยเหลือหรือปกป้องผมได้อยู่ตลอดเวลา

"ท็อป" อาอเล็กเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบ "นายไม่ควรพยายามหนีนะเข้าใจรึป่าว นายก็รู้ดีว่าบทลงโทษนั้นร้ายแรงมากแค่ไหน"
อาขับรถมาตามถนนเปลี่ยวๆที่2ข้างทางเป็นทุ่งหญ้าที่มืดสนิทจนแทบมองไม่เห็นถนนรอบข้าง อยู่ดีๆอาก็ชะลอรถลงและเทียบเข้าจอดที่ข้างทางโดยเปิดไฟกระพริบเป็นสัญญาณฉุกเฉินไว้
"ถอดเสื้อผ้าออกซะ" อาพูด แต่ผมทำเป็นนิ่งเฉยเพราะทนกับเรื่องอุบาทว์นี้ต่อไปไม่ไหวแล้ว
"ถอดเสื้อผ้าออกซะ" อาตะโกนเสียงดัง ทำให้ผมทนไม่ไหวและยกเท้าถีบเข้าที่หน้าของอาจนหัวกระแทกกับกระจกรถ จมูกของอาเลือดไหลเป็นทางลงมาเปอะเสื้อเต็มไปหมด
"มึงอยากเอากูมากใช่ป้ะ ได้...กูก็จะเอามึงก่อนเนี่ยแหละ" ว่าแล้วผมก็ยกเท้ากระทืบเข้าที่จมูกที่เลือดไหลอยู่ของอานั้นอีกครั้งจนมันบิดผิดรูปทรงไปแล้ว ผมกระทืบซ้ำอีกครั้งด้วยความโกรธ แต่แล้วผมก็ต้องชะงักเพราะอาจับเท้าของผมไว้แล้วต่อยหมัดกลับเข้าที่หน้าของผมอย่างแรง แต่มันก็ยังทำอะไรผมไม่ได้ ผมจึงต่อยหมัดกลับเข้าไปที่หน้าของอาอีกครั้งที่จมูกที่บาดเจ็บเต็มที่ อาร้องออกมาเพราะความเจ็บ แต่ในขณะที่ผมนั้นไม่ทันตั้งตัว อาก็ยกเท้าขึ้นมากระทืบที่ควยของผมเข้าอย่างจังทำให้ผมเจ็บสุดขีดและต้องใช้มือทั้ง2ข้างกำควยของผมไว้
"กากว่ะ ไม่ใช่ลูกผู้ชายจริงนี่หว่า เล่นกันแบบนี้" ผมเอ่ย แต่ดูเหมือนว่าอาจะไม่สนใจและใช้ผ้าเช็ดหน้าอุดจมูกและปากของผมไว้จนผมเริ่มมองเห็นภาพไม่ชัดเจนและสลบไปในที่สุด

thai_boys

ขอบคุณมากๆครับ

nuangnut1996

ขอบคุณครับ

lovelovena

ขอบคุณครับ

topto

ตามต่อสนุกมาก

testuser886

สนุกมากคับ เข้มข้นขึ้นเรื่อยรอติดตามต่อ

Mite

ขอบคุณครับ
สงสารท้อป
อยากให้ควินตินเอะใจแล้วตามมาช่วย

Mite

ขอบคุณครับ
สงสารท้อป
อยากให้ควินตินเอะใจแล้วตามมาช่วย

Obamix

ขอบคุณครับ

Oaktaku

ขอบคุณครับ

ceva

ขอบคุณครับ

naeXnote

ขอบคุณครับ

naeXnote

ขอบคุณครับ

Chaws07

ขอบคุณครับ

Jiraprapatiana

สนุกมาก ตามต่อครับ

klans_821

ขอบคุณครับ

KritD

ขอบคุณครับ

Lk48

ขอบคุณครับ

tjkung

ข อ บ คุ ณ ค รั บ

Earthz_xx

ขอบคุณครับ