เปิดซิงน้ำแรกเด็ก 13 ม.1 (37) โดนแม่น้องเฟรมวางระเบิดเวลา

John001

          ความเดิม  น้องปอนด์ก็ยื่นไม้ลูกชิ้นป้อนให้ผมกิน ผมกำลังกินกันเพลิน ๆ มีเสียงเคาะประตู.....แล้วประตูก็เปิดออก....พี่มิ่ง แม่น้องเฟรม น้องเฟรม น้องฟาง เดินเข้ามา พอผมเห็นว่าเป็นใคร....ผมก็เงียบเลยทันที

         น้องปอนด์ได้ยินเสียงเคาะประตู ก็ลากเก้าอี้ถอยไปนั่งห่างจากเตียงคนไข้ที่ผมนอน 2 – 3 ก้าว ครอบครัวของน้องเฟรมเดินเข้ามาหาผมที่เตียง....น้องเฟรม น้องฟางยกมือไหว้ผม แม่น้องเฟรมเห็นน้องปอนด์นั่งอยู่ก็ทักขึ้นว่า“อ้าว...ปอนด์มาด้วยหรือ”  “ครับ”  ผมสังเกตเห็นว่า แม่น้องเฟรมกับน้องปอนด์รู้จักคุ้นเคยกันประมาณหนึ่ง น้องปอนด์ก็ทักน้องเฟรมกับน้องฟาง “ไงเฟรม...ฟาง” “อืม...” น้องเฟรมตอบแล้วเงียบ แม่น้องเฟรมก็ถามน้องปอนด์อีก “มากับใครล่ะ” “กับพ่อครับ”  “แล้วพ่อไปไหนล่ะลงไปข้างล่างเหรอ”  “กลับไปแล้วครับ” “ปอนด์รู้จักกับคุณจอห์นด้วยเหรอ”“ครับ...ผมเคยมาส่งอาหารให้ลุงบ่อยๆ” ผมกลัวว่าแม่น้องเฟรมจะถามไถ่น้องปอนด์มากไป...จนอาจจะทำให้ความลับของผมกับปอนด์รั่วไหลได้ เลยรีบเบรคแม่น้องเฟรมว่า “นี่จะมาเยี่ยมผมหรือเยี่ยมน้องปอนด์ครับ”  แม่น้องเฟรมจึงหันมาคุยกับผม ถามอาการของผม พี่มิ่งก็ถามคำสองคำ แล้วก็ได้แต่ยืนฟังภรรยาซักถามอาการของผม (พี่มิ่งเป็นคนเงียบๆ ไม่ค่อยพูด น้องเฟรม น้องฟาง รับนิสัยพ่อมาเต็ม ๆ) น้องฟางก็มีถามผมบ้าง แต่น้องเฟรมจะนิ่ง ๆ ฟังคนอื่นพูด ซักพักก็ไปนั่งที่โซฟา ซึ่งธรรมดาผมกับน้องเฟรม ถ้าเจอกันที่อื่น น้องเฟรมจะไม่ค่อยมาคุยหรือยุ่งสุงสิงกับผม คงจะระแวงกลัวใครจับพิรุธได้ แต่นี่เป็นพ่อ แม่และน้องของน้องเฟรม ซึ่งทุกคนก็รู้ว่าน้องเฟรม มาค้างที่บ้านพักของผมเกือบทุกศุกร์ ก็ไม่เห็นต้องทำฟอร์มเลยนี่ ผมคิดได้นิดนึง ก็ได้ยินเสียงแม่น้องเฟรมถาม “แล้วนี่..นอนคนเดียวไม่มีใครเฝ้าเหรอ” ผมกำลังคิดว่าจะตอบไงดี ก็ได้ยินเสียงน้องปอนด์ตอบ “ผมเฝ้าอยู่ครับ” “อ่อ....ปอนด์เฝ้าเหรอ...เด็กดีจัง....เฝ้าตั้งแต่คืนแรกเลยป่ะ”  “ครับ” แล้วแม่น้องเฟรมก็หันไปถามน้องเฟรมที่นั่งอยู่ที่โซฟาว่า “เฟรม...ปอนด์เค้ามานอนเฝ้าคุณจอห์น..แล้วหนูไม่มาเฝ้าบ้างเหรอลูก” ผมได้ยินก็นึกว่า เอาแล้วแม่น้องเฟรมเริ่มก่อชนวนให้ผมซะแล้ว (ผมเบื่อผู้หญิงก็เพราะแบบนี้แหละครับ บางครั้งพูดอะไรเหมือนปากไม่มีหูรูด) ทีแรกก็เคืองแม่น้องเฟรมนิด ๆ แต่ก็พยายามทำใจว่า เค้าก็ถามไปตามปกติ เพราะน้องเฟรมมาค้างที่บ้านผมบ่อย และถ้าผมไม่มีอะไรกับน้องปอนด์ มันคงเป็นแค่คำถามธรรมดา ๆ  “ไม่อ่ะ..วันนี้มีการบ้านเยอะยังไม่ได้ทำ” น้องเฟรมตอบแม่ “ไม่ได้เรื่อง...มานอนบ้านพี่เค้าบ่อย ๆ พี่ป่วยก็ไม่มาเฝ้า สู้ปอนด์ก็ไม่ได้” แม่น้องเฟรมบ่นน้องเฟรม แต่คำบ่นของแม่น้องเฟรม มันเหมือนระเบิดเวลาที่ทำให้เรา 3คน เกิดความรู้สึกที่ต่างกัน น้องเฟรมคงรู้สึกโกรธแม่ขึ้นมา ที่เอาตนเองไปเปรียบเทียบกับน้องปอนด์สังเกตได้จากที่มีสีหน้าบึ้งนิด ๆ....สำหรับผมก็รู้สึกกังวลว่า น้องปอนด์จะคิดยังไงเมื่อรู้น้องเฟรมเคยมานอนกับผม.....ส่วนน้องปอนด์เมื่อรู้ว่าน้องเฟรมเคยมานอนที่บ้านผม คงจะเกิดความสงสัยว่า ผมกับน้องเฟรมมีอะไรเหมือนกับตนหรือปล่าว เพราะสีหน้าน้องปอนด์ขมวดคิ้วกำลังทำหน้าสงสัยอยู่ และหันมามองหน้าผมเป็นเชิงถาม ผมแกล้งเฉไฉไปคุยกับน้องฟางเรื่องการเรียนและการสอบปลายภาค  ถึงแม้ผมจะทำทีเป็นคุยกับน้องฟาง แต่หูผมก็คอยเงี่ยฟังว่า แม่น้องเฟรมกับน้องปอนด์จะคุยอะไรกันอีกหรือปล่าว.... แล้วผมก็ต้องกังวลและหนักใจขึ้นไปอีก  เมื่อได้ยินน้องปอนด์ถามแม่น้องเฟรมว่า “เฟรมเคยมานอนบ้านลุงด้วยเหรอครับ”  “อืมมม....ก็ไปนอนเกือบทุกอาทิตย์แหละ”  “ไปนอนวันไหนเหรอครับ” “ส่วนมากก็ไปวันศุกร์..แต่ก็มีไปวันเสาร์มั่งเหมือนกัน” ผมได้ยินก็ได้แต่ร้องในใจว่า “ตาย...ตายแน่ คราวนี้กูตายแน่ๆ” แต่เหมือนพระมาโปรด หมอกับพยาบาลเดินเข้ามา แม่น้องเฟรม พี่มิ่งและน้องฟางจึงเดินไปนั่งที่โซฟา น้องปอนด์ก็ขยับถอยหลังออกไปอีก หมอตรวจดูอาการผมแล้วบอกว่า เป็นปกติดีทุกอย่างแล้ว ก็สั่งให้พยาบาลออฟน้ำเกลือได้ พอหมอและพยาบาลออกจากห้องไป.....ตอนนั้น 2 ทุ่มกว่าแล้ว ครอบครัวของน้องเฟรมก็ลาผมกลับ น้องเฟรมเดินออกเป็นคนสุดท้าย ก่อนเดินออกประตู หันมามองผมแล้วยกมือถือตนเองขึ้นมา แล้วชี้ไปที่มือถือ ผมก็รู้ว่าน้องเฟรมคงบอกให้ผมดูข้อความที่ส่งมา ผมก็ยิ้ม ๆ พยักหน้า  แต่การกระทำของผมกับน้องเฟรมก็ไม่พ้นสายตาของน้องปอนด์ไปได้ น้องปอนด์นั่งหน้านิ่ง ๆ อยู่ ผมก็กลบเกลื่อนทำเป็นดีใจ ที่แขนผมเป็นอิสระจากน้ำเกลือแล้ว น้องปอนด์เขยิบเก้าอี้กลับมานั่งข้างเตียงพูดขึ้นมาว่า “พี่ครับ....เรามีเรื่องต้องคุยกัน” ผมก็ทำเป็นร่าเริงไม่เคร่งเครียดรีบพูดขึ้นว่า “เด๋วได้ป่ะครับ...พี่ไม่ได้อาบน้ำมา 2 วันละ..ขออาบน้ำให้หายเหนียวตัวก่อนนะครับ...นะ...นะครับ” น้องปอนด์พยักหน้ารับ “ครับ”  ผมได้โอกาสก็รีบชิ่งเข้าห้องน้ำทันที ในระหว่างที่กำลังอาบน้ำ ก็นึกคิดหาคำตอบที่จะตอบคำถามน้องปอนด์ ผมไม่ค่อยหนักใจกับน้องปอนด์เท่าไร เพราะความที่น้องปอนด์มีนิสัยคล้ายกับผม ที่เป็นคนแสดงออกซึ่งเดาใจได้ไม่ยาก ประกอบกับช่วงระยะเวลาเดือนกว่าๆ ที่ผมรู้จักน้องปอนด์ เราคุยกันทุกวัน และก็มีอะไรกันบ่อยกว่าน้องเฟรม....เรียกได้ว่าผมกับน้องปอนด์น่าจะสนิทกันมากกว่าน้องเฟรมซะอีก จึงเดาได้ว่า น้องปอนด์คงสงสัยว่า ผมต้องมีอะไรกับน้องเฟรมแน่ ๆ แต่น้องคงไม่คิดว่าน้องเฟรมเป็นแฟนผม เพราะเคยมีครั้งหนึ่งที่น้องปอนด์ถามถึงแฟนผมว่า อายุเท่าผมหรือปล่าว ผมก็ตอบรับอือๆออๆ...แบบขอไปทีเพื่อให้น้องเลิกถาม และน้องปอนด์ยังเคยถามผมว่า นอกจากแฟนและน้องปอนด์ที่เป็นกิ๊กแล้ว ผมมีคนอื่นอีกหรือปล่าว ผมก็บอกว่าไม่มี ดังนั้น ตอนนี้น้องปอนด์ต้องคิดว่าน้องเฟรมเป็นกิ๊กผมอีกคน...ผมคิดไปคิดมา แล้วบอกตัวเองว่า สงสัยต้องบอกความจริงว่า น้องเฟรมก็คือแฟนผมนั่นเอง ซึ่งผมคงต้องหาหลักฐานมาอ้างให้สมจริง เพื่อให้น้องปอนด์เชื่ออย่างสนิทใจ  เอาอะไรดีหว่า!!!! แล้วก็นึกถึงข้อความแชทที่ผมส่งไปให้น้องเฟรม และน้องเฟรมตอบกลับมาซึ่งผมยังไม่ได้อ่าน....จึงยิ้มออกมาได้อย่างโล่งอก ที่ผมมีหลักฐานที่จะทำให้น้องปอนด์เชื่อได้แล้ว....ก็ตั้งใจอาบน้ำชำระร่างกาย และเตรียมความพร้อมประตูสวรรค์ของผมเป็นอย่างดี เพราะคืนนี้มันต้องได้ใช้อย่างแน่นอน....ธรรมดาคนที่เป็นผัวเมียกัน หรือแฟนกันเวลางอลหรือโกรธกัน การง้อที่ดีสุดคือการที่ได้มีเซ็กส์กัน ซึ่งหลังจากมีเซ็กส์กันแล้ว ความโกรธ ความเคืองมันจะหายไปโดยอัตโนมัติ....ผมอาบน้ำเสร็จก็มาใส่เสื้อผ้าชุดคนป่วยของโรงพยาบาล แล้วเดินไปหาน้องปอนด์ก้มลงหอมน้องปอนด์ น้องปอนด์หันหน้าหนีทำท่าบ่ายเบี่ยงเล็ก ๆ ผมก็จับหน้าน้องหันมามองตาผม ผมทำสีหน้าอ้อน ๆ แล้วก้มลงจูบน้อง ทีแรกน้องปอนด์ทำนิ่งๆ....แต่แป๊บเดียวก็จูบตอบผม ผละปากออกจากกันแล้วผมบอกน้องว่า “ปอนด์ครับ...พี่รักปอนด์มากนะครับ....เด๋วปอนด์ไปอาบน้ำให้สดชื่นก่อนนะครับ...เสร็จแล้ว ปอนด์อยากถามอะไร พี่จะตอบปอนด์ทุกอย่างไม่มีปิดบัง....OK นะครับ”  “ครับ”

          น้องปอนด์อาบน้ำเสร็จ ผมก็ให้น้องปอนด์มานั่งคุยกันบนเตียง ถามน้องปอนด์ว่า “วันนี้ไม่คุยกับแฟนเหรอ” น้องบอกว่าคุยแล้วตอนที่ผมกำลังอาบน้ำ ผมถามน้องว่า “ทำไมคุยกันแป๊บเดวเองล่ะ...เห็นทุกทีคุยนานเป็นชั่วโมง” “ก็ผมบอกว่าวันนี้ผมง่วงนอน”  น้องปอนด์ตอบ แล้ว น้องปอนด์ก็เข้าเรื่องทันที....ถามถึงน้องเฟรมตามที่ผมคิดไว้ไม่มีผิด    ผมบอกน้องปอนด์ว่า น้องเฟรมเป็นแฟนผมและเล่าเรื่องต่างๆ ของผมกับน้องเฟรมให้น้องปอนด์ฟัง ทีแรกน้องไม่เชื่อจนผมเปิดแชทให้น้องปอนด์ดู ซึ่งข้อความในแชทก็มีที่ผมส่งไปอ่อยน้องเฟรมวันนั้น  “วันวาเลนไทน์ คนที่เป็นคู่รักกัน เค้าให้ของขวัญกันแล้วพี่ต้องให้ใครหรือป่าวนะ” และมีของน้องเฟรมตอบกลับมาว่า “ต้องให้ดิ่ครับ”   “ถ้าพี่ให้ผมขอ 450 นะครับ”  “พี่ครับ...ให้หรือป่าวครับ” “พี่ครับตอบผมหน่อยครับ” น้องปอนด์ดูแล้วก็ยังทำหน้าเหมือนเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง....พอดีกับที่น้องเฟรมเห็นผมอ่านข้อความแล้ว ก็ส่งข้อความมา “ตกลง...พี่ให้หรือป่าวครับ” “พี่ต้องให้ใครล่ะ”  “ก็ให้ผมอ่ะครับ”  “เฟรมเป็นคนรักของพี่เหรอ”  “ครับ” “ครับอ่ะใช่หรือป่าว”  “ใช่ครับ” “แต่พี่ว่าเราไม่ได้เป็นแค่คนรักกันเฉยๆนะ”  “เฟรมบอกพี่ดิ๊...เราเป็นไรกัน”  “เป็นผัวเมียกันครับ” “งั้นผัวขอของขวัญเมียดิ๊”  “เมียครับ...เติมเงินให้ผัวหน่อยนะครับ”  “ครับ....แล้วผัวรักเมียมั้ยครับ”  “รักครับ...” “รักมากแค่ไหน...กี่เปอร์เซ็นต์”  “90 ครับ” “แล้วอีก 10 เปอร์เซ็นต์ รักใคร”  “รักตัวเองครับ” “แล้ววันวาเลนไทน์จะมาหาพี่หรือป่าว มาให้ของขวัญพี่นะ...พี่รู้ว่า..เฟรมรู้ว่าพี่อยากได้อะไร” “ไปครับ” “แค่นี้นะครับ...พี่นอนละ ฝันดีฝันถึงพี่ด้วยนะครับ”  “ครับ” พอจบการแชทกับน้องเฟรม ผมก็ถามน้องปอนด์ว่า “ทีนี้เชื่อยังครับ”  “ผมไม่อยากจะเชื่อเลย”  “ทำไมล่ะ”  “ก็ไอ้เฟรม...มันเป็นคนเฉย ๆ ไม่ค่อยพูด ไม่ค่อยสุงสิงกับใคร อยู่โรงเรียนก็ไม่ค่อยคุย....แต่ถ้าคุยเรื่องเกมถึงจะคุยเหมือนคนละคน  กับผมบ้านใกล้กันแท้ ๆ มันยังไม่ค่อยคุยด้วยเลย มะกี้พี่ไม่เห็นเหรอครับ ผมทักมันมันยังไม่ค่อยจะตอบ” “เค้าก็เป็นคนนิสัยอย่างนั้นเอง ไม่มีไรหรอก” “ผมก็ไม่ได้ว่าไรมัน รู้ว่าเป็นคนอย่างนั้น มันไม่พูด ผมก็เลยไม่ค่อยได้พูดกับมันซักเท่าไร”  “ดีแล้วล่ะ....ปอนด์มีเพื่อนปอนด์ก็ต้องเข้าใจนิสัยเพื่อน ถึงจะคบกันได้นาน ใช่ป่ะ” “ครับ..แต่...พี่บอกว่ามันเป็นแฟนแล้วมันคิดว่าพี่เป็นแฟนหรือป่าวอ่ะ”  “ก็ต้องคิดสิมะกี้เฟรมยังบอกว่า เป็นผัวเมียกันเลย...ทำไมอ่ะ” “ก็ที่โรงเรียน...เพื่อนมันในห้องมีแฟนเกือบหมดแระ...มีมันคนเดียวนี่ล่ะมั้งที่ไม่มี เวลาใครถามว่า ไมไม่มีแฟน มันบอกว่า ยังเด็กอยู่ มีทำไมแฟน ไร้สาระ เล่นเกมดีกว่า” “ก็เค้าจะกล้าบอกใครมั้ย...ว่ามีพี่เป็นแฟน...มีแฟนเป็นผู้ชายแถมแก่คราวพ่ออีก...เป็นปอนด์ ปอนด์จะกล้าบอกใครมั้ยล่ะ ว่าเป็นกิ๊กกับพี่” “เออ...ก็จริงเนอะ”  “ปอนด์โกรธพี่ป่ะเนี่ย”  “โกรธนิด ๆ” “โกรธไมอ่ะ”  “ก็โกรธที่ไม่บอกแต่แรกว่าแฟนพี่เป็นไอ้เฟรม” “พี่ขอโทษนะ...ตอนนั้นพี่ไม่กล้าบอก กลัวปอนด์โกรธแล้วจะไม่มาหาพี่อีก..เลยต้องปิดบัง...แต่จะว่าไปแล้ว...พี่สนิทกับปอนด์และมีไรกันมากกว่าเฟรมอีกนะ” “จริงดิ่พี่” “จริงๆ ปอนด์ลองนึกดูดิ่ ว่า...พี่บอกว่าแฟนไม่มาหาแล้วชวนปอนด์มาหาพี่ บ่อยมั้ยล่ะ”  “อืมมม...ก็หลายครั้งนะ”  “รู้อย่างนี้แล้ว ยังจะมาพี่อีกหรือป่าว”  “ถึงพี่มีแฟนเป็นไอ้เฟรม..ผมก็ต้องมาหาพี่อยู่ดี เพราะผมเป็นกิ๊กกับพี่”  “แหม...ชื่นใจจังพี่ดีใจมากเลยนะ ที่มีปอนด์เป็นกิ๊ก จริง ๆ แล้ว พี่อยากได้ปอนด์เป็นแฟนเลยนะ แต่ปอนด์มีแฟนแล้วอ่ะ”  “ก็..ก็...เราเจอกันช้าไปมั้งครับ”

tan2

ถ้าปอนด์เลิกกับแฟน จะหันมาคบน้องรึเปล่าล่ะครับ

เด็กดี

ขอบคุณครับ

Moshiy

ขอบคุณครับ

0810380803

ขอบคุณครับ

tose

ขอบคุณครับ

aoffyza

ขอบคุณครับ

being2be

ขอบคุณมากครับ

ponch

ขอบคุณครับ

Pnp407

ขอบคุณครับ

yut7223

ขอบคุณครับ

BoJinn

ขอบคุณครับ

sodazaa208

ขอบคุนคับ

WIGGIN

ผิดที่เราเจอกันช้าปาย…

Nat_za

ขอบคุณครับ

mekhakhu2

ขอบคุณครับ

gang2520

ขอบคุณครับ

peakindy

ขอบคุณครับ

nonn_111

ขอบคุณครับ

Netnotnet

ขอบคุณครับ

ballja

ขอบคุณครับ