รักเร่ร่อน...ของคนจรจัด 3 bymod-cup

tor_8915

เร่ร่อน3

' r+ [  T( Q5 H7 e
1 H  N) ]" f: Q9 J( i& s
' k" q: o% P- {& K+ dฟุบ
( v% ^  d" S% o2 V$ }. F: I

1 v, R# m7 a3 c- h' Eผมทิ้งตัวนอนหงายแผ่ลงบนเตียงอย่างหมดแรง ไม่ไหว ถ้ามีงานยักษ์เข้ามาแบบนี้บ่อยๆผมตายแน่ สี่วันมานี้ผมแทบจะกลายร่างเป็นไส้เดือนมุดดินหนีอย่างเดียว แต่คงเป็นไส้เดือนที่โชคร้ายที่สุดนอกจากจะมุดดินหลบไม่ได้แล้วยังโดนปูนโบกทับจนซี้แหงแก๋พอจะชอนไชหนีไปอีกครั้งก็โดนตามมาโบกทับอยู่ร่ำไป


คงเป็นเพราะงานนี้เป็นงานหนักงานแรกหลังจากผมเรียนจบมามันเลยหนักหนาสาหัสเป็นพิเศษหวังว่าอีกไม่นานคงจะปรับตัวทดเวลาบาดเจ็บได้


) w# b, D+ e7 l8 i& v* }ทุกวันนี้ก็พยายามทดแล้วทดอีก ถ้าเป็นวิชาเลขก็ทดจนนับนิ้วไม่ไหว ต้องตื่นตีห้าเพื่อไปถึงที่ทำงานตอนหกโมงเช้านั่งสุมหัวทำงานกับทีมอีกห้าคน พอบ่ายโมงคอมเพลนงานกับหัวหน้า แล้วกลับมาสุมหัวทำงานกันต่อถึงห้าทุ่มเที่ยงคืนหรือเข้าเช้าวันใหม่เลยก็มี


" E5 [( I8 n' ^/ M+ hไม่ได้แวะไปไหนเลยนอกจากที่ทำงานกับคอนโด หมดแรงจริงๆแม้แต่อาหารของชายจรจัดผมก็ไม่ได้เอาไปให้เขามาหลายวันแล้ว ไม่รู้ว่าจะเป็นอย่างไรบ้างหวังว่าเขาจะเอาตัวรอดได้เหมือนอย่างก่อนหน้าที่จะเจอผม


* x& M! N3 m0 x! U. ^9 Xอย่างเช่นวันนี้ผมก็กลับมาถึงห้องตอนห้าทุ่มสิบนาที
; Y9 {9 ~: N/ G0 O
6 @& y9 w2 ?4 X+ k& e* F$ u1 u
9 B4 s. z! E& j  g  Uเพิ่งตระหนักเอาตอนนี้เองว่าการนอนแผ่บนเตียงมองเพดานห้องเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุดแล้วT^T
5 Y6 b1 Y+ F* B  Z% i
/ _- W+ |2 M$ `' W
, @. G: e8 ^) h: `นอนนิ่งสักพักผมก็ยันตัวลูกขึ้นเดินโงนเงนเข้าห้องน้ำ กว่าจะอาบน้ำเสร็จก็ปาไปเที่ยงคืนแล้ว เฮ้อเหนื่อยชะมัด ขอนอนเอาแรงเรียกลมปราณสักหน่อยเหอะ


หัวถึงหมอนปุ๊บสมองผมก็เหมือนสับคัทเอาท์ลงทุกอย่างดิบสนิทด่ำดิ่งเข้าความมืดสนิทแม้แต่ฝันก็ไม่มี
2 k- u) L! \) E$ f
2 N& m) k* r6 C1 g% D) |8 ?
+ v. v# N! {1 F: U4 ^เช้านี้เป็นอีกวันที่ผมตื่นตั้งแต่ตีห้าลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวเพื่อไปทำงานเหมือนสี่วันที่ผ่านมา แต่วันนี้ผมรู้สึกสดชื่นมากกว่าเดิม แน่สิ งานใกล้เสร็จแล้วเหลือเก็บรายละเอียดอีกนิดเดียวคาดว่าวันนี้คงเสร็จ...และเสร็จทันเวลาเลิกงานปกติซะด้วย


4 Y& j0 ^7 X4 i( a“ไอ้เล็ก”
9 V2 o$ D: r" z8 |! e$ L! ^5 f

0 ?! ?+ J2 P# O" [6 [1 n! |“ว่าไงครับพี่มิ่ง” ผมละจากสิ่งที่เขียนเงยหน้าขึ้นมอง
! N- r/ u6 k9 ?( n2 k

พี่มิ่งเป็นหัวเรือของงานนี้ก่อนจะถึงมือหัวหน้างานทุกอย่างจะต้องผ่านพี่มิ่งก่อน ถ้างานดีพี่แกก็ได้หน้าไปแต่ถ้างานบรรลัยพี่แกก็รับเละเหมือนกัน


พี่มิ่งเลยเป็นผู้ชายสองบุคลิก เวลาปกติก็เฮฮาปาร์ตี้ขี้เล่นมีมุมกวนประสาท(กวนตีน)แต่ถ้าเป็นเรื่องงาน อื้อหืออย่าให้พูด มาเฟียชิดขวายากูซ่าชิดซ้ายบัวขาวที่ว่าหน้าโหดนักหนายังเทียบไม่ติดฝุ่น
/ }! d$ [+ J* v+ I7 q
8 a1 ^6 \! a( G" Y* L3 q
แต่เพื่อนร่วมงานทุกคนต่างนับถือจากใจจริงกับความเก่งกาจทั้งเรื่องงานและการจัดการคนของพี่มิ่ง พี่เขาคือแบบอย่างของผมเลยล่ะ เมื่อผมอายุยี่สิบแปดผมอยากเป็นให้ได้เหมือนพี่เขาในตอนนี้

% _6 i# X' z+ r' c: n* k( I9 \0 [' f- R
+ I; g& n! A/ M“ออกไปกินข้าวกันเที่ยงแล้ว”
9 l( L7 \8 o$ W
' T3 K3 _" F8 O9 `. Z
“อ้าว แล้วงาน...” มองงานล้านแปดที่กองตรงหน้าเป็นเชิงถามว่าจะเอายังไงกับมัน มาแปลกแฮะทำมาชวนกินข้าวเมื่อวานแค่ขอไปเข้าห้องน้ำยังจะเขมือบหัวผมอยู่เลย

, \( }4 Y3 \3 g+ ]
“พี่ส่งให้ลูกค้าไปแล้วทุกอย่างโอเค” พี่มิ่งยิ้มร่ายิ่งให้ผมงงหนักเข้าไปใหญ่

$ j+ ~3 {: M% a
อะไรคือส่งงานให้ลูกค้าไปแล้ว

5 R7 h' R8 C3 P  }8 A
แล้วที่ผมปั่นหัวฟูอยู่มันคืออะไร(วะ)

( w9 U& ^* F% m) ^( y
เหมือนพี่มิ่งจะเข้าใจหน้าตาหมางงของผมเลยส่งมือข้ามโต๊ะมาตบไหล่สองทีหัวเราะร่าเหมือนมันเป็นเรื่องตลกมากก่อนตอบ
# R. t: D% Z* e5 s% J! B
! n1 }1 X. }, H" S, W; \
) W& Z2 ?, Q8 a  r" Y$ |: T5 M“อ้อ ที่มึงทำน่ะเป็นสรุปงานที่ต้องส่งให้หัวหน้า...” อ่อ...ผมพยักหน้าเข้าใจ ถือเป็นงานด่วนเหมือนกันสินะ...ผมกำลังจะคิดแบบนั้นถ้าไม่ใช่เพราะรอยยิ้มเจ้าเล่ห์(ผมยังมีความเคารพเลยหลีกเลี่ยงคำว่าชั่วร้าย)พร้อมกับประโยคตีแสกหน้า “...ศุกร์หน้าว่ะ ฮ่าๆ”
. H3 N2 k' I/ C% V+ R/ ^
, y0 m' b* H1 S
9 r4 ~2 S& R5 j6 L; Xผมโยนปากกาลงบนโต๊ะทันที
$ }# ^) t) X$ F; j6 x

“อ้าวพี่แกล้งผมหรอ”
/ c. x0 }' J4 v. Y0 Y' x- I3 \
% V/ A6 D2 g% X' \0 F/ o
" a: J3 v/ H1 V“ฮ่าๆก็เห็นท่าทางมุ่งมันตั้งใจแล้วไม่อยากขัดจังหวะ ช่างอุทิศตนเหลือเกินนะปุญมนัสก๊ากกกกกกก”

( L0 x! ?$ i$ R
+ d0 @: Y6 L0 r0 ?ไอ้พี่เวร!!
) r$ `# _6 c8 L( C8 i8 r! I
$ f2 @2 Z$ w6 r. g% {5 V
ถ้าไม่ติดว่าแต่งงานแล้วจะแช่งให้อาภัพรักทั้งชาติไปเลยชิ!!


1 g5 m* S/ D9 w$ T! |  P“ไปยังพี่ อ้าว เป็นไรหน้าเป็นตูด” ไอ้ปอนด์เดินเข้ามาเรียกพี่มิ่งก่อนหันมาทักผม สี่วันมานี้ไอ้ปอนด์ไปกลับกับผมแล้วผมก็หมายหัวเอาไว้แล้วว่าวันนี้จะทิ้งให้มันกลับเอง!! ทำหน้ากวนตีนดีนัก ฮึ่ย! ทำไมทุกคนต้องรุมแกล้งผมด้วยนะ

: f3 w6 X% M  e* `- t/ E


# m) F( J$ X1 `- J3 k( B
เสร็จจากมื้อกลางวันที่เหมือนเหมือนงานฉลองกลายๆที่งานสำเร็จลุล่วงไปด้วยดีผมก็อดเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันไม่ได้ ยังไม่ทันจะได้แกล้งไอ้ปอนด์โดยการให้มันเดินกลับเลยเหมือนมันจะจับรังสีฆาตกรจากผมได้ดันเรียกพิณมารับซะงั้น ฝากไว้ก่อนเถอะ!
) p) y7 _, _4 e3 }4 n1 g$ h5 U

นี่ยังไม่นับเรื่องที่ทุกคนรู้หมดว่าวันนี้ได้หยุดครึ่งวัน
# I- Z8 P  N$ A0 w- R

แต่ผมไม่รู้!!

3 Z' X" t* d: @* g1 Z0 j
/ X% `8 M+ C9 Kเคืองเว้ย!
# r& o+ D1 G: c4 K$ ]4 C

ใจเย็นปุญมนัสนายคือคนจิตใจดีผู้มีเมตตาอย่าให้สัตว์โลกมาดึงจิตใจนายให้ต่ำลง หายใจเข้าออกช้าๆ อืม อย่างนั้นแหละ

5 t; c1 f+ x4 j% e
“ทำหน้าอะไรของมึง”

+ {2 a" L% p' w# l
- a8 x) N4 U" n1 W“ช่างผมเหอะ”


ผมสะบัดหน้าใส่พี่มิ่งก่อนเดินแยกออกมาจากหน้าร้านอาหาร วันนี้ผมจะโกรธทุกคน!! โดนว่าสาวแตกก็ช่างมันไม่อย่างนั้นผมจะโดนแกล้งแบบนี้อยู่ร่ำไป ผมไม่ชอบให้ใครมามองผมเป็นตัวตลกนะ!!

' [4 B* T) R- V1 F% W! u
เอิ่ม...ความจริงผมก็ไม่ได้คิดมากขนาดนั้นหรอก ออกจะไม่คิดอะไรเลยด้วยซ้ำแค่ทำท่าให้ดูเยอะไปงั้นแหละ พวกพี่มิ่งรู้ถึงข้อนี้ดีถึงไม่สนใจท่าทีของผมเลย วันไหนงอนจริงขึ้นมาแล้วจะรู้สึก!
9 g6 c2 L6 J7 K
+ N; |2 `: J+ E, [' }
4 l) s  F- W1 yเมื่อควบคุมสติได้แล้วผมก็ขับรถกลับคอนโด ถึงห้องก็ถอดชุดทำงานออกเหลือแค่บ๊อกเซอร์กับเสื้อกล้ามสีขาวกระโจนขึ้นเตียงนอนหลับเพื่อฟื้นฟูร่างกายอันอ่อนเพลียของตัวเอง
4 U. i( q. S# @
1 Y( Y' g* V  `3 Q, v+ |5 _
กว่าจะตื่นขึ้นมาอีกทีก็ปาเข้าไปหกโมงเย็น โอ้โหตั้งแต่บ่ายโมงจนถึงตอนนี้ผมหลับไปกี่ชั่วโมงเนี่ย แต่ดูจากอาการของตัวเองถึงจะหลับไปร่วมสี่ชั่วโมงแต่ร่างกายพร้อมจะชัทดาวน์ต่อ เพลียจัดจริงๆ
( ^0 B) R  s# s/ g1 }+ A

5 G. U# T: K4 o( xไปหาอะไรกินก่อนแล้วค่อยกลับมานอนยาวตอนกลางคืนทีเดียวแล้วกัน
$ j" t0 h% j+ l$ V
6 h' }2 A+ e0 k6 l# n3 l8 N
8 e6 J* c. ?+ x& v! j+ a2 `( S* Bคิดได้เช่นนั้นผมจึงลุกเข้าไปล้างหน้าล้างตาให้สดชื่นขึ้นก่อนผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าในชุดลำลองเสื้อยืดขาสั้นก่อนหยิบกุญแจห้องกับกระเป๋าสตางค์ออกจากห้องเดินไปสั่งข้าวกล่องที่ร้านอาหารตามสั่งเจ้าประจำแล้วข้ามถนนเพื่อไปเซเว่นเหมือนทุกครั้ง
2 Y, T, b2 B' e/ ]

กลับมาแล้ววิถีชีวิตที่ผมคุ้นเคย คิดถึงเธอจัง T^T

; v" ?3 Q7 G% Y( [" j' X" ?* c( S
  ?* m4 R& T% G" ?9 Fแล้วก็เป็นเหมือนเคยในกิจวัตรประจำวันที่ไม่ได้ทำมาหลายวันเมื่อผมได้ข้าวกล่องก็เดินทะลุซอยผ้าที่บรรดาแขกขาวแขกดำเจ้าของร้านจำหน้าผมได้แล้วเพื่อเลี้ยวตรงไปยังตรอกอับแสง หวังว่าจะยังจำผมได้นะ
- n* l/ c4 x5 E$ p
: P' `- b/ h3 @' q7 R5 q, Z( T3 H
ผมเอากล่องข้าววางไว้ปากทางเข้าพร้อมน้ำหนึ่งขวดอ้อ นมจืดอีกหนึ่งกล่องของน้องหมาก่อนส่งเสียงเข้าไป
7 ]. K, c- A- d- J9 j2 V3 v
/ T- E8 j- u- e& f4 Z6 x6 O
0 U- ~' U! n7 U- }3 ~“นาย!ฉันเอาข้าวมาให้”


เงียบ
1 Z; d" I5 @0 u  F+ p) m

9 C2 n; n' r7 j: K. K" ]5 W+ i. q“นาย!จำฉันได้หรือเปล่า เอาข้าวมาให้แล้วนะ!”
+ U' c( H: |% i6 b* a# ?

3 d* \& K+ L0 i/ Uยังเงียบ

! L( h+ X6 L& n1 S7 E. V
ผมเริ่มเอะใจทุกครั้งก็เงียบแต่ไม่ไร้การเคลื่อนไหวแบบนี้
" s& l% q& I/ N# t( U2 P; t# R& s

% V7 L" t9 a; J+ H/ @. f( Y/ P& V+ S2 pผมควักโทรศัพท์มือถือออกมาก่อนเปิดโปรแกรมไฟฉายและส่องแสงเข้าไปในตรอกมืดอับ
8 [( w& I- a/ F0 O: {) I" [  X; }
; V3 ~! }' X+ R
ว่างเปล่า

6 e3 l' D5 _0 q
ไม่มีสิ่งมีชีวิตอยู่เลย ทั้งคน ทั้งน้องหมา
$ l) j) X' q2 F0 g

ผมลดมือที่ถืออุปกรณ์ส่องแสงลงข้างตัว พยายามคิดในแง่ดีเอาน่า...แกหายไปตั้งหลายวันนะคนเล็ก ถ้าเขามามัวรอแกมีหวังอดนานอยู่ในตรอกนี้แน่ ที่เอาน้องหมาไปด้วยก็คงกลัวว่ามันจะเดินหายไปที่อื่น

* f6 |0 k% ~; W9 `/ j
2 T; r: S5 ^  \เดี๋ยวเขากลับมาเห็นอาหารที่เราวางไว้ให้คงรู้เองแหละ
* q3 h+ ^. @  J

เดี๋ยวพรุ่งนี้คงเจอกันเหมือนเดิม

; F0 ?, X: E$ s9 T: K
& S, ]2 ^& _7 c  F1 _

% Q' y& j  v# h( V. T: q) |; xเย็นวันรุ่งขึ้นเมื่อผมกลับมาจากที่ทำงานผมก็เปลี่ยนเสื้อผ้าลงมาซื้อข้าวตามปกติ ก่อนเดินไปเส้นทางคุ้นเคยเพื่อไปตรอกเดิมแต่เพียงแค่เลี้ยวพ้นซอยผ้ากล่องข้าวขวดน้ำเปล่าหรือแม้แต่กล่องนมที่ผมวางไว้เมื่อวานยังอยู่ที่เดิมบ่งบอกว่าไม่มีใครหยิบมัน...และบอกเป็นนัยว่าเขาไม่ได้กลับมา

- u' X8 Q8 a2 h
, \5 H$ Q9 q6 j3 N# Yหรือไม่อยู่แล้ว...


ผมเดินเข้าไปใกล้เพื่อดูให้แน่ชัด ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงทุกสิ่งที่ผมเห็นก่อนหน้านี้ยังเหมือนเดิม ถุงพลาสติกหูหิ้วที่บรรจุบรรดากล่องข้าวขวดน้ำและนมไว้กระพือพัดโยกตามแรงลมที่พัดมาเอื่อยๆส่งเสียงก๊อบแก๊บดังแว่วเข้ามาในหู เสียงเสียดสีกันเหมือนทำนองดนตรีเพี้ยนดังหยุบหยับรำคาญหูเสียดแทงเข้ามาในอกเหมือนมันกำลังส่งเสียงเยาะเย้ยผมอยู่

1 m. r: S, M6 ]) _4 l8 s, N
/ a) v! S4 u' R+ B3 g  e+ c5 Z+ w/ |ทั้งที่มันเป็นเรื่องปกติของคนเร่ร่อนที่มักจะอยู่ไม่เป็นที่เป็นทาง เหมือนอย่างสองวันก่อนผมคุยกับแม่ทางโทรศัพท์แม่ยังบอกเลยว่าลุงเร่ร่อนที่แม่เคยช่วยไว้เมื่อปีก่อนแล้วหายตัวไปกลับมาแล้ว แม่ถามลุงว่าหายไปไหนมาตั้งหนึ่งปีลุงบอกแม่ว่า ‘ลุงเดินไปกรุงเทพฯมาไปอยู่ที่โน่นได้พักหนึ่งแต่ติดม๊อบลุงกลัวเลยกลับมาที่ระยอง’

& s* t- {# Y: L+ o" q3 L9 d. I1 p
อยากจะถามแม่เหลือเกินว่าพอแม่เอาของไปให้ลุงแล้วไม่เจอแม่รู้สึกอะไรหรือเปล่าแต่ก็เห็นแม่ยังอยู่ปกติสุขดี


แล้วทำไมใจผมต้องโหวงแบบนี้ด้วยล่ะรู้สึกเหมือนว่าหัวใจตัวเองเป็นนาฬิกาลูกตุ้มแกว่งไปไกวมาจะหลุดจากขั้วเสียให้ได้
1 j  k0 y3 r1 e& S6 x' _, D" @
" z/ f% r1 k7 e
อาจเป็นเพราะผมไม่ได้มองเขาเป็นแค่ชายเร่ร่อน หกวันที่เจอกันกับอีกสี่วันที่ไม่ได้เห็นหน้ามันเหมือนกับเขาเป็น‘เพื่อน’ ของผมอีกคนไปแล้ว

6 ^  v  J( s+ X7 w* ]
5 V7 ?5 L1 v- {“ยายครับ” ผมเดินไปยังตึกแถวห้องที่เป็นเจ้าของผนังด้านหนึ่งของตรอกทางตันที่ชายเร่ร่อนเคยอาศัยอยู่ พอดีเห็นยายเจ้าของบ้านนอนดูโทรทัศน์บนเก้าอี้ไม้โยกแถมเปิดประตูเหล็กบ้านพับเอาไว้เลยเดินเข้าไปเรียกด้วยเสียงสุภาพ


# F6 I: v" P' q0 \) z3 l- ]! n! K“ว่าไงพ่อหนุ่ม” คุณยายหันมาพลางลุกนั่งตัวตรงผมเลยถามเข้าประเด็นทันที


, _7 l! b% h- t- p/ r- S3 s6 }; ^“เอ่อ ยายเห็นผู้ชายตัวสูงๆประมาณนี้บ้างมั้ยครับ” ผมทำมือกะขนาดให้ดู “ผมยุ่งๆหน้าตามอมแมม ใส่เสื้อสีดำ ไม่สิบางทีเขาก็ใส่แจ๊คเก็ตสีแดง อ้อ มีน้องหมาเบ้าตาดำข้างหนึ่งด้วยนะครับ”
) z' b- C) s$ {) k5 }. n; }6 S9 d

ผมอธิบายอย่างกระตือรือร้นยายทำท่านึกชั่วแวบหนึ่งก่อนโพล่งออกมาด้วยน้ำเสียงฉุนเฉียว
# J! Y/ p4 W, R$ D! f
2 G: j/ o# K" `6 Y
“อ๋อ!!ยายจำได้แล้ว ไอ้คนบ้าน่ะหรอ ยายไล่ไปแล้ว”
/ [/ y  c1 S# b6 t) t8 [* E2 M
$ c( q! w; y" U4 [7 c
ใจผมกระตุกวูบ
  s, O9 G) M, s- _" u
& e: x0 H. @' V( n. g* k! L
“อะอะไรนะครับยาย ไล่งั้นหรอ...” เสียงผมแผ่วหวิว


“ใช่น่ะสิ!! มันมาจากไหนไม่รู้มาแย่งข้าวหมาบ้านยายกิน ขนาดข้าวบูดขยำกระดูกมันก็ยังแย่ง บ๊ะ! ยิ่งมารู้ว่ามันแอบซุกหัวนอนอยู่ข้างบ้านเลยรีบให้ลูกชายเอาไม้ไล่ตีมันไปกลัวว่าวันดีคืนดีจะมาขโมยของในบ้าน ท่าทางอย่างนี้ไว้ใจไม่ได้หรอก!”


ผมพูดอะไรไม่ออก ทุกคำพูดของยายเหมือนตะปูที่แทงจี้อยู่ตรงหัวใจส่วนน้ำเสียงเปรียบดังค้อนที่ตอกย้ำๆให้มันลึกจมหายเข้าไปยังก้อนเนื้อที่เต้นแผ่วลง
, R4 `; M8 A' Y3 G. p4 `& c
- e- x4 B" _) Q9 H" X
6 B' O4 [5 r2 G0 H! cตอกมิดหายไปจนมองไม่เห็นแต่ยังทิ่มแทงใจให้เจ็บปวด
, U) o- @4 F7 S, F1 t6 m
( C) H! I1 j% d; l
สมองผมเบลอไปชั่วขณะก่อนพยายามตั้งสติและเริ่มออกเดินตามหาชายเร่ร่อนทั่วบริเวณเท่าที่จะหาได้และคาดว่าเขาจะไปอาศัยอยู่ทั้งในตรอกซอกซอยเล็กใหญ่ สวนสาธารณะ วัด ลานจอดรถหรือแม้แต่ที่ที่ผมเจอเขาครั้งแรกแต่ก็ไม่มีวี่แววเลย
0 [( X5 c% @5 |/ n7 P' X5 `
8 ^5 G: X  b" X' F( [: M9 Q, _: }3 x
8 x7 Q4 N0 ~0 W2 r8 Wจวบจนสามทุ่มขาผมเริ่มล้าและท้องเริ่มหิวจึงตัดใจเดินกลับคอนโด ตลอดเวลาที่ทานข้าว อาบน้ำหรือทำภารกิจส่วนตัวอื่นๆในสมองผมมักจะคิดวนเวียนอยู่แต่ว่า
0 l2 _, n, E0 r: l2 _0 J% L3 \
9 I  B( b; t& }* D* q; J& A) K
‘เขาไปไหน’

3 \# o# f% D! {" k4 `
‘จะอยู่ยังไง’
$ I, c1 G5 {% W) j5 Z; {

! N$ H6 K+ I1 ?# v' k5 d( H‘จะโดนใครไล่ตีอีกมั้ย’

6 t3 ^0 I. x1 B! Z
% e$ ]' }6 ?; O  g/ Y& R, x% Fและ


‘ทุกอย่างเป็นความผิดของผมเอง...’

  t) y/ q8 v3 D1 b" `: K
% S7 o( B5 R8 M: R) L; I: V+ yครืดดดด ครืดดดด

, L  o( @7 {% [8 u/ y( e8 v8 X
เสียงโทรศัพท์มือถือสั่นครูดกับโต๊ะเรียกสติผมที่นั่งเหม่อลอยบนโซฟาเดินมารับสายด้วยร่างกายเอื่อยเฉื่อยแต่เมื่อเห็นชื่อปรากฏของคนปลายสายน้ำตาที่ไม่คิดจะไหลก็รื้นขึ้นเต็มหน่วยตา
) L/ w! \2 v/ F
9 T, E0 d# a2 G
“มะแม่...”

8 V( O  ]' U5 J- T) \4 |
[คนเล็กเป็นอะไรลูกร้องไห้ทำไม]
9 S7 h5 h; i8 K

สิ่งที่อัดอั้นในใจพรั่งพรูออกไปแค่ได้ยินเสียงผู้หญิงที่ผมรักที่สุดในโลก ผมเล่าเรื่องกระทบจิตใจในวันนี้ให้แม่ฟังด้วยเสียงสะอื้น ถ้าแม่ยืนอยู่ตรงหน้าไม่ได้มาแค่เสียงผมคงโผกอดท่านไปแล้ว
, R; a2 K& ?% j& C5 H) m
+ F. k, q5 c4 Z" B. f
& h( m8 m3 b# x& w& `/ d6 y' ~ไม่รู้ว่าแม่จะฟังรู้เรื่องมั้ยผมไม่รู้อะไรทั้งนั้นแค่อยากได้ที่พักพิงและคำปลอบโยนที่จะทำให้ความรู้สึกผิดในใจทุเลาเบาบางลง


[คนเล็กอย่าคิดมากสิลูกทุกคนเกิดมามีกรรมด้วยกันหมด คิดเสียว่าเป็นกรรมที่เขาต้องใช้นะลูกนะ]

& m9 Q1 r8 a: r
3 f6 L4 V  O  l: j. O“ตะแต่เพราะผม...”
; V/ V  [1 E( D$ Q/ W

[ลูกของแม่ทำดีที่สุดแล้วเชื่อแม่นะ]


“ครับ”

& W/ Z/ N1 ^$ k9 L/ C2 j( |, u
แม่ปลอบผมอีกสองสามประโยคถึงวางสายไปถึงจะรู้สึกดีขึ้นมาบ้างแต่ไม่ได้รู้สึกผิดน้อยลงเลยยังไงผมก็ยังคิดว่าเป็นเพราะผมอยู่ดี
) l4 I( [4 S7 V' Q& ]$ W' V

คนที่ช่วยเหลือเขา...และทิ้งไปอย่างไม่ใยดี


1 g9 J' [/ y2 {( y' \' M
ตื่นเช้ามาตาผมบวมมากคงเป็นเพราะเมื่อวานร้องไห้หนักไปหน่อยสู้ๆปุญมนัสแกต้องผ่านมันไปให้ได้
. s2 P) u7 X! `; b+ |! q( I

ผมต้องหาเขาให้เจอ


ผมไม่สามารถปล่อยผ่านไปอย่างที่แม่บอกได้
% y- d. B1 ~7 a5 i8 M1 F6 N5 H

8 p; o2 o" M, aอย่างที่ผมบอกไปตั้งแต่ต้น...เขาไม่ใช่แค่ ‘ชายเร่ร่อน’ และเขาคือ‘เพื่อนของผม’
6 i9 a) X# i1 _1 }6 a0 X& g7 f
6 X* C" b, l8 B1 n
! ]' ^4 o/ W* y, F0 Y/ s" P" E3 S* [
เที่ยงของวันนี้ผมต้องออกมาพบลูกค้ากับพี่มิ่งเลยต้องตบหน้าตัวเองเรียกขวัญกำลังใจกักเก็บความห่อเหี่ยวไว้ข้างในดึงความสดใสมั่นใจเข้ามาแทนที่ ไม่อย่างนั้นนอกจากลูกค้าจะไม่เชื่อถือข้อสำคัญจะโดนพี่มิ่งเตะโด่งตกสะพานเดชาเอาได้


เอ้อ ขอนอกเรื่องหน่อยพูดถึงสะพานเดชา นี่เป็นครั้งที่สองที่ผมได้ขับรถข้ามสะพานแห่งนี้เพราะส่วนมากจะวนเวียนอยู่แถวในเมืองมากกว่า ครั้งแรกตอนย้ายข้าวของจากกรุงเทพฯมาทำงานที่นี่ ได้ยินว่าเป็นอีกหนึ่งสัญลักษณ์ของจังหวัดนครสวรรค์แต่ผมอยากจะบอกว่ารถมันติดบรรลัยมาก อยากจะบอกผู้เกี่ยวข้องว่าควรมีมาตรการมาปรับปรุงมันบ้างก็ดี แบบเอกลักษณ์คงไว้แต่ช่วยจัดการไอ้ถนนคอขวดนี่ทีเถอะขนาดผมนานๆมาทีนะแล้วคนที่ต้องผ่านมันทุกวันล่ะ บ้าตายกันพอดี

& d; a( z% _' B9 W! `
นั่งบ่นไปผมก็มาถึงร้านอาหารอีสานแซ่บอีหลีซึ่งอยู่เยื้องกับแมคโคร พี่มิ่งบอกนัดกับลูกค้าไว้ร้านนี้นั่งรอได้ประมาณสิบห้านาทีลูกค้าก็ก็มา พี่มิ่งเป็นคนคุยรายละเอียดทั้งหมดผมมีหน้าที่แค่คอยส่งเอกสารและทำตามที่พี่มิ่งสั่งให้เท่านั้น


6 L! b  @- E2 a6 ^* V9 Kและการพบลูกค้าก็ผ่านไปด้วยดี เรากลับเข้าเมืองกันมาอีกครั้ง พี่มิ่งบอกไม่ต้องเข้าบริษัทแล้วกลับบ้านได้เลย ทุกวันนี้ผมยังสงสัยว่าตกลงพี่มิ่งเป็นเจ้าของบริษัทหรือเปล่าถึงได้มีอำนาจการตัดสินใจไปเสียหมด แต่เอาเถอะเชื่อพี่มิ่งไม่เคยมีปัญหา (เพราะถ้ามีพี่เขาจะเป็นคนรับกระสุนแทนเองทั้งหมดฮา)

# s" x/ G  ^$ r* L( r
& m6 j$ ?/ N4 j. D8 eผมให้พี่มิ่งส่งผมหน้าร้านขายอาหารตามสั่งผมกะว่าจะข้ามถนนไปเซเว่นซะหน่อย
4 L. C3 ]! N1 k7 i

# h8 }; b4 V: c  _$ S1 _กึก

) Z* Q6 c- |! N" [0 S4 O; k
2 H4 q0 y. J3 y7 t! I, U& c0 Zทันทีที่ผมลงจากรถมายืนเทียบริมถนนเตรียมข้าม สายตาผมที่กวาดมองรถซ้ายขวาต้องหยุดอยู่หน้าเซเว่นฝั่งตรงข้าม
2 J( R( W# Y$ d* l9 m

ตรงนั้น...หน้าเซเว่นที่มีเครื่องชั่งน้ำหนักหยอดเหรียญตั้งอยู่ ข้างๆกันมีผู้ชายรูปร่างคุ้นเคยนั่งยองๆหันข้าง มือฉวยหยิบแฮมเบอเกอร์ที่มีเด็กกัดกินเหลือไว้แล้วทิ้งลงในถังขยะมากินราวกับเป็นอาหารเลิศรส


, ]1 V/ J: }* O2 p7 Nชายเร่ร่อน!!

/ m& a; Q; z& G
9 |0 ]8 G5 ]1 K; D& }* p5 S- P9 kผมละสายตาชั่ววินาทีมามองถนนเพื่อรีบข้ามไปหาเขาให้เร็วที่สุด มาถึงเส้นแบ่งสีขาวที่กั้นระหว่างทางรถสวนผมหันกลับไปมองเขาอีกครั้งแต่ก็หายไปแล้ว...
5 m$ B0 y- h( [' z2 u5 S' g) u  P
. _+ q: u0 B8 Y" t% j  x. `" T
หายไปแล้วงั้นหรอ...
  Y0 F7 q2 J! w; ~

- I7 D7 M1 |! `! @" R! z* dไม่!! ผมจะไม่พลาดอีก!!
* d. G" m% g, L( g# x

ผมรีบข้ามถนนอย่างรวดเร็วไปหยุดหมุนคว้างหน้าเซเว่นกวาดตามองหาจนทั่วไม่เจอเลยวิ่งไปดูรอบๆอย่างกระวนกระวาย


7 P6 W' g: f! Jไม่มี...นี่ก็ไม่มี...ทางนั้นก็ไม่เจอ
- Z( o) m5 t. E3 P! n# A. z7 R

ตัดสินใจวิ่งเข้าไปถามพนักงานเซเว่นที่ถูพื้นตรงประตูทางเข้าอยู่แล้วก็ได้คำตอบเดิมซ้ำๆ
/ Y4 Y& `# ?1 \& V) a) V
2 S) _8 E) C  `; ]4 A
- D1 v. S0 B! L! L( bไล่ไปแล้ว...ลูกค้ากลัว
  y; t+ V2 n- y/ A7 A2 A5 S# G* y
! N) S$ g3 t# M2 B- j3 X! r
  F1 ?) b4 H- m( X/ G* u" Lฮะๆ ค้อนตอกตะปูเข้าที่ใจผมอีกหนึ่งตัว...
. m3 {, [" y, ]* h* r

$ ?2 e% R* R  `3 s2 y( O7 r+ l- o

ผมเดินเอื่อยเฉื่อยไปบนทางฟุตบาทไม่อยากกลับห้องหัวใจมันหนักอึ้งเกินไปที่จะไปอยู่ในสถานที่เงียบสงบคนเดียว
0 K! b( @  s( A" v4 k

- g0 k. Y9 R) k. \ขาทั้งสองข้างพาผมเดินมาถึงหนองสมบุญ สวนธารณะขนาดใหญ่ใจกลางเมือง นั่งลงตรงริมหนองเหม่อมองออกไปไกลให้สายตามองเห็นสิ่งต่างๆรอบตัว ไม่อยากจดจ่ออยู่กับความคิดตัวเอง
# y, |# \" Z, s
2 D& _* f7 D/ W+ X. m
- k- L5 t9 O  }# Y+ n, E( ]7 _ผมนั่งอยู่แบบนั้นจนท้องฟ้าขึ้นแถบสีส้มทองจึงยันตัวลุกขึ้นเอาล่ะ เข้มแข็งไว้คนเล็ก นายทำดีที่สุดแล้วจำที่แม่บอกไม่ได้หรือไง
6 t' [# W6 N, Q, \& P& Y  G
9 D" Z/ p/ D) J; l! _$ F
ผมตัดสินใจเดินอ้อมไปอีกทางแทนที่จะเดินทางตรงกลับห้องตัวเอง การได้เห็นสิ่งต่างๆแปลกใหม่รอบตัวทำให้ผมผ่อนคลายขึ้น บ้านเรือนที่ปลูกสร้างรูปแบบเดียวกับตึกแถวด้านหน้าแต่วัสดุที่ใช้สร้างเป็นไม้กระดานแผ่นดูแล้วคงสร้างมาหลายสิบปีเพราะดูทรุดโทรมมาก คนที่อาศัยอยู่มีไม่มากเหมือนตึกแถวด้านหน้าที่ใช้ทำการค้า มีป้ายไวนิลประกาศขายบ้านติดไว้หลายหลังคงเพราะใช้ทำการค้าไม่รุ่งเรืองเหมือนสมัยก่อนแล้ว
& w, k. e5 t+ x* M9 n1 @
! d/ E* a0 K, }2 e0 |. @% {
, p6 i  K4 p% B/ |บ๊อก บ๊อก
% y  [" [$ ?; I$ I& t% F
9 _; b1 ]% x. }- u4 S. u
2 \+ b# c: b- w) Rเสียงเห่าแหลมเล็กแบบนี้เป็นของลูกหมาไม่ผิดเพี้ยนแต่จะเป็นลูกหมาจากที่ไหนและของใคร...

" n  s9 W  }- U  r7 m2 @# e, ?9 {
ผมสนใจขึ้นมาทันทีหันขวับเดินฉับเข้าไปยังบ้านไม้หลังหนึ่งที่ประตูไม้แบบบานพับปิดงับไว้เฉยๆไม่ได้ล็อก ส่งเสียงพึมพำขอโทษและขออนุญาตเจ้าของบ้านไปด้วย
5 K" p# ^) Z' m; Z

เอ เหมือนผมจะได้ยินเสียงมาจากทางนี้นี่นาหรือไม่ใช่...


บ๊อก
8 ]) [$ P! R8 G. N. g; O
8 j9 s' c; ]7 G
7 Y" x# g0 ^) p% _ตึกๆๆ
, B' G1 @8 v. m

8 r3 x! r) t0 q# Y- Yผมวิ่งขึ้นบันไดไม้ผุอย่างลืมตัวว่าต้องระวังว่ามันจะหักขอเถอะ ขอให้ใช่อย่างที่คิด
; i( ^  H, L# i7 C) K
% f* j  U9 z8 R9 q) q
  k4 A, ~" A9 f% oบ๊อก
# i0 l6 V! o( N  W

+ ?9 }6 ~) Q5 A7 Qชะใช่...ใช่จริงๆด้วย
' }- x; L7 I7 v" Y/ {, `  C2 I

9 v# Z  v& }( Z“น้องหมา!!!” ผมวิ่งเข้าไปหาแต่ไม่สามารถคว้าเอาไว้ได้ น้องหมาเข้าไปติดอยู่หลังตู้ไม้เก่าหลังใหญ่ผมลองยื่นมือเข้าไปแล้วแต่มือผมใหญ่เกินไปไม่สามารถยื่นเข้าไปได้ เสียงครางหงิงๆช่างน่าสงสารอดนึกถึงเจ้าของมันไม่ได้ เขาจะตามหามันหรือเปล่าหรือจะทิ้งน้องหมาอย่างที่ผมทิ้งเขา


8 X; Z7 k8 p' P! E# p  ~3 b. R/ H( Pคิดไปถึงว่าถ้าเขาอยู่ตรงนี้คงเลื่อนตู้นี้ออกอย่างง่ายดายไม่ใช่ผมคนไม่เอาไหนที่ออกแรงเท่าไหร่ตู้หลังนี้ก็ไม่มีวี่แววจะขยับเลยสักนิด

3 Q# T! W$ q; d, @6 e5 x
- n3 O2 ~: ~( s* G/ l/ xบ้าชะมัด!!
/ h& ^* v0 V: B3 ]( B1 V

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดด”


“ไฟไหม้!ไฟไหม้ๆหนีเร็ว”
( {. L* N- m& i" c

' t2 P8 j: g, r5 ^เสียงอึกทึกด้านนอกเรียกให้ผมละจากการเลื่อนตู้วิ่งไปเปิดหน้าต่างชั้นสองมองลงไป ภาพมุมสูงที่เห็นคือความโกลาหลที่ทำให้ผมมึนงงชั่วขณะเสียงหวีดร้อง คนวิ่งวนสาละวนวุ่นวาย ทั้งวิ่งตัวเปล่าหอบลูกหอบหลาน แบกข้าวของเครื่องใช้ไฟฟ้าต่างคนต่างกระเสือกกระสนเอาตัวรอด


แล้วทุกอย่างก็กระจ่างแจ้งเมื่อกลุ่มควันลอยเข้ามาอบอวลทั่วบริเวณไอความร้อนสัมผัสโดนผิวจนต้องเบี่ยงตัวหนี และที่สำคัญลมพัดพากลุ่มไฟก้อนใหญ่โหมกระพือมาถึงบ้านหลังนี้แล้ว!!
8 z; Y9 W3 ~8 x+ E5 D
) K) l' U5 R6 m1 \( R/ q- p+ m( @: K, ]
“แค่กๆ” ผมเริ่มสำลักควันไฟจึงดึงผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋ากางเกงมามัดปิดจมูกไว้ รีบวิ่งกลับไปยังตู้หลังใหญ่ที่กักขังน้องหมาเอาไว้ไม่!! ผมจะไม่ทิ้งมันเด็ดขาด ผมมีชีวิตรักชีวิตยังไงน้องหมาก็เช่นกัน!!
; A* C: L' J8 G5 Y( D& j0 [
. i$ j0 T# R& o4 V
$ b7 |. \/ e3 e1 q7 Sผมไม่สามารถทิ้งมันไว้ให้โดนไฟคอกตายได้!!


ผมออกแรงดันตู้อีกครั้งและก็เหมือนเดิมมันไม่ขยับ น้องหมาเริ่มออกแรงดิ้นและร้องครางหงิงมากขึ้น มันคงรู้ว่าอันตรายกำลังจะมาถึงตัว ผมเริ่มมองหาตัวช่วยอื่นเห็นไม้กระดานที่นำมาสร้างเป็นผนังบ้านด้านหนึ่งหลุดออกจากแผ่นอื่นห้อยลงมาผมไม่ลังเลเลยที่จะไปดึงมันให้หลุดออกมาทั้งหมด ออกแรงดึงสุดกำลังจนตัวเองล้มลงก้นจ้ำเบ้าจากแรงกระชาก แต่เวลานี้ไม่ใช่เวลามาสนเรื่องเจ็บไม่เจ็บ ผมรีบลุกขึ้นเอาหัวไม้ด้านหนึ่งกดกับผนังจับอีกด้านมั่นแล้วออกแรงงัดสุดแรง
7 e- k. ?5 h7 a' Z" p! b
& M- B, G1 F: L/ i8 V) X
เปาะ!!
3 p( M" |6 d* U! x. @
: c  O. h1 f8 F# v
อะไรมันจะซวยแบบนี้!! ไม้หักเป็นสองท่อน!! ที่โชคร้ายไปกว่านั้น! ตู้ขยับออกไปไม่ถึงสามมิลด้วยซ้ำอะไรมันจะเหนียวติดแน่นทนทานขนาดนี้!!

) q, o3 u7 |/ d( z# D* S% i
พึ่บ!!
% x9 n3 C6 d# b; g2 u/ e

5 V4 ]5 L2 M3 h, u  E# j( b& z3 |“โอ๊ย แค่กๆ” ไฟลามไหม้ไปครึ่งหนึ่งของบ้านหลังที่ผมอยู่แล้ว ลมพัดแรงเมื่อครู่พาไอร้อนลวกผิวผม อากาศเริ่มน้อยลงรู้ได้จากการหายใจที่ไม่ค่อยสะดวกนัก

7 e) t% n: t0 b" u, \' e
ต้องรีบแล้ว!!
; B0 H: G3 u5 {) K" v
8 ]' `( z" u6 j9 B
เหลือทางสุดท้ายแล้วล่ะ!! ต้องโค่นตู้นี้ซะ!ถึงจะเสี่ยงที่น้องหมาจะเจ็บตัวแต่ก็ดีกว่าตายกันอยู่ในนี้!!
( @0 _) i( t: `9 |/ H- V- R

“ช่วยด้วยมีคนติดอยู่ในนี้!!” ผมตะโกนสุดเสียงพลางพยายามงัดตู้จากด้านหลังเพื่อให้มันล้มคว่ำหน้าลงไป น้องหมาก็พยายามช่วยเหลือตัวเองเต็มที่ด้วยการออกแรงดิ้น เสียงครางหงิงเงียบไปคงเพราะสำลักควันไฟเหมือนผม
( n) ]7 B9 b& y1 a) y

' t$ [+ g! r* D0 uปึง!!
/ |! O' Q" i# [7 j. \. A/ S
* ~; g0 a) ]( z! ^9 j2 w
สำเร็จ!!

% ]8 q+ \  y( ?4 n+ M( y8 T4 {
0 B1 y/ Z& p  k( Zทำไมไม่โค่นมันตั้งแต่แรกวะ!

9 ]- k" p& m! b% E2 X# M& A& N
น้องหมาโดนขาตู้กระแทกจนกระเด็นติดผนังนิ่งไปชั่วอึดใจก่อนจะวิ่งดุ๊กดิ๊กเข้ามาหาผมที่กระโจนเข้าไปอุ้มมันเหมือนกัน ผมอุ้มมันไว้ในอ้อมแขนก่อนหมุนตัวกลับไปทางบันไดเพื่อออกไปจากที่นี่ แต่ก่อนจะก้าวลงบันไดสายตาผมก็เหลือบเห็นคานไม้ที่เต็มไปด้วยไฟเพลิงสีแดงกำลังจะตกลงมา ผมก้าวถอยหลังหนีแต่กลับสะดุดกับทางต่างระดับจนล้มลงไป อ้อมกอดผมกระชับน้องหมาแน่นหลับตาปี๋


ไม่พ้น...โดน ต้องโดนแน่ๆ
8 M: T  y/ K" _2 p& Q% S

“อ๊ากกก”
! D  ?. x- a, z' i  i" J$ O

$ Q8 C9 B# A# B7 [5 T& ?) }ปั่ก


ผมรู้สึกถึงของหนักหล่นทับแต่ไม่เจ็บไม่ร้อนลืมตาโพลงขึ้นมองก็เจอกับคนที่ตามหามาตลอด
$ a7 S/ \: @. s
# Q2 ~1 T; r2 v; Y1 k7 C
ชายเร่ร่อน!! เจอแล้ว ฉันเจอนายแล้ว!!

- v6 z; N3 Q- Y* e! A, C+ I$ R
ผมคลี่ยิ้มออกมา แต่...!!

  W$ S/ A! h5 ]' p+ B, w( G4 A
; ^8 |' A$ ]  L! Rคนเล็ก! นี่ไม่ใช่เวลาจะมาดีใจนะโว้ยยย
# y7 A: V2 g" l/ i5 b

$ j/ O  p7 ^0 y9 f- Uทำไมต้องมาเจอกันในสถานการณ์แบบนี้ด้วยนะ!!


' D7 k/ J5 S: k& V“นาย!เป็นไงบ้าง”

% M& n7 I( u* n8 h2 c
+ p( j! ~: _0 Y; j: k! w“ไม่เป็นไร รีบไปเถอะ” เขาพูดพลางลุกขึ้นทำหน้าเหยเก ไม้ที่เต็มไปด้วยเปลวไฟนั่นตกทับลงบนแผ่นหลังเขาผมเห็น!! แล้วก็เห็นด้วยว่าเขาปัดมันออกไปด้วยมือเปล่า!!
: c) ~1 b2 X0 Z9 c+ v
, E$ T# P$ T: f9 K
ทำได้ยังไงกัน!!
# G7 o* v; `3 s. _7 y; y% M9 j- d2 \; T
: [1 I) F* i9 w& u
9 i4 `8 P) |6 z  ~3 f6 |9 _, cเขาลุกขึ้นยืนพลางประคองผมขึ้นด้วย ขมวดคิ้วยืนมองบันไดที่พังทรุดลงไปต่อหน้าต่อตาอย่างครุ่นคิด บันไดพังงั้นหรอ...แล้วเราจะลงไปชั้นล่างกันได้ยังไงล่ะ!
1 {& ]- n6 W: {% A( D5 {
' Y: |# |2 ?5 z$ c0 s' W, G6 q
“ขึ้นมา” ในระหว่างที่ผมกำลังแตกตื่นเขาก็ย่อตัวลงจับตัวผมให้ขึ้นไปบนแผ่นหลังกว้างของเขาให้มือหนึ่งกอดกระชับไหล่เขาเอาไว้ส่วนอีกข้างส่งเสียงบอกให้ผมอุ้มน้องหมาดีๆ ท่อนแขนทั้งสองข้างเกี่ยวช้อนกระชับต้นขาผมแน่นก่อนผมจะถามว่าเขาจะทำอะไรร่างสูงก็เอ่ยแทรกซะก่อน “จับดีๆล่ะ”
$ b, j8 a$ C3 E( L9 W# K: w1 j

0 U" F9 x$ N0 D- ]0 l) Gฟุบ

! p1 N( U; K# X4 T
ผมยังไม่เข้าใจในสิ่งเขาพูดชายเร่ร่อนก็กระโดดลงมาจากชั้นสองที่สูงประมาณสิบฟุต...สะสิบฟุต...บ้าไปแล้ว!!เขาทำได้ยังไง!!

9 Z1 Y6 C! q9 o" C0 j
# y5 M9 I- N/ N3 K0 D" H+ Q" }หัวใจผมแทบวายเมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังจะเผชิญกับความหวาดเสียวขั้นสุดยอดถ้าผมรอดจากเหตุการณ์นี้ไปเครื่องเล่นไหนที่ว่าแน่ผมคงไม่หวั่นอีกแล้ว
' g. [5 z5 b& G0 ^/ H
. {' Q2 W) m! g# a7 x0 T4 Y
ตึกๆ

! Y; R% |" d; d2 P( P/ z: F$ @
ผมรู้สึกได้ว่าเขาออกแรงวิ่งนั่นหมายความว่าเราลงมายืนบนพื้นได้อย่างปลอดภัย จบจากตรงนี้ผมคงต้องถามเขาว่าไปเรียนวิชาตัวเบามาจากไหนผมจะได้ไปเรียนบ้าง แต่ตอนนี้สติผมเหมือนล่องลอยคงเพราะจากการขาดอากาศหายใจ หมดเรี่ยวแรงมือที่เกาะเกี่ยวรอบคอเริ่มหลุดออก อีกข้างที่กระชับกอดน้องหมาเริ่มอ่อนแรงลง

+ |2 w* `( _) v' R$ m. H& T& W/ S
ก่อนทุกอย่างจะวูบไป
9 d2 G" Z; v2 S$ @6 k5 R
9 y5 t2 ?3 X  Z9 u. n3 Z
1 P# s. Q% @  Q" ^1 t
/ X  C! Y$ x0 g' t; Q
( t- M+ T; z6 p1 y4 e
- e6 R) N) j1 ~2 C& E“เล็ก ไอ้เล็ก” เสียงเรียกอันน่ารำคาญทำให้ผมค่อยๆปรือตาขึ้นใบหน้าแรกที่เห็นลอยอยู่ตรงหน้าเป็นไอ้ปอนด์ หน้าตามันตลกชะมัด
) V# B1 ?8 Q- V" m2 [
# U1 \' Q1 t$ I; J0 }: ^5 U' t
. E# G; Y, y8 b“อย่าบอกที่บ้านกูนะ” ผมส่งเสียงแหบแห้งออกไปคงไม่ถามว่าที่นี่ที่ไหนหรือผมเป็นอะไรไป เพราะสิ่งที่เผชิญมามันบอกในตัวมันเองอยู่แล้ว แต่ห่วงที่สุดคงเป็นเรื่องที่บ้านถ้ารู้กันนะรับรองได้โดนสั่งย้ายด่วนแน่
% A' @: a0 r# V! H" F, _, w

+ H0 A* D/ |" ^, h7 I' z* o3 yผมยังไม่อยากกลับระยอง!!
2 y) N/ \" H, z; I: b' _# Y+ E* ]" s

- m1 V$ J6 N1 v( W. H% o“เออๆกูรู้แล้วมึงเป็นไงบ้างให้ตามหมอมั้ย” มันถามอย่างกระตือรือร้น

- S( Q. V) h3 D6 r7 Y/ g1 d
% w# M  g# O, l" C1 K6 J' S2 E+ z“ไม่ต้องๆกูโอเคเออมึง...แล้วชายเร่ร่อนล่ะ” ผมถามตรงประเด็นที่อยากรู้
/ I( f* p( M/ v- x1 H4 f; C

“มึงถามถึงมันทำไม! มึงยังกลัวอยู่หรอ ไม่ต้องกลัวแล้วนะ มีชาวบ้านไปช่วยมึงทันก่อนจะโดนไอ้บ้านั่นทำร้าย มันสารเลวมากทั้งที่มึงเป็นคนให้ข้าวให้น้ำแท้ๆยังจะมาทำเลวกับมึงอีก คนที่ไปช่วยมึงไว้บอกว่ามันกำลังจับมึงแก้ผ้าวิปริตที่สุด! นี่มันคงทำร้ายมึงจนสลบไปใช่มั้ยสมน้ำหน้าโดนรุมสกัมไปคงเละอยู่ คงได้ไปโรคจิตในคุกอีกนาน!!”

: |# x! _0 P. M" e9 \) T
7 B9 g$ d, P2 X* n# w/ N1 H“มะมึงว่าอะไรนะ...ขะเขา...” ไปกันใหญ่แล้วระหว่างที่ผมสลบไปเกิดเรื่องร้ายขึ้นขนาดนี้เชียวหรือ!

" c, O$ D. Q- N7 ^- X
; \3 @( w2 h4 w“พวกกูจับมันเข้าไปนอนในซังเตแล้วรับรองมันมาทำอะไรมึงไม่ได้อีกแน่นอน!!”

1 C4 x: `' Z- F; I; Q0 q" w* \" T
' h  V7 r  k' Q: G0 X7 \

3 y* O  l# j, A5 @- l: Z5 H5 F% g* ^ฮะๆค้อนตอกตะปูเข้าที่ใจผมอีกแล้ว...จนได้แต่ภาวนาว่าพื้นที่ที่ตอกลงไปมันจะหมดลงเสียที

6 B+ b/ T! \6 S8 a% Z2 c

minone

ขอบคุณ​มาก​นะ​ครับ​

65gpy

ขอบคุณครับ

ball3225

ขอบคุณมากครับ

kabuki

ตัดสินคนที่ผิวหน้าจริงๆ สงสารอ่ะ

kichjakan

ขอบคุณครับ

uglymen

เป็นงั้นไป เฮ้อ

Phol_th

มารัว ๆ อ่านไม่ทัน

guide01

ขอบคุณมากเลยครับ

pipi1

ขอบคุณครับ

rowetszaa

ขอบคุณครับ

bassabassy

ขอบคุณครับ

Akeoutdoor

เศร้าเกินไปละ

N-xanco

ขอบคุณครับ

Pathxx

สงสารเลย

Aonz003

Ling_Elvis

ขอบคุณครับ

Aquarius_Camu

ขอบคุณครับ

loveza

ขอบคุณครับ

jatuAAA

ขอบคุณครับ