รักเร่ร่อน...ของคนจรจัด9 bymod-cup

tor_8915

เร่ร่อน9

' \$ D, X- G3 b4 n- Y0 C7 L5 ]
0 Y9 T3 {& p5 `6 v( b1 `
! H9 l/ o/ {6 Z9 s4 Q; e
0 Y5 V; `7 K( P, e$ c$ Nโป๊ก!
4 |1 P  y7 u- E" i7 V) E+ Z# s

' y3 y8 h0 v# xศีรษะผมโขลกลงบนโต๊ะทำงานอย่างจงใจ เหมือนเป็นวิธีช่วยเรียกสติในสามวันที่ผ่านมาแต่สุดท้ายก็ช่วยไม่ได้มากนัก ซ้ำหน้าผากที่แนบอยู่บนขอบโต๊ะยังรู้สึกเจ็บหนึบคาดว่าอีกประเดี๋ยวคงขึ้นสีชมพูน่ารัก สายตาจ้องต่ำไปยังปลายรองเท้าสีดำมันปลาบของตัวเอง
, A* V- o/ D/ O- d9 _% `
5 f0 H( z4 B) r; _. H
ไล่เขาไป แต่กลับเป็นตัวเองที่ทั้งคิดถึง ห่วงหาวนคิดเรื่องของเขาอยู่ตลอดเวลา บ้ามั้ยล่ะ
" C0 A3 ?4 c7 O3 V: W5 u& z8 \, ?

( F3 f3 ^' c4 d. P9 `. b% x“คุณเล็กครับ”
! T0 M& b* `6 ^6 q$ |3 n  k5 ]

# Q# b) U) b! o7 x% {  G“อ่อครับ” ผมพรวดขึ้นมานั่งตัวตรงทันทีตามเสียงเรียก เมื่อเห็นว่าเป็นคุณพชรมือผมจึงคว้าเข้ากับกุญแจรถและกระเป๋าสตางค์พลางรีบผุดลุกขึ้นจากเก้าอี้
2 _7 h2 q8 b5 p1 a( [. J
% Y: i) p6 y  b: n9 W& N
“เชิญครับ” คุณพชรผายมือนำทางผมค้อมหัวขอบคุณเล็กน้อยก่อนก้าวเดิน ลงบันไดผ่านโถงออฟฟิศออกประตูด้านหลังไปยังลานจอดรถมุ่งตรงไปที่BMW Z4 สีบรอนด์ผมอ้อมไปยืนประตูรถด้านข้างคนขับก่อนที่เจ้าของจะกดรีโมตปลดล็อก ผมจึงเปิดประตูสอดตัวเข้าไปนั่งบนเบาะนุ่ม
  T% U8 e* i- Q7 Q9 M: O

“วันนี้ทานอะไรดีครับ” ทันทีที่อีกฝ่ายเข้ามานั่งประจำตำแหน่งคนขับ จัดการเดินเครื่องยนต์ผ่านร่มชายคาที่บดบังแสงแดดออกสู่ถนนหกเลนที่คับคั่งไปด้วยรถหลากหลายแบบ ก่อนเอ่ยถามผมอย่างเอาใจ
+ W1 o0 ~, L1 o! ]5 V" ?

. i4 x1 R+ Z5 B9 Q+ E: d“อะไรก็ได้ครับ” ผมตอบผ่าน
8 a! |3 h$ d0 a8 \; K% O

+ [$ G5 c0 e) p  ]“ผมว่าแล้วว่าคุณต้องตอบแบบนี้ ผมเตรียมร้านไว้แล้วล่ะ” เขายิ้มอย่างมั่นใจในขณะที่จ้องถนนเบื้องหน้าอย่างหมายมั่น เขาคงคิดว่าจะทำให้ผมประทับใจได้
* |( S) x( r* ?( \* e
& w1 ^: C! I- p) r7 i" H* g
3 {# i' Y- `- M8 wขณะที่ตัวผมไม่ได้ถามเขาต่อด้วยซ้ำว่าจะพาไปที่ไหน รู้ว่ามันเป็นเรื่องเสียมารยาทที่ตัดบทสนทนาด้วยการเงียบ ผมรู้สึกผิดนะแต่ความเนือยมันมากกว่า
- X7 W% h8 `, g3 Y- C# d
6 N9 m' B4 c" T* W% n
0 U7 D/ u  V- Q# t5 M+ {ผมแค่อยากอยู่เงียบๆ


8 l* Q( S1 z9 W; [4 Dเพราะสุดท้ายจะทานอาหารร้านดีแค่ไหนอาหารอร่อยเพียงใด มันก็แค่จุดประสงค์เดียว...เพียงต้องการอิ่มท้องเท่านั้น


' f8 b" k' k: a- M8 S' n! @$ n; mย้อนกลับไปวันที่ทำให้ผมต้องออกมาทานมื้อเที่ยงกับคุณพชรแบบนี้ เป็นวันเดียวกับวันที่ใครคนนั้นเดินออกไปจากชีวิตผมไม่สิ ต้องบอกว่าผมไล่เขาไปต่างหาก ใช่ไล่...ไล่ไปอย่างเลือดเย็น
; U4 D( b# a! _1 b6 ]
% D/ k( P% c% }" _* I+ k
วันนั้นคุณพชรเข้ามาวอแวผมเหมือนอย่างเคยตอนเช้าผมได้ไอ้ปอนด์ช่วยเหลือไว้เหมือนเดิม แต่ประมาณสิบโมงผมก็โดนหัวหน้าเข้าเรียกพบ
% y* D5 @9 u6 Q. l

โอเค มันคงเป็นเรื่องงานถึงคุณพชรจะเป็นคนตามหึ่งได้อย่างน่ารำคาญ แต่เวลางานเขาก็จริงจังและสุขุมอย่างหัวหน้าที่ดี แต่ผิดคาด เขาไม่ได้เรียกผมมาคุยเรื่องงานอย่างที่หวังไว้ สองคนที่เป็นหัวหน้ากับลูกน้องควรโต้ตอบเรื่องงานกันด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ผิดกับสีหน้าเราสองคนในตอนนั้น ผมจำได้
7 ]! |9 J, `9 }) ]) j

" C5 E  S* Z8 p# e: Lมีผมที่สีหน้าเคร่งเครียดคนเดียว...ผิดกับอีกฝ่ายที่ยิ้มแย้มพลางพูดหว่านล้อมขอโอกาส

: l# |: K! ~  k8 a: l6 S; n
- n. A8 [+ y; P, N) l* _$ r! d7 cเขาบอกว่าชอบผมจริงๆ
, u- g0 c7 ?2 O( B3 ]0 `# A
; F- X& V& W, {6 z9 J, T7 O
6 r5 E- U& z4 \$ o! Zสำหรับผมมันเป็นเรื่องน่าขันสิ้นดี
. S0 o7 P. M* A* P8 S- i
3 f1 G7 P/ m* z$ n& {
มีผู้ชายสมบูรณ์แบบมาเอ่ยปากขนาดนี้ไม่รู้สึกดีเลยสักนิดหนำซ้ำกลับยุ่งยากใจเสียด้วยซ้ำ
; P, y# S" p( w' m# m. F  T5 k4 w

& n4 e$ l% ^) c, P# @: mกับอีกคนที่ไม่มีอะไรเลย ไม่รู้แม้แต่ตัวตนแต่หัวใจกลับสั่นไหวเพียงแค่เมื่อเขาอยู่ใกล้ และเจ็บแทบขาดใจเมื่อไม่มีเขาอยู่
& @! l! _1 y- D$ c" h5 A# S

ขนาดในเวลาที่ผู้ชายคนหนึ่งอ้อนวอนขอโอกาสในหัวผมยังมีแต่ภาพของเขาอยู่เลย...
$ f4 _5 Q) d0 p

แต่แม้ในหัวผมจะต่อต้านเพียงใด สุดท้ายก็โอนอ่อนไปจนได้จากนิสัยขี้ใจอ่อน ยอมเอ่ยปากให้โอกาสโดยขอวางกรอบไว้เพียงแค่ทานมื้อเที่ยงด้วยกันเท่านั้น การพัฒนาอย่างอื่นค่อยว่ากันทีหลังเมื่อผมพร้อมกว่านี้
& a- J, R8 s5 [2 N

แม้ในใจจะตะโกนฟ้องว่าผมไม่มีวันพร้อมได้ถ้าหัวใจยังสลักอีกคนไว้อย่างแน่นหนาแบบนี้
+ H: K$ N( E! Z1 p) P9 d3 {
2 J0 f# k; C! S  q5 O% S- x5 x! A
เมื่อไหร่ไม่รู้ที่ตะปูแห่งความเจ็บปวดสงสารที่ตอกลงในหัวใจแปรเปลี่ยนเป็นตะปูที่ตอกปิดตายประตูหัวใจของตัวเอง...และได้กักขังบางคนไว้หลังบานประตูนั่น...ในหัวใจ...

1 L  B, ^2 ?: }3 f4 {6 K* e6 }# r
หวังว่าสักวันหนึ่งผมจะสามารถปลดตะปูทุกตัวได้อย่างไม่เจ็บมากนัก...เพื่อปลดปล่อยเขาออกจากหัวใจ...ปลดปล่อยความเจ็บปวดทั้งมวล
) r4 v, _$ R! h9 _0 `3 J

ส่วนคุณพชรผมไม่หวังให้เขามาช่วย ผมเป็นคนรักใครยากเรื่องมากพิจารณาล้านแปดกว่าจะคบใครได้สักคน มาตกม้าตายก็อีตอน...เฮ้อผมควรหยุดคิดถึงเขาสักที จริงมั้ย ผมกำลังพูดถึงคุณพชร...
) _. }, s% j6 f! ^. d

8 B4 a+ ^2 c5 d9 m$ M( ~ “เล็ก...คุณเล็ก”
! Y! }2 Q# y* r) X5 l+ h

“คะครับ!”
3 q& s8 T! |  q' c% R4 v

“ถึงแล้วครับ”
6 p# O- J8 A8 ^4 ~2 G0 v- t

' x' N' a8 O. p9 x. `3 a“อ่ะ อ่อ” ผมพยักหน้ามึนๆก่อนจะลนลานเปิดประตูรถออกไป แอบเหลือบเห็นอีกฝ่ายกลั้วหัวเราะเขาคงคิดว่าผมเอ๋ออีกแล้ว เขาเคยบอกว่าตอนแรกที่เจอผมน่ารักดูเป็นคนตั้งใจทำงานอัธยาศัยดี ซ้ำยังมีน้ำใจกับคนรอบข้าง แต่เมื่อรู้จักกันจริงๆผมมีมุมเอ๋อๆมึนๆอยู่ในตัว
. A$ x1 s8 i) f% e
; F$ L# O! ~) W, N4 p+ Z
7 ^  d5 t" z8 b' uอยากจะพูดเหลือเกินว่าไอ้ที่รู้จักกันจริงๆของเขายังไม่ถึงสิบวันด้วยซ้ำ แล้วที่เห็นว่าผมเอ๋อผมมึนน่ะไม่ใช่จากตัวตน ผมกำลังเหม่อเพราะคิดถึงบางคนต่างหาก!


! ]. I8 K* B5 z4 y. c. s" aผมถูกเชิญให้นั่งในมุมหนึ่งที่คุณพชรบอกว่าต้องจองล่วงหน้าถึงสองวันกว่าจะได้โต๊ะมุมนี้มุมที่ดีที่สุดของร้าน ซึ่งผมไม่เห็นว่ามันจะต่างจากมุมอื่นตรงไหนเพียงแค่เป็นโต๊ะเดียวที่อยู่บริเวณกลางแม่น้ำนี้เท่านั้น มีสะพานไม้สักทอดยาวออกจากแพร้านส่วนใหญ่ที่ลูกค้านั่งให้ยากต่อการที่พนักงานจะเดินมารับออเดอร์ เสิร์ฟอาหาร และเช็คบิลก็เท่านั้น
( ]- }2 B  l+ [  Q" W
* E0 n' U, [# p2 d; a# z
7 R& Z7 v: r! c& Q( k7 S, g6 |ส่วนรถชาดอาหารต้องยอมรับว่าอร่อย ถูกปากแต่เทียบไม่ได้กับฝีมือการทำอาหารที่ผมคุ้นปากไปเสียแล้วมันเลยไม่มีร้านไหนอร่อยเท่า


ถึงครั้งแรกที่ได้ทานรสชาดจะธรรมดาพื้นๆ แต่ครั้งต่อๆมาฝีมือเขาก็ค่อยๆพัฒนาจนอร่อยเลิศ ผมยังเคยคิดเลยว่าวันที่เขาทำงานรวบรวมเงินทุนได้สักก้อนจะให้เขาออกจากงานมาเปิดร้านอาหารจะได้ไม่ต้องถูกใช้แรงงานกดค่าแรงอยู่แบบนี้ เพราถ้าผมจะออกเงินทุนให้เขาคงไม่ยอม


แต่ทุกอย่างมันจบไปแล้ว
! z; n1 V2 b; W7 l4 P" ?& D3 L
: s! \- R0 w; S$ B* K# I" ~7 W
  O6 Q; N' U* O3 \6 kอึก


“ผมขอตัวไปห้องน้ำนะครับ” ผมเลื่อนเก้าอี้และลุกออกไปทันทีอย่างรู้ว่าถ้าอยู่ต่ออีกแค่เสี้ยววินาทีผมต้องร้องไห้ให้คุณพชรเห็นแน่ๆ  


ผมเข้ามาในห้องน้ำเท้าฝ่ามือทั้งสองข้างลงบนอ่างล้างหน้าหินอ่อน จ้องมองตัวเองในกระจกขอบตาแดงช้ำที่มีคราบน้ำตาเปียกชื้นบนแพขนตา ผมปาดน้ำตาออกไปตั้งแต่เดินออกจากโต๊ะมา ถอนหายใจหนักก่อนกดเปิดน้ำวักล้างหน้าให้สดชื่นขึ้น


เบื่อที่ตัวเองต้องเป็นแบบนี้ ในวันๆหนึ่งมีหลายความรู้สึกเกิดขึ้นมากมายเวลานี้ปกติ อีกเวลาก็รู้สึกเบื่อหน่าย สักพักก็เหม่อลอยซึมเศร้า และสุดท้ายก็ร้องไห้ออกมาอย่างที่เห็น
' o1 U9 a' t6 K; ^  x+ D. k) k; L

โดยไม่ว่าจะอยู่ในความรู้สึกไหนทุกความรู้สึกจะเกิดจาก ‘เขา’ ทั้งสิ้น
  j( N3 l) ]. p% m+ B1 W

5 z2 y6 `  a$ M) Jนึกย้อนไปวันนั้น ช่วงเวลาที่ทุกวินาทีผ่านไปอย่างอึดอัดเจ็บปวด
7 `8 o, @) n% z* H2 x/ b- V

  l( U3 R- q% Q/ u
9 q, q" f3 ]4 X) }; }“ฉันคิดว่านาย...ควรออกไปอยู่ด้วยตัวเองเสียที”
1 a" E# ^$ ^: A2 a5 T& M7 L
“ฉันคงช่วยนายได้เท่านี้”
3 T* h0 O& c9 a1 P2 y' b( m2 y
- ?* [' [" x" \: ^6 w; cนับจากที่ผมพูดประโยคนั้นออกไป ทุกอย่างก็เงียบเสียงลง ดวงหน้าเข้มของเขาอึ้งตกใจอย่างเห็นได้ชัดดูได้จากดวงตาคมที่เบิกโพลงขึ้น นาทีต่อมาใบหน้าเขากลับเคร่งขรึมขึ้นนัยน์ตาไหววูบอย่างสับสน ถามผมว่าเขาทำอะไรผิดมากหรือมันร้ายแรงจนต้องไล่เขาออกไปเลยหรือไร ช่วยบอกได้มั้ยว่าโกรธเรื่องอะไรผมจำน้ำเสียงกึ่งอ้อนวอนนั้นได้

ผมส่ายหน้าเป็นเชิงปฏิเสธทุกคำพูดที่เขากล่าวอ้างสองมือกำขากางเกงแน่นทั้งที่ใจอยากยกขึ้นมาทุบอกบรรเทาความเจ็บภายในใจ
' C, P  p7 B4 S
- \4 V5 b6 P5 |7 A2 a1 E; e5 x6 }ริมฝีปากสั่นพร่าของผมเอ่ยประโยคหนึ่งออกมากรีดหัวใจช้าๆแต่เน้นลึก
- f: z6 c) |& e% L  ?1 x, O
มันช่างตรงข้ามกับความจริง

“ฉันไม่ได้โกรธ...ทะที่ช่วงนี้ไม่ค่อยได้พูดคุยกับนายเพราะฉันกระอักกระอ่วนใจที่จะมองหน้า เห็นหน้านายทำให้ฉันนึกถึงคำนินทาของคนรอบตัวอึก”ผมหยุดกลั้นสะอื้น ข่มมันลงไปแล้วพูดคำที่ปั้นแต่งขึ้นต่อ“มันอาจจะถึงเวลา...นายมีงาน มีเงินแล้วก็ควรไปใช้ชีวิตด้วยตัวเองคงไม่คิดจะอยู่กับฉันไปตลอดใช่มั้ย ฮะๆเป็นอย่างนั้นคงอึดอัดแย่”
- {7 K, ^1 f4 C2 f
. |5 x$ ]) i! B  \เขานิ่งอึ้ง ไม่ใช่อึ้งตกใจอย่างที่เป็นในคราแรกเหมือนนิ่งแบบช็อก คงคาดไม่ถึงว่าผมจะพูดแบบนี้ขนาดผมยังไม่คิดว่าตัวเองจะร้ายกาจได้ขนาดนี้
9 b( b! n7 a# h+ Q4 `
% ?) }$ u; \) H1 m% T5 f! v“ผมจะไป...” เขาพูดแค่นั้นก่อนหันหลังเดินหนีไปยังระเบียง ผมมองแผ่นหลังกว้างผ่านประตูกระจกที่ถูกเปิดออก ผ้าม่านสีฟ้าอ่อนปลิวไสวตามแรงลมบดบังแผ่นหลังกว้างของเขาจากการมองของผมเป็นระยะ
) i, q- h; \  U, a9 l, B; g
( j" ]0 Z: q) ?" I* D( qผมปาดน้ำตาที่ร่วงไหลจากดวงตาทั้งสองข้าง ปิดปากกลั้นก้อนสะอื้นพยุงตัวเองเดินเข้าไปในครัว หยิบชามอาหารเช้าที่วันนี้เป็นข้าวต้มกุ้งเดินกลับมายังจุดเดิมนั่งลง เงยมองแผ่นหลังกว้างที่ยังอยู่ตำแหน่งเดิม ก่อนก้มลงมองชามข้าวต้มกุ้งที่มีควันลอยเหนือชาม มือสั่นระริกหยิบช้อนขึ้นตักเม็ดข้าวนุ่ม ค่อยๆเป่าลมเคล้ากลั้นสะอื้นก่อนนำเข้าปากช้าๆ
: }  y. @) t; P% b8 W
ลิ้นไม่รับรู้รสชาติด้วยซ้ำลำคอตีบตันยากต่อการกลืน ท้องมวลจนอยากอาเจียน

& r6 o, V. w* G& I9 N5 oแต่ที่ทานเพราะรู้ว่ามันเป็นอาหารมื้อสุดท้ายจากฝีมือผู้ชายคนนี้

เขาผินหน้ากลับมามองเมื่อได้ยินเสียงช้อนกระทบชามก่อนหันกลับไปมองทิวทัศน์ด้านนอกดังเดิม คำที่สองถูกตักขึ้น ยังไม่ได้ทานเสียงเรียบนิ่งแต่อ่อนแรงของอีกฝ่ายก็ดังมาตามสายลม

“ถ้าเจอกันผมยิ้มให้คุณได้มั้ย”

0 N- W3 u% m3 G4 [3 |0 ^& Pอึก
- x% f0 w& N& r+ X4 S: Q2 V# V
* G( n: H9 ?! {1 `/ Dผมเม้มปาก วางช้อนลง
6 C, n0 a2 h* }5 o9 B; l1 }
  W" c$ ^/ p! K* ^- l“ดะได้สิ”
6 O9 [0 w" v: r" m4 [1 Z* }  G; N
- b: p8 \3 G' k- x6 e“คุณยิ้มตอบผมด้วยนะ”

# R7 ]1 Z* R9 r3 r" w“อะอือ”
% A; g: Q9 n1 K* [3 f+ X3 W
  [: ?8 j; p: {5 b" F, N' {1 @“ทักได้ด้วยมั้ย”
3 J" }9 G5 L, T7 O; w  v2 z  r  N
“อะอืม...”

“ถึงเวลาผมคงไม่รู้จะเริ่มทักคุณยังไงคนชวนผมคุยนะ อย่าเดินหนีผม”
$ R4 b! T& I: k' u# J
! P$ \, Z% A/ b) a. `“นะแน่นอน...”
- M; l& X$ X. V8 L  ~+ y
9 t% M; A# z. f“ขอบคุณ...” เขาหมุนตัวกลับมาใช้ช่วงสะโพกพิงกับราวระเบียงดวงตาคู่คมไหวระริกเล็กน้อย แต่แค่นั้นก็มากพอแล้วกับคนที่ไม่ค่อยแสดงออกอย่างเขา ผิดกับผมที่ตอนนี้ภาพพร่าเลือนไปหมดด้วยถูกบดบังจากน้ำตาที่ไหลบ่าไปตามร่องแก้ม

“คุณคือสิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตผมขอบคุณที่ก้าวเข้ามา” รอยยิ้มบางถูกส่งมาให้ผมไม่ไหว...ไม่ไหวแล้ว...

* t( f7 |: n3 J) Q( [6 w“ฮือออออออออออออออ” ฝ่ามือสองข้างยกขึ้นปิดใบหน้าก่อนสะอื้นไห้อย่างไม่อาจกักเก็บอะไรไว้ได้อีก ผมตัวโยนด้วยแรงสะอื้นมือเปียกชุ่มด้วยหยาดน้ำตาที่ไหลรินไม่ขาดสาย

. [9 a2 i4 f7 @+ }! e: |ผมได้ยินเสียงฝีเท้าที่ก้าวเข้ามาใกล้ ไม่ได้หยุดลงเสียงนั้นผ่านเลยออกไปทางด้านหน้าประตู เสียงเปิดประตูที่ให้ผมกระเด้งตัวขึ้นหมุนตัวไปมองอย่างร้อนรน

( q% N# N) L8 |" C! H  S( Nสองแขนยกปาดน้ำตาเพื่อให้เห็นเขาให้ชัดเจนที่สุด ในใจกู่ร้องว่าอย่าไปทุกคำที่พูดไปมันไม่จริงเลย แค่พูดไปเพื่อป้องกันตัวเองจากการถูกรังเกียจเท่านั้น...แค่ปกปิดคำว่ารักไว้ ด้วยประโยคที่โหดร้ายเกินทน

0 ]  _+ n( ]3 @/ N/ dสองมือจับลูกปิดประตูเปิดบานไม้สี่เหลี่ยมออก มืออีกข้างอุ้มตี๋น้อยไว้ในอ้อมแขน ขายาวทั้งสองข้างก้าวออกไปยังอีกฝั่งของประตู...เขตแบ่งระหว่างภายในกับภายนอก ใหญ่จ้องมองมาที่ผมเป็นครั้งสุดท้ายซึ่งผมก็ทำเช่นเดียวกับเขา
: _1 D( |- c% V; D% g! x+ ]! D
: s  G% ]6 N. z* D“อย่าร้อง...ไม่ต้องรู้สึกผิดหรือเสียใจ คุณคือผู้ให้ชีวิตคือสิ่งที่ไม่มีอะไรมาทดแทนได้ และเป็นสิ่งที่อยู่ในใจผมเสมอมาลาก่อน 明(หมิง)ของผม”
. a" |( L; k2 o/ J* T# f
ปัง
$ M% c9 M3 A& _/ i, _
3 k( H( N5 ]/ ]+ t( G. v  `จบประโยคประตูก็ถูกปิดอย่างแผ่วเบาบานไม้ใหญ่เบื้องหน้าปิดกั้นสายตาผมจากทุกอย่าง ไม่มีใหญ่ ไม่มีตี๋น้อย ไม่มีแล้ว
+ C' E( b$ `& l# P) x8 B
8 _3 f6 b9 o% Z4 I4 Sผมทรุดลงกับพื้นตรงนั้นแล้วปล่อยโฮอีกครั้งอย่างอดสู

! a& v& Z4 u0 x$ dจบแล้ว ทุกอย่างจบแล้วจริง

' Q' M( O; ^+ S, D6 sแล้ววันนั้นผมก็ลาหยุดงาน แต่ก็เพียงครึ่งวันก็ต้องออกไปทำงานเมื่อในห้องเต็มไปด้วยความทรงจำมากมาย รองเท้าเขายังวางที่เดิมเสื้อผ้ายังอยู่ในกล่องสีเทาเหมือนเก่า เขาจากไปด้วยเสื้อผ้าที่ใส่ติดตัวซึ่งก็คือเสื้อกล้ามสีดำยืดย้วยและกางเกงยางยืดสีขาวของไอ้ปอนด์กับเสื้อแจ๊คเก็ตสีแดงเพียงเท่านั้น

แล้วผมจะอยู่ในห้องที่เต็มไปด้วยความรู้สึกได้อย่างไร

& e* Y8 N: a3 x- h* z

; k% {. B8 \, l. A% }6 x“คุณเล็กครับ??” ผมสะดุ้งกับสัมผัสที่แตะบนไหล่

) |, q! X- X- m% S
“ครับ ครับ” ผมขานรับอย่างที่สมองยังประมวลไม่ถูก
7 Y, z. G9 D: X& f! A1 _

“คุณโอเคมั้ย?”

( j8 g! [6 O7 q0 f# S  g# C2 j
$ Y& R4 d& Q8 M( a“ผม?? อ่อ โอเคๆครับ ผมโอเคขอโทษนะครับที่หายมานานจนคุณต้องมาตาม” ผมยกมือลูบหน้าลูบตาตัวเอง


* P3 y  c9 o. J% l& T9 ]“ไม่เป็นไรครับคุณจะกลับไปทานต่อมั้ย” เขาเลิกคิ้วถาม ผมนิ่งไปนิดก่อนส่ายหน้าช้าๆเขายิ้มบางก่อนบอก “งั้นกลับกันเถอะครับ”

' _+ N; u& w: d, [: d* ]
“แล้ว...”
; F+ Y: y2 K5 y& o

. W+ Y% N! y& J$ \" N  b5 u: P1 d2 K“ผมเช็คบิลเรียบร้อยแล้ว” ผมพยักหน้าเข้าใจก่อนเดินออกจากห้องน้ำไปยังรถที่จอดอยู่

* z' H, M9 ^( t7 `5 Y$ m
/ h& J- e/ s! f8 }+ Xขึ้นมาบนรถผมก็หันไปขอโทษคุณพชรที่เมื่อกี้ทำตัวเสียมารยาทเขายื่นมือมาจับแก้มซึ่งผมสะดุ้งถดตัวหนี

6 O9 N7 x  N2 ]
* s, W- ^( Z! r9 H- Q; e% M0 ?“เอ่อ...” ผมพยายามหาคำที่ไม่น่าเกียจนักเพื่อสื่อไปว่าผมไม่ชอบให้ใครมาถูกเนื้อต้องตัวเกินควร แต่เหมือนอีกฝ่ายจะเข้าใจเลยชิงเอ่ยออกมา


“ผมขอโทษ”
  h+ z; q' s1 g; y( F5 [" y7 \4 J! h4 V
2 T) K; N/ q# x3 b# O6 A
“ครับไม่เป็นไร”
4 Y! D* F6 ~1 Z( ?" c" a; l1 {- n: g' Y/ O
3 ?" S- ]' ?- g6 k
ระหว่างทางกลับไปที่ทำงาน คุณพชรจอดรถเลียบฟุตบาทขอแวะสำนักงานทนายความเพื่อเอาเอกสารบางอย่าง ผมขอนั่งรออยู่บนรถ สายตากวาดมองทั่วบริเวณ ตรงนี้ผมเคยขับรถผ่านสองสามครั้งตอนออกมาพบลูกค้ากับพี่มิ่ง ฝั่งที่รถจอดอยู่มีสำนักงานทนายความหลากหลายเจ้าเรียงยาวติดกันห้าคูหา ใกล้ๆกันเป็นร้านขายข้าวสารขนาดใหญ่ถัดไปเป็นโรงพยาบาลเอกชนขนาดกลาง อีกฝั่งของถนนเป็นร้านขายอาหารสัตว์และอุปกรณ์สำหรับสัตว์เลี้ยง...มันทำให้ผมคิดถึงตี๋น้อย


และเจ้านายของมัน

8 v- O/ t5 o" _8 F; I& p
$ Q0 d1 Q7 u, D& G" Tผมหลับตาส่ายศีรษะพร้อมกับละสายตาจากฝั่งตรงข้ามมาสนใจฝั่งที่ผมอยู่เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจจากสิ่งนึกคิด
" s5 W9 M. R1 K: Z0 o% E
; W' T% |% R3 Z# Q
0 W7 s! i2 y/ i" |$ w( rเหมือนสวรรค์กลั่นแกล้ง

! O7 c6 s1 f+ \+ v9 A8 L: H
, ~6 W- D! y& j1 s% mทันทีที่ลืมตาภาพของคนตัวโตที่คุ้นเคยก็ปรากฏชัดเจน
1 {7 j" N6 w' j: Z! u4 L: t
% _+ I% l7 P$ z4 G0 @
: P# t& b, {3 i8 G, d8 t) i+ u9 {ผมรีบดันตัวเองติดเบาะอย่างหลบหลีกก่อนจะนึกด่าความโง่เง่าของตัวเอง...รถติดฟิล์มดำทึบขนาดนี้เขาจะมองเห็นผมได้อย่างไร


แต่ถึงกระนั้นผมก็ยังไม่กล้าได้แต่ค่อยๆโผล่สายตาจากโครงรถด้านในมองออกไปด้านนอกผ่านกระจกประตูรถฝั่งที่ผมนั่ง

- S7 ^5 F( D2 b( O+ M2 V& I) \9 E1 `
, T. ?8 S7 r$ m$ o2 K( S  oเป็นเขาจริงๆด้วย...ที่ร้านข้าวสาร...ใหญ่กำลังยกกระสอบป่านสีน้ำตาลที่บรรจุข้าวสาร100 กิโล ไว้บนแผ่นหลังของเขาที่งองุ้มลง


& O% Q' `8 _2 @- fไอ้คนบ้า!!ยกทีละสองกระสอบแบบนั้นหลังก็หักกันพอดี!!

$ `' d) m2 t( g( @
แล้วดูซูบลงไปหรือเปล่า ดูผอมขึ้นนะ


มือข้างหนึ่งผมยกแนบกระจกรถตรงตำแหน่งแก้มของเขาจากมุมที่ผมมองอยู่ ลูบไล้ปลายนิ้วที่แนบกระจกแผ่วอย่างคิดไปเองว่าได้สัมผัสผิวแก้มสากของเขา
1 t# [6 |6 x. z' x5 h9 X1 M

ทุกความรู้สึกตีตื้นอยู่ในอก
% G# X1 l! i% F0 Z
( P) x+ P$ p2 k7 ]- U4 K, i; ?
ห่างเพียงกั้น แต่ไกลกันเหลือเกิน

vejung

ขอบคุณครับ

Taecho

ขอบคุนนะครับ

Ling_Elvis

ขอบคุณครับ

65gpy

ขอบคุณครับ

Aonz003

paepaeii

ขอบคุณครับ

kkk...

redboy

กลับไปเอาเขาคืนมา

bo69dy

ขอบคุนครับ

uglymen

อาการเศร้ามากเลยนะ แบบนี้

tidchoo2

อ่านกี่รอบก็เสียวทุกที ขอบคุณนะครับ

sa99

ขอบคุณครับ  

minone

ขอบคุณ​มาก​นะ​ครับ​

nongbasz

ขอบคุณครับ

anatomy005

ขอบคุณครับ

a03

Dajim

ขอบคุณครับ

pipi1

ขอบคุณครับ

guide01

ขอบคุณมากนะคะ