รักเร่ร่อน...ของคนจรจัด9 bymod-cup

tor_8915

เร่ร่อน9

7 ?9 g" Y: `; G* P3 D
/ w3 j  G3 U+ k8 ~
; l& j8 {# `9 P% U
โป๊ก!
3 {% W/ C  H- e* g; p0 {

8 B- t7 n8 y0 x: B) e; H( gศีรษะผมโขลกลงบนโต๊ะทำงานอย่างจงใจ เหมือนเป็นวิธีช่วยเรียกสติในสามวันที่ผ่านมาแต่สุดท้ายก็ช่วยไม่ได้มากนัก ซ้ำหน้าผากที่แนบอยู่บนขอบโต๊ะยังรู้สึกเจ็บหนึบคาดว่าอีกประเดี๋ยวคงขึ้นสีชมพูน่ารัก สายตาจ้องต่ำไปยังปลายรองเท้าสีดำมันปลาบของตัวเอง

) q+ v; r7 W' E" ^. Q
# f- S9 A6 Y3 J% S; O( Dไล่เขาไป แต่กลับเป็นตัวเองที่ทั้งคิดถึง ห่วงหาวนคิดเรื่องของเขาอยู่ตลอดเวลา บ้ามั้ยล่ะ
& Q5 y) {& D6 ?$ `8 i- s+ n6 |1 b
$ c! Z1 k1 q; A  t) Y1 @
5 O7 i" @+ B/ a' q0 }“คุณเล็กครับ”


“อ่อครับ” ผมพรวดขึ้นมานั่งตัวตรงทันทีตามเสียงเรียก เมื่อเห็นว่าเป็นคุณพชรมือผมจึงคว้าเข้ากับกุญแจรถและกระเป๋าสตางค์พลางรีบผุดลุกขึ้นจากเก้าอี้
7 Z& z+ M$ e! D

“เชิญครับ” คุณพชรผายมือนำทางผมค้อมหัวขอบคุณเล็กน้อยก่อนก้าวเดิน ลงบันไดผ่านโถงออฟฟิศออกประตูด้านหลังไปยังลานจอดรถมุ่งตรงไปที่BMW Z4 สีบรอนด์ผมอ้อมไปยืนประตูรถด้านข้างคนขับก่อนที่เจ้าของจะกดรีโมตปลดล็อก ผมจึงเปิดประตูสอดตัวเข้าไปนั่งบนเบาะนุ่ม
, e4 [2 y1 W/ y1 p- u' T
; {) x# x9 T8 F! Y) a/ `, g
“วันนี้ทานอะไรดีครับ” ทันทีที่อีกฝ่ายเข้ามานั่งประจำตำแหน่งคนขับ จัดการเดินเครื่องยนต์ผ่านร่มชายคาที่บดบังแสงแดดออกสู่ถนนหกเลนที่คับคั่งไปด้วยรถหลากหลายแบบ ก่อนเอ่ยถามผมอย่างเอาใจ
( O  h( a& j  Y' B, }2 A+ Q! g/ u
9 x/ O. A9 Z) l- C4 L
  q/ c: b6 P1 M- }" Q% r; c“อะไรก็ได้ครับ” ผมตอบผ่าน


; [5 W; x" n+ g8 I“ผมว่าแล้วว่าคุณต้องตอบแบบนี้ ผมเตรียมร้านไว้แล้วล่ะ” เขายิ้มอย่างมั่นใจในขณะที่จ้องถนนเบื้องหน้าอย่างหมายมั่น เขาคงคิดว่าจะทำให้ผมประทับใจได้
; m2 G. @1 Q2 y

ขณะที่ตัวผมไม่ได้ถามเขาต่อด้วยซ้ำว่าจะพาไปที่ไหน รู้ว่ามันเป็นเรื่องเสียมารยาทที่ตัดบทสนทนาด้วยการเงียบ ผมรู้สึกผิดนะแต่ความเนือยมันมากกว่า

) [$ s) q/ F5 }  c. E. F. u
ผมแค่อยากอยู่เงียบๆ


/ f- t0 P4 x4 n! v9 Oเพราะสุดท้ายจะทานอาหารร้านดีแค่ไหนอาหารอร่อยเพียงใด มันก็แค่จุดประสงค์เดียว...เพียงต้องการอิ่มท้องเท่านั้น

+ g. U5 O0 [0 f- S9 T$ A3 p
6 b/ t. }9 f4 xย้อนกลับไปวันที่ทำให้ผมต้องออกมาทานมื้อเที่ยงกับคุณพชรแบบนี้ เป็นวันเดียวกับวันที่ใครคนนั้นเดินออกไปจากชีวิตผมไม่สิ ต้องบอกว่าผมไล่เขาไปต่างหาก ใช่ไล่...ไล่ไปอย่างเลือดเย็น

6 D/ j% i% m5 A; r& ?8 X$ X
  {) \4 U: Q: e( ?) U' R+ iวันนั้นคุณพชรเข้ามาวอแวผมเหมือนอย่างเคยตอนเช้าผมได้ไอ้ปอนด์ช่วยเหลือไว้เหมือนเดิม แต่ประมาณสิบโมงผมก็โดนหัวหน้าเข้าเรียกพบ
3 K- }' I: J. d2 u; e& w

% Y' `" M! h% L2 [  o' p( eโอเค มันคงเป็นเรื่องงานถึงคุณพชรจะเป็นคนตามหึ่งได้อย่างน่ารำคาญ แต่เวลางานเขาก็จริงจังและสุขุมอย่างหัวหน้าที่ดี แต่ผิดคาด เขาไม่ได้เรียกผมมาคุยเรื่องงานอย่างที่หวังไว้ สองคนที่เป็นหัวหน้ากับลูกน้องควรโต้ตอบเรื่องงานกันด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ผิดกับสีหน้าเราสองคนในตอนนั้น ผมจำได้

: E: }5 m  q9 @$ l$ T# ]
1 Z& @7 @( x9 P" a) mมีผมที่สีหน้าเคร่งเครียดคนเดียว...ผิดกับอีกฝ่ายที่ยิ้มแย้มพลางพูดหว่านล้อมขอโอกาส
4 m# P0 A7 k3 Y/ n& \* T6 t

เขาบอกว่าชอบผมจริงๆ

& a6 A' \1 n: b  c) w9 m8 z
& }3 I7 [' e% n8 h: _9 Rสำหรับผมมันเป็นเรื่องน่าขันสิ้นดี

% `* m/ r; x1 }& ~2 o( o+ {5 Q
! Z2 Q2 F. R7 n" L% O+ n มีผู้ชายสมบูรณ์แบบมาเอ่ยปากขนาดนี้ไม่รู้สึกดีเลยสักนิดหนำซ้ำกลับยุ่งยากใจเสียด้วยซ้ำ
7 l, V, n, K# l& w8 S
. k! \( }( m5 _
, y5 i+ ~0 M6 aกับอีกคนที่ไม่มีอะไรเลย ไม่รู้แม้แต่ตัวตนแต่หัวใจกลับสั่นไหวเพียงแค่เมื่อเขาอยู่ใกล้ และเจ็บแทบขาดใจเมื่อไม่มีเขาอยู่

& N0 D  S9 L# @$ R( `5 e
ขนาดในเวลาที่ผู้ชายคนหนึ่งอ้อนวอนขอโอกาสในหัวผมยังมีแต่ภาพของเขาอยู่เลย...
8 z2 L& b4 }1 ?  g0 ^: e6 K7 g3 G3 i

แต่แม้ในหัวผมจะต่อต้านเพียงใด สุดท้ายก็โอนอ่อนไปจนได้จากนิสัยขี้ใจอ่อน ยอมเอ่ยปากให้โอกาสโดยขอวางกรอบไว้เพียงแค่ทานมื้อเที่ยงด้วยกันเท่านั้น การพัฒนาอย่างอื่นค่อยว่ากันทีหลังเมื่อผมพร้อมกว่านี้


แม้ในใจจะตะโกนฟ้องว่าผมไม่มีวันพร้อมได้ถ้าหัวใจยังสลักอีกคนไว้อย่างแน่นหนาแบบนี้


) A: X1 t  O* j; J! `- ?เมื่อไหร่ไม่รู้ที่ตะปูแห่งความเจ็บปวดสงสารที่ตอกลงในหัวใจแปรเปลี่ยนเป็นตะปูที่ตอกปิดตายประตูหัวใจของตัวเอง...และได้กักขังบางคนไว้หลังบานประตูนั่น...ในหัวใจ...
5 Q/ ^5 r% O: I5 s
, f$ x! d0 X& U5 A
หวังว่าสักวันหนึ่งผมจะสามารถปลดตะปูทุกตัวได้อย่างไม่เจ็บมากนัก...เพื่อปลดปล่อยเขาออกจากหัวใจ...ปลดปล่อยความเจ็บปวดทั้งมวล


ส่วนคุณพชรผมไม่หวังให้เขามาช่วย ผมเป็นคนรักใครยากเรื่องมากพิจารณาล้านแปดกว่าจะคบใครได้สักคน มาตกม้าตายก็อีตอน...เฮ้อผมควรหยุดคิดถึงเขาสักที จริงมั้ย ผมกำลังพูดถึงคุณพชร...


" C* {2 V+ T, |1 G “เล็ก...คุณเล็ก”

6 U! Q7 x; l6 ]/ h
“คะครับ!”


“ถึงแล้วครับ”

& s4 h* W. e# `) S- R
' u" x6 j( ^1 n, b  n4 K# g: i. d“อ่ะ อ่อ” ผมพยักหน้ามึนๆก่อนจะลนลานเปิดประตูรถออกไป แอบเหลือบเห็นอีกฝ่ายกลั้วหัวเราะเขาคงคิดว่าผมเอ๋ออีกแล้ว เขาเคยบอกว่าตอนแรกที่เจอผมน่ารักดูเป็นคนตั้งใจทำงานอัธยาศัยดี ซ้ำยังมีน้ำใจกับคนรอบข้าง แต่เมื่อรู้จักกันจริงๆผมมีมุมเอ๋อๆมึนๆอยู่ในตัว
1 x' U, E9 O/ g: m- n
* c. B8 @0 h1 Z, e$ e7 d
อยากจะพูดเหลือเกินว่าไอ้ที่รู้จักกันจริงๆของเขายังไม่ถึงสิบวันด้วยซ้ำ แล้วที่เห็นว่าผมเอ๋อผมมึนน่ะไม่ใช่จากตัวตน ผมกำลังเหม่อเพราะคิดถึงบางคนต่างหาก!
6 q7 ?: f2 g( \: t% Y
* _# e# a1 S0 l
' ]6 \* s& O. Dผมถูกเชิญให้นั่งในมุมหนึ่งที่คุณพชรบอกว่าต้องจองล่วงหน้าถึงสองวันกว่าจะได้โต๊ะมุมนี้มุมที่ดีที่สุดของร้าน ซึ่งผมไม่เห็นว่ามันจะต่างจากมุมอื่นตรงไหนเพียงแค่เป็นโต๊ะเดียวที่อยู่บริเวณกลางแม่น้ำนี้เท่านั้น มีสะพานไม้สักทอดยาวออกจากแพร้านส่วนใหญ่ที่ลูกค้านั่งให้ยากต่อการที่พนักงานจะเดินมารับออเดอร์ เสิร์ฟอาหาร และเช็คบิลก็เท่านั้น

. J/ _1 K7 k. E8 v+ S  t
ส่วนรถชาดอาหารต้องยอมรับว่าอร่อย ถูกปากแต่เทียบไม่ได้กับฝีมือการทำอาหารที่ผมคุ้นปากไปเสียแล้วมันเลยไม่มีร้านไหนอร่อยเท่า
( _* W1 ?: F: e' M* c. k

ถึงครั้งแรกที่ได้ทานรสชาดจะธรรมดาพื้นๆ แต่ครั้งต่อๆมาฝีมือเขาก็ค่อยๆพัฒนาจนอร่อยเลิศ ผมยังเคยคิดเลยว่าวันที่เขาทำงานรวบรวมเงินทุนได้สักก้อนจะให้เขาออกจากงานมาเปิดร้านอาหารจะได้ไม่ต้องถูกใช้แรงงานกดค่าแรงอยู่แบบนี้ เพราถ้าผมจะออกเงินทุนให้เขาคงไม่ยอม
3 e2 N( P/ m3 U; X: l! L7 y
& b) N: q+ l; F6 `% |
- _  z! T# r# i) \' e  T8 fแต่ทุกอย่างมันจบไปแล้ว
4 B9 ]4 ?0 y/ {8 j
  L; b/ g3 U- V0 h
อึก
1 F& |5 ?3 O( g* i0 h! b7 O0 C
8 G  M; M, v9 u6 Q
“ผมขอตัวไปห้องน้ำนะครับ” ผมเลื่อนเก้าอี้และลุกออกไปทันทีอย่างรู้ว่าถ้าอยู่ต่ออีกแค่เสี้ยววินาทีผมต้องร้องไห้ให้คุณพชรเห็นแน่ๆ  
/ j% k: I/ h7 W0 l6 G
7 J7 z: u5 n6 X  d
ผมเข้ามาในห้องน้ำเท้าฝ่ามือทั้งสองข้างลงบนอ่างล้างหน้าหินอ่อน จ้องมองตัวเองในกระจกขอบตาแดงช้ำที่มีคราบน้ำตาเปียกชื้นบนแพขนตา ผมปาดน้ำตาออกไปตั้งแต่เดินออกจากโต๊ะมา ถอนหายใจหนักก่อนกดเปิดน้ำวักล้างหน้าให้สดชื่นขึ้น


# ?( e9 ~* n8 g# j3 b) I) V# Gเบื่อที่ตัวเองต้องเป็นแบบนี้ ในวันๆหนึ่งมีหลายความรู้สึกเกิดขึ้นมากมายเวลานี้ปกติ อีกเวลาก็รู้สึกเบื่อหน่าย สักพักก็เหม่อลอยซึมเศร้า และสุดท้ายก็ร้องไห้ออกมาอย่างที่เห็น


โดยไม่ว่าจะอยู่ในความรู้สึกไหนทุกความรู้สึกจะเกิดจาก ‘เขา’ ทั้งสิ้น
8 V7 u6 r4 F: z7 e# o9 ~/ E: n- A" t9 a

นึกย้อนไปวันนั้น ช่วงเวลาที่ทุกวินาทีผ่านไปอย่างอึดอัดเจ็บปวด
4 X. Q$ ^# u" y1 |: ~
- [. N! }- i6 d2 k; q
2 _* g& c: i2 B3 G7 I- Z
7 L4 _1 a4 s3 @# g0 x+ D  W“ฉันคิดว่านาย...ควรออกไปอยู่ด้วยตัวเองเสียที”

- t0 }4 m; g4 O& r9 W" O! _; _ “ฉันคงช่วยนายได้เท่านี้”
* [6 A4 S/ W/ W6 b
/ l1 h- I' a! m6 h7 Lนับจากที่ผมพูดประโยคนั้นออกไป ทุกอย่างก็เงียบเสียงลง ดวงหน้าเข้มของเขาอึ้งตกใจอย่างเห็นได้ชัดดูได้จากดวงตาคมที่เบิกโพลงขึ้น นาทีต่อมาใบหน้าเขากลับเคร่งขรึมขึ้นนัยน์ตาไหววูบอย่างสับสน ถามผมว่าเขาทำอะไรผิดมากหรือมันร้ายแรงจนต้องไล่เขาออกไปเลยหรือไร ช่วยบอกได้มั้ยว่าโกรธเรื่องอะไรผมจำน้ำเสียงกึ่งอ้อนวอนนั้นได้
- g9 }4 M1 ]# B2 Y( X
# D- m5 x, Q4 L) q$ Vผมส่ายหน้าเป็นเชิงปฏิเสธทุกคำพูดที่เขากล่าวอ้างสองมือกำขากางเกงแน่นทั้งที่ใจอยากยกขึ้นมาทุบอกบรรเทาความเจ็บภายในใจ
$ J0 f: z6 K: h+ S
0 r; U" D. p$ o" @ริมฝีปากสั่นพร่าของผมเอ่ยประโยคหนึ่งออกมากรีดหัวใจช้าๆแต่เน้นลึก
; L* X  S& w( D- w. x* o' B
มันช่างตรงข้ามกับความจริง

“ฉันไม่ได้โกรธ...ทะที่ช่วงนี้ไม่ค่อยได้พูดคุยกับนายเพราะฉันกระอักกระอ่วนใจที่จะมองหน้า เห็นหน้านายทำให้ฉันนึกถึงคำนินทาของคนรอบตัวอึก”ผมหยุดกลั้นสะอื้น ข่มมันลงไปแล้วพูดคำที่ปั้นแต่งขึ้นต่อ“มันอาจจะถึงเวลา...นายมีงาน มีเงินแล้วก็ควรไปใช้ชีวิตด้วยตัวเองคงไม่คิดจะอยู่กับฉันไปตลอดใช่มั้ย ฮะๆเป็นอย่างนั้นคงอึดอัดแย่”
8 W2 \# t# X# G' {# t% R
* A& n+ D% @, r7 m+ u: u; ^/ ^เขานิ่งอึ้ง ไม่ใช่อึ้งตกใจอย่างที่เป็นในคราแรกเหมือนนิ่งแบบช็อก คงคาดไม่ถึงว่าผมจะพูดแบบนี้ขนาดผมยังไม่คิดว่าตัวเองจะร้ายกาจได้ขนาดนี้
* e5 G2 Z$ e1 w# S' Z: B
2 i3 w0 G/ w( ^7 W“ผมจะไป...” เขาพูดแค่นั้นก่อนหันหลังเดินหนีไปยังระเบียง ผมมองแผ่นหลังกว้างผ่านประตูกระจกที่ถูกเปิดออก ผ้าม่านสีฟ้าอ่อนปลิวไสวตามแรงลมบดบังแผ่นหลังกว้างของเขาจากการมองของผมเป็นระยะ

' }3 @3 E8 V0 d; dผมปาดน้ำตาที่ร่วงไหลจากดวงตาทั้งสองข้าง ปิดปากกลั้นก้อนสะอื้นพยุงตัวเองเดินเข้าไปในครัว หยิบชามอาหารเช้าที่วันนี้เป็นข้าวต้มกุ้งเดินกลับมายังจุดเดิมนั่งลง เงยมองแผ่นหลังกว้างที่ยังอยู่ตำแหน่งเดิม ก่อนก้มลงมองชามข้าวต้มกุ้งที่มีควันลอยเหนือชาม มือสั่นระริกหยิบช้อนขึ้นตักเม็ดข้าวนุ่ม ค่อยๆเป่าลมเคล้ากลั้นสะอื้นก่อนนำเข้าปากช้าๆ

ลิ้นไม่รับรู้รสชาติด้วยซ้ำลำคอตีบตันยากต่อการกลืน ท้องมวลจนอยากอาเจียน
5 ~, r+ F0 {1 C1 t* P
แต่ที่ทานเพราะรู้ว่ามันเป็นอาหารมื้อสุดท้ายจากฝีมือผู้ชายคนนี้
0 b, I. u" A+ p  w8 }' {# J
เขาผินหน้ากลับมามองเมื่อได้ยินเสียงช้อนกระทบชามก่อนหันกลับไปมองทิวทัศน์ด้านนอกดังเดิม คำที่สองถูกตักขึ้น ยังไม่ได้ทานเสียงเรียบนิ่งแต่อ่อนแรงของอีกฝ่ายก็ดังมาตามสายลม
6 o- L: x" B2 @* Z6 f
“ถ้าเจอกันผมยิ้มให้คุณได้มั้ย”

' b0 S6 \- y: o4 @อึก

1 i+ @: L" Y" ]ผมเม้มปาก วางช้อนลง
( n' [3 j# m' D3 f+ `# ]
“ดะได้สิ”

“คุณยิ้มตอบผมด้วยนะ”
2 x4 {6 A: I5 }! Z! U: y$ f
“อะอือ”

“ทักได้ด้วยมั้ย”
5 p/ @3 m! n3 W% |* J( G
“อะอืม...”
/ M( G. i) Q/ _4 ?" f) q
“ถึงเวลาผมคงไม่รู้จะเริ่มทักคุณยังไงคนชวนผมคุยนะ อย่าเดินหนีผม”
( X5 R+ s! j) G: P1 ?* n+ w
: x" B0 D* D! y& O$ V8 _$ _“นะแน่นอน...”
( K7 r: F4 o/ E0 q3 n* x* l
“ขอบคุณ...” เขาหมุนตัวกลับมาใช้ช่วงสะโพกพิงกับราวระเบียงดวงตาคู่คมไหวระริกเล็กน้อย แต่แค่นั้นก็มากพอแล้วกับคนที่ไม่ค่อยแสดงออกอย่างเขา ผิดกับผมที่ตอนนี้ภาพพร่าเลือนไปหมดด้วยถูกบดบังจากน้ำตาที่ไหลบ่าไปตามร่องแก้ม

! [4 ?# k  m2 a“คุณคือสิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตผมขอบคุณที่ก้าวเข้ามา” รอยยิ้มบางถูกส่งมาให้ผมไม่ไหว...ไม่ไหวแล้ว...
0 |% r9 Q: |6 g, u4 L' }
" X! a+ N6 x' x. b+ e( X* [“ฮือออออออออออออออ” ฝ่ามือสองข้างยกขึ้นปิดใบหน้าก่อนสะอื้นไห้อย่างไม่อาจกักเก็บอะไรไว้ได้อีก ผมตัวโยนด้วยแรงสะอื้นมือเปียกชุ่มด้วยหยาดน้ำตาที่ไหลรินไม่ขาดสาย

' Q+ e2 k8 S& |9 k" Yผมได้ยินเสียงฝีเท้าที่ก้าวเข้ามาใกล้ ไม่ได้หยุดลงเสียงนั้นผ่านเลยออกไปทางด้านหน้าประตู เสียงเปิดประตูที่ให้ผมกระเด้งตัวขึ้นหมุนตัวไปมองอย่างร้อนรน

สองแขนยกปาดน้ำตาเพื่อให้เห็นเขาให้ชัดเจนที่สุด ในใจกู่ร้องว่าอย่าไปทุกคำที่พูดไปมันไม่จริงเลย แค่พูดไปเพื่อป้องกันตัวเองจากการถูกรังเกียจเท่านั้น...แค่ปกปิดคำว่ารักไว้ ด้วยประโยคที่โหดร้ายเกินทน

สองมือจับลูกปิดประตูเปิดบานไม้สี่เหลี่ยมออก มืออีกข้างอุ้มตี๋น้อยไว้ในอ้อมแขน ขายาวทั้งสองข้างก้าวออกไปยังอีกฝั่งของประตู...เขตแบ่งระหว่างภายในกับภายนอก ใหญ่จ้องมองมาที่ผมเป็นครั้งสุดท้ายซึ่งผมก็ทำเช่นเดียวกับเขา
! e( W" w, |( h' e/ A
“อย่าร้อง...ไม่ต้องรู้สึกผิดหรือเสียใจ คุณคือผู้ให้ชีวิตคือสิ่งที่ไม่มีอะไรมาทดแทนได้ และเป็นสิ่งที่อยู่ในใจผมเสมอมาลาก่อน 明(หมิง)ของผม”
9 _6 f* \+ _' a$ A$ m  v, N
ปัง
  X; I& v+ G4 A" P8 @# S7 c
จบประโยคประตูก็ถูกปิดอย่างแผ่วเบาบานไม้ใหญ่เบื้องหน้าปิดกั้นสายตาผมจากทุกอย่าง ไม่มีใหญ่ ไม่มีตี๋น้อย ไม่มีแล้ว
/ }" E4 T/ K$ I  t" f
ผมทรุดลงกับพื้นตรงนั้นแล้วปล่อยโฮอีกครั้งอย่างอดสู

- K# n  M: C. L: K( [: a2 _จบแล้ว ทุกอย่างจบแล้วจริง
( Z4 o: @) l+ _+ h& C# `
4 |) a1 b8 q) _$ J8 G( _1 ^2 vแล้ววันนั้นผมก็ลาหยุดงาน แต่ก็เพียงครึ่งวันก็ต้องออกไปทำงานเมื่อในห้องเต็มไปด้วยความทรงจำมากมาย รองเท้าเขายังวางที่เดิมเสื้อผ้ายังอยู่ในกล่องสีเทาเหมือนเก่า เขาจากไปด้วยเสื้อผ้าที่ใส่ติดตัวซึ่งก็คือเสื้อกล้ามสีดำยืดย้วยและกางเกงยางยืดสีขาวของไอ้ปอนด์กับเสื้อแจ๊คเก็ตสีแดงเพียงเท่านั้น

แล้วผมจะอยู่ในห้องที่เต็มไปด้วยความรู้สึกได้อย่างไร

' o! ?) f. s! I+ g& L
( Q* F/ p1 `8 p4 C7 ~; H# H
“คุณเล็กครับ??” ผมสะดุ้งกับสัมผัสที่แตะบนไหล่
" c* q+ h# `  _: e

“ครับ ครับ” ผมขานรับอย่างที่สมองยังประมวลไม่ถูก
; ]- Z# u2 G: U

“คุณโอเคมั้ย?”
0 |0 ~: ^# z( \! p+ Z4 T
- I; Z1 X- L' s0 w) [
“ผม?? อ่อ โอเคๆครับ ผมโอเคขอโทษนะครับที่หายมานานจนคุณต้องมาตาม” ผมยกมือลูบหน้าลูบตาตัวเอง

, k; K' A/ z+ n; D- r0 O8 x+ r" X
“ไม่เป็นไรครับคุณจะกลับไปทานต่อมั้ย” เขาเลิกคิ้วถาม ผมนิ่งไปนิดก่อนส่ายหน้าช้าๆเขายิ้มบางก่อนบอก “งั้นกลับกันเถอะครับ”

1 }, _( w8 \5 M' D( u
$ D7 d" n& ~" ]“แล้ว...”

. P/ I  l$ I& A8 c
“ผมเช็คบิลเรียบร้อยแล้ว” ผมพยักหน้าเข้าใจก่อนเดินออกจากห้องน้ำไปยังรถที่จอดอยู่


ขึ้นมาบนรถผมก็หันไปขอโทษคุณพชรที่เมื่อกี้ทำตัวเสียมารยาทเขายื่นมือมาจับแก้มซึ่งผมสะดุ้งถดตัวหนี

2 a5 c+ W3 n9 N( r3 H' Q- \
“เอ่อ...” ผมพยายามหาคำที่ไม่น่าเกียจนักเพื่อสื่อไปว่าผมไม่ชอบให้ใครมาถูกเนื้อต้องตัวเกินควร แต่เหมือนอีกฝ่ายจะเข้าใจเลยชิงเอ่ยออกมา


! D5 `5 ?* h8 n7 f, g“ผมขอโทษ”

; e: m8 N' ]' A
0 y4 \2 `, L/ a“ครับไม่เป็นไร”


0 V: |3 a& N3 U$ Yระหว่างทางกลับไปที่ทำงาน คุณพชรจอดรถเลียบฟุตบาทขอแวะสำนักงานทนายความเพื่อเอาเอกสารบางอย่าง ผมขอนั่งรออยู่บนรถ สายตากวาดมองทั่วบริเวณ ตรงนี้ผมเคยขับรถผ่านสองสามครั้งตอนออกมาพบลูกค้ากับพี่มิ่ง ฝั่งที่รถจอดอยู่มีสำนักงานทนายความหลากหลายเจ้าเรียงยาวติดกันห้าคูหา ใกล้ๆกันเป็นร้านขายข้าวสารขนาดใหญ่ถัดไปเป็นโรงพยาบาลเอกชนขนาดกลาง อีกฝั่งของถนนเป็นร้านขายอาหารสัตว์และอุปกรณ์สำหรับสัตว์เลี้ยง...มันทำให้ผมคิดถึงตี๋น้อย
* w$ y1 ~6 U( f5 K) f
* w3 i9 Q& i% a+ P( ~4 p
( m" B' s# Z& N. O5 hและเจ้านายของมัน
: W3 }) w" @9 I6 ]
" ~- w; J) c* o* ~
ผมหลับตาส่ายศีรษะพร้อมกับละสายตาจากฝั่งตรงข้ามมาสนใจฝั่งที่ผมอยู่เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจจากสิ่งนึกคิด
) ^" u1 F+ d1 x2 S
8 r$ J) P& x/ X8 n! X+ {
เหมือนสวรรค์กลั่นแกล้ง
/ h  w& M" g0 V7 G, l; B
" m/ G% t4 b  v- G
+ v5 ^+ W; ]; R5 O1 j% U; \9 eทันทีที่ลืมตาภาพของคนตัวโตที่คุ้นเคยก็ปรากฏชัดเจน


! r' `9 w) B% m& J: u5 y: `' Gผมรีบดันตัวเองติดเบาะอย่างหลบหลีกก่อนจะนึกด่าความโง่เง่าของตัวเอง...รถติดฟิล์มดำทึบขนาดนี้เขาจะมองเห็นผมได้อย่างไร
; s0 Q6 q# a, {5 J9 ^

4 A% T. E) J' @3 }& S/ }แต่ถึงกระนั้นผมก็ยังไม่กล้าได้แต่ค่อยๆโผล่สายตาจากโครงรถด้านในมองออกไปด้านนอกผ่านกระจกประตูรถฝั่งที่ผมนั่ง

$ l, ~( {! c* B  G
เป็นเขาจริงๆด้วย...ที่ร้านข้าวสาร...ใหญ่กำลังยกกระสอบป่านสีน้ำตาลที่บรรจุข้าวสาร100 กิโล ไว้บนแผ่นหลังของเขาที่งองุ้มลง


; @" i. s' Y7 m2 B/ \; Q" ]ไอ้คนบ้า!!ยกทีละสองกระสอบแบบนั้นหลังก็หักกันพอดี!!


แล้วดูซูบลงไปหรือเปล่า ดูผอมขึ้นนะ

5 P4 i8 _' c4 i2 m* \2 N( J+ l
6 v& _% ?3 ?; {+ `มือข้างหนึ่งผมยกแนบกระจกรถตรงตำแหน่งแก้มของเขาจากมุมที่ผมมองอยู่ ลูบไล้ปลายนิ้วที่แนบกระจกแผ่วอย่างคิดไปเองว่าได้สัมผัสผิวแก้มสากของเขา


ทุกความรู้สึกตีตื้นอยู่ในอก

* R9 K( N( j. O1 q
ห่างเพียงกั้น แต่ไกลกันเหลือเกิน

& ?% r0 A: j5 x

vejung

ขอบคุณครับ

Taecho

ขอบคุนนะครับ

Ling_Elvis

ขอบคุณครับ

65gpy

ขอบคุณครับ

Aonz003

paepaeii

ขอบคุณครับ

kkk...

redboy

กลับไปเอาเขาคืนมา

bo69dy

ขอบคุนครับ

uglymen

อาการเศร้ามากเลยนะ แบบนี้

tidchoo2

อ่านกี่รอบก็เสียวทุกที ขอบคุณนะครับ

sa99

ขอบคุณครับ  

minone

ขอบคุณ​มาก​นะ​ครับ​

nongbasz

ขอบคุณครับ

anatomy005

ขอบคุณครับ

a03

Dajim

ขอบคุณครับ

pipi1

ขอบคุณครับ

guide01

ขอบคุณมากนะคะ