รักเร่ร่อน...ของคนจรจัด9 bymod-cup

tor_8915

เร่ร่อน9
. x0 Q' Q! w- W' g, Z2 L


1 c2 C  [4 U' y4 e( Y. A8 e
โป๊ก!
! x3 V" K- U# [! R2 Q
( o) d( a1 D9 q5 H' V* u; A$ t
ศีรษะผมโขลกลงบนโต๊ะทำงานอย่างจงใจ เหมือนเป็นวิธีช่วยเรียกสติในสามวันที่ผ่านมาแต่สุดท้ายก็ช่วยไม่ได้มากนัก ซ้ำหน้าผากที่แนบอยู่บนขอบโต๊ะยังรู้สึกเจ็บหนึบคาดว่าอีกประเดี๋ยวคงขึ้นสีชมพูน่ารัก สายตาจ้องต่ำไปยังปลายรองเท้าสีดำมันปลาบของตัวเอง


ไล่เขาไป แต่กลับเป็นตัวเองที่ทั้งคิดถึง ห่วงหาวนคิดเรื่องของเขาอยู่ตลอดเวลา บ้ามั้ยล่ะ
4 E- t' J$ b4 M+ D1 l% W( \9 D

5 N' s: v- o0 D2 D/ N& E4 T“คุณเล็กครับ”

& R& E( [/ \0 P6 Y+ v& @) @* i
“อ่อครับ” ผมพรวดขึ้นมานั่งตัวตรงทันทีตามเสียงเรียก เมื่อเห็นว่าเป็นคุณพชรมือผมจึงคว้าเข้ากับกุญแจรถและกระเป๋าสตางค์พลางรีบผุดลุกขึ้นจากเก้าอี้
' P% g6 C1 l! B. p+ U6 z  S; }

" r, }! m7 f% T2 g1 a0 b“เชิญครับ” คุณพชรผายมือนำทางผมค้อมหัวขอบคุณเล็กน้อยก่อนก้าวเดิน ลงบันไดผ่านโถงออฟฟิศออกประตูด้านหลังไปยังลานจอดรถมุ่งตรงไปที่BMW Z4 สีบรอนด์ผมอ้อมไปยืนประตูรถด้านข้างคนขับก่อนที่เจ้าของจะกดรีโมตปลดล็อก ผมจึงเปิดประตูสอดตัวเข้าไปนั่งบนเบาะนุ่ม
! U' M- B# U# E' s0 y

“วันนี้ทานอะไรดีครับ” ทันทีที่อีกฝ่ายเข้ามานั่งประจำตำแหน่งคนขับ จัดการเดินเครื่องยนต์ผ่านร่มชายคาที่บดบังแสงแดดออกสู่ถนนหกเลนที่คับคั่งไปด้วยรถหลากหลายแบบ ก่อนเอ่ยถามผมอย่างเอาใจ
, `1 ]5 h: W3 }  [# s3 R

% D) ]# T4 I- J# _" o“อะไรก็ได้ครับ” ผมตอบผ่าน


1 m9 K% N& I8 f$ F$ v7 ~“ผมว่าแล้วว่าคุณต้องตอบแบบนี้ ผมเตรียมร้านไว้แล้วล่ะ” เขายิ้มอย่างมั่นใจในขณะที่จ้องถนนเบื้องหน้าอย่างหมายมั่น เขาคงคิดว่าจะทำให้ผมประทับใจได้
; J4 Q( W2 H! Q2 t) J
8 P9 r5 f% S7 J" s% Q# }2 p5 F
ขณะที่ตัวผมไม่ได้ถามเขาต่อด้วยซ้ำว่าจะพาไปที่ไหน รู้ว่ามันเป็นเรื่องเสียมารยาทที่ตัดบทสนทนาด้วยการเงียบ ผมรู้สึกผิดนะแต่ความเนือยมันมากกว่า

+ w" ?7 I9 l: {2 I2 u  L
ผมแค่อยากอยู่เงียบๆ
) [) H! o  d- c- n  C" Y2 A

( A1 j. ~4 P6 E; \เพราะสุดท้ายจะทานอาหารร้านดีแค่ไหนอาหารอร่อยเพียงใด มันก็แค่จุดประสงค์เดียว...เพียงต้องการอิ่มท้องเท่านั้น
: d2 v. w3 q' h  J
0 }9 y2 V0 b  I& [
ย้อนกลับไปวันที่ทำให้ผมต้องออกมาทานมื้อเที่ยงกับคุณพชรแบบนี้ เป็นวันเดียวกับวันที่ใครคนนั้นเดินออกไปจากชีวิตผมไม่สิ ต้องบอกว่าผมไล่เขาไปต่างหาก ใช่ไล่...ไล่ไปอย่างเลือดเย็น
# A" r1 n) ?. M/ |- w* M  _& p
* p" E$ U2 H! \8 o# d% D4 P2 ~) {$ }
  Q# U# J1 m/ H1 y+ O! pวันนั้นคุณพชรเข้ามาวอแวผมเหมือนอย่างเคยตอนเช้าผมได้ไอ้ปอนด์ช่วยเหลือไว้เหมือนเดิม แต่ประมาณสิบโมงผมก็โดนหัวหน้าเข้าเรียกพบ


โอเค มันคงเป็นเรื่องงานถึงคุณพชรจะเป็นคนตามหึ่งได้อย่างน่ารำคาญ แต่เวลางานเขาก็จริงจังและสุขุมอย่างหัวหน้าที่ดี แต่ผิดคาด เขาไม่ได้เรียกผมมาคุยเรื่องงานอย่างที่หวังไว้ สองคนที่เป็นหัวหน้ากับลูกน้องควรโต้ตอบเรื่องงานกันด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ผิดกับสีหน้าเราสองคนในตอนนั้น ผมจำได้
# f3 \; ^. t7 j# o

! d' z& ^% c8 ]. ^; |$ D, {มีผมที่สีหน้าเคร่งเครียดคนเดียว...ผิดกับอีกฝ่ายที่ยิ้มแย้มพลางพูดหว่านล้อมขอโอกาส
, i, V( |4 ~$ ^) d
7 X, u( b* R. O& ?7 Y- ^
เขาบอกว่าชอบผมจริงๆ
6 X0 h7 [# n- T

4 v( y2 f  {# F4 @สำหรับผมมันเป็นเรื่องน่าขันสิ้นดี
3 ~: p* s0 {2 |" k+ s8 f% y, h
) x. d: p4 }/ k+ z/ Q3 o
มีผู้ชายสมบูรณ์แบบมาเอ่ยปากขนาดนี้ไม่รู้สึกดีเลยสักนิดหนำซ้ำกลับยุ่งยากใจเสียด้วยซ้ำ
9 Z8 p7 J6 ]+ J" J
3 X* ^, l3 g* O
กับอีกคนที่ไม่มีอะไรเลย ไม่รู้แม้แต่ตัวตนแต่หัวใจกลับสั่นไหวเพียงแค่เมื่อเขาอยู่ใกล้ และเจ็บแทบขาดใจเมื่อไม่มีเขาอยู่
0 I. @8 {% H  a6 V4 z2 m1 i( b# u
: g; G7 k2 `3 n, @/ h
ขนาดในเวลาที่ผู้ชายคนหนึ่งอ้อนวอนขอโอกาสในหัวผมยังมีแต่ภาพของเขาอยู่เลย...


1 r- z6 F: u/ K0 f, q1 Sแต่แม้ในหัวผมจะต่อต้านเพียงใด สุดท้ายก็โอนอ่อนไปจนได้จากนิสัยขี้ใจอ่อน ยอมเอ่ยปากให้โอกาสโดยขอวางกรอบไว้เพียงแค่ทานมื้อเที่ยงด้วยกันเท่านั้น การพัฒนาอย่างอื่นค่อยว่ากันทีหลังเมื่อผมพร้อมกว่านี้
4 N2 z* V. x  u% k9 ]! i

แม้ในใจจะตะโกนฟ้องว่าผมไม่มีวันพร้อมได้ถ้าหัวใจยังสลักอีกคนไว้อย่างแน่นหนาแบบนี้
# E( \  t* V( |3 a

# T2 W7 H4 d9 h: A, Mเมื่อไหร่ไม่รู้ที่ตะปูแห่งความเจ็บปวดสงสารที่ตอกลงในหัวใจแปรเปลี่ยนเป็นตะปูที่ตอกปิดตายประตูหัวใจของตัวเอง...และได้กักขังบางคนไว้หลังบานประตูนั่น...ในหัวใจ...

; f; i1 g: N1 |) H7 ~
; N4 h5 y1 O5 K2 Qหวังว่าสักวันหนึ่งผมจะสามารถปลดตะปูทุกตัวได้อย่างไม่เจ็บมากนัก...เพื่อปลดปล่อยเขาออกจากหัวใจ...ปลดปล่อยความเจ็บปวดทั้งมวล


/ x% s3 c, V  _2 qส่วนคุณพชรผมไม่หวังให้เขามาช่วย ผมเป็นคนรักใครยากเรื่องมากพิจารณาล้านแปดกว่าจะคบใครได้สักคน มาตกม้าตายก็อีตอน...เฮ้อผมควรหยุดคิดถึงเขาสักที จริงมั้ย ผมกำลังพูดถึงคุณพชร...


“เล็ก...คุณเล็ก”
" i- c) e1 \$ H" |
; z5 M. E* d/ C" ?) `( \
“คะครับ!”
0 e& G6 l( d7 m* _

“ถึงแล้วครับ”
) U3 W. M0 I1 O8 P9 e8 F
; ]# R8 Z' Z! h# r8 C& V% X: I. V! M
+ q8 X( Q- j1 y+ q$ ?2 b& @“อ่ะ อ่อ” ผมพยักหน้ามึนๆก่อนจะลนลานเปิดประตูรถออกไป แอบเหลือบเห็นอีกฝ่ายกลั้วหัวเราะเขาคงคิดว่าผมเอ๋ออีกแล้ว เขาเคยบอกว่าตอนแรกที่เจอผมน่ารักดูเป็นคนตั้งใจทำงานอัธยาศัยดี ซ้ำยังมีน้ำใจกับคนรอบข้าง แต่เมื่อรู้จักกันจริงๆผมมีมุมเอ๋อๆมึนๆอยู่ในตัว
2 M2 f! ^7 ~* u2 E
5 R! M3 A( N0 I  q; x' m1 j9 u
5 S, }+ U, I: F* sอยากจะพูดเหลือเกินว่าไอ้ที่รู้จักกันจริงๆของเขายังไม่ถึงสิบวันด้วยซ้ำ แล้วที่เห็นว่าผมเอ๋อผมมึนน่ะไม่ใช่จากตัวตน ผมกำลังเหม่อเพราะคิดถึงบางคนต่างหาก!


ผมถูกเชิญให้นั่งในมุมหนึ่งที่คุณพชรบอกว่าต้องจองล่วงหน้าถึงสองวันกว่าจะได้โต๊ะมุมนี้มุมที่ดีที่สุดของร้าน ซึ่งผมไม่เห็นว่ามันจะต่างจากมุมอื่นตรงไหนเพียงแค่เป็นโต๊ะเดียวที่อยู่บริเวณกลางแม่น้ำนี้เท่านั้น มีสะพานไม้สักทอดยาวออกจากแพร้านส่วนใหญ่ที่ลูกค้านั่งให้ยากต่อการที่พนักงานจะเดินมารับออเดอร์ เสิร์ฟอาหาร และเช็คบิลก็เท่านั้น

9 X$ [1 S$ J1 k
8 @8 P1 T5 T% Z+ x/ M: aส่วนรถชาดอาหารต้องยอมรับว่าอร่อย ถูกปากแต่เทียบไม่ได้กับฝีมือการทำอาหารที่ผมคุ้นปากไปเสียแล้วมันเลยไม่มีร้านไหนอร่อยเท่า
9 B) Z' [; B, W4 s

ถึงครั้งแรกที่ได้ทานรสชาดจะธรรมดาพื้นๆ แต่ครั้งต่อๆมาฝีมือเขาก็ค่อยๆพัฒนาจนอร่อยเลิศ ผมยังเคยคิดเลยว่าวันที่เขาทำงานรวบรวมเงินทุนได้สักก้อนจะให้เขาออกจากงานมาเปิดร้านอาหารจะได้ไม่ต้องถูกใช้แรงงานกดค่าแรงอยู่แบบนี้ เพราถ้าผมจะออกเงินทุนให้เขาคงไม่ยอม


) ^6 w2 g. q* `( l( `แต่ทุกอย่างมันจบไปแล้ว
8 K1 i2 z& z# I" F$ @9 p
; V) G2 T! V# ~9 m2 B
. r+ L2 I8 f% v+ xอึก

" x' l( x. S# T/ T/ E  c
' S1 A0 y  a4 K. i, `2 }) g“ผมขอตัวไปห้องน้ำนะครับ” ผมเลื่อนเก้าอี้และลุกออกไปทันทีอย่างรู้ว่าถ้าอยู่ต่ออีกแค่เสี้ยววินาทีผมต้องร้องไห้ให้คุณพชรเห็นแน่ๆ  


4 ~" }2 s! c* X  E! n4 N' } ผมเข้ามาในห้องน้ำเท้าฝ่ามือทั้งสองข้างลงบนอ่างล้างหน้าหินอ่อน จ้องมองตัวเองในกระจกขอบตาแดงช้ำที่มีคราบน้ำตาเปียกชื้นบนแพขนตา ผมปาดน้ำตาออกไปตั้งแต่เดินออกจากโต๊ะมา ถอนหายใจหนักก่อนกดเปิดน้ำวักล้างหน้าให้สดชื่นขึ้น
; N- H. W& u4 Z4 \7 B: O) h

เบื่อที่ตัวเองต้องเป็นแบบนี้ ในวันๆหนึ่งมีหลายความรู้สึกเกิดขึ้นมากมายเวลานี้ปกติ อีกเวลาก็รู้สึกเบื่อหน่าย สักพักก็เหม่อลอยซึมเศร้า และสุดท้ายก็ร้องไห้ออกมาอย่างที่เห็น
! Q1 c# Z" K! a+ M' D( @
# S- I/ R' W5 i6 j! K2 ]% F1 r) [
. k. @0 k0 J+ @* N( eโดยไม่ว่าจะอยู่ในความรู้สึกไหนทุกความรู้สึกจะเกิดจาก ‘เขา’ ทั้งสิ้น
1 e" q; H0 e' }8 [+ f. V
& \' B2 w8 x3 @9 E6 K) g
* H$ J$ ?) y& \6 C- uนึกย้อนไปวันนั้น ช่วงเวลาที่ทุกวินาทีผ่านไปอย่างอึดอัดเจ็บปวด

; O. E' o8 ?" U7 R. ^
" i, s2 O3 K/ o7 |
! @% g3 Q. J6 f' D) W. r4 R* V$ b“ฉันคิดว่านาย...ควรออกไปอยู่ด้วยตัวเองเสียที”

4 l- d( M8 z/ @: m, b/ b “ฉันคงช่วยนายได้เท่านี้”
/ G$ [( O) G4 z& l- l# G" b
นับจากที่ผมพูดประโยคนั้นออกไป ทุกอย่างก็เงียบเสียงลง ดวงหน้าเข้มของเขาอึ้งตกใจอย่างเห็นได้ชัดดูได้จากดวงตาคมที่เบิกโพลงขึ้น นาทีต่อมาใบหน้าเขากลับเคร่งขรึมขึ้นนัยน์ตาไหววูบอย่างสับสน ถามผมว่าเขาทำอะไรผิดมากหรือมันร้ายแรงจนต้องไล่เขาออกไปเลยหรือไร ช่วยบอกได้มั้ยว่าโกรธเรื่องอะไรผมจำน้ำเสียงกึ่งอ้อนวอนนั้นได้

# S% |* ^0 M. @. ^ผมส่ายหน้าเป็นเชิงปฏิเสธทุกคำพูดที่เขากล่าวอ้างสองมือกำขากางเกงแน่นทั้งที่ใจอยากยกขึ้นมาทุบอกบรรเทาความเจ็บภายในใจ

ริมฝีปากสั่นพร่าของผมเอ่ยประโยคหนึ่งออกมากรีดหัวใจช้าๆแต่เน้นลึก

1 a: B% A! B. l7 ?มันช่างตรงข้ามกับความจริง

; X5 F5 V% u( q4 ?& `/ g“ฉันไม่ได้โกรธ...ทะที่ช่วงนี้ไม่ค่อยได้พูดคุยกับนายเพราะฉันกระอักกระอ่วนใจที่จะมองหน้า เห็นหน้านายทำให้ฉันนึกถึงคำนินทาของคนรอบตัวอึก”ผมหยุดกลั้นสะอื้น ข่มมันลงไปแล้วพูดคำที่ปั้นแต่งขึ้นต่อ“มันอาจจะถึงเวลา...นายมีงาน มีเงินแล้วก็ควรไปใช้ชีวิตด้วยตัวเองคงไม่คิดจะอยู่กับฉันไปตลอดใช่มั้ย ฮะๆเป็นอย่างนั้นคงอึดอัดแย่”
0 _( U3 s9 d5 M- Z
เขานิ่งอึ้ง ไม่ใช่อึ้งตกใจอย่างที่เป็นในคราแรกเหมือนนิ่งแบบช็อก คงคาดไม่ถึงว่าผมจะพูดแบบนี้ขนาดผมยังไม่คิดว่าตัวเองจะร้ายกาจได้ขนาดนี้
1 A6 \) a) f; v
“ผมจะไป...” เขาพูดแค่นั้นก่อนหันหลังเดินหนีไปยังระเบียง ผมมองแผ่นหลังกว้างผ่านประตูกระจกที่ถูกเปิดออก ผ้าม่านสีฟ้าอ่อนปลิวไสวตามแรงลมบดบังแผ่นหลังกว้างของเขาจากการมองของผมเป็นระยะ

ผมปาดน้ำตาที่ร่วงไหลจากดวงตาทั้งสองข้าง ปิดปากกลั้นก้อนสะอื้นพยุงตัวเองเดินเข้าไปในครัว หยิบชามอาหารเช้าที่วันนี้เป็นข้าวต้มกุ้งเดินกลับมายังจุดเดิมนั่งลง เงยมองแผ่นหลังกว้างที่ยังอยู่ตำแหน่งเดิม ก่อนก้มลงมองชามข้าวต้มกุ้งที่มีควันลอยเหนือชาม มือสั่นระริกหยิบช้อนขึ้นตักเม็ดข้าวนุ่ม ค่อยๆเป่าลมเคล้ากลั้นสะอื้นก่อนนำเข้าปากช้าๆ

ลิ้นไม่รับรู้รสชาติด้วยซ้ำลำคอตีบตันยากต่อการกลืน ท้องมวลจนอยากอาเจียน

: W4 M$ w( M% k7 u* B7 f/ D! ]" |แต่ที่ทานเพราะรู้ว่ามันเป็นอาหารมื้อสุดท้ายจากฝีมือผู้ชายคนนี้

- z& z' w: T. ]  Aเขาผินหน้ากลับมามองเมื่อได้ยินเสียงช้อนกระทบชามก่อนหันกลับไปมองทิวทัศน์ด้านนอกดังเดิม คำที่สองถูกตักขึ้น ยังไม่ได้ทานเสียงเรียบนิ่งแต่อ่อนแรงของอีกฝ่ายก็ดังมาตามสายลม
# q" p8 M9 o" }! n! f" H8 E. Z& F
/ o; B! b6 q) }" S% F“ถ้าเจอกันผมยิ้มให้คุณได้มั้ย”

, v4 O) x# ]: ^! Tอึก
# D3 ^0 i% Z+ Y/ y
& w; c/ I3 f& `$ Vผมเม้มปาก วางช้อนลง
4 v4 z+ O+ {" }1 [
“ดะได้สิ”

5 `9 H/ R8 i9 G  L( f& c“คุณยิ้มตอบผมด้วยนะ”

' ?+ {+ y5 F: j% o6 s- v! L0 X“อะอือ”
6 V9 S9 x- y) ?3 j
“ทักได้ด้วยมั้ย”

+ U5 G/ y% `. ~$ L8 }“อะอืม...”
1 J& I& y  J; Y/ i* V1 e5 u0 Z, D
) \* J' K# l4 n" k, V“ถึงเวลาผมคงไม่รู้จะเริ่มทักคุณยังไงคนชวนผมคุยนะ อย่าเดินหนีผม”

“นะแน่นอน...”
( B0 v1 l* Y( h3 T" G" p% b
“ขอบคุณ...” เขาหมุนตัวกลับมาใช้ช่วงสะโพกพิงกับราวระเบียงดวงตาคู่คมไหวระริกเล็กน้อย แต่แค่นั้นก็มากพอแล้วกับคนที่ไม่ค่อยแสดงออกอย่างเขา ผิดกับผมที่ตอนนี้ภาพพร่าเลือนไปหมดด้วยถูกบดบังจากน้ำตาที่ไหลบ่าไปตามร่องแก้ม
; W5 U  t, E) [. [
/ ]6 t# B: T1 h! N“คุณคือสิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตผมขอบคุณที่ก้าวเข้ามา” รอยยิ้มบางถูกส่งมาให้ผมไม่ไหว...ไม่ไหวแล้ว...
" B% b3 p& @0 H5 f9 z7 V
( \/ y/ z6 H, Q“ฮือออออออออออออออ” ฝ่ามือสองข้างยกขึ้นปิดใบหน้าก่อนสะอื้นไห้อย่างไม่อาจกักเก็บอะไรไว้ได้อีก ผมตัวโยนด้วยแรงสะอื้นมือเปียกชุ่มด้วยหยาดน้ำตาที่ไหลรินไม่ขาดสาย

8 J9 h3 [; J& L$ M2 A* V9 C! h) Uผมได้ยินเสียงฝีเท้าที่ก้าวเข้ามาใกล้ ไม่ได้หยุดลงเสียงนั้นผ่านเลยออกไปทางด้านหน้าประตู เสียงเปิดประตูที่ให้ผมกระเด้งตัวขึ้นหมุนตัวไปมองอย่างร้อนรน
$ @% H4 Y0 u7 Y' I& E5 G
2 f$ S2 K% _- Nสองแขนยกปาดน้ำตาเพื่อให้เห็นเขาให้ชัดเจนที่สุด ในใจกู่ร้องว่าอย่าไปทุกคำที่พูดไปมันไม่จริงเลย แค่พูดไปเพื่อป้องกันตัวเองจากการถูกรังเกียจเท่านั้น...แค่ปกปิดคำว่ารักไว้ ด้วยประโยคที่โหดร้ายเกินทน
3 o6 u0 ?2 ^' i; |, e6 ]& c
สองมือจับลูกปิดประตูเปิดบานไม้สี่เหลี่ยมออก มืออีกข้างอุ้มตี๋น้อยไว้ในอ้อมแขน ขายาวทั้งสองข้างก้าวออกไปยังอีกฝั่งของประตู...เขตแบ่งระหว่างภายในกับภายนอก ใหญ่จ้องมองมาที่ผมเป็นครั้งสุดท้ายซึ่งผมก็ทำเช่นเดียวกับเขา

“อย่าร้อง...ไม่ต้องรู้สึกผิดหรือเสียใจ คุณคือผู้ให้ชีวิตคือสิ่งที่ไม่มีอะไรมาทดแทนได้ และเป็นสิ่งที่อยู่ในใจผมเสมอมาลาก่อน 明(หมิง)ของผม”
: [" I" g# J4 U; t
1 w2 A; O+ \4 Y; P# w! Hปัง

/ X  W$ o" u. B1 y2 kจบประโยคประตูก็ถูกปิดอย่างแผ่วเบาบานไม้ใหญ่เบื้องหน้าปิดกั้นสายตาผมจากทุกอย่าง ไม่มีใหญ่ ไม่มีตี๋น้อย ไม่มีแล้ว

ผมทรุดลงกับพื้นตรงนั้นแล้วปล่อยโฮอีกครั้งอย่างอดสู
( t. p& l9 E+ \. Z# a
+ v& k4 n" T, b- B; ^- H3 b% aจบแล้ว ทุกอย่างจบแล้วจริง

! G3 `& z4 \, M) Gแล้ววันนั้นผมก็ลาหยุดงาน แต่ก็เพียงครึ่งวันก็ต้องออกไปทำงานเมื่อในห้องเต็มไปด้วยความทรงจำมากมาย รองเท้าเขายังวางที่เดิมเสื้อผ้ายังอยู่ในกล่องสีเทาเหมือนเก่า เขาจากไปด้วยเสื้อผ้าที่ใส่ติดตัวซึ่งก็คือเสื้อกล้ามสีดำยืดย้วยและกางเกงยางยืดสีขาวของไอ้ปอนด์กับเสื้อแจ๊คเก็ตสีแดงเพียงเท่านั้น

แล้วผมจะอยู่ในห้องที่เต็มไปด้วยความรู้สึกได้อย่างไร
( r& k+ H( D1 x$ |  f1 h
5 `' h- S  }+ j& d

3 \# L* r/ C. c9 J* j“คุณเล็กครับ??” ผมสะดุ้งกับสัมผัสที่แตะบนไหล่
- ?4 }6 d) w0 Y
& N& v4 B: [* _
4 ^2 e) t- n+ u3 L- r' z. z; t. E# i“ครับ ครับ” ผมขานรับอย่างที่สมองยังประมวลไม่ถูก

( q; K' z: ~, n7 x  _- s1 X
9 K+ b- I& m/ G; R  x7 [7 R$ P“คุณโอเคมั้ย?”
" j/ p+ a7 E, E5 {+ A- I  }
  m0 R! x- U. {: H7 N) x
( }9 D8 Y! Z; e“ผม?? อ่อ โอเคๆครับ ผมโอเคขอโทษนะครับที่หายมานานจนคุณต้องมาตาม” ผมยกมือลูบหน้าลูบตาตัวเอง


7 v/ F& u6 q3 w4 Z$ e5 A  w' ]9 h“ไม่เป็นไรครับคุณจะกลับไปทานต่อมั้ย” เขาเลิกคิ้วถาม ผมนิ่งไปนิดก่อนส่ายหน้าช้าๆเขายิ้มบางก่อนบอก “งั้นกลับกันเถอะครับ”


9 [: Z9 f" K5 |* p7 i" B“แล้ว...”

9 V0 j& l7 t( H# H; i7 T
“ผมเช็คบิลเรียบร้อยแล้ว” ผมพยักหน้าเข้าใจก่อนเดินออกจากห้องน้ำไปยังรถที่จอดอยู่

6 h/ y( A/ X3 q# z
! x. u: a4 m( `& h+ J( M0 U3 uขึ้นมาบนรถผมก็หันไปขอโทษคุณพชรที่เมื่อกี้ทำตัวเสียมารยาทเขายื่นมือมาจับแก้มซึ่งผมสะดุ้งถดตัวหนี


2 O$ F# H4 o' t' Y' X0 o) D“เอ่อ...” ผมพยายามหาคำที่ไม่น่าเกียจนักเพื่อสื่อไปว่าผมไม่ชอบให้ใครมาถูกเนื้อต้องตัวเกินควร แต่เหมือนอีกฝ่ายจะเข้าใจเลยชิงเอ่ยออกมา
6 G+ L  _$ h4 b6 U5 X" v$ {) h8 _
) Q$ p! O' Q! ~( j" b2 q3 L( `, k4 q
6 D: c: J0 O' i% [! Q8 w2 q! G“ผมขอโทษ”
- H) S$ a8 f8 L8 X' b1 c- r' ~
# s" p9 }4 _% E5 N# a
! Y9 S; V/ `& j: }, |2 _$ g0 G& q“ครับไม่เป็นไร”
, n' f: |" j- I! Z

ระหว่างทางกลับไปที่ทำงาน คุณพชรจอดรถเลียบฟุตบาทขอแวะสำนักงานทนายความเพื่อเอาเอกสารบางอย่าง ผมขอนั่งรออยู่บนรถ สายตากวาดมองทั่วบริเวณ ตรงนี้ผมเคยขับรถผ่านสองสามครั้งตอนออกมาพบลูกค้ากับพี่มิ่ง ฝั่งที่รถจอดอยู่มีสำนักงานทนายความหลากหลายเจ้าเรียงยาวติดกันห้าคูหา ใกล้ๆกันเป็นร้านขายข้าวสารขนาดใหญ่ถัดไปเป็นโรงพยาบาลเอกชนขนาดกลาง อีกฝั่งของถนนเป็นร้านขายอาหารสัตว์และอุปกรณ์สำหรับสัตว์เลี้ยง...มันทำให้ผมคิดถึงตี๋น้อย


8 r7 n% W) ^  w7 v9 |/ ^และเจ้านายของมัน
! D0 Y3 w% S6 |2 `$ F0 @, |0 e# {

ผมหลับตาส่ายศีรษะพร้อมกับละสายตาจากฝั่งตรงข้ามมาสนใจฝั่งที่ผมอยู่เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจจากสิ่งนึกคิด

) j9 {& r+ v% V+ l) z  Q) n* L
5 D$ F; S- x2 h* m7 }) \. l$ Rเหมือนสวรรค์กลั่นแกล้ง
$ v6 X3 T" ~0 U2 n
6 Y5 C! c& F! _
ทันทีที่ลืมตาภาพของคนตัวโตที่คุ้นเคยก็ปรากฏชัดเจน

/ v+ ?, N3 }/ B) ^& I) ~
ผมรีบดันตัวเองติดเบาะอย่างหลบหลีกก่อนจะนึกด่าความโง่เง่าของตัวเอง...รถติดฟิล์มดำทึบขนาดนี้เขาจะมองเห็นผมได้อย่างไร


6 Y1 G/ v7 u9 v& v" Eแต่ถึงกระนั้นผมก็ยังไม่กล้าได้แต่ค่อยๆโผล่สายตาจากโครงรถด้านในมองออกไปด้านนอกผ่านกระจกประตูรถฝั่งที่ผมนั่ง

$ ]: ^' ]+ D) E( o
) U! k1 v' L1 a' W8 iเป็นเขาจริงๆด้วย...ที่ร้านข้าวสาร...ใหญ่กำลังยกกระสอบป่านสีน้ำตาลที่บรรจุข้าวสาร100 กิโล ไว้บนแผ่นหลังของเขาที่งองุ้มลง
+ [! h/ o3 {" l7 h( ?2 a& f% l/ a
  D8 F' z# Z, s" t3 Y, u7 t
" C; j2 L5 P/ X8 qไอ้คนบ้า!!ยกทีละสองกระสอบแบบนั้นหลังก็หักกันพอดี!!
+ x! U+ p" Q% ?0 l
: w- K4 S3 V% s' q5 h: H
แล้วดูซูบลงไปหรือเปล่า ดูผอมขึ้นนะ
- D7 L6 Z% P9 i7 k$ C7 I
$ z1 L) `! ?" o$ ^
มือข้างหนึ่งผมยกแนบกระจกรถตรงตำแหน่งแก้มของเขาจากมุมที่ผมมองอยู่ ลูบไล้ปลายนิ้วที่แนบกระจกแผ่วอย่างคิดไปเองว่าได้สัมผัสผิวแก้มสากของเขา
3 {9 W' \9 N3 `  |6 d
3 b6 j2 Y7 L6 B, p/ R4 b
- M. t1 z: q' ~+ Zทุกความรู้สึกตีตื้นอยู่ในอก


6 s: ?& t/ a# X1 A1 `$ X9 kห่างเพียงกั้น แต่ไกลกันเหลือเกิน

vejung

ขอบคุณครับ

Taecho

ขอบคุนนะครับ

Ling_Elvis

ขอบคุณครับ

65gpy

ขอบคุณครับ

Aonz003

paepaeii

ขอบคุณครับ

kkk...

redboy

กลับไปเอาเขาคืนมา

bo69dy

ขอบคุนครับ

uglymen

อาการเศร้ามากเลยนะ แบบนี้

tidchoo2

อ่านกี่รอบก็เสียวทุกที ขอบคุณนะครับ

sa99

ขอบคุณครับ  

minone

ขอบคุณ​มาก​นะ​ครับ​

nongbasz

ขอบคุณครับ

anatomy005

ขอบคุณครับ

a03

Dajim

ขอบคุณครับ

pipi1

ขอบคุณครับ

guide01

ขอบคุณมากนะคะ