รักเร่ร่อน...ของคนจรจัด9 bymod-cup

tor_8915

เร่ร่อน9
& T$ |1 G& M" w, Y& ?( F# ]

  U" G- e8 D. q8 _9 {( S7 t2 j' }
& I+ ^; n  V* W7 |, q& n
โป๊ก!
& I; ]' l* S! X5 p7 R; u; f% v  _

/ s2 R! O6 W( j# w+ u/ r" Xศีรษะผมโขลกลงบนโต๊ะทำงานอย่างจงใจ เหมือนเป็นวิธีช่วยเรียกสติในสามวันที่ผ่านมาแต่สุดท้ายก็ช่วยไม่ได้มากนัก ซ้ำหน้าผากที่แนบอยู่บนขอบโต๊ะยังรู้สึกเจ็บหนึบคาดว่าอีกประเดี๋ยวคงขึ้นสีชมพูน่ารัก สายตาจ้องต่ำไปยังปลายรองเท้าสีดำมันปลาบของตัวเอง
( I5 M# P- e. r) {8 k4 x! o' c
& X/ m6 a+ n5 a* p4 Y) X  t& _
' n; w6 X# F. r) fไล่เขาไป แต่กลับเป็นตัวเองที่ทั้งคิดถึง ห่วงหาวนคิดเรื่องของเขาอยู่ตลอดเวลา บ้ามั้ยล่ะ
' h; {7 h- z7 Z3 z: z% c

“คุณเล็กครับ”
/ i& X  X7 q# a+ @% \7 U

5 L2 t, f; M. x8 z" P$ A# K  X1 |“อ่อครับ” ผมพรวดขึ้นมานั่งตัวตรงทันทีตามเสียงเรียก เมื่อเห็นว่าเป็นคุณพชรมือผมจึงคว้าเข้ากับกุญแจรถและกระเป๋าสตางค์พลางรีบผุดลุกขึ้นจากเก้าอี้
2 P, s# Z& _! |0 v) P3 o' F

& z! E9 O: {7 V% S“เชิญครับ” คุณพชรผายมือนำทางผมค้อมหัวขอบคุณเล็กน้อยก่อนก้าวเดิน ลงบันไดผ่านโถงออฟฟิศออกประตูด้านหลังไปยังลานจอดรถมุ่งตรงไปที่BMW Z4 สีบรอนด์ผมอ้อมไปยืนประตูรถด้านข้างคนขับก่อนที่เจ้าของจะกดรีโมตปลดล็อก ผมจึงเปิดประตูสอดตัวเข้าไปนั่งบนเบาะนุ่ม
) o5 L! F6 |! t" H1 }; P
6 f* F: q' e( q! j% l7 l+ o: S5 h
“วันนี้ทานอะไรดีครับ” ทันทีที่อีกฝ่ายเข้ามานั่งประจำตำแหน่งคนขับ จัดการเดินเครื่องยนต์ผ่านร่มชายคาที่บดบังแสงแดดออกสู่ถนนหกเลนที่คับคั่งไปด้วยรถหลากหลายแบบ ก่อนเอ่ยถามผมอย่างเอาใจ
- C/ J' b0 z' a8 \& |$ y, a% I9 U
* o; N) P- H# q4 v& {6 p1 v( O# x/ M
“อะไรก็ได้ครับ” ผมตอบผ่าน
1 P4 Q/ Z; _! s0 y) A0 i5 K( I2 [

; Z5 y+ W/ t  M7 \) r“ผมว่าแล้วว่าคุณต้องตอบแบบนี้ ผมเตรียมร้านไว้แล้วล่ะ” เขายิ้มอย่างมั่นใจในขณะที่จ้องถนนเบื้องหน้าอย่างหมายมั่น เขาคงคิดว่าจะทำให้ผมประทับใจได้
1 \) K* z; |2 _, \+ g

ขณะที่ตัวผมไม่ได้ถามเขาต่อด้วยซ้ำว่าจะพาไปที่ไหน รู้ว่ามันเป็นเรื่องเสียมารยาทที่ตัดบทสนทนาด้วยการเงียบ ผมรู้สึกผิดนะแต่ความเนือยมันมากกว่า
; N" h- c  |! X# ?& P
" z1 {: {0 y+ a& I5 u
ผมแค่อยากอยู่เงียบๆ
5 F) W; {; r/ t% z
2 O, c: v* Z5 T( e: e- M5 B7 O& P
เพราะสุดท้ายจะทานอาหารร้านดีแค่ไหนอาหารอร่อยเพียงใด มันก็แค่จุดประสงค์เดียว...เพียงต้องการอิ่มท้องเท่านั้น

* A+ M% p6 \- ~1 B& H
ย้อนกลับไปวันที่ทำให้ผมต้องออกมาทานมื้อเที่ยงกับคุณพชรแบบนี้ เป็นวันเดียวกับวันที่ใครคนนั้นเดินออกไปจากชีวิตผมไม่สิ ต้องบอกว่าผมไล่เขาไปต่างหาก ใช่ไล่...ไล่ไปอย่างเลือดเย็น
$ C8 X* K  N) h+ y# L
: R7 {! z! V1 Q) b/ F+ s
วันนั้นคุณพชรเข้ามาวอแวผมเหมือนอย่างเคยตอนเช้าผมได้ไอ้ปอนด์ช่วยเหลือไว้เหมือนเดิม แต่ประมาณสิบโมงผมก็โดนหัวหน้าเข้าเรียกพบ
# ]0 }- t4 h* W, G  L
9 w! h. Z! z* m- K' ]3 h
' }! Z" b- {% \! ?( |โอเค มันคงเป็นเรื่องงานถึงคุณพชรจะเป็นคนตามหึ่งได้อย่างน่ารำคาญ แต่เวลางานเขาก็จริงจังและสุขุมอย่างหัวหน้าที่ดี แต่ผิดคาด เขาไม่ได้เรียกผมมาคุยเรื่องงานอย่างที่หวังไว้ สองคนที่เป็นหัวหน้ากับลูกน้องควรโต้ตอบเรื่องงานกันด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ผิดกับสีหน้าเราสองคนในตอนนั้น ผมจำได้
& n: z" T7 X* |0 O7 I8 h

มีผมที่สีหน้าเคร่งเครียดคนเดียว...ผิดกับอีกฝ่ายที่ยิ้มแย้มพลางพูดหว่านล้อมขอโอกาส
2 \( c& j" u( [! Y7 t

5 t1 o3 B- I# g* pเขาบอกว่าชอบผมจริงๆ


สำหรับผมมันเป็นเรื่องน่าขันสิ้นดี


มีผู้ชายสมบูรณ์แบบมาเอ่ยปากขนาดนี้ไม่รู้สึกดีเลยสักนิดหนำซ้ำกลับยุ่งยากใจเสียด้วยซ้ำ

( k, D: I. G& p, k* y6 T* k
) c8 A$ I1 j0 {1 M; i. k& Fกับอีกคนที่ไม่มีอะไรเลย ไม่รู้แม้แต่ตัวตนแต่หัวใจกลับสั่นไหวเพียงแค่เมื่อเขาอยู่ใกล้ และเจ็บแทบขาดใจเมื่อไม่มีเขาอยู่


7 w4 R1 x8 b# mขนาดในเวลาที่ผู้ชายคนหนึ่งอ้อนวอนขอโอกาสในหัวผมยังมีแต่ภาพของเขาอยู่เลย...
. W( G) j7 |9 @6 H( K, y4 l# E, u

แต่แม้ในหัวผมจะต่อต้านเพียงใด สุดท้ายก็โอนอ่อนไปจนได้จากนิสัยขี้ใจอ่อน ยอมเอ่ยปากให้โอกาสโดยขอวางกรอบไว้เพียงแค่ทานมื้อเที่ยงด้วยกันเท่านั้น การพัฒนาอย่างอื่นค่อยว่ากันทีหลังเมื่อผมพร้อมกว่านี้
( O2 v  f6 P( _: w3 u

  E7 b+ M- R" `; |แม้ในใจจะตะโกนฟ้องว่าผมไม่มีวันพร้อมได้ถ้าหัวใจยังสลักอีกคนไว้อย่างแน่นหนาแบบนี้
2 n9 o0 a2 m! l

* r  U( P) _* z1 ^4 zเมื่อไหร่ไม่รู้ที่ตะปูแห่งความเจ็บปวดสงสารที่ตอกลงในหัวใจแปรเปลี่ยนเป็นตะปูที่ตอกปิดตายประตูหัวใจของตัวเอง...และได้กักขังบางคนไว้หลังบานประตูนั่น...ในหัวใจ...
+ z; [, e. j& e8 X5 G

2 B) Y9 r0 x: ]) p" O2 Oหวังว่าสักวันหนึ่งผมจะสามารถปลดตะปูทุกตัวได้อย่างไม่เจ็บมากนัก...เพื่อปลดปล่อยเขาออกจากหัวใจ...ปลดปล่อยความเจ็บปวดทั้งมวล
# f$ ?: n' ~! ]7 z. [" u+ I: L4 Z

6 b0 [, r3 D* h8 k& K: B! @ส่วนคุณพชรผมไม่หวังให้เขามาช่วย ผมเป็นคนรักใครยากเรื่องมากพิจารณาล้านแปดกว่าจะคบใครได้สักคน มาตกม้าตายก็อีตอน...เฮ้อผมควรหยุดคิดถึงเขาสักที จริงมั้ย ผมกำลังพูดถึงคุณพชร...
$ G7 g; \4 l+ F( v- L
- r% ?5 e0 c. I  u
2 o/ I* K1 L7 ~7 n “เล็ก...คุณเล็ก”
; J3 D- _/ U/ l

2 n- i* i3 i; ?) s$ K“คะครับ!”

& ?4 K/ L; z; z( I( e
; U5 F+ P* M' W. E/ `“ถึงแล้วครับ”
& J; l- f, R$ D' r1 u* q
: U  H# s% D8 i6 {- \
1 y* U/ K9 M' X" Y8 _0 p4 i9 }“อ่ะ อ่อ” ผมพยักหน้ามึนๆก่อนจะลนลานเปิดประตูรถออกไป แอบเหลือบเห็นอีกฝ่ายกลั้วหัวเราะเขาคงคิดว่าผมเอ๋ออีกแล้ว เขาเคยบอกว่าตอนแรกที่เจอผมน่ารักดูเป็นคนตั้งใจทำงานอัธยาศัยดี ซ้ำยังมีน้ำใจกับคนรอบข้าง แต่เมื่อรู้จักกันจริงๆผมมีมุมเอ๋อๆมึนๆอยู่ในตัว
& T) `; _4 W9 v5 m5 F

อยากจะพูดเหลือเกินว่าไอ้ที่รู้จักกันจริงๆของเขายังไม่ถึงสิบวันด้วยซ้ำ แล้วที่เห็นว่าผมเอ๋อผมมึนน่ะไม่ใช่จากตัวตน ผมกำลังเหม่อเพราะคิดถึงบางคนต่างหาก!
, J, z8 n9 r) x9 c

ผมถูกเชิญให้นั่งในมุมหนึ่งที่คุณพชรบอกว่าต้องจองล่วงหน้าถึงสองวันกว่าจะได้โต๊ะมุมนี้มุมที่ดีที่สุดของร้าน ซึ่งผมไม่เห็นว่ามันจะต่างจากมุมอื่นตรงไหนเพียงแค่เป็นโต๊ะเดียวที่อยู่บริเวณกลางแม่น้ำนี้เท่านั้น มีสะพานไม้สักทอดยาวออกจากแพร้านส่วนใหญ่ที่ลูกค้านั่งให้ยากต่อการที่พนักงานจะเดินมารับออเดอร์ เสิร์ฟอาหาร และเช็คบิลก็เท่านั้น
) c2 c. ^( n  V8 L+ [2 P: ?3 j( ]
- q0 p" g( g7 f2 Q5 p7 y6 l0 i+ H
ส่วนรถชาดอาหารต้องยอมรับว่าอร่อย ถูกปากแต่เทียบไม่ได้กับฝีมือการทำอาหารที่ผมคุ้นปากไปเสียแล้วมันเลยไม่มีร้านไหนอร่อยเท่า
5 J+ ^" T: R2 Q, u( X+ y

2 f8 u: M0 {+ y: Q5 {ถึงครั้งแรกที่ได้ทานรสชาดจะธรรมดาพื้นๆ แต่ครั้งต่อๆมาฝีมือเขาก็ค่อยๆพัฒนาจนอร่อยเลิศ ผมยังเคยคิดเลยว่าวันที่เขาทำงานรวบรวมเงินทุนได้สักก้อนจะให้เขาออกจากงานมาเปิดร้านอาหารจะได้ไม่ต้องถูกใช้แรงงานกดค่าแรงอยู่แบบนี้ เพราถ้าผมจะออกเงินทุนให้เขาคงไม่ยอม
' ^# L9 U  F( i" s2 f& m4 _

แต่ทุกอย่างมันจบไปแล้ว

: W1 D7 A& `5 P2 [9 G% D8 W  Q
อึก


( R' s# {2 Y1 X' l( ?9 v“ผมขอตัวไปห้องน้ำนะครับ” ผมเลื่อนเก้าอี้และลุกออกไปทันทีอย่างรู้ว่าถ้าอยู่ต่ออีกแค่เสี้ยววินาทีผมต้องร้องไห้ให้คุณพชรเห็นแน่ๆ  


/ \* ]0 X0 {7 ]3 h ผมเข้ามาในห้องน้ำเท้าฝ่ามือทั้งสองข้างลงบนอ่างล้างหน้าหินอ่อน จ้องมองตัวเองในกระจกขอบตาแดงช้ำที่มีคราบน้ำตาเปียกชื้นบนแพขนตา ผมปาดน้ำตาออกไปตั้งแต่เดินออกจากโต๊ะมา ถอนหายใจหนักก่อนกดเปิดน้ำวักล้างหน้าให้สดชื่นขึ้น


เบื่อที่ตัวเองต้องเป็นแบบนี้ ในวันๆหนึ่งมีหลายความรู้สึกเกิดขึ้นมากมายเวลานี้ปกติ อีกเวลาก็รู้สึกเบื่อหน่าย สักพักก็เหม่อลอยซึมเศร้า และสุดท้ายก็ร้องไห้ออกมาอย่างที่เห็น

- {" [2 H& `$ X, ]! x4 Q# X
โดยไม่ว่าจะอยู่ในความรู้สึกไหนทุกความรู้สึกจะเกิดจาก ‘เขา’ ทั้งสิ้น

, m! N) ?$ d# G
นึกย้อนไปวันนั้น ช่วงเวลาที่ทุกวินาทีผ่านไปอย่างอึดอัดเจ็บปวด
. {: L2 r' ~( P& i! r. m
! s8 Q) N% a& H5 B
* S% y* |" d7 h# J
- e# D2 j" X3 O, u; I& V% a- r“ฉันคิดว่านาย...ควรออกไปอยู่ด้วยตัวเองเสียที”

“ฉันคงช่วยนายได้เท่านี้”
2 x5 y# J& w$ ]: F
นับจากที่ผมพูดประโยคนั้นออกไป ทุกอย่างก็เงียบเสียงลง ดวงหน้าเข้มของเขาอึ้งตกใจอย่างเห็นได้ชัดดูได้จากดวงตาคมที่เบิกโพลงขึ้น นาทีต่อมาใบหน้าเขากลับเคร่งขรึมขึ้นนัยน์ตาไหววูบอย่างสับสน ถามผมว่าเขาทำอะไรผิดมากหรือมันร้ายแรงจนต้องไล่เขาออกไปเลยหรือไร ช่วยบอกได้มั้ยว่าโกรธเรื่องอะไรผมจำน้ำเสียงกึ่งอ้อนวอนนั้นได้

+ b! Z5 k5 s9 b8 z  f. Oผมส่ายหน้าเป็นเชิงปฏิเสธทุกคำพูดที่เขากล่าวอ้างสองมือกำขากางเกงแน่นทั้งที่ใจอยากยกขึ้นมาทุบอกบรรเทาความเจ็บภายในใจ

8 f/ g1 c- d! q% C2 X3 zริมฝีปากสั่นพร่าของผมเอ่ยประโยคหนึ่งออกมากรีดหัวใจช้าๆแต่เน้นลึก
$ {, ~0 G# |; t3 t1 ~, ?
มันช่างตรงข้ามกับความจริง

: Y& X5 L( p  X: [“ฉันไม่ได้โกรธ...ทะที่ช่วงนี้ไม่ค่อยได้พูดคุยกับนายเพราะฉันกระอักกระอ่วนใจที่จะมองหน้า เห็นหน้านายทำให้ฉันนึกถึงคำนินทาของคนรอบตัวอึก”ผมหยุดกลั้นสะอื้น ข่มมันลงไปแล้วพูดคำที่ปั้นแต่งขึ้นต่อ“มันอาจจะถึงเวลา...นายมีงาน มีเงินแล้วก็ควรไปใช้ชีวิตด้วยตัวเองคงไม่คิดจะอยู่กับฉันไปตลอดใช่มั้ย ฮะๆเป็นอย่างนั้นคงอึดอัดแย่”

3 j' }( C$ k4 o% l7 k+ w3 D1 c1 [เขานิ่งอึ้ง ไม่ใช่อึ้งตกใจอย่างที่เป็นในคราแรกเหมือนนิ่งแบบช็อก คงคาดไม่ถึงว่าผมจะพูดแบบนี้ขนาดผมยังไม่คิดว่าตัวเองจะร้ายกาจได้ขนาดนี้
3 d4 u3 [# s( D5 e8 x
  l$ M4 L4 S4 Q: l“ผมจะไป...” เขาพูดแค่นั้นก่อนหันหลังเดินหนีไปยังระเบียง ผมมองแผ่นหลังกว้างผ่านประตูกระจกที่ถูกเปิดออก ผ้าม่านสีฟ้าอ่อนปลิวไสวตามแรงลมบดบังแผ่นหลังกว้างของเขาจากการมองของผมเป็นระยะ
1 ?. O5 C3 P- z% x! }1 [
- D4 `( V) V+ g- p  N* |ผมปาดน้ำตาที่ร่วงไหลจากดวงตาทั้งสองข้าง ปิดปากกลั้นก้อนสะอื้นพยุงตัวเองเดินเข้าไปในครัว หยิบชามอาหารเช้าที่วันนี้เป็นข้าวต้มกุ้งเดินกลับมายังจุดเดิมนั่งลง เงยมองแผ่นหลังกว้างที่ยังอยู่ตำแหน่งเดิม ก่อนก้มลงมองชามข้าวต้มกุ้งที่มีควันลอยเหนือชาม มือสั่นระริกหยิบช้อนขึ้นตักเม็ดข้าวนุ่ม ค่อยๆเป่าลมเคล้ากลั้นสะอื้นก่อนนำเข้าปากช้าๆ
; M, T" K/ j3 T
; C3 b5 h0 M* oลิ้นไม่รับรู้รสชาติด้วยซ้ำลำคอตีบตันยากต่อการกลืน ท้องมวลจนอยากอาเจียน
# ^+ p  j& K% C9 J9 |- n0 n6 m
แต่ที่ทานเพราะรู้ว่ามันเป็นอาหารมื้อสุดท้ายจากฝีมือผู้ชายคนนี้
) ]  J4 F0 |) h* B. f' j% \9 J
เขาผินหน้ากลับมามองเมื่อได้ยินเสียงช้อนกระทบชามก่อนหันกลับไปมองทิวทัศน์ด้านนอกดังเดิม คำที่สองถูกตักขึ้น ยังไม่ได้ทานเสียงเรียบนิ่งแต่อ่อนแรงของอีกฝ่ายก็ดังมาตามสายลม
% u2 j% @3 l- c3 W0 D# u
“ถ้าเจอกันผมยิ้มให้คุณได้มั้ย”

อึก

ผมเม้มปาก วางช้อนลง

6 T( w5 A8 c; d6 P5 v# U“ดะได้สิ”
2 [9 P- {, t: l& d: `1 b) d
“คุณยิ้มตอบผมด้วยนะ”

“อะอือ”

“ทักได้ด้วยมั้ย”

“อะอืม...”
# [3 [+ K$ _! W
“ถึงเวลาผมคงไม่รู้จะเริ่มทักคุณยังไงคนชวนผมคุยนะ อย่าเดินหนีผม”

“นะแน่นอน...”

) P5 E3 F) o/ p& x: T0 s( k“ขอบคุณ...” เขาหมุนตัวกลับมาใช้ช่วงสะโพกพิงกับราวระเบียงดวงตาคู่คมไหวระริกเล็กน้อย แต่แค่นั้นก็มากพอแล้วกับคนที่ไม่ค่อยแสดงออกอย่างเขา ผิดกับผมที่ตอนนี้ภาพพร่าเลือนไปหมดด้วยถูกบดบังจากน้ำตาที่ไหลบ่าไปตามร่องแก้ม
4 e+ W0 O( m: \4 R2 P
“คุณคือสิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตผมขอบคุณที่ก้าวเข้ามา” รอยยิ้มบางถูกส่งมาให้ผมไม่ไหว...ไม่ไหวแล้ว...

/ h0 v4 c; |! o. f: f" j“ฮือออออออออออออออ” ฝ่ามือสองข้างยกขึ้นปิดใบหน้าก่อนสะอื้นไห้อย่างไม่อาจกักเก็บอะไรไว้ได้อีก ผมตัวโยนด้วยแรงสะอื้นมือเปียกชุ่มด้วยหยาดน้ำตาที่ไหลรินไม่ขาดสาย
: P4 X# C! [3 j4 Q& U$ }
ผมได้ยินเสียงฝีเท้าที่ก้าวเข้ามาใกล้ ไม่ได้หยุดลงเสียงนั้นผ่านเลยออกไปทางด้านหน้าประตู เสียงเปิดประตูที่ให้ผมกระเด้งตัวขึ้นหมุนตัวไปมองอย่างร้อนรน

, u8 g5 l! n2 {สองแขนยกปาดน้ำตาเพื่อให้เห็นเขาให้ชัดเจนที่สุด ในใจกู่ร้องว่าอย่าไปทุกคำที่พูดไปมันไม่จริงเลย แค่พูดไปเพื่อป้องกันตัวเองจากการถูกรังเกียจเท่านั้น...แค่ปกปิดคำว่ารักไว้ ด้วยประโยคที่โหดร้ายเกินทน

สองมือจับลูกปิดประตูเปิดบานไม้สี่เหลี่ยมออก มืออีกข้างอุ้มตี๋น้อยไว้ในอ้อมแขน ขายาวทั้งสองข้างก้าวออกไปยังอีกฝั่งของประตู...เขตแบ่งระหว่างภายในกับภายนอก ใหญ่จ้องมองมาที่ผมเป็นครั้งสุดท้ายซึ่งผมก็ทำเช่นเดียวกับเขา
3 n& I7 [9 ^- d. Z3 D
“อย่าร้อง...ไม่ต้องรู้สึกผิดหรือเสียใจ คุณคือผู้ให้ชีวิตคือสิ่งที่ไม่มีอะไรมาทดแทนได้ และเป็นสิ่งที่อยู่ในใจผมเสมอมาลาก่อน 明(หมิง)ของผม”
7 |+ G6 `7 M; {& g
- r5 ]7 P7 O0 `3 m9 nปัง
+ Q) ]) y5 i2 `) z
จบประโยคประตูก็ถูกปิดอย่างแผ่วเบาบานไม้ใหญ่เบื้องหน้าปิดกั้นสายตาผมจากทุกอย่าง ไม่มีใหญ่ ไม่มีตี๋น้อย ไม่มีแล้ว
* ]9 F. C7 _, ?7 d7 o
ผมทรุดลงกับพื้นตรงนั้นแล้วปล่อยโฮอีกครั้งอย่างอดสู
. U& C) {% `% j3 Z4 m& U2 {! {
จบแล้ว ทุกอย่างจบแล้วจริง

แล้ววันนั้นผมก็ลาหยุดงาน แต่ก็เพียงครึ่งวันก็ต้องออกไปทำงานเมื่อในห้องเต็มไปด้วยความทรงจำมากมาย รองเท้าเขายังวางที่เดิมเสื้อผ้ายังอยู่ในกล่องสีเทาเหมือนเก่า เขาจากไปด้วยเสื้อผ้าที่ใส่ติดตัวซึ่งก็คือเสื้อกล้ามสีดำยืดย้วยและกางเกงยางยืดสีขาวของไอ้ปอนด์กับเสื้อแจ๊คเก็ตสีแดงเพียงเท่านั้น

, d) D. _1 s# A! `  ]แล้วผมจะอยู่ในห้องที่เต็มไปด้วยความรู้สึกได้อย่างไร

2 B# d2 ^- E  A) H8 X1 y4 p( D) a* ]

( g9 X! r% i6 a( g/ h* T* Y  Y/ y$ D“คุณเล็กครับ??” ผมสะดุ้งกับสัมผัสที่แตะบนไหล่

+ {! V4 ~8 ]6 s& {+ Z( T
/ B1 [; H/ u! V" k& z“ครับ ครับ” ผมขานรับอย่างที่สมองยังประมวลไม่ถูก
/ |5 m: [+ P! r8 F, E" U
2 |% F1 q+ [  B' `
6 [# M9 \9 S0 q2 V“คุณโอเคมั้ย?”
6 s9 I+ a: P2 i) Z' e

“ผม?? อ่อ โอเคๆครับ ผมโอเคขอโทษนะครับที่หายมานานจนคุณต้องมาตาม” ผมยกมือลูบหน้าลูบตาตัวเอง


. R/ @, x4 X2 U: T' S4 X4 }6 U$ m) f1 H“ไม่เป็นไรครับคุณจะกลับไปทานต่อมั้ย” เขาเลิกคิ้วถาม ผมนิ่งไปนิดก่อนส่ายหน้าช้าๆเขายิ้มบางก่อนบอก “งั้นกลับกันเถอะครับ”

' J( u/ K, B5 r( C
“แล้ว...”
5 A: q3 ]5 @4 F1 X" \, B0 J

  S: }% ]6 U: W2 @2 U0 @/ s“ผมเช็คบิลเรียบร้อยแล้ว” ผมพยักหน้าเข้าใจก่อนเดินออกจากห้องน้ำไปยังรถที่จอดอยู่
) P/ y* Z% u# K* ?/ f$ m

9 b' j. ?9 J) R( N( w0 G$ xขึ้นมาบนรถผมก็หันไปขอโทษคุณพชรที่เมื่อกี้ทำตัวเสียมารยาทเขายื่นมือมาจับแก้มซึ่งผมสะดุ้งถดตัวหนี
+ m6 n  o+ t) ^

% t& R/ q, ~  R1 y“เอ่อ...” ผมพยายามหาคำที่ไม่น่าเกียจนักเพื่อสื่อไปว่าผมไม่ชอบให้ใครมาถูกเนื้อต้องตัวเกินควร แต่เหมือนอีกฝ่ายจะเข้าใจเลยชิงเอ่ยออกมา
& {, T0 T/ G( @% `5 B
, q2 h( N8 H! O/ W2 R
5 }: R2 ?: d$ h: ^& [' U“ผมขอโทษ”
" Z' j. k1 j9 U% ^

“ครับไม่เป็นไร”
( V  v7 W  D8 R" y

8 i3 S7 f9 z3 K6 I& |ระหว่างทางกลับไปที่ทำงาน คุณพชรจอดรถเลียบฟุตบาทขอแวะสำนักงานทนายความเพื่อเอาเอกสารบางอย่าง ผมขอนั่งรออยู่บนรถ สายตากวาดมองทั่วบริเวณ ตรงนี้ผมเคยขับรถผ่านสองสามครั้งตอนออกมาพบลูกค้ากับพี่มิ่ง ฝั่งที่รถจอดอยู่มีสำนักงานทนายความหลากหลายเจ้าเรียงยาวติดกันห้าคูหา ใกล้ๆกันเป็นร้านขายข้าวสารขนาดใหญ่ถัดไปเป็นโรงพยาบาลเอกชนขนาดกลาง อีกฝั่งของถนนเป็นร้านขายอาหารสัตว์และอุปกรณ์สำหรับสัตว์เลี้ยง...มันทำให้ผมคิดถึงตี๋น้อย

% S' ~) S' N6 e) E
และเจ้านายของมัน


, O/ `0 ?/ X( O3 nผมหลับตาส่ายศีรษะพร้อมกับละสายตาจากฝั่งตรงข้ามมาสนใจฝั่งที่ผมอยู่เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจจากสิ่งนึกคิด
( _' n. R: N! c

เหมือนสวรรค์กลั่นแกล้ง
- R3 l: K/ Z+ m

ทันทีที่ลืมตาภาพของคนตัวโตที่คุ้นเคยก็ปรากฏชัดเจน


7 s8 ~' G. u5 E) d7 A0 H; `2 Eผมรีบดันตัวเองติดเบาะอย่างหลบหลีกก่อนจะนึกด่าความโง่เง่าของตัวเอง...รถติดฟิล์มดำทึบขนาดนี้เขาจะมองเห็นผมได้อย่างไร


8 r0 Z- v# i) g9 H( Aแต่ถึงกระนั้นผมก็ยังไม่กล้าได้แต่ค่อยๆโผล่สายตาจากโครงรถด้านในมองออกไปด้านนอกผ่านกระจกประตูรถฝั่งที่ผมนั่ง

/ @* n4 G% e; B( @
เป็นเขาจริงๆด้วย...ที่ร้านข้าวสาร...ใหญ่กำลังยกกระสอบป่านสีน้ำตาลที่บรรจุข้าวสาร100 กิโล ไว้บนแผ่นหลังของเขาที่งองุ้มลง


ไอ้คนบ้า!!ยกทีละสองกระสอบแบบนั้นหลังก็หักกันพอดี!!


8 L+ Y3 ?: v$ C8 o: p" Uแล้วดูซูบลงไปหรือเปล่า ดูผอมขึ้นนะ
8 u: ~# i! M  v/ U/ l

มือข้างหนึ่งผมยกแนบกระจกรถตรงตำแหน่งแก้มของเขาจากมุมที่ผมมองอยู่ ลูบไล้ปลายนิ้วที่แนบกระจกแผ่วอย่างคิดไปเองว่าได้สัมผัสผิวแก้มสากของเขา

' |! t1 C* `% W) z
ทุกความรู้สึกตีตื้นอยู่ในอก

& q# j9 A* s, y% W
ห่างเพียงกั้น แต่ไกลกันเหลือเกิน

' ?, h; P) ^, O; g0 ^  ^

vejung

ขอบคุณครับ

Taecho

ขอบคุนนะครับ

Ling_Elvis

ขอบคุณครับ

65gpy

ขอบคุณครับ

Aonz003

paepaeii

ขอบคุณครับ

kkk...

redboy

กลับไปเอาเขาคืนมา

bo69dy

ขอบคุนครับ

uglymen

อาการเศร้ามากเลยนะ แบบนี้

tidchoo2

อ่านกี่รอบก็เสียวทุกที ขอบคุณนะครับ

sa99

ขอบคุณครับ  

minone

ขอบคุณ​มาก​นะ​ครับ​

nongbasz

ขอบคุณครับ

anatomy005

ขอบคุณครับ

a03

Dajim

ขอบคุณครับ

pipi1

ขอบคุณครับ

guide01

ขอบคุณมากนะคะ