รักเร่ร่อน...ของคนจรจัด10 bymod-cup

tor_8915

เร่ร่อน10
5 ~- s+ ]* G' r

) M/ B0 c4 O9 W1 O% }, N8 G

5 p0 {( e4 Q+ Aสองสัปดาห์แล้วสินะ

7 z! q* p6 C! `4 `2 U3 v
9 s: O5 j9 O- T! Vในห้องสี่เหลี่ยมขนาดร้อยสี่สิบตารางเมตรที่มีผมเพียงคนเดียวอาศัยอยู่
' y' T  t4 b( S2 L/ k% o
5 p) e6 u6 k% b1 q( x4 l
  ~7 x( t2 P7 G. b/ D4 Xเหมือนสองเดือนกับอีกสองสัปดาห์ที่มีคนร่วมอาศัยเป็นเพียงความฝัน...ฝันที่ดีและอบอุ่นมากๆ
- C! |- ?, o" @" O, ?
% y& e& H7 ]% V& ?9 r7 V
' ]& P2 N% n* h5 X$ f% i& [# y/ b$ z3 Jแต่มันไม่ใช่ และผมก็ไม่รู้ว่าจะหลอกตัวเองไปเพื่ออะไรเสื้อผ้า ข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัวของใหญ่ยังวางอยู่ที่เดิมมุมเดิม แม้แต่สมุดคัมภีร์อาหารยอดยุทธ์ก็ยังวางสอดไว้ใต้เสื้อผ้าในกล่องพลาสติกเช่นกัน ผมคิดว่าเขาจะกลับมาเอาเพราะมันเป็นสิ่งของที่ติดตัวเขามา แต่ก็ไม่ เหมือนเขาไม่ได้ลืมแต่จงใจทิ้งไว้
( J" N4 M' D* P% X" q' r

ส่วนผม...ก็กลับมาใช้ชีวิตปกติดังเดิม ตื่นเช้า ไปทำงาน ทานข้าวเที่ยงกับคุณพชร ทานข้าวเย็นร้านอาหารตามสั่งใต้คอนโด ดูหนังแผ่นเข้านอน และก็ตื่นเช้าเพื่อไปทำงานอีกชีวิตดำเนินวนเวียนอยู่แบบนี้ ไม่มีอะไรให้ดีใจเศร้าใจ หรือตื่นเต้น เหมือนกราฟเส้นตรงที่ไม่มีขึ้นหรือลง
8 c! H5 E+ f  D, t

, E* C4 D- w. ^ส่วน ‘ใหญ่’ ผมยังคงคิดถึงเขาเสมอ ยังรักเขาเหมือนเดิม แม้ไม่ได้ฟูมฟายเหมือนเก่าแล้วก็ตาม

; t' O/ K  w( ?6 H0 O
8 B6 h9 E6 Z. I( kโซฟา...ที่เคยเป็นที่หลับนอนของเขา บัดนี้กลิ่นกายที่ผมเคยใช้เป็นเครื่องบรรเทาความคิดถึงได้จางหายไป แต่ถึงกระนั้นบางคืนผมก็ยังชอบนอนหลับอยู่บนโซฟาตัวหนาซุกหน้าแนบความอุ่นนุ่มของหมอนอิง
( t# c; i# V. l2 O
$ T4 ]2 R! ~! F8 u) i3 ]* Q
7 L, s4 k, E2 N) o. b  D' @0 |ชีวิตเราต้องดำเนินไป ถึงภายนอกผมอาจดูไม่เป็นไรแต่ในใจผมยังมี ‘ใหญ่’ อยู่เท่าเดิม


: A! U, d6 V# G7 i/ |- y/ Eแม้ไม่ได้ฟูมฟายหรือวนเวียนคิดถึงเขาอยู่ตลอดเวลาแต่ในยามเผลอเขาก็จะแทรกแซงเข้ามาในความคิดทุกครั้งไป ให้ผมรู้ว่า...ยังรักเขา...

$ K% j# m' [: X2 W+ Y* h9 P4 C
ก๊อก ก๊อก
' T% A0 u$ c' r, C

ผมเงยหน้าขึ้นจากงานไล่มองจากมือไต่ขึ้นไปยังเรียวแขนเพื่อมองคนที่กำลังเคาะโต๊ะเรียกผมอยู่


" t& q; ?/ e: F! vไอ้ปอนด์...ผมเลิกคิ้วเป็นเชิงมีอะไร
# h; K& }0 d, r0 |1 k. M
: Q0 y2 m- m& Q- D4 L
“เที่ยงนี้มึงไปกับหัวหน้าป่ะ” ผมพยักหน้าหน่ายๆเมื่อคิดว่าคุณพชรไม่ยอมถอดใจง่ายๆ
9 {4 r4 [8 {2 a$ n

6 M$ `1 ^) K- L, \/ i; h4 ^/ b7 C“กูไปด้วยได้มะ”
% W; ]: ]$ A+ z& d6 f: u$ M

“ไปทำไม”

0 p$ ^& ]2 v9 k2 Q4 r" ^/ `+ F
“ฮั่นแน่! มึงชอบหัวหน้าแล้วใช่ป่ะถึงพูดแบบไม่อยากให้กูไปด้วย” คือ...ผมสื่ออะไรผิดหรือเปล่ามันถึงได้พูดแบบนี้พลางยิ้มกรุ้มกริ่มใส่ ผมว่าไม่ได้พูดอะไรทำนองนั้นเลยนะ


“เปล่าคิดไกลไปละ”


“อ้าว” จากที่ยิ้มๆเปลี่ยนเป็นหน้าเซ็งขึ้นมาทันทีทำให้ผมอดถามด้วยความสงสัยไม่ได้

$ `9 y8 W  L1 Q9 R" _
“มึงอยากให้กูชอบเขาหรอเมื่อก่อนเห็นช่วยกันเขาออก”
4 z. w- R) _2 d( b
: F% V9 K' U. y  T5 A. D9 k3 ~
“ก็ตอนนั้นยังไม่รู้จักนิสัยใจคอนี่โว้ยกลัวจะมาหลอกมึง แต่ตอนนี้กูมั่นใจว่าเขาชอบมึงจริงๆ นิสัยก็โอเคหน้าตาก็ดี หน้าที่การงานก็เป๊ะคนสมบูรณ์แบบเพียบพร้อมขนาดนี้กูต้องเชียร์อยู่แล้ว ดีกว่าไอ้คนไม่มีหัวนอนปลายเท้าเป็นไหนๆ” ประโยคสุดท้ายมันพูดเหยียดเสียงเบาๆเหมือนพึมพำกับตัวเองแต่ผมได้ยินชัดเจน


ใช่ว่าเรื่องที่ผ่านมาจะผ่านสายตามันไปได้
$ s2 M) U8 ~/ U1 u+ V7 C

ผมจ้องตามันนิ่งทันทีไอ้ปอนด์หน้าเจื่อนไปเหมือนจะพูดบางอย่างแต่ผมชิงตัดหน้ามันซะก่อน
, m! }* \! a& D* M

“ใหญ่มีดีกว่าสิ่งฉาบฉวยภายนอกที่มึงมอง ถ้าเลิกอคติแล้วมึงจะเห็น” ผมเลื่อนเก้าอี้ออกไกลโต๊ะให้ตัวเองลุกขึ้นได้และเดินหนีออกไปในห้องพักผ่อนสำหรับพนักงาน ผมท้าวมือข้างหนึ่งลงบนโต๊ะชงกาแฟ อีกข้างลูบใบหน้าที่แสดงความอ่อนล้าอย่างชัดเจน

6 Y2 Q1 z2 K1 h0 `  A; T. a
ไอ้เพื่อนเวรมันทำให้ผมคิดถึงใหญ่เวลาทำงานทั้งที่ผมสามารถจัดการตัวเองได้แล้วเชียว

" j9 Y  \5 O& }) f0 s
“คุณเล็กครับ” ผมไม่ได้หันไปมอง แค่ฟังน้ำเสียงก็พอรู้ว่าใครและผมยังไม่อยากจะสนทนากับเขาในตอนนี้ “เที่ยงแล้วเรา...”
5 Q7 I# i  j4 P

“ครับผมปวดหัวนิดหน่อย เดี๋ยวตามออกไปครับ”

% }# r' D7 l9 s
, k9 z+ W" o1 s1 x+ h* A“เป็นอะไรมากมั้ยขอผมดูหน่อย”
7 p2 r" ]: H7 t, r8 |1 t: S% ^, p
% j( u& \9 C- t+ S9 K# S' \" C
“ไม่ๆไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมทานยาเสร็จแล้วจะตามไป” ผมยังยืนยันคำเดิม

8 Y% a: m9 b: x/ F4 m
  C7 D! e1 _, ^) K8 C“งั้นก็ได้ครับผมรอที่รถนะ”
1 k/ `. K1 v- u2 ~* |5 z8 C, J
3 r8 ^6 a9 h3 p) o, I: e! g6 p4 X
“ครับ”
5 K; u0 o* Y1 X' `0 [* r- E3 _/ c

' ?, }$ L. L$ R8 f  d  b; Nตลอดบทสนทนาผมยังหันหลังคุยกับเขาเช่นเดิม มันเป็นเรื่องที่เสียมารยาทพอควรแต่ผมยังไม่อยากจะเผชิญหน้ากับเขา มันเป็นเรื่องงี่เง่ามากที่ผมนึกโกรธคุณพชรที่เขาเป็นส่วนหนึ่งของต้นเหตุที่ทำให้ใหญ่โดนดูถูก มันงี่เง่ามากจริงๆ


ผมเป่าลมออกทางปากเพื่อช่วยปรับสภาพอารมณ์ให้เป็นปกติ

- |" F% V- E  ~# r% Y- I5 I  f* ^7 _
ติ๊ดๆ


1 J0 e3 j# A* s6 q) ~1 U3 Bจังหวะที่ผมจับลูกบิดประตูห้องพักผ่อนเพื่อเปิดออก เสียงโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงก็ดังขึ้น หน้าจอโชว์เลขเก้าตัวขึ้นต้นด้วย 056 เป็นรหัสประจำจังหวัดนครสวรรค์ ผมขมวดคิ้วส่วนมากเบอร์ที่ขึ้นต้นด้วยเลขนี้จะเป็นเบอร์ของออฟฟิศโทรมา ซึ่งไม่ใช่แน่นอนเพราะตอนนี้ผมก็อยู่ออฟฟิศ

5 \( c+ n- B/ y* H9 `2 k
( w. ?3 f; r5 B“ฮัลโหลครับ” ผมสไลด์หน้าจอเพื่อรับสายทันทีที่ผมเอ่ยคำทักทายออกไปก็ไม่ได้พูดอะไรอีกเลยเมื่อปลายสายผูกขาดบทสนทนาทั้งหมด


2 ^: s+ g" @  A# _" uพลั่ก!
$ ?  U, I' S$ s
' N" _4 Z/ t# r/ |
เครื่องมือสื่อสารยังแนบที่ใบหู มืออีกข้างใช้เปิดประตูพร้อมกับเดินเร็ว จากเดินเร็วกลายเป็นวิ่งวิ่ง และวิ่งซอยเท้าไปยังรถนิสสันมาร์ชสีขาวของผม ระหว่างทางเจอไอ้ปอนด์เลยฝากมันไปบอกคุณพชรเรื่องขอยกเลิกนัดมื้อเที่ยงนี้ ได้ยินเสียงมันตะโกนถามหาสาเหตุตามหลังแต่ผมไม่มีเวลามาคุยกับมันมากนัก

" Z5 z9 d) W- q* h2 `1 V
; a/ K6 h/ X  u) J9 z: Lเมื่อมาถึงรถปลายสายก็วางไปแล้ว ผมขับรถเลี้ยวออกจากบริษัทสู่โรงพยาบาลรัฐบาลประจำจังหวัด


9 W# j7 s1 n% s' n
‘คุณเป็นญาติของคุณตี๋ใหญ่หรือเปล่าคะ ดิฉันเป็นเจ้าหน้าที่จากโรงพยาบาลโทรมาแจ้งเรื่องญาติของคุณประสบอุบัติเหตุถูกรถชนค่ะ ทางเราต้องทำการผ่าตัดต้องให้ญาติมาเซ็นรับรู้ ไม่อย่างนั้นทางโรงพยาบาลจะไม่สามารถทำการผ่าตัดให้ผู้ป่วยได้ค่ะ’
8 p. {; M: V, B* Y
7 L: d1 C. w$ [: B* t3 H
5 o, p! Y' n7 ?
: ^% E2 Q& A# B1 V2 v+ b9 [เพียงเท่านี้ผมก็ยอมปลดเกราะกำบังหัวใจทุกอย่างทิ้งเพื่อกลับเข้าไปในชีวิตเขาอีกครั้ง

6 ^. Z( [6 x9 u' P
2 a' C& w3 h7 k" a) E2 ?1 f7 k- jตึก ตึก ตึก

$ N. y0 Q+ y; `
: }: [& ~7 J( ], K2 Kเสียงพื้นรองเท้ากระทบพื้นหินอ่อนของทางโรงพยาบาลดังถี่ประสานกับเสียงหัวใจที่เต้นอย่างรัวอย่างหนักหน่วง ไม่รู้เป็นเพราะเหนื่อยจากการวิ่งสุดกำลังหรือจิตใจที่ห่วงหากันแน่
- z1 Y4 o( x- H1 a4 z
( ]0 X/ p! O+ f0 m8 j
2 \. `% |# D+ p9 n1 H5 G2 L“คะคุณพยาบาลครับผม แฮกๆ เป็นญาติของตี๋ใหญ่”
# q! f/ |  X4 x
6 b+ K0 i; p6 Y. p
“ค่ะ เชิญทางนี้” คุณพยาบาลผายมือก่อนเดินนำผมไปทางห้องฉุกเฉิน ใจผมสั่นด้วยความกลัวไปหมดสองมือชื้นเหงื่อกำแน่น เมื่อย่างกรายเข้ามาในบริเวณห้องฉุกเฉิน ในห้องมีเตียงอยู่ห้าเตียงตั้งเรียงต่อกันเป็นแถว มีนางพยาบาลสองคนยืนทำแผลให้ผู้ป่วย อีกหนึ่งหมอในชุดกาวน์กำลังยืนจดบางอย่างยุกยิกบนกระดาษ เสียงโอดโอยของคนเจ็บหนักดังเสียดแทงเข้ามาในหู กลิ่นน้ำยาล้างแผลส่งกลิ่นโชยให้ลมหายใจสะดุดไปชั่ววินาที แต่ประสาทรับรู้คงไม่มีส่วนไหนทำหน้าที่ได้ดีเท่าประสาทตาอีกแล้ว

3 g3 `5 o0 z: }" Z7 z, J3 `: C
  T/ n. {7 z9 S6 Hสายตาของผมเพ่งมองไปยังเตียงผู้ป่วยหนึ่งในห้าเตียงของห้องฉุกเฉิน คุณพยาบาลผายมือไปที่เตียงนั้นเป็นเชิงบอกว่า ‘ญาติ’ ของผมนอนอยู่บนนั้น ส่วนเธอขอตัวไปเอาเอกสารที่ผมต้องเซ็น


ก่อนไปคุณพยาบาลได้บอกรายละเอียดให้ผมฟังว่าใหญ่ประสบอุบัติเหตุทางรถจักรยานยนต์โดยโดนรถยนต์ที่ฝ่าไฟแดงมาชนอย่างแรงจนกระเด็นไปอีกฟากของถนนก่อนร่างจะไถลไปบนพื้นถนนไปติดกับทางกั้น ดีที่ใส่หมวกกันน๊อคไม่อย่างนั้นคงเจ็บหนักกว่านี้มาก แต่ต้องผ่าตัดกระดูกดามโลหะช่วงสะโพกเนื่องจากมีกระดูกบางส่วนแตก


" V" G! j, Y3 p' C, H  y: bผมโล่งใจไปเปราะหนึ่งอย่างน้อยเขาก็ไม่เจ็บหนักจนเข้าขั้นโคม่าเมื่อคุณพยาบาลไปอีกทางผมจึงเดินไปยังเตียงที่เขานอนอยู่

; ^5 b" T3 X" v
ตึก ตึก
3 ^& ]4 X4 m* @! L

ทั้งที่ผมซอยเท้าอย่างกับแชมป์วิ่งโอลิมปิก ขับรถดั่งแชมป์แข่งรถฟอร์มูล่าวันเพื่อให้มาถึงโรงพยาบาลให้เร็วที่สุด แต่เพียงไม่ถึงสามฟุตที่เขาอยู่ตรงหน้าขาทั้งสองข้างกลับอ่อนแรงลงจนแทบไม่สามารถจะก้าวต่อ


: M) V" X: `( Hตึก ตึก
  B+ [3 O- d3 q- R  o

ผมฝืนก้าวขาจนสองมือจับลงที่ปลายเตียง


เขานอนนิ่งหลับตาอยู่บนเตียง ส่วนของใบหน้าไม่มีบาดแผล รอยถลอกตลอดแนวซีกขวาของร่างกายจากการเสียดสีเนื้อหนังกับถนนคอนกรีตไล่จากบ่ากว้างมายังแขนช่วงลำตัวและช่วงขายาว เลือดสีเข้มไหลซิบออกจากแผลผสมกับน้ำเหลืองใสๆปะปนกับเศษดิน
) D& e( {: l7 s
. z; z1 {0 _5 s4 e* t9 P
8 y7 n! }/ f3 d& |; B( [3 fคงต้องทำแผลก่อนจะเข้ารับการผ่าตัดเขาคงจะเจ็บมาก

' E/ b/ D- z* O
3 q4 n# p( H+ }& a- R“คุณเล็ก...”

# W' n- C  h! e, T) N
“ใหญ่!!” ผมละสายตาจากแนวแผลหันมามองใบหน้าอิดโรยของคนที่เอ่ยทักผมคิดว่าเขาสลบไปเสียอีก!!


“ฉันนึกว่านายไม่ได้สติ เจ็บมากมั้ย...” ผมลูบแขนข้างที่ไม่มีแผล เขาส่ายหน้าให้ผมว่าไม่เป็นไร เป็นอย่างนี้ตลอดไม่ว่าจะเจ็บแค่ไหนเขาจะบอกว่าไม่เป็นไร หัวใจนักสู้ของเขาเป็นอีกอย่างที่ทำให้ผมหลงรัก
8 u4 t6 I; g+ o+ ]8 h5 v3 h

) W+ n* X5 J" N# m) c& w“ผมแค่เผลอหลับไป”
* q" }- M! S/ U% U( x: L
6 y3 _: P: ^& m( t" p; M
“ทำไมถึงไปขี่มอเตอร์ไซค์แบบนั้นนายซื้อรถหรอ” เขาส่ายหน้าอีกครั้งก่อนบอก


“รถเถ้าแก่ เขาให้ผมมาส่งของ...” อ๋อ เป็นอย่างนี้นี่เอง แล้วเถ้าแก่เถ้าหงอกไปอยู่ไหนซะล่ะลูกน้องเจ็บหนักขนาดนี้ไม่เห็นมาดูแล หรือว่ายังไม่รู้

5 l0 ^4 B+ i) n: D9 T) F
“เถ้าแก่นายรู้เรื่องหรือยัง” ใหญ่พยักหน้า ใบหน้านิ่งกับแววตาว่างเปล่าจ้องสบตาก่อนตอบ
8 G  T/ f' a! t9 t1 d9 w
, F1 f3 D5 L) h: w: |6 q9 w
) w# B$ S; V2 C  s0 `“มอเตอร์ไซค์เขาพังทั้งคันแพงกว่าค่ารักษาพยาบาลเสียอีก ไม่ให้ชดใช้ค่าเสียหายก็บุญแล้วคงไม่มารับผิดชอบอะไรอีก เขาบอกแบบนี้ พยาบาลจึงถามหาบัตรประกันสังคมจากผม...ผมไม่มี”
% m2 S- W; S, ~: j
. f& S5 w, W, j. s* |& e
0 H0 [- k& K2 `: Sหัวใจผมกระตุกก่อนเจ็บปลาบไปทั่วทั้งใจร่างกายสั่นไหวอย่างโกรธคนใจร้ายใจดำพวกนั้นเสียเหลือเกิน
9 [; _4 R3 g6 e% `$ Y8 a% o! B2 M
; k* t' a7 ]* c0 `4 O
1 [2 E% j' A, N$ Pความเห็นแก่ตัวเข้าครอบงำจนละเลยความผิดชอบชั่วดีกันได้เลยหรือ
8 ?# u! e1 u# S! B0 [. b7 f8 A

; `% m# [& C  p. z, O% p0 G, E( u“แล้วคนที่ชนนาย...”


“หนีไปแล้ว ตำรวจตามจับอยู่” ผมเม้มปากแน่น ดวงตาสั่นไหวมองไปยังคนเจ็บที่ไม่มีท่าทียี่หระกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น เหมือนเขาชินชาเกินกว่าจะต้องรู้สึกอะไร
2 `  m" V* s2 k, U
* n- p/ O* P; S2 `' H3 L  _3 u
“ใหญ่...ไม่เป็นไรนะ” เขายิ้ม ยิ้มอย่างที่เคยยิ้มให้


“แค่มีคุณ”
# w$ f1 b$ l  Y0 ^9 P
, K1 V) @4 n4 {7 r- W
ผมยิ้มกว้างตอบเขาทั้งหน้าแดงแจ๋แก้มสองข้างร้อนฉ่าในใจเต้นรัวด้วยความรู้สึกที่หายไปตลอดสองสัปดาห์ที่ผ่านมา

' C0 i' v% m; {, I5 N$ q
$ X1 F; B* Z  Q% _5 Aเราไม่ได้คุยอะไรกันมากไปกว่านั้นเมื่อคุณพยาบาลเดินเอาเอกสารเข้ามาให้ผมเซ็นและใหญ่ถูกพาตัวไปเข้ารับการผ่าตัด
# s2 \  \) c1 v2 t3 M
; m0 {- Q) K' W  Q  a6 o# m
“ฉันจะรออยู่หน้าห้องนะ สู้ๆ” ผมชูสองนิ้วพลางยิ้มให้กำลังใจ ใหญ่ที่ถูกผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดของโรงพยาบาลถูกเข็นนำตัวเข้าไปในห้องผ่าตัดโดยที่สายตาสองเราสบประสานกันตลอดเวลาจวบจนประตูกระจกขึ้นฝ้าบดบังพร้อมกับเขาที่หายเข้าไปในห้องนั้น
2 @/ }8 T- h$ i7 s, K
5 s  ~  S9 ?6 F/ ^
ผมหุบยิ้มพลางถอนใจ ความกังวลเริ่มเข้ามาเกาะกุมหัวใจ ถึงแม้หมอจะบอกว่าการผ่าตัดไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแต่ก็อดห่วงไม่ได้อยู่ดี ผมทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้หน้าห้องผ่าตัด เข็มนาฬิกาหมุนสองรอบบรรจบกันคุณหมอก็เดินออกมาพร้อมบุรุษพยาบาลที่เข็นเตียงผู้ป่วยโดยมีร่างใหญ่นอนหลับตาไม่รู้สึกตัวอยู่
8 ^) K# z( ^* e4 q' {1 h  }
" Q* P* Y1 l0 J  d: }$ t( y# g
" A  g' z* [6 E' k9 n8 n“การผ่าตัดผ่านไปด้วยดีนะครับอาจต้องนอนโรงพยาบาลสักสองสามวันเพื่อดูอาการและป้องกันแผลติดเชื้อ”
0 a1 j7 f, w4 L! s/ _+ @, d
+ F# k( U" E& v0 H4 F2 {: y
, L% b5 N( Y& N9 y“ขอบคุณครับคุณหมอ”


“เดี๋ยวเราจะย้ายผู้ป่วยไปหอผู้ป่วยศัลยกรรมชายนะครับ”
. {! r* P, j% d7 i* _# E
5 V# `3 P; X. A. U% v* d7 y
& b: T: b7 u; G% x“ครับ” ผมขอบคุณหมออีกครั้งก่อนจะเดินตามเตียงที่ถูกเข็นขึ้นลิฟท์ไปชั้น5 ผมแยกตัวไปกรอกข้อมูลพร้อมกับยื่นความประสงค์ขอย้ายใหญ่ไปห้องพิเศษแทนห้องรวม


4 @8 L) G, X* v9 G" b& [เพื่อความสะดวกของผมญาติคนเดียวที่ต้องอยู่เฝ้าและความเงียบสงบเพื่อให้ใหญ่ได้พักผ่อนอย่างเต็มที่
! y4 M) g0 S8 d# p7 V
. V8 W" a6 o' A; t, @& Z


“ผมอยู่ห้องรวมได้ห้องพิเศษมันแพง” ให้มันได้อย่างนี้สิรู้สึกตัวขึ้นมาก็พูดเรื่องเงินๆทองๆเลย ดีนะที่ผมเตรียมคำตอบไว้แล้ว
; z1 K0 d, ?& R* l

' S, h5 F+ z2 s- c: U+ c5 @5 y& b“นายอยู่ได้แล้วฉันล่ะ จะให้ฉันปูเสื่อนอนใต้เตียงเฝ้านายอย่างนั้นหรอ” เขาเงียบก่อนโต้เสียงเบาลง

- c3 I- i5 Q, Y: F
) u& h4 L7 M9 R0 ]8 f# n* b“คุณไม่ต้องเฝ้าผมหรอกผมอยู่ได้”

' l4 I  k* m) X9 W# [: m4 F
ผมทำหน้าบึ้งก่อนลากเก้าอี้มานั่งใกล้เตียงบีบแก้มสากไปทีอย่างหมั่นเขี้ยว


“หมอกำชับมาว่านายเพิ่งผ่าตัดมาถ้าไม่จำเป็นห้ามเคลื่อนไหวมาก ทั้งแผลผ่าตัดและก็แผลตามตัวนายก็ห้ามโดนน้ำถ้านายปวดฉี่ปวดอึใครจะช่วย หรือนายจะเรียกพยาบาล” เขาทำหน้าปั้นยากขึ้นมาทันที นิสัยตื่นคนของเขายังแก้ไม่หายสินะ


“กลัวคุณลำบาก”
; {4 k$ M8 l2 X+ n9 F2 [) h

“ฉันเต็มใจ”
6 m+ f1 M3 P# `/ G8 H" e7 V

. ?9 D" Y- e  [6 P# E7 @" ^สุดท้ายเขาก็ต้องถอนหายใจอย่างยอมแพ้ผมจึงเปลี่ยนเรื่องไปสนใจที่แผลเขาแทน “เจ็บมากมั้ย”


เขาส่ายหน้า เหมือนจะอยากขยับตัวจากความเมื่อยขบผมจึงลุกขึ้นยืนช่วยจับเขาพลิกนอนตะแคงข้างที่ไม่มีบาดแผล
, I" b9 Z5 T: N: y

2 k6 j; H* B! x* ]“เดี๋ยวฉันไปโทรลางานแป๊บนะ”

0 P! [- Y( m5 Y0 n9 T
“อย่าเลยผมอยู่ได้จริงๆ ไม่อยากให้คุณเสียงาน”
4 g: f5 S7 ]1 D1 F: J3 G
$ p3 g# h% _6 C( A. @' {3 b0 ]6 a
“เอ๊ะ ทำไมนายดื้อ” ผมเอ็ด“นายมีคนอื่นนอกจากฉันให้มาอยู่เฝ้ามั้ยล่ะ ฉันจะได้ไปทำงานอย่างไม่ห่วง” ผมพูดเสียงเข้ม ส่วนเขาเงียบอย่างเถียงไม่ออกซึ่งมันทำให้ผมนึกบางอย่างได้


“ใช่สิ นายมีแฟนแล้วนี่เดี๋ยวผู้หญิงของนายคงมาดูแล เธอรู้เรื่องหรือยังล่ะ” เสียงผมแข็งอย่างรู้สึกได้ ใหญ่ขมวดคิ้วงง
! s( i$ |, ?; U# T% U+ T9 Z  p

! E$ Y% Z. Q3 T5 B2 \“ผมไม่มีแฟน”
. j$ W1 l/ {5 Q. }

( }3 G, _% z+ N6 g7 j. e“แล้วคืนนั้น...!” เกือบหลุดปากผมรีบปิดปากเงียบแต่เหมือนจะไม่ทันแล้ว
( f/ I  l- p, \  n
1 Q& P( L: a4 _, {6 y7 m$ Y2 K
% v9 ^) H& o4 v/ Tใหญ่ชะงักไปก่อนมองผมอย่างเคลือบแคลงเขาค่อยๆถามอย่างระวังคำพูด
7 I. d% a1 h. ?3 m; n6 M, E

“คุณไปหาผมที่ทำงานหรอคุณคงเห็น...”


“ฉันไม่ได้จะแอบดูวันนั้นฉันจะไปรับนายแต่บังเอิญไปเห็น” เมื่อนึกถึงภาพร่วมสวาทของสองคนความเจ็บก็แล่นปลาบขึ้นมาอีกครั้ง
; L, j( \3 Z& ]! \0 {' D; u& _

  k6 G8 B8 w/ n( L  P" g9 J“คุณโกรธผมเรื่องนี้หรอ”
# P5 a1 A& K/ B
+ M2 E' ?; ~  d. o' N. Y8 c& b! n
“เปล่า!!”

0 }. T& A# F  D1 N: r9 q( w
“แล้วทำไม...”
0 e4 {5 m, o1 ^5 R8 R. M9 c

“นายนั่นแหละ!ทำไมทำแบบนั้น! ประเจิดประเจ้อ!!”  
4 ?" T0 B, d0 z7 O* H  v
  E# n. B" m- f
“มันไม่ดีหรอ...” ยังจะมีหน้ามาถามตาใสอีก!

) c9 p; @1 b* v+ V% I( `
8 W+ i+ z5 {* B$ J8 G5 x4 L“แล้วนายคิดว่าไงล่ะ นายแค่ความจำเสื่อมไม่ได้ปัญญาอ่อนก็ต้องรู้สิว่ามันดีหรือไม่ดี!” เขายิ่งขมวดคิ้วหนักจนหัวคิ้วทั้งสองข้างจะผูกรวมกันแล้ว


: D1 I" ^: B' G( v# V& W0 ?“ผมไม่รู้...จิตใต้สำนึกบอกผมว่ามันไม่ผิดมันธรรมดา เหมือนทุกคนต้องกินข้าว”
6 j  b4 j. O" a8 p+ T" z, J
" o  v* A8 |' J' x
, E- g- \3 S. g- x0 P7 O. o“การที่นายมีอะไรกับคนอื่นมันเป็นเรื่องธรรมดาทั้งที่นายไม่ได้รักหล่อนน่ะหรอ...หรือนายรัก” ท้ายเสียงสั่นอย่างห้ามไม่ได้


3 n6 q8 x1 @  a“ไม่ได้รักผมรักใครไม่ได้”


“ทำไม” ใจผมเต้นรัวอย่างรอคำตอบ


“ผมไม่รู้ พอผมเริ่มรู้สึกดีกับใครสักคน” ใหญ่สบประสานสายตากับผมอย่างมีความหมาย “ตรงนี้...” เขาชี้ไปที่ตำแหน่งหัวใจ“มันกู่ร้องคัดค้านว่าห้ามรัก รักไม่ได้”
5 q3 X+ ^; [7 y. }' l

“…!!!”

2 e. l+ x: t  P1 O. t. _2 O
หลังจากประโยคกรีดหัวใจจบลง ความเงียบก็เข้าปกคลุม สมองผมว่างเปล่า หูอื้ออึงเกินกว่าจะชวนเขาเปลี่ยนเรื่องคุย สายตาของใหญ่มองมาเหมือนรู้ว่าผมรู้สึกพิเศษกับเขา และเขาก็ตัดเยื่อใยผมด้วยการบอกผมทางอ้อมว่าไม่ได้รัก

. \# m  z# }3 H8 ?
ไม่ได้รู้สึกอะไรกับผมเลย
% O- e$ y  H0 ?6 Q# _8 ~, ?3 o6 }. i

3 E# E# O3 @" iเพราะเมื่อเพียงเขาเริ่มรู้สึกดีเขาก็ตัดมันทิ้งเหมือนเป็นก้อนเนื้อร้าย และวางผมไว้เพียงฐานะผู้มีพระคุณเท่านั้น
7 Q1 A! ]- [1 @6 L

5 W" w1 X2 w0 {) q& d- tตรงข้ามกับผมที่ถลำลึกรักเขาอย่างถอนตัวไม่ขึ้น


มันไม่ยุติธรรมเลย!!
5 x3 }! C5 w/ D* W; s4 e
5 x. E  e; P! [$ Y6 Z( l
7 v  d/ t4 _+ F5 l9 W

$ I& F; ]: w, o% m- s
โครกกกก
3 g% H, F8 C) \( Y1 `
& w% ^4 _3 Q1 s/ [" c8 y
+ P% j" T% y. E& q9 F- Eผมกดน้ำชักโครกเมื่อเทน้ำปัสสาวะในโถฉี่แสตนเลสลงไป ใหญ่ยังไม่สามารถลุกมาเข้าห้องน้ำเองได้ขนาดแค่ขยับตัวยังลำบาก จะให้ใส่แพมเพิสก็ไม่ได้อีกเพราะจะไปกดทับแผล หมอจึงให้เขาถ่ายหนักถ่ายเบาลงในโถก่อนใหญ่ติดจะเกรงใจมากกกกก เมื่อปวดเขาชอบอั้นไว้จนไม่ไหวจริงๆถึงจะบอกผม


ผมบอกว่าทำได้ๆ เต็มใจทำให้ ก็ยังจะคิดมากอยู่ได้

  N5 w1 X2 V0 f6 b7 t1 `
ผมโทรลางานสองวันตามเวลาที่ใหญ่ต้องนอนโรงพยาบาล เมื่อคืนกลับไปเอาเสื้อผ้าและของใช้ส่วนตัวที่คอนโดหลังจากใหญ่หลับไปเพราะฤทธิ์ยา ย่องเบาเข้าห้องตัวเองอย่างเงียบเชียบ ไม่ใช่อะไรกลัวเจอไอ้ปอนด์


2 S& ~$ y2 [( rผมล้างโถแสตนเลสคว่ำไว้ในห้องน้ำ ก่อนเดินไปล้างมือ แล้วหยิบกะละมังใบเล็กเปิดน้ำใส่พร้อมผ้าขนหนูผืนพอดีมือ เดินออกจากห้องน้ำตรงไปยังเตียงผู้ป่วย
6 [5 x0 g) ]( F  p# ^8 c: b- _

' r, q$ l+ H% z3 J1 Y“เดี๋ยวพยาบาลจะเข้ามาทำแผลให้ใหม่ เช็ดตัวก่อนเนอะ” ผมนั่งบนเตียงด้านหนึ่งก่อนใช้ผ้าขนหนูบิดหมาดเช็ดไปตามใบหน้าคม ไล่มาที่บ่ากว้าง ช่วงลำตัวแขนและขาข้างที่ไม่มีแผล ซึ่งผมจะระวังมากเมื่อเช็ดเข้าไปใกล้บริเวณแผล
) }6 \- u. v4 W, p8 M

เขาไม่ได้ใส่เสื้อเพื่อไม่ให้ผ้าแตะโดนแผลส่วนกางเกงก็ถลกขึ้นมากองอยู่บนขาอ่อน ทำให้ผมช่วยทำความสะอาดร่างกายเขาได้ง่ายขึ้น แต่มันยากนิดหน่อยตรงที่ผมไม่กล้ามองเขาตรงๆนี่แหละมันรู้สึกร้อนวูบๆแปลกๆ

5 v' _% P% S! s8 C9 a5 k3 F
+ |) [+ n3 w$ q! m4 Y. \' [* dเมื่อผมเช็ดตัวให้เขาเสร็จห้านาทีต่อมานางพยาบาลสองคนก็เข้ามาทำแผลให้ใหม่ ผมจึงลงไปเซเว่นด้านล่างเพื่อซื้อนมและน้ำผลไม้ ติดขนมปังสอดไส้มาด้วยสามสี่ห่อ เผื่อหิว
/ p% X0 c. R& j, N/ v
+ L4 g* B  k; J: o9 E2 m; n
8 ]# a+ r5 H$ d$ }กลับเข้ามาในห้องอีกครั้งก็ไม่มีใครอยู่ในห้องแล้วนอกจากหมีป่วยที่ซีกขวาของร่างกายมีผ้าก๊อซสีขาวอันใหม่แปะไว้ทั้งแถบ


เขาหลับอยู่...
* D6 C' ]6 J+ P
% ^  r4 J: d$ `' \/ g& N$ ?; b
, L; Q' ^2 J. T3 q" F8 qผมยกเก้าอี้อย่างระวังไม่ให้เกิดเสียง นั่งลงข้างเตียงพลางจ้องมองใบหน้าคมดุ มือวางแนบลงบนศีรษะใช้นิ้วโป้งเกลี่ยหน้าผากเขาอย่างอ่อนโยน


5 ]& Z: k9 H$ E* Tไม่เป็นไร...มันไม่สำคัญแล้วว่าเขาจะรักผมมั้ยผมรักเขาข้างเดียวก็ได้ ถึงจะเจ็บบ้างแต่มันเทียบไม่ได้เลยเมื่อไม่มีเขาอยู่
6 Q) }4 r1 l3 |8 R! l* b" r6 g

ผมจะไม่สร้างเกราะให้ตัวเองโดยการผลักไสเขาให้ไปเจอโลกอันโหดร้ายเพียงลำพังอีกแล้ว

Taecho

ขอบคุนนะครับ

Ling_Elvis

ขอบคุณครับ

65gpy

ขอบคุณครับ

Aonz003

paepaeii

ขอบคุณครับ

kkk...

Kantruk

ขอบคุณครับ

redboy

ใจจะขาด

uglymen

รักได้ ไม่ผิดอะไรเสียหน่อยนี่นา

zen112

ขอบคุณที่มาต่อครับ

tidchoo2

อ่านกี่รอบก็เสียวทุกที ขอบคุณนะครับ

sa99

ขอบคุณครับ

Pathxx

สนุกมากครับ รอติดตาม

minone

รอลุ้น​ตอน​ต่อไป​นะ​ครับ​

bo69dy

ขอบคุนครับ

anatomy005

ขอบคุณครับ

nongbasz

ขอบคุณครับ

a03

Dajim

ขอบคุณครับ