รักเร่ร่อน...ของคนจรจัด10 bymod-cup

tor_8915

เร่ร่อน10
+ Z$ U& X6 F% C3 S8 z5 C) ]  ^

& v' j$ o9 Z' {; ]* @9 z! N

6 [3 R- B' \% @3 hสองสัปดาห์แล้วสินะ

) U$ R! K. B, {- a" W6 h0 S" y
- l, L9 h4 v3 h3 j9 pในห้องสี่เหลี่ยมขนาดร้อยสี่สิบตารางเมตรที่มีผมเพียงคนเดียวอาศัยอยู่
& b% h2 a) p! d# l" P2 y1 a
* F  b2 [. H! w( c% \0 z, c4 o6 K
เหมือนสองเดือนกับอีกสองสัปดาห์ที่มีคนร่วมอาศัยเป็นเพียงความฝัน...ฝันที่ดีและอบอุ่นมากๆ
$ Q' ^( e! V' `5 G
1 E- s$ p6 W& U& F# q4 Z
แต่มันไม่ใช่ และผมก็ไม่รู้ว่าจะหลอกตัวเองไปเพื่ออะไรเสื้อผ้า ข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัวของใหญ่ยังวางอยู่ที่เดิมมุมเดิม แม้แต่สมุดคัมภีร์อาหารยอดยุทธ์ก็ยังวางสอดไว้ใต้เสื้อผ้าในกล่องพลาสติกเช่นกัน ผมคิดว่าเขาจะกลับมาเอาเพราะมันเป็นสิ่งของที่ติดตัวเขามา แต่ก็ไม่ เหมือนเขาไม่ได้ลืมแต่จงใจทิ้งไว้

+ _7 M, o: U! [- f7 L
ส่วนผม...ก็กลับมาใช้ชีวิตปกติดังเดิม ตื่นเช้า ไปทำงาน ทานข้าวเที่ยงกับคุณพชร ทานข้าวเย็นร้านอาหารตามสั่งใต้คอนโด ดูหนังแผ่นเข้านอน และก็ตื่นเช้าเพื่อไปทำงานอีกชีวิตดำเนินวนเวียนอยู่แบบนี้ ไม่มีอะไรให้ดีใจเศร้าใจ หรือตื่นเต้น เหมือนกราฟเส้นตรงที่ไม่มีขึ้นหรือลง


ส่วน ‘ใหญ่’ ผมยังคงคิดถึงเขาเสมอ ยังรักเขาเหมือนเดิม แม้ไม่ได้ฟูมฟายเหมือนเก่าแล้วก็ตาม
  d! x! r- c* H6 _7 n  k% E

5 i6 Q) ]6 k( }- Y$ j% |1 e+ pโซฟา...ที่เคยเป็นที่หลับนอนของเขา บัดนี้กลิ่นกายที่ผมเคยใช้เป็นเครื่องบรรเทาความคิดถึงได้จางหายไป แต่ถึงกระนั้นบางคืนผมก็ยังชอบนอนหลับอยู่บนโซฟาตัวหนาซุกหน้าแนบความอุ่นนุ่มของหมอนอิง
8 t* I5 j* H! }) K3 a2 T5 g
/ L  ^$ V! f: ~3 M$ ]; h- R' O
; w) r1 L4 w; s. Q. y& H9 Tชีวิตเราต้องดำเนินไป ถึงภายนอกผมอาจดูไม่เป็นไรแต่ในใจผมยังมี ‘ใหญ่’ อยู่เท่าเดิม

9 w3 r, a4 \" d
, }& I! [  _9 n. z! H4 X4 s1 Qแม้ไม่ได้ฟูมฟายหรือวนเวียนคิดถึงเขาอยู่ตลอดเวลาแต่ในยามเผลอเขาก็จะแทรกแซงเข้ามาในความคิดทุกครั้งไป ให้ผมรู้ว่า...ยังรักเขา...
6 t/ q. _& ~$ G* m/ Y
, [+ q& P; G; H
ก๊อก ก๊อก

- a9 [2 d" N" [8 B" W7 n
ผมเงยหน้าขึ้นจากงานไล่มองจากมือไต่ขึ้นไปยังเรียวแขนเพื่อมองคนที่กำลังเคาะโต๊ะเรียกผมอยู่
5 ~# j) S9 Z0 [" n  E

# H  R' u: ]+ {2 Y( y1 v- uไอ้ปอนด์...ผมเลิกคิ้วเป็นเชิงมีอะไร


“เที่ยงนี้มึงไปกับหัวหน้าป่ะ” ผมพยักหน้าหน่ายๆเมื่อคิดว่าคุณพชรไม่ยอมถอดใจง่ายๆ

6 W$ P. _1 g, s2 u9 e
" j4 {6 S( E6 j/ B) D“กูไปด้วยได้มะ”
9 Q* h3 b% `8 C" d% I
2 m8 d& b1 A4 E" d7 E
; S6 T  e5 O3 U0 h; p/ y3 w+ f5 `# T“ไปทำไม”
) r8 F$ ?8 |- h! @- ?

3 J( B7 r, X0 E$ j: U/ r“ฮั่นแน่! มึงชอบหัวหน้าแล้วใช่ป่ะถึงพูดแบบไม่อยากให้กูไปด้วย” คือ...ผมสื่ออะไรผิดหรือเปล่ามันถึงได้พูดแบบนี้พลางยิ้มกรุ้มกริ่มใส่ ผมว่าไม่ได้พูดอะไรทำนองนั้นเลยนะ
- i- z9 c' q$ R# ~7 _& A( F3 J

“เปล่าคิดไกลไปละ”

4 v4 [5 N- L) @1 O
“อ้าว” จากที่ยิ้มๆเปลี่ยนเป็นหน้าเซ็งขึ้นมาทันทีทำให้ผมอดถามด้วยความสงสัยไม่ได้
5 P# Y9 h8 f, Q1 G9 j: h
; p4 U0 y2 p0 N) S
- G. o+ F) @! j! `- W( Y3 M0 M) E“มึงอยากให้กูชอบเขาหรอเมื่อก่อนเห็นช่วยกันเขาออก”

6 e% Q9 F3 N% o  L" c
“ก็ตอนนั้นยังไม่รู้จักนิสัยใจคอนี่โว้ยกลัวจะมาหลอกมึง แต่ตอนนี้กูมั่นใจว่าเขาชอบมึงจริงๆ นิสัยก็โอเคหน้าตาก็ดี หน้าที่การงานก็เป๊ะคนสมบูรณ์แบบเพียบพร้อมขนาดนี้กูต้องเชียร์อยู่แล้ว ดีกว่าไอ้คนไม่มีหัวนอนปลายเท้าเป็นไหนๆ” ประโยคสุดท้ายมันพูดเหยียดเสียงเบาๆเหมือนพึมพำกับตัวเองแต่ผมได้ยินชัดเจน


ใช่ว่าเรื่องที่ผ่านมาจะผ่านสายตามันไปได้
% y. K7 G% Y9 ?& ~( I; ^* L0 @2 C6 _

ผมจ้องตามันนิ่งทันทีไอ้ปอนด์หน้าเจื่อนไปเหมือนจะพูดบางอย่างแต่ผมชิงตัดหน้ามันซะก่อน

- A( @4 |& K# [/ E- r( {2 r2 r
“ใหญ่มีดีกว่าสิ่งฉาบฉวยภายนอกที่มึงมอง ถ้าเลิกอคติแล้วมึงจะเห็น” ผมเลื่อนเก้าอี้ออกไกลโต๊ะให้ตัวเองลุกขึ้นได้และเดินหนีออกไปในห้องพักผ่อนสำหรับพนักงาน ผมท้าวมือข้างหนึ่งลงบนโต๊ะชงกาแฟ อีกข้างลูบใบหน้าที่แสดงความอ่อนล้าอย่างชัดเจน

" j& r& B" ^7 s% e1 h! l& T* y% s
ไอ้เพื่อนเวรมันทำให้ผมคิดถึงใหญ่เวลาทำงานทั้งที่ผมสามารถจัดการตัวเองได้แล้วเชียว


“คุณเล็กครับ” ผมไม่ได้หันไปมอง แค่ฟังน้ำเสียงก็พอรู้ว่าใครและผมยังไม่อยากจะสนทนากับเขาในตอนนี้ “เที่ยงแล้วเรา...”

1 [2 x/ k, n9 @- z' [/ L
“ครับผมปวดหัวนิดหน่อย เดี๋ยวตามออกไปครับ”
# \$ n0 n  g- v6 c' R$ ?8 z5 D

“เป็นอะไรมากมั้ยขอผมดูหน่อย”

% x: H8 O6 O! b7 g0 a6 l
: y2 Z! _/ G- W/ q8 h  k  Y“ไม่ๆไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมทานยาเสร็จแล้วจะตามไป” ผมยังยืนยันคำเดิม

" d* g# M7 D5 P( u" ~( }: I: N1 }
  j5 u! ~' S3 }/ ~+ G# z“งั้นก็ได้ครับผมรอที่รถนะ”

8 z7 G) U: U/ u% V
  G7 A$ O# Z, t( Q5 }% i; e- T8 V“ครับ”
4 y. t! A6 ?0 F' F% A) k# f* U

ตลอดบทสนทนาผมยังหันหลังคุยกับเขาเช่นเดิม มันเป็นเรื่องที่เสียมารยาทพอควรแต่ผมยังไม่อยากจะเผชิญหน้ากับเขา มันเป็นเรื่องงี่เง่ามากที่ผมนึกโกรธคุณพชรที่เขาเป็นส่วนหนึ่งของต้นเหตุที่ทำให้ใหญ่โดนดูถูก มันงี่เง่ามากจริงๆ


ผมเป่าลมออกทางปากเพื่อช่วยปรับสภาพอารมณ์ให้เป็นปกติ

  h/ L4 h/ m3 Z% U
ติ๊ดๆ
% `1 J- H* m1 D/ N0 t8 ^
* k7 W& P& m3 m6 o% O
จังหวะที่ผมจับลูกบิดประตูห้องพักผ่อนเพื่อเปิดออก เสียงโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงก็ดังขึ้น หน้าจอโชว์เลขเก้าตัวขึ้นต้นด้วย 056 เป็นรหัสประจำจังหวัดนครสวรรค์ ผมขมวดคิ้วส่วนมากเบอร์ที่ขึ้นต้นด้วยเลขนี้จะเป็นเบอร์ของออฟฟิศโทรมา ซึ่งไม่ใช่แน่นอนเพราะตอนนี้ผมก็อยู่ออฟฟิศ


“ฮัลโหลครับ” ผมสไลด์หน้าจอเพื่อรับสายทันทีที่ผมเอ่ยคำทักทายออกไปก็ไม่ได้พูดอะไรอีกเลยเมื่อปลายสายผูกขาดบทสนทนาทั้งหมด
2 `1 n7 J" z( G1 P9 \
4 L" Q  J) d/ w" A6 @. B; T
พลั่ก!


/ n1 C2 [1 G% N) K1 q5 Aเครื่องมือสื่อสารยังแนบที่ใบหู มืออีกข้างใช้เปิดประตูพร้อมกับเดินเร็ว จากเดินเร็วกลายเป็นวิ่งวิ่ง และวิ่งซอยเท้าไปยังรถนิสสันมาร์ชสีขาวของผม ระหว่างทางเจอไอ้ปอนด์เลยฝากมันไปบอกคุณพชรเรื่องขอยกเลิกนัดมื้อเที่ยงนี้ ได้ยินเสียงมันตะโกนถามหาสาเหตุตามหลังแต่ผมไม่มีเวลามาคุยกับมันมากนัก
% A) o; H# j" O3 f7 ^" B
, C4 O* u4 B6 L/ `; H$ C
0 o# f- Y# I+ Y$ |เมื่อมาถึงรถปลายสายก็วางไปแล้ว ผมขับรถเลี้ยวออกจากบริษัทสู่โรงพยาบาลรัฐบาลประจำจังหวัด

# o) J6 \/ H: [+ z
* z9 I$ e5 j0 _1 u1 o( g
3 E' Y# N. w) O7 {3 {( f‘คุณเป็นญาติของคุณตี๋ใหญ่หรือเปล่าคะ ดิฉันเป็นเจ้าหน้าที่จากโรงพยาบาลโทรมาแจ้งเรื่องญาติของคุณประสบอุบัติเหตุถูกรถชนค่ะ ทางเราต้องทำการผ่าตัดต้องให้ญาติมาเซ็นรับรู้ ไม่อย่างนั้นทางโรงพยาบาลจะไม่สามารถทำการผ่าตัดให้ผู้ป่วยได้ค่ะ’
/ K* V4 g$ d. j2 F  {- t' w) A


$ q$ b7 c6 V' r4 e/ x% aเพียงเท่านี้ผมก็ยอมปลดเกราะกำบังหัวใจทุกอย่างทิ้งเพื่อกลับเข้าไปในชีวิตเขาอีกครั้ง


' M6 D" G3 A* Mตึก ตึก ตึก
4 ]! t7 n* F9 a$ y6 R2 p( z

เสียงพื้นรองเท้ากระทบพื้นหินอ่อนของทางโรงพยาบาลดังถี่ประสานกับเสียงหัวใจที่เต้นอย่างรัวอย่างหนักหน่วง ไม่รู้เป็นเพราะเหนื่อยจากการวิ่งสุดกำลังหรือจิตใจที่ห่วงหากันแน่
6 E) q; k# b- ?! ^8 m' P2 U

: M) ~- K  I9 I5 ~4 D“คะคุณพยาบาลครับผม แฮกๆ เป็นญาติของตี๋ใหญ่”
1 Z1 J& y1 N; D. \) O3 B
4 G; ]) {+ Y% H. U
“ค่ะ เชิญทางนี้” คุณพยาบาลผายมือก่อนเดินนำผมไปทางห้องฉุกเฉิน ใจผมสั่นด้วยความกลัวไปหมดสองมือชื้นเหงื่อกำแน่น เมื่อย่างกรายเข้ามาในบริเวณห้องฉุกเฉิน ในห้องมีเตียงอยู่ห้าเตียงตั้งเรียงต่อกันเป็นแถว มีนางพยาบาลสองคนยืนทำแผลให้ผู้ป่วย อีกหนึ่งหมอในชุดกาวน์กำลังยืนจดบางอย่างยุกยิกบนกระดาษ เสียงโอดโอยของคนเจ็บหนักดังเสียดแทงเข้ามาในหู กลิ่นน้ำยาล้างแผลส่งกลิ่นโชยให้ลมหายใจสะดุดไปชั่ววินาที แต่ประสาทรับรู้คงไม่มีส่วนไหนทำหน้าที่ได้ดีเท่าประสาทตาอีกแล้ว

# D7 R8 ?8 h. h. I3 s: S
สายตาของผมเพ่งมองไปยังเตียงผู้ป่วยหนึ่งในห้าเตียงของห้องฉุกเฉิน คุณพยาบาลผายมือไปที่เตียงนั้นเป็นเชิงบอกว่า ‘ญาติ’ ของผมนอนอยู่บนนั้น ส่วนเธอขอตัวไปเอาเอกสารที่ผมต้องเซ็น


& D: h) d6 z6 ^& H/ X1 T- I+ fก่อนไปคุณพยาบาลได้บอกรายละเอียดให้ผมฟังว่าใหญ่ประสบอุบัติเหตุทางรถจักรยานยนต์โดยโดนรถยนต์ที่ฝ่าไฟแดงมาชนอย่างแรงจนกระเด็นไปอีกฟากของถนนก่อนร่างจะไถลไปบนพื้นถนนไปติดกับทางกั้น ดีที่ใส่หมวกกันน๊อคไม่อย่างนั้นคงเจ็บหนักกว่านี้มาก แต่ต้องผ่าตัดกระดูกดามโลหะช่วงสะโพกเนื่องจากมีกระดูกบางส่วนแตก
: U1 ^4 ?! {  A; y/ r- w7 M8 ]. q

( f2 F; m& \8 [8 l  g& Gผมโล่งใจไปเปราะหนึ่งอย่างน้อยเขาก็ไม่เจ็บหนักจนเข้าขั้นโคม่าเมื่อคุณพยาบาลไปอีกทางผมจึงเดินไปยังเตียงที่เขานอนอยู่


ตึก ตึก
% v& ]9 F7 x$ B& {1 c' y( o% B
/ J# Z7 [) ^  P" V/ s
5 P4 e# e: z8 p8 w3 N* n8 uทั้งที่ผมซอยเท้าอย่างกับแชมป์วิ่งโอลิมปิก ขับรถดั่งแชมป์แข่งรถฟอร์มูล่าวันเพื่อให้มาถึงโรงพยาบาลให้เร็วที่สุด แต่เพียงไม่ถึงสามฟุตที่เขาอยู่ตรงหน้าขาทั้งสองข้างกลับอ่อนแรงลงจนแทบไม่สามารถจะก้าวต่อ

6 G0 R8 M2 T. [2 w  e
ตึก ตึก


ผมฝืนก้าวขาจนสองมือจับลงที่ปลายเตียง


เขานอนนิ่งหลับตาอยู่บนเตียง ส่วนของใบหน้าไม่มีบาดแผล รอยถลอกตลอดแนวซีกขวาของร่างกายจากการเสียดสีเนื้อหนังกับถนนคอนกรีตไล่จากบ่ากว้างมายังแขนช่วงลำตัวและช่วงขายาว เลือดสีเข้มไหลซิบออกจากแผลผสมกับน้ำเหลืองใสๆปะปนกับเศษดิน


คงต้องทำแผลก่อนจะเข้ารับการผ่าตัดเขาคงจะเจ็บมาก
2 Q5 O3 _- \5 H. c
4 ~$ h  l) X- m% j" P2 L  }9 ?8 p: q
9 E3 L- }. O! Q! w; ?# i6 Q  S0 E“คุณเล็ก...”
4 z* w1 Z6 |8 @& f

. @+ b( x9 g. `4 W4 M8 Z, J3 p“ใหญ่!!” ผมละสายตาจากแนวแผลหันมามองใบหน้าอิดโรยของคนที่เอ่ยทักผมคิดว่าเขาสลบไปเสียอีก!!


“ฉันนึกว่านายไม่ได้สติ เจ็บมากมั้ย...” ผมลูบแขนข้างที่ไม่มีแผล เขาส่ายหน้าให้ผมว่าไม่เป็นไร เป็นอย่างนี้ตลอดไม่ว่าจะเจ็บแค่ไหนเขาจะบอกว่าไม่เป็นไร หัวใจนักสู้ของเขาเป็นอีกอย่างที่ทำให้ผมหลงรัก

8 X8 f+ A* Y; {- I5 _# L# A; N6 d0 J: H
“ผมแค่เผลอหลับไป”
  ?2 M6 v4 u: m4 x; w# i9 X

( g0 ~3 x; R! `1 t“ทำไมถึงไปขี่มอเตอร์ไซค์แบบนั้นนายซื้อรถหรอ” เขาส่ายหน้าอีกครั้งก่อนบอก

6 b: N/ \4 g( C, V4 ]
3 [$ _5 k2 U% [“รถเถ้าแก่ เขาให้ผมมาส่งของ...” อ๋อ เป็นอย่างนี้นี่เอง แล้วเถ้าแก่เถ้าหงอกไปอยู่ไหนซะล่ะลูกน้องเจ็บหนักขนาดนี้ไม่เห็นมาดูแล หรือว่ายังไม่รู้
; f; H1 Q' H. q# v+ z$ v

“เถ้าแก่นายรู้เรื่องหรือยัง” ใหญ่พยักหน้า ใบหน้านิ่งกับแววตาว่างเปล่าจ้องสบตาก่อนตอบ
, ]8 B: V4 S% D+ |
# j( W" |8 @" x" s3 \7 v
“มอเตอร์ไซค์เขาพังทั้งคันแพงกว่าค่ารักษาพยาบาลเสียอีก ไม่ให้ชดใช้ค่าเสียหายก็บุญแล้วคงไม่มารับผิดชอบอะไรอีก เขาบอกแบบนี้ พยาบาลจึงถามหาบัตรประกันสังคมจากผม...ผมไม่มี”
& `% ^/ }4 e5 ~0 V9 E8 {
( B2 N7 D1 x$ }) ?4 Q
หัวใจผมกระตุกก่อนเจ็บปลาบไปทั่วทั้งใจร่างกายสั่นไหวอย่างโกรธคนใจร้ายใจดำพวกนั้นเสียเหลือเกิน
  y$ `" e/ y+ l1 C
0 f7 U2 J0 J/ m, J+ h( x+ S
# N# d! v6 z& |. H$ k6 N7 pความเห็นแก่ตัวเข้าครอบงำจนละเลยความผิดชอบชั่วดีกันได้เลยหรือ
, Q' {3 k/ h' q& Y* h6 H

1 S8 D( P, t6 J# a' G“แล้วคนที่ชนนาย...”


9 g' x# ]6 o9 }9 h, ~; i“หนีไปแล้ว ตำรวจตามจับอยู่” ผมเม้มปากแน่น ดวงตาสั่นไหวมองไปยังคนเจ็บที่ไม่มีท่าทียี่หระกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น เหมือนเขาชินชาเกินกว่าจะต้องรู้สึกอะไร

0 J  x4 ?3 u1 _" f
9 n* g+ U. _6 G# q8 P, F2 J* c“ใหญ่...ไม่เป็นไรนะ” เขายิ้ม ยิ้มอย่างที่เคยยิ้มให้
- w2 o; D& E% R' P+ c8 g- h
) a! k+ B7 F( O1 H: L- R2 [  R+ n
“แค่มีคุณ”
. u' o% W6 Q4 ?0 `1 @6 J) J
. V  ~# ~: ~* t0 _" q4 Y. X2 H
ผมยิ้มกว้างตอบเขาทั้งหน้าแดงแจ๋แก้มสองข้างร้อนฉ่าในใจเต้นรัวด้วยความรู้สึกที่หายไปตลอดสองสัปดาห์ที่ผ่านมา
# f& \. m# X4 p8 p
- D+ m! }8 D& p1 T1 `
เราไม่ได้คุยอะไรกันมากไปกว่านั้นเมื่อคุณพยาบาลเดินเอาเอกสารเข้ามาให้ผมเซ็นและใหญ่ถูกพาตัวไปเข้ารับการผ่าตัด


“ฉันจะรออยู่หน้าห้องนะ สู้ๆ” ผมชูสองนิ้วพลางยิ้มให้กำลังใจ ใหญ่ที่ถูกผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดของโรงพยาบาลถูกเข็นนำตัวเข้าไปในห้องผ่าตัดโดยที่สายตาสองเราสบประสานกันตลอดเวลาจวบจนประตูกระจกขึ้นฝ้าบดบังพร้อมกับเขาที่หายเข้าไปในห้องนั้น


ผมหุบยิ้มพลางถอนใจ ความกังวลเริ่มเข้ามาเกาะกุมหัวใจ ถึงแม้หมอจะบอกว่าการผ่าตัดไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแต่ก็อดห่วงไม่ได้อยู่ดี ผมทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้หน้าห้องผ่าตัด เข็มนาฬิกาหมุนสองรอบบรรจบกันคุณหมอก็เดินออกมาพร้อมบุรุษพยาบาลที่เข็นเตียงผู้ป่วยโดยมีร่างใหญ่นอนหลับตาไม่รู้สึกตัวอยู่
7 Z; o( u9 Z/ o7 m9 n# e
6 X; s! Y9 l. L9 Q
. [5 ^5 g6 d2 B" P8 r“การผ่าตัดผ่านไปด้วยดีนะครับอาจต้องนอนโรงพยาบาลสักสองสามวันเพื่อดูอาการและป้องกันแผลติดเชื้อ”
8 E) P; M$ G6 w1 s# F2 S0 N
) ?2 R/ X7 L6 ?6 I* k8 Z
' I9 V7 [, i7 L- i8 _“ขอบคุณครับคุณหมอ”
9 o' g9 O0 X. l

- e9 V" r9 g/ W* i, |“เดี๋ยวเราจะย้ายผู้ป่วยไปหอผู้ป่วยศัลยกรรมชายนะครับ”
  L3 N& f/ v' i- i' ^  T- R

) M/ E9 C9 t! {( r% U' F8 e“ครับ” ผมขอบคุณหมออีกครั้งก่อนจะเดินตามเตียงที่ถูกเข็นขึ้นลิฟท์ไปชั้น5 ผมแยกตัวไปกรอกข้อมูลพร้อมกับยื่นความประสงค์ขอย้ายใหญ่ไปห้องพิเศษแทนห้องรวม
0 D1 U% X- X7 N, e1 I3 a

เพื่อความสะดวกของผมญาติคนเดียวที่ต้องอยู่เฝ้าและความเงียบสงบเพื่อให้ใหญ่ได้พักผ่อนอย่างเต็มที่


& O( K2 }" b5 H# f% d. v1 j4 {

“ผมอยู่ห้องรวมได้ห้องพิเศษมันแพง” ให้มันได้อย่างนี้สิรู้สึกตัวขึ้นมาก็พูดเรื่องเงินๆทองๆเลย ดีนะที่ผมเตรียมคำตอบไว้แล้ว
8 m) v6 \( D$ a* H# ~2 {7 r9 ^; z
6 S/ r* c' A* M
# ?: t# `/ P$ T$ N8 E+ }5 b- H“นายอยู่ได้แล้วฉันล่ะ จะให้ฉันปูเสื่อนอนใต้เตียงเฝ้านายอย่างนั้นหรอ” เขาเงียบก่อนโต้เสียงเบาลง
# I- C9 i/ j2 r' F8 y& S( f
( {. M: A3 q- e. v
“คุณไม่ต้องเฝ้าผมหรอกผมอยู่ได้”


( @& C9 \( U, C9 Q. A- b3 g5 t8 J; ~ผมทำหน้าบึ้งก่อนลากเก้าอี้มานั่งใกล้เตียงบีบแก้มสากไปทีอย่างหมั่นเขี้ยว

$ k$ o/ n. Q; j% e! K
$ s* n; a# ]& J# x2 T' G! N: m“หมอกำชับมาว่านายเพิ่งผ่าตัดมาถ้าไม่จำเป็นห้ามเคลื่อนไหวมาก ทั้งแผลผ่าตัดและก็แผลตามตัวนายก็ห้ามโดนน้ำถ้านายปวดฉี่ปวดอึใครจะช่วย หรือนายจะเรียกพยาบาล” เขาทำหน้าปั้นยากขึ้นมาทันที นิสัยตื่นคนของเขายังแก้ไม่หายสินะ


“กลัวคุณลำบาก”

  P+ _; T5 R$ z1 J+ V# Z; W: D
“ฉันเต็มใจ”
, n$ U% B- _* h$ X' h4 {

สุดท้ายเขาก็ต้องถอนหายใจอย่างยอมแพ้ผมจึงเปลี่ยนเรื่องไปสนใจที่แผลเขาแทน “เจ็บมากมั้ย”

1 Z$ C8 U) I  _, n6 a4 _) ]
เขาส่ายหน้า เหมือนจะอยากขยับตัวจากความเมื่อยขบผมจึงลุกขึ้นยืนช่วยจับเขาพลิกนอนตะแคงข้างที่ไม่มีบาดแผล


“เดี๋ยวฉันไปโทรลางานแป๊บนะ”
% r9 x: J8 A5 p6 x5 n' m1 ~! m+ h

# w6 q# F# r: B/ G0 G) b2 l“อย่าเลยผมอยู่ได้จริงๆ ไม่อยากให้คุณเสียงาน”

; X$ X$ W2 _! k. o6 z% F! b( _) j
9 A7 c. X& f5 C# N7 q5 B“เอ๊ะ ทำไมนายดื้อ” ผมเอ็ด“นายมีคนอื่นนอกจากฉันให้มาอยู่เฝ้ามั้ยล่ะ ฉันจะได้ไปทำงานอย่างไม่ห่วง” ผมพูดเสียงเข้ม ส่วนเขาเงียบอย่างเถียงไม่ออกซึ่งมันทำให้ผมนึกบางอย่างได้
7 D& u- [7 S2 N- i) U7 E0 V
' u5 P$ G0 k. m9 V/ I+ ]. n
8 L0 Y" V; a: U# i5 m“ใช่สิ นายมีแฟนแล้วนี่เดี๋ยวผู้หญิงของนายคงมาดูแล เธอรู้เรื่องหรือยังล่ะ” เสียงผมแข็งอย่างรู้สึกได้ ใหญ่ขมวดคิ้วงง


3 z+ j9 O9 x; B) o( }“ผมไม่มีแฟน”
, J  P* ~7 E- {# g' y

“แล้วคืนนั้น...!” เกือบหลุดปากผมรีบปิดปากเงียบแต่เหมือนจะไม่ทันแล้ว


ใหญ่ชะงักไปก่อนมองผมอย่างเคลือบแคลงเขาค่อยๆถามอย่างระวังคำพูด
+ R$ [- c  T3 [7 G/ g- `( y
+ Z$ e- s% f$ ~* H3 L: U4 T2 {
“คุณไปหาผมที่ทำงานหรอคุณคงเห็น...”
  a$ Y8 k7 k& f

; D0 n9 A& h9 |“ฉันไม่ได้จะแอบดูวันนั้นฉันจะไปรับนายแต่บังเอิญไปเห็น” เมื่อนึกถึงภาพร่วมสวาทของสองคนความเจ็บก็แล่นปลาบขึ้นมาอีกครั้ง
( i0 h* w) |) N' s
5 R% \& y* h& |1 w; h" r( Z
3 F) s) k3 C+ l* c; }( z“คุณโกรธผมเรื่องนี้หรอ”


“เปล่า!!”
" H, }% T- v8 o2 \- ?8 K% F
# E- K5 q$ q  v; g
6 F1 \, h# L8 ~. e; F“แล้วทำไม...”
. X4 p9 v% e& v& Q
( E- p  `: t; M, ?% H* g9 I
+ b/ W; T* B- j9 t4 p: @“นายนั่นแหละ!ทำไมทำแบบนั้น! ประเจิดประเจ้อ!!”  
% O" k6 A4 H2 g9 p0 e

. o& W$ C( s# S8 K. p“มันไม่ดีหรอ...” ยังจะมีหน้ามาถามตาใสอีก!
( v: ?) B8 u3 _( v' W2 U

( _" O- T4 |! `& ?1 d0 ^; \! F“แล้วนายคิดว่าไงล่ะ นายแค่ความจำเสื่อมไม่ได้ปัญญาอ่อนก็ต้องรู้สิว่ามันดีหรือไม่ดี!” เขายิ่งขมวดคิ้วหนักจนหัวคิ้วทั้งสองข้างจะผูกรวมกันแล้ว
1 f2 U% V( O- c: O6 H( O

& \7 w' X; I, n, o7 Y“ผมไม่รู้...จิตใต้สำนึกบอกผมว่ามันไม่ผิดมันธรรมดา เหมือนทุกคนต้องกินข้าว”

' {. j7 b6 O: V3 s) W# Y9 Q! _
“การที่นายมีอะไรกับคนอื่นมันเป็นเรื่องธรรมดาทั้งที่นายไม่ได้รักหล่อนน่ะหรอ...หรือนายรัก” ท้ายเสียงสั่นอย่างห้ามไม่ได้

. `  ], x- v8 B! X( p% F; g
; g) j2 }* {: j“ไม่ได้รักผมรักใครไม่ได้”


“ทำไม” ใจผมเต้นรัวอย่างรอคำตอบ


, C$ r0 S+ z; a2 ]$ |“ผมไม่รู้ พอผมเริ่มรู้สึกดีกับใครสักคน” ใหญ่สบประสานสายตากับผมอย่างมีความหมาย “ตรงนี้...” เขาชี้ไปที่ตำแหน่งหัวใจ“มันกู่ร้องคัดค้านว่าห้ามรัก รักไม่ได้”

+ y  j0 s' _, m% i
, R; F4 N( e$ d“…!!!”


& s2 d5 V/ G; m- t: S* ^หลังจากประโยคกรีดหัวใจจบลง ความเงียบก็เข้าปกคลุม สมองผมว่างเปล่า หูอื้ออึงเกินกว่าจะชวนเขาเปลี่ยนเรื่องคุย สายตาของใหญ่มองมาเหมือนรู้ว่าผมรู้สึกพิเศษกับเขา และเขาก็ตัดเยื่อใยผมด้วยการบอกผมทางอ้อมว่าไม่ได้รัก
5 r5 y5 o+ C1 @/ |# A: p( u

! S. d" b$ q2 F; y/ N- R4 rไม่ได้รู้สึกอะไรกับผมเลย
5 b% `9 L7 L7 b3 x

" m' J7 i; U7 x8 e3 w9 `3 eเพราะเมื่อเพียงเขาเริ่มรู้สึกดีเขาก็ตัดมันทิ้งเหมือนเป็นก้อนเนื้อร้าย และวางผมไว้เพียงฐานะผู้มีพระคุณเท่านั้น


) I' l. L: G* }4 J0 z" A0 Q) p9 z- Hตรงข้ามกับผมที่ถลำลึกรักเขาอย่างถอนตัวไม่ขึ้น


มันไม่ยุติธรรมเลย!!




% s2 J6 s# S5 H5 J" R& L1 V
3 u3 ?. n& v4 p& G) L- Uโครกกกก

4 e+ l' d& k3 _4 i; Y: _" Q) R
' S4 R% i1 D& ~1 F/ W8 p& ]+ b- wผมกดน้ำชักโครกเมื่อเทน้ำปัสสาวะในโถฉี่แสตนเลสลงไป ใหญ่ยังไม่สามารถลุกมาเข้าห้องน้ำเองได้ขนาดแค่ขยับตัวยังลำบาก จะให้ใส่แพมเพิสก็ไม่ได้อีกเพราะจะไปกดทับแผล หมอจึงให้เขาถ่ายหนักถ่ายเบาลงในโถก่อนใหญ่ติดจะเกรงใจมากกกกก เมื่อปวดเขาชอบอั้นไว้จนไม่ไหวจริงๆถึงจะบอกผม
6 h3 j; R- v+ {+ E: _' J! I
4 Q$ }, P1 Y3 y8 }$ q
& M1 `. t: L. l. E2 \& {$ Q8 ^7 xผมบอกว่าทำได้ๆ เต็มใจทำให้ ก็ยังจะคิดมากอยู่ได้


; \6 i$ k9 b. `+ Nผมโทรลางานสองวันตามเวลาที่ใหญ่ต้องนอนโรงพยาบาล เมื่อคืนกลับไปเอาเสื้อผ้าและของใช้ส่วนตัวที่คอนโดหลังจากใหญ่หลับไปเพราะฤทธิ์ยา ย่องเบาเข้าห้องตัวเองอย่างเงียบเชียบ ไม่ใช่อะไรกลัวเจอไอ้ปอนด์

1 _7 \5 U3 E( l! M8 w& s0 o0 b3 P
ผมล้างโถแสตนเลสคว่ำไว้ในห้องน้ำ ก่อนเดินไปล้างมือ แล้วหยิบกะละมังใบเล็กเปิดน้ำใส่พร้อมผ้าขนหนูผืนพอดีมือ เดินออกจากห้องน้ำตรงไปยังเตียงผู้ป่วย
4 p* r/ A, Y9 V, |# r

“เดี๋ยวพยาบาลจะเข้ามาทำแผลให้ใหม่ เช็ดตัวก่อนเนอะ” ผมนั่งบนเตียงด้านหนึ่งก่อนใช้ผ้าขนหนูบิดหมาดเช็ดไปตามใบหน้าคม ไล่มาที่บ่ากว้าง ช่วงลำตัวแขนและขาข้างที่ไม่มีแผล ซึ่งผมจะระวังมากเมื่อเช็ดเข้าไปใกล้บริเวณแผล

8 w- f5 ~; q2 w
9 x  v2 B- t+ k4 N% C1 k0 v  N7 Dเขาไม่ได้ใส่เสื้อเพื่อไม่ให้ผ้าแตะโดนแผลส่วนกางเกงก็ถลกขึ้นมากองอยู่บนขาอ่อน ทำให้ผมช่วยทำความสะอาดร่างกายเขาได้ง่ายขึ้น แต่มันยากนิดหน่อยตรงที่ผมไม่กล้ามองเขาตรงๆนี่แหละมันรู้สึกร้อนวูบๆแปลกๆ


& y; A8 N! b8 _5 c) U- Z5 W& z- ]2 Aเมื่อผมเช็ดตัวให้เขาเสร็จห้านาทีต่อมานางพยาบาลสองคนก็เข้ามาทำแผลให้ใหม่ ผมจึงลงไปเซเว่นด้านล่างเพื่อซื้อนมและน้ำผลไม้ ติดขนมปังสอดไส้มาด้วยสามสี่ห่อ เผื่อหิว
+ B) L# C: o4 b8 ]1 Q1 C* F% E7 b
- m. A9 B7 H, h; M: p1 C
5 ~/ F8 I% `/ |. Z" D$ ~- V3 Kกลับเข้ามาในห้องอีกครั้งก็ไม่มีใครอยู่ในห้องแล้วนอกจากหมีป่วยที่ซีกขวาของร่างกายมีผ้าก๊อซสีขาวอันใหม่แปะไว้ทั้งแถบ
* ]9 ?8 ^# V9 O/ a
( x* G; e. Y- Z# k3 V
- q+ H" I! z6 C; H, Y, _* eเขาหลับอยู่...


" o* V" x4 Z# @ผมยกเก้าอี้อย่างระวังไม่ให้เกิดเสียง นั่งลงข้างเตียงพลางจ้องมองใบหน้าคมดุ มือวางแนบลงบนศีรษะใช้นิ้วโป้งเกลี่ยหน้าผากเขาอย่างอ่อนโยน
. E. ]. |7 ?( N; W2 D+ ~. ]- W) t
: Z9 S& T# s& a( p4 R! O. n- C
. L; Y2 m  f& m* O* S; M) k8 B$ L% W+ ~ไม่เป็นไร...มันไม่สำคัญแล้วว่าเขาจะรักผมมั้ยผมรักเขาข้างเดียวก็ได้ ถึงจะเจ็บบ้างแต่มันเทียบไม่ได้เลยเมื่อไม่มีเขาอยู่
5 f6 A, p) U# B2 U

9 y0 e2 V# Y4 P% hผมจะไม่สร้างเกราะให้ตัวเองโดยการผลักไสเขาให้ไปเจอโลกอันโหดร้ายเพียงลำพังอีกแล้ว

Taecho

ขอบคุนนะครับ

Ling_Elvis

ขอบคุณครับ

65gpy

ขอบคุณครับ

Aonz003

paepaeii

ขอบคุณครับ

kkk...

Kantruk

ขอบคุณครับ

redboy

ใจจะขาด

uglymen

รักได้ ไม่ผิดอะไรเสียหน่อยนี่นา

zen112

ขอบคุณที่มาต่อครับ

tidchoo2

อ่านกี่รอบก็เสียวทุกที ขอบคุณนะครับ

sa99

ขอบคุณครับ

Pathxx

สนุกมากครับ รอติดตาม

minone

รอลุ้น​ตอน​ต่อไป​นะ​ครับ​

bo69dy

ขอบคุนครับ

anatomy005

ขอบคุณครับ

nongbasz

ขอบคุณครับ

a03

Dajim

ขอบคุณครับ