รักเร่ร่อน...ของคนจรจัด10 bymod-cup

tor_8915

เร่ร่อน10
0 h, G* t. I$ M- K3 h/ [
* h2 G' S1 v( y2 l/ n
: x9 w8 ^9 q9 {" U

สองสัปดาห์แล้วสินะ

: N2 E- D4 ^* ^. e" x
3 j) A* k: s; o% B& Vในห้องสี่เหลี่ยมขนาดร้อยสี่สิบตารางเมตรที่มีผมเพียงคนเดียวอาศัยอยู่
; M) v# N8 B( \7 {$ g7 }

: a1 h! @, Q0 E: V: Fเหมือนสองเดือนกับอีกสองสัปดาห์ที่มีคนร่วมอาศัยเป็นเพียงความฝัน...ฝันที่ดีและอบอุ่นมากๆ

/ ^  ?/ a9 J: v. x
แต่มันไม่ใช่ และผมก็ไม่รู้ว่าจะหลอกตัวเองไปเพื่ออะไรเสื้อผ้า ข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัวของใหญ่ยังวางอยู่ที่เดิมมุมเดิม แม้แต่สมุดคัมภีร์อาหารยอดยุทธ์ก็ยังวางสอดไว้ใต้เสื้อผ้าในกล่องพลาสติกเช่นกัน ผมคิดว่าเขาจะกลับมาเอาเพราะมันเป็นสิ่งของที่ติดตัวเขามา แต่ก็ไม่ เหมือนเขาไม่ได้ลืมแต่จงใจทิ้งไว้


ส่วนผม...ก็กลับมาใช้ชีวิตปกติดังเดิม ตื่นเช้า ไปทำงาน ทานข้าวเที่ยงกับคุณพชร ทานข้าวเย็นร้านอาหารตามสั่งใต้คอนโด ดูหนังแผ่นเข้านอน และก็ตื่นเช้าเพื่อไปทำงานอีกชีวิตดำเนินวนเวียนอยู่แบบนี้ ไม่มีอะไรให้ดีใจเศร้าใจ หรือตื่นเต้น เหมือนกราฟเส้นตรงที่ไม่มีขึ้นหรือลง
5 n8 Z; Y! U. N6 q
" E7 r# J* T9 w; @/ h
ส่วน ‘ใหญ่’ ผมยังคงคิดถึงเขาเสมอ ยังรักเขาเหมือนเดิม แม้ไม่ได้ฟูมฟายเหมือนเก่าแล้วก็ตาม

. y- W3 I1 x) @3 E
โซฟา...ที่เคยเป็นที่หลับนอนของเขา บัดนี้กลิ่นกายที่ผมเคยใช้เป็นเครื่องบรรเทาความคิดถึงได้จางหายไป แต่ถึงกระนั้นบางคืนผมก็ยังชอบนอนหลับอยู่บนโซฟาตัวหนาซุกหน้าแนบความอุ่นนุ่มของหมอนอิง


ชีวิตเราต้องดำเนินไป ถึงภายนอกผมอาจดูไม่เป็นไรแต่ในใจผมยังมี ‘ใหญ่’ อยู่เท่าเดิม


แม้ไม่ได้ฟูมฟายหรือวนเวียนคิดถึงเขาอยู่ตลอดเวลาแต่ในยามเผลอเขาก็จะแทรกแซงเข้ามาในความคิดทุกครั้งไป ให้ผมรู้ว่า...ยังรักเขา...

- h, h4 ?# }+ O9 w
ก๊อก ก๊อก


ผมเงยหน้าขึ้นจากงานไล่มองจากมือไต่ขึ้นไปยังเรียวแขนเพื่อมองคนที่กำลังเคาะโต๊ะเรียกผมอยู่

. G1 E+ d" k5 Q% C3 k  f/ b
* O+ ?# _& c* z6 b5 W$ v) eไอ้ปอนด์...ผมเลิกคิ้วเป็นเชิงมีอะไร
$ b: X- [7 N' R  r/ g4 `8 l+ ~

/ J: P" b3 V) F" F+ f“เที่ยงนี้มึงไปกับหัวหน้าป่ะ” ผมพยักหน้าหน่ายๆเมื่อคิดว่าคุณพชรไม่ยอมถอดใจง่ายๆ

4 F+ V2 G6 c4 c- S" C
“กูไปด้วยได้มะ”
: O9 P% t$ B) [& h; B4 |4 K

“ไปทำไม”


“ฮั่นแน่! มึงชอบหัวหน้าแล้วใช่ป่ะถึงพูดแบบไม่อยากให้กูไปด้วย” คือ...ผมสื่ออะไรผิดหรือเปล่ามันถึงได้พูดแบบนี้พลางยิ้มกรุ้มกริ่มใส่ ผมว่าไม่ได้พูดอะไรทำนองนั้นเลยนะ
% S/ s$ ]* x$ P9 \; p9 z+ v

% _0 {& }- s5 f4 w- K“เปล่าคิดไกลไปละ”


“อ้าว” จากที่ยิ้มๆเปลี่ยนเป็นหน้าเซ็งขึ้นมาทันทีทำให้ผมอดถามด้วยความสงสัยไม่ได้

" ?& J  ^$ E6 P( x# c& z
5 \" t9 M) y2 {9 n( @3 k“มึงอยากให้กูชอบเขาหรอเมื่อก่อนเห็นช่วยกันเขาออก”

- ~* g' U( k0 z/ J9 w8 p
“ก็ตอนนั้นยังไม่รู้จักนิสัยใจคอนี่โว้ยกลัวจะมาหลอกมึง แต่ตอนนี้กูมั่นใจว่าเขาชอบมึงจริงๆ นิสัยก็โอเคหน้าตาก็ดี หน้าที่การงานก็เป๊ะคนสมบูรณ์แบบเพียบพร้อมขนาดนี้กูต้องเชียร์อยู่แล้ว ดีกว่าไอ้คนไม่มีหัวนอนปลายเท้าเป็นไหนๆ” ประโยคสุดท้ายมันพูดเหยียดเสียงเบาๆเหมือนพึมพำกับตัวเองแต่ผมได้ยินชัดเจน
8 f9 [2 [, {5 N& W% }: J- b0 _

4 b7 ~% v/ F: @" v; W2 m2 _ใช่ว่าเรื่องที่ผ่านมาจะผ่านสายตามันไปได้
6 R' n# h/ a" I% r+ o
/ q' F6 H, ]' U( W7 V, u
ผมจ้องตามันนิ่งทันทีไอ้ปอนด์หน้าเจื่อนไปเหมือนจะพูดบางอย่างแต่ผมชิงตัดหน้ามันซะก่อน

' a8 j! ?1 h  Q3 Z- u5 u) r6 O7 o0 I
# i0 b5 F1 v  q# `' {“ใหญ่มีดีกว่าสิ่งฉาบฉวยภายนอกที่มึงมอง ถ้าเลิกอคติแล้วมึงจะเห็น” ผมเลื่อนเก้าอี้ออกไกลโต๊ะให้ตัวเองลุกขึ้นได้และเดินหนีออกไปในห้องพักผ่อนสำหรับพนักงาน ผมท้าวมือข้างหนึ่งลงบนโต๊ะชงกาแฟ อีกข้างลูบใบหน้าที่แสดงความอ่อนล้าอย่างชัดเจน

0 {5 [% N' d* ^1 h" u) b5 p: c3 B: l
ไอ้เพื่อนเวรมันทำให้ผมคิดถึงใหญ่เวลาทำงานทั้งที่ผมสามารถจัดการตัวเองได้แล้วเชียว


5 N& g* x' x8 s  b% G! x$ s; n. {“คุณเล็กครับ” ผมไม่ได้หันไปมอง แค่ฟังน้ำเสียงก็พอรู้ว่าใครและผมยังไม่อยากจะสนทนากับเขาในตอนนี้ “เที่ยงแล้วเรา...”

$ h6 b) H8 o: I4 `& D+ q! q
% e9 k+ i8 A+ D/ Q“ครับผมปวดหัวนิดหน่อย เดี๋ยวตามออกไปครับ”

" _3 W4 R+ G8 {+ c0 r9 z" {" w$ |
7 w. t6 `) p7 M: a* ]4 c% Q“เป็นอะไรมากมั้ยขอผมดูหน่อย”

3 f, @+ c( \4 ~1 u; C
“ไม่ๆไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมทานยาเสร็จแล้วจะตามไป” ผมยังยืนยันคำเดิม


“งั้นก็ได้ครับผมรอที่รถนะ”


. x5 t& h$ o  V$ u“ครับ”

& Q9 c9 c  L) i' d, T: d
* c# l! q- Y; Y7 V7 ~ตลอดบทสนทนาผมยังหันหลังคุยกับเขาเช่นเดิม มันเป็นเรื่องที่เสียมารยาทพอควรแต่ผมยังไม่อยากจะเผชิญหน้ากับเขา มันเป็นเรื่องงี่เง่ามากที่ผมนึกโกรธคุณพชรที่เขาเป็นส่วนหนึ่งของต้นเหตุที่ทำให้ใหญ่โดนดูถูก มันงี่เง่ามากจริงๆ
! k2 z8 O  |6 V% T

, x2 ]* J& y1 g0 z# |# c( @ผมเป่าลมออกทางปากเพื่อช่วยปรับสภาพอารมณ์ให้เป็นปกติ


  A( R: B  H( ?1 r4 z9 Z5 Bติ๊ดๆ


จังหวะที่ผมจับลูกบิดประตูห้องพักผ่อนเพื่อเปิดออก เสียงโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงก็ดังขึ้น หน้าจอโชว์เลขเก้าตัวขึ้นต้นด้วย 056 เป็นรหัสประจำจังหวัดนครสวรรค์ ผมขมวดคิ้วส่วนมากเบอร์ที่ขึ้นต้นด้วยเลขนี้จะเป็นเบอร์ของออฟฟิศโทรมา ซึ่งไม่ใช่แน่นอนเพราะตอนนี้ผมก็อยู่ออฟฟิศ
9 N/ S) t+ }, P
3 W; `3 b. @6 x1 f9 R8 T
“ฮัลโหลครับ” ผมสไลด์หน้าจอเพื่อรับสายทันทีที่ผมเอ่ยคำทักทายออกไปก็ไม่ได้พูดอะไรอีกเลยเมื่อปลายสายผูกขาดบทสนทนาทั้งหมด


% n) t; v8 w5 \5 {2 Lพลั่ก!


เครื่องมือสื่อสารยังแนบที่ใบหู มืออีกข้างใช้เปิดประตูพร้อมกับเดินเร็ว จากเดินเร็วกลายเป็นวิ่งวิ่ง และวิ่งซอยเท้าไปยังรถนิสสันมาร์ชสีขาวของผม ระหว่างทางเจอไอ้ปอนด์เลยฝากมันไปบอกคุณพชรเรื่องขอยกเลิกนัดมื้อเที่ยงนี้ ได้ยินเสียงมันตะโกนถามหาสาเหตุตามหลังแต่ผมไม่มีเวลามาคุยกับมันมากนัก

& R- q" N* p4 V5 j9 }
เมื่อมาถึงรถปลายสายก็วางไปแล้ว ผมขับรถเลี้ยวออกจากบริษัทสู่โรงพยาบาลรัฐบาลประจำจังหวัด
! [" Y9 _1 P/ p. g) t

# l4 z3 W2 `8 N5 u
‘คุณเป็นญาติของคุณตี๋ใหญ่หรือเปล่าคะ ดิฉันเป็นเจ้าหน้าที่จากโรงพยาบาลโทรมาแจ้งเรื่องญาติของคุณประสบอุบัติเหตุถูกรถชนค่ะ ทางเราต้องทำการผ่าตัดต้องให้ญาติมาเซ็นรับรู้ ไม่อย่างนั้นทางโรงพยาบาลจะไม่สามารถทำการผ่าตัดให้ผู้ป่วยได้ค่ะ’

4 i0 b5 S! O+ e+ X

; W6 j7 u" U/ E5 vเพียงเท่านี้ผมก็ยอมปลดเกราะกำบังหัวใจทุกอย่างทิ้งเพื่อกลับเข้าไปในชีวิตเขาอีกครั้ง


ตึก ตึก ตึก
3 [2 z% w( L' ~3 @! l

เสียงพื้นรองเท้ากระทบพื้นหินอ่อนของทางโรงพยาบาลดังถี่ประสานกับเสียงหัวใจที่เต้นอย่างรัวอย่างหนักหน่วง ไม่รู้เป็นเพราะเหนื่อยจากการวิ่งสุดกำลังหรือจิตใจที่ห่วงหากันแน่


" Q. {' I& Y. F“คะคุณพยาบาลครับผม แฮกๆ เป็นญาติของตี๋ใหญ่”
. A  w$ L9 n& n7 [0 ~8 P7 R8 n
+ Z3 d- ~; Z& c; j
“ค่ะ เชิญทางนี้” คุณพยาบาลผายมือก่อนเดินนำผมไปทางห้องฉุกเฉิน ใจผมสั่นด้วยความกลัวไปหมดสองมือชื้นเหงื่อกำแน่น เมื่อย่างกรายเข้ามาในบริเวณห้องฉุกเฉิน ในห้องมีเตียงอยู่ห้าเตียงตั้งเรียงต่อกันเป็นแถว มีนางพยาบาลสองคนยืนทำแผลให้ผู้ป่วย อีกหนึ่งหมอในชุดกาวน์กำลังยืนจดบางอย่างยุกยิกบนกระดาษ เสียงโอดโอยของคนเจ็บหนักดังเสียดแทงเข้ามาในหู กลิ่นน้ำยาล้างแผลส่งกลิ่นโชยให้ลมหายใจสะดุดไปชั่ววินาที แต่ประสาทรับรู้คงไม่มีส่วนไหนทำหน้าที่ได้ดีเท่าประสาทตาอีกแล้ว


สายตาของผมเพ่งมองไปยังเตียงผู้ป่วยหนึ่งในห้าเตียงของห้องฉุกเฉิน คุณพยาบาลผายมือไปที่เตียงนั้นเป็นเชิงบอกว่า ‘ญาติ’ ของผมนอนอยู่บนนั้น ส่วนเธอขอตัวไปเอาเอกสารที่ผมต้องเซ็น
( J$ y/ ^/ W$ f
  {- c9 {& o6 V8 \. E3 `
3 c7 i9 J( l- I* C, Kก่อนไปคุณพยาบาลได้บอกรายละเอียดให้ผมฟังว่าใหญ่ประสบอุบัติเหตุทางรถจักรยานยนต์โดยโดนรถยนต์ที่ฝ่าไฟแดงมาชนอย่างแรงจนกระเด็นไปอีกฟากของถนนก่อนร่างจะไถลไปบนพื้นถนนไปติดกับทางกั้น ดีที่ใส่หมวกกันน๊อคไม่อย่างนั้นคงเจ็บหนักกว่านี้มาก แต่ต้องผ่าตัดกระดูกดามโลหะช่วงสะโพกเนื่องจากมีกระดูกบางส่วนแตก

- Q1 L& U5 w) o7 X* U
ผมโล่งใจไปเปราะหนึ่งอย่างน้อยเขาก็ไม่เจ็บหนักจนเข้าขั้นโคม่าเมื่อคุณพยาบาลไปอีกทางผมจึงเดินไปยังเตียงที่เขานอนอยู่
, s7 B' A# u0 h# ^+ z- l

ตึก ตึก


ทั้งที่ผมซอยเท้าอย่างกับแชมป์วิ่งโอลิมปิก ขับรถดั่งแชมป์แข่งรถฟอร์มูล่าวันเพื่อให้มาถึงโรงพยาบาลให้เร็วที่สุด แต่เพียงไม่ถึงสามฟุตที่เขาอยู่ตรงหน้าขาทั้งสองข้างกลับอ่อนแรงลงจนแทบไม่สามารถจะก้าวต่อ
: q# E5 t6 v) k
3 O0 P" {! E# C& B2 _0 u  Y4 |! b
; A. Z3 e! A! R% V0 h7 Vตึก ตึก
! G3 j8 J3 c# p. M* _! Q- S3 O, u
! @- I! Q: ]) b) {: @: u) v; d9 Y
ผมฝืนก้าวขาจนสองมือจับลงที่ปลายเตียง
* W; i4 Y, R0 F0 u: D4 v  V, x% ]

เขานอนนิ่งหลับตาอยู่บนเตียง ส่วนของใบหน้าไม่มีบาดแผล รอยถลอกตลอดแนวซีกขวาของร่างกายจากการเสียดสีเนื้อหนังกับถนนคอนกรีตไล่จากบ่ากว้างมายังแขนช่วงลำตัวและช่วงขายาว เลือดสีเข้มไหลซิบออกจากแผลผสมกับน้ำเหลืองใสๆปะปนกับเศษดิน

! F0 J4 D: f; C
2 F7 k) ]0 y6 v& _' U9 Tคงต้องทำแผลก่อนจะเข้ารับการผ่าตัดเขาคงจะเจ็บมาก

2 C  N' E9 O3 U# X+ B6 G* @; Q
" x) `4 k" ]$ ]* W“คุณเล็ก...”
( \; ]: ^' g0 e

$ r  O% k# h1 W0 w5 {7 h0 Q. e“ใหญ่!!” ผมละสายตาจากแนวแผลหันมามองใบหน้าอิดโรยของคนที่เอ่ยทักผมคิดว่าเขาสลบไปเสียอีก!!

9 w  u$ g, H! V
“ฉันนึกว่านายไม่ได้สติ เจ็บมากมั้ย...” ผมลูบแขนข้างที่ไม่มีแผล เขาส่ายหน้าให้ผมว่าไม่เป็นไร เป็นอย่างนี้ตลอดไม่ว่าจะเจ็บแค่ไหนเขาจะบอกว่าไม่เป็นไร หัวใจนักสู้ของเขาเป็นอีกอย่างที่ทำให้ผมหลงรัก
8 M1 U& d0 n" M4 p1 |9 r8 R
1 t1 G; @. V/ E" V3 b! U9 F
- k6 g) R) B! d“ผมแค่เผลอหลับไป”
$ _% u7 D1 S7 W! R* _1 [

2 U) ^2 t" s5 o" p3 u“ทำไมถึงไปขี่มอเตอร์ไซค์แบบนั้นนายซื้อรถหรอ” เขาส่ายหน้าอีกครั้งก่อนบอก
0 J# m( `5 w* R7 N
# N" [0 N7 w& E0 V+ U9 d; e% `. L
9 P$ `/ f$ F5 f: D" v8 _“รถเถ้าแก่ เขาให้ผมมาส่งของ...” อ๋อ เป็นอย่างนี้นี่เอง แล้วเถ้าแก่เถ้าหงอกไปอยู่ไหนซะล่ะลูกน้องเจ็บหนักขนาดนี้ไม่เห็นมาดูแล หรือว่ายังไม่รู้


“เถ้าแก่นายรู้เรื่องหรือยัง” ใหญ่พยักหน้า ใบหน้านิ่งกับแววตาว่างเปล่าจ้องสบตาก่อนตอบ

- O3 `3 e! j% M7 D0 z# C
“มอเตอร์ไซค์เขาพังทั้งคันแพงกว่าค่ารักษาพยาบาลเสียอีก ไม่ให้ชดใช้ค่าเสียหายก็บุญแล้วคงไม่มารับผิดชอบอะไรอีก เขาบอกแบบนี้ พยาบาลจึงถามหาบัตรประกันสังคมจากผม...ผมไม่มี”

7 U1 f- C, z: l+ i- @
หัวใจผมกระตุกก่อนเจ็บปลาบไปทั่วทั้งใจร่างกายสั่นไหวอย่างโกรธคนใจร้ายใจดำพวกนั้นเสียเหลือเกิน

# t( N  t' L; P& `
ความเห็นแก่ตัวเข้าครอบงำจนละเลยความผิดชอบชั่วดีกันได้เลยหรือ
  {, i0 n% _  y) a9 L/ a

“แล้วคนที่ชนนาย...”
1 x, i- v2 d! W5 z5 _$ }! _

. X, B# R" b- c  Q- J“หนีไปแล้ว ตำรวจตามจับอยู่” ผมเม้มปากแน่น ดวงตาสั่นไหวมองไปยังคนเจ็บที่ไม่มีท่าทียี่หระกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น เหมือนเขาชินชาเกินกว่าจะต้องรู้สึกอะไร
- S! @0 R' O; l

“ใหญ่...ไม่เป็นไรนะ” เขายิ้ม ยิ้มอย่างที่เคยยิ้มให้

) t+ c  ?* Z; E
9 }# s: K* |& B3 h" m$ d! Y( ]' l“แค่มีคุณ”
0 X, N& p) P% T) ^7 |

+ V. r4 b2 O; A; t/ I( G3 Vผมยิ้มกว้างตอบเขาทั้งหน้าแดงแจ๋แก้มสองข้างร้อนฉ่าในใจเต้นรัวด้วยความรู้สึกที่หายไปตลอดสองสัปดาห์ที่ผ่านมา

* |+ j& y) X# G$ H. M; u) A/ c$ J
เราไม่ได้คุยอะไรกันมากไปกว่านั้นเมื่อคุณพยาบาลเดินเอาเอกสารเข้ามาให้ผมเซ็นและใหญ่ถูกพาตัวไปเข้ารับการผ่าตัด

+ ?5 `) Z% a! n9 |1 k7 r4 o  {
9 e. T$ `& H/ N  E7 m7 T“ฉันจะรออยู่หน้าห้องนะ สู้ๆ” ผมชูสองนิ้วพลางยิ้มให้กำลังใจ ใหญ่ที่ถูกผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดของโรงพยาบาลถูกเข็นนำตัวเข้าไปในห้องผ่าตัดโดยที่สายตาสองเราสบประสานกันตลอดเวลาจวบจนประตูกระจกขึ้นฝ้าบดบังพร้อมกับเขาที่หายเข้าไปในห้องนั้น


ผมหุบยิ้มพลางถอนใจ ความกังวลเริ่มเข้ามาเกาะกุมหัวใจ ถึงแม้หมอจะบอกว่าการผ่าตัดไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแต่ก็อดห่วงไม่ได้อยู่ดี ผมทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้หน้าห้องผ่าตัด เข็มนาฬิกาหมุนสองรอบบรรจบกันคุณหมอก็เดินออกมาพร้อมบุรุษพยาบาลที่เข็นเตียงผู้ป่วยโดยมีร่างใหญ่นอนหลับตาไม่รู้สึกตัวอยู่
' V$ x7 T/ G3 b

! g2 b& }* _  L* I. F: R“การผ่าตัดผ่านไปด้วยดีนะครับอาจต้องนอนโรงพยาบาลสักสองสามวันเพื่อดูอาการและป้องกันแผลติดเชื้อ”


  a8 Q$ f$ Y9 Y; m$ \4 G% Z“ขอบคุณครับคุณหมอ”
) S9 D9 M0 z6 }! P' d

% r; y3 D. R8 h( \9 m( F- v“เดี๋ยวเราจะย้ายผู้ป่วยไปหอผู้ป่วยศัลยกรรมชายนะครับ”

: }9 a# O( K9 P$ K7 e0 G* d
! X7 x* X) A& R9 r  _3 M1 n“ครับ” ผมขอบคุณหมออีกครั้งก่อนจะเดินตามเตียงที่ถูกเข็นขึ้นลิฟท์ไปชั้น5 ผมแยกตัวไปกรอกข้อมูลพร้อมกับยื่นความประสงค์ขอย้ายใหญ่ไปห้องพิเศษแทนห้องรวม

5 i4 X, {% j% R
เพื่อความสะดวกของผมญาติคนเดียวที่ต้องอยู่เฝ้าและความเงียบสงบเพื่อให้ใหญ่ได้พักผ่อนอย่างเต็มที่




8 ]' H* ~9 R) p8 y5 m“ผมอยู่ห้องรวมได้ห้องพิเศษมันแพง” ให้มันได้อย่างนี้สิรู้สึกตัวขึ้นมาก็พูดเรื่องเงินๆทองๆเลย ดีนะที่ผมเตรียมคำตอบไว้แล้ว

6 i8 a$ ~( ?3 H+ |; ?5 p
“นายอยู่ได้แล้วฉันล่ะ จะให้ฉันปูเสื่อนอนใต้เตียงเฝ้านายอย่างนั้นหรอ” เขาเงียบก่อนโต้เสียงเบาลง
0 G  N3 H2 V; h/ q: E- O
2 C* q# s( a: w" r3 @. X9 T" w
( c, P9 H6 y- k* C7 D* T, _# l& ~“คุณไม่ต้องเฝ้าผมหรอกผมอยู่ได้”
  \$ p! v. \" L

# o! w: U! U& j$ Y+ ^" L: yผมทำหน้าบึ้งก่อนลากเก้าอี้มานั่งใกล้เตียงบีบแก้มสากไปทีอย่างหมั่นเขี้ยว
4 _+ L9 g. D) `6 p9 y* i- p

& r$ V' V* w% X& b! y" |“หมอกำชับมาว่านายเพิ่งผ่าตัดมาถ้าไม่จำเป็นห้ามเคลื่อนไหวมาก ทั้งแผลผ่าตัดและก็แผลตามตัวนายก็ห้ามโดนน้ำถ้านายปวดฉี่ปวดอึใครจะช่วย หรือนายจะเรียกพยาบาล” เขาทำหน้าปั้นยากขึ้นมาทันที นิสัยตื่นคนของเขายังแก้ไม่หายสินะ


“กลัวคุณลำบาก”
" X, d6 k. a- V# l% n1 u
7 e9 c8 X$ q" z! D$ p' a+ Y
" @* B  N) |5 s“ฉันเต็มใจ”
, |6 v' `( V( Y

สุดท้ายเขาก็ต้องถอนหายใจอย่างยอมแพ้ผมจึงเปลี่ยนเรื่องไปสนใจที่แผลเขาแทน “เจ็บมากมั้ย”
" f! I, f, Y4 [3 R  [$ z$ M3 E

8 P, k9 H  M/ ^! ^! N( Pเขาส่ายหน้า เหมือนจะอยากขยับตัวจากความเมื่อยขบผมจึงลุกขึ้นยืนช่วยจับเขาพลิกนอนตะแคงข้างที่ไม่มีบาดแผล
* T& ~6 c, j. h
; u+ Q% m$ W$ h4 _
/ u3 d4 v+ ]- [/ r. G! S8 R* N“เดี๋ยวฉันไปโทรลางานแป๊บนะ”


“อย่าเลยผมอยู่ได้จริงๆ ไม่อยากให้คุณเสียงาน”
) l; y( Q5 t0 [# d8 O
6 i6 T$ W5 U7 P. {1 \+ U- h
% x8 W; J' x4 R! g“เอ๊ะ ทำไมนายดื้อ” ผมเอ็ด“นายมีคนอื่นนอกจากฉันให้มาอยู่เฝ้ามั้ยล่ะ ฉันจะได้ไปทำงานอย่างไม่ห่วง” ผมพูดเสียงเข้ม ส่วนเขาเงียบอย่างเถียงไม่ออกซึ่งมันทำให้ผมนึกบางอย่างได้
  @) `! M, J0 h; l/ Q* Z

“ใช่สิ นายมีแฟนแล้วนี่เดี๋ยวผู้หญิงของนายคงมาดูแล เธอรู้เรื่องหรือยังล่ะ” เสียงผมแข็งอย่างรู้สึกได้ ใหญ่ขมวดคิ้วงง

& k" m5 {( e/ a& }
“ผมไม่มีแฟน”

4 Y5 a  D/ F8 W# i
“แล้วคืนนั้น...!” เกือบหลุดปากผมรีบปิดปากเงียบแต่เหมือนจะไม่ทันแล้ว
' w; z1 B8 ~% B6 i

7 d) [6 `3 K; y$ s+ h" wใหญ่ชะงักไปก่อนมองผมอย่างเคลือบแคลงเขาค่อยๆถามอย่างระวังคำพูด


“คุณไปหาผมที่ทำงานหรอคุณคงเห็น...”
& l8 }1 n. J- s( b4 T7 @

5 W  h1 y$ O6 f# J/ p) v5 s“ฉันไม่ได้จะแอบดูวันนั้นฉันจะไปรับนายแต่บังเอิญไปเห็น” เมื่อนึกถึงภาพร่วมสวาทของสองคนความเจ็บก็แล่นปลาบขึ้นมาอีกครั้ง


“คุณโกรธผมเรื่องนี้หรอ”


# r1 q4 `  e8 W7 `) a% @$ _“เปล่า!!”
! b/ q. |* v; u( n) }* Y& R7 X

$ S+ A5 ^1 ?- y  \+ I  s% z% Q+ s9 r“แล้วทำไม...”
6 y5 D0 f; W3 P( {& M

“นายนั่นแหละ!ทำไมทำแบบนั้น! ประเจิดประเจ้อ!!”  


“มันไม่ดีหรอ...” ยังจะมีหน้ามาถามตาใสอีก!

. u- K0 o6 B4 ^
, C% t- J. c9 Y3 l9 l+ b/ S. R5 O“แล้วนายคิดว่าไงล่ะ นายแค่ความจำเสื่อมไม่ได้ปัญญาอ่อนก็ต้องรู้สิว่ามันดีหรือไม่ดี!” เขายิ่งขมวดคิ้วหนักจนหัวคิ้วทั้งสองข้างจะผูกรวมกันแล้ว
* l: b$ {2 U3 \$ L. G. _- J& O

“ผมไม่รู้...จิตใต้สำนึกบอกผมว่ามันไม่ผิดมันธรรมดา เหมือนทุกคนต้องกินข้าว”

& z8 D" z! `  z+ k) u0 l" P
“การที่นายมีอะไรกับคนอื่นมันเป็นเรื่องธรรมดาทั้งที่นายไม่ได้รักหล่อนน่ะหรอ...หรือนายรัก” ท้ายเสียงสั่นอย่างห้ามไม่ได้
3 b2 g- i6 L- l& O" k
+ U* }0 ~% f3 _% Z% h
+ {0 y  z9 R2 v, O0 W' |“ไม่ได้รักผมรักใครไม่ได้”


3 I9 C6 w/ M! S$ ~7 v: R“ทำไม” ใจผมเต้นรัวอย่างรอคำตอบ


$ R  n+ t! P4 E0 U, h, ^. P“ผมไม่รู้ พอผมเริ่มรู้สึกดีกับใครสักคน” ใหญ่สบประสานสายตากับผมอย่างมีความหมาย “ตรงนี้...” เขาชี้ไปที่ตำแหน่งหัวใจ“มันกู่ร้องคัดค้านว่าห้ามรัก รักไม่ได้”

- ]( c( o* C1 Q7 O& ]: J- d
“…!!!”
7 ?/ J# R  l7 P) ^, d  o3 `  t
7 u; x* h' a' `1 K  @. }
5 K% b3 v7 ?1 ~+ p8 U2 pหลังจากประโยคกรีดหัวใจจบลง ความเงียบก็เข้าปกคลุม สมองผมว่างเปล่า หูอื้ออึงเกินกว่าจะชวนเขาเปลี่ยนเรื่องคุย สายตาของใหญ่มองมาเหมือนรู้ว่าผมรู้สึกพิเศษกับเขา และเขาก็ตัดเยื่อใยผมด้วยการบอกผมทางอ้อมว่าไม่ได้รัก
- Z! j. I" M1 t: V, D" B# Q8 Q5 G. u

ไม่ได้รู้สึกอะไรกับผมเลย


เพราะเมื่อเพียงเขาเริ่มรู้สึกดีเขาก็ตัดมันทิ้งเหมือนเป็นก้อนเนื้อร้าย และวางผมไว้เพียงฐานะผู้มีพระคุณเท่านั้น
! T0 i8 V' P7 {

+ K- O% Q& n0 z7 E0 jตรงข้ามกับผมที่ถลำลึกรักเขาอย่างถอนตัวไม่ขึ้น
4 A) v1 M0 `; ^+ }( {
; Q: V( Y0 y! k9 p
7 W" E4 r. ]& dมันไม่ยุติธรรมเลย!!



  @- J& \3 ]* X$ ?: ^& E* O

โครกกกก
+ Q) C- o6 ?% B, i. L1 Q% O+ Q

ผมกดน้ำชักโครกเมื่อเทน้ำปัสสาวะในโถฉี่แสตนเลสลงไป ใหญ่ยังไม่สามารถลุกมาเข้าห้องน้ำเองได้ขนาดแค่ขยับตัวยังลำบาก จะให้ใส่แพมเพิสก็ไม่ได้อีกเพราะจะไปกดทับแผล หมอจึงให้เขาถ่ายหนักถ่ายเบาลงในโถก่อนใหญ่ติดจะเกรงใจมากกกกก เมื่อปวดเขาชอบอั้นไว้จนไม่ไหวจริงๆถึงจะบอกผม
( D  w/ r# n4 w+ V0 {  V

9 }% @: V- {0 @. L- F/ {ผมบอกว่าทำได้ๆ เต็มใจทำให้ ก็ยังจะคิดมากอยู่ได้
  p3 Q" z. Q: Y# A1 T" k* e
4 u: S1 T/ q. B
ผมโทรลางานสองวันตามเวลาที่ใหญ่ต้องนอนโรงพยาบาล เมื่อคืนกลับไปเอาเสื้อผ้าและของใช้ส่วนตัวที่คอนโดหลังจากใหญ่หลับไปเพราะฤทธิ์ยา ย่องเบาเข้าห้องตัวเองอย่างเงียบเชียบ ไม่ใช่อะไรกลัวเจอไอ้ปอนด์

' n/ q" S. y& n1 W1 K2 R
0 u$ H' [# \+ ^" y4 y) w5 Oผมล้างโถแสตนเลสคว่ำไว้ในห้องน้ำ ก่อนเดินไปล้างมือ แล้วหยิบกะละมังใบเล็กเปิดน้ำใส่พร้อมผ้าขนหนูผืนพอดีมือ เดินออกจากห้องน้ำตรงไปยังเตียงผู้ป่วย
9 T+ q! ~- K) _; W. Z/ k

0 T' f9 D  U7 {, x# v; s: n“เดี๋ยวพยาบาลจะเข้ามาทำแผลให้ใหม่ เช็ดตัวก่อนเนอะ” ผมนั่งบนเตียงด้านหนึ่งก่อนใช้ผ้าขนหนูบิดหมาดเช็ดไปตามใบหน้าคม ไล่มาที่บ่ากว้าง ช่วงลำตัวแขนและขาข้างที่ไม่มีแผล ซึ่งผมจะระวังมากเมื่อเช็ดเข้าไปใกล้บริเวณแผล
1 R6 W2 x( I( P  N# R# G

( @4 F9 l4 y/ J9 N/ ^1 _7 Qเขาไม่ได้ใส่เสื้อเพื่อไม่ให้ผ้าแตะโดนแผลส่วนกางเกงก็ถลกขึ้นมากองอยู่บนขาอ่อน ทำให้ผมช่วยทำความสะอาดร่างกายเขาได้ง่ายขึ้น แต่มันยากนิดหน่อยตรงที่ผมไม่กล้ามองเขาตรงๆนี่แหละมันรู้สึกร้อนวูบๆแปลกๆ

* Z+ z3 q2 o- E/ t8 T
เมื่อผมเช็ดตัวให้เขาเสร็จห้านาทีต่อมานางพยาบาลสองคนก็เข้ามาทำแผลให้ใหม่ ผมจึงลงไปเซเว่นด้านล่างเพื่อซื้อนมและน้ำผลไม้ ติดขนมปังสอดไส้มาด้วยสามสี่ห่อ เผื่อหิว
1 X! ~. B' I1 v$ F3 [, P! f; h" u
8 \/ P& K; ]% t! R
กลับเข้ามาในห้องอีกครั้งก็ไม่มีใครอยู่ในห้องแล้วนอกจากหมีป่วยที่ซีกขวาของร่างกายมีผ้าก๊อซสีขาวอันใหม่แปะไว้ทั้งแถบ

6 z) T, ]) I* x8 j
เขาหลับอยู่...


ผมยกเก้าอี้อย่างระวังไม่ให้เกิดเสียง นั่งลงข้างเตียงพลางจ้องมองใบหน้าคมดุ มือวางแนบลงบนศีรษะใช้นิ้วโป้งเกลี่ยหน้าผากเขาอย่างอ่อนโยน


ไม่เป็นไร...มันไม่สำคัญแล้วว่าเขาจะรักผมมั้ยผมรักเขาข้างเดียวก็ได้ ถึงจะเจ็บบ้างแต่มันเทียบไม่ได้เลยเมื่อไม่มีเขาอยู่


ผมจะไม่สร้างเกราะให้ตัวเองโดยการผลักไสเขาให้ไปเจอโลกอันโหดร้ายเพียงลำพังอีกแล้ว

Taecho

ขอบคุนนะครับ

Ling_Elvis

ขอบคุณครับ

65gpy

ขอบคุณครับ

Aonz003

paepaeii

ขอบคุณครับ

kkk...

Kantruk

ขอบคุณครับ

redboy

ใจจะขาด

uglymen

รักได้ ไม่ผิดอะไรเสียหน่อยนี่นา

zen112

ขอบคุณที่มาต่อครับ

tidchoo2

อ่านกี่รอบก็เสียวทุกที ขอบคุณนะครับ

sa99

ขอบคุณครับ

Pathxx

สนุกมากครับ รอติดตาม

minone

รอลุ้น​ตอน​ต่อไป​นะ​ครับ​

bo69dy

ขอบคุนครับ

anatomy005

ขอบคุณครับ

nongbasz

ขอบคุณครับ

a03

Dajim

ขอบคุณครับ