รักเร่ร่อน...ของคนจรจัด10 bymod-cup

tor_8915

เร่ร่อน10
! F8 A6 \$ B+ @& m. z# X! y

& O+ f  e! o1 Z# N' v

, ~6 E$ W, n. R: j! nสองสัปดาห์แล้วสินะ
& K% q- q% J! D0 y. `

& p" A+ y2 K& c  D% bในห้องสี่เหลี่ยมขนาดร้อยสี่สิบตารางเมตรที่มีผมเพียงคนเดียวอาศัยอยู่

8 ?$ i2 P8 X. H8 L2 `
0 t( i9 ]) X- l* |# ]& d4 L5 pเหมือนสองเดือนกับอีกสองสัปดาห์ที่มีคนร่วมอาศัยเป็นเพียงความฝัน...ฝันที่ดีและอบอุ่นมากๆ
( T" ^+ q8 @& Y: k1 L  S

แต่มันไม่ใช่ และผมก็ไม่รู้ว่าจะหลอกตัวเองไปเพื่ออะไรเสื้อผ้า ข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัวของใหญ่ยังวางอยู่ที่เดิมมุมเดิม แม้แต่สมุดคัมภีร์อาหารยอดยุทธ์ก็ยังวางสอดไว้ใต้เสื้อผ้าในกล่องพลาสติกเช่นกัน ผมคิดว่าเขาจะกลับมาเอาเพราะมันเป็นสิ่งของที่ติดตัวเขามา แต่ก็ไม่ เหมือนเขาไม่ได้ลืมแต่จงใจทิ้งไว้


ส่วนผม...ก็กลับมาใช้ชีวิตปกติดังเดิม ตื่นเช้า ไปทำงาน ทานข้าวเที่ยงกับคุณพชร ทานข้าวเย็นร้านอาหารตามสั่งใต้คอนโด ดูหนังแผ่นเข้านอน และก็ตื่นเช้าเพื่อไปทำงานอีกชีวิตดำเนินวนเวียนอยู่แบบนี้ ไม่มีอะไรให้ดีใจเศร้าใจ หรือตื่นเต้น เหมือนกราฟเส้นตรงที่ไม่มีขึ้นหรือลง
/ V3 p$ c/ O! ]3 {- Y
0 K6 Y, x" K4 V
ส่วน ‘ใหญ่’ ผมยังคงคิดถึงเขาเสมอ ยังรักเขาเหมือนเดิม แม้ไม่ได้ฟูมฟายเหมือนเก่าแล้วก็ตาม
2 S  T/ v. F. p: c# E0 H% n  ^$ o

โซฟา...ที่เคยเป็นที่หลับนอนของเขา บัดนี้กลิ่นกายที่ผมเคยใช้เป็นเครื่องบรรเทาความคิดถึงได้จางหายไป แต่ถึงกระนั้นบางคืนผมก็ยังชอบนอนหลับอยู่บนโซฟาตัวหนาซุกหน้าแนบความอุ่นนุ่มของหมอนอิง


7 \% W) x, u4 c( o& u! Qชีวิตเราต้องดำเนินไป ถึงภายนอกผมอาจดูไม่เป็นไรแต่ในใจผมยังมี ‘ใหญ่’ อยู่เท่าเดิม


แม้ไม่ได้ฟูมฟายหรือวนเวียนคิดถึงเขาอยู่ตลอดเวลาแต่ในยามเผลอเขาก็จะแทรกแซงเข้ามาในความคิดทุกครั้งไป ให้ผมรู้ว่า...ยังรักเขา...
, b5 s: z# O/ z7 ?$ Q
: ?% k% i0 `; r
) O8 d1 I# D5 l# s2 K: Y' cก๊อก ก๊อก

( l5 ^8 q0 [) E/ ]3 b+ I
ผมเงยหน้าขึ้นจากงานไล่มองจากมือไต่ขึ้นไปยังเรียวแขนเพื่อมองคนที่กำลังเคาะโต๊ะเรียกผมอยู่
; D9 f# R3 U" d0 c6 a3 u8 ?
* g2 b, p! o( V2 ^3 c$ y4 ~9 j
9 k0 \( ~* }3 f; u4 I. D% yไอ้ปอนด์...ผมเลิกคิ้วเป็นเชิงมีอะไร


“เที่ยงนี้มึงไปกับหัวหน้าป่ะ” ผมพยักหน้าหน่ายๆเมื่อคิดว่าคุณพชรไม่ยอมถอดใจง่ายๆ


9 Y: @' a3 V' z“กูไปด้วยได้มะ”
# Y; @+ `0 `7 r2 |0 z
) {! `3 q9 w6 g% ~6 {. j, b! p: Q
  `+ V, U; h$ D1 N% f3 M& D& B0 u- v“ไปทำไม”


“ฮั่นแน่! มึงชอบหัวหน้าแล้วใช่ป่ะถึงพูดแบบไม่อยากให้กูไปด้วย” คือ...ผมสื่ออะไรผิดหรือเปล่ามันถึงได้พูดแบบนี้พลางยิ้มกรุ้มกริ่มใส่ ผมว่าไม่ได้พูดอะไรทำนองนั้นเลยนะ


7 R8 R" }, z8 T4 m“เปล่าคิดไกลไปละ”

4 Y) {- D' H7 C: J
“อ้าว” จากที่ยิ้มๆเปลี่ยนเป็นหน้าเซ็งขึ้นมาทันทีทำให้ผมอดถามด้วยความสงสัยไม่ได้
0 Y2 v0 c, d0 g+ V7 J

$ y% `  a; `* J5 M' c+ Z“มึงอยากให้กูชอบเขาหรอเมื่อก่อนเห็นช่วยกันเขาออก”


( p7 y: E; V6 `# L: G( ?“ก็ตอนนั้นยังไม่รู้จักนิสัยใจคอนี่โว้ยกลัวจะมาหลอกมึง แต่ตอนนี้กูมั่นใจว่าเขาชอบมึงจริงๆ นิสัยก็โอเคหน้าตาก็ดี หน้าที่การงานก็เป๊ะคนสมบูรณ์แบบเพียบพร้อมขนาดนี้กูต้องเชียร์อยู่แล้ว ดีกว่าไอ้คนไม่มีหัวนอนปลายเท้าเป็นไหนๆ” ประโยคสุดท้ายมันพูดเหยียดเสียงเบาๆเหมือนพึมพำกับตัวเองแต่ผมได้ยินชัดเจน


, O3 |$ O# X  e! C8 ?ใช่ว่าเรื่องที่ผ่านมาจะผ่านสายตามันไปได้

$ |7 o1 d' _* g  T5 ^
. ?: {* M1 T" U7 V. _' Z8 e. }ผมจ้องตามันนิ่งทันทีไอ้ปอนด์หน้าเจื่อนไปเหมือนจะพูดบางอย่างแต่ผมชิงตัดหน้ามันซะก่อน

- Y7 f3 e! @+ B: a# D
“ใหญ่มีดีกว่าสิ่งฉาบฉวยภายนอกที่มึงมอง ถ้าเลิกอคติแล้วมึงจะเห็น” ผมเลื่อนเก้าอี้ออกไกลโต๊ะให้ตัวเองลุกขึ้นได้และเดินหนีออกไปในห้องพักผ่อนสำหรับพนักงาน ผมท้าวมือข้างหนึ่งลงบนโต๊ะชงกาแฟ อีกข้างลูบใบหน้าที่แสดงความอ่อนล้าอย่างชัดเจน

/ T6 |. r$ j% [" J
7 v5 @" ~5 g- g/ I$ W, Zไอ้เพื่อนเวรมันทำให้ผมคิดถึงใหญ่เวลาทำงานทั้งที่ผมสามารถจัดการตัวเองได้แล้วเชียว
) {' G# [) E4 S
% D. B3 G1 i* R+ P2 T
2 G$ w  P$ ]2 V) a5 J% L5 G. Q! u“คุณเล็กครับ” ผมไม่ได้หันไปมอง แค่ฟังน้ำเสียงก็พอรู้ว่าใครและผมยังไม่อยากจะสนทนากับเขาในตอนนี้ “เที่ยงแล้วเรา...”
& `# \4 M, s4 a! o, B! L

“ครับผมปวดหัวนิดหน่อย เดี๋ยวตามออกไปครับ”
8 h" h) a# O8 }$ y/ h# {1 b# u- {

3 N+ O/ Z( b; a# U6 q4 L“เป็นอะไรมากมั้ยขอผมดูหน่อย”
6 @1 W) f1 r) g

“ไม่ๆไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมทานยาเสร็จแล้วจะตามไป” ผมยังยืนยันคำเดิม
7 q7 O- K7 S% V

“งั้นก็ได้ครับผมรอที่รถนะ”

, @4 _) H6 z7 X9 S" c8 q
3 n+ c# G6 E! d6 l1 M“ครับ”
4 u& `" Z! k( b& B0 K

- q1 o4 ~( P4 |2 }0 R. mตลอดบทสนทนาผมยังหันหลังคุยกับเขาเช่นเดิม มันเป็นเรื่องที่เสียมารยาทพอควรแต่ผมยังไม่อยากจะเผชิญหน้ากับเขา มันเป็นเรื่องงี่เง่ามากที่ผมนึกโกรธคุณพชรที่เขาเป็นส่วนหนึ่งของต้นเหตุที่ทำให้ใหญ่โดนดูถูก มันงี่เง่ามากจริงๆ
' I+ x2 i5 t: _: Y4 J
; D7 S- l0 {% e' }: a8 d4 V) T5 H
ผมเป่าลมออกทางปากเพื่อช่วยปรับสภาพอารมณ์ให้เป็นปกติ


, a) f2 T$ m) ^" j; q2 `4 @ติ๊ดๆ


จังหวะที่ผมจับลูกบิดประตูห้องพักผ่อนเพื่อเปิดออก เสียงโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงก็ดังขึ้น หน้าจอโชว์เลขเก้าตัวขึ้นต้นด้วย 056 เป็นรหัสประจำจังหวัดนครสวรรค์ ผมขมวดคิ้วส่วนมากเบอร์ที่ขึ้นต้นด้วยเลขนี้จะเป็นเบอร์ของออฟฟิศโทรมา ซึ่งไม่ใช่แน่นอนเพราะตอนนี้ผมก็อยู่ออฟฟิศ


“ฮัลโหลครับ” ผมสไลด์หน้าจอเพื่อรับสายทันทีที่ผมเอ่ยคำทักทายออกไปก็ไม่ได้พูดอะไรอีกเลยเมื่อปลายสายผูกขาดบทสนทนาทั้งหมด


+ f9 I, W# e) y2 C# @. ?3 G- Eพลั่ก!

9 N6 M& j% z7 ]% U, y5 L5 g
, w! F5 ?$ Y# V9 {1 h9 d9 w7 Rเครื่องมือสื่อสารยังแนบที่ใบหู มืออีกข้างใช้เปิดประตูพร้อมกับเดินเร็ว จากเดินเร็วกลายเป็นวิ่งวิ่ง และวิ่งซอยเท้าไปยังรถนิสสันมาร์ชสีขาวของผม ระหว่างทางเจอไอ้ปอนด์เลยฝากมันไปบอกคุณพชรเรื่องขอยกเลิกนัดมื้อเที่ยงนี้ ได้ยินเสียงมันตะโกนถามหาสาเหตุตามหลังแต่ผมไม่มีเวลามาคุยกับมันมากนัก

8 [) R1 [$ a9 T) P* H# n1 X
เมื่อมาถึงรถปลายสายก็วางไปแล้ว ผมขับรถเลี้ยวออกจากบริษัทสู่โรงพยาบาลรัฐบาลประจำจังหวัด
# i( N% J+ j" j8 c


‘คุณเป็นญาติของคุณตี๋ใหญ่หรือเปล่าคะ ดิฉันเป็นเจ้าหน้าที่จากโรงพยาบาลโทรมาแจ้งเรื่องญาติของคุณประสบอุบัติเหตุถูกรถชนค่ะ ทางเราต้องทำการผ่าตัดต้องให้ญาติมาเซ็นรับรู้ ไม่อย่างนั้นทางโรงพยาบาลจะไม่สามารถทำการผ่าตัดให้ผู้ป่วยได้ค่ะ’
% A  g% p# m% I  k+ N: G  _


& @( Y! q1 O* Q7 k( Qเพียงเท่านี้ผมก็ยอมปลดเกราะกำบังหัวใจทุกอย่างทิ้งเพื่อกลับเข้าไปในชีวิตเขาอีกครั้ง
- B- O6 E- h& T. `' t& v1 m

. ?/ Q( S! c* O' u7 wตึก ตึก ตึก

. @) q6 k* S/ E3 |5 x
2 C1 J$ A% L3 W4 H2 rเสียงพื้นรองเท้ากระทบพื้นหินอ่อนของทางโรงพยาบาลดังถี่ประสานกับเสียงหัวใจที่เต้นอย่างรัวอย่างหนักหน่วง ไม่รู้เป็นเพราะเหนื่อยจากการวิ่งสุดกำลังหรือจิตใจที่ห่วงหากันแน่
9 b- s) \  [# j# C  P+ _, L
. v) j9 P3 V, t/ y
( v# O/ c: l+ v5 [0 |, H“คะคุณพยาบาลครับผม แฮกๆ เป็นญาติของตี๋ใหญ่”
9 x( y1 Y8 a/ p/ B
! l; a( ~7 l- q4 X. u. i2 B. ]: _! l
6 l) _( m. e2 r0 u“ค่ะ เชิญทางนี้” คุณพยาบาลผายมือก่อนเดินนำผมไปทางห้องฉุกเฉิน ใจผมสั่นด้วยความกลัวไปหมดสองมือชื้นเหงื่อกำแน่น เมื่อย่างกรายเข้ามาในบริเวณห้องฉุกเฉิน ในห้องมีเตียงอยู่ห้าเตียงตั้งเรียงต่อกันเป็นแถว มีนางพยาบาลสองคนยืนทำแผลให้ผู้ป่วย อีกหนึ่งหมอในชุดกาวน์กำลังยืนจดบางอย่างยุกยิกบนกระดาษ เสียงโอดโอยของคนเจ็บหนักดังเสียดแทงเข้ามาในหู กลิ่นน้ำยาล้างแผลส่งกลิ่นโชยให้ลมหายใจสะดุดไปชั่ววินาที แต่ประสาทรับรู้คงไม่มีส่วนไหนทำหน้าที่ได้ดีเท่าประสาทตาอีกแล้ว
7 [+ X/ S' k0 j( M
+ G" e' x( J; |0 p) d( S1 w
สายตาของผมเพ่งมองไปยังเตียงผู้ป่วยหนึ่งในห้าเตียงของห้องฉุกเฉิน คุณพยาบาลผายมือไปที่เตียงนั้นเป็นเชิงบอกว่า ‘ญาติ’ ของผมนอนอยู่บนนั้น ส่วนเธอขอตัวไปเอาเอกสารที่ผมต้องเซ็น
$ p/ G4 u7 U* d# p4 w  a

ก่อนไปคุณพยาบาลได้บอกรายละเอียดให้ผมฟังว่าใหญ่ประสบอุบัติเหตุทางรถจักรยานยนต์โดยโดนรถยนต์ที่ฝ่าไฟแดงมาชนอย่างแรงจนกระเด็นไปอีกฟากของถนนก่อนร่างจะไถลไปบนพื้นถนนไปติดกับทางกั้น ดีที่ใส่หมวกกันน๊อคไม่อย่างนั้นคงเจ็บหนักกว่านี้มาก แต่ต้องผ่าตัดกระดูกดามโลหะช่วงสะโพกเนื่องจากมีกระดูกบางส่วนแตก

" c' Z# k5 R- _0 Y; Z0 V( {
* J8 j, f( {' xผมโล่งใจไปเปราะหนึ่งอย่างน้อยเขาก็ไม่เจ็บหนักจนเข้าขั้นโคม่าเมื่อคุณพยาบาลไปอีกทางผมจึงเดินไปยังเตียงที่เขานอนอยู่
, a  h9 F4 ~4 g  Z$ L5 F& J( ]1 u
2 \' e: e! n2 F4 ^, ^5 G/ _
" Z% h7 C& c, H/ aตึก ตึก
/ J5 o: d5 u$ `/ ]* n
5 W3 P# b' q! M# Y8 m) ?& ^
ทั้งที่ผมซอยเท้าอย่างกับแชมป์วิ่งโอลิมปิก ขับรถดั่งแชมป์แข่งรถฟอร์มูล่าวันเพื่อให้มาถึงโรงพยาบาลให้เร็วที่สุด แต่เพียงไม่ถึงสามฟุตที่เขาอยู่ตรงหน้าขาทั้งสองข้างกลับอ่อนแรงลงจนแทบไม่สามารถจะก้าวต่อ


" T" h5 ^3 n9 a: C$ E1 H& Bตึก ตึก

; v/ {7 A6 N$ ^9 L/ A/ M$ u+ R
* l* b& i1 Y$ H6 Eผมฝืนก้าวขาจนสองมือจับลงที่ปลายเตียง
) V0 K' r: W. h: c7 I2 m

8 i: y+ }- q+ ^% ]1 C1 `$ |เขานอนนิ่งหลับตาอยู่บนเตียง ส่วนของใบหน้าไม่มีบาดแผล รอยถลอกตลอดแนวซีกขวาของร่างกายจากการเสียดสีเนื้อหนังกับถนนคอนกรีตไล่จากบ่ากว้างมายังแขนช่วงลำตัวและช่วงขายาว เลือดสีเข้มไหลซิบออกจากแผลผสมกับน้ำเหลืองใสๆปะปนกับเศษดิน
! r" L3 r1 u- v, L6 w
/ v9 f* Z; p/ i' w3 u) D
  v7 B4 @, U+ ~" {* R; _คงต้องทำแผลก่อนจะเข้ารับการผ่าตัดเขาคงจะเจ็บมาก

7 w+ N. T" \. X
“คุณเล็ก...”


“ใหญ่!!” ผมละสายตาจากแนวแผลหันมามองใบหน้าอิดโรยของคนที่เอ่ยทักผมคิดว่าเขาสลบไปเสียอีก!!

. k* p8 m* a! r$ P8 V0 [' w& h
3 \) Z$ _4 t4 b- U4 U/ v/ z" `“ฉันนึกว่านายไม่ได้สติ เจ็บมากมั้ย...” ผมลูบแขนข้างที่ไม่มีแผล เขาส่ายหน้าให้ผมว่าไม่เป็นไร เป็นอย่างนี้ตลอดไม่ว่าจะเจ็บแค่ไหนเขาจะบอกว่าไม่เป็นไร หัวใจนักสู้ของเขาเป็นอีกอย่างที่ทำให้ผมหลงรัก

/ B! D8 O, I3 V1 S2 Q% j
“ผมแค่เผลอหลับไป”
" \5 B+ Y* q- E

“ทำไมถึงไปขี่มอเตอร์ไซค์แบบนั้นนายซื้อรถหรอ” เขาส่ายหน้าอีกครั้งก่อนบอก


“รถเถ้าแก่ เขาให้ผมมาส่งของ...” อ๋อ เป็นอย่างนี้นี่เอง แล้วเถ้าแก่เถ้าหงอกไปอยู่ไหนซะล่ะลูกน้องเจ็บหนักขนาดนี้ไม่เห็นมาดูแล หรือว่ายังไม่รู้

6 Q4 y& X* l4 B
“เถ้าแก่นายรู้เรื่องหรือยัง” ใหญ่พยักหน้า ใบหน้านิ่งกับแววตาว่างเปล่าจ้องสบตาก่อนตอบ
  |( X: }& ?$ ]. E

“มอเตอร์ไซค์เขาพังทั้งคันแพงกว่าค่ารักษาพยาบาลเสียอีก ไม่ให้ชดใช้ค่าเสียหายก็บุญแล้วคงไม่มารับผิดชอบอะไรอีก เขาบอกแบบนี้ พยาบาลจึงถามหาบัตรประกันสังคมจากผม...ผมไม่มี”
  ~. R* T& M- r$ O$ s, ~  ]3 Z
5 S4 X9 M% N3 ~8 g2 I
หัวใจผมกระตุกก่อนเจ็บปลาบไปทั่วทั้งใจร่างกายสั่นไหวอย่างโกรธคนใจร้ายใจดำพวกนั้นเสียเหลือเกิน


& v+ |) h- Q) s9 i1 u! U( K; e7 tความเห็นแก่ตัวเข้าครอบงำจนละเลยความผิดชอบชั่วดีกันได้เลยหรือ
5 V) u1 d4 w' q4 t' S$ r, Q5 m

“แล้วคนที่ชนนาย...”


“หนีไปแล้ว ตำรวจตามจับอยู่” ผมเม้มปากแน่น ดวงตาสั่นไหวมองไปยังคนเจ็บที่ไม่มีท่าทียี่หระกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น เหมือนเขาชินชาเกินกว่าจะต้องรู้สึกอะไร


“ใหญ่...ไม่เป็นไรนะ” เขายิ้ม ยิ้มอย่างที่เคยยิ้มให้
$ ^2 o+ n& w/ u! ?  K

+ |6 n3 g# k. O6 ~- J: U“แค่มีคุณ”
9 C/ O2 a/ b5 L$ N( N" E
3 Q% E& T3 b2 j7 A9 z3 E/ B
ผมยิ้มกว้างตอบเขาทั้งหน้าแดงแจ๋แก้มสองข้างร้อนฉ่าในใจเต้นรัวด้วยความรู้สึกที่หายไปตลอดสองสัปดาห์ที่ผ่านมา
5 d  V" ?6 I, }# Y6 P
. r! J3 n: K4 A
เราไม่ได้คุยอะไรกันมากไปกว่านั้นเมื่อคุณพยาบาลเดินเอาเอกสารเข้ามาให้ผมเซ็นและใหญ่ถูกพาตัวไปเข้ารับการผ่าตัด
7 C& N3 @8 T, h
. g9 |# g6 i0 N7 w, A; n5 Z
4 y3 }* T5 U9 L# I“ฉันจะรออยู่หน้าห้องนะ สู้ๆ” ผมชูสองนิ้วพลางยิ้มให้กำลังใจ ใหญ่ที่ถูกผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดของโรงพยาบาลถูกเข็นนำตัวเข้าไปในห้องผ่าตัดโดยที่สายตาสองเราสบประสานกันตลอดเวลาจวบจนประตูกระจกขึ้นฝ้าบดบังพร้อมกับเขาที่หายเข้าไปในห้องนั้น
$ \& ?7 C: y3 t" t# v/ P  m; I
% ^2 s) u$ q0 F* l0 s8 _' F% w
ผมหุบยิ้มพลางถอนใจ ความกังวลเริ่มเข้ามาเกาะกุมหัวใจ ถึงแม้หมอจะบอกว่าการผ่าตัดไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแต่ก็อดห่วงไม่ได้อยู่ดี ผมทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้หน้าห้องผ่าตัด เข็มนาฬิกาหมุนสองรอบบรรจบกันคุณหมอก็เดินออกมาพร้อมบุรุษพยาบาลที่เข็นเตียงผู้ป่วยโดยมีร่างใหญ่นอนหลับตาไม่รู้สึกตัวอยู่


+ C8 n* @8 C4 L+ K+ A( A5 V0 E“การผ่าตัดผ่านไปด้วยดีนะครับอาจต้องนอนโรงพยาบาลสักสองสามวันเพื่อดูอาการและป้องกันแผลติดเชื้อ”
+ D" z+ `8 G- d) \4 w2 E

“ขอบคุณครับคุณหมอ”
# @8 _5 G. ^4 W5 w
! G9 h  S& o' F) C" r
3 X, \5 z+ }( P& {4 t“เดี๋ยวเราจะย้ายผู้ป่วยไปหอผู้ป่วยศัลยกรรมชายนะครับ”
+ P: N6 t# i1 D9 O5 t& E

6 w5 C* e* c% |6 @1 }% m6 J% D“ครับ” ผมขอบคุณหมออีกครั้งก่อนจะเดินตามเตียงที่ถูกเข็นขึ้นลิฟท์ไปชั้น5 ผมแยกตัวไปกรอกข้อมูลพร้อมกับยื่นความประสงค์ขอย้ายใหญ่ไปห้องพิเศษแทนห้องรวม
. f. E2 ~% a" Y& o; X
/ l: f+ g$ `) ^% k5 S' o
! u; s, L; W. R# N2 j& Q2 Sเพื่อความสะดวกของผมญาติคนเดียวที่ต้องอยู่เฝ้าและความเงียบสงบเพื่อให้ใหญ่ได้พักผ่อนอย่างเต็มที่


0 m9 x) q* I" l- O$ Y
. O" f; x. _0 _: x
6 f6 Y$ G% q9 n5 N5 L“ผมอยู่ห้องรวมได้ห้องพิเศษมันแพง” ให้มันได้อย่างนี้สิรู้สึกตัวขึ้นมาก็พูดเรื่องเงินๆทองๆเลย ดีนะที่ผมเตรียมคำตอบไว้แล้ว

! q( L- t% R2 T+ X' i, k% B
& q1 X" k% a$ f5 A+ j8 s“นายอยู่ได้แล้วฉันล่ะ จะให้ฉันปูเสื่อนอนใต้เตียงเฝ้านายอย่างนั้นหรอ” เขาเงียบก่อนโต้เสียงเบาลง


“คุณไม่ต้องเฝ้าผมหรอกผมอยู่ได้”


ผมทำหน้าบึ้งก่อนลากเก้าอี้มานั่งใกล้เตียงบีบแก้มสากไปทีอย่างหมั่นเขี้ยว
+ v, g5 v( r; a1 A

1 C& Y$ a- `- C4 C" z“หมอกำชับมาว่านายเพิ่งผ่าตัดมาถ้าไม่จำเป็นห้ามเคลื่อนไหวมาก ทั้งแผลผ่าตัดและก็แผลตามตัวนายก็ห้ามโดนน้ำถ้านายปวดฉี่ปวดอึใครจะช่วย หรือนายจะเรียกพยาบาล” เขาทำหน้าปั้นยากขึ้นมาทันที นิสัยตื่นคนของเขายังแก้ไม่หายสินะ


“กลัวคุณลำบาก”

5 s5 @+ c5 A# O! B
: W5 i0 Z; L8 t& s$ R“ฉันเต็มใจ”


1 F. p* i+ V- H0 n4 s! Wสุดท้ายเขาก็ต้องถอนหายใจอย่างยอมแพ้ผมจึงเปลี่ยนเรื่องไปสนใจที่แผลเขาแทน “เจ็บมากมั้ย”
2 i( L9 O# \4 D& T  M, p
1 J; Q8 H2 L8 d  r  S
เขาส่ายหน้า เหมือนจะอยากขยับตัวจากความเมื่อยขบผมจึงลุกขึ้นยืนช่วยจับเขาพลิกนอนตะแคงข้างที่ไม่มีบาดแผล
( a- J8 l; u7 t0 N) t% \

“เดี๋ยวฉันไปโทรลางานแป๊บนะ”

5 ?" @6 M2 k% S: j" x" b, L
) G+ G" q% @1 p“อย่าเลยผมอยู่ได้จริงๆ ไม่อยากให้คุณเสียงาน”
' a6 D7 p) a9 H6 r
0 L; d8 o# b+ G7 H
7 Z6 S0 j/ F2 k6 A6 [* S. ]' t4 H& I“เอ๊ะ ทำไมนายดื้อ” ผมเอ็ด“นายมีคนอื่นนอกจากฉันให้มาอยู่เฝ้ามั้ยล่ะ ฉันจะได้ไปทำงานอย่างไม่ห่วง” ผมพูดเสียงเข้ม ส่วนเขาเงียบอย่างเถียงไม่ออกซึ่งมันทำให้ผมนึกบางอย่างได้
) L7 q2 x1 a6 Q% q9 K

  l- d9 P9 v5 E  S! ~9 b“ใช่สิ นายมีแฟนแล้วนี่เดี๋ยวผู้หญิงของนายคงมาดูแล เธอรู้เรื่องหรือยังล่ะ” เสียงผมแข็งอย่างรู้สึกได้ ใหญ่ขมวดคิ้วงง

- a9 w% D% h: ]1 ?1 [2 J; Q! \
“ผมไม่มีแฟน”
" @5 z2 y$ m6 x5 E

“แล้วคืนนั้น...!” เกือบหลุดปากผมรีบปิดปากเงียบแต่เหมือนจะไม่ทันแล้ว

+ W+ i9 @" v+ S* I. O0 Y
ใหญ่ชะงักไปก่อนมองผมอย่างเคลือบแคลงเขาค่อยๆถามอย่างระวังคำพูด
& h5 X+ M& B+ [) ~: P/ q
5 U. s: D# L& N5 k2 _
2 k; {+ N: n1 i' M! B! t“คุณไปหาผมที่ทำงานหรอคุณคงเห็น...”
. s3 K9 q* O$ J  {$ \$ H# d

“ฉันไม่ได้จะแอบดูวันนั้นฉันจะไปรับนายแต่บังเอิญไปเห็น” เมื่อนึกถึงภาพร่วมสวาทของสองคนความเจ็บก็แล่นปลาบขึ้นมาอีกครั้ง
( i' e* m& I% S  K( D( ~

“คุณโกรธผมเรื่องนี้หรอ”
' o" V) N6 g* `/ L, T% P. `4 v6 C

+ [. L# W# @5 x“เปล่า!!”

6 p, c9 A8 v/ j$ l: v( X0 M- O/ A
“แล้วทำไม...”
2 j6 b' q# I! r, Y
" U* Q+ t9 }  a6 U
) p* K( I/ b0 T3 I/ H( l& I“นายนั่นแหละ!ทำไมทำแบบนั้น! ประเจิดประเจ้อ!!”  
) j, L) I. k2 u- c, U' l1 ?
; C' _6 w, j0 }7 r+ j$ ~
“มันไม่ดีหรอ...” ยังจะมีหน้ามาถามตาใสอีก!
! E! d5 k* P4 }9 ~

0 @+ y9 Y( u9 G" }“แล้วนายคิดว่าไงล่ะ นายแค่ความจำเสื่อมไม่ได้ปัญญาอ่อนก็ต้องรู้สิว่ามันดีหรือไม่ดี!” เขายิ่งขมวดคิ้วหนักจนหัวคิ้วทั้งสองข้างจะผูกรวมกันแล้ว
* Y' m4 W2 r' A/ j: }
: P1 ?( F2 t( \& a8 D0 W! s
“ผมไม่รู้...จิตใต้สำนึกบอกผมว่ามันไม่ผิดมันธรรมดา เหมือนทุกคนต้องกินข้าว”
% Y1 a3 ?& N5 ]- O9 W  T

“การที่นายมีอะไรกับคนอื่นมันเป็นเรื่องธรรมดาทั้งที่นายไม่ได้รักหล่อนน่ะหรอ...หรือนายรัก” ท้ายเสียงสั่นอย่างห้ามไม่ได้

% t% F1 V; S3 G" [
“ไม่ได้รักผมรักใครไม่ได้”

6 f  ]6 n0 r% f" e7 h. S5 l- `
“ทำไม” ใจผมเต้นรัวอย่างรอคำตอบ
7 P) [/ Q& v4 v9 M& x$ ~9 m7 W. s

6 a( @& Y- u  W6 [8 B5 }“ผมไม่รู้ พอผมเริ่มรู้สึกดีกับใครสักคน” ใหญ่สบประสานสายตากับผมอย่างมีความหมาย “ตรงนี้...” เขาชี้ไปที่ตำแหน่งหัวใจ“มันกู่ร้องคัดค้านว่าห้ามรัก รักไม่ได้”
" h5 Y# A5 M- D; }% K

  f" W5 b5 A3 L# o& H; w“…!!!”

" [0 Y! {! P3 Q# u
หลังจากประโยคกรีดหัวใจจบลง ความเงียบก็เข้าปกคลุม สมองผมว่างเปล่า หูอื้ออึงเกินกว่าจะชวนเขาเปลี่ยนเรื่องคุย สายตาของใหญ่มองมาเหมือนรู้ว่าผมรู้สึกพิเศษกับเขา และเขาก็ตัดเยื่อใยผมด้วยการบอกผมทางอ้อมว่าไม่ได้รัก
5 q2 b- p- G! p! P! r7 a6 {; I

ไม่ได้รู้สึกอะไรกับผมเลย
7 n6 X9 x( ~+ A

% z8 b( V; a! i& U8 j- c; ^เพราะเมื่อเพียงเขาเริ่มรู้สึกดีเขาก็ตัดมันทิ้งเหมือนเป็นก้อนเนื้อร้าย และวางผมไว้เพียงฐานะผู้มีพระคุณเท่านั้น
. g5 o% i1 w# T/ o

: b! ?2 z0 s5 I6 Y+ s+ g) P# l: Jตรงข้ามกับผมที่ถลำลึกรักเขาอย่างถอนตัวไม่ขึ้น
9 G; r: m/ a# t6 h& ~% Y
$ @  a3 Z% _( V! ?
; \9 w: F( M8 v- {. F/ z( L( Nมันไม่ยุติธรรมเลย!!
' Z: ?/ [8 {" ?( q- N( d' h

6 k9 J) f; M, o) ~. q9 R6 v

! K: W; N) E+ V  f; c5 P( [
5 }! B% a& Z% J: Z4 ?3 Hโครกกกก
  @& @! ~. B' p/ ^+ ?$ i  H. f$ q

ผมกดน้ำชักโครกเมื่อเทน้ำปัสสาวะในโถฉี่แสตนเลสลงไป ใหญ่ยังไม่สามารถลุกมาเข้าห้องน้ำเองได้ขนาดแค่ขยับตัวยังลำบาก จะให้ใส่แพมเพิสก็ไม่ได้อีกเพราะจะไปกดทับแผล หมอจึงให้เขาถ่ายหนักถ่ายเบาลงในโถก่อนใหญ่ติดจะเกรงใจมากกกกก เมื่อปวดเขาชอบอั้นไว้จนไม่ไหวจริงๆถึงจะบอกผม
" g  X- R+ ]3 Y( s& _$ \7 Z
3 C8 c# a  N' z& {' O- z  \
3 ~6 L6 @1 d. Kผมบอกว่าทำได้ๆ เต็มใจทำให้ ก็ยังจะคิดมากอยู่ได้


ผมโทรลางานสองวันตามเวลาที่ใหญ่ต้องนอนโรงพยาบาล เมื่อคืนกลับไปเอาเสื้อผ้าและของใช้ส่วนตัวที่คอนโดหลังจากใหญ่หลับไปเพราะฤทธิ์ยา ย่องเบาเข้าห้องตัวเองอย่างเงียบเชียบ ไม่ใช่อะไรกลัวเจอไอ้ปอนด์

' C/ _9 j1 Z9 D  h1 i( o  C' ?, J
ผมล้างโถแสตนเลสคว่ำไว้ในห้องน้ำ ก่อนเดินไปล้างมือ แล้วหยิบกะละมังใบเล็กเปิดน้ำใส่พร้อมผ้าขนหนูผืนพอดีมือ เดินออกจากห้องน้ำตรงไปยังเตียงผู้ป่วย
$ D: \# q6 ?7 D: p( s

“เดี๋ยวพยาบาลจะเข้ามาทำแผลให้ใหม่ เช็ดตัวก่อนเนอะ” ผมนั่งบนเตียงด้านหนึ่งก่อนใช้ผ้าขนหนูบิดหมาดเช็ดไปตามใบหน้าคม ไล่มาที่บ่ากว้าง ช่วงลำตัวแขนและขาข้างที่ไม่มีแผล ซึ่งผมจะระวังมากเมื่อเช็ดเข้าไปใกล้บริเวณแผล
, W( |% F( O3 `
1 E2 Z3 O* \2 o  u8 R3 k# e- L" i
5 ?0 f) A% u+ ~* yเขาไม่ได้ใส่เสื้อเพื่อไม่ให้ผ้าแตะโดนแผลส่วนกางเกงก็ถลกขึ้นมากองอยู่บนขาอ่อน ทำให้ผมช่วยทำความสะอาดร่างกายเขาได้ง่ายขึ้น แต่มันยากนิดหน่อยตรงที่ผมไม่กล้ามองเขาตรงๆนี่แหละมันรู้สึกร้อนวูบๆแปลกๆ

6 i4 ]8 a% Z5 p, E0 b& U2 Z
+ v; `3 R* H2 y8 Y5 Zเมื่อผมเช็ดตัวให้เขาเสร็จห้านาทีต่อมานางพยาบาลสองคนก็เข้ามาทำแผลให้ใหม่ ผมจึงลงไปเซเว่นด้านล่างเพื่อซื้อนมและน้ำผลไม้ ติดขนมปังสอดไส้มาด้วยสามสี่ห่อ เผื่อหิว

5 q. \0 a+ q$ p( U+ O7 I2 ^
+ Y% Z) D3 G# a% F. h' M5 }5 d2 nกลับเข้ามาในห้องอีกครั้งก็ไม่มีใครอยู่ในห้องแล้วนอกจากหมีป่วยที่ซีกขวาของร่างกายมีผ้าก๊อซสีขาวอันใหม่แปะไว้ทั้งแถบ

# ?1 ]! I8 ]! y9 d2 g/ r
4 ~, @' L9 Y4 y; A* nเขาหลับอยู่...


ผมยกเก้าอี้อย่างระวังไม่ให้เกิดเสียง นั่งลงข้างเตียงพลางจ้องมองใบหน้าคมดุ มือวางแนบลงบนศีรษะใช้นิ้วโป้งเกลี่ยหน้าผากเขาอย่างอ่อนโยน
) I' n8 U. _6 n1 e/ P3 X

ไม่เป็นไร...มันไม่สำคัญแล้วว่าเขาจะรักผมมั้ยผมรักเขาข้างเดียวก็ได้ ถึงจะเจ็บบ้างแต่มันเทียบไม่ได้เลยเมื่อไม่มีเขาอยู่


ผมจะไม่สร้างเกราะให้ตัวเองโดยการผลักไสเขาให้ไปเจอโลกอันโหดร้ายเพียงลำพังอีกแล้ว

Taecho

ขอบคุนนะครับ

Ling_Elvis

ขอบคุณครับ

65gpy

ขอบคุณครับ

Aonz003

paepaeii

ขอบคุณครับ

kkk...

Kantruk

ขอบคุณครับ

redboy

ใจจะขาด

uglymen

รักได้ ไม่ผิดอะไรเสียหน่อยนี่นา

zen112

ขอบคุณที่มาต่อครับ

tidchoo2

อ่านกี่รอบก็เสียวทุกที ขอบคุณนะครับ

sa99

ขอบคุณครับ

Pathxx

สนุกมากครับ รอติดตาม

minone

รอลุ้น​ตอน​ต่อไป​นะ​ครับ​

bo69dy

ขอบคุนครับ

anatomy005

ขอบคุณครับ

nongbasz

ขอบคุณครับ

a03

Dajim

ขอบคุณครับ