รักเร่ร่อน...ของคนจรจัด 11 bymod-cup

tor_8915

เร่ร่อน11

+ B+ h& h, [- ~; _, v+ E


0 ?& A. R" a. W1 qแอ๊ดดดด
" [4 e; s6 k. i6 t3 N9 p+ r
& k3 f- G# t" \, D
/ M3 r; D+ P+ D% aผมเปิดประตูเข้าไปสิ่งแรกที่เจอคือคนตัวใหญ่คับเตียงนั่งหลังพิงหมอนมองมาทางนี้พอดี เหมือนกับว่าเขาจ้องมองอยู่ก่อนแล้ว ผมประสานสายตาส่งยิ้มให้ก่อนเดินเข้าไปหา
5 L7 k. l" l$ S. C" p

7 \% x6 L. L0 i; V) h5 ]; qวันนี้ใหญ่จะได้ออกจากโรงพยาบาลแล้วหลังจากสองวันที่ผ่านมาอยู่ในความดูแลของหมออย่างใกล้ชิดจนวางใจเรื่องแผลจะไม่ติดเชื้อ แต่ช่วงนี้ยังต้องระวังไม่ให้แผลถูกน้ำและห้ามเคลื่อนไหวมากจนกว่าเหล็กที่ดามกระดูกสะโพกจะเข้าที่ เมื่อครู่ผมเพิ่งไปรับยาและจัดการเรื่องค่ารักษาพยาบาลมา

# m) h0 B7 P! I! d9 K6 x/ c
“จะได้กลับบ้านแล้วดีใจมั้ย” ใหญ่พยักหน้า “งั้นเปลี่ยนเสื้อผ้ากันเนอะ”


ผมผละตัวไปหยิบกางเกงเลสีน้ำตาลมาผลัดเปลี่ยนให้แทนชุดของโรงพยาบาล กางเกงของเขาที่มีทั้งหมดเป็นกางเกงยางยืดกับสามส่วนติดกระดุมซึ่งจะกดทับทำให้เจ็บแผล ผมจึงไปหาซื้อกางเกงเลเพื่อตอนใส่จะได้ผูกเอวไว้หลวมๆเท่านั้น
2 y( w5 B) N! j- N/ ]
$ Z2 X" `# C9 a& T3 m4 K9 }
" h6 g  c1 d  J! C! cส่วนเสื้อใส่ไม่ได้อยู่แล้ว ต้องถอดโชว์แผงอกล่ำๆกับผ้าก๊อซสีขาวที่ปิดพันบาดแผลทั้งซีกขวาของร่างกาย
6 \. O4 n( _* D$ p: f4 {

) Q; T1 J) z$ s8 [0 x“เดี๋ยวผมเปลี่ยนเอง”


! j) D- j5 ?# ~9 ^) n8 j0 O“นายทำเองไม่ได้หรอก อย่าเกรงใจผิดเวลา” ผมเค้นเสียงดุ ขยับตัวยังไม่ค่อยจะได้ โอเค อาจจะพอลุกขึ้นยืนได้แต่นั่นก็ต้องมีคนคอยประคอง แล้วจะมาเปลี่ยนกางเกงเองได้ยังไง ถ้าจะนั่งเปลี่ยนยิ่งแล้วใหญ่โน้มตัวลงมาได้ที่ไหนกัน

, v. C9 D5 H5 \, k2 H9 w3 |" Z3 h
/ c7 h0 y$ [) i, Qสรุปหน้าที่เปลี่ยนผ้าต้องผมเท่านั้น


“หรือจะให้นางพยาบาลมาเปลี่ยนให้ล่ะ” ใหญ่รีบส่ายหน้าหวือทันที แน่ล่ะเขามีประเด็นกับนางพยาบาลอยู่ ทำแผลทีอย่างกับขัดกระดาษทรายลงบนพื้นไม้ เธอคงลืมว่านี่คือเนื้อหนังมนุษย์ไม่ใช่เนื้อไม้ที่ไว้ขูดหาเลข

2 m/ K4 ~' g: N! N
5 S, `4 U# s4 D4 r+ Eใหญ่ขยาดจนแขยงเลยล่ะ


“งั้นอยู่เฉยๆฉันจะทำอย่างเบามือที่สุด โอเค๊”
  Z# ?* o: C+ [2 t& l! A
* M7 \) I! \' B0 e0 K' x
* K+ u" [3 z; y& j# t- V  {ผมหยิบผ้าห่มมากางออกก่อนปิดคลุมเข้าส่วนกลางลำตัวแล้วสอดมือเข้าไปใต้ผ้าห่ม ค่อยๆดึงกางเกงสีฟ้าประทับตราโรงพยาบาลออกมาอย่างระวังไม่ให้เนื้อครูดกับบาดแผล ใหญ่ช่วยยกสะโพกเท่าที่ร่างกายเขาจะเอื้ออำนวยจนสุดท้ายก็ถอดออกมาได้เฮ้อ
6 h  Q/ F+ ~1 }* P7 r8 |

ผมถอยตัวออกมานิดหน่อยเพื่อหันไปหยิบกางเกงเลที่พาดไว้บนพนักเก้าอี้ จังหวะที่หันกลับมาเพื่อช่วยสวมกางเกงตัวใหม่ให้แก้มสองข้างก็ร้อนซู่อย่างห้ามไม่ได้ รูปร่างสมส่วนกำยำเปลือยเปล่าของคนตัวโตเหยียดยาวบนเตียง มีผ้าห่มสีขาวผืนบางปิดพาดตัดกับกล้ามเนื้อสีแทน มุมผ้าตกลู่เผยเห็นแผลผ่าตัดบริเวณสะโพกส่วนเดียวของร่างกายด้านขวาที่ไม่พันผ้าก๊อซ อึก ผมรู้สึกตาลายหายใจไม่ทั่วท้อง ให้ตายสิ!!

' \& P' H5 L; `2 f& b$ O
" D' `5 S; V1 a3 i“คุณเล็ก...”

0 s: y0 B4 j; p
4 V1 g2 D- l+ ]% H7 T“เอ่อ...อ้อฉันแค่กำลังคิดว่าจะใส่กางเกงนายยังไงไม่ให้ถูกแผลน่ะ ไม่ได้คิดเป็นอื่นนะ”
. Z  Y" R1 n4 v' e1 }5 G5 ^
# n1 X$ K* {8 R5 O
$ G  X: K4 K4 v2 b$ q- Aใหญ่ยิ้มยิ้มที่อ่านได้ว่าเขายังไม่ได้ว่าอะไรเลย ยิ้มบางๆที่ทำให้ผมอาย
" p5 }$ d, E$ g& L- m# L
& P! [4 d' L. j4 t9 A
แกมันร้อนตัวเกินไปมั้ยคนเล็กกกกกกใหญ่เลยรู้หมดว่าแกมันหื่นกามแค่ไหน ฮือ


* S. r7 D8 o# s( v( J$ A( I( pแล้วผมจะทำอะไรได้ อย่างดีที่สุดก็ก้มหน้างุดซ่อนใบหน้าแดงซ่าน หลบตาด้วยการหันไปม้วนขากางเกงเลแต่ละข้างให้สั้นเป็นม้วนกลมๆแล้วค่อยๆสวมเข้าไปในเรียวขายาวทีละข้าง ขยับให้ขอบกางเกงเกี่ยวสะโพก ก่อนตลบผ้าห่มออกวาดแขนคร่อมเอวหนาเพื่อหยิบหางเชือกทั้งสองข้างมาผูกกันไว้อย่างหลวมๆ

$ ]! s5 n2 T# |0 U/ |
7 E% H" U/ j! o2 h4 R4 ], }) t“เจ็บแผลมั้ย”


เขาส่ายหน้า “พอดีแล้ว”
% _/ c! T9 f7 ~* j. C" d' Z' ?; J- W

“งั้นฉันไปเก็บของก่อนนะ เดี๋ยวบุรุษพยาบาลเอาวีลแชร์มารับเราจะได้กลับบ้านกัน” ผมเดินเข้าไปเก็บของใช้ส่วนตัวในห้องน้ำใส่กระเป๋าเป้ เอาผ้าขนหนูชุบน้ำเช็ดหน้าเช็ดตาให้พอสดชื่น จะได้ลืมหูลืมตาหลุดจะความหมกมุ่นลามกสักที ซ้ำสองวันมานี้ยังนอนไม่ค่อยหลับมักสะดุ้งตัวตื่นตลอดด้วยกังวลว่าใหญ่จะเจ็บแผลหรือเปล่า หิวน้ำมั้ย ปวดท้องหนักท้องเบาหรือไม่

( f8 M+ |! b; q2 Z$ c5 a9 C
ซึ่งส่วนมากมักเป็นผมที่ระแวงไปเอง เพราะช่วงกลางวันใหญ่จะฉี่แค่สองครั้งคือเช้าและเย็น ส่วนกลางคืนใหญ่จะเอากระบอกฉี่(พลาสติกแบบมีฝาปิด)ไว้บนเตียงข้างตัวเมื่อปวดเขาจะจัดการเอง ให้ผมนำไปเททิ้งในชักโครกตอนเช้าตรู่เท่านั้น เรื่องปวดหนักเขาไม่ถ่ายมาสองวันแล้ว ผมข่มความอายถามเนื่องจากกลัวเขาจะอั้นไว้จนไม่สบายท้องเพราะเกรงใจผม แต่ไม่...ใหญ่บอกเขาไม่ปวดถ่ายหนักเลยผมอย่าได้คิดมาก
* ~2 F5 G. j+ A! _' w; t  [& D* J

( E# s2 c5 P, i0 E; P. U# Jส่วนเรื่องน้ำดื่มเขาพอเอื้อมหยิบถึงแต่ผมไม่ค่อยให้เขาหยิบเองอย่างกลัวว่าแผลผ่าตัดจะเปิด


6 b' p/ e. {" F% H9 e( d2 {สรุปผมนี่แหละที่จิตตกไปเสียทุกเรื่อง
+ G- b& J: O* i# i! |


/ f  T+ [4 c7 q% b0 sขณะที่ผมออกมาจากห้องน้ำบุรุษพยาบาลก็เข็นวีลแชร์เข้ามาพอดี เราช่วยกันถ่ายโอนคนเจ็บนั่งบนรถ ก่อนที่ผมจะเป็นคนถือสัมภาระและให้เจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาลทำหน้าที่เข็นนายหมาป่วยไปที่โรงจอดรถด้านหลัง

( X. F7 R% w7 x
เมื่อนายหมาตูบขึ้นไปนั่งหน้าแป้นในรถด้วยฝีมือของบุรุษพยาบาลใจงามคนเดิม ผมก็จัดการนำสัมภาระทั้งหมดไว้ที่เบาะหลังก่อนเข้าประจำที่นั่งคนขับ เมื่อสตาร์ทรถก่อนขับเคลื่อนนายตี๋ใหญ่ก็พูดคำที่ทำให้มือข้างสับเปลี่ยนเกียร์สะดุดอย่างเสียจังหวะ
* ^2 a/ y  E# b% S# d" v
1 a8 w' ]1 j$ \; b
“คุณช่วยไปส่งผมที่ห้องเช่าได้มั้ยครับ”
( b) d' Z: |* h* V
' q. \' Z+ c% X/ `/ D/ Q2 s
“ห้องเช่า??” ผมผ่อนเท้าที่เหยียบคันเร่งออกเพื่อไม่ให้รถเคลื่อนไปข้างหน้า


“แยกจากคุณมาผมก็ไปเช่าห้องอยู่”
2 {2 z2 \0 o% C

5 Z9 d9 e6 ]# D) C% `“อ้อ อ๋อ ได้สิ” ผมหันกลับไปสนใจภาพตรงหน้าพร้อมกับเท้าแตะคันเร่ง กลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอเมื่อรับรู้ความจริงที่ว่า ‘บ้าน’ ของผมกับ‘บ้าน’ ของเขาไม่ใช่ที่เดียวกัน


( @7 c3 \: l9 t$ r" mไม่มี ‘บ้าน’ ของเราแล้ว
( }( c- A; S* y! t( X: [( v
" \! m) `6 ]2 z# T4 y/ B
- e% p2 c0 |0 e% i


ผมว่าสถานที่ที่ใหญ่อาศัยอยู่ไม่ควรเรียกว่า ‘บ้าน’ สักนิด
3 M0 y% C) a: T% p* N- k4 z: a3 M( s
/ V7 q7 @  b5 ]# _
มันเป็นสิ่งก่อสร้างจากปูนซีเมนต์รูปสี่เหลี่ยมผืนผ้าหน้าแคบยาวลึก ความกว้างของห้องเพียงกางแขนสองข้างขนานลำตัว ประตูบานไม้ผุที่เมื่อต้องการเข้าไปภายในห้องต้องหันข้างลำตัวเพราะขนาดที่กว้างเพียงครึ่งของประตูปกติ เมื่อแทรกตัวเข้าไปในห้องได้แทบไม่ต้องก้าวขาไปไหน ถ้าใครเคยเต้นลีลาศจังหวะบีกิน ก้าวขา หนึ่ง สองสาม พัก เพียงแค่นั้นก็สามารถเดินได้ทั่วบริเวณห้องนี้แล้ว


สิ่งอัศจรรย์ใจที่ทำให้ห้องนี้สามารถยัดหนึ่งคนกับหนึ่งสุนัขได้คงเป็นห้องที่โล่งไม่มีข้าวของเฟอร์นิเจอร์สักชิ้นเบียดเบียนพื้นที่ใช้สอย มีเพียงผ้าหนึ่งกอง(นับแล้วมีเสื้อกับกางเกงอย่างละตัว) กับขวดน้ำโพลาริสตัดครึ่งที่มีน้ำแกงเขียวหวานขึ้นฟองบูดอยู่และกระดาษหนังสือพิมพ์ที่แผ่นหนึ่งรองรับข้าวสวย อีกแผ่นรองรับอาหารเม็ดสุนัข

# K/ @5 l* `% t! F- N* i7 D) P
โดยที่ทุกอย่างวางอยู่บนเสื่อน้ำมันสีน้ำตาลคร่ำครึ


ภายในห้องไม่มีห้องน้ำ หน้าต่างสักบานหรือแม้แต่ช่องระบายลม มีเพียงหลอดไฟห้อยโตงเตงกลางห้องหนึ่งดวงเท่านั้น

2 u' k1 {0 K( W  _# J. ?
- N+ @( {5 X, \! p+ eเหมือนมันถูกสร้างขึ้นมาเพื่อเก็บของ ไม่ใช่เพื่อพักอาศัย


, K9 A3 x: W4 M. z2 x) @! S! wน้ำตาผมรื้นขึ้นผมไม่รู้เลยว่าความเห็นแก่ตัวความกลัวของตัวเองจะทำร้ายเขาได้ขนาดนี้มันไม่ต่างจากตรอกมืดๆนั่นเลยสักนิด
" z0 j. P5 Y- J  t+ ?( f

& y! W& u, S5 |, j, t: r2 a6 Tทุกคืนเขาก็คงทิ้งตัวนอนตรงนี้ตรงที่ผมยืนอยู่...
8 z" [6 D+ j) G! S+ h1 \$ q

เมื่อสามวันก่อนผมไปรับตี๋น้อยที่ร้านอาแปะเพราะว่าใหญ่เอาไปทำงานด้วย โดยเป็นเพื่อนเล่นชั่วคราวของหลานอาแปะ ตอนแรกผมก็สงสัยว่าทำไมไม่เอาไว้ในห้องเหมือนตอนที่เราอยู่ด้วยกัน...ตอนนี้ผมรู้แล้ว...ถ้าเอาไว้ในห้องอับๆห้องนี้ในตอนกลางวันด้วยสภาพอากาศที่ร้อนจัดมันคงไม่รอด...
; T9 Y/ m- [8 z) F
, V* q$ g: U- |" ?
6 q% z; t, M8 D. d7 D“ฉันไม่มีทางให้นายพักที่นี่!” ผมออกมาบอกคนตัวโตที่นั่งรออยู่บนรถ โดยผมจะเอาของไปเก็บในห้องแล้วจะมาช่วยประคองเขาเข้าไปทีหลัง ซึ่งมันเป็นสิ่งที่ผมคิดไว้ก่อนเห็นสภาพห้อง
# p4 j. ]' g& `2 ^) F' E0 i

แต่ตอนนี้ผมเปลี่ยนใจแล้ว!
3 g' q+ Z- c' \2 I6 w0 j

แม้สามสัปดาห์ก่อนอากาศจะหนาวจับขั้วหัวใจ แต่ ณ ตอนนี้มันร้อนมากถึง 38 องศาเซลเซียส!! แล้วดูท่าจะสูงขึ้นเรื่อยๆ ถ้าเขาอยู่ในรูนี่มีหวังเขาต้องร้อนจนเหงื่อโทรมกายเป็นผลให้แผลอับชื้นสุดท้ายมันก็จะเน่าและติดเชื้อในที่สุด

0 U  ]8 N3 o. ~* P
ใหญ่ประคองตัวเองลุกขึ้นกยืนพิงร่างเข้ากับประตูรถ

, P7 X- j8 ]4 }" x4 V, F8 S
8 ?4 M9 o0 P5 L“ที่นี่บ้านผม”
4 E% A2 @5 H8 {: b+ P. B5 K, {
: z9 l' k# ~! V2 W' G0 Q# m; o
“มันไม่สมควรถูกเรียกว่าบ้านด้วยซ้ำ”

" c( v& n$ ?3 H  G
% G- {: e7 C" G4 G& `. A% u' T  B“ไม่ว่าคุณจะเรียกยังไงมันก็คือบ้านของผมที่ซุกหัวนอนที่สุดท้ายที่เหลืออยู่...”


. z  ?4 |7 ]3 G; G3 F3 B! h& ]อึก ผมกระตุก เผลอกัดปากตัวเองจนได้กลิ่นคาวเลือด


“ขอโทษ...” ผมไม่รู้จะพูดอะไรนอกจากคำนี้เลยจริงๆ
: r: \) k  I# S
; s! H  k3 ]. {6 e; e& J1 {$ K
“คุณไม่ผิดขอร้อง อย่าร้องไห้...จะช้าหรือเร็วผมก็ต้องออกมาอยู่ดี”
5 R  d& p# T- q) ?
, V! ^% S, o( `
“กลับไปอยู่ด้วยกันได้มั้ย...” ผมขอเสียงแผ่ว
% m. H$ ^# a6 T5 s+ R

3 u# n( |5 m# ?4 I" ]6 J* fกึก


ใหญ่ชะงัก มองเข้ามาในแววตาผมอย่างค้นหาชั่วอึดใจ เสียงทุ้มก็พูดขึ้น

; B7 E/ {3 F$ h* C$ J6 d
“คุณไม่ต้องห่วงถึงผมเจ็บ...”
: p4 I& |! ]& g
1 C0 K" \) i' _% `# F1 c% e
& }5 m7 j2 ~/ F# ]+ b7 h: x+ ^  g8 U“ไม่ใช่...” ผมแทรก


2 U8 F6 \: R0 ]“...”
1 s: ~: N; i& ^- r

2 r0 T& u+ r& q& G4 j“อาจจะ...นายเจ็บก็ส่วนหนึ่ง...ฉันอยากดูแล....ให้นายอยู่ในสายตาว่าไม่เป็นไร...” ผมสบตาเขาอย่างอ้อนวอน “แต่จริงๆแล้ว ฉันรู้สึกผิด เพราะความเห็นแก่ตัวของฉัน...ฉันกลัวตัวเองต้องเจ็บ...น้อยใจที่นายไปมีอะไรกับผู้หญิงพวกนั้น...กลัวว่านายจะรังเกียจความรู้สึกล้ำเส้นของฉัน...รังเกียจที่ฉันรักนาย...”
5 U- s3 i) d0 r2 e, z. y

ม่านตาเขาเบิกโพลงขึ้นเมื่อผมพูดคำว่า ‘รัก’ ออกไปแต่ก็ไม่สามารถหยุดคำพูดพรั่งพรูของผมได้ เปรียบเหมือนรถพ่วงที่บรรทุกข้าวสารมาเต็มคันรถ เมื่อยกกระบะด้านหน้าขึ้นสูงเพื่อเทข้าวลงมามันก็ร่วงพรูออกมาจนหมดสิ้น

/ V' @1 Q% C  j0 k
“ฉันจึงชิงผลักไสนาย...เพราะทุกครั้งที่อยู่ใกล้ความรู้สึกมากมายมันตีขึ้นมาแน่นในอกจนอึดอัด ปะทุแน่นรัดจนฉันหายใจไม่สะดวก...เลยคิดว่าห่างจากนายคงเป็นทางที่ดีที่สุด” พูดมาถึงตรงนี้ทำนบน้ำตาที่เหือดแห้งไปนานก็ก่อตัวขึ้นอีกครั้ง “แต่ไม่ใช่เลย...ไม่เลย...การไม่มีนายอยู่ข้างๆมันทำให้ฉันเจ็บปวดกว่าเดิมเป็นร้อยเท่าพันเท่า”

6 y) `6 E5 k! L5 b
# ?$ P6 O1 Z4 F" F% G) Zผมประชิดเข้าที่ร่างหนาก่อนเอนศีรษะซบลงบนแผงอกด้านซ้ายของเขา
* h$ C$ k6 c; p5 n
* \% }* `) T% a5 `( j
) _6 z, Z- D/ T$ I! k- }% a' z“...ตอนมีนายถึงจะเจ็บแต่ก็อบอุ่นไม่เหมือนตอนนี้...มันทั้งเจ็บปวด ทรมาน อ้างว้างเหลือเกิน...”


- j' @' p" Q9 r( b% Uหลังประโยคนั้นจบลงความเงียบก็เข้าปกคลุม ส่วนผม...คนระบายทุกอย่างที่ใจคิดไปจนหมดได้แต่นิ่งเงียบด้วยความละอายที่ฉายชัดขึ้น หลังจากปากปิดสนิทสติก็ฟื้นคืน นี่ผมกำลังทำอะไร...ทำไมจากการร้องขอให้อยู่ด้วยกัน...กลายเป็นการสารภาพรักไปเสียนี่
. y4 A6 f2 g, K

# j  A* f. V$ tผมผละตัวเองออกห่าง พยายามจะหาคำมาอธิบายให้ดีขึ้นแต่เหมือนทุกอย่างจะน้ำท่วมปากไปหมด ใหญ่คงเห็นใจกับอาการประหม่าของผมจึงยกมือข้างซ้ายขยี้ศีรษะผมเบาๆด้วยใบหน้าเรียบนิ่งที่ถึงไม่มีรอยยิ้มก็ทำให้ผมสงบลงได้ ก่อนที่เขาจะกระเผลกตัวถอยห่างจากรถเพื่อเปิดประตูและสอดร่างเข้าไปนั่ง


การกระทำที่สื่อว่าเขายอมกลับไปอยู่ด้วยกันตามคำขอ


เขายอมผมแล้ว...ใจอ่อนกับผมเหมือนทุกครั้ง


7 H! [. W- f# K# u4 pผมยิ้มพลางยกหลังมือป้ายน้ำตาทิ้ง สองขาก้าวเร็วขึ้นรถความหนักอึ้งในใจตอนนี้เบาบางลง เอาน่า แค่เขายอมกลับไปด้วยกันก็แปลว่าเขาไม่ได้รังเกียจแค่นั้นก็ดีมากมายแล้ว

; Q0 `7 O$ i( b, i
' ]# [1 d- ^# j9 a# k; L* h& {
# c% a' ?( Q: y9 \+ _3 Z7 Y
! s, @& R% |& j
% l6 [1 M" n1 d5 E. g0 ~

เมื่อถึงคอนโด...ใช่ว่าปัญหาจะจบ

) I% @) z1 U7 j# {0 {3 _4 M
“ผมนอนโซฟาเหมือนเดิมได้”


“ไม่ได้”


3 n9 p6 w9 h/ t$ N& z1 P“ที่พื้น...”


“ไม่เอา!”


: Y( t. `. F4 b+ ]9 q6 {รอบที่แปดที่เราเถียงกันเรื่องที่นอนของเขา ผมจะให้เขานอนบนเตียงในห้องผมแต่ใหญ่ยืนยันจะนอนโซฟาเหมือนเดิมให้ได้ เขามีเหตุผลแค่เกรงใจ แต่ผมมีมากกว่านั้น ดูตัวเขาสิ!! ใหญ่อย่างกับหมีป่าซ้ำยังเจ็บหนักขนาดนี้ ไม่เหมาะอย่างแรงกับการไปนอนตัวลีบบนโซฟา ร่างกายบอบช้ำของเขาต้องการพื้นที่ขนาดห้าฟุตขึ้นไปเท่านั้น!! เขาก็เถียงมาอีกว่างั้นนอนพื้นก็ได้! กระดูกคงลั่นกรอบแกรบแนบพื้นแข็งๆสนุกเลยล่ะงานนี้!
5 N0 V  [% ~7 i3 n- I
1 {& y4 {  _: d" I- z& q) i3 r0 Q  ]
- u: P; u! N( `; t, n: qเห็นมั้ย! บนเตียงเหมาะที่สุด!!

3 p+ m* |- x  \/ C  s4 L
“คุณเล็กผมไม่อยากไปนอนเบียดให้คุณไม่สบายตัว”
, J% v1 |: h5 t( L9 ^2 L1 T# l

7 _1 I* ^, I2 _, L( T% A3 i“แล้วใครว่าฉันจะนอนบนเตียงกับนาย ฉันนอนที่พื้นได้!” ไม่ใช่ว่าหวงเนื้อหวงตัวไม่ร่วมเตียงกับผู้ชายหรอกนะครับ เพียงแต่ผมจะไม่เสี่ยงเอาตัวเองที่โคตรนอนนิ่งไปอยู่ร่วมฟูกเดียวกับคนเจ็บเด็ดขาด
8 T2 X! n- h0 n+ V* [6 u
7 ]2 g+ _% E# @0 f: S6 q8 c4 A+ }, m
2 |  a) m4 ^3 |0 U+ k' _“งั้นยิ่งไม่ได้ใหญ่คุณจะไปนอนบนพื้นแข็งๆได้ยังไง”
4 l9 }7 C8 C2 {& \: d6 i" ?
# O& b2 W- R; R& Q1 g, N' q
“ฉันนอนได้แล้วกันน่าฉันมีฟูก!”
/ ]4 M$ m$ S" o

“ถ้าอย่างนั้นผมจะนอนฟูกเอง”


“แต่นายเป็นคนเจ็บ!!” ผมเริ่มขึ้นเสียง ใหญ่จึงเงียบเหมือนทุกครั้งเมื่อผมร้อนเขาจะเย็น หยุดมองผมชั่วครู่ก่อนใช้เสียงอ่อนโยนตอบกลับมา
0 o: Y0 g1 ]5 T  ?+ v/ i
  T% Y. q! t+ W5 `' I
“คุณกำลังทำให้ผมลำบากใจ...” ท่าทีเหนื่อยหน่ายส่งให้ผมเม้มปากแน่น “...อย่างมาก”
9 C9 p  v/ N8 I+ o) |/ }, p
( b) Y1 j4 ~. E
' X% o. _) G8 m7 h6 F* iการที่ผมอยากให้เขานอนที่ดีๆทำให้เขาลำบากใจหรอ....ถ้าลำบากใจก็จะอึดอัด...เมื่ออึดอัดก็ไม่อยากอยู่ใกล้งั้นสิ...


ผมยอมเขาก็ได้...


  f0 K& Z$ L3 l“เดี๋ยวฉันไปเอาฟูกให้ แต่นอนในห้องนะเผื่อนายต้องการความช่วยเหลือจะได้เรียกฉัน...” ก้มหน้ามองปลายเท้าก่อนเอ่ยเสียงหงอย ได้ยินเสียงถอนหายใจหนักยิ่งทำให้ใจเสีย แล้วหัวใจที่แห้งเหี่ยวก็พองโตแถมเต้นระรัวคับอกเมื่อเจ้าของอ้อมกอดอุ่นเข้าประชิดและใช้แขนข้างเดียวโอบร่างผมไว้


% P1 j# U$ ~- }" T5 x. m8 w8 _) L“ขอบคุณครับปูฟูกเสร็จคุณช่วยผมอาบน้ำได้มั้ย”
) W5 f. y' }: e8 r  Y& |5 w0 V
; ]: ?" ~1 B2 ]! \$ w2 p
เหมือนใหญ่จะช่วยให้ผมรู้สึกดีขึ้นด้วยวิธีการแปลกๆของเขาซึ่งชวนให้ผมใจสั่นยิ่งนัก โดยเรื่องอาบน้ำเป็นแค่วิธีการงอนง้อเท่านั้นเพราะในความเป็นจริงเขายังอาบน้ำไม่ได้ยังคงต้องเช็ดตัวไปอีกสักระยะจนกว่าแผลจะแห้งกว่านี้


3 `& D9 ~/ [7 a6 U1 {( f  Vผมจึงไปเปิดตู้ลิ้นชักชั้นล่างเพื่อหยิบที่นอนปิกนิกสามตอนแบบพับได้ (ของแถมมาตอนซื้อคอนโด) ออกมากางข้างเตียงนอนวางหมอนและผ้าห่มลงไป ก่อนช่วยประคองร่างใหญ่ที่นั่งอยู่ปลายเตียงให้ขยับลงมานอนตาม อยากจะให้เขานั่งเล่นดูทีวีด้านนอกก่อนเหมือนกันแต่ไม่อยากให้เขาเคลื่อนไหวมากเลยให้มานอนเลยดีกว่า นอนนิ่งๆเฉยๆจะได้หายไวๆ
* f2 `$ m* D. i' b

จากนั้นผมก็จัดการเช็ดตัวทำความสะอาดร่างกายให้ จับนอนตะแคงพลางเอาหมอนรองหลังเพื่อให้นอนสะดวกขึ้น เมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้นผมจึงทิ้งตัวนั่งขัดสมาธิลงตรงหน้าเขา
" A0 ]* n' H! C2 u9 h; R* F
$ {7 N. c5 }8 j% ~
; {' E+ X( ^3 s% |“มีอะไรจะคุยกับผมใช่มั้ย”

3 m# l$ u. D* C+ Y8 X) ^
% c# _) j0 H% N/ l“รู้ดี” ห่างกันเป็นเดือนเขาก็ยังรู้ทันผมเหมือนเดิม“ งั้นเข้าเรื่องเลยนะ”

$ i8 n. \+ Z$ m6 i2 Y# ^
" d2 a1 y$ f5 P' \8 t% w“...” ใหญ่พยักหน้าให้ผมพูด
3 P0 f  ^6 O0 N2 j) f: j

/ j& i: Z( H3 Y) o$ W' s% l$ Y“ทำไมนายถึงบอกว่ารักใครไม่ได้” ผมเปิดประเด็นทันทีคนถูกถามนิ่งอึ้งไปทันทีอย่างไม่คิดว่าจะเจอคำถามตรงจุดแบบนี้
9 N3 z/ _5 M# Y# `+ w+ R. }

5 G9 t/ h  N2 y4 s% E( lซึ่งผมก่อนจะ ‘ตัดสินใจถามและทำบางอย่าง’ ก็คิดมาหลายรอบแล้วเหมือนกัน
: M, H" A3 R7 C
; T. u2 [; s) {' R/ U1 j" S. i' j/ i
“ทำไมคุณ...”
$ {8 a$ `2 v  M. A

/ d1 P2 b" |, A! g! Q“ฉันอยากรู้ ฉันไม่อยากจะรักนายข้างเดียวไปจนตายหรอกนะ” ถึงตอนนี้ผมจะยอมรับสภาพนี้ได้ แต่วันข้างหน้าผมกลัวว่าสักวันหนึ่งจะทนไม่ได้ ถ้ามีใครมากะเทาะกำแพงในใจใหญ่ได้ผมไม่เชื่อว่าทั้งชีวิตเขาจะไม่รักใคร แล้วทำไมผมถึงไม่ทำให้เขามารักผมล่ะ


“ผมก็ไม่รู้เหมือนกับข้างในตัวผมมันร้องเตือนเมื่อผมเริ่มรู้สึกดี”

% d$ l" x/ I7 B
“รู้สึกดีของนายใช่ฉันหรือเปล่า” ผมสวนทันที

- D1 J3 {! o; G4 r! }
+ p* D0 \! L  l# a# u% d“...”
& f8 n& |% }/ C% m4 z0 `
; s" m- S. v" E
3 S; q, e9 P+ D  P“ตอบสิ”


เขาค่อยๆพยักหน้าเมื่อถูกคาดคั้นซึ่งทำให้ผมยิ้มออกมา
1 l$ H; O" n1 l' P0 d

“แต่ยังไม่รักใช่มั้ย”
, }: p: p7 n1 Q. }6 U' e
9 B; ?* r# Z9 ?- j' k
% f/ F% r1 ]% {เขาพยักหน้าอีกครั้ง “ผมห้ามตัวเองไว้ทัน”


“เพราะเจียมตัว??”
! `. I- L4 v4 g8 O+ P3 r( G7 z
  b0 e$ c5 o) ^5 a' P
$ s5 r$ \; X7 I% b“ส่วนหนึ่ง...”


) r+ Z: c$ }& {2 r“งั้นดี!!” ผมเปลี่ยนท่าจากขัดสมาธิเป็นนั่งทับขาทั้งสองข้าง“ฉันขอโอกาส เปิดใจรักฉันได้มั้ย”


คนเจ็บที่นอนอยู่เบิกตาโพลงตกใจมากทำท่าจะลุกขึ้นแต่ผมดันให้นอนลงเหมือนเดิม
0 R/ N, `8 F3 V
1 s9 G$ S- T! a- a7 G* ?. x
“บางอย่างข้างในตัวนาย นายไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันคืออะไรฉันต่างหากที่นายจับต้องได้ นายเลือกที่จะเชื่อบางอย่างนั่นแล้วทำร้ายฉันแทนอย่างนั้นหรอ” ผมคว้าจับมือใหญ่พลางซบหน้าลงหาความอบอุ่นอย่างร้องขอ
8 b4 ^7 d  P, T, x7 T( ?
% [% b  v2 I4 u* t% I
“คุณเล็กอย่าทำแบบนี้” เขาพูดเสียงเข้มลนลานพยายามดึงมือออกผมขืนไว้พลางร้องถามอย่างอ้อนวอน


“ไม่ได้หรอ...”

$ C8 _$ j$ O+ r& H
4 E& D6 I9 G* T! ?# G. _“...”
+ v4 y* N% B5 q  I1 _; u9 N

; N+ M5 D8 s9 J“ใหญ่...”

: h- U- {2 E" m
0 r8 H# u6 X: yเขานิ่งไปชั่วอึดใจเหมือนตัดสินใจ

' Y, B% m9 d5 I' |6 x0 R' Z
. s; a4 [$ R( Y$ g0 O“มีอะไรที่คุณขอแล้วผมให้ไม่ได้บ้าง”
$ D8 \) b. k  I- e+ ~7 y. @* `

ผมรีบเงยหน้าขึ้นตาเป็นประกาย “จริงนะ!”
8 O( f# m7 L. d# G6 {; n0 E; S
( J7 W8 u3 h! L9 J3 n6 h) k8 B
* `9 D( P2 C/ t# Z$ Q“อืม ผมเชื่อคุณ จะไม่ให้บางอย่างมาทำร้ายเราผมขอโทษในเรื่องที่ผ่านมาทั้งหมด ผมจะไม่ปิดกั้นตัวเองอีกแต่คงไม่สามารถรักคุณได้ในทันที”


; i6 B" y" e3 C8 w" E$ P9 j“ค่อยๆรักฉันก็ได้” ไม่ต้องรีบร้อน แค่ขอให้ผมมีหวังก็พอผมเชื่อว่าผมจะทำให้ใหญ่รักได้ แม้จะต้องใช้เล่ห์บ้างก็ตาม
. _: V1 q# O" \6 P# u* g
+ a( R1 i0 Q0 m! Y
“คุณเล็กจะไม่อายคนอื่นใช่มั้ยผมมีแต่ตัว...ไม่คู่ควร...”


  q2 p% G3 |) L“เรื่องนั้นไม่สำคัญหรอกของแบบนั้นเราสร้างกันได้”
! z. w* \7 j" l. j* n  H) o9 m

“ยังไงผมคงกลับไปทำงานร้านเถ้าแก่ไม่ได้แล้ว” นั่นสิเขี้ยวขนาดนั้นมีหวังกลับไปทำงานคงไม่เหลือเงิน โดนอ้างหักค่าซ่อมรถหมด
1 ~: `* o; e1 k5 G
9 Q5 N+ h( D0 T% z! N. u
“ฉันคิดไว้แล้วว่าจะให้นายทำอะไร”


# m' C4 l* c, k/ T: w เขาดูสนใจขึ้นมาทันที ซึ่งเรื่องนี้ผมคิดมาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว เพราะเดาได้ว่าใหญ่หายดีเมื่อไหร่คงไม่ยอมนิ่งเฉยแน่ ผมไม่อยากให้เขากลับไปทำงานภายใต้สภาวะการโดนเอาเปรียบอีก
% t7 u, j5 ?1 ~% ]9 U& ]

2 t/ H: ?0 x+ q5 U' ]“นายสนใจจะเป็นพ่อค้ามั้ย”

5 h% F7 A; ]8 i
. U+ X1 F0 F1 A2 h5 K" Z“หืมคุณหมายถึงขายของหรอ”


“ใช่คัมภีร์อาหารยอดยุทธ์ของนายไง”

! |; d! p& R7 E

Nowa

สนุกครับขอบคุณ

หอกหัก

ขอบคุณมาก

minone

ขอบคุณ​มาก​นะ​ครับ​

rowetszaa

ขอบคุณครับ

sex_hi_hi

ขอบคุณครับ

gaybin

สนุกมากเลยครับ

takeshi

ขอบคุณครับ

uglymen

เปิดร้านอาหาร รวย ๆๆๆๆ

KBKK

เริ่มละๆ

cm_cm

ขอบคุณครับ

Nws

ขอบคุณครับ

lnatl

กลับมาอยู่ด้วยกันแล้ว ดีใจ

sa99

ขอบคุณครับ

redboy

กลับมาแล้วดีใจจัง

winwin2

ขอบคุณครับ

lieber_dich

ขอให้กลับมาดีเร็วๆครับ

maravann

ขอบคุณครับ

ngeanollo

เปิดใจกันเสียที

jatuAAA

ขอบคุณครับ