รักเร่ร่อน...ของคนจรจัด 17.2 bymod-cup

tor_8915

เร่ร่อน17.2
5 f9 g$ w8 E! D9 p3 a* T. p& Y
* ?- [; P! m5 K1 Z0 }$ b% _

สุดท้ายสิ่งที่ผมกลัวก็เกิดขึ้นจนได้...ใหญ่ต้องกลับไป กลับฮ่องกง กลับไปเป็นจิ่นสือ...กลับไปดำเนินชีวิตในโลกแห่งความเป็นจริงของเขาสักที
0 q8 Z! G# a/ }' m1 d! ]
0 g# G; D$ r+ z5 h5 ?
1 T  r* h# H5 ^0 m‘ไม่ว่าผมจะเป็นใคร...ผมก็คือนายตี๋ใหญ่ของคุณเล็กเสมอ’


2 S4 q- _7 h/ X$ c& Y: L- Z$ P# p$ ^ถึงใหญ่จะพูดอย่างนั้น และผมก็พยายามปลอบใจว่าเป็นเช่นนั้น แต่ในใจลึกๆผมก็รู้ดีว่า...เขาไม่มีทางเป็นนายตี๋ใหญ่ของผมได้เหมือนเก่า...


, q, w6 l+ ~) [* m0 O( Rนายตี๋ใหญ่..ชายเร่ร่อนที่ภายนอกน่าเกลียดน่ากลัวแต่เนื้อแท้ข้างในกลับเป็นคนดี
* a3 p+ ]) q4 N( k- [

นายตี๋ใหญ่...เจ้าของเจ้าตี๋น้อยที่ขยันดุสุนัขตัวโตซะเหลือเกินแต่ก็หัดมันจนเป็นสุนัขที่ฉลาดและน่ารักมากเช่นกัน
6 S) W2 F6 Z! K& a/ B" A
& ~# o- Z, m4 S
นายตี๋ใหญ่...เจ้าของร้านกินเส้นอันเลื่องชื่อ จากนี้คงต้องปิดร้านลงทั้งที่ยังไม่ได้ขยายร้านตามที่คาดหวังไว้ ซ้ำยังต้องปิดถาวรเลยด้วยซ้ำ

  p# ?( `+ P" I, E) j! X0 U
นายตี๋ใหญ่...ใหญ่...ของผม

( n; L+ @4 J% K. O, G* l
/ G" X' L3 p0 S4 e5 Xจากนี้คงมีแต่คุณจิ่นสือ บอดี้การ์ดคนสำคัญของตระกูลเฟยคนสนิทของคุณเฟยเฟิ่ง อาจารย์ผู้นำด้านการสอนศิลปะการต่อสู้ให้บอดี้การ์ดรุ่นต่อไป
* v8 h* d1 W( r4 y# M

คิดแล้วช่างน่าขันสิ้นดี...นายตี๋ใหญ่ไม่มีอะไรสู้คุณจิ่นสือได้เลย...
+ \) D  _& Z8 O) g: m; z# S2 h

กำหนดการกลับฮ่องกงคือนับจากนี้อีกสามวัน...มันช่างน้อยนิดเสียจริง

- c& O7 I1 M( `/ S; T; j
หรือถึงจะให้เป็นสามสัปดาห์ สามเดือน สามปีมันก็ยังน้อยอยู่ดีสำหรับผม สำหรับเวลาของเรา

: l- {& }! `+ x
( @0 B6 a& f. n8 d: L“ใหญ่ตกลงวันนั้นเกิดอะไรขึ้นกันแน่”


เราสองคนที่เปลือยเปล่านอนกอดกันโดยที่ร่างกายส่วนบนของผมขึ้นไปเกยบนอกของเขาหลังจากผ่านกิจกรรมร่วมรักกันเสร็จสิ้น มันเต็มไปด้วยความวาบหวามเสียวซ่านเช่นเดิม แต่จะต่างตรงความอิ่มสุขที่เคยเปี่ยมล้นจนเต็มตื้นบัดนี้มันมีความขมปร่าปะปนเข้ามา

" {# v' ^5 ~7 E" ]4 f: I
และเมื่อลมหายใจหอบเมื่อห้านาทีก่อนค่อยๆกลับมาปกติผมก็เอ่ยถามอีกฝ่าย ถึงจะพอรู้เรื่องมาจากคุณเฟยเฟิ่งบ้าง แต่ผมก็ยังอยากรู้จากปากของใหญ่...อยากฟังเสียงทุ้มต่ำนี้เล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนั้นให้ฟัง
; h% A( i5 }6 |4 Y. J

1 f8 \# e: N  k6 L& l) u3 w% x7 [4 hจุ๊บ
7 a1 H7 ?) t9 E' ]
* L1 J5 I2 I5 h' t3 ~  Y6 ^
2 z- n: f, Q' Aใหญ่ก้มลงจูบศีรษะผมก่อนจะค่อยๆเอ่ยเล่าสู่กันฟัง
1 w, e# f7 V0 D9 u

+ q- G0 Q; C! G2 z" P# J“ระหว่างที่รอเครื่องบินของตระกูลเฟยมารับหลังจากงานประมูลเพชรสิ้นสุดลง ไม่รู้ศัตรูฝ่ายไหนลอบเล่นงานเรา มันเล็งยิงเข้าที่ศีรษะของคุณเฟยหลงแต่โชคดีที่ฝีมือมันห่วยเลยพลาดเป้า เราจึงรีบพาคุณเฟยหลงขึ้นรถ จิ่นตั้งเป็นคนขับรถพาคุณหลงหนีไป ส่วนผมนำคนที่เหลือยิงสกัดเราจัดการมันได้ทั้งหมด แต่ก็เกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้น...” ฝ่ามือที่ลูบแผ่นหลังอย่างแผ่วเบาราวปลอบประโลมไม่ให้ผมรู้สึกช็อกกับสิ่งที่ได้ฟังไม่ทำให้หัวใจผมเต้นเบาลงได้เลย ใหญ่คงรู้...ว่าคนธรรมดาที่ใช้ชีวิตเรียบง่ายไปวันๆอย่างผมเมื่อมาฟังเรื่องราวนองเลือดคงรู้สึกไม่ดี
8 f! J, j! F) N8 {2 _
8 x5 n! B* K8 R' n/ {+ T, j5 J, @
5 F( J, @9 Z" a8 Cและใช่...ผมกำลังรู้สึกไม่ดี
+ g  e% ~3 T  L% S4 s% S! V6 F

ผมกำลังจะปล่อยให้ใหญ่ของผมกลับไปทำร้ายคนอีกหรือ...บ้านเมืองมีขื่อมีแปไม่ใช่หรือจะเที่ยวฆ่าฟันกันตามใจชอบได้อย่างไรกัน
9 O/ A- e1 H/ v2 b

7 N' Y) f: A* }“มันวางระเบิดไว้ใต้ท้องรถด้วย...”


“ระเบิดเหรอ...ทะทำไมถึง...”
4 u3 Q+ a, o3 _6 n! C2 v. G6 X

“ผมถึงบอกว่ามันเป็นโลกที่คุณไม่มีความสุขกับมันได้หรอก” ใหญ่บอกด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่ก็ยังสั่นจนผมรู้สึกได้“คืน

ก่อนงานประมูลเพชรคุณหลงหนีออกไปเที่ยวโดยออกคำสั่งไม่ให้พวกเราตามไปพวกมันที่ซุ่มตามอยู่คงอาศัยโอกาสนี้ติดตั้งระเบิดไว้”
& J) g( I, Q7 w5 `3 I1 n! Q, a
2 S0 G* |- O8 J* T4 m
ฟังดูโหดร้ายกันจัง...
* u, m, o- r6 C. n7 r1 K
4 J& W' g- R1 E5 h& u  Z' R
“จิ่นตั้งที่อยู่รถคันเดียวกับคุณหลงบอกผมผ่านเครื่องมือสื่อสารของเรา จะจอดก็ไม่ได้เพราะมีรถอีกคันที่ดักซุ่มรออยู่อีกทางขับตามอยู่ แต่จะยังอยู่บนรถก็ไม่ได้อีก สุดท้าย...” เสียงทุ้มหยุดชะงักไปชั่วครู่เหมือนเหตุการณ์ต่อจากนี้เป็นสิ่งที่เขาไม่อยากพูดถึง
1 T% k. {! P* x( D

ผมไล้ปลายนิ้วลูบแผงอกสีแทนเบาๆก่อนเงยหน้าสบตาเอาคางวางบนอก“แต่ใหญ่ไม่อยากเล่า ไม่เป็นไรนะ”


: Q+ ?9 t% P0 L! I4 l# A. S/ I3 u, }ใหญ่ส่ายศีรษะก่อนยิ้มบางให้


9 g' ^9 b  C  |& j“...สุดท้าย จิ่นตั้งจึงตัดสินใจให้คุณหลงเป็นคนขับแทน ส่วนตัวเองก็ลงไปเพื่อปลดระเบิด” ผมเงียบต่างจากจังหวะหัวใจที่เต้นรัวแรงขึ้น เหมือนในหนังฝรั่งที่ผมเคยดูเลยแต่เรื่องจริงมันคงไม่สนุกเหมือนในหนังแน่ ต้องปลดระเบิดทั้งที่รถยังวิ่งด้วยความเร็วสูงระวังลูกกระสุนจากผู้ไล่ล่า ซ้ำยังต้องปกป้องนายเหนือหัว
% z  R& O( a3 C
, ~7 f& _9 W1 W) i/ p
, N0 F! I1 r3 M1 Wนี่หรือชีวิตที่ดีกว่าที่คุณเฟยเฟิ่งพูดถึง

" {3 N0 v, Y+ ^* ]8 B2 g; q# T' N
, ]+ K2 B, H/ K  ~. k- N' Y“ผมที่ขับรถตามไปจนทันเห็น...จิ่นตั้งโผล่ตัวออกมานอกรถเพื่อปลดระเบิดมีเพียงขาที่เกี่ยวภายในตัวรถเอาไว้ และ...ปืน RPG ที่เล็งมาจากอีกมุมหนึ่งของถนน ตอนนั้นแผนการในสมองผมรวนไปหมดมันอยู่ไกลเกินกว่าที่ผมจะยิงสกัด ผมทำได้แค่เร่งเครื่องยนต์ให้เร็วที่สุดเพื่อช่วยคุณหลงออกมาจากรถคันนั้นให้ได้ ในหัวผมมีเพียงต้องช่วยคุณหลง แต่ในจังหวะจ่อท้ายรถและกำลังจะขับขึ้นไปตีคู่คุณหลงก็เหลือบไปเห็นRPG ที่กำลังจะพุ่งมา คุณหลงปล่อยพวงมาลัยรถและพุ่งเข้าไปดึงร่างจิ่นตั้งเข้ามาและกอดไว้ทั้งตัวก่อนจะเปิดประตูกระโดดลงไปอีกทาง ผมไม่มีทางเลือกต้องขับรถพุ่งไปรับลูกปืนเอาไว้แทนก่อนมันจะพุ่งโดนร่างทั้งสองคน”

+ ^% s  r$ L# l5 E% `$ o1 M
“แล้วนายก็ลอยตกลงมาในน้ำเหรอ”

$ Q4 q8 A3 H# T- i3 h
“เรียกว่าลงมาทั้งคนทั้งรถไฟลุกท่วมเลยล่ะ”
1 O/ w6 R( o( o) J4 o

% }0 [' `, n% Y% L5 @“แล้วต่อจากนั้น”
! @$ l. G) F! C: k$ ]7 w

“ผมจำไม่ได้แล้ว”


9 w  Q& |5 f& r8 xแล้วความเงียบก็ปกคุลมทั่วห้องอีกครั้งเหมือนต่างคนต่างจมอยู่กับความคิดของตัวเอง
! w+ w( S8 Z4 j" y1 Z  D( V

สำหรับผมที่ใหญ่รอดชีวิตมาได้ถือเป็นเรื่องน่าเหลือเชื่อมาก ถึงจะไม่รู้เรื่องปืน RPG มากแต่ก็รู้ว่ามันสามารถระเบิดรถได้ทั้งคัน แต่ใหญ่ที่อยู่ในรถกลับรอดมาได้!! ไม่รู้เป็นเพราะบุญเก่าหรือร่างกายกระดูกเหล็กกันแน่
' t6 w  Z" O0 K% n% N: w

แล้วผมต้องขอบใจไอ้ RPG ใช่ไหมที่ทำให้เราสองคนมาเจอกัน ==
* L3 J, `' y; {

: T4 [; r/ f' h“ใหญ่...เล็กสงสัย”

" ~% C5 o0 V: @
2 g8 O. P1 u. N8 |“ครับ”


  d( B- A3 e5 _4 n2 @ผมเสหลบสายตาก่อนเอียงเบี่ยงใบหน้าลงมาซบอกแกร่งดังเดิมเม้มปากอย่างชั่งใจก่อนถาม “ทำไมในเวลานั้นถึง...คิดแต่จะช่วยคุณเฟยหลงล่ะ”

# C; ]8 z, Z" z* ~
8 V$ v4 @# }8 X2 e% }. zเพราะถ้าเป็นผมต่อให้ใจดีกับคนอื่นไปทั่วยังไงแต่ถ้าอยู่ในเวลาเป็นตายแบบนั้นผมคงนึกถึง‘พี่น้อง’ ตัวเองเป็นอันดับแรก
2 B! O( G$ ~' u" H; h5 D

% `! n  S; \, Z6 k$ Jใหญ่เงียบร่างกายที่ผมเกยอยู่เกร็งขึ้นอย่างรู้สึกได้
& u8 e8 C" Z7 ~* B& q) L- N, K+ P

“คุณเล็ก พวกผมน่ะ...” ใหญ่คลายกอดออกก่อนประคองผมให้ลงมานอนเคียงข้างพลางดึงผ้านวมขึ้นมาคลุมกายให้ จรดริมฝีปากอุ่นลงบนหน้าผากอย่างอ่อนโยน “ผมขอโทษ แต่พวกเราถูกฝึกมาเพื่อจงรักภักดีไม่ใช่...รัก”
- {: X( D* f' ~) A1 C# c0 Z6 r. u
' P0 Z' n/ ~- o$ M( [
มันเป็นประโยคบอกเล่าที่บีบหัวใจผมเหลือเกิน


$ A0 ^, O( l) ?4 d/ |1 Sเพื่อคนในตระกูลเฟยแล้วแม้แต่ชีวิตตัวเองหรือคนในครอบครัวก็ต้องมองข้ามไปอย่างนั้นหรือ
" @5 ?, i' F4 V

3 B1 S3 Z  c) ^" U5 H/ Q2 U1 dใช้ชีวิตแบบนี้ดีกว่าตรงไหนกัน...
" f6 |+ u! g1 n/ X
; `" j( @- L6 l; _0 K0 E
! @& L- n5 z* n9 G1 U$ J“ผิดหวังในตัวผมไหม”

0 h9 P0 j) u+ b8 \6 V. B
1 y9 P8 r& u$ r3 p0 Cผมส่ายหน้าทันทีพลางยื่นมือไปลูบแก้มอีกฝ่ายที่นอนตะแคงกอดอยู่เคียงข้าง
5 a5 D- S1 Y/ k

  P4 [+ X3 c1 p! H  h7 s& @“สงสารมากกว่า”
) l+ v& M* ]0 n: l8 U
0 |% m. U% I8 H1 t3 V" t$ G
$ U# w- P7 A! @8 D“คุณเล็ก...”


4 ^0 U* j& q5 D5 k$ I; x( T, X& ?“ไม่ว่าจะเป็นใหญ่หรือจิ่นสืออย่าทิ้งตัวตนตอนนี้ของนายนะ อย่าเป็นคนไร้ความรู้สึกเพราะนั่นคือการสัมผัสถึงความสุขไม่ได้”
# r8 z% @- c3 R, u& M% K- o
  N3 x* p. M  Z$ y2 l
% ~1 z) ~: p% L$ m8 Q, A“...”
% {9 B- `( F" d+ Q# s; A& _8 }9 S
3 h) j" D0 N3 K3 i. P$ e
9 Y" ~% O! }/ V0 ^: N“รับปากสิ”


“...” ใหญ่ยังเงียบผมจึงมองเขาด้วยแววตาร้องขอ เขาจึงพยักหน้าตกลงในที่สุด ผมยิ้มกว้าง

# {* t- v1 t# m3 `) p6 A: w
/ t% w3 R4 \. k( u8 f. b$ A* ^3 i) ]
( ^/ F* W  r5 w/ G
ผมยืนมองรถเข็นที่ถูกคลุมด้วยผ้าใบทั้งคันด้วยแววตาสั่นไหว โต๊ะเหล็กและเก้าอี้ถูกเก็บพับซ้อนกันไว้พร้อมล่ามด้วยโซ่อีกทีหนึ่ง ตลอดระยะเวลาที่ทำการเก็บข้าวของเพื่อปิดร้านเป็นการถาวรกันนั้นมีลูกค้าขาประจำแวะเวียนมาถามถึงสาเหตุ ซึ่งผมกับใหญ่ไม่สามารถพูดอะไรได้นอกจากบอกไปว่า...มีธุระ
9 B) {. J- q  @
& J6 @/ u+ [' w  [7 n
ซึ่งทุกคนต่างทำหน้าเสียดายและพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า...รอร้านกินเส้นกลับมาเปิดกิจการอีกครั้ง
% r% g, j+ _0 }! T% R# b$ E
$ R. b1 u. C8 w- m/ M$ f
“กลับเถอะคุณเล็ก” ใหญ่กุมมือผมไว้ก่อนพาเดินกลับมายังรถเพื่อกลับคอนโคไปเตรียมเก็บข้าวของในการเดินทางกลับฮ่องกงในวันพรุ่งนี้


ผมหันหลังกลับไปมองร้านอีกครั้งจบลงแล้วสินะทุกอย่างที่ร่วมทำกันมา
4 Q6 j9 H- R6 ]( z* P) J
* F4 k" l5 b) x- ?6 F
. }2 _: s2 E, |' V3 s

พอกลับมาถึงห้องผมก็ช่วยใหญ่เก็บของที่ไม่มีอะไรมากมาย เสื้อผ้าก็ไม่ได้เอากลับไปเนื่องจากจิ่นสือคงใส่เสื้อกล้ามกางเกงยีนตัดขารองเท้าแตะไม่ได้ ข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัวอื่นๆที่นู่นก็มีไว้ให้เสร็จสรรพ เรียกได้ว่าของที่เก็บมีแค่หนังสือคัมภีร์อาหารยอดยุทธ์ กับเสื้อแจ๊คเก็ตสีแดงที่ผมซื้อให้เขาในคราแรก


แต่ที่อ้างว่าเก็บของก็คงเพียงเพื่อต้องการใช้เวลาอยู่ด้วยกันก็เท่านั้น
) M+ i( p  g/ V( L5 Y3 C9 n

8 W* }! o/ h0 |& ]" X' ]. E$ }ผมไปกับเขาไม่ได้ ผมเข้าใจ

/ M, [2 S7 b  k6 X3 U8 m3 U8 n
* F; g+ ^6 T* _4 Y0 o' U‘คุณเล็กเมื่อทุกอย่างเรียบร้อยผมจะกลับมารับคุณนะ’
, H- x& u! `9 A, f' [

, \& u- `1 k6 `, O( e+ d9 S‘ขอไปด้วยไม่ได้เหรอเล็กเป็นห่วง แล้วเราก็ค่อยกลับมาพร้อมกัน’
: r& w8 I0 L, G) \( |- ?
* }) Y; x/ B: W
‘คุณไปไม่ได้และผมก็กลับมาอยู่ที่นี่ไม่ได้ แต่ผมจะกลับมา ขอคุณเล็กกับครอบครัวของคุณรับคุณไปอยู่ด้วยกัน’

$ C) h" I# }3 D) c! Z; ]& @
2 F9 [: B7 u$ y) s* J/ `8 B; s‘ก็ได้แต่ต้องกลับมานะ แล้วห้ามขาดการติดต่อด้วย’
: M3 G" `0 V( n5 e, ~- W
. p) I0 `; ~1 h) G
‘ครับ’

1 P" J" x7 {) V
แม้ผมจะเห็นแววตาวูบไหวในดวงตาคมของอีกฝ่ายแต่ผมจะเชื่อใจเขา ผมต้องเชื่อมั่นในรักของเรา
( U0 S8 b3 r0 j7 z, C2 }
, T4 w3 J5 U+ s
3 D  u7 ?% e% {) R$ E7 m. H4 Q; h“ใหญ่พรุ่งนี้คุณเฟยเฟิ่งจะมารับกี่โมงเหรอ”

# D  _. U6 k) {/ c9 Y; b6 @
! x& M9 V4 a6 F1 ]“สิบโมงด้านล่างคอนโด”


! m% m! Q( \1 r' J+ q, v7 T“อืม”
; _% k: I7 b% z

+ r6 v8 _0 u( Y6 e& aผมพยักหน้ารับรู้ด้วยใบหน้าเหงาหงอยที่ปิดไม่มิด แล้วใหญ่ก็คงสังเกตเห็นจึงเดินเข้ามารวบร่างผมเข้าไปกอด “อย่าทำหน้าอย่างนี้สิ ผมไม่สบายใจนะ”
) E6 i/ D4 d/ {: m! O1 S% G
4 ~; b. W) g6 c: n% S
“ขอโทษ...”

# y( i0 l% c& y; Y( B" l# I& n
' X% V! B: c, c& h# C5 G" o& b“โฮ่ง” แล้วเสียงของตัวขัดจังหวะก็ดังขึ้นแต่ก็ช่วยให้ใจผมอุ่นขึ้นมากเช่นกัน
/ w' [+ i% A* A6 \; p2 e

& U! t3 V+ x. ]4 [7 X5 f: q2 ]ผมผละออกจากอ้อมกอดของนายหมาตูบลงไปลูบหัวของเจ้าหมาตากลม

+ Y  \6 `+ t6 D7 K1 V& e- ^6 T7 b
5 w8 B' x- T/ @, _) y4 k% Rอย่างน้อยผมก็ยังมีตี๋น้อยอยู่ด้วยนี่เนอะเราจะรอวันที่เขากลับมาด้วยกันนะ
& U- u6 |$ T9 O% P; |, w9 {$ ]2 j
# W1 P( z  D1 k& X# w- f+ @3 k
) Q- B" O) w# j7 j$ N4 A( R

2 Y; B. B  Q, Q$ Y6 L

ปัง! ปัง! ปัง!
: n5 n. X5 N$ a: {
/ s* n7 S" }0 E- k; G; I
ลูกปืนสาดกระสุนเข้ามาในจังหวะที่ศีรษะผมถูกกดให้ก้มลงและถูกกระชากจนลอยหวือเข้าไปในรถ


บรืนนนนนน

, @4 B5 Q( [1 _
1 s+ q: @* l7 y, `- Yจากนั้นรถก็ถูกขับกระชากออกไปอย่างรวดเร็วด้วยฝีมือของจิ่นตั้ง ผมที่ยังมึนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่หายได้แต่ซุกตัวลงในอ้อมกอดที่โอบรัดผมแน่น ร่างกายสะดุ้งโหยงทุกครั้งที่ได้ยินเสียงลูกปืนกระทบกับโครงเหล็กของรถ
& Q9 I+ B% A* c/ ^
; @" j5 U0 q* E( q; F8 t: {1 Y" W/ n1 h
1 q* P/ R& f( Dปัง ปัง
8 t' k# o7 i& |; Z: G

เคร้ง เคร้ง
1 F. K# ~5 v" R4 ]

3 I6 b& y3 C& S  }9 Y% x2 w5 k+ m“ขอปืน!!” เสียงคำรามลั่นของเจ้าของอ้อมกอดก่อนปืนสีดำขลับจะถูกโยนส่งมาจากด้านหน้า ใหญ่ตวัดมือรับอย่างชำนาญก่อนลดกระจกลง กดร่างผมให้ลงไปหมอบบนพื้นด้านล่างเบาะ ก่อนยื่นตัวออกไปสาดกระสุนใส่ฝั่งตรงข้ามบ้าง


6 b% S& w7 l1 j' p5 wปัง ปัง ปัง
9 i- F5 ^. F) r, M8 x) [4 {: G- c) e; C7 p
" z( s" O, [7 \$ f, O
“อารักขาคุณเฟิ่งก่อน!!” ในจังหวะที่ใหญ่เอาตัวเข้ามาในรถเพื่อเปลี่ยนปลอกกระสุน ร่างกายกำยำของเขาก้มลงต่ำเพื่อบดบังร่างผมเอาไว้ เสียงตะโกนของคนขับรถเร็วท้านรกก็ดังขึ้น สองมือที่จัดการกับปืนในมือชะงักไปเสี้ยววินาทีเมื่อได้ยินก่อนตวัดสายตาไปมองอีกหนึ่งคนที่นั่งก้มศีรษะลงต่ำอยู่อีกฝั่งประตูของเบาะด้านหลัง

$ z9 U( K- ?6 X$ _; u  a
1 s, S; a3 Q- i0 ^; C' sและวินาทีต่อมาใหญ่ก็เอื้อมจับร่างของคุณเฟิ่งเหวี่ยงไปยังเบาะด้านหน้าข้างคนขับ“ก้มลงคุณเฟิ่ง!! กระจกกันกระสุนคุณจะปลอดภัย!!”


7 A4 F" J+ B& m5 v“ไม่! จิ่นสือ!คันนี้ไม่กันกระสุน!!”

0 W& L7 r( n* n+ _* S/ @$ @& _
“ชิบ!! คุณเฟิ่ง!! ก้ม! ก้ม!” ใหญ่ตะโกนสวนบอกร่างขาวด้านหน้าพร้อมทั้งกดศีรษะของผมให้ต่ำลงอีก ก่อนที่ใหญ่จะยืนตัวไปนอกรถเพื่อยิงสกัดไม่ให้อีกฝ่ายยิงกระจกหรือล้อได้ โดยมีจิ่นตั้งที่ขับรถฉวัดเฉวียนซ้ายขวาไปมาช่วยอีกทางหนึ่ง
% ^* ~# L7 A; N# A: U' \# U

& L& z. \4 K  h( _9 j2 l# t9 Lเอี๊ยดดดดดด
9 S9 f; f$ `- `
0 r* }$ Y  D. x
เสียงล้อรถเสียดสีกับพื้นถนนพร้อมกับตัวรถที่เอียงขึ้นจนมีเพียงสองล้อหน้าหลังของด้านซ้ายที่สัมผัสกับพื้นผิวส่วนตัวรถอีกด้านกลับลอยขึ้น ยามที่คุณจิ่นสือหักพวงมาลัยกะทันหันเข้าซอยก่อนจะกระแทกลงกลับมาวิ่งสี่ล้ออีกครั้ง
; i. t' g) _1 O4 _4 t

ช่างน่ากลัวจริงๆ
; V( u- i& i! \

“บ้าเอ๊ย! ไอ้ตี๋หลบ!” เสียงใหญ่ตะโกนลั่นพร้อมเสียงปืนที่หยุดลง ผาพาร่างตัวเองจากพื้นด้านล่างขึ้นไปบนเบาะและมองไปทางกระจกด้านหลังทันทีเมื่อได้ยินชื่อที่ใหญ่เรียก
5 p5 B1 W7 e" V( i) b: f' J
/ `: \: K# T4 c& @
“คุณเล็ก!หมอบลงไป!”
/ {8 h5 g" E% A. J" @

2 u; J2 X& o; n- J' u7 kไม่ ผมทำอย่างนั้นไม่ได้ตี๋น้อย...เจ้าตี๋น้อยของเรากำลังวิ่งตามมา

* m8 p+ `0 j  s) c6 Z) D- z
/ h4 h! F3 R" g4 d6 ]4 O8 iภาพตรงหน้าผมคือ...บนถนนมีรถกระบะสีบรอนด์กำลังขับตามเรามาโดยกระบะด้านหลังมีชายฉกรรจ์สามคนเล็งปืนยิงโจมตีรถของเรา ในขณะที่เยื้องไปทางขวาบนฟุตปาธเจ้าสี่ขาหน้าแต้มกำลังวิ่งอยู่ระหว่างรถทั้งสองคัน สายตามันมองมาทางนี้พร้อมกับสี่ขาที่วิ่ง วิ่งและวิ่ง ตามเจ้าของของมัน หูทั้งสองข้างลู่ไปตามลม และเสียงเห่าที่แว่วดังเข้ามาในรถสลับกับเสียงหอบบอกให้รู้ว่ามันวิ่งตามเรามาตั้งแต่ต้น

7 Q. T" K+ k/ ]; Y3 d+ P
" k2 K8 ?0 R8 F* v2 \ผมพาเจ้าตี๋น้อยมาส่งใหญ่ขึ้นรถของคุณเฟยเฟิ่ง แต่เพราะเสียงปืนทำให้ใหญ่ดันผมเข้ามาในรถคนเดียว...ผมไม่คิดว่ามันจะตามมา ไม่คิดว่าตัวเองจะลืมเจ้าหมาน้อย...
' \  [! ^; ?, Q( q6 O' c$ q2 r; s
" K+ Z% a0 p/ E- t& N& p% @3 S
% f$ u& \% v3 _; T8 O: v# D* y“ฮึก ตี๋น้อยตี๋น้อย” ผมส่งเสียงเรียกออกไปพลางสะอื้น สองมือลูบกระจกตรงตำแหน่งเดียวกับที่เห็นร่างเจ้าตี๋น้อยอย่างสงสาร “ใหญ่...ทำไงดี ช่วยมันด้วย”


2 Q6 b7 j, |) m5 s3 \! D0 z2 kปัง

: Z  C( I' J9 F
2 w# w, _* J6 L5 Kเสียงปืนที่ดังขึ้นทำให้ผมเบิกตาโพลง รีบใช้หลังมือเช็ดน้ำตาเพื่อปัดความพร่าเลือนออกไป ก่อนจะรู้สึกโล่งใจที่ใหญ่เพียงยิงผู้ชายหนึ่งในสามของฝ่ายตรงข้ามที่จ่อปืนเล็งมายังตี๋น้อย
/ [% [4 M, G% i! `, m  F

% {4 M3 A6 I' D; C! j) R: G( `/ cปัง ปัง
' h& |" e( @, \9 Y# A2 r; {3 n
# G/ P, e" n- k& C; g; G
  R! `9 v$ A) k% Y( fและสองนัดต่อมาที่ปล่อยออกจากรังปืนใหญ่ก็สามารถยิงล้อรถของอีกฝ่ายได้จนรถที่ขับตามเสียหลักลงสู่ข้างทาง

; f: ]. c( u' n
“คะคุณจิ่นตั้งครับ ชะช่วยจอดรถได้ไหม รับตี๋น้อยก่อน...รับมันก่อนมันวิ่งไม่ไหวแล้ว” ผมหันไปร้องขอคนที่ยังเหยียบคันเร่งด้วยความเร็วเท่าเดิม

: l) K, E( n8 N2 T$ P+ ?7 N' i* I
/ a" C7 h' ]8 O/ s“ไม่ได้” เสียงทุ้มต่ำเรียบตอบกลับมาทันที
8 t! B4 s9 [$ m. H. A% J, ?1 |; Q
' K/ o! ^7 D$ S2 Y: |# ^
6 G+ j. e6 [+ o! O. s“คะคุณเฟยเฟิ่ง...” ผมหันไปอ้อนวอนอีกคนที่น่าจะช่วยผมได้มันวิ่งไม่ไหวแล้ว...ลิ้นสีแดงห้อยออกมาจากปากบอกว่ามันเหนื่อยมาก...


“จิ่นสือ จัดการคนของนายให้เงียบเดี๋ยวนี้!” จิ่นตั้งคำรามลั่นรถ ผมหันไปมองคนตัวโตด้านข้างที่สอดตัวเข้ามาในรถแล้วและกำลังเติมกระสุนผ่านม่านน้ำตา ใหญ่บอกเขาสิ ขอร้องเจ้านายใหญ่ที...ฮึก ทำไมหลบตาอย่างนั้นล่ะ...ใหญ่ไม่รักมันแล้วเหรอ...
& @% Z; y. h. r; z/ S; o. ?+ d
4 \+ x5 [9 a! ^0 |; C
ปึก!


เอ๋ง!
- f, r8 x& }  H  k0 K

“ตี๋น้อย! ฮือออออ” คราวนี้น้ำตาผมทะลักออกมาอย่างไม่สามารถกลั้นไว้ได้อีก ผมกระโจนจะเปิดประตูรถโดยไม่สนใจแล้วว่ารถจะวิ่งด้วยความเร็วสูงแค่ไหนแต่ก็ถูกรั้งกลับมาด้วยคนตัวโต พยายามดิ้นพร้อมร้องไห้โฮมากขึ้นเรื่อยๆกับภาพผ่านกระจกเบื้องหน้า
$ W+ I% ]- A* E  d

7 m; E3 s- v. jมันถูกรถชน มันวิ่งลงมาบนถนนและถูกรถเก๋งชนจนกระเด็นไปอีกทาง ร่างของตี๋น้อยนอนตะแคงราบบนพื้นถนนมันเจ็บ...มันลุกขึ้นไม่ได้ แต่ใบหน้าที่แนบพื้นคอนกรีตแหงนเงย ดวงตากลมคู่นั้นมองมายังรถคันที่ขับห่างออกมาเรื่อยๆ...คันที่มีผมและใหญ่เจ้านายของมันนั่งอยู่ภายใน...


4 u8 S/ i! j$ }% F4 B% s& [“ฮืออออ ฮืออออ” มันพยายามตะเกียกตะกายลุกขึ้นแต่สุดท้ายก็ทรุดล้มลงไปเหมือนเดิม ผมเห็น..เห็นเลือดไหลออกจากปาก ผมช่วยอะไรมันไม่ได้เลย...ทำได้แค่เอาสองมือแนบกระจกและร้องไห้...แค่นี้จริงๆที่สามารถทำได้ในเวลานี้
1 ^& a& m2 h) H" }/ ]2 a$ W

“ใหญ่...” ผมหันมามองเจ้าของมันอีกคนด้วยสายตาเจ็บปวด เขาหลบตาผมและไม่ได้มองไปที่ร่างของตี๋น้อย จ้องเพียงกระบอกปืนในมือตัวเองด้วยสายตาเรียบเฉย แต่เพราะผมรู้จักเขาดีถึงรู้ว่าเวลานี้เขาก็เจ็บปวดไม่ต่างกัน

9 d! ^+ z' B. w6 T5 t) y
8 E2 ]6 V, ^# {9 k$ p/ dถ้าเขายังเป็นตี๋ใหญ่ผมมั่นใจว่าเขาจะเข้าไปช่วยมันอย่างไม่ลังเล

) h8 M, d5 z% O
แต่นี่เขาคือจิ่นสือที่ต้องห่วงความปลอดภัยของเจ้านายเป็นอย่างแรก

* n5 A  |" d8 V
“วนรถกลับไป” เสียงนุ่มหวานของคุณเฟยเฟิ่งเอ่ยขึ้นผมหันขวับไปมองเขาอย่างมีหวัง
5 S! P4 C. E3 l
5 D: F$ N7 U9 i; B% s
- l) N- |( u% v* T: i/ U; A“ไม่ได้ครับเราไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะล่าถอยไปหรือยัง” จิ่นตั้งเอ่ยขึ้น


“แต่เสี่ยวสือยิงล้อมันแล้วตามมาไม่ได้หรอก”


# p4 F! e5 \: W" [8 H; P; c0 D4 e“แต่...”

" b8 x, a) U6 \. m$ Q
“นี่คือคำสั่ง” คุณเฟยเฟิ่งเอ่ยเสียงเข้มขึ้นจิ่นตั้งเหลือบมองทางกระจกส่องหลังก่อนเอ่ยด้วยเสียงนิ่งเรียบกว่าเดิมเช่นกัน
, C1 ~' @; c2 e

" k' T0 |4 b: B9 v& D“ผมรับคำสั่งจากคุณหลงคนเดียวและคุณหลงก็สั่งมาให้ผมดูแลความปลอดภัยของคุณเฟิ่ง เราจะไปลานจอดกันเครื่องบินของตระกูลเฟยมารอรับแล้ว”

& D  i$ D% ?6 E
น้ำตาผมไหลลงมาอีกรอบคุณเฟยเฟิ่งเพียงเหลือบหางตาไปมองแล้วพูดขึ้นอีก
: `5 M/ i+ O# M0 e
2 ^7 i' v8 {0 d0 R. {/ G+ D
“เสี่ยวสือนายเป็นคนของฉันใช่ไหม”

& u; R5 ]! A' @7 h  P: b/ e0 D
$ Y- q# ]$ ~0 m( b  e5 b! D“ครับ”

  |5 g9 X- R3 f) I/ Y, r
“งั้นฉันขอสั่งให้นายมาขับรถแทนจิ่นตั้งแล้ววนกลับไปรับสัตว์เลี้ยงของนายซะ”
: K  W% O4 [3 q; k

8 Z9 D* e8 Z. v% R8 S2 g“ขอบคุณครับคุณเฟิ่ง” ใหญ่จับหมับเข้าที่หลังเสื้อสูทของจิ่นตั้งทันทีเหมือนจะจับเขาออกแล้วตัวเองจะเข้าไปแทนที่ แต่ก่อนจะออกแรงยกจิ่นตั้งก็ว่าเสียงเรียบขึ้น
- S- k8 S8 @  t) I
1 o0 X* j9 W; W, Z* J# i/ b3 E
) o) \7 X. n$ R6 q7 ?“ไม่ต้อง” แล้วเขาก็หักพวงมาลัยเลี้ยวกลับไปทางเดิมผมยิ้มออกมาอย่างดีใจ หันไปมองใหญ่แล้วก็ยิ้มกว้างขึ้นอีกให้เขายกมือขึ้นลูบศีรษะผมพลางส่งยิ้มบางอย่างดีใจเช่นกันมาให้
/ J9 p/ J1 N* c: s8 R2 E- a, A. P1 C! D

พอรถจอดตรงร่างของตี๋น้อยที่ยังนอนอยู่จุดเดิมผมก็จะลงไปแต่ติดที่ใหญ่ให้ผมนั่งรออยู่ในรถและเขาก็เปิดประตูลงไปอุ้มมันขึ้นมา
6 _+ o) B) m  ^- }% n4 i' L9 b

ร่างแน่นิ่งถูกส่งขึ้นมาวางบนเบาะหลังบนที่ว่างตรงกลางระหว่างผมกับใหญ่ ขณะที่รถออกวิ่งอีกครั้งแต่ความสนใจผมอยู่กับเจ้าหมาน้อยของผมอย่างเดียว
# F8 d7 \: T  L3 R

ทำไมมันนิ่งอย่างนี้ล่ะ เหมือนไม่หายใจเลย...

+ j$ X5 B7 E5 d5 z4 U) O: f* E! L5 y
- A$ a2 I( {4 u5 iผมค่อยๆยื่นมืออันสั่นเทาไปลูบลำตัวมันเบาๆ


  c; p+ s* x- \“ใหญ่...มะมันจะไม่ตายใช่ไหม”
2 q  P# T6 \% ?8 @

6 f3 ~1 L( L) X/ U# k! J2 \3 ]ใหญ่ไม่ได้ตอบคำถามผม เขาเพียงแต่จับประคองหัวมันขึ้นมาแล้วเป่าลมเข้าปากสลับกับปั๊มหัวใจให้มัน
3 {. C  Q/ T7 V: i; B+ D

$ i, [1 R8 f; ~% z, x+ W* `ผมมองภาพตรงหน้าด้วยหัวใจอันสั่นไหวระหว่างที่ใหญ่พยายามช่วยชีวิตมัน ผมก็พูดบอกให้ตี๋น้อยฟื้น ให้ไม่เป็นไร...
4 h- T0 G& r% o7 `; ^1 ?; Y
8 r+ E* i  y+ |# I7 {& ?
“มะมันหายใจแล้ว...ใหญ่...ตี๋น้อยไม่ตายแล้ว...” คราวนี้น้ำตาผมไหลออกมาอีกรอบเมื่อตี๋น้อยที่ถึงแม้จะยังไม่ฟื้นแต่แผ่นท้องก็กระเพื่อมขึ้นลงอีกครั้ง ใหญ่เหยียดตัวขึ้นมองพลางถอนหายใจอย่างโล่งอก


& j# A  X* ?! D% S“เก่งมากไอ้ตี๋...”

/ ~' J) r- y( i  |- M4 I1 X; Z

. S, p  b+ r  A/ [3 z3 v/ |4 R
8 X6 v+ ~' z; ^. i: U
' z/ r6 D2 o* y- q. c
“เราคงต้องพาคุณเล็กไปฮ่องกงด้วย อยู่ที่นี่คนเดียวจะอันตราย” คุณเฟยเฟิ่งเอ่ยออกมา ตอนนี้เรายืนอยู่บนลานกว้างที่มีเครื่องบินส่วนตัวลำใหญ่จอดรออยู่อีกมุมหนึ่ง


“แต่...”
% q! A. H, {0 I  f8 W3 p* j

“ไม่เป็นไรหรอกเสี่ยวสือ เดี๋ยวฉันจะคุยกับพี่หลงให้เอง” คุณเฟยเฟิ่งเอ่ยออกมาอีกครั้ง ผมหันไปมองใหญ่อย่างกังวล ถามว่าดีใจไหมก็ดีใจ แต่ก็กลัวว่าตัวเองจะไปสร้างปัญหาอะไรให้ใหญ่หรือเปล่า เพราะไม่อย่างนั้นเขาคงไม่ขอให้ผมรออยู่ที่นี่ตั้งแต่แรก
& L+ e* U, O0 ?+ l4 y; k

ยิ่งจิ่นตั้งขมวดคิ้วมองผมด้วยความไม่ค่อยชอบใจนั่นอีก...ผมว่ามันต้องเป็นเรื่องที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่
8 ~* P2 h, B* `. W- ~) W
: X; J, [- g  Z2 @$ s4 e4 A" V& ^6 Y* t
“และถึงแม้พี่หลงจะไม่ยอม แต่เสี่ยวสือคือคนของฉันเขาไม่มีสิทธิ์ว่าอะไรอยู่แล้ว เพราะขนาดคนของเขาฉันยังว่าอะไรไม่ได้เลย” คุณเฟยเฟิ่งเหลือบตาไปมอง ‘คนของเขา’ ด้วยสายตาประชดประชัน แต่เหมือนคนที่ถูกกล่าวอ้างจะไม่รู้สึกอะไร
* T# J/ R: P  r( b0 K
- L  ?2 q; A2 n3 p
“ขอบคุณคุณเฟิ่งมากครับ”
" Z8 h7 {3 \* J, ~- P; _5 C
8 G: U) O7 C7 x: Q6 t4 k; |- W  t
“เรื่องเล็กน้อยไปเถอะ”
8 E0 m( [8 e$ ^8 B1 M/ r3 I# H
5 {' B  _2 t; \. j# K" p( e
แล้วคุณเฟยเฟิ่งก็เดินนำขึ้นเครื่องไปก่อนโดยมีจิ่นตั้งเดินตามหลังไป ส่วนนายใหญ่หันมาอุ้มเจ้าตี๋น้อยที่ลืมตาแล้วแต่ยังขยับตัวไม่ได้ในรถก่อนจะพาทั้งผมและเจ้าหมาตามขึ้นไปบนเครื่อง
* j0 S! p" m9 V- t) Q7 N
1 O: B9 t  I* ~4 B, _
' z8 R* n/ V6 O! ~* e“ใหญ่จะไม่โดนว่าใช่ไหมเล็กไปด้วยแบบนี้”

7 p/ F9 b5 z* q6 i
2 V0 s( j: u7 _& V0 S“อย่ากังวลไปเลยนะแค่มีคุณผมก็ไม่กลัวอะไรแล้ว”
; c( X5 U; O- H1 v# w
  w$ y3 d  R0 ?  y% M( C
( E- v0 ]7 a# `0 o/ @: w8 eไม่น่าเชื่อว่าบนเครื่องจะมีคุณหมออยู่ด้วย และถึงจะเป็นหมอรักษาคนแต่เขาก็สามารถดูแลเจ้าตี๋น้อยพันแผล ป้อนยา ได้เป็นอย่างดีนั่นทำให้ผมสบายใจว่าตี๋น้อยของผมปลอดภัยไม่เป็นไรแล้ว

& t; Q  D' p% V% H" O7 j1 Y( @2 C
“นอนพักหน่อยนะ” ใหญ่นั่งลงข้างๆผมหลังจากกลับมาจากคุยกับคุณเฟยเฟิ่งที่เบาะด้านหน้า

' c1 n( ~4 G2 J) d. H8 h' G  |
“ใหญ่จะนอนเป็นเพื่อนเล็กใช่ไหม” ผมมองไปยังคุณเฟยเฟิ่งอย่างกังวลตอนนี้ใหญ่เป็นจิ่นสือที่มีหน้าที่ดูแลเจ้านายของตน
- l/ D! X+ o  p

' A7 O1 s" R' I3 F+ `! @/ W“คุณเฟิ่งอนุญาตให้ผมมาอยู่กับคุณได้ พักเถอะเดี๋ยวก็จะถึงบ้านผมแล้ว” ผมเอนลงบนเบาะที่ถูกปรับเอน ผ้าห่มผืนบางถูกคลุมมาบนร่างก่อนที่แขนของอีกฝ่ายจะสอดมารองใต้คอ และมืออีกข้างก็ดึงผมเขามากอดไว้


7 @) G( t6 d/ E: h! d; Yผมซุกร่างเข้าหาความอบอุ่น สัมผัสอ่อนโยนที่จรดลงบนศีรษะเรียกให้ผมค่อยๆปิดเปลือกตาลง

- k2 f6 V( d  L/ ]2 uขอสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายทั้งปวง...ขอให้เรามีกันอย่างนี้อย่าได้มีอะไรพรากเราสองคนออกจากกันเลย
* z. X1 G; C! }8 q/ {: k
, r7 ^* f: b$ w3 @0 F2 w4 E

1 n0 u. a! S& i( j5 h
& R& b; h5 L  x5 H  g
" _9 O0 W9 ~% }$ L/ gเครื่องบินจอดลงบนลานของตระกูลเฟย...
! e6 ^) G9 V/ f
) a. U3 ?( U4 U# P2 V
ส่วนผม ใหญ่และเจ้าตี๋น้อยถูกนำมาส่งยังตระกูลจิ่น


ช่างเป็นบ้านที่มีทางลึกลับซับซ้อนเหลือเกิน จากตัวเมืองที่เป็นที่ตั้งของตระกูลเฟยต้องขับรถเลี้ยวลดคดเคี้ยว เข้าถนนนั้นออกซอกซอยนี้ ผ่านหมู่บ้าน ผ่านป่าเขาที่ดูไม่รกรังซ้ำยังถูกตกแต่งอย่างดี จนผมมึนงงไปหมดว่าตกลงแล้วเราจะไปบ้านคนหรือสุสานอันไกลโพ้นกันแน่
- z  m; w# g$ o3 z

1 T; x' K. P6 E0 [แต่พอผ่านรั้วที่สูงกว่ารั้วบ้านทั่วไปถึงสามเท่าเข้ามายังอาณาเขตภายในผมกลับต้องตื่นตากับภาพเบื้องหน้า
% k" \. e9 j; j# Z, k- h% d6 h
4 f0 l' L# X2 Q+ C
- h& y! o) z% k% ^มันไม่ใช่บ้าน ไม่ใช่วัง แต่มันคืออาณาจักร
. N; J7 K3 U2 V4 l+ A5 z
! _* m8 _+ q# {' ], g8 M
/ C7 b' u- P# E# T+ S1 g: dตรงกลางคือสิ่งก่อสร้างอันใหญ่โตโอ่อ่าสวยดั่งปราสาทในเทพนิยาย รอบๆบริเวณเต็มไปด้วยบ้านหลังน้อยใหญ่ ที่ดูเหมือนบ้านพักอาศัยบ้างเหมือนโกดังอะไรสักอย่างบ้าง ปลูกแซมสลับกับต้นไม้...เหมือนไม่ใช่เพื่อความร่มรื่นแต่ปลูกเพื่อแบ่งพื้นที่อย่างเป็นสัดส่วน ยังไม่นับรวมด้านหลังที่ผมมองไม่เห็นแต่คาดว่ามันต้องมีอะไรน่าเหลือเชื่อรออยู่แน่ๆ

% t) v! x* n5 p  u  D% r. j
พอถูกพาเข้ามาในตัวบ้านก็ต้องฉงนสงสัยยิ่งกว่าเดิม

- B4 q- W7 `# F- |" q
" K' ~2 F- {& ~3 t4 fช่างเป็นบ้านที่แปลกมากจริงๆ
, A4 p1 g  I  J4 M

7 k% ?* H# X3 f* _7 u2 y1 |บ้านก็หลังใหญ่โตโออ่าตามสไตล์คนตระกูลใหญ่มีอำนาจ ชื่อเสียงเงินทองตามที่กล่าวไว้
( b0 u( P% O+ M. T# ]
" Q# e, V6 k* s. D! @2 v
) z* f/ `! H; ~. p" ^4 n; @ที่น่าแปลกใจคือคนในบ้านต่างหาก
" B! Z( R, P' ~# u2 s# z) d  R
+ c+ T6 X% v( c( E0 d5 K& l4 k' N+ Z
: z7 D8 m# U% V# Z& O& o" I2 r! n5 G" Bทำไมกัน??...ลูกชายที่หายออกไปจากบ้านถึงห้าเดือน ไม่รู้เป็นตายร้ายดีอย่างไรกลับมาบ้านถึงไม่มีใครดีใจเลย คุณจิ่นตั้งก็ดูเฉยชาอย่างที่ผมนึกไปเองว่าเขาคงเป็นคนหน้าตายแสดงออกไม่เก่งอย่างนั้นเอง แต่กับพ่อแม่คงต้องมีท่าทีดีใจบ้างไม่ใช่หรือ??
1 @4 Y4 s4 N' ?5 P4 q

& x5 [/ A) K0 n: Nทำไมถึงทำท่าทีเมินเฉยเหมือนไม่รู้สึกอะไรเลยเล่า พอใหญ่หรือจิ่นสือลูกชายของพวกเขาเดินเข้ามาภายในบ้าน ตลอดทางมีเพียงคนรับใช้ที่ใส่ยูนิฟอร์มเหมือนกันโค้งคำนับทำความเคารพ

4 W! F/ j  w/ h. m! h! L
) |: |1 e7 s+ w5 Tส่วนผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อแม่เพียงหันมามองและเอ่ยบอกให้ขึ้นไปพักผ่อนบนห้อง ไม่มีการถามไถ่ ไม่มีความห่วงใยอาทรในดวงตาหรือแม้แต่รอยยิ้มดีใจ


8 }- z4 `3 `/ D# Lทำไมกัน??
7 }2 y: L2 }+ O1 _

# d5 P4 [( g8 bหรือเพราะเป็นบุคคลตระกูลสูงเลยต้องสงวนท่าทีเอาไว้??
2 b: a& v" ]0 Z! {) G; ~

0 G: l9 G+ F7 _แต่มันก็ไม่ต้องขนาดนี้หรือเปล่า??


, `1 a3 A& p' l  g! D0 }; u" F% z

  t" t2 @! r  E! bปัง
' F1 ?& ]2 c" h5 H/ v5 e; @
  x9 E" M8 ]. l& _) C
เมื่อเข้ามาในห้องและประตูถูกปิดลงผมก็แหงนหน้ามองคนตัวโตด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำถามใหญ่เพียงยิ้มมุมปากและลูบศีรษะอย่างเบามือ
+ g* y5 N& H! _% D. ~* _. R6 z$ {
( \" ?" Z9 [4 Z& j1 _8 F# a* g
. p  k( ?/ ^8 c( A  f' R“อย่างเป็นกังวลเลยที่นี่ก็แบบนี้แหละ คุณอาจจะอึดอัด”


) V! e& Z# ^& u& S* T) h: v“ไม่เลย ถ้าใหญ่อยู่ได้ เล็กก็อยู่ได้สบาย” ผมพูดให้เขาวางใจ ผมไม่ได้อึดอัดใจเรื่องที่ใหญ่พูดถึงเลยสักนิด ผมก็แค่สงสัย...แต่ก็นั่นแหละอยู่ๆไปเดี๋ยวผมก็รู้เอง เรื่องที่ผมต้องทำต่อไปและทำเดี๋ยวนี้คือเคลียร์กับคนที่เมืองไทยต่างหาก
$ a3 U& Y. C  r. w) F! h

“ใหญ่ขอยืมโทรศัพท์ได้ไหม”
2 Y- @# U- X9 M+ w
0 N1 m4 `/ Y/ _8 H7 M# W, O7 Z
5 j6 U* [  l5 F* H5 H9 t$ _' jเขาพยักหน้าก่อนจูงมือผมมายังโทรศัพท์บ้านตรงหัวเตียง
& A. z  A" P/ M: b1 m3 Y

9 p) a  h* M" A0 T( \' ?เฮ้อ...คงต้องให้ไอ้ปอนด์ช่วยโกหกคนทางบ้านให้ก่อนล่ะนะผมยังไม่พร้อมที่จะบอก
3 E1 M) t" \# L# g( \
( L2 M5 l- n. N
แต่ผมจะบอกแน่ๆ
4 S' `; ^4 N0 @- f6 ^0 r) X
ขอโทษนะครับพ่อแม่พี่เมตรพี่ไมล์...แล้วเล็กจะกลับไปรับโทษในเร็วๆนี้นะ

minone

ขอบคุณ​มาก​นะ​ครับ​

Wandy

ขอบคุณครับ

qkung

Aonz003

เข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ เลย สนุกมากครับ

redboy

จะเป็นยังไงต่อไป

uglymen

อาจเป็นเจ้าชายมากกว่า คนคุ้มกัน นะ 555

guide01

ขอบคุณมากเลยครับ

Phol_th

เสียน้ำตาจนได้

mm2013

ขอบคุณ​มากครับ​

pipi1

ขอบคุณครับ

KBKK

ตี๋น้อยไม่ตายก็โอเคละ

sak4

สนุกมากกกก ลุ้น ๆ

lnatl

ติดตามต่อครับ

winwin2

ขอบคุณครับ

gaybin

สนุกมากเลยครับ

65gpy

ขอบคุณครับ

sa99

ขอบคุณครับ

topto

ตามต่อ

bassabassy

สนุกมากกก