|
เร่ร่อน17.2" n, B& {+ p. Y3 \
$ R1 y* P* d* t3 h6 J
# w. v# o; E2 q4 A2 U* e7 O# J% o. Y. B
สุดท้ายสิ่งที่ผมกลัวก็เกิดขึ้นจนได้...ใหญ่ต้องกลับไป กลับฮ่องกง กลับไปเป็นจิ่นสือ...กลับไปดำเนินชีวิตในโลกแห่งความเป็นจริงของเขาสักที
0 z5 Y4 x+ e* ?
3 l/ ^$ w. o) j% }
9 Z* i9 w5 T' c6 |' K9 p- [9 |‘ไม่ว่าผมจะเป็นใคร...ผมก็คือนายตี๋ใหญ่ของคุณเล็กเสมอ’
( t( n$ u) u8 G+ }+ M* X$ s" @9 F/ f2 ]% W+ m# [$ F5 w5 P
+ v9 X$ M, F: ?1 Q+ hถึงใหญ่จะพูดอย่างนั้น และผมก็พยายามปลอบใจว่าเป็นเช่นนั้น แต่ในใจลึกๆผมก็รู้ดีว่า...เขาไม่มีทางเป็นนายตี๋ใหญ่ของผมได้เหมือนเก่า...
4 b$ j1 m7 l0 u* J1 r/ V/ w4 d" v
: k) A# @; ~+ c2 u+ m
นายตี๋ใหญ่..ชายเร่ร่อนที่ภายนอกน่าเกลียดน่ากลัวแต่เนื้อแท้ข้างในกลับเป็นคนดี, f5 V6 Y5 s& z+ Z) K1 R( q Q
! {) m! {- r6 U& A0 \' |3 s0 Z& x+ J0 ^# Z. Y) V& [
นายตี๋ใหญ่...เจ้าของเจ้าตี๋น้อยที่ขยันดุสุนัขตัวโตซะเหลือเกินแต่ก็หัดมันจนเป็นสุนัขที่ฉลาดและน่ารักมากเช่นกัน
! \0 O# \; |1 u5 n7 L2 x
* Q% d) U* v5 Y! v9 L6 ]% r1 ~# e) @% B+ d6 h# @% _0 ~& t7 B
นายตี๋ใหญ่...เจ้าของร้านกินเส้นอันเลื่องชื่อ จากนี้คงต้องปิดร้านลงทั้งที่ยังไม่ได้ขยายร้านตามที่คาดหวังไว้ ซ้ำยังต้องปิดถาวรเลยด้วยซ้ำ5 [0 S) g2 k3 y' K: X3 J
! m) N, g# ~/ w; J
6 h5 l! ?0 F, L2 O- _3 Pนายตี๋ใหญ่...ใหญ่...ของผม7 A- K3 F1 {) U
/ |4 u' A% f/ l! Q# v3 I, h
4 B a+ V9 g8 n: ]4 |จากนี้คงมีแต่คุณจิ่นสือ บอดี้การ์ดคนสำคัญของตระกูลเฟยคนสนิทของคุณเฟยเฟิ่ง อาจารย์ผู้นำด้านการสอนศิลปะการต่อสู้ให้บอดี้การ์ดรุ่นต่อไป
* x/ _' [2 J/ b0 c M; p+ W$ z( O# }5 p3 W4 g- L0 {
9 W* A( U1 }) Y( F4 U% y
คิดแล้วช่างน่าขันสิ้นดี...นายตี๋ใหญ่ไม่มีอะไรสู้คุณจิ่นสือได้เลย...2 J# i& h1 a4 B- k5 H" X7 u
6 g2 S& z* s' M9 I7 ]* m8 f# q/ f/ I
% Q, e' U, `: s# a8 }* J" Q6 B3 w
กำหนดการกลับฮ่องกงคือนับจากนี้อีกสามวัน...มันช่างน้อยนิดเสียจริง
( p- \7 O% e0 K+ d- z7 |8 l3 ~0 u6 n/ m: S r7 x3 p
) }. R* v* B6 B
หรือถึงจะให้เป็นสามสัปดาห์ สามเดือน สามปีมันก็ยังน้อยอยู่ดีสำหรับผม สำหรับเวลาของเรา, k0 C! o7 z0 Z
! S u( x' l0 ?+ m' [
& G* m' }) D: F* |% X+ N“ใหญ่ตกลงวันนั้นเกิดอะไรขึ้นกันแน่”
. [7 J9 Y j: d0 \7 g3 \( V1 D, u, y9 c x. B
( |4 C2 P. Y9 b/ `! k! n* \
เราสองคนที่เปลือยเปล่านอนกอดกันโดยที่ร่างกายส่วนบนของผมขึ้นไปเกยบนอกของเขาหลังจากผ่านกิจกรรมร่วมรักกันเสร็จสิ้น มันเต็มไปด้วยความวาบหวามเสียวซ่านเช่นเดิม แต่จะต่างตรงความอิ่มสุขที่เคยเปี่ยมล้นจนเต็มตื้นบัดนี้มันมีความขมปร่าปะปนเข้ามา
) w& l1 {& g' F; c9 R2 _/ D' s- U- u/ w f) H+ ~$ m
2 F& h0 B T: h! X8 K$ A4 |; d2 m
และเมื่อลมหายใจหอบเมื่อห้านาทีก่อนค่อยๆกลับมาปกติผมก็เอ่ยถามอีกฝ่าย ถึงจะพอรู้เรื่องมาจากคุณเฟยเฟิ่งบ้าง แต่ผมก็ยังอยากรู้จากปากของใหญ่...อยากฟังเสียงทุ้มต่ำนี้เล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนั้นให้ฟัง
# v5 \; D' b1 n& Z/ l3 a! t
+ ?- n9 M; y+ g" W; d; o
]- P/ z% Y1 l9 Z; ~จุ๊บ
" o. Y9 \6 E+ b) |( ]3 u
i$ `; A) x" K! g; K: W6 E; I" ?' g; E
ใหญ่ก้มลงจูบศีรษะผมก่อนจะค่อยๆเอ่ยเล่าสู่กันฟัง1 ]' v1 k- u- z1 `' E1 v- ?
_ j4 d0 ^/ \& n
1 L1 f6 E, K, v4 N“ระหว่างที่รอเครื่องบินของตระกูลเฟยมารับหลังจากงานประมูลเพชรสิ้นสุดลง ไม่รู้ศัตรูฝ่ายไหนลอบเล่นงานเรา มันเล็งยิงเข้าที่ศีรษะของคุณเฟยหลงแต่โชคดีที่ฝีมือมันห่วยเลยพลาดเป้า เราจึงรีบพาคุณเฟยหลงขึ้นรถ จิ่นตั้งเป็นคนขับรถพาคุณหลงหนีไป ส่วนผมนำคนที่เหลือยิงสกัดเราจัดการมันได้ทั้งหมด แต่ก็เกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้น...” ฝ่ามือที่ลูบแผ่นหลังอย่างแผ่วเบาราวปลอบประโลมไม่ให้ผมรู้สึกช็อกกับสิ่งที่ได้ฟังไม่ทำให้หัวใจผมเต้นเบาลงได้เลย ใหญ่คงรู้...ว่าคนธรรมดาที่ใช้ชีวิตเรียบง่ายไปวันๆอย่างผมเมื่อมาฟังเรื่องราวนองเลือดคงรู้สึกไม่ดี
: w9 L8 _$ x" B# R( O$ J3 _7 N' l5 T6 Q" |! P! i: P* z
0 Z. Z- a& Y. O- c; o$ h8 ~5 G" K
และใช่...ผมกำลังรู้สึกไม่ดี
8 ]5 |6 P3 X6 p4 v; K. h3 k; m4 u4 f; d6 Y t! ^- q
. p& o1 m: @5 p& _4 s2 j
ผมกำลังจะปล่อยให้ใหญ่ของผมกลับไปทำร้ายคนอีกหรือ...บ้านเมืองมีขื่อมีแปไม่ใช่หรือจะเที่ยวฆ่าฟันกันตามใจชอบได้อย่างไรกัน/ f: I, ]( @# d8 W" l l
2 S2 f: V3 n* f* ]4 H. @4 O2 J( f j x3 @" P7 d/ i6 n
“มันวางระเบิดไว้ใต้ท้องรถด้วย...”# r) {" J( j2 G; I
2 q7 A# g* _; b2 X R x6 L' O# i
“ระเบิดเหรอ...ทะทำไมถึง...”
( a4 Q$ n6 c. N Y7 d+ s' [& H% V7 _6 U. a
! Y- I2 n% \9 u! L9 W- p T' U& m. A“ผมถึงบอกว่ามันเป็นโลกที่คุณไม่มีความสุขกับมันได้หรอก” ใหญ่บอกด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่ก็ยังสั่นจนผมรู้สึกได้“คืน
- r; k+ G; {2 @9 u) M
8 \" L" g% t( H0 U9 N- r0 qก่อนงานประมูลเพชรคุณหลงหนีออกไปเที่ยวโดยออกคำสั่งไม่ให้พวกเราตามไปพวกมันที่ซุ่มตามอยู่คงอาศัยโอกาสนี้ติดตั้งระเบิดไว้”: u' O& I. s9 z4 T, t
+ j" R0 V+ d) x1 V; t
- H# t/ @% a5 r& b$ B/ f0 B0 kฟังดูโหดร้ายกันจัง...
9 W! h% F( ]$ ^! g( {5 j$ z1 Z( i# m2 f1 @1 S7 T8 i. P
5 O: B. d+ K9 k, x1 V# W7 E“จิ่นตั้งที่อยู่รถคันเดียวกับคุณหลงบอกผมผ่านเครื่องมือสื่อสารของเรา จะจอดก็ไม่ได้เพราะมีรถอีกคันที่ดักซุ่มรออยู่อีกทางขับตามอยู่ แต่จะยังอยู่บนรถก็ไม่ได้อีก สุดท้าย...” เสียงทุ้มหยุดชะงักไปชั่วครู่เหมือนเหตุการณ์ต่อจากนี้เป็นสิ่งที่เขาไม่อยากพูดถึง
6 }8 V+ E# o# \- e( o2 J# S9 A( u% w; V. Z$ g3 H5 c& ^
8 K2 ~( Y) ?: a, @4 G D
ผมไล้ปลายนิ้วลูบแผงอกสีแทนเบาๆก่อนเงยหน้าสบตาเอาคางวางบนอก“แต่ใหญ่ไม่อยากเล่า ไม่เป็นไรนะ”
8 L1 h1 ^. q4 d- M
1 r6 U5 t, V. v# ^4 j* D2 W
! @( {9 j5 j" @; j$ Iใหญ่ส่ายศีรษะก่อนยิ้มบางให้- f5 [" s2 e% C( W- {* E+ u
0 M: F3 i% }6 |9 t8 h7 K& Z$ H4 L0 }6 o
“...สุดท้าย จิ่นตั้งจึงตัดสินใจให้คุณหลงเป็นคนขับแทน ส่วนตัวเองก็ลงไปเพื่อปลดระเบิด” ผมเงียบต่างจากจังหวะหัวใจที่เต้นรัวแรงขึ้น เหมือนในหนังฝรั่งที่ผมเคยดูเลยแต่เรื่องจริงมันคงไม่สนุกเหมือนในหนังแน่ ต้องปลดระเบิดทั้งที่รถยังวิ่งด้วยความเร็วสูงระวังลูกกระสุนจากผู้ไล่ล่า ซ้ำยังต้องปกป้องนายเหนือหัว
1 G' G5 c/ q; x
6 r/ ?$ C, F9 ?5 V2 h# V& k8 S1 e w* h: [6 |8 f! a. v
นี่หรือชีวิตที่ดีกว่าที่คุณเฟยเฟิ่งพูดถึง
/ [4 i5 X0 O& \2 y4 Z/ g! f7 y8 P
8 T+ f7 {' S. S5 B# {; Z
“ผมที่ขับรถตามไปจนทันเห็น...จิ่นตั้งโผล่ตัวออกมานอกรถเพื่อปลดระเบิดมีเพียงขาที่เกี่ยวภายในตัวรถเอาไว้ และ...ปืน RPG ที่เล็งมาจากอีกมุมหนึ่งของถนน ตอนนั้นแผนการในสมองผมรวนไปหมดมันอยู่ไกลเกินกว่าที่ผมจะยิงสกัด ผมทำได้แค่เร่งเครื่องยนต์ให้เร็วที่สุดเพื่อช่วยคุณหลงออกมาจากรถคันนั้นให้ได้ ในหัวผมมีเพียงต้องช่วยคุณหลง แต่ในจังหวะจ่อท้ายรถและกำลังจะขับขึ้นไปตีคู่คุณหลงก็เหลือบไปเห็นRPG ที่กำลังจะพุ่งมา คุณหลงปล่อยพวงมาลัยรถและพุ่งเข้าไปดึงร่างจิ่นตั้งเข้ามาและกอดไว้ทั้งตัวก่อนจะเปิดประตูกระโดดลงไปอีกทาง ผมไม่มีทางเลือกต้องขับรถพุ่งไปรับลูกปืนเอาไว้แทนก่อนมันจะพุ่งโดนร่างทั้งสองคน”0 `: z4 D4 m: x! z8 U
! l+ z4 c$ m& \+ O
; W; x) n4 K* y7 A% u) m O
“แล้วนายก็ลอยตกลงมาในน้ำเหรอ”
q" H- I+ ~' w0 M( V; J
( s: U6 [$ d6 H8 F8 B, H' E7 S7 @: t) B9 R0 A* D- i
“เรียกว่าลงมาทั้งคนทั้งรถไฟลุกท่วมเลยล่ะ”
. G! c1 F# X$ i% r) L3 x
8 H& w, ^) B) y% d/ f. ?+ h8 m3 i1 ^2 h) x% e' d0 I
“แล้วต่อจากนั้น”& r7 i6 j. y( V) x8 S
4 `+ k# s* s+ _3 e( o8 f4 V
$ o9 ?- y8 Z$ [8 z, q“ผมจำไม่ได้แล้ว”/ T/ a( }# ^# {. d) P0 ?
9 Z$ t) u. o0 X1 b
3 v, _8 m" {; E. T6 q2 g/ hแล้วความเงียบก็ปกคุลมทั่วห้องอีกครั้งเหมือนต่างคนต่างจมอยู่กับความคิดของตัวเอง
6 v( t, q% |3 C& V- T3 G! {& N: h9 `# Q; ^% f' C
7 I6 J0 i8 D7 v; W* K3 Z6 qสำหรับผมที่ใหญ่รอดชีวิตมาได้ถือเป็นเรื่องน่าเหลือเชื่อมาก ถึงจะไม่รู้เรื่องปืน RPG มากแต่ก็รู้ว่ามันสามารถระเบิดรถได้ทั้งคัน แต่ใหญ่ที่อยู่ในรถกลับรอดมาได้!! ไม่รู้เป็นเพราะบุญเก่าหรือร่างกายกระดูกเหล็กกันแน่
- H- f( C4 `9 I& k' H# [: s+ c
i5 ?* b, I( Z7 j7 R4 X! R$ ?# Y9 d( f+ {
แล้วผมต้องขอบใจไอ้ RPG ใช่ไหมที่ทำให้เราสองคนมาเจอกัน ==$ t# E$ y Y8 U1 Q4 u& o5 W5 ~
. c/ E q; c1 I4 s5 J; @; u$ Q7 r1 R+ _
# p# T* R# _2 r8 M {“ใหญ่...เล็กสงสัย”& x% k' `1 T) t& e
3 F" O% a2 g4 X
4 s+ u3 |8 L* J J“ครับ”
' w! @4 v. N3 L9 G5 J% t4 z2 Z7 G
6 n* }' S' |5 l, N2 i8 z5 u: C
; y9 r5 ]- v" z- {* l4 aผมเสหลบสายตาก่อนเอียงเบี่ยงใบหน้าลงมาซบอกแกร่งดังเดิมเม้มปากอย่างชั่งใจก่อนถาม “ทำไมในเวลานั้นถึง...คิดแต่จะช่วยคุณเฟยหลงล่ะ”
) ^" B0 o& `0 U- s$ n$ ], V1 b8 s9 r
% L' Q0 `$ _0 [, |, e. l+ @+ |! y
เพราะถ้าเป็นผมต่อให้ใจดีกับคนอื่นไปทั่วยังไงแต่ถ้าอยู่ในเวลาเป็นตายแบบนั้นผมคงนึกถึง‘พี่น้อง’ ตัวเองเป็นอันดับแรก5 [9 }% C6 C1 V/ y' b' B
! T9 E( o# f1 @) a3 f
4 r% j; Z9 v$ R0 n3 y( dใหญ่เงียบร่างกายที่ผมเกยอยู่เกร็งขึ้นอย่างรู้สึกได้$ t; |' f4 J! t; ]' e( h! a
2 @4 }5 A$ _, H' Q5 Y8 ` m: y) Y6 o7 R$ c" q
“คุณเล็ก พวกผมน่ะ...” ใหญ่คลายกอดออกก่อนประคองผมให้ลงมานอนเคียงข้างพลางดึงผ้านวมขึ้นมาคลุมกายให้ จรดริมฝีปากอุ่นลงบนหน้าผากอย่างอ่อนโยน “ผมขอโทษ แต่พวกเราถูกฝึกมาเพื่อจงรักภักดีไม่ใช่...รัก”" H$ I, U! D/ F5 z/ ?6 t$ i4 \
, r' O4 i2 p5 O6 Y) |4 h% [
5 H, N- Q k- P% u: W0 gมันเป็นประโยคบอกเล่าที่บีบหัวใจผมเหลือเกิน
: A' G l3 d5 ~3 J0 I' T8 h
: {9 k1 ~' u$ W+ T- h3 y% F6 Y+ }! x/ B* C6 P
เพื่อคนในตระกูลเฟยแล้วแม้แต่ชีวิตตัวเองหรือคนในครอบครัวก็ต้องมองข้ามไปอย่างนั้นหรือ& r& w: m- U, K/ ^* `( |
0 S# C B* u! O' q8 ^7 c" N6 A: }& n# |0 T0 _
ใช้ชีวิตแบบนี้ดีกว่าตรงไหนกัน...
. O/ b; `: }3 q: o) Z6 j( Y* x" I
( c) H6 d1 H6 p
0 d7 \+ t0 G0 b# I& L“ผิดหวังในตัวผมไหม”1 \" B( q) U9 ]) U- R4 c$ _
0 Y3 w8 \4 z1 f, B6 v3 z
( H5 y2 z3 X! E# yผมส่ายหน้าทันทีพลางยื่นมือไปลูบแก้มอีกฝ่ายที่นอนตะแคงกอดอยู่เคียงข้าง4 }' f. u) |+ \3 c
5 {. B1 w5 Q& n
$ `% X) j3 r' ]! V2 P- J+ e3 G7 e“สงสารมากกว่า”
5 l4 L& k3 c( L
4 _; X/ ]: j& N, y, i. y4 O& J* g: ~
“คุณเล็ก...”
, T, ?% R t- i" O$ ^% Z
( Q9 \$ y" B5 X3 B, I
4 h8 a* E; h8 j& m8 `% ~6 B7 A- \“ไม่ว่าจะเป็นใหญ่หรือจิ่นสืออย่าทิ้งตัวตนตอนนี้ของนายนะ อย่าเป็นคนไร้ความรู้สึกเพราะนั่นคือการสัมผัสถึงความสุขไม่ได้”1 h1 O$ q6 _0 Q2 T
" j1 C- Z) q- L+ y
8 w# c) l. Q5 a( b3 b- a8 t9 ^, i“...” 9 B3 f& a, O# w
$ X- D4 T" ?; J4 R, A
6 m8 F; `! ]& Z: u3 \; \' A
“รับปากสิ”
! ], l( d9 n4 w' a4 R3 F) r: V$ X5 b7 i
) ^4 a9 F0 ^: J- H; s; z4 F
“...” ใหญ่ยังเงียบผมจึงมองเขาด้วยแววตาร้องขอ เขาจึงพยักหน้าตกลงในที่สุด ผมยิ้มกว้าง
* `. J5 }# }( ^$ P' W" c u7 g. t4 c' K, O- G1 ^/ v
! F. l2 T; Y$ \3 \+ C$ S) }4 R. n* B: s7 @: y
: k; ]1 l: {1 I* n5 t/ V. [ผมยืนมองรถเข็นที่ถูกคลุมด้วยผ้าใบทั้งคันด้วยแววตาสั่นไหว โต๊ะเหล็กและเก้าอี้ถูกเก็บพับซ้อนกันไว้พร้อมล่ามด้วยโซ่อีกทีหนึ่ง ตลอดระยะเวลาที่ทำการเก็บข้าวของเพื่อปิดร้านเป็นการถาวรกันนั้นมีลูกค้าขาประจำแวะเวียนมาถามถึงสาเหตุ ซึ่งผมกับใหญ่ไม่สามารถพูดอะไรได้นอกจากบอกไปว่า...มีธุระ8 t, _2 X% X1 N/ M; m
2 l M, ?$ q" k2 a
2 r1 A& c2 Q2 A% Eซึ่งทุกคนต่างทำหน้าเสียดายและพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า...รอร้านกินเส้นกลับมาเปิดกิจการอีกครั้ง/ t4 [5 N2 l9 `5 | k: w! E
' ~9 [: T$ Y' J& I0 ^
% z) P E+ b, ^8 j“กลับเถอะคุณเล็ก” ใหญ่กุมมือผมไว้ก่อนพาเดินกลับมายังรถเพื่อกลับคอนโคไปเตรียมเก็บข้าวของในการเดินทางกลับฮ่องกงในวันพรุ่งนี้- o8 e0 [; r0 B9 ~$ B# E; B3 n
6 i+ Z/ H. l+ l+ L0 k- s
' a9 o c# j1 u0 h8 R- qผมหันหลังกลับไปมองร้านอีกครั้งจบลงแล้วสินะทุกอย่างที่ร่วมทำกันมา
. h/ L) z& p' v; f" v/ C0 g, o B" h5 z/ O" E( ?, U
0 M$ q$ p% @- ]" I# o }
( e4 v8 v4 k# j; b8 }
5 k$ V7 j% u; _. n
พอกลับมาถึงห้องผมก็ช่วยใหญ่เก็บของที่ไม่มีอะไรมากมาย เสื้อผ้าก็ไม่ได้เอากลับไปเนื่องจากจิ่นสือคงใส่เสื้อกล้ามกางเกงยีนตัดขารองเท้าแตะไม่ได้ ข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัวอื่นๆที่นู่นก็มีไว้ให้เสร็จสรรพ เรียกได้ว่าของที่เก็บมีแค่หนังสือคัมภีร์อาหารยอดยุทธ์ กับเสื้อแจ๊คเก็ตสีแดงที่ผมซื้อให้เขาในคราแรก
$ N3 @/ P7 g+ @; i" |. K* A$ M+ O. Z, w8 \) f( O
3 f8 j' a' @. o$ A. |. J' V
แต่ที่อ้างว่าเก็บของก็คงเพียงเพื่อต้องการใช้เวลาอยู่ด้วยกันก็เท่านั้น8 z* Q4 z- @4 U' u
" w" W* [% L6 @5 I7 g u
# @. }$ Y5 X5 Q6 M! f6 _$ o
ผมไปกับเขาไม่ได้ ผมเข้าใจ
$ [" y9 |+ I5 _6 J4 B" x: ^! i$ {% R2 N* i
. [8 P& u- T3 x3 x: Q! X5 t# w‘คุณเล็กเมื่อทุกอย่างเรียบร้อยผมจะกลับมารับคุณนะ’( v$ Q) L" q+ m$ {
8 `$ }) y9 p5 K
, x0 ~* c5 F: K6 @‘ขอไปด้วยไม่ได้เหรอเล็กเป็นห่วง แล้วเราก็ค่อยกลับมาพร้อมกัน’
/ r0 @5 s" d |( F! y- g0 P3 p4 f/ C/ @& W
3 w/ j7 I4 i3 r+ S* ~3 Z& g
‘คุณไปไม่ได้และผมก็กลับมาอยู่ที่นี่ไม่ได้ แต่ผมจะกลับมา ขอคุณเล็กกับครอบครัวของคุณรับคุณไปอยู่ด้วยกัน’
/ _: p) o. d% u" @1 A& d( W J* s- z* X: _9 `7 A3 Q8 K
4 ^- G" ?1 S" U8 T! q4 b# V: |' v
‘ก็ได้แต่ต้องกลับมานะ แล้วห้ามขาดการติดต่อด้วย’: X/ g ^6 y, O; `2 u
. Q, @+ N) M, G) y2 ]6 z/ j1 b! ^- d- B t, @
‘ครับ’4 f- n8 N& {' W2 i# ^1 h* }0 `
' B' v/ p0 s0 Q( i. T! t
7 U/ B/ w0 } f7 Z2 T1 h9 ?) S n
แม้ผมจะเห็นแววตาวูบไหวในดวงตาคมของอีกฝ่ายแต่ผมจะเชื่อใจเขา ผมต้องเชื่อมั่นในรักของเรา
6 k" x* _% L0 X
5 s0 U) C. p) k
" c4 U" I$ {+ \2 S. O" f“ใหญ่พรุ่งนี้คุณเฟยเฟิ่งจะมารับกี่โมงเหรอ”
$ Y( @4 E+ ~9 Y) r% G' b: \' M* R# ]" X f. k
; V8 i. K: E% o8 r$ y+ ]0 e! L- J“สิบโมงด้านล่างคอนโด”4 {: C+ c# H2 H3 j! s
, i( P/ `, b5 u* b2 H$ D0 `$ F D3 J7 R0 d1 o9 |
“อืม”
- F' {/ x+ G" E5 B
3 l+ }" D0 _) u+ P) \" a1 `( o0 Z2 b$ i
ผมพยักหน้ารับรู้ด้วยใบหน้าเหงาหงอยที่ปิดไม่มิด แล้วใหญ่ก็คงสังเกตเห็นจึงเดินเข้ามารวบร่างผมเข้าไปกอด “อย่าทำหน้าอย่างนี้สิ ผมไม่สบายใจนะ”
3 j' g: W# ^$ I9 x2 [
: \# r8 ]# v. I5 c( d& ] W( t4 h
! z2 W/ S2 X; F“ขอโทษ...”
& P8 F. T. A; C( n7 `8 I; |) O! q. u4 K/ n+ o
% T# j# C8 h1 ]9 r1 A3 S, U2 ~- D
“โฮ่ง” แล้วเสียงของตัวขัดจังหวะก็ดังขึ้นแต่ก็ช่วยให้ใจผมอุ่นขึ้นมากเช่นกัน1 u' \7 Q2 Q' H4 a, r3 t
, H j q$ b2 }7 ^5 }
8 i- `* K# k) W6 _
ผมผละออกจากอ้อมกอดของนายหมาตูบลงไปลูบหัวของเจ้าหมาตากลม
" T) M. c% ^: k
' d& x* j. B- U: @) `7 S U$ Y( o% @* b. O& F0 w
อย่างน้อยผมก็ยังมีตี๋น้อยอยู่ด้วยนี่เนอะเราจะรอวันที่เขากลับมาด้วยกันนะ" e9 n: e" x4 a
7 k; G3 y6 r1 e7 B3 A. _( M Y+ Y) {; ~ w: R* F& K* X
8 w+ _, x* z- b7 f% B. P7 R9 M# S7 H* H3 U5 T, t
$ i) R1 ]1 ]. T2 e( A1 q# [, i+ Z' {; a; u8 P
ปัง! ปัง! ปัง!2 n% X% b- B& _# z" R: Y/ d! ^8 y
+ z7 N8 ?. E( C& E- q
6 P% }2 r# H% V, M" K. F) Xลูกปืนสาดกระสุนเข้ามาในจังหวะที่ศีรษะผมถูกกดให้ก้มลงและถูกกระชากจนลอยหวือเข้าไปในรถ' c1 m' ^5 U! s
/ u, b& p3 ]9 t8 I
+ D; D1 v" U, y5 |* M d
บรืนนนนนน. S5 {! J6 m: B2 n& P; q$ m
9 I2 ]- [; [# X- [
) e/ S" Z2 h6 L2 h+ Y0 Qจากนั้นรถก็ถูกขับกระชากออกไปอย่างรวดเร็วด้วยฝีมือของจิ่นตั้ง ผมที่ยังมึนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่หายได้แต่ซุกตัวลงในอ้อมกอดที่โอบรัดผมแน่น ร่างกายสะดุ้งโหยงทุกครั้งที่ได้ยินเสียงลูกปืนกระทบกับโครงเหล็กของรถ y/ ~" a9 Z9 Y
+ p L$ K! \* L: Q! h/ A# E! ~
. f; L9 {; A* W5 k+ |ปัง ปัง9 {6 E% }+ E7 f4 g" y' W* L1 O
* Q" k* h- @& G0 W7 Y0 w% I* Q) v
+ S; x7 W: @* r1 m5 q; L, Yเคร้ง เคร้ง
. f% B! L4 R9 K0 i& H* L% g9 p# Y6 V/ `# w: O. R& v& ^/ n8 c
- ]2 W, d5 p g6 Q2 K“ขอปืน!!” เสียงคำรามลั่นของเจ้าของอ้อมกอดก่อนปืนสีดำขลับจะถูกโยนส่งมาจากด้านหน้า ใหญ่ตวัดมือรับอย่างชำนาญก่อนลดกระจกลง กดร่างผมให้ลงไปหมอบบนพื้นด้านล่างเบาะ ก่อนยื่นตัวออกไปสาดกระสุนใส่ฝั่งตรงข้ามบ้าง; u- }5 g2 b/ I' D5 G0 j4 D( A5 l
. c' B8 J, b4 }2 @/ f2 H! r1 N
# O. u$ O8 w f& w
ปัง ปัง ปัง
1 I K% t- v* s3 O* B5 L- s' L! J1 O% k$ h: B+ n; Q( \
) S1 S! z" ?& P I“อารักขาคุณเฟิ่งก่อน!!” ในจังหวะที่ใหญ่เอาตัวเข้ามาในรถเพื่อเปลี่ยนปลอกกระสุน ร่างกายกำยำของเขาก้มลงต่ำเพื่อบดบังร่างผมเอาไว้ เสียงตะโกนของคนขับรถเร็วท้านรกก็ดังขึ้น สองมือที่จัดการกับปืนในมือชะงักไปเสี้ยววินาทีเมื่อได้ยินก่อนตวัดสายตาไปมองอีกหนึ่งคนที่นั่งก้มศีรษะลงต่ำอยู่อีกฝั่งประตูของเบาะด้านหลัง
* \3 g; s5 u9 H2 E- u& m
/ b: A' K; L% o, i [ A+ D( |% [
และวินาทีต่อมาใหญ่ก็เอื้อมจับร่างของคุณเฟิ่งเหวี่ยงไปยังเบาะด้านหน้าข้างคนขับ“ก้มลงคุณเฟิ่ง!! กระจกกันกระสุนคุณจะปลอดภัย!!”
& _/ a/ ?0 w- d' O3 x v7 c( }' f3 j
, a5 w; u* C" E ?“ไม่! จิ่นสือ!คันนี้ไม่กันกระสุน!!”
$ b" o6 R0 K# l# x4 {# s( ^ b
, ?% p( k9 ~) }: R0 ]# {6 I9 r, y+ {7 v
“ชิบ!! คุณเฟิ่ง!! ก้ม! ก้ม!” ใหญ่ตะโกนสวนบอกร่างขาวด้านหน้าพร้อมทั้งกดศีรษะของผมให้ต่ำลงอีก ก่อนที่ใหญ่จะยืนตัวไปนอกรถเพื่อยิงสกัดไม่ให้อีกฝ่ายยิงกระจกหรือล้อได้ โดยมีจิ่นตั้งที่ขับรถฉวัดเฉวียนซ้ายขวาไปมาช่วยอีกทางหนึ่ง
. ]; e' z( A, ?
. [$ ]0 H' k l: v$ e8 U7 e! n! a; k6 ]% Q* H' _
เอี๊ยดดดดดด
) q0 S" ]- R5 I' V+ ~! y" S1 ?6 z
$ X+ J% H! z5 X4 Y# I) u
4 W+ g5 t* J& _& |) U9 Eเสียงล้อรถเสียดสีกับพื้นถนนพร้อมกับตัวรถที่เอียงขึ้นจนมีเพียงสองล้อหน้าหลังของด้านซ้ายที่สัมผัสกับพื้นผิวส่วนตัวรถอีกด้านกลับลอยขึ้น ยามที่คุณจิ่นสือหักพวงมาลัยกะทันหันเข้าซอยก่อนจะกระแทกลงกลับมาวิ่งสี่ล้ออีกครั้ง* I. h, {1 P- L* J* H
9 o3 D% {. s0 d) v
0 e* W9 _" \# _ y2 K0 w0 x
ช่างน่ากลัวจริงๆ
- ^' }1 @4 K/ Z( s
/ u: A6 {9 p( Z2 Z4 M
. F% D& @/ F X7 Y“บ้าเอ๊ย! ไอ้ตี๋หลบ!” เสียงใหญ่ตะโกนลั่นพร้อมเสียงปืนที่หยุดลง ผาพาร่างตัวเองจากพื้นด้านล่างขึ้นไปบนเบาะและมองไปทางกระจกด้านหลังทันทีเมื่อได้ยินชื่อที่ใหญ่เรียก 0 M5 L; ]* y2 Z/ _
8 H3 j- J, w! ~1 d. J+ [
6 F- N( L. N+ C“คุณเล็ก!หมอบลงไป!”
- F) C8 f8 C) o5 R+ X+ }
7 h: O* k/ s* e7 v" e. w6 a
- `, q! A k* `# V+ d. | v, Lไม่ ผมทำอย่างนั้นไม่ได้ตี๋น้อย...เจ้าตี๋น้อยของเรากำลังวิ่งตามมา ' T7 v: t' |% n$ I
' L) R% T4 L7 U: d, g
4 _0 Q$ q z* V+ H7 nภาพตรงหน้าผมคือ...บนถนนมีรถกระบะสีบรอนด์กำลังขับตามเรามาโดยกระบะด้านหลังมีชายฉกรรจ์สามคนเล็งปืนยิงโจมตีรถของเรา ในขณะที่เยื้องไปทางขวาบนฟุตปาธเจ้าสี่ขาหน้าแต้มกำลังวิ่งอยู่ระหว่างรถทั้งสองคัน สายตามันมองมาทางนี้พร้อมกับสี่ขาที่วิ่ง วิ่งและวิ่ง ตามเจ้าของของมัน หูทั้งสองข้างลู่ไปตามลม และเสียงเห่าที่แว่วดังเข้ามาในรถสลับกับเสียงหอบบอกให้รู้ว่ามันวิ่งตามเรามาตั้งแต่ต้น
# k5 z5 t) G2 R2 `9 X+ x7 J' a5 V
+ @2 x% G, {" V+ [
, [$ `& Q. Q, ?/ A, jผมพาเจ้าตี๋น้อยมาส่งใหญ่ขึ้นรถของคุณเฟยเฟิ่ง แต่เพราะเสียงปืนทำให้ใหญ่ดันผมเข้ามาในรถคนเดียว...ผมไม่คิดว่ามันจะตามมา ไม่คิดว่าตัวเองจะลืมเจ้าหมาน้อย...
1 W$ J! g& }/ Q" _5 U
* K* ^" ]; @! _" ^5 f2 e0 ~+ L" f8 H: w4 ]( T; J: \6 w
“ฮึก ตี๋น้อยตี๋น้อย” ผมส่งเสียงเรียกออกไปพลางสะอื้น สองมือลูบกระจกตรงตำแหน่งเดียวกับที่เห็นร่างเจ้าตี๋น้อยอย่างสงสาร “ใหญ่...ทำไงดี ช่วยมันด้วย”9 F$ B8 U" J! e9 j# n2 K& P' e
$ M4 ^( g/ g' a0 K
: }% t p2 T0 A* t2 I% ?ปัง/ l6 i6 M, ?! y2 I4 v+ Q9 z2 K
% B) M& D" |9 e0 @) {- f( R
. M2 ?+ S; V! Pเสียงปืนที่ดังขึ้นทำให้ผมเบิกตาโพลง รีบใช้หลังมือเช็ดน้ำตาเพื่อปัดความพร่าเลือนออกไป ก่อนจะรู้สึกโล่งใจที่ใหญ่เพียงยิงผู้ชายหนึ่งในสามของฝ่ายตรงข้ามที่จ่อปืนเล็งมายังตี๋น้อย d. a2 j) L. j' w: R7 T( t! [9 C2 m
$ z) w; q7 V- {: F9 i0 m( v% a9 J
* \" h$ _" i5 ?9 Z$ p' Q4 ?
ปัง ปัง
8 B7 S/ u. t2 H& `) V" f# Q1 I& W/ r$ @# h! A9 X7 L
- Y1 D Z0 W) B; l5 }4 R
และสองนัดต่อมาที่ปล่อยออกจากรังปืนใหญ่ก็สามารถยิงล้อรถของอีกฝ่ายได้จนรถที่ขับตามเสียหลักลงสู่ข้างทาง
+ s+ c0 _9 T: T8 X0 L9 O# m- f% j; N! M& M) M( ^
- Q0 k' X* O2 \7 [4 B
“คะคุณจิ่นตั้งครับ ชะช่วยจอดรถได้ไหม รับตี๋น้อยก่อน...รับมันก่อนมันวิ่งไม่ไหวแล้ว” ผมหันไปร้องขอคนที่ยังเหยียบคันเร่งด้วยความเร็วเท่าเดิม6 @1 i& ]% a1 |0 }
& s/ x2 N" r$ o$ i+ G0 e# t( v% n: S' e
# d) E! x9 ~& C9 U3 r1 m( x" y“ไม่ได้” เสียงทุ้มต่ำเรียบตอบกลับมาทันที# R* d( Y1 Q7 i$ {$ X g
/ h( {2 M$ A5 n0 F) A% C1 C0 |# T0 M9 Y, p( c# X, b9 U
“คะคุณเฟยเฟิ่ง...” ผมหันไปอ้อนวอนอีกคนที่น่าจะช่วยผมได้มันวิ่งไม่ไหวแล้ว...ลิ้นสีแดงห้อยออกมาจากปากบอกว่ามันเหนื่อยมาก...
! Q) F" Y! a/ h) D# I- `
# A* n! Y: C. \: ~
9 P) Y% b1 }" @! M! S“จิ่นสือ จัดการคนของนายให้เงียบเดี๋ยวนี้!” จิ่นตั้งคำรามลั่นรถ ผมหันไปมองคนตัวโตด้านข้างที่สอดตัวเข้ามาในรถแล้วและกำลังเติมกระสุนผ่านม่านน้ำตา ใหญ่บอกเขาสิ ขอร้องเจ้านายใหญ่ที...ฮึก ทำไมหลบตาอย่างนั้นล่ะ...ใหญ่ไม่รักมันแล้วเหรอ...3 e* _0 R2 a; I# |' u' m: L
' G. `% |, }. b* C' I" Z1 A8 o- K( v$ B2 B, l/ ?% {& k
ปึก!8 z0 ~9 p, T4 Y0 ]: H. }
$ z9 R5 a1 D* ]" x3 R) u9 W. B
3 [; ~+ v- q7 H, d; w, O
เอ๋ง!
( q; l, y. g! [* w( X: e8 J2 H& W0 z8 {" O8 i
; D/ }8 i% x7 O“ตี๋น้อย! ฮือออออ” คราวนี้น้ำตาผมทะลักออกมาอย่างไม่สามารถกลั้นไว้ได้อีก ผมกระโจนจะเปิดประตูรถโดยไม่สนใจแล้วว่ารถจะวิ่งด้วยความเร็วสูงแค่ไหนแต่ก็ถูกรั้งกลับมาด้วยคนตัวโต พยายามดิ้นพร้อมร้องไห้โฮมากขึ้นเรื่อยๆกับภาพผ่านกระจกเบื้องหน้า
$ t" b9 K/ R6 D6 R) B
1 Y$ R! q/ b, @' _
! [* `3 w" z1 H7 z+ @4 p, W5 Tมันถูกรถชน มันวิ่งลงมาบนถนนและถูกรถเก๋งชนจนกระเด็นไปอีกทาง ร่างของตี๋น้อยนอนตะแคงราบบนพื้นถนนมันเจ็บ...มันลุกขึ้นไม่ได้ แต่ใบหน้าที่แนบพื้นคอนกรีตแหงนเงย ดวงตากลมคู่นั้นมองมายังรถคันที่ขับห่างออกมาเรื่อยๆ...คันที่มีผมและใหญ่เจ้านายของมันนั่งอยู่ภายใน...
$ E( C; \/ ?* Q# O8 v0 [5 `' Q3 y/ k& B" @6 a4 q% C
1 G. ?$ j# Y t/ A2 q“ฮืออออ ฮืออออ” มันพยายามตะเกียกตะกายลุกขึ้นแต่สุดท้ายก็ทรุดล้มลงไปเหมือนเดิม ผมเห็น..เห็นเลือดไหลออกจากปาก ผมช่วยอะไรมันไม่ได้เลย...ทำได้แค่เอาสองมือแนบกระจกและร้องไห้...แค่นี้จริงๆที่สามารถทำได้ในเวลานี้2 J, X8 E* v! F" e4 k
0 y X% w5 B- T
9 M9 z" X9 L1 k“ใหญ่...” ผมหันมามองเจ้าของมันอีกคนด้วยสายตาเจ็บปวด เขาหลบตาผมและไม่ได้มองไปที่ร่างของตี๋น้อย จ้องเพียงกระบอกปืนในมือตัวเองด้วยสายตาเรียบเฉย แต่เพราะผมรู้จักเขาดีถึงรู้ว่าเวลานี้เขาก็เจ็บปวดไม่ต่างกัน% I: o) u: e' ^6 t
# H) F, c0 _9 F* l9 g3 [8 b4 u) p1 U b) A! M' O3 S) }
ถ้าเขายังเป็นตี๋ใหญ่ผมมั่นใจว่าเขาจะเข้าไปช่วยมันอย่างไม่ลังเล( p1 S' P( E3 ]
0 U1 ?5 V4 o6 G' {
9 N1 [# |( a' L8 b" ]1 |
แต่นี่เขาคือจิ่นสือที่ต้องห่วงความปลอดภัยของเจ้านายเป็นอย่างแรก
% c1 b" A" k) Z6 K7 c: `+ E6 T; Q7 R' `0 O: z( l. G4 L% x- l' Y! P& r
$ _' ^9 T; \' C“วนรถกลับไป” เสียงนุ่มหวานของคุณเฟยเฟิ่งเอ่ยขึ้นผมหันขวับไปมองเขาอย่างมีหวัง 6 }; ~9 |& V, q. I5 V
\7 a9 b5 K! e0 e. a; X% s9 j0 m+ m& a
“ไม่ได้ครับเราไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะล่าถอยไปหรือยัง” จิ่นตั้งเอ่ยขึ้น" v! A$ ]* e w5 E
9 V( H" d$ C9 n. V
3 W0 U# S2 D; X% G3 q“แต่เสี่ยวสือยิงล้อมันแล้วตามมาไม่ได้หรอก”4 ~; F, Q; j, C; y ?8 |6 I; O
$ W" U- K7 P( ?/ ?3 ^( R9 L
9 D1 x$ C" U5 P* u“แต่...”
" V1 p. l6 H5 ]* S$ @" v* y! q1 X
' e2 p% z- d; N( c0 h0 f6 t1 m8 v/ U. o2 C0 u" K" z* B3 M9 R: ~
“นี่คือคำสั่ง” คุณเฟยเฟิ่งเอ่ยเสียงเข้มขึ้นจิ่นตั้งเหลือบมองทางกระจกส่องหลังก่อนเอ่ยด้วยเสียงนิ่งเรียบกว่าเดิมเช่นกัน/ P) V" `, A7 Q. I' O% k7 o7 @
7 B. G# |- m! d t
L7 e1 k& {, {“ผมรับคำสั่งจากคุณหลงคนเดียวและคุณหลงก็สั่งมาให้ผมดูแลความปลอดภัยของคุณเฟิ่ง เราจะไปลานจอดกันเครื่องบินของตระกูลเฟยมารอรับแล้ว”* y' U. t. i( k7 |
! \6 N0 m# Q& |4 ^1 x
1 }. u+ i* y/ i" b1 Uน้ำตาผมไหลลงมาอีกรอบคุณเฟยเฟิ่งเพียงเหลือบหางตาไปมองแล้วพูดขึ้นอีก! a1 Z; c; e; _
# N" M# M# W2 j0 f8 C+ D3 U" n6 B/ `2 w, v+ H
“เสี่ยวสือนายเป็นคนของฉันใช่ไหม”
; A, K S$ F9 V8 E5 g: U9 p) ~) U8 ]2 e" y/ N
) x: H* n, P/ @ D7 ~/ P$ Q c
“ครับ”# [% R% m3 f1 { {( v. D
' R* e" ~" v! a. t7 u" i4 Y) {. J8 t1 a. N. I4 `6 s
“งั้นฉันขอสั่งให้นายมาขับรถแทนจิ่นตั้งแล้ววนกลับไปรับสัตว์เลี้ยงของนายซะ”
( t" q0 a3 C1 ^; F( H. z
0 u7 R1 J' W: h. I2 e+ @& W6 W* y5 `9 o5 z: {5 f" h
“ขอบคุณครับคุณเฟิ่ง” ใหญ่จับหมับเข้าที่หลังเสื้อสูทของจิ่นตั้งทันทีเหมือนจะจับเขาออกแล้วตัวเองจะเข้าไปแทนที่ แต่ก่อนจะออกแรงยกจิ่นตั้งก็ว่าเสียงเรียบขึ้น
% Q9 g+ r } P' K% M: g: ^5 W3 b0 Z
. r4 t9 i( Z# E( z3 _
7 N5 _7 ]1 N& t4 s; l& w7 I“ไม่ต้อง” แล้วเขาก็หักพวงมาลัยเลี้ยวกลับไปทางเดิมผมยิ้มออกมาอย่างดีใจ หันไปมองใหญ่แล้วก็ยิ้มกว้างขึ้นอีกให้เขายกมือขึ้นลูบศีรษะผมพลางส่งยิ้มบางอย่างดีใจเช่นกันมาให้6 ], k; P! \1 n1 \) V5 n/ V* t
' t- ^3 T( C& Q/ b) [6 g* D4 R6 k7 N# g
/ ^% I G! @/ p' \พอรถจอดตรงร่างของตี๋น้อยที่ยังนอนอยู่จุดเดิมผมก็จะลงไปแต่ติดที่ใหญ่ให้ผมนั่งรออยู่ในรถและเขาก็เปิดประตูลงไปอุ้มมันขึ้นมา
; p- `. y! ^2 ?) Q' Z7 N- o
/ y3 z4 _$ T3 G& K3 U% Q) @
& w5 F/ p/ s2 _. N, s0 X5 \) M8 y/ pร่างแน่นิ่งถูกส่งขึ้นมาวางบนเบาะหลังบนที่ว่างตรงกลางระหว่างผมกับใหญ่ ขณะที่รถออกวิ่งอีกครั้งแต่ความสนใจผมอยู่กับเจ้าหมาน้อยของผมอย่างเดียว # j$ l3 m! [4 }- O! ]8 N/ |2 o
4 ?' `6 G. z& f& K6 Q
4 ^2 B# q3 y/ q& v1 o8 @& Y$ T6 Gทำไมมันนิ่งอย่างนี้ล่ะ เหมือนไม่หายใจเลย...! Z0 |8 T% Q+ S; r, Q1 X
9 D/ E, F( D% V$ K! ]2 ]8 M( e: B5 X+ i
ผมค่อยๆยื่นมืออันสั่นเทาไปลูบลำตัวมันเบาๆ+ P! v3 X- n7 x1 m/ O5 r7 N
3 ?9 S% S L7 l& j, ^$ k1 C
- j* v. q! q% A' C, e# `$ U“ใหญ่...มะมันจะไม่ตายใช่ไหม”
; Q- Z$ j, T* e4 ^, v' V+ x0 H; Z7 ?1 Z4 ?, v# T2 N
- A- Y) S- S% U/ Z9 j7 ~5 _ใหญ่ไม่ได้ตอบคำถามผม เขาเพียงแต่จับประคองหัวมันขึ้นมาแล้วเป่าลมเข้าปากสลับกับปั๊มหัวใจให้มัน
8 j% d8 H& M- v# v+ [$ Y0 X' o
- e$ z2 J) i( k0 A' I; B N( E% j
* o" b: z. {' }" s: f; lผมมองภาพตรงหน้าด้วยหัวใจอันสั่นไหวระหว่างที่ใหญ่พยายามช่วยชีวิตมัน ผมก็พูดบอกให้ตี๋น้อยฟื้น ให้ไม่เป็นไร...: Y0 y" Z) \; _8 I
+ Y/ w3 ]& x5 \1 d+ z. d$ n: x
( s) t+ m {) a8 [) n: y“มะมันหายใจแล้ว...ใหญ่...ตี๋น้อยไม่ตายแล้ว...” คราวนี้น้ำตาผมไหลออกมาอีกรอบเมื่อตี๋น้อยที่ถึงแม้จะยังไม่ฟื้นแต่แผ่นท้องก็กระเพื่อมขึ้นลงอีกครั้ง ใหญ่เหยียดตัวขึ้นมองพลางถอนหายใจอย่างโล่งอก( g/ m& ^' N, c7 B6 g4 F
/ S- e. G# }3 `9 n( l$ V0 h9 ]8 _; }+ l! K# Y
“เก่งมากไอ้ตี๋...”7 d" O. m! w8 f9 m8 ^
. T" T2 c# ?8 ]( ?/ z% P8 l$ v5 {" {+ N s( z/ X
' V" l$ {4 I& {% _, ^. t# h
! a9 S* S( i1 l+ g+ I5 s a; \7 n- @
& O2 D$ b, ]9 }# z& g* {: ]“เราคงต้องพาคุณเล็กไปฮ่องกงด้วย อยู่ที่นี่คนเดียวจะอันตราย” คุณเฟยเฟิ่งเอ่ยออกมา ตอนนี้เรายืนอยู่บนลานกว้างที่มีเครื่องบินส่วนตัวลำใหญ่จอดรออยู่อีกมุมหนึ่ง+ `: p; f o4 v* v1 P2 _
* U; T0 K7 D* X& O& I* ]- I
" }3 [6 M1 Q% F* {) `4 p
“แต่...”* L) D4 u# T' T; l' W' n" l& L
( l3 K* }, [* W$ s) _$ E; Z5 T8 F7 c& M* T8 b: \( _
“ไม่เป็นไรหรอกเสี่ยวสือ เดี๋ยวฉันจะคุยกับพี่หลงให้เอง” คุณเฟยเฟิ่งเอ่ยออกมาอีกครั้ง ผมหันไปมองใหญ่อย่างกังวล ถามว่าดีใจไหมก็ดีใจ แต่ก็กลัวว่าตัวเองจะไปสร้างปัญหาอะไรให้ใหญ่หรือเปล่า เพราะไม่อย่างนั้นเขาคงไม่ขอให้ผมรออยู่ที่นี่ตั้งแต่แรก. b k& f- u7 A0 P- g: a L
3 {& o( E! @' U- L1 z* g# d* Q1 B
4 {* A1 q4 U4 x0 m4 }5 M) dยิ่งจิ่นตั้งขมวดคิ้วมองผมด้วยความไม่ค่อยชอบใจนั่นอีก...ผมว่ามันต้องเป็นเรื่องที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่
" M0 ~( T/ y& y/ m0 D8 a9 T" l# L+ v8 C% N( w) j) n2 P
2 K/ g$ Z% H/ g4 W. q* X( S8 a' P" u
“และถึงแม้พี่หลงจะไม่ยอม แต่เสี่ยวสือคือคนของฉันเขาไม่มีสิทธิ์ว่าอะไรอยู่แล้ว เพราะขนาดคนของเขาฉันยังว่าอะไรไม่ได้เลย” คุณเฟยเฟิ่งเหลือบตาไปมอง ‘คนของเขา’ ด้วยสายตาประชดประชัน แต่เหมือนคนที่ถูกกล่าวอ้างจะไม่รู้สึกอะไร
" |" C1 r0 x! i+ T. V9 ?$ O
8 }0 ]( a5 E8 N0 A' j. t1 M3 Z7 @! j* n( B4 w1 d) o _: i, G
“ขอบคุณคุณเฟิ่งมากครับ”
0 z1 N- g8 k9 ?8 L4 c- v4 u
( C4 t* w+ v9 {5 ~7 n
' }( D9 g) {0 B x2 b“เรื่องเล็กน้อยไปเถอะ”2 \6 i. d. A! s/ p/ j0 d# F, {
I! D/ ?/ v4 k$ i: ^3 X* p) Q
: q" n3 G, G: v; T3 ~* [แล้วคุณเฟยเฟิ่งก็เดินนำขึ้นเครื่องไปก่อนโดยมีจิ่นตั้งเดินตามหลังไป ส่วนนายใหญ่หันมาอุ้มเจ้าตี๋น้อยที่ลืมตาแล้วแต่ยังขยับตัวไม่ได้ในรถก่อนจะพาทั้งผมและเจ้าหมาตามขึ้นไปบนเครื่อง4 Q# Q# I0 ?" t- W0 T4 Z( v! W: w
/ G' f. ?- L V* T6 t" a
]7 b$ N1 T1 T9 j: f/ l“ใหญ่จะไม่โดนว่าใช่ไหมเล็กไปด้วยแบบนี้”; Q; A0 x* t( N5 ^, @: a6 E8 z
' X! i# n* k' O& ~& |
" w/ V) a/ n ^( q“อย่ากังวลไปเลยนะแค่มีคุณผมก็ไม่กลัวอะไรแล้ว”
8 K9 L, [( l# ^- w& L- y4 k4 c* R4 ^: Q5 f5 D7 w
5 D- m1 k. ` \2 f2 T- z, O8 Mไม่น่าเชื่อว่าบนเครื่องจะมีคุณหมออยู่ด้วย และถึงจะเป็นหมอรักษาคนแต่เขาก็สามารถดูแลเจ้าตี๋น้อยพันแผล ป้อนยา ได้เป็นอย่างดีนั่นทำให้ผมสบายใจว่าตี๋น้อยของผมปลอดภัยไม่เป็นไรแล้ว
/ N' _* b9 ~- d; A/ ~; W
. [4 ^ G& [6 _2 o! Y$ u8 c4 O7 j x: D3 v9 d+ r0 w
“นอนพักหน่อยนะ” ใหญ่นั่งลงข้างๆผมหลังจากกลับมาจากคุยกับคุณเฟยเฟิ่งที่เบาะด้านหน้า # [$ ?4 u8 l6 x6 y5 o( f
$ ], n; `3 q# @, f$ W% X: }; A' e ]- q4 @; G
“ใหญ่จะนอนเป็นเพื่อนเล็กใช่ไหม” ผมมองไปยังคุณเฟยเฟิ่งอย่างกังวลตอนนี้ใหญ่เป็นจิ่นสือที่มีหน้าที่ดูแลเจ้านายของตน# i- E4 r$ N, Y2 Z; D# D
/ D4 E/ D4 e' q1 n" V& a
, y& m( x: ?$ y$ j, o“คุณเฟิ่งอนุญาตให้ผมมาอยู่กับคุณได้ พักเถอะเดี๋ยวก็จะถึงบ้านผมแล้ว” ผมเอนลงบนเบาะที่ถูกปรับเอน ผ้าห่มผืนบางถูกคลุมมาบนร่างก่อนที่แขนของอีกฝ่ายจะสอดมารองใต้คอ และมืออีกข้างก็ดึงผมเขามากอดไว้1 S+ V j. e) J. A* \4 U. L
- v3 M' }1 x3 {
z4 u( H0 K' A2 c7 b! u0 P) Gผมซุกร่างเข้าหาความอบอุ่น สัมผัสอ่อนโยนที่จรดลงบนศีรษะเรียกให้ผมค่อยๆปิดเปลือกตาลง
7 l6 `6 L; Y/ M! g& m- j# d: m' Y: D+ g" a
ขอสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายทั้งปวง...ขอให้เรามีกันอย่างนี้อย่าได้มีอะไรพรากเราสองคนออกจากกันเลย# G3 h- K1 l7 X+ s
8 o) T" o( W4 V: k
: e+ B, M+ x9 ]- q A9 s% {
4 [3 p2 {5 {! f) L) C4 x1 }$ D
- y# d+ d1 H* U: R7 s# ^. h: \
3 N+ [2 D, i1 `" ^5 oเครื่องบินจอดลงบนลานของตระกูลเฟย... R0 h1 m0 ^: F$ { V
. a% l4 d, R/ S# m
6 a1 g+ O0 O8 k$ B, f, pส่วนผม ใหญ่และเจ้าตี๋น้อยถูกนำมาส่งยังตระกูลจิ่น
3 I! n9 f8 f2 M6 \; L% W3 `, o+ C, D& q0 u: j5 g* n
' L2 t5 r+ C, i# p! ?+ _$ l# U
ช่างเป็นบ้านที่มีทางลึกลับซับซ้อนเหลือเกิน จากตัวเมืองที่เป็นที่ตั้งของตระกูลเฟยต้องขับรถเลี้ยวลดคดเคี้ยว เข้าถนนนั้นออกซอกซอยนี้ ผ่านหมู่บ้าน ผ่านป่าเขาที่ดูไม่รกรังซ้ำยังถูกตกแต่งอย่างดี จนผมมึนงงไปหมดว่าตกลงแล้วเราจะไปบ้านคนหรือสุสานอันไกลโพ้นกันแน่8 p5 _: C# N8 J% F- K
1 O; `/ }$ {+ R9 s
4 |9 c- ~5 x/ L3 P" e$ I1 h3 c( fแต่พอผ่านรั้วที่สูงกว่ารั้วบ้านทั่วไปถึงสามเท่าเข้ามายังอาณาเขตภายในผมกลับต้องตื่นตากับภาพเบื้องหน้า/ T( J3 ^8 M% \* b" `
6 s, X3 e F2 Y% f. t7 c B0 g4 S& r/ t% C3 O
มันไม่ใช่บ้าน ไม่ใช่วัง แต่มันคืออาณาจักร) M' q3 @( ^1 `1 |9 q; ~" P/ i8 R# F
1 x7 E3 ?6 K# K- E s6 |0 k: ~ k( D1 R
ตรงกลางคือสิ่งก่อสร้างอันใหญ่โตโอ่อ่าสวยดั่งปราสาทในเทพนิยาย รอบๆบริเวณเต็มไปด้วยบ้านหลังน้อยใหญ่ ที่ดูเหมือนบ้านพักอาศัยบ้างเหมือนโกดังอะไรสักอย่างบ้าง ปลูกแซมสลับกับต้นไม้...เหมือนไม่ใช่เพื่อความร่มรื่นแต่ปลูกเพื่อแบ่งพื้นที่อย่างเป็นสัดส่วน ยังไม่นับรวมด้านหลังที่ผมมองไม่เห็นแต่คาดว่ามันต้องมีอะไรน่าเหลือเชื่อรออยู่แน่ๆ6 t3 `4 b% ~- H3 W5 Q6 E. c
, {. H) X0 E) g- n3 a4 a. }/ [9 m, b6 N$ h
พอถูกพาเข้ามาในตัวบ้านก็ต้องฉงนสงสัยยิ่งกว่าเดิม5 g2 r' C$ P) v2 b; M7 {
# x- I! P! o# a2 X* W2 J5 R; d9 m( ?4 A+ t5 @7 j! t. u! l
ช่างเป็นบ้านที่แปลกมากจริงๆ
2 I+ ]+ W; T; B
3 f- o1 B: {+ q# s1 d
' ?0 O1 }- o; _* Bบ้านก็หลังใหญ่โตโออ่าตามสไตล์คนตระกูลใหญ่มีอำนาจ ชื่อเสียงเงินทองตามที่กล่าวไว้0 w( |. W& F& a( I: R% t1 d
; z [& J) s) b4 D, w# c9 C, `- [
0 I8 \# b" f0 c8 Rที่น่าแปลกใจคือคนในบ้านต่างหาก* L6 a2 f# S, K' G( u5 Q) t' ]
3 f7 h' p R3 U* p: l1 A! l# @ y- U
$ j8 E7 c+ ]' V( X5 `ทำไมกัน??...ลูกชายที่หายออกไปจากบ้านถึงห้าเดือน ไม่รู้เป็นตายร้ายดีอย่างไรกลับมาบ้านถึงไม่มีใครดีใจเลย คุณจิ่นตั้งก็ดูเฉยชาอย่างที่ผมนึกไปเองว่าเขาคงเป็นคนหน้าตายแสดงออกไม่เก่งอย่างนั้นเอง แต่กับพ่อแม่คงต้องมีท่าทีดีใจบ้างไม่ใช่หรือ??
8 v K( j3 U/ L9 a. o. n' b3 i _2 n8 v( N8 S1 Z, {$ z2 l
- B# K# x; z3 }* `ทำไมถึงทำท่าทีเมินเฉยเหมือนไม่รู้สึกอะไรเลยเล่า พอใหญ่หรือจิ่นสือลูกชายของพวกเขาเดินเข้ามาภายในบ้าน ตลอดทางมีเพียงคนรับใช้ที่ใส่ยูนิฟอร์มเหมือนกันโค้งคำนับทำความเคารพ/ y8 J* V! }* f9 V! T0 j
/ Q' F/ x# R) f' m' e9 ?: \
# R% m$ M5 U5 D& C% K+ oส่วนผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อแม่เพียงหันมามองและเอ่ยบอกให้ขึ้นไปพักผ่อนบนห้อง ไม่มีการถามไถ่ ไม่มีความห่วงใยอาทรในดวงตาหรือแม้แต่รอยยิ้มดีใจ
# A) e4 l' Q) M
, h2 `. z; x; ~2 t
. Q$ f7 k8 d) K- j8 m5 i. vทำไมกัน??3 d' T5 I0 b! D' S( H
j- `$ g/ ~% ~: S
, A' j% J8 j6 o9 }- L4 jหรือเพราะเป็นบุคคลตระกูลสูงเลยต้องสงวนท่าทีเอาไว้??
+ `) }, e( K) j* i7 a* k
5 [1 k3 q$ m. m# F ?; X6 ~- {( f* e9 n; _, |
แต่มันก็ไม่ต้องขนาดนี้หรือเปล่า??
# v* t+ n6 m! `' r6 M
y1 a$ r# x. n k9 i: h' S7 C* G5 `/ Y6 m' z; F7 ^6 u
. S/ `' ^* k' E8 _' \. Z0 y
: A) Z* x4 X0 P) B7 B+ }
ปัง
) O; Q- h" u' }& ]9 [7 D- L+ g7 V* j) M% t4 e# u% m( D& S
6 k+ [( ^; h4 u- Eเมื่อเข้ามาในห้องและประตูถูกปิดลงผมก็แหงนหน้ามองคนตัวโตด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำถามใหญ่เพียงยิ้มมุมปากและลูบศีรษะอย่างเบามือ
' U: N, ^& P3 O; W) a
3 N! H# J7 T& S1 H* c' ~# a$ C' k9 k2 ~, w& W/ n" S
“อย่างเป็นกังวลเลยที่นี่ก็แบบนี้แหละ คุณอาจจะอึดอัด”
$ W, n2 K/ Q% i8 K! J8 o4 R
0 e$ u% d* D6 E+ q) Q+ o% `4 L
& I# c( R2 E- V8 B5 E6 w' ~- f; m+ n f“ไม่เลย ถ้าใหญ่อยู่ได้ เล็กก็อยู่ได้สบาย” ผมพูดให้เขาวางใจ ผมไม่ได้อึดอัดใจเรื่องที่ใหญ่พูดถึงเลยสักนิด ผมก็แค่สงสัย...แต่ก็นั่นแหละอยู่ๆไปเดี๋ยวผมก็รู้เอง เรื่องที่ผมต้องทำต่อไปและทำเดี๋ยวนี้คือเคลียร์กับคนที่เมืองไทยต่างหาก+ I* `$ n, f( s( h; \
0 _/ `- A& Z5 T6 o
7 i* @7 u* {# n e! ~“ใหญ่ขอยืมโทรศัพท์ได้ไหม”
5 G; J# N7 k7 z0 [: S6 E7 d/ q( r! h6 o* X2 F
( _8 P) c6 t6 n! ^" A3 ^เขาพยักหน้าก่อนจูงมือผมมายังโทรศัพท์บ้านตรงหัวเตียง
# T) W/ q: A' {8 N# i/ w" L
9 g! D1 P2 @ M
+ A1 O( P7 k9 x1 q& G% S0 G: `1 U) `เฮ้อ...คงต้องให้ไอ้ปอนด์ช่วยโกหกคนทางบ้านให้ก่อนล่ะนะผมยังไม่พร้อมที่จะบอก
. J- u c( H: [, }# F5 s( M7 s
! ?5 O! Z, R7 ]" W+ s9 d8 {% Z. d8 d1 C
แต่ผมจะบอกแน่ๆ8 M0 r+ y: N2 ~. d; M
L- x+ ]8 z5 U: u4 J( Z
ขอโทษนะครับพ่อแม่พี่เมตรพี่ไมล์...แล้วเล็กจะกลับไปรับโทษในเร็วๆนี้นะ & ~2 S( l6 ?; m- N) v. H Z3 A
|
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2020-4-22 15:30:09
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2020-4-22 16:49:10
โพสต์ 2020-4-22 17:00:37
โพสต์ 2020-4-22 20:53:33
อาจเป็นเจ้าชายมากกว่า คนคุ้มกัน นะ 555 
โพสต์ 2020-4-22 22:05:26
