|
เร่ร่อน17.2; m& r: l A/ o6 C% K M7 U
' Y) O+ w: H5 E) P I+ L0 e
2 q. G! G0 T. k3 V8 T9 F6 \+ | `, m% m4 G& j+ F6 f6 `, g; }
สุดท้ายสิ่งที่ผมกลัวก็เกิดขึ้นจนได้...ใหญ่ต้องกลับไป กลับฮ่องกง กลับไปเป็นจิ่นสือ...กลับไปดำเนินชีวิตในโลกแห่งความเป็นจริงของเขาสักที
) S" ?+ {; x) d# D' I7 y/ i6 O3 y( m0 Q
; M- P/ z3 C ^' m( L; m/ b$ M# N# S‘ไม่ว่าผมจะเป็นใคร...ผมก็คือนายตี๋ใหญ่ของคุณเล็กเสมอ’
7 r/ P) _. y& ]0 n! h8 K, L- }5 d6 G5 o
# a/ _) b6 }# I& D/ R
ถึงใหญ่จะพูดอย่างนั้น และผมก็พยายามปลอบใจว่าเป็นเช่นนั้น แต่ในใจลึกๆผมก็รู้ดีว่า...เขาไม่มีทางเป็นนายตี๋ใหญ่ของผมได้เหมือนเก่า...
% Y/ I( ^# t/ T* P) R4 r
3 h/ j, D+ b3 @+ Q3 S3 X9 D6 V. c P
* V" ` @ h2 m/ b& [นายตี๋ใหญ่..ชายเร่ร่อนที่ภายนอกน่าเกลียดน่ากลัวแต่เนื้อแท้ข้างในกลับเป็นคนดี
" h. i z8 C/ t" |8 t! j2 I+ q
# N7 n: ~/ y* C: n8 E+ I9 v% ^5 B3 b- Y* P N
นายตี๋ใหญ่...เจ้าของเจ้าตี๋น้อยที่ขยันดุสุนัขตัวโตซะเหลือเกินแต่ก็หัดมันจนเป็นสุนัขที่ฉลาดและน่ารักมากเช่นกัน' o$ g- C. e9 D: q8 g5 w
/ U6 c& q$ [( j0 M' @% R6 ^3 ]' n; m+ l' b) q
นายตี๋ใหญ่...เจ้าของร้านกินเส้นอันเลื่องชื่อ จากนี้คงต้องปิดร้านลงทั้งที่ยังไม่ได้ขยายร้านตามที่คาดหวังไว้ ซ้ำยังต้องปิดถาวรเลยด้วยซ้ำ
1 \! C. N0 k/ V2 j- y/ s) T+ E8 e4 d% c( J" u. {- c3 A
% |# H$ `) M5 Q
นายตี๋ใหญ่...ใหญ่...ของผม( |( [* W- l) x9 Z) A; k6 ?* I# v: o
4 m! U, F8 j& a, N( |$ Y" l J
8 Z+ I7 I. R; u4 Iจากนี้คงมีแต่คุณจิ่นสือ บอดี้การ์ดคนสำคัญของตระกูลเฟยคนสนิทของคุณเฟยเฟิ่ง อาจารย์ผู้นำด้านการสอนศิลปะการต่อสู้ให้บอดี้การ์ดรุ่นต่อไป
) |! |3 f9 J: O% E. H3 ?& G6 x, w2 ]) x' ~& [+ i; A6 K
% c0 [: Y6 o, r5 R* W0 g. v9 gคิดแล้วช่างน่าขันสิ้นดี...นายตี๋ใหญ่ไม่มีอะไรสู้คุณจิ่นสือได้เลย...9 ~0 v8 D' o1 O
# d9 O+ g( B& `/ O0 Y f' \+ n2 K1 H
# f2 q9 l. P! I" z7 M# k3 ^
กำหนดการกลับฮ่องกงคือนับจากนี้อีกสามวัน...มันช่างน้อยนิดเสียจริง- f, }' N" s/ R, y; U5 w
3 h2 {: P+ \, O6 H! u# d
. P6 U6 n O0 B5 w; @; n
หรือถึงจะให้เป็นสามสัปดาห์ สามเดือน สามปีมันก็ยังน้อยอยู่ดีสำหรับผม สำหรับเวลาของเรา2 f" Q* A1 Y) X3 N
! m7 ?: o0 x; p6 j7 M
' o* v9 @3 V ^2 U“ใหญ่ตกลงวันนั้นเกิดอะไรขึ้นกันแน่”
, |* p/ q. M1 V1 K1 _) z) ?! X* P# n# p
1 v! y( R. O, e% d P2 ^( Aเราสองคนที่เปลือยเปล่านอนกอดกันโดยที่ร่างกายส่วนบนของผมขึ้นไปเกยบนอกของเขาหลังจากผ่านกิจกรรมร่วมรักกันเสร็จสิ้น มันเต็มไปด้วยความวาบหวามเสียวซ่านเช่นเดิม แต่จะต่างตรงความอิ่มสุขที่เคยเปี่ยมล้นจนเต็มตื้นบัดนี้มันมีความขมปร่าปะปนเข้ามา# z$ H0 M: A; g: R* p
* {' U' X$ {$ W. b- n% R
7 P8 C# p$ O0 V! U/ b0 w) J$ Z
และเมื่อลมหายใจหอบเมื่อห้านาทีก่อนค่อยๆกลับมาปกติผมก็เอ่ยถามอีกฝ่าย ถึงจะพอรู้เรื่องมาจากคุณเฟยเฟิ่งบ้าง แต่ผมก็ยังอยากรู้จากปากของใหญ่...อยากฟังเสียงทุ้มต่ำนี้เล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนั้นให้ฟัง" G8 _" q. O3 C: V; L* W, x3 x
0 X/ s' `" W, }+ f( Z
" k7 D0 v" o* P5 d/ [3 j" G+ Cจุ๊บ2 L( m& G: L3 p, j3 A3 F4 q. j' |8 w
8 k$ A G3 w. H
- q- s, i2 U' W* `: b; v* j; Fใหญ่ก้มลงจูบศีรษะผมก่อนจะค่อยๆเอ่ยเล่าสู่กันฟัง# u4 z! h% O/ \0 ]0 \
8 {4 _6 P, e. n# C; e: E
, `9 }8 A( ~ h2 y7 f, `( h
“ระหว่างที่รอเครื่องบินของตระกูลเฟยมารับหลังจากงานประมูลเพชรสิ้นสุดลง ไม่รู้ศัตรูฝ่ายไหนลอบเล่นงานเรา มันเล็งยิงเข้าที่ศีรษะของคุณเฟยหลงแต่โชคดีที่ฝีมือมันห่วยเลยพลาดเป้า เราจึงรีบพาคุณเฟยหลงขึ้นรถ จิ่นตั้งเป็นคนขับรถพาคุณหลงหนีไป ส่วนผมนำคนที่เหลือยิงสกัดเราจัดการมันได้ทั้งหมด แต่ก็เกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้น...” ฝ่ามือที่ลูบแผ่นหลังอย่างแผ่วเบาราวปลอบประโลมไม่ให้ผมรู้สึกช็อกกับสิ่งที่ได้ฟังไม่ทำให้หัวใจผมเต้นเบาลงได้เลย ใหญ่คงรู้...ว่าคนธรรมดาที่ใช้ชีวิตเรียบง่ายไปวันๆอย่างผมเมื่อมาฟังเรื่องราวนองเลือดคงรู้สึกไม่ดี; Q3 u) \- M: K$ x$ U3 y& J$ ]6 C
7 E& r: d' P3 d6 C' V/ R" R5 D6 y6 e
8 g8 Z, ?6 B" X5 Kและใช่...ผมกำลังรู้สึกไม่ดี5 [6 p7 p8 B, g5 V
1 T7 A8 J! Q# x
& c5 p; L7 }# L) k+ m% {ผมกำลังจะปล่อยให้ใหญ่ของผมกลับไปทำร้ายคนอีกหรือ...บ้านเมืองมีขื่อมีแปไม่ใช่หรือจะเที่ยวฆ่าฟันกันตามใจชอบได้อย่างไรกัน# Z. _- s2 t3 Q- n# A5 j
$ D1 K' [, C: W7 G# X+ D {
8 l$ l$ ~, D. g/ m$ [ h7 }
“มันวางระเบิดไว้ใต้ท้องรถด้วย...”, @6 j# M! C3 l" \
6 W5 U# f" C( a7 S9 i, c: V6 z, j& V7 y k9 v( E# j
“ระเบิดเหรอ...ทะทำไมถึง...”, k- N- k5 F- R+ V- y4 ~
$ K3 m; Y4 C3 l4 r% K
* K9 m/ Z4 e J. H' F
“ผมถึงบอกว่ามันเป็นโลกที่คุณไม่มีความสุขกับมันได้หรอก” ใหญ่บอกด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่ก็ยังสั่นจนผมรู้สึกได้“คืน; |5 |) p8 ?( J
9 G7 i, N4 K4 a4 rก่อนงานประมูลเพชรคุณหลงหนีออกไปเที่ยวโดยออกคำสั่งไม่ให้พวกเราตามไปพวกมันที่ซุ่มตามอยู่คงอาศัยโอกาสนี้ติดตั้งระเบิดไว้”
T: Q6 s P ]/ y
, j/ S J8 J% N: Y v
/ s2 d4 v) s( s* l7 }# k! Uฟังดูโหดร้ายกันจัง...' k* e( F4 [. F. \7 v
7 `2 f+ B9 N2 O) I8 m! A+ `1 t
, U7 a* Y1 m6 ]$ p
“จิ่นตั้งที่อยู่รถคันเดียวกับคุณหลงบอกผมผ่านเครื่องมือสื่อสารของเรา จะจอดก็ไม่ได้เพราะมีรถอีกคันที่ดักซุ่มรออยู่อีกทางขับตามอยู่ แต่จะยังอยู่บนรถก็ไม่ได้อีก สุดท้าย...” เสียงทุ้มหยุดชะงักไปชั่วครู่เหมือนเหตุการณ์ต่อจากนี้เป็นสิ่งที่เขาไม่อยากพูดถึง " K/ m# _7 C# d- x6 L. f, H
( t% r/ i V& c4 l m0 W
! N2 t; l6 |# X) Aผมไล้ปลายนิ้วลูบแผงอกสีแทนเบาๆก่อนเงยหน้าสบตาเอาคางวางบนอก“แต่ใหญ่ไม่อยากเล่า ไม่เป็นไรนะ”
% K* C7 Q" o, G1 c- b" i* q0 y( [
6 ~- h. d. N2 `) J: @% [$ w" j/ o$ g& @4 P
ใหญ่ส่ายศีรษะก่อนยิ้มบางให้
$ B% |2 r1 K7 t' C" u ]$ h( x/ M0 F
( A2 \" D7 ?+ ^+ z. U, u' F# t
. Z R9 W! i) b2 `8 u“...สุดท้าย จิ่นตั้งจึงตัดสินใจให้คุณหลงเป็นคนขับแทน ส่วนตัวเองก็ลงไปเพื่อปลดระเบิด” ผมเงียบต่างจากจังหวะหัวใจที่เต้นรัวแรงขึ้น เหมือนในหนังฝรั่งที่ผมเคยดูเลยแต่เรื่องจริงมันคงไม่สนุกเหมือนในหนังแน่ ต้องปลดระเบิดทั้งที่รถยังวิ่งด้วยความเร็วสูงระวังลูกกระสุนจากผู้ไล่ล่า ซ้ำยังต้องปกป้องนายเหนือหัว
& f* v- v. _9 \2 Q0 o6 O# d2 E1 M. w4 F# {9 N' e
" W- r" R+ W6 b) aนี่หรือชีวิตที่ดีกว่าที่คุณเฟยเฟิ่งพูดถึง
: @& l% J/ z: q$ S( x }; m, r
- n. ^3 w. s3 i" q% }, ~" T# m
# j: [6 H# d3 E' u“ผมที่ขับรถตามไปจนทันเห็น...จิ่นตั้งโผล่ตัวออกมานอกรถเพื่อปลดระเบิดมีเพียงขาที่เกี่ยวภายในตัวรถเอาไว้ และ...ปืน RPG ที่เล็งมาจากอีกมุมหนึ่งของถนน ตอนนั้นแผนการในสมองผมรวนไปหมดมันอยู่ไกลเกินกว่าที่ผมจะยิงสกัด ผมทำได้แค่เร่งเครื่องยนต์ให้เร็วที่สุดเพื่อช่วยคุณหลงออกมาจากรถคันนั้นให้ได้ ในหัวผมมีเพียงต้องช่วยคุณหลง แต่ในจังหวะจ่อท้ายรถและกำลังจะขับขึ้นไปตีคู่คุณหลงก็เหลือบไปเห็นRPG ที่กำลังจะพุ่งมา คุณหลงปล่อยพวงมาลัยรถและพุ่งเข้าไปดึงร่างจิ่นตั้งเข้ามาและกอดไว้ทั้งตัวก่อนจะเปิดประตูกระโดดลงไปอีกทาง ผมไม่มีทางเลือกต้องขับรถพุ่งไปรับลูกปืนเอาไว้แทนก่อนมันจะพุ่งโดนร่างทั้งสองคน”
# F2 I6 r1 Z/ x/ u4 C; k$ t G% G8 l& E/ {5 f' i4 F6 j- A
+ ?( k, u2 _8 W6 x8 L1 O“แล้วนายก็ลอยตกลงมาในน้ำเหรอ”6 A3 K' U9 {+ o' Q4 h2 Q# y$ P4 \
& ~9 y* y9 `9 i3 I* I. a
8 S7 T& l* |# I+ c2 u$ [“เรียกว่าลงมาทั้งคนทั้งรถไฟลุกท่วมเลยล่ะ”. q- S6 I, C ~: d
, z& B$ n7 d! w1 K' W" H$ ~& F: Q. e
“แล้วต่อจากนั้น”
% U# T9 N; P5 z2 `5 V0 q! ~
9 S4 T% I- S' V" O! ?2 Y5 v
9 W+ o0 J0 e+ g* F2 o“ผมจำไม่ได้แล้ว” ]. w1 y& s! z
8 o/ \3 _5 q& U; e" q3 H
% ^8 z) e9 T- |) s; o, {# R( `" Y* X Wแล้วความเงียบก็ปกคุลมทั่วห้องอีกครั้งเหมือนต่างคนต่างจมอยู่กับความคิดของตัวเอง , c1 c5 p% u! W6 Q7 ^/ L3 c I
& G b4 a& B0 a+ b# W; d. }- \ @. V9 ?0 i% V& `3 P
สำหรับผมที่ใหญ่รอดชีวิตมาได้ถือเป็นเรื่องน่าเหลือเชื่อมาก ถึงจะไม่รู้เรื่องปืน RPG มากแต่ก็รู้ว่ามันสามารถระเบิดรถได้ทั้งคัน แต่ใหญ่ที่อยู่ในรถกลับรอดมาได้!! ไม่รู้เป็นเพราะบุญเก่าหรือร่างกายกระดูกเหล็กกันแน่
5 f: a2 R1 A1 Q1 h9 k- p
% J+ O, T7 A( z) Z" \! \ ~
T4 B. o/ s( @! K, E. cแล้วผมต้องขอบใจไอ้ RPG ใช่ไหมที่ทำให้เราสองคนมาเจอกัน ==- R6 g# R, P& X! I/ }& E+ G2 g/ h
. I$ I7 y' s/ b7 R+ w% Z/ Q$ s
' x' S. v; t( L7 J- @. a6 p3 H“ใหญ่...เล็กสงสัย”% m/ a: P0 \3 {9 W7 ]- @( u$ ~
& L: j; O4 b5 l9 R$ a
3 N/ a5 ]# R7 M3 n9 U/ t
“ครับ”
. U' V7 A3 d: t" p, y% A; A& K- n2 G( \+ V* A
+ `/ a; [5 x. y }; t3 ]7 Sผมเสหลบสายตาก่อนเอียงเบี่ยงใบหน้าลงมาซบอกแกร่งดังเดิมเม้มปากอย่างชั่งใจก่อนถาม “ทำไมในเวลานั้นถึง...คิดแต่จะช่วยคุณเฟยหลงล่ะ”
% ^3 s8 U; G- T
! ]; J0 g3 S* t. K( T. t$ h& P. z: \' i% j4 r: X
เพราะถ้าเป็นผมต่อให้ใจดีกับคนอื่นไปทั่วยังไงแต่ถ้าอยู่ในเวลาเป็นตายแบบนั้นผมคงนึกถึง‘พี่น้อง’ ตัวเองเป็นอันดับแรก
! A* _/ H8 u4 n) d
6 i9 ?& B4 w0 k0 H% p* l/ {+ T1 Q I
ใหญ่เงียบร่างกายที่ผมเกยอยู่เกร็งขึ้นอย่างรู้สึกได้1 S' ~ [5 E; S% l6 M( { o$ w
) I( L- B+ i" N3 S% ?, O- I$ [9 o3 C* Y! ^1 a$ A
“คุณเล็ก พวกผมน่ะ...” ใหญ่คลายกอดออกก่อนประคองผมให้ลงมานอนเคียงข้างพลางดึงผ้านวมขึ้นมาคลุมกายให้ จรดริมฝีปากอุ่นลงบนหน้าผากอย่างอ่อนโยน “ผมขอโทษ แต่พวกเราถูกฝึกมาเพื่อจงรักภักดีไม่ใช่...รัก” x m& j( n( E% O7 R. F' S# j) w
) E" ~& j- Z: N% c6 s; g; I k: r4 m/ N" w' x- \
มันเป็นประโยคบอกเล่าที่บีบหัวใจผมเหลือเกิน. p5 _! G; k% ] R& ?. n
! d9 m: z7 U; ?, K% |/ t" h5 O4 Q; C
1 N" v3 F3 i+ w
เพื่อคนในตระกูลเฟยแล้วแม้แต่ชีวิตตัวเองหรือคนในครอบครัวก็ต้องมองข้ามไปอย่างนั้นหรือ
& K3 i+ u; E2 r8 P! G* W( n
# e" G* l0 q7 c" H( g$ `7 }2 i( s& e; z" V3 B
ใช้ชีวิตแบบนี้ดีกว่าตรงไหนกัน...0 C" m9 R& h Q7 R5 f! Q; [
) U# \5 m H5 {0 A% f0 j8 K0 |3 A6 z9 p( ]; P
“ผิดหวังในตัวผมไหม”! j5 w! C1 Y* ^3 J$ L; o
/ N9 ^" P6 S- Z; _/ l
5 R8 }1 ?) ]0 ~ผมส่ายหน้าทันทีพลางยื่นมือไปลูบแก้มอีกฝ่ายที่นอนตะแคงกอดอยู่เคียงข้าง9 c# L! P- D _4 k' _% Z
, t( ?2 G5 B' e& E7 ^' o: P) k- p2 M: T0 X( J2 N$ l* L
“สงสารมากกว่า”' L: b$ l; j2 z( A- G1 U9 `
: X; [: e; r: ]+ ^+ D( i
4 g1 z' V+ m. v4 f0 m
“คุณเล็ก...”' O' f/ g1 p. x1 \9 D. p
( J" Q) P$ w @0 t; t' L
: }1 X! A$ w! H; u7 g& ?
“ไม่ว่าจะเป็นใหญ่หรือจิ่นสืออย่าทิ้งตัวตนตอนนี้ของนายนะ อย่าเป็นคนไร้ความรู้สึกเพราะนั่นคือการสัมผัสถึงความสุขไม่ได้”8 w8 o2 r6 e7 c/ _9 I
( E! @! T0 t Y5 O8 l: F
# ?2 G, c+ P- G. E+ W“...” * }8 H: `% j! h e/ J4 ^: W
. J* X ? ?* F: B9 ~; S
: q- D. i( d' O8 K7 O/ v( |( y“รับปากสิ”% t9 P6 W! N( q. E) D: W% C
. |6 T1 @* |% D/ b+ @6 Z! J
9 h/ w* [5 p7 o% _
“...” ใหญ่ยังเงียบผมจึงมองเขาด้วยแววตาร้องขอ เขาจึงพยักหน้าตกลงในที่สุด ผมยิ้มกว้าง
* v. Q) ~1 j7 {2 l6 S: i0 j, b. W1 W) }* H
0 x* m( {" D. E5 k% y
0 m F1 g3 U+ Y5 `) K9 R$ x+ y! B# s3 h% o
ผมยืนมองรถเข็นที่ถูกคลุมด้วยผ้าใบทั้งคันด้วยแววตาสั่นไหว โต๊ะเหล็กและเก้าอี้ถูกเก็บพับซ้อนกันไว้พร้อมล่ามด้วยโซ่อีกทีหนึ่ง ตลอดระยะเวลาที่ทำการเก็บข้าวของเพื่อปิดร้านเป็นการถาวรกันนั้นมีลูกค้าขาประจำแวะเวียนมาถามถึงสาเหตุ ซึ่งผมกับใหญ่ไม่สามารถพูดอะไรได้นอกจากบอกไปว่า...มีธุระ! ?% V; `) I$ F W+ I
8 e, S! i+ J" U# f* f: ?
/ j& b" O! ?% {ซึ่งทุกคนต่างทำหน้าเสียดายและพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า...รอร้านกินเส้นกลับมาเปิดกิจการอีกครั้ง
' q& N8 m/ b* G! T1 d! [
/ t5 O/ I& M+ p! o* Y" W" w
% ^2 o! m, ?# v+ c+ \9 c1 c“กลับเถอะคุณเล็ก” ใหญ่กุมมือผมไว้ก่อนพาเดินกลับมายังรถเพื่อกลับคอนโคไปเตรียมเก็บข้าวของในการเดินทางกลับฮ่องกงในวันพรุ่งนี้
- N- A* X/ M8 y$ l; W
y |6 F" Z, I$ v) T4 [1 ]9 p. `1 @8 {6 l6 r$ t
ผมหันหลังกลับไปมองร้านอีกครั้งจบลงแล้วสินะทุกอย่างที่ร่วมทำกันมา
7 x* H U" q9 y4 x3 p* U0 R" h. [
: L k- w( }$ x; T# G+ V' C8 g
( ^- Y# ]2 B) E5 s% h8 \1 ?% ^
3 N6 e n' C: \พอกลับมาถึงห้องผมก็ช่วยใหญ่เก็บของที่ไม่มีอะไรมากมาย เสื้อผ้าก็ไม่ได้เอากลับไปเนื่องจากจิ่นสือคงใส่เสื้อกล้ามกางเกงยีนตัดขารองเท้าแตะไม่ได้ ข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัวอื่นๆที่นู่นก็มีไว้ให้เสร็จสรรพ เรียกได้ว่าของที่เก็บมีแค่หนังสือคัมภีร์อาหารยอดยุทธ์ กับเสื้อแจ๊คเก็ตสีแดงที่ผมซื้อให้เขาในคราแรก, O6 z- c; y, W0 S: | m: |
& o6 n) S- ^ _8 `
# j+ b# k U3 B+ B8 Q7 ~+ z
แต่ที่อ้างว่าเก็บของก็คงเพียงเพื่อต้องการใช้เวลาอยู่ด้วยกันก็เท่านั้น
K7 ~2 H3 f+ f. s5 I3 V Z/ R8 t! v
# L" x4 E$ v& I4 G1 I' Q* u
ผมไปกับเขาไม่ได้ ผมเข้าใจ
0 H' \1 p3 V% c+ C4 K' ^# _8 d! H3 o# z3 m! \$ {! p
7 F8 q4 s! z7 F1 {& L
‘คุณเล็กเมื่อทุกอย่างเรียบร้อยผมจะกลับมารับคุณนะ’& Y% M5 z+ b/ F% Q7 S" h
& |4 X- O) @# C
9 O' u+ l2 Z' L: u‘ขอไปด้วยไม่ได้เหรอเล็กเป็นห่วง แล้วเราก็ค่อยกลับมาพร้อมกัน’3 i" e; F K' a3 a
4 d) Q$ C& a' U
~. c J! W' O+ W" G9 K0 P8 a3 u‘คุณไปไม่ได้และผมก็กลับมาอยู่ที่นี่ไม่ได้ แต่ผมจะกลับมา ขอคุณเล็กกับครอบครัวของคุณรับคุณไปอยู่ด้วยกัน’
! S( W. o8 p9 A, F+ ]2 j2 x6 L0 V; C
2 b3 l4 Q2 \/ F/ \5 q6 N: |
‘ก็ได้แต่ต้องกลับมานะ แล้วห้ามขาดการติดต่อด้วย’" f8 Z) v4 d3 R; [$ V/ l+ P
5 q5 V r' _0 n0 }4 b# k( a! W: w4 d$ ^; T1 b3 f& t w
‘ครับ’7 v' ^8 H. f8 I# c' H
9 R& h6 V6 E/ Y6 C5 n5 z1 K7 ]4 V, x( t- H" Q" r. m0 r
แม้ผมจะเห็นแววตาวูบไหวในดวงตาคมของอีกฝ่ายแต่ผมจะเชื่อใจเขา ผมต้องเชื่อมั่นในรักของเรา/ P: U2 h: g0 W7 }6 [: U7 T8 p" V
' T7 z9 m# ?4 I5 H$ x
$ b6 ?+ u: a7 K8 n. Q4 L! S0 T“ใหญ่พรุ่งนี้คุณเฟยเฟิ่งจะมารับกี่โมงเหรอ”
# o3 q) m: f# b- [1 z, C
/ F4 P3 I; B% v1 a# m' f' b t" a- L( E# u7 t5 r/ u# N
“สิบโมงด้านล่างคอนโด”. e$ i2 {. N/ N: h& m1 z' v: t) O
* L2 |" Q/ q9 P5 z# y, P3 g
% O# j% T2 J, Y, ~; C: d“อืม”
& _0 F- w& k8 H8 E3 l2 w1 c! F. t( G, d, P) y
/ o0 f' e& B7 o: T* T8 R ]9 G& wผมพยักหน้ารับรู้ด้วยใบหน้าเหงาหงอยที่ปิดไม่มิด แล้วใหญ่ก็คงสังเกตเห็นจึงเดินเข้ามารวบร่างผมเข้าไปกอด “อย่าทำหน้าอย่างนี้สิ ผมไม่สบายใจนะ”6 K5 u5 i5 H; B
0 S4 e' o6 L8 [0 |' |. i u8 n$ q; ^3 _
“ขอโทษ...”5 p e. q9 N1 @* j$ [/ B0 ^) ]& m
" ]) u( s8 a2 z L+ @
; t/ p, P4 g3 W3 M“โฮ่ง” แล้วเสียงของตัวขัดจังหวะก็ดังขึ้นแต่ก็ช่วยให้ใจผมอุ่นขึ้นมากเช่นกัน
, X& ?1 s! }) F' n2 z* E$ i, c9 u- ^8 v" g) T' `& Y' q
: u/ f( Q- T) g" |: S* W5 b
ผมผละออกจากอ้อมกอดของนายหมาตูบลงไปลูบหัวของเจ้าหมาตากลม
4 s( @# x4 m& X" T% E8 B; E& O1 z2 P9 w) y9 a, l% z4 j, c
$ Y( ~" j! p; P6 t
อย่างน้อยผมก็ยังมีตี๋น้อยอยู่ด้วยนี่เนอะเราจะรอวันที่เขากลับมาด้วยกันนะ
4 Y, T# i! h1 b9 k7 q% u' U" C+ c6 |
0 V% x& t3 ?* D' {$ ]- ?
. K; h5 P$ s+ e, i& ?5 H* j& P' v- w8 z( H0 K
5 ^; N- I! q. @# r; E- R; c2 {
w( m1 l' p" K# @9 I
ปัง! ปัง! ปัง!1 k; t% L' u0 J* y, M. s# E3 V
) f, z0 j1 R, r% Q& x
+ [ G6 p( M4 F/ t+ M& w" Xลูกปืนสาดกระสุนเข้ามาในจังหวะที่ศีรษะผมถูกกดให้ก้มลงและถูกกระชากจนลอยหวือเข้าไปในรถ
f8 x8 V& _& p
1 Y! d% W* O0 P- q9 Y9 w! _6 `* u( x
บรืนนนนนน- I+ C+ {0 B0 P5 l. H! z
/ B- e X* }3 ?! K: g! f( v
9 F ~% z# O% n" wจากนั้นรถก็ถูกขับกระชากออกไปอย่างรวดเร็วด้วยฝีมือของจิ่นตั้ง ผมที่ยังมึนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่หายได้แต่ซุกตัวลงในอ้อมกอดที่โอบรัดผมแน่น ร่างกายสะดุ้งโหยงทุกครั้งที่ได้ยินเสียงลูกปืนกระทบกับโครงเหล็กของรถ3 |9 k. x0 W/ U+ Z4 c4 x
; H! i' B: M- U3 D
. d5 Q* T, }3 ?) J8 Eปัง ปัง/ Q* [2 }1 B# J4 W9 K% l. |
1 |1 [( t5 V7 T1 |& w' D9 z' T5 t' w
เคร้ง เคร้ง+ L M3 ?/ f7 P: W7 z
, ]5 J- N- \- k& Y
$ a% L3 J: {( t
“ขอปืน!!” เสียงคำรามลั่นของเจ้าของอ้อมกอดก่อนปืนสีดำขลับจะถูกโยนส่งมาจากด้านหน้า ใหญ่ตวัดมือรับอย่างชำนาญก่อนลดกระจกลง กดร่างผมให้ลงไปหมอบบนพื้นด้านล่างเบาะ ก่อนยื่นตัวออกไปสาดกระสุนใส่ฝั่งตรงข้ามบ้าง, u* z* c9 w( I9 g5 U
2 G$ d, {9 H# {& A4 o
' ]! p3 H# U5 V- o6 ~! J) Q! F
ปัง ปัง ปัง
) ~% b; ~. M1 z9 Z( W! \6 z+ @$ h$ d: ^& B
- Z: [9 W9 j& q+ I1 ^
“อารักขาคุณเฟิ่งก่อน!!” ในจังหวะที่ใหญ่เอาตัวเข้ามาในรถเพื่อเปลี่ยนปลอกกระสุน ร่างกายกำยำของเขาก้มลงต่ำเพื่อบดบังร่างผมเอาไว้ เสียงตะโกนของคนขับรถเร็วท้านรกก็ดังขึ้น สองมือที่จัดการกับปืนในมือชะงักไปเสี้ยววินาทีเมื่อได้ยินก่อนตวัดสายตาไปมองอีกหนึ่งคนที่นั่งก้มศีรษะลงต่ำอยู่อีกฝั่งประตูของเบาะด้านหลัง: ~- Z+ b* d3 _* o4 n% H2 f
) ]3 s' h! S! }+ G! q& ^2 I9 [
4 [. k- d, w: Q6 b0 M9 }- xและวินาทีต่อมาใหญ่ก็เอื้อมจับร่างของคุณเฟิ่งเหวี่ยงไปยังเบาะด้านหน้าข้างคนขับ“ก้มลงคุณเฟิ่ง!! กระจกกันกระสุนคุณจะปลอดภัย!!”
" n- y6 i: X0 t; z
/ c8 ~$ i0 j5 g R5 }+ @2 S0 T, W0 {' @- w3 e3 d8 T& y
“ไม่! จิ่นสือ!คันนี้ไม่กันกระสุน!!”
. o5 l* c( @' x% d7 O5 Y9 `! d7 k' t: E6 n
4 V2 y: `: o4 |
“ชิบ!! คุณเฟิ่ง!! ก้ม! ก้ม!” ใหญ่ตะโกนสวนบอกร่างขาวด้านหน้าพร้อมทั้งกดศีรษะของผมให้ต่ำลงอีก ก่อนที่ใหญ่จะยืนตัวไปนอกรถเพื่อยิงสกัดไม่ให้อีกฝ่ายยิงกระจกหรือล้อได้ โดยมีจิ่นตั้งที่ขับรถฉวัดเฉวียนซ้ายขวาไปมาช่วยอีกทางหนึ่ง* A/ w H2 D1 R. u: B
) g8 ]$ @# P) q9 T/ Y- l+ A1 R- m/ z2 j1 K# z
เอี๊ยดดดดดด; l) L8 h1 t4 L, _- @+ x
% o* K( @- H8 S; D/ g$ r0 y1 y: X; | n( f ?
เสียงล้อรถเสียดสีกับพื้นถนนพร้อมกับตัวรถที่เอียงขึ้นจนมีเพียงสองล้อหน้าหลังของด้านซ้ายที่สัมผัสกับพื้นผิวส่วนตัวรถอีกด้านกลับลอยขึ้น ยามที่คุณจิ่นสือหักพวงมาลัยกะทันหันเข้าซอยก่อนจะกระแทกลงกลับมาวิ่งสี่ล้ออีกครั้ง
4 s; X2 ~; L3 }! i V
9 _- R$ p0 S" T# i( J: q V/ ~; w0 C' ~5 Z! t) U- B& i
ช่างน่ากลัวจริงๆ/ Z7 T6 v S; T# V
4 O: l @! Q0 c9 c
9 E( X- l5 T+ X- e' D# P“บ้าเอ๊ย! ไอ้ตี๋หลบ!” เสียงใหญ่ตะโกนลั่นพร้อมเสียงปืนที่หยุดลง ผาพาร่างตัวเองจากพื้นด้านล่างขึ้นไปบนเบาะและมองไปทางกระจกด้านหลังทันทีเมื่อได้ยินชื่อที่ใหญ่เรียก : Z. Y9 `% V- h$ K N1 r
* i* Z7 h' y0 v4 \
% d( \' j$ b1 J
“คุณเล็ก!หมอบลงไป!”, y/ d; S" a1 ?) C
7 C. B3 |: [7 ^# m: T+ m4 Y! x8 R3 w; h+ {
ไม่ ผมทำอย่างนั้นไม่ได้ตี๋น้อย...เจ้าตี๋น้อยของเรากำลังวิ่งตามมา
0 F: Y0 N: q; e- O) D! ^- N$ e7 \" @0 l8 u
% j8 ]% R9 f# Z I2 b1 Z% iภาพตรงหน้าผมคือ...บนถนนมีรถกระบะสีบรอนด์กำลังขับตามเรามาโดยกระบะด้านหลังมีชายฉกรรจ์สามคนเล็งปืนยิงโจมตีรถของเรา ในขณะที่เยื้องไปทางขวาบนฟุตปาธเจ้าสี่ขาหน้าแต้มกำลังวิ่งอยู่ระหว่างรถทั้งสองคัน สายตามันมองมาทางนี้พร้อมกับสี่ขาที่วิ่ง วิ่งและวิ่ง ตามเจ้าของของมัน หูทั้งสองข้างลู่ไปตามลม และเสียงเห่าที่แว่วดังเข้ามาในรถสลับกับเสียงหอบบอกให้รู้ว่ามันวิ่งตามเรามาตั้งแต่ต้น
; w: g9 X1 a: u( ?0 z Y% F ?. o0 b5 B* M, w: O8 g" z: S4 ~1 }: Q! U
5 k0 D$ k: k* f+ L' z; D- f& N+ \2 Gผมพาเจ้าตี๋น้อยมาส่งใหญ่ขึ้นรถของคุณเฟยเฟิ่ง แต่เพราะเสียงปืนทำให้ใหญ่ดันผมเข้ามาในรถคนเดียว...ผมไม่คิดว่ามันจะตามมา ไม่คิดว่าตัวเองจะลืมเจ้าหมาน้อย...
! X5 i; K$ m# ?1 d
3 o0 B6 n4 ~9 ?
6 q$ W6 T' I2 S2 [( w4 k) @6 Z“ฮึก ตี๋น้อยตี๋น้อย” ผมส่งเสียงเรียกออกไปพลางสะอื้น สองมือลูบกระจกตรงตำแหน่งเดียวกับที่เห็นร่างเจ้าตี๋น้อยอย่างสงสาร “ใหญ่...ทำไงดี ช่วยมันด้วย”
9 C8 y: ?' |3 o1 H1 V4 b9 ]0 j5 m. p& D. _* y) F
( K; w1 l4 S1 g2 O2 j$ `% Wปัง% q. n& ~; v+ H! _
! I( ~8 T$ [0 D) ?8 X6 S
( _7 I1 `) b+ N! aเสียงปืนที่ดังขึ้นทำให้ผมเบิกตาโพลง รีบใช้หลังมือเช็ดน้ำตาเพื่อปัดความพร่าเลือนออกไป ก่อนจะรู้สึกโล่งใจที่ใหญ่เพียงยิงผู้ชายหนึ่งในสามของฝ่ายตรงข้ามที่จ่อปืนเล็งมายังตี๋น้อย H U' ?+ Z2 n) _
; t, z5 p: G8 N, K" O4 W; O# q1 q8 x. o! S% t
ปัง ปัง! @2 L" M% p5 R8 c1 s
) B1 `. O; v# C
0 Q! e" H# |+ W# B3 g+ H/ yและสองนัดต่อมาที่ปล่อยออกจากรังปืนใหญ่ก็สามารถยิงล้อรถของอีกฝ่ายได้จนรถที่ขับตามเสียหลักลงสู่ข้างทาง/ Z: `$ g3 {( K1 d% }6 J
* M- p" H9 @8 v; [- f) k( F, e$ z; O8 z; c4 K. T
“คะคุณจิ่นตั้งครับ ชะช่วยจอดรถได้ไหม รับตี๋น้อยก่อน...รับมันก่อนมันวิ่งไม่ไหวแล้ว” ผมหันไปร้องขอคนที่ยังเหยียบคันเร่งด้วยความเร็วเท่าเดิม
6 s- ^+ z, d6 g6 l2 @+ v4 T5 z
, p- m+ W/ v/ i9 w- m0 J: Y
$ |' A' z0 r+ W3 Z' B“ไม่ได้” เสียงทุ้มต่ำเรียบตอบกลับมาทันที
7 m. I9 x7 O' h1 A7 o: l
0 G' K: t( t: Z9 A Q% E. e8 e& k7 @; w' F3 s. ~' ?4 P) ~7 `+ R
“คะคุณเฟยเฟิ่ง...” ผมหันไปอ้อนวอนอีกคนที่น่าจะช่วยผมได้มันวิ่งไม่ไหวแล้ว...ลิ้นสีแดงห้อยออกมาจากปากบอกว่ามันเหนื่อยมาก...
5 u& @1 M" L3 u
1 E% C- y | v6 g, V8 ^' t* d& W) ?$ O0 N8 |4 B5 A. t: a* X, E. A" f
“จิ่นสือ จัดการคนของนายให้เงียบเดี๋ยวนี้!” จิ่นตั้งคำรามลั่นรถ ผมหันไปมองคนตัวโตด้านข้างที่สอดตัวเข้ามาในรถแล้วและกำลังเติมกระสุนผ่านม่านน้ำตา ใหญ่บอกเขาสิ ขอร้องเจ้านายใหญ่ที...ฮึก ทำไมหลบตาอย่างนั้นล่ะ...ใหญ่ไม่รักมันแล้วเหรอ...
X1 I% e# b% w2 j4 j6 G) y
9 Q, l0 L/ Z, g( _9 p. g& ]9 w8 q0 c) j
ปึก!
& R( i2 l9 W% ?" |) l5 K1 t, F% d7 b- d; ^
: V" O, ?/ k, c% k2 V
เอ๋ง!
$ o- a% h2 X! [& r3 T ~: T, w* m- f6 m
9 u* `: t1 }3 n, \! u6 g“ตี๋น้อย! ฮือออออ” คราวนี้น้ำตาผมทะลักออกมาอย่างไม่สามารถกลั้นไว้ได้อีก ผมกระโจนจะเปิดประตูรถโดยไม่สนใจแล้วว่ารถจะวิ่งด้วยความเร็วสูงแค่ไหนแต่ก็ถูกรั้งกลับมาด้วยคนตัวโต พยายามดิ้นพร้อมร้องไห้โฮมากขึ้นเรื่อยๆกับภาพผ่านกระจกเบื้องหน้า; w9 k7 B [' j! F7 N
) @; M% O+ k6 p# A( v
( Y6 z1 M. `" K/ ?0 L, ]
มันถูกรถชน มันวิ่งลงมาบนถนนและถูกรถเก๋งชนจนกระเด็นไปอีกทาง ร่างของตี๋น้อยนอนตะแคงราบบนพื้นถนนมันเจ็บ...มันลุกขึ้นไม่ได้ แต่ใบหน้าที่แนบพื้นคอนกรีตแหงนเงย ดวงตากลมคู่นั้นมองมายังรถคันที่ขับห่างออกมาเรื่อยๆ...คันที่มีผมและใหญ่เจ้านายของมันนั่งอยู่ภายใน...
/ u3 s/ \" K. V$ D- {; M
% c3 N6 b1 y& n0 I. X8 J
o( ^$ F: l. P. Z" f/ d4 v“ฮืออออ ฮืออออ” มันพยายามตะเกียกตะกายลุกขึ้นแต่สุดท้ายก็ทรุดล้มลงไปเหมือนเดิม ผมเห็น..เห็นเลือดไหลออกจากปาก ผมช่วยอะไรมันไม่ได้เลย...ทำได้แค่เอาสองมือแนบกระจกและร้องไห้...แค่นี้จริงๆที่สามารถทำได้ในเวลานี้
$ I' J. o& Q2 l0 @, A6 x( Z$ i+ |
6 a0 C; W- ~2 r7 g6 V' M+ x
“ใหญ่...” ผมหันมามองเจ้าของมันอีกคนด้วยสายตาเจ็บปวด เขาหลบตาผมและไม่ได้มองไปที่ร่างของตี๋น้อย จ้องเพียงกระบอกปืนในมือตัวเองด้วยสายตาเรียบเฉย แต่เพราะผมรู้จักเขาดีถึงรู้ว่าเวลานี้เขาก็เจ็บปวดไม่ต่างกัน
- r( L0 W, X+ W! H
" \ { s2 f! ]9 J& e/ C& i% G c) X) q: N: [: c/ _/ G
ถ้าเขายังเป็นตี๋ใหญ่ผมมั่นใจว่าเขาจะเข้าไปช่วยมันอย่างไม่ลังเล
. J' Y. ~% _; Z0 `( _
. h( t1 Q9 z9 @1 e/ g0 G2 Q' a
แต่นี่เขาคือจิ่นสือที่ต้องห่วงความปลอดภัยของเจ้านายเป็นอย่างแรก
8 x4 v. X/ L9 A, q+ |* b* t) F5 ]
O; T/ n3 H O k- a* c
- L$ d0 W/ X/ O: ~6 ^“วนรถกลับไป” เสียงนุ่มหวานของคุณเฟยเฟิ่งเอ่ยขึ้นผมหันขวับไปมองเขาอย่างมีหวัง
, w3 j' u4 c7 L! G. @( }* T% N$ ?1 t5 |) @: l
6 x1 G: ^5 w9 s+ E3 k! g
“ไม่ได้ครับเราไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะล่าถอยไปหรือยัง” จิ่นตั้งเอ่ยขึ้น, y- l( C2 i) K# K) H1 P5 O
+ ?7 H) z. b0 z& ?# c
; a f2 }. J' t( N( G, a; X' i4 \: O; k! L
“แต่เสี่ยวสือยิงล้อมันแล้วตามมาไม่ได้หรอก”* n8 w& [& c g1 P' h
x7 U3 w( X1 s' {# v8 w
' B' Y# Q: O6 z/ s6 n9 {% v“แต่...”2 J8 w4 L2 z8 _+ Y P( C) R
( W* ]- e6 ]) e/ D
( g% q) l! x$ U! d1 `“นี่คือคำสั่ง” คุณเฟยเฟิ่งเอ่ยเสียงเข้มขึ้นจิ่นตั้งเหลือบมองทางกระจกส่องหลังก่อนเอ่ยด้วยเสียงนิ่งเรียบกว่าเดิมเช่นกัน
J; L! J! W: v E, o
5 H/ x: G2 K3 h7 X, B @& X" Y3 i. Q# d6 Y6 ^
“ผมรับคำสั่งจากคุณหลงคนเดียวและคุณหลงก็สั่งมาให้ผมดูแลความปลอดภัยของคุณเฟิ่ง เราจะไปลานจอดกันเครื่องบินของตระกูลเฟยมารอรับแล้ว”: T* e, e% ]3 d% R9 Q- }
% I) O* O5 b; Q1 W7 V5 ?
' S# t5 [8 G5 Y% o9 Kน้ำตาผมไหลลงมาอีกรอบคุณเฟยเฟิ่งเพียงเหลือบหางตาไปมองแล้วพูดขึ้นอีก
. c+ C8 G5 Z" C. w. q. b6 o6 b& a
' {- D5 r5 I8 i9 H4 c) s' |1 w/ Z+ v1 x+ c' v" Q5 i# V( [
“เสี่ยวสือนายเป็นคนของฉันใช่ไหม”) L4 Q' e% \$ H" W
6 V7 @- d& g0 G8 O
, k$ W' U: |! R5 T# o3 |0 f+ I“ครับ”) w7 {: c' Q( [" g: \
6 a0 ?- Q" g/ C, x7 j1 ~; v0 g- a- Z2 ^9 }$ ?, ~
“งั้นฉันขอสั่งให้นายมาขับรถแทนจิ่นตั้งแล้ววนกลับไปรับสัตว์เลี้ยงของนายซะ”$ v* e& L! Q! Z# Q3 f7 O6 D
, N$ m3 X$ A0 A, |0 T; @6 S5 i' ]7 B8 ~ p- T* N( O, g8 R- T
“ขอบคุณครับคุณเฟิ่ง” ใหญ่จับหมับเข้าที่หลังเสื้อสูทของจิ่นตั้งทันทีเหมือนจะจับเขาออกแล้วตัวเองจะเข้าไปแทนที่ แต่ก่อนจะออกแรงยกจิ่นตั้งก็ว่าเสียงเรียบขึ้น
2 F8 O! G( M! r1 r. [2 v. a2 {4 w5 V) T
0 q: \( S4 v2 v2 [# ?
“ไม่ต้อง” แล้วเขาก็หักพวงมาลัยเลี้ยวกลับไปทางเดิมผมยิ้มออกมาอย่างดีใจ หันไปมองใหญ่แล้วก็ยิ้มกว้างขึ้นอีกให้เขายกมือขึ้นลูบศีรษะผมพลางส่งยิ้มบางอย่างดีใจเช่นกันมาให้
* d9 [- _. g7 J+ t: ]1 K2 a# ?1 S
# U& K$ e k" w8 j9 f
พอรถจอดตรงร่างของตี๋น้อยที่ยังนอนอยู่จุดเดิมผมก็จะลงไปแต่ติดที่ใหญ่ให้ผมนั่งรออยู่ในรถและเขาก็เปิดประตูลงไปอุ้มมันขึ้นมา! X) q2 y, o6 d0 W H
, L3 g) {" T9 l
' e* z6 w9 h5 o2 k' G7 O7 Fร่างแน่นิ่งถูกส่งขึ้นมาวางบนเบาะหลังบนที่ว่างตรงกลางระหว่างผมกับใหญ่ ขณะที่รถออกวิ่งอีกครั้งแต่ความสนใจผมอยู่กับเจ้าหมาน้อยของผมอย่างเดียว
& K! E1 H1 A) Q% J6 y4 h0 M! `/ `$ g6 e8 d% q
. H$ r% j# i6 n. t+ r8 yทำไมมันนิ่งอย่างนี้ล่ะ เหมือนไม่หายใจเลย...
4 z6 F$ Z4 i* w% }9 w! l
4 A- Z, I+ A: w
0 x M3 e* i. F& sผมค่อยๆยื่นมืออันสั่นเทาไปลูบลำตัวมันเบาๆ* ]3 J& M6 H0 U( O# C5 C" ]
" e$ H2 ~ P( ~) ]- @0 q3 v' P& A
7 u& B ~& }' _+ G" {“ใหญ่...มะมันจะไม่ตายใช่ไหม”0 Y6 h; [2 _7 q! |+ f9 [
1 v }* Y7 |2 |: \8 F" u
% J1 D- q- j8 R% b* t9 U" `ใหญ่ไม่ได้ตอบคำถามผม เขาเพียงแต่จับประคองหัวมันขึ้นมาแล้วเป่าลมเข้าปากสลับกับปั๊มหัวใจให้มัน - N3 Q! W, U7 a; d2 I2 o+ k3 o
( G$ |2 X6 p4 H7 |3 G# A
. S& \& ?# t+ Z% x5 ^' W. E6 y0 I! G
ผมมองภาพตรงหน้าด้วยหัวใจอันสั่นไหวระหว่างที่ใหญ่พยายามช่วยชีวิตมัน ผมก็พูดบอกให้ตี๋น้อยฟื้น ให้ไม่เป็นไร...
3 Y: }: t! X1 k* ~" d' J: l% a0 ]& T& T# ]/ J) c
1 D4 r; z/ U6 j& \5 q“มะมันหายใจแล้ว...ใหญ่...ตี๋น้อยไม่ตายแล้ว...” คราวนี้น้ำตาผมไหลออกมาอีกรอบเมื่อตี๋น้อยที่ถึงแม้จะยังไม่ฟื้นแต่แผ่นท้องก็กระเพื่อมขึ้นลงอีกครั้ง ใหญ่เหยียดตัวขึ้นมองพลางถอนหายใจอย่างโล่งอก
! k& G3 |. G L! v/ M6 y8 S4 U8 o4 ~5 C0 v7 ]1 {( A
' t, W4 S" d1 o8 D: F, _ q; B5 c; l
“เก่งมากไอ้ตี๋...”
% `( @. L/ u4 Z) i( _ l! b; _+ c' C' E. I9 t$ t K) x5 d2 j
& T8 V. g7 D, y
# @: L: {% X0 h7 r6 P* \" l! q( E- @
^) a# m+ K f- | c8 }4 f) D% ]
“เราคงต้องพาคุณเล็กไปฮ่องกงด้วย อยู่ที่นี่คนเดียวจะอันตราย” คุณเฟยเฟิ่งเอ่ยออกมา ตอนนี้เรายืนอยู่บนลานกว้างที่มีเครื่องบินส่วนตัวลำใหญ่จอดรออยู่อีกมุมหนึ่ง
2 m! B* }9 s2 Q4 `
9 _1 o3 m2 y% v0 _) d+ I- a9 \. P2 V g5 e1 v/ p7 V
“แต่...”
; i/ ~) G# t5 H" M, Y' A* t/ X( Y9 L8 ^7 l5 S7 l; P) |: ^
- p [7 ^2 U; H/ B" p l
“ไม่เป็นไรหรอกเสี่ยวสือ เดี๋ยวฉันจะคุยกับพี่หลงให้เอง” คุณเฟยเฟิ่งเอ่ยออกมาอีกครั้ง ผมหันไปมองใหญ่อย่างกังวล ถามว่าดีใจไหมก็ดีใจ แต่ก็กลัวว่าตัวเองจะไปสร้างปัญหาอะไรให้ใหญ่หรือเปล่า เพราะไม่อย่างนั้นเขาคงไม่ขอให้ผมรออยู่ที่นี่ตั้งแต่แรก
+ A/ I/ J- q0 n" }1 t& g" B
9 [- W- z' K4 h6 r! s1 c9 y
7 z9 Z. }" t; g. e" [1 @& Vยิ่งจิ่นตั้งขมวดคิ้วมองผมด้วยความไม่ค่อยชอบใจนั่นอีก...ผมว่ามันต้องเป็นเรื่องที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่
. _* D% F( T8 {+ L4 ^8 L# _6 B. {+ X4 @ B3 \; c4 n
, c3 s+ L4 [+ X ]
“และถึงแม้พี่หลงจะไม่ยอม แต่เสี่ยวสือคือคนของฉันเขาไม่มีสิทธิ์ว่าอะไรอยู่แล้ว เพราะขนาดคนของเขาฉันยังว่าอะไรไม่ได้เลย” คุณเฟยเฟิ่งเหลือบตาไปมอง ‘คนของเขา’ ด้วยสายตาประชดประชัน แต่เหมือนคนที่ถูกกล่าวอ้างจะไม่รู้สึกอะไร; k. ~% Z( a, D: f. k
: v9 Y" ~4 A5 J% x( ^& h7 q* G7 ?; D( h( r/ n
“ขอบคุณคุณเฟิ่งมากครับ” 4 e' {( X: `' m+ C* b+ c, v
& b! F) B& N) u+ ~
, g& \, j- z! ^4 k“เรื่องเล็กน้อยไปเถอะ”
/ Z7 ~1 j8 ~) t% P! L! Z6 @2 G+ `/ b- G O: {# J# b- n! u
" Y* {6 I" u3 v, d i' g0 p
แล้วคุณเฟยเฟิ่งก็เดินนำขึ้นเครื่องไปก่อนโดยมีจิ่นตั้งเดินตามหลังไป ส่วนนายใหญ่หันมาอุ้มเจ้าตี๋น้อยที่ลืมตาแล้วแต่ยังขยับตัวไม่ได้ในรถก่อนจะพาทั้งผมและเจ้าหมาตามขึ้นไปบนเครื่อง
# b+ Q5 |& Q" O& j& y6 s
, g" t+ h/ ]0 H; h* |' F- F. `& g
“ใหญ่จะไม่โดนว่าใช่ไหมเล็กไปด้วยแบบนี้”
: z7 k. V! t2 e7 Y8 ?
7 ~: W4 E" V6 H; l$ f$ K% _) N% P% H3 s; Y W
“อย่ากังวลไปเลยนะแค่มีคุณผมก็ไม่กลัวอะไรแล้ว”) I; }/ t- M6 {% q6 ]) A
k, M1 v' Q4 E8 O3 i6 O
i. [7 }0 Y9 F) x% eไม่น่าเชื่อว่าบนเครื่องจะมีคุณหมออยู่ด้วย และถึงจะเป็นหมอรักษาคนแต่เขาก็สามารถดูแลเจ้าตี๋น้อยพันแผล ป้อนยา ได้เป็นอย่างดีนั่นทำให้ผมสบายใจว่าตี๋น้อยของผมปลอดภัยไม่เป็นไรแล้ว
( N* w: H$ F: O* t! F# `0 z5 @3 ]- D. `4 k& W
5 w7 V' Y+ |: B: U
“นอนพักหน่อยนะ” ใหญ่นั่งลงข้างๆผมหลังจากกลับมาจากคุยกับคุณเฟยเฟิ่งที่เบาะด้านหน้า 6 Y" a# c% J' R4 t8 ~3 N
. x) ~9 u# L+ B
* L) B3 N3 K! \: f3 K4 E“ใหญ่จะนอนเป็นเพื่อนเล็กใช่ไหม” ผมมองไปยังคุณเฟยเฟิ่งอย่างกังวลตอนนี้ใหญ่เป็นจิ่นสือที่มีหน้าที่ดูแลเจ้านายของตน# y. ^. T2 ]& J; R
9 o0 f' I* ?- w# ]& m3 e Y
$ l1 Q* o C4 R0 j4 H
“คุณเฟิ่งอนุญาตให้ผมมาอยู่กับคุณได้ พักเถอะเดี๋ยวก็จะถึงบ้านผมแล้ว” ผมเอนลงบนเบาะที่ถูกปรับเอน ผ้าห่มผืนบางถูกคลุมมาบนร่างก่อนที่แขนของอีกฝ่ายจะสอดมารองใต้คอ และมืออีกข้างก็ดึงผมเขามากอดไว้
e$ p6 p# M& a, B$ Q8 c8 B
( K8 R9 e8 {! m6 u6 Q l/ T, p; [8 y3 e2 e9 _6 O. z( T
ผมซุกร่างเข้าหาความอบอุ่น สัมผัสอ่อนโยนที่จรดลงบนศีรษะเรียกให้ผมค่อยๆปิดเปลือกตาลง
9 }5 C6 q# z$ d( p3 H; M" e& T7 Z/ H5 c/ R' X- s
ขอสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายทั้งปวง...ขอให้เรามีกันอย่างนี้อย่าได้มีอะไรพรากเราสองคนออกจากกันเลย3 D3 A- M j9 g" Q
' C% n; _% g9 s/ T& B, M9 E# C9 [; Y/ M) u, a
7 z* l- @- Q% n' Q% L+ \3 z
7 @2 x! p0 O1 \# e5 p3 X7 u9 g( F) k8 Y; t: _
เครื่องบินจอดลงบนลานของตระกูลเฟย...
4 `8 m! W. F$ ?. N, s4 R8 k: L! s; H" K! b. h5 Q( h% u
2 H0 H5 n$ I/ r
ส่วนผม ใหญ่และเจ้าตี๋น้อยถูกนำมาส่งยังตระกูลจิ่น$ b+ c/ H2 ^3 Z5 l
# w* d8 @, t9 w( x: |1 r" V" q
0 U5 d+ e! U( c9 V' H, |4 p( qช่างเป็นบ้านที่มีทางลึกลับซับซ้อนเหลือเกิน จากตัวเมืองที่เป็นที่ตั้งของตระกูลเฟยต้องขับรถเลี้ยวลดคดเคี้ยว เข้าถนนนั้นออกซอกซอยนี้ ผ่านหมู่บ้าน ผ่านป่าเขาที่ดูไม่รกรังซ้ำยังถูกตกแต่งอย่างดี จนผมมึนงงไปหมดว่าตกลงแล้วเราจะไปบ้านคนหรือสุสานอันไกลโพ้นกันแน่
v: o( W; q; R! w* z
. y& f3 `" R' X1 H* j1 o: m+ p/ E7 I' \% ]7 U: `
แต่พอผ่านรั้วที่สูงกว่ารั้วบ้านทั่วไปถึงสามเท่าเข้ามายังอาณาเขตภายในผมกลับต้องตื่นตากับภาพเบื้องหน้า
: K4 b; s& x, ~# z, r- G# z; B; C
% N5 W& T6 _ i+ A! P0 s% f8 q
มันไม่ใช่บ้าน ไม่ใช่วัง แต่มันคืออาณาจักร
* u0 \4 d5 Z! H! l) q. C4 P5 F) V
; z1 ]0 y2 P7 \ตรงกลางคือสิ่งก่อสร้างอันใหญ่โตโอ่อ่าสวยดั่งปราสาทในเทพนิยาย รอบๆบริเวณเต็มไปด้วยบ้านหลังน้อยใหญ่ ที่ดูเหมือนบ้านพักอาศัยบ้างเหมือนโกดังอะไรสักอย่างบ้าง ปลูกแซมสลับกับต้นไม้...เหมือนไม่ใช่เพื่อความร่มรื่นแต่ปลูกเพื่อแบ่งพื้นที่อย่างเป็นสัดส่วน ยังไม่นับรวมด้านหลังที่ผมมองไม่เห็นแต่คาดว่ามันต้องมีอะไรน่าเหลือเชื่อรออยู่แน่ๆ( n9 t: q5 E# ]/ L1 _0 S1 [4 c
4 i% T+ J5 Z+ a" b
) o5 @0 t/ `% P. S( }9 {พอถูกพาเข้ามาในตัวบ้านก็ต้องฉงนสงสัยยิ่งกว่าเดิม% |; ~+ |% J9 j9 f d
' m" n8 X7 J8 d: U+ Y3 l
o- f2 e) [0 E Bช่างเป็นบ้านที่แปลกมากจริงๆ
0 y- \0 \7 p5 x, Q0 j! m( G: D" L: s* s0 C( ^! F& X1 k" \
, B- Y, R. v" i$ O" l
บ้านก็หลังใหญ่โตโออ่าตามสไตล์คนตระกูลใหญ่มีอำนาจ ชื่อเสียงเงินทองตามที่กล่าวไว้7 w' r# g" B1 d; X1 x, H) D5 \
* `3 ^! P9 Z5 p% P& q8 H5 h5 t" m1 X
3 E) i1 Z4 l! \9 i+ hที่น่าแปลกใจคือคนในบ้านต่างหาก
1 B: N* F1 n! g* \# z P0 ~+ `, x2 q8 Y6 {; g' b9 ^' e3 H2 i% R
3 C, i' Q5 E) j) w- L5 rทำไมกัน??...ลูกชายที่หายออกไปจากบ้านถึงห้าเดือน ไม่รู้เป็นตายร้ายดีอย่างไรกลับมาบ้านถึงไม่มีใครดีใจเลย คุณจิ่นตั้งก็ดูเฉยชาอย่างที่ผมนึกไปเองว่าเขาคงเป็นคนหน้าตายแสดงออกไม่เก่งอย่างนั้นเอง แต่กับพ่อแม่คงต้องมีท่าทีดีใจบ้างไม่ใช่หรือ??
2 X( N; X. @3 F0 s+ l5 I1 U5 G1 W* T' ?' v- B* ~
~) P9 B& ?! T2 j& s9 cทำไมถึงทำท่าทีเมินเฉยเหมือนไม่รู้สึกอะไรเลยเล่า พอใหญ่หรือจิ่นสือลูกชายของพวกเขาเดินเข้ามาภายในบ้าน ตลอดทางมีเพียงคนรับใช้ที่ใส่ยูนิฟอร์มเหมือนกันโค้งคำนับทำความเคารพ. Z* L. t( v' s+ a& s
5 z5 S+ e* I* G6 c8 T
- \- d n8 y I) Z* M
ส่วนผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อแม่เพียงหันมามองและเอ่ยบอกให้ขึ้นไปพักผ่อนบนห้อง ไม่มีการถามไถ่ ไม่มีความห่วงใยอาทรในดวงตาหรือแม้แต่รอยยิ้มดีใจ1 K+ q/ s3 m3 E
. J8 z9 H) O0 s2 Y
% d) O: }, ^7 Q/ wทำไมกัน??
* T) @0 E0 [" P' p* r. F% D9 Q/ Q+ }
3 p# a G4 E0 [$ v2 u% i* C2 E- ~% i( H/ m" C
หรือเพราะเป็นบุคคลตระกูลสูงเลยต้องสงวนท่าทีเอาไว้??( [7 E& o2 i5 ?9 n
! N/ E' }* {. e
6 b9 k. n% Z! @# E$ f
แต่มันก็ไม่ต้องขนาดนี้หรือเปล่า??4 c( r! T- ]% G Y, M; L: U
4 V, j5 {, O3 E6 x4 r- l
) \, z7 x+ k4 L# P) v6 p2 E$ i, d6 }
; l% ^% l( E& p& N' \6 p2 U
ปัง8 N# @5 U) I- x- B. j
# N3 [1 ~% b; g% e" a& V( T3 Y
8 ^2 U+ b* f$ s* d2 Mเมื่อเข้ามาในห้องและประตูถูกปิดลงผมก็แหงนหน้ามองคนตัวโตด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำถามใหญ่เพียงยิ้มมุมปากและลูบศีรษะอย่างเบามือ
/ ?( L& v% F' {8 I$ I! i- [
: L- V; L: }* ]% W/ v$ o' F/ U& W1 R% v6 [$ `7 |
“อย่างเป็นกังวลเลยที่นี่ก็แบบนี้แหละ คุณอาจจะอึดอัด”5 N a. p7 E5 ~/ u1 C+ q
( j3 u- w, W4 t$ U0 Q( l# o5 d" B2 s! ` v b
“ไม่เลย ถ้าใหญ่อยู่ได้ เล็กก็อยู่ได้สบาย” ผมพูดให้เขาวางใจ ผมไม่ได้อึดอัดใจเรื่องที่ใหญ่พูดถึงเลยสักนิด ผมก็แค่สงสัย...แต่ก็นั่นแหละอยู่ๆไปเดี๋ยวผมก็รู้เอง เรื่องที่ผมต้องทำต่อไปและทำเดี๋ยวนี้คือเคลียร์กับคนที่เมืองไทยต่างหาก
m# Z2 H6 W; y% ]- m8 l4 w% z
% F4 `$ j& m! s8 O3 t- Q" v4 e) {6 p! \- i
“ใหญ่ขอยืมโทรศัพท์ได้ไหม”- ~$ g# w: k6 r" a
/ v; d* Y; `& M; n$ K
* @0 Y0 g2 s0 h# p. W l
เขาพยักหน้าก่อนจูงมือผมมายังโทรศัพท์บ้านตรงหัวเตียง
. v+ Q5 w( r" J- z. B w/ Y# ^* S
& Y K5 L6 q% w# i/ S0 \; a1 D: H' l8 h& s
เฮ้อ...คงต้องให้ไอ้ปอนด์ช่วยโกหกคนทางบ้านให้ก่อนล่ะนะผมยังไม่พร้อมที่จะบอก ?9 o, V5 q; a# O3 k$ l) O
# L9 [& ?2 A+ y4 c0 d1 u4 ^2 \
; {" i/ B! p& d2 R* a+ Y8 T( Wแต่ผมจะบอกแน่ๆ
# n/ f/ `6 w% L J6 u
4 B6 d) D8 }: [/ V0 x! o, t5 ?0 mขอโทษนะครับพ่อแม่พี่เมตรพี่ไมล์...แล้วเล็กจะกลับไปรับโทษในเร็วๆนี้นะ . s, @1 c9 S$ w8 b8 q
|
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2020-4-22 15:30:09
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2020-4-22 16:49:10
โพสต์ 2020-4-22 17:00:37
โพสต์ 2020-4-22 20:53:33
อาจเป็นเจ้าชายมากกว่า คนคุ้มกัน นะ 555 
โพสต์ 2020-4-22 22:05:26
