|
เร่ร่อน18) m) l. } R F, Z* y$ s/ t" a
/ j1 j' f6 m. c' ^6 l' I9 g. C1 ^) F3 k G6 g9 [( g
( q) N/ D3 P0 B, qสิบสองวันผ่านไป4 Y7 U x; ?+ C& K" h
2 z$ A8 Y: M7 e" d
[1 B* ?/ }: y9 \2 y1 zตอนนี้ผมกำลังนั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง สองมือกอดเข่านั่งคุดคู้อยู่บนเก้าอี้พลาสติกสีขาวเฮ้อ คิดถึงใหญ่จัง ไม่เจอกันมากี่วันแล้วนะห้า หก เจ็ด ไม่สิ สิบวันแล้วต่างหาก3 w! ]# I. G/ P# Q; K
v' H5 {, h% L {$ {- ^* o# M F
: ~% \, L: v/ Sให้ผมได้นอนอิงแอบให้ได้รู้สึกอบอุ่นปลอดภัยเพียงคืนเดียว รุ่งขึ้น...นายหมาตูบก็หายลับไปในตระกูลเฟยและไม่ได้กลับมาบ้านอีกเลย มีเพียงการติดต่อสื่อสารกันผ่านทางโทรศัพท์หรืออย่างดีที่สุดก็เฟซไทม์ที่มีมาแค่สองสามวันหนหนึ่งเท่านั้น หนำซ้ำแต่ละครั้งยังคุยกันได้ไม่ถึงห้านาที
* r, R" B1 |8 V3 L) h: h# `1 q3 v0 A+ M) l# ?# a& m7 t7 S
! j7 y) c6 g3 W" _: h- L- e( K% Nผมรู้ว่างานบอดี้การ์ดต้องอยู่กับนายตลอดเวลา ยิ่งเป็นคนสนิทด้วยแล้วก็เหมือนเงาตามติดตัว เห็นเยว่ซินบอกว่าเมื่อก่อนพี่น้องตระกูลจิ่นทั้งสองคนจะกลับบ้านเพื่อมาดูการฝึกซ้อมของลูกศิษย์เพียงสามเดือนครั้ง และเป็นเพียงการมาเช้าเย็นกลับเท่านั้น1 n$ ]7 t4 X1 z3 J1 u+ G
. |$ u, ?( K! d$ N
Z) l6 o1 z7 v& x! Aนั่นยิ่งทำให้ผมหงอยเข้าไปอีก9 R5 ]4 K$ {/ T% \7 s7 Q/ X
- v) Z% l2 B% n5 u0 Y
5 S( H- m; ?' J/ I
ไม่ใช่ไม่เข้าใจ มันก็แค่...คิดถึง$ _( ~$ {2 s: w. g* D! p
3 ?8 A$ }+ P0 d
* l9 E9 O% q6 a. V8 i/ Hคิดถึงทั้งคนทั้งหมา...เอานายหมาตูบไปไม่เจ็บใจเท่าฉกเจ้าตี๋น้อยไปด้วย ที่เพียงได้รับการรักษาอาการบาดเจ็บจนหายดีก็มีครูฝึกมารับตัวไปตามคำสั่งของผู้เป็นใหญ่ที่สุดในอาณาจักร...คุณจิ่นอ้าน
- B; W6 V# ^3 _( t
$ U2 t, w" V" g& t) j3 w! |* @( u5 m/ i0 k* f
จะว่าไปทั้งนายและบ่าวก็ล้วนทิ้งผมไปทั้งคู่สินะ...- C9 A& p/ b2 w! f7 i5 Q0 C
& r9 X; I2 M8 U% Z0 T
( d8 t3 L/ s; P# Q+ e...ตี๋น้อยถูกรับไปฝึก จะได้ปล่อยตัวมาเที่ยวหาผมสามวันครั้ง โดยจะมาช่วงเย็นๆครั้งละไม่เกินสองชั่วโมง เวลาเจอกันไม่เพียงแค่ตี๋น้อยที่ดีใจเมื่อได้พบเจ้าของ แต่ผมก็ตื่นเต้นจนคิดว่าถ้าตัวเองมีหางมันก็คงจะกระดิกดิ๊กๆไม่ต่างจากเจ้าหมาน้อยตาแต้ม; n' A h7 Q/ h* h7 v- g& F. p* \0 C
; d, F8 r" j! [2 m& Z8 i' ]* u+ r) z3 H
เฮ้อ ยิ่งนึกก็ยิ่งคิดถึง เปลี่ยนเรื่องเถอะ
6 W3 \- F5 k) T- R& x% ?. F( l' A5 r5 W
6 a" Y# H* @5 ~2 H: O5 ?, l2 Q# O
มาพูดถึงชีวิตของผมในอาณาจักรจิ่นกันดีกว่า จะเรียกว่าดีก็ไม่ใช่ แย่ก็ไม่เชิง มันยังไงดีล่ะ สำหรับผมคิดว่ามันเป็นอีกมุมของชีวิตที่ผมจะต้องเรียนรู้มุมที่ผมไม่เคยเจอมุมที่แทนที่ผมจะคิดว่าแย่กลับปรับเปลี่ยนเป็นสนุกไปกับมัน ถึงจะมีความอึดอัดและกดดันไปบ้างก็ตามที) q- u' {; {. T& v
; f3 E# s$ D3 d8 j+ G r+ n6 ]- C& r5 Z1 k
แต่สำหรับคนที่นี่คงไม่คิดแบบเดียวกับผม...
" H9 p n3 V) G# M
; }4 T" B9 P4 V5 S# L7 J
8 G3 e. E) A: Lอย่างแรกเลยคือ...คนที่นี่มนุษยสัมพันธ์แย่มากถึงมากที่สุด นอกจากเยว่ซินผมไม่เห็นว่าจะมีใครยิ้มแย้มหรือพูดคุยทักทายกัน เห็นแต่ก้มหัวทำความเคารพคนที่ศักดิ์ใหญ่กว่าตนแรกๆผมถึงกับเหวอยิ้มให้ใครทุกคนก็หน้านิ่ง เดินสวนกันก็เหมือนอากาศธาตุ หรือแม้แต่ตอนทานข้าวก็เงียบกริบแม้แต่เสียงช้อนเสียงส้อมกระทบกันยังแทบไม่มี
: s1 s' e' v. D0 ? f0 R
# r$ S6 G8 W8 D" _4 Y7 g/ r( y+ {& C1 s* X) j; ?( Z
เริ่มแรกผมคิดว่าเขาต่อต้านผมหรือเปล่าไม่ชอบหน้าผมใช่ไหม แต่เมื่อสังเกตดูจึงรู้ว่าทุกคนที่นี่ปฏิบัติต่อกันเช่นนี้หมด
9 X e. h, h* U
+ c2 s; ]8 _: A% _: S
3 h5 r! g# }7 A! Nผมเลยทำตัวเป็นเรือต้านกระแสน้ำ พยายามชวนทุกคนคุยไม่ว่าจะเป็นแม่บ้าน คนครัวคนสวน บอดี้การ์ดยามเฝ้าประตู หรือแม้แต่ลูกศิษย์ที่โกดังฝึกยกเว้นก็แต่พ่อแม่ของใหญ่...- [$ P8 p% I# ^5 L" I2 F/ g
6 p# g: h: G7 N' S3 y, Y% T B) r
9 ?5 ~( O Y _& `" U2 b8 P: Gซึ่งสายตาเย็นชาท่าทางหมางเมินของคุณจิ่นอ้านกับคุณจิ่นเม่ย ท่านทั้งสองมีท่าทีอย่างนี้กับทุกคนอยู่แล้ว รวมทั้งลูกชายทั้งสองของตัวเองด้วย...ไม่สนใจไม่ยินดียินร้าย...5 z w9 ]% s' W+ Y: T
& B0 W. V8 c" Y4 ]' ?4 { W$ X5 t$ Y$ h% w! u# b/ k* _4 H
แวบแรกก็ไม่อยากจะเชื่อพ่อบ้านสักเท่าไหร่ แต่พอเห็นเยว่ซินที่สดใสดั่งดอกไม้แรกแย้มเป็นสะใภ้บ้านนี้มาห้าปียังได้รับท่าทีนิ่งเฉยเย็นชาจากทั้งคู่ ผมก็ล้มเลิกความตั้งใจไป; {! G2 j! T, E
/ a& L. o$ d k0 k" A
# Z5 Q2 o" @. e# D/ J. n
โดยแรกๆก็ไม่มีใครยอมโต้ตอบกับผม ทำเมินเหมือนไม่ได้ยิน ไม่เห็น ไม่สนใจ พอเซ้าซี้ชวนคุยมากเข้าก็โดนตีหน้ายักษ์กลับมาแต่ผมไม่สนยังชวนคุยต่อไป ซ้ำยังช่วยบุคคลในหน้าที่นั้นๆทำงานอีกด้วยซึ่งความพยายามของผมก็เป็นผล ทุกคนเริ่มพูดตอบกลับมาบ้างถึงบางครั้งจะเหมือนตัดรำคาญก็เถอะ
5 g+ ~2 V2 t+ {* t/ y! _0 a ~ }8 ?/ N; B0 X! S* E, Q
! s8 Z! a6 ~/ Z
อย่างที่สองผมได้ทำในสิ่งที่ไม่เคยทำนั่นคือ...การเรียนศิลปะการต่อสู้ ไปอ้อนวอนขอเรียนมาอาจจะไม่เอาเป็นเอาตายเหมือนอย่างบอดี้การ์ดฝึกหัด แต่ก็ทำเอาผมได้เหงื่อกลับมาทุกครั้งที่ไปฝึกก็ครูฝึกโหดปานนั้น ขนาดขอคอร์สง่ายที่สุดแค่พองูๆปลาๆต่อยอดจากมวยงานวัดของผมเป็นพอ แต่ครูที่นี่ก็ยังคงความจริงจังสอนผมประหนึ่งจะส่งไปขึ้นชกกับบัวขาว แต่ก็ดีครับรู้สึกเหมือนตัวเองเฟิร์มขึ้นแข็งแรงขึ้น ซ้ำยังได้ทำเนียนผูกมิตรไปเรื่อย ฮ่าๆ
* j; t" ^3 Y" W, C3 I/ o( J" O$ v/ g6 k* N1 p) v2 E, s b
9 F9 x$ A8 e6 \2 M# e% c. tอย่างสุดท้ายคนตระกูลจิ่นถือระบบอาวุโสมาก...ที่ว่าอาวุโสไม่ใช่เรื่องของอายุ แต่อาวุโสตามศักดิ์ โดยผู้ที่มีอำนาจมากที่สุดคือคุณจิ่นอ้านและจิ่นเม่ย รองลงมาคือจิ่นสือ จิ่นตั้ง และเยว่ซินเป็นอันดับสุดท้าย+ u- r7 ?. \6 w' D, Q9 t
1 q$ y1 L- s; d1 c& F% L Q" d4 m; u: }0 P- \) ?/ _! R$ D
พูดถึงเยว่ซิน เธอเป็นภรรยาของจิ่นตั้ง เป็นคนเดียวในอาณาจักรที่ผมรู้สึกว่าไม่เหมือนผีดิบเธอผู้มีใบหน้าสวยหยด กิริยาเรียบร้อยท่วงท่าสง่างาม แต่สำหรับผมสิ่งดึงดูดใจคือ รอยยิ้มสดใสเปรียบดั่งดอกไม้บานให้อาณาจักรที่แห้งแล้งมีชีวิตชีวาขึ้น...
! B Y7 h1 J8 U" \
* [# T3 s9 u" k/ T" ^$ V
! A4 J% p! P- F3 [7 a6 ?/ Z...เยว่ซินคือเพื่อนเพียงหนึ่งเดียว ณ ที่เงียบเหงาแห่งนี้เธอมักจะพาผมเข้าครัวทำอาหาร ปลูกต้นไม้ในสวน ถักผ้าพันคอทอเสื้อซึ่งอย่างหลังสุดผมจะนั่งดูซะส่วนใหญ่ เคยลองทำแล้วแต่ยุ่งเหยิงเกินทนไหมพรมพันกันเป็นก้อนน่าเกลียด แต่ถ้าเปลี่ยนเป็นปักครอสติสยังพอไหว + i E7 i( M* k% z X" ?* r
! R: X9 t3 r+ z: M5 `8 [1 `8 D: ^0 q+ ]2 P) h* @0 |4 k9 n
กิจกรรมที่เยว่ซินพาไปทำแล้วผมชอบที่สุดคงเป็นกีฬาฟันดาบ ถึงจะไม่เคยชนะสาวสวยได้เลยแม้สักครั้งแต่ผมก็ยังชอบมากอยู่ดี นี่ถ้าผมเป็นผู้ชายที่ชอบผู้หญิงคงหลงรักเธอเป็นแน่...รูปร่างอรชรในชุดกีฬาฟันดาบสีขาวดูขึงขังน่าชัง ดวงตาเรียวสวยที่ซ่อนภายใต้หน้ากากพราววิบวับทุกครั้งที่ทำแต้มได้ ช่างดูเข้มแข็งเด็ดเดี่ยวอย่างไม่น่าเชื่อว่าคือคนเดียวกับหญิงสาวผู้อ่อนหวาน
9 @' U) }: d! u6 |& T- v4 ?5 \. Z! y" b# g* e* i
( F% r Q- l' \$ ?$ Xเพิ่งมารู้สึกเสียดายที่ตัวเองเป็นเกย์ก็วันที่ได้เจอเยว่ซินนี่เอง) s* a& q6 [1 N7 U7 y+ k X
( l1 S' w# p) x* p' Z% K( c
0 ?4 J' E& T9 h4 a4 q, {1 X& k3 \
พานนึกไปถึงคนรักของตัวเองแล้วก็ได้แต่ทอดถอนใจ...เฮ้อเหงานะ นายหมาตูบ
3 j3 F) V$ ]( @. ^% ?! b" ]0 o, Q: [) W0 k# x; `4 }$ Y* S+ x
+ o/ P& Z3 y2 Vแอ๊ดดดด+ `! E0 D, d Z3 x* e
/ E7 Z9 T5 _. G& i, h( X9 h
, R/ t2 b$ V6 w5 e9 O
“หมิงจิวววววว~ ~” เสียงหวานสดใสเอ่ยเรียกยามที่ประตูถูกเปิดออก พร้อมกับร่างอรชรที่โผเข้ามาหา ผมละสายตาออกจากหน้าต่างแล้วหันมายิ้มตอบรับเจ้าของเสียง+ @2 `6 \% @! W- B; O
; P* O2 Y. {$ n+ m
! K, W; I+ P. A) |
หมิงจิวคือชื่อจีนของผม ใหญ่บอกว่าในฮ่องกงผมใช้ชื่อนี้จะเหมาะกว่าเนื่องด้วยชื่อของผมออกเสียงยากสำหรับคนที่นี่+ _: s# ~, y1 W
+ s, ~, m8 Z- G6 h
. D0 d; T/ o4 T6 tและผมก็สื่อสารกับคนที่นี่ด้วยภาษาอังกฤษ ส่วนใครที่พูดคุยเป็นภาษาอังกฤษไม่ได้ก็สื่อสารด้วยภาษามือและท่าทาง ซึ่งก็น้อยมากเพราะส่วนใหญ่ในอาณาจักรจะสามารถพูดภาษาที่สองกันได้ทุกคน" W5 o7 Z5 U4 E( i( O
& H L6 U4 b7 V2 `( @
! l6 m8 B& [7 G. z) P- D+ O# A“ว่าไง เยว่ซิน”
: t# G$ N5 l/ X# W9 V8 d& B1 B. U6 |1 T' @" s
! O" V3 D0 @( D: _
“มีคนมาหา” เอ่ยพร้อมอมยิ้มเจ้าเล่ห์ให้ผมมุ่นหัวคิ้วสงสัยใครกันจะมาหาผม นอกจากคนตรงหน้าแล้วผมก็ไม่มีเพื่อนที่ไหนอีกเอ๊ะ...หรือว่า...
' n P0 B4 i8 E8 V" O7 h: v
7 I+ v! S5 v7 i: Q6 \8 A
$ R2 G5 {, u2 W5 u$ Zผมยิ้มกว้างอย่างดีใจพลางมองคนตรงหน้าเป็นเชิงถามว่า จริงใช่ไหม ไม่หลอกกันใช่หรือเปล่า เขามาจริงๆนะ ซึ่งการพยักหน้าพร้อมกับเข้ามาจับมือทั้งสองข้างของผมขึ้นมาเขย่าอย่างยินดีก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้ผมจับมือเยว่ซินวิ่งลงไปชั้นล่างพร้อมกันด้วยหัวใจที่เต้นรัวแรง
: P. T* K) W7 ^3 w
4 q- @$ S0 `" D. ?( Z7 h- p$ X! c4 b* a$ Z2 b4 c) k
เพราะดูจากท่าทีมีความสุขของอีกฝ่ายก็พอเดาได้แล้วว่าจิ่นตั้งก็คงมาด้วยเช่นกัน
: O7 D, e; p% _$ z: C
) t8 G, T- `. N& B- z D
3 c5 b; T1 k j+ j$ Eตึก ตึก ตึก
. G3 H" j2 W9 }
- M y+ U, j, E0 L; w0 j9 ~6 X6 l |' z* h) ~3 m! ]
เราสองคนวิ่งเข้ามาในห้องโถงขนาดใหญ่ที่มีชุดโซฟาสุดหรูตั้งตระหง่านอยู่กลางห้อง โซฟาตัวยาวถูกจับจองด้วยหนึ่งคนสวยที่ผมคุ้นหน้าดี...คุณเฟยเฟิ่ง และอีกหนึ่งผู้ชายตัวสูงใหญ่ท่าทางน่าเกรงขาม ลำตัวหนายิ่งกว่านายหมาตูบที่ผมว่าตัวใหญ่แล้วยังเทียบกับผู้ชายคนนี้ไม่ได้ ผิวสีขาวตัดกับคิ้วเข้มพาดเฉียง ดวงตาคมดุลึกลับ ยิ่งนั่งเคียงข้างกับร่างเพรียวระหงช่างดูเหมือนนางฟ้าและเทวดา ถ้าไม่ติดว่าดวงตาคู่คมนั้นออกไปทางแข็งกร้าว คนเดินดินอย่างผมคงนึกว่าหลงเข้ามาในแดนสวรรค์. K5 b2 H. A7 @$ j) N
; p8 \$ W6 B P8 W) q' P
5 d. y i6 H& B' Z- J0 _
และสองโซฟาเดี่ยวซ้ายขวาที่นั่งขนาบคือผู้มีอำนาจสูงสุดของอาณาจักร...คุณจิ่นอ้านและจิ่นเม่ย% G4 ?+ s- N5 }& R2 O8 _
7 D1 K* a$ O3 ^& F6 F5 A; d! N: ?4 I) E; w3 [& k: r5 C
มองเลยไปยังด้านหลังนายทั้งสองก็คือบ่าวผู้จงรักภักดี...8 F: x) t6 l3 I
9 [# {' n I \3 @
3 n9 s$ a. I- b% P6 ~5 j* i1 Z...จิ่นตั้งยืนหน้านิ่งตัวตรงเอามือประสานกันไว้ด้านหน้าอยู่ด้านหลังของผู้ชายร่างสูงใหญ่ดั่งตึก(ผมเรียกตามลักษณะที่เห็น)
( Z8 d x- o3 T' g$ x: v1 J1 e3 y& s) n& G( {
2 n5 c9 q+ `5 H* A...และอีกคนที่ผมแสนคิดถึงและโหยหา...นายตี๋ใหญ่...ไม่ใช่สิ จากแววตาอันว่างเปล่าใบหน้านิ่งเรียบไร้ความรู้สึกนั้น เขาคือจิ่นสือ...เขาอยู่ตรงนั้นด้านหลังของคุณเฟยเฟิ่ง...5 a- [) l6 f- V" F& o
2 |, b- ]( G7 ]
3 p* |6 l& n+ R$ N1 r4 z4 H* qผมสบตามองดวงตาคู่คมอย่างโหยหา ริมฝีปากแย้มยิ้มกว้างทักทายและถึงแม้จะไม่มีรอยยิ้มตอบกลับมา เพียงนัยน์ตาประกายอบอุ่นที่ส่งมาชั่ววินาทีเท่านั้นก็พอแล้วให้เข้าข้างตัวเองว่าเขาก็คิดถึงผม ดีใจที่เจอผมเช่นเดียวกัน
7 d* v0 h8 C2 @% e. _; ]# X
5 Y( }/ q: L# }3 ]0 e9 R, t- u; @3 F* l$ A- K
“เยว่ซินอย่าเสียมารยาท ท่านประมุขมา ไม่เห็นหรือ” น้ำเสียงเฉียบขาดพร้อมกับดวงตาที่ฉายแววตำหนิของคุณจิ่นเม่ย ทำให้ใบหน้าชมพูระเรื่อของเยว่ซินซีดขาวพร้อมกับลำตัวบอบบางที่โค้งต่ำอย่างสำนึกผิด/ n2 J1 b. Y! ]. l# |3 P+ R
5 M# f, n6 b( p! o$ Z( | Z- S& ^& k0 F5 a. X L" M
และเรียกให้สายตาของผมผละออกจากใบหน้าคมของคนรัก หลบตาวูบ ก้มหน้าลงต่ำ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไปทำไมในเมื่อเราไม่ได้ทำอะไรผิด แต่การอยู่ที่นี่มาระยะหนึ่งสอนให้ผมรู้ว่าคำของบุคคลแซ่จิ่นถูกเสมอ
$ j: W8 d: w3 h- N0 a& b8 ~; o# B" G
8 P. Q, d. t! E/ F+ p8 ^3 H& l" {: k2 j8 K3 T- N1 U
“ขะขอโทษค่ะเยว่ซินไม่รู้ว่าท่านเฟยทั้งสองมาด้วย” 7 i# i5 V' q0 Y/ K2 ^
^8 H2 ~8 A6 J- g
' E$ P+ j3 V, h4 u' D
“ในเมื่อรู้แล้วเธอก็ควรรู้ว่าต้องปฏิบัติตัวเช่นไร”
* `6 b2 G0 l$ Z5 T2 h* m8 C( I R9 U( l- K) g
1 v5 r+ U* I# ^" J2 Z“ค่ะ” เยว่ซินโค้งขออภัยอีกครั้งซึ่งผมก็ทำตามอย่างมึนงง ก่อนจะถูกฉุดเดินถอยหลังเพื่อหลบฉากออกไป แต่ก่อนที่จะพ้นขอบประตูเสียงทุ้มกังวานก็ดังขึ้น& d$ i" n* V$ G2 `# A
1 z t+ \5 Y- \1 `, M' `( L, @; M' v
2 G9 }: a# ^1 x7 F“เข้ามาสิ”5 h: h# o% r0 W. v9 r* ~
. i5 { a+ X; v' D: n
4 Q, w- k; w0 l! [ c. vขาทั้งสองข้างของเราทั้งสองหยุดชะงัก6 B" u- R* a" O, c% q8 i# O- t
5 R4 f. c# Y& A( v9 J' j
1 l* o x% P* ^' x2 m( L* B) O+ J“ภรรยาของจิ่นตั้งไม่ใช่เหรอ” คุณจิ่นเม่ยบอกทางสายตาเป็นเชิงให้ทำตามคำสั่งของชายร่างสูงใหญ่' K% o1 M5 F2 q& N
- a3 A6 k$ Y; n# E0 Y, G% |
" n: p& M, z. P' y2 Pเยว่ซินหันมาพยักหน้าเบาๆให้ผมก่อนที่เราสองคนจะค่อยๆก้าวเดินเข้าไปในห้องโถงและแทบจะทันทีเก้าอี้จากสาวรับใช้ก็ถูกวางลงด้านหลัง1 S, H% y4 a' u7 ^5 G4 X* V' l D
' c" T3 X+ h e: \
5 l- v6 [& f8 T1 f9 Fผมกับเยว่ซินค่อยๆนั่งลงอย่างระมัดระวัง รู้สึกว่าอากาศภายในห้องช่างไม่ถ่ายเทเอาเสียเลย ผมถึงรู้สึกอึดอัดเหมือนหายใจไม่ออกเช่นนี้ ร่างกายแข็งเกร็งแม้แต่จะขยับก้นให้นั่งสบายตัวยังไม่กล้า% C7 k) X7 i9 \- g0 u- C+ M @" L
5 j; S/ Y# S. @# Z/ K* q1 a
# q1 Q& z) @$ {, t
“สบายดีไหมครับคุณเล็ก”1 g" A1 h1 @% A9 o
/ m5 ^; u1 X. ] j- W3 v" e4 x$ }2 H+ c* d& j
“ครับ” ผมตอบคำถามของคุณเฟยเฟิ่งที่ส่งยิ้มห่วงใยมาให้ซึ่งนั่นทำให้คนตัวขาวสูงใหญ่ข้างๆละจากใบหน้าของเยว่ซินหันมาสนใจผมแทน
9 ^, H0 Q; m/ S( ^# b0 Y* y' b- q3 y4 D3 N) |; k) j% q2 B+ z
6 F# y2 [* @; Z
“นี่น่ะเหรอภรรยาของจื่นสือ”
E/ C1 y+ ?0 U+ v; x# m+ g
. }! P0 |9 s5 L) T8 ?6 K
" Q2 K5 v/ _0 T, p* E! G“จะว่าอย่างนั้นก็ไม่ผิดนัก ใช่ไหมเสี่ยวสือ” คุณเฟยเฟิ่งตอบคำชายร่างใหญ่ก่อนหันไปยิ้มละไมขอความเห็นจากนายหมาตูบ ซึ่งเขาก็เพียงก้มหัวนิดหน่อยเป็นเชิงตอบคำ. z; ^9 R5 N$ \4 `+ Z7 J0 ?- w
) p; `) F! j7 f+ }9 E/ ]2 j+ g
; M1 L i( M3 r, c8 b/ m& I9 @เป็นบอดี้การ์ดต้องสงวนท่าทีประหยัดคำพูดมากขนาดนี้เชียวหรือ ภาพของชายเร่ร่อนที่ผมพามาอยู่ด้วยแรกๆซ้อนทับเข้ามาเลยเฮ้อ กลับมาเป็นนายปูนปั้นอีกแล้วงั้นเหรอ ไม่ชอบเลย
; L% L* |# K' O* A: `4 ~: E
% b0 a: R2 {; A! U2 n# {& ~5 E3 E
# d' j( W5 k' j% `. L8 L9 @ขอให้เป็นแค่การสวมหัวโขนในหน้าที่ทีเถอะ/ y! A$ N8 {4 Y; G' X4 @7 V
& p1 Y+ [2 P0 v( n( p9 h
, \7 r: X& x# j: C7 i“คงตบแต่งอย่างเยว่ซินไม่ได้” ชายร่างสูงใหญ่ท่าทีเกรงขามว่าเสียงนิ่งสายตามองผมอย่างพิจารณา กวาดมองไปทั้งร่างเรียกให้กล้ามเนื้อทุกมัดในร่างกายชาดิก “แต่ก็นับว่าหาได้ดี”
' f$ b4 `$ W1 L9 u2 p7 w5 w1 }' h- O8 s
" O% |: S8 N9 _- M
แล้วทำไมจุดสนใจถึงพุ่งมาที่ผมได้ล่ะ
- ?( ~; k ]6 z" ?9 w/ [/ b; A# s W$ Z
: O. ?. w0 p. o2 {, u" W
“นี่เฟยหลง พี่ชายผมเอง” เสียงแนะนำของคุณเฟยเฟิ่งทำให้ผมก้มหัวทักทายชายร่างใหญ่ผิวขาวที่จดจ้องพร้อมวิจารณ์อยู่ก่อนหน้า ถึงว่าทำไมทุกคำที่เขาพูดถึงไม่มีคนค้านหรือกล้าแทรกขึ้นเลย
4 I; a) @; E) H. ]
B. K- q/ h7 j9 z) V+ n6 l* }& g
& c$ n9 M6 x6 h" `9 k# lคนนี้สินะพี่ชายคุณเฟยเฟิ่ง...ถ้าอย่างนั้นก็คือบุคคลที่ยิ่งใหญ่และทรงอิทธิพลอย่างที่สุดสินะ 2 z+ p/ y/ c3 S' W+ y7 k0 f7 N
% y4 x% b$ s3 U/ U; W
! W q5 |; K5 T6 B' o1 c* Iเสือขาวแห่งเอเชีย...เยว่ซินเคยบอกไว้
j5 V3 [" a6 c3 H0 \. g2 L' a" Y, |( Y; W9 ^# o8 @3 F
3 V) c$ j# V1 d" R. s9 ~ไม่ผิดเพี้ยนจากที่ผมเห็นเลยสักนิด...ความทรงพลังและอำนาจแผ่กระจายรอบบุรุษเพศทรงเสน่ห์ผู้นี้จนล้นเหลือจริงๆ
/ A8 C8 p/ a3 ~3 ~) k
- w, u. F2 m1 j3 q) ^, m7 @6 U4 d# Y
; M. \3 n# t+ s3 m |“ผม...เอ่อ...หมิงจิวครับ”! ^: y0 ~) j0 o7 m5 K& `
1 s8 k5 x: C& R4 b3 v! f" @
: M+ {$ ?* X5 F% `' ^+ A“หึๆชื่อดีนี่...โชคชะตาอันสว่างไสว จิ่นสือตั้งให้อย่างนั้นเหรอ”
( v$ e0 S: `- g5 @0 \/ ]
$ P' z# O* h# ?, _4 E9 N" D* o* ~! k$ d m6 M/ k9 M+ z
“ครับ”
: q9 u( T: U# x6 v
3 |* K7 F! b. j; O. C- {. K- p( X' P% X' a2 [
ผมหันไปมองนายหมาตูบด้วยสายตาอึ้งปนซาบซึ้ง ผมไม่เคยรู้ความหมายของชื่อนี้เลย คิดว่ามันคงเป็นชื่อจีนที่มีความหมายคล้ายๆชื่อไทยของตัวเอง ไม่เคยรู้ว่า...หมิง...ที่เขาเรียกผมในวันนั้น...กับหมิงจิว...ช่างเป็นชื่อที่ไพเราะจนใจผมเต้นรัวเร็วด้วยรู้เหตุของชื่อนี้ดี...
2 \$ \$ b: Y( J; c$ o$ ^8 b( V# T% c
: b. j1 {0 S% D! x9 B. ~
“อืม” เขาพยักหน้าอย่างพึงใจ “วันนี้พร้อมใช่ไหม” แล้วเขาก็เปลี่ยนจุดสนใจไปจากผมเป็นคุยสิ่งที่คาดว่าจะเป็นจุดมุ่งหมายของการมาในวันนี้
; u2 J3 S- v) @2 r' ]# A6 t. W% A# C o
0 w( ?% C8 ^* r- C" o& qคุณเฟยหลงหันไปถามคุณจิ่นอ้านด้วยเสียงเรียบขรึม ทั้งที่อายุเขาน่าจะน้อยกว่ามากโข แต่น้ำเสียงกลับไม่เจือด้วยความอ่อนน้อมถ่อมตัวสักนิด 3 w# f; t* m+ C2 Q- X
j; y- X+ I6 {) \/ v
7 K! ?+ X/ M U2 r“ครับ” กลับเป็นคุณจิ่นอ้านซะเองที่มีท่าทางเทิดทูนเหนือหัว: I+ g/ i7 \: Z
4 H8 V0 C2 ^ L8 g2 b8 g
* W) X* T* [# ^0 m! e( mแล้วหลังจากนั้นก็เป็นไปอย่างที่ผมไม่ค่อยเข้าใจนัก พอประติดประต่อเรื่องได้ว่าวันนี้จะมีการคัดเลือกบอดี้การ์ดเพื่อไปทำงานอะไรบางอย่าง ซึ่งผมก็ไม่สามารถล่วงรู้ได้
) h+ u; S5 b8 Z, _% @+ S) Q: k# A7 Y; f* y7 Y# v5 p# |. g6 |' w- _; I
5 f" X/ j5 G3 U7 D: j2 G4 @: x% Hทุกคนซึ่งก็คือคุณจิ่นอ้าน จิ่นเม่ย สองพี่น้องตระกูลจิ่น และสองประมุขตระกูลเฟย ยกทัพกันไปที่โรงฝึกกลางซึ่งตั้งอยู่ทางปีกขวาของอาณาจักร และจะมีการคัดเลือกกันที่นั่น- b; t3 Q. t6 H8 A" G" m* }8 S
" K/ S! e9 A* H; K4 I
! s% j1 w9 Q v; N+ Aส่วนผมกับเยว่ซินไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปดูดารคัดเลือกด้วย3 v/ x* O0 |% C5 c2 M/ U
: `" W3 W, f7 [) B# g: d, _0 `+ o. s
เราสองคนจึงเข้าครัวเตรียมอาหารเย็นกัน โดยเยว่ซินบอกว่าการคัดเลือกแต่ละครั้งจะกินเวลาประมาณสามถึงสี่ชั่วโมง ซึ่งก็จะได้เวลาอาหารเย็นพอดี" X" H" X3 D7 ~
~/ U7 X/ t: N* a+ x
, g$ }% [+ h1 ?/ \4 ~) H y; pเหมือนผมจะช่วยอะไรแทบไม่ได้(ผมไม่ถูกกับห้องครัวทุกคนก็รู้) ดังนั้นพอล้างผักเสร็จผมก็ถูกไล่ให้ขึ้นมาอาบน้ำ ไม่ใช่ว่าสกปรกหรือตัวเหม็นอะไรหรอกครับ ก็ระหว่างที่ผมกำลังจัดการย้ายตะกร้าผักที่ล้างเสร็จแล้วมาจัดวางไว้ให้เยว่ซิน มือผมดันปัดไปโดนถ้วยซีอิ๋วหกรดใส่ตัวจนเสื้อสีสมพูอ่อนเลอะคราบสีน้ำตาลดวงใหญ่% I$ x/ y7 W8 v! ^$ L- k
& Q: i5 l- Y- @ q6 W2 Q: T% A6 m# f+ v5 H4 Q0 N
เลยโดนสาวสวยขับไล่มาล้างตัวด้วยอาการกลั้นขำเต็มที่2 ^5 ^4 H7 d$ _' R
6 v; J; |9 y+ G3 Z! n0 L, b, v, `
2 }: r6 H& R, a e2 w, d5 Yแกร๊ก; L [3 S9 K. b& ?) k. t- n
( w. Y' z. }' P: [! x; z8 s4 r
, ^# L# ?" G6 E. h9 K2 N) S: pเฮือก
C2 E/ D! J/ e; T+ r- S: z' }5 T" ]- U3 W1 V
! o X" a) X2 L- fผมเปิดประตูห้องน้ำออกมาก็ต้องสะดุ้งสุดตัว เมื่อกำลังใช้ผ้าขนหนูเช็ดผมเดินออกมาด้วยเสื้อคลุมอาบน้ำสีขาวเพลินๆก็เจอเข้ากับแผ่นหลังคุ้นเคยของเจ้าของร่างสูงใหญ่ที่ยืนอยู่มุมหนึ่งของห้อง. o, G7 N4 O2 b
' r5 }# {+ M: j% i
4 w& Q7 D' A( c5 K8 Z. hผมจำรูปร่างสูงใหญ่ภายใต้สูทสีเทานี้ได้ดี แต่ทำไมต้องไปยืนในมุมอับให้ผมตกใจเล่นด้วยเล่า เก้าอี้หรือเตียงหลังใหญ่กลางห้องไม่ดีกว่าหรืออย่างไรกัน7 k& Q, B6 }) N4 Q% ?
" A E" y2 a5 ?, ]( u$ I+ u
# }+ @9 C t( @$ u0 {; G
“ใหญ่...”( B- x; r J. \% G7 I5 ^- ?+ ]
! `+ U5 e) Q! \: o5 j+ h; C+ {8 E) {; L. j& h9 g% T. ~. ~) |' M
ผมเอ่ยเรียกชื่อเขาออกไปแผ่วเบาทั้งที่ในใจอยากจะตะโกนเรียกให้สมกับความคิดถึงในช่วงหลายวันมานี้ แต่เหมือนกับมีก้อนบางอย่างที่มันอัดแน่นปิดกั้นเส้นเสียงของผมอยู่ ไม่รู้ว่ามันจะดูน้ำเน่าเกินไปไหมถ้าผมจะบอกว่า...ผมคิดว่าก้อนที่ว่านั้นคือตะกอนแห่งความคิดถึง โหยหา ที่มันค่อยๆสะสมและอัดแน่นอุดตันรอวันปลดปล่อยไปทุกอณูของร่างกาย
6 p8 o* w. h3 ~; }, n4 j5 M D/ L! u8 s
' n- L2 e( K+ {: L% k4 v, q3 T, a
หมับ
: q: ~3 s: M- d& S& P8 Y* D
7 U% W- k. `5 M2 a) {- t+ n* W% p# }' C5 W' g- K$ m6 z
ผมเดินเข้าประชิดตัวพลางสวมกอดเอวสอบไว้แน่น...อยากทำอย่างนี้ตั้งแต่เห็นเขาในวินาทีแรกด้วยซ้ำ
" |, z( \8 \: L! T- l
' m8 y8 o/ e- W2 A# p& X, t r0 H7 [* z9 i7 ^6 b: z
ใหญ่วาดมือโอบกอดตอบจนร่างผมจมหายเข้าไปในร่างกายกำยำถ่ายทอดความอบอุ่นให้ผมหลับตาลงซึมซับความรู้สึกที่แผ่ซ่านไปถึงหัวใจ
# [( I2 w8 \; T: N2 A% R( R6 U# [" W$ O7 ]
9 _7 U3 j/ L+ M3 {“คิดถึง” พันธนาการแห่งความอัดอั้นที่ถูกคลายออกด้วยอ้อมกอดอบอุ่นส่งผลให้ริมฝีปากเอ่ยเอื้อนคำนี้ออกไป4 k d. o* \( q# V
/ I5 A. x" ?8 y7 T+ [
8 t; A& b7 t" p5 w+ k7 v4 u7 Iถึงจะได้บอกคิดถึงผ่านหน้าจอหรือพิมพ์เป็นตัวอักษรแต่ความรู้สึกมันเทียบไม่ได้เลยกับการบอกคิดถึงผ่านผิวสัมผัสที่แนบแน่นนี้1 ?, \0 D- P! x- @3 I9 Y$ l0 |; F
2 R% R* Z8 N; P( v
8 F \3 k& @3 s+ h- Rซึ่งใหญ่ไม่ได้ตอบคำใดๆกลับมาให้ผมชื่นใจมีเพียงริมฝีปากอุ่นร้อนที่จุมพิตลงข้างขมับขวาเนิ่นนานแทนว่าเขาก็คิดถึงผมมากเช่นกัน & T/ ?- Q! X8 {1 ~: A
- R! i; l5 ?/ C4 {+ V
7 o8 x6 ~ c9 {3 Q2 d8 h# o
ผ่านไปนานนับห้านาที...
$ [: w& a1 q- p+ z( `; W
0 x+ g3 n7 K. W1 N
6 N$ T: n6 Y4 f0 V3 d% G! D“ใหญ่” ผมคลายอ้อมกอดออกนิดหน่อยกลายเป็นโอบเอวเขาไว้ เงยหน้าขึ้นมองใบหน้าคมคร้ามมีสารพัดคำเอ่ยเอื้อนที่ผมต้องการจะพูดกับเขา มีหลายเรื่องต้องการส่งผ่าน แต่เพียงแค่ผมเปล่งเสียงเรียกชื่อออกไปริมฝีปากร้อนก็กดจูบลงมาบนริมฝีปากเย็นเฉียบจากการเพิ่งอาบน้ำเสร็จของผม
" m0 x% k( @$ k0 G3 S: {. D# N. R, x/ s- o$ }& j6 [
4 ^9 \% D0 i3 G H/ Eผมจูบตอบสัมผัสของอีกฝ่ายทันที โดยไม่ต้องพูดอะไร...ทุกความรู้สึกทุกคำที่ต้องการส่งถึง ทุกอย่างได้ส่งผ่านถึงกันและกันผ่านริมฝีปากที่แนบแน่น ผ่านเกลียวลิ้นของสองเรา ผ่านน้ำเหลวใสที่คลุกเคล้าเจือจางเป็นเนื้อเดียวกันก่อนที่บางส่วนจะไหลเยิ้มเลอะมุมปาก
7 M8 x: R# O3 j' e/ r0 d, o+ w, D7 \. O
+ `& i/ U- A* M/ U$ V) A8 c5 Uใหญ่ละริมฝีปากออกเมื่อผมเริ่มหายใจไม่ทัน แต่ก็เพียงเสี้ยววินาทีเท่านั้นริมฝีปากร้อนก็ประกบจูบลงมาอีกครั้ง อีกครั้ง...และอีกครั้ง, y4 n* Z r% E. _% x, i
7 S5 j3 h- u: V: h- l7 m! q2 ^
3 ?7 _/ o. j3 Q! a# wแต่ไม่ว่าจะอีกสักกี่ครั้งมันก็ไม่เคยเพียงพอเลยสำหรับผม...1 s6 q4 V2 P- m
0 q. U0 m- [' T9 Y/ I* D1 I% O
$ p1 o2 _ i. k8 H" K9 T4 D( i9 {. t: N, }8 L: ^% R2 H
7 u# `; Q7 Q0 c) c) j
7 v7 K* w7 g7 Q6 {' C$ j8 V“ห๊า กลับเมืองไทยเหรอ” ผมร้องบอกอย่างดีใจ หัวใจเต้นระรัวด้วยความตื่นเต้น ถึงที่นี่จะมีเรื่องท้าทายให้ผมได้ค้นหา แต่ถ้าให้เลือกประเทศไทยก็ดีกว่ามากมายผมคิดถึงบ้าน คิดถึงเพื่อน คิดถึงงานคิดถึงทุกอย่างที่เมืองไทย
- X0 u1 R+ w) L6 o- _
/ \4 c5 U: C3 @& W
7 L0 g" D+ [$ b- ^“อืม ดีใจไหม” O7 ?$ N; x# g/ w: m1 m
8 P" j- E0 |9 u* f) i% D a2 [0 {
“ดีใจสิ ดีใจมากๆเลย” ผมกระโดดกอดคอนายหมาตูบพลางยิ้มกว้างมากที่สุดในหลายวันที่ผ่านมา อ้อมแขนกว้างยกกอดรัดผมไว้พร้อมกับโยกตัวไปมาเหมือนผมเป็นเด็ก/ ~& F# k* F, j
# c* w* J8 I9 p! b$ V+ O# ]
2 j6 ~0 ]- n: w1 uแต่แล้วก็ต้องชะงักไปเมื่อผมนึกบางอย่างได้
c& s0 O) R" ?7 `8 G/ B" r" s- P! G7 `: P2 p4 J) _
/ E7 @, [, Z! o; m0 F( G
คลายอ้อมแขนที่โอบรัดรอบลำคอหนาก่อนเอ่ยปากถามออกไปอย่างไม่แน่ใจ “ใหญ่...จะกลับไปกับเล็กใช่ไหม?”
) q# s' Y1 r6 H* P# S4 T& t$ ?
7 A E6 f: N1 Z4 I/ ^$ @% k$ W" m# ?$ h; Y5 G* k
ผมมองสบนัยน์ตาคมอย่างมีความหวังแต่แล้วหัวใจก็หล่นตุบลงไปเมื่อเขาเสหลบสายตา
9 A7 K% i+ V0 b4 n5 {& B' {
L2 ?1 s- Y3 q# n, V2 r- ]' N- q& E3 V# n4 ^
“ยะ...ใหญ่...”
6 d: ?( Z0 q2 ^- j/ x* h, U& p H) _7 p1 L7 ?$ m: ^2 K q
9 q1 Q, O, \6 u8 g- V
เขาหันหน้ากลับมาสบตาอีกครั้งอย่างมั่นคง
" r( G V# k! a! B" b" d: Z
$ ]' V. M' p( A+ ~ Y2 u5 M3 @. m7 M% R7 A7 [* M# x. \
“แล้วผมจะไปหาบ่อยๆผมสัญญา”
7 H8 f) ?5 b# b
: q9 U2 Q1 P7 B" |6 X, R4 L+ v5 _6 v+ C4 U/ ^' O! h# M# h
มะไม่สิ...ต้องไม่ใช่แบบนี้สิ...' j8 T: ?; L# M# L) _$ e
: c5 ~! H: m F( M" I# P; Y% g& d* V% L# U% n
“ไม่...อย่าร้อง...”
! }7 u" \: g6 r' c+ J; p, `- H1 b. g& d* j5 X5 Z: h' v- Z
- ~; L# |! q0 R2 @" A- D a“ฮึก”8 l* {0 N& f% c
9 E4 l2 T# z4 I' N- i) l# h. u; c3 H# P' o" ^& B% E- B( g& _" N
ผมไม่ได้อยากร้องไห้ซะหน่อยแต่น้ำตามันไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ ผมมองสบแววตานิ่งเรียบที่บัดนี้ฉายแววเจ็บปวดผ่านม่านน้ำตา , q; c6 i% O8 I% K( P
/ h% `5 L4 K- s. x: A
1 k' A0 l$ q" r4 qภายในนัยน์ตาคู่คมผมเห็นเงาสะท้อนของตัวเอง...มันช่างสั่นไหวและเจ็บปวดไม่แพ้กัน...
7 O* x" G) ^9 U n6 n. T1 ?8 H6 e3 @, s
: k( _/ Z# u: Tผมรู้ว่าเขาจะไม่โกหก...ไม่ผิดคำพูด แต่...บ่อยของเขาคือเท่าไหร่กันในเมื่อขนาดอยู่ใกล้แค่นี้ เรายังแทบไม่ได้เจอกันด้วยซ้ำ ใกล้เกินเอื้อมแค่นี้...แต่ถ้าไม่ใช่เรื่องงานวันนี้เราจะได้เจอกันไหม
2 ]! [! @ D$ j, C
. H2 Z$ E* c7 u, N& A, M2 E- l; s
) E9 k L9 W5 l h3 C6 wแล้วถ้าผมกลับเมืองไทยเพียงลำพังผมต้องรอเขานานแค่ไหน กี่วัน กี่เดือน กี่ปี กว่าเขาจะว่างมาเจอกัน0 G E8 m" L4 {% a+ ]5 t
, g9 a0 Z/ z2 S5 [5 E
7 K0 f/ @% w$ j$ d$ f# k2 Wถ้ากลับเมืองไทยเราจะไม่มีอะไรผูกกันอีกเลยนอกจาก...หัวใจ
. j/ E% P6 h! q4 ~) L9 ^( s
" b, z4 G7 N; L* X5 d6 g
4 Z( [8 g1 B3 o; Rความรักกับหน้าที่...นายตี๋ใหญ่กับจิ่นสือ...มันไม่เอื้อที่จะเดินไปด้วยกันได้เลย0 t4 H8 I: [2 z' x+ @1 b# X- y
9 I1 P+ z$ D- D$ U
! y8 e8 R6 [7 N+ T- \! U
แล้วถ้าต้องเลือก...เขาจะเลือกผมอย่างนั้นหรือ...ผมมองไม่เห็นถึงความเป็นไปได้ที่จะเป็นเช่นนั้นเลย
: R1 X0 k8 m9 h( W. P* a
$ t* ` ~" e0 x& z1 k
$ ?9 t$ x& {) {7 a Q“ละเล็กอยู่นี่ไม่ได้เหรอ...” ผมกลั้นน้ำตาก่อนเปล่งเสียงที่สั่นสะท้านถามออกไปไม่...ผมจะไม่ร้องไห้ ผมเป็นผู้ชายผมจะต้องเข้มแข็ง...เพื่อเรา
) Z2 Q# M+ ~! t$ j- U- N2 _# ^5 j
% v5 c; L( }6 {0 ^ x# M" ]' I. J# A+ i7 z# q9 q
“คุณอยู่ที่นี่ไปไม่ได้ตลอดหรอกคุณก็รู้”+ @4 g; l, N& |9 G
: g c! P0 }* J% t1 f' {9 ]9 o3 V; d4 u9 f7 I& X g/ j
“ใหญ่เคยสัญญาว่าจะรับเล็กมาอยู่ด้วย...” ผมเอ่ยทวงคำ: \, G Y( I2 Z
6 ~* ~3 g' ?' n* `: d1 e. D8 R
" x0 h: D9 d; f m# X, y! H“ผมขอโทษ...ตอนนั้นผมยังจำเรื่องราวทั้งหมดไม่ได้” น้ำเสียงทุ้มเต็มไปด้วยความเสียใจ
9 l3 R3 Z" d" n7 m7 X& D9 F0 q
$ U$ f1 x8 }$ }+ ~! K: O$ s: {' x9 h4 y/ n
“แสดงว่าตอนนี้จำได้หมดแล้ว...” เขาพยักหน้า “แล้วยังไงล่ะ!” ผมกระชากเสียงถามอย่างไม่มีเหตุผล จำได้แล้วยังไงล่ะจำได้แล้วก็ไม่จำเป็นต้องมีผมอย่างนั้นหรือ ความจำของเขาต้องแลกด้วยความรักของเราหรือไร ถึงต้องไล่กันแบบนี้+ F8 r* y$ N! {. F3 m
; }; ^ G6 L9 f& V; [5 N9 I, S2 r0 j
& f, s# l" e4 }, s+ } eถ้าเขาให้เหตุผลว่าให้ผมกลับไปก่อนเพื่อจัดการเรื่องหน้าที่ของเขาและเรื่องครอบครัวของผม ผมจะไม่ว่าเลย ซ้ำยังพร้อมจะที่รออย่างเต็มใจ7 J/ L9 `' U- ]
/ b% T( m# V. u% ]' @1 c& l5 c6 L0 F/ v; X7 c b
แต่นี่...ให้ผมกลับไปอยู่ในที่ของผมส่วนเขาอยู่ในที่ของเขา ไม่มีคำอธิบายใดๆนอกจากจะกลับไปหาบ่อยๆ @4 \! U6 g2 H! V' S9 i
0 i6 E& z0 w6 _, d
9 D8 W- Z: u, o7 d; j* x& m* sแล้วหน้าที่การงานของเขาขนาดเวลาของตัวเองยังแทบจะไม่มี...กับผมที่อยู่คนละประเทศแล้ว...มันคงทรมานอย่างมากมายกับการรอคอย+ O$ c( S! @ z9 z
+ Z! b; L% L7 J0 X# Q
/ Y$ n# z2 X0 ^5 H8 g
“ผมจะกลับไปหาคุณจริงๆ...” เขาดึงผมเข้าไปกอดรัดอีกครั้งเพื่อยืนยันคำสัญญา ใบหน้าที่เปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตาซบลงบนแผงอกของเขาจนเสื้อเชิ๊ตสีขาวเปียกออกเป็นวงกว้าง “เชื่อผมนะที่รัก...เพื่อตัวคุณเอง...”
" O; Z1 D% B2 c! t
7 j" F$ ]4 ] k5 ]2 c' m! u" h3 P& o- ]( S5 U! Y0 u& X6 y% Q
“จะไม่ทิ้งกันใช่ไหม”0 `' H$ q& b# K/ W& M0 w/ C
' `! l3 r, j1 f7 I3 v- d1 Z3 T, }+ N4 m) D
“ผมจะทิ้งหัวใจตัวเองได้อย่างไร...”8 g* N x# _. c: @& h2 M# n, \
( o+ P1 S% `7 k. G& N; ~
5 F: e- d- o8 D7 Vสุดท้ายแล้วทางเลือกของผมก็มีแค่ต้อง ‘ยอม’ สินะ/ c6 ?- ~" L# D; j1 r# y
/ i) _$ g* Q, m o* U% ?2 Z! J& D0 C
9 U6 j) q0 b* F/ x" u. Z. Q. q9 K5 X2 b5 b+ H3 _; `
ตอนนี้ผมอยู่ที่ไหนน่ะเหรอ...
. C! c; F4 n& I7 m% ~. Z% E
5 W" V0 Q1 w: a2 z: D
0 R w+ q: J, }1 x }2 K9 P: Cผมอยู่ที่เพนท์เฮ้าส์ของตระกูลเฟยยังไงล่ะ" O' Y/ ~5 d9 d; @
8 f' ~. i: w* N
* ]$ P) W0 k& W! Y& Q: R& K) J
ซึ่งเป็นอะไรที่ผิดคาดมาก...ผมเคยมีความคิดว่าขนาดอาณาจักรจิ่นยังกว้างใหญ่กินอาณาเขตเกือบร้อยไร่ขนาดนี้ ตระกูลเฟยคงไม่พ้นดินแดนอันแผ่ไพศาลไม่มีที่สิ้นสุดเป็นแน่ แต่ที่ไหนได้...สถานที่อยู่อาศัยของประมุขเฟย(เฟยหลง) และท่านชายน้อย(เฟยเฟิ่ง)เป็นเพียงแค่เพนท์เฮ้าส์หลังหนึ่งเท่านั้น
+ X& {" ?8 U. Y) L: z
- ?" T- x6 b1 V4 a, y; g3 S5 Z0 q6 G( C
ถึงจะเป็นเพนท์เฮ้าส์ที่กว้างขวาง หรูหราโอบล้อมไปด้วยเครื่องอำนวยความสะดวกที่ทันสมัย พร้อมทั้งบอดี้การ์ดประจำทุกตารางพื้นที่แต่ก็ผิดจากที่ผมจินตนาการไปมากโข
. ]# Z5 F5 e( I; C. O2 [
3 [! Z& u4 b [& }6 s* W e' t- L; P+ @! B5 O: k6 `5 O7 a0 {! r
ส่วนว่าผมมาทำอะไร ณที่แห่งนี้น่ะเหรอ...เตรียมตัวกลับประเทศไทยอย่างไรล่ะ
+ k: a: j; w( N- V& L# j' }# L- W1 E
- H( |4 v0 n4 u, m
U" ?8 W5 a K( ~8 jย้อนกลับไปเมื่อตอนหัวค่ำที่อาณาจักรจิ่นกลางโต๊ะอาหารมื้อเย็น...ผมสัมผัสความอาลัยได้จากเยว่ซินเพียงผู้เดียวเท่านั้นจริงๆ/ V- e$ y3 o( x% a6 m' U. S
5 I# S3 ^: U$ r! h
/ M* R9 |& q0 y2 o‘ถ้าอย่างนั้นก็ให้คุณเล็กไปพร้อมกับพี่ใหญ่เลยสิ พี่ใหญ่ต้องไปงานเปิดตัวโรงแรมของเจ้าสัวพรุ่งนี้ที่เมืองไทย’ เสียงเล็กหวานหูของคุณเฟยเฟิ่งเอ่ยขึ้นเมื่อใหญ่บอกว่าผมจะกลับเมืองไทย คุณเฟยหลงยังทานข้าวอย่างนิ่งเงียบไม่แสดงท่าทีอันใด นอกจากจิ่นตั้งที่เลิกคิ้วขึ้นถาม! x) s9 o* {5 x0 {* R5 R6 h
9 A" l* V1 ~' ^' z! q9 z1 f) z" X) c) @) M' p
‘พรุ่งนี้เลยหรือครับ’3 ~5 h4 p8 ^+ P) u1 o
$ Z% g8 Q3 k3 O) z5 ?: t
, P4 W7 w# s2 l. h3 s7 Mพะพรุ่งนี้...เร็วจนตั้งตัวไม่ทันจริงๆ
* L P4 B; y% l; |7 o, t$ g" V# i4 ]2 ?" o4 K$ @ Y9 `
- Q8 q9 W) k' S7 O" ^) d" t3 X/ j
‘มะไม่เร็วไปเหรอครับ’ ผมแทรกขึ้นยามหันหน้าไปมองคนตัวใหญ่ข้างตัวที่ชะงักไปเช่นกัน/ }5 X6 M$ q4 _; H4 u
3 T6 T' t# P% A R1 e4 O e5 Y6 q* p7 H" x4 ]$ a F2 r+ p* ]
‘ผมว่าอย่ารบกวนท่านประมุขเลย เรื่องไร้สาระเดี๋ยวพวกเราจัดการได้วุ่นวายเปล่าๆ’คุณจิ่นเม่ยเอ่ยขึ้นให้ลำคอผมฝืดเกินกว่าจะกลืนข้าวลง4 `# J; B, s+ [1 S7 }- x9 ]3 A( `
. w7 A2 l0 F" [
8 Y! V9 D& q$ ^; V& q‘รบกวนอะไรกัน คืนนี้ให้คุณเล็กไปค้างที่บ้านเฟย ผมมีเรื่องอยากคุยเล่นเยอะแยะเพราะเดี๋ยวจะไม่มีโอกาสได้เจอกันแล้ว พรุ่งนี้ก็ให้ขึ้นเครื่องไปกับพี่ใหญ่ดีไหม?’คุณเฟยเฟิ่งแย้มยิ้มหวานหันมาถามใหญ่ นายหมาตูบไม่ตอบคำแต่ผมเห็นแวบหนึ่งในนัยน์ตาเรียบนิ่งมีแววสั่นไหวอย่างไม่แน่ใจ : c! C! h. M% p9 l9 L- @
, {0 _5 l/ q; M3 A# L3 U
$ ^1 w# K9 w; p, s3 @# S' C‘หรือพี่ใหญ่เห็นว่าอย่างไร’ เมื่อไม่มีใครตอบคำคุณเฟยเฟิ่งจึงหันไปถามคนที่มีอำนาจมากสุดในที่นี้
* j- ~7 g6 c4 ?% E; y5 g) j# z- U) o2 n% X4 _- K
4 t: b* n# E1 Y) i& H+ f7 d9 b5 @
‘ตามใจน้องเล็กเถอะ’
3 F# }' Z. H% A M, ]
* c7 ?8 l7 y# I+ y5 H% r. V6 ?6 {- y, M5 y0 F3 d8 P- E8 @* R( n
‘งั้นตกลงตามนี้คุณเล็กไปอยู่คุยเป็นเพื่อนผมนะ’ รอยยิ้มหวานแย้มกว้างอย่างเป็นมิตร
: ~4 {2 J0 l. ?: @. P, s* S
9 k. w9 V2 p0 s: J0 J- s
- o) ]( o7 p' I0 n+ [! `9 r‘แต่ดิฉันว่า...’ คุณจิ่นเม่ยยังเอ่ยแทรกค้านขึ้นอย่างคิดว่าไม่เหมาะสม# h- N s' Z. u5 A; _# F
2 t; K4 o4 i7 N F
8 e: |& T& }/ J# `‘ไม่เอาสิครับยังไงคุณเล็กก็ถือว่าเป็นคู่นอนของเสี่ยวสือ’ อึกคะคู่นอน...คุณเฟยเฟิ่งหมายถึงคู่รักใช่ไหม...1 d. X- K! T% }& t; _
2 D* _) ^# u) I- w! |5 [) D
- g! O+ T2 J7 M# z! p! \# c" x3 G‘ให้หมิงจิวอยู่ที่นี่ไม่ได้หรือคะ’ เสียงหวานแผ่วของเยว่ซินเอ่ยแทรกขึ้นมากลางโต๊ะอาหาร ก่อนจะถูกดุด้วยเสียงอันทรงพลังของผู้นำอาณาจักรจิ่นจนเธอหน้าหมองไป' p- M$ l7 m( X8 i
& l5 }; w" g% a
+ N3 q7 m- a: b/ O& N- |5 D/ Q# V
‘เธอมีสิทธิ์ออกความเห็นอย่างนั้นหรือเยว่ซิน’2 b: P; p- n' v
* C5 m3 F' w I
7 K! [5 @, h) r4 @& A5 v
‘ขะขอโทษค่ะเยว่ซินผิดไปแล้ว’& o5 T @0 z* O& G. F O4 J* f+ Y) i
# U- b! h" ^2 F' a& o# c
% y% E: f/ j" Y: p1 Pผมหันไปมองเยว่ซินอย่างซึ้งใจ
* a6 j' Z2 U" o; c4 L
* D% p9 n) Y. }$ k0 `' M; f' \, C7 x5 x! R& @
ขอบคุณนะเยว่ซิน ที่ไม่อยากให้ผมไป...ขนาดคนตัวโตข้างตัวที่ผมคิดว่าตัวเองสำคัญสำหรับเขามากที่สุดยังไม่เอ่ยท้วงสักนิดเดียว
! Y9 _* U6 B% a m1 T8 a- a; Z" @6 `$ G7 t
. L6 E' w& k+ v3 `ผมหันไปมองคนข้างตัวอีกครั้ง...4 L: N% {0 q4 @9 J+ O$ _* e9 h
6 c8 o8 e: ~) @8 g% c. f( K. I3 o- L Q+ o" e1 f' D, b" Q0 R
...มองจากมุมนี้เขาไม่เหมือนของนายตี๋ใหญ่ของผมเลย) {: ^3 m: F& T$ V3 f4 U( n q! X7 B( |
8 I C7 T& u4 C" M" q A2 l, ~
) p7 I) ?0 h# z- d4 u* V: V...เขาคือจิ่นสืออย่างเต็มตัว...คนแปลกหน้าที่ไม่ได้มีผมเป็นที่หนึ่งในหัวใจเหมือนอย่างเคย...
$ a1 g2 B9 d$ \* q. j: k. `2 A2 y9 T. s. ?" x/ M0 ~
.................อีกไม่กี่ตอนก้อจบล่ะครับ แล้วจะพยามหาเรื่องใหม่ๆมาให้อ่านน่ะคับ ใครใจดีให้รางวัลได้น่ะครับ& A/ c. u: N3 }$ S
' p' I- P; s" N9 \3 d: C: S
|
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2020-4-22 15:32:06
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2020-4-22 17:10:36
โพสต์ 2020-4-22 17:19:38
ยังไม่อยากให้จบเลย มีภาคต่อมั้ยเนี่ย
โพสต์ 2020-4-22 21:07:48
ขอบคุณครับ