|
เร่ร่อน19
1 y3 j) v% a3 o% V! G% `' j& f
0 f3 h* V" l4 G& T6 s
% L0 _ ~. c9 I+ J
0 B) w' o/ a8 ~$ f# [เหมือนกระทำความผิดทางกฎหมายและถูกจับตัวมาห้องขัง.... t, J# l, ~3 F! m! g( A
8 d2 m! H ]( T
@: P( N+ z( G0 _9 I8 kติดอยู่ที่คุกที่ว่าไม่ใช่พื้นที่สี่เหลี่ยมที่ถูกตรึงด้วยซี่เหล็กถี่แต่เป็นห้องพักชั้นล่างสุดของเพ้นเฮ้าส์0 p$ F( r+ @1 F
2 F' b" g& [3 | E" W6 A
1 j d) J$ B3 W0 V5 |- Aส่วนเจ้าของห้องตั้งแต่พาผมมาทิ้งไว้ห้องนี้ก็ออกไปด้านนอกและยังไม่กลับเข้ามาเลย$ g z% p' X5 V6 |9 e
8 V- }( O8 P7 Q3 y0 ?
/ Z' K; K4 F a0 V+ r0 S' O‘ผมต้องไปทำงานก่อน คุณอยู่ในนี้ห้ามออกไปไหนนะ’ 1 f- s2 i+ Y s9 @0 ~: b
* t9 t# o# s0 e- L
# B6 _2 ~' F2 t6 e: N d( Aสั่งไว้แค่นั้นแล้วก็หุนหันออกไป จะกลับมาเมื่อไหร่ก็ไม่ได้บอกกล่าว0 U+ \% ^- k- C7 p! n- o$ I
6 w( B! ^9 ^' t; l
0 k# @" ?* j: A) M9 B; F
พรุ่งนี้เล็กจะกลับเมืองไทยแล้วนะ ไม่คิดจะใช้เวลาด้วยกันเลยหรือไง
0 L# ^& u- g/ }0 g% P ]3 m; N) M0 j/ M* K
! @- d& L, e" c$ v/ ] S) }' J
มองไปยังนาฬิกาหัวเตียงบ่งบอกเวลาสองทุ่มสิบห้านาทีแล้ว ผมอยู่ในห้องนี้มามากกว่าสองชั่วโมง...หนึ่งร้อยยี่สิบนาทีอันน่าอึดอัดและเศร้าใจ
: n2 K6 ]6 H. i5 u5 l, t) O
8 f5 `* n$ H' _
$ {( |0 L2 V# A2 Qผมล้มตัวลงนอนบนเตียงกว้างสีขาวสะอาดตาอีกครั้ง หลังจากลุกๆนั่งๆมานับครั้งไม่ถ้วนกลิ่นหอมของน้ำยาปรับผ้านุ่มไม่สามารถกลบกลิ่นกายอันคุ้นเคยของคนในหัวใจได้ กลิ่นที่บ่งบอกว่าตลอดเวลาที่ห่างกันเขาได้พักพิงอยู่ณ ที่นี่ ในห้องนี้ มันช่างร้องเรียกให้ผมกดแนบใบหน้าลงบนหมอนใบนุ่มสูดกลิ่นอันหอมหวานพานให้หัวใจคับพองเต็มอก ก่อนจะลีบแฟบปวดแปลบเมื่อนึกได้ว่านับจากพรุ่งนี้ไปไม่รู้อีกนานแค่ไหนกว่าจะได้กลิ่นกายนี้อีกครั้ง
/ C5 v' h) B, X+ T9 L9 `3 a" a: ]) {9 t( p- z. H
" h8 @- W7 P. o& c4 Lหรืออาจจะไม่มีโอกาสอีกเลย/ q9 L8 j6 D# I. ?1 _0 u
* u( Y! p( [4 s0 j; w& b- n3 ]5 _" M7 d# x6 _) L1 I% }" x' A
ก๊อกๆ
! c! C# {+ ]% K$ ` K* j+ F; c; z, j8 s( e Y( j
) {' K( |. D( k8 F* b- t4 rเสียงเคาะประตูเรียกให้ผมหลุดออกจากภวังค์ดีดลำตัวลงจากเตียงนอนและเดินไปเปิดประตูด้วยหัวใจที่เต้นระรัวอย่างยินดี
; n+ C" y7 m$ F0 @
( h( a( q# w) V& m: l
/ r! C1 ^1 R1 L+ M“กลับมา...” เสียงกลืนหายลงไปในลำคอเมื่อเปิดประตูออกมาพบว่าคนอีกฝั่งผนังไม่ใช่คนเดียวกับที่คิดไว้
* N0 w4 e& S; Y7 E( x
/ P$ R4 t0 X: r' [; Z$ x5 k# N
* a6 f9 F5 A5 b) pไม่ใช่ใหญ่...แต่เป็นอีกหนึ่งบอดี้การ์ดในชุดสูทสีดำยืนตัวใหญ่หน้าเข้มก่อนจะเอ่ยปากบอกเมื่อเห็นผมปรากฏตัว “คุณเฟิ่งให้เข้าพบครับ”# b3 e. m2 @( {7 \' ^
M" T2 ~' \' `+ D$ K
" c6 g- i$ N$ m! O% G& Zหือ??
l8 E6 b9 ^0 L6 t9 h+ l
( }$ y+ Z& _- v0 t. J/ d2 K3 ~8 D' B1 q# M5 `9 j7 J( ^
ผมมุ่นหัวคิ้วอย่างสงสัย ต้องการพบผมไปทำไมกัน หรือมีเรื่องจะพูดคุยด้วยอย่างที่เกริ่นไว้เมื่อตอนเย็นแต่ในเมื่อเขาต้องการคุยกับผมก็ควรลงมาพบผมด้วยตัวเองไม่ใช่หรือ ห้องนี้ก็ใช่ว่าจะคับแคบซะเมื่อไหร่กัน...+ b& Q9 p+ f- v, B
5 N% j- A& @8 c8 d0 {( L9 ~0 p: b
5 v9 b, J' j. }2 `2 h: Oแต่เอาเถอะ ในเมื่อเขาคือเจ้านายของใหญ่ผมก็ควรจะให้เกียรติเขาเช่นเดียวกับเจ้านายของผม# [4 ]/ l4 e: V# i1 O' k
0 v/ e* w% x/ H/ f) T; p/ n/ v7 e( P3 V( [- ^+ k
“สักครู่นะครับ” ผมเข้ามาในห้องหยิบกระเป๋าเป้ใบเล็กของตัวเองขึ้นมาสะพาย หยิบปากกาเขียนข้อความลงในกระดาษแล้วใช้ปากกาวางทับไว้บนโต๊ะข้างหัวเตียงเดี๋ยวใหญ่มาจะได้ไม่ตกใจที่ผมหายไป$ e' S: p( Y! J6 W# e E- p3 r, l
$ S2 _4 t* H. y. T- q* o0 d
4 Y2 _" O5 t9 t8 Y& Y$ {จากนั้นผมก็เดินตามบอดี้การ์ดหน้าเข้มผ่านทางเดินทอดยาวสองข้างประกบด้วยผนังสีขาวนำไปสู่ห้องโถงกว้างขึ้นบันไดวนไปยังชั้นสองและหยุดอยู่หน้าประตูไม้สักอย่างดีบานหนึ่ง 6 d/ @- \0 l9 W# {- h# B7 s2 k
1 c( J5 F/ v4 k5 q* N3 f u, I5 K5 j) n6 C
ก๊อก ก๊อก+ F- w* {) X8 m; ]! ^: w! n1 Y# p
& `, s2 x$ b0 A! s; o( U& n2 D( A$ Q% a# O% L
คนนำเคาะประตูสองครั้งก่อนแจ้งว่าได้พาผมมาถึงแล้ว นาทีต่อมาประตูก็ถูกเปิดออกเผยให้เห็นห้องสีขาวสะอาดตาทั้งเฟอร์นิเจอร์ ของตกแต่งทุกอย่างล้วนเป็นสีขาวหมด$ @7 Y: I3 p3 u; B7 o& ]
/ D: j7 q' Y3 o1 W l
; d: n! M2 _6 o( w8 \
และตรงนั้น...บนโซฟากว้างสีขาวกลางห้องมีร่างเพรียวของคุณเฟยเฟิ่งนั่งไขว่ข้างอยู่ด้วยชุดสีขาวกลมกลืนกับบรรยากาศของห้องผมสีทองดั่งแพรไหมส่งให้ใบหน้าสวยหวานโดดเด่นรับกับรอยยิ้มเป็นมิตรที่ส่งมา
7 k# L- Q3 z' n" D9 h0 {$ b' N: O: ]) Z4 f( c% W, H
5 ^% q& \% r+ I4 F7 U! Iช่างเป็นผู้ชายที่สวยหยาดเยิ้มจริงๆ
7 c' Q; u" `6 k) u: Q
6 K- p5 W7 @$ g, X1 d3 m% J! o3 [
2 G/ b! @, H3 t6 o“นั่งก่อนสิครับ”( x( {/ G7 u8 E% d6 A6 l, l! C
- D, B) H5 c' F6 ?& }, q" o) \7 Y* j# r9 ~
เครื่องดื่มสมุนไพรถูกยกมาเสิร์ฟ ผมนั่งลงบนโซฟาเดี่ยวตามคำเชิญก่อนส่งยิ้มบางให้อย่างไม่รู้จะพูดอะไรไม่รู้สิ เหมือนผมจะรู้สึกผิดกับคุณเฟยเฟิ่งเรื่องที่อิจฉาเขาแต่ผมรู้สึกแบบนั้นจริงๆ ทุกครั้งที่ผมเจอเขาความอิจฉาจะพุ่งวาบเข้ามาในหัวใจอย่างห้ามไม่ได้เมื่อสมองพลันคิดไปว่าใหญ่ได้ทุ่มเทเวลาให้เขามากขนาดไหน...มันช่างเป็นความรู้สึกนึกคิดที่แย่มากจริงๆ
1 w. {4 K- E& n+ a2 v) b9 n
; d* c/ a8 i1 C7 F% C
* w6 I/ f! B- F# B. w5 K" i( X“บ้านเฟยของเราเล็กไปหน่อย คุณอยู่ได้นะครับ”
) |+ i3 W+ K. v% @6 J
0 o& [& L5 i9 L e2 Z1 V
1 i: p1 h8 v; }+ L4 o& I2 G: p9 {) u“สบายมากครับ” ผมว่าพลางยกแก้วขึ้นจิบน้ำแก้เก้อกลิ่นหอมอ่อนๆของน้ำสมุนไพรที่โชยเข้าจมูกทำให้ผมผ่อนคลายลง! |- m4 B0 w2 q( h8 v ?
) S3 l* A; d1 I$ M; C; t
( } \. h* |- I% m
ที่ว่าเล็กคงหมายถึงเล็กกว่าอาณาจักรจิ่นแน่ๆเพราะถ้าเทียบกับบ้านทั่วๆไปก็ถือว่าหรูหราอยู่มากโข
% b" k& q5 I5 o! v& G4 y, b& w+ q5 Q
( I, G/ c& `0 `“น่าเสียดายนะครับที่คุณจะกลับเมืองไทยแล้ว ตั้งแต่มาฮ่องกงเรายังไม่ได้นั่งคุยเล่นกันเลย”ขาเรียวที่ไขว่ห้างอยู่คลายออกก่อนแผ่นหลังจะพิงพนักด้วยท่าทางสบายๆให้บรรยากาศในการสนทนาดูเบาสบายลง
7 N2 {* _5 o4 I3 F- V j) g& Z* l& e( Y5 l% B( l
3 ^2 B" b& k0 o6 `1 h2 Y
ผมก็ได้แต่พยักหน้าตอบรับด้วยรอยยิ้มฝืนเต็มทีเมื่อคิดได้ว่าเวลาที่จะอยู่เคียงข้างนายหมาตูบมันช่างเหลือน้อยนิดอย่างที่ว่าจริงๆ
, M }6 k/ A/ J/ ?
' L6 m' B2 |$ ?- X# t" r9 U2 z0 p$ i- s3 a9 I- N
“ครับ” แล้วผมจะพูดอะไรได้มากไปกว่านี้กันล่ะ" b I6 ?/ d" U6 R. ~3 ?2 @
. ]; q5 B! Y' g- X6 B- Q* I
' ]+ M$ F: `: R" O6 ]“คุณคงจะรู้สึกแย่ที่ต้องแยกจากเสี่ยวสือ” ดวงตาสวยคู่มองผมอย่างเห็นใจแต่ทำไมนะหัวใจผมยังเจ็บปวด% q4 E% c8 p+ z0 B9 u
/ m, b0 ]5 o7 y* A1 U$ \% r' A
( R1 a( E8 O/ A) t& Nผมนิ่งไม่ได้พูดอะไรเพราะดูแล้วคุณเฟยเฟิ่งคงไม่ต้องการคำตอบจากผมสักเท่าไหร่และเรื่องแบบนี้เขาก็รู้อยู่แก่ใจจะให้ผมตอบให้ทิ่มแทงใจเพิ่มไปทำไมกัน
; e+ o! y) A( C! E |1 \& N3 M' F- E9 t( r
9 x& G2 f, ]/ v: }" }และเหมือนเป็นคำเกริ่นเพื่อเข้าสู่ประเด็นถัดไปมากกว่าที่จะสงสารผมจริงๆ4 v8 C# h# v; D& D _; {
0 S/ u: ~4 m" Z: q
' d7 e( t3 ]1 t* l: X( E3 j“คงเหมือนกับผม...” นั่นไงผมคิดผิดซะที่ไหนกัน “ช่วงเวลาที่คิดว่าเสี่ยวสือได้จากผมไปตลอดกาลมันช่างทรมานเหมือนตายทั้งเป็น”' S6 f, K: z$ n& D9 n4 x4 f
( E0 I @7 r W! ^9 ~% X/ |3 w' i: b* ~. Z
4 x( T" q$ {$ {
น้ำเสียงสะท้อนความเจ็บปวดบวกกับสายตาเหม่อลอยเมื่อย้อนคิดไปในช่วงเวลาเมื่อหลายเดือนก่อนเรียกให้ร่างกายผมชาวูบ หัวใจเต้นระรัวอย่างบ้าคลั่ง แต่กระนั้นผมก็ยังนิ่งและทำเหมือนรับฟังเรื่องเล่าวันเศร้าใจจากคลับฟรายเดย์รายการวิทยุโปรดคืนวันศุกร์ของผม
# b5 K7 h" q: n3 X* G+ }) `0 r' N- t/ G/ h
$ Q0 G c. @) g* p+ g& e' M0 Uหลายคนบอกเสมอว่าผมเป็นคนใจดีชอบช่วยเหลือผู้อื่น แต่ผมก็เป็นมนุษย์คนหนึ่งที่มีรักโลภโกรธหลงคงไม่สามารถใจดีกับคนที่คิดไม่ซื่อกับคนรักของผมได้' j. b: _, T! l0 X+ x+ l0 C
9 c, T$ J1 E- x# }9 b0 {
* j( k+ Z! \7 D6 b7 O7 m
...ณเวลานี้ผมมั่นใจแล้วว่าคนตรงหน้าไม่ได้คิดกับใหญ่เพียงแค่เจ้านายลูกน้อง
) O' B+ n4 U- a
) h$ k( ~- V$ P* Q
% x7 C7 |4 a# O/ x0 N! `% aแล้วใหญ่ล่ะ....# ^, W" @4 c9 R! W$ t6 u7 J
O# s8 h( u% T0 A
* c5 R' ]# W' R8 T$ [; Fไม่...ผมจะเชื่อใจเขา0 x9 |& o* V0 c( Z
+ Q/ z6 D0 r' }) S& B, ]
$ b/ u# r/ \: dและคงมีแค่ความเห็นใจให้คุณเฟยเฟิ่งเพียงเท่านั้น
1 A$ Y2 w: i5 H/ x. l5 g4 w5 x2 |# @6 S6 h( L
1 g5 s/ i. N! Z4 K% T& I5 Oขอเพียงอย่างเดียว...อย่าให้ความเชื่อใจและเห็นใจที่ผมมีให้ย้อนมาทำร้ายตัวเองเลย...- j% E& l) l1 z4 i
7 q1 N( r) {5 A/ x4 ]5 z) b2 q+ H2 v. \) h5 p( n1 j
' L$ v! `) O& S2 V
5 }& k/ t3 ?# |3 p9 r/ i
คุณเฟยเฟิ่งชวนผมมาเดินเล่นในสวนบนชั้นดาดฟ้า หลอดไฟนีออนถูกสับสวิตซ์เปิดให้แสงสว่างกลิ่นฉุนของดอกไม้โชยปะทะจมูกจนต้องเบ้หน้าหนีทันทีที่เปิดประตูเข้ามา
* p$ e) A5 ~( n" p" G, ]; K" ~& K# ]
: {- z& J! Z4 ]" aแต่เมื่อชินกับกลิ่น...ความละลานตาของพืชพรรณรูปทรงแปลกตา ชูช่อดอกสีสันแตกต่างสลับกับใบสีเขียวสดไม่ว่าจะขาวแดงชมพูเหลืองและอีกสารพัดที่ผมไม่สามารถบอกได้ว่ามันคือสีอะไร# T) B; z& G! u& w% y& s) c2 }
0 d# m( f4 u( H1 t
+ d. C: u9 G2 k6 Y( B7 Rดั่งงานพืชสวนโลกขนาดย่อม ผมตะลึงงันกับความสวยงามเบื้องหน้า ภายใต้หลังคากระจกฝ้าค้ำจุนด้วยโครงเหล็กสีขาวพร้อมผนังทั้งสี่ด้านที่ทำจากกระจกใสอุณหภูมิเย็นเยือกให้ต้องยกสองแขนกอดลำตัว สองขาค่อยๆก้าวไปตามทางเดินหญ้าญี่ปุ่นสีเขียวสดที่ถูกตัดสั้นเสมอกันอย่างสวยงาม( f- H Y3 i- ]* u$ V$ Q
' y }9 I2 [! W: H* o
# l2 L. o# q. o, T& ~สองข้างทางเดินมีดอกไม้หลากหลายชนิดปลูกเรียงกันไล่สีสันสวยงามจนอยากจะเอื้อมมือไปสัมผัสแต่ก็เกรงว่ากลีบดอกแสนบอบบางจะบอบช้ำจึงได้แต่ทอดสายตามอง มีดอกไม้อยู่ไม่กี่ชนิดที่ผมรู้จักเช่นดอกกุหลาบลิลลี่ และยกพื้นทางด้านขวาจะเป็นดอกไม้ไทยที่พอคุ้นเคยจำพวกคุณนายตื่นสาย ดาวเรืองเฟื่องฟ้า เทียนทอง ฯลฯ ส่วนอีกร้อยกว่าชนิด (จากที่คาดเดาจากสายตา)ผมไม่รู้จักเลยแต่สามารถพูดได้เต็มปากว่ามันสวยมาก I* s4 m' C) q/ i
- r6 M. x4 g2 _: X4 C; g$ y
2 I. n( n8 G- u8 o: z1 |. j
“ชอบไหมครับ”
. c, k% _1 B/ V
% m# B5 f7 E0 B9 x2 ]
( }, v2 M& X E5 p$ s“ครับ สวยมากจริงๆ”
. u) c7 D% v) @: B
- n1 o. @- P! v% a3 g( s
( C0 T, p) Q% V; Q0 k; \“อย่าจับ!” ผมดึงมือกลับอย่างตกใจเมื่อกำลังจะเอื้อมมือไปสัมผัสกลีบดอกผกามาศสีแดงสดที่ชูดอกสวยยั่วยวนอยู่เบื้องหน้าเสียงร้องเตือนจากคนข้างๆก็ดังขึ้น “มันเป็นชนิดมีพิษน่ะครับสัมผัสโดนผิวหนังจะไหม้ปวดแสบปวดร้อนได้”
. I+ H, z5 S7 u; X7 x2 J3 W9 ~) E7 v* U4 r; C# H" W
" s" L: W& S) z& uผมหน้าเหยเกก้าวถอยหลังอย่างแหยงๆดอกไม้สวยแต่รูปจูบไม่หอมเกือบจะทำพิษผมเข้าแล้วคุณเฟยเฟิ่งจุดยิ้มมุมปากก่อนพาผมเดินลึกเข้าไปในสุดซึ่งบรรยากาศด้านในโดยรอบอบอวลไปด้วยละอองน้ำจากสปริงเกอร์
7 a" u. [5 e; `2 r" |; J9 d2 x6 S: R3 O. R& } [6 c" l
( m; A% V7 X- s u
“เอ่อ อันนี้มีพิษไหมครับ” ผมถามอย่างไม่กล้าจับดอกไม้อะไรอีก! N" S# T! t2 z/ S) v: s, a! A
1 n# A& n5 p5 t2 u
6 ?$ J) ]3 c. F3 q: _; Q. c+ J+ E' ]“มีครับ”
1 B# x: F W5 _2 P: R( y% h& O( Q4 S1 b7 h! d- m+ {1 @
/ ]; {1 F$ d w( S2 _
นั่นไง ว่าแล้วไหมล่ะ อันตรายต่อชีวิตไปหมด3 V' D+ f: u/ n' ~% `
" ]) R, U4 c: i0 F7 S1 h5 n
4 K/ b; R. S9 n! A4 E“แถวนี้จับได้ไม่เป็นอะไรครับ จะเป็นก็ต่อเมื่อทานเข้าไป”
# ] p" R" [! B9 U( G5 C2 K3 l9 `
1 @6 y( F; A2 }3 y, b' B- l) {( }+ t5 M, Y% r8 B2 d
“แน่นะครับ”
, C' x, u x% d" e: j3 | K O3 e, [0 S( b0 n8 {8 w
& {/ h6 N) B1 m7 P; F$ ?
“ครับ” เฮ้อผมถอนหายใจอย่างโล่งอกก่อนยิ้มกว้างกับความสวยงามเบื้องหน้า เอื้อมมือไปสัมผัสกลีบมันเบาๆพลางก้มลงสูดดมรับกลิ่นที่คราแรกชวนให้ผมเวียนศีรษะแต่ตอนนี้กลับดึงดูดจนอดใจไม่ไหวกับกลิ่นหอมของมัน
( I8 j1 V P7 J
& N/ K: s2 I& g+ A b
1 l9 w4 R! G+ R. c' U& }ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าสวนดอกไม้บนดาดฟ้าทำให้อารมณ์ย่ำแย่ของผมดีขึ้นมากเลยทีเดียว
4 C' u, m6 X: _7 y9 @# V& W6 E( r" F j
( _: T* k1 w* N+ D
คุณเฟยเฟิ่งก็คงรู้สึกเช่นเดียวกันกับผม ร่างเพรียวสวยนั่งยองลงก่อนใช้ปลายจมูกแตะลงบนกลีบดอกใช้ปลายนิ้วไล้มันเบาๆอย่างอ่อนโยน แววตาทอประกายอ่อนแสงลงอย่างแสนรัก
0 Z/ a9 K2 U/ x, y8 }
6 ~" g, [) r$ }2 L5 r8 i) u$ N
$ B& N& t! `! m% X8 y“ผมชอบดอกไม้มากมาตั้งแต่เด็กๆ และนี่คือดอกไม้ที่ผมชอบมันมากที่สุด”เขาว่าพลางพรมจูบบนกลีบดอกอย่างทะนุถนอม0 Y5 F6 V A( r: o; K
$ o, X6 \4 t/ K4 u
( B; Z( s; n5 a( d1 ~ r) q$ i+ }6 Jผมมองดอกไม้ชนิดที่ว่าอย่างสนใจ ตัวดอกสีชมพูแต้มจุดรูปกรวยสั้นๆออกดอกบนกิ่งเรียวยาวชะลูดขึ้นไปจากโคนต้นจรดปลายดอกบานเต็มวัยบานกว้างไล่เรียงไปถึงยอดที่ประดับด้วยดอกตูมเขียวอ่อนเหมือนกับกรวยไอติมที่แต่งแต้มด้วยสีน่ามอง1 n" }9 E: ^1 B) g
) ~5 E( e ~- { O
) }& a3 q, \0 h7 {) Z5 i/ c
3 b% t. ~* h6 F2 q9 b$ e' T6 b“ดอกอะไรหรือครับ”- z9 I0 ^+ F- R) [+ i [# L- Q; i
% X( |, x: B }- [+ h; _3 m! q
3 i4 H. ?! h& w. ]9 V- q) H0 Z
คุณเฟยเฟิ่งลุกขึ้นยืนแล้วโน้มหน้าลงไปสูดดมอีกครั้งก่อนตอบ “ดอกฟอกซ์โกลฟน่ะครับ ถ้าเมืองไทยบ้านคุณจะเรียกมันว่าถุงมือจิ้งจอก”. C+ H: y+ S4 \6 I+ k5 I+ o
) Q; T% E+ ^/ r0 c' U+ W, k8 D# E% G; g0 D2 d* R. q2 K
“ถุงมือจิ้งจอก...” ผมพึมพำทวนคำ ฟังดูเจ้าเล่ห์น่ากลัวพิกลผมว่ามันสวยออก สวยมากๆ+ x2 b* P$ }; X" r0 H
9 j( b k3 c: [
1 a& E! F( S7 o7 I! u
“คงเพราะภายนอกดูสวยงามแต่แฝงไปด้วยพิษร้ายกระมังครับ มันถึงได้ชื่อว่าถุงมือจิ้งจอกบางพันธุ์มีพิษร้ายแรงทั้งต้นทั้งดอกจะถูกเรียกว่าต้นกระดิ่งคนตาย”# N% t. z- `& h- D% M
) q+ `. U( b0 H& F( T6 x
, ?; V X1 B& {$ q' \6 b$ w; y/ W
อืม ฟังดูน่ากลัวและไม่น่าเข้าใกล้อย่างมาก แล้วที่ผมสูดมันเข้าไปเต็มปอดเมื่อกี้จะไม่เป็นไรใช่ไหมมันจะไม่แทงข้างหลังผมใช่หรือเปล่า แต่คุณเฟยเฟิ่งยังคลอเคลียเป็นลูกแมวแบบนั้นได้แสดงว่าชีวิตผมยังปลอดภัยดี8 z. `( p- x, {) J
5 k2 e% k! E6 }) F9 L. H
0 M j" i4 Y8 x" m! N“ฮ่าๆ ทำไมทำหน้าแหยแบบนั้นล่ะครับ”; e; D8 J7 K4 S. P P4 x2 _4 [. ]* \
% i+ C% |1 m1 k. `8 [
' q- U% z9 Z" N5 C; y“ผมแค่สงสัยว่าทำไมคุณถึงโปรดปรานมันนัก มันดูเอ่อ...น่ากลัวพิลึก”ว่าแล้วผมก็ขอใส่เกียร์ก้าวถอยหลังออกมาสักสองสามก้าว
2 F o' K$ F f# m: g1 i( y+ C; |+ K3 a1 g3 m
/ G4 U) O: T3 l. x
“มีคนให้ดอกฟอกซ์โกลฟกับผมในวันที่ผมสูญเสียสิ่งสำคัญที่สุดไป”ดวงตาทอประกายแสนรักละจากใบหน้าผมลงไปมองดอกไม้แห่งความหลังพลางเอ่ยต่อ“นับจากวันนั้นเขาก็กลายมาเป็นสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิตผมแทน”: x! M( G1 p8 H* W0 g1 D+ D
6 R C% h( w8 H
9 U9 z2 `* |+ G# J8 w
นัยน์ตาสวยคู่นั้นทอประกายรักมากกว่ายามพูดถึงดอกไม้เสียอีก, E* t8 z: U j8 W; \
+ p2 W' B2 k, @* P: s" o/ s/ _/ D& j8 D# F: Q7 w* m( j) r$ Z) E
ในขณะเดียวกันปลายนิ้วผมเริ่มเย็นเฉียบก่อนลามไปยังส่วนต่างๆของร่างกาย
% e8 Z& y* f) `
7 f m M7 _$ K: L8 ~
8 |* y+ W% D3 K0 Z9 z“ผมยังจำได้ดีตอนอายุสิบห้า เพราะกฎของตระกูลทำให้ผมสูญเสียของรักและศักดิ์ศรีความเป็นลูกผู้ชายไปมันช่างสุดแสนทรมานเหมือนตายทั้งเป็น ขังตัวเองอยู่ในห้อง ไม่อยากเจอหน้าใครคิดว่าตายไปเสียยังดีกว่า...” แววตาทอประกายรักในคราแรกเปลี่ยนเป็นรวดร้าวยามที่ริมฝีปากเอ่ยเล่าเรื่องราวในอดีตความรู้สึกสงสารตีตื้นเข้ามาในอก “แต่เทวดาคงเห็นใจ...บนความเลวร้ายที่เผชิญฟ้าก็ส่งเด็กชายตัวน้อยมาให้ผม...”
0 E; u0 {- `0 B) x! v
0 ^' G. Z: h" S- J) h* ~# Y0 [8 G. M0 k, w+ j9 P( s- h/ c! J7 `
แววตาหม่นแสงกลับมาสดใสอีกครั้ง : s. u. n: b3 }
1 l. Q8 T- o2 T5 l. t
. ^, T9 \8 x" v
“เด็กนั่นเป็นบอดี้การ์ดที่ถูกส่งมารับใช้พี่เฟยหลงตั้งแต่สมัยยังเป็นคุณชายใหญ่เด็กผู้ชายตัวโตเกินมาตรฐาน หน้านิ่งๆตาดุๆแต่กลับเป็นเด็กที่...เดินถือถาดอาหารเช้าเข้ามาให้ผมแทนแม่บ้านผิงเด็กที่มาพร้อมกับแจกันใส่ดอกไม้ที่ผมมารู้ทีหลังว่ามันชื่อ ‘ดอกฟอกซ์โกลฟ’ ” ดวงตาเรียวสวยหันมาสบตาพลางจุดยิ้มมุมปาก“น่าขำนะครับ จะปลอบใจทั้งทีเอาดอกถุงมือจิ้งจอกมาให้ แต่คำพูดของเด็กสิบขวบก็ทำเอาผมอึ้งและซาบซึ้งทั้งน้ำตาเลยล่ะครับเขาบอกว่า...เห็นแม่บ้านผิงบอกว่าคุณชายน้อยกำลังเสียใจ ผมเลยเอาดอกไม้มาให้คุณหมอจางบอกว่ามันช่วยรักษาโรคเกี่ยวกับหัวใจได้...โถเด็กน้อยเอ๋ย ให้ทำตัวขึงขังเป็นผู้ใหญ่ยังไงสุดท้ายเด็กก็คือเด็กอยู่ดี...ใสสะอาด...ชะล้างหัวใจที่มืดมนได้...” A- F; o( ], `* ]2 y6 {) b
5 {% T& n9 M+ F- k: _
4 T. e' ?# b) e! c' w# kมาถึงตรงนี้ผมสัมผัสได้ถึงสายใยความรักและความผูกพันของทั้งคู่ได้ ริมฝีปากที่เริ่มสั่นน้อยๆเอ่ยถามออกไปแม้ในใจจะกลัวแสนกลัวคำตอบก็ตาม4 C% Z3 S! J* A. x8 J8 V! i
M3 E# U9 L, }, P2 w/ f4 o3 S7 d
7 [7 Y8 Q1 _/ v2 X$ a6 H# F* |) W6 D“ดะเด็กผู้ชายคนนั้น...ใหญ่เหรอครับ...”4 q/ T0 G% n- B% F
& [+ q( e$ b0 o) ^6 \/ g2 c/ `9 ^- B$ ^7 H
นัยน์ตาแววหวานสบตาผมนิ่ง เผยยิ้มบางก่อนตอบ “ไม่ใช่หรอกครับ...”8 n5 n( H) Y: E: }4 {
( b' K" L& N+ q$ E, v* ]
$ M j! a+ Y1 _( Z2 Eลมหายใจที่กั้นไว้ถูกปล่อยพรูออกมา.... N( n U0 {0 Z
/ l7 U4 _7 W& J0 [' t: V- i9 ^! z" r1 F
“เสี่ยวสือต่างหาก” * u$ g+ w, f+ d! S5 D& \! G
- p( \6 V& i; X0 k4 }/ N& U
/ A" u/ t, ^* j2 c4 a& }. i- B/ d# H ...แล้วสะดุดลง เหมือนถูกตัดขั้วหัวใจทิ้ง: b/ C! W) h" s
/ i' D5 ^3 {8 K4 _! M% s! O+ ~) U! @
“เพราะเหตุการณ์ในวันนั้น ผมจึงไปขอเด็กคนนั้นจากพี่ใหญ่เพื่อให้มาอยู่เคียงข้างผมแทนและตั้งแต่นั้นมาเขาก็คือเสี่ยวสือของผม...ของของผม”3 u3 b3 M: V+ Y( o* K% S, V
- b6 d: W- W5 J' K
7 H. Y8 k$ S8 d: v8 s; D& s/ Tหัวใจผมเต้นระรัวในอัตราสูงสุดเกินกว่าที่เคยเป็น!!!
" \& Y$ U2 M. h) i3 H; f
2 S, Q: x7 L" E7 a B1 B, H7 ^) V. @; `; `# f6 d
* H. t; C: e% T
) T0 c0 `, M8 C3 sปึง!!
7 \) e1 F3 V1 b6 [0 L, p# h0 S& Y% J( W
- M/ j2 w/ G; X3 t3 H+ uโครม!!0 y+ N* z1 _. x8 t% r
- r) K* e1 ]; G" F% r {
; L0 |& z5 ~6 N( l) d
เฮือก!!& Y4 S. U) R' t% {2 x
7 W ^* o+ ^& M5 {( ^6 K- p
t* H( u M l2 s# mผมถูกเหวี่ยงจนร่างกายที่ไร้เรี่ยวแรงอยู่ก่อนหน้าไถลตามแรงจนอัดเข้ากับผนังปูนความเจ็บปวดแล่นริ้วไปทั่วสรรพางค์กาย ไม่ใช่จากแรงกระทำภายนอก...แต่มาจากภายในร่างกายที่ปวดร้อนดั่งไฟเผาร่างกายอ่อนแรง ช่วงท้องปวดมวนเหมือนโดนมือที่มองไม่เห็นบีบลำไส้จนบิดเบี้ยว ริมฝีปากลามลงไปยังลำคอปวดแสบปวดร้อนแม้แต่จะเปล่งเสียงพูดหรือหายใจยังลำบากหัวใจเต้นถี่รัวตึกตักคับอกอย่างกับวิ่งโดยไม่หยุดพักมาสักร้อยกิโล
$ U! t+ [* o- [/ T) w
5 G0 m9 |. o x) v7 A+ S% y3 j8 k2 y- b
ไม่...ไม่ใช่เพราะผมตื่นเต้นหรือกลัว...แต่เหมือนกับโดนบางสิ่งเข้าไปกระตุ้นมัน...รวมทั้งอาการแปลกๆทั้งหลายที่เกิดขึ้นด้วย, [' f- ?: H- G1 x- b8 J
0 h' a) w* y% q' F0 ?0 i; F7 v; d6 K4 ~( `- K
“คะคุณเฟย ฟะเฟิ่ง...”
( e* m0 K+ a0 H; |% J6 N
' B9 x& e" w8 b! U* I0 a
5 U) s( {# d/ W* H: V: B- P4 `“บางอย่างรับในปริมาณที่เหมาะสมมันก็จะสามารถช่วยชีวิตได้ แต่ถ้ารับมากไปมันก็ปลิดชีพได้เช่นกัน”เสียงเนิบหวานเหนือศีรษะเรียกให้ผมค่อยๆเงยหน้า มองใบหน้าหวานฉ่ำที่บัดนี้เรียบเฉยดวงตาใสแข็งกร้าวมองผมอย่างเคียดแค้น
3 T* L7 h4 S# C* m# l( [/ M2 z% b. n6 S) `3 @: D& N9 v: r
) P! `3 x* J% Z. Z# }
หลังจากประโยคแสดงความเป็นเจ้าของในสวนดอกไม้บนดาดฟ้าจบลง หัวใจผมก็เต้นระรัววินาทีแรกผมกลับคิดไปว่าเพราะคำพูดนั้นมันช่างกรีดหัวใจผมยิ่งนัก แต่เวลาถัดมามันไม่ใช่...ร่างกายผมผิดปกติมากขึ้นเรื่อยๆทั้งอ่อนแรงเริ่มปวดแสบปวดร้อนตามร่างกาย และสุดท้าย...ไม่สามารถป้องกันการคุกคามจากโดยรอบได้เลย
2 _. {' O6 _- P; h
( v( t2 X' _, B: c* F& M6 N# b# x. M! P X3 s0 j, U% R
มารู้ตัวอีกทีผมก็ถูกพาเข้ามาในห้องสี่เหลี่ยมมืดๆซ้ำยังมีกลิ่นคาวฉุนจนอยากอาเจียน) n# F- Z7 r5 J9 P) ~" M1 H, g
8 q0 v1 y! y$ k7 ~8 z+ v ]% h1 R7 n; \1 s- ]+ y& y2 t
“ทะทำไม...”& e" q% c2 a) X7 d2 r4 w" n
" s9 ~$ i) \" E
; D, H% N8 ]" T: z1 Z0 b7 j
“บุญคุณที่ช่วยเสี่ยวสือไว้ทำให้คุณมีชีวิตมาได้จนถึงทุกวันนี้ แต่ตอนนี้มันหมดลงแล้วทดแทนกันพอแล้ว ไม่ว่าจะเป็นบุญคุณหรือความเป็นเจ้าของเสี่ยวสือ...ที่เพ้อพบไปเอง!!!”เสียงตวาดก้องให้ผมกระถดตัวหนีชิดมุมผนังชื้นอย่างหวาดกลัว
# q/ w/ E8 n2 _( q! m$ D2 v4 `# X3 n* d0 O) W6 K
$ ~" Z: J' b1 q- M+ Z/ T& |/ [ณ เวลานี้เขาไม่ใช่คุณเฟยเฟิ่งที่สวยสง่าอ่อนโยนคนเดิมไม่ใช่สิ...คนที่เขาปั้นแต่งขึ้นมาตบตาผม เขาก็แค่...
# W% o0 i+ G+ W* K
6 ]2 f1 ` H0 E. b6 {# Y2 U; _( q" s6 T* ^- v e) \4 C+ ?; t
“โอ๊ย...” ผมร้องอย่างเจ็บปวดเมื่อร่างกายทวีความทรมานขึ้นเรื่อยๆและยิ่งผมแสดงออกมากเท่าไรอีกฝ่ายก็ดูจะพึงใจมากเท่านั้น “คะคุณจะฆ่าผมเหรอ...อึก”
$ @: r" `$ j4 f [" _# N" t% P" l
: v& k6 i: Z3 o9 L' P- G
. v' `7 } e, Z3 n5 F0 ]/ n4 ^สะแสบคอจัง เสียงแห้งแทบพูดไม่ออกเลย" G r! k; N* C% B+ N6 E" S$ W
) B' m1 k) L% [/ ^" S, q1 {
" G3 m( X8 [, F( h“ยังไม่ถึงเวลา...แต่เชื่อเถอะ...” ร่างนั้นนั่งลงตรงหน้าผมใช้ฝ่ามือบีบคางแล้วจิกเล็บลงบนผิวแก้มยามบังคับให้หันมาสบตากัน ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเยียบเย็น“คุณจะทรมานยิ่งกว่าตายทั้งเป็น หึ”/ D& \- _- V7 }; T
$ q% `! u: T5 F/ W6 `# u4 Y" o4 H
7 q d2 G( S5 [) [% p/ I: ?6 m Aฟึ่บ!!
- L; {/ z. q& F0 U1 m( C2 B0 t4 U6 I o
9 K- ?7 h+ B2 H2 |# H# A
ฝ่ามือที่บีบหน้าผมอยู่ออกแรงผลักสะบัดไปด้านข้างให้ผมล้มนอนอย่างไม่อาจต้านทานรู้สึกเจ็บตรงข้อศอกที่กระแทกพื้นปูนพร้อมกับอีกฝ่ายที่ลุกขึ้นยืน สองมือของผมกอดร่างที่คุดคู้เข้าหากันของตัวเองแน่นแต่กระนั้น...ผมก็ยังอดส่งสายตาเวทนาให้อีกฝ่ายไม่ได้ ถึงสภาพผมจะน่าสมเพชเยี่ยงสุนัขเจ็บปวดทรมานเยี่ยงสุกรถูกเชือด แต่ผมก็ยังรู้สึกสงสารอีกฝ่าย...ที่จิตใจเขายังอยู่ใต้ตมจมอยู่กับความคับแค้นและอิจฉาริษยาจนสามารถทำร้ายเพื่อนมนุษย์กันได้ถึงเพียงนี้...
' {; E% M$ n" T8 |, W9 ]5 [! _0 E% o: U& R
& \ X& Y* I0 B6 z( Z7 Y' R* O
“อย่ามามองผมด้วยสายตาแบบนี้!! เจียมตัวเองซะบ้าง!!” ตวาดอีกครั้งพร้อมสะบัดตัวหันหลังเพื่อย่ำเท้าก้าวออกไป ผมปรือตามองเขาก่อนเปล่งเสียงแหบแห้งอย่างกระท่อนกระแท่น8 @# P! R- l# l) L4 a; @
6 o7 ~) o9 M- n2 t( d7 T: g1 G$ {) B9 B% E. s' K( L* G
“ละแล้วผมจะ...จะแผ่เมตตาหะ...ให้คุณ...”
\- _# Z2 q9 C4 V* T4 X" P8 a# t4 ~% ]6 S( f+ r- N
$ }! N& N3 p( Q1 d0 c, M) }“ไม่จำเป็น เก็บบุญไว้สวดศพให้ตัวเองคืนนี้เถอะ อย่าปวดใจจนตายก่อนซะล่ะ!”เขากัดฟันพูดโดยที่ไม่ได้หันกลับมา แล้วเดินออกจากห้องไป
$ X" u' n1 z( e0 L" U: R
# q* M, A( p: N4 n, U/ e; G9 d# i
- ?: G" o3 n6 ?$ d- Q! k) xผะผมเจ็บจังเลย...ปะปวดแสบปวดร้อนไปหมดทั้งตัว...เพราะดอกไม้เป็นพิษอย่างนั้นเหรอ...3 x4 K* I3 x7 |, Y; a/ l* x1 o' K, E/ N
% Z d5 R% n7 U6 K+ p
# B' A. u; r% ~: A e6 k$ Gไม่สิ...ในเมื่อคุณเฟยเฟิ่งก็สัมผัสมันเหมือนกัน...
6 g$ \; o8 A6 W$ g- n+ ?+ @3 l8 C6 }6 R
+ g8 `! Q. d3 x8 R9 m" b( Zผมพยายามเค้นสมองคิดทั้งที่ปวดศีรษะจนสมองแทบระเบิดกอดตัวเองให้แน่นขึ้น...1 u% S7 y3 G/ X9 I# }8 P
) U. X- | l' u; l( q* G% p: B: J/ A
- R) K8 g( `$ E% }( B" g' H6 t# Kเพราะอะไร....เพราะอะไร...ทำไม...
! _8 |2 ]! c5 Y% G& N3 F9 _
8 S1 ~6 q. `5 z! c |# @7 J W; |- u& T
สุดท้ายผมก็ถกเถียงปัญหานี้กับตัวเองได้สำเร็จ...เพราะดอกไม้นั่นแหละแต่ไม่ใช่ที่สวน ไม่ใช่เพราะสัมผัสโดน ไม่ใช่เพราะดม: @, ]. h0 \3 ^
M4 S! K& i3 o6 s$ C0 [1 {2 e
, f0 ]" F" f" V2 f) U* }....น้ำสมุนไพรแก้วนั้น ผมจำกลิ่นมันได้แล้ว นึกว่าน้ำอะไรที่แท้ก็...
# s. i( x5 O! p# N$ e9 y; [6 S: v9 a3 b& _
6 n) c0 u3 g' q2 V
...ถุงมือจิ้งจอก ไม่สิ กระดิ่งคนตาย...
9 n* t8 ^" E3 U9 d" P2 w* |4 P/ E9 f7 s) z' [" d
9 D9 ?2 x. w. c3 I6 E; \
. b3 P' h: G8 L2 t: K7 \
ใหญ่...ใหญ่จะรู้ไหมว่าเล็กหายไป จะตามหาหรือเปล่าเล็กยังเชื่อในตัวใหญ่อยู่นะ...ยังเชื่อว่าจะมาช่วยและยังรอฟังคำอธิบาย...
0 v" o) e' \. d
& k; }. E/ D0 L( ~8 d; X! V3 d; h( f3 B
! Z+ G3 M$ L* Q) L: U! H
! ?& C. P( T) }3 c. y: B1 I# Qแกร๊ก!
4 D% o! V8 T% q$ ~, Q
9 F+ r) [ _" E, O1 E
+ q% e! u5 A/ l5 [8 }2 Gเสียงเปิดประตูเรียกให้ผมปรือตาขึ้นมองฝ่าความมืดไปก็ไม่เห็นมีการเคลื่อนไหวใดๆเกิดขึ้นเลย แต่เสียงมันใกล้มากจริงๆ
, E8 Z, K8 @4 B. |" s2 T
3 O$ T1 g* O6 F4 d+ Z7 g+ T) J4 C3 X( @
กุกกัก กุกกัก1 [* H; `1 _( u- O7 x3 F: f
5 P! |# k/ N% o0 y
. x8 c& E' s; M“คุณเฟิ่งจะอาบน้ำก่อนไหมครับ” สะเสียงนี้...ผมจำได้
3 r& B/ J. A$ I
! E7 B! P9 W. @+ M9 \# h. C `2 H; n& {: {9 ^/ `6 }7 a6 I
“ใหญ่...ใหญ่...” ผมพยายามดันร่างตัวเองให้ลุกขึ้นนั่งพื้นชื้นเหมือนเลอะไปด้วยเมือกเหนียวทำให้การทรงตัวขึ้นเป็นเรื่องยากลำบาก แต่ผมก็พยายามจนลุกขึ้นนั่งได้สำเร็จ
4 P+ E4 Y7 r" N& V6 v1 n2 B$ A' b7 r6 ?4 U( Q- x2 @
% N: b( f4 l, O) C2 Jผมกระเถิบตัวพิงผนังไว้อย่างอ่อนแรง อาการเจ็บปวดมวลท้องเริ่มทุเลาลงเช่นเดียวกับความปวดแสบปวดร้อนตามร่างกายไม่รู้เป็นเพราะพิษหมดแล้วหรือว่าเจ็บจนชาชินกันแน่ แต่เมื่อจับตามเนื้อตัวโดยเฉพาะบริเวณริมฝีปากจะรู้สึกแสบเป็นพิเศษและเหมือนผิวหนังจะไหม้ด้วย
- P' X" T1 B6 G+ S$ s* W4 u
6 X7 D+ V ~- c
' A' H: U" @- X9 L4 P' Y“อืม...ดีเหมือนกัน อาบด้วยกันไหม” เสียงคุณเฟยเฟิ่ง
) v# a/ [: R8 Z; U r
' F: L9 e4 B( b" F% W2 U
6 z6 O* x4 c; E) }- O' Bผมพยายามกวาดสายตามองหาที่มาของเสียงก่อนจะพบว่ามันดังอยู่เหนือศีรษะผมนี่เอง...บนชั้นถัดไปแต่ผมกลับได้ยินเสียงทั้งคู่ชัดเจนเฉกเช่นนั่งอยู่ในห้องเดียวกัน
8 [! B; o! v. V7 v' ^5 z. b* A, G
1 b7 Y7 I$ x. E& @/ @
# x3 {1 ]: _& E1 vถ้าผมตะโกนเรียกออกไปใหญ่จะได้ยินไหมนะ...แต่จะเป็นไปได้ยังไงในเมื่อผมลองตะเบ็งแล้วกลับไม่มีเสียงอันใดลอดผ่านลำคอผมมาได้เลย..." f7 _7 f) L" F! e: \" v
. r& Y4 z, ~6 r3 d, h! C6 U- \7 V5 x- G _
“เดี๋ยวผมไปอาบที่ห้องก็ได้ครับ”
5 J7 c4 C; g+ _" y0 m& }9 b) a: W: |4 f$ z/ [/ @. {- X
9 C* [) z& _* e& m; g" \& u' p
“ทำไมล่ะ อาบด้วยกันนี่แหละ ก็อาบด้วยกันอยู่ทุกวัน”
; v R6 G m# T5 @ E- p# X T9 i; J) q# I) }& q& f) T# o( z' _/ i% P
, i8 u% F; E9 s$ \$ D
“คือผม...”
3 t, L: O v4 v- B0 l! B3 H2 y. H6 i+ C" Q9 q; F. n0 i
% R+ _" q) _# m
“เป็นห่วงคุณเล็กหรือไง”
% L8 m# m2 Q% d1 \" D
`' F; l- O' B% r: v' s; e* q, j8 N! a1 _, }# x5 U
จบคำถามเสียงก็เงียบไปเสี้ยวนาทีแต่ช่างยาวนาสำหรับคนรอคอยคำตอบอย่างผมเหลือเกิน
/ m& C+ ^4 u6 d$ F, A7 `3 N0 U/ Q. n' b/ F9 {3 q- e0 b
P; L( q. Q3 e. E+ w' o4 x& A: |
“เปล่าครับ”
7 h/ ]0 N5 k* a2 [5 D
7 c: D# m: E& q/ k8 {: E1 ]1 ^% }
* ]6 i* u5 |+ m: r* ~! [“ดี งั้นไปอาบน้ำด้วยกัน ถูหลังให้หน่อย...นะ”
% j# s/ `) u% O
# F' _( v; x- t0 ~: G: M! {# y# S i+ z0 a4 P
“ครับ”. S+ A; l" F- d: Z6 Z, O6 R
* Q, H- V( R& \: l5 b5 a
5 z9 h2 T4 W) f" p9 [$ @“ตามเข้ามา ไม่ต้องปิดประตูนะ”
: ~1 \2 m% C; |& ^
: d: {: Q( Q3 h; c, e# }
# }3 V& P6 `' X# M+ W9 G* Nและแล้วน้ำตาที่แม้แต่โดนทรมานหนักหนาแค่ไหนในช่วงค่ำคืนที่ผ่านมายังไม่เคยไหลลงมาสักหยดบัดนี้มันกลับไหลหลากอย่างไม่สามารถกักกลั้นไว้ได้เพียงถ้อยคำเดียวของคนที่ผมรักหมดใจ
( y' E; A0 o1 [8 \ D" @
( L; G8 d/ i7 _# ` F7 [% e4 F. y+ V$ ?' a+ D' b; V7 |
ถ้อยคำที่เหมือนไม่ใส่ใจกัน
8 S4 h) Q0 y6 L8 A; ?
9 I6 @9 v; x/ [' s& T6 f/ ^
& q) R! R7 q) G/ J6 s* J
8 Q% P. {% i- B7 \ขณะที่เล็กรอใหญ่อยู่ที่อาณาจักรผีดิบนั่น...เข้าใจในตัวตนและงานของใหญ่...แท้จริงแล้วใหญ่เพียงมาปรนเปรอให้เขาใช่ไหม...นี่น่ะเหรองานบอดี้การ์ดอันยิ่งใหญ่ที่เล็กต้องอดทนรอด้วยความคิดถึงตลอดมา...
. o, ^( I. t2 q f. \( Y/ q, E/ V1 `. H. ^/ x# [
% C# N; O/ J3 C' b, j
; c- c% g& {* x0 s! f: ^' Oผมได้ยินเสียงซ่าในห้องน้ำเดาว่าทั้งคู่คงได้อาบน้ำใต้ฝักบัวเดียวกันสมใจอยากแล้วแต่ผมคงคิดน้อยไป...นั่นเป็นแค่การล้างตัว การอาบน้ำให้โรแมนติกและแนบแน่นจริงๆมันต้องลงอ่างต่างหาก0 I1 f" m6 @0 l. }! Z, b
# e) o- J* {9 q6 e# y4 k5 o. r. F% V9 g- G) Z
“ถอดผ้าเสร็จแล้วก็ตามลงมาสิ” คำสั่งเสียงหวานที่ทำให้ผมต้องหลับตาลงอย่างไม่อยากจะรับรู้อะไรอีกแต่ไม่มีประโยชน์อันใดเลยในเมื่อหูผมยังทำหน้าที่ได้ดีอย่างไม่บกพร่อง ทำไมนะหูมันถึงไม่หนวกตามปากที่พูดไม่ได้ไปซะเลย
# S8 M1 _ D* C. B$ R
" i( C2 R/ J, ]% u* G# M3 m, P& B/ z2 v
จ๋อม; V/ D1 B6 {+ C
! W4 Y) K% J4 V- g7 f2 {. N/ Z
0 v& h+ [5 D+ ~- K/ l
เสียงน้ำกระเพื่อมไหวล้นออกขอบอ่างให้รู้ว่าได้มีวัตถุมวลใหญ่เพิ่มลงไปแล้วจะเป็นอะไรไปได้นอกจาก...เสี่ยวสือ
4 R: x7 y! E% P4 L z
# B$ \+ V. P7 l4 G' O9 ^2 F% Z2 S; p2 a8 j
ถึงเสียงจากภายในห้องน้ำจะได้ยินเบากว่าด้านนอกแต่ผมก็ยังได้ยินและทุกคำมันช่างวนเวียนอยู่ในสมองผมอย่างชัดเจน! ~& W8 R1 C i0 q. E- _
# o2 n7 C) y5 e+ \
( [3 y5 B1 b* e8 r$ F“มา...ฉันช่วยสระผมให้”
7 R* D6 L# X4 @
& ]( h! _7 o, G: V+ N' E" u) q
( p; V: N% `5 r; \$ T“ไม่เป็นไรครับ หันหลังเถอะ ผมจะถูหลังให้” / \( b% i. S( L! Y N8 b
9 j0 e, t7 e! `- A% t. ~1 D
& y9 U, T9 F. R, `' xเงียบผ่านไปสักพัก ก็มีเสียงดังขึ้นมาอีก
* U$ R/ p# x- `9 J) h6 X1 m) d0 X/ r" i# g) T, N; Z) J
8 F6 D r2 u2 \, m$ t+ D% [“พอแล้ว” เสียงน้ำกระฉอกออกจากขอบอ่างอีกครั้ง“เสี่ยวสือ...จูบฉันหน่อย”. w5 x; U/ L+ I; A6 I9 C
0 k9 h2 F! {! Z% n! ?
& r& m, }$ H1 B- k“...” ร่างกายผมชาวาบถึงแม้จะไม่ได้ยินเสียงอะไรตอบกลับมาเลยก็ตาม
4 y. Z% I' R6 P
: y+ J- T7 F- O6 a/ s% W9 Q" \6 b6 e/ J7 {' l* }
แล้วจะต้องเอ่ยอะไรอีก เมื่อนาทีต่อมาเสียงครางเครือก็เพียงพอแล้วที่ผมจะเข้าใจในทุกสิ่ง! ~: z2 x* V" y) @( m, l
7 L0 j3 m" }+ f9 Q
0 O; ~; Z* u! v
“อ๊ะ อืมม ปะไปที่เตียงเถอะ”
3 n3 g/ A# I! e2 f- {0 x v2 u% i4 x ]; N9 k, x- J. Y7 i
5 @! c5 c% A2 r1 `: M! J5 U0 b/ f7 Aฟึ่บ
7 D# U; w2 G9 d' `+ w8 L9 U, @+ ^& Y9 U$ `2 w# L/ s8 W+ `
- ^0 }% M' L8 o W
ตึก
" p) ^' E* R& |7 X1 I! q2 I1 Z! s
, U0 ? Q1 J3 b* ] p- I9 Q r4 r. Q. a* L) M; {
โครม
% N# }$ s, \8 C! m; z. C$ A2 Q
1 k2 i3 p+ E2 H0 X* n- |& H
8 g1 a& P- {4 V* Vแล้วเสียงเล่นรักก็ดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง คงจะเร่าร้อนกันมาตลอดทางเดินจนถึงเตียงนอนหลังจากนั้นก็มีแต่เสียงครางระงมอย่างสุขสมของคนทั้งคู่ประสานกับเสียงเนื้อหนังสัมผัสกระทบกันอย่างน่าสมเพช; C. v3 z9 z5 E- c( k
; b& q/ o! \( `; V
/ Y( r, F% H$ \, Q6 @- _3 E
“อ๊ะ ตะตรงนั้น...บี้แรงๆ อ่ะอื้มมม”9 k" N4 ~- g$ o2 B8 H; C4 a8 `
* c0 Z5 O% R3 S% x/ c) ~/ L c5 E, E3 V- T1 p8 \
“อ่ะ อา”3 V8 h1 n# [# m- t$ o3 f e/ f
3 d: y5 J6 V7 f
' e; \ w" `9 `3 a, p- t
ฟึ่บๆๆๆ
1 i& L) R6 h8 `; [; Z7 v: |$ R9 H0 w* Z/ |
% _- f& k8 n$ U m$ I
...เป็นผมเองที่น่าสมเพช...
6 [" f$ Q5 S- L( t5 J1 n
* Y2 w) m6 p; T' f. w9 J7 ^" P
9 }( N' ]6 D+ P/ s) I/ N8 Uเขาทั้งคู่จะรู้ไหมว่าในขณะที่ร่วมรักกัน ผม...ผมที่อยู่ตรงนี้ร้องไห้จนตัวสั่นสะท้านร่างทั้งร่างค่อยๆไหลไปตามผนังลงไปนอนกองกับพื้นปูนอีกครั้ง มือสองข้างยกปิดหูพร้อมทั้งคุดคู้หนีความหนาวยะเยือกที่แผ่กระจายไปทั่วกายร้องไห้จนน้ำตาแทบเป็นสายเลือด...* S Y( l2 d# ], Y* W3 u/ [! B% C H
7 J j- H5 T/ k% Q- O
% A: x! a! J! S! v5 s( ~ผมเข้าใจคำความหมายว่า ‘ทรมานยิ่งกว่าตายทั้งเป็น’ของคุณเฟยเฟิ่งแล้ว/ R+ n) _3 k& J3 S2 G
m1 Q# A; r( _$ j
" Y _* k* p8 b& d" m+ _1 P
ผมอยากจะค้าน...เพราะตอนนี้ผมรู้สึกมากกว่านั้นเสียอีก
; ]5 {6 ]- H! ^4 s6 h' f
9 s ?5 b8 R }# B* ]! v& ]! x4 z: i; C, _
ความไว้ใจ เชื่อใจ และความรักที่ผมมีให้เขาถูกย่ำยีและเหยียบซ้ำๆจนมันแหลกสลายเป็นผงธุลี
$ E. D4 Z5 q) f% Q* v2 B2 D8 H0 ], P/ q! s5 i* }+ G) p
. L1 O- {/ ~0 @5 ^
ไม่ใช่เพียงแค่หัวใจที่ถูกกรีดลึก...แต่ทุกตารางนิ้วของร่างกายก็ถูกเขาทำลายลงจนไม่เหลือชิ้นดี
9 L/ G/ y5 b! H. Q
& x0 d2 s; X6 d4 F' R$ D. r3 Z+ M
6 r0 t$ C x* | R/ }+ _+ e+ ~9 j; }& T- p. @6 m7 d5 w& B
ที่ใหญ่ไม่เคยบอกรักเล็กเลยเป็นเพราะอย่างนี้เองสินะ ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไรที่ผมนอนฟังเสียงสุขสมของคนทั้งคู่ ถึงจะเจ็บปวดทรมานเจียนตายแต่ก็ต้องขอบคุณช่วงเวลาเหล่านั้นที่ทำให้ผมคิดได้
+ M* [! Q. Q$ C
) v3 e% N% E0 ], {* p m8 I# F7 g5 [( Q6 H* k
อย่างที่เขาว่ากันว่า...เมื่อเราผ่านวินาทีแห่งความตายมาแล้วเราจะเห็นค่าของชีวิตตัวเองที่คงอยู่...และผมก็เป็นเช่นนั้น# c @2 d+ m9 \8 l3 o2 {
4 G. m" i$ a) \* k, _- W" p8 v f! {) a
ผมปรารถนาชีวิตที่เป็นสุขหลังจากนี้ ผมไม่ต้องการตายไปด้วยความเจ็บปวดทรมาน$ ~7 ^9 L: t( T6 w* ^. n; h) p' Z
. S/ l' H# X1 s' N- L7 c
. b! q0 ?; ^7 F
ผมต้องรอดกลับไปหาอ้อมกอดของคนที่รักผมอย่างแท้จริงต้องรอด..
$ ?' B/ P, [, L& H( v5 O! q- U t( J- H% J
9 @5 {( \6 Z# U( Y7 V# M
ผมเรียนรู้ที่จะครองสติภายใต้ความเจ็บปวดทั้งร่างกายและจิตใจมากมายที่เข้าถาโถม ตะเกียกตะกายลุกขึ้นนั่ง พลันมือก็ควานสะเปะสะปะในความมืดไปตามพื้นเพื่อสำรวจทางและเผื่อจะเจออะไรที่ทำให้ผมหลุดพ้นไปจากที่แห่งนี้ได้
' g: x" Q" d- d6 G/ ~
6 ~* r6 A' U* \# O; q. s! c3 l: {& W3 k; _/ m* V8 T* h( {
กึก
5 b& h7 Q5 i; z8 H* r( `( G8 s2 j! F8 e# P$ k( p& J
- p0 K7 S0 ]7 `' l
มือผมชนเข้ากับบางอย่าง ผมรีบคลานสี่ขาเข้าไปคลำทั่วจนรู้ว่ามันคือกระเป๋าสะพายของผมเอง ผมคว้ามันขึ้นมาพลางเปิดมันด้วยมืออันสั่นเทา ล้วงมือเข้าไปควานหาโทรศัพท์มือถือแล้วสักพักผมก็เจอสิ่งที่ต้องการ...ขอบคุณพระเจ้า...7 w5 t8 ^, {) N g
) L1 V% O: Q, a/ r" a( B4 s
% z! Q$ u+ e9 M" Q, F
ผมคว้าเจ้าเครื่องสี่เหลี่ยมขึ้นมาแล้วกดปุ่มวงกลมหนึ่งเดียวบนหน้าจอไอโฟนจนแสงไฟสว่างวาบขึ้น ตัวเลขหน้าจอบอกเวลาเที่ยงคืนผ่านไปสามชั่วโมงเองหรือ ทำไมมันช่างนานแสนนานในความรู้สึกผมซะเหลือกิน# q: L; ?( I. L2 I; R1 }8 W
' B+ K7 n% R$ J" b
t# u8 G0 D0 G9 @แสงสว่างจากเครื่องมือสื่อสารทำให้ผมมองเห็นห้องโดยรอบกักขังผมไว้ สองแขนยึดผนังไว้เพื่อพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นยืน พื้นปูนขึ้นเมือกตะไคร่เขียวครึ้ม กลางห้องมีหลอดไฟหนึ่งดวงที่มองไปตามแนวสายไฟจะเห็นสวิตซ์อยู่ชิดกับขอบประตูซึ่งทำจากเหล็ก
4 ]8 n. U/ s' c3 V2 F" M3 C8 U% C$ n+ K
- F* \2 q& \* S4 _2 \- `
แต่ทุกอย่างคงไม่เท่าเพดานสูงกว่าศีรษะผมเพียงแค่หนึ่งคืบเท่านั้นอย่างที่ถ้าผมเขย่งเท้าศีรษะก็จะชนกับเพดานพอดี X% _2 H3 G9 ]; }8 u7 H
9 }' Q% l* a/ b* V: ^" c) o9 Z s
, c& G: `3 T# z- L9 \อย่างนี้สินะ ผมถึงได้ยินเสียงชัดนัก7 h$ y( W. b5 o0 {
$ ?7 \& Y8 i# k9 Y% d; y* p4 M1 b
4 d- ~+ m1 d. M( C8 `: kแต่แล้วขีดสีแดงมุมขวาของหน้าจอก็เรียกความสนใจของผมกลับมา เตือนบอกว่าแบตเตอรี่เหลือเพียงห้าเปอร์เซ็นต์ผมมีเวลาไม่มากแล้ว ผมจะทำยังไงดี...โทรหาพ่อแม่อย่างนั้นเหรอ...ไม่ ผมจะต้องกลับไปกราบท่านทั้งสองด้วยตัวเอง จะไม่ให้ท่านต้องมาทุกข์ใจกับสิ่งที่ผมเผชิญอยู่
' v$ [, {! f% k8 W# s5 y9 G9 }$ K
]& l0 g0 Z1 ]& w% Y, v& p2 \! j0 a
หนีออกไป...ไม่มีทางเป็นไปได้เลย นอกประตูเหล็กผมมั่นใจว่าจะต้องมีกุญแจดอกใหญ่เพื่อคุมขังผมไว้ ไหนจะเหล่าบอดี้การ์ดที่อยู่ทั่วทุกบริเวณเพ่นพ่านยิ่งกว่าแมลงสาบ9 r3 [( K! a4 Y/ A" U( \% V
8 z3 |7 `! R# ^
0 X4 [2 J* J- Uผมจะทำอย่างไรให้ห้าเปอร์เซ็นต์ที่เหลืออยู่คุ้มค่ามากที่สุด...ใครพอจะช่วยผมได้บ้าง...$ ^9 a$ F' T, W/ }' K, B& c) `
" c8 k8 t+ V8 k! T( @
6 b* C' `* Q" v1 J8 b5 V; r" dในฮ่องกงคนเดียวที่ผมไว้ใจและเป็นห่วงผมมากที่สุดคงไม่พ้น...ใช่!!เยว่ซิน!!/ a+ d% A! H! W4 g( e1 c; L
: X: x9 B' O! z' {6 O. N* T$ |) _( n6 o
ผมกดหาเบอร์ที่เมมไว้ก่อนออกมาจากอาณาจักรจิ่นเยว่ซินได้ให้เบอร์ติดต่อผมเอาไว้ นี่ไง! เจอแล้ว!
" t& A. d/ r& z2 I
6 C* v1 {+ U; [/ e, t9 m+ l. @3 e- T5 }
นิ้วกำลังจะสัมผัสปุ่มโทรออก แต่...ผมพูดไม่ได้เสียงผมไม่มี
* g7 Y' a1 ?: j6 [7 S. Z" K" K4 ^8 ~1 F; q
% o- |2 i: L/ U0 |6 J2 V
“อ่ะ...” ผมพยายามเปล่งเสียงเผื่อเวลาที่ผ่านไปจะทำให้เสียงของผมคืนมาบ้างแต่ไม่เลย มันยังแหบแห้งและไร้ซึ่งเสียงใดๆเหมือนเดิม: x6 A! S5 k6 B
8 p) h! E! E! p, J. E U, M5 f% ^: A. ~5 g4 Z
ทางออกสุดท้ายที่ผมพอคิดออกตอนนี้คงมีแค่ส่งข้อความไป & o. i- v& I4 X: k
% g- U. O- z$ b, U8 U
$ A0 K7 d% E! i, ^‘ช่วยฉันด้วยคุณเฟยเฟิ่งจะฆ่าฉัน ตอนนี้เขาจับฉันไว้ใต้ห้องส่วนตัวของเขา....หมิงจิว’
3 @9 @8 ` T- Q7 X8 o: V) a& |0 U# Y
3 i& L/ \% p: j# P$ s3 [$ v
ยังถือเป็นโชคดีอยู่บ้างหรือเปล่าผมไม่แน่ใจที่ผมกดส่งเสร็จหน้าจอก็ดับสนิททันทีในวินาทีถัดมา
0 E" u7 f$ s( B7 P, S
; X2 |" N8 }, b4 Cเยว่ซิน ขอร้องตอนนี้เธอคือที่พึ่งทางเดียวที่ฉันเหลืออยู่ 1 Z5 X; G0 L0 a; E( {2 v, l8 D
6 G1 s& k2 _ k+ I, L: h9 K. W3 @
: u7 H& N' A7 }# i1 }: C6 s6 P0 j$ u& z8 k# U1 ? F
ทุกอย่างตกอยู่ในความมืดอีกครั้ง ผมจึงพยุงตัวคลำทางไปยังสวิตซ์ไฟ ดีตรงที่ห้องนี้ไม่มีเฟอร์นิเจอร์หรือสิ่งกีดขวางอยู่เลยทำให้การเดินไม่ลำบากมากนัก นอกจากระวังเรื่องการลื่นล้มเท่านั้น0 s) B; K% [- q, b1 q
9 X. t+ C# I2 j7 Y- _1 X
4 E2 \2 l& I i
เปาะ!
V# |4 B/ A+ n1 I; H3 G3 ~ T2 Q; m: u% S& L
8 v& S4 |1 z' Y( `4 r( v3 D& N5 sไม่ติด! + a6 \% o5 x& V* P' j3 t( [
1 U& I0 N5 M- D: t/ n+ H' d t3 }" V1 L, ~6 R
เปาะ! เปาะ!, t$ _" k. M" N. c5 i: S0 f6 V
) n w8 l) j y! u' ]
% K/ e2 O, n3 G1 b7 z, {ผมลองกดเปิดปิดสวิตซ์ไฟอีกครั้งแต่ผลก็ยังเหมือนเดิม ห้องยังมืดสนิท ผมจึงเริ่มค้นกระเป๋าตัวเองอีกครั้งเพื่อหวังว่าจะมีสิ่งที่ผมยัดใส่มาจะมีอะไรพอเป็นแสงได้บ้าง: V/ F% N' C" b1 _9 ^
) T G7 j6 l- T, i( [; y, C
+ r R+ K4 }: qตุบ
7 B5 s& k. f2 ^% z) i1 ]8 r! @$ O* a3 F5 |$ l0 h
& k' s$ d5 S% V7 H* b
บ้าเอ๊ย!!+ w7 K" t1 k5 e0 q
7 Q! Q/ J/ V5 f/ y5 M4 S' b
* w5 `3 F/ [( q0 i, }4 bผมนั่งยองลงควานมือเก็บของที่ร่วงลงจากกระเป๋าที่ผมเผลอคว่ำลง ของหล่นกระจายจนผมต้องใช้มือกวาดรวบเข้าหาตัวและก็ต้องเงยหน้าขึ้น หยีตามองเมื่อรู้สึกว่ามีแสงสว่างรำไรให้ผมพอมองเห็นเลือนรางจากบางสิ่งที่เปิดกางอยู่บนพื้น
# `' p" g. b% C: H4 u+ _6 @( ` \( [8 H8 b. x# K
+ |9 O1 A# K; j2 |$ e8 Yผมค่อยๆคลานเข่าเข้าไปหาเจ้าสิ่งนั้น และก็ต้องตะลึงค้างเมื่อแสงสีทองเรืองรองมาจากหนังสือคัมภีร์อาหารยอดยุทธ์ที่ผมพกไว้เป็นสิ่งยึดเหนี่ยวทางใจ แต่ไม่ใช่จากตัวอักษรจีนที่ผมเห็นจนชินตา
& W5 L9 h8 R! ?/ m: U6 l1 N, z! E: ~4 n
- v& N* h- f% G( j, h0 E3 `( Y! fผมหมุนหนังสือให้กลับหัวลงจากปกติ...และกวาดตามองตัวอักษรภาษาอังกฤษที่เรืองแสงทั่วหน้ากระดาษอย่างประหลาดใจ4 m2 D# y' }+ a# @9 k4 w' p
7 D4 F8 a! |; [, U4 n8 Y
+ f- f. K( r4 f. F1 ?ไม่รู้สวรรค์ลิขิตหรือกำหนดให้หน้าหนังสือที่กางออกเป็นใจความที่สะกิดใจผมอยู่พอดี3 O% A/ C; l7 R: g5 ~
7 v% |6 @+ P6 J& I, k1 A( H" w
9 k D1 [! W0 X8 aแปลเป็นไทยได้ว่า...$ k9 I5 h( p: O r3 z/ s) D
- t2 v2 P5 e0 Y: B
3 R% F9 B- P% B1 H' i% e- z# v9 N @: O4 a$ r# J0 ?; G) U
กำจัดความเป็นชายของเชื้อสายที่เป็นชายให้หมดสิ้น รักษาเพียงผู้จะเป็นใหญ่ในภายหน้าเพียงเท่านั้น เพื่อป้องกันการแย่งชิงอำนาจสืบต่อไป2 p5 a2 N0 N: P" s
4 Z7 m0 ?+ ^' D" S1 T2 j
6 P( s) |- `& H+ V
& u) e/ U7 @0 S7 Z5 B- nและยังมีอีกหลายข้อที่เริ่มต้นย่อหน้าบรรทัดใหม่อย่างเช่นหน้าที่หลักๆของประมุขตระกูลเฟย กฎการเลือกคู่ครอง และทุกๆหน้าที่เปิดดูจะมีอีกหลายร้อยกฎที่ผมก็ไม่ค่อยเข้าใจนัก+ _. ~ j' w9 U3 `2 `
# \4 Z0 H: h. T0 w) m( p" e: n ~6 |( s& w( ^1 U
แต่เชื่อเถอะ สิ่งที่ผมสนใจมีแค่ข้อความด้านบน
( z* F: A" S; l0 ?# g$ i; Z9 {/ i3 d. I8 k. R
7 l$ p% [, I" E+ a) L
มันหมายความว่ายังไงกันแน่...
$ p& Z6 T0 Y# {' _" Y% G" }( {. I$ p; Z4 Y
2 |/ t( O; y( K
ฟึ่บ!
8 ]! w7 S7 v( L; q. j% k
+ Q" O; K- z; h3 x, }% ~0 R7 D4 k7 j
ผมรีบพลิกปิดหนังสือเพื่อดูปกหน้า และก็เป็นอย่างที่คาดไว้ บนปกที่เคยมีอักษรจีนตัวใหญ่อยู่ตรงกลางบัดนี้กับถูกความมืดดูดกลืนบดบัง หากแต่สิ่งที่ปรากฏคือตัวอักษรภาษาอังกฤษเรืองรองเล่นแสงเช่นเดียวกับข้อความด้านใน
4 h7 R$ t: I- r) F% u! B
, z6 U) ]* B q( ?$ ~2 v8 l+ z0 V1 V% F7 C& D
แท้จริงแล้วมันคือหนังสือกฎของบ้านตระกูลเฟยหรือนี่ช่างทำได้แยบยลยิ่งนัก เล่นเอาคนธรรมดาอย่างผมมึนไปเลย
; ~) ?0 v) R+ E0 A& r- p% N1 `1 v! K/ R3 T0 K: g
8 ~3 N2 L7 z( A' A% k9 F
คนตระกูลยิ่งใหญ่เก่าแก่เขามีความลับซับซ้อนกันขนาดนี้เชียว บ้านของผมก็มีกฎบ้านนะแต่ต่างกันตรงนี้แม่ของผมเขียนลงกระดาษแผ่นใหญ่แล้วติดไว้กลางบ้านให้ทุกคนได้เห็นอย่างชัดเจน " {& c9 A" S& S
2 M; W; z& |- h
, Y' I' ]! d% U' A9 Z& d
แล้วก็ไม่ใช่กฎพิลึกกึกกือเช่นนี้ด้วย
# w- A0 q) q. ?% @8 j7 E, q5 I% k8 Z- u4 r6 [$ X6 z
+ Y) X# W! V/ p+ j, O! z- Iแกร๊ก!
* ~% J) x: X" L) c2 Q. }7 G: j
, D% d) J, {8 c' g- s6 j& A) A K9 O9 @9 s
“$&^%(*)!”
- R0 @% G( @6 ^3 H' s& n5 z" d/ x, ^& E# C
' d- L! q0 \" J9 e
เสียงหน้าประตูทำให้ผมรีบพุ่งตัวไปนั่งทับหนังสือไว้ แต่ก็ช้าไปเสียแล้วเมื่อหญิงชราที่ก้าวเข้ามาพร้อมตะเกียงในมือรีบวางมันลงบนพื้นห้องแล้วเข้ามาดึงร่างผมออก& D; g0 G7 S% A2 i
8 b8 w, {5 i" j% T8 `" W. m2 y. f
+ e/ ]2 I; g/ [5 K) tเมื่อเขาเห็นหนังสือที่พอมีแสงสว่าง สิ่งที่เคยเรืองรองก็เข้าซ่อนเร้นและกลับมาเป็นหนังสือคัมภีร์อาหารยอดยุทธ์เล่มเดิม แต่ดวงตาโปนใต้ตาหย่อนคล้อยคู่นั้นยังเบิกกว้างมองมันและยกนิ้วขึ้นชี้อย่างสั่นระริก5 b4 p% s$ s- b5 n, B0 h8 E$ o% U
u1 i0 M, F' P) x! x; C
" a! j) y9 V9 ~$ q0 j0 u3 f“%#$$&^^*(()&%$” เขาพูดภาษาที่ผมไม่เข้าใจ แต่ผมจับน้ำเสียงที่ดูหวาดกลัวได้
* a' g3 F& B" x, d Y5 M2 c5 s. K8 \4 j; F. \% t* \
( A3 R* c0 j6 ^6 p( W0 |$ w3 P
ผมส่ายหน้าเป็นเชิงว่าไม่เข้าใจ อ้าปากพะงาบๆให้เขารู้อีกว่าผมพูดไม่ได้ เมื่อนั้นเขาจึงปรับใบหน้าให้ลดความตระหนกลงแล้วเริ่มรื้อหาของในตะกร้าไม้สานที่ผมเพิ่งสังเกตเห็น
/ I" B+ C; A7 p7 V- f' _7 e' a) @1 Q" d* o& ^
/ B& J! G7 ?* q; ]& c& G# s8 Rเหมือนเขาจะเจอสิ่งที่ต้องการแล้ว ขวดสีชาใบเล็กถูกยื่นมาตรงหน้าทำท่าทางว่าให้ผมดื่มมันเข้าไป ผมกระถดตัวถอยหลังอย่างหวาดระแวงมันเป็นยาพิษหรือเปล่า เขาจะฆ่าผมเหรอ2 ^ ], O, e0 e5 s+ t: n7 `
X5 D" O4 G# c& ~9 |2 @* e2 g8 E2 n0 J9 h0 V, P. O9 J
คิดได้ผมก็ยิ่งกระถดตัวหนีไปไกลขึ้นถึงจะรู้ว่าหนีไปก็ไม่มีประโยชน์กับพื้นที่สี่เหลี่ยมแค่นี้แต่สัญชาตญาณมันก็บอกให้ผมหนี# k$ y8 S i/ R
7 b# M9 d0 o5 i" D8 t, c# m( L9 N' L8 J9 W! \" ?: w, ? z9 C6 d' P
ตึก ตึก
9 F) R/ f# f7 q7 Y$ d
7 y7 k2 K/ O/ ]
& `9 F3 F8 X6 x0 d# `ยิ่งผมถอย สองเท้าก็ย่างก้าวเข้ามาเรื่อยๆ
" r5 E7 g- e6 Q& O7 S: W4 @) O. b2 P9 q
$ p* w( J t1 A* p' L“อื้อ! อื้อ!” ผมสะบัดหน้าหนีเมื่อมือเหี่ยวย่นจับใบหน้าผมเพื่อจะกรอกของเหลวในขวดเข้ามาในปาก มือสองข้างยกขึ้นปัดป้องพัลวัน จนสุดท้าย...0 B( ~6 H$ {4 e
9 K7 l9 |3 D7 D! B
3 E8 j5 Y' q& h" U! h: tเพี้ยะ!!
9 `, h) h% t, y$ g) t7 S3 X2 w
2 o5 t# t6 ^$ A+ ]/ }" v- m7 B
0 T: j! e+ R# W/ vฝ่ามือย่นตบลงบนแก้มซีกซ้ายจนหน้าสะบัด ผมเงยหน้าขึ้นมองเตรียมจะปกป้องตัวเองอย่างเต็มที่ต่อไป แต่เขาก็ไม่ได้ทำร้ายผมอย่างที่คาด กลับกัน...เขายกขวดสีชาขึ้นดื่ม...กลืนลงไป...ถอนขวดออกจากริมฝีปาก...และมองสบตาผม...เหมือนบอกว่ามันไม่ใช่ยาพิษ...# S3 ] ^: r; A4 ]
/ l4 l. ~4 i2 _* l/ o
5 ?6 k! ], `- h4 d' B. H
ผมยังมองเขาด้วยสายตาหวาดระแวง แต่ก็ยื่นมือไปรับขวดสีชาอย่างระแวดระวังมองขวดในมืออย่างไม่แน่ใจ หันไปสบตาหญิงชราอีกครั้งที่ทำท่าทางให้กระดกมันเข้าไปมองขวดในมือ แล้วสุดท้ายก็ตัดสินใจดื่มมัน Y; X$ \' }0 d4 _) E. f3 X, x; `
! e# |' k" m* ^ N' E+ A
+ o O; |2 {" V/ O
ของเหลวในขวดไหลผ่านริมฝีปากผมอมมันไว้พักหนึ่งอย่างไม่กล้า จนโดนตบปากไปทีนั่นแหละถึงยอมกลืน
0 U, v" W$ W6 L: C/ v0 l, z
6 q7 i1 ^$ w9 x5 F; w/ ~8 G) ]' q m3 [% E# L
ผมหลับตาปี๋รอรับปฏิกิริยาที่จะเกิดขึ้นนั่นไง...เริ่มคันยิบๆใบปาก ลามไปในลำคอ และก็รู้สึกแสบๆที่ลิ้นปี่
9 H' S' g) S' y3 E' y# V8 {3 w, g2 K2 p% h# \3 p1 r, Q
5 x! {6 J# Q D% K“อึก”
( ~ @3 `$ K6 j
- Z! }8 n1 c' n& v d6 j% w3 w7 J% a! F
“ลองพูดสิ” หญิงชราเอ่ยเสียงแหบต่ำเป็นภาษาไทย ผมเบิกตากว้างก่อนค่อยๆเปล่งเสียงตามที่บอก R% N; b) |2 D. y& K2 s2 R+ v% y" E
& K/ _9 ~9 E, g8 o" n
0 F. ^1 N! V3 f7 L
“คะคุณ แค่กๆ พูด ทะไทยได้...” หญิงชราพยักหน้า ซึ่งผมไม่ได้สนใจไปกว่าเสียงของตัวเอง ถึงมันจะแหบแห้งแต่ผมก็ยังดีใจที่สุดท้ายสามารถพูดได้แล้ว9 p$ N ]8 _, H4 p% w
6 i) Q& G; Y9 h; e/ o$ P# d
9 M- K; \. M- Y“ได้หนังสือเล่มนี้มาได้ยังไง” หญิงชราถามทันทีเมื่อแน่ใจว่าสื่อสารกับผมได้แล้ว
6 n M0 K, s d* A" i8 w
. {- c! @% I+ |( P: W: f7 ^4 A2 r8 x& ~) J+ D
ผมยังปิดปากเงียบ คนที่นี่น่ากลัวเกินกว่าจะไว้ใจผมไม่อยากจะเอ่ยปากเล่าอะไรทั้งสิ้น
/ G# o/ p3 o5 r; o+ r) [( q" N+ n8 V
* }( `1 v* X9 a! H2 N7 e- b“คุณจิ่นตั้งให้ฉันมาช่วยเธอ” ผมนิ่งจริงเหรอ...เยว่ซินเห็นข้อความแล้วให้บอกให้คุณจิ่นตั้งมาช่วยผมเหรอ
( P! x9 E1 B# u
4 l& u# b1 L O1 C, s5 f! ~0 F; R1 M; R9 A
ผมจะเชื่อหญิงชราตรงหน้าได้อย่างไร; f* U: a# h: {/ L0 N9 J1 ^/ m
6 R- q, c# }9 i8 @# a: v& K0 h8 g% `4 {. L1 y5 b
“เธอจะเชื่อหรือไม่ก็เรื่องของเธอ ใช่ว่าจะมีทางเลือกมากมายหรอกนะ” สายตาภายใต้เปลือกตาอันหย่อนคล้อยมองมาที่ผมอย่างเยาะเย้ย ผมเม้มริมฝีปากแน่นนั่นสิ...ใช่ว่าผมจะมีทางเลือก อยู่ก็ตาย ดังนั้นเลือกไปตายเอาดาบหน้าดีกว่า' N5 L l2 [! Y9 o$ z0 L( K% F
. u1 |$ u. @5 ~) T) Q
& c X/ ]& k5 |+ r7 g
ผมมองไปบนฝ้าเพดานอย่างไม่แน่ใจ# N7 c0 }% J& V
, i/ e# y' X ~5 d1 ]# v( p
. Y( V# ]$ D; y! q9 M“พวกเขาไม่ได้ยินหรอกหลับเป็นตายเลยล่ะ” มันเพลียขนาดที่มีคนย่องเข้าห้องยังไม่รู้ตัวเชียวหรือหึ คงจะเร่าร้อนกันมากสินะ
9 w0 b$ h \2 z' l! r: Z' I, u# ~
" |# l5 |; q6 W8 T" T4 u7 L; i/ `3 K. L' X
ผมกระพริบตาไล่น้ำตาที่คลอหน่วงปัดความคิดฟุ้งซ่าน แล้วมาสนใจหญิงชราที่ถือไพ่เหนือกว่าผม' G+ c' d" T! `3 l2 S. ^
8 w5 a2 ?( H, r
3 c! a5 J$ U) w6 W- M+ o“ใหญ่...ไม่สิของจิ่นสือ” ความจริงใหญ่เก็บเอาไว้ในตู้เสื้อผ้าที่ห้องส่วนตัวของเขาแต่ผมแอบหยิบมาอย่างรู้สึกว่าผูกพันกับมัน
+ \1 I' r. i# Q" y9 Q, R/ a5 B; C/ h# b L4 l
% q; |- z9 S3 r: p3 R f' N* Z
“เธอคือ...คนรักคนไทยที่เขาพูดถึงกัน” 4 f4 x; W/ s6 V. X
2 W3 w4 L2 A! w" B8 c7 Z b; x' l- M* x/ S* T, ?
ผมพยักหน้ารับ
0 I2 F: N6 r5 {3 u/ P/ s$ `
2 f$ M1 g* N- u9 J9 Q. ^/ j; ]$ `
0 B7 B# k) B6 R9 M0 @“ไปอยู่บ้านจิ่นมาใช่ไหม”: z B) t# ?! W2 r) ?# |3 r
& j, h5 J8 J2 k0 p, b6 R. y
G- B7 t4 D3 C4 r& m4 t5 gผมพยักหน้าอีก
2 u2 R3 e2 w. r. ]# ]) Z, k4 V- |( t7 w+ t( c1 y
% T# f* P6 [; V# `' A( ?6 o9 A
“รู้จักผู้หญิงในรูปนี่ไหม” แล้วเธอก็ล้วงเข้าไปในหน้าอกแล้วหยิบภาพถ่ายใบหนึ่งยื่นมาให้ผมดู* [* P, L% x' B1 G0 ^. A8 }' N
" J3 r0 b4 ~8 `- {* x. g$ T
5 P5 v5 S- m! T4 n/ A“เยว่ซิน...” ผมพูดชื่อเด็กสาวในภาพออกมา ถึงจะดูเด็กกว่าตัวจริงมากโข แต่ผมก็จำโครงหน้าได้รูป จมูกเชิดรั้นริมฝีปากบางเฉียบและดวงตาแววหวานคู่นี้ได้
/ e" z7 O) F1 n- _4 `1 P6 @2 J/ i$ f8 S1 Z( |; e; A8 A l
9 L' @: t; j/ W, r& C
หญิงชรามีสีหน้าอ่อนโยนขึ้น รอยยิ้มบางแสนเศร้า พร้อมกับฝ่ามือเหี่ยวย่นที่ลูบไปยังใบหน้าของคนในภาพอย่างทะนุถนอม “เยว่ซินงั้นเหรอ...”! b5 Y' d l- [% W& t& E, G1 i9 k% `
# `7 G9 B! ~; C. }
0 G; S9 `+ K" i6 r g
“คุณรู้จักหรือครับแค่ก”; N; U$ I8 V/ t- T$ I/ ^
1 r6 a* ]; ]8 N4 q3 v2 T
' D W( _ p7 s: N# g1 w“ไม่ใช่เรื่องของเธอหรอก ตอนนี้เธออยู่ในชั้นใต้ดินของห้องคุณชายเล็กฉันจะพาเธอออกไป เครื่องบินส่วนตัวของประมุขเฟยรอพาเธอกลับเมืองไทยอยู่ด้านหลังเพนท์เฮ้าส์ อ้อแล้วอย่าลืมคืนหนังสือเล่มนี้ให้คุณจิ่นตั้งด้วยล่ะ”
. p/ f4 j. Q% W
' D5 W5 ^ I2 _5 ]- E! K& C% c4 R4 J+ Z5 D9 K! ~
หญิงชราปรับโหมดกลับมาเป็นแม่มดใจร้ายดังเดิมก่อนไปหยิบตะเกียงแล้วเข้ามากระชากแขนซ้ายของผมให้ลุกขึ้นพลางยื่นตะกร้าให้ผมถือ4 X# Q7 v* P5 j! ]: r* `
9 V9 d; J, {# J1 s2 [$ j/ [7 O4 S# D( n$ p& R: j5 f
“ในตะกร้าเป็นยารักษาที่เธอจำเป็นต้องมีทานให้ตรงเวลาที่เขียนกำกับไว้ ไม่อย่างนั้นเธอเน่าทั้งตัวแน่”3 @! n# r, M: ~8 b7 u& c
" R% m2 o! \) g ^0 `3 X1 H
" h( O* h9 I' }4 r( M% k% ^! N“คะคุณเฟยหลง...เขา...” จะช่วยผมอย่างนั้นเหรอในเมื่อเขาดูท่าจะรักน้องชาย แล้วน้องของเขาก็อยากฆ่าผมทิ้งเสียเต็มประดา
& m- @- [: Z1 O
' S0 y7 b, L' x8 h7 \
0 O3 W4 b; B# p3 L- v U% i) r“เมื่อคุณจิ่นตั้งตัดสินใจช่วยเธอนั่นแสดงว่าเธอก็มีประมุขเฟยคุ้มกะลาหัวแล้ว”& s6 Y/ Y$ M7 J
" h: g' {) B! L# [% X
: d+ L2 K+ F( C# S6 n
& H; m( I% x9 M, `( [6 @" ]; M2 _& h1 J, W s: a% e0 y
เธอช่วยผมออกมาจริงๆ ไม่ต้องหลบซ่อนหรือวิ่งหนีเหล่าบอดี้การ์ดทั้งหลาย เพียงแค่เดินออกมาทุกคนก็พร้อมจะหลีกทางให้เหมือนมีคำสั่งไว้ก่อนหน้าแล้ว จนมาถึงลานปูนกว้างด้านหลังเพนท์เฮ้าส์ คุณเฟยหลงและคุณจิ่นตั้งได้รออยู่บนเครื่องเรียบร้อยแล้วพร้อมกับบอดี้การ์ดอีกจำนวนหนึ่ง
4 R% c. A) Q2 C( E2 l1 Q- V
7 _6 P/ Z" P! ^/ _
2 J# o* r1 Y# D6 N. Mหญิงชราประคองส่งต่อผมให้บอดี้การ์ดคนหนึ่งเพื่อให้พาผมขึ้นไปบนเครื่องผมมองหญิงตรงหน้าก่อนส่งยิ้มขอบคุณอย่างสุดซึ้ง
5 L0 Z% f8 y8 G1 {- x9 G, c6 @6 @3 b( K$ E
, a2 M4 \9 X( R$ w( E! l/ E
“ขอบคุณครับขอบคุณมากจริงๆ” ผมยกมือไหว้เธอหลายต่อหลายครั้งและเพิ่งสังเกตเห็นว่าหลังมือตัวเองเป็นสีน้ำตาลเข้มจากรอยไหม้. X& M/ O! S4 J$ K W
/ z3 }% w) c9 X1 I4 _8 O: L
' u) Q4 _* i) O( L; T' |$ x# J2 t8 j( D
“ฉันแค่ทำตามคำสั่ง แต่ถ้าเธออยากจะตอบแทน ไว้มีโอกาสเจอกันอีกครั้งเล่าเรื่องเด็กผู้หญิงในภาพให้ฉันฟังบ้างก็พอ” น้ำเสียงเธอไม่แข็งกระด้างเหมือนก่อนแล้ว ฝ่ามือข้างหนึ่งยกขึ้นลูบศีรษะผมแผ่วเบา “ไปเถอะ ถ้าสองคนนั้นตื่นจะยุ่งเอา”% ]5 v6 K. ? C6 q, w4 [: X, A
4 ^7 K+ ^8 L8 U
) n5 x; j# N! i2 a4 X8 J, o, \# T) e1 |ใบหน้ามีอายุพยักหน้าเป็นเชิงให้บอดี้การ์ดพาผมขึ้นเครื่องไปได้แล้ว/ K$ s9 V! p, a$ K7 J p
% v2 |+ T8 v! j" V3 z
9 k+ ] }/ d) V& {สองคนที่ว่าคงหมายถึงคุณเฟยเฟิ่งและ...นายจิ่นสือ...ที่แม้ผมกับหญิงชราขึ้นบันไดจากชั้นใต้ดินมาโผล่ยังห้องนอนที่ทั้งคู่ทอดกายเกาะเกี่ยวกันกลมด้วยร่างเปลือยเปล่า เดินผ่านเตียงมายังประตูออกสู่ด้านนอกทั้งคู่ยังไม่รู้สึกตัวตื่นเลย...3 s' h# k5 ^7 }
0 g1 S; e! O" W5 {8 I
& U" T D. b3 q7 ~8 P9 Gผมถูกพาขึ้นมาบนเครื่องบินหรูโค้งขอบคุณคนทั้งคู่ ก่อนจะถูกคุณหมอนำตัวไปรักษาที่ส่วนท้ายของเครื่อง
8 G X& Q4 g: V2 \" u3 Y1 L9 r
$ B+ b& q z) r% v0 t5 ]& n$ X, M' b4 z' q# V
ผมนั่งเอนอยู่บนเบาะนุ่ม เครื่องบินค่อยๆทะยานขึ้นเหนือพื้นดิน ผมมองผ่านกระจกออกไปด้านนอกที่ตอนนี้แสงสีส้มของพระอาทิตย์เริ่มทอแสงส่องสว่างยังเส้นขอบฟ้าต้อนรับเช้าวันใหม่* b9 p$ K8 l6 z! l; h
5 ]4 N/ G+ _# o' m/ G5 t4 ]$ @9 c! s T
ประสบการณ์การมาต่างแดนในครั้งนี้ให้อะไรกับผมมากมาย
* x0 U4 P2 C4 M" u! L
1 v8 [* {8 o6 h, W' a- }, A0 p6 v1 U
3 i. a/ M/ g; c0 Bและคืนสุดท้ายของการอยู่ที่นี่ช่างนานแสนนานเหลือเกิน
2 J3 J; J, p" f8 ]0 Q0 a% ?1 p9 x8 {- X
& X T' [7 H& [# \3 @ความเจ็บปวด ความโกรธแค้น ความเสียใจคราบน้ำตา...และความรัก...ผมขอละทิ้งทุกอย่างไว้ ณ ที่แห่งนี้ ไม่ขอเก็บมันเป็นของฝากกลับไปด้วย..
5 c* J: x/ u6 g1 r# i X) o
% @! Q- Y2 q# t
9 ?, h* E( o& z( lขอแค่ร่างกายและหัวใจกลับไปซ่อมบำรุงรักษาและเยียวยาด้วยตัวเองก็พอ / G: d2 j' L' e w4 V' U
|
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2020-4-30 16:49:46
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2020-4-30 21:48:10
โพสต์ 2020-4-30 23:41:38
โพสต์ 2020-5-1 03:51:29