|
เร่ร่อน19% V0 v, v, O | x0 L! H K
, h4 x' |/ f' V- n+ ~) K0 |
! Y% _$ M, k- i$ H; ` x$ T) @2 h* Y
เหมือนกระทำความผิดทางกฎหมายและถูกจับตัวมาห้องขัง...
" [1 e8 R ^' t8 P# p" `+ |9 [ c* M
) u; S5 _3 r5 Z6 B1 Y; Y; j$ K C ? L& K
ติดอยู่ที่คุกที่ว่าไม่ใช่พื้นที่สี่เหลี่ยมที่ถูกตรึงด้วยซี่เหล็กถี่แต่เป็นห้องพักชั้นล่างสุดของเพ้นเฮ้าส์7 M; a' U" ^3 x5 m
/ t/ S5 I9 Y! T: l; r& ?0 g" O/ O+ p# k& P) G1 X: @
ส่วนเจ้าของห้องตั้งแต่พาผมมาทิ้งไว้ห้องนี้ก็ออกไปด้านนอกและยังไม่กลับเข้ามาเลย
' E `7 M0 c6 W( x' R% C6 z, V9 P( [& F1 G/ s& X
5 q3 o# L! P/ G& v# U$ ]# {‘ผมต้องไปทำงานก่อน คุณอยู่ในนี้ห้ามออกไปไหนนะ’
5 w _! U+ t W5 f$ h# V6 m* `3 ]' B
& J, n5 Z3 y: `1 i9 b
สั่งไว้แค่นั้นแล้วก็หุนหันออกไป จะกลับมาเมื่อไหร่ก็ไม่ได้บอกกล่าว
9 D. B2 E: o n% \/ I1 n( [: |& [. B1 |$ b
( z( e! w, Y# H$ b. nพรุ่งนี้เล็กจะกลับเมืองไทยแล้วนะ ไม่คิดจะใช้เวลาด้วยกันเลยหรือไง
, t6 H/ v2 q# J1 p* j$ e
2 C3 e0 V% N8 D `4 U
! Z( f# A% r' g, X; tมองไปยังนาฬิกาหัวเตียงบ่งบอกเวลาสองทุ่มสิบห้านาทีแล้ว ผมอยู่ในห้องนี้มามากกว่าสองชั่วโมง...หนึ่งร้อยยี่สิบนาทีอันน่าอึดอัดและเศร้าใจ
& L( f! v* V( m w, ~
1 t. K- s+ c% p" B% K
% j' }( e; @4 s3 Bผมล้มตัวลงนอนบนเตียงกว้างสีขาวสะอาดตาอีกครั้ง หลังจากลุกๆนั่งๆมานับครั้งไม่ถ้วนกลิ่นหอมของน้ำยาปรับผ้านุ่มไม่สามารถกลบกลิ่นกายอันคุ้นเคยของคนในหัวใจได้ กลิ่นที่บ่งบอกว่าตลอดเวลาที่ห่างกันเขาได้พักพิงอยู่ณ ที่นี่ ในห้องนี้ มันช่างร้องเรียกให้ผมกดแนบใบหน้าลงบนหมอนใบนุ่มสูดกลิ่นอันหอมหวานพานให้หัวใจคับพองเต็มอก ก่อนจะลีบแฟบปวดแปลบเมื่อนึกได้ว่านับจากพรุ่งนี้ไปไม่รู้อีกนานแค่ไหนกว่าจะได้กลิ่นกายนี้อีกครั้ง
k/ B$ @) ^0 V- _* @# [. c% m
1 G# ~, V, {: L4 s5 N
2 c% z; }& h& Q/ W: @+ g0 Gหรืออาจจะไม่มีโอกาสอีกเลย
8 X! l: V; y7 s2 R2 Y* A( V+ g- C0 d& ]* m7 y
! w( C! U5 |2 K/ e
ก๊อกๆ) S/ Q3 N: `8 ?3 s) l6 n$ m7 }
: i$ p; v" v8 n, d$ W$ R7 F' Z @ ]% E
4 s! I8 I9 Z& i2 i
เสียงเคาะประตูเรียกให้ผมหลุดออกจากภวังค์ดีดลำตัวลงจากเตียงนอนและเดินไปเปิดประตูด้วยหัวใจที่เต้นระรัวอย่างยินดี
2 D6 ^0 N& O6 H; J: n2 S
. Q7 l- `9 D( M5 u1 B6 h( U6 c8 g
) Q R8 T$ Q! S“กลับมา...” เสียงกลืนหายลงไปในลำคอเมื่อเปิดประตูออกมาพบว่าคนอีกฝั่งผนังไม่ใช่คนเดียวกับที่คิดไว้9 K, R O* o1 ~& v) O7 t1 D
9 k% J- v+ D, e7 @1 X
% q9 Q) y: o, F& H/ Pไม่ใช่ใหญ่...แต่เป็นอีกหนึ่งบอดี้การ์ดในชุดสูทสีดำยืนตัวใหญ่หน้าเข้มก่อนจะเอ่ยปากบอกเมื่อเห็นผมปรากฏตัว “คุณเฟิ่งให้เข้าพบครับ”
" k: e$ U- s6 v( d5 m$ W" |' f+ [* x' e4 C
+ E% z d. l6 t6 Q+ T8 R0 h# x
หือ??$ i1 C6 r' @; o/ N9 S
& z2 u- y' t# `+ c% `1 K# s# b; f5 l3 [
ผมมุ่นหัวคิ้วอย่างสงสัย ต้องการพบผมไปทำไมกัน หรือมีเรื่องจะพูดคุยด้วยอย่างที่เกริ่นไว้เมื่อตอนเย็นแต่ในเมื่อเขาต้องการคุยกับผมก็ควรลงมาพบผมด้วยตัวเองไม่ใช่หรือ ห้องนี้ก็ใช่ว่าจะคับแคบซะเมื่อไหร่กัน...
7 L7 a3 m1 Y# Y3 m$ k- S6 y; U5 n: w1 [0 D0 c
. T4 M8 O5 I3 w* c! o
แต่เอาเถอะ ในเมื่อเขาคือเจ้านายของใหญ่ผมก็ควรจะให้เกียรติเขาเช่นเดียวกับเจ้านายของผม
0 f4 a0 [8 k. Z0 u$ T4 a4 E
M* n$ D3 `; l# y" o/ ]0 T
f5 v4 q5 t: w1 E& x“สักครู่นะครับ” ผมเข้ามาในห้องหยิบกระเป๋าเป้ใบเล็กของตัวเองขึ้นมาสะพาย หยิบปากกาเขียนข้อความลงในกระดาษแล้วใช้ปากกาวางทับไว้บนโต๊ะข้างหัวเตียงเดี๋ยวใหญ่มาจะได้ไม่ตกใจที่ผมหายไป
& |& n3 a e3 @6 M
, C3 u1 h. q$ j) R# a* d
3 ]* m/ _& d1 U1 F. l, ~จากนั้นผมก็เดินตามบอดี้การ์ดหน้าเข้มผ่านทางเดินทอดยาวสองข้างประกบด้วยผนังสีขาวนำไปสู่ห้องโถงกว้างขึ้นบันไดวนไปยังชั้นสองและหยุดอยู่หน้าประตูไม้สักอย่างดีบานหนึ่ง % S, C5 l. r/ }/ {$ n! m
: j1 K/ z! P0 P0 ^3 c
% u# Z, q( T7 e2 d! Cก๊อก ก๊อก
) a# M. V# B! I v5 [) J1 X# z! | J2 \9 c1 s7 ~& z" T" O
: c X8 D6 z4 W5 D M
คนนำเคาะประตูสองครั้งก่อนแจ้งว่าได้พาผมมาถึงแล้ว นาทีต่อมาประตูก็ถูกเปิดออกเผยให้เห็นห้องสีขาวสะอาดตาทั้งเฟอร์นิเจอร์ ของตกแต่งทุกอย่างล้วนเป็นสีขาวหมด
3 {4 [) h% @) q0 y T7 a0 E% N% b) L' t' d3 D; Q8 y: e1 l0 z
" W& H$ J! J3 Q% O
และตรงนั้น...บนโซฟากว้างสีขาวกลางห้องมีร่างเพรียวของคุณเฟยเฟิ่งนั่งไขว่ข้างอยู่ด้วยชุดสีขาวกลมกลืนกับบรรยากาศของห้องผมสีทองดั่งแพรไหมส่งให้ใบหน้าสวยหวานโดดเด่นรับกับรอยยิ้มเป็นมิตรที่ส่งมา
+ E+ Y9 B: n7 k. Q# m* K; K7 l5 l, {
9 A+ x( h% F# R# d/ U1 w
ช่างเป็นผู้ชายที่สวยหยาดเยิ้มจริงๆ5 a1 Q7 W3 I: L& |: u6 W
& j6 x& s7 I# P$ F" a6 h' T. Q: A+ }) j, {( e1 R
“นั่งก่อนสิครับ”
8 C7 d1 A0 u% S3 E" H% A& h6 d) V+ y" n7 `5 F2 A
) s8 G/ Y" }' G* G. b: `เครื่องดื่มสมุนไพรถูกยกมาเสิร์ฟ ผมนั่งลงบนโซฟาเดี่ยวตามคำเชิญก่อนส่งยิ้มบางให้อย่างไม่รู้จะพูดอะไรไม่รู้สิ เหมือนผมจะรู้สึกผิดกับคุณเฟยเฟิ่งเรื่องที่อิจฉาเขาแต่ผมรู้สึกแบบนั้นจริงๆ ทุกครั้งที่ผมเจอเขาความอิจฉาจะพุ่งวาบเข้ามาในหัวใจอย่างห้ามไม่ได้เมื่อสมองพลันคิดไปว่าใหญ่ได้ทุ่มเทเวลาให้เขามากขนาดไหน...มันช่างเป็นความรู้สึกนึกคิดที่แย่มากจริงๆ
! x2 Q# X$ H: o6 n2 L/ g! E+ K$ H0 j m- j" O5 Y1 X
8 M6 v; M; ~/ R1 Q# V. S
“บ้านเฟยของเราเล็กไปหน่อย คุณอยู่ได้นะครับ” 7 _4 [( t& I' G8 k
1 ?* H y. p! N
, S+ C( y6 {% I, n4 K( \“สบายมากครับ” ผมว่าพลางยกแก้วขึ้นจิบน้ำแก้เก้อกลิ่นหอมอ่อนๆของน้ำสมุนไพรที่โชยเข้าจมูกทำให้ผมผ่อนคลายลง
7 M4 h; r# X4 R9 Z L- t
, v/ d) y6 u6 o6 F6 N C1 U- O0 k6 h$ p- r2 f
ที่ว่าเล็กคงหมายถึงเล็กกว่าอาณาจักรจิ่นแน่ๆเพราะถ้าเทียบกับบ้านทั่วๆไปก็ถือว่าหรูหราอยู่มากโข. I* w" T# R- [ w) K# v% f% C
9 ~+ B/ _5 p; n$ ^- E0 i" k
6 ?: I: s1 V% ], f
“น่าเสียดายนะครับที่คุณจะกลับเมืองไทยแล้ว ตั้งแต่มาฮ่องกงเรายังไม่ได้นั่งคุยเล่นกันเลย”ขาเรียวที่ไขว่ห้างอยู่คลายออกก่อนแผ่นหลังจะพิงพนักด้วยท่าทางสบายๆให้บรรยากาศในการสนทนาดูเบาสบายลง9 ~- F5 z8 }, i' c
2 U/ s- e6 p: M i2 l* |0 z. C* z6 d3 S. a
ผมก็ได้แต่พยักหน้าตอบรับด้วยรอยยิ้มฝืนเต็มทีเมื่อคิดได้ว่าเวลาที่จะอยู่เคียงข้างนายหมาตูบมันช่างเหลือน้อยนิดอย่างที่ว่าจริงๆ5 O7 h( }+ L8 D5 v3 H: g
/ s I; f! T( c2 M$ y3 V9 q: a3 Q3 p# i: V
“ครับ” แล้วผมจะพูดอะไรได้มากไปกว่านี้กันล่ะ
' I2 t( O9 G2 U3 B
2 ?3 j1 ]! ?% z( y: X6 |
+ A5 r# P+ ]3 Y% {5 {1 a2 s3 `; h' _“คุณคงจะรู้สึกแย่ที่ต้องแยกจากเสี่ยวสือ” ดวงตาสวยคู่มองผมอย่างเห็นใจแต่ทำไมนะหัวใจผมยังเจ็บปวด* G. F7 D! m; V7 G5 T$ \+ w- X
2 w1 I/ ^ D" m( k) e: D# y- A3 I4 l8 u# H
ผมนิ่งไม่ได้พูดอะไรเพราะดูแล้วคุณเฟยเฟิ่งคงไม่ต้องการคำตอบจากผมสักเท่าไหร่และเรื่องแบบนี้เขาก็รู้อยู่แก่ใจจะให้ผมตอบให้ทิ่มแทงใจเพิ่มไปทำไมกัน7 o9 q: f/ i& ]4 C A% i$ \
, ^8 I6 b$ W M# K# }0 L. l7 Z3 \
. g: u1 j0 a2 Y; d
และเหมือนเป็นคำเกริ่นเพื่อเข้าสู่ประเด็นถัดไปมากกว่าที่จะสงสารผมจริงๆ2 s, L; h6 z0 u. ]. E3 c1 b
r7 h( R0 V; L, e, w4 z5 ?" c1 y( X3 G) S+ d) ^. M5 w4 V8 E
“คงเหมือนกับผม...” นั่นไงผมคิดผิดซะที่ไหนกัน “ช่วงเวลาที่คิดว่าเสี่ยวสือได้จากผมไปตลอดกาลมันช่างทรมานเหมือนตายทั้งเป็น”
4 w( H c! o6 K# w5 J; _6 o7 J
8 ^* ^# }( _& S* Z1 }, S- W% C6 M; s Z6 d! \, i3 t) ^
น้ำเสียงสะท้อนความเจ็บปวดบวกกับสายตาเหม่อลอยเมื่อย้อนคิดไปในช่วงเวลาเมื่อหลายเดือนก่อนเรียกให้ร่างกายผมชาวูบ หัวใจเต้นระรัวอย่างบ้าคลั่ง แต่กระนั้นผมก็ยังนิ่งและทำเหมือนรับฟังเรื่องเล่าวันเศร้าใจจากคลับฟรายเดย์รายการวิทยุโปรดคืนวันศุกร์ของผม0 t8 n8 D2 B- X3 T e2 w/ W
$ X; z4 J) B# c% p2 A1 f* u/ p3 \3 X0 t. @! i. H/ A
หลายคนบอกเสมอว่าผมเป็นคนใจดีชอบช่วยเหลือผู้อื่น แต่ผมก็เป็นมนุษย์คนหนึ่งที่มีรักโลภโกรธหลงคงไม่สามารถใจดีกับคนที่คิดไม่ซื่อกับคนรักของผมได้0 ~" l3 W0 r' `6 b. e
- j, c6 T* V- c3 H8 I
* o4 T% @ i3 W' a+ ?9 }
...ณเวลานี้ผมมั่นใจแล้วว่าคนตรงหน้าไม่ได้คิดกับใหญ่เพียงแค่เจ้านายลูกน้อง
! v9 P# w3 e* U7 d4 f3 W, W4 e5 [ k, G0 a2 D
( Z& U9 i6 w7 d7 T# }' ?+ K+ ?แล้วใหญ่ล่ะ....+ L, V! c& {9 c) S# v, k
8 w# l4 |- U) l; P4 K
. S$ v0 @0 S3 A3 p0 C, S0 S5 t3 bไม่...ผมจะเชื่อใจเขา0 V4 B* {2 `2 E+ I4 e
* Z- G9 P: ]: Z' c7 n' E' T' W& h2 q, A8 {3 g# g3 P
และคงมีแค่ความเห็นใจให้คุณเฟยเฟิ่งเพียงเท่านั้น4 E- W- C) I7 ?' N! z8 ^" ]
. z7 F8 P% R' W4 f* [6 R) y; E5 Y
+ J$ d* g3 v+ R5 h% O* Yขอเพียงอย่างเดียว...อย่าให้ความเชื่อใจและเห็นใจที่ผมมีให้ย้อนมาทำร้ายตัวเองเลย...
& |: c# X9 | x6 P0 \/ X: ]6 g$ Z: Y6 F1 V
# h1 i' E" y& Z% J6 Y3 l
7 D9 _" i* M5 z7 h; F
K9 w" M8 C6 ?คุณเฟยเฟิ่งชวนผมมาเดินเล่นในสวนบนชั้นดาดฟ้า หลอดไฟนีออนถูกสับสวิตซ์เปิดให้แสงสว่างกลิ่นฉุนของดอกไม้โชยปะทะจมูกจนต้องเบ้หน้าหนีทันทีที่เปิดประตูเข้ามา
) |- S; S. g4 ~3 H
$ o/ y5 S- S" Q a8 D
- f: h, {/ [4 r4 o+ Z+ ]. cแต่เมื่อชินกับกลิ่น...ความละลานตาของพืชพรรณรูปทรงแปลกตา ชูช่อดอกสีสันแตกต่างสลับกับใบสีเขียวสดไม่ว่าจะขาวแดงชมพูเหลืองและอีกสารพัดที่ผมไม่สามารถบอกได้ว่ามันคือสีอะไร
5 b. b$ O4 p, D; Y* f, c2 z$ s( E* u3 K, h ]: M6 M
/ m* N+ f, O9 Rดั่งงานพืชสวนโลกขนาดย่อม ผมตะลึงงันกับความสวยงามเบื้องหน้า ภายใต้หลังคากระจกฝ้าค้ำจุนด้วยโครงเหล็กสีขาวพร้อมผนังทั้งสี่ด้านที่ทำจากกระจกใสอุณหภูมิเย็นเยือกให้ต้องยกสองแขนกอดลำตัว สองขาค่อยๆก้าวไปตามทางเดินหญ้าญี่ปุ่นสีเขียวสดที่ถูกตัดสั้นเสมอกันอย่างสวยงาม# p& k' e1 s+ V! L' S" o
# N6 _2 Z# n7 \( G a% q
f% W/ m+ v8 l0 z" U5 h
สองข้างทางเดินมีดอกไม้หลากหลายชนิดปลูกเรียงกันไล่สีสันสวยงามจนอยากจะเอื้อมมือไปสัมผัสแต่ก็เกรงว่ากลีบดอกแสนบอบบางจะบอบช้ำจึงได้แต่ทอดสายตามอง มีดอกไม้อยู่ไม่กี่ชนิดที่ผมรู้จักเช่นดอกกุหลาบลิลลี่ และยกพื้นทางด้านขวาจะเป็นดอกไม้ไทยที่พอคุ้นเคยจำพวกคุณนายตื่นสาย ดาวเรืองเฟื่องฟ้า เทียนทอง ฯลฯ ส่วนอีกร้อยกว่าชนิด (จากที่คาดเดาจากสายตา)ผมไม่รู้จักเลยแต่สามารถพูดได้เต็มปากว่ามันสวยมาก
( T# z6 B6 f# {1 {5 E0 O/ S3 x0 G+ @4 a( ~' Q3 d' Y% D
a0 j3 @6 g9 U/ C3 c! j
“ชอบไหมครับ”
" w- x3 A7 e, y% { n9 c+ |8 r: P8 G
; a5 g1 g: \5 s' J5 t5 L n“ครับ สวยมากจริงๆ”
0 q) h5 c5 z$ X6 U1 ?% s6 `) X0 h/ v7 |+ w
. m! A( d$ l$ [* ^
“อย่าจับ!” ผมดึงมือกลับอย่างตกใจเมื่อกำลังจะเอื้อมมือไปสัมผัสกลีบดอกผกามาศสีแดงสดที่ชูดอกสวยยั่วยวนอยู่เบื้องหน้าเสียงร้องเตือนจากคนข้างๆก็ดังขึ้น “มันเป็นชนิดมีพิษน่ะครับสัมผัสโดนผิวหนังจะไหม้ปวดแสบปวดร้อนได้”1 q# F: J' t% O+ m c& _/ p
. B1 ^1 U: |! |1 a# F% f
& F o% B/ S) ?1 Rผมหน้าเหยเกก้าวถอยหลังอย่างแหยงๆดอกไม้สวยแต่รูปจูบไม่หอมเกือบจะทำพิษผมเข้าแล้วคุณเฟยเฟิ่งจุดยิ้มมุมปากก่อนพาผมเดินลึกเข้าไปในสุดซึ่งบรรยากาศด้านในโดยรอบอบอวลไปด้วยละอองน้ำจากสปริงเกอร์8 Q6 Z. M; b# L% T8 d
! x" O$ R* B& _+ P1 Z3 X1 _- m, K( k2 L
1 T5 W3 a1 N# t3 Q“เอ่อ อันนี้มีพิษไหมครับ” ผมถามอย่างไม่กล้าจับดอกไม้อะไรอีก* O' |- J3 v, Y6 y4 J$ y' A
+ W: z) J! L! y+ B! K% q0 s
* B5 N @0 u; D" O6 a: E
“มีครับ”
$ H$ _) t8 O* {$ @: K/ k2 y9 o/ O/ i j4 C2 g
# y `) O0 X1 \( E7 mนั่นไง ว่าแล้วไหมล่ะ อันตรายต่อชีวิตไปหมด
5 ?- R: T) D$ I4 D4 _2 O' L5 v7 _6 [3 R5 F
7 `5 {3 a2 Z3 M7 v“แถวนี้จับได้ไม่เป็นอะไรครับ จะเป็นก็ต่อเมื่อทานเข้าไป”
6 o* d' z3 v+ R$ l2 k' f
8 s- ]0 O5 T/ G/ t8 I
5 w; k+ X( P* F+ m“แน่นะครับ”
, ~* [$ } M6 [: t" x6 m# K# X5 P D p% o1 N1 W+ X
9 s! _6 z5 P+ X# o3 g' P: A+ D( F
“ครับ” เฮ้อผมถอนหายใจอย่างโล่งอกก่อนยิ้มกว้างกับความสวยงามเบื้องหน้า เอื้อมมือไปสัมผัสกลีบมันเบาๆพลางก้มลงสูดดมรับกลิ่นที่คราแรกชวนให้ผมเวียนศีรษะแต่ตอนนี้กลับดึงดูดจนอดใจไม่ไหวกับกลิ่นหอมของมัน
u. K0 L: j2 g% \! I- t) w' I$ t) u- j+ `) M# g/ Y- O
- t% H2 f, s4 G4 xปฏิเสธไม่ได้เลยว่าสวนดอกไม้บนดาดฟ้าทำให้อารมณ์ย่ำแย่ของผมดีขึ้นมากเลยทีเดียว4 J1 U6 n2 N& z6 v
" w4 u/ J& f) w1 O; ?
# J2 r# w# g8 c( w6 A% e; X* Dคุณเฟยเฟิ่งก็คงรู้สึกเช่นเดียวกันกับผม ร่างเพรียวสวยนั่งยองลงก่อนใช้ปลายจมูกแตะลงบนกลีบดอกใช้ปลายนิ้วไล้มันเบาๆอย่างอ่อนโยน แววตาทอประกายอ่อนแสงลงอย่างแสนรัก
7 p$ v5 C! q& w+ N$ @: R" B4 k4 d2 l+ u5 \3 b
! n" S; k" D+ y8 ~5 U
“ผมชอบดอกไม้มากมาตั้งแต่เด็กๆ และนี่คือดอกไม้ที่ผมชอบมันมากที่สุด”เขาว่าพลางพรมจูบบนกลีบดอกอย่างทะนุถนอม
$ {- g* B. D9 q F$ N: `4 O; k) g; i7 H
O; a: j0 A9 J4 J9 L
ผมมองดอกไม้ชนิดที่ว่าอย่างสนใจ ตัวดอกสีชมพูแต้มจุดรูปกรวยสั้นๆออกดอกบนกิ่งเรียวยาวชะลูดขึ้นไปจากโคนต้นจรดปลายดอกบานเต็มวัยบานกว้างไล่เรียงไปถึงยอดที่ประดับด้วยดอกตูมเขียวอ่อนเหมือนกับกรวยไอติมที่แต่งแต้มด้วยสีน่ามอง
- T$ d9 {" i- \5 r: `
4 V" L$ g" x$ P1 a, S; e
9 a7 a: V- C! \) b" ?; L. U9 U% ~* j/ b8 ^- X: V) s# N4 |
“ดอกอะไรหรือครับ”
; e- R; J: x. B( h
1 q+ K' k+ [* C. }5 | o1 I0 ]! `. d2 b' ~/ M/ w% m
คุณเฟยเฟิ่งลุกขึ้นยืนแล้วโน้มหน้าลงไปสูดดมอีกครั้งก่อนตอบ “ดอกฟอกซ์โกลฟน่ะครับ ถ้าเมืองไทยบ้านคุณจะเรียกมันว่าถุงมือจิ้งจอก”9 g/ L U2 g& Q
5 O) }- g! x0 [! P- [, i" U' P4 f
“ถุงมือจิ้งจอก...” ผมพึมพำทวนคำ ฟังดูเจ้าเล่ห์น่ากลัวพิกลผมว่ามันสวยออก สวยมากๆ4 M3 q. J8 S4 w8 r9 S# d7 P% T" v
3 O, r; W/ ]2 T
P* p: c2 m7 D: A8 y
“คงเพราะภายนอกดูสวยงามแต่แฝงไปด้วยพิษร้ายกระมังครับ มันถึงได้ชื่อว่าถุงมือจิ้งจอกบางพันธุ์มีพิษร้ายแรงทั้งต้นทั้งดอกจะถูกเรียกว่าต้นกระดิ่งคนตาย”4 h. A+ Q, ^! s* c7 j, L) w
! h3 @; P) ~0 ^. Q8 |
( x ~$ A( U4 V7 M; }
อืม ฟังดูน่ากลัวและไม่น่าเข้าใกล้อย่างมาก แล้วที่ผมสูดมันเข้าไปเต็มปอดเมื่อกี้จะไม่เป็นไรใช่ไหมมันจะไม่แทงข้างหลังผมใช่หรือเปล่า แต่คุณเฟยเฟิ่งยังคลอเคลียเป็นลูกแมวแบบนั้นได้แสดงว่าชีวิตผมยังปลอดภัยดี
- ~8 Y% w4 y* s" y
7 Q0 w& X) u# O/ d6 m- t: O! e2 G( E9 G3 T
“ฮ่าๆ ทำไมทำหน้าแหยแบบนั้นล่ะครับ”
5 k& r6 @5 M* [) a) p1 a$ C, h" W5 `9 x% K
8 I0 ^( `& g* G7 f- s; V% F“ผมแค่สงสัยว่าทำไมคุณถึงโปรดปรานมันนัก มันดูเอ่อ...น่ากลัวพิลึก”ว่าแล้วผมก็ขอใส่เกียร์ก้าวถอยหลังออกมาสักสองสามก้าว6 [0 N A5 i8 ?' }
, u' Y3 v4 Q7 @% _: f
7 K# u+ K* k( ~1 Z6 [5 N: C
“มีคนให้ดอกฟอกซ์โกลฟกับผมในวันที่ผมสูญเสียสิ่งสำคัญที่สุดไป”ดวงตาทอประกายแสนรักละจากใบหน้าผมลงไปมองดอกไม้แห่งความหลังพลางเอ่ยต่อ“นับจากวันนั้นเขาก็กลายมาเป็นสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิตผมแทน”1 s- [! J$ x$ B f# j3 P" `6 I
! H9 h& m$ m7 J8 ?# Q" l
& L8 T3 h' P4 z7 Rนัยน์ตาสวยคู่นั้นทอประกายรักมากกว่ายามพูดถึงดอกไม้เสียอีก: [* [4 f" d6 m" t4 [6 L& ]* b
8 N V( M0 N9 V/ T0 D. S' I! ~# S8 H- g- r( A% P
ในขณะเดียวกันปลายนิ้วผมเริ่มเย็นเฉียบก่อนลามไปยังส่วนต่างๆของร่างกาย
8 q- T- O4 M( U6 }
1 p( c: V/ @: y& U e ~
' x1 o* A* F( r- n: h! C“ผมยังจำได้ดีตอนอายุสิบห้า เพราะกฎของตระกูลทำให้ผมสูญเสียของรักและศักดิ์ศรีความเป็นลูกผู้ชายไปมันช่างสุดแสนทรมานเหมือนตายทั้งเป็น ขังตัวเองอยู่ในห้อง ไม่อยากเจอหน้าใครคิดว่าตายไปเสียยังดีกว่า...” แววตาทอประกายรักในคราแรกเปลี่ยนเป็นรวดร้าวยามที่ริมฝีปากเอ่ยเล่าเรื่องราวในอดีตความรู้สึกสงสารตีตื้นเข้ามาในอก “แต่เทวดาคงเห็นใจ...บนความเลวร้ายที่เผชิญฟ้าก็ส่งเด็กชายตัวน้อยมาให้ผม...”) N, C3 b9 {2 Z) c5 k
! T) P# [: K( _# c5 I, `" h9 k, H" L" O4 b% v6 n
แววตาหม่นแสงกลับมาสดใสอีกครั้ง % K1 R; D9 @- q- S
. c5 p( N# @; K- F! b' e# t. k h
' }2 F8 i( ?+ Z9 C" \# D( a1 u
“เด็กนั่นเป็นบอดี้การ์ดที่ถูกส่งมารับใช้พี่เฟยหลงตั้งแต่สมัยยังเป็นคุณชายใหญ่เด็กผู้ชายตัวโตเกินมาตรฐาน หน้านิ่งๆตาดุๆแต่กลับเป็นเด็กที่...เดินถือถาดอาหารเช้าเข้ามาให้ผมแทนแม่บ้านผิงเด็กที่มาพร้อมกับแจกันใส่ดอกไม้ที่ผมมารู้ทีหลังว่ามันชื่อ ‘ดอกฟอกซ์โกลฟ’ ” ดวงตาเรียวสวยหันมาสบตาพลางจุดยิ้มมุมปาก“น่าขำนะครับ จะปลอบใจทั้งทีเอาดอกถุงมือจิ้งจอกมาให้ แต่คำพูดของเด็กสิบขวบก็ทำเอาผมอึ้งและซาบซึ้งทั้งน้ำตาเลยล่ะครับเขาบอกว่า...เห็นแม่บ้านผิงบอกว่าคุณชายน้อยกำลังเสียใจ ผมเลยเอาดอกไม้มาให้คุณหมอจางบอกว่ามันช่วยรักษาโรคเกี่ยวกับหัวใจได้...โถเด็กน้อยเอ๋ย ให้ทำตัวขึงขังเป็นผู้ใหญ่ยังไงสุดท้ายเด็กก็คือเด็กอยู่ดี...ใสสะอาด...ชะล้างหัวใจที่มืดมนได้...” n! U6 _& q3 ^1 L
4 x3 h7 s# W6 F C
( |& A5 n; u, {& i$ {; S$ k
มาถึงตรงนี้ผมสัมผัสได้ถึงสายใยความรักและความผูกพันของทั้งคู่ได้ ริมฝีปากที่เริ่มสั่นน้อยๆเอ่ยถามออกไปแม้ในใจจะกลัวแสนกลัวคำตอบก็ตาม1 ~/ f# V* |9 \4 [( m
7 R* M1 \# i* Z& g6 S- N8 h
* ]' J5 b3 b" e" n+ V8 Z4 ^& P“ดะเด็กผู้ชายคนนั้น...ใหญ่เหรอครับ...”
) m$ ]( E5 C) {3 q
1 g7 m, ^& E/ [8 a9 P9 ?! U( c4 B2 R
6 _' _, X9 f, z& hนัยน์ตาแววหวานสบตาผมนิ่ง เผยยิ้มบางก่อนตอบ “ไม่ใช่หรอกครับ...”
. ?$ N# Z5 w0 U; l4 ?' p6 |( e9 p8 Y1 w- v. k
2 b5 G) Z' C- [; [& t- Rลมหายใจที่กั้นไว้ถูกปล่อยพรูออกมา...
$ l3 u$ x+ I- ^' S- \7 d4 G7 K: g- U0 Y* r6 f$ f3 v9 Q
* Q2 ~4 o% w, Y3 Z' I
“เสี่ยวสือต่างหาก”
" Z/ w6 @( U+ a3 R% p. ~3 O; {8 L7 ?5 g3 N
* H7 f7 i- m, g6 T
...แล้วสะดุดลง เหมือนถูกตัดขั้วหัวใจทิ้ง+ V' u) V+ C* ]2 x j' y
7 H; u, c+ K/ I
! L4 m, v0 b& v- s
“เพราะเหตุการณ์ในวันนั้น ผมจึงไปขอเด็กคนนั้นจากพี่ใหญ่เพื่อให้มาอยู่เคียงข้างผมแทนและตั้งแต่นั้นมาเขาก็คือเสี่ยวสือของผม...ของของผม”
3 t4 }% u5 |( o* k# u
( s$ j5 a7 q+ P# K7 U+ p. c0 f! ~! \$ c# m" U" l) H1 X
หัวใจผมเต้นระรัวในอัตราสูงสุดเกินกว่าที่เคยเป็น!!!
- \) L3 w" w; A( l# B: K8 m. l3 p# G, p- G5 }1 c) s0 W; y
- H4 N# j3 p2 Q+ x: B+ ~6 y$ b" {
+ _8 T1 U0 p: d# [6 l+ H+ i% Xปึง!!* D. i# N$ W' y
, }" Z; g! V) H6 t2 s1 x& u0 q" Y( U: P- o* s* e: j; s
โครม!!
( F5 m) C( W; G) m
5 }6 X$ K( M! I5 H0 y' A4 r: c$ f- I& ?4 V- \
เฮือก!!
5 P$ m/ J2 o. \1 f3 q* D& L; P5 s7 \3 ?9 t
7 ]2 M# f" L9 zผมถูกเหวี่ยงจนร่างกายที่ไร้เรี่ยวแรงอยู่ก่อนหน้าไถลตามแรงจนอัดเข้ากับผนังปูนความเจ็บปวดแล่นริ้วไปทั่วสรรพางค์กาย ไม่ใช่จากแรงกระทำภายนอก...แต่มาจากภายในร่างกายที่ปวดร้อนดั่งไฟเผาร่างกายอ่อนแรง ช่วงท้องปวดมวนเหมือนโดนมือที่มองไม่เห็นบีบลำไส้จนบิดเบี้ยว ริมฝีปากลามลงไปยังลำคอปวดแสบปวดร้อนแม้แต่จะเปล่งเสียงพูดหรือหายใจยังลำบากหัวใจเต้นถี่รัวตึกตักคับอกอย่างกับวิ่งโดยไม่หยุดพักมาสักร้อยกิโล3 u/ O# H8 H5 t
) o& ~3 @/ s; o$ N7 x. H2 l' Y* W: U* k( K* A
ไม่...ไม่ใช่เพราะผมตื่นเต้นหรือกลัว...แต่เหมือนกับโดนบางสิ่งเข้าไปกระตุ้นมัน...รวมทั้งอาการแปลกๆทั้งหลายที่เกิดขึ้นด้วย
8 l! z* G7 D9 a: l/ _+ r2 Q L4 |1 ?% M6 a6 t* c: k
8 E, @) [, K) M- x5 b% Q
“คะคุณเฟย ฟะเฟิ่ง...”
, H; ]$ Q! N; u/ C0 I6 d4 i6 p" P) J0 p* R
; Q" h7 o. y" R* r* X5 w
“บางอย่างรับในปริมาณที่เหมาะสมมันก็จะสามารถช่วยชีวิตได้ แต่ถ้ารับมากไปมันก็ปลิดชีพได้เช่นกัน”เสียงเนิบหวานเหนือศีรษะเรียกให้ผมค่อยๆเงยหน้า มองใบหน้าหวานฉ่ำที่บัดนี้เรียบเฉยดวงตาใสแข็งกร้าวมองผมอย่างเคียดแค้น4 D' i! L+ ~! V4 s% g) D
4 h% g6 A; t7 t* c8 I- z# f& F. \
5 U9 p& a& V5 z+ j1 E/ c' nหลังจากประโยคแสดงความเป็นเจ้าของในสวนดอกไม้บนดาดฟ้าจบลง หัวใจผมก็เต้นระรัววินาทีแรกผมกลับคิดไปว่าเพราะคำพูดนั้นมันช่างกรีดหัวใจผมยิ่งนัก แต่เวลาถัดมามันไม่ใช่...ร่างกายผมผิดปกติมากขึ้นเรื่อยๆทั้งอ่อนแรงเริ่มปวดแสบปวดร้อนตามร่างกาย และสุดท้าย...ไม่สามารถป้องกันการคุกคามจากโดยรอบได้เลย
# |# [# O4 O \: B& S3 }1 t& Z h' C7 x0 F) E1 |4 q; j
" ]% ^+ D' }1 jมารู้ตัวอีกทีผมก็ถูกพาเข้ามาในห้องสี่เหลี่ยมมืดๆซ้ำยังมีกลิ่นคาวฉุนจนอยากอาเจียน0 f: ^1 o7 B9 D
7 q9 }7 m: g- @3 p. f3 s2 }
$ n7 g/ {% T0 }0 k* @6 M6 g: |, j“ทะทำไม...”
3 ^$ D) i& ~" L( {& x% }" y# l. O( Z7 P! {% j& p7 d" P6 \! L( L& d4 m
+ I' T0 e1 k. {# b“บุญคุณที่ช่วยเสี่ยวสือไว้ทำให้คุณมีชีวิตมาได้จนถึงทุกวันนี้ แต่ตอนนี้มันหมดลงแล้วทดแทนกันพอแล้ว ไม่ว่าจะเป็นบุญคุณหรือความเป็นเจ้าของเสี่ยวสือ...ที่เพ้อพบไปเอง!!!”เสียงตวาดก้องให้ผมกระถดตัวหนีชิดมุมผนังชื้นอย่างหวาดกลัว
2 a0 |0 D& Q( s9 a, G8 n5 I" ^3 s5 v! e
# d- A, e+ t* ]* f/ X
ณ เวลานี้เขาไม่ใช่คุณเฟยเฟิ่งที่สวยสง่าอ่อนโยนคนเดิมไม่ใช่สิ...คนที่เขาปั้นแต่งขึ้นมาตบตาผม เขาก็แค่.... @ l8 k8 ]9 C# D. [1 H
. L; S! r3 d# Z+ l
$ T; m; H G8 ^“โอ๊ย...” ผมร้องอย่างเจ็บปวดเมื่อร่างกายทวีความทรมานขึ้นเรื่อยๆและยิ่งผมแสดงออกมากเท่าไรอีกฝ่ายก็ดูจะพึงใจมากเท่านั้น “คะคุณจะฆ่าผมเหรอ...อึก”
, ?, N+ M( K; e9 _
6 D8 F5 f. l% s B S# ~2 x
' I+ L1 w0 E% s) gสะแสบคอจัง เสียงแห้งแทบพูดไม่ออกเลย9 ^) o+ e p! j- n4 t9 K
; _5 V1 h* [' p/ D& x& A' Y4 L3 K7 K
“ยังไม่ถึงเวลา...แต่เชื่อเถอะ...” ร่างนั้นนั่งลงตรงหน้าผมใช้ฝ่ามือบีบคางแล้วจิกเล็บลงบนผิวแก้มยามบังคับให้หันมาสบตากัน ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเยียบเย็น“คุณจะทรมานยิ่งกว่าตายทั้งเป็น หึ”8 I$ g5 C( P3 M+ Q
9 L5 ]( k7 y9 C. T" `
" ?+ g( i2 B" v" y. qฟึ่บ!!/ ]1 M" C3 y6 k. E7 Z, l
0 k+ j' `, G1 d) d z0 F+ U# {6 K. D9 M0 N
ฝ่ามือที่บีบหน้าผมอยู่ออกแรงผลักสะบัดไปด้านข้างให้ผมล้มนอนอย่างไม่อาจต้านทานรู้สึกเจ็บตรงข้อศอกที่กระแทกพื้นปูนพร้อมกับอีกฝ่ายที่ลุกขึ้นยืน สองมือของผมกอดร่างที่คุดคู้เข้าหากันของตัวเองแน่นแต่กระนั้น...ผมก็ยังอดส่งสายตาเวทนาให้อีกฝ่ายไม่ได้ ถึงสภาพผมจะน่าสมเพชเยี่ยงสุนัขเจ็บปวดทรมานเยี่ยงสุกรถูกเชือด แต่ผมก็ยังรู้สึกสงสารอีกฝ่าย...ที่จิตใจเขายังอยู่ใต้ตมจมอยู่กับความคับแค้นและอิจฉาริษยาจนสามารถทำร้ายเพื่อนมนุษย์กันได้ถึงเพียงนี้...
4 l4 h7 U. x! V# N/ f; D6 \
3 J/ v1 T0 @9 l2 l: N9 y2 x$ W
' `" p4 d5 G- Q# u4 F“อย่ามามองผมด้วยสายตาแบบนี้!! เจียมตัวเองซะบ้าง!!” ตวาดอีกครั้งพร้อมสะบัดตัวหันหลังเพื่อย่ำเท้าก้าวออกไป ผมปรือตามองเขาก่อนเปล่งเสียงแหบแห้งอย่างกระท่อนกระแท่น, _9 w- r" r" ?% f. V
% y% z5 O V% X6 R8 Z3 ?- { F) y, o. P
“ละแล้วผมจะ...จะแผ่เมตตาหะ...ให้คุณ...”: ~# p3 o9 t, u( `. E4 K
* R: U# Z Q0 \7 ^& R
( a+ O' N$ X% v3 l" b1 f9 ^: Y
“ไม่จำเป็น เก็บบุญไว้สวดศพให้ตัวเองคืนนี้เถอะ อย่าปวดใจจนตายก่อนซะล่ะ!”เขากัดฟันพูดโดยที่ไม่ได้หันกลับมา แล้วเดินออกจากห้องไป* g) z7 z* m( g/ V1 P$ k: w
8 M* d& @( ^2 G) |! s, I: T4 @
6 z2 L8 @ p& Q( jผะผมเจ็บจังเลย...ปะปวดแสบปวดร้อนไปหมดทั้งตัว...เพราะดอกไม้เป็นพิษอย่างนั้นเหรอ...; F9 G' S1 F$ n8 d1 ?
* t. e" `% j* [8 H
8 h7 o" Q, S0 c7 [$ [* X* Yไม่สิ...ในเมื่อคุณเฟยเฟิ่งก็สัมผัสมันเหมือนกัน...! Z% b0 A$ \4 R1 q& C/ |
' \3 \ O2 X; e5 U3 q
3 s) v! g# b+ f; A6 C
ผมพยายามเค้นสมองคิดทั้งที่ปวดศีรษะจนสมองแทบระเบิดกอดตัวเองให้แน่นขึ้น...% F& M l7 i: [8 N3 t1 K, A: }; R
) U9 ?* {- i! ~5 v& [, ?$ Z3 y# M q
เพราะอะไร....เพราะอะไร...ทำไม...0 l$ C; p3 N8 T4 @/ n7 F
! C4 t }5 ]3 _- `
* O) y& ^6 b/ V: t' t+ S" `, H9 [สุดท้ายผมก็ถกเถียงปัญหานี้กับตัวเองได้สำเร็จ...เพราะดอกไม้นั่นแหละแต่ไม่ใช่ที่สวน ไม่ใช่เพราะสัมผัสโดน ไม่ใช่เพราะดม5 k8 {! L M$ {0 w0 X! V
$ o$ ~( O2 c- F& J1 |- p0 D, P' q, ]+ ~3 `7 ?: m
....น้ำสมุนไพรแก้วนั้น ผมจำกลิ่นมันได้แล้ว นึกว่าน้ำอะไรที่แท้ก็...& \% p9 ~7 j. G+ I& W
8 J2 g' C( U4 S4 Z- F% n$ L) P0 J
* _" R8 ^( Q2 s5 H. u) V
...ถุงมือจิ้งจอก ไม่สิ กระดิ่งคนตาย...
* S. V, k! d: f3 y/ e7 c# u$ X+ e. B! m$ S5 _
r. \( v' T8 t2 H; A0 v' i3 o& F
$ Z6 q" H1 X4 Z) b0 @/ U9 Hใหญ่...ใหญ่จะรู้ไหมว่าเล็กหายไป จะตามหาหรือเปล่าเล็กยังเชื่อในตัวใหญ่อยู่นะ...ยังเชื่อว่าจะมาช่วยและยังรอฟังคำอธิบาย...
( `; [+ ]6 P q8 h6 E# n) K
2 l7 d% @( c* F7 A' L, Q- B8 b6 ^3 z, c- D7 s% w
; F+ `5 E, G( y# q1 c5 y4 E6 Y. i7 ]8 Q! z
แกร๊ก!
3 n4 r+ S, T5 x$ M. L' \
2 T; F# n. ]( S
/ B6 m9 }+ {- fเสียงเปิดประตูเรียกให้ผมปรือตาขึ้นมองฝ่าความมืดไปก็ไม่เห็นมีการเคลื่อนไหวใดๆเกิดขึ้นเลย แต่เสียงมันใกล้มากจริงๆ
) ^2 Y& E# Z/ M- q# W1 ]0 x: G' }- t* L
$ r/ G3 v( M* U" j. R5 oกุกกัก กุกกัก
- z1 j2 }# S1 A) N2 W2 @9 r4 X N6 S8 i* | V5 h- e) [9 w# ~$ o6 k
- a" j3 E0 n: Z& D; _2 R, x {“คุณเฟิ่งจะอาบน้ำก่อนไหมครับ” สะเสียงนี้...ผมจำได้8 B# ^/ q( C0 T7 _9 J4 E _
. J5 C2 R8 T' s+ p) i( C Y
8 Z. i5 L$ m* }" E“ใหญ่...ใหญ่...” ผมพยายามดันร่างตัวเองให้ลุกขึ้นนั่งพื้นชื้นเหมือนเลอะไปด้วยเมือกเหนียวทำให้การทรงตัวขึ้นเป็นเรื่องยากลำบาก แต่ผมก็พยายามจนลุกขึ้นนั่งได้สำเร็จ9 G) Z" A" V+ @: `
3 R/ y* o$ t6 x0 l. |, t' L6 j0 l6 [! F# ?3 z1 G
ผมกระเถิบตัวพิงผนังไว้อย่างอ่อนแรง อาการเจ็บปวดมวลท้องเริ่มทุเลาลงเช่นเดียวกับความปวดแสบปวดร้อนตามร่างกายไม่รู้เป็นเพราะพิษหมดแล้วหรือว่าเจ็บจนชาชินกันแน่ แต่เมื่อจับตามเนื้อตัวโดยเฉพาะบริเวณริมฝีปากจะรู้สึกแสบเป็นพิเศษและเหมือนผิวหนังจะไหม้ด้วย Z5 w5 [5 l* U% I- d d/ P5 z5 F
5 Y v' D x$ ^+ ]% C/ ]9 R) n+ i; t3 l2 }- j/ M
“อืม...ดีเหมือนกัน อาบด้วยกันไหม” เสียงคุณเฟยเฟิ่ง. a# o: b5 W: K, p0 ]
) s1 I; G/ S! X2 s, D
& Y9 H# i4 ~, G0 G. z7 _. H1 Y
ผมพยายามกวาดสายตามองหาที่มาของเสียงก่อนจะพบว่ามันดังอยู่เหนือศีรษะผมนี่เอง...บนชั้นถัดไปแต่ผมกลับได้ยินเสียงทั้งคู่ชัดเจนเฉกเช่นนั่งอยู่ในห้องเดียวกัน4 k3 C I! q7 d1 J
) A. l0 f" ~" V( b
0 C2 z* P& Q% k S" ^3 l2 ~" y! ~
ถ้าผมตะโกนเรียกออกไปใหญ่จะได้ยินไหมนะ...แต่จะเป็นไปได้ยังไงในเมื่อผมลองตะเบ็งแล้วกลับไม่มีเสียงอันใดลอดผ่านลำคอผมมาได้เลย...
# s! n) ?* m: y4 L
3 n' U `6 i$ E( Q
0 }5 M, p+ p4 f- m4 _( m1 L“เดี๋ยวผมไปอาบที่ห้องก็ได้ครับ”
2 c1 Z5 i1 o6 {. h& w7 L% D
% O' B& D) F* N) s2 p( q/ k
- h& B {0 N. |* d9 U“ทำไมล่ะ อาบด้วยกันนี่แหละ ก็อาบด้วยกันอยู่ทุกวัน”) E9 V$ t) U2 a1 ^+ H @
0 d1 N2 ^ {% ~% F- V5 f3 D% R. b9 y1 Q4 _! v+ H
“คือผม...”* \! N) G5 @ j4 f, T
G: p j( ?' k' n% A" c3 i. r) h( i
“เป็นห่วงคุณเล็กหรือไง” 6 F. |; q2 R% c( v. S
, V5 L' U" j6 Y0 q8 r' @' R0 M. Q: K: J
จบคำถามเสียงก็เงียบไปเสี้ยวนาทีแต่ช่างยาวนาสำหรับคนรอคอยคำตอบอย่างผมเหลือเกิน& U4 A. I" ^; [" u" }
5 E) u- l7 p- Y# i4 V/ `8 H4 p5 w1 Z1 x, H. A
“เปล่าครับ”
' e* U4 K: v+ \* v& ?; K5 L
% x: @4 ?/ P" h( x2 D7 H7 ?& E! ]2 m7 J7 |) J: N8 Y) P
“ดี งั้นไปอาบน้ำด้วยกัน ถูหลังให้หน่อย...นะ”+ ]" a- Z# j, r% G( P
7 z' r2 j1 w8 J+ _2 D9 s/ K# o( R
2 O2 I% q0 ]6 J6 {$ I! N- t“ครับ”
3 X" o6 `( L* M4 Q
3 x1 [8 T& i6 Q, W4 T! L! i& Y0 E5 `" r) _2 h
“ตามเข้ามา ไม่ต้องปิดประตูนะ”
+ ^" B0 I! E8 D, E, x: n+ \! N7 X! s& F/ W% a
) B. ]3 q R$ C- D- _* Y* L
และแล้วน้ำตาที่แม้แต่โดนทรมานหนักหนาแค่ไหนในช่วงค่ำคืนที่ผ่านมายังไม่เคยไหลลงมาสักหยดบัดนี้มันกลับไหลหลากอย่างไม่สามารถกักกลั้นไว้ได้เพียงถ้อยคำเดียวของคนที่ผมรักหมดใจ
8 ]/ G3 S/ k; M! y! _$ J. _' J& A) [* l
1 [ _& f( Y/ [4 ~& Y
ถ้อยคำที่เหมือนไม่ใส่ใจกัน L3 l# ~& e6 U" z5 u
* a& M3 @4 h9 L: c$ ]2 P. \5 u- A' k$ e2 z2 f
; d m0 k# i5 N# Q \1 F# ^2 k: l# ]ขณะที่เล็กรอใหญ่อยู่ที่อาณาจักรผีดิบนั่น...เข้าใจในตัวตนและงานของใหญ่...แท้จริงแล้วใหญ่เพียงมาปรนเปรอให้เขาใช่ไหม...นี่น่ะเหรองานบอดี้การ์ดอันยิ่งใหญ่ที่เล็กต้องอดทนรอด้วยความคิดถึงตลอดมา...
; O. u8 Z2 e e1 n
& u: c6 Q% O! D+ ?, }0 k9 O: r) O3 K$ Z
: p! d7 X5 i4 N, R, p/ q" l
ผมได้ยินเสียงซ่าในห้องน้ำเดาว่าทั้งคู่คงได้อาบน้ำใต้ฝักบัวเดียวกันสมใจอยากแล้วแต่ผมคงคิดน้อยไป...นั่นเป็นแค่การล้างตัว การอาบน้ำให้โรแมนติกและแนบแน่นจริงๆมันต้องลงอ่างต่างหาก$ T5 s$ l, a3 h* z. u8 v
5 `8 U; [# m9 d/ N7 H% i$ h
* O3 C% u7 t" X
“ถอดผ้าเสร็จแล้วก็ตามลงมาสิ” คำสั่งเสียงหวานที่ทำให้ผมต้องหลับตาลงอย่างไม่อยากจะรับรู้อะไรอีกแต่ไม่มีประโยชน์อันใดเลยในเมื่อหูผมยังทำหน้าที่ได้ดีอย่างไม่บกพร่อง ทำไมนะหูมันถึงไม่หนวกตามปากที่พูดไม่ได้ไปซะเลย, V0 h, a0 X* n% }8 U7 G" g
) K- r, p# P$ C- u5 E4 m8 C) R# }2 n
8 S% B& l1 E/ `# Y6 \( xจ๋อม% M/ o8 q# q1 G7 O" Q
4 Q6 \2 q" O$ ~( C
- D9 Z& w! @: ?0 p6 p1 dเสียงน้ำกระเพื่อมไหวล้นออกขอบอ่างให้รู้ว่าได้มีวัตถุมวลใหญ่เพิ่มลงไปแล้วจะเป็นอะไรไปได้นอกจาก...เสี่ยวสือ
+ s9 J$ C% d9 X) |9 Y% J" o
+ _; o; {6 `, z9 d5 L; T! ^7 G c6 [, v8 Z6 J
ถึงเสียงจากภายในห้องน้ำจะได้ยินเบากว่าด้านนอกแต่ผมก็ยังได้ยินและทุกคำมันช่างวนเวียนอยู่ในสมองผมอย่างชัดเจน
: I# g, W$ V9 L, O7 ]
: s9 T9 a; H1 G6 ]( [2 ^6 j0 k( l' J0 t: V9 @
“มา...ฉันช่วยสระผมให้”
, v( B6 t5 D* R: l0 o& F7 c
# y3 v! B- ]; }+ r! J) n/ L0 s' }' `: v
“ไม่เป็นไรครับ หันหลังเถอะ ผมจะถูหลังให้”
2 j% P" o) i1 i0 F0 r) u
0 t8 x0 o3 @5 a' g# _9 p# d- _- L9 v* V
เงียบผ่านไปสักพัก ก็มีเสียงดังขึ้นมาอีก
* w; U/ W" x) m+ h( o. @, R! c9 `) [9 y2 v ~
5 U j. U; S& B
“พอแล้ว” เสียงน้ำกระฉอกออกจากขอบอ่างอีกครั้ง“เสี่ยวสือ...จูบฉันหน่อย”
$ V# V, {3 U9 A6 o( H! a
& P: R& \( V% b8 o* S# |3 G0 @: o+ g* u8 S/ }$ Z4 M$ J$ N
“...” ร่างกายผมชาวาบถึงแม้จะไม่ได้ยินเสียงอะไรตอบกลับมาเลยก็ตาม# D/ Q. X8 W* E6 w2 J% G
4 k# f( u' c" f6 W, S# k; \* {9 Y0 J: A3 w! \; t
แล้วจะต้องเอ่ยอะไรอีก เมื่อนาทีต่อมาเสียงครางเครือก็เพียงพอแล้วที่ผมจะเข้าใจในทุกสิ่ง, {+ I* O$ T' {. W7 A( E, ?2 g
' ~$ n# }1 [$ ?; f
" [2 W7 s/ }4 v/ s' a4 y0 u" d8 N“อ๊ะ อืมม ปะไปที่เตียงเถอะ” ! Z( L. A4 e8 R; U1 q4 D
0 s: M! j; A$ e# x
4 N/ e j) W9 V) C1 G1 i) `4 ~9 cฟึ่บ
) x: G/ o' [' J' h, m* P; Q; D2 M8 g. m0 h5 E, s$ x( C
% Q# v# I, s! n+ R2 |: o1 Y
ตึก
1 w# t$ @' O0 o( P! `+ e" ?0 E9 y0 p4 P7 P
6 f) p0 a5 F: |& Yโครม0 H4 N: X- L7 O7 n% Z3 [
6 d' y8 l4 U' `. y1 ?7 t6 j! b* Y
" Y4 {. r: g( \: Q" A( H0 ^แล้วเสียงเล่นรักก็ดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง คงจะเร่าร้อนกันมาตลอดทางเดินจนถึงเตียงนอนหลังจากนั้นก็มีแต่เสียงครางระงมอย่างสุขสมของคนทั้งคู่ประสานกับเสียงเนื้อหนังสัมผัสกระทบกันอย่างน่าสมเพช" {. S8 T8 v0 X) q4 i4 O. Y
) ?/ T L# U) n( w y1 O% ~/ n. d9 n, Y5 t+ |! C
“อ๊ะ ตะตรงนั้น...บี้แรงๆ อ่ะอื้มมม”% |* o# ?' J( [0 x& O. f
, m! d# d* [. F+ D% v& ~3 A. \
7 d, K) j" M3 C
“อ่ะ อา”
' C' m- l$ x3 p2 y* y" w ]# y! S
; j( X& V' j6 X% ]+ \- T2 W" j' F8 f/ i" B x1 `2 x# U
ฟึ่บๆๆๆ$ G7 L; A+ m; h* C" T
) c( d9 ?; z, {4 W$ a
1 d @1 m2 a& A
...เป็นผมเองที่น่าสมเพช...3 h, N1 U3 S8 x$ ^
2 C* m2 R. E1 X4 @
* f) o, F* X. p0 Oเขาทั้งคู่จะรู้ไหมว่าในขณะที่ร่วมรักกัน ผม...ผมที่อยู่ตรงนี้ร้องไห้จนตัวสั่นสะท้านร่างทั้งร่างค่อยๆไหลไปตามผนังลงไปนอนกองกับพื้นปูนอีกครั้ง มือสองข้างยกปิดหูพร้อมทั้งคุดคู้หนีความหนาวยะเยือกที่แผ่กระจายไปทั่วกายร้องไห้จนน้ำตาแทบเป็นสายเลือด...
8 N8 ^7 L6 C: \" h& d! r: L+ s# F: f% |) t' R2 N
i5 Z0 L6 k( B2 {
ผมเข้าใจคำความหมายว่า ‘ทรมานยิ่งกว่าตายทั้งเป็น’ของคุณเฟยเฟิ่งแล้ว8 z/ _" d7 m! Z4 n2 Q3 g
' b- {8 x- `; z3 K
- U! [* s! h7 H# U# Dผมอยากจะค้าน...เพราะตอนนี้ผมรู้สึกมากกว่านั้นเสียอีก
$ Y B: v+ s. O5 @- ?! e9 z. S5 k, S& x% U
* L; G3 g' i$ v/ a1 R/ s8 I/ J
ความไว้ใจ เชื่อใจ และความรักที่ผมมีให้เขาถูกย่ำยีและเหยียบซ้ำๆจนมันแหลกสลายเป็นผงธุลี
/ f, j4 a5 P4 Z" }% _6 Y
7 H7 B' ?# O# i
0 z3 S6 \' h" v+ [- rไม่ใช่เพียงแค่หัวใจที่ถูกกรีดลึก...แต่ทุกตารางนิ้วของร่างกายก็ถูกเขาทำลายลงจนไม่เหลือชิ้นดี- O* J+ [' I( @7 q& Q
5 `# _4 F1 r' x. |8 e6 d
3 H6 [! z$ Y! M( k) P
9 W e# A. @: s. }* a/ _ที่ใหญ่ไม่เคยบอกรักเล็กเลยเป็นเพราะอย่างนี้เองสินะ
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไรที่ผมนอนฟังเสียงสุขสมของคนทั้งคู่ ถึงจะเจ็บปวดทรมานเจียนตายแต่ก็ต้องขอบคุณช่วงเวลาเหล่านั้นที่ทำให้ผมคิดได้
0 [5 k$ \& M% p- D, d
3 R& B4 e& J/ q' M+ o( U% S' o7 o2 H/ [7 {9 H! f
อย่างที่เขาว่ากันว่า...เมื่อเราผ่านวินาทีแห่งความตายมาแล้วเราจะเห็นค่าของชีวิตตัวเองที่คงอยู่...และผมก็เป็นเช่นนั้น* N8 L3 J `/ q# C O( e5 x: a6 C
! S6 C2 V2 k% B. P5 W/ i& q
, T: r' r+ y2 d. vผมปรารถนาชีวิตที่เป็นสุขหลังจากนี้ ผมไม่ต้องการตายไปด้วยความเจ็บปวดทรมาน
- R8 _6 M' S# }0 E- _0 M8 G
# N# n$ r& P8 q
, L# `% H9 i; c0 Kผมต้องรอดกลับไปหาอ้อมกอดของคนที่รักผมอย่างแท้จริงต้องรอด..
: R2 D) B8 }3 ?5 B# V" O6 D1 ?( J2 W/ g6 U |" a1 P
9 j: I( B. {0 qผมเรียนรู้ที่จะครองสติภายใต้ความเจ็บปวดทั้งร่างกายและจิตใจมากมายที่เข้าถาโถม ตะเกียกตะกายลุกขึ้นนั่ง พลันมือก็ควานสะเปะสะปะในความมืดไปตามพื้นเพื่อสำรวจทางและเผื่อจะเจออะไรที่ทำให้ผมหลุดพ้นไปจากที่แห่งนี้ได้
0 z2 ]3 P& T0 `% \1 K6 y3 X1 d5 B! R' e
( w- D0 Q' P; Z$ e- Kกึก% p7 }% A: I, N+ I1 a9 ^
* {& t1 O/ u" e" F. J
1 l' e9 U- h' V Yมือผมชนเข้ากับบางอย่าง ผมรีบคลานสี่ขาเข้าไปคลำทั่วจนรู้ว่ามันคือกระเป๋าสะพายของผมเอง ผมคว้ามันขึ้นมาพลางเปิดมันด้วยมืออันสั่นเทา ล้วงมือเข้าไปควานหาโทรศัพท์มือถือแล้วสักพักผมก็เจอสิ่งที่ต้องการ...ขอบคุณพระเจ้า...6 b) `2 e- p0 T+ }! Z" V% m
5 Y/ G0 C) F/ z+ J
6 o# [! E& A9 y& f: Q
ผมคว้าเจ้าเครื่องสี่เหลี่ยมขึ้นมาแล้วกดปุ่มวงกลมหนึ่งเดียวบนหน้าจอไอโฟนจนแสงไฟสว่างวาบขึ้น ตัวเลขหน้าจอบอกเวลาเที่ยงคืนผ่านไปสามชั่วโมงเองหรือ ทำไมมันช่างนานแสนนานในความรู้สึกผมซะเหลือกิน5 Z) `( n: q% Y7 `
) o( N! v* V: q3 E. V" p
$ M% Y# r: ~+ t; T! t% L
แสงสว่างจากเครื่องมือสื่อสารทำให้ผมมองเห็นห้องโดยรอบกักขังผมไว้ สองแขนยึดผนังไว้เพื่อพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นยืน พื้นปูนขึ้นเมือกตะไคร่เขียวครึ้ม กลางห้องมีหลอดไฟหนึ่งดวงที่มองไปตามแนวสายไฟจะเห็นสวิตซ์อยู่ชิดกับขอบประตูซึ่งทำจากเหล็ก
1 u, Z, d! p3 Y0 v. f2 J9 ~( S* l2 M; o8 v: R9 D$ T& s
& i6 o0 V; Z& a! {0 G, L* S) yแต่ทุกอย่างคงไม่เท่าเพดานสูงกว่าศีรษะผมเพียงแค่หนึ่งคืบเท่านั้นอย่างที่ถ้าผมเขย่งเท้าศีรษะก็จะชนกับเพดานพอดี" \9 M8 ?6 H8 \1 P
; j* k3 b" G* K- y& e8 n/ R
3 e0 d$ q+ H8 b6 [; ~. ?6 _อย่างนี้สินะ ผมถึงได้ยินเสียงชัดนัก
' P, l; F- r) L+ ]( F0 w& f% V9 P3 [& N' x8 ?. w3 j
! D) V8 l& x# W& X* C8 fแต่แล้วขีดสีแดงมุมขวาของหน้าจอก็เรียกความสนใจของผมกลับมา เตือนบอกว่าแบตเตอรี่เหลือเพียงห้าเปอร์เซ็นต์ผมมีเวลาไม่มากแล้ว ผมจะทำยังไงดี...โทรหาพ่อแม่อย่างนั้นเหรอ...ไม่ ผมจะต้องกลับไปกราบท่านทั้งสองด้วยตัวเอง จะไม่ให้ท่านต้องมาทุกข์ใจกับสิ่งที่ผมเผชิญอยู่) D# P- Q2 K) n* }, V4 k" @0 \
2 Z; O: q1 ]9 w! o' T# D4 V( r+ U/ c" S0 `8 O
หนีออกไป...ไม่มีทางเป็นไปได้เลย นอกประตูเหล็กผมมั่นใจว่าจะต้องมีกุญแจดอกใหญ่เพื่อคุมขังผมไว้ ไหนจะเหล่าบอดี้การ์ดที่อยู่ทั่วทุกบริเวณเพ่นพ่านยิ่งกว่าแมลงสาบ7 h7 s* H6 q3 g! @* b2 L
9 D8 R' p" J0 V) Y# i1 {
' K; a$ S4 _! e$ t7 @, w' `ผมจะทำอย่างไรให้ห้าเปอร์เซ็นต์ที่เหลืออยู่คุ้มค่ามากที่สุด...ใครพอจะช่วยผมได้บ้าง...
6 x7 s! U8 Y5 g" \* W/ k. d% o; n. M7 Y8 R$ f
; {6 G+ a0 e! X
ในฮ่องกงคนเดียวที่ผมไว้ใจและเป็นห่วงผมมากที่สุดคงไม่พ้น...ใช่!!เยว่ซิน!!
" U* G, l) r+ M6 z9 D1 M. v' l, U+ y
, K- @# a# h5 e' ?3 ?
. E. Q: u, ^6 e. y+ N8 v1 r+ M. eผมกดหาเบอร์ที่เมมไว้ก่อนออกมาจากอาณาจักรจิ่นเยว่ซินได้ให้เบอร์ติดต่อผมเอาไว้ นี่ไง! เจอแล้ว!
" ~( s5 z+ u% i" _% u5 n/ W7 ^: X1 @
9 r3 f2 y2 q! q0 o3 |/ m1 }+ P# N) D9 G% M! ^: m
นิ้วกำลังจะสัมผัสปุ่มโทรออก แต่...ผมพูดไม่ได้เสียงผมไม่มี1 l7 \; ~& f7 _" W N( s3 S
! s4 D4 N1 k# ?' L3 u; b* \/ C1 _* x, [" ]
“อ่ะ...” ผมพยายามเปล่งเสียงเผื่อเวลาที่ผ่านไปจะทำให้เสียงของผมคืนมาบ้างแต่ไม่เลย มันยังแหบแห้งและไร้ซึ่งเสียงใดๆเหมือนเดิม8 p; w6 D2 b. B) I9 v
5 ^( m; c& L# a) O0 D" b, V
$ u- ^- Q1 z" Z: g
ทางออกสุดท้ายที่ผมพอคิดออกตอนนี้คงมีแค่ส่งข้อความไป * W: c7 Z# \5 g M: o
, N3 l) B9 d( Z" }2 d: K+ |: `
: i* \; f# z) B* V- v$ ^‘ช่วยฉันด้วยคุณเฟยเฟิ่งจะฆ่าฉัน ตอนนี้เขาจับฉันไว้ใต้ห้องส่วนตัวของเขา....หมิงจิว’
/ {# L' ~7 P+ `8 t3 A. K/ a T$ \3 i& F b' q k! c2 z u
0 k9 y5 y& S# U- A: lยังถือเป็นโชคดีอยู่บ้างหรือเปล่าผมไม่แน่ใจที่ผมกดส่งเสร็จหน้าจอก็ดับสนิททันทีในวินาทีถัดมา
, q( t0 e( e6 K7 a6 m. c8 P6 p& q/ j) s0 s2 x5 o
เยว่ซิน ขอร้องตอนนี้เธอคือที่พึ่งทางเดียวที่ฉันเหลืออยู่
4 P' ]7 i) _/ M' K! i9 G2 H `. J
/ c: K- P0 F4 b- Y2 _6 p- H
/ d9 [1 |6 u4 o7 l
ทุกอย่างตกอยู่ในความมืดอีกครั้ง ผมจึงพยุงตัวคลำทางไปยังสวิตซ์ไฟ ดีตรงที่ห้องนี้ไม่มีเฟอร์นิเจอร์หรือสิ่งกีดขวางอยู่เลยทำให้การเดินไม่ลำบากมากนัก นอกจากระวังเรื่องการลื่นล้มเท่านั้น
: b0 H9 x0 ^0 Q" ]. k9 _: K( P! Y6 c7 W) N( b
" {' X' A: j8 |, \) i( {เปาะ!
* D: Y9 A# k2 E8 e* @- m; ~, b# l+ k0 X/ Y/ ]. X( X+ Z
! @( C. X$ t8 ?! W5 lไม่ติด!
8 ?: F! j' S: W' b R
`7 z/ y; H- m$ O# N( b5 d) e" W1 {2 G7 n, L6 B! m
เปาะ! เปาะ!# h. N: x' T8 p8 c5 v/ o
1 A$ A& r: q2 Q$ o
) v3 J4 t/ \# Bผมลองกดเปิดปิดสวิตซ์ไฟอีกครั้งแต่ผลก็ยังเหมือนเดิม ห้องยังมืดสนิท ผมจึงเริ่มค้นกระเป๋าตัวเองอีกครั้งเพื่อหวังว่าจะมีสิ่งที่ผมยัดใส่มาจะมีอะไรพอเป็นแสงได้บ้าง
- ]# Y8 }8 c- @( Z3 k+ x
& O0 f1 C1 ~9 W# i" G/ A1 J. m% W* _, n. D+ g" z5 d% G
ตุบ- ]- h# I: {1 Y
+ v5 W$ [: B( f0 A, p: o+ R4 d- ^; H7 u1 J' I) T
บ้าเอ๊ย!!
: T# X% K3 W) }8 \. V$ [: ~; p5 r# b& J6 U
% Y' `6 V3 N: Z1 N" t* ^+ u/ uผมนั่งยองลงควานมือเก็บของที่ร่วงลงจากกระเป๋าที่ผมเผลอคว่ำลง ของหล่นกระจายจนผมต้องใช้มือกวาดรวบเข้าหาตัวและก็ต้องเงยหน้าขึ้น หยีตามองเมื่อรู้สึกว่ามีแสงสว่างรำไรให้ผมพอมองเห็นเลือนรางจากบางสิ่งที่เปิดกางอยู่บนพื้น- b4 M# _- t: E% F- f
2 f# v' _' E% Q, n+ N
( h! k! B1 M+ Bผมค่อยๆคลานเข่าเข้าไปหาเจ้าสิ่งนั้น และก็ต้องตะลึงค้างเมื่อแสงสีทองเรืองรองมาจากหนังสือคัมภีร์อาหารยอดยุทธ์ที่ผมพกไว้เป็นสิ่งยึดเหนี่ยวทางใจ แต่ไม่ใช่จากตัวอักษรจีนที่ผมเห็นจนชินตา' _" J5 T$ F, W2 [+ l, `3 p$ p* G
5 A% K6 h- ]$ M9 x; V: F+ S$ m! A+ z/ l3 g
ผมหมุนหนังสือให้กลับหัวลงจากปกติ...และกวาดตามองตัวอักษรภาษาอังกฤษที่เรืองแสงทั่วหน้ากระดาษอย่างประหลาดใจ
- q" D4 X+ T# z( q
& _: K. [7 e: }( D
2 f- z# q$ _6 s: x9 N" Dไม่รู้สวรรค์ลิขิตหรือกำหนดให้หน้าหนังสือที่กางออกเป็นใจความที่สะกิดใจผมอยู่พอดี
3 z9 x$ D& y/ x, m9 u* H0 r( @4 Z0 B! H5 q5 r h+ t" L
2 `2 Z; k/ z; U% B
แปลเป็นไทยได้ว่า...
S) l! q* b3 y3 a% Q
0 ~* Y# f* C9 _) f3 Y) q% m+ ]* c( r) T) P' U! {
5 D$ m) A \3 T9 ^2 T
กำจัดความเป็นชายของเชื้อสายที่เป็นชายให้หมดสิ้น รักษาเพียงผู้จะเป็นใหญ่ในภายหน้าเพียงเท่านั้น เพื่อป้องกันการแย่งชิงอำนาจสืบต่อไป
3 G8 v3 H, u3 z" p2 Y3 H
, x* H e5 l9 Q6 p
5 h% ^+ d5 H/ j Y( a! m
2 o& q% j! w) |. e2 x8 V: Rและยังมีอีกหลายข้อที่เริ่มต้นย่อหน้าบรรทัดใหม่อย่างเช่นหน้าที่หลักๆของประมุขตระกูลเฟย กฎการเลือกคู่ครอง และทุกๆหน้าที่เปิดดูจะมีอีกหลายร้อยกฎที่ผมก็ไม่ค่อยเข้าใจนัก
9 K) o+ _0 B0 ?. f) }/ M ?" l+ E% Q* ^3 t
7 }" |8 e6 v, k! ^$ R' t) }แต่เชื่อเถอะ สิ่งที่ผมสนใจมีแค่ข้อความด้านบน
- n1 ~. e, h+ @3 ~, M( A9 ?
( V& `1 }5 F1 u+ @0 C g6 y- `# A F/ r
มันหมายความว่ายังไงกันแน่...9 W& }1 F% e) f9 O: z5 L6 `
5 p m4 T$ \$ K4 t2 A% D3 }
- ~8 Y/ b: l r% D5 Z3 \7 L: q
ฟึ่บ!
$ {# Z4 R. h1 n/ @1 O4 p+ n& l; V* L9 `% C' a H0 ~" y& {
" B9 \2 ~) u% ?1 V' A ^
ผมรีบพลิกปิดหนังสือเพื่อดูปกหน้า และก็เป็นอย่างที่คาดไว้ บนปกที่เคยมีอักษรจีนตัวใหญ่อยู่ตรงกลางบัดนี้กับถูกความมืดดูดกลืนบดบัง หากแต่สิ่งที่ปรากฏคือตัวอักษรภาษาอังกฤษเรืองรองเล่นแสงเช่นเดียวกับข้อความด้านใน
|. b' I9 v# E' U, z, H
/ ?, ^; {7 u0 l% x. t9 h2 }6 W0 R! [
แท้จริงแล้วมันคือหนังสือกฎของบ้านตระกูลเฟยหรือนี่ช่างทำได้แยบยลยิ่งนัก เล่นเอาคนธรรมดาอย่างผมมึนไปเลย3 }5 y8 |, \% Y5 }( j7 Z
7 L" l- ]7 {: M+ Y. K2 |+ ~+ A
) [ _) d/ R% }) p( _8 ?( wคนตระกูลยิ่งใหญ่เก่าแก่เขามีความลับซับซ้อนกันขนาดนี้เชียว บ้านของผมก็มีกฎบ้านนะแต่ต่างกันตรงนี้แม่ของผมเขียนลงกระดาษแผ่นใหญ่แล้วติดไว้กลางบ้านให้ทุกคนได้เห็นอย่างชัดเจน
! g5 Z% d- Y+ A% ]) o S" V* V* d( L! u2 p r$ b& i
2 `1 h; i+ y4 s9 ]/ v5 P: |
แล้วก็ไม่ใช่กฎพิลึกกึกกือเช่นนี้ด้วย
5 N: V0 j: `) i# o2 t1 [* n8 U, @5 Z* ^" P
, x* c- Q" | h7 a- ^3 C9 ]/ xแกร๊ก!- D5 a; J- x m6 ]( s' d- w& t( J
% ]' p9 k2 a3 e8 {+ j
1 j" O3 R$ |, G2 C+ D, c0 E“$&^%(*)!”
3 A% I$ H& ~' p3 R$ s S. N
( Z W7 P# r0 T0 \0 @
( v1 Y; M8 `! R% sเสียงหน้าประตูทำให้ผมรีบพุ่งตัวไปนั่งทับหนังสือไว้ แต่ก็ช้าไปเสียแล้วเมื่อหญิงชราที่ก้าวเข้ามาพร้อมตะเกียงในมือรีบวางมันลงบนพื้นห้องแล้วเข้ามาดึงร่างผมออก
, {. v, o" y5 Z' V7 B4 _, L# W
: A' D, [8 y4 }. X( p7 {4 w9 ~3 C2 B; U9 G) ]
เมื่อเขาเห็นหนังสือที่พอมีแสงสว่าง สิ่งที่เคยเรืองรองก็เข้าซ่อนเร้นและกลับมาเป็นหนังสือคัมภีร์อาหารยอดยุทธ์เล่มเดิม แต่ดวงตาโปนใต้ตาหย่อนคล้อยคู่นั้นยังเบิกกว้างมองมันและยกนิ้วขึ้นชี้อย่างสั่นระริก* y0 l# r' b8 {- k1 B: }' R1 b
) S! X( D5 A- ?5 r' Q4 L( m9 o! N. h0 D2 c
“%#$$&^^*(()&%$” เขาพูดภาษาที่ผมไม่เข้าใจ แต่ผมจับน้ำเสียงที่ดูหวาดกลัวได้
( ]; |6 N# k. x* a$ A2 x7 W5 B4 z
G# W+ w# ^5 B; Q2 ]1 n# }
$ W, P8 _4 C: A- F2 @' t% ~" Fผมส่ายหน้าเป็นเชิงว่าไม่เข้าใจ อ้าปากพะงาบๆให้เขารู้อีกว่าผมพูดไม่ได้ เมื่อนั้นเขาจึงปรับใบหน้าให้ลดความตระหนกลงแล้วเริ่มรื้อหาของในตะกร้าไม้สานที่ผมเพิ่งสังเกตเห็น
- K1 J' R% t' {$ C& U- ^/ k9 @5 X0 V5 Z# [: _2 M/ `6 a5 J
3 L) m4 O+ c7 g t/ p+ H% Yเหมือนเขาจะเจอสิ่งที่ต้องการแล้ว ขวดสีชาใบเล็กถูกยื่นมาตรงหน้าทำท่าทางว่าให้ผมดื่มมันเข้าไป ผมกระถดตัวถอยหลังอย่างหวาดระแวงมันเป็นยาพิษหรือเปล่า เขาจะฆ่าผมเหรอ* k, P3 {" N* w& l: }
+ q5 [. B* F. r5 ]
- x% _( G+ P+ R: \
คิดได้ผมก็ยิ่งกระถดตัวหนีไปไกลขึ้นถึงจะรู้ว่าหนีไปก็ไม่มีประโยชน์กับพื้นที่สี่เหลี่ยมแค่นี้แต่สัญชาตญาณมันก็บอกให้ผมหนี
. w0 t' \6 V. ~4 ~5 y. u Z, V" W( L9 [% I6 l0 i9 Y( t! p
5 \3 C' }7 H+ R7 H- Vตึก ตึก
. G% z* m; n' u% `' K
2 U: e* [$ ] ~0 {+ V6 c
, z1 R# }( f$ A: Eยิ่งผมถอย สองเท้าก็ย่างก้าวเข้ามาเรื่อยๆ% S% q4 L3 h! |+ p: A* ~7 K" s0 D$ e
6 g" n- r7 c# G- H0 Y2 K2 v
L3 o, a1 Y: Z. t“อื้อ! อื้อ!” ผมสะบัดหน้าหนีเมื่อมือเหี่ยวย่นจับใบหน้าผมเพื่อจะกรอกของเหลวในขวดเข้ามาในปาก มือสองข้างยกขึ้นปัดป้องพัลวัน จนสุดท้าย...+ f: w& ~& I# q' [! k/ C. |+ c
7 I0 ]9 C9 l5 f! v9 {/ w1 o9 r3 k& h8 p% B+ F" ^0 w
เพี้ยะ!!& \' n7 z; F1 d7 T
& ?1 o7 u4 ?& U
# I4 c; }2 V* e' e& K' \' p% `6 b+ kฝ่ามือย่นตบลงบนแก้มซีกซ้ายจนหน้าสะบัด ผมเงยหน้าขึ้นมองเตรียมจะปกป้องตัวเองอย่างเต็มที่ต่อไป แต่เขาก็ไม่ได้ทำร้ายผมอย่างที่คาด กลับกัน...เขายกขวดสีชาขึ้นดื่ม...กลืนลงไป...ถอนขวดออกจากริมฝีปาก...และมองสบตาผม...เหมือนบอกว่ามันไม่ใช่ยาพิษ...2 b; z5 w M0 V$ g
. L1 R9 A4 k0 Z
3 ~* _9 @. C9 p, a
ผมยังมองเขาด้วยสายตาหวาดระแวง แต่ก็ยื่นมือไปรับขวดสีชาอย่างระแวดระวังมองขวดในมืออย่างไม่แน่ใจ หันไปสบตาหญิงชราอีกครั้งที่ทำท่าทางให้กระดกมันเข้าไปมองขวดในมือ แล้วสุดท้ายก็ตัดสินใจดื่มมัน: X- J& z$ P2 N0 A' g
/ y0 T. O2 e+ T, }: A1 M
9 L3 Z7 A* K; A8 _+ y
ของเหลวในขวดไหลผ่านริมฝีปากผมอมมันไว้พักหนึ่งอย่างไม่กล้า จนโดนตบปากไปทีนั่นแหละถึงยอมกลืน
/ q0 F7 t3 F) B! }4 |8 |( i6 J8 ~9 C- [7 G
, r5 E1 g# r/ E& u) F. W9 v3 Z) Vผมหลับตาปี๋รอรับปฏิกิริยาที่จะเกิดขึ้นนั่นไง...เริ่มคันยิบๆใบปาก ลามไปในลำคอ และก็รู้สึกแสบๆที่ลิ้นปี่7 ]: n" h1 k: e2 J. I& e
' l6 X1 o- m; N" M
1 f! V' e" Z. s! W# ?( K' ^
“อึก”
' V7 w. z2 [' i8 s" e
! V) r3 s: v- h4 ^7 S# w4 r
$ [9 _9 {* A* V% V, y0 U# l“ลองพูดสิ” หญิงชราเอ่ยเสียงแหบต่ำเป็นภาษาไทย ผมเบิกตากว้างก่อนค่อยๆเปล่งเสียงตามที่บอก
3 I1 G) H( F- a% t+ `0 L3 L: i, |/ b" y1 }
9 C3 }. z: z6 v“คะคุณ แค่กๆ พูด ทะไทยได้...” หญิงชราพยักหน้า ซึ่งผมไม่ได้สนใจไปกว่าเสียงของตัวเอง ถึงมันจะแหบแห้งแต่ผมก็ยังดีใจที่สุดท้ายสามารถพูดได้แล้ว$ V- X! O) Z) b5 m& a' T, j
+ L( v% Z2 W1 S; R" n
" a5 o2 x6 o- A4 s3 p( m
“ได้หนังสือเล่มนี้มาได้ยังไง” หญิงชราถามทันทีเมื่อแน่ใจว่าสื่อสารกับผมได้แล้ว* y% [& h% {# I+ L Z+ V4 E" Q6 u; N
. z8 t3 x. A& T$ r( O. H8 p. D) `
5 E: o M- g( _ผมยังปิดปากเงียบ คนที่นี่น่ากลัวเกินกว่าจะไว้ใจผมไม่อยากจะเอ่ยปากเล่าอะไรทั้งสิ้น* q3 X: D8 {4 M! N2 I
& p) K# {+ {+ x C& C( A; N- v
" A7 }2 h h/ w( N1 T9 a“คุณจิ่นตั้งให้ฉันมาช่วยเธอ” ผมนิ่งจริงเหรอ...เยว่ซินเห็นข้อความแล้วให้บอกให้คุณจิ่นตั้งมาช่วยผมเหรอ
6 F6 }; C( ?& p4 }" N
1 W/ S; a, f6 q. a" V' N1 t: ]' W1 \' r- e: N( i3 e2 K9 w
ผมจะเชื่อหญิงชราตรงหน้าได้อย่างไร
1 l& p+ ?1 |5 x* }) r/ }
' O$ `- H7 } O. Y/ i7 j4 A) L, H' r3 K
“เธอจะเชื่อหรือไม่ก็เรื่องของเธอ ใช่ว่าจะมีทางเลือกมากมายหรอกนะ” สายตาภายใต้เปลือกตาอันหย่อนคล้อยมองมาที่ผมอย่างเยาะเย้ย ผมเม้มริมฝีปากแน่นนั่นสิ...ใช่ว่าผมจะมีทางเลือก อยู่ก็ตาย ดังนั้นเลือกไปตายเอาดาบหน้าดีกว่า
$ Z: ]; i" l _ M
! H" E+ @/ ^7 S+ f+ V1 @ }. I9 [7 ?& |' f1 N E$ {: w7 t
ผมมองไปบนฝ้าเพดานอย่างไม่แน่ใจ+ c6 H9 a" r1 W8 E. N
* _ L2 w4 i: Q J& P% d" l5 s5 {
& A s2 V# c, L0 J- _" X“พวกเขาไม่ได้ยินหรอกหลับเป็นตายเลยล่ะ” มันเพลียขนาดที่มีคนย่องเข้าห้องยังไม่รู้ตัวเชียวหรือหึ คงจะเร่าร้อนกันมากสินะ
: F. V& C3 g3 i: ?2 k; G
7 B- p4 ]( r' O0 ]8 [. l+ y$ N+ e2 y! [) D+ C. e
ผมกระพริบตาไล่น้ำตาที่คลอหน่วงปัดความคิดฟุ้งซ่าน แล้วมาสนใจหญิงชราที่ถือไพ่เหนือกว่าผม& C. b( B8 v) V
2 C, t8 y3 W7 n6 z4 B( R2 b$ l6 t% q, l& ~! M
“ใหญ่...ไม่สิของจิ่นสือ” ความจริงใหญ่เก็บเอาไว้ในตู้เสื้อผ้าที่ห้องส่วนตัวของเขาแต่ผมแอบหยิบมาอย่างรู้สึกว่าผูกพันกับมัน
7 J9 n& d1 W2 G8 [# z4 D8 f1 ?+ D3 ~! {/ E/ a9 L* K5 D) i8 L
' r* U& k! p. _4 Y2 G“เธอคือ...คนรักคนไทยที่เขาพูดถึงกัน”
/ k2 v/ b/ ^/ i8 w# U
$ p8 [0 j! x U+ _0 A
' { ^. u8 B3 Aผมพยักหน้ารับ
# c- q- ?( N( }' [9 J
; f4 p, T* w$ N. U, f
Y3 u5 [0 ^% `6 Y“ไปอยู่บ้านจิ่นมาใช่ไหม” q8 V, U( O o( u- M
: c5 e S* n: K0 E I {/ {/ a1 P. W
ผมพยักหน้าอีก! {6 R& m4 T( f" ^
+ S3 V# [8 R. w+ V
' ]3 t+ J F+ K. ?0 b$ Y2 D“รู้จักผู้หญิงในรูปนี่ไหม” แล้วเธอก็ล้วงเข้าไปในหน้าอกแล้วหยิบภาพถ่ายใบหนึ่งยื่นมาให้ผมดู
( }% V/ T& O& i( S6 t' w) W" Z
8 F- b6 ?5 R! S5 S- l( \: K“เยว่ซิน...” ผมพูดชื่อเด็กสาวในภาพออกมา ถึงจะดูเด็กกว่าตัวจริงมากโข แต่ผมก็จำโครงหน้าได้รูป จมูกเชิดรั้นริมฝีปากบางเฉียบและดวงตาแววหวานคู่นี้ได้% u, u; b1 |0 G, O5 V
" X) Y2 ]# z& t! {
6 H. ]1 e, D/ N: \ Y- B
หญิงชรามีสีหน้าอ่อนโยนขึ้น รอยยิ้มบางแสนเศร้า พร้อมกับฝ่ามือเหี่ยวย่นที่ลูบไปยังใบหน้าของคนในภาพอย่างทะนุถนอม “เยว่ซินงั้นเหรอ...”5 E% v+ V) I' m
9 c4 Z6 e& b" ^- Z/ o0 A
# t. q( |% \ N n. r
“คุณรู้จักหรือครับแค่ก”
% S- w B$ Z% o* h9 z3 {) s4 Q7 f" }+ N7 _8 p3 \# O' c
5 i: n$ l v0 o( x* L“ไม่ใช่เรื่องของเธอหรอก ตอนนี้เธออยู่ในชั้นใต้ดินของห้องคุณชายเล็กฉันจะพาเธอออกไป เครื่องบินส่วนตัวของประมุขเฟยรอพาเธอกลับเมืองไทยอยู่ด้านหลังเพนท์เฮ้าส์ อ้อแล้วอย่าลืมคืนหนังสือเล่มนี้ให้คุณจิ่นตั้งด้วยล่ะ”7 w- e7 F2 [ y! n; _6 s
* x6 H6 Z/ d* S( N6 J$ W
" [4 N) J& n4 c/ R* _8 G. ?หญิงชราปรับโหมดกลับมาเป็นแม่มดใจร้ายดังเดิมก่อนไปหยิบตะเกียงแล้วเข้ามากระชากแขนซ้ายของผมให้ลุกขึ้นพลางยื่นตะกร้าให้ผมถือ
, g8 H$ l* P! M% [* |0 c
+ o* p2 \& S/ l4 I" E f _ V6 I+ `9 N
“ในตะกร้าเป็นยารักษาที่เธอจำเป็นต้องมีทานให้ตรงเวลาที่เขียนกำกับไว้ ไม่อย่างนั้นเธอเน่าทั้งตัวแน่”9 K6 W r( K: P8 I4 U0 Y) H# I
9 e: ~0 p9 B+ C4 _7 h' L
9 C) c1 } A% Q# W“คะคุณเฟยหลง...เขา...” จะช่วยผมอย่างนั้นเหรอในเมื่อเขาดูท่าจะรักน้องชาย แล้วน้องของเขาก็อยากฆ่าผมทิ้งเสียเต็มประดา5 y2 v/ {; m* S0 g1 l& u# C
9 v/ \5 E p7 ]" O7 ?6 X" b; U# y
“เมื่อคุณจิ่นตั้งตัดสินใจช่วยเธอนั่นแสดงว่าเธอก็มีประมุขเฟยคุ้มกะลาหัวแล้ว”
; j8 x7 y5 w, C3 @1 \' t) P" v
6 y; a, c9 W/ e) {$ ` H$ e
; G0 B" f/ H/ G! i& |2 f, c. o
! k5 ^$ i# x/ @8 G( ~6 C
s% b, a. ^* y3 C2 Hเธอช่วยผมออกมาจริงๆ ไม่ต้องหลบซ่อนหรือวิ่งหนีเหล่าบอดี้การ์ดทั้งหลาย เพียงแค่เดินออกมาทุกคนก็พร้อมจะหลีกทางให้เหมือนมีคำสั่งไว้ก่อนหน้าแล้ว จนมาถึงลานปูนกว้างด้านหลังเพนท์เฮ้าส์ คุณเฟยหลงและคุณจิ่นตั้งได้รออยู่บนเครื่องเรียบร้อยแล้วพร้อมกับบอดี้การ์ดอีกจำนวนหนึ่ง
, H, _: B/ ?8 m% A/ q# g2 {- A
. i: T+ r$ ~0 _' b. |+ b9 V* m' J: k
หญิงชราประคองส่งต่อผมให้บอดี้การ์ดคนหนึ่งเพื่อให้พาผมขึ้นไปบนเครื่องผมมองหญิงตรงหน้าก่อนส่งยิ้มขอบคุณอย่างสุดซึ้ง
, J/ k4 H0 Y) H2 w8 m
) H7 w1 P- V# `5 I0 Z/ h
+ P0 M, \& R* b; V“ขอบคุณครับขอบคุณมากจริงๆ” ผมยกมือไหว้เธอหลายต่อหลายครั้งและเพิ่งสังเกตเห็นว่าหลังมือตัวเองเป็นสีน้ำตาลเข้มจากรอยไหม้
6 R+ G. r, b/ y& a) B0 S
; N2 D" A3 q8 g/ G4 {8 n7 B/ l9 {' A/ G; ~: n2 l6 G- c, [0 @# y$ x/ C
“ฉันแค่ทำตามคำสั่ง แต่ถ้าเธออยากจะตอบแทน ไว้มีโอกาสเจอกันอีกครั้งเล่าเรื่องเด็กผู้หญิงในภาพให้ฉันฟังบ้างก็พอ” น้ำเสียงเธอไม่แข็งกระด้างเหมือนก่อนแล้ว ฝ่ามือข้างหนึ่งยกขึ้นลูบศีรษะผมแผ่วเบา “ไปเถอะ ถ้าสองคนนั้นตื่นจะยุ่งเอา”8 G/ {# D+ |0 Q
5 }& \4 ^: I% p2 e( G" G6 u. B( V5 V s, M* ^3 P9 X4 W
ใบหน้ามีอายุพยักหน้าเป็นเชิงให้บอดี้การ์ดพาผมขึ้นเครื่องไปได้แล้ว
; u- [; O% [# S3 m- @. [+ p0 _, n8 n9 H. }5 m
! D6 Y: a1 F% } @5 \# Wสองคนที่ว่าคงหมายถึงคุณเฟยเฟิ่งและ...นายจิ่นสือ...ที่แม้ผมกับหญิงชราขึ้นบันไดจากชั้นใต้ดินมาโผล่ยังห้องนอนที่ทั้งคู่ทอดกายเกาะเกี่ยวกันกลมด้วยร่างเปลือยเปล่า เดินผ่านเตียงมายังประตูออกสู่ด้านนอกทั้งคู่ยังไม่รู้สึกตัวตื่นเลย.../ H, |0 H/ Z" C" r( U$ Q% Y
. t; {% j7 A9 R
/ w3 {( o0 C( W eผมถูกพาขึ้นมาบนเครื่องบินหรูโค้งขอบคุณคนทั้งคู่ ก่อนจะถูกคุณหมอนำตัวไปรักษาที่ส่วนท้ายของเครื่อง
" a& b7 s) U* ^* A) W
2 u( \* M4 Q* s; I( F, ?1 e. m" z2 G3 x J2 R4 @; f# t
ผมนั่งเอนอยู่บนเบาะนุ่ม เครื่องบินค่อยๆทะยานขึ้นเหนือพื้นดิน ผมมองผ่านกระจกออกไปด้านนอกที่ตอนนี้แสงสีส้มของพระอาทิตย์เริ่มทอแสงส่องสว่างยังเส้นขอบฟ้าต้อนรับเช้าวันใหม่- x+ t" B* {) T9 [& n
3 \) {' R G/ y! N
$ h# i' d. u: I- G" D3 x
ประสบการณ์การมาต่างแดนในครั้งนี้ให้อะไรกับผมมากมาย
0 m9 H: o4 M; n) Z! b7 t, T) x: t2 B8 E- ?& r
: K# m7 {+ M8 y; f! M: p% [! f6 pและคืนสุดท้ายของการอยู่ที่นี่ช่างนานแสนนานเหลือเกิน6 I! s4 ^' f6 Z
4 v" O0 g8 [" C9 Z3 L" f. s6 v, Z2 U. G9 s! h. x" I" o
ความเจ็บปวด ความโกรธแค้น ความเสียใจคราบน้ำตา...และความรัก...ผมขอละทิ้งทุกอย่างไว้ ณ ที่แห่งนี้ ไม่ขอเก็บมันเป็นของฝากกลับไปด้วย..
0 `' ?. G2 v! o2 ?# v( l+ Z5 v6 D' j- p/ \3 F( Q
+ @" q2 C5 ~% G* h9 |* ?
ขอแค่ร่างกายและหัวใจกลับไปซ่อมบำรุงรักษาและเยียวยาด้วยตัวเองก็พอ
+ `0 A/ w! c2 z |
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2020-4-30 16:49:46
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2020-4-30 21:48:10
โพสต์ 2020-4-30 23:41:38
โพสต์ 2020-5-1 03:51:29