|
เร่ร่อน19
. A- @- Q* Q) F* F7 y) i; m, l, a1 f' E% _7 j/ W: f; t7 }, Z
/ V% N5 {. n$ R( @- @( U
% F6 K3 H8 B4 J5 p Yเหมือนกระทำความผิดทางกฎหมายและถูกจับตัวมาห้องขัง...0 Y$ ?7 ?8 P0 p: ~6 K7 I( F
/ U$ _( A3 q$ o; J% B) J3 D
6 e5 f. s- |* P0 G
ติดอยู่ที่คุกที่ว่าไม่ใช่พื้นที่สี่เหลี่ยมที่ถูกตรึงด้วยซี่เหล็กถี่แต่เป็นห้องพักชั้นล่างสุดของเพ้นเฮ้าส์
0 D0 ~0 Z. X* h8 Y0 j. v4 L8 D/ Z/ n7 U7 j; u/ l! ?
+ V* K% Z" x' j3 P7 [; l
ส่วนเจ้าของห้องตั้งแต่พาผมมาทิ้งไว้ห้องนี้ก็ออกไปด้านนอกและยังไม่กลับเข้ามาเลย6 |% X1 D1 ~. @6 P
: d+ Y0 L4 \/ G6 E" q, E- X2 P# W0 \* G9 U
‘ผมต้องไปทำงานก่อน คุณอยู่ในนี้ห้ามออกไปไหนนะ’ 2 y* W+ c3 o, K! l, N! @- s
. ^1 j7 w I4 ?* z7 G1 G
; M, r T/ F; H: q( O1 K# S
สั่งไว้แค่นั้นแล้วก็หุนหันออกไป จะกลับมาเมื่อไหร่ก็ไม่ได้บอกกล่าว
7 k. v( e* U2 p2 b
2 ^/ m: S$ Y, N9 X% U* m% d- ]" @' W" r5 P
พรุ่งนี้เล็กจะกลับเมืองไทยแล้วนะ ไม่คิดจะใช้เวลาด้วยกันเลยหรือไง
% I0 Q$ G9 K. y) K' v4 q, s4 E6 q( {
2 A2 R- @1 I) g* V
มองไปยังนาฬิกาหัวเตียงบ่งบอกเวลาสองทุ่มสิบห้านาทีแล้ว ผมอยู่ในห้องนี้มามากกว่าสองชั่วโมง...หนึ่งร้อยยี่สิบนาทีอันน่าอึดอัดและเศร้าใจ
4 b3 H) c6 H: u* a8 ]
3 f$ d, i ?- h+ e }; \9 L! J' N/ T/ P6 n M
ผมล้มตัวลงนอนบนเตียงกว้างสีขาวสะอาดตาอีกครั้ง หลังจากลุกๆนั่งๆมานับครั้งไม่ถ้วนกลิ่นหอมของน้ำยาปรับผ้านุ่มไม่สามารถกลบกลิ่นกายอันคุ้นเคยของคนในหัวใจได้ กลิ่นที่บ่งบอกว่าตลอดเวลาที่ห่างกันเขาได้พักพิงอยู่ณ ที่นี่ ในห้องนี้ มันช่างร้องเรียกให้ผมกดแนบใบหน้าลงบนหมอนใบนุ่มสูดกลิ่นอันหอมหวานพานให้หัวใจคับพองเต็มอก ก่อนจะลีบแฟบปวดแปลบเมื่อนึกได้ว่านับจากพรุ่งนี้ไปไม่รู้อีกนานแค่ไหนกว่าจะได้กลิ่นกายนี้อีกครั้ง+ e% M% I/ d# R9 `' M9 z7 `# N
1 |, I2 d3 P5 s
- ~7 G# T; U; G. w, m
หรืออาจจะไม่มีโอกาสอีกเลย& X. ]2 z& `8 Q6 \9 o0 w
/ v8 _' g% m8 P
, ?. X) E! S: b
ก๊อกๆ
4 y! V6 T% b' }% u9 r5 {9 N8 ?0 z4 }( x6 ]8 h: k
1 _" a! r( p! |0 p- z- E1 f
เสียงเคาะประตูเรียกให้ผมหลุดออกจากภวังค์ดีดลำตัวลงจากเตียงนอนและเดินไปเปิดประตูด้วยหัวใจที่เต้นระรัวอย่างยินดี
8 Q7 S4 C! T2 J! v, G) B' ]4 Z7 ]" S7 J1 n1 C% V' N# a' b
e( H& v u( n# O- N“กลับมา...” เสียงกลืนหายลงไปในลำคอเมื่อเปิดประตูออกมาพบว่าคนอีกฝั่งผนังไม่ใช่คนเดียวกับที่คิดไว้3 l0 e* y# `! U
' N J4 q/ N$ W+ O: v( P3 z1 V! y1 i i+ e/ o+ a
ไม่ใช่ใหญ่...แต่เป็นอีกหนึ่งบอดี้การ์ดในชุดสูทสีดำยืนตัวใหญ่หน้าเข้มก่อนจะเอ่ยปากบอกเมื่อเห็นผมปรากฏตัว “คุณเฟิ่งให้เข้าพบครับ”
- e- D: L; l- b3 u
( L- ~, b4 H" w D! Z, o
2 f. W2 J+ ~& x- l. S( Oหือ??4 X) f4 k2 c9 m" { j; S; A
& Z+ `' W3 z9 Q: L7 Y9 q, B" Q2 r5 G3 J# G5 B+ Q8 f* f5 V
ผมมุ่นหัวคิ้วอย่างสงสัย ต้องการพบผมไปทำไมกัน หรือมีเรื่องจะพูดคุยด้วยอย่างที่เกริ่นไว้เมื่อตอนเย็นแต่ในเมื่อเขาต้องการคุยกับผมก็ควรลงมาพบผมด้วยตัวเองไม่ใช่หรือ ห้องนี้ก็ใช่ว่าจะคับแคบซะเมื่อไหร่กัน...) L& ]0 ^; a( K1 m$ j1 I
$ t' o2 F) F( u) U% ~/ o4 U6 Z; p! n9 @6 E \* ?" }: x1 U
แต่เอาเถอะ ในเมื่อเขาคือเจ้านายของใหญ่ผมก็ควรจะให้เกียรติเขาเช่นเดียวกับเจ้านายของผม
0 e) I" c( y3 n0 J+ I- J8 q/ t$ o1 H- U: Q4 u. e8 w
2 ^% \& S/ z' U; b( z/ ]. k0 [' X4 b6 J
“สักครู่นะครับ” ผมเข้ามาในห้องหยิบกระเป๋าเป้ใบเล็กของตัวเองขึ้นมาสะพาย หยิบปากกาเขียนข้อความลงในกระดาษแล้วใช้ปากกาวางทับไว้บนโต๊ะข้างหัวเตียงเดี๋ยวใหญ่มาจะได้ไม่ตกใจที่ผมหายไป# M3 n! R' r. c X) C0 _& L, h
4 }, I8 U9 z# G! @2 B& M6 p4 X5 ?+ o
- K) y8 V6 Z' _+ [! @- g6 Uจากนั้นผมก็เดินตามบอดี้การ์ดหน้าเข้มผ่านทางเดินทอดยาวสองข้างประกบด้วยผนังสีขาวนำไปสู่ห้องโถงกว้างขึ้นบันไดวนไปยังชั้นสองและหยุดอยู่หน้าประตูไม้สักอย่างดีบานหนึ่ง : l2 Q# y N. U& O
3 [: W" ?5 m) x/ U* E; _& U
8 I2 W2 s4 z, U# Tก๊อก ก๊อก0 N! @0 Z0 R* w7 l, g. a
5 w$ V' T/ e3 `: Q# E
" S5 U, I' E/ s# G4 }
คนนำเคาะประตูสองครั้งก่อนแจ้งว่าได้พาผมมาถึงแล้ว นาทีต่อมาประตูก็ถูกเปิดออกเผยให้เห็นห้องสีขาวสะอาดตาทั้งเฟอร์นิเจอร์ ของตกแต่งทุกอย่างล้วนเป็นสีขาวหมด/ v2 C3 k( _: D! v8 T5 k/ |9 ]
* o. J3 X% ?/ S4 ^/ i) G* g3 D4 u. |5 k$ H
และตรงนั้น...บนโซฟากว้างสีขาวกลางห้องมีร่างเพรียวของคุณเฟยเฟิ่งนั่งไขว่ข้างอยู่ด้วยชุดสีขาวกลมกลืนกับบรรยากาศของห้องผมสีทองดั่งแพรไหมส่งให้ใบหน้าสวยหวานโดดเด่นรับกับรอยยิ้มเป็นมิตรที่ส่งมา8 L5 B6 _3 f$ A5 h& U h* v
& N3 x8 V. G* n3 t( A+ z+ h7 }$ ~! {
# Y' j4 D' T4 N oช่างเป็นผู้ชายที่สวยหยาดเยิ้มจริงๆ! T. r2 ]2 r1 {3 W/ z1 s% G
4 R! l- v) F4 R
& |- F: [. i0 X* F& `! h5 I0 U“นั่งก่อนสิครับ”
" R! i4 S0 I9 ^" b, o; b2 r# _
3 Z: K6 |& ^7 \
2 o/ Z- \0 Z- p" |2 Q& j+ N, uเครื่องดื่มสมุนไพรถูกยกมาเสิร์ฟ ผมนั่งลงบนโซฟาเดี่ยวตามคำเชิญก่อนส่งยิ้มบางให้อย่างไม่รู้จะพูดอะไรไม่รู้สิ เหมือนผมจะรู้สึกผิดกับคุณเฟยเฟิ่งเรื่องที่อิจฉาเขาแต่ผมรู้สึกแบบนั้นจริงๆ ทุกครั้งที่ผมเจอเขาความอิจฉาจะพุ่งวาบเข้ามาในหัวใจอย่างห้ามไม่ได้เมื่อสมองพลันคิดไปว่าใหญ่ได้ทุ่มเทเวลาให้เขามากขนาดไหน...มันช่างเป็นความรู้สึกนึกคิดที่แย่มากจริงๆ3 h* Q# v- P' U. Y
$ S+ w, g9 ^1 |, M
- H9 X/ U, T- _
“บ้านเฟยของเราเล็กไปหน่อย คุณอยู่ได้นะครับ”
5 A% M( m- ^! {! ?9 t/ l( X4 c A v8 H
- g' x5 V! @( ~“สบายมากครับ” ผมว่าพลางยกแก้วขึ้นจิบน้ำแก้เก้อกลิ่นหอมอ่อนๆของน้ำสมุนไพรที่โชยเข้าจมูกทำให้ผมผ่อนคลายลง" g+ Z; A6 i- g
; @0 m$ |6 s& |
. {1 o1 p1 c7 z8 B/ y. b4 {ที่ว่าเล็กคงหมายถึงเล็กกว่าอาณาจักรจิ่นแน่ๆเพราะถ้าเทียบกับบ้านทั่วๆไปก็ถือว่าหรูหราอยู่มากโข
* J( z, z s1 ?' d9 u0 E
: h& q9 x9 k w2 M5 Y7 t* C# Q
) E6 C6 u2 @1 @# t+ w“น่าเสียดายนะครับที่คุณจะกลับเมืองไทยแล้ว ตั้งแต่มาฮ่องกงเรายังไม่ได้นั่งคุยเล่นกันเลย”ขาเรียวที่ไขว่ห้างอยู่คลายออกก่อนแผ่นหลังจะพิงพนักด้วยท่าทางสบายๆให้บรรยากาศในการสนทนาดูเบาสบายลง
4 u1 [: P0 t3 S! y& \8 {5 f
' X! N7 |- a# s7 c8 Z9 o
0 L( ]2 }. _. R. Pผมก็ได้แต่พยักหน้าตอบรับด้วยรอยยิ้มฝืนเต็มทีเมื่อคิดได้ว่าเวลาที่จะอยู่เคียงข้างนายหมาตูบมันช่างเหลือน้อยนิดอย่างที่ว่าจริงๆ8 D3 Q9 m- d( d' q
" g5 Z$ Y. w. @) Z( e
6 i+ e% }# e9 o8 _8 O ~“ครับ” แล้วผมจะพูดอะไรได้มากไปกว่านี้กันล่ะ3 t* Q% g0 J7 \0 ~' @
T, w2 g3 M1 s
* M0 h/ F; F1 x6 v' o+ X# \“คุณคงจะรู้สึกแย่ที่ต้องแยกจากเสี่ยวสือ” ดวงตาสวยคู่มองผมอย่างเห็นใจแต่ทำไมนะหัวใจผมยังเจ็บปวด
2 t" l7 \$ T6 Y; M# _- J- s! ~$ z. N& @7 I
9 t8 H! V0 c! C3 E' T/ L
ผมนิ่งไม่ได้พูดอะไรเพราะดูแล้วคุณเฟยเฟิ่งคงไม่ต้องการคำตอบจากผมสักเท่าไหร่และเรื่องแบบนี้เขาก็รู้อยู่แก่ใจจะให้ผมตอบให้ทิ่มแทงใจเพิ่มไปทำไมกัน
# N( X( t3 ]7 q: ]' C% m, O7 T- A3 z0 F
}. G9 Q4 |% w6 z/ e" u
และเหมือนเป็นคำเกริ่นเพื่อเข้าสู่ประเด็นถัดไปมากกว่าที่จะสงสารผมจริงๆ
3 ~; X! g7 w: p# l( p4 P
0 F5 [+ @( F5 w
; ^; _! Y4 N- N5 ?9 u2 O- _- _“คงเหมือนกับผม...” นั่นไงผมคิดผิดซะที่ไหนกัน “ช่วงเวลาที่คิดว่าเสี่ยวสือได้จากผมไปตลอดกาลมันช่างทรมานเหมือนตายทั้งเป็น”
; D2 V3 w$ [2 z" `7 r) c1 @
; p. X* @$ W3 [$ \5 Y7 u3 I6 w& G3 o \" {2 a( u
น้ำเสียงสะท้อนความเจ็บปวดบวกกับสายตาเหม่อลอยเมื่อย้อนคิดไปในช่วงเวลาเมื่อหลายเดือนก่อนเรียกให้ร่างกายผมชาวูบ หัวใจเต้นระรัวอย่างบ้าคลั่ง แต่กระนั้นผมก็ยังนิ่งและทำเหมือนรับฟังเรื่องเล่าวันเศร้าใจจากคลับฟรายเดย์รายการวิทยุโปรดคืนวันศุกร์ของผม
9 Z- C& E* ?$ E2 z' t' x; }* m9 \& l7 F2 R0 r
* c" b0 O) E0 S8 @
หลายคนบอกเสมอว่าผมเป็นคนใจดีชอบช่วยเหลือผู้อื่น แต่ผมก็เป็นมนุษย์คนหนึ่งที่มีรักโลภโกรธหลงคงไม่สามารถใจดีกับคนที่คิดไม่ซื่อกับคนรักของผมได้: M, r: e& K* V) ]
* ?- A) Z* j* Q j3 }+ T4 d% _! Z
...ณเวลานี้ผมมั่นใจแล้วว่าคนตรงหน้าไม่ได้คิดกับใหญ่เพียงแค่เจ้านายลูกน้อง
" r! i1 l: t" r& y4 O0 g" `) E( z% ]% s# M& p) b, f
1 b: s; f- ^; b0 t
แล้วใหญ่ล่ะ....
0 A( f7 @7 E7 @: f( ]' u+ _9 O& ?! n3 p6 L( e
$ X/ g1 e/ P" x: Tไม่...ผมจะเชื่อใจเขา( _' j1 \1 y$ P. f% g
/ ~# ^; F( I n6 f" K
, I" {% y; b" U) P- m
และคงมีแค่ความเห็นใจให้คุณเฟยเฟิ่งเพียงเท่านั้น
9 N! ]+ p5 q6 r, b+ r" N. e/ F. s) P
* |5 N9 n2 U" xขอเพียงอย่างเดียว...อย่าให้ความเชื่อใจและเห็นใจที่ผมมีให้ย้อนมาทำร้ายตัวเองเลย...
2 P. b( J8 @$ J6 N, m# E N# P8 R# d. j9 ~6 y
/ I7 P$ p& |1 y1 s% @8 h H7 R+ o" U L
5 _+ M' _/ b7 J0 Q" \3 R
คุณเฟยเฟิ่งชวนผมมาเดินเล่นในสวนบนชั้นดาดฟ้า หลอดไฟนีออนถูกสับสวิตซ์เปิดให้แสงสว่างกลิ่นฉุนของดอกไม้โชยปะทะจมูกจนต้องเบ้หน้าหนีทันทีที่เปิดประตูเข้ามา ; {! g G0 A, f
/ u: _ F8 D0 ~
P. q0 O$ I P' p# d* _! mแต่เมื่อชินกับกลิ่น...ความละลานตาของพืชพรรณรูปทรงแปลกตา ชูช่อดอกสีสันแตกต่างสลับกับใบสีเขียวสดไม่ว่าจะขาวแดงชมพูเหลืองและอีกสารพัดที่ผมไม่สามารถบอกได้ว่ามันคือสีอะไร
: s6 e3 D f/ i& M# P% H3 n5 i8 Z: w
' O2 e% G5 T0 r% U1 h& }* y
ดั่งงานพืชสวนโลกขนาดย่อม ผมตะลึงงันกับความสวยงามเบื้องหน้า ภายใต้หลังคากระจกฝ้าค้ำจุนด้วยโครงเหล็กสีขาวพร้อมผนังทั้งสี่ด้านที่ทำจากกระจกใสอุณหภูมิเย็นเยือกให้ต้องยกสองแขนกอดลำตัว สองขาค่อยๆก้าวไปตามทางเดินหญ้าญี่ปุ่นสีเขียวสดที่ถูกตัดสั้นเสมอกันอย่างสวยงาม" a- l- k6 A! z4 b7 g" A, F
( D% ]6 H. d% t# G
. Z, H& _* ?7 G$ i. G# |! eสองข้างทางเดินมีดอกไม้หลากหลายชนิดปลูกเรียงกันไล่สีสันสวยงามจนอยากจะเอื้อมมือไปสัมผัสแต่ก็เกรงว่ากลีบดอกแสนบอบบางจะบอบช้ำจึงได้แต่ทอดสายตามอง มีดอกไม้อยู่ไม่กี่ชนิดที่ผมรู้จักเช่นดอกกุหลาบลิลลี่ และยกพื้นทางด้านขวาจะเป็นดอกไม้ไทยที่พอคุ้นเคยจำพวกคุณนายตื่นสาย ดาวเรืองเฟื่องฟ้า เทียนทอง ฯลฯ ส่วนอีกร้อยกว่าชนิด (จากที่คาดเดาจากสายตา)ผมไม่รู้จักเลยแต่สามารถพูดได้เต็มปากว่ามันสวยมาก& \: z! I2 Z+ D0 i
, Y# T. v1 y# ?) F6 K/ M; E2 W
" Y8 [7 j$ F# C: ?“ชอบไหมครับ”
9 `% Y; w7 K& ^0 F7 a
5 u% V$ _7 P8 m: H4 y3 y# q, a- q" N9 |
“ครับ สวยมากจริงๆ”( N0 [$ U, w, x2 {
3 X5 {- L" o3 ? P$ H# o: P9 E3 y! h$ r
“อย่าจับ!” ผมดึงมือกลับอย่างตกใจเมื่อกำลังจะเอื้อมมือไปสัมผัสกลีบดอกผกามาศสีแดงสดที่ชูดอกสวยยั่วยวนอยู่เบื้องหน้าเสียงร้องเตือนจากคนข้างๆก็ดังขึ้น “มันเป็นชนิดมีพิษน่ะครับสัมผัสโดนผิวหนังจะไหม้ปวดแสบปวดร้อนได้”% a1 }0 q, P, b# C8 t
) A x9 |& h" _% B* t& Z A
2 ^2 p6 m6 F' G2 T# cผมหน้าเหยเกก้าวถอยหลังอย่างแหยงๆดอกไม้สวยแต่รูปจูบไม่หอมเกือบจะทำพิษผมเข้าแล้วคุณเฟยเฟิ่งจุดยิ้มมุมปากก่อนพาผมเดินลึกเข้าไปในสุดซึ่งบรรยากาศด้านในโดยรอบอบอวลไปด้วยละอองน้ำจากสปริงเกอร์7 d( O# {# p# i# _9 T
0 Q8 A. e6 G2 s b$ a3 ^3 O% d
\: t3 G+ p& n. [8 `/ S. J; ?3 {
“เอ่อ อันนี้มีพิษไหมครับ” ผมถามอย่างไม่กล้าจับดอกไม้อะไรอีก$ B( m8 [5 u. |7 T& w
) T8 }8 x8 d$ d% C2 ?2 d2 n
! @6 \9 |5 N5 ~$ j+ m" y2 _“มีครับ”
: W. }1 w3 o- C5 V% B4 D) j7 Z
9 J4 O W0 ?& p/ b; [1 I- D( a
' h/ k) \1 }* aนั่นไง ว่าแล้วไหมล่ะ อันตรายต่อชีวิตไปหมด @" N3 Q& V& d+ B
: ^ `6 h% r+ Y, F2 y" w
& U- r2 }! u3 G# g“แถวนี้จับได้ไม่เป็นอะไรครับ จะเป็นก็ต่อเมื่อทานเข้าไป” , R: [& A W, Q/ c
! m9 P+ X3 e; K# S" b" c
; }5 ]/ h) w4 @7 b1 j! i1 P6 G“แน่นะครับ”+ S3 x N5 h5 d, w
9 c. ]0 J/ e% M( c/ S
! Q8 A8 F- d- s2 d; z# Q; R k“ครับ” เฮ้อผมถอนหายใจอย่างโล่งอกก่อนยิ้มกว้างกับความสวยงามเบื้องหน้า เอื้อมมือไปสัมผัสกลีบมันเบาๆพลางก้มลงสูดดมรับกลิ่นที่คราแรกชวนให้ผมเวียนศีรษะแต่ตอนนี้กลับดึงดูดจนอดใจไม่ไหวกับกลิ่นหอมของมัน
; z) n8 H' { _2 g
2 `/ }7 ]% _* N% ` {: J6 Z: |- k
, [3 G3 j& V6 b# _! g, jปฏิเสธไม่ได้เลยว่าสวนดอกไม้บนดาดฟ้าทำให้อารมณ์ย่ำแย่ของผมดีขึ้นมากเลยทีเดียว
) L* ?5 w& `( q. z% x7 f% ]! _$ O6 u) m+ d4 B9 B4 T
! N& ^1 N2 Y( z' g/ J
คุณเฟยเฟิ่งก็คงรู้สึกเช่นเดียวกันกับผม ร่างเพรียวสวยนั่งยองลงก่อนใช้ปลายจมูกแตะลงบนกลีบดอกใช้ปลายนิ้วไล้มันเบาๆอย่างอ่อนโยน แววตาทอประกายอ่อนแสงลงอย่างแสนรัก
4 `+ z3 Z0 a1 r: n$ n
6 x8 X) h8 {7 E1 W% q
2 s( @1 t9 e. A5 K“ผมชอบดอกไม้มากมาตั้งแต่เด็กๆ และนี่คือดอกไม้ที่ผมชอบมันมากที่สุด”เขาว่าพลางพรมจูบบนกลีบดอกอย่างทะนุถนอม7 @0 O2 x; Z$ s4 E
- v8 G1 E) w- c( o9 e1 l
; y9 U( {0 R: O5 [7 A. iผมมองดอกไม้ชนิดที่ว่าอย่างสนใจ ตัวดอกสีชมพูแต้มจุดรูปกรวยสั้นๆออกดอกบนกิ่งเรียวยาวชะลูดขึ้นไปจากโคนต้นจรดปลายดอกบานเต็มวัยบานกว้างไล่เรียงไปถึงยอดที่ประดับด้วยดอกตูมเขียวอ่อนเหมือนกับกรวยไอติมที่แต่งแต้มด้วยสีน่ามอง
: `/ h% t4 x% I0 R# Z* d/ ?7 t9 r3 C& O
; I; a& r- _5 ?# ~
p! n% {, u- W+ _0 l. @& t4 ^. Y; o% A“ดอกอะไรหรือครับ”
4 Q* o. W0 o# N8 \$ S
+ R6 o" \; h+ k9 ?2 E5 P
s" K" U3 r, |) @; uคุณเฟยเฟิ่งลุกขึ้นยืนแล้วโน้มหน้าลงไปสูดดมอีกครั้งก่อนตอบ “ดอกฟอกซ์โกลฟน่ะครับ ถ้าเมืองไทยบ้านคุณจะเรียกมันว่าถุงมือจิ้งจอก”
5 q! n& H K+ _2 l' N
: H0 P7 P6 z% P( _1 n- y' `: r5 s0 ^% y
“ถุงมือจิ้งจอก...” ผมพึมพำทวนคำ ฟังดูเจ้าเล่ห์น่ากลัวพิกลผมว่ามันสวยออก สวยมากๆ
! s' g, v0 f$ t3 ^% H. Q
+ V c+ @ q3 V! z5 I# [- `
" f- a! _% @! O# S! f) k( x“คงเพราะภายนอกดูสวยงามแต่แฝงไปด้วยพิษร้ายกระมังครับ มันถึงได้ชื่อว่าถุงมือจิ้งจอกบางพันธุ์มีพิษร้ายแรงทั้งต้นทั้งดอกจะถูกเรียกว่าต้นกระดิ่งคนตาย”4 d& O* G" l, ~! G+ k/ ^2 {
& G1 {- Y5 B+ a( V5 N3 a: |
* P! n+ p. p* f
อืม ฟังดูน่ากลัวและไม่น่าเข้าใกล้อย่างมาก แล้วที่ผมสูดมันเข้าไปเต็มปอดเมื่อกี้จะไม่เป็นไรใช่ไหมมันจะไม่แทงข้างหลังผมใช่หรือเปล่า แต่คุณเฟยเฟิ่งยังคลอเคลียเป็นลูกแมวแบบนั้นได้แสดงว่าชีวิตผมยังปลอดภัยดี
' K6 [# [2 W& V# [6 ^4 U; R. O. L( {$ M
4 D; M% g# \- Z2 n
“ฮ่าๆ ทำไมทำหน้าแหยแบบนั้นล่ะครับ”( L5 d7 D% V0 P: W
8 D" f' g: x1 S
$ j0 C' t! u# z% s! B/ y
“ผมแค่สงสัยว่าทำไมคุณถึงโปรดปรานมันนัก มันดูเอ่อ...น่ากลัวพิลึก”ว่าแล้วผมก็ขอใส่เกียร์ก้าวถอยหลังออกมาสักสองสามก้าว/ F6 L# P* ]& e, g7 v" [' {
$ S5 k6 U) O+ Q+ j
4 I9 M2 H" e* @& D- u“มีคนให้ดอกฟอกซ์โกลฟกับผมในวันที่ผมสูญเสียสิ่งสำคัญที่สุดไป”ดวงตาทอประกายแสนรักละจากใบหน้าผมลงไปมองดอกไม้แห่งความหลังพลางเอ่ยต่อ“นับจากวันนั้นเขาก็กลายมาเป็นสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิตผมแทน”
8 C* v5 S8 E$ l) O
4 G+ w/ g0 V. P0 x7 U
- q2 @) w; j7 g3 wนัยน์ตาสวยคู่นั้นทอประกายรักมากกว่ายามพูดถึงดอกไม้เสียอีก( K2 w8 y# c5 P* ^+ W0 s3 _, y) q
v7 X: m$ D' s( ?* \
0 l6 r$ x& B: A% {
ในขณะเดียวกันปลายนิ้วผมเริ่มเย็นเฉียบก่อนลามไปยังส่วนต่างๆของร่างกาย4 M; y1 b/ |2 A9 h
% O7 f9 Z- h* F+ W
* O, R) W" S0 \/ E- a
“ผมยังจำได้ดีตอนอายุสิบห้า เพราะกฎของตระกูลทำให้ผมสูญเสียของรักและศักดิ์ศรีความเป็นลูกผู้ชายไปมันช่างสุดแสนทรมานเหมือนตายทั้งเป็น ขังตัวเองอยู่ในห้อง ไม่อยากเจอหน้าใครคิดว่าตายไปเสียยังดีกว่า...” แววตาทอประกายรักในคราแรกเปลี่ยนเป็นรวดร้าวยามที่ริมฝีปากเอ่ยเล่าเรื่องราวในอดีตความรู้สึกสงสารตีตื้นเข้ามาในอก “แต่เทวดาคงเห็นใจ...บนความเลวร้ายที่เผชิญฟ้าก็ส่งเด็กชายตัวน้อยมาให้ผม...”2 `3 t8 u) t$ Y! X
. `5 u6 ]+ l, j. {3 d% q
2 }- }$ ]8 e) }4 m( L7 y$ K
แววตาหม่นแสงกลับมาสดใสอีกครั้ง
. n9 z- h" Q5 e) ?' ?5 N! \( Z1 e1 J
/ `# C7 Q( S p* l1 f
! L* v' P: ]- [7 G6 W+ W“เด็กนั่นเป็นบอดี้การ์ดที่ถูกส่งมารับใช้พี่เฟยหลงตั้งแต่สมัยยังเป็นคุณชายใหญ่เด็กผู้ชายตัวโตเกินมาตรฐาน หน้านิ่งๆตาดุๆแต่กลับเป็นเด็กที่...เดินถือถาดอาหารเช้าเข้ามาให้ผมแทนแม่บ้านผิงเด็กที่มาพร้อมกับแจกันใส่ดอกไม้ที่ผมมารู้ทีหลังว่ามันชื่อ ‘ดอกฟอกซ์โกลฟ’ ” ดวงตาเรียวสวยหันมาสบตาพลางจุดยิ้มมุมปาก“น่าขำนะครับ จะปลอบใจทั้งทีเอาดอกถุงมือจิ้งจอกมาให้ แต่คำพูดของเด็กสิบขวบก็ทำเอาผมอึ้งและซาบซึ้งทั้งน้ำตาเลยล่ะครับเขาบอกว่า...เห็นแม่บ้านผิงบอกว่าคุณชายน้อยกำลังเสียใจ ผมเลยเอาดอกไม้มาให้คุณหมอจางบอกว่ามันช่วยรักษาโรคเกี่ยวกับหัวใจได้...โถเด็กน้อยเอ๋ย ให้ทำตัวขึงขังเป็นผู้ใหญ่ยังไงสุดท้ายเด็กก็คือเด็กอยู่ดี...ใสสะอาด...ชะล้างหัวใจที่มืดมนได้...”
! j7 \( N$ A5 w" S' q; S3 N2 H9 U
$ b6 F& w5 H b9 \
มาถึงตรงนี้ผมสัมผัสได้ถึงสายใยความรักและความผูกพันของทั้งคู่ได้ ริมฝีปากที่เริ่มสั่นน้อยๆเอ่ยถามออกไปแม้ในใจจะกลัวแสนกลัวคำตอบก็ตาม. M# ~1 O# X8 f
: k, k" I4 x2 x$ a0 v" B
: p/ g0 M/ t/ b* q( U3 Y% R* L/ B4 H“ดะเด็กผู้ชายคนนั้น...ใหญ่เหรอครับ...”% v+ ^" ?$ q: ?/ x/ u
8 E$ O* E7 z# O- X& H8 J# f6 T" b
2 z8 H6 L. [) u* I
นัยน์ตาแววหวานสบตาผมนิ่ง เผยยิ้มบางก่อนตอบ “ไม่ใช่หรอกครับ...”& k5 _2 X/ e. ?7 V2 ?% C8 q& |' {$ |
( w; U4 d% B% y4 E E( J, H% B
: @7 |- \# o P5 j% ]
ลมหายใจที่กั้นไว้ถูกปล่อยพรูออกมา...
. u$ X+ J5 Z2 s
, V( a7 E5 {4 f0 X6 K
! T6 `7 J: t8 c% g“เสี่ยวสือต่างหาก” 4 }/ M# d6 s/ M- e! @
: o2 V9 l9 m' s3 a8 j8 B
6 X+ l/ f) l; L# s
...แล้วสะดุดลง เหมือนถูกตัดขั้วหัวใจทิ้ง
+ c) H3 {+ |" n1 l1 U; X1 d! d6 T2 s% x9 A
: w! Q" ]; o! q0 G: [
“เพราะเหตุการณ์ในวันนั้น ผมจึงไปขอเด็กคนนั้นจากพี่ใหญ่เพื่อให้มาอยู่เคียงข้างผมแทนและตั้งแต่นั้นมาเขาก็คือเสี่ยวสือของผม...ของของผม”
) ]. M# Q. {4 r3 j( x2 O2 Y2 F( M4 I
2 U* T8 z4 ~/ w u
หัวใจผมเต้นระรัวในอัตราสูงสุดเกินกว่าที่เคยเป็น!!!
* D8 }% b# q/ U* h
( Y$ i. H" i; s; N0 O& M: z2 \1 x! I. G. r3 m
7 i: p- J2 t, I( G% S0 R
6 S8 T* k: W! U/ F! e' T2 R
ปึง!!& z$ q1 l( J" o6 _2 e$ C/ S! d& d
" U) Y3 K4 s" F/ b
3 r6 D1 G1 h$ p3 A: jโครม!!: B1 l7 \& a% F" ? Z
6 Z8 x: X% X3 I" L1 I" n/ x E I1 v) P3 l9 N4 a1 ^
เฮือก!!8 I5 T8 R! `( |6 I
* ?/ g- G. N q# R
- Q3 Z5 D% @, u- @' I ]. cผมถูกเหวี่ยงจนร่างกายที่ไร้เรี่ยวแรงอยู่ก่อนหน้าไถลตามแรงจนอัดเข้ากับผนังปูนความเจ็บปวดแล่นริ้วไปทั่วสรรพางค์กาย ไม่ใช่จากแรงกระทำภายนอก...แต่มาจากภายในร่างกายที่ปวดร้อนดั่งไฟเผาร่างกายอ่อนแรง ช่วงท้องปวดมวนเหมือนโดนมือที่มองไม่เห็นบีบลำไส้จนบิดเบี้ยว ริมฝีปากลามลงไปยังลำคอปวดแสบปวดร้อนแม้แต่จะเปล่งเสียงพูดหรือหายใจยังลำบากหัวใจเต้นถี่รัวตึกตักคับอกอย่างกับวิ่งโดยไม่หยุดพักมาสักร้อยกิโล
: \' n7 A( z) G2 U& b5 I5 c$ @1 W- ]+ C1 L. q
" D! w% s7 [( h+ [5 O. g! D
ไม่...ไม่ใช่เพราะผมตื่นเต้นหรือกลัว...แต่เหมือนกับโดนบางสิ่งเข้าไปกระตุ้นมัน...รวมทั้งอาการแปลกๆทั้งหลายที่เกิดขึ้นด้วย
M7 `; w3 b) Y9 g b9 V. N
! x# ?2 ~+ d" U) k3 d6 R3 T* [2 m0 n" z8 f' E! b2 @
“คะคุณเฟย ฟะเฟิ่ง...”8 S4 z. T$ V; W0 z+ m3 F0 d
/ N$ ]4 Z4 k S4 j
! P& T. R3 J ]* X# c6 V' T“บางอย่างรับในปริมาณที่เหมาะสมมันก็จะสามารถช่วยชีวิตได้ แต่ถ้ารับมากไปมันก็ปลิดชีพได้เช่นกัน”เสียงเนิบหวานเหนือศีรษะเรียกให้ผมค่อยๆเงยหน้า มองใบหน้าหวานฉ่ำที่บัดนี้เรียบเฉยดวงตาใสแข็งกร้าวมองผมอย่างเคียดแค้น
0 F6 m& z6 Z# J6 K/ O' m9 e9 D) w$ W: C8 |) ]
2 |: Q1 D' j3 Gหลังจากประโยคแสดงความเป็นเจ้าของในสวนดอกไม้บนดาดฟ้าจบลง หัวใจผมก็เต้นระรัววินาทีแรกผมกลับคิดไปว่าเพราะคำพูดนั้นมันช่างกรีดหัวใจผมยิ่งนัก แต่เวลาถัดมามันไม่ใช่...ร่างกายผมผิดปกติมากขึ้นเรื่อยๆทั้งอ่อนแรงเริ่มปวดแสบปวดร้อนตามร่างกาย และสุดท้าย...ไม่สามารถป้องกันการคุกคามจากโดยรอบได้เลย
$ p m9 N( [* o; F6 I
) s0 E& s; t! {1 g, H. `% f, c
* N$ {3 x5 d2 c8 Mมารู้ตัวอีกทีผมก็ถูกพาเข้ามาในห้องสี่เหลี่ยมมืดๆซ้ำยังมีกลิ่นคาวฉุนจนอยากอาเจียน
( ?- G5 y; P4 h% o) k
+ X8 D8 a1 B! L8 C, H; W: w3 C* [3 V7 E y; [
“ทะทำไม...”9 s3 j' ]5 K: H- b8 \% F: i2 M
& ]& o8 [" U) O2 Y! W2 z$ v x; c; E q9 j
“บุญคุณที่ช่วยเสี่ยวสือไว้ทำให้คุณมีชีวิตมาได้จนถึงทุกวันนี้ แต่ตอนนี้มันหมดลงแล้วทดแทนกันพอแล้ว ไม่ว่าจะเป็นบุญคุณหรือความเป็นเจ้าของเสี่ยวสือ...ที่เพ้อพบไปเอง!!!”เสียงตวาดก้องให้ผมกระถดตัวหนีชิดมุมผนังชื้นอย่างหวาดกลัว
; S- E/ H3 X$ f
4 b3 D6 Y' ^! Z( V2 v/ Y$ n
7 O2 t6 u/ ~$ ?8 l7 t# Rณ เวลานี้เขาไม่ใช่คุณเฟยเฟิ่งที่สวยสง่าอ่อนโยนคนเดิมไม่ใช่สิ...คนที่เขาปั้นแต่งขึ้นมาตบตาผม เขาก็แค่...) W W& f5 d$ T' g) u
- x f2 N( L$ Y* J/ M0 L) F
; Y1 I; ~ R# a' `2 {2 M
“โอ๊ย...” ผมร้องอย่างเจ็บปวดเมื่อร่างกายทวีความทรมานขึ้นเรื่อยๆและยิ่งผมแสดงออกมากเท่าไรอีกฝ่ายก็ดูจะพึงใจมากเท่านั้น “คะคุณจะฆ่าผมเหรอ...อึก”) V# N. i; w9 J2 W2 |
4 Q: c8 b0 U; H5 ~" h0 ]
9 B: S2 Y* L L) F3 Q( C& Lสะแสบคอจัง เสียงแห้งแทบพูดไม่ออกเลย
' Z6 d" H' ^) \4 Z/ i# M( H9 ]6 m# D4 T' t: T
4 C+ a. R4 {: F( H, d5 z P( X5 }# Q F“ยังไม่ถึงเวลา...แต่เชื่อเถอะ...” ร่างนั้นนั่งลงตรงหน้าผมใช้ฝ่ามือบีบคางแล้วจิกเล็บลงบนผิวแก้มยามบังคับให้หันมาสบตากัน ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเยียบเย็น“คุณจะทรมานยิ่งกว่าตายทั้งเป็น หึ”
- X( ?# c3 G$ S: z/ b, E3 y/ M4 F! o: Q: _. o
V/ X) E/ {5 p: X% e' ~
ฟึ่บ!!
2 P: R5 D) v0 y" k) C1 I: `
1 P+ H- \, H! O0 h- D+ G3 k- H' C) A/ U: m! ?
ฝ่ามือที่บีบหน้าผมอยู่ออกแรงผลักสะบัดไปด้านข้างให้ผมล้มนอนอย่างไม่อาจต้านทานรู้สึกเจ็บตรงข้อศอกที่กระแทกพื้นปูนพร้อมกับอีกฝ่ายที่ลุกขึ้นยืน สองมือของผมกอดร่างที่คุดคู้เข้าหากันของตัวเองแน่นแต่กระนั้น...ผมก็ยังอดส่งสายตาเวทนาให้อีกฝ่ายไม่ได้ ถึงสภาพผมจะน่าสมเพชเยี่ยงสุนัขเจ็บปวดทรมานเยี่ยงสุกรถูกเชือด แต่ผมก็ยังรู้สึกสงสารอีกฝ่าย...ที่จิตใจเขายังอยู่ใต้ตมจมอยู่กับความคับแค้นและอิจฉาริษยาจนสามารถทำร้ายเพื่อนมนุษย์กันได้ถึงเพียงนี้...+ B, z) g" v A( C1 b4 V3 |
' I: k7 k1 p, {0 a
% q$ J, T( ? B* d# \0 z“อย่ามามองผมด้วยสายตาแบบนี้!! เจียมตัวเองซะบ้าง!!” ตวาดอีกครั้งพร้อมสะบัดตัวหันหลังเพื่อย่ำเท้าก้าวออกไป ผมปรือตามองเขาก่อนเปล่งเสียงแหบแห้งอย่างกระท่อนกระแท่น: T! Y% @6 X4 d2 e7 X/ T# J& `
2 y6 a& J- v" P) O* p* B. m
) r6 ^( o5 j: k& S: @2 [2 j9 s“ละแล้วผมจะ...จะแผ่เมตตาหะ...ให้คุณ...”
& s. k# j: T/ o0 c1 W- `& g0 ?/ F7 m y3 E5 `) O3 J% P M
! b+ A5 M1 \8 Y1 P* W( ~“ไม่จำเป็น เก็บบุญไว้สวดศพให้ตัวเองคืนนี้เถอะ อย่าปวดใจจนตายก่อนซะล่ะ!”เขากัดฟันพูดโดยที่ไม่ได้หันกลับมา แล้วเดินออกจากห้องไป
2 s" g$ `% N+ p+ \4 {
9 q% }! _6 S/ \, x, Q) e5 l0 E# F3 Q$ s) M6 Y9 |% d
ผะผมเจ็บจังเลย...ปะปวดแสบปวดร้อนไปหมดทั้งตัว...เพราะดอกไม้เป็นพิษอย่างนั้นเหรอ...
/ k$ h2 Z( l6 ]0 d( U, \& s* |0 }
& L# ^$ G6 ~4 K3 S5 j
e3 a) Z. l- d2 c3 Z Lไม่สิ...ในเมื่อคุณเฟยเฟิ่งก็สัมผัสมันเหมือนกัน...2 G1 F) R" ?1 e. L
( X: p* p9 H! ^7 i9 l9 c
! b. x& ]. c" jผมพยายามเค้นสมองคิดทั้งที่ปวดศีรษะจนสมองแทบระเบิดกอดตัวเองให้แน่นขึ้น...2 w7 V4 L6 K8 d' Q) H1 Y! f
! z y( E* ^; c* k6 t
& ]9 w6 l z [เพราะอะไร....เพราะอะไร...ทำไม...
0 Q* H* x, ?! ^ q5 P. b
- S- z. K6 |6 r# b2 I
$ [4 |2 [1 F. w7 U) ]! g! v4 tสุดท้ายผมก็ถกเถียงปัญหานี้กับตัวเองได้สำเร็จ...เพราะดอกไม้นั่นแหละแต่ไม่ใช่ที่สวน ไม่ใช่เพราะสัมผัสโดน ไม่ใช่เพราะดม
" Y6 A: T# F0 b+ t7 e3 K- k3 x) V# Y4 m9 A$ w
& L8 B3 \, Q, p% f4 Z
....น้ำสมุนไพรแก้วนั้น ผมจำกลิ่นมันได้แล้ว นึกว่าน้ำอะไรที่แท้ก็...
$ |/ E7 D: h7 F9 v4 ~( Q0 r& P& I+ [( M. J7 G; t5 k/ t Z
4 S/ m K6 z3 k6 V: A4 F7 e) c; S...ถุงมือจิ้งจอก ไม่สิ กระดิ่งคนตาย...& E" d" _. D1 _7 R. q6 v; C# ^5 F
5 K7 n( {4 d2 J0 q5 ^) U' N
" R/ K" j! A4 e3 P% s3 {, ?3 d) ~% k$ N6 `
ใหญ่...ใหญ่จะรู้ไหมว่าเล็กหายไป จะตามหาหรือเปล่าเล็กยังเชื่อในตัวใหญ่อยู่นะ...ยังเชื่อว่าจะมาช่วยและยังรอฟังคำอธิบาย...; T+ p" o6 H5 B. T/ i
! v% j% J2 f* J1 j$ y9 K( I( R
, Q I1 g4 _4 D1 U
; q* c+ T1 k1 z! B2 E
: z) f0 N8 C/ m0 y
แกร๊ก!
& x5 @0 U3 r7 F h/ v
/ n, u2 R, m* C8 X$ o3 b C0 y, {8 t; I q6 A+ d4 n* M6 U
เสียงเปิดประตูเรียกให้ผมปรือตาขึ้นมองฝ่าความมืดไปก็ไม่เห็นมีการเคลื่อนไหวใดๆเกิดขึ้นเลย แต่เสียงมันใกล้มากจริงๆ
3 v$ R3 H! |; o4 k$ c/ }* u8 A6 v6 P V9 m
( Z+ T; s4 O+ N4 W5 s7 K \กุกกัก กุกกัก+ L7 ^7 j! m/ f- y; z B4 x* u
* X2 I" j" ~' J. k
+ A) W# _3 \* t" U“คุณเฟิ่งจะอาบน้ำก่อนไหมครับ” สะเสียงนี้...ผมจำได้
: f6 w: d" k, k1 A- @
" n+ S6 W, u3 z9 y. l7 h4 g: }. T* ]7 V9 Q# {
“ใหญ่...ใหญ่...” ผมพยายามดันร่างตัวเองให้ลุกขึ้นนั่งพื้นชื้นเหมือนเลอะไปด้วยเมือกเหนียวทำให้การทรงตัวขึ้นเป็นเรื่องยากลำบาก แต่ผมก็พยายามจนลุกขึ้นนั่งได้สำเร็จ
8 m+ L6 w! E" `) v/ V( g0 k8 W) v4 z" @
& E# L! }" O' K6 }2 T, G5 F; _! C! N* X9 C
ผมกระเถิบตัวพิงผนังไว้อย่างอ่อนแรง อาการเจ็บปวดมวลท้องเริ่มทุเลาลงเช่นเดียวกับความปวดแสบปวดร้อนตามร่างกายไม่รู้เป็นเพราะพิษหมดแล้วหรือว่าเจ็บจนชาชินกันแน่ แต่เมื่อจับตามเนื้อตัวโดยเฉพาะบริเวณริมฝีปากจะรู้สึกแสบเป็นพิเศษและเหมือนผิวหนังจะไหม้ด้วย' r+ ^. M2 h2 x+ i, W0 b: K
: ~ @9 \6 x @8 u7 \6 R+ O
, ]7 i: y/ Q5 s( U- ]' e A“อืม...ดีเหมือนกัน อาบด้วยกันไหม” เสียงคุณเฟยเฟิ่ง
( q. Y$ Q# }9 |
$ O0 g4 a* v, v$ }/ z: Y
* D0 V0 z3 O$ s- k+ Z* T. {9 Q: u" pผมพยายามกวาดสายตามองหาที่มาของเสียงก่อนจะพบว่ามันดังอยู่เหนือศีรษะผมนี่เอง...บนชั้นถัดไปแต่ผมกลับได้ยินเสียงทั้งคู่ชัดเจนเฉกเช่นนั่งอยู่ในห้องเดียวกัน) R. J5 [6 x4 s+ Z1 l
0 d% N; C( g4 g# [ X
9 P1 T; X$ T- ~' c6 |9 Oถ้าผมตะโกนเรียกออกไปใหญ่จะได้ยินไหมนะ...แต่จะเป็นไปได้ยังไงในเมื่อผมลองตะเบ็งแล้วกลับไม่มีเสียงอันใดลอดผ่านลำคอผมมาได้เลย...
" y- p! i1 F) d; p- {+ t( X2 n, a2 H# p5 Y5 [& Y q
% [( R$ Z9 W# y8 l8 F
“เดี๋ยวผมไปอาบที่ห้องก็ได้ครับ”
/ Q {& x1 F/ J. z
' o5 `9 ~6 y$ ]) p; \1 i# }9 m0 W: }8 @/ C: D/ e7 N
“ทำไมล่ะ อาบด้วยกันนี่แหละ ก็อาบด้วยกันอยู่ทุกวัน”
% S$ u- t4 i# n$ Y" T8 S l
' g" Q* N& B) n1 g0 E4 P; Z' j
* N' g' ^& F1 y* R" V9 |; p/ I& V8 J, J“คือผม...”" [2 ^' G+ p$ ?
! W1 \4 b+ o$ w
" s; I! s. [( \9 u, z* h0 g N
“เป็นห่วงคุณเล็กหรือไง” , u) Q8 U0 p+ S/ b" q
$ M7 L& X& d7 Z5 ?
7 r& w5 W$ A% A1 F0 v! N+ j, c6 nจบคำถามเสียงก็เงียบไปเสี้ยวนาทีแต่ช่างยาวนาสำหรับคนรอคอยคำตอบอย่างผมเหลือเกิน
" t9 j6 B, Y6 d! L& V; t# M8 w# L5 l/ Z9 P
B/ ?; n# w5 D2 V! z1 m“เปล่าครับ”
/ g3 K7 ?' P0 x
1 r! S$ H) G- O" s! m
( B- X2 V0 f) A2 x“ดี งั้นไปอาบน้ำด้วยกัน ถูหลังให้หน่อย...นะ”. }2 p- Y2 a, f4 P0 c8 `
- L' L2 }. b9 u- I% r& Z6 y8 j! d$ Y; ?- |8 e
“ครับ”
; T9 c9 v3 M, H. x& H2 D+ U4 Z/ I; @3 d0 G5 \6 p7 ]
% r( U. [1 `) A5 J: W; U“ตามเข้ามา ไม่ต้องปิดประตูนะ”
3 g1 g# c6 p2 ~- p9 @5 ^& I) n2 u* U: ~4 P
# e$ q* W6 A7 L. q: l& {9 }
และแล้วน้ำตาที่แม้แต่โดนทรมานหนักหนาแค่ไหนในช่วงค่ำคืนที่ผ่านมายังไม่เคยไหลลงมาสักหยดบัดนี้มันกลับไหลหลากอย่างไม่สามารถกักกลั้นไว้ได้เพียงถ้อยคำเดียวของคนที่ผมรักหมดใจ5 g# c0 o3 J% a! T4 o, I
7 }; t' p! T9 K7 S' m$ O" ]0 }+ i: e4 j2 U
ถ้อยคำที่เหมือนไม่ใส่ใจกัน
, ]; `8 P4 `9 s1 G7 b
! i) I s$ h. t. r: _, I! Y
% c/ h, [! L) x3 b) O
- z1 v. o1 N8 f9 f5 \ขณะที่เล็กรอใหญ่อยู่ที่อาณาจักรผีดิบนั่น...เข้าใจในตัวตนและงานของใหญ่...แท้จริงแล้วใหญ่เพียงมาปรนเปรอให้เขาใช่ไหม...นี่น่ะเหรองานบอดี้การ์ดอันยิ่งใหญ่ที่เล็กต้องอดทนรอด้วยความคิดถึงตลอดมา.../ V8 H+ J7 z3 m5 M6 k% b
. J4 X- \3 m' a1 ^* B
: `2 m& N3 V6 e8 E! ?7 |" e9 W9 r e: `$ @
ผมได้ยินเสียงซ่าในห้องน้ำเดาว่าทั้งคู่คงได้อาบน้ำใต้ฝักบัวเดียวกันสมใจอยากแล้วแต่ผมคงคิดน้อยไป...นั่นเป็นแค่การล้างตัว การอาบน้ำให้โรแมนติกและแนบแน่นจริงๆมันต้องลงอ่างต่างหาก
( E( |( X# ]/ A0 D0 i* l5 Z) i8 x- d: E
v2 ~' y- i3 X. W& @) g- m3 v
“ถอดผ้าเสร็จแล้วก็ตามลงมาสิ” คำสั่งเสียงหวานที่ทำให้ผมต้องหลับตาลงอย่างไม่อยากจะรับรู้อะไรอีกแต่ไม่มีประโยชน์อันใดเลยในเมื่อหูผมยังทำหน้าที่ได้ดีอย่างไม่บกพร่อง ทำไมนะหูมันถึงไม่หนวกตามปากที่พูดไม่ได้ไปซะเลย$ j+ W0 l9 v1 N8 h9 F# n6 |
- G6 s3 c5 l+ _8 ~7 u
/ l: B* ~1 A$ v* t; ^4 |จ๋อม
% P+ g0 P0 Y4 H/ o" w/ x/ t) |# L! W5 o9 M& l6 ]( A* q2 S
/ I1 e* R6 m) `# e. `
เสียงน้ำกระเพื่อมไหวล้นออกขอบอ่างให้รู้ว่าได้มีวัตถุมวลใหญ่เพิ่มลงไปแล้วจะเป็นอะไรไปได้นอกจาก...เสี่ยวสือ
* Y7 U" P& Q6 V0 j
3 J: @- J% d; @: E" J: V; D- c. s% ~0 \
ถึงเสียงจากภายในห้องน้ำจะได้ยินเบากว่าด้านนอกแต่ผมก็ยังได้ยินและทุกคำมันช่างวนเวียนอยู่ในสมองผมอย่างชัดเจน/ P% b. @# P8 {! ~
& O6 F8 M0 v) K5 l
- C+ T* I& n: v6 H$ e- Q: `0 L! W“มา...ฉันช่วยสระผมให้”
% J4 T3 M2 k* P' S V7 m/ a x& Z8 B% {8 L9 N
& u# k8 T/ V: B5 m
“ไม่เป็นไรครับ หันหลังเถอะ ผมจะถูหลังให้” 3 |* Z: V6 y0 R0 s { ^
e6 g2 Y9 {# ~& o
$ u; {, }% I8 nเงียบผ่านไปสักพัก ก็มีเสียงดังขึ้นมาอีก! Y* q6 V8 r! ~& n/ |# D& ^ u9 \
8 y9 P' [" P& V* |1 R- N; n9 Q _1 ~# u/ e0 d
“พอแล้ว” เสียงน้ำกระฉอกออกจากขอบอ่างอีกครั้ง“เสี่ยวสือ...จูบฉันหน่อย”
$ ~ g4 |- G3 L' x% t% T6 M. m4 b3 k4 @( C9 E" @5 K
! \. @' x. a1 B“...” ร่างกายผมชาวาบถึงแม้จะไม่ได้ยินเสียงอะไรตอบกลับมาเลยก็ตาม
8 S9 c* M, o; w0 v* U# C4 K" [: X) d5 W* i P' m
9 R2 t8 ~6 Q, |2 m, m* r/ Nแล้วจะต้องเอ่ยอะไรอีก เมื่อนาทีต่อมาเสียงครางเครือก็เพียงพอแล้วที่ผมจะเข้าใจในทุกสิ่ง
# c6 b, _; H) {: F7 y( N' @; {- u; k+ }$ f* S" B/ b
9 E1 F- U1 `9 R: N) |
“อ๊ะ อืมม ปะไปที่เตียงเถอะ” 1 M N k2 W: Z6 o' i- g& z4 |
. }& [$ x9 ^. t: o. P2 N# |* e& N( r( |) i4 \* R
ฟึ่บ8 h# |% C/ D4 Q( d& M7 c) q4 W
- P# y* Q7 A; u* e5 C- v& f
& ]: Q& x# R* C4 e! \ }# `
ตึก
1 S) L# v4 T. ^5 M4 I7 x4 z1 c! x
^& @1 Y( V' s/ Q! F: B9 L, Sโครม$ H3 g5 b0 R1 x0 l5 M1 ~' l) l: R
: B) E4 ^7 J6 W! Y3 B' R
0 Y$ y! r% s# Yแล้วเสียงเล่นรักก็ดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง คงจะเร่าร้อนกันมาตลอดทางเดินจนถึงเตียงนอนหลังจากนั้นก็มีแต่เสียงครางระงมอย่างสุขสมของคนทั้งคู่ประสานกับเสียงเนื้อหนังสัมผัสกระทบกันอย่างน่าสมเพช( X+ g) _* e5 b% Z5 v' b& }
" Q/ S& }' B4 ?! F
0 M7 p2 X) D0 X7 q; L9 }( [5 I
“อ๊ะ ตะตรงนั้น...บี้แรงๆ อ่ะอื้มมม”
+ M8 l, O" V% s6 v7 x. f' Y5 {$ [' k: y. \. s D0 i
, I4 L4 k+ V% t! q“อ่ะ อา”
: G5 `8 Z8 [) P9 `3 r8 @6 o" i4 s8 ^8 ^7 j: p
3 ~) _* [& }! N/ c/ l
ฟึ่บๆๆๆ
- t# g8 o% ]4 V+ C7 A3 I, l+ n6 ]$ i
% W; R- {* x' i) m( C0 {: y...เป็นผมเองที่น่าสมเพช...
# P" v) T* y6 R# u9 i
$ r' i4 K: p, m2 S
' g, T, ~4 r" R5 t* `( o8 e2 M+ Lเขาทั้งคู่จะรู้ไหมว่าในขณะที่ร่วมรักกัน ผม...ผมที่อยู่ตรงนี้ร้องไห้จนตัวสั่นสะท้านร่างทั้งร่างค่อยๆไหลไปตามผนังลงไปนอนกองกับพื้นปูนอีกครั้ง มือสองข้างยกปิดหูพร้อมทั้งคุดคู้หนีความหนาวยะเยือกที่แผ่กระจายไปทั่วกายร้องไห้จนน้ำตาแทบเป็นสายเลือด...& u# S9 M* e" m0 N
+ O8 g# b R- f9 T* p( i! {; w6 ?' H7 X. w9 Z' v! k+ c7 Q
ผมเข้าใจคำความหมายว่า ‘ทรมานยิ่งกว่าตายทั้งเป็น’ของคุณเฟยเฟิ่งแล้ว
: G" `( p R* C7 s/ i k' f* o
' i9 R# H0 q; e* O" e
( z0 {7 ]$ h5 p8 E oผมอยากจะค้าน...เพราะตอนนี้ผมรู้สึกมากกว่านั้นเสียอีก/ n. ~" l& C( o3 {
2 M! ?: u) @/ Z# }7 B* q: F m% S+ Z* w% w( ~8 F+ g( A$ z1 g
ความไว้ใจ เชื่อใจ และความรักที่ผมมีให้เขาถูกย่ำยีและเหยียบซ้ำๆจนมันแหลกสลายเป็นผงธุลี' v/ W6 P6 M, Y* e( E0 G+ B1 N
4 ~" {% E+ I0 v; w
$ W4 r, {- B( T& m. Q% {, Kไม่ใช่เพียงแค่หัวใจที่ถูกกรีดลึก...แต่ทุกตารางนิ้วของร่างกายก็ถูกเขาทำลายลงจนไม่เหลือชิ้นดี A* K; [' F1 j; n
* |' g$ ^ D: g& r9 Y& h% W0 b( S1 }
) T) C9 P. i4 |4 A8 X
. d4 q: z0 V4 n D. nที่ใหญ่ไม่เคยบอกรักเล็กเลยเป็นเพราะอย่างนี้เองสินะ
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไรที่ผมนอนฟังเสียงสุขสมของคนทั้งคู่ ถึงจะเจ็บปวดทรมานเจียนตายแต่ก็ต้องขอบคุณช่วงเวลาเหล่านั้นที่ทำให้ผมคิดได้
m8 s0 O# x: s1 I& o8 p- R# L& I8 |, L6 u P# b/ J) q8 s
* A k! ~: _7 j7 U$ K4 Tอย่างที่เขาว่ากันว่า...เมื่อเราผ่านวินาทีแห่งความตายมาแล้วเราจะเห็นค่าของชีวิตตัวเองที่คงอยู่...และผมก็เป็นเช่นนั้น
- p6 `$ a& F0 |( J; I, p, I! \4 A, e2 J* G* q8 F" e
; N' l* c* q' }( h. E. Pผมปรารถนาชีวิตที่เป็นสุขหลังจากนี้ ผมไม่ต้องการตายไปด้วยความเจ็บปวดทรมาน# P; l0 @; s3 W' K/ ~
, J# b9 ^+ O4 _9 i( e6 T+ A& D1 u7 S9 E, Q0 ^ k" h! z) u2 O
ผมต้องรอดกลับไปหาอ้อมกอดของคนที่รักผมอย่างแท้จริงต้องรอด..
+ n: Y3 ?% P& l' J3 O
7 i6 S( C7 x5 a
6 C/ H$ N, x7 f5 T2 b) hผมเรียนรู้ที่จะครองสติภายใต้ความเจ็บปวดทั้งร่างกายและจิตใจมากมายที่เข้าถาโถม ตะเกียกตะกายลุกขึ้นนั่ง พลันมือก็ควานสะเปะสะปะในความมืดไปตามพื้นเพื่อสำรวจทางและเผื่อจะเจออะไรที่ทำให้ผมหลุดพ้นไปจากที่แห่งนี้ได้
+ T: ~( N) w- E @6 }3 @6 u6 N- G }& {( @" K8 z- p# I% ^( t
' Q" g8 _0 {/ b; R! K) Jกึก
& j) Z- j/ n+ f/ v$ {5 K r$ |: t" [6 {: P6 R; ]$ E* G7 c
9 |! d. @, }" _5 ]/ P- a: h
มือผมชนเข้ากับบางอย่าง ผมรีบคลานสี่ขาเข้าไปคลำทั่วจนรู้ว่ามันคือกระเป๋าสะพายของผมเอง ผมคว้ามันขึ้นมาพลางเปิดมันด้วยมืออันสั่นเทา ล้วงมือเข้าไปควานหาโทรศัพท์มือถือแล้วสักพักผมก็เจอสิ่งที่ต้องการ...ขอบคุณพระเจ้า...
( g( r; y- ^. R' y6 l+ l0 s# O5 W9 v/ C/ U2 o: |1 {* ~! H
! M x) U# {2 N) `* k, v5 p! C$ X6 p( Jผมคว้าเจ้าเครื่องสี่เหลี่ยมขึ้นมาแล้วกดปุ่มวงกลมหนึ่งเดียวบนหน้าจอไอโฟนจนแสงไฟสว่างวาบขึ้น ตัวเลขหน้าจอบอกเวลาเที่ยงคืนผ่านไปสามชั่วโมงเองหรือ ทำไมมันช่างนานแสนนานในความรู้สึกผมซะเหลือกิน
, _! R! Q1 h; E9 a1 R% U" }- {- D2 F! A' T6 T9 v: w" n
# m+ y& t5 V7 y" r+ E
แสงสว่างจากเครื่องมือสื่อสารทำให้ผมมองเห็นห้องโดยรอบกักขังผมไว้ สองแขนยึดผนังไว้เพื่อพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นยืน พื้นปูนขึ้นเมือกตะไคร่เขียวครึ้ม กลางห้องมีหลอดไฟหนึ่งดวงที่มองไปตามแนวสายไฟจะเห็นสวิตซ์อยู่ชิดกับขอบประตูซึ่งทำจากเหล็ก 8 [3 I& c2 c( S/ o8 a/ g
3 R3 V3 f/ X* u! V- g3 u5 \
% W% W( A, h3 P3 B0 F
แต่ทุกอย่างคงไม่เท่าเพดานสูงกว่าศีรษะผมเพียงแค่หนึ่งคืบเท่านั้นอย่างที่ถ้าผมเขย่งเท้าศีรษะก็จะชนกับเพดานพอดี
7 p& C1 O) B& Z2 Z. U2 @, L: R9 H7 A1 | j( d" M# d3 t
. N5 x6 Y- ~0 w! A* Zอย่างนี้สินะ ผมถึงได้ยินเสียงชัดนัก
# y0 h; {8 U j! @ n6 ?% e$ S9 _; B- D
% H' s( ?9 q: `/ r% r, H. X* q- l! Cแต่แล้วขีดสีแดงมุมขวาของหน้าจอก็เรียกความสนใจของผมกลับมา เตือนบอกว่าแบตเตอรี่เหลือเพียงห้าเปอร์เซ็นต์ผมมีเวลาไม่มากแล้ว ผมจะทำยังไงดี...โทรหาพ่อแม่อย่างนั้นเหรอ...ไม่ ผมจะต้องกลับไปกราบท่านทั้งสองด้วยตัวเอง จะไม่ให้ท่านต้องมาทุกข์ใจกับสิ่งที่ผมเผชิญอยู่! N4 k3 K5 |$ R; Y& {- f
, i/ @0 J1 N5 ?5 n
$ i A$ L# y2 H' a2 }
หนีออกไป...ไม่มีทางเป็นไปได้เลย นอกประตูเหล็กผมมั่นใจว่าจะต้องมีกุญแจดอกใหญ่เพื่อคุมขังผมไว้ ไหนจะเหล่าบอดี้การ์ดที่อยู่ทั่วทุกบริเวณเพ่นพ่านยิ่งกว่าแมลงสาบ" k# ^' g1 d- j+ p7 M
g+ c( c' N# ~: Z7 e- K( r q: w( V6 ^' C9 K
ผมจะทำอย่างไรให้ห้าเปอร์เซ็นต์ที่เหลืออยู่คุ้มค่ามากที่สุด...ใครพอจะช่วยผมได้บ้าง...5 ?- c' z8 v8 ~& |8 F: }, E4 b# X: C
8 _$ {& `$ V( }1 ^, M g% f& k" f
/ z z) }' O' S, l8 N8 xในฮ่องกงคนเดียวที่ผมไว้ใจและเป็นห่วงผมมากที่สุดคงไม่พ้น...ใช่!!เยว่ซิน!!
. [0 y- O0 N9 B* S. ^7 h5 \ N8 y g q
' I8 F+ ~ r( O% j& d
$ ~& r: T* B0 E7 J# [ผมกดหาเบอร์ที่เมมไว้ก่อนออกมาจากอาณาจักรจิ่นเยว่ซินได้ให้เบอร์ติดต่อผมเอาไว้ นี่ไง! เจอแล้ว!6 E0 r i9 M- p L. [
0 G: [ u$ Z8 X2 i9 z
, {7 Q5 r) o6 p6 e i% Sนิ้วกำลังจะสัมผัสปุ่มโทรออก แต่...ผมพูดไม่ได้เสียงผมไม่มี! X- O7 ~' M" H( B) N9 Z5 ^
8 }3 Z8 Y# V/ [. B1 o0 l
& Q3 X" R7 u8 D7 T3 m& O" j1 |. {“อ่ะ...” ผมพยายามเปล่งเสียงเผื่อเวลาที่ผ่านไปจะทำให้เสียงของผมคืนมาบ้างแต่ไม่เลย มันยังแหบแห้งและไร้ซึ่งเสียงใดๆเหมือนเดิม
: \% a o, p& P2 j0 [( a8 L. c9 j( z! @& Q
5 l; Y8 N3 C. Z) {) _% M
ทางออกสุดท้ายที่ผมพอคิดออกตอนนี้คงมีแค่ส่งข้อความไป % D( z4 O8 c% ?5 }& v
$ P) B8 k+ B; v" L# j3 Y" Y& x
8 G: f/ `2 I8 @& s' Z7 M‘ช่วยฉันด้วยคุณเฟยเฟิ่งจะฆ่าฉัน ตอนนี้เขาจับฉันไว้ใต้ห้องส่วนตัวของเขา....หมิงจิว’
8 {+ M- Q# t7 u( c' J
1 Z; j4 |0 j9 F+ F: H' d% {0 U2 P7 P! o
ยังถือเป็นโชคดีอยู่บ้างหรือเปล่าผมไม่แน่ใจที่ผมกดส่งเสร็จหน้าจอก็ดับสนิททันทีในวินาทีถัดมา
6 [7 }. J; C2 Z6 \4 E9 L* o, C5 n- y- V( V. {$ p1 e7 U
เยว่ซิน ขอร้องตอนนี้เธอคือที่พึ่งทางเดียวที่ฉันเหลืออยู่ $ | Z* B& }) h7 m
& { ^" }! Z2 ^( c3 ~) K! X
& K* j* P/ l, v8 }' Y) i" U$ y- i! m# x$ z) k) v9 G
ทุกอย่างตกอยู่ในความมืดอีกครั้ง ผมจึงพยุงตัวคลำทางไปยังสวิตซ์ไฟ ดีตรงที่ห้องนี้ไม่มีเฟอร์นิเจอร์หรือสิ่งกีดขวางอยู่เลยทำให้การเดินไม่ลำบากมากนัก นอกจากระวังเรื่องการลื่นล้มเท่านั้น, ~: R2 ?( m" P& b) n$ g
; ?! V/ |7 A1 o! f# {! g$ `& F7 |- ~6 T9 {3 Z
เปาะ!
0 B5 V4 d' \+ n# e) I) @6 b7 v. r; d
: ]$ L$ p- f8 o% S9 Z; L; |9 c% ]4 V! |3 k' k$ |& x
ไม่ติด!
; N2 i- {( U" A+ \& \6 e% |
7 ^0 m5 H: W) I0 N3 |3 w: ?! F5 `3 y* L7 l* H9 \# f
เปาะ! เปาะ!, J5 h6 E' R `! R
% Z' M7 F9 k; L7 N+ f4 B R
% y. w+ Q5 x" T3 `ผมลองกดเปิดปิดสวิตซ์ไฟอีกครั้งแต่ผลก็ยังเหมือนเดิม ห้องยังมืดสนิท ผมจึงเริ่มค้นกระเป๋าตัวเองอีกครั้งเพื่อหวังว่าจะมีสิ่งที่ผมยัดใส่มาจะมีอะไรพอเป็นแสงได้บ้าง8 V. n/ i) J$ z/ \% f7 x# N
8 @$ l; G' p+ w/ d9 i C
( l$ `" `0 C# G8 t# w( X. w4 x! |+ ]ตุบ
+ N: v: ?- e& Q- l0 q$ D& U1 p1 G0 m% ^4 U' Y. A2 z; @
0 K+ X+ h, e7 [0 Iบ้าเอ๊ย!!
3 R0 E' k: O. U8 r0 z
7 H% w7 {0 \5 ^! N5 r
! j( L$ ?$ t8 I3 F# X3 i, t3 yผมนั่งยองลงควานมือเก็บของที่ร่วงลงจากกระเป๋าที่ผมเผลอคว่ำลง ของหล่นกระจายจนผมต้องใช้มือกวาดรวบเข้าหาตัวและก็ต้องเงยหน้าขึ้น หยีตามองเมื่อรู้สึกว่ามีแสงสว่างรำไรให้ผมพอมองเห็นเลือนรางจากบางสิ่งที่เปิดกางอยู่บนพื้น% o9 [: |. ~( l% a% M" R
4 g" u7 j9 i+ c% n" H
2 u9 x- B" Q* c! \( @* d0 N3 {ผมค่อยๆคลานเข่าเข้าไปหาเจ้าสิ่งนั้น และก็ต้องตะลึงค้างเมื่อแสงสีทองเรืองรองมาจากหนังสือคัมภีร์อาหารยอดยุทธ์ที่ผมพกไว้เป็นสิ่งยึดเหนี่ยวทางใจ แต่ไม่ใช่จากตัวอักษรจีนที่ผมเห็นจนชินตา
; b8 o1 w: A W1 c9 B7 }
# {8 {2 V% s$ ~$ X3 f* q4 t1 p% S. y4 t4 D }$ r2 S+ {
ผมหมุนหนังสือให้กลับหัวลงจากปกติ...และกวาดตามองตัวอักษรภาษาอังกฤษที่เรืองแสงทั่วหน้ากระดาษอย่างประหลาดใจ
! M. |2 @8 @+ E/ E8 L: q
+ ?& s; g- [8 @2 M) R5 K) P; o; x3 z$ }
ไม่รู้สวรรค์ลิขิตหรือกำหนดให้หน้าหนังสือที่กางออกเป็นใจความที่สะกิดใจผมอยู่พอดี
* }- s+ K! {9 I. y5 i$ v7 g
3 w, |3 }6 w. \0 ~0 H' {$ a X. }' @- u& q
แปลเป็นไทยได้ว่า.../ }) \3 m' _9 [" H( L$ P
' F: P7 G8 s; a2 F3 e& M$ L0 ^2 n8 }' Q) y8 m4 F# B
% W" Z; |+ p# e) u. o
กำจัดความเป็นชายของเชื้อสายที่เป็นชายให้หมดสิ้น รักษาเพียงผู้จะเป็นใหญ่ในภายหน้าเพียงเท่านั้น เพื่อป้องกันการแย่งชิงอำนาจสืบต่อไป
( E& t, _2 e3 E2 n3 |3 R8 J( I6 J1 ] \, M# C, q
$ b# k/ i0 a. b5 G& }/ j* c+ t
; f/ j: s x! q/ x9 Xและยังมีอีกหลายข้อที่เริ่มต้นย่อหน้าบรรทัดใหม่อย่างเช่นหน้าที่หลักๆของประมุขตระกูลเฟย กฎการเลือกคู่ครอง และทุกๆหน้าที่เปิดดูจะมีอีกหลายร้อยกฎที่ผมก็ไม่ค่อยเข้าใจนัก
2 N2 {/ F7 P8 C7 p5 U
7 f: w8 g; p2 ]3 ~
) N2 k3 q, `& q8 J+ yแต่เชื่อเถอะ สิ่งที่ผมสนใจมีแค่ข้อความด้านบน+ \" \% |5 o8 M# Y1 n4 J. m* ]- Q
2 V, R, O! d$ p" @9 z( q6 O% B, l# k; B1 ]) e
มันหมายความว่ายังไงกันแน่...2 _# |: ]9 {1 \( K2 ]
9 y, b( L9 _# D! l: i4 i* O- c& y
^; ^$ c( n: k( S
ฟึ่บ!
1 n) L$ q6 m: x0 Y$ x/ K7 Q0 A4 c
5 n4 H0 p/ e$ m6 e
ผมรีบพลิกปิดหนังสือเพื่อดูปกหน้า และก็เป็นอย่างที่คาดไว้ บนปกที่เคยมีอักษรจีนตัวใหญ่อยู่ตรงกลางบัดนี้กับถูกความมืดดูดกลืนบดบัง หากแต่สิ่งที่ปรากฏคือตัวอักษรภาษาอังกฤษเรืองรองเล่นแสงเช่นเดียวกับข้อความด้านใน
! v8 D8 _" k& T# Y( s) g' _' t7 D5 h9 `* B
/ E' L/ n/ b1 _) ?: ^! ?+ ?
แท้จริงแล้วมันคือหนังสือกฎของบ้านตระกูลเฟยหรือนี่ช่างทำได้แยบยลยิ่งนัก เล่นเอาคนธรรมดาอย่างผมมึนไปเลย' ]5 m/ s+ t9 z: t! I3 [" [- K. g: }; x
6 ~3 F& ~% N$ H
' b! A9 L+ J" ^2 Yคนตระกูลยิ่งใหญ่เก่าแก่เขามีความลับซับซ้อนกันขนาดนี้เชียว บ้านของผมก็มีกฎบ้านนะแต่ต่างกันตรงนี้แม่ของผมเขียนลงกระดาษแผ่นใหญ่แล้วติดไว้กลางบ้านให้ทุกคนได้เห็นอย่างชัดเจน # L6 G, M* L9 S" V7 R3 r/ @. V
7 T. k- o- J& e) J5 E: n5 \
# g+ ]- T- _& x/ H* o/ zแล้วก็ไม่ใช่กฎพิลึกกึกกือเช่นนี้ด้วย5 t& g2 k" q0 Y/ g# h0 q2 v/ K
# K# h/ W# i* e( V/ l7 q2 j* g t v- }
แกร๊ก!+ Y, l! c* M( m9 ?& C2 L$ w+ d* ]
" ?# l+ Z+ o V
' ]$ ?# Q6 d3 q: }# h& f+ X; Q“$&^%(*)!”% x' w! G1 ^. v# ]$ a# u
6 ]; W& O) o7 y& z! {
% \% s0 _/ o5 L7 X" [. b1 A0 q
เสียงหน้าประตูทำให้ผมรีบพุ่งตัวไปนั่งทับหนังสือไว้ แต่ก็ช้าไปเสียแล้วเมื่อหญิงชราที่ก้าวเข้ามาพร้อมตะเกียงในมือรีบวางมันลงบนพื้นห้องแล้วเข้ามาดึงร่างผมออก; x( R+ A1 q& r n7 C; U
+ p+ s/ D1 i! l
$ J% A) ], l7 \5 oเมื่อเขาเห็นหนังสือที่พอมีแสงสว่าง สิ่งที่เคยเรืองรองก็เข้าซ่อนเร้นและกลับมาเป็นหนังสือคัมภีร์อาหารยอดยุทธ์เล่มเดิม แต่ดวงตาโปนใต้ตาหย่อนคล้อยคู่นั้นยังเบิกกว้างมองมันและยกนิ้วขึ้นชี้อย่างสั่นระริก1 q5 h& |5 L9 W4 a* u' f
& m' I: D- ^( F! \" _, z1 E1 J
. i) J' k8 P; o4 n“%#$$&^^*(()&%$” เขาพูดภาษาที่ผมไม่เข้าใจ แต่ผมจับน้ำเสียงที่ดูหวาดกลัวได้
; ]) s. i' P4 n; ~3 S
7 o( y4 ~3 y4 L" g2 ~, U1 v; h( B
ผมส่ายหน้าเป็นเชิงว่าไม่เข้าใจ อ้าปากพะงาบๆให้เขารู้อีกว่าผมพูดไม่ได้ เมื่อนั้นเขาจึงปรับใบหน้าให้ลดความตระหนกลงแล้วเริ่มรื้อหาของในตะกร้าไม้สานที่ผมเพิ่งสังเกตเห็น
0 [7 U# [7 Q A/ z9 A% [2 b: X
: D v- p2 _: H
5 B; x7 }' w/ K5 K9 Zเหมือนเขาจะเจอสิ่งที่ต้องการแล้ว ขวดสีชาใบเล็กถูกยื่นมาตรงหน้าทำท่าทางว่าให้ผมดื่มมันเข้าไป ผมกระถดตัวถอยหลังอย่างหวาดระแวงมันเป็นยาพิษหรือเปล่า เขาจะฆ่าผมเหรอ6 u" e( R) [# `' T
' W% ^) d: G' K2 m
4 w4 @7 r0 n8 k# Q( n0 O+ Y
คิดได้ผมก็ยิ่งกระถดตัวหนีไปไกลขึ้นถึงจะรู้ว่าหนีไปก็ไม่มีประโยชน์กับพื้นที่สี่เหลี่ยมแค่นี้แต่สัญชาตญาณมันก็บอกให้ผมหนี
2 v/ | {2 v/ M& L
. I+ k8 y: |" y; L2 E( Z/ C1 I
9 i) g4 U8 x9 S( dตึก ตึก
, n: }6 r0 b2 ~2 L+ X r0 H
6 w# r$ E0 T) i3 ]) ~# `/ r: ` [* V3 X. T V& W6 b2 V
ยิ่งผมถอย สองเท้าก็ย่างก้าวเข้ามาเรื่อยๆ
: V7 l ?$ A5 D, H( A- \' Q) L0 }7 c2 z$ D% s
- |+ w0 D+ T8 B“อื้อ! อื้อ!” ผมสะบัดหน้าหนีเมื่อมือเหี่ยวย่นจับใบหน้าผมเพื่อจะกรอกของเหลวในขวดเข้ามาในปาก มือสองข้างยกขึ้นปัดป้องพัลวัน จนสุดท้าย...
3 g* n$ [* B# b, @$ E O1 F; i6 j
- ?& j* w! w8 D U% G
เพี้ยะ!!
5 @. G! L( @; z$ }- I
. k% c( B% ]6 i/ s8 c" O/ p1 d/ I
, t, _5 n8 o+ d. k% Uฝ่ามือย่นตบลงบนแก้มซีกซ้ายจนหน้าสะบัด ผมเงยหน้าขึ้นมองเตรียมจะปกป้องตัวเองอย่างเต็มที่ต่อไป แต่เขาก็ไม่ได้ทำร้ายผมอย่างที่คาด กลับกัน...เขายกขวดสีชาขึ้นดื่ม...กลืนลงไป...ถอนขวดออกจากริมฝีปาก...และมองสบตาผม...เหมือนบอกว่ามันไม่ใช่ยาพิษ...
# g8 H! l/ ~6 o4 S6 s; s. q/ r0 m4 B' k6 ^$ x
! c, s& w+ i3 _' T7 A- Mผมยังมองเขาด้วยสายตาหวาดระแวง แต่ก็ยื่นมือไปรับขวดสีชาอย่างระแวดระวังมองขวดในมืออย่างไม่แน่ใจ หันไปสบตาหญิงชราอีกครั้งที่ทำท่าทางให้กระดกมันเข้าไปมองขวดในมือ แล้วสุดท้ายก็ตัดสินใจดื่มมัน
* q* d2 k$ U6 P4 P
: B. v+ s. w! v, }+ X; g0 Z$ e- s4 K/ I
ของเหลวในขวดไหลผ่านริมฝีปากผมอมมันไว้พักหนึ่งอย่างไม่กล้า จนโดนตบปากไปทีนั่นแหละถึงยอมกลืน
: m" f& E" u/ c7 @3 w; D0 m" t' A5 ? c+ x
D5 T( k7 @9 B9 d( V- X$ Cผมหลับตาปี๋รอรับปฏิกิริยาที่จะเกิดขึ้นนั่นไง...เริ่มคันยิบๆใบปาก ลามไปในลำคอ และก็รู้สึกแสบๆที่ลิ้นปี่3 l+ B4 R: E3 w; g
6 N/ H1 q. n# H4 q( F2 u8 p- H
7 O; a8 e1 k) @7 B: c8 f
“อึก”
' B h. R4 O7 q7 e. _
+ o: i* J' h3 U8 x. U6 Z3 V7 [3 E$ V) ]& m1 U" }
“ลองพูดสิ” หญิงชราเอ่ยเสียงแหบต่ำเป็นภาษาไทย ผมเบิกตากว้างก่อนค่อยๆเปล่งเสียงตามที่บอก" Y( ?1 E, m' b
1 V# m* a: |8 x9 h0 R _7 O5 L. N' }. V/ V
“คะคุณ แค่กๆ พูด ทะไทยได้...” หญิงชราพยักหน้า ซึ่งผมไม่ได้สนใจไปกว่าเสียงของตัวเอง ถึงมันจะแหบแห้งแต่ผมก็ยังดีใจที่สุดท้ายสามารถพูดได้แล้ว
: z5 ? ]0 c* `. n' |! |4 T
9 R" l1 b0 Q1 c0 W
; A/ \- I* L H9 J9 T) ]# ?“ได้หนังสือเล่มนี้มาได้ยังไง” หญิงชราถามทันทีเมื่อแน่ใจว่าสื่อสารกับผมได้แล้ว
( e, ^3 A; e* X5 p! C
( Z# d$ {9 `# U2 x0 \6 X H4 C& U/ M) J+ }4 e5 F8 Z9 j2 i. Y) g/ M
ผมยังปิดปากเงียบ คนที่นี่น่ากลัวเกินกว่าจะไว้ใจผมไม่อยากจะเอ่ยปากเล่าอะไรทั้งสิ้น& B+ w( L+ p4 ~6 W g% {; N0 F
L% `! L T3 I& r0 ^
$ X" F- M7 u( R1 Q7 e3 E% u
“คุณจิ่นตั้งให้ฉันมาช่วยเธอ” ผมนิ่งจริงเหรอ...เยว่ซินเห็นข้อความแล้วให้บอกให้คุณจิ่นตั้งมาช่วยผมเหรอ
4 Q" v) Q7 E, H9 e ~8 k3 c( G Y- k) ~. ~3 v& _$ P8 d, S
9 m! u4 ^ P- p5 Y& K
ผมจะเชื่อหญิงชราตรงหน้าได้อย่างไร1 d z; S: F- W8 ?5 U
, D, J" B1 n3 G8 s r; n
/ v8 K2 @6 o z0 [( R“เธอจะเชื่อหรือไม่ก็เรื่องของเธอ ใช่ว่าจะมีทางเลือกมากมายหรอกนะ” สายตาภายใต้เปลือกตาอันหย่อนคล้อยมองมาที่ผมอย่างเยาะเย้ย ผมเม้มริมฝีปากแน่นนั่นสิ...ใช่ว่าผมจะมีทางเลือก อยู่ก็ตาย ดังนั้นเลือกไปตายเอาดาบหน้าดีกว่า
. `* @+ r O5 q; n2 t/ B/ y3 h+ K7 F+ [' @; Q; ]( @" z
& j3 V2 o1 J) y8 E& E! X0 zผมมองไปบนฝ้าเพดานอย่างไม่แน่ใจ
0 _/ c. A# `1 a! s6 n E/ K0 t& G7 ? e4 L( r4 H8 o9 _
4 U( o0 |8 K6 B1 J3 I“พวกเขาไม่ได้ยินหรอกหลับเป็นตายเลยล่ะ” มันเพลียขนาดที่มีคนย่องเข้าห้องยังไม่รู้ตัวเชียวหรือหึ คงจะเร่าร้อนกันมากสินะ G- A: E% R5 ~) h; ?
3 w1 B. E6 [9 f; B
* q$ d; t- _! i& @( q- X j: p, qผมกระพริบตาไล่น้ำตาที่คลอหน่วงปัดความคิดฟุ้งซ่าน แล้วมาสนใจหญิงชราที่ถือไพ่เหนือกว่าผม
' M) @' m" _) f7 g1 H5 s! `$ @3 z! k, f- J# H
/ P1 i1 O# R& l* n4 C. N7 F7 `
“ใหญ่...ไม่สิของจิ่นสือ” ความจริงใหญ่เก็บเอาไว้ในตู้เสื้อผ้าที่ห้องส่วนตัวของเขาแต่ผมแอบหยิบมาอย่างรู้สึกว่าผูกพันกับมัน& J& S& k3 T: z
0 _ | I3 q# O' ?
7 c, x8 f0 g& C+ v# s+ l3 ~“เธอคือ...คนรักคนไทยที่เขาพูดถึงกัน”
. `- P, I) A5 B8 |& Z& C. x
9 u5 I0 B6 w" e1 X) Y4 w6 x3 r4 Q
0 }7 h: c3 l+ G) Hผมพยักหน้ารับ8 v1 m# y# r! Z- ?6 x2 r% N
& Y9 z* h. L4 ]4 g: h/ P6 a% ]& Q; Z. }2 h9 J
“ไปอยู่บ้านจิ่นมาใช่ไหม”, }" a+ y9 N, j/ ]) `9 S' x
# W* R5 f/ S( L I
, ~3 ` P1 Z( ~' B5 {* U% mผมพยักหน้าอีก" o+ r4 N2 o1 D) N
8 P, X X7 f- Y5 Q: O. m8 O# j/ p% ]) `7 t+ O8 l4 y# j( w
“รู้จักผู้หญิงในรูปนี่ไหม” แล้วเธอก็ล้วงเข้าไปในหน้าอกแล้วหยิบภาพถ่ายใบหนึ่งยื่นมาให้ผมดู
, C7 H9 c0 Q) |# G. r3 N3 v# }% N. G" @% V: q) X$ ~3 E; d. S+ Q
- J( t0 B, @, G+ v: _
“เยว่ซิน...” ผมพูดชื่อเด็กสาวในภาพออกมา ถึงจะดูเด็กกว่าตัวจริงมากโข แต่ผมก็จำโครงหน้าได้รูป จมูกเชิดรั้นริมฝีปากบางเฉียบและดวงตาแววหวานคู่นี้ได้: @/ S3 i% \) a" x% m4 G& v
+ t, Q' f) t/ K& |9 }& c
/ @ Y! G* p1 f1 B1 b) B. i5 Yหญิงชรามีสีหน้าอ่อนโยนขึ้น รอยยิ้มบางแสนเศร้า พร้อมกับฝ่ามือเหี่ยวย่นที่ลูบไปยังใบหน้าของคนในภาพอย่างทะนุถนอม “เยว่ซินงั้นเหรอ...”
1 t1 Q2 U. ]' ^8 z1 O) C; I! e( [7 p" b
' k* w# o' U5 _$ _& ~“คุณรู้จักหรือครับแค่ก”
; B! B' S3 Z1 b0 \& L7 K2 Z& Y( k6 X( ? ~& `: p
0 r3 f/ _ U" v' j6 U
“ไม่ใช่เรื่องของเธอหรอก ตอนนี้เธออยู่ในชั้นใต้ดินของห้องคุณชายเล็กฉันจะพาเธอออกไป เครื่องบินส่วนตัวของประมุขเฟยรอพาเธอกลับเมืองไทยอยู่ด้านหลังเพนท์เฮ้าส์ อ้อแล้วอย่าลืมคืนหนังสือเล่มนี้ให้คุณจิ่นตั้งด้วยล่ะ”5 W @9 C/ o( d0 `3 P" u, a
) o7 P7 Y, V" Z9 D$ V8 u: r1 J1 L1 u6 p6 T5 G6 R. A/ N
หญิงชราปรับโหมดกลับมาเป็นแม่มดใจร้ายดังเดิมก่อนไปหยิบตะเกียงแล้วเข้ามากระชากแขนซ้ายของผมให้ลุกขึ้นพลางยื่นตะกร้าให้ผมถือ7 J: @% E: e: m2 j, [5 f/ K4 k/ N* o
' y; F* D5 M; {3 E
- U. ? p" x$ O% f3 \“ในตะกร้าเป็นยารักษาที่เธอจำเป็นต้องมีทานให้ตรงเวลาที่เขียนกำกับไว้ ไม่อย่างนั้นเธอเน่าทั้งตัวแน่” z' i( |$ X4 Y0 a2 T
5 e/ m3 `; }4 A2 l
, p" R+ D7 u5 w- ~ X. A5 Y% c/ B, {“คะคุณเฟยหลง...เขา...” จะช่วยผมอย่างนั้นเหรอในเมื่อเขาดูท่าจะรักน้องชาย แล้วน้องของเขาก็อยากฆ่าผมทิ้งเสียเต็มประดา
Y. C0 T2 q4 c& {% w3 V# }( E) I: A5 g
$ V0 |0 ?8 ]3 }6 D
“เมื่อคุณจิ่นตั้งตัดสินใจช่วยเธอนั่นแสดงว่าเธอก็มีประมุขเฟยคุ้มกะลาหัวแล้ว”; S3 t4 r5 f5 I2 \, _2 Q# g, `
) |0 q& J, F" t" T4 N
7 M$ ~# q. Y5 A5 B
4 y6 c3 u8 ^" j0 |. G' r
2 o! A8 z. c$ H) E9 y6 j3 |9 i0 lเธอช่วยผมออกมาจริงๆ ไม่ต้องหลบซ่อนหรือวิ่งหนีเหล่าบอดี้การ์ดทั้งหลาย เพียงแค่เดินออกมาทุกคนก็พร้อมจะหลีกทางให้เหมือนมีคำสั่งไว้ก่อนหน้าแล้ว จนมาถึงลานปูนกว้างด้านหลังเพนท์เฮ้าส์ คุณเฟยหลงและคุณจิ่นตั้งได้รออยู่บนเครื่องเรียบร้อยแล้วพร้อมกับบอดี้การ์ดอีกจำนวนหนึ่ง, g5 B! v1 m: V @3 e
8 U' y/ {! u4 _3 s9 K
, g8 J3 i3 b6 y$ pหญิงชราประคองส่งต่อผมให้บอดี้การ์ดคนหนึ่งเพื่อให้พาผมขึ้นไปบนเครื่องผมมองหญิงตรงหน้าก่อนส่งยิ้มขอบคุณอย่างสุดซึ้ง
2 f- Q) x, e2 b2 H8 `. P' L* o; x4 l. A% \
9 X4 r3 O! V; H“ขอบคุณครับขอบคุณมากจริงๆ” ผมยกมือไหว้เธอหลายต่อหลายครั้งและเพิ่งสังเกตเห็นว่าหลังมือตัวเองเป็นสีน้ำตาลเข้มจากรอยไหม้
, _ H4 j4 I/ z! ~- S0 T) V8 c& d& n3 G: s% W: q% n) p; j' A
+ k1 o/ I& R* }+ X“ฉันแค่ทำตามคำสั่ง แต่ถ้าเธออยากจะตอบแทน ไว้มีโอกาสเจอกันอีกครั้งเล่าเรื่องเด็กผู้หญิงในภาพให้ฉันฟังบ้างก็พอ” น้ำเสียงเธอไม่แข็งกระด้างเหมือนก่อนแล้ว ฝ่ามือข้างหนึ่งยกขึ้นลูบศีรษะผมแผ่วเบา “ไปเถอะ ถ้าสองคนนั้นตื่นจะยุ่งเอา”" B2 z) }: D6 j1 X& |' \5 |4 T5 {, U
1 B5 u* H5 G l6 I) ?) f1 S4 p8 X3 d; u
\8 z, E+ g9 Z( ]/ Y
ใบหน้ามีอายุพยักหน้าเป็นเชิงให้บอดี้การ์ดพาผมขึ้นเครื่องไปได้แล้ว
8 U |0 U* D$ m4 d, P$ g, N
8 k9 r4 k; U/ z& I! b$ @. N! u6 J$ ?& `3 C( i L3 ?) t
สองคนที่ว่าคงหมายถึงคุณเฟยเฟิ่งและ...นายจิ่นสือ...ที่แม้ผมกับหญิงชราขึ้นบันไดจากชั้นใต้ดินมาโผล่ยังห้องนอนที่ทั้งคู่ทอดกายเกาะเกี่ยวกันกลมด้วยร่างเปลือยเปล่า เดินผ่านเตียงมายังประตูออกสู่ด้านนอกทั้งคู่ยังไม่รู้สึกตัวตื่นเลย...
+ b) q- p% W V3 }4 v* J" U' R5 w% p; r0 ^& M- |0 P
0 p3 Q/ E6 H7 I9 O3 a/ Y
ผมถูกพาขึ้นมาบนเครื่องบินหรูโค้งขอบคุณคนทั้งคู่ ก่อนจะถูกคุณหมอนำตัวไปรักษาที่ส่วนท้ายของเครื่อง
2 j. g4 Y3 e7 E. R! A( `! b# x% t
& A" [. b% L6 @$ Z; K( x% F
5 m z; z: P6 | Zผมนั่งเอนอยู่บนเบาะนุ่ม เครื่องบินค่อยๆทะยานขึ้นเหนือพื้นดิน ผมมองผ่านกระจกออกไปด้านนอกที่ตอนนี้แสงสีส้มของพระอาทิตย์เริ่มทอแสงส่องสว่างยังเส้นขอบฟ้าต้อนรับเช้าวันใหม่3 s; |# }. s5 j/ Z Y& Y
& E5 _3 A5 J% L9 x; y- B6 g# n3 K* q3 r% j$ e* f: P$ a
ประสบการณ์การมาต่างแดนในครั้งนี้ให้อะไรกับผมมากมาย
4 m4 P3 l. M& o8 x: ^: T! k5 H/ {, a
% [8 M' M3 z; X: Y
และคืนสุดท้ายของการอยู่ที่นี่ช่างนานแสนนานเหลือเกิน
7 \: m; C( ]- e) ]. c' ^+ \
: Y. C) d& M# y3 w0 u* \8 f$ ^$ I2 O2 `3 _0 e4 o5 y7 f; Q r# [
ความเจ็บปวด ความโกรธแค้น ความเสียใจคราบน้ำตา...และความรัก...ผมขอละทิ้งทุกอย่างไว้ ณ ที่แห่งนี้ ไม่ขอเก็บมันเป็นของฝากกลับไปด้วย..
- E' D% D9 p! X6 r2 Y/ d& a' d+ `. O$ i' s
6 p4 B0 z6 W( T% s& B* Y" |
ขอแค่ร่างกายและหัวใจกลับไปซ่อมบำรุงรักษาและเยียวยาด้วยตัวเองก็พอ
6 b: Z, ~) i6 q |
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2020-4-30 16:49:46
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2020-4-30 21:48:10
โพสต์ 2020-4-30 23:41:38
โพสต์ 2020-5-1 03:51:29