|
เร่ร่อน19% m) @( k. x0 `- p9 i
$ ]$ ?- E0 d. n. V2 i" Q4 \6 O2 r: J
. [5 P- o3 k0 I5 \* v
เหมือนกระทำความผิดทางกฎหมายและถูกจับตัวมาห้องขัง...
u8 N9 u9 w% M! Y$ c% U
1 Q! [8 g3 l# n
$ ?. L9 J* S- s6 C/ tติดอยู่ที่คุกที่ว่าไม่ใช่พื้นที่สี่เหลี่ยมที่ถูกตรึงด้วยซี่เหล็กถี่แต่เป็นห้องพักชั้นล่างสุดของเพ้นเฮ้าส์
) L) [% a7 G" \* C; p- Z
; B, C1 Y0 T: O
6 ~ S, ?0 r1 S! Yส่วนเจ้าของห้องตั้งแต่พาผมมาทิ้งไว้ห้องนี้ก็ออกไปด้านนอกและยังไม่กลับเข้ามาเลย: q& e4 b$ a8 P. k; q- f6 _2 ~
0 j4 c' R0 S g8 g4 G1 n( i! s6 B5 m8 i6 t" u+ s$ ^
‘ผมต้องไปทำงานก่อน คุณอยู่ในนี้ห้ามออกไปไหนนะ’
2 _! T6 \3 ^# y3 R) M, ]: q' Q* j* n7 Y7 M$ K/ M8 O: i. f5 ]# f+ I
! ~0 A) }+ c6 h v( G; g+ C+ A5 I) jสั่งไว้แค่นั้นแล้วก็หุนหันออกไป จะกลับมาเมื่อไหร่ก็ไม่ได้บอกกล่าว x- Y1 m j4 Y1 S: r
$ B# [/ M- A1 _0 `/ o& l" k
; }( p- {+ Y# h0 \. U! v7 E
พรุ่งนี้เล็กจะกลับเมืองไทยแล้วนะ ไม่คิดจะใช้เวลาด้วยกันเลยหรือไง
0 U! p V7 s M6 t% E; }) j6 U- a6 {" j& E3 E9 J- x3 w& L& X
3 M/ L& b7 ^3 P4 d/ t
มองไปยังนาฬิกาหัวเตียงบ่งบอกเวลาสองทุ่มสิบห้านาทีแล้ว ผมอยู่ในห้องนี้มามากกว่าสองชั่วโมง...หนึ่งร้อยยี่สิบนาทีอันน่าอึดอัดและเศร้าใจ2 d5 t! L+ x: }2 W1 R K
8 `( I g# e$ _! e1 C' M2 l }7 I. H! x% t. R
ผมล้มตัวลงนอนบนเตียงกว้างสีขาวสะอาดตาอีกครั้ง หลังจากลุกๆนั่งๆมานับครั้งไม่ถ้วนกลิ่นหอมของน้ำยาปรับผ้านุ่มไม่สามารถกลบกลิ่นกายอันคุ้นเคยของคนในหัวใจได้ กลิ่นที่บ่งบอกว่าตลอดเวลาที่ห่างกันเขาได้พักพิงอยู่ณ ที่นี่ ในห้องนี้ มันช่างร้องเรียกให้ผมกดแนบใบหน้าลงบนหมอนใบนุ่มสูดกลิ่นอันหอมหวานพานให้หัวใจคับพองเต็มอก ก่อนจะลีบแฟบปวดแปลบเมื่อนึกได้ว่านับจากพรุ่งนี้ไปไม่รู้อีกนานแค่ไหนกว่าจะได้กลิ่นกายนี้อีกครั้ง
8 z0 l, N8 ~& j& A
, _$ a# U( b5 q$ |# s# \$ T1 ^7 o; x" {4 r( t
หรืออาจจะไม่มีโอกาสอีกเลย
2 z. _7 K' Q% y, U! ~* C/ f9 @( W' o. p
: P- t& r& k2 R \" R! f
ก๊อกๆ
, Q; F+ ?7 f0 ~8 _5 U e5 ?) G3 e0 r! A( j) H
: @2 K- ~$ x3 ]2 U$ [% Z6 w; r$ yเสียงเคาะประตูเรียกให้ผมหลุดออกจากภวังค์ดีดลำตัวลงจากเตียงนอนและเดินไปเปิดประตูด้วยหัวใจที่เต้นระรัวอย่างยินดี
/ R. K: k% ?9 |, P0 @/ i3 B- D9 ~& A+ |3 o6 u# v6 p% u9 l8 q" f
& s- G/ J3 X8 h- J# _
“กลับมา...” เสียงกลืนหายลงไปในลำคอเมื่อเปิดประตูออกมาพบว่าคนอีกฝั่งผนังไม่ใช่คนเดียวกับที่คิดไว้1 D/ N. K# S- q- [4 S; _: B
9 y: c2 N& m/ X" K4 B% h) m" M! d7 R% |% g( T% p6 c% I- x
ไม่ใช่ใหญ่...แต่เป็นอีกหนึ่งบอดี้การ์ดในชุดสูทสีดำยืนตัวใหญ่หน้าเข้มก่อนจะเอ่ยปากบอกเมื่อเห็นผมปรากฏตัว “คุณเฟิ่งให้เข้าพบครับ”7 j( j6 m; m- o0 i
0 g5 ~7 w! E% V# W3 X
; n. E! A" ~# k1 A8 hหือ??
2 R# }6 Z2 c+ K f! W2 n% o+ @- A- } H# m1 E8 B- S
$ J6 }6 b/ o0 C2 C% M( c- O
ผมมุ่นหัวคิ้วอย่างสงสัย ต้องการพบผมไปทำไมกัน หรือมีเรื่องจะพูดคุยด้วยอย่างที่เกริ่นไว้เมื่อตอนเย็นแต่ในเมื่อเขาต้องการคุยกับผมก็ควรลงมาพบผมด้วยตัวเองไม่ใช่หรือ ห้องนี้ก็ใช่ว่าจะคับแคบซะเมื่อไหร่กัน...+ `' \5 {8 B8 K
( o- m6 e0 h6 B& e: y5 A; l
; g Q( V) n! k6 {# B" J6 C3 Kแต่เอาเถอะ ในเมื่อเขาคือเจ้านายของใหญ่ผมก็ควรจะให้เกียรติเขาเช่นเดียวกับเจ้านายของผม) x7 }: E$ V( L: _7 d# |) _' [
h3 g) l0 Z9 }! P* A3 D( o$ D! I# r( k5 n
“สักครู่นะครับ” ผมเข้ามาในห้องหยิบกระเป๋าเป้ใบเล็กของตัวเองขึ้นมาสะพาย หยิบปากกาเขียนข้อความลงในกระดาษแล้วใช้ปากกาวางทับไว้บนโต๊ะข้างหัวเตียงเดี๋ยวใหญ่มาจะได้ไม่ตกใจที่ผมหายไป$ q3 U1 f0 i8 ?1 _
" ~" k9 d$ x$ ? n$ T6 D" \; }& p
$ `( `. v+ L% o* Wจากนั้นผมก็เดินตามบอดี้การ์ดหน้าเข้มผ่านทางเดินทอดยาวสองข้างประกบด้วยผนังสีขาวนำไปสู่ห้องโถงกว้างขึ้นบันไดวนไปยังชั้นสองและหยุดอยู่หน้าประตูไม้สักอย่างดีบานหนึ่ง 9 j, e4 o7 t& \' V, d( N
) m" w7 q, }$ K
( H. o# U; w0 Z1 O% h( P0 ?ก๊อก ก๊อก
; F: r/ ^; w0 P3 s0 o% c4 r7 s" L J4 t, h4 \" F
/ B* q0 b' ?" z/ C; u! v
คนนำเคาะประตูสองครั้งก่อนแจ้งว่าได้พาผมมาถึงแล้ว นาทีต่อมาประตูก็ถูกเปิดออกเผยให้เห็นห้องสีขาวสะอาดตาทั้งเฟอร์นิเจอร์ ของตกแต่งทุกอย่างล้วนเป็นสีขาวหมด" W, `$ ~) @7 h+ |
; q2 D: ^; }/ ?7 V$ o; S! l
% ?8 C0 s0 S7 qและตรงนั้น...บนโซฟากว้างสีขาวกลางห้องมีร่างเพรียวของคุณเฟยเฟิ่งนั่งไขว่ข้างอยู่ด้วยชุดสีขาวกลมกลืนกับบรรยากาศของห้องผมสีทองดั่งแพรไหมส่งให้ใบหน้าสวยหวานโดดเด่นรับกับรอยยิ้มเป็นมิตรที่ส่งมา& ]: V5 q. j- W% \/ a5 p) A5 [
/ z: f' o2 C8 ]6 b
4 j5 a2 W4 D" p. Zช่างเป็นผู้ชายที่สวยหยาดเยิ้มจริงๆ5 \5 @% Q$ R6 y8 ^' E3 o
: M; A) U7 B, L4 U
6 }( w# P9 P+ L“นั่งก่อนสิครับ”' q3 E8 S- w4 x( b) h5 u( j8 a. {
7 A0 T4 l3 g) n( W& G5 ^
: Q# X! o4 {* E$ O/ U' ]เครื่องดื่มสมุนไพรถูกยกมาเสิร์ฟ ผมนั่งลงบนโซฟาเดี่ยวตามคำเชิญก่อนส่งยิ้มบางให้อย่างไม่รู้จะพูดอะไรไม่รู้สิ เหมือนผมจะรู้สึกผิดกับคุณเฟยเฟิ่งเรื่องที่อิจฉาเขาแต่ผมรู้สึกแบบนั้นจริงๆ ทุกครั้งที่ผมเจอเขาความอิจฉาจะพุ่งวาบเข้ามาในหัวใจอย่างห้ามไม่ได้เมื่อสมองพลันคิดไปว่าใหญ่ได้ทุ่มเทเวลาให้เขามากขนาดไหน...มันช่างเป็นความรู้สึกนึกคิดที่แย่มากจริงๆ
, X0 H0 R K* U: j- F# ]5 m# O W
- Z. X9 z8 I% v: ]2 P6 w0 q
7 v" |( R5 S! Q% [3 T- O4 m: g' `“บ้านเฟยของเราเล็กไปหน่อย คุณอยู่ได้นะครับ” 3 `3 r- n* Q5 U( Y5 `, D
$ P5 H* E. P2 g- |! z9 ^4 j
+ |" H( T3 k3 t" s" S/ q9 H“สบายมากครับ” ผมว่าพลางยกแก้วขึ้นจิบน้ำแก้เก้อกลิ่นหอมอ่อนๆของน้ำสมุนไพรที่โชยเข้าจมูกทำให้ผมผ่อนคลายลง, `- \9 o! |- I4 R/ c
7 O. a E2 Y! K: W/ F. K5 T9 d" M1 @% h G n% `1 k
ที่ว่าเล็กคงหมายถึงเล็กกว่าอาณาจักรจิ่นแน่ๆเพราะถ้าเทียบกับบ้านทั่วๆไปก็ถือว่าหรูหราอยู่มากโข
+ v. y, p; s. }- I" s# L, [ j+ z0 {: d& P6 P
Q; b. e0 `3 h$ t7 A: o; r
“น่าเสียดายนะครับที่คุณจะกลับเมืองไทยแล้ว ตั้งแต่มาฮ่องกงเรายังไม่ได้นั่งคุยเล่นกันเลย”ขาเรียวที่ไขว่ห้างอยู่คลายออกก่อนแผ่นหลังจะพิงพนักด้วยท่าทางสบายๆให้บรรยากาศในการสนทนาดูเบาสบายลง0 ]' I* Q/ ^( F
" I. |- Y- r( B* Q, B& y
. ]/ O: f9 R# e6 |8 t- s" h
ผมก็ได้แต่พยักหน้าตอบรับด้วยรอยยิ้มฝืนเต็มทีเมื่อคิดได้ว่าเวลาที่จะอยู่เคียงข้างนายหมาตูบมันช่างเหลือน้อยนิดอย่างที่ว่าจริงๆ
}* K) o r! ~' J7 f& A' A, k: e& C% z* I( ~
0 C) d- K! j9 m7 l( E3 u3 G8 L
“ครับ” แล้วผมจะพูดอะไรได้มากไปกว่านี้กันล่ะ
7 o" _2 Y- U/ g& ^3 G/ F# V. O( w7 `1 w& y# P
, _; I$ Z* C2 b1 W0 P- D! d) c“คุณคงจะรู้สึกแย่ที่ต้องแยกจากเสี่ยวสือ” ดวงตาสวยคู่มองผมอย่างเห็นใจแต่ทำไมนะหัวใจผมยังเจ็บปวด; l" d' D$ ]/ f
. z" \! y+ Y3 }9 U
& j9 b' J1 Z$ E( D/ ]2 z. wผมนิ่งไม่ได้พูดอะไรเพราะดูแล้วคุณเฟยเฟิ่งคงไม่ต้องการคำตอบจากผมสักเท่าไหร่และเรื่องแบบนี้เขาก็รู้อยู่แก่ใจจะให้ผมตอบให้ทิ่มแทงใจเพิ่มไปทำไมกัน
* r3 t3 \% N0 S; T! A9 I# j7 y- L0 u7 k" W( D, U3 K
) g1 ^) i$ G* @' E( F' m
และเหมือนเป็นคำเกริ่นเพื่อเข้าสู่ประเด็นถัดไปมากกว่าที่จะสงสารผมจริงๆ! C* \& G; s0 o* ?! z# A% g9 [
: ~, K0 J" W# U5 z$ Q1 F+ G% N
# I; M1 _: f2 H8 E: ]; O1 j7 _8 H“คงเหมือนกับผม...” นั่นไงผมคิดผิดซะที่ไหนกัน “ช่วงเวลาที่คิดว่าเสี่ยวสือได้จากผมไปตลอดกาลมันช่างทรมานเหมือนตายทั้งเป็น”. c+ b+ x3 _: [+ Y) V [
- k& `7 ^$ V: u+ O( i
$ k0 B4 G* B, Z' S+ Z8 wน้ำเสียงสะท้อนความเจ็บปวดบวกกับสายตาเหม่อลอยเมื่อย้อนคิดไปในช่วงเวลาเมื่อหลายเดือนก่อนเรียกให้ร่างกายผมชาวูบ หัวใจเต้นระรัวอย่างบ้าคลั่ง แต่กระนั้นผมก็ยังนิ่งและทำเหมือนรับฟังเรื่องเล่าวันเศร้าใจจากคลับฟรายเดย์รายการวิทยุโปรดคืนวันศุกร์ของผม
+ e: Q# T; A& ~ J- ~4 [+ h
( u/ \9 T+ F* b4 o8 Y5 w
9 r( U$ e8 h8 ~; X s- cหลายคนบอกเสมอว่าผมเป็นคนใจดีชอบช่วยเหลือผู้อื่น แต่ผมก็เป็นมนุษย์คนหนึ่งที่มีรักโลภโกรธหลงคงไม่สามารถใจดีกับคนที่คิดไม่ซื่อกับคนรักของผมได้
- |7 V: t p. x) F# ]; F# X6 `2 F
! [: N) f, A) R+ R; ]1 {) G0 Y. ]
h. `/ t7 r1 e0 C. Q: N" Q...ณเวลานี้ผมมั่นใจแล้วว่าคนตรงหน้าไม่ได้คิดกับใหญ่เพียงแค่เจ้านายลูกน้อง6 n9 F$ a. l1 u9 E% X
3 v* S5 a( y; k
1 [! c ^; j2 Y8 x0 z8 i- B0 a5 r- Dแล้วใหญ่ล่ะ....
) T5 R( Q- D5 _) A& g1 E1 h* v' Z- K) N% N7 O
* H9 j# l$ C/ n' h6 }8 z
ไม่...ผมจะเชื่อใจเขา
2 k2 r1 \" z2 m; t
' y* \+ J9 H/ V7 A
: [; V& X3 U& K4 l1 b* q5 W; iและคงมีแค่ความเห็นใจให้คุณเฟยเฟิ่งเพียงเท่านั้น
& J: o/ Y% k% w, u5 l D4 f- u# J
4 b5 e5 q6 ?+ U% ~5 P
ขอเพียงอย่างเดียว...อย่าให้ความเชื่อใจและเห็นใจที่ผมมีให้ย้อนมาทำร้ายตัวเองเลย...
/ b# M6 ?0 C% A! J5 K2 k! w8 i1 h3 V/ _) @ {; \
4 B; T, {& \- k" w6 h# e* |7 J# |3 W5 g9 Y+ Z8 ~3 \& I
Z2 i2 p3 A9 o1 w: y) e- k* H7 i
คุณเฟยเฟิ่งชวนผมมาเดินเล่นในสวนบนชั้นดาดฟ้า หลอดไฟนีออนถูกสับสวิตซ์เปิดให้แสงสว่างกลิ่นฉุนของดอกไม้โชยปะทะจมูกจนต้องเบ้หน้าหนีทันทีที่เปิดประตูเข้ามา
# d# l7 D) [$ @/ f4 s. U! Y6 U4 ?9 d. A. ]$ g7 X: ^7 J
2 h( Z( g$ i0 L: T
แต่เมื่อชินกับกลิ่น...ความละลานตาของพืชพรรณรูปทรงแปลกตา ชูช่อดอกสีสันแตกต่างสลับกับใบสีเขียวสดไม่ว่าจะขาวแดงชมพูเหลืองและอีกสารพัดที่ผมไม่สามารถบอกได้ว่ามันคือสีอะไร
, f: \/ |& K+ S' ?- p2 Z; ?- [0 ~! G% Y9 ~! w7 h% Y
+ t% Z& H+ q! k& K" e$ `4 Xดั่งงานพืชสวนโลกขนาดย่อม ผมตะลึงงันกับความสวยงามเบื้องหน้า ภายใต้หลังคากระจกฝ้าค้ำจุนด้วยโครงเหล็กสีขาวพร้อมผนังทั้งสี่ด้านที่ทำจากกระจกใสอุณหภูมิเย็นเยือกให้ต้องยกสองแขนกอดลำตัว สองขาค่อยๆก้าวไปตามทางเดินหญ้าญี่ปุ่นสีเขียวสดที่ถูกตัดสั้นเสมอกันอย่างสวยงาม
9 K6 ?& S) y& t( H/ u% }! K/ }7 @/ L3 Z' y
# M" x& A& C- v5 y5 q6 B
สองข้างทางเดินมีดอกไม้หลากหลายชนิดปลูกเรียงกันไล่สีสันสวยงามจนอยากจะเอื้อมมือไปสัมผัสแต่ก็เกรงว่ากลีบดอกแสนบอบบางจะบอบช้ำจึงได้แต่ทอดสายตามอง มีดอกไม้อยู่ไม่กี่ชนิดที่ผมรู้จักเช่นดอกกุหลาบลิลลี่ และยกพื้นทางด้านขวาจะเป็นดอกไม้ไทยที่พอคุ้นเคยจำพวกคุณนายตื่นสาย ดาวเรืองเฟื่องฟ้า เทียนทอง ฯลฯ ส่วนอีกร้อยกว่าชนิด (จากที่คาดเดาจากสายตา)ผมไม่รู้จักเลยแต่สามารถพูดได้เต็มปากว่ามันสวยมาก
! x* E/ w) M" l6 \- L; \- y. a; c7 g& g, G4 a- O9 q% X4 t8 B. ?
; Z, {9 M. y8 Y7 L3 l; P7 R5 m9 P“ชอบไหมครับ”
7 r+ `) r+ d6 D) y! x" K! z8 ?) y* ?& G0 o6 A: W
3 a# ]* f% X9 S! r“ครับ สวยมากจริงๆ”" \* D; q& `1 F& n: \+ @. [
8 e* ^& e9 n& T" f, T3 w7 m0 O( d: O' d8 \- _
“อย่าจับ!” ผมดึงมือกลับอย่างตกใจเมื่อกำลังจะเอื้อมมือไปสัมผัสกลีบดอกผกามาศสีแดงสดที่ชูดอกสวยยั่วยวนอยู่เบื้องหน้าเสียงร้องเตือนจากคนข้างๆก็ดังขึ้น “มันเป็นชนิดมีพิษน่ะครับสัมผัสโดนผิวหนังจะไหม้ปวดแสบปวดร้อนได้”
6 q! a& y; O0 { s: M' E, O& _1 H9 V. D2 r
7 f& G3 Y4 _' Pผมหน้าเหยเกก้าวถอยหลังอย่างแหยงๆดอกไม้สวยแต่รูปจูบไม่หอมเกือบจะทำพิษผมเข้าแล้วคุณเฟยเฟิ่งจุดยิ้มมุมปากก่อนพาผมเดินลึกเข้าไปในสุดซึ่งบรรยากาศด้านในโดยรอบอบอวลไปด้วยละอองน้ำจากสปริงเกอร์; j' }) Z, s( z; G) H Q
0 X0 ]) v# ]" G& o& |0 [( z% ]( S: B* a
, b' v W4 `5 @; s“เอ่อ อันนี้มีพิษไหมครับ” ผมถามอย่างไม่กล้าจับดอกไม้อะไรอีก
$ ~2 n; Z5 t" L7 O4 a# Q6 P- [' W# o/ C8 u; Q: v/ O% @8 i' f
! u' \1 X Z1 O) N5 ?" q3 y) J3 n
“มีครับ”; t8 X& P, E) P9 b( u! T# k
3 B' z0 c& t0 C4 u- C F' `# V
" j8 d2 q/ S4 b* d9 M# ^นั่นไง ว่าแล้วไหมล่ะ อันตรายต่อชีวิตไปหมด' c3 r# P5 Y8 U1 W9 X# m
. w: O" X' H4 {. x; r9 }! h( I- D9 r
“แถวนี้จับได้ไม่เป็นอะไรครับ จะเป็นก็ต่อเมื่อทานเข้าไป” * j9 @6 ^, P ^' t2 L" Y5 I8 c
! Z' r" t; @7 I9 s) g. ~5 x7 y1 x7 f* F8 z8 C: v5 d4 g
“แน่นะครับ”* `+ J1 M! E4 o* G# ^
4 u9 s2 w% g7 X/ |! q
9 Z" T5 J# q# y) Q, f
“ครับ” เฮ้อผมถอนหายใจอย่างโล่งอกก่อนยิ้มกว้างกับความสวยงามเบื้องหน้า เอื้อมมือไปสัมผัสกลีบมันเบาๆพลางก้มลงสูดดมรับกลิ่นที่คราแรกชวนให้ผมเวียนศีรษะแต่ตอนนี้กลับดึงดูดจนอดใจไม่ไหวกับกลิ่นหอมของมัน
1 }5 O) b9 s' X T. u& K1 z9 }3 q z' Z. c
: `) K8 n( k$ X! w w0 yปฏิเสธไม่ได้เลยว่าสวนดอกไม้บนดาดฟ้าทำให้อารมณ์ย่ำแย่ของผมดีขึ้นมากเลยทีเดียว5 e$ s' F) i. @4 c# |/ y9 E
7 l! ]/ z+ E# s4 y3 L0 V/ f3 Q0 x' ?
' S8 e0 I3 c) P+ @5 `คุณเฟยเฟิ่งก็คงรู้สึกเช่นเดียวกันกับผม ร่างเพรียวสวยนั่งยองลงก่อนใช้ปลายจมูกแตะลงบนกลีบดอกใช้ปลายนิ้วไล้มันเบาๆอย่างอ่อนโยน แววตาทอประกายอ่อนแสงลงอย่างแสนรัก
; J4 y+ a. V2 |5 q
n5 I5 N- ?+ U5 m4 h/ K6 {; T
* T1 ^! n7 K5 c3 C% @“ผมชอบดอกไม้มากมาตั้งแต่เด็กๆ และนี่คือดอกไม้ที่ผมชอบมันมากที่สุด”เขาว่าพลางพรมจูบบนกลีบดอกอย่างทะนุถนอม
7 z" @7 W) F' l! |6 K" v7 L! }0 j9 O
* p- Y( G9 M1 s W, V" P
" M6 t4 x' R! x/ K. \6 N3 w0 h" G' eผมมองดอกไม้ชนิดที่ว่าอย่างสนใจ ตัวดอกสีชมพูแต้มจุดรูปกรวยสั้นๆออกดอกบนกิ่งเรียวยาวชะลูดขึ้นไปจากโคนต้นจรดปลายดอกบานเต็มวัยบานกว้างไล่เรียงไปถึงยอดที่ประดับด้วยดอกตูมเขียวอ่อนเหมือนกับกรวยไอติมที่แต่งแต้มด้วยสีน่ามอง
6 G: T/ n( y) X# F/ r+ x
% t O4 B' m4 u" {3 _ Y
; D8 X) R# {) c8 m
& j; ?* K a0 C E7 m- H# z“ดอกอะไรหรือครับ”. Q- P% v% r6 r9 l2 X) a
4 L: d7 u- l6 I
1 Q) |- R7 }5 L. A% _4 rคุณเฟยเฟิ่งลุกขึ้นยืนแล้วโน้มหน้าลงไปสูดดมอีกครั้งก่อนตอบ “ดอกฟอกซ์โกลฟน่ะครับ ถ้าเมืองไทยบ้านคุณจะเรียกมันว่าถุงมือจิ้งจอก”
& b/ D) |7 w7 K3 n+ Q- c6 A3 i) E* H
9 Y( y7 W) P1 E0 M+ b7 k
“ถุงมือจิ้งจอก...” ผมพึมพำทวนคำ ฟังดูเจ้าเล่ห์น่ากลัวพิกลผมว่ามันสวยออก สวยมากๆ! L# B% R- t+ [2 V+ m
/ l- @; O/ c' x, H& ~. B/ t L
8 S7 |0 [7 |: u+ R* e% G U“คงเพราะภายนอกดูสวยงามแต่แฝงไปด้วยพิษร้ายกระมังครับ มันถึงได้ชื่อว่าถุงมือจิ้งจอกบางพันธุ์มีพิษร้ายแรงทั้งต้นทั้งดอกจะถูกเรียกว่าต้นกระดิ่งคนตาย”. O+ e& c( B: `3 i
$ W# q% _4 w+ d
' E4 O9 r3 d/ S$ D; ~อืม ฟังดูน่ากลัวและไม่น่าเข้าใกล้อย่างมาก แล้วที่ผมสูดมันเข้าไปเต็มปอดเมื่อกี้จะไม่เป็นไรใช่ไหมมันจะไม่แทงข้างหลังผมใช่หรือเปล่า แต่คุณเฟยเฟิ่งยังคลอเคลียเป็นลูกแมวแบบนั้นได้แสดงว่าชีวิตผมยังปลอดภัยดี3 p5 [: ^( a) A) j
3 K* R/ l. w' @) h
1 Z# \8 o- r, h“ฮ่าๆ ทำไมทำหน้าแหยแบบนั้นล่ะครับ”
6 k- V F' @0 s0 y7 M
2 X- N7 |: D5 \ d* m; u4 Y l% o& u' t$ `+ k+ G
“ผมแค่สงสัยว่าทำไมคุณถึงโปรดปรานมันนัก มันดูเอ่อ...น่ากลัวพิลึก”ว่าแล้วผมก็ขอใส่เกียร์ก้าวถอยหลังออกมาสักสองสามก้าว. H/ t+ z+ i3 f' `% z& X# { e% j
1 u4 ?) H. N* p: q; G6 ~% y! {
/ d6 }2 ?4 m1 ^, i“มีคนให้ดอกฟอกซ์โกลฟกับผมในวันที่ผมสูญเสียสิ่งสำคัญที่สุดไป”ดวงตาทอประกายแสนรักละจากใบหน้าผมลงไปมองดอกไม้แห่งความหลังพลางเอ่ยต่อ“นับจากวันนั้นเขาก็กลายมาเป็นสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิตผมแทน”
% Y" g& D3 z2 R z: e5 j; C* \
" s+ c+ b3 _( W8 X( k6 z* i
0 ^* h, ~4 {! s% G0 |# ]นัยน์ตาสวยคู่นั้นทอประกายรักมากกว่ายามพูดถึงดอกไม้เสียอีก
6 }% ]7 E% X4 N: v3 s! n0 a5 N/ w" i, }$ U2 S* v2 a& B% O* H
$ P7 H3 i4 [1 a9 A: d
ในขณะเดียวกันปลายนิ้วผมเริ่มเย็นเฉียบก่อนลามไปยังส่วนต่างๆของร่างกาย f) c* S5 V8 U y
1 ]; d* a! v; h7 g: z I# f
7 H/ ~, R6 _/ ?
“ผมยังจำได้ดีตอนอายุสิบห้า เพราะกฎของตระกูลทำให้ผมสูญเสียของรักและศักดิ์ศรีความเป็นลูกผู้ชายไปมันช่างสุดแสนทรมานเหมือนตายทั้งเป็น ขังตัวเองอยู่ในห้อง ไม่อยากเจอหน้าใครคิดว่าตายไปเสียยังดีกว่า...” แววตาทอประกายรักในคราแรกเปลี่ยนเป็นรวดร้าวยามที่ริมฝีปากเอ่ยเล่าเรื่องราวในอดีตความรู้สึกสงสารตีตื้นเข้ามาในอก “แต่เทวดาคงเห็นใจ...บนความเลวร้ายที่เผชิญฟ้าก็ส่งเด็กชายตัวน้อยมาให้ผม...”: B5 `, t/ n8 h/ j5 m
! s+ ?+ p1 p: ?/ X p4 I
! J7 o! D- m8 Y3 Nแววตาหม่นแสงกลับมาสดใสอีกครั้ง
$ p/ u1 \; A5 m
5 g( F8 |" \* \0 l* h
2 k& u" t2 ]/ Q4 j c3 N- B“เด็กนั่นเป็นบอดี้การ์ดที่ถูกส่งมารับใช้พี่เฟยหลงตั้งแต่สมัยยังเป็นคุณชายใหญ่เด็กผู้ชายตัวโตเกินมาตรฐาน หน้านิ่งๆตาดุๆแต่กลับเป็นเด็กที่...เดินถือถาดอาหารเช้าเข้ามาให้ผมแทนแม่บ้านผิงเด็กที่มาพร้อมกับแจกันใส่ดอกไม้ที่ผมมารู้ทีหลังว่ามันชื่อ ‘ดอกฟอกซ์โกลฟ’ ” ดวงตาเรียวสวยหันมาสบตาพลางจุดยิ้มมุมปาก“น่าขำนะครับ จะปลอบใจทั้งทีเอาดอกถุงมือจิ้งจอกมาให้ แต่คำพูดของเด็กสิบขวบก็ทำเอาผมอึ้งและซาบซึ้งทั้งน้ำตาเลยล่ะครับเขาบอกว่า...เห็นแม่บ้านผิงบอกว่าคุณชายน้อยกำลังเสียใจ ผมเลยเอาดอกไม้มาให้คุณหมอจางบอกว่ามันช่วยรักษาโรคเกี่ยวกับหัวใจได้...โถเด็กน้อยเอ๋ย ให้ทำตัวขึงขังเป็นผู้ใหญ่ยังไงสุดท้ายเด็กก็คือเด็กอยู่ดี...ใสสะอาด...ชะล้างหัวใจที่มืดมนได้...”2 e; o* ~& n) A! n
5 Q3 {5 O; U9 C3 O- B! M
* I E. I, ?) o& M$ w/ vมาถึงตรงนี้ผมสัมผัสได้ถึงสายใยความรักและความผูกพันของทั้งคู่ได้ ริมฝีปากที่เริ่มสั่นน้อยๆเอ่ยถามออกไปแม้ในใจจะกลัวแสนกลัวคำตอบก็ตาม
* I4 g: A3 z' U5 B; b) q$ i
/ {2 V J2 q) S0 h. m5 ]
" B& X! C# Z! @& O“ดะเด็กผู้ชายคนนั้น...ใหญ่เหรอครับ...”0 m8 S1 n; v# S7 ~2 C: k
' V: z; r- M0 \' ^; v0 M- v
) h6 D, K' c7 Fนัยน์ตาแววหวานสบตาผมนิ่ง เผยยิ้มบางก่อนตอบ “ไม่ใช่หรอกครับ...”
! [! b, K. @: Y( y- ~( [" z& A& \- [& }1 @. y0 Z& E/ y: y/ m6 d! {
/ v" B3 G+ x. V. G& G" Qลมหายใจที่กั้นไว้ถูกปล่อยพรูออกมา...; l- } O# w6 c$ G
' S1 R& N! {6 [8 X: t& E7 |" B8 J/ J5 e' W: K
“เสี่ยวสือต่างหาก” / i4 s. p* W) b5 e
" X# R& k" r: ?: f! E- E0 l1 r7 u; \( \( k0 i
...แล้วสะดุดลง เหมือนถูกตัดขั้วหัวใจทิ้ง
8 f4 L7 u: P1 [$ h! ]
j0 F4 }4 a. _! T0 E, z. H+ l& @( j5 }9 j6 m1 M! C: N* p& i9 x4 U4 k
“เพราะเหตุการณ์ในวันนั้น ผมจึงไปขอเด็กคนนั้นจากพี่ใหญ่เพื่อให้มาอยู่เคียงข้างผมแทนและตั้งแต่นั้นมาเขาก็คือเสี่ยวสือของผม...ของของผม”; `7 J/ T* m. {9 p1 k& s
4 G8 L; b- E$ |' H
" R( e- w0 E% l3 }) aหัวใจผมเต้นระรัวในอัตราสูงสุดเกินกว่าที่เคยเป็น!!!- \/ w, `* M5 N- ]
* I* O7 l/ h/ C! s$ t2 j" u
+ C* E u% v% S/ V, A7 Q4 K+ t* G9 |! S" F& E( a
. c* s K4 A/ l5 Y
ปึง!!# M1 s0 a* T% A* z4 ]
- C$ R# ~6 u% a4 f: |! x: T- A5 g9 U$ J9 l, B; i b
โครม!!
9 m: [+ z$ v4 o8 z5 F
7 y: C8 N1 B+ c& B) R) G4 o( {
0 C: d# B; q: S: dเฮือก!!, I' w, [" r. _5 D9 R* i6 w
# k, ~( f0 d3 @7 p4 L# r" {9 u$ U
0 u4 b: V: m' {
ผมถูกเหวี่ยงจนร่างกายที่ไร้เรี่ยวแรงอยู่ก่อนหน้าไถลตามแรงจนอัดเข้ากับผนังปูนความเจ็บปวดแล่นริ้วไปทั่วสรรพางค์กาย ไม่ใช่จากแรงกระทำภายนอก...แต่มาจากภายในร่างกายที่ปวดร้อนดั่งไฟเผาร่างกายอ่อนแรง ช่วงท้องปวดมวนเหมือนโดนมือที่มองไม่เห็นบีบลำไส้จนบิดเบี้ยว ริมฝีปากลามลงไปยังลำคอปวดแสบปวดร้อนแม้แต่จะเปล่งเสียงพูดหรือหายใจยังลำบากหัวใจเต้นถี่รัวตึกตักคับอกอย่างกับวิ่งโดยไม่หยุดพักมาสักร้อยกิโล
9 p$ ^8 Q1 F! K0 e( u9 r5 W: k3 s4 F% J& V) I4 z C
H# l2 f7 ]! t0 P# M5 i9 aไม่...ไม่ใช่เพราะผมตื่นเต้นหรือกลัว...แต่เหมือนกับโดนบางสิ่งเข้าไปกระตุ้นมัน...รวมทั้งอาการแปลกๆทั้งหลายที่เกิดขึ้นด้วย
8 d9 p' h. b: Z ]4 F( b; W: e5 r. e4 L% m, \. o. L
7 \) l% _) z _2 C0 H' @0 j
“คะคุณเฟย ฟะเฟิ่ง...”7 \4 p. H3 }% g% C' F5 S
/ N% [- E, B0 n& d* b
6 j5 p8 n P, K& {! O2 \0 P' z( r& r“บางอย่างรับในปริมาณที่เหมาะสมมันก็จะสามารถช่วยชีวิตได้ แต่ถ้ารับมากไปมันก็ปลิดชีพได้เช่นกัน”เสียงเนิบหวานเหนือศีรษะเรียกให้ผมค่อยๆเงยหน้า มองใบหน้าหวานฉ่ำที่บัดนี้เรียบเฉยดวงตาใสแข็งกร้าวมองผมอย่างเคียดแค้น4 I, Z2 B7 c% U3 {$ J' K5 ^. L
$ o0 \( `3 H* z! r2 E9 w- u- n6 C0 d: }4 P
หลังจากประโยคแสดงความเป็นเจ้าของในสวนดอกไม้บนดาดฟ้าจบลง หัวใจผมก็เต้นระรัววินาทีแรกผมกลับคิดไปว่าเพราะคำพูดนั้นมันช่างกรีดหัวใจผมยิ่งนัก แต่เวลาถัดมามันไม่ใช่...ร่างกายผมผิดปกติมากขึ้นเรื่อยๆทั้งอ่อนแรงเริ่มปวดแสบปวดร้อนตามร่างกาย และสุดท้าย...ไม่สามารถป้องกันการคุกคามจากโดยรอบได้เลย* _9 c7 H8 m& t% v
# w; t, \ G) }. C/ \( u
2 O% F7 d- O% M. B" `% \
มารู้ตัวอีกทีผมก็ถูกพาเข้ามาในห้องสี่เหลี่ยมมืดๆซ้ำยังมีกลิ่นคาวฉุนจนอยากอาเจียน1 ?4 Z- D# m4 d. |
7 E6 ~$ {. j; |
% Q" L! t2 k( `8 k“ทะทำไม...”. w* A& o8 N7 V3 Q
# F: M" v P: _, Y8 b5 n
" A( p" M& ?6 p' w“บุญคุณที่ช่วยเสี่ยวสือไว้ทำให้คุณมีชีวิตมาได้จนถึงทุกวันนี้ แต่ตอนนี้มันหมดลงแล้วทดแทนกันพอแล้ว ไม่ว่าจะเป็นบุญคุณหรือความเป็นเจ้าของเสี่ยวสือ...ที่เพ้อพบไปเอง!!!”เสียงตวาดก้องให้ผมกระถดตัวหนีชิดมุมผนังชื้นอย่างหวาดกลัว0 ~) a3 N1 m4 E. N- B% M
% M- V0 s" z! r! M2 k' v. K* z1 |+ ]& R- N' d! _1 \/ |& S
ณ เวลานี้เขาไม่ใช่คุณเฟยเฟิ่งที่สวยสง่าอ่อนโยนคนเดิมไม่ใช่สิ...คนที่เขาปั้นแต่งขึ้นมาตบตาผม เขาก็แค่...0 |: v" W- V3 M. f% {
- T$ @8 C3 L g5 y! ^ u' ~
$ ~ l% K I1 d* H3 s$ m6 k4 ^
“โอ๊ย...” ผมร้องอย่างเจ็บปวดเมื่อร่างกายทวีความทรมานขึ้นเรื่อยๆและยิ่งผมแสดงออกมากเท่าไรอีกฝ่ายก็ดูจะพึงใจมากเท่านั้น “คะคุณจะฆ่าผมเหรอ...อึก”8 N d6 B* O$ {, o- R
p- M( \) Q8 l- L$ {# i8 i
& ^+ ?2 L) H) n$ ?9 j* u# Pสะแสบคอจัง เสียงแห้งแทบพูดไม่ออกเลย
& Z" P. \5 X8 W6 m3 A7 q" X6 S" W1 `5 p# C
4 V, @! m1 C, U: M
“ยังไม่ถึงเวลา...แต่เชื่อเถอะ...” ร่างนั้นนั่งลงตรงหน้าผมใช้ฝ่ามือบีบคางแล้วจิกเล็บลงบนผิวแก้มยามบังคับให้หันมาสบตากัน ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเยียบเย็น“คุณจะทรมานยิ่งกว่าตายทั้งเป็น หึ”
) B' I) X$ u0 S1 O
+ i) @# M3 @- z- u3 ]2 S. z) N
" k6 R) T2 E, ?ฟึ่บ!!0 C/ ~4 a2 B- D* q0 P
9 b% \( ~! J* B9 O, S
. w! |: `$ a7 a( E
ฝ่ามือที่บีบหน้าผมอยู่ออกแรงผลักสะบัดไปด้านข้างให้ผมล้มนอนอย่างไม่อาจต้านทานรู้สึกเจ็บตรงข้อศอกที่กระแทกพื้นปูนพร้อมกับอีกฝ่ายที่ลุกขึ้นยืน สองมือของผมกอดร่างที่คุดคู้เข้าหากันของตัวเองแน่นแต่กระนั้น...ผมก็ยังอดส่งสายตาเวทนาให้อีกฝ่ายไม่ได้ ถึงสภาพผมจะน่าสมเพชเยี่ยงสุนัขเจ็บปวดทรมานเยี่ยงสุกรถูกเชือด แต่ผมก็ยังรู้สึกสงสารอีกฝ่าย...ที่จิตใจเขายังอยู่ใต้ตมจมอยู่กับความคับแค้นและอิจฉาริษยาจนสามารถทำร้ายเพื่อนมนุษย์กันได้ถึงเพียงนี้...
0 h2 O: L5 ^8 u8 C6 E' ~9 {
0 I. \1 e; J4 A8 n8 N
2 u( S& x( p! n) n8 T“อย่ามามองผมด้วยสายตาแบบนี้!! เจียมตัวเองซะบ้าง!!” ตวาดอีกครั้งพร้อมสะบัดตัวหันหลังเพื่อย่ำเท้าก้าวออกไป ผมปรือตามองเขาก่อนเปล่งเสียงแหบแห้งอย่างกระท่อนกระแท่น
) I4 @; i! l% A* l2 Q7 z& ?8 R7 e
- A: |" R9 b* Q5 a“ละแล้วผมจะ...จะแผ่เมตตาหะ...ให้คุณ...”
/ k! b+ g$ o' Q" g p% E, B" Y5 x% I7 W6 `' q* ]/ F3 W
0 r( V M+ A U0 X9 U“ไม่จำเป็น เก็บบุญไว้สวดศพให้ตัวเองคืนนี้เถอะ อย่าปวดใจจนตายก่อนซะล่ะ!”เขากัดฟันพูดโดยที่ไม่ได้หันกลับมา แล้วเดินออกจากห้องไป8 Q0 s5 G) e1 |/ f, f+ w6 T; w) b! w
0 M! d1 I. T( V% r) \" r8 O
) B, A: }! S- C7 a% Cผะผมเจ็บจังเลย...ปะปวดแสบปวดร้อนไปหมดทั้งตัว...เพราะดอกไม้เป็นพิษอย่างนั้นเหรอ...2 ^; U. s6 M2 D$ O) H" G
& ^, k: E4 g) M1 t, K
0 A7 ^9 ^( U6 U6 ~ [# Y2 q) ?6 zไม่สิ...ในเมื่อคุณเฟยเฟิ่งก็สัมผัสมันเหมือนกัน... V w& T" n- b' N+ }8 u
" f/ { c. ?$ G* C" q; G; y2 F0 |8 Z1 D1 p
ผมพยายามเค้นสมองคิดทั้งที่ปวดศีรษะจนสมองแทบระเบิดกอดตัวเองให้แน่นขึ้น...; r9 O& }! T1 J/ Y
, T! z' x( R) s* f P/ F( n0 X
( ^9 A7 K f3 X( F. [5 x* vเพราะอะไร....เพราะอะไร...ทำไม...
G7 {0 _2 q4 |4 a! u& p2 @! x V% B' O. U! y# S
- K6 N' H8 Y! K# Tสุดท้ายผมก็ถกเถียงปัญหานี้กับตัวเองได้สำเร็จ...เพราะดอกไม้นั่นแหละแต่ไม่ใช่ที่สวน ไม่ใช่เพราะสัมผัสโดน ไม่ใช่เพราะดม! d" B+ p1 T2 [
1 B# r% `3 f+ e! K' p5 p2 j! e9 ]- F
....น้ำสมุนไพรแก้วนั้น ผมจำกลิ่นมันได้แล้ว นึกว่าน้ำอะไรที่แท้ก็...( {) i5 ~+ z- M7 c) U7 E
( M4 c+ H4 |) v& Z; s; D) u
' q3 t! H. I, L% o/ V
...ถุงมือจิ้งจอก ไม่สิ กระดิ่งคนตาย...
0 T$ S- _! w n* c
, P: R" V: g7 u$ M' q% t. K6 K5 L9 r& O0 D. u. }
8 b0 P6 P3 [& C2 z2 Nใหญ่...ใหญ่จะรู้ไหมว่าเล็กหายไป จะตามหาหรือเปล่าเล็กยังเชื่อในตัวใหญ่อยู่นะ...ยังเชื่อว่าจะมาช่วยและยังรอฟังคำอธิบาย...
9 ^0 ]. U+ A7 I% B/ j
% d8 v M' v# a/ s# u4 l0 [! Y$ O2 f
a; |. \0 F# @# g
1 S( W7 t( J+ u
แกร๊ก!
* D) c% H7 j: F
! x+ d8 p: y/ e# U; ^. @) L1 X7 ^5 H- i
% g' s% g# `* n! L' K1 [' J+ lเสียงเปิดประตูเรียกให้ผมปรือตาขึ้นมองฝ่าความมืดไปก็ไม่เห็นมีการเคลื่อนไหวใดๆเกิดขึ้นเลย แต่เสียงมันใกล้มากจริงๆ3 l$ s7 M+ U1 B% m6 f3 v
" F: f ?" {* H2 h1 C# H
+ z- R# E" b2 _5 s) Lกุกกัก กุกกัก
2 }0 P# o* @2 m! L) v3 P7 y+ w
8 f# b6 s" O. x4 t/ h- v& D$ X
* ~ ^' }4 M$ B5 G) e“คุณเฟิ่งจะอาบน้ำก่อนไหมครับ” สะเสียงนี้...ผมจำได้, h* f, C* y% e( \' ?
( n& ]% [* C7 p- y( ]( P
; f; w/ K" R- c: t3 M2 Z+ D9 O
“ใหญ่...ใหญ่...” ผมพยายามดันร่างตัวเองให้ลุกขึ้นนั่งพื้นชื้นเหมือนเลอะไปด้วยเมือกเหนียวทำให้การทรงตัวขึ้นเป็นเรื่องยากลำบาก แต่ผมก็พยายามจนลุกขึ้นนั่งได้สำเร็จ! D, b e$ u/ X0 g6 D& d0 S
2 S% A* w" ~% x1 I: O
+ \9 Q" v" j4 R8 A2 Y8 w" z8 Q T
ผมกระเถิบตัวพิงผนังไว้อย่างอ่อนแรง อาการเจ็บปวดมวลท้องเริ่มทุเลาลงเช่นเดียวกับความปวดแสบปวดร้อนตามร่างกายไม่รู้เป็นเพราะพิษหมดแล้วหรือว่าเจ็บจนชาชินกันแน่ แต่เมื่อจับตามเนื้อตัวโดยเฉพาะบริเวณริมฝีปากจะรู้สึกแสบเป็นพิเศษและเหมือนผิวหนังจะไหม้ด้วย
P5 H( u$ N/ B4 t$ p5 C" H; h/ B% X9 {( S+ N
1 D1 ~/ `2 G7 N3 M“อืม...ดีเหมือนกัน อาบด้วยกันไหม” เสียงคุณเฟยเฟิ่ง
7 B+ e6 A" p: l2 }6 \
6 A8 ~* C$ A$ k3 |# |2 x3 j4 X( w5 Z! n9 A6 V) z9 ?& q
ผมพยายามกวาดสายตามองหาที่มาของเสียงก่อนจะพบว่ามันดังอยู่เหนือศีรษะผมนี่เอง...บนชั้นถัดไปแต่ผมกลับได้ยินเสียงทั้งคู่ชัดเจนเฉกเช่นนั่งอยู่ในห้องเดียวกัน1 O9 s3 b2 T n! f
% N! X0 F, @1 K) z" h. J2 R( e
1 a, w: j7 A) q$ @5 V6 N- B+ d
ถ้าผมตะโกนเรียกออกไปใหญ่จะได้ยินไหมนะ...แต่จะเป็นไปได้ยังไงในเมื่อผมลองตะเบ็งแล้วกลับไม่มีเสียงอันใดลอดผ่านลำคอผมมาได้เลย...
! Z, z X/ F, O, z6 v9 x8 v1 J% p
! o8 q+ d, q% p- N“เดี๋ยวผมไปอาบที่ห้องก็ได้ครับ”4 y; n/ ?. Y! m* L$ {/ V& a4 |, \
3 o. I" e% G* A: I$ }2 m4 a0 S' B1 a, F% r0 m2 U. T0 L
“ทำไมล่ะ อาบด้วยกันนี่แหละ ก็อาบด้วยกันอยู่ทุกวัน”
, W6 C) Z6 B# [$ g; x/ h( Q$ F; V$ j- t: @1 Q3 X
0 d5 u; o; B1 E! _: G
“คือผม...”0 h- x3 B0 b4 C; j: f1 L
2 P) G; f x- V& t- Z; e: G( \ P4 P8 z- N
“เป็นห่วงคุณเล็กหรือไง” ! i. F7 C; Y, E/ I" w- y, _
9 ^9 {& N" D$ c: N9 v
, m* q7 \/ g( X: J1 Q E' d" Iจบคำถามเสียงก็เงียบไปเสี้ยวนาทีแต่ช่างยาวนาสำหรับคนรอคอยคำตอบอย่างผมเหลือเกิน1 D; }% ]) y! i7 [+ h; g; I
! [* k" o9 ]1 B2 I0 _. D& t. Z! G4 G/ ~! Q* b M: d7 _; T
“เปล่าครับ”
7 n' s8 B+ m9 n+ W3 W4 m/ [
" b: T8 h2 K3 s5 U2 w% S1 J: I: K7 B4 s/ N7 T A. f, x
“ดี งั้นไปอาบน้ำด้วยกัน ถูหลังให้หน่อย...นะ”
7 e; B$ k/ r. `% r* i- O1 `' b* u
8 l$ s4 S2 G7 N$ ]! X
“ครับ”, v& s# D, p' v& b
+ }& s+ I4 d/ c1 |* f. [4 h
+ [ i( D! U7 |“ตามเข้ามา ไม่ต้องปิดประตูนะ”
/ i7 S, H/ }+ p$ N
$ A4 F0 h K; Z
" y3 j* t, c, `7 [และแล้วน้ำตาที่แม้แต่โดนทรมานหนักหนาแค่ไหนในช่วงค่ำคืนที่ผ่านมายังไม่เคยไหลลงมาสักหยดบัดนี้มันกลับไหลหลากอย่างไม่สามารถกักกลั้นไว้ได้เพียงถ้อยคำเดียวของคนที่ผมรักหมดใจ
8 s- \+ w; ]7 ?' G; p' J! R+ m6 }$ q0 Y: l8 F' t1 }8 x
# c6 {, f1 G% [/ w6 q' J
ถ้อยคำที่เหมือนไม่ใส่ใจกัน0 }- T4 |$ t# L6 c1 }% b
! c+ a6 \1 i' i1 b# ~1 G% a8 r1 y, p* j @- y L
8 T2 l7 T; r2 a, U
ขณะที่เล็กรอใหญ่อยู่ที่อาณาจักรผีดิบนั่น...เข้าใจในตัวตนและงานของใหญ่...แท้จริงแล้วใหญ่เพียงมาปรนเปรอให้เขาใช่ไหม...นี่น่ะเหรองานบอดี้การ์ดอันยิ่งใหญ่ที่เล็กต้องอดทนรอด้วยความคิดถึงตลอดมา...
8 B4 _, Z; M1 J9 P: [
! e+ J6 u& ~1 g2 m* G1 a( h6 W. q' c) G0 ?+ F, I. Y) S
. E7 a9 c" H) @8 [3 r0 e7 r; Nผมได้ยินเสียงซ่าในห้องน้ำเดาว่าทั้งคู่คงได้อาบน้ำใต้ฝักบัวเดียวกันสมใจอยากแล้วแต่ผมคงคิดน้อยไป...นั่นเป็นแค่การล้างตัว การอาบน้ำให้โรแมนติกและแนบแน่นจริงๆมันต้องลงอ่างต่างหาก5 y3 ~; e, j# J
; N9 |2 M) I+ D' I
" H" d4 z: a& F4 C J“ถอดผ้าเสร็จแล้วก็ตามลงมาสิ” คำสั่งเสียงหวานที่ทำให้ผมต้องหลับตาลงอย่างไม่อยากจะรับรู้อะไรอีกแต่ไม่มีประโยชน์อันใดเลยในเมื่อหูผมยังทำหน้าที่ได้ดีอย่างไม่บกพร่อง ทำไมนะหูมันถึงไม่หนวกตามปากที่พูดไม่ได้ไปซะเลย
8 ^/ w; N( g' P. W. k" `2 K* Q& h- c! U% o2 `0 V4 j
2 M( [, d7 t9 Pจ๋อม7 f8 y# N) H' g- w# l. S; C
# K' K" r" }# M/ S( `
" m; N! A9 |# nเสียงน้ำกระเพื่อมไหวล้นออกขอบอ่างให้รู้ว่าได้มีวัตถุมวลใหญ่เพิ่มลงไปแล้วจะเป็นอะไรไปได้นอกจาก...เสี่ยวสือ- o/ {6 W3 N' }
/ @4 ~. I+ z% C* w
( W7 a$ m' Y8 x
ถึงเสียงจากภายในห้องน้ำจะได้ยินเบากว่าด้านนอกแต่ผมก็ยังได้ยินและทุกคำมันช่างวนเวียนอยู่ในสมองผมอย่างชัดเจน. M5 ^3 U4 I* t1 a; F9 B
" ?- d" x: I$ ~: a2 u; y; C @
. O. `$ v; n! a“มา...ฉันช่วยสระผมให้”
, c }. j3 N% P g* k5 I7 E! F8 Y' b. u4 v o1 T9 a- l
6 v4 g' ?; F5 ~' F& |1 [“ไม่เป็นไรครับ หันหลังเถอะ ผมจะถูหลังให้”
+ k' l, V4 g6 R: F) C3 M
A2 O c' j: h0 y ^/ F
; W& j/ G: Z- F% Uเงียบผ่านไปสักพัก ก็มีเสียงดังขึ้นมาอีก. i' N3 f d: {* L: \. m$ l
9 M6 o, ~. K! A- Q, o2 D( f% ?/ d! L: R o- Y' r- h
“พอแล้ว” เสียงน้ำกระฉอกออกจากขอบอ่างอีกครั้ง“เสี่ยวสือ...จูบฉันหน่อย”+ Q* S1 h# \! F' |, t
7 k+ o+ V) X' ^2 Z; Q+ m
# G9 b R: O' K0 g9 r9 A“...” ร่างกายผมชาวาบถึงแม้จะไม่ได้ยินเสียงอะไรตอบกลับมาเลยก็ตาม$ H4 L f4 K: c+ K8 b: \; F
8 x4 X, b T: {5 Z& S. c' U9 X9 W' n! c4 ^' \* B1 ^9 N; t; l$ U0 N1 z2 d
แล้วจะต้องเอ่ยอะไรอีก เมื่อนาทีต่อมาเสียงครางเครือก็เพียงพอแล้วที่ผมจะเข้าใจในทุกสิ่ง
. u: @6 f: ?! s. ]( }% i
: `( D$ S$ ~/ X" o& B/ i- B1 o; z# ]) z G9 G. l# c
“อ๊ะ อืมม ปะไปที่เตียงเถอะ” 2 m9 f$ K! ?# w# e
) v; |. V, ]7 c9 M( h3 f7 P
9 {1 r, ~" N" H$ B; ?, ~- iฟึ่บ6 v8 x* n% \6 f- v
6 z: S) w) R6 e2 f. G/ I! v! V
2 Z& d# l9 d/ Z5 E
ตึก
& |# N+ D; r1 i1 m5 b; i
5 F( T' L0 b/ ?4 y* i2 |7 g4 `9 w/ r' a+ u
โครม
5 C& o6 I' c! C E7 g* B
1 ]* X, a5 l% D1 E( O+ y& K" A$ ?0 _* G# |& |" \# F0 `, i
แล้วเสียงเล่นรักก็ดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง คงจะเร่าร้อนกันมาตลอดทางเดินจนถึงเตียงนอนหลังจากนั้นก็มีแต่เสียงครางระงมอย่างสุขสมของคนทั้งคู่ประสานกับเสียงเนื้อหนังสัมผัสกระทบกันอย่างน่าสมเพช1 t6 T, Y6 J# Z! J2 W& u; h8 n1 D
2 ^2 |- V8 V- z- A% ?
1 R* `# ?: G' T# Q8 }; R! x“อ๊ะ ตะตรงนั้น...บี้แรงๆ อ่ะอื้มมม”
* U9 K+ [8 y/ h+ H% I+ ^( C5 s& i0 L' {1 I
3 p1 |5 c6 S% a! s“อ่ะ อา”9 w' v/ j, B `- U0 s
$ @3 r5 q: o- E8 r) H* }. B
3 d$ k V8 q* r; G
ฟึ่บๆๆๆ
! R7 U( G1 N. H3 ]! w& H5 {4 r% f. v6 B- z; ~& \ B9 n1 \
, M9 u& r- U- k( S0 b- O6 ?/ Y! f
...เป็นผมเองที่น่าสมเพช.../ K, w# T0 O0 A( i B k
9 S9 ^! j2 r" y8 T* J
) R$ m. @' v4 Rเขาทั้งคู่จะรู้ไหมว่าในขณะที่ร่วมรักกัน ผม...ผมที่อยู่ตรงนี้ร้องไห้จนตัวสั่นสะท้านร่างทั้งร่างค่อยๆไหลไปตามผนังลงไปนอนกองกับพื้นปูนอีกครั้ง มือสองข้างยกปิดหูพร้อมทั้งคุดคู้หนีความหนาวยะเยือกที่แผ่กระจายไปทั่วกายร้องไห้จนน้ำตาแทบเป็นสายเลือด...4 g( p1 D8 ]9 B
+ B, }8 ]2 m, c+ y) F6 `
' ?- R% A( j1 v8 G
ผมเข้าใจคำความหมายว่า ‘ทรมานยิ่งกว่าตายทั้งเป็น’ของคุณเฟยเฟิ่งแล้ว: \( x8 N9 P7 k5 w" H$ f7 q9 [
% Q/ i2 E T& q0 ^" }" _
: F- w+ M, }2 o& D2 j; hผมอยากจะค้าน...เพราะตอนนี้ผมรู้สึกมากกว่านั้นเสียอีก
. e% L0 Z" j+ w4 H
! Z/ e! F- ? A
' O2 h3 x7 y7 L9 Sความไว้ใจ เชื่อใจ และความรักที่ผมมีให้เขาถูกย่ำยีและเหยียบซ้ำๆจนมันแหลกสลายเป็นผงธุลี
1 l4 T$ n! H( Z% q
7 z4 ?/ ?4 R0 l0 g5 D ]0 ~/ E! Q! f1 H4 {9 M
ไม่ใช่เพียงแค่หัวใจที่ถูกกรีดลึก...แต่ทุกตารางนิ้วของร่างกายก็ถูกเขาทำลายลงจนไม่เหลือชิ้นดี2 r) ]( L$ |8 ^
( ]& C; k6 i/ J! o$ V) w0 G+ Z$ \3 o' [6 h' J; q1 T
6 e& { R: e: R/ ~' F
ที่ใหญ่ไม่เคยบอกรักเล็กเลยเป็นเพราะอย่างนี้เองสินะ
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไรที่ผมนอนฟังเสียงสุขสมของคนทั้งคู่ ถึงจะเจ็บปวดทรมานเจียนตายแต่ก็ต้องขอบคุณช่วงเวลาเหล่านั้นที่ทำให้ผมคิดได้
% q% V0 c3 B8 A( u
; E( f8 Z! ~2 O" j$ d3 E
# a) [! x& n. o0 ~/ A( y3 hอย่างที่เขาว่ากันว่า...เมื่อเราผ่านวินาทีแห่งความตายมาแล้วเราจะเห็นค่าของชีวิตตัวเองที่คงอยู่...และผมก็เป็นเช่นนั้น
3 ?5 M, M3 K w- l7 _4 _1 ^4 e& k) M/ j) Q( |. b
& d0 s9 R5 [8 w. Y7 N4 w
ผมปรารถนาชีวิตที่เป็นสุขหลังจากนี้ ผมไม่ต้องการตายไปด้วยความเจ็บปวดทรมาน5 K3 C7 o, ~( k0 U3 g
0 _! L' W( l, \. m
' ?& q/ ?( x+ Bผมต้องรอดกลับไปหาอ้อมกอดของคนที่รักผมอย่างแท้จริงต้องรอด..9 }, |( Y q- t1 G' l) n
G* W6 J6 d0 e
: S) Z. n- y9 E! {$ f1 dผมเรียนรู้ที่จะครองสติภายใต้ความเจ็บปวดทั้งร่างกายและจิตใจมากมายที่เข้าถาโถม ตะเกียกตะกายลุกขึ้นนั่ง พลันมือก็ควานสะเปะสะปะในความมืดไปตามพื้นเพื่อสำรวจทางและเผื่อจะเจออะไรที่ทำให้ผมหลุดพ้นไปจากที่แห่งนี้ได้
; `! M) |5 \- b9 l' F. W
2 V8 a p% d R- O& L
5 R g6 Y) C8 b/ B2 B9 V3 O, vกึก/ S& R' }+ k7 W$ a5 m% u
( z- p# C- @8 X0 }: S
3 m+ Z5 w+ E1 k
มือผมชนเข้ากับบางอย่าง ผมรีบคลานสี่ขาเข้าไปคลำทั่วจนรู้ว่ามันคือกระเป๋าสะพายของผมเอง ผมคว้ามันขึ้นมาพลางเปิดมันด้วยมืออันสั่นเทา ล้วงมือเข้าไปควานหาโทรศัพท์มือถือแล้วสักพักผมก็เจอสิ่งที่ต้องการ...ขอบคุณพระเจ้า...
% h. f; U0 m* h" Z: Y
$ r' o1 @) X2 Z: A9 t8 R
$ G0 j* V, u7 _ผมคว้าเจ้าเครื่องสี่เหลี่ยมขึ้นมาแล้วกดปุ่มวงกลมหนึ่งเดียวบนหน้าจอไอโฟนจนแสงไฟสว่างวาบขึ้น ตัวเลขหน้าจอบอกเวลาเที่ยงคืนผ่านไปสามชั่วโมงเองหรือ ทำไมมันช่างนานแสนนานในความรู้สึกผมซะเหลือกิน
, K; z; _/ C r! J, v3 c$ C- h1 e( i6 @/ O
) V/ z5 ]2 Q" A7 Lแสงสว่างจากเครื่องมือสื่อสารทำให้ผมมองเห็นห้องโดยรอบกักขังผมไว้ สองแขนยึดผนังไว้เพื่อพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นยืน พื้นปูนขึ้นเมือกตะไคร่เขียวครึ้ม กลางห้องมีหลอดไฟหนึ่งดวงที่มองไปตามแนวสายไฟจะเห็นสวิตซ์อยู่ชิดกับขอบประตูซึ่งทำจากเหล็ก * J& u) K2 e9 g6 u
# M( v P1 x. {2 v- I% ]' Y0 f( ?# K$ ~# m
แต่ทุกอย่างคงไม่เท่าเพดานสูงกว่าศีรษะผมเพียงแค่หนึ่งคืบเท่านั้นอย่างที่ถ้าผมเขย่งเท้าศีรษะก็จะชนกับเพดานพอดี& ? H; q8 e8 l
8 u" }: i2 k6 K7 i' ]$ ?
5 J* e, l9 y2 e# Uอย่างนี้สินะ ผมถึงได้ยินเสียงชัดนัก; x: v0 A* s9 {# |+ z! F* m$ l* W: [
* G* v. }1 `! _, A, v
) o1 e& H& z2 c% T. g$ {4 H
แต่แล้วขีดสีแดงมุมขวาของหน้าจอก็เรียกความสนใจของผมกลับมา เตือนบอกว่าแบตเตอรี่เหลือเพียงห้าเปอร์เซ็นต์ผมมีเวลาไม่มากแล้ว ผมจะทำยังไงดี...โทรหาพ่อแม่อย่างนั้นเหรอ...ไม่ ผมจะต้องกลับไปกราบท่านทั้งสองด้วยตัวเอง จะไม่ให้ท่านต้องมาทุกข์ใจกับสิ่งที่ผมเผชิญอยู่9 B' z* E- ^2 ?6 t# Y
3 S, u! u! R* y. G" p) U# e/ I+ e9 u
หนีออกไป...ไม่มีทางเป็นไปได้เลย นอกประตูเหล็กผมมั่นใจว่าจะต้องมีกุญแจดอกใหญ่เพื่อคุมขังผมไว้ ไหนจะเหล่าบอดี้การ์ดที่อยู่ทั่วทุกบริเวณเพ่นพ่านยิ่งกว่าแมลงสาบ
; i: v" l' C. T3 B+ q. @$ H: V' R# H6 b' ~0 ~
+ x- P* L: v7 L3 w: uผมจะทำอย่างไรให้ห้าเปอร์เซ็นต์ที่เหลืออยู่คุ้มค่ามากที่สุด...ใครพอจะช่วยผมได้บ้าง...
) ?$ U, p5 g5 r" a7 C* d, m4 P1 m
$ E) r7 G! k! d2 b5 @: h. V: v; [# k9 v! z8 m1 r. o
ในฮ่องกงคนเดียวที่ผมไว้ใจและเป็นห่วงผมมากที่สุดคงไม่พ้น...ใช่!!เยว่ซิน!!
4 j7 t# X+ t3 K/ m; q" @; C+ l3 q/ `- F
4 Z- H5 I* t, gผมกดหาเบอร์ที่เมมไว้ก่อนออกมาจากอาณาจักรจิ่นเยว่ซินได้ให้เบอร์ติดต่อผมเอาไว้ นี่ไง! เจอแล้ว!
, _# X! T! R5 [9 E
) y1 s6 K1 Z$ e8 L& A6 Z+ a
& A5 x* B4 d- E! ^) d1 `3 }นิ้วกำลังจะสัมผัสปุ่มโทรออก แต่...ผมพูดไม่ได้เสียงผมไม่มี( {: h* y: ` b8 z) o1 x/ A }/ K0 s
. `! k, N7 y( U. o; Q3 o% k' S9 E0 j3 T% g, W+ J& x) ?: H
“อ่ะ...” ผมพยายามเปล่งเสียงเผื่อเวลาที่ผ่านไปจะทำให้เสียงของผมคืนมาบ้างแต่ไม่เลย มันยังแหบแห้งและไร้ซึ่งเสียงใดๆเหมือนเดิม
3 l+ u' |( M$ y7 x" [1 E ^
/ L- N+ t. U( R1 f+ G# a
, c1 f! V, z4 G9 Z! A; V* l, k) x" zทางออกสุดท้ายที่ผมพอคิดออกตอนนี้คงมีแค่ส่งข้อความไป , o$ d; w4 G( k
* b0 N+ `7 v4 d, F
! B, C' F1 Y) w/ z, l‘ช่วยฉันด้วยคุณเฟยเฟิ่งจะฆ่าฉัน ตอนนี้เขาจับฉันไว้ใต้ห้องส่วนตัวของเขา....หมิงจิว’
- W6 g. l" p e1 f
. c. w0 j) u( K9 E0 g
: n- V9 ^2 j; Y: l' b9 K# G& A# ^ยังถือเป็นโชคดีอยู่บ้างหรือเปล่าผมไม่แน่ใจที่ผมกดส่งเสร็จหน้าจอก็ดับสนิททันทีในวินาทีถัดมา
) e- W: L. _7 v, i$ u
8 z7 l& J/ y& n' h: Y4 t/ u0 _เยว่ซิน ขอร้องตอนนี้เธอคือที่พึ่งทางเดียวที่ฉันเหลืออยู่ 0 r: t/ X2 ^2 t% o8 F+ i
0 I: e. h# c4 G& u/ ]" f
" V$ o* E( P3 q$ a8 c8 p. j) d: T1 F$ D7 E) R
ทุกอย่างตกอยู่ในความมืดอีกครั้ง ผมจึงพยุงตัวคลำทางไปยังสวิตซ์ไฟ ดีตรงที่ห้องนี้ไม่มีเฟอร์นิเจอร์หรือสิ่งกีดขวางอยู่เลยทำให้การเดินไม่ลำบากมากนัก นอกจากระวังเรื่องการลื่นล้มเท่านั้น
1 i- _9 a, [) }2 W; L% T) |8 h% a, u, J. K3 Y" T
) N( G- [* @1 A" k3 k
เปาะ!5 d8 H% X8 T9 r9 e# c& z
) X- I7 U. n5 p0 D& Q/ W$ i
+ G5 B& I, |( K- K$ e! F; M1 vไม่ติด! % o4 f9 }1 d' Z. q/ \& f# J* `& f+ E( H
H5 P* _' t: y3 r$ n
# o7 R/ K8 k% H. v4 ^เปาะ! เปาะ!/ Q3 {3 @9 _4 ]) ?' x V8 R
- }; v' r3 w* n' a7 F& i& B
5 W; j, O0 R0 k) C8 Fผมลองกดเปิดปิดสวิตซ์ไฟอีกครั้งแต่ผลก็ยังเหมือนเดิม ห้องยังมืดสนิท ผมจึงเริ่มค้นกระเป๋าตัวเองอีกครั้งเพื่อหวังว่าจะมีสิ่งที่ผมยัดใส่มาจะมีอะไรพอเป็นแสงได้บ้าง3 ?8 {, D! ]- u& a8 q. v
) D0 f" Z5 \+ i2 f6 Y4 n6 n5 P: f+ X5 Z. R
ตุบ
9 Q/ H1 u& e6 Q9 k% H9 M3 u7 U. N' N
! v4 P: n7 k. a4 ?6 `) n& c
บ้าเอ๊ย!!( Q+ `% E0 h/ ]0 A) S
) S& c7 o, K5 Z; \ T; w+ M" T" ^# E( U# C* a
ผมนั่งยองลงควานมือเก็บของที่ร่วงลงจากกระเป๋าที่ผมเผลอคว่ำลง ของหล่นกระจายจนผมต้องใช้มือกวาดรวบเข้าหาตัวและก็ต้องเงยหน้าขึ้น หยีตามองเมื่อรู้สึกว่ามีแสงสว่างรำไรให้ผมพอมองเห็นเลือนรางจากบางสิ่งที่เปิดกางอยู่บนพื้น
* C S+ a5 a s8 ^/ N7 A9 |) [4 }" `& X8 o
: A4 O9 O* I- |! R- Y# L: {ผมค่อยๆคลานเข่าเข้าไปหาเจ้าสิ่งนั้น และก็ต้องตะลึงค้างเมื่อแสงสีทองเรืองรองมาจากหนังสือคัมภีร์อาหารยอดยุทธ์ที่ผมพกไว้เป็นสิ่งยึดเหนี่ยวทางใจ แต่ไม่ใช่จากตัวอักษรจีนที่ผมเห็นจนชินตา* b0 P2 w: ]0 \
9 l) `# K# h7 {, `9 W+ O) r" A# e, f" I: i
ผมหมุนหนังสือให้กลับหัวลงจากปกติ...และกวาดตามองตัวอักษรภาษาอังกฤษที่เรืองแสงทั่วหน้ากระดาษอย่างประหลาดใจ
/ K9 @9 c+ `# N/ @2 ^8 J
% X4 q5 `/ R. _& M3 n+ P8 d, [7 U1 I% k/ g7 N/ V0 ]4 {6 S, N
ไม่รู้สวรรค์ลิขิตหรือกำหนดให้หน้าหนังสือที่กางออกเป็นใจความที่สะกิดใจผมอยู่พอดี+ _. H0 |% Z/ q0 m+ S3 f9 K$ q2 l
, c; r1 ?% Q! n" {9 B
# p, R' W) k" ~% F/ G4 o. h5 w! s* l7 a
แปลเป็นไทยได้ว่า...8 W1 T0 T: \" }" q0 R
3 y5 k: K8 _1 ?) @- p. I
M$ ]2 u+ I) \1 I: }* B# _$ Z$ J8 d' _1 i& ~( {) \8 ]) T# c1 J
กำจัดความเป็นชายของเชื้อสายที่เป็นชายให้หมดสิ้น รักษาเพียงผู้จะเป็นใหญ่ในภายหน้าเพียงเท่านั้น เพื่อป้องกันการแย่งชิงอำนาจสืบต่อไป5 x! V* ^6 V4 q6 C B$ e1 t
, z* p: t+ s: I4 b% n2 X
9 I r6 U d0 m
4 \* C# p" |# i Kและยังมีอีกหลายข้อที่เริ่มต้นย่อหน้าบรรทัดใหม่อย่างเช่นหน้าที่หลักๆของประมุขตระกูลเฟย กฎการเลือกคู่ครอง และทุกๆหน้าที่เปิดดูจะมีอีกหลายร้อยกฎที่ผมก็ไม่ค่อยเข้าใจนัก
% \+ p- T& L4 i6 G& e
* H) w N5 _( }6 C+ _
$ O4 S0 z Z- |/ aแต่เชื่อเถอะ สิ่งที่ผมสนใจมีแค่ข้อความด้านบน
/ E2 a& C" S: i4 V" L; a. [' g9 ~! }0 p0 r8 a; w' |
8 h6 }7 r( G3 E- M) F; w/ nมันหมายความว่ายังไงกันแน่...
4 j8 Y [& ^ g. u: I2 d$ r
, M; _* i& I M$ c' I
5 E. M7 E5 D4 \8 G2 Zฟึ่บ!- Z& Z4 G3 J+ U: \! {2 h
7 V# }2 f2 }9 F9 [/ M) T( L
7 T. R) O) R. B
ผมรีบพลิกปิดหนังสือเพื่อดูปกหน้า และก็เป็นอย่างที่คาดไว้ บนปกที่เคยมีอักษรจีนตัวใหญ่อยู่ตรงกลางบัดนี้กับถูกความมืดดูดกลืนบดบัง หากแต่สิ่งที่ปรากฏคือตัวอักษรภาษาอังกฤษเรืองรองเล่นแสงเช่นเดียวกับข้อความด้านใน
. i7 f |. x4 ]- G* [, V7 b
0 R! e# W. ^$ r( P. X7 i) g: N% n' b B: Y" F& T0 R
แท้จริงแล้วมันคือหนังสือกฎของบ้านตระกูลเฟยหรือนี่ช่างทำได้แยบยลยิ่งนัก เล่นเอาคนธรรมดาอย่างผมมึนไปเลย5 m2 f/ x6 H1 R( a* B& h- _/ P- V
% f, Z5 N9 ^- o
9 O4 l8 q" R3 t3 g fคนตระกูลยิ่งใหญ่เก่าแก่เขามีความลับซับซ้อนกันขนาดนี้เชียว บ้านของผมก็มีกฎบ้านนะแต่ต่างกันตรงนี้แม่ของผมเขียนลงกระดาษแผ่นใหญ่แล้วติดไว้กลางบ้านให้ทุกคนได้เห็นอย่างชัดเจน ( t' G8 I+ |2 E) ]
3 G1 ]/ ?- z8 M. {: P, @5 W
( u5 B' \' M9 Y% Z* P) p" R3 c8 Hแล้วก็ไม่ใช่กฎพิลึกกึกกือเช่นนี้ด้วย
1 @ t$ ?4 t! F6 m* I
, i: O% r5 h5 { f
8 Q+ ^$ z- G+ ]/ Q/ {. l0 ^" Eแกร๊ก!* F* K) N. _) m; S- V# l& T
0 w1 y/ f2 `. W. j: R$ M5 B' h. c
8 f x1 I$ }, M1 z
“$&^%(*)!”
7 Q% ?) K( z7 `2 n& S& ?; j0 w+ e" q" H
2 |- l1 r. o+ ?8 p4 ?3 `3 l, N! ~) B; T5 Z0 |' E2 o' X
เสียงหน้าประตูทำให้ผมรีบพุ่งตัวไปนั่งทับหนังสือไว้ แต่ก็ช้าไปเสียแล้วเมื่อหญิงชราที่ก้าวเข้ามาพร้อมตะเกียงในมือรีบวางมันลงบนพื้นห้องแล้วเข้ามาดึงร่างผมออก
2 K, V# q9 E( v& f: R, Q# I! O0 ]. K i7 Z6 t
: B# B, s- ?$ w* D$ P
เมื่อเขาเห็นหนังสือที่พอมีแสงสว่าง สิ่งที่เคยเรืองรองก็เข้าซ่อนเร้นและกลับมาเป็นหนังสือคัมภีร์อาหารยอดยุทธ์เล่มเดิม แต่ดวงตาโปนใต้ตาหย่อนคล้อยคู่นั้นยังเบิกกว้างมองมันและยกนิ้วขึ้นชี้อย่างสั่นระริก
8 E( M: w& x$ J* G7 e7 h
* ?2 b) @% W) c# \4 Z1 O! H* M
+ \5 |0 E1 y8 k+ T+ g q“%#$$&^^*(()&%$” เขาพูดภาษาที่ผมไม่เข้าใจ แต่ผมจับน้ำเสียงที่ดูหวาดกลัวได้: L$ X. y- ?- H: ?
6 S% Q9 f5 I2 b3 k: V7 a4 K3 U6 {
0 y* `9 ?; Y l5 A2 Iผมส่ายหน้าเป็นเชิงว่าไม่เข้าใจ อ้าปากพะงาบๆให้เขารู้อีกว่าผมพูดไม่ได้ เมื่อนั้นเขาจึงปรับใบหน้าให้ลดความตระหนกลงแล้วเริ่มรื้อหาของในตะกร้าไม้สานที่ผมเพิ่งสังเกตเห็น; N1 a; ^" T& ?0 D: k
% m: x5 E6 e k! P( Y9 L$ E3 _
R# r5 }+ j# Y- _
เหมือนเขาจะเจอสิ่งที่ต้องการแล้ว ขวดสีชาใบเล็กถูกยื่นมาตรงหน้าทำท่าทางว่าให้ผมดื่มมันเข้าไป ผมกระถดตัวถอยหลังอย่างหวาดระแวงมันเป็นยาพิษหรือเปล่า เขาจะฆ่าผมเหรอ
5 z' h2 @6 x6 g/ ?' B7 |, H( j/ p, T P c1 E; A" L! \
6 w: K% K! u' {, n; [
คิดได้ผมก็ยิ่งกระถดตัวหนีไปไกลขึ้นถึงจะรู้ว่าหนีไปก็ไม่มีประโยชน์กับพื้นที่สี่เหลี่ยมแค่นี้แต่สัญชาตญาณมันก็บอกให้ผมหนี! h0 |3 A3 L& F; }+ [( j7 M
5 O8 m' ?) O9 d! N* v; D" X
5 d6 M: ]! k" ~7 Xตึก ตึก. W! Q; G& u& J
* V8 K7 B! t- s9 e
3 h p \+ R$ n9 q& |+ {ยิ่งผมถอย สองเท้าก็ย่างก้าวเข้ามาเรื่อยๆ
4 w# k k7 C6 I% A$ t" l$ q$ N3 s# m! j0 F- L7 |% U
9 s: Z7 v8 k5 v2 P0 w+ o8 {; c r
“อื้อ! อื้อ!” ผมสะบัดหน้าหนีเมื่อมือเหี่ยวย่นจับใบหน้าผมเพื่อจะกรอกของเหลวในขวดเข้ามาในปาก มือสองข้างยกขึ้นปัดป้องพัลวัน จนสุดท้าย...
/ R! j9 `! q& Z' t6 H8 B5 y
e. U( n5 c. m3 k
2 Z3 l' {4 ]8 b( A( [; S3 k Q! w$ aเพี้ยะ!!
( \( O7 L4 G& K" m* x/ J$ A3 D8 M0 \; R# Q4 Z' P$ S C! m" m1 {
, v; {* t) {9 j# z5 ]
ฝ่ามือย่นตบลงบนแก้มซีกซ้ายจนหน้าสะบัด ผมเงยหน้าขึ้นมองเตรียมจะปกป้องตัวเองอย่างเต็มที่ต่อไป แต่เขาก็ไม่ได้ทำร้ายผมอย่างที่คาด กลับกัน...เขายกขวดสีชาขึ้นดื่ม...กลืนลงไป...ถอนขวดออกจากริมฝีปาก...และมองสบตาผม...เหมือนบอกว่ามันไม่ใช่ยาพิษ...0 E5 t i% y2 M, j
4 y! G/ e9 K7 U6 e$ @
) L* ?6 R3 L' C2 Z1 d4 Qผมยังมองเขาด้วยสายตาหวาดระแวง แต่ก็ยื่นมือไปรับขวดสีชาอย่างระแวดระวังมองขวดในมืออย่างไม่แน่ใจ หันไปสบตาหญิงชราอีกครั้งที่ทำท่าทางให้กระดกมันเข้าไปมองขวดในมือ แล้วสุดท้ายก็ตัดสินใจดื่มมัน
5 E7 x5 B! ^3 X* W6 M- B
/ m: Q- i7 v# r" k8 ]1 D, b
3 Q! p3 G. f3 a7 }ของเหลวในขวดไหลผ่านริมฝีปากผมอมมันไว้พักหนึ่งอย่างไม่กล้า จนโดนตบปากไปทีนั่นแหละถึงยอมกลืน
: W( Y4 j+ K' E6 a
# r. p1 o: {! v; g: {8 q* j: H3 L, v- b; U0 W9 Z `
ผมหลับตาปี๋รอรับปฏิกิริยาที่จะเกิดขึ้นนั่นไง...เริ่มคันยิบๆใบปาก ลามไปในลำคอ และก็รู้สึกแสบๆที่ลิ้นปี่
4 G+ A) ]5 T5 Z: a8 W ]/ X( e1 ?( J' x) B2 ~ N
9 f2 k- L, k# b; L8 p" V+ X* h% X; m
“อึก”: h# Z0 O) |, P l* ~. I
7 x" _- Z2 h4 S3 R' P/ G
9 A% p. x& J2 }4 p- ?; |“ลองพูดสิ” หญิงชราเอ่ยเสียงแหบต่ำเป็นภาษาไทย ผมเบิกตากว้างก่อนค่อยๆเปล่งเสียงตามที่บอก
- w8 c) J, m7 e) W+ Y& M
* ]+ r; |+ K7 G1 P% H/ A$ ^/ I! i
“คะคุณ แค่กๆ พูด ทะไทยได้...” หญิงชราพยักหน้า ซึ่งผมไม่ได้สนใจไปกว่าเสียงของตัวเอง ถึงมันจะแหบแห้งแต่ผมก็ยังดีใจที่สุดท้ายสามารถพูดได้แล้ว7 [$ _+ S1 U! P* V: {1 N
. r1 i" B/ f3 a& \8 i
, F& H4 G q6 s“ได้หนังสือเล่มนี้มาได้ยังไง” หญิงชราถามทันทีเมื่อแน่ใจว่าสื่อสารกับผมได้แล้ว9 e& I0 t+ J) C! O9 W! x
4 u+ y! a5 Y k( \7 B9 ]( ~: u$ k0 ]( i' |# m x6 O
ผมยังปิดปากเงียบ คนที่นี่น่ากลัวเกินกว่าจะไว้ใจผมไม่อยากจะเอ่ยปากเล่าอะไรทั้งสิ้น" b! R0 @0 |0 X( m$ u- E' \1 n
/ \0 @9 i6 _: E- o j
% |8 ^" @: c/ f“คุณจิ่นตั้งให้ฉันมาช่วยเธอ” ผมนิ่งจริงเหรอ...เยว่ซินเห็นข้อความแล้วให้บอกให้คุณจิ่นตั้งมาช่วยผมเหรอ8 D$ @9 N% W' I" E1 Y% _( d8 U
3 h7 M; I7 [- r
* ], L* P. D- }! f( R4 g; A- i! Sผมจะเชื่อหญิงชราตรงหน้าได้อย่างไร
: v% z& `. f& z6 u; s3 \- x5 G- e# k5 `
% p) J- T$ c" E! O# \
“เธอจะเชื่อหรือไม่ก็เรื่องของเธอ ใช่ว่าจะมีทางเลือกมากมายหรอกนะ” สายตาภายใต้เปลือกตาอันหย่อนคล้อยมองมาที่ผมอย่างเยาะเย้ย ผมเม้มริมฝีปากแน่นนั่นสิ...ใช่ว่าผมจะมีทางเลือก อยู่ก็ตาย ดังนั้นเลือกไปตายเอาดาบหน้าดีกว่า* p4 n, E+ F F! b0 ~$ d& y2 [
% \2 A9 ]. v; `6 Z" i1 w3 q& Q: _+ z$ D' }8 E: V5 v) z
ผมมองไปบนฝ้าเพดานอย่างไม่แน่ใจ B* r0 r, H) g( u6 l$ ~+ M
/ j* I+ _# S- M; I9 m3 Z* C5 B) C
“พวกเขาไม่ได้ยินหรอกหลับเป็นตายเลยล่ะ” มันเพลียขนาดที่มีคนย่องเข้าห้องยังไม่รู้ตัวเชียวหรือหึ คงจะเร่าร้อนกันมากสินะ
" u3 W' S! J4 i$ J
4 L! w. g, \/ |: c5 P3 O4 v/ \. x; y/ S2 p! s9 m. _( ~: Y
ผมกระพริบตาไล่น้ำตาที่คลอหน่วงปัดความคิดฟุ้งซ่าน แล้วมาสนใจหญิงชราที่ถือไพ่เหนือกว่าผม
- |- n) s! D4 b7 N" G& I# m* B0 Z: m! ?; C
' W* W4 y2 G# z" Q/ t& d% S7 v) s“ใหญ่...ไม่สิของจิ่นสือ” ความจริงใหญ่เก็บเอาไว้ในตู้เสื้อผ้าที่ห้องส่วนตัวของเขาแต่ผมแอบหยิบมาอย่างรู้สึกว่าผูกพันกับมัน
/ Z, g! K6 X. ` S: E( F
6 [% ] f2 B5 H% E' Z- H$ h
! f- v0 p; Z1 g) {“เธอคือ...คนรักคนไทยที่เขาพูดถึงกัน” $ a* ?$ p2 @- d; C0 ?& K% c6 j
2 ^7 @* k7 i( M% N! I) `$ c
7 W$ i' v/ Y! k# \( x& ?9 Xผมพยักหน้ารับ! A+ K2 b% q9 g
6 u5 I1 R- N4 @$ I3 _; V6 v! G
# v6 q% }' I1 v“ไปอยู่บ้านจิ่นมาใช่ไหม”
2 ~) A: S# R0 H6 ~( D& p' L0 U; q' q1 ~/ k" X
8 u/ X5 x1 Q% {% d
ผมพยักหน้าอีก$ V$ x* U+ u! [- R$ s. M& F
7 i- ?0 {5 l% m; L
# q. s+ ^ V% E, ]0 }7 [& r0 K% y; B
“รู้จักผู้หญิงในรูปนี่ไหม” แล้วเธอก็ล้วงเข้าไปในหน้าอกแล้วหยิบภาพถ่ายใบหนึ่งยื่นมาให้ผมดู
; u& ^7 G% j# ` _8 t4 a( R- r: d& i( b$ ?- g
: p" R. `8 C Q7 c
“เยว่ซิน...” ผมพูดชื่อเด็กสาวในภาพออกมา ถึงจะดูเด็กกว่าตัวจริงมากโข แต่ผมก็จำโครงหน้าได้รูป จมูกเชิดรั้นริมฝีปากบางเฉียบและดวงตาแววหวานคู่นี้ได้
% M2 {2 N# P8 S0 m2 t* S% \1 i4 _3 s: T
2 A4 N* P0 ]# o: \. o1 c& \+ kหญิงชรามีสีหน้าอ่อนโยนขึ้น รอยยิ้มบางแสนเศร้า พร้อมกับฝ่ามือเหี่ยวย่นที่ลูบไปยังใบหน้าของคนในภาพอย่างทะนุถนอม “เยว่ซินงั้นเหรอ...”9 B* T: i5 `# Z$ _- @2 A
6 F8 @ m/ |& G$ X Q
% A3 |$ U: @* K$ n. y) t( m“คุณรู้จักหรือครับแค่ก”3 [+ L9 M/ d e0 C% b6 O
: `5 n: J! c+ [$ e& u8 U0 q8 y! w2 ]
5 ^+ J/ ]) g% s( `( M
“ไม่ใช่เรื่องของเธอหรอก ตอนนี้เธออยู่ในชั้นใต้ดินของห้องคุณชายเล็กฉันจะพาเธอออกไป เครื่องบินส่วนตัวของประมุขเฟยรอพาเธอกลับเมืองไทยอยู่ด้านหลังเพนท์เฮ้าส์ อ้อแล้วอย่าลืมคืนหนังสือเล่มนี้ให้คุณจิ่นตั้งด้วยล่ะ”9 Z+ o9 Q8 z$ I& E- z
. A: B" j6 K) }: c8 b2 g+ V) z8 Z# _% F
หญิงชราปรับโหมดกลับมาเป็นแม่มดใจร้ายดังเดิมก่อนไปหยิบตะเกียงแล้วเข้ามากระชากแขนซ้ายของผมให้ลุกขึ้นพลางยื่นตะกร้าให้ผมถือ* |, f( y! {: R8 I5 H! p+ u5 ]
; d t5 k* e: g
6 W: V& \7 A3 f1 m/ v# e
“ในตะกร้าเป็นยารักษาที่เธอจำเป็นต้องมีทานให้ตรงเวลาที่เขียนกำกับไว้ ไม่อย่างนั้นเธอเน่าทั้งตัวแน่”) X; g! w+ F7 G
$ ?+ \2 W( W3 e9 {3 @. F. ]
" E1 n9 o6 k, ?“คะคุณเฟยหลง...เขา...” จะช่วยผมอย่างนั้นเหรอในเมื่อเขาดูท่าจะรักน้องชาย แล้วน้องของเขาก็อยากฆ่าผมทิ้งเสียเต็มประดา
( `( \0 l0 y6 } N/ c% Q4 ~3 B
; x! t) e' K% y0 B3 T) ?& O6 e' Y9 k& D/ S. H8 a1 B% W
“เมื่อคุณจิ่นตั้งตัดสินใจช่วยเธอนั่นแสดงว่าเธอก็มีประมุขเฟยคุ้มกะลาหัวแล้ว”
3 z; l. S; O6 J7 ~ 9 N" r+ B$ u/ j0 |3 C- Q
2 q2 Z( k% p, y6 }0 `1 |" ?
" [$ O- o0 s( n/ s- ?
' k1 L5 M8 K Q; X8 D
เธอช่วยผมออกมาจริงๆ ไม่ต้องหลบซ่อนหรือวิ่งหนีเหล่าบอดี้การ์ดทั้งหลาย เพียงแค่เดินออกมาทุกคนก็พร้อมจะหลีกทางให้เหมือนมีคำสั่งไว้ก่อนหน้าแล้ว จนมาถึงลานปูนกว้างด้านหลังเพนท์เฮ้าส์ คุณเฟยหลงและคุณจิ่นตั้งได้รออยู่บนเครื่องเรียบร้อยแล้วพร้อมกับบอดี้การ์ดอีกจำนวนหนึ่ง
) K9 Z+ ?# d% i, |* f8 j0 y
8 i4 G4 M' A A0 [
4 D& u4 M( C9 a4 ?2 Q, o3 y- vหญิงชราประคองส่งต่อผมให้บอดี้การ์ดคนหนึ่งเพื่อให้พาผมขึ้นไปบนเครื่องผมมองหญิงตรงหน้าก่อนส่งยิ้มขอบคุณอย่างสุดซึ้ง2 `" i' g3 L, w, C- n
, Z: I: d5 T" O! s# T
! G7 @2 j! r! @) G“ขอบคุณครับขอบคุณมากจริงๆ” ผมยกมือไหว้เธอหลายต่อหลายครั้งและเพิ่งสังเกตเห็นว่าหลังมือตัวเองเป็นสีน้ำตาลเข้มจากรอยไหม้
1 f* a; d9 |4 w2 r) \/ @; I; f; N* A9 R! I
7 N; j/ y, F! W7 ?6 F0 {; X
“ฉันแค่ทำตามคำสั่ง แต่ถ้าเธออยากจะตอบแทน ไว้มีโอกาสเจอกันอีกครั้งเล่าเรื่องเด็กผู้หญิงในภาพให้ฉันฟังบ้างก็พอ” น้ำเสียงเธอไม่แข็งกระด้างเหมือนก่อนแล้ว ฝ่ามือข้างหนึ่งยกขึ้นลูบศีรษะผมแผ่วเบา “ไปเถอะ ถ้าสองคนนั้นตื่นจะยุ่งเอา”- `" Z1 F; _& m- P) f
( ]* o0 g6 F3 N
. ?4 ^( b" Z _; z7 iใบหน้ามีอายุพยักหน้าเป็นเชิงให้บอดี้การ์ดพาผมขึ้นเครื่องไปได้แล้ว0 f/ o2 K: o2 u0 F8 x+ j
) d8 j } [, q. H, u3 f" o" i4 j
2 q* {( q. e0 R. v# f" d# rสองคนที่ว่าคงหมายถึงคุณเฟยเฟิ่งและ...นายจิ่นสือ...ที่แม้ผมกับหญิงชราขึ้นบันไดจากชั้นใต้ดินมาโผล่ยังห้องนอนที่ทั้งคู่ทอดกายเกาะเกี่ยวกันกลมด้วยร่างเปลือยเปล่า เดินผ่านเตียงมายังประตูออกสู่ด้านนอกทั้งคู่ยังไม่รู้สึกตัวตื่นเลย.... B' n6 M: c3 M* b7 @
7 K3 B$ o+ a1 ^9 n1 W3 c# ?- h* N: u- W: E7 H' a% w
ผมถูกพาขึ้นมาบนเครื่องบินหรูโค้งขอบคุณคนทั้งคู่ ก่อนจะถูกคุณหมอนำตัวไปรักษาที่ส่วนท้ายของเครื่อง/ \: L6 k+ y- b W% C
l% B& }4 p* `+ R7 v; z
6 d0 }6 [4 N2 u( G x! pผมนั่งเอนอยู่บนเบาะนุ่ม เครื่องบินค่อยๆทะยานขึ้นเหนือพื้นดิน ผมมองผ่านกระจกออกไปด้านนอกที่ตอนนี้แสงสีส้มของพระอาทิตย์เริ่มทอแสงส่องสว่างยังเส้นขอบฟ้าต้อนรับเช้าวันใหม่( h/ A8 q: E3 Y+ u
2 C1 B. Z% K" @% B+ X/ I4 M
: E/ k! ]% |7 n; gประสบการณ์การมาต่างแดนในครั้งนี้ให้อะไรกับผมมากมาย; D _0 ~. @# C; ~( y7 b/ Y4 j9 g
+ n% w5 |% l: E' |* |9 ], @
5 N" m) z. M% @( c# ?9 W+ y2 rและคืนสุดท้ายของการอยู่ที่นี่ช่างนานแสนนานเหลือเกิน
, ?" L1 V# B* v: X
# c9 B8 Y9 L. ]5 {- ^' G, T7 f
# `. t* z: w, ~6 x: Iความเจ็บปวด ความโกรธแค้น ความเสียใจคราบน้ำตา...และความรัก...ผมขอละทิ้งทุกอย่างไว้ ณ ที่แห่งนี้ ไม่ขอเก็บมันเป็นของฝากกลับไปด้วย..
8 A) k! u$ ~, `! s6 N1 o1 P0 G. ?) G# Q- P$ R
* l4 K6 J, ?6 q
ขอแค่ร่างกายและหัวใจกลับไปซ่อมบำรุงรักษาและเยียวยาด้วยตัวเองก็พอ - i/ _, S: I Q$ T# j. k! g
|
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2020-4-30 16:49:46
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2020-4-30 21:48:10
โพสต์ 2020-4-30 23:41:38
โพสต์ 2020-5-1 03:51:29