รักเร่ร่อน...ของคนจรจัด20 bymod-cup

tor_8915

เร่ร่อน20

# {+ |5 \) Q. n- ]; K$ \( g. v1 A
! W6 ^8 p. r. j+ C# @
( ?9 r2 o% y* a4 p
. _& V4 R& m2 {- s' ^/ @1 ^: }; z
หนึ่งปีผ่านไป

! T- i" N! e  a: y7 X- M. N/ T
0 T2 }5 T: |+ S2 |  _“คนเล็ก!”


! {7 h% s( q$ ~% W( p! @1 Vผมหันไปมองตามเสียงเรียก


) O1 C% L. P( c$ q9 Y “แฮ่กมาอยู่นี่เอง” เจ้าของเสียงวิ่งย่ำเหยาะลงบนเนื้อทรายสีขาวละเอียดก่อนหยุดปลายเท้าลงตรงหน้า“พี่ตามหาให้ทั่ว”

' B" F# M. E+ o% T' Q5 e9 m$ W
! y" p+ g- b8 o/ \- O# C3 Cพี่ไมล์นั่งลงข้างๆ และทันทีผมก็เอนศีรษะซบไหล่ที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามของพี่ชายคนรอง เอามือจับๆตรงกล้ามเนื้อแขนเล่นพี่ชายใครน้าหุ่นก็ล่ำหน้าก็หล่อ
7 x' v! r: A% s+ ~  _
, h* e# Z1 Y, q) w7 M
“ก็...เบื่อ” ตามด้วยถอนหายใจอีกเฮือกให้รู้ว่าเบื่อจริงๆ
1 F) P0 m4 ^! @& H8 H) |
; h* S: Y+ S( e( k: {2 L
“ไอ้คุณจริตนั่นมาตอแยอีกแล้วเหรอ”

$ i$ J6 d7 e/ d$ T- l) P: ^' O
“เขาชื่อประกิตต่างหาก”

7 B; q9 G. b- w! c% ]2 r
“ก็นั่นแหละแล้วใช่อย่างที่พี่พูดไหม”
5 U3 t- K# L- P, S3 q

5 X4 N& c2 w* G9 C- P1 k" n% w“อืม” ผมพยักหน้า คุณประกิตหรือคุณปรนเป็นลูกชายเจ้าของห้างสรรพสินค้าชื่อดังของจังหวัดชลบุรี และเป็นลูกค้ารายใหญ่ของบริษัท น้ำปลารสเอก จำกัดของพวกเราด้วย


$ g5 i9 W! {  n: Aเมื่อห้าเดือนก่อนผมเจอกับคุณปรนจากการไปประชุมเรื่องการจัดโปรโมชั่นของสินค้า และก็นั่นแหละ...ไม่รู้ว่าส่วนไหนของผมไปกระแทกตาเข้าเลยตามจีบผมอย่างออกนอกหน้าประหนึ่งผมเป็นหญิงสาวสวยหยาดเยิ้ม
% W( ]( P5 r# ]& N

ได้ข่าวว่าผมเป็นผู้ชายและเขาก็เป็นผู้ชาย ดีนะที่ครอบครัวผมรับรู้เรื่องรสนิยมทางเพศของผมแล้ว ไม่อย่างนั้นคงต้องเป็นลมล้มพับกันแน่ๆที่มีผู้ชายมาตามจีบคนเล็กของบ้าน
& n9 s/ C( V& X! K

“เขาก็ดูจริงใจหน้าตาก็ดี ทำไมถึงไม่ชอบล่ะหืมม”


6 ?/ z* j3 l7 X" c“พี่อยากให้น้องคบกับเขาเหรอ”
  e& U& m! V9 ]: _

“ก็ไม่อ่ะพี่หมั่นไส้มัน เก๊กหล่อ”
3 O2 ?* H; Y6 x$ S6 T+ V

5 C- V7 a  d% ?: b% f( g“เขาก็หล่อจริงๆนิ”


/ u0 F( F3 r" o“แน๊! แล้วที่นั่งอยู่ตรงนี้หล่อสู้ไม่ได้ตรงไหน” พี่ไมล์ผลักศีรษะผมที่วางบนไหล่อย่างน้อยใจผมเลยใช้สองมือยึดเอาไว้แน่น พลางขืนศีรษะไว้สุดฤทธิ์แล้วพูดจาเอาใจพี่ชายขี้ใจน้อย


“ใครจะมาสู้พี่ชายของผมได้ล่ะคนเนี้ยหล่อที่สุดแล้ว” แล้วพี่ชายบ้ายอจะต้านทานไปไหนได้นอกจากนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างหลงตัวเอง


“เปิดใจบ้างนะคนเล็ก” แล้วยิ้มกว้างของผมก็ค่อยๆหุบลงเรื่อยๆเมื่อน้ำเสียงจริงจังแฝงความห่วงใยอย่างชัดเจนกับฝ่ามือหนาอบอุ่นที่เอื้อมมาลูบศีรษะผมอย่างอาทร “ตั้งแต่เรากลับบ้านมาก็เอาแต่ก้มหน้าก้มตาทำงานกับหมกตัวอยู่กับบ้าน หรือไม่ก็มานั่งเหม่อลอยอยู่ที่หาดบอกตามตรงว่าพี่เป็นห่วง ออกไปเที่ยวเล่นเปิดหูเปิดตาใครเข้ามาดูไว้บ้างก็ไม่เสียหาย ถึงพี่จะหวงน้องแต่ก็ไม่อยากให้เกาะคานไปจนตายหรอกนะ”

1 l  ?+ a/ _2 P" e
ถึงท้ายประโยคจะแฝงความหยอกเย้าเอาไว้แต่โดยรวมแล้วมันกลับกระทบความรู้สึกบางอย่างตีตื้นเข้ามาในอกจนต้องกดมันให้ลึกลงไปสุดใจเช่นเดิม
8 |; R; H7 X1 T2 i5 i0 u; l" \
- D% f! G; ]8 D+ P$ R) N
* E% {1 }2 h/ j3 m, t4 r$ _& q“น้องยังไม่อยากมีแฟนนี่นาอยากอยู่กับพ่อแม่พี่ชายไปอีกนานๆอีกอย่างยังไม่อยากให้พ่ออายที่ควงผู้ชายเข้าบ้าน”


“หึๆ ก็พูดไปเรื่อย ป่ะ กลับบ้านกันดีกว่าหาดจะปิดแล้ว แม่รอกินข้าวเย็นด้วย” พนักพิงจำเป็นของผมลุกพรวดขึ้นก่อนดึงแขนฉุดให้ผมลุกตาม ใช้อีกมือปัดก้นเอาเม็ดทรายที่ติดกางเกงออก แล้วเดินจูงมือกวัดแกว่งกันไปขึ้นรถ พอถึงก็ปล่อยมือแยกกันขึ้นรถคนละคันของใครของมัน

, T, Q1 f3 ^( y
รถเบนซ์สีดำขลับของพี่ไมล์ขับออกไปแล้ว ส่วนผมยังนั่งอยู่ในรถนิสสันมาร์ชสีขาวคันเดิม สองมือที่จับพวงมาลัยปล่อยลู่ลงอย่างคนหมดแรงพร้อมกับแผ่นหลังที่เอนพิงบนเบาะอย่างเหน็ดเหนื่อย
/ Z( ~7 R9 G( ?1 G  ]' q! p# A

7 W8 Y/ ^- K  V' D+ p...คิดถึงเขาอีกจนได้...
+ I) Z$ O* }9 Y! j  o
4 g. Q5 P5 M( B% f' W
หลังจากผ่านเหตุการณ์อันเลวร้ายในคืนนั้น ช่วงสายของวันรุ่งขึ้นจิ่นตั้งก็พาผมมาส่งยังคอนโดหลังจากที่คุณเฟยหลงเข้าไปพักในโรงแรมแล้ว
5 ]: n9 J1 N& o. S3 n9 l, l

" W4 y  _; ?0 D  e! Kหนึ่งสัปดาห์ต่อจากนั้นผมยังจำได้ถึงความทรมานในห้องสี่เหลี่ยมที่อบอวลไปด้วยความทรงจำของเราสอง หลอกหลอนผมแม้ยามหลับตื่น จะหนีไปก็ไม่ได้เพราะต้องเก็บตัวอยู่ในห้องเพื่อรักษาแผลตามร่างกายของตัวเองให้หายดีก่อน ขืนออกไปทั้งอย่างนี้ชาวบ้านคงตื่นตระหนกกับคนอวดผีที่ตามร่างกายเต็มไปด้วยแผลพุพองและผิวหนังสีน้ำตาลย่นจากรอยไหม้


แล้วตัวคนเดียวอย่างนี้จะไปพึ่งพาใคร บอกที่บ้านก็ไม่ได้อีกสุดท้ายก็ได้ไอ้ปอนด์กับพิณมาคอยดูแล พิณน่ะไม่เท่าไหร่ช่วยดูแลป้อนข้าวป้อนยาปกติ แต่ไอ้ปอนด์นี่สิเจอหน้าผมก็ก่นด่าไปถึงบรรพบุรุษของเขาซ้ำยังจะบอกทางครอบครัวผมให้ได้
! k! O( {' S! l6 s$ d; p

ผมต้องขอร้องอ้อนวอนแล้วระเบิดความอัดอั้นอีกรอบพร้อมหลั่งน้ำตามันถึงจะยอม

1 x* k  F7 f2 G) A" M
แล้วหลังจากสภาพร่างกายผมหายดีบวกกับละอายใจเกินกว่าจะกลับเข้าไปทำงานในบริษัทอีก แน่ล่ะ...หายไปร่วมครึ่งเดือน จึงตัดสินใจกลับบ้านที่พึ่งพิงทางใจเดียวของผมเข้าไปกราบเท้าพ่อแม่ กอดพี่ชายทั้งสองแม้ทุกคนจะสงสัยในท่าทีของผม แต่ก็ไม่คาดคั้น มีแต่ความยินดีกับการกลับบ้านของผมในครั้งนี้...ความยินดีที่แผ่ออกมาให้อุ่นซ่านไปทั้งหัวใจ


1 s2 {% |- F3 @) @  O0 y4 Xแล้วผมก็เข้าไปช่วยงานที่บริษัทน้ำปลารสเอก กิจการหลักของครอบครัวใช้ชีวิตเรื่อยๆอย่างเรียบง่าย แม้ในบางช่วงเวลาจะรู้สึกเจ็บปวดที่หัวใจแต่ชีวิตก็ต้องดำเนินต่อไป และต้องดำเนินต่อไปอย่างมีความสุข...ผมบอกตัวเองเช่นนั้น...สักวัน...สักวันผมต้องมีความสุขให้ได้อย่างแท้จริง...

& V1 e/ j+ }& Z" k8 x5 g1 U, ]% F
' K( ~$ Y& ]& e8 I...ถึงแม้เวลาหนึ่งปีที่ผ่านมามันจะยังไม่พอจะเยี่ยวยาก็ตามที...
: I0 S$ v! M1 g4 ?: M" R
1 |: B# ]& N) J# V. N5 e
ไม่ใช่ผมปิดกั้นตัวเอง...แต่จะให้ผมทำเช่นไร เมื่อความรู้สึกผิดมันเกาะกุมหัวใจเมื่อคิดจะเปิดใจให้ใครสักคนเข้ามา...รู้สึกผิดกับคนที่มีใจเมื่อข้างในผมยังมีใครอีกคนจับจองอยู่ทั่วทุกตารางพื้นที่...รู้สึกผิดกับเขาคนนั้นถ้าผมจะรับใครเข้ามาแทนที่...เพราะแม้เขาจะทำเลวกับผมแต่สิ่งดีๆก็มีก็มากมายเช่นกัน


ถึงจะคอยเตือนว่าเรื่องระหว่างเรามันจบไปแล้ว...จบไปนานแล้ว...แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าลึกๆในใจผมยังรู้สึกว่าตัวเองเป็นของเขาอยู่เช่นเดิม...


...ผมมันน่าโง่จริงๆ
9 w, v8 U$ a- u" d, T1 {% ~

! f4 @  j# ]5 r$ a( c. w4 nนั่งนิ่งรวบรวมแรงใจอยู่สักระยะผมจึงติดเครื่องยนต์หมุนควงพวงมาลัยเพื่อกลับบ้าน  
# v1 X$ s2 M& K0 i' |3 B
+ ^! ?. L$ W3 i$ a: g; j
เมื่อก้าวขาเข้ามาในบ้านบรรยากาศอบอุ่นก็โอบล้อมรอบตัวผมให้ความอึดอัดในใจคลายตัวลง ผมสามารถยิ้มได้ หัวเราะได้ มีชีวิตที่ดีต่อไปได้ก็เพราะพวกเขา...ครอบครัวของผม
, u5 B( q; r" d) _
5 q/ w9 j( @" [% y. @
( q# m! J7 |% G6 F8 C+ B3 T


เป็นเช้าอีกวันที่ตื่นขึ้นมาเพราะเสียงข้อความบอกอรุณสวัสดิ์และแจกันดอกไม้บนโต๊ะทำงาน ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าบุคคลที่ส่งมาก็คือคนเดียวกับเจ้าของข้อความหวานเลี่ยน...คุณปรณ

; y% @" I3 ]: z
ผมถอนหายใจพลางนั่งลงบนเก้าอี้ สองมือเอื้อมไปเตรียมจะย้ายแจกันดอกไม้ไปไว้มุมโต๊ะเพื่อให้ทำงานได้สะดวก แต่ก็ต้องชะงักเมื่อดอกไม้ในวันนี้แปลกตาไป
( c, H8 U) G* r  Q
! ^. j+ q1 m- n
. \, q2 d9 K* o  `ทุกวันจะเป็นดอกกุหลาบ ลิลลี่ สีขาว ชมพู สลับกันไป แต่วันนี้เป็นดอก...forget me not สีม่วง...และภาชนะที่ใส่ก็ไม่ใช่แจกันอย่างทุกที ถ้าสังเกตดีๆมันคือกระถางเซรามิกสีขาวเพ้นท์ลาย ด้านในเป็นดินวิทยาศาสตร์สีชมพูหล่อเลี้ยงต้น forget me not ให้เจริญเติบโต

' P8 x# w6 Y4 F. P8 H
8 \: J4 x* I9 G9 _2 }4 D* X; cตึกตัก ตึกตัก
! v% U; e$ c- ]9 R$ Q" s
! }' |- e- x' M; ^: c0 h
& l) t" }4 Z8 e& X% P+ D0 ?ไม่รู้ทำไมเมื่อจ้องมองหัวใจถึงได้เต้นแรงอย่างที่ไม่เคยเป็น
- Z4 P7 @- `2 Y4 y- y9 T1 s/ n/ n

/ c3 d7 p( [5 G3 p บ้าสิ!เพ้อเจ้อกันไปใหญ่แล้ว!
8 T6 P( h, P0 M; \2 i! l

8 x# N" L  Z0 V' K" `เลิกฟุ้งซ่านบ้าบอแล้วทำงานซะ!!
) {# O% U$ ]# ]2 a3 \

แต่ก็ไม่รู้ทำไมตลอดทั้งวันสายตาผมถึงได้เอาแต่เหลือบมองช่อดอกสีม่วงอยู่เสมอ แถมเลิกงานตอนกลับบ้านยังหอบหิ้วมาด้วยทั้งที่ทุกครั้งจะเก็บเข้าไว้ในตู้กระจกของห้องทำงาน
  f7 E7 ?( D, {, x- k% Y' E

คงเพราะความมีชีวิตของมันที่ทำให้ผมทิ้งขว้างไม่ลง
, e1 r3 |5 C  P2 M3 |1 K" b- v8 s

เมื่อเลี้ยวรถเข้ามาจอดในรั้วบ้านก็ต้องแปลกใจกับรถจิ๊บล้อโตคันสีขาวที่จอดอยู่ ใครมานะ?? เพราะส่วนมากบ้านผมมักไม่ค่อยมีแขกมาในเวลาเลิกงานสักเท่าไร

& k# f! }% L6 h  @( N) j. C
& a# A. M7 `6 k; _* R& T# ^“แม่ครับใครมาเหรอ”

' s$ G$ g( \1 H0 v) F( l
: {- Y5 b# R) M$ J9 t, V“แขกของพ่อน่ะจ้ะพอดีพ่อเขาเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อย”
4 g& K4 O5 H( g) ^6 a
  \- C, ~$ I- J/ d( e# {
“แล้วพ่อเป็นอะไรมากไหมครับ!!” ผมถามอย่างตกใจเพราะโดยปกติพ่อเป็นคนขับรถระมัดระวังไม่เคยเหยียบคันเร่งเกินแปดสิบ ไม่ฝ่าไฟแดง ไม่แซงซ้ายมีความเสี่ยงน้อยมากที่จะเกิดอุบัติเหตุ ถ้าเป็นพี่เมตรพี่ไมล์ก็ว่าไปอย่างสองคนนั้นทำตรงข้ามทุกอย่างที่กล่าวมา
4 }% ~0 r7 }& b. H! v

“ใจเย็นๆพ่อเขาไม่เป็นอะไรหรอก แต่คู่กรณีนี่สิ...” แม่ถอนหายใจหนึ่งเฮือก “หมาเขาวิ่งตัดหน้ารถพ่อเรา ตอนนี้พาไปหาหมอมาแล้ว พอดีเขาเป็นชาวต่างชาติมาเที่ยวน่ะลูกเลยพามาพักที่บ้านเราก่อน”


' ?) S3 o: N7 ^“แล้วหมาเป็นอะไรมากไหมครับ”


“เห็นว่าขาหน้าหักต้องใส่เฝือกอ่อนแต่โดยรวมก็ปลอดภัยดี”
( \2 u5 ~6 c* W6 ?& r% H$ N1 ?

เฮ้อ โล่ง ไม่รู้สิคงเพราะผมเคยเลี้ยงสุนัขด้วยมั้งเลยอ่อนไหวกับเรื่องนี้เป็นพิเศษ


“งั้นผมไปอาบน้ำก่อนนะเหนียวตัวมากเลย”
( O, j2 C8 {7 C$ e6 v9 A; n
5 K* w4 H, z7 I1 F. u# i% v
0 o7 Z# n* ^; k9 E) o“จ้ะเดี๋ยวลงมาทานข้าวเย็นกัน”

" ?, I* M4 b- K7 g$ F& E& q! t% b
“ครับแม่ขอหอมที” ผมชะโงกหน้าเข้าไปหอมแก้มนิ่มของมารดาฟอดใหญ่ก่อนขึ้นมาบนห้อง
5 X" H" D$ C, C- T0 e4 c+ z) Z

ผมเดินเอากระถางต้นไม้น้อยๆมาวางไว้บนโต๊ะข้างหัวเตียง หลังจากนั้นก็เข้าไปอาบน้ำคลายความเมื่อยล้า ออกมาเลือกเสื้อผ้าที่ดูสุภาพสวมใส่ แน่ล่ะ วันนี้ที่บ้านมีแขกจะให้ใส่เสื้อยืดย้วยๆกับกางเกงขาก๊วยก็กระไรอยู่ เกรงใจแขกพ่อนิดนึงเนอะ
% i& _& h! l; T7 X! L
8 M+ f$ e/ d1 u+ y1 i
“อ้าว พี่เมตรไม่กินข้าวเหรอครับ” ผมหยุดถามพี่ชายคนโตที่เดินสวนขึ้นบันไดมา อีกฝ่ายส่งยิ้มบางพลางส่ายหน้าด้วยท่าทางเหนื่อยอ่อนพร้อมกับยกมือขยี้หัวผมทักทายและเดินขึ้นห้องไป
4 k7 E# w/ c) i

; m+ A4 F( n. H) r9 Bสงสัยวันนี้งานจะหนัก
% i) o3 o& w$ U# y  X8 r
( m, n. J0 K: r6 [+ l
. e% E4 ^, `' S) Q8 Sหงิง หงิง
" n7 O  y3 k' n# A8 v& h/ B
5 B+ ^" {0 p$ {4 O/ z0 T  V
7 N' `+ @* B) Aสองขาที่กำลังจะก้าวผ่านห้องนั่งเล่นไปยังห้องอาหารหยุดชะงักลงเมื่อได้ยินเสียงประหลาดแว่วเข้าหู สายตามองเข้าไปในห้องก็ไม่เห็นมีอะไรสงสัยหูจะฝาด


แต่แค่ขยับปลายเท้ายังไม่ทันพ้นก้าว


% _# P; s9 Z8 |. Z( jหงิง
5 _& r* G) N3 {

ไม่ฝาดแล้วล่ะ! ของจริงเลย!เสียงสุนัขอยู่ในห้องนั่งเล่น!


ผมตัดสินใจเบนทิศทางจากเดิมเปลี่ยนเป็นเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่นก่อนจะพบสุนัขตัวโตนอนอยู่บนโซฟา ขาหน้าข้างซ้ายมีสิ่งแปลกปลอมสีขาวพันอยู่คาดว่าน่าจะเป็นเฝือกตามคำบอกเล่าของแม่
" W4 C+ d3 a% e" l0 d" K& h

& @' b! j# T: m* }3 wที่แท้ก็สุนัขของแขกพ่อนี่เอง
/ Y1 S  R- x2 A

  K9 X7 |0 k8 r6 f5 M( L0 R1 Bผมทรุดตัวลงนั่งยองข้างโซฟาพร้อมกับส่งมือเข้าไปลูบลำตัวเจ้าตัวโตที่นอนนิ่งส่งเสียงครางหงิงๆ โถคงเจ็บน่าดู...ขนสีดำเงางามลื่นมือบ่งบอกว่าเจ้าของคงดูแลอย่างดี ผมระบายยิ้มออกมาเมื่อเจ้าหมาตัวนี้พานให้คิดไปถึงเจ้าตี๋น้อยของผม มันก็ตัวใหญ่มีขนสีดำแบบนี้เหมือนกัน จะต่างกันก็ตรงสุนัขตัวนี้ไม่มีขนสีขาวรอบดวงตาเป็นเจ้าตาแต้ม
9 @  o; ~6 d% L/ q

หงิง
$ [8 L. i  ?  c/ _: X  F7 C

3 V3 a; _/ L( K6 ^  B7 |มะไม่สิ!! มือไม้ผมสั่นขึ้นมาทันทีเมื่อเจ้าตัวที่นอนนิ่งอยู่ในคราแรกลืมตาขึ้น พร้อมส่งเสียงหงิงเหมือนทักทายปนออดอ้อน ลำตัวที่นอนตะแคงข้างพลิกหงายชูสี่ขาขึ้นด้านบนเผยให้เห็นอีกเสี้ยวหน้าที่ซ่อนอยู่ในฟูกของโซฟา

. ^7 o0 k8 x" ]6 c9 N
ตาแต้มสีขาวที่คุ้นตาทำให้ขาผมอ่อนแรงจนทรุดลงไปนั่งพับเพียบอยู่บนพื้นพรมสองตาเบิกมองกว้างอย่างตกใจ


หงิง
: I6 p" z0 w6 v6 Z: G, k- G
8 H+ u& P. A# h# B( t: O$ |, p4 J
มันส่งเสียงอีกครั้งพร้อมใช้ดวงตากลมใสจ้องมองขณะที่หางกระดิกฟาดกับโซฟาส่งเสียงเป็นจังหวะ
8 U7 Q( V$ R' U7 ^* `

ตุบ ตุบ

; V: [+ o; E; G9 X0 Y) ]
ผมเม้มปากแน่น มือสั่นระริกเผลอขยุ้มขนนุ่มมืออย่างไม่รู้ตัว ความรู้สึกหลากหลายปะทุเข้ามาในจิตใจไม่...ใจเย็นๆคนเล็ก สุนัขอาจจะมีลายซ้ำกันก็ได้เหมือนชิสุ โกลเด้นฯ หรือแม้แต่หมาวัดก็ยังเหมือนๆกันเลยอย่าคิด อย่าตกใจ
- s9 |8 ^4 f7 s8 u" c

สะกดจิตให้สติตัวเองกลับมาแล้วสูดหายใจเข้าลึกหลายๆที มองไปทางเจ้าหมาเจ็บด้วยสายตาอ่อนลง คลายแรงมือที่ขยุ้มขนเปลี่ยนเป็นลูบปลอบเบาๆอย่างสำนึกผิด
. P6 M$ v2 [& d. W2 A

“ขอโทษน้าเจ็บไหม พี่นี่แย่เนอะ”

; z$ o6 l3 s8 \. ]# `
“หงิง” ฮ่าๆมันตอบผมด้วยล่ะ มันฟังผมรู้เรื่องใช่ไหม
& m  H& r* E/ T( I+ h

“คนเล็กทานข้าวลูก”


' V; e4 Q* U6 w0 U* l  C6 |“ครับแม่”ผมขานรับเสียงที่ดังมาทางหน้าห้องนั่งเล่นลูบหัวเจ้าหมาเจ็บสองทีเบาๆก่อนลุกเดินมายังห้องอาหาร

% ~. s. R8 p# e! F1 v1 g4 I$ a
ห้องอาหารวันนี้ก็มีพ่อนั่งตำแหน่งหัวโต๊ะเช่นทุกวัน ถัดไปทางด้านขวาเป็นพี่ไมล์ตรงข้ามกันเป็นแม่และถัดมาจากแม่ ผู้ชายตัวใหญ่ที่นั่งหันหลังอยู่คงเป็นแขกของพ่อ


“อ้าว คนเล็กนั่งสิลูก”
' ^; M! f8 u7 I0 |% k* @

“ครับ” ผมยิ้มแหยๆเมื่อรู้ตัวว่าเสียมารยาทยืนค้ำหัวแขก จึงเดินอ้อมไปอีกด้านของโต๊ะเพื่อนั่งเก้าอี้ข้างพี่ไมล์ ความจริงเก้าอี้ตัวนี้เป็นที่ประจำของพี่เมตร แต่วันนี้คุณพี่ท่านงดข้าวเย็นผมเลยจัดการยึดชั่วคราวซะเลย
" Y4 v1 h2 `$ E6 E5 f% K& L
2 D1 t& ?+ n4 s/ y6 S9 U$ s: E5 P
5 [4 G0 y" r+ G6 ~' Cครืด
4 c* \  }( a: K( Q0 N/ P5 `& D
2 @. _8 E" L  f1 I
% E4 x+ ?# Q0 k; E: bกึก
4 [% F4 e2 J! o' s
* p9 H# q" y- q( r2 m$ x8 \3 g
โครม!


, C. V2 u( X8 v! s* `8 ~# Uสองมือที่กำลังยกเก้าอี้ลากออกมาพลันอ่อนแรงหลุดมือตามมาด้วยเสียงโครมของเก้าอี้ที่ล้มหงายตึงลงไป แต่ตอนนี้สมองผมไม่รับรู้สิ่งรอบตัว หูอื้ออึงอย่างไม่สามารถมีเสียงอันใดสะท้อนเข้ามาได้ เหมือนจู่ๆลูกกระเดือกก็ขยายใหญ่อุดตันหลอดลมจนจะพูดก็ลำบากหายใจก็ไม่สะดวก จะมีก็เพียงดวงตาทั้งสองข้างที่ทำงานดีเยี่ยมถึงมองเห็นใบหน้าคมคร้ามสันกรามได้รูปของแขกของพ่อได้ชัดเจนนัก
% i% _/ d, ]6 m* ^

5 ^" ]' }& d* Q+ f0 f...ใบหน้าเดียวกับที่ประทับอยู่ในหัวใจผมตลอดมา...

5 x/ ?8 Z% E' n* b( J. R
“คนเล็กเป็นอะไรลูก” เสียงของแม่เรียกให้ผมรู้สึกตัวก่อนกระพริบตาเพื่อให้มั่นใจว่าผมไม่ได้มองผิดไป


...ใช่ ‘เขา’ จริงๆ...
$ l8 S; \# @  t
3 {& c1 H1 {7 Q/ T7 S
“ขะขอโทษครับ ผะผมซุ่มซ่ามไป” ว่าแล้วก็รีบก้มลงจัดการกับเก้าอี้ แต่มื้อไม้ก็สั่นเกินกว่าจะยกมันตั้งขึ้นมาได้ สุดท้ายก็ทำมันหลุดมือให้ส่งเสียงโครมครามอย่างไม่น่าฟัง

8 j9 C( v+ m% W: L: U% A9 `
9 P7 ]) d& Z; B- H) J9 V“มาพี่ช่วยเป็นอะไรน่ะเรา” สุดท้ายพี่ไมล์ก็มาช่วยแล้วจับไหล่ผมทั้งสองข้างเพื่อช่วยประคองให้นั่งลงบนเก้าอี้...ตรงข้ามกับเขา
1 b) q- h' t& |, o

7 @3 C& ~; I9 _) o+ E2 }6 w“นะน้องไม่เป็นไร” ผมบอกปัดเมื่อพี่ไมล์เริ่มเข้ามาลูบหน้าลูบตาอังหน้าผากเสมือนผมเป็นไข้จนพ่อต้องตัดบทนั่นแหละถึงจะยอมหยุด
6 [# D3 O$ Y2 i* W4 A
% n) a7 R( N1 X9 ?* E: l. G
7 B0 v2 u1 r( U' @“พอแล้วสองพี่น้องนี่ พ่อมีแขกอยู่อย่าเสียมารยาทสิ”
: d  U2 ~; A' P1 i$ _
' q, [: O1 I! M5 F$ X2 Q1 p
  e' E. O. C' b: E“แหะๆขอโทษครับ เออนี่...เดี๋ยวพี่แนะนำแขกพ่อให้รู้จักคุณตี๋ใหญ่เป็นคนฮ่องกง ฮ่าๆตลกเนอะมันต้องชื่อจีนๆไม่ใช่เหรอ ทำไมชื่อตี๋ใหญ่ ฮ่าๆ”
! h* @& ~5 d# a# z. Z
# h% e2 |2 `- ?+ }1 |7 p
7 |: P, {9 [* V! E$ y“ไมล์”
; p* ]' s8 p, h0 p: Z: ?
( B1 l8 k, f% ?% i0 t# ?/ B4 v! F
“อุ้ย ขอโทษครับ แต่ผมสงสัยจริงๆนี่” พี่ไมล์หันไปขอโทษบุคคลที่กล่าวอ้างว่าตัวเองชื่อตี๋ใหญ่ ขณะที่ผมยังจ้องหน้าเขาอย่างเหม่อลอยผมอยากจะหลบสายตาลุกไปให้ไกลจากตรงนี้หรือไม่ก็ตะโกนด่าให้สาสมกับที่โดนกระทำ แต่ไม่...ไม่เลย...ผมไม่อาจละสายตาตัวเองไปจากใบหน้าเขาได้เช่นเดียวกับหัวใจที่ไม่อาจห้ามความคิดถึงที่ล้นทะลักออกมา

, w; J9 G0 O- f/ U8 o
& F7 r  ]: _' H" a1 W...ผมยังคิดถึงเขายังรักเขา ไม่น้อยไปกว่าเดิมเลย...

, y- }4 c, M4 i9 @
. V6 s; |- t% S: W“ผมชื่อตี๋ใหญ่ครับ...คนสำคัญผมเป็นคนตั้งให้” สายตาคมนิ่งเรียบแฝงประกายมองสบตาอย่างสื่อความหมาย ผมหลบสายตาวูบสองมือกำแน่นอย่างไม่อยากรู้สึกอะไรกับดวงตาคู่คมอีก...ไม่อยากเจ็บปวดอีกแล้ว ถ้ามากกว่านี้...ผมคงต้องเจียนตายจริงๆ “ส่วนชื่อเดิมที่เป็นชื่อจีน ผมจำมันไม่ได้แล้วล่ะครับ”


“คุณตี๋ใหญ่เขาเพิ่งได้สัญชาติไทยมาน่ะเห็นว่าจะย้ายมาอยู่ประเทศไทยถาวร”
1 O) j2 q2 ^, Q  e

โกหก
3 i1 A( l$ e6 f4 u+ }
. \& d8 F# @5 p; p, N5 w( F
( q& x9 P6 q9 B/ n7 o: N. cเผาะ!
  H2 u, K' a! ~, v0 q) P

“โหที่แท้ก็ย้ายตามสาวมานี่เอง”


ผมอยู่ไม่ได้...อยู่ตรงนี้ไม่ได้แล้วผมห้ามน้ำตา...ความเจ็บปวด...ความสับสน...ไม่ไหวแล้ว...ทนไม่ได้แม้สักวินาทีเดียว


ครืด

/ Y9 b" Q$ ]" l+ O
$ a. o7 ~) v" _& n  x! Q" {“ผะผมขอตัวก่อนนะครับเหมือนไม่ค่อยสบาย” ผมลุกขึ้นจากเก้าอี้และวิ่งออกจากห้องอาหารอย่างไม่สนใจอะไรอีก
$ ^7 f% h. o5 E7 x

! ^! X3 \5 ~) x" _+ C“อ้าวไม่ทานข้าวก่อนเหรอลูก”
! `( a# F& T" a9 K% l. }( ?

รู้เพียงแต่ว่า...


( t$ b3 j* k4 H) n“เป็นอะไรของเขากัน”
1 m3 ?2 D6 r- \; S
9 p* u2 g3 p+ t/ Q: k1 v
ถ้าอยู่ตรงนี้อีกเพียงแค่เสี้ยววินาที...
8 p# p9 G$ z8 `

“หรือว่าไอ้คุณปรณมันทำอะไรคนเล็ก!!”

4 J, t5 X, v) A/ {! c* d. P
อีกแค่นิดเดียว...
' X& F- s+ I5 c. {

“เหลวไหลน่าตาไมล์”


...ผมคงไม่อาจเข้มแข็งฝืนทนความเจ็บปวดกดเก็บความรวดร้าว ต่อต้านความคิดถึงได้อย่างแน่นอน...ผมไม่อยากให้เขาเห็นความอ่อนแอ...
, K" K- i, O3 O1 U5 B% Z+ S+ I
& R9 m- \) j' t
และที่สำคัญผมไม่อยากให้เขารู้...ว่ายังรักเขาอยู่

4 N) p# G; S# R3 n0 S. Z
ไม่ว่าเขาจะมาปรากฏตัวด้วยจุดประสงค์อันใด...ความบังเอิญหรือตั้งใจ...สุดท้ายทางของเราสองคนก็ไม่อาจมาบรรจบกันได้อีก
) [. D# [5 t' c/ t


; G4 L. U& B0 z: f# r
( j; i) `! i" {3 }ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึก ยกมือขึ้นกุมขมับเพราะรู้สึกปวดหัวจี๊ดหนังตาหนักอึ้งจนแทบลืมไม่ขึ้น ความมืดที่ปกคลุมไม่เป็นผล...ผมยังรู้สึกแสบตาเช่นเดิม
; G% t4 S/ p0 D' T
5 h: {( G+ |+ S* \; i8 w$ m& d' Z" u
0 l2 O/ _( Q- ]คงเป็นผลจากการร้องไห้อย่างหนักเมื่อช่วงหัวค่ำ


ผมพยุงร่างกายตัวเองลุกขึ้นนั่งร่างกายรู้สึกอ่อนแรง...ไม่ ผมต้องเข้มแข็ง


. ^6 ^  Q- a( s$ J8 U; Hในเมื่อมันไม่ใช่ความฝันอย่างที่ภาวนาให้เป็นผมก็ต้องอยู่กับความเป็นจริงได้อย่างแข็งแกร่งที่สุด


เพราะฉะนั้นถึงจะไม่รู้สึกหิวเลยสักนิดแต่ผมก็ประคองตัวเองลงไปในครัวเปิดตู้เย็นเพื่อหาน้ำเปล่าและนมจืดดื่ม
% q& t( d) H+ V; N( O4 S/ ^* E& _. b

หมับ

/ F) X) v3 q( d+ q8 M( c! e! ?
- P% N: e) ^; t& q+ K“อ๊ะ!” แก้วนมหลุดมือผลจากความตกใจที่ถูกคุกคามจากกอดทางด้านหลัง แต่มือปริศนาก็รับมันไว้ได้ทันก่อนจะตกแตกบนพื้นแล้วจัดการวางไว้บนเคาน์เตอร์ครัวโดยที่แรงกอดรัดยังไม่คลายลง
4 d/ Y9 G, F- Y% K* ~0 L8 D# W

. ]9 t' \8 p! ^ส่วนผมเมื่อรู้สึกตัวได้ก็ดิ้นสุดแรงแต่ขนาดตัวเท่าลูกแมวหรือจะไปสู้คนตัวเท่ายักษ์ได้
# `) C& W$ O$ t/ k) w# C1 ~

“ปล่อย!! อ๊ะ” ผมเบี่ยงหน้าหลบเมื่อปลายจมูกอีกฝ่ายจรดลงบนลำคอลมหายใจร้อนผ่าวรินรดเรียกให้ผมดิ้นรนหนีจากการคุกคามมากขึ้น


3 E9 w) C4 Q* m. R  Y“คุณเล็ก...” เสียงทุ้มต่ำส่งเสียงผะแผ่วโหยหาปลายจมูกหยุดรุกไล่คุกคามแต่ยังกดแช่ทิ้งไว้ให้สัมผัสได้ถึงลมหายใจกรุ่นไออุ่น

( I4 n2 [; h& n2 ^  F2 ]% z
ลมร้อนที่ทำให้ผมหยุดดิ้น สองมือที่พยายามปัดป่ายจิกแน่นลงบนข้อมือหนาที่โอบรัดช่วงเอว ตัวผมสั่นสะท้านเมื่อรู้สึกถึงบางอย่างที่กำลังจะพังทลายลง
( ^) v/ T3 C( ]2 e* Y
, B/ r" j! h. _, [' k+ `* n7 T8 A) z  R
“...ผมคิดถึงคุณ” ผมถูกจับตัวหมุนหันหน้าเอาหาอีกฝ่าย เสี้ยววินาทีต่อมาใบหน้าในแสงสลัวก็โน้มลงมาแนบชิด สายตาที่ห่างเพียงปลายจมูกกั้นจ้องมองมาอย่างลึกซึ้งโหยหา ยามที่หัวใจผมโยกคลอนคำเอ่ยเอื้อนก็เปล่งออกมาจากริมฝีปากหยักลึกที่เสียดสีกันผะแผ่วตอกย้ำให้หัวใจผมเพิ่มเป็นสั่นไหวอย่างรุนแรง “...คิดถึงที่สุด”


* o; ~+ D4 J/ \. X( x2 Tจุ๊บ


จากนั้นริมฝีปากอุ่นร้อนก็ประกบลงมาอย่างหนักหน่วงทว่านุ่มนวล บดขยี้เค้นคลึงตักตวงความหอมหวานจากผมไปอย่างไม่มีทีท่าจะสิ้นสุด ลิ้นร้อนสอดแทรกแหวกกลีบปากเข้ามาเกาะเกี่ยวสอดรัดเข้ากับลิ้นหยุ่นของผมให้ความรู้สึกกำซ่านทั่วโพรงปากลามแผ่ไปทั่วสรรพางค์กายพร้อมกับกวาดต้อนน้ำบ่อน้อยกอบโกยเข้าชิมรสอย่างไม่รู้จักพอ
* u; a& C) E: c+ `/ j2 L9 k! q, Z

ขณะเดียวกันผมก็ได้แต่ยืนนิ่งรับสัมผัส ไม่โต้ตอบ ไม่ผลักไสหรือแม้แต่ห้ามปรามฝ่ามือร้อนที่เริ่มคุกคามไปตามร่างกาย ทำได้เพียงใช้นัยน์ตามองเปลือกตาสีเข้มเบลอเบือนที่ปิดสนิทเนื่องจากเคลิบเคลิ้มกับสัมผัสวาบหวาม อีกทั้งน้ำตาที่พยายามกลั้นไว้แต่สุดท้ายก็ยังคลอหน่วงรอบหน่วยตายิ่งทำให้ภาพตรงหน้าไม่ชัดเจน
; |* `& N% T$ u4 X0 S

เขาจะรู้บ้างไหมนะว่าสัมผัสของเขาทำให้ผมรู้สึกเจ็บปวดมากเช่นไร...จูบของเขาเสมือนยาพิษที่ถึงแม้รสชาติปรับให้หอมหวานนุ่มลิ้นแต่สุดท้ายก็พรากลมหายใจไปอย่างช้าๆ...ฝ่ามือที่ลูบไล้เปรียบดังมีดปลายแหลมคมกรีดลึกลงบนเนื้อหนังให้เจ็บแสบทรมานไปทั่วร่างกาย

' y1 J# V5 {- H. ?+ t- ~3 T; d
- A" D5 m& {  x, X& @* wผ่านไปนานแสนนานความขมขื่นแสนวาบหวามก็จบลง


/ b2 c+ ?, w' |  [7 X; D8 a3 A7 }( ^“คุณเล็ก...” ใบหน้าคมถอนออกพร้อมกับเปลือกตาเปิดปรือขึ้น ฝ่ามือที่ประคองท้ายทอยเลื่อนขึ้นมากอบกุมใบหน้าพลางใช้ปลายนิ้วโป้งเกลี่ยหยาดน้ำตาบนผิวแก้มให้อย่างอ่อนโยน
" D, F  B, f. U" X* h
% U, ]7 W2 z9 M5 w* N4 g, P1 C
" J0 ?, p# a" v9 L“ผม...”


“พอใจหรือยัง”
- ~4 }; b/ V6 B- t5 ?8 ~

“...”

) i; _$ C6 s6 M' o' a1 W
“ถ้าพอใจแล้วก็ไปสักทีกลับที่ของนายไปได้แล้ว!!”ผมพูดเสียงเรียบเย็นชาไม่ได้ตวาดหรือตะคอกแต่อย่างใด
1 P1 o" g. \2 J# m3 B9 W' V+ u- h
# U2 g  Q3 @$ T4 ?! J% o5 C
4 T& S" q# ]( t) Gเขารั้งผมเข้าไปกอดแน่นอีกครั้ง

6 M* i, F8 z3 d0 y
“ผมจะไม่ไปไหนอีกแล้วที่ของผมคือข้างๆคุณ ผมขอโทษ ขอโทษสำหรับทุกสิ่ง คุณฟังผมอธิบายก่อนนะ...”

5 E9 @# a* d! A: E1 _- z
2 ]! X/ l" U" T1 @0 b“ถามฉันสักคำหรือยังว่าฉันต้องการหรือเปล่า” ผมพูดแทรก ซึ่งก็เพียงพอให้เขาหยุดเสียงลง ผมจึงออกแรงดันแผ่นอกกว้างซึ่งคราวนี้เขาก็ยอมปล่อยแต่โดยดี


' _# N$ |* v* x; o1 S! i“ฉันไม่ได้ต้องการนายแล้ว...คุณจิ่นสือ” จบคำผมก็ดันเขาออกให้พ้นทางแล้วเดินจากมา
9 E8 a* Y# b; p- K9 {1 a" e

; ~, ?, I9 G# R7 [# m  N+ s“ผมไม่เชื่อหรอกนะว่าคุณจะเลิกรักผมแล้ว”
6 b3 W' R' m* Z8 [4 |* B

/ t' k- \8 t8 i% Q1 d5 Aปลายเท้าผมชะงักลงแต่ก็ไม่คิดจะหันหลังกลับไป
1 t. v" n5 n! O/ y! Q3 x% J; V

“รักงั้นเหรอ มันไม่ได้สำคัญอะไรอีกแล้วล่ะ” ผมกลืนก้อนสะอื้นลงคอพร้อมกับเค้นเสียงที่ตรงกับหัวใจผมออกมา “เพราะมันลบล้างกันไม่ได้เลยกับการทรยศหักหลัง”

* i9 n+ \- Z/ ]2 m; k* j0 R
ใช่แล้วล่ะ...ต่อให้ผมรักเขามากมายแค่ไหน เราก็กลับมาคบกันไม่ได้อยู่ดี...เพราะผมคงเชื่อใจเขาไม่ได้อีกต่อไป แล้วการอยู่อย่างหวาดระแวงมันจะมีความสุขได้เช่นไร
1 b! b& `1 I  X. k4 p' y9 |

แม้แต่ประโยคที่ว่าเขาจะกลับมาอยู่ข้างๆกันผมยังไม่ปักใจเชื่อเลย...ผมไม่มีทางเชื่อว่าเขาจะทิ้ง ‘คนๆนั้น’ เพื่อมาหาผมได้

4 g0 r$ P, b& a
. r$ O) Q8 e/ P+ b0 Lมันก็คงเหมือนกับทุกครั้งที่สุดท้ายแล้วคนโดนทิ้งก็คือผมอยู่ดี...
! u. O9 ?  T5 X" x" b2 t, h
# W$ e+ }* x; ?  D; V2 v
: a3 a: r3 N" N, C

; H) j5 \' G: g1 j
$ Q( t' f+ m; g! C+ x* \คิดว่าคำพูดของผมเมื่อคืนมันจะทำให้เขาถอดใจหรือเปล่า...ขอตอบเลยว่าไม่ เพราะเช้ามากลิ่นหอมของอาหารยังลอยโชยมาพร้อมกับประโยคแสนชื่นชมของแม่


“เช้านี้เกี๊ยวกุ้งเต้าหู้ไข่ฝีมือคุณตี๋ใหญ่เขาอร่อยมากเลยนะลูก พ่อกับแม่ลองชิมมาแล้ว”
% y" B/ s$ S1 i# f: W
, z. Q9 ~1 |6 \6 c
ผมมองชามเกี๊ยวตรงหน้าก่อนมองเลยไปยังอีกคนที่ส่งยิ้มบางตอบกลับมา จึงตัดสินใจคว้ากระเป๋าเอกสารแทนการหย่อนก้นลงบนเก้าอี้เหมือนอย่างเช่นทุกเช้า

/ O/ \( f# {0 {. H- y
“ผมไปทำงานก่อนนะครับแม่พอดีวันนี้มีประชุมกับฝ่ายศิลป์”

+ ~, f- y, v& b" @
6 i) |: J8 j5 Z: m3 o“อ้าวไม่ทานอาหารเช้าก่อนล่ะลูก”
" d+ S7 [0 e0 y2 S6 K
2 c. w7 D* T0 C: T$ E
8 _" K+ T) D# c6 x5 {“ไม่ล่ะครับผมกินไม่ลง”

+ A' d! V- l& _% t: P( g
7 S7 H0 k- F6 L, zแล้วผมก็เดินออกมาเลยไม่แม้แต่จะหันไปมองหน้าอีกคนแต่หางตาก็เผลอมองเห็นสีหน้าผิดหวังได้อย่างชัดเจน  มันยังคงซ่อนไว้ภายใต้ใบหน้านิ่งเรียบเช่นเดิม จึงขัดใจตัวเองอยู่ไม่น้อยที่ยังอุตส่าห์มองออกอีก

9 e' b: |* }# p  w; c3 s8 D
โฮ่ง

9 ]' m0 J- [( x0 o: n/ I. q
- E6 W, b+ h% k) r! Eแต่แล้วก็ต้องระบายยิ้มออกมาเมื่อข้างรถนิสสันมาร์ชของผมมีเจ้าหมาขาหักนั่งหูตั้งรออยู่


ผมเดินเข้าไปทรุดตัวนั่งยองลงตรงหน้ายื่นมือออกไปและแทบจะทันทีเจ้าตี๋น้อยก็ยกขาข้างที่หักขึ้นมาวางบนฝ่ามือ
3 S  z* m* m# M  Q) X

“คิดถึงจังเลย~” แล้วฉลาดอย่างเจ้าตี๋น้อยน่ะหรือถึงจะฟังไม่ออก มันจัดการกระโดดโถมเข้ามาในอ้อมกอดผมพร้อมทั้งส่งลิ้นสากมาเลียใบหน้าจนแฉะน้ำลายไปหมด  
. K! S& c+ r. j
6 o7 O7 {9 X' h
9 n8 L. G+ W. P3 R7 j1 [5 R2 K“โอ๊ยพอๆพี่เลอะหมดแล้ว ฮ่าๆ ไม่เอาๆเดี๋ยวโดนขาเดี้ยงกว่าเดิมนะ” ปล้ำเล่นกันอยู่พักหนึ่งจนผมล้มก้นจ้ำเบ้าลงไปนั่งแผ่กับพื้นนั่นแหละมันถึงจะยอมหยุด
& T1 q& R7 q, a9 c- r- \
9 A' [5 ]1 f; R8 Z
  \3 x2 P% i( S7 k$ kผมก้มลงจุ๊บเหม่งเมื่อมันยอมสงบเสงี่ยมนอนหมอบลงไปก่อนให้รางวัลด้วยการใช้สองมือประคองให้หน้ามันแหงนขึ้นมาแล้วจุ๊บลงบนปลายจมูกสีดำ

! l: U- F4 q3 A5 @7 }
“อยู่กับพี่ด้วยกันที่นี่ไหม ไม่อยากให้กลับไปเลย” พูดพลางลูบหัวมันอย่างเอ็นดู เพิ่งเจอกันได้แค่วันเดียวก็ต้องจากกันอีกแล้ว หนึ่งปีที่ผ่านมาผมคิดถึงมันมากเลยนะ แค่คิดว่ากลับมาจากทำงานจะไม่ได้เห็นมันอีกผมก็ใจหวิวๆแล้ว“หึ ไม่อยู่ด้วยกันก็ไม่ต้องมาอ้อนเลย”


ก็มันเล่นเอาหัวมาดันๆถูๆขาก่อนนอนหงายท้องพลิกตัวไปมาซ้ายขวาแล้วทำเหลือบตาเหลือกมองมาอ้อนๆชิ ยังจะมีเสียงคราหงิงด้วยนะ
3 X+ x- K; `$ u8 G- j

& c+ ]* C0 V9 N& \ฉลาดไม่มีใครเกินเลยเจ้าตี๋น้อยผมเนี่ย!!
2 _' J3 u/ I" m

“ท่าทางมันจะชอบน้องนะ กับพี่มันโคตรหยิ่งเลย” ผมหันไปตามเสียงก็เจอเข้ากับพี่ไมล์ในชุดออกกำลังกายยืนเท้าเอวมองไปยังเจ้าตี๋น้อยอย่างหมั่นไส้
& a* I  L, V5 L9 p' G" g
' g3 [& X/ \: i/ p* L  A
“พี่หน้าตาไม่ดีล่ะสิ”
' W5 I- U& Q) S5 }+ i

7 W- B- m  A% [“โห ช่างกล้าแต่พี่หมั่นมันจริงๆนะ เมื่อเช้าลูบหัวเล่นหน่อยทำเป็นสะบัดหนีทีกับน้องล่ะอ้อนเอาๆอย่างกับเป็นเจ้าของมันอีกคนแน่ะ”


อึก พูดเหมือนมีตาทิพย์
) s" h4 Z2 [+ t( a
2 X0 H0 ?, }* w' R# Z5 p) F
“สงสัยมันถูกชะตากับน้องมั้ง เอ่อ ผมไปทำงานดีกว่าแล้ววันนี้พี่ไม่เข้าบริษัทหรือ” ผมเปลี่ยนเรื่องพลางลุกขึ้นยืนจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่
. N  x' Y4 O4 w# `
+ w& i7 W: \  E/ B% U9 I3 i: @1 y
: J+ W8 w) V$ l& Q9 r“เข้าช่วงบ่ายพอดีเดี๋ยวพี่ต้องเข้ากรุงเทพฯไปส่งคุณตี๋ใหญ่ขึ้นเครื่อง”
! L1 j! m! }8 m( P
! M: B" k  O# k
กึก

3 k2 Z! |3 k# x: _8 L) U9 y9 h: f$ X
“เขาจะกลับวันนี้แล้วเหรอครับ”
. r, A9 X% `* K& o! a
- u' v, |* K5 Y; ?' @7 M' S, B
“น่าจะนะพ่อว่ามาอย่างนั้น”
$ M/ n: _* @! t- s0 ?
6 i+ _6 a- |6 K2 E  J9 p8 i* ]
ผมนิ่งไปก่อนค่อยๆก้มลงไปมองเจ้าตี๋น้อยตรงหน้าย่อตัวลงแล้วใช้อ้อมแขนกอดมันไว้แน่นพลางซุกใบหน้าเข้าหาขนสีดำขลับ

3 S: i- B  A5 G' @+ }) h9 e
“ฮึกกอดลานะตี๋น้อย”
9 F4 S4 S* @9 ^8 n7 N) b' G

“หงิง”

ซ่า~ซ่า~
2 r) Z# F0 S* z4 M; ]
- h, W0 Q! U# P% W$ D
สายลมโบกพัดลู่ใบหน้าหอบเอากลิ่นอายของน้ำทะเลโชยเข้าจมูกพร้อมกับพัดพาเอาเกลียวคลื่นสาดซัดเข้าหาฝั่งจนเกิดฟองสีขาวล้อกับหาดทรายเนื้อนวลละเอียดตาบรรยากาศที่ทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลายขึ้น


ยิ่งช่วงนี้มรสุมเข้านักท่องเที่ยวจึงบางตาลงเลยได้ความเงียบสงบอย่างใจต้องการ...


3 k' B3 w  y  ?3 fแม้จะเป็นคนไล่ให้เขาไป แม้จะบอกว่าเราไม่สามารถเดินไปด้วยกันได้ แม้จะเป็นคนที่ทรยศหักหลังกันอย่างเลือดเย็นแต่สุดท้ายก็อดจะวูบโหวงในใจไม่ได้
1 H, ^  U5 B$ V) v+ m
/ u; r6 t: P1 i: }5 ]
/ X7 T' s% g; ^3 K3 aหลังเลิกงานก็เหมือนเช่นเกือบทุกวันที่จะมานั่งปล่อยใจลงทะเล ต่างกันที่ทุกทีผมจะหนีความวุ่นวายไปหาดนางรำหาดทรายสีขาวเนียนละเอียดตัดกับน้ำทะเลสีฟ้าครามสดใส รอบเกาะมีโขดหินสีน้ำตาลเข้มจัดวางตามเป็นแนวอย่างที่ธรรมชาติได้สร้างสรรค์ไว้กลมกลืนกับประติมากรรมรูปปั้นพระอภัยมณีกับนางผีเสื้อสมุทรอันเป็นเอกลักษณ์ของหาด


  V% J7 ?4 j. b- Hแต่วันนี้ผมมายังหาดพลาที่ถึงแม้น้ำทะเลจะสีสวยสู้หาดนางรำไม่ได้ เนื้อทรายไม่ขาวละเอียดเท่าซ้ำยังมีแนวปูนสูงเกือบสองเมตรกั้นชายหาดเอาไว้ แต่อย่างน้อยหาดก็ไม่ได้ปิดตอนหกโมงเย็นสามารถให้ผมนั่งอยู่ตรงนี้จนถึงเมื่อไหร่ก็ได้อย่างใจต้องการ
9 k7 |, h% d, Y" W+ W# L' H. X
) o. q8 r+ U% q: ~& @. \
, P- a' L8 Q" C+ K7 I+ ^# lผมก็เชื่อว่า...หาดทุกหาดมีมนต์ขลังของมันอยู่..

& d8 P2 g7 `( S' O( ^; z0 F6 c
อย่างเช่นเวลานี้ผมนั่งมองพระอาทิตย์สีส้มกำลังจะจมหายลงในทะเล แต่ยามจะลาลับก็ยังทอแสงสีทองลงบนผืนน้ำสีดำให้เกิดประกายวิบวับดั่งดวงดาวนับล้านจากฟากฟ้าเต้นระบำปล่อยแสงระยิบระยับแข่งกัน


ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ
. k( |% A, N9 p! i$ p; L
$ l, K( ~! {7 }/ h) M6 a6 N
ผมหลุดจากความคิดเมื่อเสียงโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงดังขึ้น


) j" |* Y3 Z4 S  X“ครับแม่”
. c, T1 i' i% `! ~/ `0 [/ j
; z; V( k2 u) T5 ?
6 M/ P1 \2 _; U" p' u“อยู่ไหนน่ะเล็ก มืดแล้วนะลูกยังไม่กลับบ้านอีก”
0 e4 ]+ X4 J+ Y
- M' u/ T; J$ V$ G$ \
“ผมอยู่หาดพลาน่ะครับ”
# \* W3 A8 u+ s6 N. `+ |( U
2 R6 L1 {! m+ K
“ถึงว่าตาไมล์ไปหาที่หาดนางรำไม่เจอ ทำไมวันนี้ไปไกลจังลูกทุกคนรอทานข้าวอยู่นะ”


2 o; U* V  o: D6 k. |) F“ทานกันได้เลยไม่ต้องรอครับ เล็กว่าวันนี้จะนอนค้างที่หาดคงไม่กลับบ้าน”เสียงแม่เงียบไปสักพักหนึ่งก่อนเอ่ยเอื้อนขึ้นมาด้วยน้ำเสียงอาทร
3 m- H  Y$ M4 \6 q2 |2 e7 h

“ไม่สบายใจอะไรหรือเปล่าลูก”
5 d% ^8 R5 r" {8 `

“ผมแค่อยากนอนฟังเสียงคลื่นน่ะครับแม่ ไม่ต้องห่วงนะครับ รักแม่นะพรุ่งนี้เจอกันครับ”
+ Z. e/ U' c8 p' }4 L7 j/ Q

วางสายจากแม่ไปแล้วผมก็นั่งทอดสายตาไปยังผืนน้ำทะเลสีดำกับฟังเสียงคลื่นกระทบฝั่งไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนจากเย็นย่ำเป็นหัวค่ำมืดสลัวและ ณ ตอนนี้ มืดมิดเงียบสงัด...ทุกสิ่งอย่างถูกความมืดปกคลุมมีเพียงแสงจันทร์เรืองรองสะท้อนให้เห็นรูปทรงเรือนราง โชคดีที่ท้องฟ้าเปิดโล่งไร้เมฆบดบังจึงได้เห็นกลุ่มดวงดาวพราวระยับแข่งกับผิวน้ำดั่งภาพสะท้อนของกันและกัน


“เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอกครับ”

6 E( J/ _  V2 J: C
ขวับ
9 U; x/ ?/ }1 [5 l7 V- e  @
& _- O! u. X/ V6 h
ผมหันไปตามเสียงของคนที่คิดว่าบินกลับไปฮ่องกงแล้ว แต่ ณ ตอนนี้เขายืนอยู่ตรงหน้าผมในชุดเสื้อกล้ามกางเกงขาสั้นอย่างที่สมัยก่อนเขาชอบใส่...สวมทับด้วยเสื้อแจ๊คเก็ตสีแดงตัวคุ้นตา...ตัวที่ผมซื้อให้


2 ?8 N& J! f7 @; K& o) H- U* Gฟึ่บ!
) P  U4 ~2 o3 `/ [1 P5 b- ]
" Z8 }) v8 h" M! }; _/ I3 Q/ ?
ผมลุกขึ้นยืนแล้วเดินหนีทันทีแต่ก็ช้ากว่าอีกคนที่เข้ามาคว้าต้นแขนเอาไว้


“ไหนว่ากลับไปแล้วไง!!” ผมสะบัดมือหันหน้ามาตวาดสุดเสียง


“จะให้ผมไปไหนก็หัวใจผมอยู่นี่!!”
7 F4 x# C1 W7 ~- k

“ไปตายซะไป!”

# z; f" t) }/ e  s
0 v% p4 u7 O5 F% [/ rไม่ได้คิดเช่นนั้นแต่ปากมันไปเองเหมือนเป็นปฏิกิริยาตอบโต้อัตโนมัติเพื่อปกป้องหัวใจตัวเองจากประโยคกลลวงที่อีกฝ่ายสร้างขึ้น


5 e" R: z) X$ M8 F...เมื่อก่อนเคยบอกรักที่ไหนกัน...
" ^  y( A% [0 W3 S

“ผมรู้ว่าผมเลว แต่ช่วยฟังกันหน่อยได้ไหม”
( B2 Y: {6 t1 V+ W- T; ]

5 Z$ I# C% W& v7 V* \6 c% B“ไม่ฟัง!!! ไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น! ไม่ฟังๆ” สองมือยกขึ้นปิดหูแน่นพลางนั่งคู้ทิ้งตัวลงบนปลายเท้าศีรษะส่ายไปมาอย่างไม่อยากรับรู้อะไรอีก


“เล็ก...คุณเล็ก!!”

" [8 I' ^# C) j( s, E
  B# [# ]6 c4 z) \เพี้ยะ ปั่ก ตุบ


ผมยกมือขึ้นปัดป่ายกันไม่ให้อีกฝ่ายเข้าใกล้
+ _  S$ e2 Y2 s. z9 x4 a- H4 e; G' f* I9 q
. e6 ]7 S3 K9 Q6 r$ m8 z
$ {" C- L) Y1 b- u4 Q“...!!” สุดท้ายเขาก็ยอมล่าถอยออกไป ร่างกายสูงใหญ่ยืนนิ่งใช้สองตาจ้องผมอย่างผิดหวังเสียใจแต่เชื่อเถอะไม่เท่ากับที่ผมเคยรู้สึกหรอก ก่อนจะทำในสิ่งที่ผมคาดไม่ถึงคือ...ค่อยๆเดินถอยหลังห่างออกไป...โดยทิศทางนั้นเป็นทะเลแสนมืดมิดและน่ากลัว


ช่วงขายาวค่อยๆก้าวถอยหลัง...ทีละก้าว...ทีละก้าว โดยตลอดเวลานัยน์ตาคู่คมยังจ้องมองมาที่ผมอย่างไม่ละสายตาระยะห่างของเราสองไกลห่างกันเรื่อยๆ จนกระทั่งเท้าทั้งสองข้างของเขาสัมผัสกับระลอกคลื่นร่างกายผมก็ผวาเฮือกจะกระโจนไปหา...
% x9 F, N6 E; t& M6 Q2 k; @/ \
% q8 j. \  [; B7 P1 ^( @* Y" z
$ J/ G3 _3 `; Y/ O....แต่ก็หยุดตัวเองลง...มันเป็นแค่แผน...เป็นแค่เล่ห์กลให้ผมหลงไปติดกับ...เขาไม่คิดจะตายจริงๆหรอก...ก็แค่อยากให้ผมใจอ่อนก็เท่านั้น...
2 r# G7 s) [9 C9 ~; p; J

- {8 x" M' [8 y7 t6 p+ _1 K* |ซ่า!~ ซ่า!~
; E0 J) s' b+ {' y; _+ u
, t3 r1 E7 u* g; p
เสียงคลื่นไม่ให้ความรู้สึกผ่อนคลายอีกต่อไปแล้ว ตรงข้าม...มันกลับเหมือนปีศาจร้ายที่พร้อมกลืนกินทุกสรรพสิ่งให้หายไปในความมืดมิดอันน่ากลัว...ความรู้สึกร้อนรุ่มกระสับกระส่ายเกิดขึ้นกับตัวผมจนไม่สามารถที่จะทนอยู่เฉยได้อีกต่อไปสองเท้าวิ่งลงไปยังริมหาดพร้อมกับตะโกนเสียงกึกก้องแข่งกับเสียงคลื่นให้คนที่อยู่กลางทะเลหยุดกระทำบ้าๆสักที
  M' @: r2 K. f; `* W: |# P

5 J# \1 `6 V0 }4 J: m$ T) o“ขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ!! จะบ้าหรือไง อยากตายจริงๆใช่ไหมฉันบอกให้ขึ้นมา!!”

7 f1 ]4 m6 M+ m/ Q% j$ U
: ]- K1 Q9 S) q7 T+ K$ m0 o$ qซ่า~ ซ่า~
2 u2 \& w, K( k$ Z9 O

9 k1 X0 r! d# V& k4 M6 Qเขายังคงเดินถอยหลังต่อไปเรื่อยๆขณะที่สายตายังจ้องมองกัน แม้จะในความมืดอันห่างไกลผมก็ยังเห็นแววตาแน่วแน่ของเขาสายตาที่ว่าเขาจะไม่ยอมหยุด...จนกว่า...

# D! b2 F) Y) c
ครืน!~ ครืน!~
4 d# I2 i- D9 B3 g( X4 u
. Z* Q7 A' H9 _
# q( @$ L$ y& C5 T( Y+ Rผมแหงนหน้าขึ้นมองท้องฟ้ามืดมิดที่บัดนี้ไร้ประกายดาวด้วยเมฆหมอกก้อนดำทะมึนเคลื่อนตัวมาปกคลุมทั่วพื้นที่เสียงฟ้าร้องครืนพร้อมกับลมกระพือพัดโหมเป็นสัญญาณว่าอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าลมฝนต้องกระหน่ำลงมาแน่นอน

* n& [' p  I5 d& _
นั่นยิ่งทำให้ผมร้อนรน หันไปมองอีกฝ่ายที่เวลานี้ถูกท้องทะเลดำมืดกลืนหายไปจนถึงช่วงอกแล้วมิหนำซ้ำสายฝนยังเริ่มโปรยปรายลงมา ลมพัดโหมให้ใบไม้ต้นหญ้าปลิวลู่โน้มเอียงตามแรงลมเม็ดทรายกระจายขึ้นฟุ้งทั่วหาด ผืนน้ำที่นิ่งสนิทเริ่มตื่นตัวโยกคลอนก่อเกิดเกลียวคลื่นตีกระทบจนเกิดเสียงเซ็งแซ่ช่างน่ากลัวจับใจ
; [3 |4 C5 k! Q' U: {

แปะ แปะ แปะ
: U5 N5 Z5 S2 T5 h! S2 X4 f
) @, A4 k% w( r$ i3 `; k& k/ f+ D
“พอ!! เลิกเดินลงไปได้แล้ว! ฉันบอกให้นายหยุดแล้วขึ้นมา!”
, S) _' p% s% l$ K6 Q8 u; J  U4 b
. a5 r* P( ^+ L/ n- P# k7 s7 o
ครืน!~ ซ่า!~


2 V3 _; j9 v" n( P4 yเปรี้ยง!!

# m  \6 |( T% {4 F* J$ e
ผมวิ่งสวนกระแสคลื่นที่เริ่มก่อตัวขึ้นสูง ตีแหวกแรงต้านลงไปกลางทะเลแต่ก็ไม่สามารถถึงตัวเขาได้เนื่องจากเขาอยู่ลึกเกินกว่าที่ความสูงของผมจะเอื้ออำนวยผมลูบละอองน้ำที่กระเซ็นเปรอะใบหน้าบดบังการมองเห็นในขณะที่ตะโกนก้องอยู่ตลอดเวลา
3 }" N7 d) J, [* u

“ขึ้นมา! อยากตายจริงๆหรือไง!!”
" k/ t2 @5 s$ ]7 K* U+ J! Q

5 N* N5 V% a& ?9 r3 ^! P“ผมรักคุณนะคุณเล็ก ขึ้นฝั่งเถอะครับมันอันตราย” คราวนี้คนที่เงียบมาตลอดเปิดปากตะโกนกลับมาเมื่อเห็นว่าผมเริ่มเดินลุยน้ำลึกลงไปอีกครั้ง
# v; _' c0 I4 @5 N' H
( Z9 u. f0 E. ?. p  _
“มาบอกรักบ้าอะไรตอนนี้ ขึ้นมา แค่กๆ ขึ้นมานะ! บอกว่าหยุดเดินได้แล้วไง!”
. o6 G5 g; N/ I9 W7 [% }

$ F; S, i; Q2 T! O7 @" W- c7 Y% I8 hครืนนนนนน! ซ่า!~

$ Z& B# ?7 |/ k3 \
; h6 |/ D" P9 w2 h* g, z/ i- G4 |“คุณเล็กกลับไปมันอันตราย! ผมผิดจนไม่น่าให้อภัย ทำตัวน่ารังเกียจสมควรแล้วที่คุณไล่ให้ไปตาย แต่ผมรักคุณนะ รักคุณจริงๆ” ผมพยายามเดินเข้าไปหาเขาจนตอนนี้น้ำปริ่มริมฝีปากแล้ว


" ^8 P0 p/ r/ q6 ?- r- Q“ฮึก ฉันไม่ได้อยากให้นายตายจริงๆสักหน่อย...ฮึก แค่กๆ”


ตูม!!
* W8 k; j- p5 k* `9 Q9 a7 K
( w3 A: W- `, @: M
' ^* H) u8 ?) b9 s( Zในจังหวะที่ผมเดินแหวกน้ำพลางตะโกนโต้กับเขาอยู่นั้นคลื่นยักษ์ที่มาจากไหนไม่รู้โถมแรงเข้าหาอย่างไม่ทันตั้งตัวร่างของผมดิ่งลงสู่ความมืดมิด ลำตัวถูกเกลียวคลื่นพลิกกลับกลายเป็นสองเท้าลอยคว้างสัมผัสความว่างเปล่าแต่เป็นสองมือที่ตะกุยตะกายสัมผัสพื้นทรายของก้นทะเลลึก
* C* t( ?. m8 K& ?6 B+ Y! F( x
  \% @* x: c2 {. n+ Q" }
ผมพยายามตะกายเพื่อให้ตัวเองโผล่พ้นผืนน้ำ แต่มันช่างยากเหลือเกินกับการต่อสู้กับเกลียวคลื่นอันบ้าคลั่ง ยามที่น้ำเค็มไหลบ่าเข้าจมูกเข้าปากแทรกซึมแย่งอากาศ ดวงตาแสบพร่าระคายเคือง
8 f4 N4 v' n( y7 T# R
/ t; _$ c( e% q
. c" s( F( s& _4 i1 [หมับ
5 ?/ [$ k. U1 h+ g1 l7 J
. l& E! S+ C0 K3 s& ?
แรงกระชากที่แขนดึงผมจากก้นทะเลลึกสู่ด้านบน เมื่อโผล่พ้นผืนน้ำสู่บรรยากาศที่เต็มไปด้วยออกซิเจนให้ผมสูดลมหายใจเข้าลึกอย่างตะกรุมตะกรามพร้อมทั้งไอสำลักไปพร้อมๆกัน
& z7 j0 P3 D$ W! |' B4 E% [
2 k' V/ y/ M/ S5 V* ^% z1 z
& x; n& t1 z5 u( Q# e6 R/ M" L“คุณ...เป็นไงบ้าง” เจ้าของมือหนาที่ช่วยดึงผมขึ้นมาและยังช่วยลูบใบหน้าเอ่ยถามด้วยเสียงเป็นกังวลใบหน้าหวาดกลัวของร่างที่ผมกำลังเกาะยึดทำให้ผมร้องไห้โฮออกมา พลางใช้มือข้างหนึ่งทุบตีเขาไม่หยุด
% p; }$ \% k6 `; m; _5 \3 ~
* k* q! `5 m, n
+ O5 H( D% ^- H( Q" ^# c  J“ไอ้บ้า ฮือออ ไอ้หมาบ้า นายเป็นต้นเหตุทำให้ฉันเกือบตายอีกแล้วนะฮึก ฮือออ” ผมสะอื้นไห้ไม่หยุดซ้ำยังไม่คิดจะออมแรงมือปากก็พร่ำด่าอย่างเจ็บแสบ...
1 a- p7 c. C) W) W' R$ L2 Z/ ?
! W" a; `! M6 R! i4 N( p, N; r) ~$ z
; A) ]  K3 _. i8 T+ h6 F4 R# }แต่ใครจะรู้ดีไปกว่าใจผม...ว่าสาเหตุที่หลั่งน้ำตามันมาจากความเจ็บใจตัวเอง...ที่ลึกๆแล้วก็ไม่สามารถโกรธแค้นคนตรงหน้าได้เลยซ้ำยังยอมอภัยให้ง่ายๆเพียงแค่เห็นเขาจะหายไปต่อหน้าต่อตา


+ n5 C/ j; z2 lในระหว่างที่จมลงใต้ทะเลผมตกใจ ผมหวาดหวั่น แต่ไม่มีความกลัวเลยเพราะผมมีเขาอยู่...มั่นใจว่าเขาต้องช่วยผมได้
5 w# A7 B8 |3 R/ l5 L

# n/ U$ [# X1 a4 X' y* U7 t5 }! `“ผมขอโทษ...ผมเสียใจ...รักคุณนะ”
: @8 O# |! c$ Y
9 U9 C* L0 c. q6 s( W  B
& d3 T2 D( r0 C" B+ t“ฮือออออ”


9 c  E5 {# n% h1 _& a% |0 gณ วินาทีนี้ผมยอมแล้ว ยอมลดทิฐิทุกอย่างลงเพื่อฟังเขาอีกสักครั้ง

.........................................................................................

Aonz003

sa99

ขอบคุณครับ

guide01

ขอบคุณมากเลยครับ

uglymen

น้ำตาไหลพราก ล้นมหาสมุทรเลย

pipi1

ขอบคุณครับ

a03

ดอกม่วง

กว่าจะยอมลดทิฐินะเล็ก ไล่เขาไปตายแต่ตัวเองเกือบตายเอง(ใหญ่ง้อด้วยวิธีนี้ถือว่าเสี่ยงแต่ก็ผ่านฉลุย)555555555555

lekthai

ขอบคุณ

minone

ขอบคุณ​มาก​นะ​ครับ​

maravann

ขอบคุณครับ

rowetszaa

ขอบคุณครับ

gaybin

ตอนนี้น้ำตาจะไหลเลยครับ

topto

ตามต่อ

hnum

ขอบคุณครับ

kimkibomwarm

บริษัท น้ำปลารสเอก จำกัด

loveza

ขอบคุณครับ

winwin2

ขอบคุณครับ

bassabassy

อ่านแล้วยิ้มตามเลย

mm2013

ขอบคุณมากครับ