รักเร่ร่อน...ของคนจรจัด20 bymod-cup

tor_8915

เร่ร่อน20
+ A  X4 a- h* z$ M
$ N5 L# Y+ a  l



หนึ่งปีผ่านไป


& c, X: j6 ~  p6 a1 L4 v) l9 _/ B“คนเล็ก!”
9 E. Q( d% r, K1 g# @. [" S% j

! W& C! @: s# f. H) ?/ A. xผมหันไปมองตามเสียงเรียก
7 V' R* L2 T; n& ~/ \& ^

/ X; p' M  `3 a* D “แฮ่กมาอยู่นี่เอง” เจ้าของเสียงวิ่งย่ำเหยาะลงบนเนื้อทรายสีขาวละเอียดก่อนหยุดปลายเท้าลงตรงหน้า“พี่ตามหาให้ทั่ว”

% k- y0 p$ H; _; u/ o0 `8 i: J
" b" x+ H7 z; sพี่ไมล์นั่งลงข้างๆ และทันทีผมก็เอนศีรษะซบไหล่ที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามของพี่ชายคนรอง เอามือจับๆตรงกล้ามเนื้อแขนเล่นพี่ชายใครน้าหุ่นก็ล่ำหน้าก็หล่อ


“ก็...เบื่อ” ตามด้วยถอนหายใจอีกเฮือกให้รู้ว่าเบื่อจริงๆ


“ไอ้คุณจริตนั่นมาตอแยอีกแล้วเหรอ”


7 y) {! o$ Z, E: m“เขาชื่อประกิตต่างหาก”

5 ]6 W' D" n; k! F7 L
7 K7 n: a8 v" n9 u“ก็นั่นแหละแล้วใช่อย่างที่พี่พูดไหม”
) ^4 |7 h9 O1 j7 d6 W& M

“อืม” ผมพยักหน้า คุณประกิตหรือคุณปรนเป็นลูกชายเจ้าของห้างสรรพสินค้าชื่อดังของจังหวัดชลบุรี และเป็นลูกค้ารายใหญ่ของบริษัท น้ำปลารสเอก จำกัดของพวกเราด้วย

5 F: S+ u: }* {* G) C3 c8 `
$ J4 J& j$ I& a5 m9 Fเมื่อห้าเดือนก่อนผมเจอกับคุณปรนจากการไปประชุมเรื่องการจัดโปรโมชั่นของสินค้า และก็นั่นแหละ...ไม่รู้ว่าส่วนไหนของผมไปกระแทกตาเข้าเลยตามจีบผมอย่างออกนอกหน้าประหนึ่งผมเป็นหญิงสาวสวยหยาดเยิ้ม


( F8 g8 M! D; o) Z) V; u* |ได้ข่าวว่าผมเป็นผู้ชายและเขาก็เป็นผู้ชาย ดีนะที่ครอบครัวผมรับรู้เรื่องรสนิยมทางเพศของผมแล้ว ไม่อย่างนั้นคงต้องเป็นลมล้มพับกันแน่ๆที่มีผู้ชายมาตามจีบคนเล็กของบ้าน
) B8 K8 n/ y) h8 p4 j1 q
* ]. s# G5 Z0 t1 a4 }
“เขาก็ดูจริงใจหน้าตาก็ดี ทำไมถึงไม่ชอบล่ะหืมม”


“พี่อยากให้น้องคบกับเขาเหรอ”

: t4 N- n. X, L! E2 f: a) G* z! T
0 W3 p* _7 v9 Y2 t“ก็ไม่อ่ะพี่หมั่นไส้มัน เก๊กหล่อ”


, {& `* c, N* X0 J& T; r“เขาก็หล่อจริงๆนิ”

3 D1 N* r. G- i0 r$ p
3 }7 K* a. P& B" t$ i“แน๊! แล้วที่นั่งอยู่ตรงนี้หล่อสู้ไม่ได้ตรงไหน” พี่ไมล์ผลักศีรษะผมที่วางบนไหล่อย่างน้อยใจผมเลยใช้สองมือยึดเอาไว้แน่น พลางขืนศีรษะไว้สุดฤทธิ์แล้วพูดจาเอาใจพี่ชายขี้ใจน้อย
! M- S, ?3 ~% _! h5 x- ?

$ W5 K0 V* Y' L7 h- C“ใครจะมาสู้พี่ชายของผมได้ล่ะคนเนี้ยหล่อที่สุดแล้ว” แล้วพี่ชายบ้ายอจะต้านทานไปไหนได้นอกจากนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างหลงตัวเอง
3 C' x" Q2 A+ C8 l6 Z( i4 `1 l

“เปิดใจบ้างนะคนเล็ก” แล้วยิ้มกว้างของผมก็ค่อยๆหุบลงเรื่อยๆเมื่อน้ำเสียงจริงจังแฝงความห่วงใยอย่างชัดเจนกับฝ่ามือหนาอบอุ่นที่เอื้อมมาลูบศีรษะผมอย่างอาทร “ตั้งแต่เรากลับบ้านมาก็เอาแต่ก้มหน้าก้มตาทำงานกับหมกตัวอยู่กับบ้าน หรือไม่ก็มานั่งเหม่อลอยอยู่ที่หาดบอกตามตรงว่าพี่เป็นห่วง ออกไปเที่ยวเล่นเปิดหูเปิดตาใครเข้ามาดูไว้บ้างก็ไม่เสียหาย ถึงพี่จะหวงน้องแต่ก็ไม่อยากให้เกาะคานไปจนตายหรอกนะ”

+ G7 J# O  u5 X- [- j* e( H0 _
ถึงท้ายประโยคจะแฝงความหยอกเย้าเอาไว้แต่โดยรวมแล้วมันกลับกระทบความรู้สึกบางอย่างตีตื้นเข้ามาในอกจนต้องกดมันให้ลึกลงไปสุดใจเช่นเดิม

# C' e$ f, f/ G
“น้องยังไม่อยากมีแฟนนี่นาอยากอยู่กับพ่อแม่พี่ชายไปอีกนานๆอีกอย่างยังไม่อยากให้พ่ออายที่ควงผู้ชายเข้าบ้าน”

$ ?* \* k2 L  p: O" C
“หึๆ ก็พูดไปเรื่อย ป่ะ กลับบ้านกันดีกว่าหาดจะปิดแล้ว แม่รอกินข้าวเย็นด้วย” พนักพิงจำเป็นของผมลุกพรวดขึ้นก่อนดึงแขนฉุดให้ผมลุกตาม ใช้อีกมือปัดก้นเอาเม็ดทรายที่ติดกางเกงออก แล้วเดินจูงมือกวัดแกว่งกันไปขึ้นรถ พอถึงก็ปล่อยมือแยกกันขึ้นรถคนละคันของใครของมัน
  r0 `/ T4 ~* N8 N
, E" w- }. t( t  i
5 J; g: i' `: E6 \3 A* a" T; q  hรถเบนซ์สีดำขลับของพี่ไมล์ขับออกไปแล้ว ส่วนผมยังนั่งอยู่ในรถนิสสันมาร์ชสีขาวคันเดิม สองมือที่จับพวงมาลัยปล่อยลู่ลงอย่างคนหมดแรงพร้อมกับแผ่นหลังที่เอนพิงบนเบาะอย่างเหน็ดเหนื่อย


...คิดถึงเขาอีกจนได้...
' t' p2 r2 b/ x2 d& r! b7 B" G- U

- S5 G0 ^9 ~- Z4 z* Z0 vหลังจากผ่านเหตุการณ์อันเลวร้ายในคืนนั้น ช่วงสายของวันรุ่งขึ้นจิ่นตั้งก็พาผมมาส่งยังคอนโดหลังจากที่คุณเฟยหลงเข้าไปพักในโรงแรมแล้ว


4 ~. W5 O: f! |& i, zหนึ่งสัปดาห์ต่อจากนั้นผมยังจำได้ถึงความทรมานในห้องสี่เหลี่ยมที่อบอวลไปด้วยความทรงจำของเราสอง หลอกหลอนผมแม้ยามหลับตื่น จะหนีไปก็ไม่ได้เพราะต้องเก็บตัวอยู่ในห้องเพื่อรักษาแผลตามร่างกายของตัวเองให้หายดีก่อน ขืนออกไปทั้งอย่างนี้ชาวบ้านคงตื่นตระหนกกับคนอวดผีที่ตามร่างกายเต็มไปด้วยแผลพุพองและผิวหนังสีน้ำตาลย่นจากรอยไหม้

# a3 N: p- i+ V  N* }
แล้วตัวคนเดียวอย่างนี้จะไปพึ่งพาใคร บอกที่บ้านก็ไม่ได้อีกสุดท้ายก็ได้ไอ้ปอนด์กับพิณมาคอยดูแล พิณน่ะไม่เท่าไหร่ช่วยดูแลป้อนข้าวป้อนยาปกติ แต่ไอ้ปอนด์นี่สิเจอหน้าผมก็ก่นด่าไปถึงบรรพบุรุษของเขาซ้ำยังจะบอกทางครอบครัวผมให้ได้
1 F4 w9 K2 g7 C8 _9 c! P8 O1 \

ผมต้องขอร้องอ้อนวอนแล้วระเบิดความอัดอั้นอีกรอบพร้อมหลั่งน้ำตามันถึงจะยอม


1 i) K) i8 w; D2 x9 pแล้วหลังจากสภาพร่างกายผมหายดีบวกกับละอายใจเกินกว่าจะกลับเข้าไปทำงานในบริษัทอีก แน่ล่ะ...หายไปร่วมครึ่งเดือน จึงตัดสินใจกลับบ้านที่พึ่งพิงทางใจเดียวของผมเข้าไปกราบเท้าพ่อแม่ กอดพี่ชายทั้งสองแม้ทุกคนจะสงสัยในท่าทีของผม แต่ก็ไม่คาดคั้น มีแต่ความยินดีกับการกลับบ้านของผมในครั้งนี้...ความยินดีที่แผ่ออกมาให้อุ่นซ่านไปทั้งหัวใจ


5 `( r4 O/ k3 tแล้วผมก็เข้าไปช่วยงานที่บริษัทน้ำปลารสเอก กิจการหลักของครอบครัวใช้ชีวิตเรื่อยๆอย่างเรียบง่าย แม้ในบางช่วงเวลาจะรู้สึกเจ็บปวดที่หัวใจแต่ชีวิตก็ต้องดำเนินต่อไป และต้องดำเนินต่อไปอย่างมีความสุข...ผมบอกตัวเองเช่นนั้น...สักวัน...สักวันผมต้องมีความสุขให้ได้อย่างแท้จริง...
; ^; ~+ q) ]" K, J7 t. s7 i

9 _8 s0 q. X. i& m...ถึงแม้เวลาหนึ่งปีที่ผ่านมามันจะยังไม่พอจะเยี่ยวยาก็ตามที...
0 I- S8 h' v# X; U' y

/ F1 v. o3 q. O6 O/ \: x  Hไม่ใช่ผมปิดกั้นตัวเอง...แต่จะให้ผมทำเช่นไร เมื่อความรู้สึกผิดมันเกาะกุมหัวใจเมื่อคิดจะเปิดใจให้ใครสักคนเข้ามา...รู้สึกผิดกับคนที่มีใจเมื่อข้างในผมยังมีใครอีกคนจับจองอยู่ทั่วทุกตารางพื้นที่...รู้สึกผิดกับเขาคนนั้นถ้าผมจะรับใครเข้ามาแทนที่...เพราะแม้เขาจะทำเลวกับผมแต่สิ่งดีๆก็มีก็มากมายเช่นกัน

. w( O0 n1 X9 @
+ |/ L5 Y0 N: |/ ]. l+ f  X# s" H* eถึงจะคอยเตือนว่าเรื่องระหว่างเรามันจบไปแล้ว...จบไปนานแล้ว...แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าลึกๆในใจผมยังรู้สึกว่าตัวเองเป็นของเขาอยู่เช่นเดิม...


...ผมมันน่าโง่จริงๆ
& v; M+ A  @/ g6 r9 a, }8 C8 b* ^

นั่งนิ่งรวบรวมแรงใจอยู่สักระยะผมจึงติดเครื่องยนต์หมุนควงพวงมาลัยเพื่อกลับบ้าน  

% D7 M' e: Q6 n# ^% M+ a
4 K+ Y3 W+ c3 j4 cเมื่อก้าวขาเข้ามาในบ้านบรรยากาศอบอุ่นก็โอบล้อมรอบตัวผมให้ความอึดอัดในใจคลายตัวลง ผมสามารถยิ้มได้ หัวเราะได้ มีชีวิตที่ดีต่อไปได้ก็เพราะพวกเขา...ครอบครัวของผม
9 o: Y) f" e3 U" Z; z


. \2 h* W- e2 @! q
2 y) T( m) P* S1 _
7 g. U2 e' ~( ^( c# Zเป็นเช้าอีกวันที่ตื่นขึ้นมาเพราะเสียงข้อความบอกอรุณสวัสดิ์และแจกันดอกไม้บนโต๊ะทำงาน ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าบุคคลที่ส่งมาก็คือคนเดียวกับเจ้าของข้อความหวานเลี่ยน...คุณปรณ

1 P4 ]( Q7 M1 r- x" p
ผมถอนหายใจพลางนั่งลงบนเก้าอี้ สองมือเอื้อมไปเตรียมจะย้ายแจกันดอกไม้ไปไว้มุมโต๊ะเพื่อให้ทำงานได้สะดวก แต่ก็ต้องชะงักเมื่อดอกไม้ในวันนี้แปลกตาไป

4 M/ M5 Y/ g1 F7 \: c: M0 b
6 O+ y+ Z# W0 o/ Z) _8 Sทุกวันจะเป็นดอกกุหลาบ ลิลลี่ สีขาว ชมพู สลับกันไป แต่วันนี้เป็นดอก...forget me not สีม่วง...และภาชนะที่ใส่ก็ไม่ใช่แจกันอย่างทุกที ถ้าสังเกตดีๆมันคือกระถางเซรามิกสีขาวเพ้นท์ลาย ด้านในเป็นดินวิทยาศาสตร์สีชมพูหล่อเลี้ยงต้น forget me not ให้เจริญเติบโต
% ]4 g. |( C& _
0 H6 l2 W) T; ]5 {0 d
ตึกตัก ตึกตัก
+ x& `/ F. x" L5 y$ {

ไม่รู้ทำไมเมื่อจ้องมองหัวใจถึงได้เต้นแรงอย่างที่ไม่เคยเป็น


( s1 H* q+ \# N4 ]# O9 b บ้าสิ!เพ้อเจ้อกันไปใหญ่แล้ว!


% ^% k* w! F' i* m0 c) Cเลิกฟุ้งซ่านบ้าบอแล้วทำงานซะ!!
! W) W! A; h" G9 }
) R$ Q# A6 |3 s! |
! c/ D5 K: t7 V: X& @แต่ก็ไม่รู้ทำไมตลอดทั้งวันสายตาผมถึงได้เอาแต่เหลือบมองช่อดอกสีม่วงอยู่เสมอ แถมเลิกงานตอนกลับบ้านยังหอบหิ้วมาด้วยทั้งที่ทุกครั้งจะเก็บเข้าไว้ในตู้กระจกของห้องทำงาน

( o! c* [$ x/ r: _( E
คงเพราะความมีชีวิตของมันที่ทำให้ผมทิ้งขว้างไม่ลง
' @- S5 ?9 E7 c4 ~* C
8 T7 x4 p3 c. J3 O9 q
เมื่อเลี้ยวรถเข้ามาจอดในรั้วบ้านก็ต้องแปลกใจกับรถจิ๊บล้อโตคันสีขาวที่จอดอยู่ ใครมานะ?? เพราะส่วนมากบ้านผมมักไม่ค่อยมีแขกมาในเวลาเลิกงานสักเท่าไร


( s1 D  Y& i0 n. m“แม่ครับใครมาเหรอ”
0 C1 f4 |: j- A: D

“แขกของพ่อน่ะจ้ะพอดีพ่อเขาเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อย”

& w) v2 _) F: n' h
“แล้วพ่อเป็นอะไรมากไหมครับ!!” ผมถามอย่างตกใจเพราะโดยปกติพ่อเป็นคนขับรถระมัดระวังไม่เคยเหยียบคันเร่งเกินแปดสิบ ไม่ฝ่าไฟแดง ไม่แซงซ้ายมีความเสี่ยงน้อยมากที่จะเกิดอุบัติเหตุ ถ้าเป็นพี่เมตรพี่ไมล์ก็ว่าไปอย่างสองคนนั้นทำตรงข้ามทุกอย่างที่กล่าวมา
# j9 p& W$ T; _

! A+ {$ G4 I& f/ R“ใจเย็นๆพ่อเขาไม่เป็นอะไรหรอก แต่คู่กรณีนี่สิ...” แม่ถอนหายใจหนึ่งเฮือก “หมาเขาวิ่งตัดหน้ารถพ่อเรา ตอนนี้พาไปหาหมอมาแล้ว พอดีเขาเป็นชาวต่างชาติมาเที่ยวน่ะลูกเลยพามาพักที่บ้านเราก่อน”
7 [" V# x8 W! r! D- _5 ]# f
$ y2 O9 N7 {3 P* i/ H+ ]' t
“แล้วหมาเป็นอะไรมากไหมครับ”


“เห็นว่าขาหน้าหักต้องใส่เฝือกอ่อนแต่โดยรวมก็ปลอดภัยดี”
0 S4 D3 f% p( X+ S
  }; \" M2 p( Y) ?
7 f6 z7 q, ~# }4 E  Tเฮ้อ โล่ง ไม่รู้สิคงเพราะผมเคยเลี้ยงสุนัขด้วยมั้งเลยอ่อนไหวกับเรื่องนี้เป็นพิเศษ

' v6 k# ^; m) m( G
“งั้นผมไปอาบน้ำก่อนนะเหนียวตัวมากเลย”


1 v& b. j3 [1 p“จ้ะเดี๋ยวลงมาทานข้าวเย็นกัน”
5 _4 N" y2 _& j! G

1 Z* t" Z. Y* C6 J  `“ครับแม่ขอหอมที” ผมชะโงกหน้าเข้าไปหอมแก้มนิ่มของมารดาฟอดใหญ่ก่อนขึ้นมาบนห้อง

8 [# [9 b4 Q9 I; U& W
ผมเดินเอากระถางต้นไม้น้อยๆมาวางไว้บนโต๊ะข้างหัวเตียง หลังจากนั้นก็เข้าไปอาบน้ำคลายความเมื่อยล้า ออกมาเลือกเสื้อผ้าที่ดูสุภาพสวมใส่ แน่ล่ะ วันนี้ที่บ้านมีแขกจะให้ใส่เสื้อยืดย้วยๆกับกางเกงขาก๊วยก็กระไรอยู่ เกรงใจแขกพ่อนิดนึงเนอะ
' k! M& d( G' `- P4 @" O/ L" A
8 I% L$ G' _% `) F
“อ้าว พี่เมตรไม่กินข้าวเหรอครับ” ผมหยุดถามพี่ชายคนโตที่เดินสวนขึ้นบันไดมา อีกฝ่ายส่งยิ้มบางพลางส่ายหน้าด้วยท่าทางเหนื่อยอ่อนพร้อมกับยกมือขยี้หัวผมทักทายและเดินขึ้นห้องไป


& ?( u6 v- Q1 X9 |8 b5 gสงสัยวันนี้งานจะหนัก
7 @: \8 U2 B; ^9 l8 O+ A: j

4 `* M) C2 U9 l4 ~3 wหงิง หงิง

& z0 L2 W- t3 h# L. q1 ^3 h
* C, x) E/ i! d# nสองขาที่กำลังจะก้าวผ่านห้องนั่งเล่นไปยังห้องอาหารหยุดชะงักลงเมื่อได้ยินเสียงประหลาดแว่วเข้าหู สายตามองเข้าไปในห้องก็ไม่เห็นมีอะไรสงสัยหูจะฝาด

: V4 h$ ^1 f; Q
* U# w' g: L, |& Yแต่แค่ขยับปลายเท้ายังไม่ทันพ้นก้าว
0 t# w1 k& r: m$ l- y
- b$ m9 q2 I9 w+ n
หงิง
8 f3 @  y" U8 d) U5 \, r

ไม่ฝาดแล้วล่ะ! ของจริงเลย!เสียงสุนัขอยู่ในห้องนั่งเล่น!
- s2 C! n; d% s) H& n$ p

  D: R; d. h. s0 y" a/ h: k# l2 xผมตัดสินใจเบนทิศทางจากเดิมเปลี่ยนเป็นเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่นก่อนจะพบสุนัขตัวโตนอนอยู่บนโซฟา ขาหน้าข้างซ้ายมีสิ่งแปลกปลอมสีขาวพันอยู่คาดว่าน่าจะเป็นเฝือกตามคำบอกเล่าของแม่


& @9 j, ^) V* a: y! Bที่แท้ก็สุนัขของแขกพ่อนี่เอง

8 R; f4 W( A& M: i( z' j2 E7 ?4 m
ผมทรุดตัวลงนั่งยองข้างโซฟาพร้อมกับส่งมือเข้าไปลูบลำตัวเจ้าตัวโตที่นอนนิ่งส่งเสียงครางหงิงๆ โถคงเจ็บน่าดู...ขนสีดำเงางามลื่นมือบ่งบอกว่าเจ้าของคงดูแลอย่างดี ผมระบายยิ้มออกมาเมื่อเจ้าหมาตัวนี้พานให้คิดไปถึงเจ้าตี๋น้อยของผม มันก็ตัวใหญ่มีขนสีดำแบบนี้เหมือนกัน จะต่างกันก็ตรงสุนัขตัวนี้ไม่มีขนสีขาวรอบดวงตาเป็นเจ้าตาแต้ม


หงิง


มะไม่สิ!! มือไม้ผมสั่นขึ้นมาทันทีเมื่อเจ้าตัวที่นอนนิ่งอยู่ในคราแรกลืมตาขึ้น พร้อมส่งเสียงหงิงเหมือนทักทายปนออดอ้อน ลำตัวที่นอนตะแคงข้างพลิกหงายชูสี่ขาขึ้นด้านบนเผยให้เห็นอีกเสี้ยวหน้าที่ซ่อนอยู่ในฟูกของโซฟา
2 z3 n& B! ~7 z7 |% J' |" V5 e

ตาแต้มสีขาวที่คุ้นตาทำให้ขาผมอ่อนแรงจนทรุดลงไปนั่งพับเพียบอยู่บนพื้นพรมสองตาเบิกมองกว้างอย่างตกใจ


หงิง


มันส่งเสียงอีกครั้งพร้อมใช้ดวงตากลมใสจ้องมองขณะที่หางกระดิกฟาดกับโซฟาส่งเสียงเป็นจังหวะ


ตุบ ตุบ
7 v; d7 ?$ A8 n3 o8 i0 m/ w
1 A; b: M& C& K, S
9 ~5 p6 J" d# i$ j ผมเม้มปากแน่น มือสั่นระริกเผลอขยุ้มขนนุ่มมืออย่างไม่รู้ตัว ความรู้สึกหลากหลายปะทุเข้ามาในจิตใจไม่...ใจเย็นๆคนเล็ก สุนัขอาจจะมีลายซ้ำกันก็ได้เหมือนชิสุ โกลเด้นฯ หรือแม้แต่หมาวัดก็ยังเหมือนๆกันเลยอย่าคิด อย่าตกใจ
2 B, V* Q6 |* t: B5 O
, o9 k' ^9 C% C+ \
สะกดจิตให้สติตัวเองกลับมาแล้วสูดหายใจเข้าลึกหลายๆที มองไปทางเจ้าหมาเจ็บด้วยสายตาอ่อนลง คลายแรงมือที่ขยุ้มขนเปลี่ยนเป็นลูบปลอบเบาๆอย่างสำนึกผิด
+ f8 R8 x; E0 g9 _4 Q! d* p
6 d5 i! I6 F4 i: }+ D
“ขอโทษน้าเจ็บไหม พี่นี่แย่เนอะ”
! L1 Z7 g. s( B# H( x' m
; g. j' F9 p, z. T: X4 ^( u+ A1 G
: _8 ?6 Q/ J2 D$ T“หงิง” ฮ่าๆมันตอบผมด้วยล่ะ มันฟังผมรู้เรื่องใช่ไหม
. `) U& }6 v$ o* E3 F6 p8 |
/ m. g9 i' B) [
7 Z. g& N  c/ \“คนเล็กทานข้าวลูก”
7 U% {6 H% Y& t/ F' r. a
6 h# I, r" T. F3 e! d
“ครับแม่”ผมขานรับเสียงที่ดังมาทางหน้าห้องนั่งเล่นลูบหัวเจ้าหมาเจ็บสองทีเบาๆก่อนลุกเดินมายังห้องอาหาร

( A: A' P5 l0 r; C
+ W8 K& {9 g8 x* ~% Y/ }ห้องอาหารวันนี้ก็มีพ่อนั่งตำแหน่งหัวโต๊ะเช่นทุกวัน ถัดไปทางด้านขวาเป็นพี่ไมล์ตรงข้ามกันเป็นแม่และถัดมาจากแม่ ผู้ชายตัวใหญ่ที่นั่งหันหลังอยู่คงเป็นแขกของพ่อ

! `6 d4 R. S! W# Q
“อ้าว คนเล็กนั่งสิลูก”


7 m1 M4 K0 z9 N- N8 D0 ~) ~! K  Y“ครับ” ผมยิ้มแหยๆเมื่อรู้ตัวว่าเสียมารยาทยืนค้ำหัวแขก จึงเดินอ้อมไปอีกด้านของโต๊ะเพื่อนั่งเก้าอี้ข้างพี่ไมล์ ความจริงเก้าอี้ตัวนี้เป็นที่ประจำของพี่เมตร แต่วันนี้คุณพี่ท่านงดข้าวเย็นผมเลยจัดการยึดชั่วคราวซะเลย
* I- {8 w2 ?* p3 s7 w
" ^. Z5 l- @+ B5 P7 M$ {1 N
ครืด

' E2 R4 m0 Q7 g: v
  i1 t7 f5 I- S1 e9 {กึก
9 O  G! q2 c; L* o, M) d

2 ]8 z9 `4 [1 [- D% Q6 i# x6 @2 mโครม!


สองมือที่กำลังยกเก้าอี้ลากออกมาพลันอ่อนแรงหลุดมือตามมาด้วยเสียงโครมของเก้าอี้ที่ล้มหงายตึงลงไป แต่ตอนนี้สมองผมไม่รับรู้สิ่งรอบตัว หูอื้ออึงอย่างไม่สามารถมีเสียงอันใดสะท้อนเข้ามาได้ เหมือนจู่ๆลูกกระเดือกก็ขยายใหญ่อุดตันหลอดลมจนจะพูดก็ลำบากหายใจก็ไม่สะดวก จะมีก็เพียงดวงตาทั้งสองข้างที่ทำงานดีเยี่ยมถึงมองเห็นใบหน้าคมคร้ามสันกรามได้รูปของแขกของพ่อได้ชัดเจนนัก

6 ?+ J/ q# v, Q% ]0 U  D, Y1 E! _
: t5 V) Y3 n5 x  Y& r' `; O...ใบหน้าเดียวกับที่ประทับอยู่ในหัวใจผมตลอดมา...


5 D/ p. Z% V% h+ Q, B“คนเล็กเป็นอะไรลูก” เสียงของแม่เรียกให้ผมรู้สึกตัวก่อนกระพริบตาเพื่อให้มั่นใจว่าผมไม่ได้มองผิดไป
; y4 j/ d% y7 U, w
- L, T, V' N) A
2 A" r/ Z& r& X! i6 J- S...ใช่ ‘เขา’ จริงๆ...


, L5 v. j/ Y8 r" Z' I5 x. z“ขะขอโทษครับ ผะผมซุ่มซ่ามไป” ว่าแล้วก็รีบก้มลงจัดการกับเก้าอี้ แต่มื้อไม้ก็สั่นเกินกว่าจะยกมันตั้งขึ้นมาได้ สุดท้ายก็ทำมันหลุดมือให้ส่งเสียงโครมครามอย่างไม่น่าฟัง

' a+ s* w. g% A( K  Q& |
“มาพี่ช่วยเป็นอะไรน่ะเรา” สุดท้ายพี่ไมล์ก็มาช่วยแล้วจับไหล่ผมทั้งสองข้างเพื่อช่วยประคองให้นั่งลงบนเก้าอี้...ตรงข้ามกับเขา

; q$ C; g" L; S3 m
“นะน้องไม่เป็นไร” ผมบอกปัดเมื่อพี่ไมล์เริ่มเข้ามาลูบหน้าลูบตาอังหน้าผากเสมือนผมเป็นไข้จนพ่อต้องตัดบทนั่นแหละถึงจะยอมหยุด


7 g; L# y. u3 f4 V“พอแล้วสองพี่น้องนี่ พ่อมีแขกอยู่อย่าเสียมารยาทสิ”
1 K8 B! `+ n- W

“แหะๆขอโทษครับ เออนี่...เดี๋ยวพี่แนะนำแขกพ่อให้รู้จักคุณตี๋ใหญ่เป็นคนฮ่องกง ฮ่าๆตลกเนอะมันต้องชื่อจีนๆไม่ใช่เหรอ ทำไมชื่อตี๋ใหญ่ ฮ่าๆ”


* p8 o; L& l1 ?/ V/ }! c5 V1 ?“ไมล์”

2 X& j3 d: c! W7 a& c* y
“อุ้ย ขอโทษครับ แต่ผมสงสัยจริงๆนี่” พี่ไมล์หันไปขอโทษบุคคลที่กล่าวอ้างว่าตัวเองชื่อตี๋ใหญ่ ขณะที่ผมยังจ้องหน้าเขาอย่างเหม่อลอยผมอยากจะหลบสายตาลุกไปให้ไกลจากตรงนี้หรือไม่ก็ตะโกนด่าให้สาสมกับที่โดนกระทำ แต่ไม่...ไม่เลย...ผมไม่อาจละสายตาตัวเองไปจากใบหน้าเขาได้เช่นเดียวกับหัวใจที่ไม่อาจห้ามความคิดถึงที่ล้นทะลักออกมา
) w& G  l' A5 n8 I6 }, |
# J& w/ m9 R! n5 X
...ผมยังคิดถึงเขายังรักเขา ไม่น้อยไปกว่าเดิมเลย...
7 ~! x2 `4 C! u; I  c) N

“ผมชื่อตี๋ใหญ่ครับ...คนสำคัญผมเป็นคนตั้งให้” สายตาคมนิ่งเรียบแฝงประกายมองสบตาอย่างสื่อความหมาย ผมหลบสายตาวูบสองมือกำแน่นอย่างไม่อยากรู้สึกอะไรกับดวงตาคู่คมอีก...ไม่อยากเจ็บปวดอีกแล้ว ถ้ามากกว่านี้...ผมคงต้องเจียนตายจริงๆ “ส่วนชื่อเดิมที่เป็นชื่อจีน ผมจำมันไม่ได้แล้วล่ะครับ”
; G, N# M: \3 a( s6 a5 C
( y2 ]: ?) y# w/ r: S! W8 Q) s
; ~: y# f7 R8 l$ w/ y1 ~, {0 l“คุณตี๋ใหญ่เขาเพิ่งได้สัญชาติไทยมาน่ะเห็นว่าจะย้ายมาอยู่ประเทศไทยถาวร”

8 J0 v5 V6 `: C, T# n: J
. q  Z- P  X2 R. i$ pโกหก


2 q5 ?6 g2 Q; F- \เผาะ!
% A4 O+ i2 \+ Y

“โหที่แท้ก็ย้ายตามสาวมานี่เอง”


ผมอยู่ไม่ได้...อยู่ตรงนี้ไม่ได้แล้วผมห้ามน้ำตา...ความเจ็บปวด...ความสับสน...ไม่ไหวแล้ว...ทนไม่ได้แม้สักวินาทีเดียว
; x/ T& ]3 x1 r1 S3 w

ครืด
4 x5 G: F, q3 A  r* Y
" `( m; |* R1 l: }$ j0 `$ E" B
“ผะผมขอตัวก่อนนะครับเหมือนไม่ค่อยสบาย” ผมลุกขึ้นจากเก้าอี้และวิ่งออกจากห้องอาหารอย่างไม่สนใจอะไรอีก


“อ้าวไม่ทานข้าวก่อนเหรอลูก”
/ v' I4 S. e- v1 W6 E0 Q

รู้เพียงแต่ว่า...


“เป็นอะไรของเขากัน”


# D" W7 V. p+ X# P# G# d0 uถ้าอยู่ตรงนี้อีกเพียงแค่เสี้ยววินาที...

, I7 z4 R' ?3 l8 }. }1 R5 V
“หรือว่าไอ้คุณปรณมันทำอะไรคนเล็ก!!”

# z5 z" a2 m& j4 j0 e/ K
0 u' h) d- i; y& I, ?อีกแค่นิดเดียว...
+ W& @1 {8 v6 X6 Q

3 ~4 ~3 ^2 r; W$ I; f7 `( `“เหลวไหลน่าตาไมล์”
- @# J) R& |- ~( I8 O+ i8 a/ _" h! [

...ผมคงไม่อาจเข้มแข็งฝืนทนความเจ็บปวดกดเก็บความรวดร้าว ต่อต้านความคิดถึงได้อย่างแน่นอน...ผมไม่อยากให้เขาเห็นความอ่อนแอ...


และที่สำคัญผมไม่อยากให้เขารู้...ว่ายังรักเขาอยู่
: D8 _; E/ N  w4 j* J1 @$ S1 Z8 [
: H. }" k# U/ g+ S' V- `+ y
$ r# c! F4 l( G9 h+ ?ไม่ว่าเขาจะมาปรากฏตัวด้วยจุดประสงค์อันใด...ความบังเอิญหรือตั้งใจ...สุดท้ายทางของเราสองคนก็ไม่อาจมาบรรจบกันได้อีก
; ^  a& L: l( `7 Q8 T, i- T+ ^



ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึก ยกมือขึ้นกุมขมับเพราะรู้สึกปวดหัวจี๊ดหนังตาหนักอึ้งจนแทบลืมไม่ขึ้น ความมืดที่ปกคลุมไม่เป็นผล...ผมยังรู้สึกแสบตาเช่นเดิม
/ I: X" d: z/ H- g

: b' L& `1 Q" z5 wคงเป็นผลจากการร้องไห้อย่างหนักเมื่อช่วงหัวค่ำ


, E* M, ]& y1 e. D& r% zผมพยุงร่างกายตัวเองลุกขึ้นนั่งร่างกายรู้สึกอ่อนแรง...ไม่ ผมต้องเข้มแข็ง


' q2 I+ X$ N; E+ {+ I( H2 F3 qในเมื่อมันไม่ใช่ความฝันอย่างที่ภาวนาให้เป็นผมก็ต้องอยู่กับความเป็นจริงได้อย่างแข็งแกร่งที่สุด


  h, ?* V9 J9 n0 R. L: k1 _เพราะฉะนั้นถึงจะไม่รู้สึกหิวเลยสักนิดแต่ผมก็ประคองตัวเองลงไปในครัวเปิดตู้เย็นเพื่อหาน้ำเปล่าและนมจืดดื่ม


หมับ

/ q3 J+ N3 \* \6 T. j, I3 `
“อ๊ะ!” แก้วนมหลุดมือผลจากความตกใจที่ถูกคุกคามจากกอดทางด้านหลัง แต่มือปริศนาก็รับมันไว้ได้ทันก่อนจะตกแตกบนพื้นแล้วจัดการวางไว้บนเคาน์เตอร์ครัวโดยที่แรงกอดรัดยังไม่คลายลง
, J) F& }4 I. ~  W& e  y! R

- ?: y2 L! p9 ~" P" B/ Rส่วนผมเมื่อรู้สึกตัวได้ก็ดิ้นสุดแรงแต่ขนาดตัวเท่าลูกแมวหรือจะไปสู้คนตัวเท่ายักษ์ได้
  B0 i: a4 u$ c3 m

“ปล่อย!! อ๊ะ” ผมเบี่ยงหน้าหลบเมื่อปลายจมูกอีกฝ่ายจรดลงบนลำคอลมหายใจร้อนผ่าวรินรดเรียกให้ผมดิ้นรนหนีจากการคุกคามมากขึ้น
2 ~, N! F3 @5 L1 B' `6 V  g& T
% g  P  L0 Y0 V* B
“คุณเล็ก...” เสียงทุ้มต่ำส่งเสียงผะแผ่วโหยหาปลายจมูกหยุดรุกไล่คุกคามแต่ยังกดแช่ทิ้งไว้ให้สัมผัสได้ถึงลมหายใจกรุ่นไออุ่น
% r- D+ T2 ^3 u% Z  g2 f
) {3 r0 z# t/ f, q
ลมร้อนที่ทำให้ผมหยุดดิ้น สองมือที่พยายามปัดป่ายจิกแน่นลงบนข้อมือหนาที่โอบรัดช่วงเอว ตัวผมสั่นสะท้านเมื่อรู้สึกถึงบางอย่างที่กำลังจะพังทลายลง
2 U- i0 c3 x/ a5 y. \' b
7 m/ I% {$ r3 m! Y
: D# Y1 E9 Q* M# j# f“...ผมคิดถึงคุณ” ผมถูกจับตัวหมุนหันหน้าเอาหาอีกฝ่าย เสี้ยววินาทีต่อมาใบหน้าในแสงสลัวก็โน้มลงมาแนบชิด สายตาที่ห่างเพียงปลายจมูกกั้นจ้องมองมาอย่างลึกซึ้งโหยหา ยามที่หัวใจผมโยกคลอนคำเอ่ยเอื้อนก็เปล่งออกมาจากริมฝีปากหยักลึกที่เสียดสีกันผะแผ่วตอกย้ำให้หัวใจผมเพิ่มเป็นสั่นไหวอย่างรุนแรง “...คิดถึงที่สุด”
8 i5 C9 I) h/ r. N
0 b+ ^& J" x& X4 N9 @
จุ๊บ


) q/ i1 T5 C9 G  aจากนั้นริมฝีปากอุ่นร้อนก็ประกบลงมาอย่างหนักหน่วงทว่านุ่มนวล บดขยี้เค้นคลึงตักตวงความหอมหวานจากผมไปอย่างไม่มีทีท่าจะสิ้นสุด ลิ้นร้อนสอดแทรกแหวกกลีบปากเข้ามาเกาะเกี่ยวสอดรัดเข้ากับลิ้นหยุ่นของผมให้ความรู้สึกกำซ่านทั่วโพรงปากลามแผ่ไปทั่วสรรพางค์กายพร้อมกับกวาดต้อนน้ำบ่อน้อยกอบโกยเข้าชิมรสอย่างไม่รู้จักพอ

3 c+ q7 D9 `  V4 z
$ N; S; b& B% ]ขณะเดียวกันผมก็ได้แต่ยืนนิ่งรับสัมผัส ไม่โต้ตอบ ไม่ผลักไสหรือแม้แต่ห้ามปรามฝ่ามือร้อนที่เริ่มคุกคามไปตามร่างกาย ทำได้เพียงใช้นัยน์ตามองเปลือกตาสีเข้มเบลอเบือนที่ปิดสนิทเนื่องจากเคลิบเคลิ้มกับสัมผัสวาบหวาม อีกทั้งน้ำตาที่พยายามกลั้นไว้แต่สุดท้ายก็ยังคลอหน่วงรอบหน่วยตายิ่งทำให้ภาพตรงหน้าไม่ชัดเจน
: v) M% O9 Z# j6 G8 }1 n% g

2 ?, o' c7 O0 p9 v- x) sเขาจะรู้บ้างไหมนะว่าสัมผัสของเขาทำให้ผมรู้สึกเจ็บปวดมากเช่นไร...จูบของเขาเสมือนยาพิษที่ถึงแม้รสชาติปรับให้หอมหวานนุ่มลิ้นแต่สุดท้ายก็พรากลมหายใจไปอย่างช้าๆ...ฝ่ามือที่ลูบไล้เปรียบดังมีดปลายแหลมคมกรีดลึกลงบนเนื้อหนังให้เจ็บแสบทรมานไปทั่วร่างกาย
, Z! ?8 I( B, u( c

8 v9 r; Z) D2 X' nผ่านไปนานแสนนานความขมขื่นแสนวาบหวามก็จบลง
- ^( S6 B+ N% m1 O' Z! H
2 b. ]& F: O8 M/ ]. @& N" g
“คุณเล็ก...” ใบหน้าคมถอนออกพร้อมกับเปลือกตาเปิดปรือขึ้น ฝ่ามือที่ประคองท้ายทอยเลื่อนขึ้นมากอบกุมใบหน้าพลางใช้ปลายนิ้วโป้งเกลี่ยหยาดน้ำตาบนผิวแก้มให้อย่างอ่อนโยน


$ b1 U$ X. o* q# G“ผม...”


“พอใจหรือยัง”
  }0 F1 o9 [* F. O  @8 [5 X

“...”


“ถ้าพอใจแล้วก็ไปสักทีกลับที่ของนายไปได้แล้ว!!”ผมพูดเสียงเรียบเย็นชาไม่ได้ตวาดหรือตะคอกแต่อย่างใด
5 {6 M6 V; v3 j4 N- P

( i' R0 \( _6 X  Mเขารั้งผมเข้าไปกอดแน่นอีกครั้ง
% c  l- w$ M% X$ s: i/ L# a# b3 w

: d+ B" I8 e0 D$ F“ผมจะไม่ไปไหนอีกแล้วที่ของผมคือข้างๆคุณ ผมขอโทษ ขอโทษสำหรับทุกสิ่ง คุณฟังผมอธิบายก่อนนะ...”
* l% V1 R( w. ?. c
" y9 E  d- k7 [6 @7 j7 l7 }
) {7 M6 P7 F7 O* G“ถามฉันสักคำหรือยังว่าฉันต้องการหรือเปล่า” ผมพูดแทรก ซึ่งก็เพียงพอให้เขาหยุดเสียงลง ผมจึงออกแรงดันแผ่นอกกว้างซึ่งคราวนี้เขาก็ยอมปล่อยแต่โดยดี

2 K1 g5 ^- v# ^6 f9 X( q
“ฉันไม่ได้ต้องการนายแล้ว...คุณจิ่นสือ” จบคำผมก็ดันเขาออกให้พ้นทางแล้วเดินจากมา

/ J# y, ^0 p8 {8 Z
5 |4 U8 H( \: N) J  A8 q“ผมไม่เชื่อหรอกนะว่าคุณจะเลิกรักผมแล้ว”


ปลายเท้าผมชะงักลงแต่ก็ไม่คิดจะหันหลังกลับไป
3 s6 E- J# D% z3 |( n/ `' a
& T1 O6 X" k+ d& Y
9 |6 n  o/ Q# F4 X“รักงั้นเหรอ มันไม่ได้สำคัญอะไรอีกแล้วล่ะ” ผมกลืนก้อนสะอื้นลงคอพร้อมกับเค้นเสียงที่ตรงกับหัวใจผมออกมา “เพราะมันลบล้างกันไม่ได้เลยกับการทรยศหักหลัง”
: \- M1 K% ?0 z* R. M+ G* H0 {

ใช่แล้วล่ะ...ต่อให้ผมรักเขามากมายแค่ไหน เราก็กลับมาคบกันไม่ได้อยู่ดี...เพราะผมคงเชื่อใจเขาไม่ได้อีกต่อไป แล้วการอยู่อย่างหวาดระแวงมันจะมีความสุขได้เช่นไร
( F+ m. ]6 T1 H% O6 Q- ?  t' [8 J

แม้แต่ประโยคที่ว่าเขาจะกลับมาอยู่ข้างๆกันผมยังไม่ปักใจเชื่อเลย...ผมไม่มีทางเชื่อว่าเขาจะทิ้ง ‘คนๆนั้น’ เพื่อมาหาผมได้


มันก็คงเหมือนกับทุกครั้งที่สุดท้ายแล้วคนโดนทิ้งก็คือผมอยู่ดี...



6 D$ M& o! W& P* W( y$ `$ }
- a/ o6 m) B% o3 x
คิดว่าคำพูดของผมเมื่อคืนมันจะทำให้เขาถอดใจหรือเปล่า...ขอตอบเลยว่าไม่ เพราะเช้ามากลิ่นหอมของอาหารยังลอยโชยมาพร้อมกับประโยคแสนชื่นชมของแม่

# W+ w$ `3 S) v; _' i! C- {
) v6 X- @7 T4 f! X“เช้านี้เกี๊ยวกุ้งเต้าหู้ไข่ฝีมือคุณตี๋ใหญ่เขาอร่อยมากเลยนะลูก พ่อกับแม่ลองชิมมาแล้ว”
% F, c  Z4 W# d# O

3 ]* S" e3 U: A5 L  Xผมมองชามเกี๊ยวตรงหน้าก่อนมองเลยไปยังอีกคนที่ส่งยิ้มบางตอบกลับมา จึงตัดสินใจคว้ากระเป๋าเอกสารแทนการหย่อนก้นลงบนเก้าอี้เหมือนอย่างเช่นทุกเช้า
# r: }9 L7 ]6 T

& ^7 {0 q# b: S$ }: n# z& w“ผมไปทำงานก่อนนะครับแม่พอดีวันนี้มีประชุมกับฝ่ายศิลป์”


" f4 m; t* g2 f0 `4 J" D“อ้าวไม่ทานอาหารเช้าก่อนล่ะลูก”
% \- w" d- p3 m1 Q# |$ i
! v7 y7 b/ Q6 A& v% S
+ J+ a2 i+ D( U, t! A“ไม่ล่ะครับผมกินไม่ลง”


5 c4 U( ^" u6 f+ ^/ K1 o( zแล้วผมก็เดินออกมาเลยไม่แม้แต่จะหันไปมองหน้าอีกคนแต่หางตาก็เผลอมองเห็นสีหน้าผิดหวังได้อย่างชัดเจน  มันยังคงซ่อนไว้ภายใต้ใบหน้านิ่งเรียบเช่นเดิม จึงขัดใจตัวเองอยู่ไม่น้อยที่ยังอุตส่าห์มองออกอีก

/ W* X7 ?' W9 P: e$ P% u0 Z
! K  m" D  k5 z& A9 kโฮ่ง
$ K  |6 q  W6 v

แต่แล้วก็ต้องระบายยิ้มออกมาเมื่อข้างรถนิสสันมาร์ชของผมมีเจ้าหมาขาหักนั่งหูตั้งรออยู่

4 h: k% l8 T* I# t! w
ผมเดินเข้าไปทรุดตัวนั่งยองลงตรงหน้ายื่นมือออกไปและแทบจะทันทีเจ้าตี๋น้อยก็ยกขาข้างที่หักขึ้นมาวางบนฝ่ามือ


  \" P) g: c8 b/ }) o# ]- a$ I  z“คิดถึงจังเลย~” แล้วฉลาดอย่างเจ้าตี๋น้อยน่ะหรือถึงจะฟังไม่ออก มันจัดการกระโดดโถมเข้ามาในอ้อมกอดผมพร้อมทั้งส่งลิ้นสากมาเลียใบหน้าจนแฉะน้ำลายไปหมด  
+ }( \: e% k: o: `8 D( K) y

“โอ๊ยพอๆพี่เลอะหมดแล้ว ฮ่าๆ ไม่เอาๆเดี๋ยวโดนขาเดี้ยงกว่าเดิมนะ” ปล้ำเล่นกันอยู่พักหนึ่งจนผมล้มก้นจ้ำเบ้าลงไปนั่งแผ่กับพื้นนั่นแหละมันถึงจะยอมหยุด
3 B0 @& u' L" s
6 ~/ n; B, q, E6 q" X. e1 N* {  H* f
ผมก้มลงจุ๊บเหม่งเมื่อมันยอมสงบเสงี่ยมนอนหมอบลงไปก่อนให้รางวัลด้วยการใช้สองมือประคองให้หน้ามันแหงนขึ้นมาแล้วจุ๊บลงบนปลายจมูกสีดำ
3 k' I, c3 p6 s1 {+ X; y
( }+ ^' S) f5 c  x8 K- i
“อยู่กับพี่ด้วยกันที่นี่ไหม ไม่อยากให้กลับไปเลย” พูดพลางลูบหัวมันอย่างเอ็นดู เพิ่งเจอกันได้แค่วันเดียวก็ต้องจากกันอีกแล้ว หนึ่งปีที่ผ่านมาผมคิดถึงมันมากเลยนะ แค่คิดว่ากลับมาจากทำงานจะไม่ได้เห็นมันอีกผมก็ใจหวิวๆแล้ว“หึ ไม่อยู่ด้วยกันก็ไม่ต้องมาอ้อนเลย”


' d: L, p: U- l3 [* ]0 y6 pก็มันเล่นเอาหัวมาดันๆถูๆขาก่อนนอนหงายท้องพลิกตัวไปมาซ้ายขวาแล้วทำเหลือบตาเหลือกมองมาอ้อนๆชิ ยังจะมีเสียงคราหงิงด้วยนะ
2 T; r# ^7 G# d) Y- o
6 {/ ]# a  @2 P+ F
. p2 P$ {0 }7 H$ \# W% bฉลาดไม่มีใครเกินเลยเจ้าตี๋น้อยผมเนี่ย!!

* r. o* K5 @" A
( H4 J; v8 M* C% ?4 p7 {“ท่าทางมันจะชอบน้องนะ กับพี่มันโคตรหยิ่งเลย” ผมหันไปตามเสียงก็เจอเข้ากับพี่ไมล์ในชุดออกกำลังกายยืนเท้าเอวมองไปยังเจ้าตี๋น้อยอย่างหมั่นไส้


  a: W3 h/ g2 `' Q' T3 g“พี่หน้าตาไม่ดีล่ะสิ”
0 D( |. i2 K( v. J
5 H1 i9 M1 d/ S. A- P; C6 t
/ h4 D: m0 |, l7 `+ \“โห ช่างกล้าแต่พี่หมั่นมันจริงๆนะ เมื่อเช้าลูบหัวเล่นหน่อยทำเป็นสะบัดหนีทีกับน้องล่ะอ้อนเอาๆอย่างกับเป็นเจ้าของมันอีกคนแน่ะ”


อึก พูดเหมือนมีตาทิพย์
) D4 S7 h. H. X. h# ~3 E4 p

7 i/ J5 P5 l. j! i* z* c“สงสัยมันถูกชะตากับน้องมั้ง เอ่อ ผมไปทำงานดีกว่าแล้ววันนี้พี่ไม่เข้าบริษัทหรือ” ผมเปลี่ยนเรื่องพลางลุกขึ้นยืนจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่

5 c# v& o; k: G) E- b9 f) [& S
“เข้าช่วงบ่ายพอดีเดี๋ยวพี่ต้องเข้ากรุงเทพฯไปส่งคุณตี๋ใหญ่ขึ้นเครื่อง”

0 l9 ]8 B5 V. U6 o
9 W6 d- q4 A6 k, H* V2 u$ Mกึก
6 u9 k) s- e! n) e. I

* |" m9 m; Z9 M“เขาจะกลับวันนี้แล้วเหรอครับ”
5 ?) n, M( L) A* O* e% E

( T2 ~$ Q) m0 v; ?4 g“น่าจะนะพ่อว่ามาอย่างนั้น”
% i; j9 R' Q0 b9 {
! ]8 R3 p: k9 {2 u% |  D9 W
ผมนิ่งไปก่อนค่อยๆก้มลงไปมองเจ้าตี๋น้อยตรงหน้าย่อตัวลงแล้วใช้อ้อมแขนกอดมันไว้แน่นพลางซุกใบหน้าเข้าหาขนสีดำขลับ
/ d3 z3 u# q0 M+ A* X
7 @/ e2 h- J7 @0 E  G0 s5 A
5 y) A8 A3 Y% D) {“ฮึกกอดลานะตี๋น้อย”
2 o( }5 B5 L0 K4 y6 g, Z

3 C9 ^+ h; }: q; o1 y7 Z“หงิง”

ซ่า~ซ่า~

5 \. H4 U0 ~' ^6 @% j$ d' _- Q/ W3 T
สายลมโบกพัดลู่ใบหน้าหอบเอากลิ่นอายของน้ำทะเลโชยเข้าจมูกพร้อมกับพัดพาเอาเกลียวคลื่นสาดซัดเข้าหาฝั่งจนเกิดฟองสีขาวล้อกับหาดทรายเนื้อนวลละเอียดตาบรรยากาศที่ทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลายขึ้น


ยิ่งช่วงนี้มรสุมเข้านักท่องเที่ยวจึงบางตาลงเลยได้ความเงียบสงบอย่างใจต้องการ...

, M. p! T" D: f" {0 [* b
1 |( ?' Y6 d; Sแม้จะเป็นคนไล่ให้เขาไป แม้จะบอกว่าเราไม่สามารถเดินไปด้วยกันได้ แม้จะเป็นคนที่ทรยศหักหลังกันอย่างเลือดเย็นแต่สุดท้ายก็อดจะวูบโหวงในใจไม่ได้
7 ~/ D/ f; N  I7 c+ o

หลังเลิกงานก็เหมือนเช่นเกือบทุกวันที่จะมานั่งปล่อยใจลงทะเล ต่างกันที่ทุกทีผมจะหนีความวุ่นวายไปหาดนางรำหาดทรายสีขาวเนียนละเอียดตัดกับน้ำทะเลสีฟ้าครามสดใส รอบเกาะมีโขดหินสีน้ำตาลเข้มจัดวางตามเป็นแนวอย่างที่ธรรมชาติได้สร้างสรรค์ไว้กลมกลืนกับประติมากรรมรูปปั้นพระอภัยมณีกับนางผีเสื้อสมุทรอันเป็นเอกลักษณ์ของหาด
  f  _7 b. h  ~+ q
: e0 `) r  N& \# c# W& ^7 _
แต่วันนี้ผมมายังหาดพลาที่ถึงแม้น้ำทะเลจะสีสวยสู้หาดนางรำไม่ได้ เนื้อทรายไม่ขาวละเอียดเท่าซ้ำยังมีแนวปูนสูงเกือบสองเมตรกั้นชายหาดเอาไว้ แต่อย่างน้อยหาดก็ไม่ได้ปิดตอนหกโมงเย็นสามารถให้ผมนั่งอยู่ตรงนี้จนถึงเมื่อไหร่ก็ได้อย่างใจต้องการ

6 x4 c9 I; e+ {5 E0 f4 n, A! l
0 K: P' i! N. I2 D5 e7 V& \ผมก็เชื่อว่า...หาดทุกหาดมีมนต์ขลังของมันอยู่..
5 B( q7 v+ C! H4 J0 a6 [

อย่างเช่นเวลานี้ผมนั่งมองพระอาทิตย์สีส้มกำลังจะจมหายลงในทะเล แต่ยามจะลาลับก็ยังทอแสงสีทองลงบนผืนน้ำสีดำให้เกิดประกายวิบวับดั่งดวงดาวนับล้านจากฟากฟ้าเต้นระบำปล่อยแสงระยิบระยับแข่งกัน


1 ^7 o* d; E) f+ b; V3 ]% v1 bติ๊ดๆ ติ๊ดๆ

+ h# i8 E7 b( p, f. L) u
! a. g0 w% n5 D$ f% E& yผมหลุดจากความคิดเมื่อเสียงโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงดังขึ้น

! k+ d" d$ V+ R7 k
“ครับแม่”
3 Q! g( R# Y5 y4 I

“อยู่ไหนน่ะเล็ก มืดแล้วนะลูกยังไม่กลับบ้านอีก”
( |, `9 m! O$ x# ?" {8 e
+ M3 e( s; m% p; m+ _5 E+ a
2 ?- A- S( _4 q“ผมอยู่หาดพลาน่ะครับ”


“ถึงว่าตาไมล์ไปหาที่หาดนางรำไม่เจอ ทำไมวันนี้ไปไกลจังลูกทุกคนรอทานข้าวอยู่นะ”

6 {  \, s3 O$ A$ b9 v
9 u- O6 s8 e0 G. C7 V' l, |“ทานกันได้เลยไม่ต้องรอครับ เล็กว่าวันนี้จะนอนค้างที่หาดคงไม่กลับบ้าน”เสียงแม่เงียบไปสักพักหนึ่งก่อนเอ่ยเอื้อนขึ้นมาด้วยน้ำเสียงอาทร

- L! S7 l/ a# p0 X# e0 e: A# K
: h# x7 {8 y* ~/ ]7 o( h“ไม่สบายใจอะไรหรือเปล่าลูก”


1 i7 l7 g) j) G8 c1 k5 n“ผมแค่อยากนอนฟังเสียงคลื่นน่ะครับแม่ ไม่ต้องห่วงนะครับ รักแม่นะพรุ่งนี้เจอกันครับ”

9 P; o( F4 Q6 u. N) A, s: B
วางสายจากแม่ไปแล้วผมก็นั่งทอดสายตาไปยังผืนน้ำทะเลสีดำกับฟังเสียงคลื่นกระทบฝั่งไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนจากเย็นย่ำเป็นหัวค่ำมืดสลัวและ ณ ตอนนี้ มืดมิดเงียบสงัด...ทุกสิ่งอย่างถูกความมืดปกคลุมมีเพียงแสงจันทร์เรืองรองสะท้อนให้เห็นรูปทรงเรือนราง โชคดีที่ท้องฟ้าเปิดโล่งไร้เมฆบดบังจึงได้เห็นกลุ่มดวงดาวพราวระยับแข่งกับผิวน้ำดั่งภาพสะท้อนของกันและกัน

6 m; n  J" C' r: p7 g- x
0 a9 z; e) k6 @1 U* v" C; m) u, \“เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอกครับ”
" |( ?4 b# ~  X* z  |0 A
+ }. M3 M0 D8 ?: T' h5 b
' t6 f) w5 s) q7 f- I2 }( m' ?. m7 Wขวับ


, L4 j& d0 [! V* h  R1 d  wผมหันไปตามเสียงของคนที่คิดว่าบินกลับไปฮ่องกงแล้ว แต่ ณ ตอนนี้เขายืนอยู่ตรงหน้าผมในชุดเสื้อกล้ามกางเกงขาสั้นอย่างที่สมัยก่อนเขาชอบใส่...สวมทับด้วยเสื้อแจ๊คเก็ตสีแดงตัวคุ้นตา...ตัวที่ผมซื้อให้
( ~* |) ?. v2 }9 U

ฟึ่บ!
1 _1 j1 s* e2 A& L2 k6 i' [
9 _0 X) y  F1 x% G  a" K& Z
! G& h) H2 w4 K1 j1 pผมลุกขึ้นยืนแล้วเดินหนีทันทีแต่ก็ช้ากว่าอีกคนที่เข้ามาคว้าต้นแขนเอาไว้

" f/ `, v: U1 |) `
6 N4 r! }! e6 V, C8 F( C8 v: j1 o7 S“ไหนว่ากลับไปแล้วไง!!” ผมสะบัดมือหันหน้ามาตวาดสุดเสียง
2 f; F. u7 ]$ S

“จะให้ผมไปไหนก็หัวใจผมอยู่นี่!!”
3 Y3 W* W8 l5 U# G
* `4 f- B3 Y4 r8 Q2 {0 Q: }
“ไปตายซะไป!”

( n- a1 h' s: `$ E' S9 z
7 r8 `7 ^2 o  O/ e+ V) A) ~ไม่ได้คิดเช่นนั้นแต่ปากมันไปเองเหมือนเป็นปฏิกิริยาตอบโต้อัตโนมัติเพื่อปกป้องหัวใจตัวเองจากประโยคกลลวงที่อีกฝ่ายสร้างขึ้น


1 V, j: H8 ~" z) h7 w...เมื่อก่อนเคยบอกรักที่ไหนกัน...
$ H9 X$ e. d6 C2 v! V$ G
* R: t6 k/ \! Q; h5 }) U' {0 ^2 x& E
“ผมรู้ว่าผมเลว แต่ช่วยฟังกันหน่อยได้ไหม”
, u) N7 d# J: ~9 r5 Y' T

* D  K, ?+ x% l; p“ไม่ฟัง!!! ไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น! ไม่ฟังๆ” สองมือยกขึ้นปิดหูแน่นพลางนั่งคู้ทิ้งตัวลงบนปลายเท้าศีรษะส่ายไปมาอย่างไม่อยากรับรู้อะไรอีก


3 z) c+ m0 ?1 l$ |“เล็ก...คุณเล็ก!!”

. [; x+ k& s( Q& q9 [+ x0 l0 A
เพี้ยะ ปั่ก ตุบ
" V( [8 n; P6 ~. F1 @; [: W

1 S! V% w+ @0 H4 n* j5 e$ cผมยกมือขึ้นปัดป่ายกันไม่ให้อีกฝ่ายเข้าใกล้


“...!!” สุดท้ายเขาก็ยอมล่าถอยออกไป ร่างกายสูงใหญ่ยืนนิ่งใช้สองตาจ้องผมอย่างผิดหวังเสียใจแต่เชื่อเถอะไม่เท่ากับที่ผมเคยรู้สึกหรอก ก่อนจะทำในสิ่งที่ผมคาดไม่ถึงคือ...ค่อยๆเดินถอยหลังห่างออกไป...โดยทิศทางนั้นเป็นทะเลแสนมืดมิดและน่ากลัว
) S$ ]  Z1 E' Q# G
+ ]2 }* T* C8 b& c  A- C
ช่วงขายาวค่อยๆก้าวถอยหลัง...ทีละก้าว...ทีละก้าว โดยตลอดเวลานัยน์ตาคู่คมยังจ้องมองมาที่ผมอย่างไม่ละสายตาระยะห่างของเราสองไกลห่างกันเรื่อยๆ จนกระทั่งเท้าทั้งสองข้างของเขาสัมผัสกับระลอกคลื่นร่างกายผมก็ผวาเฮือกจะกระโจนไปหา...
5 [" R1 n* Y" [- d3 }

....แต่ก็หยุดตัวเองลง...มันเป็นแค่แผน...เป็นแค่เล่ห์กลให้ผมหลงไปติดกับ...เขาไม่คิดจะตายจริงๆหรอก...ก็แค่อยากให้ผมใจอ่อนก็เท่านั้น...
! I' c( L" ]5 Z5 J* {8 _9 R

ซ่า!~ ซ่า!~
4 }8 ?% b: j- N2 C

; k) O  ]0 s, I+ uเสียงคลื่นไม่ให้ความรู้สึกผ่อนคลายอีกต่อไปแล้ว ตรงข้าม...มันกลับเหมือนปีศาจร้ายที่พร้อมกลืนกินทุกสรรพสิ่งให้หายไปในความมืดมิดอันน่ากลัว...ความรู้สึกร้อนรุ่มกระสับกระส่ายเกิดขึ้นกับตัวผมจนไม่สามารถที่จะทนอยู่เฉยได้อีกต่อไปสองเท้าวิ่งลงไปยังริมหาดพร้อมกับตะโกนเสียงกึกก้องแข่งกับเสียงคลื่นให้คนที่อยู่กลางทะเลหยุดกระทำบ้าๆสักที
) L  A, c. i- P

“ขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ!! จะบ้าหรือไง อยากตายจริงๆใช่ไหมฉันบอกให้ขึ้นมา!!”

  ?: z& Q0 G$ N" ]6 U
- y' i( @/ a5 l( m9 ]$ [4 P$ {: Mซ่า~ ซ่า~

8 ]3 x" R% H9 J2 I  D1 u
เขายังคงเดินถอยหลังต่อไปเรื่อยๆขณะที่สายตายังจ้องมองกัน แม้จะในความมืดอันห่างไกลผมก็ยังเห็นแววตาแน่วแน่ของเขาสายตาที่ว่าเขาจะไม่ยอมหยุด...จนกว่า...


ครืน!~ ครืน!~
6 z8 t: g; U; M# M- i  l0 H

ผมแหงนหน้าขึ้นมองท้องฟ้ามืดมิดที่บัดนี้ไร้ประกายดาวด้วยเมฆหมอกก้อนดำทะมึนเคลื่อนตัวมาปกคลุมทั่วพื้นที่เสียงฟ้าร้องครืนพร้อมกับลมกระพือพัดโหมเป็นสัญญาณว่าอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าลมฝนต้องกระหน่ำลงมาแน่นอน


2 e' F, j: E+ {2 A% `* I" K นั่นยิ่งทำให้ผมร้อนรน หันไปมองอีกฝ่ายที่เวลานี้ถูกท้องทะเลดำมืดกลืนหายไปจนถึงช่วงอกแล้วมิหนำซ้ำสายฝนยังเริ่มโปรยปรายลงมา ลมพัดโหมให้ใบไม้ต้นหญ้าปลิวลู่โน้มเอียงตามแรงลมเม็ดทรายกระจายขึ้นฟุ้งทั่วหาด ผืนน้ำที่นิ่งสนิทเริ่มตื่นตัวโยกคลอนก่อเกิดเกลียวคลื่นตีกระทบจนเกิดเสียงเซ็งแซ่ช่างน่ากลัวจับใจ

+ z5 c+ w: t" z! v% o. N
, w' R( L0 `2 `แปะ แปะ แปะ

' ~9 @- J/ Y7 t! U& r2 Z! P& H3 e, M
“พอ!! เลิกเดินลงไปได้แล้ว! ฉันบอกให้นายหยุดแล้วขึ้นมา!”

. o0 y* I$ c6 s: f) U3 \
ครืน!~ ซ่า!~
" r; f* }( D0 F9 i! B

เปรี้ยง!!
* ~, W3 C" ^8 H0 W0 p1 y! t
" u0 r  T( A3 T' s* {: e  i
ผมวิ่งสวนกระแสคลื่นที่เริ่มก่อตัวขึ้นสูง ตีแหวกแรงต้านลงไปกลางทะเลแต่ก็ไม่สามารถถึงตัวเขาได้เนื่องจากเขาอยู่ลึกเกินกว่าที่ความสูงของผมจะเอื้ออำนวยผมลูบละอองน้ำที่กระเซ็นเปรอะใบหน้าบดบังการมองเห็นในขณะที่ตะโกนก้องอยู่ตลอดเวลา

9 U( d" g- B4 M$ s
“ขึ้นมา! อยากตายจริงๆหรือไง!!”


“ผมรักคุณนะคุณเล็ก ขึ้นฝั่งเถอะครับมันอันตราย” คราวนี้คนที่เงียบมาตลอดเปิดปากตะโกนกลับมาเมื่อเห็นว่าผมเริ่มเดินลุยน้ำลึกลงไปอีกครั้ง


“มาบอกรักบ้าอะไรตอนนี้ ขึ้นมา แค่กๆ ขึ้นมานะ! บอกว่าหยุดเดินได้แล้วไง!”
' Z# y6 X) D, L

ครืนนนนนน! ซ่า!~


“คุณเล็กกลับไปมันอันตราย! ผมผิดจนไม่น่าให้อภัย ทำตัวน่ารังเกียจสมควรแล้วที่คุณไล่ให้ไปตาย แต่ผมรักคุณนะ รักคุณจริงๆ” ผมพยายามเดินเข้าไปหาเขาจนตอนนี้น้ำปริ่มริมฝีปากแล้ว


$ p4 r, O( b" l' b8 J$ ^“ฮึก ฉันไม่ได้อยากให้นายตายจริงๆสักหน่อย...ฮึก แค่กๆ”


1 q. q1 H8 p4 a/ G( Mตูม!!

" L  O% S) b# U8 T( T+ |
; S1 u) G+ |8 t1 z# b) x/ Lในจังหวะที่ผมเดินแหวกน้ำพลางตะโกนโต้กับเขาอยู่นั้นคลื่นยักษ์ที่มาจากไหนไม่รู้โถมแรงเข้าหาอย่างไม่ทันตั้งตัวร่างของผมดิ่งลงสู่ความมืดมิด ลำตัวถูกเกลียวคลื่นพลิกกลับกลายเป็นสองเท้าลอยคว้างสัมผัสความว่างเปล่าแต่เป็นสองมือที่ตะกุยตะกายสัมผัสพื้นทรายของก้นทะเลลึก
! t; h. g/ j$ g1 L+ S

* x- i: w0 Y' n( Zผมพยายามตะกายเพื่อให้ตัวเองโผล่พ้นผืนน้ำ แต่มันช่างยากเหลือเกินกับการต่อสู้กับเกลียวคลื่นอันบ้าคลั่ง ยามที่น้ำเค็มไหลบ่าเข้าจมูกเข้าปากแทรกซึมแย่งอากาศ ดวงตาแสบพร่าระคายเคือง

; r4 ^) b1 y, A
หมับ
8 f5 v- i; ]+ E( L& D

แรงกระชากที่แขนดึงผมจากก้นทะเลลึกสู่ด้านบน เมื่อโผล่พ้นผืนน้ำสู่บรรยากาศที่เต็มไปด้วยออกซิเจนให้ผมสูดลมหายใจเข้าลึกอย่างตะกรุมตะกรามพร้อมทั้งไอสำลักไปพร้อมๆกัน
' P1 j! S8 |, c5 L) }
( @  v( Y7 {. L* O+ u
' L* k6 B- X1 |7 T8 _“คุณ...เป็นไงบ้าง” เจ้าของมือหนาที่ช่วยดึงผมขึ้นมาและยังช่วยลูบใบหน้าเอ่ยถามด้วยเสียงเป็นกังวลใบหน้าหวาดกลัวของร่างที่ผมกำลังเกาะยึดทำให้ผมร้องไห้โฮออกมา พลางใช้มือข้างหนึ่งทุบตีเขาไม่หยุด
9 V# c) ?' h. g! J/ y
3 N. ?9 G6 v1 H4 t' B% {
5 n7 v& L2 J% D  s: v( x“ไอ้บ้า ฮือออ ไอ้หมาบ้า นายเป็นต้นเหตุทำให้ฉันเกือบตายอีกแล้วนะฮึก ฮือออ” ผมสะอื้นไห้ไม่หยุดซ้ำยังไม่คิดจะออมแรงมือปากก็พร่ำด่าอย่างเจ็บแสบ...
6 Q, \' _) L3 m7 X/ U6 g+ t

แต่ใครจะรู้ดีไปกว่าใจผม...ว่าสาเหตุที่หลั่งน้ำตามันมาจากความเจ็บใจตัวเอง...ที่ลึกๆแล้วก็ไม่สามารถโกรธแค้นคนตรงหน้าได้เลยซ้ำยังยอมอภัยให้ง่ายๆเพียงแค่เห็นเขาจะหายไปต่อหน้าต่อตา

: o. C5 c  }; E) M
1 R) z4 C' T8 q2 w* t5 gในระหว่างที่จมลงใต้ทะเลผมตกใจ ผมหวาดหวั่น แต่ไม่มีความกลัวเลยเพราะผมมีเขาอยู่...มั่นใจว่าเขาต้องช่วยผมได้
6 C1 x9 A! l" i* q4 h" G( \0 y2 `

0 R4 ~: H- ]6 X. y“ผมขอโทษ...ผมเสียใจ...รักคุณนะ”

5 ]' m  @" E& x. X2 W' O
0 a. |; V* l- y" I+ Z# f“ฮือออออ”
8 M* `6 J, q8 G: Y+ ^5 c
# s( g' R" I9 P& I" R
ณ วินาทีนี้ผมยอมแล้ว ยอมลดทิฐิทุกอย่างลงเพื่อฟังเขาอีกสักครั้ง

.........................................................................................

Aonz003

sa99

ขอบคุณครับ

guide01

ขอบคุณมากเลยครับ

uglymen

น้ำตาไหลพราก ล้นมหาสมุทรเลย

pipi1

ขอบคุณครับ

a03

ดอกม่วง

กว่าจะยอมลดทิฐินะเล็ก ไล่เขาไปตายแต่ตัวเองเกือบตายเอง(ใหญ่ง้อด้วยวิธีนี้ถือว่าเสี่ยงแต่ก็ผ่านฉลุย)555555555555

lekthai

ขอบคุณ

minone

ขอบคุณ​มาก​นะ​ครับ​

maravann

ขอบคุณครับ

rowetszaa

ขอบคุณครับ

gaybin

ตอนนี้น้ำตาจะไหลเลยครับ

topto

ตามต่อ

hnum

ขอบคุณครับ

kimkibomwarm

บริษัท น้ำปลารสเอก จำกัด

loveza

ขอบคุณครับ

winwin2

ขอบคุณครับ

bassabassy

อ่านแล้วยิ้มตามเลย

mm2013

ขอบคุณมากครับ