แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย zodiacsci เมื่อ 2020-6-1 13:01
ขออภัยเป็นอย่างยิ่งครับ ที่ปล่อยให้รอนาน เนื่องจากช่วงนี้งานประจำของผมเริ่มกลับมาทำปกติแล้ว และด้วยความที่งานไปอั้นตอนที่โควิดระบาดหนัก พอเปิดมาก็มาเป็นพลุเลย ไม่ได้เขียนต่อให้ทุกท่านได้อ่านกัน ถ้าอาจะมีคำที่ผิดพลาดหลุดมาบ้างก็ขออภัยนะครับ
“กริ๊งงงงงง”เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น พร้อมกับจ็อบที่ตื่นมาในเช้าวันพฤหัสบดีจ็อบลุกขึ้นบิดขี้เกียจ พร้อมกับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู ซึ่งมีข้อความจาก “Your Nightmares” “อรุณสวัสดิ์วันนี้ไปถึงโรงเรียน ไปที่ห้องน้ำชายอาคาร 4 ชั้น 6ห้องในสุด แล้วจะเจอคำสั่ง” จ็อบอ่านจบใจหนึ่งก็วิตกว่า ไอ้หมอนี่จะเล่นอะไร อีกใจหนึ่งก็ตื่นเต้นกับเรื่องที่กำลังจะเจอกับเรื่องที่เจอเมื่อคืน เมื่อจ็อบไปถึงโรงเรียน จ็อบจึงรีบแวะไปตามที่ข้อความส่งมาเมื่อจ็อบเข้าไปถึงห้องน้ำในสุด ที่ปิดอยู่ ติดป้ายหน้าห้องว่า “เต็ม”จ็อบจึงตัดสินใจผลักเข้าไป ก็เจอชุดนักเรียนวางอยู่หนึ่งชุดพร้อมกับกระดาษโน้ตแปะอยู่เปลี่ยนใส่ชุดนี้ และห้ามใส่กางเกงใน แล้วเอาชุดนักเรียนมึงวางไว้ที่เดิมแม็กหยิบเสื้อนักเรียนขึ้นมา เห้ย มันตัวเล็กถ้าแม็กใส่ตัวนี้มีหวังได้รัดรูปแน่แล้วหยิบกางเกงนักเรียนมาดู เสื้อนักเรียนว่าเล็กแล้ว กางเกงนักเรียนยิ่งเล็กไปอีกระหว่างที่คิดอยู่นั้น ก็มีข้อความเข้ามาที่โทรศัพท์มือถือ ส่งรูปที่จ็อบกำลังไขกุญแจเข้าบ้านในสภาพล่อนจ้อนพร้อมกับข้อความ “พร้อมจะเป็นที่จะเป็นดาราคลิปเรทอาร์แล้วหรือยัง” จ็อบตัดสินใจถอดเสื้อนักเรียนตัวเองออกแล้วเปลี่ยนมาใส่เสื้อนักเรียนที่เตรียมไว้ให้ เลยทำให้เห็นว่าตำแหน่งกระดุมมันถูกร่นลงมาเกือบถึงกระดุมเม็ดที่สองของเสื้อนักเรียนปกติ แล้วจ็อบก็ถอนหายใจยาวก่อนถอดกางเกงและกางเกงในออกมาทีเดียว พร้อมทั้งถอดเข็มขัดจากกางเกงตัวเดิมมาที่กางเกงตัวที่ต้องใส่ เลยทำให้จ็อบรู้ว่า กางเกงนักเรียนมันไม่เล็กอย่างเดียวแต่มันสั้น ราวกับกางเกงนักกรีฑาที่คว้านเข้าไปลึก จ็อบนั่งทำใจอยู่พักใหญ่จึงเดินออกไปเจอเพื่อนๆ
“หวัดดีไอ้จ็อบเห้ย ชุดนักเรียนห่าไรของมึงเนี่ย ทำไมฟิตขนาดนี้วะ” บอลทักทายแล้วก็อดถามไม่ได้ “เอ่ออ...ก็ร้านซักรีดแถวบ้านกูอ่ะ ปกติปิด สี่ทุ่ม เมื่อวานไปถึงสี่ทุ่ม มีป้ายติดหน้าร้านว่า ไปทำธุระด่วนที่ต่างจังหวัดสี่ห้าวัน พอโทรหาจะเอาชุดนักเรียนก็ไม่รับ กูเลยเอาชุดสมัยม.ต้นมาใส่เนี่ยแหละ” จ็อบพยายามเฉไฉ “เออแต่แม่งแปลกๆ ว่ะ ไม่ชินตา ปกติคุณชายจ็อบจะเนียบมากแต่มาวันนี้กลายเป็นชุดนักเรียนรัดติ้วเลยเว้ย” ซอแซว “เดี๋ยวมึงจะโดนกูเตะ”จ็อบแกล้งขู่แก้เขิน
วันนี้ที่โรงเรียนเหมือนจะไม่มีอะไรจนกระทั่งมีข้อความเข้ามาไลน์ ใช่แล้ว เจ้าเก่าคนเดิม “ชุดนี้กูให้นะไม่ต้องคืนกู แลกกับชุดนักเรียนของมึงไง” จ็อบได้แต่ถอนหายใจคิดในใจว่า ก็ยังดีที่วันนี้กูก็ไม่ต้องแก้ผ้าต่อหน้าคนอื่น
หลังเลิกเรียนจ็อบไปนั่งทอดอารมณ์ ริมสระน้ำ บริเวณข้าง ๆ อาคารเรียนชั่วคราวที่ก่อด้วยอิฐบล็อค ซึ่งตั้งแต่อาคารเรียนใหม่เสร็จไม่ค่อยมีใครมาแถวนี้เท่าไหร่นัก นอกจากพวกที่เข้าชมรมรักษาดินแดน(อันนี้เป็นแค่ชมรมที่ตั้งขึ้น ล้อจาก นศท. เพื่อฝึกสมรรถภาพร่างกายของนักเรียน)เพราะบริเวณใกล้ๆ กันนั้นมีฐานกิจกรรมคล้ายๆ ค่ายลูกเสือ จ็อบกำลังคิดถึงเรื่องที่พบที่โดนมาตลอดสองสามวันนี้ พลันแปลกใจว่าทำไมตัวเองถึงรู้สึกชอบเรื่องราว ตื่นเต้น หรือการทำอะไรแปลกๆจนทำให้ตอนนี้จ็อบเกิดอารมณ์ขึ้นมา
สามเพื่อนแสบของจ็อบย่องเข้ามาข้างหลัง กำลังคิดว่าจะหยอกจ็อบด้วยการถีบเบาๆ ให้เซแต่อาจจะกะแรงไม่ถูก ทำให้จ็อบกระเด็นไถลตกน้ำ ยังโชคดีที่น้ำแค่ระดับเอวต่อให้เป็นกลางสระก็แค่คอ “ไอ้เชี้ยมือถือกู ชุดกู” จ็อบตะโกนด่าไอ้เพื่อนสามตัวบาท “กูขอโทษ....”ไอ้เพื่อนสามตัวของจ็อบพร้อมใจประสานเสียง “อ่ะขึ้นมา”ซอยื่นมือให้จ็อบ หวังจะช่วยดึงขึ้นจากสระ เมื่อขึ้นมาได้จ็อบถอดเสื้อนักเรียน พึ่งไว้กับต้นไม้แถวนั้น ปากก็บ่นไปเรื่อย “ไอ้เชี้ยอาทิตย์ กูแก้ผ้าให้พวกมึงดูกี่รอบแล้ววะเนี่ย” “แหม่หุ่นดีๆ ก็โชว์ หน่อยก็ได้” บอลแซวต่อ จ็อบวิ่งไล่เตะเพื่อนแต่ด้วยคราบน้ำที่เปียกจากจ็อบตอนขึ้นจากนำ และบริเวณนั้นคือ พื้นปูนทำให้จ๊อบเสียหลักลื่นล้มอีกครั้ง แล้วกลิ้งลงในสระน้ำอีกรอบ “เห้ยมึงเป็นอะไรหรือเปล่าวะ” โอ๊ตถาม “กูไม่เป็นไรหรอกตายยาก” จ๊อบลุกขึ้นยืน แต่เพื่อนสามคนกำลังตกตะลึงเพราะตอนที่จ็อบลื่นล้มเมื่อครู่ ตะเข็บกางเกงนักเรียนของจ็อบได้แตก ไม่สิ ใช้คำว่าระเบิดเลยดีกว่า ระเบิดตั้งแต่ซิบยันตะเข็บด้านหลัง “ไอ้เชี้ยจ็อบค_ยมึงโผล่ มึงไม่ได้ใส่กางเกงในมาหรอวะ ไอ้สัส” บอลตะโกนบอกเพื่อน จ็อบก้มดูสารรูปตัวเองที่ตอนนี้กางเกงนักเรียนระเบิดเป็นชิ้นๆ “กางเกงตัวมันเล็กมันอึดอัด กูเลยไม่ใส่มา” จ็อบแถต่อไป “ตากูจะบอดไหมวะเนี่ย”ซอพูด “มึงคงตาไม่บอดหรอกเพราะป่ามันหนา” บอลแซวจ็อบ แล้วก็พากันหัวเราะ “แล้วมึงจะกลับบ้านยังไง”โอ๊ตถามทำให้เสียงหัวเราะหยุดลงราวกับติดเบรกเพราะแต่ละคนบ้านล้วนห่างจากโรงเรียนทั้งนั้น
“งั้นมึงก็ไปหาชุดแถวๆอาคารเรียนให้กูหน่อย” จ็อบเสนอความคิดในสภาพนั่งขัดสมาธิแล้วมีเสื้อนักเรียนตัวเองปิดไว้ที่ตัก “ที่อาคารเรียนมึงใช้อะไรคิด จะมีเสื้อผ้าอะไรเล่า” บอลตอบกลับจ็อบ “แล้วห้องกิจการนักเรียนพอมีจะมีเสื้อผ้าของพวกกรรมการ ไม่ก็ชุดพวกเดินแห่เทียนหรือลอยกระทงพวกนี้อยู่เดี๋ยวกูไปยืมพวกมันมาให้” ซอเสนอ “พวกกรรมการนักเรียนมันไปดูงานที่กรุงเทพฯ กันหมด กว่าจะกลับก็เที่ยงคืนตีหนึ่ง” โอ๊ตบอก “มันมีอีกวิธีหนึ่งแต่ไม่แน่ใจว่าจะได้ไหมนะ” บอลบอก ทุกเย็นสนามฟุตบอล จะมีคนมาเตะบอล หรือออกกำลังกาย ทั้งนักเรียนปัจจุบัน ทั้งศิษย์เก่าทั้งคนภายนอก บางคน เลิกงานแล้วก็มาออกกำลังกายทันที โดยนำชุดมาเปลี่ยนโดนอาศัยมุมลับตา หรือบนอัฒจรรย์ ซึ่งบ่อยครั้งที่ เขาเหล่านั้นมักจะลืมชุดอันชุ่มเหงื่อของตนเองไว้ตรงนั้น บอลซอ และโอ๊ต กำลังไปแถวสนามฟุตบอล แถวมุมลับตา หรืออัฒจรรย์ตอนนี้ทั้งสามคนมองหากางเกงกีฬาที่พอจะให้จ็อบใส่ได้ ใช้เวลากว่า ยี่สิบนาทีทั้งสามก็เดินกลับมาหาจ็อบ พร้อมกับของติดไม้ติดมือกลับมา ก็คือกางเกงบอลยี่ห้อดังมา แต่ตัวเล็ก และด้านข้างแทนที่จะเป็นตะเข็บกางเกง ดันมีกระดุมติดอยู่ด้านข้างแทนตั้งแต่ขอบกางเกงยาวถึงขากางเกง หรือถ้าพูดง่ายๆ ถ้าแกะกระดุมออกทุกเม็ดมันก็ไม่เหลือทรงที่จะเป็นกางเกงเลย เมื่อจ็อบดูแล้ว ก็ได้แต่ถอดใจเพราะมันเล็กเกินไปมาก ได้แต่ก้มหน้าก้มตาคิด จนซอสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง “ไอ้บอลตัวมึงเล็ก มึงใส่กางเกงบอลตัวนี้ได้นี่” ซอทักขึ้นมา “เออใส่ได้แล้วไงวะ” บอลสงสัย “มึงก็สละกางเกงนักเรียนของมึงให้จ็อบมันใส่กลับบ้านก่อนแล้วมึงก็ใส่กางเกงบอลกลับบ้านแทนไง” ซอเสนอ “ไอ้เชี้ยไอ้จ็อบมันจะใส่กางเกงกูได้เหรอวะ กูตัวเล็กกว่าไอ้จ็อบนะ” บอลพยายามหาข้ออ้าง “ไอ้ห่ากางเกงมึงที่บ้านซื้อเผื่อโตหรอกไอ้สัส ทำไมกูจะไม่รู้ ถ้ามึงไม่ใส่เข็มขัดนะก็ลงไปกองที่เท้า” โอ๊ตช่วยเสริมทัพ “เออก็ได้ กูให้ยืมก็ได้ แต่เดี๋ยวกูไปบ้านมึงด้วยแล้วกัน ลองใส่กางเกงบอลตัวนี้กลับบ้านไปเตี่ยด่ากูเละเทะแน่” บอลบอกพร้อมกับปลดเข็มขัดตัวเองออกแล้วถอดกางเกงส่งให้โอ๊ตใส่กลับบ้าน “เสื้อนักเรียนของมึงน่าจะแห้งแล้วแต่กูว่า มันเหมาะกับไอ้บอลมากกว่าแกนะตอนนี้” ซอแซว จนทำให้บอลทำตาเขียวใส่ “ใช่ๆเสื้อนี่ไซซ์มึงเลยนะ” โอ๊ตสำทับต่อ “นี่พวกมึงจะให้ไอ้จ็อบเอาเสื้อผ้ากูไปใส่ทุกอย่างเลยไหม”บอลพูดประชด “ได้ป่ะล่ะ”ซอกับโอ๊ตพร้อมใจกันถาม “อย่าท้ากูนะกูไม่ใช่คนที่จะมาท้าทากันได้” บอลบอกกับเพื่อน “งั้นมึงถอดเลยกูใส่ของมึงเอง” จ็อบพูดกับบอลด้วยความหมั่นไส้ “โธ่ไอ้จ็อบ เออ ก็ได้ พวกมึงนี่แม่งจริงๆเลยนะ” บอลออกแนวบ่น “เอากางเกงในมึงด้วยนะ”ซอบอกกับบอล “ไอ้จ็อบมันไม่กล้าใส่ของกูหรอกตัวมันเล็ก” “กูกล้า”ไอ้จ็อบรีบตอบทันควัน “เออๆแล้วจะให้กูถอดตรงนี้เลยเหรอ” บอลถาม “ก็เออดิไม่มีคนแล้ว มีแค่เราสี่คน” ซอบอก “มึงไม่คิดว่ากูจะอายบ้างเหรอวะ” “ถอดๆไปเหอะ มึงก็เห็นของไอ้จ็อบไปละ จะให้คนอื่นเห็นของมึงบ้างจะเป็นไรไปวะ”โอ๊ตรีบตัดบท “เออๆทำไมกูต้องมาทำอะไรแบบนี้วะเนี่ย” บอลที่ค่อยๆปลดกระดุมเสื้อตัวเอง ส่งให้จ็อบพร้อมกับเอามือซ้ายของตัวเองล้วงมือเข้าไปปิดเป้าแล้วมือขวาค่อยๆ ถอดบ็อกเซอร์และกางเกงในลงกำลังจะส่งให้จ็อบแต่ซอก็เข้ามาจับล็อคแขนทางด้านหลัง “ไอ้เชี้ยซอมึงเล่นเชี้ยอะไรเนี่ย” บอลร้องโวยวายตอนนี้บอลอยู่ในสภาพล่อนจ้อนเป็นเพื่อนจ็อบแล้ว พร้อมกับบอลน้อยก็ได้ออกโชว์ตัวสู่สาธารณชนด้วย “พอๆๆอย่าไปแกล้งมันดิ” จ็อบห้ามไว้ ซอจึงปล่อยแขนพร้อมกับการถูกด่าจากบอล จ็อบและบอลตอนนี้แต่งตัวเสร็จแล้ว “เออว่ะ ราศีหัวหน้าห้องมาจับหน่อย เหมือน คุณหนูมากับคนรับใช้” โอ๊ตแซว “หึยยยไอ้เชี้ยโอ๊ต” บอลด่า “ป่ะกลับบ้านกันเหอะ”จ็อบชวนกลับบ้าน ตอนนี้ทุกคนถึงบ้านของจ็อบเรียบร้อยแล้วโชคดีที่แก๊งเด็กเทคนิคคู่อริของจ็อบยังไม่ได้ตั้งวงไม่งั้นเรื่องเมื่อคืนคงจะแตกเป็นแน่ ระหว่างเข้าบ้านด้วยความที่ไม่คุ้นเคยกับกางเกงกีฬา ที่หามาใส่ เลยไปเกี่ยวกับประตูรั้วจนกระดุมแป๊กหลุดทั้งแผงไปข้างนึง “เห้ย!!!” บอลตกใจ “เชี้ยบอลน้อยเกือบพบประชาชนอีกแล้ว” ซอพูด แล้วเดินเข้าไปกระชากกระดุมอีกข้างให้หลุดจนกางเกงหลุดติดมือซอ “ไอ้เชี้ยซอ”บอลสบถด่าซอ ซอทำหน้าเยาะเย้ยกวนตีนใส่บอล แล้วรีบวิ่งเข้าบ้านไป แต่โชคดีที่เสื้อที่บอลใส่ ชายเสื้อยาวสำหรับบอลเลยแค่วับๆ แวมๆ แล้ววิ่งตามซอเข้าบ้านไป จ็อบได้แต่มองตามอย่างยิ้มๆดีใจที่เป็นเพื่อนกับแกงค์นี้ แล้วหันมาพูดกับโอ๊ตที่อยู่ข้างๆ “กูโชคดีจังว่ะที่เป็นเพื่อนกับพวกมึง ขอบใจมากว่ะ” จ็อบพูดกับโอ๊ตด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความอึดอัดกับสิ่งที่เข้ามาในชีวิตแต่บอกใครไม่ได้
จ็อบเดินเข้าไปในบ้านเห็นบอลนั่งบนโซฟา ในมือกุมอยู่ตรงเป้า “ไอ้บอลป่ะ ไปบนห้องกูไปเปลี่ยนชุดคืน” จ็อบชวนบอลไปห้อง “บ้าเหรอกูมีพ่อมีแม่นะ จะชวนเข้าห้อง” บอลหยอกจ็อบคืน “หรือมึงจะไม่เอาชุดคืน” “แหม่ๆอารมณ์ขึ้น ป่ะๆ เห้ย ไอ้สองตัวรอกูแปป เดี๋ยวไปเปลี่ยนชุดกับไอ้จ็อบก่อน”
จ็อบถอดชุดนักเรียนออกใส่ชุดบอลทีมโปรดแทน ส่วนบอลก็รับเสื้อผ้าตัวเองคืนมาทั้งหมดแต่งตัวชุดนักเรียนเหมือนเดิม ในระหว่างกำลังจะเดินทางกลับลงมาข้างล่างโทรศัพท์บอลก็ดังขึ้นมา “ฮัลโหลเจ้ อ่อ ได้ๆ แต่อย่าลืมที่สัญญาไว้นะ” “มีไรวะ”จ๊อบถาม “พี่สาวกูบอกว่าวันนี้พาเพื่อนมาจัดปาร์ตี้ยันเช้า เตี่ยกับม้าอยู่ ต่างประเทศยังไม่กลับเลยโทรมาบอกว่า ถ้าค้างกับเพื่อนได้ ให้ค้างเลย” “อย่างงี้ก็ได้หรอวะ” “ได้ดิแค่แลกกับค่าตอบแทนนิดๆ หน่อยๆ สามสี่พัน เออ คืนนี้กูขอค้างกับมึงนะ” “เออเอาดิ” “ขอบใจว่ะป่านนี้ไอ้สองตัวนั้นมันถล่มห้องครัวมึงเละเทะแล้วมั้ง”
“ไอ้ซอวันนี้กูค้างกับไอ้จ็อบนะ” บอลบอกซอ “เออกูสองคนอิ่มละ กูกลับบ้านละนะ”ซอพูดหลังจากที่ลื้อตู้เย็นของจ็อบจนราบเป็นหน้ากลอง “เอออิ่มหนำก็บิดตูดกลับเลยนะมึง ป่ะ เดี๋ยวกูไปส่ง” จ็อบแซว
ทั้งสี่คนออกจากบ้านเพื่อไปยังป้ายรถเมล์โอ๊ตกับซอ ขึ้นรถเมล์ที่มาถึงพอดี ส่วนจ็อบกับโอ๊ตก็ไปหาอะไรทานมื้อเย็นต่อที่ห้างสรรพสินค้า ห้างเดียวกับที่จ็อบเคยโดนครูฝึกสั่งทำโทษที่หน้าห้าง
คืนนั้นฝนตกอย่างหนัก บอลนอนข้างๆ จ็อบ ทุกอย่างกำลังจะไปได้ดี ถ้าไม่มีข้อความส่งเข้ามาทางไลน์ “มาที่ป้ายรถเมล์หน้าปากซอยเดียวนี้” “ตอนนี้ข้างนอกฝนตกหนักนะ”จ็อบพิมพ์กลับไป “มึงต้องออกมาเดี๋ยวนี้” จ็อบจำใจออกจากบ้านไปยังป้ายรถเมลที่ระบุไว้จ็อบพยายามหาสิ่งที่ไอ้หมอนั่นมันสั่ง “ข้างหลังป้ายโฆษณาจะมีกล่องใส่ชุดกันฝนใส่ชุดกันฝนแล้วเดินกลับบ้านไป” “แค่นี้เองเองหรอวะมันจะมาไม้ไหนอีกวะ” จ็อบรำพึงเบาๆ อย่างไม่ค่อยไว้วางใจ โทรศัพท์มือถือสั่นอีกครั้งข้อความเข้าทางไลน์ “แต่มึงต้องถอดเสื้อผ้ามึงออกให้หมดแล้วเอาใส่กล่องวางไว้ที่เดิม” “หาไอ้เชี้ย กูว่าแล้ว เอาวะ ฝนตกคงไม่มีใครออกมาข้างนอกหรอก ยิ่งตอนนี้ตีหนึ่งด้วย” จ็อบจัดการถอดเสื้อผ้าตัวเองใส่ไว้ในกล่องแล้วปิดฝาวางไว้ที่เดิม แล้วใส่เสื้อกันฝนที่บุคคลปริศนาคนนั้นเตรียมไว้ให้ “ไอ้เชี้ยทำไมเหม็นสีอย่างนี้วะ” จ็อบได้แต่สงสัย แต่ก็ยังคงใส่เสื้อกันฝนต่อไป ข้อความเข้ามาอีกแล้ว “กูบอกให้ถอดออกให้หมดไม่ให้เหลือแม้แต่ชิ้นเดียว” “อ่าวแสดงว่ามันอยู่แถวนี้สินะ ถึงรู้ความเคลื่อนไหวของเราหมด” จ็อบพยายามมองหาคนที่น่าสงสัยแต่ช่วงนั้น ฝนตกหนัก อย่าว่าแต่คนเลย แทบไม่มีสิ่งมีชีวิตในละแวกนั้นเลย นานๆทีถึงจะมีรถยนต์ วิ่งผ่านมาด้วยซ้ำ ในเมื่อจ็อบจนปัญญาที่จะหาตัวเจ้าบุคคลปริศนานั้น ก็ต้องจำใจทำตามคำสั่งจ็อบถอดกางเกงในออก แล้วใส่ในกล่องเดิมที่วางอยู่ด้านหลัง ข้อความเข้ามาที่มือถือของจอร์จอีกครั้ง“กูให้มึงทำแค่นี้แหละ มึงกลับไปบ้านได้แล้ว” “อะไรวะแค่นี้เอง” พออ่านข้อความเสร็จ จ็อบก็พยายามถือโทรศัพท์มือถือไว้ในเสื้อกันฝนไม่ใช้เปียกน้ำฝนส่วนมืออีกข้างก็ถือกุญแจเข้าบ้าน “เออกูลืมอีกอย่าง กูให้เดินกลับบ้าน ไม่ใช่วิ่ง!!! ถ้ามึงวิ่งคลิปวันนี้ของมึงหลุดในโลกโซเชียลแน่นอน” ข้อความนี้เข้ามาในไลน์มันทำให้จ็อบงงหนักขึ้นไปอีก ทำไมต้องมาเปลี่ยนชุดใส่เสื้อกันฝนเดินกลับบ้านแล้วทำไมต้องห้ามวิ่ง มันมีแค่นี้จริงๆ หรอ
“ช่างแม่งเหอะคิดมากน่าเรา มันคงอยากกวนตีนเรามั้ง” จ็อบคิดเข้าข้างตัวเอง จ็อบก้าวออกนอกชายคาหลบฝนของป้ายรถเมลจ็อบถึงรู้คำตอบของสิ่งที่สงสัยทั้งหมด เสื้อกันฝนที่จ็อบใส่อยู่เป็นเสื้อกันฝนแบบใส ที่ถูกทาด้วยสีที่ละลายน้ำได้จากด้านนอกยิ่งโดนน้ำฝนชะเท่าไหร่ เสื้อกันฝนก็จะยิ่งใสลงไปอีกจนเห็นว่าข้างในเสื้อกันฝนไม่มีเสื้อผ้าอาภรณ์ใดๆ เลย “ไอ้เชี้ย!!!”จ็อบอุทานออกมาและลืมตัวรีบวิ่งเข้าซอย
ข้อความเข้ามาทางไลน์อีกครั้ง “กูจะขอเตือนเป็นครั้งสุดท้ายว่า ห้ามวิ่งให้เดินเท่านั้น” จ็อบชะงักแล้วเปลี่ยนเป็นเดินตอนนี้ ฝนยังคงตกหนักอย่างต่อเนื่อง เสื้อกันฝนของจ็อบ ตรงส่วนตัวเริ่มกลายเป็นสีแดงโปร่งแสงแล้ว อีกไม่นาน ก็คงจะกลายเป็นโปร่งใส ตลอดเส้นทางสีแดงฉานไหลจากเสื้อกันฝนลงดิน จนสามารถคิดได้ว่า มีเหตุฆาตกรรมหรือเปล่า หรือถ้ามีฆาตกรรมกันจริงๆคงเป็นฆาตกรรมศักดิ์ศรีของจ็อบนั่นเอง จ็อบเดินมาได้กลางซอยเสื้อกันฝนตอนนี้ ถูกน้ำฝนชะสีออกไปเกินครึ่งแล้ว หรือพูดง่ายๆ คือ ตั้งแต่หัวจนถึงหัวเข่า ตอนนี้ใสจนเห็นข้างในหมดแล้ว “ซวยแล้วมีคนขับรถมา”จ็อบเห็นแสงไฟสาดมาจากด้านหลัง จ็อบตัดสินใจหันหน้าเข้าต้นไม้เพื่อหลบสายตาของคนขับรถคันนั้นไม่ให้เป็นจุดเด่น พอรถคันนั้นผ่านไปน้ำฝนก็ชะสีออกไปหมดแล้ว แต่จ็อบก็ยังต้องทำตามคำสั่งต่อไปแต่ทำไมจ็อบถึงชอบบรรยากาศแบบนี้ ฟิลที่ตื่นเต้น ให้อะดรีนาลีนมันหลั่งจ็อบยังคงเดินต่อไป ผ่านบ้านหลังแล้วหลังเล่า จนถึงบ้านของจ็อบเองจ็อบรีบคว้ากุญแจไขเข้าบ้าน เห้อเสร็จสิ้นเสียทีนะ
ระหว่างที่จ็อบเดินเข้าบ้านไม่ทันได้มองว่ามีสายตาคู่หนึ่งกำลังจับจ้องมาที่จ็อบอยู่ “ไอ้บอล”จ็อบร้องออกมาพร้อมกับอาการเข่าทรุด
ส่วนใครอ่านจบตอนนี้คงจะได้เดาออกแล้วนะครับ ว่าคนที่จะมาร่วมชะตากรรมเดียวกับจ็อบคือใคร
ขอบคุณทุกระแสตอบรับครับ สัญญาว่าจะนำมาให้อ่านเรื่อยๆ จนจบ ซึ่งอาจจะยาวสักนิดนึง เพราะต้องคลี่คลายหลายปม (ในฉบับที่ผมร่างอยู่ก็ยังจะมีตัวละครมาใหม่อีกหลายคน) อย่าทิ้งกันน้าาาาาาา
| 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2020-5-29 11:17:28
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2020-5-29 11:38:02
โพสต์ 2020-5-29 11:39:39
โพสต์ 2020-5-29 13:50:11
