แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย dacha2708 เมื่อ 2020-5-31 00:44
[0 V! v ^# a$ T- y: h
5 L! R# W4 H9 Y, F& K7 fช่วย กดไลก์ กดแชร์เพจ พี่หมีไบstory ด้วยนะครับ
8 R, z" v. d( y+ U0 T3 hhttps://www.facebook.com/%E0%B8% ... ry-110069177374977/**** อ่านทุกเมนต์นะครับ ชอบอย่างไร คิดอย่างไรเมนต์ได้ มากกว่าคำว่าขอบคุณนะครับ***********
, y) b# N$ \ X9 O( Sเป็นเพื่อนเดือนคณะ12 ความจริงที่ต้องเจอ ผมยังอยู่ที่ทะเลกับไอ้ต้นจิ๊บติดต่อมาเป็นระยะ ๆ ซึ่งผมก็ไม่ติดต่อกับใครเลยนอกจากมันผมวานให้มันไปเก็บของที่ห้องผม เพราะยังไม่อยากเจอหน้าโย พวกมันก็ยกพวกกันไปช่วยเก็บโยไม่ว่าอะไร แต่บอกว่า อยากเจอผม อยากคุยอธิบาย แต่ผมคงยังไม่สามารถเจอความจริงตอนนี้ได้จริงๆ โยยังส่งข้อความและโทรหาผมอยู่ น้าเอกก็ด้วย ผมเลือกที่จะไม่เปิดอ่าน และไม่สนใจ ต้น กับผม เอากันอยู่ตลอดดูว่ามันจะติดใจ แต่มันก็ยังยืนยันว่า มันยังชอบเอาอยู่ สามวัน เราเที่ยวกินเหล้ากัน รวมถึง พาต้นไปเที่ยวผู้หญิงบริการด้วยดูมันจะติดใจรสชาติเรื่องเซ็กส์มาก “โหยพี่ เอามันจริง ๆนึกว่าแก่แล้วจะไม่ได้อารมณ์”มันคุย ตอนเราขี่รถกลับรีสอร์ท หลังจากไปกินเหล้ากันแล้วก็ไปเจอผู้หญิงบริการยืนริมทาง อายุ 40 กว่า ๆ ไอ้ต้นเงี่ยนมาก เลยชวนผมซึ่งผมก็ตามใจมัน รอบนั้น ไม่มีสาว ๆ เลย เหลือดูดีสุดก็ 40 กว่า ๆ แล้วมันก็ตกลงเอา เป็นครั้งแรกที่มันเอาสาวแก่แล้วเสือกติดใจด้วย เรากลับมาที่รีสอร์ท แน่นอนผมปิดท้ายคืนนี้ด้วย ตูดไอ้ต้น แล้วค่อยหลับกันไป “พี่จะกลับวันไหน”ต้นถามผมตอนเช้า “ไม่รู้สิ อยากกลับแล้วเหรอ”ผมถาม “กลัวแม่ด่าอ่ะครับเป็นห่วงแกด้วย แม่ผมอยู่คนเดียว”ต้นบอก มันคงถึงเวลากลับแล้วล่ะผมคงหลบอยู่อย่างนี้ตลอดไปไม่ได้หรอก “วอน เป็นไรเปล่า” เสียงแม่ผมโทรมา “เปล่านี่ครับ”ผมพยามทำเสียงให้ปรกติ “แม่ฝันแปลก ๆ เลยโทรหา”ว่าแล้วแม่ผมยังเชื่อเรื่องดวง เรื่องฝันเหมือนเดิม “เออ เอกก็โทรมาถามนะว่าวอนกลับบ้านหรือเปล่า ไม่เจอกันเหรอ”แม่ถาม “น้าเขาย้ายหอไปแล้วได้งานแล้วนี่ เลยไม่ค่อยได้เจอกันแม่” ผมก็ตอบไป มันกลับมาจุกที่คออีกครั้ง “จ้า”แม่ไม่ได้พูดอะไรกว่านี้ “เออ ๆ พ่อแกน่ะได้ค่าขายหุ้นอะไรที่เกาหลีมาไม่รู้เห็นบอกจะ แจงลูกเมีย แกได้ยัง”แม่ถามพ่อผมเป็นคนเกาหลีครับ แต่มาอยู่ไทยนานแล้ว ทำธุรกิจเรื่อยมา ไม่ได้รวยมากแต่ก็มีกินไม่ลำบาก อยู่จนพูดภาษาไทยคล่องแล้ว “ยังอ่ะแม่ ไม่เป็นไรครับผมยังพอมีเงินใช้”ผมตอบไป “แย่จริง ท่าทางพ่อแกลืมเห่อจริงไอ้รีสอร์ทใหม่เนี่ย”แม่บ่น “รีสอร์ทใหม่ อะไรแม่”ผมงง “พ่อแกซื้อที่ไว้แล้วเปิดรีสอร์ทใหม่กำลังก่อสร้าง วันไหนว่าง ๆ ก็หัดกลับมาบ้านบ้างนะจะได้รู้อะไรเป็นอะไร”ผมโดนแม่พาลซะงั้น โดนบ่นอีก ชุดใหญ่ก่อนแม่วางสายไป เสียงแม่ ทำให้ผมยิ้มได้จริง ๆผมกับต้น อยู่ในรีสอร์ทอีกพัก ก็กินข้าวกลางวัน เพื่อเตรียมเก็บของกลับ กทม “ติ๊ง” เสียงข้อความแจ้งเตือนผมเปิดดู (เงินเข้าในบัญชีของคุณ 1ล้านบาท) เล่นเอาผมงงเลย มาจากไหนวะผมนึกได้ รีบโทรหาพ่อ “พ่อ”ผมโทรหา เสียงโทรศัพท์ดังมากเหมือนอยู่ในเขตก่อสร้าง “เออ ไอ้วอนพ่อโอนเงินไปให้นะ”พ่อพูดมา “ล้านนึงเนี่ยนะ”ผมงงสิ “ใช่ ๆ พ่อขายหุ่นบริษัทลูกที่เกาหลีมา ได้มาเยอะอยู่ ให้ลูก กับแม่แก ใช้บ้าง”พ่อตอบหน้าตาเฉยคนที่ไหนวะ ให้เงินลูกเมียใช้ ทีละล้าน พ่อนี่แหละ ผมวางสายเพราะคุยไม่รู้เรื่องเสียงมันดัง เที่ยง ๆ ผมไปที่ขนส่ง กับต้นแล้วก็ขึ้นรถตู้กลับกัน เรามาถึง กรุงเทพเย็น ๆ “แล้วเราจะติดต่อกันไง”ผมถามต้น “ไม่รู้สิพี่โทรศัพท์ผมก็หาย”ต้นบอก ผมเลยพาต้นแวะห้างก่อนถึงบ้านต้นจัดการซื้อโทรศัพท์ให้ใหม่ ดูมันดีใจมาก “ให้ผมจริงเหรอพี่”มันถาม “เออสิ จะได้ติดต่อได้”ผมตอบไปผมตั้งใจจะให้เงินต้นไว้ใช้อีกหน่อย เพื่อไม่ให้ที่บ้านต้นด่าว่าทำเงินหาย “ขอบคุณนะพี่”ดูมันลิงโลดเป็นเด็กๆ เลย ต้นพาผมมาที่ห้องเช่ามันเป็นห้องแถวเล็ก ๆ อยู่ในซอยชุมชนแออัด มันบอกว่า มันอยู่กับแม่ สองคนแม่รับจ้างทำความสะอาดบ้าง เป็นยามบ้าง ทำงานไม่เป็นเวลาผมไปเลยไม่เจอแม่ต้นเหมือนกัน ผมบอกจิ๊บว่า จะกลับกรุงเทพพอมาถึงมันรู้พิกัด มันก็มารับถึงที่ “เอ้า”จิ๊บยื่นกุญแจกับ คีย์การ์ดให้ผท “ขอบคุณนะ”ผมรับมา “ชั้นกับพวกไอ้โบ ไอ้คิวไปช่วยกันเก็บของเรียงของให้แล้ว พร้อมอยู่ได้เลยนะคุณชาย” จิ๊บพูด ผมยิ้มแห้ง ๆ “แกโอเคขึ้นนะ” มันถาม “อืม”ผมตอบแค่นั้นแล้วใจก็ห่อเหี่ยวอีกรอบ “เออ ๆพักให้โอเคก่อนแล้วกัน”จิ๊บพูด “วันนี้มึงไปไหนไหม”ผมถามมัน “ไม่อ่ะ”มันกำลังเลี้ยงเข้าซอย “อยู่เป็นเพื่อนกูได้ไหม”ผมถามมันยิ้ม พอถึงคอนโดมันพาเดินขึ้นห้องเสร็จ ห้องสวย มีระเบียงกว้าง มีห้องนั่งเล่น ห้องนอน 1 ห้องดูหรูพอสมควรเลย “กูรู้จักเจ้าของห้องเขาเลยให้เช่าถูกนะ”มันบอก ซึ่งค่าเช่าถูกจริง ๆ ผมเดินดูห้องมันจัดไว้เป็นระเบียบเรียบร้อย รูป ของผมจากห้อง โย มาอยู่ห้องนี้เรียบร้อยจัดวางเหมือนผมมาจัดเอง “ขอบคุณแกมากนะ”ผมหันไปมองหน้าจิ๊บ “เออ สำหรับแก ยังไงก็ได้อยู่แล้วนี้”จิ๊บยิ้ม “จะไปไหนล่ะ กินเหล้าเหรอ”จิ๊บถาม “ไม่เอาอ่ะ พักตับหน่อยเหอะ”ผมบอกเพราะที่ทะเล ผมกินเหล้ากับต้นมาตลอด “กูอยากไปดูรถมือสองว่ะ”ผมบอกตอนแรกผมคิดเสมอว่าไม่จำเป็น แต่ตอนนี้ก็คงจำเป็นแล้ว เพราะจากวันนี้ผมอยู่คนเดียว “ไปสิ ฉันรู้จักเตนท์รถอยู่สนิทด้วย”มันยิ้มแปลก ๆ จิ๊บขับรถผมมาที่เตนท์รถ ที่หนึ่ง พอจอดเราก็ลงมาเดินดูรถไปเรื่อย มีพนักงานเดินตามคอยให้คำแนะนำ “เราเข้าไปสำนักงานก่อนดีกว่า”จิ๊บพูดแล้วเดินนำไปสำนักงานขายรถ ซึ่งมันเป็นเหมือน ตึกแถว สามชั้นเจ้าของคนใช้ที่นี่เป็นบ้านด้วย พอเข้าไป ก็มี ชายหญิงคู่หนึ่งดูก็รู้ว่าเป็นเจ้าของเตนท์ “อ้าวหนูจิ๊บ”ผู้หญิงร้องทัก “สวัสดีค่ะแม่ พ่อ”จิ๊บไหว้สองคนผมก็ไหว้ตาม “นี่วอนใช่ไหม แม่ดูหนังแล้ว”อ่ะนะ รู้จักผมด้วย “ค่ะ พอดีวอนอยากได้รถเลยชวนมาดูที่นี่”จิ๊บพูด “เอาเลย ๆ ราคา ให้มาถามแม่นะ”มีงี้ด้วย “ค่ะขอบคุณค่ะ”จิ๊บยิ้มแล้วจูงมือผมเดินออกมาจากสำนักงาน “อ่อ จิ๊บวอน เย็นกินข้าวด้วยกันเลยนะแม่จะได้สั่งร้านให้มาลง”ก่อนออกจากสำนักงาน ผู้หญิงคนนั้นบอก จิ๊บยิ้มและรับคำ เราเดินออกมาดูรถ คันนั้นคันนี้ “แกนี่กว้างขวางนะ”ผมแซวจิ๊บ “แถมมีกินข้าว เย็นด้วยไม่ซื้อเตนท์นี้ไม่ได้ใช่ไหม”ผมบอก จิ๊บยิ้มขำ ๆ ผมไม่มีรุ่นอะไรในใจแค่อยากได้อีโคคาร์ คันเล็ก ๆ เราเดินดูอยู่พอควร พนักงานบริการดีกว่าเดิมอีก “เออ ลืมถาม แกรู้จักเตนท์นี่ได้ไงวะ”ผมหันไปถามจิ๊บ “เดี๋ยวแกก็รู้”จิ๊บบอก ผมดูแล้ว ไปสะดุดตากับ ซิตี้สีฟ้า คันหนึ่ง รถเดิม ๆ แต่แต่งสีมาสวยเชียว พนักงานบอกราคา อยู่ที่ สี่แสนสอง “เดี๋ยวไปถามราคาอีกทีแล้วกัน”จิ๊บบอกผมกำลังลองนั่งรถ แท็กซี่ก็มาจอดหน้าเต้นท์ มีคนคุ้น ๆ เดินลงมาไอ้คิว!! ผมเดินไปหามัน “คิว มาดูรถเหรอ”ผมทัก ไอ้คิว งงๆ “หายไปไหนมาวะ”จิ๊บเข้ามาหาไอ้คิว “กูต่างหากต้องถามพวกมึงว่ามาทำไม”คิวย้อน “อ้าวมา เตนท์รถก็มาซื้อรถสิวะ”จิ๊บกวนกลับ “เออ นึกว่ามึงมีรถแล้ว”คิวยังงง “ไอ้วอนจะซื้อรถ”จิ๊บบอก “มึงเข้าไปหาแม่หรือยัง”ไอ้คิวถาม “เรียบร้อยแม่แกเลี้ยงข้าวเย็นด้วย”จิ๊บหัวเราะ “แม่แก”ผมงง “เออ แม่ไอ้คิว”จิ๊บเฉลย สรุปที่นี่บ้านคิว เย็นแม่คิวสั่ง อาหารจีนจากเหลาที่เยาวราชมาตั้งโต๊ะ ให้พวกเรา “แม่ดีใจนะคิวมีเพื่อนซะที”แม่พูดไปกินไป “คิวน่ารักออกค่ะแม่”จิ๊บฉอเลาะจริงๆ “คิวเขาชอบเก็บตัวไม่มีเพื่อนตั้งแต่เด็ก วัน ๆ อยู่กับของเล่น”พ่อพูด “มีเพื่อนก็ดีแล้วแม่จะได้สบายใจ”แม่ยิ้ม สรุปแล้ว ซิตี้คันนั้นผมได้ในราคา สามแสนถ้วน วิ่งไม่ถึง สี่หมื่นโลด้วยซ้ำ แม่คิวให้ราคาที่ได้มาพร้อมออกค่าโอน ทุกอย่างเรียบร้อย “เหลือแต่ มีแฟน ตอนแรกก็นึกว่าวอนจะเป็นแฟนคิวซะอีก” แม่พูด เล่นเอาผมสำลักเลย “ไม่ต้องงงหรอก สำหรับพ่อกับแม่น่ะ ลูกจะเป็นอย่างไร ก็รักทั้งนั้นแหละ”แม่พูดพร้อมกอดคิว ครอบครัวคิวเป็นครอบครัวที่น่ารักจริงๆ พ่อแม่รู้ว่าคิดเป็นเกย์ตั้งแต่ ม.ปลาย และก็ยอมรับได้ว่าลูกจะเป็นอย่างไรเสียอย่างเดียวที่คิวชอบเก็บตัว เลยไม่ค่อยมีเพื่อน เรากินข้าวบ้านคิวเสร็จก็ล่ำลา มันเพิ่งหนึ่งทุ่ม ผมเลยชวน จิ๊บไปกินเหล้าฉลองคอนโดใหม่ (ตับคงไม่ได้พักจริง) จิ๊บขับรถไปเก็บที่คอนโดผมก็ขับไปรับ จริง ๆ มันอยู่ในซอยเดียวกัน แต่ห่างกันก็กิโลกว่า ๆ (ผมอยู่ท้ายซอยจิ๊บอยู่ต้นซอย) เราซื้อเบียร์เบา ๆนั่งกินกันสองคนเงียบ ๆ ต่างคน ต่างเล่า เรื่องที่เราผ่านมา ผมเล่าเรื่องต้นจิ๊บเล่าเรื่องเหตุการณ์ตอนผมไม่อยู่ ทุกคนตามตัวผม แต่ไม่เจอจิ๊บโทรหาผมทั้งคืน พอเล่ามาตอนนี้ ผมก็โดนด่ายกใหญ่ พอเช้า จิ๊บก็โทรหาโยเล่าเรื่องผมให้ฟัง “แล้วมันว่าไง”มันเป็นเวลาที่ผมต้องมารับรู้โลกแห่งความเป็นจริงแล้ว “มันจะว่าไง มันบอกว่าเดี๋ยวกูคุยกับวอนเอง”จิ๊บเล่า ผมก็ไม่รู้จะพูดอะไร หยิบโทรศัพท์ เปิดอ่านข้อความที่ค้างเป็นร้อยข้อความ เลื่อนดูแค่ข้อความของโย (กูขอโทษที่ไม่ได้บอกน้าเอกยังไม่อยากให้บอก เราเป็นเพื่อนกันมึงโอเคนะ) (ติดต่อกลับกูด้วยล่ะ) มันมีแค่นั้นมันไม่ได้มีคำอธิบายอะไร มันมีแค่คำว่า “เพื่อน” ไม่ต้องถามว่าน้ำตาผมไหลไหมมันซึมออกมาไม่รู้ตัว ผมวางโทรศัพท์ลง จิ๊บหยิบมาดู มันแค่มอง แต่พูดอะไรไม่ออก ไม่มีคำปลอบ ไม่มีคำด่ามันแค่มองหน้า แล้วยกแก้วเหล้าให้ เรากินกันหมดแก้ว เวลาผ่านไปสักพักผมฟื้นตัวเร็วขึ้น ก็เลยหยิบโทรศัพท์มาเปิดดู (ติดต่อกลับ อ.รวี ด่วน) อ.รวี เป็น อ.สอนเรื่องภาษาการประชาสัมพันธ์ ดุ และตรงมาก ๆ ต่อรองอะไรไม่ค่อยได้ ผมเห็นข้อความก็เลย รีบโทรไปหาแก “นาย วิธาธร(ชื่อจริงผม) หายไปไหนมา”อ.เสียงดังจากปลายสาย ปกติแกก็เป็น คนเสียงดังอยู่แล้ว “ผมติดธุระ นิดหน่อยครับมีอะไรเหรอครับ อ.”ผมถาม เก็บอาการสุด ๆ “เธอ สลับงานกับโยธิน ใช่ไหม”อ.เสียงเข้ม ผมนึกได้ วิชานี้ ไอ้โยไม่ถนัด ถึงขั้นจะ F เอา ตอนผมเอางานไปส่งให้มัน ผมเห็นงานมัน เลย สลับหน้าปก เอางานผมส่งเป็นชื่อมันส่วนงานมันก็ส่งเป็นชื่อผม “เปล่านี่ครับ”ผม โกหกไป “วิธรธร ฉันสอนมาเป็นสิบปีนะงานใครเป็นงานใคร ทำไมฉันจะไม่รู้”อ.ดุส่งมาอีก ผมไม่พูดอะไร “ถ้าเธอยอมรับฉันจะสลับกลับ”ครูบอก ใจผมสับสนไปหมด โกรธ แค้น และห่วง “แล้วโยธิน จะได้เกรดอะไรครับ”ผมถามไปเพราะอะไรก็ไม่รู้จิ๊บได้ยินทั้งหมด ได้แต่นั่งมองหน้าส่งสายตาดุ ๆ มาที่ผม “F” อ.พูดสั้น ๆ วิชานี้ถ้า F ไม่จบ 4 ปีแน่นอน “ผมไม่ได้สลับครับ”ผมตอบไม่คิด “วิธาธร ถ้าเธอส่งงานชิ้นนี้ อ.ให้เธอได้แค่ B นะ นั่นหมายถึงเธอจะหลุดเกียรตินิยมนะ” คำพูดอ. ทำผมตัวเย็นวาบ มันคือหลุดเกียรตินิยมจิ๊บฟังอยู่หน้าเสีย พยามส่ายหน้า ส่งสายตาวิงวอนผม “ครับ งานนั้น งานผมผมคงไม่ค่อยถนัดงานเขียนครับ”ผมตอบสั้น ๆ แล้ววางสาย “ไอ้เหี้ยวอน”จิ๊บ ลุกมาผลักอกผมผมนิ่ง “ทำไมมึงทำอย่างนี้ ทำให้มันทำไมมันทำกับมึงไม่พอเหรอ”จิ๊บพูดไปน้ำตาซึม “แค่เกียรตินิยม น่าจิ๊บ”ผมปลอบใจแต่ใจผม ก็แย่เหมือนกัน เพราะ ใครเรียน ใครก็หวังจริงไหม “มึงมันควาย”มันยังโกรธ ไม่มีคำตอบจากผมน้ำตาผมไหลอาบแก้มอีกครั้ง “กูรักมัน ยังไงกูก็รักมัน”ผมพูดปนเสียงน้ำตา “ไอ้สัส แล้วมึงไม่รักตัวเองเหรอไม่แหกตาดูบ้างเหรอ ใครรักมึง”จิ๊บ เสียงดัง พูดไปร้องไห้ไปผลักอกผม ทุบผม ผมจับมือจิ๊บไว้ สองข้างจิ๊บน้ำตาเต็มแก้ม “พอเหอะจิ๊บ พอเหอะ”ผมบอกมัน “มึงมัน ไม่มองใครมึงมันเห็นแก่ตัว”มันด่าอีก “กูเห็นแก่ตัวตรงไหนกูทำขนาดนี้เห็นแก่ตัวอีกเหรอ”ผมเริ่มโมโห “ไอ้สัส มึงไม่มองใครไม่มองแม้แต่พ่อแม่มึงจะเสียใจไหม ไม่มองคนที่รักมึงจะเสียใจไหม” “มึง หลงควยมันขนาดนั้นเลยเหรอมึงยอมทุกอย่าง ยอมขนาดที่มันจะทำอะไรกับมึงก็ได้เหรอ”จิ๊บยังด่าไปร้องให้ไป “กู ....”ผมพูดไม่ออกไม่เคยเห็นจิ๊บโกรธใครขนาดนี้ “มึงยังดี มึงรักมันมันยังเย็ดมึง มึงยังได้กอด ได้จูบ กูสิ จะแตะต้อง จะมองยังไม่มองเลย”มันยังร้องไห้ “มึงหมายถึงใคร”ผมงง “มึงไง ไอ้วอน มึงไง กูชอบมึงกูรักมึง บอกมึงกี่ครั้ง มึงเคยสนใจไหม จะชายตามองกู จะจูบกูสักครั้งยังไม่เคย”จิ๊บร้องไห้เสียงดัง “เราเพื่อนกัน” ผมไม่รู้จะพูดอะไรนอกจากคำนี้ “เพื่อน อีโบก็เพื่อนไอ้คิวก็เพื่อน ไอ้โยก็เพื่อน มึงยังเย็ด มึงเย็ดเพื่อนได้นี้ มาเย็ดกูมาสิมาเย็ดกู”จิ๊บไม่พูดเปล่าโผเข้ามาหาผม ประกบปาก เข้ามากอด มั่วไปหมดผมเกรงปากไว้ ไม่มีการจูบตอบ แล้วค่อย ๆ จับไหลจิ๊บ ยืดตัวออกไปเราสบตากันทั้งน้ำตา “เห็นไหมกูมันน่ารังเกียจสำหรับมึง”จิ๊บสะอึกสะอื้น “เปล่าจิ๊บ เปล่า”ผมตอบได้แค่นั้น “เปล่าเหี้ยอะไร ไอ้วอนมึงมัน........”จิ๊บพูดได้แค่นั้น แล้วก็สะบัดตัวจากมือผม หยิบกระเป๋าออกจากห้องไป “กูขอโทษ จิ๊บ”ผมพูดแต่มังคงไม่ทันจิ๊บไปแล้ว ผมนั่งอยู่เงียบ ๆ ในห้องภาพวนเวียนอยู่ในหัว มั่วไปหมดอีกแล้ว ผมกินเบียร์ไป จนหมด แล้วก็ยังนอนไม่หลับจนเผลอหลับไปตอนใกล้สว่าง ตื่นมาอีกที ก็เย็นอีกวันผมไม่รู้จะทำยังไงจริง ๆ เรื่องทั้งหมดมันยุ่งวุ่นวายไปหมด แถมปกติ เกิดเรื่องอะไรขึ้น ผมยังมีจิ๊บ หรือโยอยู่ข้าง ๆ แต่ คราวนี้ ผมไม่มีใครจริง ๆ จนค่ำ ผมรู้สึกหิว(ไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เมื่อคืนวาน) ผมเลยลงไป หาอะไรกินร้านข้าวแถว ๆ คอนโด สั่งข้าวแล้วนั่งกินไปช้า ๆ ร้านข้าวตามสั่งธรรมดา แต่ผมสะดุดที่ คนขายเปิดเพลง ของจรัญ มโนเพ็ชรผมกินข้าวเสร็จ ผมรู้แล้ว ผมต้องไปไหนมันคงมีที่เดียว ที่ผมทำอะไรผิดก็ตาม ยังให้อภัย เที่ยงคืน ผมมองป้ายยินดีต้องรับสู่จังหวัดนครสวรรค์ อีกครึ่งทาง ผมจะถึง “บ้าน”.........................................(จบตอน12) .................................... ................................... ................................... ................................... (ทุกคนอีกสองอาทิตย์ เราจะไปที่โรงเรียนนั้นกันนะ ไปบริจาคของ จัดกิจกรรม ที่สำคัญพวกเธอต้องไปให้ครบนะจะมีจัดมีตแอนกรีด ด้วย ต้องไปให้ครบนะคณบดีท่านสั่งมา) อ. ก้อย ส่งข้อความเข้ากลุ่มไลน์ พร้อมกำหนดการ คิวเปิดอ่าน แล้วถอนหายใจ ในเวลานี้สถานการณ์กลุ่ม ไม่ค่อยดีนัก ถ้าไปกันจริง อยู่ที่นั้นกันหนึ่งอาทิตย์ไม่อยากจะคิดเลยว่าจะเป็นยังไง.....
7 L/ E! {3 Z0 t* ?" o3 l# Z2 C0 P6 B+ b* r
| 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2020-5-31 00:21:04
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2020-5-31 00:41:52
โพสต์ 2020-5-31 00:43:42
โพสต์ 2020-5-31 01:16:27