ช่วย กดไลก์ กดแชร์เพจ พี่หมีไบstory ด้วยนะครับ: L) @8 g, K2 p' D, ~, N" O
https://www.facebook.com/%E0%B8% ... ry-110069177374977/**** อ่านทุกเมนต์นะครับ ชอบอย่างไร คิดอย่างไรเมนต์ได้ มากกว่าคำว่าขอบคุณนะครับ**********
+ Z: ?8 [0 {- G7 M% S9 Y/ Z9 z3 @- O9 y7 w* @
+ X5 s8 {( P) ?; o2 V
8 H$ P! G% G) [1 hเป็นเพื่อนเดือนคณะ18 ค่ายอาสา3 ความรู้้สึกย้อนกันไม่ได้ “ไอ้วอนไอ้วอน เจอไอ้วอนแล้ว”คิวตะโกนลั่น ผมงัวเงียตื่นมา มองรอบ ๆผมนอนอยู่ในกองโต๊ะนักเรียนเก่า ๆ ที่กองไว้อยู่หลังห้องเก็บของ ทุกคนวิ่งมารุมผม “เป็นอะไรไอ้วอนเป็นอะไร” ไอ้จิ๊บเขย่าตัวผม มีคนเริ่มมามุง ผมลุกขึ้น ยืนงง ๆ “เปล่าๆ กูเมาไปหน่อย เท่านั้น”ผมฝืนยิ้ม เล่นเอาทุกคนในที่นั่นหัวเราะ กันใหญ่ “อ.เรียกพวกเราคุย” ไอ้โบ บอก เพราะอ.กำลังคุยกับ ทีมงานอยู่ “เออๆ เดี๋ยวกูอาบน้ำแป็บ”ผมเดินฝ่ากลุ่มคน ออกไป ที่อาคารที่พัก แล้วหยิบของไปอาบน้ำผมนุ่งผ้าเช็ดตัวเดินไปห้องน้ำ ข้างหลังอาคาร เข้าไปอาบน้ำล้างตัว ล้างความเมาล้างคราบน้ำตา ผมเปิดฝักบัวใส่หัวใส่ตัว เหมือนถ่ายมิวสิก แต่ใครเครียด ๆ ลองดูมันก็รู้สึกดีเหมือนกันภาพเมื่อคืนมันกลับมาอีกครั้งผมร้องไห้อีกครั้ง จน หมดหัวใจ ล้างตัวเรียบร้อยเปิดประตูมา ไอ้จิ๊บ!! “มึงเป็นอะไร”คำแรกที่มันถาม “เปล่า”ผมพูดมากกว่านี้รับรองมันรู้ทุกอย่างแน่ “ไอ้เหี้ยวอนมึงเป็นอะไร”มันย้ำหน้าซีเรียส “เออเมาไปหน่อย ไปกินเหล้ากับครู ๆ เขามา”ผมตอบไป ไม่ได้โกหก แต่บอกไม่หมด “กับไอ้โยด้วยใช่ไหม”จิ๊บมองหน้า “มึงรู้แล้วจะถามทำเหี้ยอะไร”ผมอารมณ์เสียเดินผ่านตัวมัน “ไอ้วอน”มันเรียกอีกครั้ง หลังผมเดินผ่านมันแล้ว “อะไรอีกวะ”ผมหัวเสียหันหน้ากลับมามองมัน “มึงโอเคนะ”จิ๊บหน้าเหมือนจะร้องไห้ “โอสิกูโอเค กูไม่เป็นไร”ผมยิ้มให้มัน มันถึงยิ้มออก “กูแต่งตัวนะ”ผมบอกแล้วเดินไป ........................ “วันนี้ อยากให้พิเศษหน่อย ละลายพฤติกรรม โดย ที่เรายังเน้นแนวทางของหนังสั้นคือการเปิดกว้างและเปิดเผย”อ.ก้อยบอกแผนการจัดกิจกรรมคืนนี้ “โยวอน น่าจะเปลืองตัวหน่อยนะ”อ.ก้อย ยิ้ม “ได้ครับ”ผมตอบเงียบๆ โยก็ตอบตกลงเหมือนกัน “กิจกรรมเป็นอย่างนี้นะคะก็มีร้องเพลงกินกันไปนิดหน่อย พอสักพัก เราจะมีการให้ผู้เข้าร่วมกิจกรรมใส่กระดาษที่เขียนคำถาม กับสิ่งที่อยากให้ทำไว้ สำหรับทั้ง 5 คนนะคะ”ทีมงานอธิบาย “ทีนี้ก็สลับกันหยิบโดย เสี่ยงว่า จะหยิบ คำถาม หรือคำขอ” “ถ้าทำได้ก็ทำตอบได้ก็ตอบ แต่ถ้าอะไรมันมากไป ก็ผ่านได้นะแต่ก็หาวิธีเลี่ยงหน่อยแล้วกันนะ”อ.ก้อยเสริม เราประชุมรายละเอียดกันอีกสักพักก็แยกย้าย ผมไม่คุยกับโยแล้ว โยไปซ้าย ผมไปขวา จิ๊บไม่ห่างผม คงเพราะเป็นห่วงจริงผม เจ็บมาหลายครั้งหนักๆ ภูมิคุ้มกันมันก็มีบ้าง ผมชวนจิ๊บไปหาขนมกินในตลาด ไปเจอร้านน้ำแข็งใสเราเลยนั่งกินเล่นกันอยู่ตรงนั้นรอเวลา “มึงเอาสร้อยมาคืนกูทำไม”ผมถามเรื่องสร้อยของขวัญวันเกิด “คืนอะไรดูนี่”จิ๊บเปิดคอให้ดู จิ๊บก็ใส่สร้อยเส้นนั้น อยู่ “กูไม่เคยถอด”จิ๊บยิ้ม “เออเหรอกูเห็นมันเหมือนกัน”ผมงง “กูสั่งทำเอาแบบให้เหมือน ของบางอย่างมันไม่มีคู่ ก็พยามสร้างคู่มันขึ้นมาได้นะ”จิ๊บยิ้ม “พยามเหรอ”ผมนิ่งพยามสร้างคู่ ผมก็คงพยามไม่พอ “ดูมึงดีขึ้นนะ”จิ๊บบอกก่อนตักเผือกเข้าปาก “เออกูเจอมาเยอะ แผลคงเริ่มหายเร็วมั้ง”ผมตอบ พร้อมก้มหน้ากิน “พี่ๆ เปงดารา หรอ”เด็กตัวเล็กกลุ่มหนึ่งไม่น่าเกินประถม เดินเข้ามาถามผม “ทำไมล่ะ”ผมหันไปคุยกับเขา “ผมเถียงกับเพื่อนอยู่ว่า พี่สองคนเป็นดารา เพื่อนบอกไม่ใช่ ถ้าพี่เป็นดารามันต้องเลี้ยงขนมผม”เขาตอบเสียงแจ๋ว “พวกพี่ไม่ใช่ดาราหรอกไม่เคยออกทีวีเลย”ผมตอบไป เด็กอีกกลุ่มหนึ่งเฮ “เห็นไหมๆ กูบอกแล้วว่าไม่ใช่ ฮ่า ๆ ๆ ไปซื้อขนมมาเลยมึง กูรออยู่ตรงนั้นนะ”เด็ก ๆกลุ่มหนึ่งวิ่งไปรอที่อีกฟากของลานกว้าง เหลืออยู่ที่ร้าน สามคน สามคนบ่น ๆก่อนล้วงกระเป๋ากางเกงมอม ๆ ควักเงินออกมาคนละบาท สองบาท “ยายแม้น ๆ มีแค่สี่บาทเอง เอาขนมปังก็ได้” ดูเด็กพวกนั้นเซ็ง ๆ เจ้าของร้านหยิบขนมปังมาสองอัน ยื่นให้ สามคนเดินคอตกไปที่กลุ่มเด็ก ผมกับจิ๊บมองตาม เด็กกลุ่มที่ไปรอ ได้กินขนมปังสองชิ้นนั้นส่วนสามคนที่จ่ายเงิน ได้แต่นั่งมอง “สมน้ำหน้ามันชอบนักพนันเนี่ย”ป้าเจ้าของร้าน เดินมาใกล้ ผมแล้วชวนคุย “เล่นกันตั้งแต่ตัวแค่นี้เลยนะคะ”จิ๊บถาม “มันก็แค่อยากกินขนมน่ะหนูพ่อแม่ให้เงินมา คนละบาทสองบาท ถ้ามันชนะนะ มันก็ได้กินขนมเพิ่ม”ป้าอธิบาย “แต่จริงๆ มันก็น่าจะทายถูกนะ หล่อสวยเหมือนดาราทั้งคู่เลย”ป้าเล่นเอาเราอดยิ้มไม่ได้ ผมมองร้านมันก็มีขนมแขวนอยู่เรียงราย ทั้งขนมห่อ ๆ แบบที่เห็นทั่วไป แล้วก็มีพวกขนมปังขนมเปี๊ยะ กอง ๆ ไว้บนโต๊ะบ้าง มันเหมือนร้านของชำสมัยก่อนเหมือนร้านของชำที่บ้านผม ตอนผมเด็ก “วอน”จิ๊บเรียกเรามองตากัน ยิ้มให้กัน แล้วก็ลุกขึ้นโดยไม่ต้องพูดอะไร “ป้าซื้อขนมเยอะหน่อย เด็กคนอื่นจะมีซื้อกินไหม”ผมถามก่อน “โอ้ยยเหลือเยอะแยะไป ในร้านยังมีอีกเป็นลัง”ป้าหัวเราะ มหกรรมช๊อบปิ้งร้านขนมก็เกิดขึ้น เราสองคนหยิบขนมไม่คิด ผมเดินไปเลือกของเล่นแผง ๆ ดึงมาหลายอย่าง จิ๊บ ยืมตระกร้าใส่ขนมที่ผมซื้อจนเป็นตระกร้าเปล่า ใส่ขนมที่เราเลือก ผมเดินดูของเล่น จนเห็นลูกบอลพลาสติกผมหยิบมาลูกหนึ่ง “คิดเงินเลยป้า”ผมบอก “ซื้อไปทำมเยอะแยะละหนู”ป้าถามด้วยความอยากรู้ หลังจากผมจ่ายเงิน รวม ๆ กัน ก็ห้าร้อยกว่าบาท “ซื้อไปสนุกครับ”ผมยกตระกร้าแล้วหันไปยิ้มกับจิ๊บ เราออกจากร้านขนมเดินตรงไปที่เด็กกลุ่มนั้น “พี่ดารามา”เด็กคนหนึ่งตะโกน “พี่เค้าไม่ใช่ดาราซะหน่อย”อีกคนเถียง “พี่เลี้ยงขนมใครเอาบ้าง”ผมบอกพร้อมวางตระกร้าลง เด็ก ๆวิ่งมารุมตระกร้า “ขอบคุณพี่เขาก่อนดิวะ”คนหนึ่งดูว่าเป็นหัวโจก ทุกคนหยุดแย่งขนม แล้วหันมายืนตรง “ขอบคุณครับพี่ดารา”มันตะโกนกันซะเสียงดังเล่นเอาเราเขินเหมือนกัน หลังจากนั้นความวุ่นวายก็เกิดขึ้น เด็กรุมตระกร้าหยิบขนมกัน แต่แปลกที่เด็กพวกนี้ หยิบคนละห่อ แล้วก็กินกันไป ขนมเหลือเพียบหมด “พี่ดาราๆ ผมขอตามเพื่อนมากินได้ไหม”เด็กตัวเล็กคนหนึ่ง มาดึงแขนผม “ได้สิมาเลย”ผมยิ้มดูเขาดีใจมาก วิ่งไปตามเพื่อน ผู้หญิงมากลุ่มหนึ่งวิ่งมา หยิบขนมกิน “พี่ดาราเตะบอลกัน”เด็กคนหนึ่งไปหยิบบอลพลาสติกที่ผมซื้อมา แน่นอนผมวิ่งลงไปเตะบอลเล่นกับเด็ก ผมเห็นไอ้คิวเดินมาเลยตะโกนเรียกมาเล่นด้วยกัน คิวไม่ปฏิเสธ วิ่งมาเล่นบอลกับเด็กด้วยจากเด็กไม่กี่คน เริ่มเยอะขึ้น จิ๊บไปซื้อขนมมาเพิ่ม พร้อมของเล่น เป็นตุ๊กตากระดาษ จิ๊บเล่นกับเด็ก ผู้หญิงทั้งกลุ่มสักพักโบก็มาร่วม เราย้อนวัยไปสู่วัยเด็กวันที่ไม่มีเรื่องต้องทุกข์ใจ เราเล่นจนลืมเวลา จนจิ๊บตะโกนเรียกว่า อ.วินให้ กลับไปโรงเรียนเพื่อเตรียมตัว “สนุกดีนะ”ผมพูดตอนเราเดินกลับกัน “ใช่บางทีการกลับเป็นเด็ก ทำให้เราลืมเรื่องในตอนนี้ได้นะ”คิวเสริม “มิน่าแกถึงชอบเล่นของเล่นเด็ก”โบหันไปยิ้ม “มันคือของสะสมเว้ย”คิวแย้ง เราหัวเราะกันได้ช่วงเวลาหนึ่งผมสบตากับจิ๊บ สายตาที่บ่งบอกถึงความสบายใจ “มึงโอเคขึ้นไหม”จิ๊บถาม “อืมโอเค แล้ว กูแข็งแรงขึ้นน่า” ผมยิ้มให้ เราไปอาบน้ำแล้วมาพร้อมกันที่กินเลี้ยง งานนี้มีแต่พวกเรา งานเลี้ยงดำเนินไป ขึ้นร้องเพลงบ้าง เดินคุยกับคนที่มาร่วมงานบ้างไปเรื่อยจนถึงเวลา ที่หลายคนรอ เราจัดที่นั่งเป็นรูปตัว Uโดยให้พวกเรานั่งอยู่ตรงด้าน หน้า มีเล็ก ๆ หน้าพวกเราคนละ 2 กล่อง “เอาล่ะคะต่อไปนี้ จะเป็นกิจกรรม กล่องตามใจท่าน นะคะ”พิธีกรประกาศ “อันนี้เป็นที่ทางนะคะว่า จะให้ทำ หรือตอบคำถาม” พิธีกร เริ่มให้พวกเราเสี่ยงแต่ละข้อให้หยิบกระดาษในกล่องถาม หรือ ขอ คำถามมีวน ๆ ไป เรื่องส่วนตัวบ้าง (ที่ตอบได้) แต่ที่มากก็คงจะเป็นเรื่องเพศ “พี่โบเคยเลสไหมคะ”คำถาม “เคยค่ะพี่เป็นเลสไบนะ”โบตอบ “วนมาที่พี่วอนค่ะ”ผมจับกล่องคำขอ “อยากเห็นsix pack พี่วอนจัง”คำขอในกล่องเล่นเอาฮือฮา ผมถอดเสื้ออออก เล่นเอาเสียงฮือฮาทั้งงาน “ในเรื่องจูบจริงไหมคะ”คำถามนี้วนไปถามโย “จูบจริงครับมีลิ้นด้วย”โยตอบ แบบโย “โหยอยากเห็นจูบ หรืออยากโดนจูบกันคะ”พิธีกรบิ้วสร้างเสียงฮือฮา มันเป็นเสียงอยากเห็นโยจูบกันผม ผมมองไปที่อ.ก้อย อ.วิน ไม่มีสัญญาณห้ามอะไร โยยืนตรงกลาง วงผมลุกขึ้นมา ใจบอกว่า ผมโอเค มันดูฝืนใจ แต่ ผมทำได้ เรายืนตรงหน้ากันโยจับแขนผม เราสบตากัน มันเหมือนเราไม่เคยสบตากันแบบนี้ ความรู้สึกจากสายตาที่ส่งผ่านมา มันไม่เหมือนที่เราเคย ๆผ่านมา ผมบอกไม่ถูกว่ามันรู้สึกดี หรือรู้สึก ร้ายยังไง โยเข้ามาใกล้เราไม่พูดอะไรกัน ผมหูอื้อ ไม่สนใจสิ่งรอบข้าง ปากโย ลมหายใจโย เริ่มเข้ามาใกล้แล้วเริ่มมาถึงริมฝีปากผม ธรรมชาติ และหัวใจปล่อยให้มันเป็นไป ผมเริ่มกอดและจูบตอบโย ลิ้นที่วนกระหวัดกันในปาก มันเปลี่ยนไป มันนุ่มนวล เหมือนไม่เคย เจอมา เวลาผ่านไปเท่าไรไม่รู้เรารู้แต่ว่า มันเป็นรสจูบที่ประทับใจจริง ๆ “ขอเสียงปรบมือหน่อยค่ะ”พิธีกรเปลี่ยนอารมณ์หลัง เรากลับมานั่งที่เดิม จิ๊บมองหน้าผมเหมือนรู้ว่าอะไรคืออะไร กิจกรรมจบลงเกือบ ๆ เที่ยงคืน เราทำหลายอย่าง ทั้งจูบโชว์เต้นตลก ๆ เล่าเรื่องต่าง ๆ หอมแก้มคนร่วมงาน คิวแจกไลน์เพียบไปหมด เราเลิกงานแล้วบอกเลิกราเสร็จอีกสองคืน เราจะกลับ กทม แล้ว “ก็สนุกดีนะ”ผมเดินกลับมากับจิ๊บ จิ๊บเงียบตลอดทาง “อือ”มันตอบสั้นๆ “เป็นไรวะ”ผมถาม “เปล่าหรอกมึงเข้มแข็งขึ้นก็ดีแล้ว”จิ๊บพูด เรื่องโยแน่ ๆ ผมมองหน้าจิ๊บ มันเก็บอาการอย่างไรแต่มันเก็บไม่อยู่จริง ๆ “กูรู้ว่ากูอยู่สถานะไหน”จิ๊บบอกเสียงแผ่ว “จิ๊บ”ผมเรียกได้แค่นั้น “เอ้าไปคุย ไปเคลียร์ให้เรียบร้อย มึงจะได้สบายใจ กูจะได้วอนคนเดิมของกูกลับมาซะที”จิ๊บเงยหน้าแล้วยิ้มให้ เงามืดของกลางคืน มันคงปิดซ่อน รอยน้ำตา ที่ไหลออกมาจากตาของจิ๊บ “มึงโอเคนะ”ผมกลายเป็นฝ่ายถามบ้าง “เออกูโอเค ไปเถอะ”จิ๊บยิ้ม แล้วหันหลังเดินขึ้นอาคารที่พัก ผมมองจิ๊บจนลับตา ……………………………………………………………. “กูอยากคุยกับมึง”โยยืนสูบบุหรี่อยู่หน้าอาคาร เหมือนรอผม ผมพยักหน้าเราเดินไปที่หน้าอาคาร นั่งลงที่โต๊ะหิน “กูขอโทษ”โยเริ่ม “เรื่องอะไร”ผมถาม “เรื่องเมื่อคืนและทุกเรื่องที่ผ่านมา”โยบอก “เออช่างมันเถอะ”ผมบอกไปเฉย ๆ “วอน”โยเรียกผม “จูบเมื่อกี้มันรู้สึกดีนะ” “อืมพูดเหมือนเราไม่เคยจูบกัน”ผมมองหน้ามัน “เนอะ”โยรับความเงียบผ่านเข้ามา เราไม่มีอะไรจะพูดกันจริง ๆ “เรากลับมาเหมือนเดิมได้ไหม”โยถามแทรกความเงียบมันน่าจะเป็นคำที่ผมรอ แต่ตอนนี้ ทำไม ผมไม่ได้ดีใจกับคำนั้ “เพื่อนเหมือนเดิมน่ะเหรอก็เป็นอยู่ไง กูไม่ได้โกรธมึง”ผมตอบไป “มันเหมือนเรามีอะไรมากั้นมันเหมือนเรา ไม่เหมือนเก่า”โยบอก “มึงมีแฟนแล้วโยมึงไม่ต้องมีกูแบบเมื่อก่อนก็ได้”ผมพูดแบบไม่มองหน้า “แต่...”โยจะพูดต่อ “มึงกูก็รักน้าเอกกูก็รัก ดูแลกันดี ๆ แล้วกันนะกูยังเป็นเพื่อนมึง แต่เราก็คงมีระยะห่างกัน มันคงเหมือนเดิมไม่ได้” ผมตอบผมไม่เชื่อตัวเองเหมือนกัน ว่าจะอารมณ์เฉยได้ขนาดนี้ “เรายังเป็นเพื่อนกันนะแต่ไม่เหมือนเดิม”ผมเน้นคำอีกที “วอนกู.....”โยพูดไม่ออก เหมือนไม่มีคำพูดอะไรแล้วความเงียบเป็นการจบบทสนทนาที่ดีที่สุด ................................(จบตอน 18) ........................................... ........................................ ....................................... ...................................... ....................................... ...................................... “โยบอกกูได้ไหม มึงไปคบกับน้าเอกได้ยังไงวะ”ผมหันหลับไปถาม คำสุดท้ายก่อนขึ้นไปนอน “กูเล่าแล้วมึงไม่โกรธนะ”โยถามก่อนเริ่มเล่า เรื่องที่ผมอยากรู้ที่สุด
* A n6 I) d$ l ]/ L( k) l | 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2020-6-4 10:33:05
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2020-6-4 11:17:18
โพสต์ 2020-6-4 11:48:11
โพสต์ 2020-6-4 12:06:58
ขอบคุณมากคับ