ช่วย กดไลก์ กดแชร์เพจ พี่หมีไบstory ด้วยนะครับ
7 U9 |: j% e. W: J9 E7 whttps://www.facebook.com/%E0%B8% ... ry-110069177374977/**** อ่านทุกเมนต์นะครับ ชอบอย่างไร คิดอย่างไรเมนต์ได้ มากกว่าคำว่าขอบคุณนะครับ*****" ]. V: g( s/ L2 U i1 J) V
' t) A1 Y7 f! K4 S" r
' N- k3 Z7 v* q T! C: B
เป็นเพื่อนเดือนคณะ23 บ่อนเถื่อนที่เขมร
9 i x: g7 X& w' O! K+ @3 D
“แจ้งตำรวจไม่ได้เหรอ”คิวเสนอ “ไม่ได้หรอกตำรวจไม่สนใจหรอก มันเป็นเรื่องระหว่างประเทศเลย เรื่องใหญ่ ยุ่งยาก”โบ บอกเพราะด้วยเป็นคนพอรู้จักสถานการณ์แบบนี้ “แล้วจะเอายังไงล่ะกูไม่รู้จะไปทางไหนแล้ว”โย ดูร้อนใจ “พ่อแม่มึงช่วยไม่ได้เหรอโย”จิ๊บถาม “ไม่ได้หรอกพ่อกูโหดกว่าที่คิด ถ้าคนของเขาทำตัวอย่างนี้ เขาไม่สนใจปล่อยเลย”โยบอก มันเหมือนจนหนทางเงินห้าล้าน ขอยืมผมพ่อน่ะได้ แต่จะให้เหตุผลอะไร ถ้าเหตุผลน้าเอก แม่รู้ พ่อรู้แถมหลัง ๆ พ่อก็ไม่ค่อยชอบน้าเอกเท่าไหร่ “ปล่อยๆ ไปเหอะ แม่งก็ทำกับไอ้วอนไว้หนักนะช่างแม่งก็ได้”โบเสนอตามภาษาคน ที่ไม่ค่อยแคร์ใคร “มึงเอาไงวะวอน”จิ๊บหันมาถาม “เขาก็น้องแม่กูแหละกูอยากช่วยนะ เอาตัวกลับมาแล้วค่อยว่ากัน”ผมบอก “มึงก็อย่างเนี้ยไอ้วอนเอ้ย”จิ๊บเซ็งๆ “เออทำไงได้วะ”ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องคิดแบบนี้ “มึงแน่ใจนะว่าจะช่วยน้าเอก” จิ๊บถามอีกที “เออ”ผมตอบ จิ๊บส่ายหน้าเซ็งๆ แล้วหยิบโทรศัพท์ไป เดินออกไปจากวง โยยังหน้าเสีย เบียร์ไม่อร่อยแล้ว จิ๊บหายไปครึ่งชั่วโมง แล้วเดินกลับมาที่วง “เอาที่ตั้งบ่อนมาซิ” จิ๊บให้ไอ้โยเอาข้อมูลมาให้ มันมีแค่ว่า ให้เอาเงินไปให้ที่จังหวัดที่มีนครวัด ในเขมร ตรง วอร์คกิ้งสตรีท จิ๊บโทรศัพท์อีกรอบ นานอีกพอควร แล้วเดินกลับมาที่วง “เอาเป็นว่าเงินน่ะพอหาได้ แต่ต้องไปรับตัว ที่เขมร”จิ๊บบอก “โหอีจิ๊บมึงเป็นสายลับปลอมตัวมาเปล่าเนี่ย จัดการได้แบบนี้”โบถาม “หรือเป็นลูกสาวเจ้าพ่อวะ”คิวเสริม “อีห่ากูก็มีทางของกู ใครจะไปบ้างล่ะ”จิ๊บถาม สรุปเราไปกัน4 คนผม โย จิ๊บ และโบ คิวอยู่ทำเรื่องส่งโปรเจคให้พวกเรา อ.วิน กับอ.ก้อยช่วยดูแลกันอีกแรง “พรุ่งนี้เจอกูที่ คอนโดไอ้วอนนะ”จิ๊บ นัด ................................................... เช้าเรามาพร้อมกันที่คอนโดผมคิว รับอาสาขับรถไปส่งที่สนามบิน เรานั่งเครื่องบินไปลงใกล้ที่สุด แล้วนั่งรถต่อ “มึงทำได้ยังไง”ผมถามจิ๊บ “เออน่ากูทำได้แล้วกัน กูพอรู้จักคนบ้าง”จิ๊บบอกก่อนหลับไปบนเครื่อง พอลงเครื่องจัดการเรื่องทุกอย่างเรียบร้อยก็มีรถจากโรงแรมหรู มาถือป้ายรอรับ “หนูจิ๊บ” “มึงใหญ่โตขนาดนั้นเลยเหรอวะ”ผมสงสัยถามมันตอนนั่งรถตู้ มันไม่ตอบ ได้แต่ยิ้มให้ “เก็บของเสร็จแล้วเจอที่ห้องอาหารนะ”จิ๊บบอกผมขึ้นไปเก็บของเปลี่ยนชุดเสร็จ ผมก็ลงไปที่ห้องอาหาร จิ๊บมารออยู่นั่งอยู่กับผู้ชายคนหนึ่ง “อ้าววอนมานี่ ๆ” จิ๊บเรียก “วอนนี่ป๋า”จิ๊บแนะนำผู้ชายที่นั่งอยู่ผู้ชายอายุ 50 กว่า หุ่นเหมือนเสี่ย ๆ ผมเริ่มมีสีขาวแซม หน้าตาใจดี ผมยกมือไหว้แล้วนั่ง “นี่ไงคะวอนที่หนูเล่าให้ฟังบ่อย ๆ”จิ๊บแนะนำผม “อ่อ นี่เองหนูจิ๊บเล่าให้ฟังบ่อยเพิ่งเคยเจอตัวจริง”ป๋ายิ้มอย่างใจดี “ป๋า”ป๋าของจิ๊บหรือว่า จะเป็นป๋าที่เลี้ยงจิ๊บตอนนั้น ใจผมตกอยู่ที่ตาตุ่มผมก็ไม่รู้ว่าทำไมผมต้องรู้สึกอย่างนั้น “จิ๊บขอคุยด้วยหน่อย”ผมจะจูงมือจิ๊บมาถามให้รู้เรื่อง “กูรู้ว่ามึงอยากรู้อะไร”จิ๊บไม่ลุก “นี่ป๋าที่ดูแลกูตอนปี 1 ไง”จิ๊บพูด ผมหน้าเสีย มันเห็นหน้าผมแล้วก็ขำ “ป๋ามีเพื่อนเปิดคาสิโนอยู่ปอยเปด แล้วก็เป็นเจ้าของโรงแรมนี้ เลยพอช่วยได้”ป๋ายิ้ม “คะครับ”ผมไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว “วอนกับหนูจิ๊บนะ เจอกันแรก ๆ ป๋า ก็เห็นเป็น นักศึกษาที่ดูแลไว้ ทั่ว ๆ ไปแหละ”ป๋าเริ่มเล่าเพราะเห็นอาการผม ไม่ดีเลย “แต่หลัง ๆมา หนูจิ๊บเขาน่ารักเกินกว่าจะเป็นเด็กเก็บ ฮ่า ๆ ๆ ๆ”ป๋าหัวเราะลั่น “หมายถึงจิ๊บเป็นเมียเหรอครับ”ผมทนไม่ไหวที่จะถามแล้ว เล่นเอาหัวเราะทั้งสองคน “ลูกสาวต่างหากยายนี่ เป็นลูกสาว เราไม่ได้มีอะไรกันมาหลายปีแล้ว”ป๋าหัวเราะ “ลูกสาว”ผมทวนคำ “เออ ป๋ากูไม่เอากูแล้ว”จิ๊บทำท่าเสียใจ “ป๋ามีความสุขเรื่องนี้ อีกแบบนะ”ป๋าพูด “อีกแบบ”ผมงงไปหมดแล้ว “จำมาโอกับโมชิได้ไหม”จิ๊บถาม ผมนึกถึงเด็กร้านโฮส “ใช่สองคนนั้นเขาดูแลป๋าดีมากเลย เลยให้เขามาอยู่ที่นี่ด้วยแล้ว เดี๋ยวป๋าจะให้เขาพาไปรับคนของวอนนะ”ป๋าบอกมิน่าหลัง ๆ มาโอ หายเงียบ ไม่ติดต่อผมเลย “ป๋าได้ไปลองนวด กับหมอนวดชาย แล้วได้ความรู้สึกแปลกใหม่”ป๋าเล่า “เลยติดใจอิอิ”จิ๊บสอด ป๋าเขกหัวจิ๊บไปทีหนึ่งเรียกเสียงหัวเราะจากผม เป็นอันรู้เรื่องว่า ทำไมจิ๊บ จัดการได้ “กูเห็นสองคนนั้นก็ดูแลดี กูเลยติดต่อให้เจอป๋า ติดใจซะงั้น เอามาเลี้ยงอยู่นี่เลย”จิ๊บหัวเราะมันเป็นคนจัดการอีกแล้ว ไอ้จิ๊บนี่ ไม่น่าเรียนนิเทศเลย น่าเรียนการจัดการ โยกับโบมาสมทบที่โต๊ะอาหาร เราเลยนั่งกินข้าวกลางวันไป คุยกันไป “พี่วอน”เสียงดังมาแต่ไกล ผมหันไปมอง มาโอเดินมา ดูมาโอเปลี่ยนไป ดูดีขึ้นโตขึ้น(แม้จะอายุเท่า ๆ กับผม” แต่ดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาก “คิดถึงจัง”มาโอเข้ามากอดคอ “วอนนี้มีเสนห์นะใครอยู่ใกล้ ก็ชอบ ก็รัก”ป๋ายิ้มให้ผม ผมยิ้มตอบ “พี่จิ๊บพี่โบ สวัสดีครับ”มาโอ ปล่อยผม แล้วยกมือไหว้ ก่อนนั่งลง ที่โต๊ะกินข้าว “ป๋าครับผมจัดการสืบมาเรียบร้อยแล้ว ท่าทางโดนหนักนะครับ”มาโอรายงาน “ทำไมล่ะวะ”ป๋าถามพวกเรานั่งฟังเงียบ ๆ “ก็แม่งไปโกงเขาด้วยรอบแรกมันโกงได้ไป หลายแสน เสือกไม่กลับ เที่ยวกิน แม่งแถว วอร์คกิ้งสตรีทน่ะแหละยิ่งสร้างความกวนตีนให้ไอ้พวกนั้นเข้าไปใหญ่”มาโอเล่า “คราวที่สองมันก็โกงอีก คราวนี้หลักล้าน แล้วโดนจับได้” “บ่อนใครวะ”ป๋าถาม “ปีเตอร์ครับ”มาโอบอก “อ้าวโมชิมันสนิทไม่ใช่เหรอ” “ครับมันเลยไปคุยอยู่ ปีเตอร์เพิ่งกลับมาก มาเก๊าครับ” “พี่วอนผมช่วยน้าพี่เต็มที่เลยนะครับ ไม่ต้องกลัว”มาโอหันมายิ้มให้ผม “ขอบคุณนะพี่ไม่อยากให้แม่พี่เสียใจ”ผมขอบคุณมาโอจากใจ เรากินข้าวกันไปเงียบๆ ยอมรับว่าเครียดจริง ๆ แม่ผมโทรไลน์มาหาผม คาดคั้นเรื่องน้าเอก เหมือนกับว่า น้าเอก โทรขอความช่วยเหลือแม่อีกทาง หลังจากคุยกันทุกเรื่องจนกระจ่าง “ผมจัดการเองครับตอนนี้ผมอยู่เขมรแล้ว เดี๋ยวผมจะรับน้าเอกกลับเอง”ผมรับปากแม่ “วอน ยังไง มันก็น้องแม่นะ ช่วยมันด้วยนะเอาเงินเท่าไหร่บอก เดี๋ยวแม่ขอให้พ่อโอนไปให้”แม่พูดเสียงเครือ “ระวังตัวนะลูกแม่เป็นห่วง”ก่อนวางสาย แม่น่าจะมีน้ำตาแล้ว “ครับแม่ไม่ต้องห่วง”ผมตอบ กดวางสาย แล้วก็ไม่ต้องคิดอะไร ผมไม่ได้ทำเพื่อใคร ผมทำเพื่อ“แม่” “แม่ว่าไงวอน”จิ๊บถามตอนผมเดินกลับเข้ามาที่วง “น้าเอกโทรไปขอความช่วยเหลือจากแม่ด้วย”ผมบอก “คงเห็นว่าเราเงียบ”โยพูดพวกเราเครียดไม่แพ้กัน โมชิเดินกลับเข้ามา “พี่จิ๊บ”มันเดินลากเสียงมาเชียว จิ๊บเหมือนเจ้ ของสองหนุ่มจริง ๆ กอดกันเป็นพิธีทักทายพวกเราเสร็จ โมชิก็บอก “มันไม่ยอมปล่อยนะป๋าผมไปขอแล้ว”โมชินั่งที่วง แล้วรายงาน “อ้าวแล้วมันจะเอายังไง”ป๋าบอก “มันจะเอาเงินคืนป๋าตอนแรกห้าล้าน ผมคุยจนเหลือ 2 ล้าน”โมชิต่อเก่งจริง ๆ “เออ ๆสองล้านก็สองล้าน ไปรับเลยไป”ป๋าสั่ง “คนนั้นมันยังอยู่บนเขาอยู่เลยป๋าผมให้มันเอาตัวลงมาแล้ว”โมชิบอก แล้วก้มหน้ากินข้าว ผมเดินออกไปโทรศัพท์หาแม่ให้โอนเงิน มาสองล้านกว่า(เผื่อ ใช้จ่ายด้วย) “พี่วอนเป็นไงบ้าง”มาโอเดินมาหาผม “สบายดีนายสิ ดูดีเชียว”ผมมองมาโอในชุดสูท “พี่จิ๊บแนะนำให้มาอยู่กับป๋าครับป๋าใจดี ให้ผมดูแล ธุรกิจที่ วอร์กิงค์สตรีท ส่วนโมชิป๋าให้ดูแลเรื่องนักท่องเที่ยวครับ”มาโออธิบาย จริง ๆ มันก็เหมือนพวกอิทธิพลชัด ๆ “เดี๋ยวคืนนี้น้าพี่กลับมาถึงนี่นะครับ ผมจะพาไปรับ เดี๋ยวเอาเด็กผมไปสักหน่อย เผื่อพวกลูกน้องปีเตอร์มันกวนตีน” มาโอบอก “คืนนี้ไม่ต้องคิดมากนะครับยังไง ผมก็ทำให้น้าพี่กลับบ้านได้แน่ แต่กลับเครื่องไม่ได้นะครับ คงต้องกลับรถเพราะผ่านด่านปอยเปดสะดวกกว่า”มาโอวางแผนให้เสร็จ ผมเดินกลับมากับมาโอทุกคนอิ่มหมดแล้ว “เอ้า ๆ ไปพักก่อนเดี๋ยวสักหกโมงเย็น มาเจอกันที่นี่นะ ให้โอ กับชิ พาไป”ป๋าบอก แล้วลุกจากโต๊ะกำลังจะออกไป “อ่อ โมชิโทรไปบอกปีเตอร์ ว่าเดี๋ยวอีกสักพักโอนสองล้านให้”ป๋าบอก โมชิรับคำสั่งแล้วโทรศัพท์ไปหา “ป๋าครับเรื่องเงินเดี๋ยวผมโอนคืนให้นะครับ”ผมรีบบอกป๋า “โอ้ย ไม่ต้องหรอกแค่สองล้าน ดูแลจิ๊บให้ดีแล้วกัน”ป๋าลุก เดินหัวเราะไป เราแยกย้ายกันไปพัก มันมีเวลาแค่สองชั่วโมงจะถึงหกโมง โทรบอกแม่เรียบร้อยได้ยินเสียงแม่ร้องไห้ผมใจไม่ดีจริง ๆ พ่อโอนเงินให้ผมสามล้าน “วอน”ผมหันไปตามเสียงเป็นโยมานั่งข้าง ๆ ผม “ขอบคุณนะ”มันบอก “ขอบคุณอะไรกูไปขอบคุณไอ้จิ๊บโน่น”ผมบอก “ถ้ามึงไม่มา ไอ้จิ๊บก็ไม่ทำหรอก”โยบอก มันไม่มีเสียงจากผมอีกแล้วความเงียบผ่านเข้ามาเนินนาน “ขอบคุณนะที่มึงยังเป็นเพื่อนกับกู”โยมองหน้าผม “เออเราลองคบกันแล้ว มันไม่เวิร์ค มันก็มีได้สองอย่าง คือไม่เจอกันเลย กับถอยมาเป็นเพื่อนกูเลือกอย่างหลัง”ผมบอก “แล้วทำไมมึงไม่เลือกอย่างแรก”โยถาม “กูรักมึงไงตอนแรกกูอยากเป็นเจ้าของมึง แต่ตอนนี้ กูรู้แล้ว ว่ารักมึงน่ะ มันแบบเพื่อนไม่ใช่แฟน”ผมบอก “เออเอาจริง ๆ กูก็รู้สึกสบายใจขึ้นนะ ที่ได้คบมึงแบบเพื่อน”โยบอก “ดีแล้วแล้วสักวันหนึ่ง มึงคง เจอสิ่งที่มึงต้องการ”ผมบอก เรายิ้มให้กัน ตาของโยกลับมาน่ามองอีกครั้ง แต่เป็นสายตา ที่ผมมองแล้วสบายใจ ไม่ต้องมีอะไรคิดมากเกินกว่าคำว่าเพื่อน “พร้อมแล้วนะครับพี่วอน”มาโอเดินมาหาผมเราคุยกันจนหกโมงเลย ผมกับโยเดินตามมาโอมาถึงลานจอดรถ หน้าโรงแรม มีรถสองคัน เป็นรถตู้โรงแรม 1 คัน และรถกระบะอีก 1 คันมาโอ กับโมชิ ให้เรานั่งรถตู้ไปกับพวกเขา ส่วนรถกะบะ มีคนหน้าตาน่ากลัวนั่งไปหลายคน บ่อนอยู่ไม่ไกลจากโรงแรมนักข้างล่างเป็นร้านเหล้า มาโอพาเราเดินขึ้นไปด้านบน มันมืดและลึกลับน่ากลัว ข้างบนเป็นบ่อนหลายอย่าง ครบวงจร คนคุมบ่อนดูรู้จักกันดีกับมาโอ และโมชิ พาเดินเข้าไปในห้องทำงาน ของปีเตอร์ “นั่งก่อน”ปีเตอร์ไม่ใช่ฝรั่งแต่เป็นคนไทยเหมือนกัน “ใจกล้าน่าดูนะยังเด็กอยู่เลย มาถึงนี่”ปีเตอร์ชมพวกผม เราหน้าเครียด “ไอ้คุณชิมีเรื่องให้ช่วยหน่อยว่ะ”ปีเตอร์ยื่นแฟ้มให้ โมชิรับ ดูโมชิเปิดดูคร่าว ๆ ก็ปิด “ได้ ๆเอาแม่งกลับประเทศไม่ทันเลย”โมชิยิ้ม “พี่กวง โอนเงินมาให้แล้วแต่บอกไว้อย่างหนึ่งนะ ชีวิตเอาไปได้แต่สภาพยังไง ช่วยไม่ได้นะ” ปีเตอร์บอกแปลก ๆ “เข้าใจ ๆ”มาโอบอกประตูเปิดออก น้าเอกโดนเอากระสอบคลุมหัวมา พอเปิดหน้ามาน้าเอกดูสภาพตาลอย เบลอเหมือนไม่ได้สติ ผมจะเข้าไปหาน้าเอกโมชิห้ามไว้ พอน้าเอกได้สติ ก็กรีดร้อง “อย่า ๆอย่าทำกู อย่า กูกลัวแล้ว อย่า” น้าเอกดิ้นหนีไปซุกอยู่ที่มุมห้องฉี่แตกออกมาเลอะกางเกงบอลเก่า ๆ “เกิดอะไรขึ้น”จิ๊บถาม “เดี๋ยวผมเล่าให้ฟังที่โรงแรมแล้วกันนะ”มาโอเรียกลูกน้องเข้ามา จับน้าเอกมัดมือเท้า เอาตัวลงไปที่รถ “ทำไมต้องมัดขนาดนี้”โยถาม “เดี๋ยวคลั่งมาโดดหนีลงรถตายไปครับ อันตรายพวกเราด้วย”มาโอบอก “สภาพได้เท่านี้แหละ”ปีเตอร์บอก “เออไม่ตายก็บุญแล้ว”โมชิบอก แล้วล่ำลาปีเตอร์ เราช็อคกับเหตุการณ์ที่เห็นเดินลงมาที่รถตู้ ลูกน้องโมชิจับน้าเอกขึ้นรถกระบะ “เอาไปโรงพยาบาลก่อนเลยนะ”มาโอสั่งพอรถออก รถกระบะก็แยกไปอีกทาง “เกิดอะไรขึ้น”จิ๊บถาม “แกโดนหนักพี่ถ้าไปตรงนั้น”มาโอพูดถึง น้าเอก “ยังไง” “ภูเขาที่เอาแกไปเป็นแคมป์คนงานตัดไม้กลางป่า ปีเตอร์ชอบเอาพวกกวน ๆ โกง ๆหรือพวกลูกน้องที่ทำผิดจนให้อภัยไม่ได้ก็เอาไปฆ่าในนั้นแหละ “แล้วน้าเอกทำไมถึงเป็นแบบนี้”ผมถาม “ปกติพวกที่โดนเอาขึ้นไปน่ะมันก็เอาไปขัง แล้วก็เอาไว้ให้พวกคนงาน ระบายความใคร่”มาโออธิบายต่อ “ก็ไม่แปลกนี่น้าเอกแกเป็นรับอยู่แล้ว แค่โดนเย็ด”โยสงสัย “ก็ไม่แปลกพี่ถ้า คนงานบนนั้นมันเป็นผู้ชาย ร้อยกว่าคน สลับสับเปลี่ยนกันมาเย็ด ไม่พักเลย เพราะกลุ่มหนึ่งทำงาน อีกกลุ่มหนึ่งก็จะพักสลับกะกันไป”มาโอเล่า คิดถึงว่าถ้าโดนเย็ดตลอดเวลา ไม่ได้พักเลยมันก็น่ากลัวเหมือนกัน “แถมพวกนั้นแม่งเถื่อนเหมือนไม่ใช่คน”มาโอพูดทำหน้าตากลัว ๆ “พี่รู้จักเขมรแดงไหมล่ะ พวกนี้คือพวกเขมรแดง ที่ยังอยู่รับจ้างในป่า ไม่ได้รบแล้ว”มาโอเล่าคร่าวๆ เราถึงโรงแรมพอดี ป๋ายืนรออยู่หน้าโรงแรม “เรียบร้อยไหม”ป๋าถาม “เรียบร้อยครับแต่สภาพไม่ค่อยดี”มาโอรายงาน “ก็น่าจะแหละอยู่นั้นเกือบเดือนไม่ใช่เหรอ”ป๋าถาม “ใช่ครับปีเตอร์มัน เอาไปแก้แค้นค่ากวนตีนก่อน เป็นเดือน กว่าจะติดต่อกลับไปที่ไทย”มาโอรายงาน “เอ้าไปพักก่อน น่าจะใช้เวลาสักวันสองวันถึงจะเอาส่งกลับไทยได้นะ ให้หมอรักษาก่อน”ป๋าบอกเพราะส่งน้าเอกไปที่โรงพยาบาลที่ใช้ประจำ จะได้มีปัญหากับทางการ เรารอน้าเอกอยู่สองวัน ผมส่งข่าวไปที่ แม่แม่กับพ่อ และญาติ ๆ ก็เอารถมารอรับที่โรงเกลือ โดยเรากลับมาทางรถตู้ของโรงแรมแล้วแยกกับน้าเอก ที่หน้าด่าน ตรงคาซิโนของป๋า เพื่อให้มาโอเอาตัวน้าเอกเข้ามาโดยไม่ผ่านด่าน ส่วนพวกเราก็ผ่านด่านกันมาปรกติ “ผมไปแล้วนะครับพี่วอน พี่จิ๊บ”มาโอส่งน้าเอกขึ้นรถตู้ที่แม่เตรียมมารอ น้าเอกเป็นแผลทั่วตัวทั้งแผลช้ำ แผลโดนหวาย บุหรี่จี้ และแผลที่ทวารหนัก ที่มันมีสภาพที่ปิดไม่สนิทแล้ว “ผมทำได้เท่านี้นะแม่”ผมเข้ามาขอโทษแม่ที่เอาตัวน้าเอกกลับมาสภาพนี้ “แม่รู้เรื่องทุกอย่างแล้วไม่เป็นไรวอน แค่นี้ ก็ต้องขอบคุณวอน กับทุกคนมากแล้ว”แม่กอดผม แล้วก็ไปกอดทุกคน “แม่แต่คงต้องไปรักษาต่อนะคะ”จิ๊บบอก “วอนบอกแม่แล้วเดี๋ยวรักษาร่างกายดีแล้ว คงส่งไปอยู่ที่โรงพยาบาลเฉพาะทาง จนกว่าจะดีขึ้น”แม่บอกก่อนหันไปมองน้าเอกที่นอนบนเตียงในรถตู้ “น้าจะหายไหม”ผมถาม “ไม่รู้สิยังไงก็ต้องเลี้ยงแหละ จนกว่าจะตายจากกัน”แม่บอก ระหว่างทางที่เรากลับมาด้วยกันแล้วแม่จะแวะมาส่งเราที่ กรุงเทพ “หมอที่เขมรบอกแม่ว่าสติน้าเอกมีโอกาสน้อยมากนะ ที่จะกลับมาเป็นปรกติ”แม่บอก “น้าเอกจะเสียสติ ตลอดไปเหรอครับ” ผมถาม ไม่มีเสียงตอบจากแม่ .......................(จบตอน23) .................................................... ..................................................... ..................................................... ..................................................... ..................................................... .................................................... “เอ้ากลับมาซะที เซนต์เอกสารซะ”คิวแจกเอกสารให้พวกเราคนละแผ่น (คำร้องขอจบการศึกษา)......... “ผ่านหมดแล้วนะโว้ยทุกคนเลย”คิวบอก เล่นเอาเราเฮกันลั่นจนคนทุกคนหน้าคอนโดผมหันมามองพวกเรา เป็นตาเดียว ! V; H+ x, g, Q3 f
| 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2020-6-6 20:08:12
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2020-6-6 20:33:00
โพสต์ 2020-6-6 20:45:01
โพสต์ 2020-6-6 21:01:40